مطالب
فعال سازی و پردازش Inline Add در jqGrid
پیشنیازها
فعال سازی و پردازش صفحات پویای افزودن، ویرایش و حذف رکوردهای jqGrid در ASP.NET MVC
اعتبارسنجی سفارشی سمت کاربر و سمت سرور در jqGrid


پیشتر با نحوه‌ی فعال سازی صفحات پویای افزودن، ویرایش و حذف رکوردهای jqGrid آشنا شدیم. اما ... شاید علاقمند نباشید که اصلا از این صفحات استفاده کنید. شاید به نظر شما با کلیک بر روی دکمه‌ی + افزودن یک رکورد جدید، بهتر باشد داخل خود گرید، یک سطر خالی جدید باز شده تا بتوان آن‌را پر کرد. شاید این نحو کار کردن با گرید، از دید عده‌ای طبیعی‌تر باشد نسبت به حالت نمایش صفحات popup افزودن و یا ویرایش رکوردها. در ادامه این مورد را بررسی خواهیم کرد.


فعال سازی افزودن، ویرایش و حذف Inline


فعال سازی ویرایش و حذف Inline را پیشتر نیز بررسی کرده بودیم. تنها کافی است یک ستون جدید را با 'formatter: 'actions تعریف کنیم. به صورت خودکار، دکمه‌ی ویرایش، حذف، ذخیره سازی و لغو Inline ظاهر می‌شوند و همچنین بدون نیاز به کدنویسی بیشتری کار می‌کنند.
اما در کدهای ذیل اندکی این ستون را سفارشی سازی کرده‌ایم. در قسمت formatter آن، دکمه‌های edit و delete یک سطر جدید توکار اضافه شده را حذف کرده‌ایم. زیرا در این حالت خاص، وجود این دکمه‌ها ضروری نیستند. بهتر است در این حالت دکمه‌‌های save و cancel ظاهر شوند:
            $('#list').jqGrid({
                caption: "آزمایش نهم",
                // ....
                colModel: [
                    {
                        name: 'myac', width: 80, fixed: true, sortable: false,
                        resize: false,
                        //formatter: 'actions',
                        formatter: function (cellvalue, options, rowObject) {
                            if (cellvalue === undefined && options.rowId === "_empty") {
                                // در حالت نمایش ردیف توکار جدید دکمه‌های ویرایش و حذف معنی ندارند
                                options.colModel.formatoptions.editbutton = false;
                                options.colModel.formatoptions.delbutton = false;
                            }
                            return $.fn.fmatter.actions(cellvalue, options, rowObject);
                        },
                        formatoptions: {
                            keys: true,
                            afterSave: function (rowid, response) {
                            },
                            delbutton: true,
                            delOptions: {
                                url: "@Url.Action("DeleteUser", "Home")"
                            }
                        }
                    }
                ],
                //...
            }).navGrid(
                '#pager',
//...
)
                .jqGrid('gridResize', { minWidth: 400, minHeight: 150 })
                .jqGrid('inlineNav', '#pager',
                {
                    edit: true, add: true, save: true, cancel: true,
                    edittext: "ویرایش", addtext: "جدید", savetext: "ذخیره", canceltext: "لغو",
                    addParams: {
                        // اگر می‌خواهید ردیف‌های جدید در ابتدا ظاهر شوند، این سطر را حذف کنید
                        position: "last", //ردیف‌های جدید در آخر ظاهر می‌شوند
                        rowID: '_empty',
                        useDefValues: true,
                        addRowParams: getInlineNavParams(true)
                    },
                    editParams: getInlineNavParams(false)
                });
قسمتی که کار فعال سازی Inline Add را انجام می‌دهد، تعریف مرتبط با inlineNav است که به انتهای تعاریف متداول گرید اضافه شده‌است.
در اینجا 4 دکمه‌ی ویرایش، جدید، ذخیره و لغو، در نوار pager پایین گرید ظاهر خواهند شد (سمت چپ؛ سمت راست همان دکمه‌‌های نمایش فرم‌های پویا هستند).


سپس باید دو قسمت مهم addParams و editParams آن‌را مقدار دهی کرد.
در قسمت addParams، مشخص می‌کنیم که ID ردیف اضافه شده، مساوی کلمه‌ی _empty باشد. اگر به کدهای formatter ستون action دقت کنید، از این ID برای تشخیص افزوده شدن یک ردیف جدید استفاده شده‌است.
position در اینجا به معنای محل افزوده شدن یک ردیف خالی است. مقدار پیش فرض آن first است؛ یعنی همیشه در اولین ردیف گرید، این ردیف جدید اضافه می‌شود. در اینجا به last تنظیم شده‌است تا در پایین گرید و پس از رکوردهای موجود، نمایش داده شود.
useDefValues سبب استفاده از مقادیر پیش فرض تعریف شده در ستون‌های گرید در حین افزوده شدن یک ردیف جدید می‌گردد.
addRowParams و editParams هر دو ساختار تقریبا یکسانی دارند که به نحو ذیل تعریف می‌شوند:
        function getInlineNavParams(isAdd) {
            return {
                // استفاده از آدرس‌های مختلف برای حالات ویرایش و ثبت اطلاعات جدید
                url: isAdd ? '@Url.Action("AddUser", "Home")' : '@Url.Action("EditUser","Home")',
                key: true,
                restoreAfterError: false, // این مورد سبب می‌شود تا اعتبارسنجی سمت سرور قابل اعمال شود
                oneditfunc: function (rowId) {
                    // نمایش دکمه‌های ذخیره و لغو داخل همان سطر
                    $("#jSaveButton_" + rowId).show();
                    $("#jCancelButton_" + rowId).show();
                },
                successfunc: function () {
                    var $self = $(this);
                    setTimeout(function () {
                        $self.trigger("reloadGrid"); // دریافت کلید اصلی ردیف از سرور
                    }, 50);
                },
                errorfunc: function (rowid, response, stat) {
                    if (stat != 'error') // this.Response.StatusCode == 200
                        return;

                    var result = $.parseJSON(response.responseText);
                    if (result.success === false) {
                        //نمایش خطای اعتبار سنجی سمت سرور پس از ویرایش یا افزودن
                        $.jgrid.info_dialog($.jgrid.errors.errcap,
                            '<div class="ui-state-error">' + result.message + '</div>',
                            $.jgrid.edit.bClose,
                            { buttonalign: 'center' });
                    }
                }
            };
        }
در ابتدای کار مشخص می‌کنیم که آدرس‌های ذخیره سازی اطلاعات در سمت سرور برای حالت‌های Add و Edit کدام‌اند.
تنظیم restoreAfterError به false بسیار مهم است. اگر در سمت سرور خطای اعتبارسنجی گزارش شود و restoreAfterError مساوی true باشد (مقدار پیش فرض)، کاربر مجبور خواهد شد اطلاعات را دوباره وارد کند.
در روال رویدادگران oneditfunc دکمه‌ی save و cancel ردیف را که مخفی هستند، ظاهر می‌کنیم (مکمل formatter ستون action است).
در قسمت successfunc، پس از پایان موفقیت آمیز کار، متد reloadGrid را فراخوانی می‌کنیم. اینکار سبب می‌شود تا Id واقعی رکورد، از سمت سرور دریافت شود. از این Id برای ویرایش و همچنین حذف، استفاده خواهد شد. علت استفاده از setTimeout در اینجا این است که اندکی به DOM فرصت داده شود تا کارش به پایان برسد.
در قسمت errorfunc خطاهای اعتبارسنجی سفارشی سمت سرور را می‌توان دریافت و سپس توسط متد توکار info_dialog به کاربر نمایش داد.



یک نکته‌ی مهم در مورد ارسال خطاهای اعتبارسنجی از سمت سرور در حالت Inline Add

            if (_usersInMemoryDataSource.Any(
                    user => user.Name.Equals(postData.Name, StringComparison.InvariantCultureIgnoreCase)))
            {
                this.Response.StatusCode = 500; //این مورد برای افزودن داخل ردیف‌های گرید لازم است
                return Json(new { success = false, message = "نام کاربر تکراری است" }, JsonRequestBehavior.AllowGet);
            }
روال رویداد گردان errorfunc، اگر مقدار StatusCode بازگشتی از سمت سرور مساوی 200 باشد (حالت عادی و موفقیت آمیز)، مقدار stat مساوی error را باز نمی‌گرداند. به همین جهت است که در کدهای فوق، مقدار دهی this.Response.StatusCode را به 500 مشاهده می‌کنید. هر عددی غیر از 200 در اینجا به error تفسیر می‌شود. همچنین اگر این StatusCode سمت سرور تنظیم نشود، گرید فرض را بر موفقیت آمیز بودن عملیات گذاشته و successfunc را فراخوانی می‌کند.



مدیریت StatusCodeهای غیر از 200 در حالت کار با فرم‌های jqGrid

اگر هر دو حالت Inline Add و فرم‌های پویا را فعال کرده‌اید، بازگشت StatusCode = 500 سبب می‌شود تا دیگر نتوان خطاهای سفارشی سمت سرور را در بالای فرم‌ها به کاربر نمایش داد و در این حالت تنها یک internal server error را مشاهده خواهند کرد. برای رفع این مشکل فقط کافی است روال رویدادگران errorTextFormat را مدیریت کرد:
            $('#list').jqGrid({
                caption: "آزمایش نهم",
                //.........
            }).navGrid(
                '#pager',
                //enabling buttons
                { add: true, del: true, edit: true, search: false },
                //edit option
                {
                    //......... 
                    errorTextFormat: serverErrorTextFormat
                },
                //add options
                {
                    //......... 
                    errorTextFormat: serverErrorTextFormat
                },
                //delete options
                {
                    //......... 
                })
                .jqGrid('gridResize', { minWidth: 400, minHeight: 150 })
                .jqGrid('inlineNav', '#pager',
                {
                    //......... 
                });

        function serverErrorTextFormat (response) {
            // در حالتیکه وضعیت خروجی از سرور 200 نیست فراخوانی می‌شود
            var result = $.parseJSON(response.responseText);
            if (result.success === false) {
                return result.message;
            }
            return "لطفا ورودی‌های وارد شده را بررسی کنید";
        }
errorTextFormat تنها در حالتیکه StatusCode بازگشتی از طرف سرور مساوی 200 نیست، فراخوانی می‌شود. در اینجا می‌توان response دریافتی را آنالیز و سپس پیام خطای سفارشی آن‌را جهت نمایش در فرم‌های پویای گرید، بازگشت داد.


کدهای کامل این مثال را از اینجا می‌توانید دریافت کنید:
jqGrid09.zip
نظرات مطالب
رویه های ذخیره شده خوب یا بد؟!
از دیگر نکات مثبت استفاده از SP ها می‌توان به انعطاف بیشتر آنها در تغییرات روش و شیوه محاسبات در حین اجرای سیستم، اشاره کرد. به این معنا که در اتوماسیون‌های بزرگ، دائما روش‌های محاسبه بسته به خواسته مشتری و یا بخشنامه جدید در ارگان‌های دولتی در حال تغییر هستند و اگر منطق این محاسبات داخل کلاس‌های برنامه پیاده سازی شود، ما مجبوریم برای هر لحظه، ورژن جدیدی از برنامه و در حالتی بد‌تر ورژنی برای هر مشتری ایجاد کنیم. ولی با استفاده از Sp‌ها (فقط در همین موارد و نه کلیه کوئری ها) خیلی راحت و سریع می‌توان نیاز‌های مشتری را پاسخ داد.
نظرات مطالب
فعال سازی قسمت ارسال فایل و تصویر ویرایشگر آنلاین RedActor در ASP.NET MVC
سلام؛ این آموزش را به صورت زیر انجام دادم. فایل آپلود میشه اما تو ادیتور نمایش داده نمیشه. اگه دوستان لطف کنند راهنمایی کنند ممنون میشم. در ضمن از نسخه ای که تو بخش نظرات  ارسال شده، استفاده کردم. با تشکر.
 
کدها کنترلر
 public ActionResult FileUpload(HttpPostedFileBase file)
            {
                 
                if (file.ContentLength > 0)
                {
                  string   filePath = Path.Combine(HttpContext.Server.MapPath("../uploade/"), Path.GetFileName(file.FileName));
                    file.SaveAs(filePath);
                }
              return Content("<img src='/uploade/" + file.FileName + "' />");
            }
نظرات مطالب
تغییر عملکرد و یا ردیابی توابع ویندوز با استفاده از Hookهای دات نتی
- نگارش 1.1 آن‌را از اینجا دریافت کنید.
- لطفا برای گزارش خطا از قسمت مخصوص بازخوردهای پروژه آن در سایت استفاده کنید.
همچنین در این حالت فایل ErrosLog.Log آن‌را هم فراموش نکنید (ریز خطاها در آن ثبت می‌شوند).

اگر پروژه را خودتان کامپایل کرده‌اید (که اینطور به نظر می‌رسد با توجه به پوشه debug)، برنامه اجرا نمی‌شود چون تمام فایل‌های exe و dll همراه easy hook را برای اجرا نیاز دارد و این‌ها باید کنار فایل اجرایی اصلی برنامه همانند بسته‌ای که برای دریافت در سایت قرار گرفته، کپی شوند.
این نکته در متن هم ذکر شده؛ قسمت «چند نکته تکمیلی مهم برای کار با کتابخانه Easy hook» انتهای بحث: «برای توزیع هوک‌های خود باید تمام فایل‌های همراه کتابخانه easy hook را نیز توزیع کنید و فقط به چند DLL ابتدایی آن بسنده نباید کرد»
نظرات مطالب
کمی درباره دستورات using
یک نکته اضافه در مورد فایل class.cs در ابتدای مقاله.
مدتی هست که من هر موقع کلاسی به خصوص برای بخش مدل‌ها ایجاد میکنم مرتب هر کلاسی را باید یک public را بنویسم چون به طور پیش فرض کلاس هایی که دات نت ایجاد میکند private هستند.
برای حل این مشکل در فایل class عبارت public را قبل از کلمه class به آن اضافه کنید:

class $safeitemrootname$
    {
    }

========= To

public class $safeitemrootname$
    {
    }

احتمالا این معضل خیلی‌ها هست چون نوشتن تعداد کلاس‌های عمومی بیشتر از خصوصی است
نظرات مطالب
تبدیل فایل‌های pfx به snk
مطلب خوبی بود وحید جان. ممنونم.
البته من بعد از اینکه مطلب شما رو خوندم و متوجه شدم که دو نوع فایل pfx و snk هست که با اون میشه sign کرد اندکی تو اینترنت گشتم و  متوجه یک نکته شدم که گفتم بد نیست اینجا مطرح کنم.
هر چند مطلب شما درباره تبدیل فایل pfx به snk است اما متنی که نوشتید این موضوع را القا میکند که نمیشود به سادگی این فایل رو ساخت.
به هر روی، میتوان فایل snk را از طریق فایل زبانه signing در خواص پروژه ساخت. برای این کار کافیست که گزینه Protect my key file with a password  را آنتیک کرد و در این حالت به جای اینکه فایل pfx ساخته شود فایل snk ساخته میشود.
مطلب دیگر اینکه من پروژه‌های متن باز دیگری را دیده ام که الان حضور ذهن ندارم بگم(احتمالاً یکیشون RavenDB بود) که از طریق خواص پروژه ویژوال استودیو کار signing را انجام نمیدهند یعنی در آنجا گزینه sign کردن را انتخاب نکرده اند. چون فایل snk را اگر منتشر کنیم همه میتونند با اون اسمبلی‌ها را sign کنند و معنای strong name بودن اسمبلی به طور کلی میره زیر سوال. در عوض از یک customized build استفاده میکنند که فقط توسط خودشون(مالکان پروژه) قابل فراخوانی است و توسط اون اسمبلی‌های release را میسازند. البته در اینباره باید بیشتر بررسی کنم و شاید دقیقاً ماجرا 100 درصد به این شکل که گفتم نیست.
مطالب
چگونه نرم افزارهای تحت وب سریعتری داشته باشیم؟ قسمت سوم
قسمت دوم 

8.ORM Lazy Load
در هنگام استفاده از ORM‌ها دقت کنید کجا از Lazy Load استفاده می‌کنید. Lazy Load باعث می‌شود وقتی شما اطلاعات مرتبط را از بانک اطلاعات واکشی می‌کنید، این واکشی اطلاعات در چند query از بانک انجام شود. درعوض عدم استفاده از Lazy Load باعث می‌شود تمامی اطلاعات مورد نیاز شما در یک query از بانک اطلاعاتی دریافت شود. این موضوع یعنی سربار کمتر در شبکه، در بانک اطلاعاتی، در منابع حافظه و منابع پر ازرش cpu در سرورها. البته استفاده از include در حالت فعال بودن یا نبودن lazy هم داستان مجزایی دارد که اگر عمری باقی باشد راجع به آن مقاله ای خواهم نوشت.
 به این نمونه دقت کنید:
List<Customer> customers = context.Customers.ToList();
foreach (Customer cust in context.Customers){
   Console.WriteLine("Customer {0}, Account {1}", cust.Person.LastName.Trim() + ", " + cust.Person.FirstName, cust.AccountNumber); 
}
همچین کدی (در صورت فعال بودن Lazy Load در ORM) در صورتی که جدول Customers دارای 1000 رکورد باشد، باعث می‌شود برنامه 1001 دستور sql تولید و در بانک اجرا گردد.
برای اطلاع بیشتر می‌توانید به این مقاله مراجعه نمایید.

9.استفاده از MiniProfiler
سعی کنید از MiniProfiler در تمامی پروژه‌ها استفاده کنید. البته وقتی نرم افزار را در اختیار مصرف کننده قرار می‌دهید، آن را غیر فعال کنید. می‌توانید از متغیرهای compiler برای مجزا کردن build‌های متفاوت در برنامه خود استفاده کنید:
#if DEBUG then
// فعال سازی MiniProfiler
#endif
ایده دیگری هم وجود دارد. شما می‌توانید MiniProfiler را برای کاربر Admin یا کاربر Debugger فعال و برای بقیه غیر فعال کنید. در باب MiniProfiler مسائل زیادی وجود دارد که چند نمونه از آن در همین سایت در این مقاله و این مقاله در دسترس است. البته می‌توانید از ابزارهای دیگری مانند Glimpse که در این زمینه وجود دارد نیز استفاده کنید. لب کلام این نکته استفاده از profiler برای نرم افزار خود می‌باشد.

10. Data Paging در بانک اطلاعاتی
هنگامیکه از کامپوننت‌های شرکت‌های دیگر (Third party) استفاده می‌کنید، اطمینان حاصل کنید که صفحه بندی اطلاعات در بانک اطلاعاتی انجام می‌شود. برای نمونه کاپوننت گرید شرکت Telerik چند نوع صفحه بندی را پشتیبانی می‌کند. صفحه بندی سمت کاربر (توسط JavaScript)، صفحه بندی سمت سرور توسط کامپوننت و صفحه بندی مجازی. صفحه بندی سمت کاربر یعنی تمامی اطلاعات از سرور به کاربر فرستاده شده و در سمت کاربر عمل صفحه بندی انجام می‌شود. این یعنی واکشی تمامی اطلاعات از بانک و در مورد نرم افزارهای پرکاربر با حجم اطلاعات زیاد یعنی فاجعه. صفحه بندی سمت سرور ASP.NET هم یعنی واکشی اطلاعات از سرور بانک به سرور برنامه و سپس صفحه بندی توسط برنامه. این موضوع هم ممکن است مشکلات زیادی را ایجاد نماید چون باید حداقل تمامی رکوردها از اولین رکورد تا آخرین رکورد صفحه جاری از بانک واکشی شود که این عمل علاوه بر ایجاد سربار شبکه، سربار IO در بانک اطلاعاتی و سربار cpu در سرور ASP.NET ایجاد می‌کند. استفاده از صفحه بندی مجازی، شما را قادر می‌کند بتوانیم اطلاعات را در بانک صفحه بندی کرده و فقط صفحه مورد نظر خود را از بانک واکشی کنیم.
این حالت مجازی در اکثر component‌ها که توسط شرکت‌های مختلف ایجاد شده وجود دارد ولی ممکن است نام‌های متفاوتی داشته باشد. برای این موضوع باید به راهنمای component خریداری شده مراجعه کنید و یا به فروم‌ها و... مراجعه نمایید.

11. بررسی تعداد کوئری‌های صادر شده در یک صفحه و تعداد رکوردهای بازگشت داده شده توسط آن‌ها
این به این معنا نیست که برای هر query یک context مجزا ایجاد کنید، منظور این است که به بهانه اینکه اطلاعات مختلفی از جداول مختلف مورد نیاز است، query خود را آن قدر پیچیده یا گسترده ننویسیم که یا process آن در بانک زمان و سربار زیادی ایجاد کند و یا حجم اطلاعات بلا استفاده ای را از بانک به سرور برنامه لود نماید. به جای این موضوع می‌توانید در یک یا چند context دستورات مجزای واکشی اطلاعات صادر کنید تا تنها اطلاعات مورد نیاز خود را واکشی نمایید. البته این موضوع باعث نشود که تعداد query‌ها مثلا به 1000 عدد برسد! یعنی باید فیمابین query‌های پیچیده و query‌های ساده ولی با تعداد یکی را که مناسبتر با پروژه است انتخاب کنید که این موضوع با تجربه و تست حاصل می‌شود.
مطالب
پیاده سازی پروژه‌های React با TypeScript - قسمت پنجم - تعیین نوع هوک useReducer
هوک استاندارد useReducer، یک نمونه‌ی پیچیده‌تر هوک useState، برای مدیریت حالت است؛ با ساختاری شبیه به Redux، اما تنها مخصوص یک کامپوننت. هوک useReducer شبیه به یک نسخه‌ی کوچک و محلی Redux است. در این قسمت، نحوه‌ی تعیین نوع‌های قسمت‌های مختلف آن‌را با TypeScript بررسی می‌کنیم.


ایجاد کامپوننت جدید ReducerButtons

برای توضیح مفاهیم این قسمت، فایل جدید src\components\ReducerButtons.tsx را به همراه محتوای زیر ایجاد می‌کنیم:
import React, { useReducer } from "react";

const initialState = { rValue: true };
type State = {  rValue: boolean; };
type Action = {   type: string; };

function reducer(state: State, action: Action) {
  switch (action.type) {
    case "one":
      return { rValue: true };
    case "two":
      return { rValue: false };
    default:
      return state;
  }
}

export const ReducerButtons = () => {
  const [state, dispatch] = useReducer(reducer, initialState);
  return (
    <div>
      {state?.rValue && <h1>Visible</h1>}
      <button onClick={() => dispatch({ type: "one" })}>Action One</button>
      <button onClick={() => dispatch({ type: "two" })}>Action Two</button>
    </div>
  );
};
توضیحات:
- این کامپوننت دو دکمه را رندر می‌کند تا توسط آن‌ها بتوان چندین Action مختلف را جهت مدیریت حالت، سبب شد؛ مانند Action One و Two.
- initialState را در این مثال، یک شیء ساده در نظر گرفته‌ایم که تنها دارای یک مقدار boolean است.
- سپس نیاز به یک تابع ویژه را به نام reducer، داریم که مقدار state جاری و یک action را دریافت می‌کند. این تابع بر اساس نوع Action ای که به آن می‌رسد، state جدیدی را بازگشت می‌دهد و در قسمت رندر آن، با بررسی state?.rValue، سبب نمایش عبارتی خواهیم شد.
- در حین تعریف هوک useReducer، قسمت dispatch آن، تابعی است که یک Action را اجرا می‌کند. فراخوانی آن‌را در رویداد onClick دو دکمه‌ی تعریف شده مشاهده می‌کنید. این تابع یک شیء را دریافت می‌کند که type اکشن ارسالی به تابع reducer را مقدار دهی می‌کند.

توسط useReducer برای ایجاد تغییرات در شیء state کامپوننت جاری، از مفهومی به نام dispatch actions استفاده می‌شود. action در اینجا به معنای رخ‌دادن چیزی است؛ مانند کلیک بر روی یک دکمه و یا دریافت اطلاعاتی از یک API. در این حالت مقایسه‌ای بین وضعیت قبلی state و وضعیت فعلی آن صورت می‌گیرد و تغییرات مورد نیاز جهت اعمال به UI، محاسبه خواهند شد. اصلی‌ترین جزء آن، تابعی است به نام Reducer. این تابع، یک تابع خالص است و دو آرگومان را دریافت می‌کند. تابع Reducer، بر اساس action و یا رخ‌دادی، ابتدا کل state برنامه را دریافت می‌کند و سپس خروجی آن بر اساس منطق این تابع، یک state جدید خواهد بود. اکنون که این state جدید را داریم، برنامه‌ی React ما می‌تواند به تغییرات آن گوش فرا داده و بر اساس آن، UI را به روز رسانی کند.

اولین قسمتی را که در حین کار با useReducer توسط TypeScript به آن برخورد خواهیم کرد، نمایش خطاهایی در مورد نوع‌های پارامترهای state و action تابع reducer است. در حالت متداول جاوا اسکریپتی آن، این پارامترها، بدون نوع ذکر می‌شوند که در اینجا به any تفسیر خواهند شد و یک چنین تعاریفی با توجه به strict بودن تنظیمات tsconfig.json برنامه، مجاز نیست. به همین جهت نیاز به تعریف دو type جدید به نام‌های State و Action در اینجا وجود دارد تا خطاهای بدون نوع بودن پارامترهای تابع reducer برطرف شوند. نوع Action به همراه حداقل یک خاصیت به نام action رشته‌ای است و نوع State بر اساس initialState ای که تعریف کردیم، دارای یک خاصیت متناظر boolean است.

نکته‌ی جالب دومی که در اینجا توسط TypeScript گوشزد می‌شود، الزام به ذکر حالت default مربوط به switch ای است که در تابع reducer تعریف کرده‌ایم. اگر این حالت را حذف کنیم، بلافاصله خطای زیر را در قسمت تعریف useReducer نمایش می‌دهد:


عنوان می‌کند که خروجی تابع reducer، یک state جدید است؛ اما ممکن است از نوع never هم باشد که قابلیت ترجمه‌ی به نوع state را ندارد.


بهبود تعاریف نوع‌های useReducer

تا اینجا مهم‌ترین تغییرات تایپ‌اسکریپتی صورت گرفته، تعریف نوع‌های پارامترهای تابع reducer است. اکنون فرض کنید می‌خواهیم، سومین Action را هم به کامپوننت جاری اضافه کنیم:
<button onClick={() => dispatch({ type: "three" })}>Action Three</button>
با این تغییر، برنامه بدون مشکل کامپایل می‌شود، اما ... در عمل کار خاصی را هم انجام نمی‌دهد؛ چون switch تعریف شده‌ی در تابع reducer، یک case مخصوص به آن‌را تعریف نکرده‌است. یا حتی ممکن است در حین تعریف همان دو تابع dispatch، مقدار type را به اشتباه وارد کنیم و با حالت‌های تعریف شده‌ی در تابع reducer تطابقی نداشته باشد. به همین جهت علاقمندیم تا TypeScript بتواند جلوی یک چنین اشتباهاتی را نیز بگیرد؛ برای این منظور می‌توان از union types استفاده کرد:
type Action = {
   type: "one" | "two" | "three";
};
در اینجا تمام اکشن‌های ممکن و مدنظر را لیست کرده‌ایم که سبب خواهد شد تا اگر مقدار نوع اکشنی به درستی وارد نشود، بلافاصله خطایی را دریافت کنیم:


و یا حتی اگر مقدار action.type ای را در تابع reducer به اشتباه وارد کردیم، باز هم برنامه کامپایل نمی‌شود:



تا اینجا موفق شدیم جلوی ورود actionهای پیش بینی نشده را بگیریم. اما اگر در switch تعریف شده، "case "three را هم قید نکنیم، باز هم برنامه کامپایل می‌شود و خطایی گزارش نخواهد شد. برای این منظور فقط کافی است case default را حذف کنیم. چون action.type دیگر نمی‌تواند مقدار دیگری را بجز موارد ذکر شده‌ی در نوع Action داشته باشد. با حذف case default، اینبار ذکر "case "three یا هر کدام از مقادیر سه‌گانه‌ی مجازی که در اینجا تعریف کردیم، الزامی خواهد بود. در غیراینصورت، همان خطای دریافت خروجی never را از تابع reducer دریافت می‌کنیم که با ذکر هر سه case مجاز، برطرف می‌شود.
با این تغییرات، کدهای نهایی این قسمت به صورت زیر در خواهند آمد:
import React, { useReducer } from "react";

const initialState = { rValue: true };

type State = {
  rValue: boolean;
};

type Action = {
  type: "one" | "two" | "three";
};

function reducer(state: State, action: Action) {
  switch (action.type) {
    case "one":
      return { rValue: true };
    case "two":
      return { rValue: false };
    case "three":
      return { rValue: false };
  }
}

export const ReducerButtons = () => {
  const [state, dispatch] = useReducer(reducer, initialState);

  return (
    <div>
      {state?.rValue && <h1>Visible</h1>}
      <button onClick={() => dispatch({ type: "one" })}>Action One</button>
      <button onClick={() => dispatch({ type: "two" })}>Action Two</button>
      <button onClick={() => dispatch({ type: "three" })}>Action Three</button>
    </div>
  );
};
بازخوردهای پروژه‌ها
شماره صفحه در هدر سفارشی و خروجی اکسل
سلام
با تشکر از پروژه مفیدتون؛ من مثال ها، درخواست‌های راهنمایی و بازخوردهای پروژه رو دیدم ولی هنوز نتونستم جواب دو تا سوال زیر رو پیدا کنم:
  1. چطوری در CustomHeader میتونم شماره صفحه بذارم؟ [1]
  2. چطوری میشه فایل جداگانه اکسل رو بدون ضمیمه شدن در ایجاد کرد؟ (یعنی کلاس  ExportToExcel رو بدون نیاز به ایجاد فایل Pdf استفاده کرد؟)
[1]: کدی که نوشتم:
private static Action<PagesHeaderBuilder> CreateCustomHeader(ReportHeader reportHeader)
{
    return
        header => header.XHtmlHeader(rptHeader =>
        {
            rptHeader.PageHeaderProperties(new XHeaderBasicProperties
            {
                ShowBorder = true,
                PdfFont = header.PdfFont,
                RunDirection = PdfRunDirection.RightToLeft,
            });
            rptHeader.AddPageHeader(pageHeader => CreateHeaderHtml(reportHeader));
        });
}
ReportHeader: یک کلاس هست که از بیرون میگیرم برای ساختن هدر و فقط شامل رشته هایی است که قراره در هدر قرار بگیرند.
CreateHeaderHtml:   بر اساس  ReportHeader  فقط یک رشته Html می‌سازد و مشکلم همین جاست که چطور صفحه جاری رو میشه به این متد ارسال کرد.
* متاسفانه از  InlineProviders   و CustomHeaderFooterPdfReport   هم نتونستم در این زمینه کمک بگیرم.
---
با تشکر
مطالب
تعریف قالب‌های جداول سفارشی و کار با منابع داده‌ای از نوع Anonymous در PdfReport
تعدادی قالب جدول پیش فرض در PdfReport تعریف شده‌اند، مانند BasicTemplate.RainyDayTemplate ،BasicTemplate.SilverTemplate و غیره. نحوه تعریف این قالب‌ها بر اساس پیاده سازی اینترفیس ITableTemplate است. برای نمونه اگر یک قالب جدید را بخواهیم ایجاد کنیم، تنها کافی است اینترفیس یاد شده را به نحو زیر پیاده سازی نمائیم:
using System.Collections.Generic;
using System.Drawing;
using iTextSharp.text;
using PdfRpt.Core.Contracts;

namespace PdfReportSamples.HexDump
{
    public class GrayTemplate : ITableTemplate
    {
        public HorizontalAlignment HeaderHorizontalAlignment
        {
            get { return HorizontalAlignment.Center; }
        }

        public BaseColor AlternatingRowBackgroundColor
        {
            get { return new BaseColor(Color.WhiteSmoke); }
        }

        public BaseColor CellBorderColor
        {
            get { return new BaseColor(Color.LightGray); }
        }

        public IList<BaseColor> HeaderBackgroundColor
        {
            get { return new List<BaseColor> { new BaseColor(ColorTranslator.FromHtml("#990000")), new BaseColor(ColorTranslator.FromHtml("#e80000")) }; }
        }

        public BaseColor RowBackgroundColor
        {
            get { return null; }
        }

        public IList<BaseColor> PreviousPageSummaryRowBackgroundColor
        {
            get { return new List<BaseColor> { new BaseColor(Color.LightSkyBlue) }; }
        }

        public IList<BaseColor> SummaryRowBackgroundColor
        {
            get { return new List<BaseColor> { new BaseColor(Color.LightSteelBlue) }; }
        }

        public IList<BaseColor> PageSummaryRowBackgroundColor
        {
            get { return new List<BaseColor> { new BaseColor(Color.Yellow) }; }
        }

        public BaseColor AlternatingRowFontColor
        {
            get { return new BaseColor(ColorTranslator.FromHtml("#333333")); }
        }

        public BaseColor HeaderFontColor
        {
            get { return new BaseColor(Color.White); }
        }

        public BaseColor RowFontColor
        {
            get { return new BaseColor(ColorTranslator.FromHtml("#333333")); }
        }

        public BaseColor PreviousPageSummaryRowFontColor
        {
            get { return new BaseColor(Color.Black); }
        }

        public BaseColor SummaryRowFontColor
        {
            get { return new BaseColor(Color.Black); }
        }

        public BaseColor PageSummaryRowFontColor
        {
            get { return new BaseColor(Color.Black); }
        }

        public bool ShowGridLines
        {
            get { return true; }
        }
    }
}
و برای استفاده از آن خواهیم داشت:
.MainTableTemplate(template =>
{
      template.CustomTemplate(new GrayTemplate());
})
چند نکته:
- در کتابخانه iTextSharp، کلاس رنگ توسط BaseColor تعریف شده است. به همین جهت خروجی رنگ‌ها را در اینجا نیز بر اساس BaseColor مشاهده می‌کنید. اگر نیاز داشتید رنگ‌های تعریف شده در فضای نام استاندارد System.Drawing را به BaseColor تبدیل کنید، فقط کافی است آن‌را به سازنده کلاس BaseColor ارسال نمائید.
- اگر علاقمند هستید که معادل رنگ‌های HTML ایی را در اینجا داشته باشید، می‌توان از متد توکار ColorTranslator.FromHtml استفاده کرد.
- برای تعریف رنگی به صورت شفاف (transparent) آن‌را مساوی null قرار دهید.
- در اینترفیس فوق، تعدادی از خروجی‌ها به صورت IList است. در این موارد می‌توان یک یا دو رنگ را حداکثر معرفی کرد. اگر دو رنگ را معرفی کنید یک گرادیان خودکار از این دو رنگ، تشکیل خواهد شد.
- اگر قالب جدید زیبایی را طراحی کردید، لطفا در این پروژه مشارکت کرده و آن‌را به صورت یک وصله ارائه دهید!


تهیه یک منبع داده ناشناس

مثال زیر را در نظر بگیرید. در اینجا قصد داریم معادل Ascii اطلاعات Hex را تهیه کنیم:
using System;
using System.Collections;
using System.Linq;

namespace PdfReportSamples.HexDump
{
    public static class PrintHex
    {
        public static char ToSafeAscii(this int b)
        {
            if (b >= 32 && b <= 126)
            {
                return (char)b;
            }
            return '_';
        }

        public static IEnumerable HexDump(this byte[] data)
        {
            int bytesPerLine = 16;
            return data
                        .Select((c, i) => new { Char = c, Chunk = i / bytesPerLine })
                        .GroupBy(c => c.Chunk)
                        .Select(g =>
                                  new
                                  {
                                      Hex = g.Select(c => String.Format("{0:X2} ", c.Char)).Aggregate((s, i) => s + i),
                                      Chars = g.Select(c => ToSafeAscii(c.Char).ToString()).Aggregate((s, i) => s + i)
                                  })
                        .Select((s, i) =>
                                        new
                                        {
                                            Offset = String.Format("{0:d6}", i * bytesPerLine),
                                            Hex = s.Hex,
                                            Chars = s.Chars
                                        });
        }
    }
}
نکته مهم این منبع داده، خروجی IEnumerable آن و Select نهایی عبارت LINQ ایی است که مشاهده می‌کنید. در اینجا اطلاعات به یک شیء ناشناس با اعضای Offset، Hex و Chars نگاشت شده‌اند.
مفهوم فوق از دات نت 3 به بعد تحت عنوان anonymous types در دسترس است. توسط این قابلیت می‌توان یک شیء را بدون نیاز به تعریف ابتدایی آن ایجاد کرد. این نوع‌های ناشناس توسط واژه‌های کلیدی new و var تولید می‌شوند. کامپایلر به صورت خودکار برای هر anonymous type یک کلاس ایجاد می‌کند.

نکته‌ای مهم حین کار با کلاس‌های ناشناس:
کلاس‌های ناشناس به صورت خودکار توسط کامپایلر تولید می‌شوند و ... از نوع internal هم تعریف خواهند شد. به عبارتی در اسمبلی‌های دیگر قابل استفاده نیستند. البته می‌توان توسط ویژگی assembly:InternalsVisibleTo ، تعاریف internal یک اسمبلی را دراختیار اسمبلی دیگری نیز گذاشت. ولی درکل باید به این موضوع دقت داشت و اگر قرار است منبع داده‌ای به این نحو تعریف شود، بهتر است داخل همان اسمبلی تعاریف گزارش باشد.

برای نمایش این نوع اطلاعات حاصل از کوئری‌های LINQ می‌توان از منبع داده پیش فرض AnonymousTypeList به نحو زیر استفاده کرد:
using System;
using System.Text;
using PdfRpt.Core.Contracts;
using PdfRpt.FluentInterface;

namespace PdfReportSamples.HexDump
{
    public class HexDumpPdfReport
    {
        public IPdfReportData CreatePdfReport()
        {
            return new PdfReport().DocumentPreferences(doc =>
            {
                doc.RunDirection(PdfRunDirection.LeftToRight);
                doc.Orientation(PageOrientation.Portrait);
                doc.PageSize(PdfPageSize.A4);
                doc.DocumentMetadata(new DocumentMetadata { Author = "Vahid", Application = "PdfRpt", Keywords = "Test", Subject = "Test Rpt", Title = "Test" });
            })
            .DefaultFonts(fonts =>
            {
                fonts.Path(Environment.GetEnvironmentVariable("SystemRoot") + "\\fonts\\COUR.ttf",
                    Environment.GetEnvironmentVariable("SystemRoot") + "\\fonts\\tahoma.TTF");
            })
            .PagesFooter(footer =>
            {
                footer.DefaultFooter(DateTime.Now.ToString("MM/dd/yyyy"));
            })
            .PagesHeader(header =>
            {
                header.DefaultHeader(defaultHeader =>
                {
                    defaultHeader.ImagePath(AppPath.ApplicationPath + "\\Images\\01.png");
                    defaultHeader.Message("Hex Dump");
                });
            })
            .MainTableTemplate(template =>
            {
                template.CustomTemplate(new GrayTemplate());
            })
            .MainTablePreferences(table =>
            {
                table.ColumnsWidthsType(TableColumnWidthType.Relative);
            })
            .MainTableDataSource(dataSource =>
            {
                var data = Encoding.UTF8.GetBytes("The quick brown fox jumps over the lazy dog.");
                var list = data.HexDump();
                dataSource.AnonymousTypeList(list);
            })
            .MainTableColumns(columns =>
            {
                columns.AddColumn(column =>
                {
                    column.PropertyName("Offset");
                    column.CellsHorizontalAlignment(HorizontalAlignment.Center);
                    column.IsVisible(true);
                    column.Order(0);
                    column.Width(0.5f);
                    column.HeaderCell("Offset");
                });

                columns.AddColumn(column =>
                {
                    column.PropertyName("Hex");
                    column.CellsHorizontalAlignment(HorizontalAlignment.Left);
                    column.IsVisible(true);
                    column.Order(1);
                    column.Width(2.5f);
                    column.HeaderCell("Hex");
                });

                columns.AddColumn(column =>
                {
                    column.PropertyName("Chars");
                    column.CellsHorizontalAlignment(HorizontalAlignment.Left);
                    column.IsVisible(true);
                    column.Order(2);
                    column.Width(1f);
                    column.HeaderCell("Chars");
                });
            })
            .MainTableEvents(events =>
            {
                events.DataSourceIsEmpty(message: "There is no data available to display.");
            })
            .Generate(data => data.AsPdfFile(AppPath.ApplicationPath + "\\Pdf\\HexDumpSampleRpt.pdf"));
        }
    }
}

توضیحات:
در اینجا منبع داده بر اساس کلاس‌های کمکی که تعریف کردیم، به نحو زیر مشخص شده است:
            .MainTableDataSource(dataSource =>
            {
                var data = Encoding.UTF8.GetBytes("The quick brown fox jumps over the lazy dog.");
                var list = data.HexDump();
                dataSource.AnonymousTypeList(list);
            })
و سپس برای معرفی ستون‌های متناظر با این منبع داده ناشناس، فقط کافی است آن‌ها را به صورت رشته‌ای معرفی کنیم:
column.PropertyName("Offset");
//...
column.PropertyName("Hex");
//...
column.PropertyName("Chars");



نکته‌ای در مورد خواص تودرتو:
در حین استفاده از AnonymousTypeList امکان تعریف خواص تو در تو نیز وجود دارد. برای مثال فرض کنید که Select نهایی به شکل زیر تعریف شده است و در اینجا OrderInfoData نیز خود یک شیء است:
.Select(x => new
{
   OrderInfo = x.OrderInfoData
})
برای استفاده از یک چنین منبع داده‌ای، ذکر مسیر خاصیت تودرتوی مورد نظر نیز مجاز است:
column.PropertyName("OrderInfo.Price");