مجتبی چنانی مجتبی چنانی
نظرات مطالب
Google OpenID Authentication در ASP.NET با استفاده از DotNetOpenAuth

با سلام و تشکر از پست خوبتون

در زمانی که ما از سیستم‌های ورود و ثبت کاربران شرکت‌های دیگر استفاده می‌کنیم آیا می‌توانیم لاگ گرفته یا اینکه برای خودمان یک صفحه داشته باشیم تا ورود و خروج‌های اکانت‌های درون وبسایتمان را بررسی کنیم یا اینکه خودمان باید این بخش را کدنویسی کنیم؟

یک سئوال دیگر این است که زمانی که از openid ‌های شرکت‌های دیگه استفاده می‌کنیم فقط احراز هویت را از این سرویس‌ها دریافت می‌کنیم یا اینکه در همه صفحات و دیگر کارهای کاربر نظارت به صورت خودکار انجام می‌شود یا اینکه باز هم باید کدنویسی کنیم؟

‫۱۲ سال و ۳ ماه قبل، چهارشنبه ۴ مرداد ۱۳۹۱، ساعت ۱۳:۳۰
سالار ربال سالار ربال
مطالب
HTML5 Web Component - قسمت اول - معرفی و مفاهیم اولیه
Web Components مجموعه‌ای از تکنولوژی‌هایی می‌باشند که امکان ساخت المان‌های سفارشی با قابلیت استفاده‌ی مجدد و به همراه کپسوله‌سازی ساختار، استایل و عاملیت (Functionality) متناظر با المان ایجاد شده را در اختیار شما قرار می‌دهد. 

A Path to Standard Components

در این سری چند قسمتی، ابتدا روش ساخت Web Components را بدون استفاده از ابزار خاصی بررسی کرده و در ادامه با معرفی Stenciljs، چند کامپوننت سفارشی را طراحی خواهیم کرد.

سه تکنولوژی اصلی مورد استفاده برای ساخت Web Components عبارتند از:

  • Custom Elements
  • Shadow DOM
  • HTML Templates


Custom Elements

مجموعه‌ای از API‌های جاوااسکریپتی هستند که امکان تعریف یکسری المان معتبر HTML را با قالب‌، رفتار و نام سفارشی، فراهم می‌کنند. علاوه بر اینکه می‌توان یک المان سفارشی مستقل (Autonomous custom elements) را تعریف کرد، امکان سفارشی‌سازی و گسترش المان‌های موجود (Customized built-in elements) را نیز خواهیم داشت. 
المان‌های سفارشی تعریف شده را مانند کامپوننت‌های Angular و یا React تصور کنید؛ با این تفاوت که هیچ وابستگی به Angular و یا React ندارند. همچنین امکان استفاده از آنها در انوع و اقسام فریمورک‌های فرانت-اند وجود دارد.
شکل ساده‌ی یک Custom Element، متشکل است از کلاسی که کلاس HTMLElement را گسترش می‌دهد و یک نام یکتا که باید حتما دارای یک «-» باشد (kebab-case). برای مثال:
//app.component.js
class AppComponent extends HTMLElement {
  static is = 'app-root'
  connectedCallback(){
    this.innerHTML=`<h1>Hello World!</h1>`
  }
}

customElements.define(AppComponent.is, AppComponent)

//index.html
<app-root></app-root>



در تکه کد بالا، از متد connectedCallback به عنوان یکی از متدهای چرخه‌ی حیات یک المان سفارشی، برای تنظیم innerHTML آن استفاده شده است. سپس با استفاده متد define مربوط به CustomElementRegistry که از طریق window.customeElements قابل دسترسی می‌باشد و با مشخص کردن نام و کلاس مرتبط، المان مورد نظر را ثبت و معرفی کردیم.

برای سفارشی‌سازی یک المان موجود، کار با ارث‌بری از کلاس متناظر با آن المان شروع می‌شود. به عنوان مثال در اینجا قصد داریم با کلیک بر روی لینک‌های موجود در صفحه و قبل از هدایت به آدرس مقصد، یک تأییدیه را از کاربر بگیریم:
//confirm-link.component.js
class ConfirmLinkComponent extends HTMLAnchorElement {
  static is = "confim-link";
  connectedCallback() {
    this.addEventListener("click", e => {
      if (!confirm("Are you sure?")) {
        e.preventDefault();
      }
    });
  }
}
customElements.define(ConfirmLinkComponent.is, ConfirmLinkComponent, {
  extends: "a"
});
<a href="http://google.com" is='confirm-link'>
google.com
</a>
در اینجا در بدنه‌ی متد connectedCallback، مشترک رخداد کلیک المان جاری شده و براساس نتیجه‌ی تأییدیه، تصمیم به ادامه یا لغو رفتار پیش‌فرض آن گرفته‌ایم. برای معرفی این المان جدید، کافی است از طریق آرگومان سوم متد define، مشخص کنیم که قصد گسترش چه المانی را داریم. از این پس اگر لینک‌های موجود را از طریق ویژگی is با "confirm-link" تزئین کرده باشید، شاهد رفتار سفارشی جدید خواهیم بود.

Shadow DOM

جنبه‌ی بسیار مهم Web Components، کپسوله‌سازی می‌باشد که امکان مخفی کردن ساختار، استایل و رفتار متناظر با المان سفارشی را مهیا می‌کند تا با سایر قسمت‌های کد تداخلی نداشته باشد. در این میان Shadow DOM نقش اصلی را برای رسیدن به این سطح از کپسوله‌سازی ایفا خواهد کرد. Shadow DOM به عنوان یک نسخه‌ی کپسوله شده‌ی DOM می‌باشد که امکان کپسوله‌سازی Markup & Styling و همچنین کاهش پیچیدگی استایل‌دهی را مهیا خواهد کرد. می‌توان Shadow DOM را همانند iframe تصور کرد که امکان نشتی استایل‌ها و سلکتورها از Light DOM (همان DOM اصلی) به داخل و از داخل به Light DOM وجود ندارد؛ ولی برخلاف iframe همچنان Shadow Rootهای (المان ریشه Shadow DOM) متناظر، در همان کانتکست DOM اصلی قرار دارند و همچنین در اینجا برای دسترسی به مقادیر المان‌های موجود در Shadow DOM، می‌توان یک API مناسب را در سطح المان سفارشی در نظر گرفت، ولی در مقابل برای همین کار در یک iframe نیاز است تا DOM متناظر با آن را Traverse کنیم که البته به عمد به این صورت طراحی شده است؛ چرا که اهداف دیگری را نیز دنبال می‌کند.

به تصویر زیر توجه نمائید:

برای مشاهده‌ی Shadow DOM متناظر با یکسری المان توکار مانند input.range یا input.date در مرورگر کروم، لازم است به قسمت Developer tools آن مراجعه کرده و سپس با فشردن دکمه‌ی F1 به قسمت تنظیمات آن مراجعه کرده و در قسمت Preferences آن و بخش Elements گزینه "Show user agent shadow DOM" را انتخاب کنید. در اینجا input به عنوان المانی که Shadow DOM به آن متصل شده (attach) نقش Shadow Host را ایفا می‌کند.
برای اتصال یک Shadow DOM به یک المان، به شکل زیر می‌توان عمل کرد:
var div = document.createElement('div');
var shadowRoot = div.attachShadow({mode: 'open'}); //or mode: 'closed'
shadowRoot.innerHTML = '<h1>Hello Shadow DOM</h1>';

متد attachShadow یک Shadow DOM Tree جدید را به div متصل کرده و ارجاعی به shadowRoot آن را برمی‌گرداند. این shadowRoot از طریق خصوصیت host نیز ارجاعی را به میزبان خود دارد. از این پس نیز از طریق خصوصیت div.shadowRoot امکان دسترسی به Shadow DOM ایجاد شده خواهیم داشت. البته به دلیل اینکه در اینجا با حالت 'open' استفاده شده است، این دسترسی به shadowRoot از طریق المان وجود دارد، در غیر این صورت اگر با 'closed' مقداردهی شود، خصوصیت div.shadowRoot مقدار نال خواهد داشت و امکان دسترسی به المان‌های داخلی از طریق جاوااسکریپت ممکن نخواهد بود. 
نکته: 'user-agent' نیز حالتی است که برای المان‌های توکار مانند input.range و ... مورد استفاده قرار می‌گیرد و رفتاری شبیه به حالت 'closed' را دارد.
نکته: امکان اتصال Shadow DOM به المان‌های خاصی از جمله div و یا المان‌های سفارشی که کلاس HTMLElement را گسترش می‌دهند (این اتصال در زمان پیاده‌سازی آنها انجام خواهد شد)، وجود دارد.
در زمان استفاده از متد attachShadow، علاوه بر امکان تعیین حالت آن، امکان تنظیم delegatesFocus برای برطرف کردن موضوعات مرتبط با focus در زمان توسعه‌ی المان‌های سفارشی مورد استفاده قرار می‌گیرد. به این صورت که اگر در قسمتی از المان سفارشی که خاصیت و قابلیت focus را ندارد، کلیک شود، focus به اولین المان با قابلیت focus داخل المان سفارشی خواهد رسید و از این پس امکان استایل‌دهی با استفاده از سلکتور custom-element:focus را خواهیم داشت.

مفهوم دیگری وجود دارد تحت عنوان Shadow Boundary که تعیین کننده‌ی مرز بین Light DOM و Shadow DOM و همان لایه‌ی مهیا کننده‌ی کپسوله‌سازی Styling و Markup می‌باشد. در مطالب آتی خواهیم دید که به چه شکلی رخدادهای سفارشی ما قابلیت عبور از این لایه را خواهند داشت.


HTML Templates 

تا قبل از اینکه المان template معرفی شود، از یکی از روش‌های زیر برای استفاده‌ی مجدد از یک قالب HTML عمل می‌کردیم:
1- استفاده از یک المان خاص با ویژگی hidden یا استایل display:none 
  • استفاده از DOM و آگاه بودن مرورگر از وجود آن، عملیات clone را ساده خواهد کرد.
  • محتوای داخل آن رندر نخواهد شد.
  • اگرچه محتوای آن مخفی می‌باشد، با این حال درخواست‌های مرتبط با تصاویر یا اسکریپت‌ها انجام خواهد شد. 
<div id="template" hidden>
  <img src="logo.png">
  <div class="comment"></div>
</div>

2- استفاده از تگ script با یک type سفارشی
<script id="template" type="text/x-template">
  <img src="logo.png">
  <div class="comment"></div>
</script>

<script id="template" type="text/x-kendo-template">
        <ul>
            # for (var i = 0; i < data.length; i++) { #
            <li>#= data[i] #</li>
            # } #
        </ul>
</script>
  • از آنجا که تگ script به صورت پیش‌فرض دارای استایل display:none می‌باشد، محتوای داخل آن رندر نخواهد شد.
  • به دلیل عدم مقداردهی ویژگی type آن با "text/javascript"، مرورگر محتوای آن را به عنوان کد جاوااسکریپت parse نخواهد کرد.
  • استفاده از خصوصیت innerHTML مشکل امنیتی XSS را بدنبال خواهد داشت .
HTML Template ویژگی‌های مثبت هر دو روش قبل را دارد. از طریق کد امکان clone و رندر کردن آن وجود دارد و همچنین کوئری المان‌های داخل آن نیز ممکن نیست:
<template id="template">
  <img src="logo.png">
  <div class="comment"></div>
</template>
و برای فعال‌سازی آن از طریق متد cloneNode متناظر با خصوصیت content به شکل زیر عمل خواهیم کرد:
  var template = document.querySelector("template");
  var clonedNode = template.content.cloneNode(true); //deep:true
  document.body.appendChild(clonedNode);
نکته: امکان تعریف قالب‌های تودرتو نیز وجود دارد که در این صورت به شکل جداگانه‌ای باید عملیات فعال‌سازی هر کدام از آنها انجام گیرد.
‫۴ سال و ۵ ماه قبل، جمعه ۲۹ فروردین ۱۳۹۹، ساعت ۰۰:۵۵
علی یگانه مقدم علی یگانه مقدم
مطالب
آشنایی با CLR: قسمت بیست و چهارم
آغاز فصل چهارم: بنیان و اساس نوع‌ها (Type Fundamentals)
در این فصل قرار است به بررسی اساس نوع داده‌ها بپردازیم؛ اینکه رفتارهایی که باید از هر نوع Type انتظار داشته باشیم، چه چیزهایی هستند. معانی فضای نام، اسمبلی‌ها، امن بودن نوع‌ها (Safety) و تبدیلات (Casts) را بهتر درک کنیم.
اولین نکته‌ای که باید بدانید این است که هر نوع داده‌ای که شما در دات نت دارید و تعریف می‌کنید، از والدی به نام System.Object مشتق می‌شود. برای مثال وقتی شما کلاسی را تعریف می‌کنید، چه ضمنی و چه صریح، کلاس شما از System.Object ارث بری خواهد کرد.
یعنی کد:
class DotnetTips
{
....
}
با کد زیر:
class DotnetTips:System.Object
{
...
}
برابر است.
برای همین، همه‌ی کلاس‌ها و انواع داده‌ها، شامل یک سری متدها و خصوصیات مشترک هستند. در لیست زیر تعدادی از متدهایی را که دسترسی public و Protected دارند، در جداول جداگانه‌ای بررسی می‌کنیم:
Public Methods
Equals
اگر هر دو شیء مقادیر یکسانی داشته باشند، True باز می‌گرداند. در فصل پنجم با این مورد بیشتر آشنا می‌شویم.
GetHashCode
 بر اساس مقادیر این شیء، یک کد هش شده می‌سازد. اگر شیء قرار است مقدار هش آن در جداول هش، مثل Dictionary یا HashSet به عنوان کلید به کار رود بهتر است این متد رونویسی شود. متاسفانه این متد در شیء Object تعریف شده است و از آنجا که بیشتر نوع‌ها هیچ وقت به عنوان یک کلید استفاده نمی‌شوند؛ بهتر بود در این رابطه به یک اینترفیس منتقل می‌شد. در فصل 5 بیشتر در این مورد بحث خواهد شد (مطالب مرتبط در اینباره +  + + ).
ToString
پیاده سازی پیش‌فرض آن اینست که این متد با اجرای کد
this.GetType().FullName
نام نوع را برمی‌گرداند. ولی برای بعضی نوع‌ها چون Boolean,int32 این متد، رونویسی شده و مقدار مربوطه را به طور رشته‌ای باز می‌گرداند. در بعضی موارد هم این متد برای استفاده‌هایی چون دیباگ برنامه هم رونویسی می‌شود. توجه داشته باشید که که نسبت به CultureInfo ترد مربوطه، واکنش نشان می‌دهد که در فصل 14 آن را بررسی می‌کنیم.
GetType
 یک نمونه از شیء مورد نظر را برمی‌گرداند که با استفاده از ریفلکشن می‌توان به اطلاعات متادیتای آن شیء دسترسی پیدا کرد. در مورد ریفلکشن در فصل 23 صحبت خواهد شد.


Protected Methods

MemberwiseClone
 این متد از شیء جاری یک Shallow copy (+ )گرفته و فیلدهای غیر ایستای آن را همانند شیء جاری پر می‌کند. اگر فیلدهای غیر ایستا از نوع Value باشند که کپی بیت به بیت صورت خواهد گرفت. ولی اگر فیلدی از نوع Reference باشد، از همان نوع Ref می‌باشند؛ ولی خود شیء اصلی، یک شیء جدید به حساب می‌آید و به شیء سازنده‌اش ارتباطی ندارد.
 Finalize یک متد Virtual است و زمانی صدا زده می‌شود که GC قصد نابودسازی آن شیء را داشته باشد. این متد برای زمانی نیاز است که شما قصد دارید قبل از نابودسازی، کاری را انجام دهید. در فصل 21 در این مورد بیشتر صحبت می‌کنیم.


همانطور که می‌دانید، همه‌ی اشیا نیاز دارند تا با استفاده از کلمه‌ی new، در حافظه تعریف شوند:

DotnetTips dotnettips=new DotnetTips("i am constructor");

اتفاقاتی که با استفاده از عملگر new رخ می‌دهد به شرح زیر است:

  1. اولین کاری که CLR انجام می‌دهد، محاسبه‌ی مقدار حافظه یا تعداد بایت‌های فیلدهای شیء مربوطه است و همچنین اشیایی که از آن‌ها مشتق شده است؛ مثل System.Object که همیشه وجود دارد. هر شیء‌ایی که بر روی حافظه‌ی Heap قرار می‌گیرد، به یک سری اعضای اضافه هم نیاز دارد که Type Object Pointer و Sync Block Index نامیده می‌شوند و CLR از آن‌ها برای مدیریت حافظه استفاده می‌کند. تعداد بایت‌های این اعضای اضافه هم با تعداد بایت‌های شیء مدنظر جمع می‌شوند.
  2. طبق تعداد بایت‌های به دست آمده، یک مقدار از حافظه‌ی Heap دریافت می‌شود.
  3. دو عضو اضافه که در بند شماره یک به آن اشاره کردیم، آماده سازی می‌شوند.
  4. سازنده‌ی شیء صدا زده می‌شود. سازنده بر اساس نوع ورودی شما انتخاب می‌شود و در صورت ارجاع به سازنده‌های والد، ابتدا سازنده‌های والد صدا زده می‌شوند و بعد از اینکه همه‌ی سازنده‌ها صدا زده شدند، سازنده‌ی System.Object صدا زده می‌شود که هیچ کدی ندارد؛ ولی به هر حال عمل Return آن انجام می‌شود.

بعد از انجام همه‌ی موارد بالا، یک اشاره گر به متغیر شما (در اینجا dotnettips) برگشت داده می‌شود.

‫۸ سال و ۵ ماه قبل، پنجشنبه ۳۰ اردیبهشت ۱۳۹۵، ساعت ۰۵:۲۰
وحید نصیری وحید نصیری
مطالب
شروع به کار با بوت استرپ 4
روش‌های مختلف دریافت و نصب بوت استرپ 4

اولین کاری را که باید جهت شروع به کار با بوت استرپ 4 انجام داد، نصب و افزودن آن به صفحه‌ی HTML جاری است. روش‌های زیادی برای انجام اینکار وجود دارند:
الف) استفاده از نگارش SASS آن
بوت استرپ 4 در اصل مبتنی بر SASS توسعه یافته‌است و فایل‌های آن با فرمت scss. ارائه می‌شوند. مزیت کار با این روش، امکان سفارشی سازی بوت استرپ 4 و یا مشارکت در پروژه‌ی آن است و بدیهی است پس از آن باید SASS را به CSS کامپایل و مورد استفاده قرار داد.

ب) استفاده از CDN و یا Content delivery network
- مزیت آن بالا رفتن سرعت سایت با کش شدن آن در شبکه و یا شبکه‌های توزیع محتوا است.
- اما این روش محدودیت و الزام کار آنلاین با فایل‌های بوت استرپ را نیز به همراه دارد.
برای کار با CDN‌های بوت استرپ، مطابق راهنمای آن، تنها کافی است مدخل فایل css آن‌را به head صفحه و مداخل فایل‌های js ذیل را پیش از بسته شدن تگ body قرار دهید:
<link rel="stylesheet" href="https://stackpath.bootstrapcdn.com/bootstrap/4.1.3/css/bootstrap.min.css" integrity="sha384-MCw98/SFnGE8fJT3GXwEOngsV7Zt27NXFoaoApmYm81iuXoPkFOJwJ8ERdknLPMO" crossorigin="anonymous">

<script src="https://code.jquery.com/jquery-3.3.1.slim.min.js" integrity="sha384-q8i/X+965DzO0rT7abK41JStQIAqVgRVzpbzo5smXKp4YfRvH+8abtTE1Pi6jizo" crossorigin="anonymous"></script>
<script src="https://cdnjs.cloudflare.com/ajax/libs/popper.js/1.14.3/umd/popper.min.js" integrity="sha384-ZMP7rVo3mIykV+2+9J3UJ46jBk0WLaUAdn689aCwoqbBJiSnjAK/l8WvCWPIPm49" crossorigin="anonymous"></script>
<script src="https://stackpath.bootstrapcdn.com/bootstrap/4.1.3/js/bootstrap.min.js" integrity="sha384-ChfqqxuZUCnJSK3+MXmPNIyE6ZbWh2IMqE241rYiqJxyMiZ6OW/JmZQ5stwEULTy" crossorigin="anonymous"></script>
در اینجا شاید نام دو فایل، برای شما تازگی داشته باشند:
- jquery-3.3.1.slim : در اینجا slim یک نگارش بسیار کوچک از jQuery می‌باشد که بوت استرپ 4 بر مبنای آن کار می‌کند. البته در یک پروژه‌ی واقعی احتمالا نیاز به نگارش کامل آن‌را خواهید داشت و یا اگر قصد حذف کردن جی‌کوئری را دارید، این نگارش، کم‌حجم‌ترین آن است.
- popper.min.js : برای نمونه Bootstrap dropdown برای کارکرد صحیح آن در نگارش 4، نیاز به این وابستگی جدید را دارد.

ج) استفاده از فایل‌های از پیش پردازش شده‌
فایل‌های از پیش آماده شده‌ی آن‌را می‌توان مستقیما از سایت بوت استرپ، با کلیک بر روی دکمه‌ی download واقع در منوی راهبری سایت آن، دریافت کرد. مزیت این روش، امکان کار و توسعه‌ی آفلاین صفحات مبتنی بر بوت استرپ است.
مشکل این روش عدم اطلاع رسانی خودکار از ارائه‌ی نگارش‌های جدید و نیاز به دریافت دستی مجدد این بسته، به ازای هر نگارش جدید آن می‌باشد.

د) استفاده از ابزارهای مدیریت بسته‌ها
روشی را که ما در اینجا از آن استفاده خواهیم کرد، دریافت و نصب وابستگی‌های مورد نیاز جهت کار با بوت استرپ 4، توسط npm است. به همین جهت یک فایل جدید package.json را با محتوای ذیل ایجاد کنید:
{
  "name": "bootstrap.4",
  "version": "1.0.0",
  "description": "client side resources of the project",
  "scripts": {},
  "author": "VahidN",
  "license": "ISC",
  "dependencies": {
    "bootstrap": "^4.1.3",
    "components-font-awesome": "5.0.6",
    "jquery": "^3.3.1",
    "popper.js": "^1.14.4"
  }
}
سپس از طریق خط فرمان به این پوشه وارد شده و دستور npm install را جهت دریافت این وابستگی‌ها صادر کنید. یکی از مزیت‌های مهم این روش، آگاه شدن خودکار از به روز رسانی‌های وابستگی‌های فوق، توسط افزونه‌هایی مانند Version Lens است.
در اینجا font-awesome را نیز مشاهده می‌کنید؛ از این جهت که بوت استرپ 4 برخلاف نگارش 3 آن، به همراه گلیف آیکن‌های پیش‌فرض آن نیست.


ایجاد قالب ابتدایی شروع به کار با بوت استرپ 4

پس از دریافت وابستگی‌های مورد نیاز جهت شروع به کار با بوت استرپ 4 که هم اکنون باید در پوشه‌ی node_modules واقع در ریشه‌ی پوشه‌ی جاری موجود باشند، در ادامه حداقل قالبی را که برای کار با آن نیاز است، مرور می‌کنیم:
<!DOCTYPE html>
<html lang="en">
<head>
    <meta charset="UTF-8">
    <meta http-equiv="X-UA-Compatible" content="IE=edge">
    <meta name="viewport" content="width=device-width, initial-scale=1, shrink-to-fit=no">
    <meta http-equiv="x-ua-compatible" content="ie=edge">
    <link rel="stylesheet" href="/node_modules/bootstrap/dist/css/bootstrap.min.css">
    <link rel="stylesheet" href="/node_modules/components-font-awesome/css/fa-solid.min.css">
    <link rel="stylesheet" href="/node_modules/components-font-awesome/css/fontawesome.min.css">
    <title>Bootstrap</title>
</head>
<body>
    <div class="container">

    </div>
    <script src="/node_modules/jquery/dist/jquery.min.js"></script>
    <script src="/node_modules/popper.js/dist/umd/popper.min.js"></script>
    <script src="/node_modules/bootstrap/dist/js/bootstrap.min.js"></script>
</body>
</html>
- در ابتدا سازگاری با edge و الزام به استفاده‌ی از آخرین نگارش IE نصب شده مشخص شده‌است.
- سپس viewport استاندارد، جهت تعیین اینکه این صفحه با ابزارهای موبایل نیز سازگار است، تعریف شده‌است.
- در قسمت head، مدخل فایل bootstrap.min.css تعریف شده‌است. همچنین مداخل مورد نیاز جهت کار با font-awesome را نیز مشاهده می‌کنید.
- پیش از بسته شدن تگ body، تعاریف jQuery، کتابخانه‌ی popper و سپس bootstrap.min.js قید شده‌اند. کتابخانه‌ی popper از مسیر umd آن دریافت شده‌است تا همه جا کار کند.


نکته‌ی مهم!
در نگارش نهایی برنامه‌ی شما، مسیرهای فایل‌های شروع شده‌ی با /node_modules/ نباید وجود داشته باشند. این فایل‌ها را بهتر است توسط ابزارهای bundling & minification یکی و سپس به صفحه اضافه کنید.


غنی سازی ویرایشگر VSCode برای کار ساده‌تر با بوت استرپ

VSCode یک ویرایشگر حرفه‌ای چندسکویی است که برای ویندوز، مک و لینوکس تهیه شده‌است. این ویرایشگر را می‌توان توسط افزونه‌های زیر برای کار ساده‌تر با بوت استرپ غنی کرد:
Bootstrap 4, Font awesome 4, Font Awesome 5 Free & Pro snippets: ساده سازی تشکیل تگ‌های بوت استرپ
Path Autocomplete: کار وارد کردن مسیر فایل‌ها و تصاویر را ساده می‌کند.
HTML CSS Support: کار آن غنی سازی intellisense این ویرایشگر جهت کار با ویژگی‌ها و همچنین کلاس‌های CSS است.
IntelliSense for CSS class names in HTML: انتخاب کلاس‌های CSS بوت استرپ را ساده‌تر می‌کند.
Live Server: کار آن راه اندازی یک وب سرور آزمایشی و سپس امکان مشاهده‌ی آنی تغییرات در برنامه و فایل HTML جاری، در مرورگر می‌باشد.


برای کار با آن، در حالیکه صفحه‌ی HTML جاری در VSCode باز است، بر روی دکمه‌ی Go Live اضافه شده‌ی در status bar آن کلیک کنید. پس از آن، یک وب سرور آزمایشی را بر روی پورت 5500 آغاز کرده و صفحه‌ی جاری را در آدرس http://127.0.0.1:5500/index.html در مرورگر پیش‌فرض سیستم نمایش می‌دهد. اکنون فایل HTML خود را در VSCode ویرایش کنید. ملاحظه خواهید کرد که بلافاصله این تغییرات در مرورگر قابل مشاهده هستند.


نگارش‌های راست به چپ بوت استرپ 4

قرار است بوت استرپ 4 نگارش رسمی راست به چپ نیز داشته باشد. به همین منظور می‌توانید در اینجا رای خود را اظهار کنید.
همچنین پروژه‌های زیر نیز چنین قابلیتی را ارائه می‌دهند:
  1. MahdiMajidzadeh/bootstrap-v4-rtl
  2. DediData/Bootstrap-RTL 
  3. GhalamborM/bootstrap4-rtl



کدهای کامل این قسمت را از اینجا می‌توانید دریافت کنید: Bootstrap4_01.zip
‫۶ سال قبل، شنبه ۱۴ مهر ۱۳۹۷، ساعت ۱۶:۴۰
وحید نصیری وحید نصیری
نظرات مطالب
ASP.NET MVC #8
در این حالت (helper@) نوشتن کد HTML مابین کدهای #C ساده‌تر و منطقی‌تر به نظر می‌رسد. همچنین در اینجا امکان بررسی کدها توسط کامپایلر Razor هم هست (چون به آن صرفا به شکل یک MvcHtmlString نگاه نمی‌شود).
‫۹ سال و ۴ ماه قبل، چهارشنبه ۲۰ خرداد ۱۳۹۴، ساعت ۰۵:۵۴
سیروان عفیفی سیروان عفیفی
نظرات مطالب
ساخت یک Form Generator ساده در MVC
View Source صفحه را در زمان اجرا مشاهده کنید، مقادیر Name را در المان‌های HTML صفحه بررسی کنید.
اطلاعات بیشتر در این خصوص (+)
‫۹ سال و ۱۰ ماه قبل، دوشنبه ۱ دی ۱۳۹۳، ساعت ۱۸:۵۰
مسعود پاکدل مسعود پاکدل
مطالب
توسعه سرویس‌های Angular به روش OOP
یک نکته‌ای که در توسعه سیستم‌ها و نرم افزار‌ها تاکید فراوانی به آن می‌شود استفاده مجدد از کد‌های نوشته شده قبلی است. یعنی تا جای ممکن باید ساختار پروژه به گونه‌ای نوشته شود که از تکرار کد‌ها در جای جای پروژه جلوگیری شود. این مورد به خوبی در زبان‌های شیء‌گرا نظیر #C رعایت می‌شود اما در پروژه‌هایی که مبتنی بر Javascript هستند نظیر angular، باید با استفاده از خاصیت prototype جاوا اسکریپ این مورد را رعایت نمود. در  مقاله  Dr. Axel Rauschmayer،  قدم به قدم و به خوبی روش‌های وراثت در Javascript توضیح داده شده است.
در این پست با روش‌های وراثت در کنترلر‌های انگولاری آشنا شدید. این وراثت محدود به ارث بری scope‌ها می‌شود. اما یکی از بخش‌های بسیار مهم پروژه‌های انگولار نوشتن سرویس‌هایی با قابلیت توسعه مجدد در سایر بخش‌های پروژه می‌باشد. معادل آن، مفهوم Overriding در OOP است. با ذکر مثالی این مورد را با هم بررسی خواهیم کرد.
ابتدا یک سرویس به نام BaseService ایجاد کنید:
angular.module('myApp').service('BaseService', function() {

    var BaseService = function(title) {
        this.title = title;
    };

    BaseService.prototype.getMessage = function() {
        var self = this;
        return 'Hello ' + self.title;
    };

    return BaseService;
});
سرویس بالا دارای سازنده‌ای است که مقدار title باید در اختیار آن قرار گیرد. با استفاده از خاصیت prototype تابعی تعریف می‌کنیم که این تابع خروجی مورد نظر را برای ما تامین خواهد نمود.
حال اگر ماژول و کنترلری جهت نمایش خروجی به صورت زیر ایجاد کنیم:
var app= angular.module('myApp', []);


app.controller('myCtrl', function ($scope,BaseService) {

    var instance = new BaseService('Masoud');
    $scope.title = instance.getMessage();

});
با کدهای Html زیر:
<!DOCTYPE html>
<html xmlns="http://www.w3.org/1999/xhtml" ng-app="myApp">
<head>
    <title></title>
</head>
    <body ng-controller="myCtrl">

        <div>
            {{title}}
        </div>

    </body>
<script src="Scripts/jquery-2.1.1.min.js"></script>
<script src="Scripts/angular.js"></script>
<script src="App/app.js"></script>
</html>
در نهایت خروجی به صورت زیر قابل مشاهده است:

تا اینجای کار روال معمول تعاریف سرویس در انگولار بوده است. اما قصد داریم سرویس جدیدی را ایجاد نمایم تا خروجی سرویس قبلی را اندکی تغییر دهد. به جای اینکه سرویس قبلی را تغییر دهیم یا بدتر از آن سرویس جدیدی بسازیم و کدهای قبلی را در آن کپی کنیم کافیست به صورت زیر عمل نماییم:

app.service('ExtService', function(BaseService) {

    var ExtService = function() {
        BaseService.apply(this, arguments);
    };

    ExtService.prototype = new BaseService();
    
    ExtService.prototype.getMessage = function() {
        var self = this;
        return BaseService.prototype.getMessage.apply(this, arguments) + ' From Ext Service';
        
    };

    return ExtService;
});
حال می‌توان کنترلر را به صورت زیر بازنویسی کرد.
app.controller('myCtrl', function ($scope,BaseService , ExtService) {

    var baseInstance = new BaseService('Masoud');
    var extInstance = new ExtService('Dotnettips');
    $scope.title = baseInstance.getMessage() + ' and ' + extInstance.getMessage();

});
در کنترلر بالا هر دو سرویس تزریق شده‌اند. خروجی سرویس دوم متن From Ext Service را نیز به همراه خواهد داشت. پس از اجرای برنامه خروجی زیر قابل مشاهده است:

‫۱۰ سال و ۲ ماه قبل، شنبه ۱۵ شهریور ۱۳۹۳، ساعت ۰۴:۰۰
وحید نصیری وحید نصیری
بازخوردهای دوره
صفحات مودال در بوت استرپ 3
- روی صفحه نهایی کلیک راست کنید و سپس سورس خروجی HTML تولید شده را به دقت بررسی کنید.
- برگه‌ی network کنسول developer مرورگر را جهت بررسی خروجی درخواست ارسالی به سرور، به دقت بررسی کنید. اینجا علت اصلی را پیدا خواهید کرد.
- خطاهای سمت سرور را توسط ELMAH لاگ و بررسی کنید.
‫۶ سال و ۹ ماه قبل، چهارشنبه ۲۰ دی ۱۳۹۶، ساعت ۱۷:۵۵
سید سجاد هادیان امرئی سید سجاد هادیان امرئی
نظرات مطالب
تولید هدرهای Content Security Policy توسط ASP.NET Core برای برنامه‌های Angular
 با سلام؛ برای مجاز دانستن دریافت ورودی‌هایی که قبلا توسط Allow Html  و یا ValidationInput[false] فعال می‌شد، چه تنظیماتی رو باید به هدر‌های فوق افزود؟ با تشکر
‫۴ سال و ۱۱ ماه قبل، دوشنبه ۱۳ آبان ۱۳۹۸، ساعت ۱۳:۲۶
مهدی سعیدی فر مهدی سعیدی فر
نظرات مطالب
بررسی مشکلات AngularJS 1.x
اگر منظورتون نمایش اطلاعاتی که به فرمت JSON دریافت می‌شوند، در قالب‌های HTML هست می‌توانید از کتاب خانه هایی به مانند Handlebars  استفاده کنید.
‫۹ سال و ۱ ماه قبل، شنبه ۱۱ مهر ۱۳۹۴، ساعت ۲۳:۲۴