نظرات مطالب
پیاده سازی JSON Web Token با ASP.NET Web API 2.x
- اگر فکر می‌کنید که 2 بار چک کردن به ازای هر درخواست زیاد هست، احتمالا با ASP.NET Identity کار نکردید! در ASP.NET Identity اگر بررسی اعتبار کاربر را به ازای هر درخواست رسیده فعال کنید (بجای مقدار پیش‌فرض چند دقیقه‌ای آن، این مقدار را صفر کنید تا به ازای هر درخواست انجام شود)، همین یک مورد 5 کوئری را شامل می‌شود. برای نمونه در ASP.NET Core 2.X این بررسی‌ها شامل 5 کوئری به جداول AspNetUser, AspNetUserClaims, AspNetUserRoles, AspNetRoles, AspNetRoleClaims هستند.
- 2 بار بررسی بانک اطلاعاتی برای بانک‌های اطلاعاتی امروزی هیچ سرباری ندارد و ضمن اینکه خودشان مباحث کش کردن اطلاعات ویژه‌ای را هم برای کوئری‌های پر استفاده دارند؛ مانند buffer cache در SQL Server که تا حد مصرف حافظه‌ی کل سرور هم می‌تواند پیش رود.
- استفاده از متغیرهای استاتیک و حافظه‌ی سرور برای کش کردن، مقیاس پذیر نیست. در این موارد روش توصیه شده، استفاده از بانک اطلاعاتی Key/Value فوق سریع Redis هست. فقط مشکل تمام کش‌ها، هماهنگ سازی اطلاعات آن‌ها با بانک اطلاعاتی اصلی است که باید مدنظر باشند.
اشتراک‌ها
پشتیبانی از JSON در SQL Server 2016
SELECT t.Id, t.OrderNumber, t.OrderDate, 
 JSON_VALUE(t.JOrderDetails, '$.Order.ShipDate') 
FROM SalesOrderRecord AS t 
WHERE ISJSON(t.JOrderDetails) > 0 
 AND JSON_VALUE(t.JOrderDetails, '$.Order.Type') = 'C'
پشتیبانی از JSON در SQL Server 2016
مطالب
Embed کردن SQL Server Express 2008 در یک برنامه
مقدمه
نصب Microsoft Sql Server یکی از عملیات مشکل برای کاربر نهایی می‌باشد. برای رفع این مشکل، باید آنرا بصورت اتوماتیک و بدون درگیر کردن کاربر آن را نصب کنیم.برای اینکار دو روش موجود است:
1) استفاده از فایل Configure.ini
2) ارسال پارامتر به فایل Setup.exe از طریق Command Prompt

قابلیت‌های نسخه‌های مختلف Sql Server Express 2008
 نسخه / قابلیت Database Engine Management Studio Basic Full-Text Search Reporting Services
Management Studio Basic    X    
 Runtime Only
 X      
 with Tools   X  X    
  with Advanced Services     X  X  X  X

(SQL Server 2008 Management Studio Express (SSMSE
ابزارهای مدیریتی گرافیکی رایگان برای پیکربندی، مدیریت و اداره کردن برنامه‌های SQL Server Express 2008
استفاده برای مدیریت چندین نمونه از موتور پایگاه داده SQL Server که توسط نسخه‌های مختلف SQL Server 2008 ساخته شده اند.

(SQL Server 2008 Express (Runtime Only
موتور پایگاه داده SQL Server برای ساخت، ذخیره سازی، بروز رسانی و واکشی داده

SQL Server 2008 Express with Tools
موتور پایگاه داده SQL Server برای ساخت، ذخیره سازی، بروز رسانی و واکشی داده
SQL Server Management Studio Basic - یک ابزار مدیریتی ویژوال برای ساخت، ویرایش و مدیریت پایگاه‌های داده

SQL Server 2008 Express with Advanced Services
موتور پایگاه داده SQL Server برای ساخت، ذخیره سازی، بروز رسانی و واکشی داده
SQL Server Management Studio Basic - یک ابزار مدیریتی ویژوال برای ساخت، ویرایش و مدیریت پایگاه‌های داده
Full-Text Search - یک موتور قدرتمند و پرسرعت برای جستجوی داده‌های متن-فشرده

دو حالت برای نصب SQL Server وجود دارد:
نصب یک نمونه جدید
آپگرید

نصب SQL Server Express 2008 از طریق Command Prompt
1) پس از دانلود SQL Server Express 2008 با پارامتر X/ انرا از حالت فشرده خارج کنید.
برای این کار Command Prompt (یا همان cmd) را باز کنید و با دستور cd به مسیری که فایل  SQL Server Express هست بروید.
حالا نام فایل نصب را همراه با پارامتر X/ در cmd تایپ کنید. مثلا: SQLExpr32_x86_enu.exe /x
نکته: اگر فایل یا سی دی نصب ویژوال استودیو 2010 را دارید می‌توانید فایل نصب SQL Server Express را در مسیر WCU\SSE\ پیدا کنید.
2) همانطور که می‌بینید یک مسیر برای Extract از شما خواسته شده. یک مسیر وراد کنید.
3) در مسیر ساخته شده، یک فایل با پسوند bat. بسازید و آنرا یا یک ویرایشگر متنی باز کنید و دستورات زیر را در آن تایپ کنید:
Setup.exe /q /Action=Install /Hideconsole /Features=SQL,Tools
/InstanceName=SQLExpress /SQLSYSADMINACCOUNTS="Builtin\Administrators"
/SQLSVCACCOUNT="<DomainName\UserName>" /SQLSVCPASSWORD="<StrongPassword>

توضیح پارامترهای فوق بشرح زیر است:
q/ (اختیاری): اینکه Setup به حالت خاموش (quiet mode) و بدون رابط کاربری اجرا شود.
Action/ (الزامی): عملیاتی که باید انجام شود. این پارامتر مقدار install و upgrade را قبول می‌کند.
Features/ (الزامی): اینکه کدام قابلیت‌های SQL Server باید نصب شوند.
HideConsole/ (اختیاری): اگر از این پارامتر استفاده شود، پنجره کنسول نمایش داده نخواهد شد.
InstanceName/ (الزامی): نام نمونه ایی که باید نصب شود.
SQLSYSADMINACCOUNTS/ (الزامی): مقررات لوگین برای اعضای با نقش "مدیر سیستم".
SQLSVCACCOUNT/ (الزامی): تعیین اکانتی که سرویس SQL Server را در Startup ویندوز اجرا کند.
SQLSVCACCOUNT/ (اگر از یک اکانت لوکال یا تحت Domain استفاده کنید الزامی است): تعیین پسورد اکانت پارامتر SQLSVCACCOUNT.

باتوجه به سیاست‌ها نصب می‌توانید از پارامترها دیگری نیز استفاده کنید. بعنوان مثال پارامترهای زیر برای نصب روی سیستمی که نام کاربری و پسورد انرا نداریم مناسب است:
setup.exe /q /Action=Install /Features=SQL /InstanceName=SQLExpress /SECURITYMODE=SQL /SAPWD="1234567" 
/SQLSYSADMINACCOUNTS="Builtin\Administrators" /SQLSVCACCOUNT="NT AUTHORITY\SYSTEM" 
/SQLSVCSTARTUPTYPE="Automatic" /TCPENABLED=1 
نکته: اگر مقدار پارامتر SECURITYMODE برابر SQL باشد حتما باید پارامتر SAPWD مقداردهی شود.
نکته: اگر مقدار TCPENABLED برابر 1 باشد پروتکل TCP/IP فعال می‌شود. اگر هیچ نمونه‌ی دیگری روی سیستم نصب نباشد مقدار TCP Port برابر 1433 است، درغیر اینصورت یک مقدار تصادفی تولید می‌شود.
نکته: برای خوانایی بیشتر، پارامترهای فوق در چند خط نوشته شده اند. برای اجرای صحیح در یک فایل bat، همه انها باید در یک خط باشند.
برای اولین بهتر است از پارامتر HideConsel/ استفاده نکنید تا خطای احتمالی رو مشاهده کنید. برای آپگرید کردن نیز می‌توانید از دستور زیر استفاده کنید:
Setup.exe /q /Hideconsole /ACTION=upgrade /INSTANCENAME=SQLExpress

برای مشاهده دیگر پارامترها به مستندات MSDN مراجعه کنید. همچنین می‌توان نصب از طریق فایل Configuration را نیز انجام داد.
امیدوارم مفید واقع شده باشد.
مطالب
نگاشت اشیاء در AutoMapper توسط Attribute ها #2 - تبدیل ویژگی‌ها به نگاشت
پس از معرفی ویژگی‌های لازم، در ادامه با نحوه‌ی تبدیل این ویژگی‌ها به معادل نگاشت آن‌ها در automapper خواهم پرداخت.
متد زیر هسته‌ی اصلی عملیات است و کلیه‌ی نگاشت‌های لازم را انجام می‌دهد. این متد وظیفه‌ی تبدیل نگاشت‌ها را دارد. نگاشت‌هایی که با Attributes مشخص شده‌اند:
 public static void Initialize(Assembly assembly)
 {
     //register global convertors.
     AutoMapper.Mapper.CreateMap<DateTime, string>().ConvertUsing<DateTimeToPersianDateTimeConverter>();

     var typesToMap = from t in assembly.GetTypes()
         let attr = t.GetCustomAttribute<MapFromAttribute>()
         where attr != null
         select new {SourceType = attr.SourceType, Destination = t, Attribute = attr};

     foreach (var map in typesToMap)
     {
         AutoMapper.Mapper.CreateMap(map.SourceType, map.Destination)             
             .DoMapForMemberAttribute() // for different property names in source and destination
             .DoIgnoreMapAttribute()// ignore specified properties
             .DoUseValueResolverAttribute()// set value resolvers
             .DoIgnoreAllNonExisting()// its have to be the latest.
             ;
     } //endeach
     AutoMapper.Mapper.AssertConfigurationIsValid();
 }
ورودی این متد اسملبی مربوط به ویوومدل می‌باشد (برای زمانیکه ویوومدل‌ها در اسمبلی دیگری باشند).
در سطر اول، اقدام به رجیستر کردن کلیه‌ی مبدل‌های سراسری می‌کنیم. در این سطر مبدل تاریخ به کوچی خورشیدی مورد استفاده قرار گرفته است. سپس در اسمبلی داده شده، کلیه نوع‌هایی که ویژگی MapFromAttribute را دارند، یافته و جدا می‌کنیم. در حلقه‌ی foreach ابتدا نگاشت نوع مبدأ و مقصد را انجام می‌دهیم. خروجی این متد از نوع IMappingExpression است. گر چه این اینترفیس برای تغییر بسته است، ولی قابل توسعه می‌باشد و عملیات را توسط متدهای الحاقی انجام می‌دهیم(اصل OCP).
اگر به نحوه‌ی نامگذاری متدهای الحاقی تعریف شده دقت کرده باشید، تنها کلمه‌ی Do به ابتدای نام ویژگی‌ها اضافه شده است
.

متد الحاقی DoMapFormMemberAttribute
public static IMappingExpression DoMapForMemberAttribute(this IMappingExpression expression)
{
    var ok =
        from p in expression.TypeMap.DestinationType.GetProperties()
        let attr = p.GetCustomAttribute<MapForMemberAttribute>()
        where attr != null
        select new {AttributeValue = attr, PropertyName = p.Name};

     foreach (var property in ok)
     {
         expression.ForMember(property.PropertyName, 
             opt => opt.MapFrom(property.AttributeValue.MemberToMap));
     }
    return expression;
}
هر IMappingExpression دارای امکاناتی برای نگهداری و انجام فعالیت بر روی یک نگاشت می‌باشد. در کوئری ابتدای متد، کلیه‌ی پروپرتی‌هایی را که دارای ویژگی MapForMemeberAttribute می‌باشند، یافته و جدا می‌کنیم. این پروپرتی‌ها از نظر معادل اسمی در نوع مبدأ و مقصد متفاوت هستند. سپس در حلقه، کار اتصال پروپرتی مبدأ و مقصد صورت می‌گیرد.

متد الحاقی DoIgnoreMapAttribute  
public static IMappingExpression DoIgnoreAttribute(this IMappingExpression expression)
{
    foreach (var property in
        expression.TypeMap.DestinationType.GetProperties()
        .Where(x => x.GetCustomAttribute<IgnoreMapAttribute>() != null))
    {
        expression.ForMember(property.Name, opt => opt.Ignore());
    }
    return expression;
}
این متد کلیه‌ی پروپرتی‌هایی را که دارای ویژگی IgnoreMapAttribute باشند، از گردونه‌ی نگاشت automapper خارج می‌کند. به عنوان مثال پروپرتی Password در ویوومدل مربوط به تغییر گذرواژه را نظر بگیرید. این پروپرتی نباید مقدار معادلی در شیء EF داشته باشد. از طرفی هم باید در ویوو وجودداشته باشد. با استفاده از این ویژگی هیچ نگاشتی انجام نمی‌شود و می‌توان تضمین کرد که گذرواژه به ویوومدل و ویوو راه پیدا نمی‌کند.

متد الحاقی DoUseValueResolverAttribute 
public static IMappingExpression DoUseValueResolverAttribute(this IMappingExpression expression)
{
    var ok =
        from p in expression.TypeMap.DestinationType.GetProperties()
        let attr = p.GetCustomAttribute<UseValueResolverAttribute>()
        where attr != null
        select new {AttributeValue = attr, PropertyName = p.Name};

    foreach (var property in ok)
    {
        expression.ForMember(property.PropertyName,
            opt => opt.ResolveUsing(property.AttributeValue.ValueResolver));
    }
    return expression;
}
به شیوه‌ی قبل، ابتدا نوع هایی را که دارای ویژگی UseValueResolverAttribute باشند، یافته و جدا می‌کنیم. سپس در حلقه، کار نگاشت متناظر در automapper انجام می‌گیرد. لازم به ذکر است که متد opt.ResolveUsing یک شیء با کارآیی (can do) اینترفیس IValueResolver را به عنوان آرگومان می‌گیرد.

متد الحاقی DoIgnoreAllNonExisting  
public static IMappingExpression DoIgnoreAllNonExisting(this IMappingExpression expression)
{
    var attr = expression.TypeMap.DestinationType.GetCustomAttribute<MapFromAttribute>();
    
    if (attr?.IgnoreAllNonExistingProperty == false)//instead of if(attr == null || attr.IgnoreAllNonExistingProperty == false)
        return expression;
    
    foreach (var property in expression.TypeMap.GetUnmappedPropertyNames())
    {
        expression.ForMember(property, opt => opt.Ignore());
    }
    return expression;
}
این متد برحسب پرچم تعیین شده در هنگام بکارگیری ویژگی MapFromAttribute رفتار می‌کند. به این صورت که اگر موقع تعریف، مقدار IgnoreAllNonExistingProperty را صحیح اعلام کنیم، تمام پروپرتی‌های مقصد را که معادل اسمی در مبدأ نداشته باشند و همچنین هیچگونه تنظیمی جهت مشخص سازی تکلیف نگاشت آن‌ها صورت نگرفته باشد، از گردونه‌ی نگاشت Automapper خارج می‌کند.

توضیح تکمیلی:
پس از تنظیم کلیه‌ی نگاشت‌ها در automapper جهت اطمینان از صحت تنظیمات، فراخوانی متد AutoMapper.Mapper.AssertConfigurationIsValid الزامی است. یکی از عواملی که باعث شکست این متد می‌شود، وجود پروپرتی‌هایی در نوع مقصد است، بطوریکه معادل اسمی در نوع مبدأ نداشته باشند و یا تنظیمی جهت مشخص سازی نگاشت آن انجام نشده باشد (پروپرتی که قابل نگاشت نباشد). در حقیقت این شکست بسیار مفید است. به این صورت که اگر این شکست صورت نگیرد در حین نگاشت مقادیر، باید از null یا مقدار default بدون اطلاع برنامه نویس برای مقداردهی پروپرتی استفاده کند و این یک حالت نامعلوم شیء است. اگر می‌خواهید این پروپرتی‌ها مقدار پیشفرضی بگیرند و همچنین باعث شکست عملیات هم نشوند، باید بطور صریح این موضوع را اعلام کنید. این اعلام یا باید به همین روش صورت بگیرد یا باید از ویژگی IgnorMapAttribute استفاده شود. تنها تفاوت این دو، نحوه‌ی اعمال تنظیم می‌باشد. IgnorMapAttribute باید روی تک تک پروپرتی‌های مدنظر قرار گیرد، ولی در روش اول تنها کافیست که مقدار true تنظیم گردد. به‌نظر استفاده از IgnoreMapAttribute باعث طولانی شدن کدها می‌شود؛ اما توصیه می‌شود که از همین شیوه استفاده کنید.

تا اینجا کدهای مورد نیاز نوشته شدند. در ادامه به ارائه‌ی یک مثال برای نگاشت اشیاء در Automapper توسط Attributeها می‌پردازم.
مدل ساده‌ی زیر را در نظر بگیرید:
public class Student
{
    public virtual int Id { set; get; }
    public virtual string Name { set; get; }
    public virtual string Family { set; get; }
    public virtual string Email { set; get; }
    public virtual DateTime RegisterDateTime { set; get; }
    public virtual ICollection<Book> Books { set; get; }
}
public class Book
{
    public virtual int Id { set; get; }
    public virtual string Name { set; get; }
    public virtual DateTime BorrowDateTime { set; get; }
    public virtual DateTime ExpiredDateTime { set; get; }
    public virtual decimal Price { set; get; }
    [ForeignKey("StudentIdFk")]
    public virtual Student Student { set; get; }
    public virtual int StudentIdFk { set; get; }
}
با ویوومدل متناظر ذیل:
[MapFrom(typeof (Student), ignoreAllNonExistingProperty: true, alsoCopyMetadata: true)]
public class AdminStudentViewModel
{
    // [IgnoreMap]
    public int Id { set; get; }

    [MapForMember("Name")]
    public string FirstName { set; get; }

    [MapForMember("Family")]
    public string LastName { set; get; }

 [IgnoreMap]  public string Email { set; get; } [MapForMember("RegisterDateTime")] public string RegisterDateTimePersian { set; get; } [UseValueResolver(typeof (BookCountValueResolver))] public int BookCounts { set; get; } [UseValueResolver(typeof (BookPriceValueResolver))] public decimal TotalBookPrice { set; get; } };
در تنظیم ویژگی MapFromAttribute ابتدا نوع مبدأ (Student) را مشخص کردیم و بعد صراحتاً گفتیم که از نگاشت پروپرتی‌های بلاتکلیف صرف نظر کند و همچنین پرچم انتقال Data Annotation‌های EF به ویوومدل را هم برافراشتیم. توسط MapForMember پروپرتی FirstName را به پروپرتی Name در مبدأ تنظیم کردیم و LastName را به Family. همچنین Email را بصورت صریح از نگاشت شدن منع کردیم. پروپرتی BookCounts تعداد کتاب‌ها را محاسبه می‌کند و TotalBookPrice قیمت کلیه‌ی کتاب‌ها را. برای این موارد از تأمین کننده‌ی داده (Value Resolver) استفاده کردیم. این تأمین کننده‌ها می‌توانند اینچنین پیاده سازی شوند:
public class BookCountValueResolver : ValueResolver<Student, int>
{
    protected override int ResolveCore(Student source) => source.Books.Count;
};
public class BookPriceValueResolver : ValueResolver<Student, decimal>
{
    protected override decimal ResolveCore(Student source) => source.Books.Sum(b => b.Price);
};
نحوه‌ی پیکربندی و مشاهده‌ی نتایج را در یک برنامه‌ی تحت کنسول پیاده سازی کردم. متد Main آن می‌تواند اینچنین باشد:
static void Main(string[] args)
{
    var assemblyToLoad = Assembly.GetAssembly(typeof (AdminStudentViewModel));//get assembly
    global::AttributesForAutomapper.Configuration.Initialize(assemblyToLoad);//init automaper
    IList<Student> lst;
    using (var context = new MySampleContext())
    {
        lst = context.Students.Include(x => x.Books).ToList();
    }
    foreach (var student in lst)
        {
            WriteLine( $"[{student.Id}]*\n{student.Name} {student.Family}.\nmailto:{student.Email}.\nRegistered at'{student.RegisterDateTime}'");
            foreach (var book in student.Books)
                WriteLine($"\tBook name:{book.Name}, Book price:{book.Price}");
        }
    
    var lstViewModel = AutoMapper.Mapper.Map<IList<Student>, IList<AdminStudentViewModel>>(lst);
    foreach (var adminStudentViewModel in lstViewModel)
    {
        WriteLine(
            $"[{adminStudentViewModel.Id}]*\n\t{adminStudentViewModel.FirstName} {adminStudentViewModel.LastName}.\n\t" +
            $"mailto:{adminStudentViewModel.Email}.\n\tRegistered at'{adminStudentViewModel.RegisterDateTimePersian}'\n\t" +
            $"Book Counts: {adminStudentViewModel.BookCounts} with total price of {adminStudentViewModel.TotalBookPrice}");
    }
    WriteLine("Press any key to exit...");
    ReadKey();
}
ابتدا اسمبلی مربوط به ویوومدل‌ها را مشخص می‌کنیم. سپس این اسمبلی را جهت تبدیل ویژگی‌ها به نگاشت‌های معتبر automapper به متد Initialize ارسال می‌کنیم. تنها بکار بردن همین دوسطر برای اعمال تنظیم‌ها مورد نیاز می‌باشد. بعد از اجرای موفق متد Initialize، نگاشت‌های اشیاء آماده هستند.
نمونه‌ی خروجی:
[1]*
Morteza Raeisi.
mailto:MrRaeisi@outlook.com.
Registered at'23/08/1392 19:11:43'    // I'm using Windows 10 with Persian calendar as default, On other OS or calendar settings, this value is different.
        Book name:AutoMapper Attr, Book price:1000.00
        Book name:Second Book, Book price:2500.00
        Book name:Hungry Book, Book price:2500.00
...
[1]*
Morteza Raeisi. //MapForMemebers
mailto:.  // IgnoreMap
Registered at'1392/08/23 19:11' // Convert using
Book Counts: 3 with total price of 6000.00  // Value resolvers
...
دریافت کدها + مثال
نظرات مطالب
فعال سازی سطح دوم کش در Fluent NHibernate
سلام،

کلا سطح دوم کش در NH بر اساس 4 مکانیزم در طول یک سشن فکتوری عمل می‌کند:
- کش مربوط به موجودیت‌ها (entities cache) که بر اساس متد session.Get یا Load فعال می‌شود
و همچنین Collections cache (متدهای List و Enumerable)
- کش مربوط به کوئری‌ها (queries cache) با اعمال متد Cacheable به کوئری مورد نظر.
- timestamp cache که به معنای آخرین زمان نوشتن در یک جدول می‌باشد (و این timestamp فقط و فقط بر اساس وجود تراکنش‌ها عمل می‌کند). به این ترتیب در زمان insert/update/delete به صورت خودکار کش موجود منقضی اعلام می‌شود تا اطلاعات قدیمی به کاربر تحویل داده نشود و کش سطح دوم جهت کوئری‌های بعدی بازسازی خواهد شد.

و در مثال شما:
- در کوئری دوم هم باید متد Cacheable ذکر شود اگر نشود به صورت متداول با آن برخورد خواهد شد.
- زمانیکه از متد Cacheable استفاده می‌شود، حالت queries cache فعال می‌شود. چون در مثال شما دو کوئری مختلف داریم، پس به کش مربوط به کوئری اول مراجعه نخواهد شد. این کوئری کش، با تغییر مقادیر پارامترهای یک کوئری هم مجددا به روز می‌شود. (این حالت برای کوئر‌ی‌هایی که با پارامترهای یکسان به طور متناوب فراخوانی می‌شوند، بسیار مناسب است)
- سطح دوم کش فقط پس از commit یک تراکنش معنا پیدا می‌کند. بنابراین اگر جهت آزمایش داخل یک تراکنش، پشت سر هم کوئری‌ها را نوشته‌اید ... در این لحظه از سطح دوم کش بی‌بهره خواهید بود (فقط سطح اول کش فعال است) و کوئری‌های پس از پایان تراکنش جاری، از نتیجه کش آن می‌توانند استفاده کنند.
- در مورد کش مربوط به موجودیت‌ها و تفاوت آن با کش کوئری‌ها در بالا صحبت شد (شما در یک جا کش کوئری را فعال کرده‌اید در جای دیگر کش entities را طلب می‌کنید که نمی‌شود).
نظرات مطالب
تقسیم جدول در Entity Framework Code First
با تشکر از مطلب خوبتون ..
به نظرتون اینکه در کوئری نهایی ایجاد شده ، EF از 2 دستور Select تو در تو استفاده کرده باعث کاهش سرعت اجرای کوئری نمیشه ؟
مطالب
کار با دیتاتایپ JSON در MySQL - قسمت دوم
توابع ایجاد محتوای JSON
در قسمت قبل برای ذخیره‌سازی محتوای JSON از string literal استفاده کردیم؛ یعنی در واقع همانند یک مقدار رشته‌ای، فیلد JSON را مقداردهی کردیم:
INSERT INTO tableName VALUES (
'{ "name": "User1", "age": 41 }'
);
یک روش دیگر، استفاده از توابع JSON_OBJECT یا JSON_ARRAY میباشد:
INSERT INTO tableName VALUES (
 JSON_ARRAY(
 JSON_OBJECT(
 "id", 1,
 "name", "User1",
 "age", 31,
 "skills", JSON_ARRAY("JS", "DB", "Git"),
 "address", JSON_OBJECT(
"country", "Iran",
"city", "Tehran")
 ),
 JSON_OBJECT(
   "id", 2,
   "name", "User2",
   "age", 31,
   "skills", JSON_ARRAY("C#"),
   "address", JSON_OBJECT(
 "country", "Iran",
 "city", "Sanandaj"
   )
 )
 )
);


در ادامه با یکسری از توابع دیگر کار با آرایه‌ها و بطور کلی با توابعی جهت تغییر محتوای JSON آشنا خواهیم شد.

JSON_ARRAY_APPEND
فرض کنید برای کاربر User2 میخواهیم یک آیتم به پراپرتی skills اضافه کنیم. برای اینکار میتوانیم از تابع JSON_ARRAY_APPEND استفاده کنیم:
UPDATE experiments.tableName 
SET jsonData = JSON_ARRAY_APPEND(jsonData,
              '$[1].skills',
              'JS',
              '$[1].skills',
              'DB',
              '$[1].skills',
              'Kotlin'
            )

-- ["C#", "JS", "DB", "Kotlin"]

JSON_ARRAY_INSERT
این تابع نیز شبیه تابع قبلی است؛ با این تفاوت که به جای append کردن مقداری به آخر لیست، میتوانیم این مقدار جدید را در مکان مورد  نظر اضافه کنیم:
UPDATE experiments.tableName 
SET 
    jsonData = JSON_ARRAY_INSERT(jsonData, '$[1].skills[4]', 'TS')
    
-- ["C#", "JS", "DB", "Kotlin", "TS"]

JSON_INSERT
از این تابع جهت درج یک مقدار جدید به محتوای JSON استفاده میشود. دقت داشته باشید که این تابع مقادیر موجود را overwrite نخواهد کرد و فقط در صورت عدم وجود آن key، مقدار را اضافه میکند:
UPDATE experiments.tableName 
SET 
    jsonData = JSON_INSERT(jsonData,
            '$[1].address.location',
            JSON_OBJECT('phone', 8989898))

JSON_REPLACE
از این تابع جهت جایگزینی مقادیر استفاده خواهد شد. به عنوان مثال میتوانیم محتوای قبلی را اینگونه به روز کنیم:
UPDATE experiments.tableName 
SET 
    jsonData = JSON_REPLACE(jsonData,
            '$[1].address.location.phone',
            12345656)

JSON_REMOVE
از این تابع میتوانیم جهت حذف یک مقدار، یا پراپرتی خاصی استفاده کنیم:
UPDATE experiments.tableName 
SET 
    jsonData = JSON_REMOVE(jsonData, '$[1].address')

JSON_SET
توسط این تابع میتوانیم دیتایی را به محتوای JSON، اضافه یا به‌روزرسانی کنیم. این تابع همانند JSON_INSERT عمل میکند؛ با این تفاوت که در صورت وجود path، مقدار را overwrite خواهد کرد، در غیراینصورت مقدار جدید را اضافه می‌کند:
UPDATE experiments.tableName 
SET 
    jsonData = JSON_SET(jsonData,
              '$[1].address',
              JSON_OBJECT('country',
                      'Iran',
                      'city',
                      '-',
                      'phone',
                      12345
              ));

/*
  { location: { "city": "-", "phone": 12345, "country": "Iran" } }
*/

UPDATE experiments.tableName 
SET 
    jsonData = JSON_SET(jsonData,
            '$[1].address.city',
            'Tehran');

/*
  { location: { "city": "-", "phone": 12345, "country": "Iran" } }
*/


UPDATE experiments.tableName 
SET jsonData = JSON_SET(jsonData, '$[1].address.postcode', '0098');

/*
  { location: {"city": "Tehran", "phone": 12345, "country": "Iran", "postcode": '0098' } }
*/


JSON_UNQUOTE
توسط این تابع میتوانیم خروجی را به صورت unquote شده ببینیم. بدون استفاده از این تابع، خروجی داخل quotation میباشد:
SELECT 
    JSON_EXTRACT(jsonData, '$[1].address.city')
FROM
    experiments.tableName;
    
-- "Tehran"

SELECT 
    JSON_UNQUOTE(JSON_EXTRACT(jsonData, '$[1].address.city'))
FROM
    experiments.tableName;
    
-- Tehran

همانطور که مشاهده میکنید از تابع JSON_EXTRACT برای کوئری گرفتن از پراپرتی city استفاده کرده‌ایم. خروجی تابع را نیز به JSON_UNQUOTE جهت حذف quotation ارسال کرده‌ایم. یک سینتکس دیگر نیز برای خلاصه‌سازی JSON_EXTRACT وجود دارد: 
SELECT 
    jsonData -> '$[1].address.city'
FROM
    experiments.tableName;

-- "Tehran"

همچنین برای حذف quoteها میتوانیم اپراتور فوق را اینگونه بنویسیم که همان کار تابع JSON_UNQUOTE را انجام میدهد: 
SELECT 
    jsonData ->> '$[1].address.city'
FROM
    experiments.tableName;

-- Tehran

نکته: هر دو حالت را میتوانیم در قسمت WHERE نیز استفاده کنیم: 
SELECT 
    jsonData ->> '$[1].address.city'
FROM
    experiments.tableName
WHERE jsonData ->> '$[1].address.city' = 'Tehran';

ادغام محتوای JSON با یکدیگر
در MySQL دو تابع با نامهای JSON_MERGE_PATCH و JSON_MERGE_PRESERVE برای ادغام دو یا چند محتوای JSON وجود دارد. تابع JSON_MERGE_PRESERVE همانطور که از نامش پیداست، مقادیر را نگه میدارد؛ یعنی کلیدهای یکسان را با هم ادغام میکند و مقادیر را به صورت آرایه به عنوان valueی شیء در نظر میگیرد:
SELECT 
    JSON_MERGE_PRESERVE('{
                "id": "1",
                "name": "Product One",
                "price": 12.45,
                "discount": 10,
                "rating": 4,
                "category": ["fashion", "men"],
                "tags": ["fashion", "men", "jacket", "full sleeve"]
            }',
            '{
                "id": "2",
                "name": "Product Two",
                "price": 30,
                "discount": 0,
                "rating": 3,
                "category": ["fashion", "men"],
                "tags": ["fashion", "men", "jacket", "full sleeve"]
            }');

خروجی کوئری فوق به اینصورت خواهد بود:
{
  "id": ["1", "2"],
  "name": ["Product One", "Product Two"],
  "tags": [
    "fashion",
    "men",
    "jacket",
    "full sleeve",
    "fashion",
    "men",
    "jacket",
    "full sleeve"
  ],
  "price": [12.45, 30],
  "rating": [4, 3],
  "category": ["fashion", "men", "fashion", "men"],
  "discount": [10, 0]
}

اما تابع JSON_MERGE_PATCH در نهایت یک خروجی را خواهد داشت؛ کاری که انجام میدهد به‌روزرسانی (patch) مقدار جدید، با مقدار قبلی است. یعنی کلیدهای آبجکت اول را که در آبجکت دوم قرار دارند، حذف میکند. همچنین کلیدهای جدید را در شیء یکی شده‌ی نهایی نیز اضافه خواهد کرد. به عنوان مثال برای آبجکت اول، یک پراپرتی جدید را با نام sku اضافه کرده‌ایم:
SELECT JSON_MERGE_PATCH('{
                "id": "1",
                "name": "Product One",
                "price": 12.45,
                "discount": 10,
                "rating": 4,
                "category": ["fashion", "men"],
                "tags": ["fashion", "men", "jacket", "full sleeve"],
                "sku": "asdf123"
            }',
            '{
                "id": "2",
                "name": "Product Two",
                "price": 30,
                "discount": 0,
                "rating": 3,
                "category": ["fashion", "men"],
                "tags": ["fashion", "men", "jacket", "full sleeve"]
            }');

خروجی کوئری فوق این چنین خواهد بود:
{
  "id": "2",
  "sku": "asdf123",
  "name": "Product Two",
  "tags": ["fashion", "men", "jacket", "full sleeve"],
  "price": 30,
  "rating": 3,
  "category": ["fashion", "men"],
  "discount": 0
}
نظرات مطالب
آشنایی با Window Function ها در SQL Server بخش دوم
سلام
من یه کوئری توسط Sum() Over() .. نوشتم که تو در تو هست که ترتیب جمع دستور بیرونی برام مهمه .
;WITH cteBed ([Counter], id_doc , [Year] ,id_Total , date_duc ,Number_Temp , number_fix , sumbed , sumbes , row_no ) AS (
SELECT [Counter], d.id_doc , d.[Year] ,r.id_Total , d.date_duc ,d.Number_Temp ,d.number_fix ,  
SUM( r.Mablagh_bed) OVER(PARTITION BY d.[Year] ,r.id_Total , d.Number_Temp) AS sumbed , 
 sumbes= 0,
ROW_NUMBER() OVER (PARTITION BY d.[Year] ,r.id_Total , d.date_duc , d.Number_Temp , d.number_fix  ORDER BY  d.date_duc )AS  row_no
FROM tbl_Records r JOIN tbl_Documents d ON d.id_doc = r.id_doc  ) ,
     
 cteBes ([Counter], id_doc , [Year] ,id_Total , date_duc ,Number_Temp , number_fix , sumbed , sumbes  , row_no) AS (
SELECT   [Counter], d.id_doc , d.[Year] ,r.id_Total , d.date_duc ,d.Number_Temp ,d.number_fix , sumbed = 0 , 
SUM( r.Mablagh_bes ) OVER(PARTITION BY d.[Year] ,r.id_Total , d.Number_Temp ) AS sumbes,
ROW_NUMBER() OVER (PARTITION BY d.[Year] ,r.id_Total ,  d.date_duc ,d.Number_Temp , d.number_fix ORDER BY  d.date_duc )AS row_no 
FROM tbl_Records r JOIN tbl_Documents d ON d.id_doc = r.id_doc ) 

SELECT [Counter], id_doc , [Year] ,id_Total , date_duc ,Number_Temp , number_fix , sumbed , sumbes , amountBed ,amountBes 
,SUM(amountBed)OVER(  ORDER BY [Year] ,id_Total , date_duc , number_Temp, number_Fix ROWS BETWEEN UNBOUNDED PRECEDING AND CURRENT ROW ) AS bed
,SUM(amountBes)OVER(  ORDER BY [Year] ,id_Total , date_duc , number_Temp, number_Fix ROWS BETWEEN UNBOUNDED PRECEDING AND CURRENT ROW ) AS bes
FROM (
SELECT [Counter], id_doc , [Year] ,id_Total , date_duc ,Number_Temp , number_fix , sumbed , sumbes ,  
amountBed = CASE WHEN id_Total  LIKE '1%' OR  Id_Total LIKE '2%' OR  Id_Total LIKE '7%' OR  Id_Total LIKE '8%' THEN (tt.sumbed-tt.sumbes) ELSE 0 END ,
amountBes=CASE WHEN Id_Total LIKE '3%' OR Id_Total LIKE '4%' OR Id_Total LIKE '5%' OR Id_Total LIKE '6%' OR Id_Total LIKE '9%' THEN (tt.sumbes-tt.sumbed)ELSE 0 END ,
ROW_NUMBER() OVER (PARTITION BY [Year] ,id_Total , date_duc , Number_Temp , number_fix  ORDER BY  date_duc )AS  row_no
FROM (
SELECT * FROM cteBed cb WHERE cb.row_no = 1
UNION ALL
SELECT * FROM cteBes cb WHERE cb.row_no = 1
) AS tt ([Counter], id_doc , [Year] ,id_Total , date_duc ,Number_Temp , number_fix , sumbed , sumbes,row_no ) WHERE not(sumbed = 0 AND sumbes = 0)
) AS rr

اگه تو یه دستور Select از Row_Number استفاده کرده باشم ، اول خروجی رو بدست میاره بعد خروجی رو بر حسب نوع مرتب سازی مربوط به Row_Number مرتب میکنه ؟ و دیگه اینکه خروجی دستور اول که شامل Row_Number هست بعد از مرتب شدن به همون صورت به دست دستور دوم (یا همون Select بیرونی) میرسه یا باز باید روی اون نیز مرتب سازی انجام بدم ؟ اصلا جای ستونی که مربوط به Row_Number هست اول یا آخر فرق میکنه ؟
اینارو به این خاطر پرسیدم ، چون هر بار داده هام جواب متفاوتی میداد و نتونستم تشخیص بدم . ممنون
مطالب
Roslyn #3
بررسی Syntax tree

زمانیکه صحبت از Syntax می‌شود، منظور نمایش متنی سورس کدها است. برای بررسی و آنالیز آن، نیاز است این نمایش متنی، به ساختار داده‌ای ویژه‌ای به نام Syntax tree تبدیل شود و این Syntax tree مجموعه‌ای است از tokenها. Tokenها بیانگر المان‌های مختلف یک زبان، شامل کلمات کلیدی، عملگرها و غیره هستند.


در تصویر فوق، مراحل تبدیل یک قطعه کد #C را به مجموعه‌ای از tokenهای معادل آن مشاهده می‌کنید. علاوه بر این‌ها، Roslyn syntax tree شامل موارد ویژه‌ای به نام Trivia نیز هست. برای مثال در حین نوشتن کدها، در ابتدای سطرها تعدادی space یا tab وجود دارند و یا در این بین ممکن است کامنتی نوشته شود. هرچند این موارد از دیدگاه یک کامپایلر بی‌معنا هستند، اما ابزارهای Refactoring ایی که به Trivia دقت نداشته باشند، خروجی کد به هم ریخته‌ای را تولید خواهند کرد و سبب سردرگمی استفاده کنندگان می‌شوند.


در تصویر فوق، اشاره‌گر ادیتور پس از تایپ semicolon قرار گرفته‌است. در این حالت می‌توانید دو نوع trivia مخصوص فضای خالی و کامنت‌ها را در syntax visualizer، مشاهده کنید.
به علاوه پس از هر token بازه‌ای از اعداد را مشاهده می‌کنید که بیانگر محل قرارگیری آن‌ها در سورس کد هستند. این محل‌ها جهت ارائه‌ی خطاهای دقیق مرتبط با آن نقاط، بسیار مفید هستند.
یک Syntax tree از مجموعه‌ای از syntax nodes تشکیل می‌شود و هر node شامل مواردی مانند تعاریف، عبارات و امثال آن است. در افزونه‌ی Syntax visualizer نودهایی که رنگ قرمز متمایل به قهوه‌ای دارند، بیانگر نودهای Trivia، نودهای آبی، Syntax nodes و نودهای سبز، Syntax token هستند.


مفاهیم این رنگ‌ها را با کلیک بر روی دکمه‌ی Legend هم می‌توان مشاهده کرد.


تفاوت Syntax با Semantics

در Roslyn امکان کار با Syntax و Semantics کدها وجود دارد.
یک Syntax، از گرامر زبان خاصی پیروی می‌کند. در Syntax اطلاعات بسیار زیادی وجود دارند که معنای برنامه را تغییر نمی‌دهند؛ مانند کامنت‌ها، فضاهای خالی و فرمت ویژه‌ی کدها. البته فضاهای خالی در زبان‌هایی مانند پایتون دارای معنا هستند؛ اما در سی‌شارپ خیر. همچنین در Syntax، توافق نامه‌ای وجود دارد که بیانگر تعدادی واژه‌ی از پیش رزرو شده، مانند کلمات کلیدی هستند.
اما Semantics در نقطه‌ی مقابل Syntax قرار می‌گیرد و بیانگر معنای سورس کد است. برای مثال در اینجا تقدم و تاخر عملگرها مفهوم پیدا می‌کنند و یا اینکه Type system چیست و چه نوع‌هایی را می‌توان به دیگری نسبت داد و تبدیل کرد. عملیات Binding در این مرحله رخ می‌دهد و مفهوم identifierها را مشخص می‌کند. برای مثال x در این قسمت از سورس کد، به چه معنایی است و به کجا اشاره می‌کند؟


خواص ویژه‌ی Syntax tree در Roslyn

- تمام اجزای کد را شامل عناصر سازنده‌ی زبان و همچنین Trivia، به همراه دارد.
- API آن توسط کتابخانه‌های ثالث قابل دسترسی است.
- Immutable طراحی شده‌است. به این معنا که زمانیکه syntax tree توسط Roslyn ایجاد شد، دیگر تغییر نمی‌کند. به این ترتیب امکان دسترسی همزمان و موازی به آن بدون نیاز به انواع قفل‌های مسایل همزمانی وجود دارد. اگر کتابخانه‌ی ثالثی به Syntax tree ارائه شده دسترسی پیدا می‌کند، می‌تواند کاملا مطمئن باشد که این اطلاعات دیگر تغییری نمی‌کنند و نیازی به قفل کردن آن‌ها نیست. همچنین این مساله امکان استفاده‌ی مجدد از sub treeها را در حین ویرایش کدها میسر می‌کند. به آن‌ها mutating trees نیز گفته می‌شود.
- مقاوم است در برابر خطاها. اگر از قسمت اول به خاطر داشته باشید، Roslyn می‌بایستی جایگزین کامپایلر دومی به نام کامپایلر پس زمینه‌ی ویژوال استودیو که خطوط قرمزی را ذیل سطرهای مشکل دار ترسیم می‌کند، نیز می‌شد. فلسفه‌ی طراحی این کامپایلر، مقاوم بودن در برابر خطاهای تایپی و هماهنگی آن با تایپ کدها توسط برنامه نویس بود. Syntax tree در Roslyn نیز چنین خاصیتی را دارد و اگر مشغول به تایپ شوید، باز هم کار کرده و اینبار خطاهای موجود را نمایش می‌دهد که می‌تواند توسط ابزارهای نمایش دهنده‌ی ویژوال استودیو یا سایر ابزارهای ثالث استفاده شود.


برای نمونه در تصویر فوق، تایپ semicolon فراموش شده‌است؛ اما همچنان Syntax tree در دسترس است و به علاوه گزارش می‌دهد که semicolon مفقود است و تایپ نشده‌است.


Parse سورس کد توسط Roslyn

ابتدا یک پروژه‌ی کنسول ساده‌ی دات نت 4.6 را در VS 2015 آغاز کنید. سپس از طریق خط فرمان نیوگت، دستور ذیل را صادر نمائید:
 PM> Install-Package Microsoft.CodeAnalysis
به این ترتیب API لازم جهت کار با Roslyn به پروژه اضافه خواهند شد.
سپس کدهای ذیل را به آن اضافه کنید:
using System;
using Microsoft.CodeAnalysis;
using Microsoft.CodeAnalysis.CSharp;
using Microsoft.CodeAnalysis.CSharp.Syntax;
 
namespace Roslyn01
{
    class Program
    {
        static void Main(string[] args)
        {
            parseText();
        }
 
        static void parseText()
        {
            var tree = CSharpSyntaxTree.ParseText("class Foo { void Bar(int x) {} }");
            Console.WriteLine(tree.ToString());
            Console.WriteLine(tree.GetRoot().NormalizeWhitespace().ToString());
 
            var res = SyntaxFactory.ClassDeclaration("Foo")
                .WithMembers(SyntaxFactory.List<MemberDeclarationSyntax>(new[] {
                    SyntaxFactory.MethodDeclaration(
                        SyntaxFactory.PredefinedType(
                            SyntaxFactory.Token(SyntaxKind.VoidKeyword)
                        ),
                        "Bar"
                    )
                    .WithBody(SyntaxFactory.Block())
                }))
                .NormalizeWhitespace();
 
            Console.WriteLine(res);
        } 
    }
}
توضیحات:
کار Parse سورس کد دریافتی، بر اساس سرویس‌های زبان متناظر با آن‌ها آغاز می‌شود. برای مثال سرویس‌هایی مانند VisualBasicSyntaxTree و یا CSharpSyntaxTree مثال فوق که سورس کد مورد آنالیز آن، از نوع سی‌شارپ است.
این کلاس‌های Factory، دارای دو متد Create و ParseText هستند. کار متد ParseText آن مشخص است؛ یک قطعه‌ی متنی از کد را آنالیز کرده و معادل Syntax Tree آن‌را تولید می‌کند. متد Create آن، اشیایی مانند نودهای Syntax visualizer را دریافت کرده و بر اساس آن‌ها یک Syntax tree را تولید می‌کند.
کار با متد Create آنچنان ساده نیست. به همین جهت یکی از اعضای تیم Roslyn برنامه‌ای را به نام Roslyn Quoter ایجاد کرده‌است که نسخه‌ی آنلاین آن‌را در اینجا و سورس کد آن‌را در اینجا می‌توانید بررسی کنید.
جهت آزمایش، همان قطعه‌ی متنی سورس کد مثال فوق را در نسخه‌ی آنلاین آن جهت آنالیز و تولید ورودی متد Create، وارد کنید. خروجی آن‌را می‌توان مستقیما در متد Create بکار برد.


فرمت کردن خودکار کدها به کمک Roslyn

اگر بر روی tree حاصل، متد ToString را فراخوانی کنیم، خروجی آن مجددا سورس کد مورد آنالیز است. اگر علاقمند بودید که Roslyn به صورت خودکار کدهای ورودی را فرمت کند و تمام آن‌ها را در یک سطر نمایش ندهد، متد NormalizeWhitespace را بر روی ریشه‌ی Syntax tree فراخوانی کنید:
 tree.GetRoot().NormalizeWhitespace().ToString()
اینبار خروجی فراخوانی فوق به صورت ذیل است:
class Foo
{
    void Bar(int x)
    {
    }
}


کوئری گرفتن از سورس کد توسط Roslyn

در ادامه قصد داریم با سه روش مختلف کوئری گرفتن از Syntax tree، آشنا شویم. برای این منظور متد ذیل را به پروژه‌ای که در ابتدای برنامه آغاز کردیم، اضافه کنید:
static void querySyntaxTree()
{
    var tree = CSharpSyntaxTree.ParseText("class Foo { void Bar() {} }");
    var node = (CompilationUnitSyntax)tree.GetRoot();
 
    // Using the object model
    foreach (var member in node.Members)
    {
        if (member.Kind() == SyntaxKind.ClassDeclaration)
        {
            var @class = (ClassDeclarationSyntax)member;
 
            foreach (var member2 in @class.Members)
            {
                if (member2.Kind() == SyntaxKind.MethodDeclaration)
                {
                    var method = (MethodDeclarationSyntax)member2;
                    // do stuff
                }
            }
        }
    }
 
 
    // Using LINQ query methods
    var bars = from member in node.Members.OfType<ClassDeclarationSyntax>()
               from member2 in member.Members.OfType<MethodDeclarationSyntax>()
               where member2.Identifier.Text == "Bar"
               select member2;
    var res = bars.ToList();
 
 
    // Using visitors
    new MyVisitor().Visit(node);
}
توضیحات:
روش اول کوئری گرفتن از Syntax tree، استفاده از object model آن است. در اینجا هربار، نوع و Kind هر نود را بررسی کرده و در نهایت به اجزای مدنظر خواهیم رسید. شروع کار هم با دریافت ریشه‌ی syntax tree توسط متد GetRoot و تبدیل نوع آن نود به CompilationUnitSyntax می‌باشد.
روش دوم استفاده از روش LINQ است؛ با توجه به اینکه ساختار یک Syntax tree بسیار شبیه است به LINQ to XML. در اینجا یک سری نود، ریشه و فرزندان آن‌ها را داریم که با روش LINQ بسیار سازگار هستند. برای نمونه در مثال فوق، در ریشه‌ی Parse شده، در تمام کلاس‌های آن، به دنبال متد یا متدهایی هستیم که نام آن‌ها Bar است.
و در نهایت روش مرسوم و متداول کار با Syntax trees، استفاده از الگوی Visitors است. همانطور که در کدهای دو روش قبل مشاهده می‌کنید، باید تعداد زیادی حلقه و if و else نوشت تا به جزء و المان مدنظر رسید. راه ساده‌تری نیز برای مدیریت این پیچیدگی وجود دارد و آن استفاده از الگوی Visitor است. کار این الگو ارائه‌ی متدهایی قابل override شدن است و فراخوانی آن‌ها، در طی حلقه‌هایی پشت صحنه که این Visitor را اجرا می‌کنند، صورت می‌گیرد. بنابراین در اینجا دیگر برای رسیدن به یک متد، حلقه نخواهید نوشت. تنها کاری که باید صورت گیرد، override کردن متد Visit المانی خاص در Syntax tree است.
هر نود در syntax tree دارای متدی است به نام Accept که یک Visitor را دریافت می‌کند. همچنین Visitorهای نوشته شده نیز دارای متد Visit یک نود هستند.
نمونه‌ای از این Visitors را در کلاس ذیل مشاهده می‌کنید:
class MyVisitor : CSharpSyntaxWalker
{
    public override void VisitMethodDeclaration(MethodDeclarationSyntax node)
    {
        if (node.Identifier.Text == "Bar")
        {
            // do stuff
        }
 
        base.VisitMethodDeclaration(node);
    }
}
در اینجا برای رسیدن به تعاریف متدها دیگر نیازی نیست تا حلقه نوشت. بازنویسی متد VisitMethodDeclaration، دقیقا همین کار را انجام می‌دهد و در طی پروسه‌ی Visit یک Syntax tree، اگر متدی در آن تعریف شده باشد، متد VisitMethodDeclaration حداقل یکبار فراخوانی خواهد شد.
کلاس پایه‌ی CSharpSyntaxWalker از کلاس CSharpSyntaxVisitor مشتق شده‌است و به تمام امکانات آن دسترسی دارد. علاوه بر آن‌ها، کلاس CSharpSyntaxWalker به Tokens و Trivia نیز دسترسی دارد.
نحوه‌ی استفاده از Visitor سفارشی نوشته شده نیز به صورت ذیل است:
 new MyVisitor().Visit(node);
در اینجا متد Visit این Visitor را بر روی نود ریشه‌ی Syntax tree اجرا کرده‌ایم.
مطالب
آموزش MDX Query - قسمت هفتم – استفاده از Pivot ، به کارگیری از ساختار های سلسله مراتبی و به کارگیری Cross Join در کوئری ها

انجام عملیات Pivot توسط MDX :

برای این منظور کافی است فقط جای سطر و ستون را با هم عوض کنیم.برای مثال، کوئری‌های زیر را اجرا نمایید.

Select
[Date].[Calendar].[Calendar Year] on columns,
[Product].[Product Categories].[Category] on rows
From [Adventure Works]

GO

Select
[Product].[Product Categories].[Category] on columns,
[Date].[Calendar].[Calendar Year] on rows
From [Adventure Works]

خروجی به صورت زیر می‌باشد.

چگونگی استفاده از ساختار‌های سلسله مراتبی در محور‌های مختلف :

برای روشن شدن مطلب چندین نمونه کوئری زیر را باهم اجرا می‌کنیم.

در ابتدا به خاطر داشته باشید که امکان استفاده از یک ساختار سلسله مراتبی در دو محور (Axis ) مجزا وجود ندارد. برای روشن‌تر شدن این مطلب کوئری زیر را اجرا کنید:

Select
[Date].[Calendar].[Calendar Year] on columns,
[Date].[Calendar].[Month] on rows
From [Adventure Works]

در توضیح مثال بالا دقت داشته باشید که واکشی [Calendar Year] و [Month] از یک ساختار سلسله مراتبی یکسان به نام [Date].[Calendar] انجام شده است و این کار در MDX ‌ها غیر مجاز می‌باشد.

البته استفاده از دو ساختار سلسله مراتبی متفاوت از یک دایمنشن در دو محور مجزا امکان پذیر می‌باشد برای مثال :

Select
[Date].[Calendar].[Calendar Year] on columns,
[Date].[Month of Year].[Month of Year] on rows
From [Adventure Works]

در مثال بالا واکشی از دو ساختار سلسله مراتبی مختلف اما از یک دایمنشن در دو محور مجزا صورت گرفته است.

امکان استفاده از دو ساختار سلسله مراتبی یکسان در یک محور مجاز می‌باشد.

Select
[Measures].[Internet Sales Amount] on columns,
{[Date].[Calendar].[Calendar Year],[Date].[Calendar].[Month]} on rows
From [Adventure Works]

همچنین استفاده از دو ساختار سلسله مراتبی مختلف از یک دایمنشن در یک محور مجاز نمی‌باشد.

Select
[Measures].[Internet Sales Amount] on columns,
{[Date].[Calendar].[Calendar Year],[Date].[Month of Year].[Month of Year]} on rows
From [Adventure Works]

در مثال بالا از دو ساختار سلسله مراتبی [Date].[Calendar] و   [Date].[Month of Year] استفاده شده است.

در صورتی می‌توانیم از دو ساختار سلسله مراتبی متفاوت از یک دایمنشن در یک محور استفاده کنیم که آنها را باهم Cross Join  کنیم.

Select
[Measures].[Internet Sales Amount]on columns,
crossjoin(
[Date].[Calendar].[Calendar Year],
[Date].[Month of Year].[Month of Year]
)on rows
From [Adventure Works]

دقت داشته باشید که امکان استفاده از دو ساختار سلسله مراتبی یکسان از یک دایمنشن در Cross Join وجود ندارد همان گونه که در دو مثال قبل مشاهده نمودید. (و البته نیازی هم به استفاده از Cross Join  وجود ندارد)

Select
[Measures].[Internet Sales Amount] on columns,
crossjoin(
[Date].[Calendar].[Calendar Year],
[Date].[Calendar].[Month]
)on rows
From [Adventure Works]

به طور کلی استفاده از Cross Join مانند استفاده از () می باشد . بنابر این می توان کلمه ی Cross Join را ننوشت .

Select
{[Measures].[Internet Sales Amount],[Measures].[Reseller Sales Amount]} on columns,
crossjoin(
[Date].[Calendar].[Calendar Year],
[Date].[Month of Year].[Month of Year]
)on rows
From [Adventure Works]
GO
Select
{[Measures].[Internet Sales Amount],[Measures].[Reseller Sales Amount]} on columns,
(
  [Date].[Calendar].[Calendar Year],
  [Date].[Month of Year].[Month of Year]
)on rows
From [Adventure Works]

دو کوئری بالا مشابه هم می‌باشند.

می توان از دو Cross Join در دو محور مختلف نیز استفاده کرد.

Select
crossjoin(
[Product].[Product Categories].[Category],
{[Measures].[Internet Sales Amount],[Measures].[Reseller Sales Amount]}
)on columns,
crossjoin(
[Date].[Calendar].[Calendar Year],
[Date].[Month of Year].[Month of Year]
)on rows
From [Adventure Works]

دقت داشته باشید نوع محصول در ستون‌ها بالای سر ستون [ Internet Sales Amount] و   [Reseller Sales Amount] قرار گرفته است.

استفاده از Cross Join  های تودر تو نیز وجود دارد.

Select
crossjoin(
[Sales Territory].[Sales Territory].[Country],
crossjoin(
[Product].[Product Categories].[Category],
{
[Measures].[Internet Order Count],
[Measures].[Reseller Order Count]
}
  )
)on columns ,
crossjoin(
[Date].[Calendar].[Calendar Year],
[Date].[Month of Year].[Month of Year]
) on rows
From [Adventure Works]

در کوئری زیر به جای Cross Join  از () استفاده شده است

Select
crossjoin(
[Sales Territory].[Sales Territory].[Country],
[Product].[Product Categories].[Category],
{
[Measures].[Internet Order Count],
[Measures].[Reseller Order Count]
}
 ) on columns,
([Date].[Calendar].[Calendar Year],[Date].[Month of Year].[Month of Year]) on rows
From [Adventure Works]

استفاده از عملگر * مانند استفاده از Cross Join  می باشد.

Select
crossjoin(
[Sales Territory].[Sales Territory].[Country],
[Product].[Product Categories].[Category],
{
[Measures].[Internet Order Count],
[Measures].[Reseller Order Count]
}
) on columns,
[Date].[Calendar].[Calendar Year] * [Date].[Month of Year].[Month of Year] on rows
From [Adventure Works]

در مقالات بعدی آموزش MDX Query را ادامه خواهیم داد.