.NET Tips | جستجوها: نتایج مشابه «مقدمه‌ای بر داکر، قسمت سوم»، صفحه: ۳۴

هدایتگر

نظرات نظرسنجی‌ها

آیا برای پروژه‌های خود تست می‌نویسید؟

ما در بخش بکند تست هم مینویسیم ولی برای فرانت خیر فعلا.

‫۵ سال و ۱ ماه قبل، سه‌شنبه ۱۲ شهریور ۱۳۹۸، ساعت ۱۵:۰۶

امین پارسا

مطالب

اجزاء معماری سیستم عامل اندروید (قسمت دوم رمزنگاری اندروید) :: بخش ششم

ذخیره داده‌ها در اندروید

اندروید برنامه‌های کاربردی را در زمینه‌ی (context) امنیت جداگانه‌ای اجرا و برای اجرای آنها زمینه‌های خاصی را در سیستم عامل تعیین تکلیف می‌کند و این برای ما کاملا شفاف است که در این سیستم عامل بزرگ و گسترده چه تدابیری ارائه شده است. این بدان معنا است که هر برنامه با UID و GID خود اجرا خواهد شد. برای مثال زمانیکه در یک برنامه اطلاعاتی را می‌نویسید، برنامه‌های دیگر قادر نخواهند بود آن داده‌ها را بخوانند.

اگر می‌خواهید اطلاعاتی را بین برنامه‌ها به اشتراک بگذارید، پس باید به صراحت این اشتراک گذاری را با استفاده از یک تامین‌کننده محتوا به اشتراک بگذارید تا امنیت قابل توجهی بین آنها ایجاد شود. اندروید به شما اجازه می‌دهد تا داده‌ها را با استفاده از پنج گزینه مختلف ذخیره کنید. این شما هستید که باید تصمیم بگیرید که چگونه داده‌های خاص خود را براساس الزامات پروژه ذخیره کنید. به تصویر زیر دقت کنید:

در این تصویر اطلاعات کاملی از مکانیزم ذخیره سازی داده‌ها در پلتفرم اندروید مشاهده می‌کنید.

ما می‌توانیم داده‌های خود را در یک بانک از نوع SQLite در نظر بگیریم. پایگاه‌داده به این دلیل، ما را از تصمیم غیرضروری برای اجرای ساختار بی نظم داده‌ها بی‌نیاز می‌کند. بیایید به یک مثال از نحوه ذخیره و بازیابی داده‌ها با استفاده از یکی از این مکانیزم‌ها نگاه کنیم.

Shared Preferences یا اولویت‌های اشتراکی

اولویت‌های مشترک عمدتا برای ذخیره‌سازی تنظیمات برنامه‌ها مفید هستند و تا زمانی که راه‌اندازی مجدد توسط دستگاه انجام شود، معتبر خواهد بود. بیایید بگوییم که باید اطلاعات مربوط به یک سرور ایمیل را ذخیره کنیم که برنامه ما برای بازیابی داده‌ها به آن نیاز دارد.

ما باید نام میزبان ایمیل (hostname) , درگاه (port) و کارگزاری که از SSL استفاده می‌کند را ذخیره کنیم. کلاس زیر این کار را برای ما انجام میدهد به قطعه کد زیر توجه نمایید:

package net.zenconsult.android;
import java.util.Hashtable;
import android.content.Context;
import android.content.SharedPreferences;
import android.content.SharedPreferences.Editor;
import android.preference.PreferenceManager;
public class StoreData {
 public static boolean storeData(Hashtable data, Context ctx) {
  SharedPreferences prefs = PreferenceManager
   .getDefaultSharedPreferences(ctx);
  String hostname = (String) data.get("hostname");
  int port = (Integer) data.get("port");
  boolean useSSL = (Boolean) data.get("ssl");
  Editor ed = prefs.edit();
  ed.putString("hostname", hostname);
  ed.putInt("port", port);
  ed.putBoolean("ssl", useSSL);
  return ed.commit();
 }
}

و بازیابی داده‌ها از طریق کلاس زیر میسر می‌شود

package net.zenconsult.android;
import java.util.Hashtable;
import android.content.Context;
import android.content.SharedPreferences;
import android.preference.PreferenceManager;
public class RetrieveData {
 public static Hashtable get(Context ctx) {
  String hostname = "hostname";
  String port = "port";
  String ssl = "ssl";
  Hashtable data = new Hashtable();
  SharedPreferences prefs = PreferenceManager
   .getDefaultSharedPreferences(ctx);
  data.put(hostname, prefs.getString(hostname, null));
  data.put(port, prefs.getInt(port, 0));
  data.put(ssl, prefs.getBoolean(ssl, true));
  return data;
 }
}

کلاس main برای ذخیره داده‌ها بدین صورت نوشته خواهد شد

package net.zenconsult.android;
import java.util.Hashtable;
import android.app.Activity;
import android.content.Context;
import android.os.Bundle;
import android.util.Log;
import android.widget.EditText;
public class StorageExample1Activity extends Activity {
 /** Called when the activity is first created. */
 @Override
 public void onCreate(Bundle savedInstanceState) {
  super.onCreate(savedInstanceState);
  setContentView(R.layout.main);
  Context cntxt = getApplicationContext();
  Hashtable data = new Hashtable();
  data.put("hostname", "smtp.gmail.com");
  data.put("port", 587);
  data.put("ssl", true);
  if (StoreData.storeData(data, cntxt))
   Log.i("SE", "Successfully wrote data");
  else
   Log.e("SE", "Failed to write data to Shared Prefs");
  EditText ed = (EditText) findViewById(R.id.editText1);
  ed.setText(RetrieveData.get(cntxt).toString());
 }
}

با توجه به مثال فوق، خروجی ما در انتها به صورت زیر خواهد بود که تصویر زیر توضیحات بالا را پوشش می‌دهد.

‫۶ سال و ۳ ماه قبل، چهارشنبه ۱۳ تیر ۱۳۹۷، ساعت ۱۹:۵۰

معین تاجیک

مطالب

پیاده سازی CQRS توسط MediatR - قسمت سوم

در قسمت قبلی روش استفاده از IRequest و IRequestHandler را در MediatR که نقش پیاده سازی Command/Query را در CQRS بر عهده دارند، بررسی کردیم. کدهای این قسمت در این ریپازیتوری به‌روزرسانی شده و قابل دسترسی است.

Fluent Validation

Command ما که نقش ایجاد یک مشتری را داشت ( CreateCustomerCommand )، هیچ Validation ای برای اعتبار سنجی مقادیر ورودی از سمت کاربر را ندارد و کاربر با هر مقادیری میتواند این Command را فراخوانی کند. در این قسمت با استفاده از کتابخانه Fluent Validation امکان اعتبار سنجی را به Command‌های خود اضافه میکنیم.

در ابتدا با استفاده از دستور زیر ، این کتابخانه را داخل پروژه خود نصب میکنیم:

Install-Package FluentValidation.AspNetCore

بعد از افزودن این کتابخانه، باید آن را داخل DI Container خود Register کنیم:

services.AddMvc()
    .AddFluentValidation(cfg => cfg.RegisterValidatorsFromAssemblyContaining<Startup>());

کلاس جدیدی با نام CreateCustomerCommandValidator ایجاد میکنیم و از کلاس AbstractValidator مربوط به Fluent Validation ارث بری میکنیم تا منطق اعتبارسنجی برای CreateCustomerCommand را داخل آن تعریف نماییم :

public class CreateCustomerCommandValidator : AbstractValidator<CreateCustomerCommand>
{
    public CreateCustomerCommandValidator()
    {
        RuleFor(customer => customer.FirstName).NotEmpty();
        RuleFor(customer => customer.LastName).NotEmpty();
    }
}

همانطور که میبینید در اینجا خالی نبودن Firstname و Lastname ورودی از سمت کاربر را چک کرده‌ایم. Fluent Validation دارای متدهای زیادی برای اعتبارسنجی است که لیست آن‌ها را در اینجا میتوانید ببینید. همچنین درصورت نیاز میتوانید Validator‌های سفارشی خود را طبق نمونه‌ها ایجاد کنید.

اگر برنامه را اجرا و CreateCustomerCommand را با مقادیر خالی فراخوانی کنیم، خواهید دید که بلافاصله با چنین خطایی مواجه خواهید شد که نشان میدهد Fluent Validation بدرستی وظیفه اعتبارسنجی ورودی‌ها را انجام داده است:

Error: Bad Request

{
  "LastName": [
    "'Last Name' must not be empty."
  ],
  "FirstName": [
    "'First Name' must not be empty."
  ]
}

* نکته : تمامی اعتبارسنجی‌های سطحی ( Superficial Validation ) مانند خالی نبودن مقادیر، اعتبارسنجی تاریخ‌ها، اعتبارسنجی ایمیل و ... باید قبل از Handle شدن Command‌ها صورت گیرد و در صورت ناموفق بودن اعتبارسنجی، نباید وارد متد Handle در Command‌ها شویم. ( Fail Fast Principle )

Events

Observer Pattern

فرض کنید میخواهیم در صورت موفقیت آمیز بودن ثبت نام یک مشتری، برای او ایمیلی ارسال کنیم. فرستادن ایمیل وظیفه CreateCustomerCommand نیست و در صورت افزودن منطق ارسال ایمیل به Command، اصل SRP را نقض کرده‌ایم.

برای حل این مشکل میتوانیم از Event‌ها استفاده کنیم. Event‌ها خبری را به Subscriber‌ های خود میدهند. در فریمورک MediatR، ارسال و Handle کردن Event‌‌ها، با دو interface صورت میگیرد: INotification و INotificationHandler

بر خلاف Command‌ها که فقط یک Handler میتوانند داشته باشند، Event ها میتوانند چندین Handler داشته باشند. مزیت داشتن چند Subscriber برای Event‌ها این است که شما علاوه بر اینکه میتوانید Subscriber ای داشته باشید که وظیفه ارسال Email برای مشتری را بر عهده داشته باشد، Subscriber دیگری داشته باشید که اطلاعات مشتری جدید را Log کند.

ابتدا کلاس CustomerCreatedEvent را ایجاد و از INotification ارث بری میکنیم. این کلاس منتشر کننده یک اتفاق است که آن را Producer مینامند :

public class CustomerCreatedEvent : INotification
{
    public CustomerCreatedEvent(string firstName, string lastName, DateTime registrationDate)
    {
        FirstName = firstName;
        LastName = lastName;
        RegistrationDate = registrationDate;
    }

    public string FirstName { get; }

    public string LastName { get; }

    public DateTime RegistrationDate { get; }
}

سپس دو Handler برای این Event مینویسیم. Handler اول وظیفه ارسال ایمیل را بر عهده خواهد داشت :

public class CustomerCreatedEmailSenderHandler : INotificationHandler<CustomerCreatedEvent>
{
    public Task Handle(CustomerCreatedEvent notification, CancellationToken cancellationToken)
    {
        // IMessageSender.Send($"Welcome {notification.FirstName} {notification.LastName} !");
        return Task.CompletedTask;
    }
}

و Handler دوم، وظیفه Log کردن اطلاعات مشتری ثبت شده را بر عهده خواهد داشت:

public class CustomerCreatedLoggerHandler : INotificationHandler<CustomerCreatedEvent>
{
    readonly ILogger<CustomerCreatedLoggerHandler> _logger;

    public CustomerCreatedLoggerHandler(ILogger<CustomerCreatedLoggerHandler> logger)
    {
        _logger = logger;
    }

    public Task Handle(CustomerCreatedEvent notification, CancellationToken cancellationToken)
    {
        _logger.LogInformation($"New customer has been created at {notification.RegistrationDate}: {notification.FirstName} {notification.LastName}");

        return Task.CompletedTask;
    }
}

در نهایت کافیست داخل CreateCustomerCommandHandler که در قسمت قبل آن را ایجاد کردیم، متد Handle را ویرایش و با استفاده از متد Publish موجود در اینترفیس IMediator، این Event را Raise کنیم :

public class CreateCustomerCommandHandler : IRequestHandler<CreateCustomerCommand, CustomerDto>
{
    readonly ApplicationDbContext _context;
    readonly IMapper _mapper;
    readonly IMediator _mediator;

    public CreateCustomerCommandHandler(ApplicationDbContext context,
        IMapper mapper,
        IMediator mediator)
    {
        _context = context;
        _mapper = mapper;
        _mediator = mediator;
    }

    public async Task<CustomerDto> Handle(CreateCustomerCommand createCustomerCommand, CancellationToken cancellationToken)
    {
        Customer customer = _mapper.Map<Customer>(createCustomerCommand);

        await _context.Customers.AddAsync(customer, cancellationToken);
        await _context.SaveChangesAsync(cancellationToken);

        // Raising Event ...
        await _mediator.Publish(new CustomerCreatedEvent(customer.FirstName, customer.LastName, customer.RegistrationDate), cancellationToken);

        return _mapper.Map<CustomerDto>(customer);
    }
}

برنامه را اجرا و روی دو NotificationHandler خود Breakpoint قرار دهید. اگر api/Customers را برای ایجاد یک مشتری جدید فراخوانی کنید، بعد از ثبت نام موفق مشتری، خواهید دید که هر دو Handler شما Raise میشوند و اطلاعات مشتری را که با LogHandler خود داخل Console لاگ کردیم، خواهیم دید:

info: MediatrTutorial.Features.Customer.Events.CustomerCreated.CustomerCreatedLoggerHandler[0]
      New customer has been created at 2/1/2019 11:40:48 PM: Moien Tajik

* نکته : در این قسمت از آموزش برای Log کردن اطلاعات از یک Notification استفاده کردیم. اگر تعداد Command‌های ما در برنامه بیشتر شوند، به ازای هر Command مجبور به ایجاد یک Notification و NotificationHandler خواهیم بود که منطق کار آن‌ها بسیار شبیه به یک دیگر است.

در مقاله بعدی با استفاده از Behaviors موجود در MediatR که AOP را پیاده سازی میکند، این موارد تکراری را از بین خواهیم برد.

‫۵ سال و ۸ ماه قبل، شنبه ۱۳ بهمن ۱۳۹۷، ساعت ۰۵:۰۰

وحید نصیری

اشتراک‌ها

چگونه npm را در ویندوز به روز رسانی کنیم؟

اگر نگارش‌های آغازین ابزارهای node.js را در ویندوز نصب کرده باشید، با نصب نگارش آخرین نگارش آن ... هیچ تغییری را مشاهده نخواهید کرد و عملا به روز رسانی نمی‌شود و هنوز با اجرای دستور npm -v، همان نگارش قبلی نمایش داده می‌شود. برای رفع این مشکل، ابتدا آخرین بسته‌ی node.js را نصب کنید. سپس دستور npm -g i npm را صادر کنید؛ اگر باز هم به روز رسانی صورت نگرفت، از روش زیر استفاده نمائید:

Set-ExecutionPolicy Unrestricted -Scope CurrentUser -Force
npm install -g npm-windows-upgrade
npm-windows-upgrade --npm-version latest

چگونه npm را در ویندوز به روز رسانی کنیم؟

‫۶ سال و ۵ ماه قبل، شنبه ۸ اردیبهشت ۱۳۹۷، ساعت ۱۳:۴۷

وحید نصیری

نظرات مطالب

React 16x - قسمت 1 - معرفی و شروع به کار

یک نکته‌ی تکمیلی: روش به روز رسانی قالب create-react-app

این قالب، هر از چندگاهی به روز رسانی می‌شود؛ بنابراین تنها کافی است در خط فرمان، دستورات زیر را صادر کنید تا تمام بسته‌های global نصب شده را یکجا و یک‌دست به روز رسانی کنید:

npm i -g npm
npm cache verify
npm update -g

سپس به ریشه‌ی پروژه‌ی خود وارد شده و دستورات زیر را اجرا کنید تا فایل package.json پروژه‌ی خود را نیز به صورت خودکار به روز رسانی کنید:

npm install npm-check-updates -g
ncu -u
npm install

دستور دوم، تمام شماره نگارش‌های بسته‌های موجود در فایل package.json را به صورت خودکار به آخرین نگارش آن‌ها روز رسانی می‌کند و دستور سوم، این بسته‌های جدید را دریافت و نصب خواهد کرد.

‫۴ سال و ۱۰ ماه قبل، دوشنبه ۱۸ آذر ۱۳۹۸، ساعت ۱۳:۲۸

علی یگانه مقدم

اشتراک‌ها

ابزار فرمول نویسی ریاضی و شیمی به همراه قابلیت تشخیص دست خط

این کتابخانه شامل دو ابزار جهت ورود فرمول‌های ریاضی و فرمول‌های شیمی میباشد. همچنین میتوانید به جای انتخاب ابزارها و کلیک رو نمادها فرمول رو با ماوس یا هر ابزار دیگر رسم کرده و کار تبدیل به فرمول توسط ابزار انجام میشود.

جهت استفاده رایگان در سمت وب میتوانید از پلاگین‌های ادیتورهایی مانند ckeditor استفاده کنید که به همراه تغییر زبان این ویراستار، زبان ابزار هم به همان زبان تغییر میابد و شامل زبان فارسی هم میشود.

جهت استفاده راحت‌تر از این پلاگین بر روی ویراستار ckeditor میتوانید از طریق سایت ckeditor به صورت custom پلاگین مورد نظر را جست و جو و به بسته نهایی اضافه کنید.

ابزار فرمول نویسی ریاضی و شیمی به همراه قابلیت تشخیص دست خط

‫۳ سال و ۱۱ ماه قبل، چهارشنبه ۷ آبان ۱۳۹۹، ساعت ۱۶:۴۷

وحید نصیری

مطالب

نوشتن اعتبارسنج‌های سفارشی برای فرم‌های مبتنی بر قالب‌ها در Angular

در مطلب «فرم‌های مبتنی بر قالب‌ها در Angular - قسمت چهارم - اعتبارسنجی ورودی‌ها» مشاهده کردیم که Angular در روش فرم‌های مبتنی بر قالب‌ها، تنها از 4 روش بومی اعتبارسنجی مرورگرها مانند ذکر ویژگی required برای فیلدهای اجباری، ویژگی‌های minlength و maxlength برای تعیین حداقل و حداکثر تعداد حروف مجاز قابل ورود در یک فیلد و از pattern برای کار با عبارات با قاعده پشتیبانی می‌کند. برای بهبود این وضعیت در این مطلب قصد داریم روش تهیه اعتبارسنج‌های سفارشی مخصوص حالت فرم‌های مبتنی بر قالب‌ها را بررسی کنیم.

تدارک مقدمات مثال این قسمت

این مثال، در ادامه‌ی همین سری کار با فرم‌های مبتنی بر قالب‌ها است. به همین جهت ابتدا ماژول جدید CustomValidators را به آن اضافه می‌کنیم:

 >ng g m CustomValidators -m app.module --routing

همچنین به فایل app.module.ts مراجعه کرده و CustomValidatorsModule را بجای CustomValidatorsRoutingModule در قسمت imports معرفی می‌کنیم. سپس به این ماژول جدید، کامپوننت فرم ثبت نام یک کاربر را اضافه خواهیم کرد:

 >ng g c CustomValidators/user-register

که اینکار سبب به روز رسانی فایل custom-validators.module.ts و افزوده شدن UserRegisterComponent به قسمت declarations آن می‌شود.
در ادامه کلاس مدل معادل فرم ثبت نام کاربران را تعریف می‌کنیم:

 >ng g cl CustomValidators/user

با این محتوا:

export class User {
  constructor(
    public username: string = "",
    public email: string = "", 
    public password: string = "", 
    public confirmPassword: string = "" 
  ) {}
}

در طراحی فرم HTML ایی آن نیاز است این موارد رعایت شوند:
- ورود نام کاربری اجباری بوده و باید بین 5 تا 8 حرف باشد.
- ورود ایمیل اجباری بوده و باید فرمت مناسبی نیز داشته باشد.
- ورود کلمه‌ی عبور اجباری بوده و باید با confirmPassword تطابق داشته باشد.
- ورود «کلمه‌ی عبور خود را مجددا وارد کنید» اجباری بوده و باید با password تطابق داشته باشد.

تعریف اعتبارسنج سفارشی ایمیل‌ها

هرچند می‌توان اعتبارسنجی ایمیل‌ها را توسط ویژگی استاندارد pattern نیز مدیریت کرد، اما جهت بررسی نحوه‌ی انتقال آن به یک اعتبارسنج سفارشی، کار را با ایجاد یک دایرکتیو مخصوص آن ادامه می‌دهیم:

 >ng g d CustomValidators/EmailValidator -m custom-validators.module

این دستور علاوه بر ایجاد فایل جدید email-validator.directive.ts و تکمیل ساختار ابتدایی آن، کار به روز رسانی custom-validators.module.ts را نیز انجام می‌دهد. در این حالت به صورت خودکار قسمت declarations این ماژول با EmailValidatorDirective مقدار دهی می‌شود.
در ادامه کدهای کامل این اعتبارسنج سفارشی را مشاهده می‌کنید:

import { Directive } from "@angular/core";
import { AbstractControl, NG_VALIDATORS, Validator } from "@angular/forms";

@Directive({
  selector:
    "[appEmailValidator][formControlName],[appEmailValidator][formControl],[appEmailValidator][ngModel]",
  providers: [
    {
      provide: NG_VALIDATORS,
      useExisting: EmailValidatorDirective,
      multi: true
    }
  ]
})
export class EmailValidatorDirective implements Validator {
  validate(element: AbstractControl): { [key: string]: any } {
    const emailRegex = /\w+([-+.']\w+)*@\w+([-.]\w+)*\.\w+([-.]\w+)*/;
    const valid = emailRegex.test(element.value);
    return valid ? null : { appEmailValidator: true };
  }
}

توضیحات تکمیلی:
- علت تعریف این اعتبارسنج به صورت یک دایرکتیو جدید این است که بتوان selector آن‌را همانند ویژگی‌های HTML، به فیلد ورودی اضافه کرد:

<input #email="ngModel" required appEmailValidator type="text" class="form-control" 
name="email" [(ngModel)]="model.email">

- روش تعریف selector آن اندکی متفاوت است:

selector:
"[appEmailValidator][formControlName],[appEmailValidator][formControl],[appEmailValidator][ngModel]",

در اینجا مطابق https://angular.io/guide/styleguide#style-02-08 توصیه شده‌است که:
الف) نام دایرکتیو باید با یک پیشوند شروع شود و این پیشوند در فایل angular-cli.json. به app تنظیم شده‌است:

"apps": [
{
   // ...
   "prefix": "app",

این مساله در جهت مشخص کردن سفارشی بودن این دایرکتیو و همچنین کاهش احتمال تکرار نام‌ها توصیه شده‌است.
ب) در اینجا formControlName، formControl و ngModel قید شده‌ی در کنار نام selector این دایرکتیو را نیز مشاهده می‌کنید. وجود آن‌ها به این معنا است که کلاس این دایرکتیو، به المان‌هایی که به آن‌ها ویژگی appEmailValidator اضافه شده‌است و همچنین آن المان‌ها از یکی از سه نوع ذکر شده هستند، اعمال می‌شود و در سایر موارد بی‌اثر خواهد بود. البته ذکر این سه نوع، اختیاری است و صرفا می‌توان نوشت:

 selector: "[appEmailValidator]"

- پس از آن قسمت providers را مشاهده می‌کنید:

  providers: [
    {
      provide: NG_VALIDATORS,
      useExisting: EmailValidatorDirective,
      multi: true
    }

کار قسمت multi آن این است که EmailValidatorDirective (یا همان کلاس جاری) را به لیست NG_VALIDATORS توکار (اعتبارسنج‌های توکار مبتنی بر قالب‌ها) اضافه می‌کند و سبب بازنویسی هیچ موردی نخواهد شد. بنابراین وجود این قسمت در جهت تکمیل تامین کننده‌های توکار Angular ضروری است.

- سپس پیاده سازی اینترفیس توکار Validator را مشاهده می‌کنید:

 export class EmailValidatorDirective implements Validator {

این اینترفیس جزو مجموعه‌ی فرم‌های مبتنی بر قالب‌ها است و از آن جهت نوشتن اعتبارسنج‌های سفارشی می‌توان استفاده کرد.
برای پیاده سازی این اینترفیس، نیاز است متد اجباری ذیل را نیز افزود و تکمیل کرد:

 validate(element: AbstractControl): { [key: string]: any }

کار این متد این است که المانی را که appEmailValidator به آن اعمال شده‌است، به عنوان پارامتر متد validate در اختیار کلاس جاری قرار می‌دهد. به این ترتیب می‌توان برای مثال به مقدار آن دسترسی یافت و سپس منطق سفارشی را پیاده سازی و یک خروجی key/value را بازگشت داد.

validate(element: AbstractControl): { [key: string]: any } {
  const emailRegex = /\w+([-+.']\w+)*@\w+([-.]\w+)*\.\w+([-.]\w+)*/;
  const valid = emailRegex.test(element.value);
  return valid ? null : { appEmailValidator: true };
}

برای مثال در اینجا مقدار فیلد ایمیل element.value توسط عبارت باقاعده‌ی نوشته شده بررسی می‌شود. اگر با این الگو انطباق داشته باشد، نال بازگشت داده می‌شود (اعلام عدم وجود مشکلی در اعتبارسنجی) و اگر خیر، یک شیء key/value دلخواه را می‌توان بازگشت داد.

- اکنون که این دایرکتیو جدید طراحی و ثبت شده‌است (در قسمت declarations فایل custom-validators.module.ts)، تنها کافی است selector آن‌را به المان ورودی مدنظر اعمال کنیم تا کار اعتبارسنجی آن‌را به صورت خودکار مدیریت کند:

<input #email="ngModel" required appEmailValidator type="text" class="form-control"
name="email" [(ngModel)]="model.email">

نحوه‌ی طراحی خروجی متد validate

هنگام پیاده سازی متد validate اینترفیس Validator، هیچ قالب خاصی برای خروجی آن درنظر گرفته نشده‌است و همینقدر که این خروجی یک شیء key/value باشد، کفایت می‌کند. برای مثال اگر اعتبارسنج استاندارد required با شکست مواجه شود، یک چنین شی‌ءایی را بازگشت می‌دهد:

 { required:true }

و یا اگر اعتبارسنج استاندارد minlength باشکست مواجه شود، اطلاعات بیشتری را در قسمت مقدار این کلید بازگشتی، ارائه می‌دهد:

{ minlength : {
     requiredLength : 3,
     actualLength : 1
   }
}

در کل اینکه چه چیزی را بازگشت دهید، بستگی به طراحی مدنظر شما دارد؛ برای نمونه در اینجا appEmailValidator (یک کلید و نام دلخواه است و هیچ الزامی ندارد که با نام selector این دایرکتیو یکی باشد)، به true تنظیم شده‌است:

 { appEmailValidator: true }

بنابراین شرط تامین نوع خروجی، برقرار است. علت true بودن آن نیز مورد ذیل است:

<div class="alert alert-danger"  *ngIf="email.errors.appEmailValidator">
The entered email is not valid.
</div>

در اینجا اگر false را بازگشت دهیم، هرچند email.errors دارای کلید جدید appEmailValidator شده‌است، اما ngIf سبب رندر خطای اعتبارسنجی «ایمیل وارد شده معتبر نیست.» به علت false بودن نتیجه‌ی نهایی، نمی‌شود. یا حتی می‌توان بجای true یک رشته و یا یک شیء با توضیحات بیشتری را نیز تنظیم کرد؛ چون value این key/value به any تنظیم شده‌است و هر چیزی را می‌پذیرد.
از دیدگاه اعتبارسنج فرم‌های مبتنی بر قالب‌ها، همینقدر که آرایه‌ی email.errors دارای عضو و کلید جدیدی شد، کار به پایان رسیده‌است و اعتبارسنجی المان را شکست خورده ارزیابی می‌کند. مابقی آن، اطلاعاتی است که برنامه نویس ارائه می‌دهد (بر اساس نیازهای نمایشی برنامه).

تهیه اعتبارسنج سفارشی مقایسه‌ی کلمات عبور با یکدیگر

در طراحی کلاس User که معادل فیلدهای فرم ثبت نام کاربران است، دو خاصیت کلمه‌ی عبور و تائید کلمه‌ی عبور را مشاهده می‌کنید:

public password: string = "",
public confirmPassword: string = ""

Angular به همراه اعتبارسنج توکاری برای بررسی یکی بودن این دو نیست. به همین جهت نمونه‌ی سفارشی آن‌را همانند EmailValidatorDirective فوق تهیه می‌کنیم. ابتدا یک دایرکتیو جدید را به نام EqualValidator به ماژول custom-validators اضافه می‌کنیم:

 >ng g d CustomValidators/EqualValidator -m custom-validators.module

که سبب ایجاد فایل جدید equal-validator.directive.ts و به روز رسانی قسمت declarations فایل custom-validators.module.ts با EqualValidatorDirective نیز می‌شود.

در ادامه کدهای کامل آن‌را در ذیل مشاهده می‌کنید:

import { Directive, Attribute } from "@angular/core";
import { Validator, AbstractControl, NG_VALIDATORS } from "@angular/forms";

@Directive({
  selector:
    "[appValidateEqual][formControlName],[appValidateEqual][formControl],[appValidateEqual][ngModel]",
  providers: [
    {
      provide: NG_VALIDATORS,
      useExisting: EqualValidatorDirective,
      multi: true
    }
  ]
})
export class EqualValidatorDirective implements Validator {
  constructor(@Attribute("compare-to") public compareToControl: string) {}

  validate(element: AbstractControl): { [key: string]: any } {
    const selfValue = element.value;
    const otherControl = element.root.get(this.compareToControl);

    console.log("EqualValidatorDirective", {
       thisControlValue: selfValue,
       otherControlValue: otherControl ? otherControl.value : null
    });

    if (otherControl && selfValue !== otherControl.value) {
      return {
        appValidateEqual: true // Or a string such as 'Password mismatch.' or an abject.
      };
    }

    if (
      otherControl &&
      otherControl.errors &&
      selfValue === otherControl.value
    ) {
      delete otherControl.errors["appValidateEqual"];
      if (!Object.keys(otherControl.errors).length) {
        otherControl.setErrors(null);
      }
    }

    return null;
  }
}

توضیحات تکمیلی:
- قسمت آغازین این اعتبارسنج سفارشی، مانند توضیحات EmailValidatorDirective است که در ابتدای بحث عنوان شد. این کلاس به یک Directive مزین شده‌است تا بتوان selector آن‌را به المان‌های HTML ایی فرم افزود (برای مثال در اینجا به دو فیلد ورود کلمات عبور). قسمت providers آن نیز تنظیم شده‌است تا EqualValidatorDirective جاری به لیست توکار NG_VALIDATORS اضافه شود.
- در ابتدای کار، پیاده سازی اینترفیس Validator، همانند قبل انجام شده‌است؛ اما چون در اینجا می‌خواهیم نام فیلدی را که قرار است کار مقایسه را با آن انجام دهیم نیز دریافت کنیم، ابتدا یک Attribute و سپس یک پارامتر و خاصیت عمومی دریافت کننده‌ی مقدار آن‌را نیز افزوده‌ایم:

export class EqualValidatorDirective implements Validator {
  constructor(@Attribute("compare-to") public compareToControl: string) {}

به این ترتیب زمانیکه قرار است فیلد کلمه‌ی عبور را تعریف کنیم، ابتدا ویژگی appValidateEqual یا همان selector این اعتبارسنج به آن اضافه شده‌است تا کار فعال سازی ابتدایی صورت گیرد:

<input #password="ngModel" required type="password" class="form-control"
appValidateEqual compare-to="confirmPassword" name="password" [(ngModel)]="model.password">

سپس Attribute یا ویژگی به نام compare-to نیز تعریف شده‌است. این compare-to همان نامی است که به Attribute@ نسبت داده شده‌است. سپس مقداری که به این ویژگی نسبت داده می‌شود، توسط خاصیت compareToControl دریافت خواهد شد.
در اینجا محدودیتی هم از لحاظ تعداد ویژگی‌ها نیست و اگر قرار است این اعتبارسنج اطلاعات بیشتری را نیز دریافت کند می‌توان ویژگی‌های بیشتری را به سازنده‌ی آن نسبت داد.

یک نکته: می‌توان نام این ویژگی را با نام selector نیز یکی انتخاب کرد. به این ترتیب ذکر نام ویژگی آن، هم سبب فعال شدن اعتبارسنج و هم نسبت دادن مقداری به آن، سبب مقدار دهی خاصیت متناظر با آن، در سمت کلاس اعتبارسنج می‌گردد.

- در ابتدای این اعتبارسنج، نحوه‌ی دسترسی به مقدار یک کنترل دیگر را نیز مشاهده می‌کنید:

export class EqualValidatorDirective implements Validator {
  constructor(@Attribute("compare-to") public compareToControl: string) {}

  validate(element: AbstractControl): { [key: string]: any } {
    const selfValue = element.value;
    const otherControl = element.root.get(this.compareToControl);

    console.log("EqualValidatorDirective", {
       thisControlValue: selfValue,
       otherControlValue: otherControl ? otherControl.value : null
    });

در اینجا element.value مقدار المان یا کنترل HTML جاری است که appValidateEqual به آن اعمال شده‌است.
بر اساس مقدار خاصیت compareToControl که از ویژگی compare-to دریافت می‌شود، می‌توان به کنترل دوم، توسط element.root.get دسترسی یافت.

- در ادامه‌ی کار، مقایسه‌ی ساده‌ای را مشاهده می‌کنید:

    if (otherControl && selfValue !== otherControl.value) {
      return {
        appValidateEqual: true // Or a string such as 'Password mismatch.' or an abject.
      };
    }

اگر کنترل دوم یافت شد و همچنین مقدار آن با مقدار کنترل جاری یکی نبود، همان شیء key/value مورد انتظار متد validate، در جهت اعلام شکست اعتبارسنجی بازگشت داده می‌شود.

- در پایان کدهای متد validate، چنین تنظیمی نیز قرار گرفته‌است:

    if (otherControl && otherControl.errors && selfValue === otherControl.value) {
      delete otherControl.errors["appValidateEqual"];
      if (!Object.keys(otherControl.errors).length) {
        otherControl.setErrors(null);
      }
    }

    return null;

اعتبارسنج تعریف شده، فقط به کنترلی که هم اکنون در حال کار با آن هستیم اعمال می‌شود. اگر پیشتر کلمه‌ی عبوری را وارد کرده باشیم و سپس به فیلد تائید آن مراجعه کنیم، وضعیت اعتبارسنجی فیلد کلمه‌ی عبور قبلی به حالت غیرمعتبر تنظیم شده‌است. اما پس از تکمیل فیلد تائید کلمه‌ی عبور، هرچند وضعیت فیلد جاری معتبر است، اما هنوز وضعیت فیلد قبلی غیرمعتبر می‌باشد. برای رفع این مشکل، ابتدا کلید دلخواه appValidateEqual را از آن حذف می‌کنیم (همان کلیدی است که پیشتر در صورت مساوی نبودن مقدار فیلدها بازگشت داده شده‌است). حذف این کلید سبب نال شدن آرایه‌ی errors یک شیء نمی‌شود و همانطور که پیشتر عنوان شد، Angular تنها به همین مورد توجه می‌کند. بنابراین در ادامه کار، setErrors یا تنظیم آرایه‌ی errors به نال هم انجام شده‌است. در اینجا است که Angular فیلد دوم را نیز معتبر ارزیابی خواهد کرد.

تکمیل کامپوننت فرم ثبت نام کاربران

اکنون user-register.component.ts را که در ابتدای بحث اضافه کردیم، چنین تعاریفی را پیدا می‌کند:

import { NgForm } from "@angular/forms";
import { User } from "./../user";
import { Component, OnInit } from "@angular/core";

@Component({
  selector: "app-user-register",
  templateUrl: "./user-register.component.html",
  styleUrls: ["./user-register.component.css"]
})
export class UserRegisterComponent implements OnInit {
  model = new User();

  constructor() {}

  ngOnInit() {}

  submitForm(form: NgForm) {
    console.log(this.model);
    console.log(form.value);
  }
}

در اینجا تنها کار مهمی که انجام شده‌است، ارائه‌ی خاصیت عمومی مدل، جهت استفاده‌ی از آن در قالب HTML ایی این کامپوننت است. بنابراین به فایل user-register.component.html مراجعه کرده و آن‌را نیز به صورت ذیل تکمیل می‌کنیم:

ابتدای فرم

<div class="container">
  <h3>Registration Form</h3>
  <form #form="ngForm" (submit)="submitForm(form)" novalidate>

در اینجا novalidate اضافه شده‌است تا اعتبارسنجی توکار مرورگرها با اعتبارسنجی سفارشی فرم جاری تداخل پیدا نکند. همچنین توسط یک template reference variable به وهله‌ای از فرم دسترسی یافته و آن‌را به متد submitForm کامپوننت ارسال کرده‌ایم.

تکمیل قسمت ورود نام کاربری

    <div class="form-group" [class.has-error]="username.invalid && username.touched">
      <label class="control-label">User Name</label>
      <input #username="ngModel" required maxlength="8" minlength="4" type="text"
        class="form-control" name="username" [(ngModel)]="model.username">
      <div *ngIf="username.invalid && username.touched">
        <div class="alert alert-info">
          errors: {{ username.errors | json }}
        </div>
        <div class="alert alert-danger"  *ngIf="username.errors.required">
          username is required.
        </div>
        <div class="alert alert-danger"  *ngIf="username.errors.minlength">
          username should be minimum {{username.errors.minlength.requiredLength}} characters.
        </div>
        <div class="alert alert-danger"  *ngIf="username.errors.maxlength">
          username should be max {{username.errors.maxlength.requiredLength}} characters.
        </div>
      </div>
    </div>

اعتبارسنجی فیلد نام کاربری شامل سه قسمت بررسی errors.required، errors.minlength و errors.maxlength است.

تکمیل قسمت ورود ایمیل

    <div class="form-group" [class.has-error]="email.invalid && email.touched">
      <label class="control-label">Email</label>
      <input #email="ngModel" required appEmailValidator type="text" class="form-control"
        name="email" [(ngModel)]="model.email">
      <div *ngIf="email.invalid && email.touched">
        <div class="alert alert-info">
          errors: {{ email.errors | json }}
        </div>
        <div class="alert alert-danger"  *ngIf="email.errors.required">
          email is required.
        </div>
        <div class="alert alert-danger"  *ngIf="email.errors.appEmailValidator">
          The entered email is not valid.
        </div>
      </div>
    </div>

در اینجا نحوه‌ی استفاده‌ی از دایرکتیو جدید appEmailValidator را ملاحظه می‌کنید. این دایرکتیو ابتدا به المان فوق متصل و سپس نتیجه‌ی آن در قسمت ngIf، برای نمایش خطای متناظری بررسی شده‌است.

تکمیل قسمت‌های ورود کلمه‌ی عبور و تائید آن

    <div class="form-group" [class.has-error]="password.invalid && password.touched">
      <label class="control-label">Password</label>
      <input #password="ngModel" required type="password" class="form-control"
        appValidateEqual compare-to="confirmPassword" name="password" [(ngModel)]="model.password">
      <div *ngIf="password.invalid && password.touched">
        <div class="alert alert-info">
          errors: {{ password.errors | json }}
        </div>
        <div class="alert alert-danger"  *ngIf="password.errors.required">
          password is required.
        </div>
        <div class="alert alert-danger"  *ngIf="password.errors.appValidateEqual">
          Password mismatch. Please complete the confirmPassword .
        </div>
      </div>
    </div>

    <div class="form-group" [class.has-error]="confirmPassword.invalid && confirmPassword.touched">
      <label class="control-label">Retype password</label>
      <input #confirmPassword="ngModel" required type="password" class="form-control"
        appValidateEqual compare-to="password" name="confirmPassword" [(ngModel)]="model.confirmPassword">
      <div *ngIf="confirmPassword.invalid && confirmPassword.touched">
        <div class="alert alert-info">
          errors: {{ confirmPassword.errors | json }}
        </div>
        <div class="alert alert-danger"  *ngIf="confirmPassword.errors.required">
          confirmPassword is required.
        </div>
        <div class="alert alert-danger"  *ngIf="confirmPassword.errors.appValidateEqual">
          Password mismatch.
        </div>
      </div>
    </div>

در اینجا نحوه‌ی اعمال دایرکتیو جدید appValidateEqual و همچنین ویژگی compare-to آن‌را به فیلدهای کلمه‌ی عبور و تائید آن مشاهده می‌کنید.
همچنین خروجی آن نیز در قسمت ngIf آخر بررسی شده‌است و سبب نمایش خطای اعتبارسنجی متناسبی می‌شود.

تکمیل انتهای فرم

    <button class="btn btn-primary" [disabled]="form.invalid" type="submit">Ok</button>
  </form>
</div>

در اینجا بررسی می‌شود که آیا فرم معتبر است یا خیر. اگر خیر، دکمه‌ی submit آن غیرفعال می‌شود و برعکس.

کدهای کامل این قسمت را از اینجا می‌توانید دریافت کنید: angular-template-driven-forms-lab-08.zip
برای اجرای آن فرض بر این است که پیشتر Angular CLI را نصب کرده‌اید. سپس به ریشه‌ی پروژه وارد شده و دو پنجره‌ی کنسول مجزا را باز کنید. در اولی دستورات

>npm install
>ng build --watch

و در دومی دستورات ذیل را اجرا کنید:

>dotnet restore
>dotnet watch run

اکنون می‌توانید برنامه را در آدرس http://localhost:5000 مشاهده و اجرا کنید.

‫۷ سال و ۳ ماه قبل، پنجشنبه ۱۵ تیر ۱۳۹۶، ساعت ۰۱:۱۵

وحید نصیری

اشتراک‌ها

شبیه سازی 8080 با دات نت

Experiments in 8080 static/jit compilation

‫۳ سال و ۸ ماه قبل، پنجشنبه ۲ بهمن ۱۳۹۹، ساعت ۱۱:۰۹

وحید نصیری

نظرات مطالب

شروع به کار با AngularJS 2.0 و TypeScript - قسمت نهم - مسیریابی

مشکل از تداخل وابستگی‌ها و یا عدم دریافت کامل آن‌ها است.
- محتوای پوشه‌ی node_modules را به طور کامل حذف کنید.
- محتوای سه فایل package.json ، typings.json و systemjs.config.js خود را با نمونه‌‌های جدید انطباق دهید.
- در آخر مجددا وابستگی‌های package.json را از صفر نصب کنید.

npm install
npm run postinstall

- مطلب به روز رسانی فوق را هم مرور کنید.

‫۸ سال و ۳ ماه قبل، شنبه ۲ مرداد ۱۳۹۵، ساعت ۱۳:۳۹

امین دانش

اشتراک‌ها

حل مشکل نصب ابزار gulp با استفاده از NPM در ویژوال استودیو 2017

علت خطای "try running command as root/Administrator" چیست؟ و چرا دستور "npm install gulp -g" کار نمی‌کند؟

‫۷ سال و ۷ ماه قبل، شنبه ۲۸ اسفند ۱۳۹۵، ساعت ۲۳:۰۹