مدیریت سفارشی سطوح دسترسی کاربران در MVC
از چند مانیتور برای برنامه نویسی استفاده میکنید؟
از SQL Server 2008 به بعد، نوع داده جدیدی به نام geography به نوعهای قابل تعریف ستونها اضافه شدهاست. در این نوع ستونها میتوان طول و عرض جغرافیایی یک نقطه را ذخیره کرد و سپس به کمک توابع توکاری از آنها کوئری گرفت.
در اینجا نمونهای از نحوهی تعریف و همچنین مقدار دهی این نوع ستونها را مشاهده میکنید:
CREATE TABLE [Geo]( [id] [int] IDENTITY(1,1) NOT NULL, [Location] [geography] NULL ) insert into Geo( Location , long, lat ) values ( geography::STGeomFromText ('POINT(-121.527200 45.712113)', 4326))
در اینجا متدهای توکار دیگری مانند geography::STDistance برای یافتن فاصله مستقیم بین نقاط نیز ارائه شدهاند. خروجی آن بر حسب متر است.
پشتیبانی از Spatial Data در Entity framework
پشتیبانی از نوع مخصوص geography، در EF 5 توسط نوع دادهای DbGeography ارائه شد. این نوع دادهای immutable است. به این معنا که پس از نمونه سازی، دیگر مقدار آن قابل تغییر نیست.
در اینجا برای نمونه مدلی را مشاهده میکنید که از نوع دادهای DbGeography استفاده میکند:
using System.Data.Entity.Spatial; namespace EFGeoTests.Models { public class GeoLocation { public int Id { get; set; } public DbGeography Location { get; set; } public string Name { get; set; } public string Type { get; set; } public override string ToString() { return string.Format("Name:{0}, Location:{1}", Name, Location); } } }
using System; using System.Data.Entity; using EFGeoTests.Models; namespace EFGeoTests.Config { public class MyContext : DbContext { public DbSet<GeoLocation> GeoLocations { get; set; } public MyContext() : base("Connection1") { this.Database.Log = sql => Console.Write(sql); } } }
private static DbGeography createPoint(double longitude, double latitude, int coordinateSystemId = 4326) { var text = string.Format(CultureInfo.InvariantCulture.NumberFormat,"POINT({0} {1})", longitude, latitude); return DbGeography.PointFromText(text, coordinateSystemId); }
تهیه منبع دادهی جغرافیایی
برای تدارک یک مثال واقعی جغرافیایی، نیاز به اطلاعاتی دقیق داریم. این نوع اطلاعات عموما توسط یک سری فایل مخصوص به نام Shapefiles که حاوی اطلاعات برداری جغرافیایی هستند ارائه میشوند. برای نمونه اطلاعات جغرافیایی به روز ایران را از آدرس ذیل میتوانید دریافت کنید:
http://download.geofabrik.de/asia/iran.html
http://download.geofabrik.de/asia/iran-latest.shp.zip
پس از دریافت این فایل، به تعدادی فایل با پسوندهای shp، shx و dbf خواهیم رسید.
فایلهای shp بیانگر فرمت اشکال ذخیره شده هستند. فایلهای shx یک سری ایندکس بوده و فایلهای dbf از نوع بانک اطلاعاتی dBase IV میباشند.
همچنین اگر فایلهای prj را باز کنید، یک چنین اطلاعاتی در آن موجودند:
GEOGCS["GCS_WGS_1984",DATUM["D_WGS_1984",SPHEROID["WGS_1984",6378137,298.257223563]],PRIMEM["Greenwich",0],UNIT["Degree",0.017453292519943295]]
خواندن فایلهای shp در دات نت
پس از دریافت فایلهای shp و بانکهای اطلاعاتی مرتبط با اطلاعات جغرافیایی ایران، اکنون نوبت به پردازش این فایلهای مخصوص با فرمت بانک اطلاعاتی فاکس پرو مانند، رسیدهاست. برای این منظور میتوان از پروژهی سورس باز ذیل استفاده کرد:
این پروژه در خواندن فایلهای shp بدون نقص عمل میکند اما توانایی خواندن نامهای فارسی وارد شده در این نوع بانکهای اطلاعاتی را ندارد. برای رفع این مشکل، سورس آن را از Codeplex دریافت کنید. سپس فایل Shapefile.cs را گشوده و ابتدای خاصیت Current آنرا به نحو ذیل تغییر دهید:
/// <summary> /// Gets the current shape in the collection /// </summary> public Shape Current { get { if (_disposed) throw new ObjectDisposedException("Shapefile"); if (!_opened) throw new InvalidOperationException("Shapefile not open."); // get the metadata StringDictionary metadata = null; if (!RawMetadataOnly) { metadata = new StringDictionary(); for (int i = 0; i < _dbReader.FieldCount; i++) { string value = _dbReader.GetValue(i).ToString(); if (_dbReader.GetDataTypeName(i) == "DBTYPE_WVARCHAR") { // برای نمایش متون فارسی نیاز است value = Encoding.UTF8.GetString(Encoding.GetEncoding(720).GetBytes(value)); } metadata.Add(_dbReader.GetName(i), value); } }
using System.Collections.Generic; using System.Linq; using Catfood.Shapefile; namespace EFGeoTests { public class MapPoint { public Dictionary<string, string> Metadata { set; get; } public double X { set; get; } public double Y { set; get; } } public static class ShapeReader { public static IList<MapPoint> ReadShapeFile(string path) { var results = new List<MapPoint>(); using (var shapefile = new Shapefile(path)) { foreach (var shape in shapefile) { if (shape.Type != ShapeType.Point) continue; var shapePoint = shape as ShapePoint; if (shapePoint == null) continue; var metadataNames = shape.GetMetadataNames(); if(!metadataNames.Any()) continue; var metadata = new Dictionary<string, string>(); foreach (var metadataName in metadataNames) { metadata.Add(metadataName,shape.GetMetadata(metadataName)); } results.Add(new MapPoint { Metadata = metadata, X = shapePoint.Point.X, Y = shapePoint.Point.Y }); } } return results; } } }
افزودن اطلاعات جغرافیایی به بانک اطلاعاتی SQL Server به کمک Entity framework
فایل places.shp را در مجموعه فایلهایی که در ابتدای بحث عنوان شدند، میتوانید مشاهده کنید. قصد داریم اطلاعات نقاط آنرا به مدل GeoLocation انتساب داده و سپس ذخیره کنیم:
var points = ShapeReader.ReadShapeFile("IranShapeFiles\\places.shp"); using (var context = new MyContext()) { context.Configuration.AutoDetectChangesEnabled = false; context.Configuration.ProxyCreationEnabled = false; context.Configuration.ValidateOnSaveEnabled = false; if (context.GeoLocations.Any()) return; foreach (var point in points) { context.GeoLocations.Add(new GeoLocation { Name = point.Metadata["name"], Type = point.Metadata["type"], Location = createPoint(point.X, point.Y) }); } context.SaveChanges(); }
در فایلهای مرتبط با places.shp، متادیتا name، معادل نام شهرهای ایران است و type آن بیانگر شهر، روستا و امثال آن میباشد.
پس از اینکه اطلاعات مکانهای ایران، در SQL Server ذخیره شدند، نمایش بصری آنها را در management studio نیز میتوان مشاهده کرد:
کوئری گرفتن از اطلاعات جغرافیایی
فرض کنید میخواهیم مکانهایی را با فاصله کمتر از 5 کیلومتر از تهران پیدا کنیم:
var tehran = createPoint(51.4179604, 35.6884243); using (var context = new MyContext()) { // find any locations within 5 kilometers ordered by distance var locations = context.GeoLocations .Where(loc => loc.Location.Distance(tehran) < 5000) .OrderBy(loc => loc.Location.Distance(tehran)) .ToList(); foreach (var location in locations) { Console.WriteLine(location.Name); } }
و یا اگر بخواهیم دقیقا بر اساس مختصات یک نقطه، مکانی را بیابیم، میتوان از متد SpatialEquals استفاده کرد:
var tehran = createPoint(51.4179604, 35.6884243); using (var context = new MyContext()) { // find any locations within 5 kilometers ordered by distance var tehranLocation = context.GeoLocations.FirstOrDefault(loc => loc.Location.SpatialEquals(tehran)); if (tehranLocation != null) { Console.WriteLine(tehranLocation.Type); } }
کدهای کامل این مثال را از اینجا میتوانید دریافت کنید:
EFGeoTests.zip
EF Code First #7
public class User { public int UserId { get; set;} public string Name { get; set; } public virtual ICollection<Comment> HomeCommentes { get; set; } public virtual ICollection<Comment> AwayCommentes { get; set; } } public class Comment { public int CommentId { get; set; } public int HomeUserId { get; set; } public int GuestUserId { get; set; } public virtual User HomeUser { get; set; } public virtual User GuestUser { get; set; } } public class Context : DbContext { ... protected override void OnModelCreating(DbModelBuilder modelBuilder) { modelBuilder.Entity<Comment>() .HasRequired(m => m.HomeUser) .WithMany(t => t.HomeCommentes) .HasForeignKey(m => m.HomeUserId) .WillCascadeOnDelete(false); modelBuilder.Entity<Comment>() .HasRequired(m => m.GuestUser) .WithMany(t => t.AwayCommentes) .HasForeignKey(m => m.GuestUserId) .WillCascadeOnDelete(false); } }
ایجاد یک برنامهی Minimal-API جدید در دات نت 8
پروژهای را که در اینجا پیگیری میکنیم، بر اساس قالب استاندارد تولید شدهی توسط دستور dotnet new webapi تکمیل میشود.
ایجاد یک صفحهی Blazor 8x به همراه مسیریابی و دریافت پارامتر
در ادامه قصد داریم که یک کامپوننت جدید را به نام SsrTest.razor در پوشهی جدید Components\Tests ایجاد کرده و برای آن مسیریابی از نوع page@ هم تعریف کنیم. یعنی نهفقط قصد داریم آنرا توسط RazorComponentResult رندر کنیم، بلکه میخواهیم اگر آدرس آنرا در مرورگر هم وارد کردیم، قابل دسترسی باشد.
به همین جهت یک پوشهی جدید را به نام Components در ریشهی پروژهی Web API جاری ایجاد میکنیم، با این محتوا:
برای ایده گرفتن از محتوای مورد نیاز، به «معرفی قالبهای جدید شروع پروژههای Blazor در دات نت 8» قسمت دوم این سری مراجعه کرده و برای مثال قالب سادهترین حالت ممکن را توسط دستور زیر تولید میکنیم (در یک پروژهی مجزا، خارج از پروژهی جاری):
dotnet new blazor --interactivity None
- فایل Imports.razor_ ساده شده برای سهولت کار با فضاهای نام در کامپوننتهای Blazor (فضاهای نامی را که در آن وجود ندارند و مرتبط با پروژهی دوم هستند، حذف میکنیم).
- فایل App.razor، برای تشکیل نقطهی آغازین برنامهی Blazor.
- فایل Routes.razor برای معرفی مسیریابی صفحات Blazor تعریف شده.
- پوشهی Layout برای معرفی فایل MainLayout.razor که در Routes.razor استفاده شدهاست.
و ... یک فایل آزمایشی جدید به نام Components\Tests\SsrTest.razor با محتوای زیر:
@page "/ssr-page/{Data:int}" <PageTitle>An SSR component</PageTitle> <h1>An SSR component rendered by a Minimal-API!</h1> <div> Data: @Data </div> @code { [Parameter] public int Data { get; set; } }
تغییرات مورد نیاز در فایل Program.cs برنامهی Web-API برای فعالسازی رندر سمت سرور Blazor
در ادامه کل تغییرات مورد نیاز جهت اجرای این برنامه را مشاهده میکنید:
var builder = WebApplication.CreateBuilder(args); // ... builder.Services.AddRazorComponents(); // ... // http://localhost:5227/ssr-component?data=2 // or it can be called directly http://localhost:5227/ssr-page/2 app.MapGet("/ssr-component", (int data = 1) => { var parameters = new Dictionary<string, object?> { { nameof(SsrTest.Data), data }, }; return new RazorComponentResult<SsrTest>(parameters); }); app.UseStaticFiles(); app.UseAntiforgery(); app.MapRazorComponents<App>(); app.Run(); // ...
- همین اندازه تغییر در جهت فعالسازی رندر سمت سرور کامپوننتهای Blazor در یک برنامهی ASP.NET Core کفایت میکند. یعنی اضافه شدن:
AddRazorComponents ،UseAntiforgery و MapRazorComponents
- در اینجا نحوهی ارسال پارامترها را به یک RazorComponentResult نیز مشاهده میکنید.
- در حالت فراخوانی از طریق مسیر endpoint (یعنی فراخوانی مسیر http://localhost:5227/ssr-component در مثال فوق)، خود کامپوننت فراخوانی شده، بدون layout تعریف شدهی در فایل App.razor، رندر میشود. علت اینجا است که layout برنامه به همراه کامپوننت Router و RouteView آن فعال میشود که این دو هم مختص به صفحات دارای مسیریابی Blazor هستند و برای رندر کامپوننتهای خالص آن بکار گرفته نمیشوند. خروجی RazorComponentResult تنها یک static SSR خالص است؛ مگر اینکه فایل blazor.web.js را نیز بارگذاری کند.
یک نکته: اگر در حالت رندر توسط RazorComponentResult، علاقمند به استفادهی از layout هستید، میتوان از کامپوننت LayoutView داخل یک کامپوننت فرضی به صورت زیر استفاده کرد؛ اما این مورد هم شامل اطلاعات فایل App.razor نمیشود:
<LayoutView Layout="@typeof(MainLayout)"> <PageTitle>Home</PageTitle> <h2>Welcome to your new app.</h2> </LayoutView>
سؤال: آیا در این حالت کامپوننتهای تعاملی هم کار میکنند؟
پاسخ: بله. فقط برای ایده گرفتن، یک نمونه پروژهی تعاملی Blazor 8x را در ابتدا ایجاد کنید و قسمتهای اضافی AddRazorComponents و MapRazorComponents آنرا در اینجا کپی کنید؛ یعنی برای مثال جهت فعالسازی کامپوننتهای تعاملی Blazor Server، به این دو تغییر زیر نیاز است:
// ... builder.Services.AddRazorComponents() .AddInteractiveServerComponents(); // ... app.MapRazorComponents<App>().AddInteractiveServerRenderMode(); // ...
<script src="_framework/blazor.web.js"></script>
@rendermode InteractiveServer <h1>Counter</h1> <p role="status">Current count: @_currentCount</p> <button class="btn btn-primary" @onclick="IncrementCount">Click me</button> @code { private int _currentCount; private void IncrementCount() { _currentCount++; } }
// http://localhost:5227/server-interactive-component app.MapGet("/server-interactive-component", () => new RazorComponentResult<Counter>());
<!DOCTYPE html> <html lang="en"> <head> <meta charset="UTF-8"> <meta name="viewport" content="width=device-width, initial-scale=1.0"> <title>Interactive server component</title> <base href="/"/> </head> <body> <h1>Interactive server component</h1> <Counter/> <script src="_framework/blazor.web.js"></script> </body> </html>
سپس تعریف endpoint متناظر را به صورت زیر تغییر میدهیم:
// http://localhost:5227/server-interactive-component app.MapGet("/server-interactive-component", () => new RazorComponentResult<CounterInteractive>());
سؤال: آیا میتوان این خروجی static SSR کامپوننتهای بلیزر را در سرویسهای یک برنامه ASP.NET Core هم دریافت کرد؟
منظور این است که آیا میتوان از یک کامپوننت Blazor، به همراه تمام پیشرفتهای Razor در آن که در Viewهای MVC قابل دسترسی نیستند، بهشکل یک رشتهی خالص، خروجی گرفت و برای مثال از آن بهعنوان قالب پویای محتوای ایمیلها استفاده کرد؟
پاسخ: بله! زیر ساخت RazorComponentResult که از سرویس HtmlRenderer استفاده میکند، بدون نیاز به برپایی یک endpoint هم قابل دسترسی است:
using Microsoft.AspNetCore.Components; using Microsoft.AspNetCore.Components.Web; namespace WebApi8x.Services; public class BlazorStaticRendererService { private readonly HtmlRenderer _htmlRenderer; public BlazorStaticRendererService(HtmlRenderer htmlRenderer) => _htmlRenderer = htmlRenderer; public Task<string> StaticRenderComponentAsync<T>() where T : IComponent => RenderComponentAsync<T>(ParameterView.Empty); public Task<string> StaticRenderComponentAsync<T>(Dictionary<string, object?> dictionary) where T : IComponent => RenderComponentAsync<T>(ParameterView.FromDictionary(dictionary)); private Task<string> RenderComponentAsync<T>(ParameterView parameters) where T : IComponent => _htmlRenderer.Dispatcher.InvokeAsync(async () => { var output = await _htmlRenderer.RenderComponentAsync<T>(parameters); return output.ToHtmlString(); }); }
builder.Services.AddScoped<HtmlRenderer>(); builder.Services.AddScoped<BlazorStaticRendererService>();
app.MapGet("/static-renderer-service-test", async (BlazorStaticRendererService renderer, int data = 1) => { var parameters = new Dictionary<string, object?> { { nameof(SsrTest.Data), data }, }; var html = await renderer.StaticRenderComponentAsync<SsrTest>(parameters); return Results.Content(html, "text/html"); });
کدهای کامل این مطلب را میتوانید از اینجا دریافت کنید: WebApi8x.zip
Static Reflection
قابلیت Dynamic reflection یا به اختصار همان reflection متداول، از اولین نگارشهای دات نت فریم در دسترس است و امکان دسترسی به اطلاعات مرتبط با کلاسها، متدها، خواص و غیره را در زمان اجرا مهیا میسازد. تابحال به کمک این قابلیت، امکان تهیهی ابزارهای پیشرفتهی زیر مهیا شده است:
انواع و اقسام
- فریم ورکهای آزمون واحد
- code generators
- ORMs
- ابزارهای آنالیز کد
و ...
برای مثال فرض کنید که میخواهید برای یک کلاس به صورت خودکار، متدهای آزمون واحد تهیه کنید (تهیه یک code generator ساده). اولین نیاز این برنامه، دسترسی به امضای متدها به همراه نام آرگومانها و نوع آنها است. برای حل این مساله باید برای مثال یک parser زبان سی شارپ یا اگر بخواهید کاملتر کار کنید، به ازای تمام زبانهای قابل استفاده در دات نت فریم ورک باید parser تهیه کنید که ... کار سادهای نیست. اما با وجود reflection به سادگی میتوان به این نوع اطلاعات دسترسی پیدا کرد و نکتهی مهم آن هم این است که مستقل است از نوع زبان مورد استفاده. به همین جهت است که این نوع ابزارها را در فریم ورکهایی که فاقد امکانات reflection هستند، کمتر میتوان یافت. برای مثال کیفیت کتابخانههای آزمون واحد CPP در مقایسه با آنچه که در دات نت مهیا هستند، اصلا قابل مقایسه نیستند. برای نمونه به یکی از معظمترین فریم ورکهای آزمون واحد CPP که توسط گوگل تهیه شده مراجعه کنید : (+)
قابلیت Reflection ، مطلب جدیدی نیست و برای مثال زبان جاوا هم سالها است که از آن پشتیبانی میکند. اما نگارش سوم دات نت فریم ورک با معرفی lambda expressions ، LINQ و Expressions در یک سطح بالاتر از این Dynamic reflection متداول قرار گرفت.
تعریف Static Reflection :
استفاده از امکانات Reflection API بدون بکارگیری رشتهها، به کمک قابلیت اجرای به تعویق افتادهی LINQ، جهت دسترسی به متادیتای المانهای کد، مانند خواص، متدها و غیره.
برای مثال کد زیر را در نظر بگیرید:
//dynamic reflection
PropertyInfo property = typeof (MyClass).GetProperty("Name");
MethodInfo method = typeof (MyClass).GetMethod("SomeMethod");
چقدر خوب میشد اگر این قابلیت بجای dynamic بودن (مشخص شدن در زمان اجرا)، استاتیک میبود و در زمان کامپایل قابل بررسی میشد. این امکان به کمک lambda expressions و expression trees دات نت سه بعد، میسر شده است. کلیدهای اصلی Static Reflection کلاسهای Func و Expression هستند. با استفاده از کلاس Func میتوان lambda expression ایی را تعریف کرد که مقداری را بر میگرداند و توسط کلاس Expression میتوان به محتوای یک delegate دسترسی یافت. ترکیب این دو، قدرت دستیابی به اطلاعاتی مانند PropertyInfo را در زمان طراحی کلاسها، میدهد؛ با توجه به اینکه:
- کاملا توسط intellisense موجود در VS.NET پشتیبانی میشود.
- با استفاده از ابزارهای refactoring قابل کنترل است.
- از همه مهمتر، دیگری خبری از رشتهها نبوده و همه چیز تحت کنترل کامپایلر قرار میگیرد.
و شاید هیچ قابلیتی به اندازهی Static Reflection در این چندسال اخیر بر روی اکوسیستم دات نت فریم ورک تاثیرگذار نبوده باشد. این روزها کمتر کتابخانه یا فریم ورکی را میتوانید پیدا کنید که از Static Reflection استفاده نکند. سرآغاز استفاده گسترده از آن به Fluent NHibernate بر میگردد؛ سپس در انواع و اقسام mocking frameworks ، ORMs و غیره استفاده شد و مدتی است که در ASP.NET MVC نیز مورد استفاده قرار میگیرد (برای مثال TextBoxFor معروف آن):
public string TextBoxFor<T>(Expression<Func<T,object>> expression);
<%= this.TextBoxFor(model => model.FirstName); %>
یک مثال ساده از تعریف و بکارگیری Static Reflection :
public PropertyInfo GetProperty<T>(Expression<Func<T, object>> expression)
{
var memberExpression = expression.Body as MemberExpression;
if (memberExpression == null)
throw new InvalidOperationException("Not a member access.");
return memberExpression.Member as PropertyInfo;
}
برای نمونه Fluent NHibernate در پشت صحنه متد Map ، به کمک متدی شبیه به GetProperty فوق، a => a.Address1 را به رشته متناظر خاصیت Address1 تبدیل کرده و جهت تعریف نگاشتها مورد استفاده قرار میدهد:
public class AddressMap : DomainMap<Address>
{
public AddressMap()
{
Map(a => a.Address1);
}
}
جهت اطلاع؛ قابلیت استفاده از «کد به عنوان اطلاعات» هم مفهوم جدیدی نیست و برای مثال زبان Lisp چند دهه است که آنرا ارائه داده است!
برای مطالعه بیشتر:
- با نصب و اجرای Visual Studio 2013 Express for Web یا Visual Studio 2013 شروع کنید.
- یک پروژه جدید بسازید (از صفحه شروع یا منوی فایل)
- گزینه #Visual C و سپس ASP.NET Web Application را انتخاب کنید. نام پروژه را به "WebFormsIdentity" تغییر داده و OK کنید.
- در دیالوگ جدید ASP.NET گزینه Empty را انتخاب کنید.
دقت کنید که دکمه Change Authentication غیرفعال است و هیچ پشتیبانی ای برای احراز هویت در این قالب پروژه وجود ندارد.
افزودن پکیجهای ASP.NET Identity به پروژه
دقت کنید که نصب کردن این پکیج وابستگیها را نیز بصورت خودکار نصب میکند: Entity Framework و ASP.NET Idenity Core.
افزودن فرمهای وب لازم برای ثبت نام کاربران
در دیالوگ باز شده نام فرم را به Register تغییر داده و تایید کنید.
فایل ایجاد شده جدید را باز کرده و کد Markup آن را با قطعه کد زیر جایگزین کنید.
<%@ Page Language="C#" AutoEventWireup="true" CodeBehind="Register.aspx.cs" Inherits="WebFormsIdentity.Register" %> <!DOCTYPE html> <html xmlns="http://www.w3.org/1999/xhtml"> <head runat="server"> <title></title> </head> <body style=" <form id="form1" runat="server"> <div> <h4 style="Register a new user</h4> <hr /> <p> <asp:Literal runat="server" ID="StatusMessage" /> </p> <div style="margin-bottom:10px"> <asp:Label runat="server" AssociatedControlID="UserName">User name</asp:Label> <div> <asp:TextBox runat="server" ID="UserName" /> </div> </div> <div style="margin-bottom:10px"> <asp:Label runat="server" AssociatedControlID="Password">Password</asp:Label> <div> <asp:TextBox runat="server" ID="Password" TextMode="Password" /> </div> </div> <div style="margin-bottom:10px"> <asp:Label runat="server" AssociatedControlID="ConfirmPassword">Confirm password</asp:Label> <div> <asp:TextBox runat="server" ID="ConfirmPassword" TextMode="Password" /> </div> </div> <div> <div> <asp:Button runat="server" OnClick="CreateUser_Click" Text="Register" /> </div> </div> </div> </form> </body> </html>
این تنها یک نسخه ساده شده Register.aspx است که از چند فیلد فرم و دکمه ای برای ارسال آنها به سرور استفاده میکند.
فایل کد این فرم را باز کرده و محتویات آن را با قطعه کد زیر جایگزین کنید.
using Microsoft.AspNet.Identity; using Microsoft.AspNet.Identity.EntityFramework; using System; using System.Linq; namespace WebFormsIdentity { public partial class Register : System.Web.UI.Page { protected void CreateUser_Click(object sender, EventArgs e) { // Default UserStore constructor uses the default connection string named: DefaultConnection var userStore = new UserStore<IdentityUser>(); var manager = new UserManager<IdentityUser>(userStore); var user = new IdentityUser() { UserName = UserName.Text }; IdentityResult result = manager.Create(user, Password.Text); if (result.Succeeded) { StatusMessage.Text = string.Format("User {0} was created successfully!", user.UserName); } else { StatusMessage.Text = result.Errors.FirstOrDefault(); } } } }
کد این فرم نیز نسخه ای ساده شده است. فایلی که بصورت خودکار توسط VS برای شما ایجاد میشود متفاوت است.
کلاس IdentityUser پیاده سازی پیش فرض EntityFramework از قرارداد IUser است. قرارداد IUser تعریفات حداقلی یک کاربر در ASP.NET Identity Core را در بر میگیرد.
کلاس UserStore پیاده سازی پیش فرض EF از یک فروشگاه کاربر (user store) است. این کلاس چند قرارداد اساسی ASP.NET Identity Core را پیاده سازی میکند: IUserStore, IUserLoginStore, IUserClaimStore و IUserRoleStore.
کلاس UserManager دسترسی به APIهای مربوط به کاربران را فراهم میکند. این کلاس تمامی تغییرات را بصورت خودکار در UserStore ذخیره میکند.
کلاس IdentityResult نتیجه یک عملیات هویتی را معرفی میکند (identity operations).
پوشه App_Data را به پروژه خود اضافه کنید.
فایل Web.config پروژه را باز کنید و رشته اتصال جدیدی برای دیتابیس اطلاعات کاربران اضافه کنید. این دیتابیس در زمان اجرا (runtime) بصورت خودکار توسط EF ساخته میشود. این رشته اتصال شبیه به رشته اتصالی است که هنگام ایجاد پروژه بصورت خودکار برای شما تنظیم میشود.
<?xml version="1.0" encoding="utf-8"?> <!-- For more information on how to configure your ASP.NET application, please visit http://go.microsoft.com/fwlink/?LinkId=169433 --> <configuration> <configSections> <!-- For more information on Entity Framework configuration, visit http://go.microsoft.com/fwlink/?LinkID=237468 --> <section name="entityFramework" type="System.Data.Entity.Internal.ConfigFile.EntityFrameworkSection, EntityFramework, Version=6.0.0.0, Culture=neutral, PublicKeyToken=b77a5c561934e089" requirePermission="false" /> </configSections> <connectionStrings> <add name="DefaultConnection" connectionString="Data Source=(LocalDb)\v11.0;AttachDbFilename=|DataDirectory|\WebFormsIdentity.mdf;Initial Catalog=WebFormsIdentity;Integrated Security=True" providerName="System.Data.SqlClient" /> </connectionStrings> <system.web> <compilation debug="true" targetFramework="4.5" /> <httpRuntime targetFramework="4.5" /> </system.web> <entityFramework> <defaultConnectionFactory type="System.Data.Entity.Infrastructure.LocalDbConnectionFactory, EntityFramework"> <parameters> <parameter value="v11.0" /> </parameters> </defaultConnectionFactory> <providers> <provider invariantName="System.Data.SqlClient" type="System.Data.Entity.SqlServer.SqlProviderServices, EntityFramework.SqlServer" /> </providers> </entityFramework> </configuration>
همانطور که مشاهده میکنید نام این رشته اتصال DefaultConnection است.
روی فایل Register.aspx کلیک راست کنید و گزینه Set As Start Page را انتخاب کنید. اپلیکیشن خود را با کلیدهای ترکیبی Ctrl + F5 اجرا کنید که تمام پروژه را کامپایل نیز خواهد کرد. یک نام کاربری و کلمه عبور وارد کنید و روی Register کلیک کنید.
ASP.NET Identity از اعتبارسنجی نیز پشتیبانی میکند، مثلا در این مرحله میتوانید از اعتبارسنج هایی که توسط ASP.NET Identity Core عرضه میشوند برای کنترل رفتار فیلدهای نام کاربری و کلمه عبور استفاده کنید. اعتبارسنج پیش فرض کاربران (User) که UserValidator نام دارد خاصیتی با نام AllowOnlyAlphanumericUserNames دارد که مقدار پیش فرضش هم true است. اعتبارسنج پیش فرض کلمه عبور (MinimumLengthValidator) اطمینان حاصل میکند که کلمه عبور حداقل 6 کاراکتر باشد. این اعتبارسنجها بصورت propertyها در کلاس UserManager تعریف شده اند و میتوانید آنها را overwrite کنید و اعتبارسنجی سفارشی خود را پیاده کنید. از آنجا که الگوی دیتابیس سیستم عضویت توسط Entity Framework مدیریت میشود، روی الگوی دیتابیس کنترل کامل دارید، پس از Data Annotations نیز میتوانید استفاده کنید.
تایید دیتابیس LocalDbIdentity که توسط EF ساخته میشود
گره (DefaultConnection (WebFormsIdentity و سپس Tables را باز کنید. روی جدول AspNetUsers کلیک راست کرده و Show Table Data را انتخاب کنید.
پیکربندی اپلیکیشن برای استفاده از احراز هویت OWIN
نصب پکیجهای احراز هویت روی پروژه
به دنبال پکیجی با نام Microsoft.Owin.Host.SystemWeb بگردید و آن را نیز نصب کنید.
پکیج Microsoft.Aspnet.Identity.Owin حاوی یک سری کلاس Owin Extension است و امکان مدیریت و پیکربندی OWIN Authentication در پکیجهای ASP.NET Identity Core را فراهم میکند.
پکیج Microsoft.Owin.Host.SystemWeb حاوی یک سرور OWIN است که اجرای اپلیکیشنهای مبتنی بر OWIN را روی IIS و با استفاده از ASP.NET Request Pipeline ممکن میسازد. برای اطلاعات بیشتر به OWIN Middleware in the IIS integrated pipeline مراجعه کنید.
افزودن کلاسهای پیکربندی Startup و Authentication
فایل Startup.cs را باز کنید و قطعه کد زیر را با محتویات آن جایگزین کنید تا احراز هویت OWIN Cookie Authentication پیکربندی شود.
using Microsoft.AspNet.Identity; using Microsoft.Owin; using Microsoft.Owin.Security.Cookies; using Owin; [assembly: OwinStartup(typeof(WebFormsIdentity.Startup))] namespace WebFormsIdentity { public class Startup { public void Configuration(IAppBuilder app) { // For more information on how to configure your application, visit http://go.microsoft.com/fwlink/?LinkID=316888 app.UseCookieAuthentication(new CookieAuthenticationOptions { AuthenticationType = DefaultAuthenticationTypes.ApplicationCookie, LoginPath = new PathString("/Login") }); } } }
این کلاس حاوی خاصیت OwinAttribute است که کلاس راه انداز OWIN را نشانه گذاری میکند. هر اپلیکیشن OWIN یک کلاس راه انداز (startup) دارد که توسط آن میتوانید کامپوننتهای application pipeline را مشخص کنید. برای اطلاعات بیشتر درباره این مدل، به OWIN Startup Class Detection مراجعه فرمایید.
افزودن فرمهای وب برای ثبت نام و ورود کاربران
using Microsoft.AspNet.Identity; using Microsoft.AspNet.Identity.EntityFramework; using Microsoft.Owin.Security; using System; using System.Linq; using System.Web; namespace WebFormsIdentity { public partial class Register : System.Web.UI.Page { protected void CreateUser_Click(object sender, EventArgs e) { // Default UserStore constructor uses the default connection string named: DefaultConnection var userStore = new UserStore<IdentityUser>(); var manager = new UserManager<IdentityUser>(userStore); var user = new IdentityUser() { UserName = UserName.Text }; IdentityResult result = manager.Create(user, Password.Text); if (result.Succeeded) { var authenticationManager = HttpContext.Current.GetOwinContext().Authentication; var userIdentity = manager.CreateIdentity(user, DefaultAuthenticationTypes.ApplicationCookie); authenticationManager.SignIn(new AuthenticationProperties() { }, userIdentity); Response.Redirect("~/Login.aspx"); } else { StatusMessage.Text = result.Errors.FirstOrDefault(); } } } }
فایل Login.aspx را باز کنید و کد Markup آن را مانند قطعه کد زیر تغییر دهید.
<%@ Page Language="C#" AutoEventWireup="true" CodeBehind="Login.aspx.cs" Inherits="WebFormsIdentity.Login" %> <!DOCTYPE html> <html xmlns="http://www.w3.org/1999/xhtml"> <head runat="server"> <title></title> </head> <body style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: small"> <form id="form1" runat="server"> <div> <h4 style="font-size: medium">Log In</h4> <hr /> <asp:PlaceHolder runat="server" ID="LoginStatus" Visible="false"> <p> <asp:Literal runat="server" ID="StatusText" /> </p> </asp:PlaceHolder> <asp:PlaceHolder runat="server" ID="LoginForm" Visible="false"> <div style="margin-bottom: 10px"> <asp:Label runat="server" AssociatedControlID="UserName">User name</asp:Label> <div> <asp:TextBox runat="server" ID="UserName" /> </div> </div> <div style="margin-bottom: 10px"> <asp:Label runat="server" AssociatedControlID="Password">Password</asp:Label> <div> <asp:TextBox runat="server" ID="Password" TextMode="Password" /> </div> </div> <div style="margin-bottom: 10px"> <div> <asp:Button runat="server" OnClick="SignIn" Text="Log in" /> </div> </div> </asp:PlaceHolder> <asp:PlaceHolder runat="server" ID="LogoutButton" Visible="false"> <div> <div> <asp:Button runat="server" OnClick="SignOut" Text="Log out" /> </div> </div> </asp:PlaceHolder> </div> </form> </body> </html>
محتوای فایل Login.aspx.cs را نیز مانند لیست زیر تغییر دهید.
using Microsoft.AspNet.Identity; using Microsoft.AspNet.Identity.EntityFramework; using Microsoft.Owin.Security; using System; using System.Web; using System.Web.UI.WebControls; namespace WebFormsIdentity { public partial class Login : System.Web.UI.Page { protected void Page_Load(object sender, EventArgs e) { if (!IsPostBack) { if (User.Identity.IsAuthenticated) { StatusText.Text = string.Format("Hello {0}!", User.Identity.GetUserName()); LoginStatus.Visible = true; LogoutButton.Visible = true; } else { LoginForm.Visible = true; } } } protected void SignIn(object sender, EventArgs e) { var userStore = new UserStore<IdentityUser>(); var userManager = new UserManager<IdentityUser>(userStore); var user = userManager.Find(UserName.Text, Password.Text); if (user != null) { var authenticationManager = HttpContext.Current.GetOwinContext().Authentication; var userIdentity = userManager.CreateIdentity(user, DefaultAuthenticationTypes.ApplicationCookie); authenticationManager.SignIn(new AuthenticationProperties() { IsPersistent = false }, userIdentity); Response.Redirect("~/Login.aspx"); } else { StatusText.Text = "Invalid username or password."; LoginStatus.Visible = true; } } protected void SignOut(object sender, EventArgs e) { var authenticationManager = HttpContext.Current.GetOwinContext().Authentication; authenticationManager.SignOut(); Response.Redirect("~/Login.aspx"); } } }
- متد Page_Load حالا وضعیت کاربر جاری را بررسی میکند و بر اساس وضعیت Context.User.Identity.IsAuthenticated تصمیم گیری میکند.
- متد SignIn
- پروژه را با Ctrl + F5 اجرا کنید و کاربر جدیدی بسازید. پس از وارد کردن نام کاربری و کلمه عبور و کلیک کردن دکمه Register باید بصورت خودکار به سایت وارد شوید و نام خود را مشاهده کنید.
- همانطور که مشاهده میکنید در این مرحله حساب کاربری جدید ایجاد شده و به سایت وارد شده اید. روی Log out کلیک کنید تا از سایت خارج شوید. پس از آن باید به صفحه ورود هدایت شوید.
- حالا یک نام کاربری یا کلمه عبور نامعتبر وارد کنید و روی Log in کلیک کنید.
برخلاف تصور عموم، ساختار یک صفحه PDF شبیه به یک صفحه فایل Word نیست. این صفحات درحقیقت نوعی Canvas برای نقاشی هستند. در این بوم نقاشی، شکل، تصویر، متن و غیره در مختصات خاصی قرار خواهند گرفت. حتی کلمه «متن» میتواند به صورت سه حرف در سه مختصات خاص یک صفحه PDF نقاشی شود. برای درک بهتر این مورد نیاز است سورس یک صفحه PDF را بررسی کرد.
نحوه استخراج سورس یک صفحه PDF
using System.Diagnostics; using System.IO; using iTextSharp.text; using iTextSharp.text.pdf; namespace TestReaders { class Program { static void writePdf() { using (var document = new Document(PageSize.A4)) { var writer = PdfWriter.GetInstance(document, new FileStream("test.pdf", FileMode.Create)); document.Open(); document.Add(new Paragraph("Test")); PdfContentByte cb = writer.DirectContent; BaseFont bf = BaseFont.CreateFont(); cb.BeginText(); cb.SetFontAndSize(bf, 12); cb.MoveText(88.66f, 367); cb.ShowText("ld"); cb.MoveText(-22f, 0); cb.ShowText("Wor"); cb.MoveText(-15.33f, 0); cb.ShowText("llo"); cb.MoveText(-15.33f, 0); cb.ShowText("He"); cb.EndText(); PdfTemplate tmp = cb.CreateTemplate(250, 25); tmp.BeginText(); tmp.SetFontAndSize(bf, 12); tmp.MoveText(0, 7); tmp.ShowText("Hello People"); tmp.EndText(); cb.AddTemplate(tmp, 36, 343); } Process.Start("test.pdf"); } private static void readPdf() { var reader = new PdfReader("test.pdf"); int intPageNum = reader.NumberOfPages; for (int i = 1; i <= intPageNum; i++) { byte[] contentBytes = reader.GetPageContent(i); File.WriteAllBytes("page-" + i + ".txt", contentBytes); } reader.Close(); } static void Main(string[] args) { writePdf(); readPdf(); } } }
اگر علاقمند باشید که سورس واقعی صفحات یک فایل PDF را مشاهده کنید، نحوه انجام آن توسط کتابخانه iTextSharp به صورت فوق است.
هرچند متد GetPageContent آرایهای از بایتها را بر میگرداند، اما اگر حاصل نهایی را در یک ادیتور متنی باز کنیم، قابل مطالعه و خواندن است. برای مثال، سورس مثال فوق (محتوای فایل page-1.txt تولید شده) به نحو زیر است:
q BT 36 806 Td 0 -18 Td /F1 12 Tf (Test)Tj 0 0 Td ET Q BT /F1 12 Tf 88.66 367 Td (ld)Tj -22 0 Td (Wor)Tj -15.33 0 Td (llo)Tj -15.33 0 Td (He)Tj ET q 1 0 0 1 36 343 cm /Xf1 Do Q
SaveGraphicsState(); // q BeginText(); // BT MoveTextPos(36, 806); // Td MoveTextPos(0, -18); // Td SelectFontAndSize("/F1", 12); // Tf ShowText("(Test)"); // Tj MoveTextPos(0, 0); // Td EndTextObject(); // ET RestoreGraphicsState(); // Q BeginText(); // BT SelectFontAndSize("/F1", 12); // Tf MoveTextPos(88.66, 367); // Td ShowText("(ld)"); // Tj MoveTextPos(-22, 0); // Td ShowText("(Wor)"); // Tj MoveTextPos(-15.33, 0); // Td ShowText("(llo)"); // Tj MoveTextPos(-15.33, 0); // Td ShowText("(He)"); // Tj EndTextObject(); // ET SaveGraphicsState(); // q TransMatrix(1, 0, 0, 1, 36, 343); // cm XObject("/Xf1"); // Do RestoreGraphicsState(); // Q
تا اینجا استخراج متن از فایلهای PDF ساده به نظر میرسد. باید به دنبال Tj گشت و حروف مرتبط با آنرا ذخیره کرد. اما در مورد «ترسیم» عبارات hello world و hello people اینطور نیست. عبارت hello world به حروف متفاوتی تقسیم شده و سپس در مختصات مشخصی ترسیم میگردد. عبارت hello people به صورت یک شیء ذخیره شده در قسمت منابع فایل PDF، بازیابی و نمایش داده میشود و اصلا در سورس صفحه جاری وجود ندارد.
این تازه قسمتی از نحوه عملکرد فایلهای PDF است. در فایلهای PDF میتوان قلمها را مدفون ساخت. همچنین این قلمها نیز تنها زیر مجموعهای از قلم اصلی مورد استفاده هستند. برای مثال اگر عبارت Test قرار است نمایش داده شود، فقط اطلاعات T، e و s در فایل نهایی PDF قرار میگیرند. به علاوه امکان تغییر کلی شماره Glyph متناظر با هر حرف نیز توسط PDF writer وجود دارد. به عبارتی الزامی نیست که مشخصات اصلی فونت حتما حفظ شود.
شاید بعضی از PDFهای فارسی را دیده باشید که پس از کپی متن آنها در برنامه Adobe reader و سپس paste آن در جایی دیگر، متن حاصل قابل خواندن نیست. علت این است که نحوه ذخیره سازی قلم مورد استفاده کاملا تغییر کرده است و برای بازیابی متن اینگونه فایلها، استفاده از OCR سادهترین روش است. برای نمونه در این قلم جدید مدفون شده، دیگر شماره کاراکتر 0x41 مساوی A نیست. بنابر سلیقه PDF writer این شماره به Glyph دیگری انتساب داده شده و چون قلم و مشخصات هندسی Glyph مورد استفاده در فایل PDF ذخیره میشود، برای نمایش این نوع فایلها هیچگونه مشکلی وجود ندارد. اما متن آنها به سادگی قابل بازیابی نیست.