مطالب
آشنایی با Saltarelle کامپایلر قدرتمند #C به جاوااسکریپت

شاید ساده‌ترین تعریف برای  Saltarelle  این باشد که «کامپایلریست که کد‌های C# را به جاوا اسکریپت تبدیل می‌کند». محاسن زیادی را می‌توان برای اینگونه کامپایلر‌ها نام برد؛ مخصوصا در پروژه‌های سازمانی که نگهداری از کد‌های جاوا اسکریپت بسیار سخت و گاهی خارج از توان است و این شاید مهمترین عامل ظهور ابزارهای جدید از قبیل Typescript باشد.

در هر صورت اگر حوصله و وقت کافی برای تجهیز تیم نرم افزاری، به دانش یک زبان جدید مانند Typescript نباشد، استفاده از توان و دانش تیم تولید، از زبان C# ساده‌ترین راه حل است و اگر ابزاری مطمئن برای استفاده از حداکثر قدرت JavaScript همراه با امکانات نگهداری و توسعه کد‌ها وجود داشته باشد، بی شک Saltarelle یکی از بهترین‌های آنهاست.

قبلا کامپایلر هایی از این دست مانند  Script# وجود داشتند، اما فاقد همه امکانات C# بوده وعملا قدرت کامل C# در کد نویسی وجود نداشت. اما با توجه به ادعای توسعه دهندگان این کامپایلر سورس باز در استفاده‌ی حداکثری از کلیه ویژگی‌های C# 5 و با وجود Library ‌های متعدد می‌توان Saltarelle  را عملا یک کامپایلر موفق در این زمینه دانست.

برای استفاده از Saltarelle در یک برنامه وب ساده باید یک پروژه Console Application به Solution اضافه کرد و پکیج Saltarelle.Compiler را از nuget نصب نمایید. بعد از نصب این پکیج، کلیه Reference ‌ها از پروژه حدف می‌شوند و هر بار Build توسط کامپایلر Saltarelle  انجام می‌شود. البته با اولین Build، مقداری Error را خواهید دید که برای از بین بردنشان نیاز است پکیج Saltarelle.Runtime را نیز در این پروژه نصب نمایید:

PM> Install-Package Saltarelle.Compiler
PM> Install-Package Saltarelle.Runtime

در صورتیکه کماکان Build  نهایی با Error همرا بود، یکبار این پروژه را Unload  و سپس مجددا Load نمایید



UI یک پروژه وب MVC است و Client یک Console Application که پکیج‌های مورد نیاز Saltarelle  روی آن نصب شده است.

در صورتیکه پروژه را Build نماییم و نگاهی به پوشه‌ی Debug بیاندازیم، یک فایل JavaScript همنام پروژه وجود دارد:


برای اینکه بعد از هر بار Build ، فایل اسکریپت به پوشه‌ی مربوطه در پروژه UI منتقل شود کافیست کد زیر را در Post Build  پروژه Client بنویسیم: 

copy "$(TargetDir)$(TargetName).js" "$(SolutionDir)SalratelleSample.UI\Scripts"

اکنون پس از هر بار Build ، فایل اسکریپت مورد نظر در پوشه‌ی Scripts پروژه UI  آپدیت می‌شود:


در ادامه کافیست فایل اسکریپت را به layout اضافه کنیم. 

<script src="~/Scripts/SaltarelleSample.Client.js"></script>

در پوشه‌ی Saltarelle.Runtime در پکیج‌های نصب شده، یک فایل اسکریپت به نام mscorlib.min.js نیز وجود دارد که حاوی اسکریپت‌های مورد نیاز Saltarelle در هنگام اجراست. آن را به پوشه اسکریپت‌های پروژه UI کپی نمایید و سپس به Layout  اضافه کنید. 

<script src="~/Scripts/mscorlib.min.js"></script>
<script src="~/Scripts/SaltarelleSample.Client.js"></script>

حال نوبت به اضافه نمودن library‌های مورد نیازمان است. برای دسترسی به آبجکت هایی از قبیل document, window, element و غیره در جاوااسکریپت می‌توان پکیج Saltarelle.Web را در پروژه‌ی Client نصب نمود و برای دسترسی به اشیاء و فرمانهای jQuery، پکیج Salratelle.jQuery را نصب نمایید. 

> Install-Package Saltarelle.Web
> Install-Package Saltarelle.jQuery

به این library‌ها imported library می‌گویند. در واقع، در زمان کامپایل، برای این library‌ها فایل اسکریپتی تولید نمی‌شود و فقط آبجکت‌های #C هستند که که هنگام کامپایل تبدیل به کدهای ساده اسکریپت می‌شوند که اگر اسکریپت مربوط به آنها به صفحه اضافه نشده باشد، اجرای اسکریپت با خطا مواجه می‌شود.

به طور ساده‌تر وقتی از jQuery library استفاده می‌کنید هیچ فایل اسکریپت اضافه‌ای تولید نمی‌شود، اما باید اسکریپت jQuery به صفحه شما اضافه شده باشد.

<script src="~/Scripts/jquery-1.10.2.min.js"></script>

مثال ما یک اپلیکیشن ساده برای خواندن فید‌های همین سایت است. ابتدا کد‌های سمت سرور را در پروژه UI  می نویسیم.

کلاس‌های مورد نیاز ما برای این فید ریدر: 

public class Feed
    {
        public string FeedId { get; set; }
        public string Title { get; set; }
        public string Address { get; set; }

    }
    public class Item
    {
        public string Title { get; set; }
        public string Link { get; set; }
        public string Description { get; set; }
    }

و یک کلاس برای مدیریت منطق برنامه 

 public class SiteManager
    {
        private static List<Feed> _feeds;
        public static List<Feed> Feeds
        {
            get
            {
                if (_feeds == null)
                    _feeds = CreateSites();
                return _feeds;
            }
        }
        private static List<Feed> CreateSites()
        {
            return new List<Feed>() { 
                new Feed(){
                    FeedId = "1",
                    Title = "آخرین تغییرات سایت",
                    Address = "https://www.dntips.ir/rss.xml"
                },
                 new Feed(){
                    FeedId = "2",
                    Title = "مطالب سایت",
                    Address = "https://www.dntips.ir/feeds/posts"
                },
                 new Feed(){
                    FeedId = "3",
                    Title = "نظرات سایت",
                    Address = "https://www.dntips.ir/feeds/comments"
                },
                 new Feed(){
                    FeedId = "4",
                    Title = "خلاصه اشتراک ها",
                    Address = "https://www.dntips.ir/feed/news"
                },
            };
        }

        public static IEnumerable<Item> GetNews(string id)
        {
            XDocument feedXML = XDocument.Load(Feeds.Find(s=> s.FeedId == id).Address);
            var feeds = from feed in feedXML.Descendants("item")
                        select new Item
                        {
                            Title = feed.Element("title").Value,
                            Link = feed.Element("link").Value,
                            Description = feed.Element("description").Value
                        };
            return feeds;
        }

    }

کلاس SiteManager فقط یک لیست از فید‌ها دارد و متدی که با گرفتن شناسه‌ی فید ، یک لیست از آیتم‌های موجود در آن فید ایجاد می‌کند.

حال دو ApiController برای دریافت داده‌ها ایجاد می‌کنیم

public class FeedController : ApiController  
{
        // GET api/<controller>
        public IEnumerable<Feed> Get()
        {
            return SiteManager.Feeds;
        }
    }

public class ItemsController : ApiController
    {
        // GET api/<controller>/5
        public IEnumerable<Item> Get(string id)
        {
            return SiteManager.GetNews(id);
        }
    }

در View پیش‌فرض که Index از کنترلر Home  است،  یک Html ساده برای فرم  صفحه اضافه می‌کنیم 

<div>
    <div>
        <h2>Feeds</h2>
        <ul id="Feeds">
           
        </ul>
    </div>
    <div>
        <h2>Items</h2>
        <p id="FeedItems">
        </p>
    </div>
   
</div>

در المنت Feeds لیست فید‌ها را قرار می‌دهیم و در FeedItems آیتم‌های مربوط به هر فید. حال به سراغ کد‌های سمت کلاینت می‌رویم و به جای جاوا اسکریپت از Saltarelle استفاده می‌کنیم.

کلاس Program را از پروژه Client باز می‌کنیم و متد Main را به شکل زیر تغییر می‌دهیم:

static void Main()
        {
            jQuery.OnDocumentReady(() => {
                FillFeeds();
            });
        }

بعد از کامپایل شدن، کد #C شارپ بالا به صورت زیر در می‌آید: 

$SaltarelleSample_Client_$Program.$main = function() {
$(function() {
$SaltarelleSample_Client_$Program.$fillFeeds();
});
};
$SaltarelleSample_Client_$Program.$main();

و این همان متد معروف jQuery است که Saltarelle.jQuery برایمان ایجاد کرده است.

متد FillFeeds را به شکل زیر پیاده سازی می‌کنیم

private static void FillFeeds()
        {
            jQuery.Ajax(new jQueryAjaxOptions()
            {
                Url = "/api/feed",
                Type = "GET",
                Success = (d,t,r) => {

                    // Fill 
                    var ul = jQuery.Select("#Feeds");
                    jQuery.Each((List<Feed>)d, (idx,i) => {
                        var li = jQuery.Select("<li>").Text(i.Title).CSS("cursor", "pointer");
                        li.Click(eve => {
                            FillData(i.FeedId);
                        });
                        ul.Append(li);
                    });
                }
            });
        }

آبجکت jQuery، متدی به نام Ajax دارد که یک شی از کلاس jQueryAjaxOptions را به عنوان پارامتر می‌پذیرد. این کلاس کلیه خصوصیات متد Ajax در jQuery را پیاده سازی می‌کند. نکته شیرین آن توانایی نوشتن lambda برای Delegate هاست.

خاصیت Success یک Delegate است که 3 پارامتر ورودی را می‌پذیرد.

public delegate void AjaxRequestCallback(object data, string textStatus, jQueryXmlHttpRequest request);

data همان مقداریست که api باز می‌گرداند که یک لیست از Feed هاست. برای زیبایی کار، من یک کلاس Feed در پروژه Client اضافه می‌کنم که خصوصیاتی مشترک با کلاس اصلی سمت سرور دارد و مقدار برگشی Ajax را به آن تبدیل می‌کنم.

کلاس Feed و Item

 [PreserveMemberCase()]
    public class Feed
    {
        //[ScriptName("FeedId")]
        public string FeedId;

        //[ScriptName("Title")]
        public string Title;

        //[ScriptName("Address")]
        public string Address;

    }

    [PreserveMemberCase()]
    public class Item
    {
        // [ScriptName("Title")]
        public string Title;

        // [ScriptName("Link")]
        public string Link;

        // [ScriptName("Description")]
        public string Description;
    }
Attrubute‌های زیادی در Saltarelle وجود دارند و از آنجایی که کامپایلر اسم فیلد‌ها را camelCase کامپایل می‌کند من برای جلوگیری از آن از PreserveMemberCase  بر روی هر کلاس استفاده کردم. می‌توانید اسم هر فیلد را سفارشی کامپایل نمایید. 
jQuery.Each((List<Feed>)d, (idx,i) => {
                        var li = jQuery.Select("<li>").Text(i.Title).CSS("cursor", "pointer");
                        li.Click(eve => {
                            FillData(i.FeedId);
                        });
                        ul.Append(li);
                    });

به ازای هر آیتمی که در شیء بازگشتی وجود دارد، با استفاد از متد each در jQuery یک li ایجاد می‌کنیم. همان طور که می‌بینید کلیه خواص، به شکل Fluent قابل اضافه شدن می‌باشد. سپس برای li یک رویداد کلیک که در صورت وقوع، متد FillData را با شناسه فید کلیک شده فراخوانی می‌کند و در آخر li را به المنت ul اضافه می‌کنیم.

برای هر کلیک هم مانند مثال بالا api را با شناسه‌ی فید مربوطه فراخوانی کرده و به ازای هر آیتم، یک سطر ایجاد می‌کنیم.

private static void FillData(string p)
        {
            jQuery.Ajax(new jQueryAjaxOptions()
            {
                Url = "/api/items/" + p,
                Type = "GET",
                Success = (d, t, r) => {
                    var content = jQuery.Select("#FeedItems");
                    content.Html("");
                    foreach (var item in (List<Item>)d)
                    {
                        var row = jQuery.Select("<div>").AddClass("row").CSS("direction", "rtl");
                        var link = jQuery.Select("<a>").Attribute("href", item.Link).Text(item.Title);
                        row.Append(link);
                        content.Append(row);
                    }
                }
            });
        }
خروجی برنامه به شکل زیر است: 

در این مثال ما از Saltarelle.jQuery برای استفاده از jQuery.js استفاده نمودیم. library‌های متعددی برای Saltarelle  از قبیل  linq,angular,knockout,jQueryUI,nodeJs ایجاد شده و همچنین قابلیت‌های زیادی برای نوشتن imported library‌های سفارشی نیز وجود دارد. 

مطمئنا استفاده از چنین کامپایلرهایی راه حلی سریع برای رهایی از مشکلات متعدد کد نویسی با جاوا اسکریپت در نرم افزارهای بزرگ مقیاس است. اما مقایسه آنها با ابزارهایی از قبیل typescript احتیاج به زمان و تجربه کافی در این زمینه دارد.

مطالب
نحوه‌ی استفاده از کتابخانه‌ی OpenSSL در ویندوز

سؤالی شده به این مضمون : "یه الگوریتم دارم که بر طبق اون باید اعداد تصادفی خیلی بزرگ تولید کنم، اونها رو جمع و ضرب کنم. اینکه چطوری باید از dll یا lib استفاده کنم رو بلد نیستم. از VS2008 استفاده میکنم..."

سؤال در مورد زبان CPP است. کتابخانه‌ی استاندارد انجام اینگونه عملیات برای زبان‌های C و CPP ، کتابخانه‌ی OpenSSL است. البته شاید الان 100 کتابخانه دیگر را هم لیست کنید، اما کسانی که با مباحث رمزنگاری اطلاعات مدتی کار کرده باشند، بعید است سر و کارشان به این کتابخانه نیفتاده باشد و یک استاندارد در این زمینه به شمار می‌رود؛ همچنین به دلیل سورس باز بودن در اکثر سکوهای کاری موجود نیز قابل استفاده است. بنابراین فراگیری نحوه‌ی کار کردن با آن یک مزیت به شمار می‌رود. قسمتی از این کتابخانه‌ی معظم مرتبط است به کار با اعداد بزرگ. این مورد را هم جهت استفاده در الگوریتم RSA نیاز دارد.
برای استفاده از آن در ویندوز ابتدا باید OpenSSL را کامپایل کنید. کار پر دردسری است. به همین جهت یک سایت فقط به این موضوع اختصاص یافته و هربار آخرین نسخه‌ی OpenSSL را برای ویندوز کامپایل می‌کند و در اختیار علاقمندان قرار می‌دهد : +
در حال حاضر یا باید Win32 OpenSSL v1.0.0a و یا Win64 OpenSSL v1.0.0a را دریافت کنید (برنامه‌ی شما اگر 64 بیتی کامپایل شود، dll های 32 بیتی را نمی‌تواند بارگذاری کند و برعکس).

روش استفاده از کتابخانه‌ی OpenSSL در ویژوال CPP :

الف) ابتدا فایل‌های کامپایل شده‌ی فوق را دریافت و نصب کنید. اکنون برای مثال یک پوشه‌ی OpenSSL-Win32 در کامپیوتر شما با محتویات این کتابخانه باید ایجاد شده باشد(اگر نسخه‌ی 32 بیتی را دریافت کرده‌اید).
سپس به پوشه‌ی OpenSSL-Win32\lib\VC آن مراجعه کنید. در اینجا فایل‌های کتابخانه‌ای جهت استفاده در ویژوال CPP قرار گرفته‌اند. اگر از محتویات پوشه OpenSSL-Win32\lib\VC\static استفاده کنید، نیازی به توزیع فایل‌های DLL این کتابخانه نخواهید داشت و اگر از کتابخانه‌های OpenSSL-Win32\lib\VC استفاده کنید، فایل‌های dll را نیز حتما باید به همراه برنامه‌ی خود توزیع نمائید.
سه نوع فایل در آن وجود دارند. ختم شده به MD ، MT و MDd که معانی آن‌ها در مورد چند ریسمانی بودن یا خیر است (برگرفته شده از فایل faq.txt دریافتی):

Single Threaded /ML - MS VC++ often defaults to this for the release version of a new project.
Debug Single Threaded /MLd - MS VC++ often defaults to this for the debug version of a new project.
Multithreaded /MT
Debug Multithreaded /MTd
Multithreaded DLL /MD - OpenSSL defaults to this.
Debug Multithreaded DLL /MDd

ب) جهت سهولت کار، پوشه‌ی OpenSSL قرار گرفته در مسیر OpenSSL-Win32\include را در آدرس زیر کپی نمائید:
C:\Program Files\Microsoft Visual Studio 10.0\VC\include
به این صورت حین استفاده از این کتابخانه نیازی به مشخص سازی محل قرارگیری فایل‌های include نخواهد بود.

ج) اکنون یک پروژه‌ی جدید Visual C++\Win32\Win32 console application را در VS.NET آغاز کنید؛ برای مثال به نام OpenSSLTest .

د) سپس به منوی پروژه، گزینه‌ی خواص پروژه مراجعه کرده و مطابق تصاویر زیر، این فایل‌های کتابخانه‌ای را معرفی کنید (انتخاب MD یا MT یا MDd بر اساس runtime library انتخاب شده است که در تصاویر مشخص گردیده):









ه) اکنون یک مثال ساده در مورد ضرب دو عدد بزرگ به صورت زیر می‌تواند باشد:

#include "stdafx.h"
#include <openssl/bn.h>
#include <string.h>


void RotateBytes(unsigned char *in, int n)
{
unsigned char *e=in+n-1;
do {
unsigned char temp=*in;
*in++=*e;
*e-- =temp;
} while(in<e);
}

int _tmain(int argc, _TCHAR* argv[])
{
//دو عدد بزرگ جهت آزمایش
unsigned char testP[] = {0xD1,0x31,0x85,0x4D,0x00,0xD6,0x31,0x97,0x3A,0xFC,0xD2,0x27,0x02,0xEF,0xC2,0xA7};
unsigned char testA[] = {0xC7,0x1B,0x25,0x72,0x03,0xCB,0x72,0x03,0xCF,0x23,0x27,0x2D,0x00,0xD6,0x31,0x98};

//تبدیل آرایه‌های فوق به فرمت اعداد بزرگ
BIGNUM *a = BN_new();
//it should be in "big-endian" form
RotateBytes(testA, 16);
BN_bin2bn(testA, 16, a);

BIGNUM *p = BN_new();
//it should be in "big-endian" form
RotateBytes(testP, 16);
BN_bin2bn(testP, 16, p);


//ضرب این دو عدد در هم
BIGNUM *result = BN_new();
BN_CTX *ctx = BN_CTX_new();

BN_mul(result, a, p, ctx);

//نمایش نتیجه
//حاصل از چند بایت تشکیل شده؟
int num = BN_num_bytes(result);
if(num>0)
{
unsigned char *tmpdata;
if((tmpdata=(unsigned char *)malloc(num)))
memset(tmpdata, 0, num);

//تبدیل عدد با فرمت اعداد بزرگ به آرایه‌ای از بایت‌ها
BN_bn2bin(result, tmpdata);
RotateBytes(tmpdata, num);

for(int i=0; i<num; i++)
{
if(i%16==0) printf("\n");
printf("%02X ",tmpdata[i]);
}

if(tmpdata) free(tmpdata);
}


//آزاد سازی منابع
BN_free(a);
BN_free(p);
BN_CTX_free(ctx);

return 0;
}


در مورد شرح توابع کتابخانه OpenSSL به اینجا مراجع کنید : +
علت استفاده از تابع RotateBytes ، تغییر endian ورودی است.

مطالب
معرفی کتابخانه‌ی OxyPlot
برای ترسیم نمودار در برنامه‌های WPF، چندین کتابخانه‌ی سورس باز مانند GraphIT ، Sparrow Toolkit ، Dynamic Data Display و ... OxyPlot وجود دارند. در بین این‌ها، کتابخانه‌ی OxyPlot دارای این مزایا است:
- دارای مجوز MIT است. (مجاز هستید از آن در هر نوع برنامه‌ای استفاده کنید)
- cross-platform است. به این معنا که دات نت، WinRT و Xamarin را به خوبی پشتیبانی می‌کند.
- WPF و همچنین WinForms تا Xamarin.Android را پوشش می‌دهد.
- بسته‌های اصلی NuGet آن تا به امروز نزدیک به 40 هزار بار دریافت شده‌اند.
- انجمن فعالی دارد.
- بسیار بسیار غنی است. تا حدی که مرور سطحی مجموعه مثال‌های آن شاید چند ساعت وقت را به خود اختصاص دهد.
- طراحی آن به نحوی است که با الگوی MVVM کاملا سازگاری دارد.
- به صورت متناوبی به روز شده و نگهداری می‌شود.


این برنامه (تصویر فوق) که حاوی مرورگر مثال‌های آن است، در پوشه‌ی Source\Examples\WPF\ExampleBrowser سورس‌های آن قرار دارد.

در ادامه نگاهی خواهیم داشت به نحوه‌ی استفاده از OxyPlot در برنامه‌های WPF جهت رسم نموداری بلادرنگ که اطلاعات آن در زمان اجرای برنامه تهیه شده و در همین حین نیز تغییر می‌کنند.


دریافت بسته‌های نیوگت OxyPlot

برای دریافت دو بسته‌ی OxyPlot.Core و OxyPlot.Wpf تنها کافی است دستور ذیل را در کنسول پاورشل نیوگت اجرا کنیم:
 PM> install-package OxyPlot.Wpf


افزودن تعاریف چارت به View

<Window x:Class="OxyPlotWpfTests.MainWindow"
        xmlns="http://schemas.microsoft.com/winfx/2006/xaml/presentation"
        xmlns:x="http://schemas.microsoft.com/winfx/2006/xaml"
        xmlns:oxy="http://oxyplot.org/wpf"
        xmlns:oxyPlotWpfTests="clr-namespace:OxyPlotWpfTests"
        Title="MainWindow" Height="350" Width="525">
    <Window.Resources>
        <oxyPlotWpfTests:MainWindowViewModel x:Key="MainWindowViewModel" />
    </Window.Resources>
    <Grid DataContext="{Binding Source={StaticResource MainWindowViewModel}}">
        <oxy:PlotView Model="{Binding PlotModel}"/>
    </Grid>
</Window>
ابتدا باید فضای نام oxy اضافه شود. پس از آن oxy:PlotView به صفحه اضافه شده و سپس Model آن از ViewModel برنامه تعذیه می‌گردد.


ساختار کلی ViewModel برنامه

کار ViewModel متصل شده به View فوق، مقدار دهی PlotModel است.
public class MainWindowViewModel
{
   public PlotModel PlotModel { get; set; } 

یک نکته‌ی کاربردی

اگر هیچ ایده‌ای نداشتید که این PlotModel را چگونه باید مقدار دهی کرد، به همان برنامه‌ی ExampleBrowser ابتدای مطلب مراجعه کنید.


مثال‌های اجرای شد‌ه‌ی آن یک برگه‌ی نمایشی و یک برگه‌ی Code دارند. خروجی این متدها را اگر به خاصیت PlotModel فوق انتساب دهید ... یک چارت کامل خواهید داشت.


مراحل ساخت یک  PlotModel

ابتدا نیاز است یک وهله‌ی جدید از PlotModel را ایجاد کنیم:

        private void createPlotModel()
        {
            PlotModel = new PlotModel
            {
                Title = "سری خطوط",
                Subtitle = "Pan (right click and drag)/Zoom (Middle click and drag)/Reset (double-click)"
            };
            PlotModel.MouseDown += (sender, args) =>
            {
                if (args.ChangedButton == OxyMouseButton.Left && args.ClickCount == 2)
                {
                    foreach (var axis in PlotModel.Axes)
                        axis.Reset();

                    PlotModel.InvalidatePlot(false);
                }
            };
        }
PlotModel در برگیرنده‌ی محورها، نقاط و تمام ناحیه‌ی چارت است. در اینجا عنوان و زیرعنوان نمودار، مقدار دهی شده‌اند. همچنین در همین ViewModel بدون نیاز به مراجعه به View، می‌توان به رخدادهای مختلف OxyPlot دسترسی داشت. برای مثال می‌خواهیم اگر کاربر دو بار بر روی چارت کلیک کرد، کلیه اعمال zoom و pan آن به حالت اول برگردانده شوند.
برای pan، کافی است دکمه‌ی سمت راست ماوس را نگه داشته و بکشید. به این ترتیب می‌توانید نمودار را بر روی محورهای X و Y حرکت دهید.
برای zoom نیاز است دکمه‌ی وسط ماوس را نگه داشته و بکشید. ناحیه‌ای که در این حالت نمایان می‌گردد، محل بزرگنمایی نهایی خواهد بود.
این دو قابلیت به صورت توکار در OxyPlot قرار دارند و نیازی به کدنویسی برای فعال سازی آن‌ها نیست.



افزودن محورهای X و Y

محور X در مثال ما، از نوع LinearAxis است. بهتر است متغیر آن‌را در سطح کلاس تعریف کرد تا بتوان از آن در سایر قسمت‌های چارت نیز بهره گرفت:
       readonly LinearAxis _xAxis = new LinearAxis();
        private void addXAxis()
        {
            _xAxis.Minimum = 0;
            _xAxis.MaximumPadding = 1;
            _xAxis.MinimumPadding = 1;
            _xAxis.Position = AxisPosition.Bottom;
            _xAxis.Title = "X axis";
            _xAxis.MajorGridlineStyle = LineStyle.Solid;
            _xAxis.MinorGridlineStyle = LineStyle.Dot;
            PlotModel.Axes.Add(_xAxis);
        }
در اینجا مقدار خاصیت Position، مشخص می‌کند که این محور در کجا باید قرار گیرد. اگر مقدار دهی نشود، محور Y را تشکیل خواهد داد.
مقدار دهی GridlineStyleها سبب ایجاد یک Grid خاکستری در نمودار می‌شوند.
در آخر نیاز است این محور به محورهای  PlotModel اضافه شود.

تعریف محور Y نیز به همین نحو است. اگر مقدار خاصیت Position ذکر نشود، این محور در سمت چپ صفحه قرار می‌گیرد:
        readonly LinearAxis _yAxis = new LinearAxis();
        private void addYAxis()
        {
            _yAxis.Minimum = 0;
            _yAxis.Title = "Y axis";
            _yAxis.MaximumPadding = 1;
            _yAxis.MinimumPadding = 1;
            _yAxis.MajorGridlineStyle = LineStyle.Solid;
            _yAxis.MinorGridlineStyle = LineStyle.Dot;
            PlotModel.Axes.Add(_yAxis);
        }


افزودن تعاریف سری‌های خطوط

در تصویر فوق، دو سری خط را ملاحظه می‌کنید. تعاریف پایه سری اول آن به این صورت است:
        readonly LineSeries _lineSeries1 = new LineSeries();
        private void addLineSeries1()
        {
            _lineSeries1.MarkerType = MarkerType.Circle;
            _lineSeries1.StrokeThickness = 2;
            _lineSeries1.MarkerSize = 3;
            _lineSeries1.Title = "Start";
            _lineSeries1.MouseDown += (s, e) =>
            {
                if (e.ChangedButton == OxyMouseButton.Left)
                {
                    PlotModel.Subtitle = "Index of nearest point in LineSeries: " + Math.Round(e.HitTestResult.Index);
                    PlotModel.InvalidatePlot(false);
                }
            };
            PlotModel.Series.Add(_lineSeries1);
        }
مقدار خاصیت MarkerType، نحوه‌ی نمایش نقاط اضافه شده را مشخص می‌کند. خاصیت Title، عنوان آن‌را که در کنار صفحه نمایش داده شده، تعیین کرده و در آخر، این سری نیز باید به سری‌های PlotModel اضافه گردد.
هر سری دارای خاصیت MouseDown نیز هست. برای مثال اگر علاقمندید که کلیک کاربر بر روی نقاط مختلف را دریافت کرده و سپس بر این اساس، اطلاعات خاصی را نمایش دهید، می‌توانید از مقدار e.HitTestResult.Index استفاده کنید. در اینجا ایندکس نزدیک‌ترین نقطه به محل کلیک کاربر یافت می‌شود.

تعاریف اولیه سری دوم نیز به همین ترتیب هستند:
        readonly LineSeries _lineSeries2 = new LineSeries();
        private void addLineSeries2()
        {
            _lineSeries2.MarkerType = MarkerType.Circle;
            _lineSeries2.Title = "End";
            _lineSeries2.StrokeThickness = 2;
            _lineSeries2.MarkerSize = 3;
            _lineSeries2.MouseDown += (s, e) =>
            {
                if (e.ChangedButton == OxyMouseButton.Left)
                {
                    PlotModel.Subtitle = "Index of nearest point in LineSeries: " + Math.Round(e.HitTestResult.Index);
                    PlotModel.InvalidatePlot(false);
                }
            };
            PlotModel.Series.Add(_lineSeries2);
        }


به روز رسانی دستی OxyPlot

پس از نمایش اولیه OxyPlot، هر تغییری که در اطلاعات آن صورت گیرد، نمایش داده نخواهد شد. برای به روز رسانی آن فقط کافی است متد PlotModel.InvalidatePlot را فراخوانی نمائید. برای نمونه در متدهای فوق، کلیک ماوس، پس از رسم نمودار انجام می‌شود. بنابراین اگر نیاز است زیرعنوان نمودار تغییر کند، باید متد PlotModel.InvalidatePlot نیز فراخوانی گردد.


ایجاد یک تایمر برای افزودن نقاط به صورت پویا

در ادامه می‌خواهیم نقاطی را به صورت پویا به نمودار اضافه کنیم. نمایش یکباره نمودار، نکته‌ی خاصی ندارد. تنها کافی است توسط lineSeries1.Points.Add یک سری DataPoint را اضافه کنید. این نقاط در زمان نمایش View، به یکباره نمایش داده خواهند شد. اما در اینجا ابتدا یک چارت خالی نمایش داده می‌شود و سپس قرار است نقاطی به آن اضافه شوند.
        private int _xMax;
        private int _yMax;
        private bool _haveNewPoints;
        private void addPoints()
        {
            var timer = new DispatcherTimer {Interval = TimeSpan.FromSeconds(1)};
            var rnd = new Random();
            var x = 1;
            updateXMax(x);
            timer.Tick += (sender, args) =>
            {
                var y1 = rnd.Next(100);
                updateYMax(y1);
                _lineSeries1.Points.Add(new DataPoint(x, y1));

                var y2 = rnd.Next(100);
                updateYMax(y2);
                _lineSeries2.Points.Add(new DataPoint(x, rnd.Next(y2)));

                x++;

                updateXMax(x);
                _haveNewPoints = true;
            };
            timer.Start();
        }

        private void updateXMax(int value)
        {
            if (value > _xMax)
            {
                _xMax = value;
            }
        }

        private void updateYMax(int value)
        {
            if (value > _yMax)
            {
                _yMax = value;
            }
        }
چند نکته در اینجا حائز اهمیت هستند:
- افزودن نقاط جدید توسط متدهای lineSeries1.Points.Add انجام می‌شوند.
- مقادیر max محورهای x و y را نیز ذخیره می‌کنیم. اگر نقاط برنامه پویا نباشند، OxyPlot به صورت خودکار نمودار را با مقیاس درستی ترسیم می‌کند. اما اگر نقاط پویا باشند، نیاز است حداکثر محورهای x و y را به صورت دستی در آن تنظیم کنیم. به همین جهت متدهای updateXMax و updateYMax در اینجا فراخوانی شده‌اند.
- به روز رسانی ظاهر چارت، توسط متد زیر انجام می‌شود:
        private readonly Stopwatch _stopwatch = new Stopwatch();
        private void updatePlot()
        {
            CompositionTarget.Rendering += (sender, args) =>
            {
                if (_stopwatch.ElapsedMilliseconds > _lastUpdateMilliseconds + 2000 && _haveNewPoints)
                {
                    if (_yMax > 0 && _xMax > 0)
                    {
                        _yAxis.Maximum = _yMax + 3;
                        _xAxis.Maximum = _xMax + 1;
                    }

                    PlotModel.InvalidatePlot(false);

                    _haveNewPoints = false;
                    _lastUpdateMilliseconds = _stopwatch.ElapsedMilliseconds;
                }
            };
        }
کل کاری که در اینجا انجام شده، فراخوانی کنترل شده‌ی PlotModel.InvalidatePlot هر دو ثانیه یکبار است. CompositionTarget.Rendering بر اساس رندر View، عمل کرده و از آن می‌توان برای به روز رسانی نمایشی چارت استفاده کرد. اگر متد PlotModel.InvalidatePlot را دقیقا در زمان افزودن نقاط فراخوانی کنیم به CPU Usage بالایی خواهیم رسید. به همین جهت نیاز است فراخوانی آن کنترل شده و در فواصل زمانی مشخصی باشد. همچنین اگر نقطه‌ای اضافه نشده (بر اساس مقدار haveNewPoints)، به روز رسانی انجام نخواهد شد.
نکته‌ی دیگری که در متد updatePlot فوق درنظر گرفته شده‌است، تغییر مقدار Maximum محورهای x و y بر اساس حداکثرهای نقاط اضافه شده‌است. به این ترتیب نمودار به صورت خودکار جهت نمایش کل اطلاعات، تغییر اندازه خواهد داد.
البته همانطور که عنوان شد، تمام این تهمیدات برای نمایش نمودارهای بلادرنگ است. اگر کار مقدار دهی Points.Add را فقط یکبار در سازنده‌ی ViewModel انجام می‌دهید، نیازی به این نکات نخواهید داشت.

کدهای کامل این مثال را از اینجا می‌توانید دریافت کنید:
OxyPlotWpfTests.zip
مطالب
مدیریت پیشرفته‌ی حالت در React با Redux و Mobx - قسمت هشتم - تنظیمات پروژه‌های React برای کار با Mobx decorators
تا اینجا دو مثالی را که از Mobx بررسی کردیم (مثال ورود متن و مثال کامپوننت شمارشگر)، به عمد به همراه decoratorهای @ دار آن نبودند. برای مثال در قسمت قبل، یک کلاس را با یک خاصیت ایجاد کردیم که روش مزین سازی خاصیت value آن را با  observable decorator، توسط متد decorate انجام دادیم و این هم یک روش کار با MobX است؛ بدون اینکه نیاز به تنظیمات خاصی را داشته باشد:
import { decorate } from "mobx";

class Count {
  value = 0;
}

decorate(Count, { value: observable });
const count = new Count();
اما اگر همان مثال بسیار ساده‌ی ورود متن را بخواهیم توسط decoratorهای @ دار MobX پیاده سازی کنیم ... پروژه‌ی استاندارد React ما کامپایل نخواهد شد که در این قسمت، روش رفع این مشکل را بررسی می‌کنیم.


بازنویسی مثال ورود متن و نمایش آن با Mobx decorators

در اینجا یک text-box، به همراه دو div در صفحه رندر خواهند شد که قرار است با ورود اطلاعاتی در text-box، یکی از آن‌ها (text-display) این اطلاعات را به صورت معمولی و دیگری (text-display-uppercase) آن‌را به صورت uppercase نمایش دهد. روش کار انجام شده هم مستقل از React است و به صورت مستقیم با استفاده از DOM API عمل شده‌است. این مثال را پیشتر در اولین قسمت بررسی MobX، ملاحظه کردید. اکنون اگر بخواهیم بجای شیءای که توسط متد observable کتابخانه‌ی MobX محصور شده‌است:
const text = observable({
  value: "Hello world!",
  get uppercase() {
    return this.value.toUpperCase();
  }
});
از یک کلاس ES6 به همراه Mobx decorators استفاده کنیم، به یک چنین پروژه‌ی جدیدی خواهیم رسید:
ابتدا یک پروژه‌ی جدید React را ایجاد می‌کنیم:
> create-react-app state-management-with-mobx-part3
> cd state-management-with-mobx-part3
> npm start
در ادامه کتابخانه‌ی mobx را نیز نصب می‌کنیم. برای این منظور پس از باز کردن پوشه‌ی اصلی برنامه توسط VSCode، دکمه‌های ctrl+` را فشرده (ctrl+back-tick) و دستور زیر را در ترمینال ظاهر شده وارد کنید:
> npm install --save mobx
در ادامه، ابتدا فایل public\index.html را جهت نمایش دو div و یک text-box، ویرایش می‌کنیم:
<!DOCTYPE html>
<html lang="en">
  <head>
    <title>MobX Basics, part 3</title>
    <meta charset="UTF-8" />
    <link href="src/styles.css" />
  </head>

  <body>
    <main>
      <input id="text-input" />
      <p id="text-display"></p>
      <p id="text-display-uppercase"></p>
    </main>

    <script src="src/index.js"></script>
  </body>
</html>
سپس محتویات فایل src\index.js را نیز به نحو زیر تغییر می‌دهیم:
import { autorun, computed, observable } from "mobx";

const input = document.getElementById("text-input");
const textDisplay = document.getElementById("text-display");
const loudDisplay = document.getElementById("text-display-uppercase");

class Text {
  @observable value = "Hello World";
  @computed get uppercase() {
    return this.value.toUpperCase();
  }
}

const text = new Text();

input.addEventListener("keyup", event => {
  text.value = event.target.value;
});

autorun(() => {
  input.value = text.value;
  textDisplay.textContent = text.value;
  loudDisplay.textContent = text.uppercase;
});
تنها تفاوت این نگارش با نگارش قبلی آن، استفاده از کلاس Text که یک کلاس ES6 به همراه MobX Decorators است، بجای یک شیء ساده‌ی جاوا اسکریپتی می‌باشد. در اینجا خاصیت value به صورت observable@ تعریف شده و در نتیجه‌ی تغییر مقدار آن در کدهای برنامه، خاصیت محاسباتی وابسته‌ی به آن یا همان uppercase که با computed@ تزئین شده، به صورت خودکار به روز رسانی خواهد شد. متد autorun نیز به این تغییرات که حاصل فشرده شدن کلیدها هستند، واکنش نشان داده و متن دو div موجود در صفحه را به روز رسانی می‌کند.

اکنون اگر در همین حال، برنامه را با دستور npm start اجرا کنیم، با خطای زیر متوقف خواهیم شد:
./src/index.js
SyntaxError: \src\index.js: Support for the experimental syntax 'decorators-legacy' isn't currently enabled (8:3):

   6 | 
   7 | class Text {
>  8 |   @observable value = "Hello World";
     |   ^
   9 |   @computed get uppercase() {
  10 |     return this.value.toUpperCase();
  11 |   }

راه حل اول: از Decorators استفاده نکنیم!

یک راه حل مشکل فوق این است که بدون هیچ تغییری در ساختار پروژه‌ی React خود، اصلا از decorator syntax استفاده نکنیم. برای مثال اگر یک کلاس متداول MobX ای چنین شکلی را دارد:
import { observable, computed, action } from "mobx";

class Timer {
  @observable start = Date.now();
  @observable current = Date.now();

  @computed
  get elapsedTime() {
    return this.current - this.start + "milliseconds";
  }

  @action
  tick() {
    this.current = Date.now();
  }
}
می‌توان آن‌را بدون استفاده از decorator syntax، به صورت زیر نیز تعریف کرد:
import { observable, computed, action, decorate } from "mobx";

class Timer {
  start = Date.now();
  current = Date.now();

  get elapsedTime() {
    return this.current - this.start + "milliseconds";
  }

  tick() {
    this.current = Date.now();
  }
}

decorate(Timer, {
  start: observable,
  current: observable,
  elapsedTime: computed,
  tick: action
});
نمونه‌ی این روش را در قسمت قبل با تعریف شیء شمارشگر مشاهده کرده‌اید. در اینجا با توجه به اینکه Decorators در جاوا اسکریپت چیزی نیستند بجز بیان زیبای higher-order functions و higher-order functions هم توابعی هستند که توابع دیگر را با ارائه‌ی قابلیت‌های بیشتری، محصور می‌کنند، به همین جهت هر کاری را که بتوان با تزئین کننده‌ها انجام داد، همان را با توابع معمولی جاوا اسکریپتی نیز می‌توان انجام داد. اینکار را در مثال فوق توسط متد decorate مشاهده می‌کنید. این متد ابتدا نوع کلاس خاصی را دریافت کرده و سپس در پارامتر دوم آن می‌توان شیءای را تعریف کرد که خواص آن، همان خواص کلاس پارامتر اول است و مقادیر این خواص، تزئین کننده‌هایی هستند که قرار است برای آن‌ها بکار گرفته شوند. مزیت این روش بدون تغییر باقی ماندن تعریف کلاس Timer در اینجا و همچنین انجام هیچگونه تغییری در ساختار پروژه‌ی React، بدون نیاز به نصب بسته‌های کمکی اضافی است.

همچنین در این حالت بجای استفاده از کامپوننت‌های کلاسی، باید از روش بکارگیری متد observer برای محصور کردن کامپوننت تابعی تعریف شده استفاده کرد (تا دیگر نیازی به ذکر observer class@ نباشد):
const Counter = observer(({ count }) => {
  return (
   // ...
  );
});


راه حل دوم: از تایپ‌اسکریپت استفاده کنید!

create-react-app امکان ایجاد پروژه‌های React تایپ‌اسکریپتی را با ذکر سوئیچ typescript نیز دارد:
> create-react-app my-proj1 --typescript
پس از ایجاد پروژه، فایل tsconfig.json آن‌را یافته و experimentalDecorators آن‌را به true تنظیم کنید:
{
  "compilerOptions": {
    // ...
    "experimentalDecorators": true
  }
}
این تنها تغییری است که مورد نیاز می‌باشد و پس از آن برنامه‌ی React جاری، بدون مشکلی می‌تواند با decorators کار کند.


فعالسازی MobX Decorators در پروژه‌های استاندارد React مبتنی بر ES6

MobX از legacy" decorators spec" پشتیبانی می‌کند. یعنی اگر پروژه‌ای از spec جدید استفاده کند، دیگر نخواهد توانست با MobX فعلی کار کند. این هم مشکل MobX نیست. مشکل اینجا است که باید دانست کلا decorators در زبان جاوااسکریپت هنوز در مرحله‌ی آزمایشی قرار دارند و تکلیف spec نهایی و تائید شده‌ی آن مشخص نیست.
برای فعالسازی decorators در یک پروژه‌ی React استاندارد مبتنی بر ES6، شاید کمی جستجو کنید و به نتایجی مانند افزودن فایل babelrc. به ریشه‌ی پروژه و نصب افزونه‌هایی مانند babel/plugin-proposal-decorators @babel/plugin-proposal-class-properties@ برسید. اما ... این‌ها بدون اجرای دستور npm run eject کار نمی‌کنند و اگر این دستور را اجرا کنیم، در نهایت به یک فایل package.json بسیار شلوغ خواهیم رسید (اینبار ارجاعات به Babel، Webpack و تمام ابزارهای دیگر نیز ظاهر می‌شوند). همچنین این عملیات نیز یک طرفه‌است. یعنی از این پس قرار است کنترل تمام این پشت صحنه، در اختیار ما باشد و به روز رسانی‌های بعدی create-react-app را با مشکل مواجه می‌کند. این گزینه صرفا مختص توسعه دهندگان پیشرفته‌ی React است. به همین جهت نیاز به روشی را داریم تا بتوانیم تنظیمات Webpack و کامپایلر Babel را بدون اجرای دستور npm run eject، تغییر دهیم تا در نتیجه، decorators را در آن فعال کنیم و خوشبختانه پروژه‌ی react-app-rewired دقیقا برای همین منظور طراحی شده‌است.

بنابراین ابتدا بسته‌های زیر را نصب می‌کنیم:
> npm i --save-dev customize-cra react-app-rewired
بسته‌ی react-app-rewired، امکان بازنویسی تنظیمات webpack پروژه‌ی react را بدون eject آن میسر می‌کند. customize-cra نیز با استفاده از امکانات همین بسته، نگارش‌های جدیدتر create-react-app را پشتیبانی می‌کند.

پس از نصب این پیشنیازها، فایل جدید config-overrides.js را به ریشه‌ی پروژه، جائیکه فایل package.json قرار گرفته‌است، با محتوای زیر اضافه کنید تا پشتیبانی ازlegacy" decorators spec" فعال شوند:
const {
  override,
  addDecoratorsLegacy,
  disableEsLint
} = require("customize-cra");

module.exports = override(
  // enable legacy decorators babel plugin
  addDecoratorsLegacy(),

  // disable eslint in webpack
  disableEsLint()
);
در ادامه فایل package.json را گشوده و قسمت scripts آن‌را برای استفاده‌ی از react-app-rewired، به صورت زیر بازنویسی کنید تا امکان تغییر تنظیمات webpack به صورت پویا در زمان اجرای برنامه، میسر شود:
  "scripts": {
    "start": "react-app-rewired start",
    "build": "react-app-rewired build",
    "test": "react-app-rewired test",
    "eject": "react-app-rewired eject"
  },
پس از این تغییرات، نیاز است دستور npm start را یکبار دیگر از ابتدا اجرا کنید. اکنون برنامه بدون مشکل کامپایل شده و خروجی بدون خطایی در مرورگر نمایش داده خواهد شد.


تنظیمات ESLint مخصوص کار با decorators

فایل ویژه‌ی eslintrc.json. که در ریشه‌ی پروژه قرار می‌گیرد (این فایل بدون نام است و فقط از پسوند تشکیل شده)، برای پروژه‌های MobX، باید حداقل تنظیم زیر را داشته باشد تا ESLint بتواند legacyDecorators را نیز پردازش کند:
{
  "extends": "react-app",
  "parserOptions": {
    "ecmaFeatures": {
      "legacyDecorators": true
    }
  }
}
و یا یک نمونه‌ی غنی شده‌ی فایل eslintrc.json. مخصوص برنامه‌های React به صورت زیر است:
{
    "env": {
        "node": true,
        "commonjs": true,
        "browser": true,
        "es6": true,
        "mocha": true
    },
    "settings": {
        "react": {
            "version": "detect"
        }
    },
    "parserOptions": {
        "ecmaFeatures": {
            "jsx": true,
            "legacyDecorators": true
        },
        "ecmaVersion": 2018,
        "sourceType": "module"
    },
    "plugins": [
        "babel",
        "react",
        "react-hooks",
        "react-redux",
        "no-async-without-await",
        "css-modules",
        "filenames",
        "simple-import-sort"
    ],
    "rules": {
        "no-const-assign": "warn",
        "no-this-before-super": "warn",
        "constructor-super": "warn",
        "strict": [
            "error",
            "safe"
        ],
        "no-debugger": "error",
        "brace-style": [
            "error",
            "1tbs",
            {
                "allowSingleLine": true
            }
        ],
        "no-trailing-spaces": "error",
        "keyword-spacing": "error",
        "space-before-function-paren": [
            "error",
            "never"
        ],
        "spaced-comment": [
            "error",
            "always"
        ],
        "vars-on-top": "error",
        "no-undef": "error",
        "no-undefined": "warn",
        "comma-dangle": [
            "error",
            "never"
        ],
        "quotes": [
            "error",
            "double"
        ],
        "semi": [
            "error",
            "always"
        ],
        "guard-for-in": "error",
        "no-eval": "error",
        "no-with": "error",
        "valid-typeof": "error",
        "no-unused-vars": "error",
        "no-continue": "warn",
        "no-extra-semi": "warn",
        "no-unreachable": "warn",
        "no-unused-expressions": "warn",
        "max-len": [
            "warn",
            80,
            4
        ],
        "react/prefer-es6-class": "warn",
        "react/jsx-boolean-value": "warn",
        "react-hooks/rules-of-hooks": "error",
        "react-hooks/exhaustive-deps": "warn",
        "react/prop-types": "off",
        "react-redux/mapDispatchToProps-returns-object": "off",
        "react-redux/prefer-separate-component-file": "off",
        "no-async-without-await/no-async-without-await": "warn",
        "css-modules/no-undef-class": "off",
        "filenames/match-regex": [
            "off",
            "^[a-zA-Z]+\\.*\\b(typescript|module|locale|validate|test|action|api|reducer|saga)?\\b$",
            true
        ],
        "filenames/match-exported": "off",
        "filenames/no-index": "off",
        "simple-import-sort/sort": "error"
    },
    "extends": [
        "react-app",
        "eslint:recommended",
        "plugin:react/recommended",
        "plugin:react-redux/recommended",
        "plugin:css-modules/recommended"
    ],
    "globals": {
        "Atomics": "readonly",
        "SharedArrayBuffer": "readonly",
        "process": true
    }
}
البته برای اینکه این تنظیمات کار کند، باید افزونه‌های زیر را نیز به صورت محلی در ریشه‌ی پروژه‌ی جاری نصب کنید (این مورد از ESLint 6x به بعد اجباری است و از بسته‌های global استفاده نمی‌کند):
>npm i --save-dev eslint babel-eslint eslint-config-react-app eslint-loader eslint-plugin-babel eslint-plugin-react eslint-plugin-css-modules eslint-plugin-filenames eslint-plugin-flowtype eslint-plugin-import eslint-plugin-no-async-without-await eslint-plugin-react-hooks eslint-plugin-react-redux eslint-plugin-redux-saga eslint-plugin-simple-import-sort eslint-loader typescript
پس از آن می‌توان فایل config-overrides.js را به صورت زیر نیز بر اساس تنظیمات فوق، بهبود بخشید:
const {
  override,
  addDecoratorsLegacy,
  useEslintRc
} = require("customize-cra");

module.exports = override(
  addDecoratorsLegacy(),
  useEslintRc(".eslintrc.json")
);


رفع اخطار مرتبط با decorators در VSCode

تا اینجا کار تنظیم کامپایلر babel، جهت پردازش decorators انجام شد. اما خود VSCode نیز چنین اخطاری را در پروژه‌هایی که از decorates استفاده می‌کنند، نمایش می‌دهد:
Experimental support for decorators is a feature that is subject to change in a future release.
Set the 'experimentalDecorators' option in your 'tsconfig' or 'jsconfig' to remove this warning.ts(1219)
برای رفع آن، فایل جدید tsconfig.json را در ریشه‌ی پروژه ایجاد کرده و آن‌را به صورت زیر تکمیل کنید تا ادیتور تایپ‌اسکریپتی VSCode، دیگر خطاهای مرتبط با decorators را نمایش ندهد:
{
    "compilerOptions": {
        "experimentalDecorators": true,
        "allowJs": true
    }
}

کدهای کامل این قسمت را می‌توانید از اینجا دریافت کنید: state-management-with-mobx-part3.zip
مطالب دوره‌ها
حلقه های تکرار
در #F سه نوع حلقه تکرار وجود دارد. مفهوم حلقه‌های تکرار در #F مانند سایر زبان‌های برنامه نویسی است. در این جا فقط به syntax و نوع کد نویسی اشاره خواهیم داشت.
انواع حلقه‌های تکرار
  • حلقه تکرار for in
  • حلقه تکرار for to
  • حلقه تکرار while do

در ادامه به بررسی و پیاده سازی مثال برای هر سه حلقه می‌پردازیم 

#1 حلقه for ساده
let list1 = [ 1; 5; 100; 450; 788 ]
for i in list1 do
   printfn "%d" i
خروجی:
1
5
100
450
788
#2حلقه for با تعداد پرش دو( 1 تا 10 با تعداد پرش 2 )
  for i in 1 .. 2 .. 10 do
     printf "%d " i
خروجی
1 3 5 7 9
 #3 حلقه for با استفاده از محدوده کاراکتر ها
  for c in 'a' .. 'z' do
    printf "%c " c
خروجی
a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u v w x y z
#4 حلقه for به صورت شمارش معکوس
   for i in 10 .. -1 .. 1 do
        printf "%d " i
خروجی :
10 9 8 7 6 5 4 3 2 1
  #5حلقه for که شروع و اتمام محدوده آن به صورت عبارت است.

let beginning x y = x - 2*y
let ending x y = x + 2*y

  for i in (beginning x y) .. (ending x y) do
     printf "%d " i
خروجی مثال بالا با ورودی‌های 10 و 4 به صورت زیر خواهد بود
2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18
#6 حلقه for to
for i = 1 to 10 do
    printf "%d " i
خروجی
1 2 3 4 5 6 7 8 9 10
#7 حلقه for to به صورت شمارش معکوس
for i = 10 downto 1 do
    printf "%d " i
خروجی
10 9 8 7 6 5 4 3 2 1
#8 حلقه for to  با استفاده از محدوده شروع و اتمام به صورت عبارت
 for i = (beginning x y) to (ending x y) do
     printf "%d " i
خروجی مثال بالا برای ورودی‌های 10 و 4 به صورت زیر است
2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18

#9 حلقه while do
ساختار کلی آن به صورت زیر است.
while test-expression do
   body-expression
#10مثال کامل از حلقه while do
open System
 
let main() =
    let password = "monkey"//شناسه برای مقدار رمز عبور
    let mutable guess = String.Empty// شناسه برای حدس رمز عبور
    let mutable attempts = 0//تعداد دفعات تست
 
    while password <> guess && attempts < 3 do// تا زمانی که رمز عبور با حدس آن برابر نیست و تعداد دفعات تکرار کمتر از سه است
        Console.Write("What's the password? ")//چاپ پیغام در خروجی
        attempts <- attempts + 1//مقدار دفعات یکی افزایش می‌یابد
        guess <- Console.ReadLine()// حدس رمز عبور از ورودی دریافت می‌شود
 
    if password = guess then// اگر رمز عبور با حدس آن یکی بود
        Console.WriteLine("You got the password right!")// پیغام موفقیت
    else
        Console.WriteLine("You didn't guess the password")//پیغام عدم موفقیت
 
    Console.ReadKey(true) |> ignore//منتظر ورودی برای خروج از برنامه
تنها نکته قابل ذکر در مثال بالا استفاده از mutable keyword برای تعریف شناسه attempts است. (طبق توضیحات فصل قبل) به دلیل اینکه تعداد دفعات تکرار برای ما مهم است و نمی‌خواهیم در هر محدوده این مقدار به حالت قبلی خود بازگردد از mutable استفاده کردیم.
اشتراک‌ها
ویدیوهای NET Conf 2021.

.NET Conf is a free, three-day, virtual developer event co-organized by the .NET community and Microsoft. This year .NET 6 will launch at .NET Conf 2021! 

ویدیوهای NET Conf 2021.
مطالب
سیستم‌های توزیع شده در NET. - بخش اول - نیازمندی
در حوزه کاری ما همیشه نیازمندی‌های جدید باعث پیشرفت، ارتقاء و پیچیده‌تر شدن سیستم‌های سخت افزاری و نرم افزاری می‌شوند. بطور مثال زمانیکه نیاز شد چندین سیستم از داده‌های مشترکی استفاده کنند، در معماری Single Tier قسمت Database از سایر قسمت‌ها جدا شد و در سخت افزار دیگری قرار گرفت. به این صورت این معماری تبدیل به Two Tier شد و سپس برای اینکه تغییرات، کمترین تاثیر را در سیستم ما داشته باشد و با کمترین هزینه به Platform‌های دیگر نیز سرویس بدهیم، قسمت Presentation از سایر قسمت‌ها جدا شد و در سخت افزارهای دیگری قرار گرفت. به این صورت  تبدیل به معماری Three Tier شد و همینطور نیازهای جدید باعث شد معماری N Tier پیچیده‌تر شود. البته پیچیدگی که باعث تکامل آن شد یا بطور مثال نیاز به پردازش تعداد بیشتری عملیات بصورت همزمان، که باعث شد سیستم‌های ما از حالت Single Task تبدیل به Parallel System و سپس Distributed system شوند. واقعیت این است که در دنیای امروز، نیازهای جدیدی بوجود آمده‌اند؛ نیازهایی که یک سخت افزار به تنهایی قادر به ارائه راهکاری برای آنها نیست. واقعا یک سخت افزار که یک سرویس را ارائه می‌دهد، چه خصوصیاتی باید داشته باشد که مثلا در ثانیه حدود 50 میلیون عملیات را بصورت همزمان انجام دهد؛ یا مثلا سرویس مورد نظر حدود 400 میلیون کاربر فعال که روزانه بیشتر وقت خود را به استفاده از این سرویس اختصاص می‌دهند داشته باشد؟

آیا میدانستید که Facebook در حال حاضر بیشتر از 400 میلیون کاربر فعال دارد که حدود 200 میلیون از این کاربران هر روز از این سرویس استفاده می‌کنند؟ آماری که این سرویس داده به این صورت است که تا سال 2010، کاربرانش در هر روز حدود 16 بیلیون دقیقه از وقت خودشان را به استفاده از این سرویس اختصاص داده‌اند. در هر هفته کاربران این سرویس حدود 6 بیلیون مطلب را که شامل عکس و متن بوده را به اشتراک گذاشته‌اند. هر ماه بیشتر از 3 بیلیون عکس توسط این سرویس Upload شده‌است. کاربرانش روزانه بیشتر از 1 بیلیون عکس را توسط این سرویس مشاهده کرده‌اند. این سرویس در ثانیه حدود 50 میلیون عملیات را انجام می‌دهد!

آیا میدانستید که سرویس Twitter در حال حاضر 350 میلیون کاربر فعال دارد که حدود 100 میلیون از این کاربران روزانه از این سرویس استفاده می‌کنند و هر روز کاربران این سرویس 500 میلیون توییت را ارسال می‌کنند. این سرویس در فینال جام جهانی حدود 618,725 توییت را در یک دقیقه دریافت کرده‌است.
و یا سرویس Telegram حدود 100 میلیون کاربر فعال دارد که بصورت متوسط در هر روز 220 هزار کاربر جدید در آن ثبت نام می‌کنند. کاربران این سرویس روزانه 15 بیلیون پیام را ارسال می‌کنند و 700 میلیون عکس را به اشتراک می‌گذارند.
چه سروری به تنهایی می‌تواند این آمار و ارقام را پوشش دهد؟ هزینه خرید و نگهداری آن چقدر است؟ چقدر باید هزینه کنیم تا این سرور از دسترس خارج نشود؟ یک سرور به تنهایی چه راهکاری را می‌تواند ارائه دهد که هیچوقت از دسترس خارج نشود؟
بهتر است بدانید که سرویس Facebook روی بیش از 60,000 سرور ارائه می‌شود! چه سروری به تنهایی می‌تواند کارآیی 60,000 سرور را داشته باشد؟
چه نوع پایگاه داده ای که روی یک سرور سرویس ارائه می‌دهد، قادر است روزانه به بیشتر از 1 تریلیون درخواست، پاسخ دهد؟ اصلا چه سروری به تنهایی قادر است این حجم داده را که هر روز رو به افزایش است، نگهداری کند؟

بهتر است بدانید پایگاه داده سرویس‌های شرکت Apple، روی بیش از 75,000  Node قرار دارند که روزانه حدود 10 پتابایت داده ذخیره می‌کنند. یا Netflix که از 2,500  Node استفاده می‌کند و روزانه 420 ترابایت داده را در قالب 1 تریلیون درخواست دریافت می‌کند یا Easou که پایگاه داده آن روی 270  Node قرار دارد و روزانه 300 ترابایت داده را در قالب 800 میلیون درخواست دریافت می‌کند! اینها اعداد و ارقامی نیستند که ما بتوانیم با SqlServerی که روی یک سرور قرار دارد، پوشش دهیم.

چه تعداد سرویس را در کشورمان می‌شناسید که در زمان بالا رفتن تعداد درخواست از دسترس خارج می‌شوند؟ چه تعداد سرویس را می‌شناسید که تنها راهکاری را که می‌توان در این زمان برای آنها ارائه داد، ارتقاء سخت افزار آنهاست؟ پس از مدتی با بالا رفتن تعداد کاربران، دوباره سخت افزار را ارتقاء می‌دهیم. تا کجا باید این کار را تکرار کنیم؟ چقدر هزینه کنیم برای سخت افزاری که ممکن است به هر دلیلی در هر لحظه از دسترس خارج شود؟ آیا با توجه به آمار تعداد کاربران، تعداد درخواست و حجم داده‌ی سرویس‌هایی که می‌شناسید و قابل مقایسه با آمار ذکر شده است، باز هم از دسترس خارج می‌شوند؟

در سری مقالات Distributed systems in .NET من سعی می‌کنم شما را با خصوصیات و اصطلاحات موجود در سیستمهای توزیع شده آشنا کنم و ابزارهایی را که در NET. برای پیاده سازی این نوع سیستم‌ها وجود دارد، به شما معرفی کنم و با هم ببینیم که این نوع سیستم‌ها چه راهکاری را برای رفع نیازمندی‌های ما ارائه می‌دهند.


نمونه‌ای از طراحی یک سیستم توزیع شده

مطالب
React 16x - قسمت 11 - طراحی یک گرید - بخش 1 - کامپوننت صفحه بندی
در طی چند قسمت قصد داریم مثال قسمت قبل را که کار نمایش لیستی از فیلم‌ها را انجام می‌دهد، تبدیل به یک کامپوننت گرید کنیم که دارای امکانات صفحه بندی، فیلتر کردن و مرتب سازی اطلاعات است.


بررسی ساختار کامپوننت Pagination

شبیه به کامپوننت Like که در قسمت قبل ایجاد کردیم، می‌خواهیم کامپوننت جدید Pagination نیز به طور کامل از اشیاء movie مستقل باشد؛ تا در آینده بتوان از آن در جاهای دیگری نیز استفاده کرد. به همین جهت فایل جدید src\components\common\pagination.jsx را ایجاد کرده و سپس با استفاده از میانبرهای imrc و cc در VSCode، ساختار ابتدایی این کامپوننت را ایجاد می‌کنیم. هرچند می‌توان این کامپوننت را به صورت «Stateless Functional Component» نیز طراحی کرد؛ چون state و متد دیگری بجز render نخواهد داشت و تمام اطلاعات خودش را از والد خود دریافت می‌کند.
سپس به کامپوننت movies مراجعه کرده و این کامپوننت خالی را import می‌کنیم:
import Pagination from "./common/pagination";
پس از آن به متد رندر کامپوننت movies مراجعه کرده و پس از بسته شدن tag المان جدول، قصد داریم این کامپوننت صفحه بندی را نمایش دهیم. به همین جهت المان آن‌را در این محل قرار می‌دهیم تا بتوانیم اینترفیس ابتدایی آن‌را پیش از پیاده سازی آن، طراحی کنیم:
<Pagination
  itemsCount={this.state.movies.length}
  pageSize={this.state.pageSize}
  onPageChange={this.handlePageChange}
/>
این کامپوننت نیاز به تعداد کل آیتم‌های فیلم‌ها را دارد؛ به علاوه‌ی اندازه‌ی صفحه، یا همان تعداد ردیفی که قرار است در هر صفحه نمایش داده شود. به این ترتیب کامپوننت صفحه بندی می‌تواند تعداد صفحات مورد نیاز را محاسبه کرده و سپس آن‌ها را رندر کند.
  state = {
    movies: getMovies(),
    pageSize: 4
  };

به همین جهت دو ویژگی itemsCount و pageSize را پیش از هرکاری به تعریف المان صفحه بندی اضافه کرده‌ایم تا داده‌های ورودی آن مشخص شوند. ویژگی itemsCount از تعداد اعضای آرایه‌ی movies حاصل می‌شود و pageSize را به عنوان یک خاصیت جدید شیء منتسب به state تعریف و با عدد 4 مقدار دهی کرده‌ایم.
همچنین در لیست صفحاتی که توسط این کامپوننت رندر می‌شود، باید با کلیک بر روی هر کدام، اطلاعات آن صفحه رندر شود. به همین جهت در اینجا ویژگی onPageChange تعریف شده و به متد جدید handlePageChange در کامپوننت movies، متصل گردیده تا عدد page را دریافت کرده و به آن واکنش نشان دهد:
  handlePageChange = page => {
    console.log("handlePageChange", page);
  };
تا اینجا اینترفیس کامپوننت صفحه بندی را پیش از پیاده سازی آن تعریف کردیم (تعیین ورودی‌ها و خروجی آن). در مرحله‌ی بعد، این کامپوننت را تکمیل می‌کنیم.


نمایش شماره صفحات گرید، در کامپوننت صفحه بندی

برای رندر کامپوننت صفحه بندی، از کلاس‌های مخصوص اینکار که در بوت استرپ تعریف شده‌اند، استفاده می‌کنیم که ساختار کلی آن به صورت زیر است و از یک المان nav که داخل آن ul ای با کلاس pagination و liهایی با کلاس page-item هستند، تشکیل می‌شود. هر li، به همراه یک anchor است؛ با کلاس page-link تا لینک به صفحه‌ای خاص را ارائه دهد که در اینجا بجای لینک، از کلیک بر روی آن‌ها استفاده خواهیم کرد:
import React, { Component } from "react";

class Pagination extends Component {
  render() {
    return (
      <nav>
        <ul className="pagination">
          <li className="page-item">
            <a className="page-link">1</a>
          </li>
        </ul>
      </nav>
    );
  }
}

export default Pagination;

تا اینجا اگر برنامه را ذخیره کرده و اجرا کنید، عدد 1 را در پایین جدول فیلم‌ها مشاهده خواهید کرد:


اکنون باید رندر این liها را بر اساس ورودی‌های این کامپوننت که پیشتر معرفی کردیم، یعنی pageSize و itemsCount، پویا کنیم. به همین جهت نیاز به آرایه‌ای داریم که بر اساس این ورودی‌ها، شماره‌ی صفحات مانند [1,2,3] را ارائه دهد تا بر روی آن متد Array.map را فراخوانی کرده و liهای مورد نیاز را به صورت پویا رندر کنیم:
class Pagination extends Component {
  // ...
  getPageNumbersArray() {
    const { itemsCount, pageSize } = this.props;
    const pagesCount = Math.ceil(itemsCount / pageSize);
    if (pagesCount === 1) {
      return null;
    }

    const pages = new Array();
    for (let i = 1; i <= pagesCount; i++) {
      pages.push(i);
    }
    return pages;
  }
}
در اینجا بر اساس ورودی‌ها، تعداد صفحات محاسبه شده و سپس بر اساس آن‌ها آرایه‌ای از این شماره صفحه‌ها تشکیل و بازگشت داده می‌شود. همچنین اگر تعداد صفحات 1 بود، می‌خواهیم این کامپوننت چیزی را رندر نکند. به همین جهت در اینجا null بازگشت داده شده‌است. دلیل استفاده‌ی از Math.ceil که کوچکترین عدد صحیح بزرگتر یا مساوی خروجی را بازگشت می‌دهد، نیز همین مورد است. توسط این متد، خروجی float دریافتی به integer تبدیل شده و سپس قابلیت مقایسه‌ی با 1 را پیدا می‌کند. برای مثال اگر تعداد ردیف‌های صفحه را به 10 تنظیم کنیم، خروجی این تقسیم در این مثال، 0.9 خواهد بود که شرط بررسی pagesCount === 1 را برآورده نمی‌کند. به همین جهت توسط متد Math.ceil، این خروجی به عدد 1 تقریب زده شده و سبب بازگشت نال از این متد خواهد شد.
سپس به کمک متد map، اعضای این آرایه را تبدیل به لیست liهای نمایش شماره صفحات می‌کنیم. در اینجا key هر li را نیز به شماره صفحه که منحصربفرد است، تنظیم کرده‌ایم:
class Pagination extends Component {
  render() {
    const pages = this.getPageNumbersArray();
    if (!pages) {
      return null;
    }

    return (
      <nav>
        <ul className="pagination">
          {pages.map(page => (
            <li key={page} className="page-item">
              <a className="page-link">{page}</a>
            </li>
          ))}
        </ul>
      </nav>
    );
  }

پس از ذخیره‌ی این کامپوننت و بارگذاری مجدد برنامه در مرورگر، شماره‌ی صفحات رندر شده، در پایین جدول مشخص هستند:


با داشتن 9 فیلم در آرایه‌ی movies و نمایش 4 فیلم به ازای هر صفحه، به 3 صفحه خواهیم رسید که به درستی در اینجا رندر شده‌است. یکبار هم برای آزمایش بیشتر، مقدار pageSize را در کامپوننت movies به 10 تنظیم کنید. در این حالت کامپوننت صفحه بندی نباید رندر شود.


مدیریت انتخاب شماره‌های صفحات

در این قسمت می‌خواهیم مدیریت onPageChange={this.handlePageChange} را که به تعریف المان صفحه بندی در کامپوننت movies اضافه کردیم، تکمیل کنیم. برای این منظور در کامپوننت صفحه بندی، قسمت anchor را به صورت زیر تغییر می‌دهیم تا با کلیک بر روی آن، رخداد onPageChange صادر شود:
<a
   onClick={() => this.props.onPageChange(page)}
   className="page-link"
   style={{ cursor: "pointer" }}
>
   {page}
</a>

تا اینجا اگر برنامه را آزمایش کنیم، با کلیک بر روی لینک‌های شماره صفحات، شماره صفحه‌ی انتخابی، در کنسول توسعه دهندگان مرورگر لاگ می‌شود.

اکنون می‌خواهیم اگر صفحه‌ای انتخاب شد، شماره‌ی آن صفحه با رنگی دیگر نمایش داده شود. در بوت استرپ برای اینکار تنها کافی است کلاس active را به className هر li اضافه کنیم و برعکس. یعنی اگر page ای مساوی صفحه‌ی جاری انتخاب شده بود (currentPage در اینجا)، آنگاه کلاس page-item active، به المان li اضافه شود. بنابراین در این کامپوننت نیاز است عدد currentPage را نیز دریافت کنیم. به همین جهت ویژگی currentPage را به تعریف المان Pagination در کامپوننت movies اضافه می‌کنیم:
<Pagination
  itemsCount={this.state.movies.length}
  pageSize={this.state.pageSize}
  onPageChange={this.handlePageChange}
  currentPage={this.state.currentPage}
/>
این ویژگی نیز مقدار خودش را از state به روز شده دریافت می‌کند:
class Movies extends Component {
  state = {
    movies: getMovies(),
    pageSize: 4,
    currentPage: 1
  };
به روز رسانی state نیز در متد handlePageChange که به ویژگی onPageChange متصل است، بر اساس page دریافتی از کامپوننت صفحه بندی، رخ می‌دهد:
  handlePageChange = page => {
    console.log("handlePageChange", page);
    this.setState({currentPage: page});
  };
بنابراین هرگاه که بر روی یک شماره صفحه در کامپوننت صفحه بندی کلیک می‌شود، رخ‌داد onPageChange متصل به تعریف المان Pagination درج شده‌ی در کامپوننت movies، روی داده و به همراه آن شماره صفحه‌ای، به متد رخ‌دادگران متصل به آن در کامپوننت movies که در اینجا handlePageChange نام دارد، ارسال می‌شود. در این متد state کامپوننت به روز شده و این امر سبب فراخوانی مجدد متد رندر می‌شود که در انتهای آن کامپوننت Pagination درج شده‌است. بنابراین به روز رسانی state، سبب رندر مجدد کامپوننت صفحه بندی با currentPage جدیدی که به آن رسیده‌است، خواهد شد.

پس از این تغییرات، به کامپوننت صفحه بندی مراجعه کرده و بر اساس currentPage دریافتی، کلاس active را به المان li اعمال می‌کنیم:
<li
  key={page}
  className={
    page === this.props.currentPage
    ? "page-item active"
    : "page-item"
  }
>
پس از اعمال این تغییرات، اکنون برنامه در مرورگر به صورت زیر به نظر می‌رسد:


در اولین بار نمایش برنامه، عدد 1 در حالت انتخاب شده قرار دارد؛ چون مقدار currentPage موجود در state، همان عدد 1 است. پس از آن با کلیک بر روی اعداد دیگر، با به روز رسانی state، مقدار currentPage تغییر کرده و کامپوننت صفحه بندی نسبت به آن واکنش نشان می‌دهد.


نمایش صفحه بندی شده‌ی اطلاعات

تا اینجا لیستی که نمایش داده می‌شود، حاوی تمام اطلاعات آرایه‌ی this.state.movies است و بر اساس شماره‌ی صفحه‌ی انتخابی، تغییر نمی‌کند. به همین جهت با استفاده از متد slice، تکه‌ای از آرایه‌ی movies را که بر اساس شماره صفحه‌ی انتخابی و تعداد ردیف‌ها در هر صفحه نیاز است نمایش داده شود، انتخاب کرده و بازگشت می‌دهیم:
  paginate() {
    const first = (this.state.currentPage - 1) * this.state.pageSize;
    const last = first + this.state.pageSize;
    return this.state.movies.slice(first, last);
  }
اکنون در متد رندر کامپوننت movies، بجای کار با کل آرایه‌ی this.state.movies، آرایه‌ی جدید slice شده را توسط متد paginate دریافت کرده:
  render() {
    const { length: count } = this.state.movies;

    if (count === 0) return <p>There are no movies in the database.</p>;

    const movies = this.paginate();
و سپس در همین متد رندر، فراخوانی this.state.movies.map را به movies.map تغییر می‌دهیم، تا تنها لیست مرتبط با هر صفحه‌ی انتخابی نمایش داده شود.

پس از ذخیره‌ی تغییرات و بارگذاری مجدد برنامه، اکنون می‌توان نمایش صفحه بندی شده‌ی اطلاعات را شاهد بود:



بررسی صحت نوع پارامترهای ارسالی به کامپوننت‌ها

تا اینجا فرض بر این است که مصرف کننده‌ی کامپوننت صفحه بندی، دقیقا همان ویژگی‌هایی را که ما طراحی کرده‌ایم، با همان نام‌ها و همان نوع‌ها را حتما به آن ارسال می‌کند. همچنین اگر افزونه‌ی eslint را هم در VSCode نصب کرده باشید، به همراه نصب وابستگی‌های زیر در خط فرمان:
> npm i -g typescript eslint tslint eslint-plugin-react-hooks jshint babel-eslint eslint-plugin-react eslint-plugin-mocha

 به ازای هر خاصیت props استفاده شده‌ی در کامپوننت صفحه بندی، اخطاری را مانند «'currentPage' is missing in props validation eslint(react/prop-types)» مشاهده خواهید کرد:



که عنوان می‌کند props validation این خاصیت استفاده شده، فراموش شده‌است.
در نگارش‌های قبلی React، امکانات بررسی نوع‌های ارسالی به کامپوننت‌ها، جزئی از بسته‌ی اصلی آن بود؛ اما از نگارش 15 به بعد، به بسته‌ی مستقلی منتقل شده‌است که باید به صورت جداگانه‌ای در ریشه‌ی پروژه نصب شود:
> npm i prop-types --save

البته اگر TypeScript را بر روی سیستم خود نصب کرده باشید، دیگر نیازی به نصب بسته‌ی npm فوق را ندارید و prop-types، جزئی از آن است که عموما در یک چنین مسیری قرار دارد و برای کار کردن با آن، تنها ذکر import مرتبط با PropType در ماژول‌های برنامه کافی بوده و برنامه در این حالت بدون مشکل کامپایل می‌شود:
 C:/Users/{username}/AppData/Local/Microsoft/TypeScript/3.6/node_modules/@types/prop-types/index

اکنون در ابتدای فایل کامپوننت صفحه بندی، تعریف زیر را اضافه می‌کنیم:
 import PropTypes from "prop-types";
سپس در انتهای این فایل، اعتبارسنجی props آن‌را تعریف خواهیم کرد:
Pagination.propTypes = {
  itemsCount: PropTypes.number.isRequired,
  pageSize: PropTypes.number.isRequired,
  currentPage: PropTypes.number.isRequired,
  onPageChange: PropTypes.func.isRequired
};

export default Pagination;
همانطور که مشاهده می‌کنید، در اینجا خاصیت جدید propTypes (دقیقا با همین نگارش؛ در غیراینصورت بررسی نوع‌ها کار نخواهد کرد)، به تعریف کلاس Pagination اضافه شده‌است (پس از تعریف کلاس کامپوننت به صورت مستقل اضافه می‌شود).
سپس مقدار این خاصیت جدید را به شیءای تنظیم می‌کنیم که نام خواص آن، دقیقا همان نام خواص و رویدادهای props استفاده شده‌ی در این کامپوننت است. در ادامه توسط PropTypes ای که در ابتدای ماژول import می‌شود، کار تعریف نوع این خواص و اجباری بودن آن‌ها را می‌توان مشخص کرد که برای مثال در اینجا سه خاصیت تعریف شده از نوع عددی و اجباری بوده و onPageChange، از نوع func است.
پس از اضافه کردن Pagination.propTypes و مقدار دهی آن، خطاهای eslint ای که در تصویر فوق مشاهده کردید، برطرف می‌شوند. همچنین اگر فراخوان کامپوننت Pagination مثلا بجای itemsCount یک رشته‌ی فرضی را وارد کند (برای آزمایش آن در کامپوننت movies، در تعریف المان Pagination، مقدار itemsCount را یک رشته وارد کنید)، چنین خطایی در مرورگر ظاهر خواهد شد که عنوان می‌کند itemsCount یک عدد را می‌پذیرد و نوع ورودی آن اشتباه است:

البته این خطا فقط در حالت development مشاهده می‌شود و در حالت توزیع برنامه، خیر.

بنابراین تعریف propTypes یک best practice ایجاد کامپوننت‌های React است که نه فقط بررسی نوع‌ها را فعال می‌کند، بلکه می‌تواند به عنوان مستندات آن نیز در جهت تعیین props مورد نیاز، همچنین نوع و اجباری بودن آن‌ها، اطلاعات کاملی را ارائه کند.


کدهای کامل این قسمت را از اینجا می‌توانید دریافت کنید: sample-11.zip