مطالب
قبل از رفع باگ، برای آن تست بنویسید

از دقت کردن در نحوه اداره پروژه‌های خوب و بزرگ در سطح دنیا، می‌توان به نکات آموزنده‌ای رسید. برای مثال NHibernate را درنظر بگیرید. این پروژه شاید روز اول کپی مطابق اصل نمونه جاوای آن بوده، اما الان از خیلی از جهات یک سر و گردن از آن بالاتر است. پشتیبانی LINQ را اضافه کرده، خودش Syntax جدیدی را به نام QueryOver ارائه داده و همچنین معادلی را جهت حذف فایل‌های XML به کمک امکانات جدید زبان‌های دات نتی مانند lambda expressions ارائه کرده. خلاصه این تیم، فقط یک کپی کار نیست. پایه رو از یک جایی گرفته اما سبب تحول در آن شده. از اهداف پروژه‌های سورس باز هم همین است: برای هر کاری چرخ را از صفر ابداع نکنید.

اگر به نحوه اداره کلی پروژه NHibernate‌ دقت کنید یک مورد مشهود است:
  • تمام گزارش‌های باگ بدون Unit test ندید گرفته می‌شوند.
  • از کلیه بهبودهای ارائه شده (وصله‌ها یا patch ها) بدون Unit test صرفنظر می‌شود.
  • از کلیه موارد جدید ارائه شده بدون Unit test هم صرفنظر خواهد شد.

بنابراین اگر در issue tracker این تیم رفتید و گفتید: «سلام، اینجا این مشکل هست»، خیالتان راحت باشد که ندید گرفته خواهید شد.

سؤال : چرا این‌ها اینطور رفتار می‌کنند؟!
- وجود Unit test دقیقا مشخص می‌کند که چه قسمت یا قسمت‌هایی به گزارش باگ شما مرتبط هستند. نیازی نیست حتما بتوانید یک خطا را با جملات ساده شرح دهید. این مساله خصوصا در پروژه‌های بین المللی حائز اهمیت است. ضعف زبان انگلیسی همه جا هست. همینقدر که توانسته‌اید برای آن یک Unit test بنویسید که مثلا در این عملیات با این ورودی،‌ نتیجه قرار بوده بشود 10 و مثلا شده 5 یا حتی این Exception صادر شده که باید کنترل شود، یعنی مشکل را کاملا مشخص کرده‌اید.
- وجود Unit tests ، انجام Code review و همچنین Refactoring را تسهیل می‌بخشند. در هر دو حالت یاد شده، هدف تغییر کارکرد سیستم نیست؛ هدف بهبود کیفیت کدهای موجود است. بنابراین دست به یک سری تغییرات زده خواهد شد. اما سؤال اینجا است که از کجا باید مطمئن شد که این تغییرات، سیستم را به هم نریخته‌اند. پروژه‌ی جاری چند سال است که در حال توسعه است. قسمت‌های زیادی به آن اضافه شده. با نبود Unit tests ممکن است بعضی از قسمت‌ها زاید یا احمقانه به نظر برسند.
- بهترین مستندات کدهای تهیه شده، Unit tests آن هستند. برای مثال علاقمند هستید که NHibernate را یاد بگیرید؟ هرچه می‌گردید مثال‌های کمی را در اینترنت در این زمینه پیدا می‌کنید؟ وقت خودتان را تلف نکنید! این پروژه بالای 2000 آزمون واحد دارد. هر کدام از این آزمون‌ها نحوه‌ی بکارگیری قسمت‌های مختلف را به نحوی کاربردی بیان می‌کنند.
- وجود Unit tests از پیدایش مجدد باگ‌ها جلوگیری می‌کنند. اگر آزمون واحدی وجود نداشته باشد، امروز کدی اضافه می‌شود. فردا همین کد توسط عده‌ای دیگر زاید تشخیص داده شده و حذف می‌شود! بنابراین احتمال بروز مجدد این خطا در آینده وجود خواهد داشت. با وجود Unit tests، فلسفه وجودی هر قسمتی از کدهای موجود پروژه دقیقا مشخص می‌شود و در صورت حذف آن‌، با اجرای آزمون‌های خودکار سریعا می‌توان به کمبودهای حاصل پی‌برد.

پاسخ به بازخورد‌های پروژه‌ها
خطا هنگام اجرا
فایل کانفیگ برنامه به نام ExplorerPCal.exe.Config یک چنین محتوایی را باید داشته باشد:
<?xml version="1.0" encoding="utf-8" ?>
<configuration>
  <appSettings>
    <add key="RunOnStartup" value="True" />
  </appSettings>
</configuration>
همچنین برنامه نیز باید دسترسی رایت آن‌را داشته باشد (بتواند مثلا true را false کند).
نظرات مطالب
بارگزاری PartialView با استفاده از jQuery در زمان اجرا
باسلام و خسته نباشید. 
من مثال فوق را خط به خط اجرا کردم ولی partial view  نمایش داده نمیشه. فکر کنم مکان  قطعه کد Ajax  را اشتباه جایگذاری کردم اگه ممکنه راهنمائی می‌کنید که قطعه:
 $( function () {
$.ajax({
//مشخص کردن  اکشنی که باید فراخوانی شود
url: '/Home/Details' ,
contentType: 'application/html; charset=utf-8' ,
type: 'GET' ,
//نوع نتیجه بازگشتی
dataType: 'html'
 
})
.success( function (result) {
  //زمانی که کدهای سمت سرور بدون خطا اجرا شده اند
  //این قسمت فراخوانی می‌شود و نتیجه اکشن درون متغیر
  //result
  //قرار می‌گیرد
  $( '#sectionContents' ).html(result);
})
.error( function (xhr, status) {
  alert(xhr.responseText);
});
  });
دقیقا کجای Index باید قرارداده بشه؟ سورس پروژه را هم ارسال می‌کردید خیلی خوب می‌شد .
ممنون. 
مطالب
مقدمه‌ای بر صفحات Razor در ASP.NET Core 2.0 - بخش اوّل
Page یا «صفحه» در Razor، یکی از ویژگی‌های جدید در  ASP.NET Core MVC است که تمرکز کدنویسی را بر روی صفحات قرار می‌دهد و این موجب راحتی کدنویسی و بالارفتن راندمان می‌شود. این «صفحات» نیازمند استفاده از نسخۀ ASP.NET Core 2.0.0 و نسخه‌های بعد از آن هستند که در  Visual Studio 2017 Update 3 و نسخه‌های بعدی در دسترس است.
«صفحات» Razor به‌طور پیش‌‎فرض در MVC در دسترس است و کافیست در فایل  Startup.cs، «صفحات» Razor فعال شود:
public class Startup
{
    public void ConfigureServices(IServiceCollections services)
    {
        services.AddMvc(); // موجب فعال شدن «صفحات»  و کنترلرها می‌شود
    }

    public void Configure(IApplicationBuilder app)
    {
        app.UseMvc();
    }
}
تمام ویژگی‌های جدید «صفحات» Razor در اسمبلی Microsoft.AspNetCore.Mvc.RazorPages در دسترس است و کافیست بدان ارجاع دهید. همچنین اگر ارجاعی به پکیج  Microsoft.AspNetCore.Mvc  داشته باشید نیز «صفحات» Razor در دسترس خواهند بود.
«صفحۀ» زیر را در نظر بگیرید:
@page

@{
    var message = "Hello, World!";
}

<html>
<body>
    <p>@message</p>
</body>
</html>
این کد، بسیار شبیه «صفحات» ویوی Razor معمولی است؛ اما آنچه آن را متفاوت می‌سازد، استفاده از دایرکتیو page@  است. با استفاده از  page@، درواقع این فایل نقش اکشن متد MVC را نیز انجام می‌دهد و بدین معناست که می‌تواند به‌طورمستقیم، درخواست‌ها را بدون وساطت هیچ کنترلری مدیریت کند. دایرکتیو  page@، باید در ابتدای صفحۀ Razor قرار بگیرد. این دایرکتیو رفتار اصلی سایر Razorها را تحت تأثیر قرار می‌دهد.
ارتباط میان مسیرهای URL با صفحات، از طریق محل قرارگیری «صفحات» در فایل سیستم، اتفاق می‌افتد. جدول زیر نحوۀ ارتباط میان مسیر «صفحات» Razor و URL متناظر آن را نشان می‌دهد: 
 URL متناظر  نام فایل و مسیر آن 
/  یا  /Index
 /Pages/Index.cshtml
/Contact /Pages/Store/Contact.cshtml
/Store/Contact /Pages/Store/Contact.cshtml
برنامه هنگام اجرا، به‌طور پیش‌فرض، برای یافتن فایل «صفحات» Razor در پوشۀ «صفحات» جستجو می‌کند.
ویژگی‌های جدید «صفحات» Razor  بدین منظور طراحی شده‌اند تا الگوهای عمومی به‌کار رفته در پیمایش‌گر صفحات وب را آسان‌تر کنند. صفحۀ «تماس با ما» را در نظر بگیرید که در آن مدل Contact پیاده‌سازی شده است. فایل  MyApp/Contact.cs  بدین شکل است:
using System.ComponentModel.DataAnnotations;

namespace MyApp 
{
    public class Contact
    {
        [Required]
        public string Name { get; set; }

        [Required]
        public string Email { get; set; }
    }
}
و فایل ویوی آن یعنی MyApp/Pages/Contact.cshtml به شکل زیر است:
@page
@using MyApp
@using Microsoft.AspNetCore.Mvc.RazorPages
@addTagHelper "*, Microsoft.AspNetCore.Mvc.TagHelpers"
@inject ApplicationDbContext Db

@functions {
    [BindProperty]
    public Contact Contact { get; set; }

    public async Task<IActionResult> OnPostAsync()
    {
        if (ModelState.IsValid)
        {
            Db.Contacts.Add(Contact);
            await Db.SaveChangesAsync();
            return RedirectToPage();
        }

        return Page();
    }
}

<html>
<body>
    <p>فرم زیر را پر کنید تا در اسرع وقت، کارشناسان ما با شما بگیرند</p> 
    <div asp-validation-summary="All"></div>
    <form method="POST">
      <div>Name: <input asp-for="Contact.Name" /></div>
      <div>Email: <input asp-for="Contact.Email" /></div>
      <input type="submit" />
    </form>
</body>
</html>
این «صفحه»، هندلری با عنوان OnPostAsync  دارد که هنگام ارسال درخواست‌های POST (هنگامی‌که کاربری فرم را ثبت می‌کند) اجرا می‌شود. البته می‌توان برای هر نوع تقاضای HTTP، هندلری را اضافه کرد که معمولاً از  OnGet  برای هرگونه تقاضای نشان دادن یک صفحۀ HTML استفاده می‌شود و از  OnPost  برای ارسال اطلاعات از طریق فرم استفاده می‌شود و همان‌طور که می‌دانیم پسوند Async اختیاری است. اما اغلب به‌طور قراردادی به‌کار برده می‌شود. کد نوشته شده داخل OnPostAsync بسیار شبیه چیزی است که به‌طور معمول در داخل یک کنترلر نوشته می‌شود. این الگویی است برای صفحاتی که در آن‌ها بیشتر اصول اوّلیۀ MVC از قبیل بایند کردن مدل‌ها، اعتبارسنجی و نتایج اکشن‌ها قابل استفاده است.  
روند اصلی  OnPostAsync  به‌شکل زیر است:
کنترل خطاهای اعتبارسنجی.
  1. اگر خطایی نبود، اطلاعات ذخیره شده و به صفحۀ دیگر ریدایرکت می‌شود.
  2. درغیراین‌صورت، صفحه را دوباره به‌همراه خطاهای اعتبار سنجی نمایش می‌دهد.
  3. اگر اطلاعات موفقت‌آمیز وارد شوند، آنگاه متد هندلر OnPostAsync، هلپر RedirctToPage را برای برگرداندن نمونه‌ای از RedirectToPageResult فراخوانی می‌کند. این یک نوع جدید بازگشتی برای اکشن متد است که شبیه RedirectToAction  یا RedirectToRoute  است؛ با این تفاوت که مخصوص صفحات طراحی شده است.
هنگامیکه فرم ثبت شده، خطای اعتبارسنجی داشته باشد، آنگاه متد هندلر OnPostAsync هلپر متد Page را فراخوانی می‌کند. این هلپر یک نمونه از PageResult را برمی‌گرداند. این شبیه کاری است که اکشن‌ها در کنترلر‌ها، یک ویو را برگردانند. PageResult خروجی پیش‌فرض یک هندلر متد است و هندلر متدی که نوع  void  را برگرداند «صفحۀ» جاری را رندر می‌کند.
خصیصۀ  Contact از attribute جدید [BindProperty] برای مقید کردن مدل استفاده می‌کند. «صفحات» به‌طور پیش‌فرض، ویژگی‌هایی را که GET نیستند، مقید می‌کنند. مقیدکردن به خواص، موجب کاهش کدی می‌شود که شما باید در فرم مورد نظر خود بیاورید؛ مثلاً به‌راحتی می‌توان نوشت ( <input asp-for="Contacts.Name" /> ) که با این کار مقیدسازی فیلد و خصیصۀ مورد نظر به‌طور خودکار انجام می‌شود.
به‌جای استفاده از دایرکتیو  model@ در اینجا، از ویژگی جدید «صفحات» استفاده می‌کنیم. به‌طور پیش‌فرض دایرکتیو کلاس Page همان مدل است و ویژگی‌هایی شبیه مقیدکردن مدل‌ها، تگ هلپرها و هلپرهای HTML، همگی فقط با ویژگی‌هایی که درون functions@ نوشته شده‌اند، کار می‌کنند. هنگام استفاده از «صفحات» به‌طور خودکار به ویومدل دسترسی وجود دارد.
دایرکتیو  inject@  قبل از شروع هندلر متد، قرار گرفته و برای تزریق وابستگی در «صفحات» استفاده می‌شود که همانند Razor ویوهای قبل کار می‌کند. متغیر Db در اینجا از نوع  ApplicationDbContext است که به «صفحه» تزریق می‌شود. 
در اینجا نیازی به نوشتن هیچ دستوری برای اعتبارسنجی anti-forgery نیست. تولید و اعتبارسنجی anti-forgery به‌طور خودکار در «صفحات» انجام می‌شود و برای دستیابی به این ویژگی امنیتی نیاز به تنظیمات اضافه‌تری نیست.
می‌توان ویوی MyApp/Pages/Contact.chsml  را از مدل آن به شکل زیر جدا کرد: 
@page
@using MyApp
@using MyApp.Pages
@using Microsoft.AspNetCore.Mvc.RazorPages
@addTagHelper "*, Microsoft.AspNetCore.Mvc.TagHelpers"
@model ContactModel

<html>
<body>
    <p>فرم زیر را پر کنید تا در اسرع وقت، کارشناسان ما با شما بگیرند </p>
    <div asp-validation-summary="All"></div>
    <form method="POST">
      <div>Name: <input asp-for="Contact.Name" /></div>
      <div>Email: <input asp-for="Contact.Email" /></div>
      <input type="submit" />
    </form>
</body>
</html>
و بخش مدل «صفحه» را به شکل زیر:
using Microsoft.AspNetCore.Mvc;
using Microsoft.AspNetCore.Mvc.RazorPages;

namespace MyApp.Pages
{
    public class ContactModel : PageModel
    {
        public ContactModel(ApplicationDbContext db)
        {
            Db = db;
        }

        [BindProperty]
        public Contact Contact { get; set; }

        private ApplicationDbContext Db { get; }

        public async Task<IActionResult> OnPostAsync()
        {
            if (ModelState.IsValid)
            {
                Db.Contacts.Add(Contact);
                await Db.SaveChangesAsync();
                return RedirectToPage();
            }

            return Page();
        }
    }
}
براساس قرارداد، کلاس باید به‌شکل PageModel باشد و در همان فضای نامی باشد که صفحۀ آن قرار دارد و نیازی به استفاده از functions @ نیست و تنها تغییر آن، تزریق وابستگی از طریق کلاس سازنده است. 
با استفاده از PageModel می‌توان از الگوی آزمون واحد بهره برد؛ اما مستلزم نوشتن صریح کلاس و سازندۀ آن است. مزیت «صفحات» بدون فایل PageModel این است که از کامپایل در زمان اجرا پشتیبانی می‌کنند که این قابلیت در هنگام کدنویسی مفید است.
ادامه دارد...
بازخوردهای دوره
نصب و راه اندازی مقدماتی Full Text Search
از لوسین برای بانک‌های اطلاعاتی سبکی که قابلیت‌های Full text search ندارند، بهتر است استفاده شود. برای مثال اگر از SQLite استفاده می‌کنید یا حتی SQL Server CE (سبک‌ترین نسخه‌ی SQL Server که یک بانک اطلاعاتی embedded محسوب می‌شود)، لوسین بسیار مناسب است.
برای نمونه در سایت جاری از آن برای تهیه موتور جستجوی سایت استفاده شده و یا حتی برنامه‌ی سبک Viewer بانک اطلاعاتی سایت که با فرمت XML است، از لوسین استفاده می‌کند.
به صورت خلاصه برای کارهای سبک و یا بانک‌های اطلاعاتی embedded، استفاده از لوسین فوق العاده است.
اما برای کار با SQL Server کامل، واقعا نیازی به لوسین نیست. یک زیرساخت کامل و توکار برای Full Text Search دارد که با زبان T-SQL آن یکپارچه است. نگهداری و به روز رسانی آن توسط برنامه نویس در حد صفر است و یکبار که تعریف شد، به خوبی کار می‌کند. نگهداری ایندکس‌های لوسین خودکار نیست و باید توسط برنامه نویس به صورت مجزا هربار که اطلاعات تغییر می‌کند انجام شود.
مطالب
C# 8.0 - Pattern Matching
در نگارش‌های پیشین #C، بهبودهایی در زمینه‌ی Pattern matching وجود داشتند. در نگارش 8 نیز این بهبودها ادامه پیدا کرده‌اند که نتیجه‌ی آن به‌وجود آمدن روش جدیدی برای نوشتن عبارات switch است.


معرفی روش جدید نوشتن عبارات switch در C#8.0

فرض کنید یک enum که معرف تعدادی رنگ است را تعریف کرده‌ایم:
    public enum Rainbow
    {
        Red,
        Orange,
        Yellow,
        Green,
        Blue,
        Indigo,
        Violet
    }
همچنین کلاسی را نیز جهت تشکیل اشیاء رنگ مبتنی بر RGB تدارک دیده‌ایم:
    class RGBColor
    {
        internal byte Red { get; }
        internal byte Green { get; }
        internal byte Blue { get; }

        internal RGBColor(byte red, byte green, byte blue)
        {
            Red = red;
            Green = green;
            Blue = blue;
        }

        public override string ToString() => $"rgb({Red}, {Green}, {Blue})";
    }
اکنون هدف ما این است که اگر یکی از اعضای این enum را انتخاب کردیم، بتوانیم معادل رنگ RGB آن‌را نیز داشته باشیم. برای این منظور می‌توان switch ساده‌ی زیر را تشکیل داد:
        internal static RGBColor FromRainbow(Rainbow rainbowBolor)
        {
            switch (rainbowBolor)
            {
                case Rainbow.Red:
                    return new RGBColor(0xFF, 0x00, 0x00);
                case Rainbow.Orange:
                    return new RGBColor(0xFF, 0x7F, 0x00);
                case Rainbow.Yellow:
                    return new RGBColor(0xFF, 0xFF, 0x00);
                case Rainbow.Green:
                    return new RGBColor(0x00, 0xFF, 0x00);
                case Rainbow.Blue:
                    return new RGBColor(0x00, 0x00, 0xFF);
                case Rainbow.Indigo:
                    return new RGBColor(0x4B, 0x00, 0x82);
                case Rainbow.Violet:
                    return new RGBColor(0x94, 0x00, 0xD3);
                default:
                    throw new ArgumentException(message: "invalid enum value", paramName: nameof(rainbowBolor));
            };
        }
این کاری است که تا پیش از C# 8.0 به صورت متداولی انجام می‌شود. اکنون در C# 8.0 می‌توان عبارت switch فوق را به صورت زیر خلاصه کرد:
        internal static RGBColor TasteTheRainbow(Rainbow rainbowColor) =>
            rainbowColor switch
        {
            Rainbow.Red => new RGBColor(0xFF, 0x00, 0x00),
            Rainbow.Orange => new RGBColor(0xFF, 0x7F, 0x00),
            Rainbow.Yellow => new RGBColor(0xFF, 0xFF, 0x00),
            Rainbow.Green => new RGBColor(0x00, 0xFF, 0x00),
            Rainbow.Blue => new RGBColor(0x00, 0x00, 0xFF),
            Rainbow.Indigo => new RGBColor(0x4B, 0x00, 0x82),
            Rainbow.Violet => new RGBColor(0x94, 0x00, 0xD3),
            _ => throw new ArgumentException(message: "invalid enum value", paramName: nameof(rainbowColor)),
        };
- در این روش جدید، بجای اینکه با ذکر switch و سپس، مقداری/نوعی شروع شود، ابتدا با نوع شروع می‌شود و سپس واژه‌ی کلیدی switch ذکر خواهد شد.
- در ادامه تمام caseها حذف می‌شوند و بجای آن‌ها صرفا مقادیر مدنظر باقی می‌ماند. در اینجا <= به صورت expressed as خوانده می‌شود.
- caseهای مختلف با کاما از هم جدا می‌شوند.
- همچنین در سطر آخر آن نیز از یک discard استفاده شده‌است که معادل همان حالت default یا حالتی است که هیچ تطابقی صورت نگرفته باشد.
- به علاوه اگر دقت کنید، نتیجه‌ی نهایی این switch جدید، به صورت یک مقدار، توسط متد TasteTheRainbow، بازگشت داده شده‌است. بنابراین نوشتن یک چنین عباراتی در C# 8.0، مجاز است:
var operation = "+";
int a = 1, b = 2;
var result = operation switch
{
   "+" => a + b,
   "-" => a - b,
   "/" => a / b,
     _ => throw new NotSupportedException()
};


معرفی Property Patterns در C# 8.0

کلاس زیر را درنظر بگیرید که از تعدادی خاصیت عمومی تشکیل شده‌است:
    class Address
    {
        public string AddressLine1 { get; set; }
        public string AddressLine2 { get; set; }
        public string City { get; set; }
        public string State { get; set; }
        public string PostalCode { get; set; }
        public string CountryRegion { get; set; }
    }
اکنون فرض کنید که می‌خواهیم مالیات فروش را بر اساس آدرس و محل آن، محاسبه کنیم. در C# 8.0 با معرفی قابلیت الگوهای خواص، می‌توان بر روی آدرس، یک switch را تشکیل داد و سپس تک تک خواص آن‌را ارزیابی کرد:
    static class PropertyPatterns
    {
        internal static decimal ComputeSalesTax(
            Address location,
            decimal salePrice) =>
            location switch
        {
            { State: "Fars" } => salePrice * 0.06m,
            { State: "Tehran", City: "Tehran" } => salePrice * 0.056m,

            // Other cases removed for brevity...
            _ => 0M
        };
    }
در اینجا، سمت چپ هر case، داخل یک {} قرار می‌گیرد و در آن می‌توان مقادیر چندین خاصیت شیء location دریافتی را بررسی کرد. برای نمونه در سطر دوم آن، روش ارزیابی بیش از یک خاصیت را نیز مشاهده می‌کنید که روش ذکر آن شبیه به تعریف شیء‌های JSON است. در آخر نیز توسط یک discard، حالت default ذکر شده‌است.


معرفی Tuple Patterns در C# 8.0

در switch‌های C# 8.0، می‌توان از tuples نیز برای تشکیل قسمت case و همچنین مقداری که قرار است switch بر روی آن صورت گیرد، استفاده کرد:
    static class TuplePatterns
    {
        internal static string RockPaperScissors(
            string first,
            string second)
            => (first, second) switch
        {
            ("rock", "paper") => "Rock is covered by Paper. Paper wins!",
            ("rock", "scissors") => "Rock breaks Scissors. Rock wins!",
            ("paper", "rock") => "Paper covers Rock. Paper wins!",
            ("paper", "scissors") => "Paper is cut by Scissors. Scissors wins!",
            ("scissors", "rock") => "Scissors is broken by Rock. Rock wins!",
            ("scissors", "paper") => "Scissors cuts Paper. Scissors wins!",
            (_, _) => "tie"
        };
    }
در اینجا بر روی tuple ای که به صورت (first, second) تعریف شده، یک switch تعریف می‌شود. سپس برای نمونه 6 حالت مختلف برای آن پیش‌بینی شده و یک حالت default که آن نیز توسط discards معرفی می‌شود.


بهبودهای Pattern Matching بر روی اشیاء در C# 8.0

فرض کنید شیء پایه‌ی Shape را تعریف و بر اساس آن دو شیء جدید دایره و مستطیل را ایجاد کرده‌ایم:
    class Shape
    {
        protected internal double Height { get; }
        protected internal double Length { get; }

        protected Shape(double height = 0, double length = 0)
        {
            Height = height;
            Length = length;
        }
    }

    class Circle : Shape
    {
        internal double Radius => Height / 2;
        internal double Diameter => Radius * 2;
        internal double Circumference => 2 * Math.PI * Radius;

        internal Circle(double height = 10, double length = 10)
            : base(height, length) { }
    }

    class Rectangle : Shape
    {
        internal bool IsSquare => Height == Length;

        internal Rectangle(double height = 10, double length = 10)
            : base(height, length) { }
    }
امکان Pattern Matching بر روی اشیاء، در C# 7x نیز وجود دارد؛ اما در C# 8.0 می‌توان از روش جدید بیان عبارت switch آن به صورت زیر نیز در این حالت استفاده کرد:
    static class ObjectPatterns
    {
        internal static string ShapeDetails(this Shape shape)
            => shape switch
        {
            Circle c => $"circle with (C): {c.Circumference}",
            Rectangle s when s.IsSquare => $"L:{s.Length} H:{s.Height}, square",
            Rectangle r => $"L:{r.Length} H:{r.Height}, rectangle",
            _ => "Unknown shape!" // Discard
        };
    }
در اینجا یک شیء، به متد ShapeDetails ارسال شده و سپس جزئیاتی از آن دریافت می‌شود. مطابق روش C# 8.0، در اینجا نیز کار با ذکر نوع و سپس عبارت switch، شروع می‌شود. در ادامه روش بررسی نوع‌ها را در caseهای این سوئیچ ملاحظه می‌کنید. اگر در قسمت case آن Circle c ذکر شد، یعنی نوع shape از نوع دایره بوده و همچنین در همینجا می‌توان متغیر c را بر این اساس تعریف کرد و از آن استفاده نمود و یا می‌توان به کمک واژه‌ی کلیدی when، بر روی این متغیری که جدید تعریف شده، شرطی را نیز بررسی کرد. حالت default آن هم توسط discards معرفی می‌شود.


معرفی Positional Patterns در C# 8.0

در اینجا یک Point را داریم که می‌خواهیم بر اساس آن یک Quadrant را استخراج کنیم:
    class Point
    {
        public int X { get; }

        public int Y { get; }

        public Point(int x, int y) => (X, Y) = (x, y);

        public void Deconstruct(out int x, out int y) => (x, y) = (X, Y);
    }

    enum Quadrant
    {
        Unknown,
        Origin,
        One,
        Two,
        Three,
        Four,
        OnBorder
    }
برای این منظور می‌توان از الگوهای موقعیتی C# 8.0 استفاده کرد:
    static class PositionalPatterns
    {
        internal static Quadrant AsQuadrant(Point point) => point switch
        {
            (0, 0) => Quadrant.Origin,
            var (x, y) when x > 0 && y > 0 => Quadrant.One,
            var (x, y) when x < 0 && y > 0 => Quadrant.Two,
            var (x, y) when x < 0 && y < 0 => Quadrant.Three,
            var (x, y) when x > 0 && y < 0 => Quadrant.Four,
            (_, _) => Quadrant.OnBorder, // Either are 0, but not both
            _ => Quadrant.Unknown
        };
    }
اگر به کلاس Point دقت کنید، یک قسمت Deconstruct هم دارد. به همین جهت در قسمت‌های case این switch، زمانیکه برای مثال (0,0) ذکر می‌شود (که یک tuple literal است)، به صورت خودکار یک شیء Point متناظر را با مقادیر X و Y آن، تشکیل می‌دهد. همچنین روش‌های مختلف مقایسه‌ی مقادیر x و y این tuple را نیز در caseهای مختلف آن مشاهده می‌کنید.
در اینجا اگر دقت کنید و case مخصوص discards معرفی شده‌است. اولی برای حالت‌هایی است که هیچکدام از شرایط پیش از آن را برآورده نمی‌کند، مانند حالت (1,0)، در غیراینصورت سطر بعد از آن بازگشت داده می‌شود.
مطالب
روشی برای محدود کردن API ها که هر درخواست با یک Key جدید و منحصر به فرد قابل فراخوانی باشد ( Time-based One-time Password )
TOTPیک الگوریتمی است که از ساعت برای تولید رمزهای یکبارمصرف استفاده میکند. به این صورت که در هر لحظه یک کد منحصر به فرد تولید خواهد شد. اگر با برنامه Google Authenticator کار کرده باشید این مفهوم برایتان اشناست. 
در این مطلب میخواهیم سناریویی را پیاده سازی کنیم که برای فراخوانی API‌ها باید یک رمز منحصر به فرد همراه توکن ارسال کنند. برای انجام این کار هر کاربر و یا کلاینتی که بخواهد از API استفاده کند در ابتدا باید لاگین کند و بعد از لاگین یک ClientSecret به طول 16 کاراکتر به همراه توکن به او ارسال میکنیم. از ClientSecret برای رمزنگاری کد ارسال شده ( TOTP ) استفاده میکنیم. مانند Public/Private key یک Key ثابت در سمت سرور و یک Key ثابت در برنامه موبایل وجود دارد و هنگام رمزنگاری TOTP علاوه بر Key موجود در موبایل و سرور از ClientSecret خود کاربر هم استفاده میکنیم تا TOTP بوجود آمده کاملا منحصر به فرد باشد. ( مقدار TOTP را با استفاده از دو کلید Key و ClientSecret رمزنگاری میکنیم ).
در این مثال تاریخ فعلی را ( UTC )  قبل از فراخوانی API در موبایل میگیریم و Ticks آن را در یک مدل ذخیره میکنیم. سپس مدل که شامل تایم فعلی میباشد را سریالایز میکنیم و به string تبدیل میکنیم سپس رشته بدست آمده را با استفاده از الگوریتم AES رمزنگاری میکنیم با استفاده از Key ثابت و ClientSecret. سپس این مقدار بدست آمده را در هدر Request-Key قرار میدهیم. توجه داشته باشید باید ClientSecret هم در یک هدر دیگر به سمت سرور ارسال شود زیرا با استفاده از این ClientSecret عملیات رمزگشایی مهیا میشود. به عنوان مثال ساعت فعلی به صورت Ticks به این صورت میباشد "637345971787256752 ". این عدد از نوع long است و با گذر زمان مقدار آن بیشتر میشود. در نهایت مدل نهایی سریالایز شده به این صورت است :
{"DateTimeUtcTicks":637345812872371593}
و مقدار رمزنگاری شده برابر است با :
g/ibfD2M3uE1RhEGxt8/jKcmpW2zhU1kKjVRC7CyrHiCHkdaAmLOwziBATFnHyJ3
مدل ارسالی شامل یک پراپرتی به نام DateTimeUtcTicks است که از نوع long میباشد و این مدل را قبل از فراخوانی API ایجاد میکند و مقدار رمزنگاری شده بدست آمده را در هدر Request-Key قرار میدهد به همراه ClientSecret در هدر مربوط به ClientSecret. این عمل در سمت موبایل باید انجام شود و در سمت سرور باید با استفاده از ClientSecret ارسال شده و Key ثابت در سرور این هدر را رمزگشایی کنند. چون این کار زیاد وقت گیر نیست و نهایتا یک دقیقه اختلاف زمان بین درخواست ارسال شده و زمان دریافت درخواست در سرور وجود دارد, در سمت سرور مقدار بدست آمده ( مقدار ارسال شده DateTimeUtcTicks که رمزگشایی شده است ) را اینگونه حساب میکنیم که مقدار ارسال شده از یک دقیقه قبل زمان فعلی باید بیشتر یا مساوی باشد و از تاریخ فعلی باید کوچکتر مساوی باشد. به این صورت 
var dateTimeNow = DateTime.UtcNow;
var expireTimeFrom = dateTimeNow.AddMinutes(-1).Ticks;
var expireTimeTo = dateTimeNow.Ticks;

string clientSecret = httpContext.Request.Headers["ClientSecret"].ToString();
string decryptedRequestHeader = AesProvider.Decrypt(requestKeyHeader, clientSecret);
var requestKeyData = System.Text.Json.JsonSerializer.Deserialize<ApiLimiterDto>(decryptedRequestHeader);

if (requestKeyData.DateTimeUtcTicks >= expireTimeFrom && requestKeyData.DateTimeUtcTicks <= expireTimeTo)
و در نهایت اگر مقدار ارسال شده در بین این بازه باشد به معنی معتبر بودن درخواست میباشد در غیر این صورت باید خطای مربوطه را به کاربر نمایش دهیم. در ادامه برای پیاده  پیاده سازی این سناریو از یک Middleware استفاده کرده‌ایم که ابتدا بررسی میکند آیا درخواست ارسال شده حاوی هدر Request-Key و ClientSecret میباشد یا خیر؟ اگر هدر خالی باشد یا مقدار هدر نال باشد، خطای 403 را به کاربر نمایش میدهیم. برای جلوگیری از استفاده‌ی مجدد از هدر رمزنگاری شده، هنگامیکه اولین درخواست به سمت سرور ارسال میشود، رشته‌ی رمزنگاری شده را در کش ذخیره میکنیم و اگر مجددا همان رشته را ارسال کند، اجازه‌ی دسترسی به API را به او نخواهیم داد. کش را به مدت 2 دقیقه نگه میداریم؛ چون برای هر درخواست نهایتا یک دقیقه اختلاف زمانی را در نظر گرفته‌ایم. 
 در ادامه اگر رشته‌ی رمزنگاری شده در کش موجود باشد، مجددا پیغام "Forbidden: You don't have permission to call this api" را به کاربر نمایش میدهیم؛ زیرا به این معناست که رشته‌ی رمزنگاری شده قبلا ارسال شده است. سپس رشته رمزنگاری شده را رمزگشایی میکنیم و به مدل ApiLimiterDto دیسریالایز میکنیم و بررسی میکنیم که مقدار Ticks ارسال شده از طرف موبایل، از یک دقیقه قبل بیشتر بوده و از زمان حال کمتر باشد. اگر در بین این دو بازه باشد، یعنی درخواست معتبر هست و اجازه فراخوانی API را دارد؛ در غیر این صورت پیغام 403 را به کاربر نمایش میدهیم.
مدل ApiLimiterDto   :
public class ApiLimiterDto
{
    public long DateTimeUtcTicks { get; set; }
}
میان افزار :
public class ApiLimiterMiddleware
{
    private readonly RequestDelegate _next;
    private readonly IDistributedCache _cache;

    public ApiLimiterMiddleware(RequestDelegate next, IDistributedCache cache)
    {
        _next = next;
        _cache = cache;
    }
    private const string requestKey = "Request-Key";
    private const string clientSecretHeader = "ClientSecret";
    public async Task InvokeAsync(HttpContext httpContext)
    {
        if (!httpContext.Request.Headers.ContainsKey(requestKey) || !httpContext.Request.Headers.ContainsKey(clientSecretHeader))
        {
            await WriteToReponseAsync();
            return;
        }

        var requestKeyHeader = httpContext.Request.Headers[requestKey].ToString();
        string clientSecret = httpContext.Request.Headers[clientSecretHeader].ToString();
        if (string.IsNullOrEmpty(requestKeyHeader) || string.IsNullOrEmpty(clientSecret))
        {
            await WriteToReponseAsync();
            return;
        }
        //اگر کلید در کش موجود بود یعنی کاربر از کلید تکراری استفاده کرده است
        if (_cache.GetString(requestKeyHeader) != null)
        {
            await WriteToReponseAsync();
            return;
        }
        var dateTimeNow = DateTime.UtcNow;
        var expireTimeFrom = dateTimeNow.AddMinutes(-1).Ticks;
        var expireTimeTo = dateTimeNow.Ticks;

        string decryptedRequestHeader = AesProvider.Decrypt(requestKeyHeader, clientSecret);
        var requestKeyData = System.Text.Json.JsonSerializer.Deserialize<ApiLimiterDto>(decryptedRequestHeader);

        if (requestKeyData.DateTimeUtcTicks >= expireTimeFrom && requestKeyData.DateTimeUtcTicks <= expireTimeTo)
        {
            //ذخیره کلید درخواست در کش برای جلوگیری از استفاده مجدد از کلید
            await _cache.SetAsync(requestKeyHeader, Encoding.UTF8.GetBytes("KeyExist"), new DistributedCacheEntryOptions
            {
                AbsoluteExpiration = DateTimeOffset.Now.AddMinutes(2)
            });
            await _next(httpContext);
        }
        else
        {
            await WriteToReponseAsync();
            return;
        }

        async Task WriteToReponseAsync()
        {
            httpContext.Response.StatusCode = (int)HttpStatusCode.Forbidden;
            await httpContext.Response.WriteAsync("Forbidden: You don't have permission to call this api");
        }
    }
}
برای رمزنگاری و رمزگشایی، یک کلاس را به نام AesProvider ایجاد کرده‌ایم که عملیات رمزنگاری و رمزگشایی را فراهم میکند.
public static class AesProvider
{
    private static byte[] GetIV()
    {
        //این کد ثابتی است که باید در سمت سرور و موبایل موجود باشد
        return encoding.GetBytes("ThisIsASecretKey");
    }
    public static string Encrypt(string plainText, string key)
    {
        try
        {
            var aes = GetRijndael(key);
            ICryptoTransform AESEncrypt = aes.CreateEncryptor(aes.Key, aes.IV);
            byte[] buffer = encoding.GetBytes(plainText);
            string encryptedText = Convert.ToBase64String(AESEncrypt.TransformFinalBlock(buffer, 0, buffer.Length));
            return encryptedText;
        }
        catch (Exception)
        {
            throw new Exception("an error occurred when encrypting");
        }
    }
    private static RijndaelManaged GetRijndael(string key)
    {
        return new RijndaelManaged
        {
            KeySize = 128,
            BlockSize = 128,
            Padding = PaddingMode.PKCS7,
            Mode = CipherMode.CBC,
            Key = encoding.GetBytes(key),
            IV = GetIV()
        };
    }
    private static readonly Encoding encoding = Encoding.UTF8;
    public static string Decrypt(string plainText, string key)
    {
        try
        {
            var aes = GetRijndael(key);
            ICryptoTransform AESDecrypt = aes.CreateDecryptor(aes.Key, aes.IV);
            byte[] buffer = Convert.FromBase64String(plainText);

            return encoding.GetString(AESDecrypt.TransformFinalBlock(buffer, 0, buffer.Length));
        }
        catch (Exception)
        {
            throw new Exception("an error occurred when decrypting");
        }
    }
}
متد Decrypt و Encrypt یک ورودی به نام key دریافت میکنند که از هدر ClientSecret دریافت میشود. در سمت سرور عملا عمل Decrypt انجام میشود و Encrypt برای این مثال در سمت سرور کاربردی ندارد. 
برای رمزنگاری با استفاده از روش AES، چون از 128 بیت استفاده کرده‌ایم، باید طول متغییر key برابر 16 کاراکتر باشد و IV هم باید کمتر یا برابر 16 کاراکتر باشد.
در نهایت برای استفاده از این میان افزار میتوانیم از MiddlewareFilter استفاده کنیم که برای برخی از api‌های مورد نظر از آن استفاده کنیم.
کلاس ApiLimiterPipeline :
public class ApiLimiterPipeline
{
    public void Configure(IApplicationBuilder app)
    {
        app.UseMiddleware<ApiLimiterMiddleware>();
    }
}
نحوه استفاده از میان افزار برای یک اکشن خاص :
[Route("api/[controller]/[action]")]
[ApiController]
public class ValuesController : ControllerBase
{
    [MiddlewareFilter(typeof(ApiLimiterPipeline))]
    public async Task<IActionResult> Get()
    {
        return Ok("Hi");
    }
}

مطالب
پیاده سازی ویژگی مشابه asp-append-version در برنامه‌های Blazor SSR

عموما برای درج فایل‌های ثابت اسکریپت‌ها و شیوه‌نامه‌های سایت، از روش متداول زیر استفاده می‌شود:

<link rel="stylesheet" href="/css/site.css"  />    
<script src="/js/site.js"></script>    

مشکلی که به همراه این روش وجود دارد، مطلع سازی کاربران و مرورگر، از تغییرات آن‌هاست؛ چون این فایل‌های ثابت، توسط مرورگرها کش شده و با فشردن دکمه‌هایی مانند Ctrl+F5 و به‌روز شدن کش مرورگر، به نگارش جدید،‌ ارتقاء پیدا می‌کنند. برای رفع این مشکل حداقل دو روش وجود دارد:

الف) هربار نام این فایل‌ها را تغییر دهیم. برای مثال بجای نام قدیمی site.css، از نام جدید site.v.1.1.css استفاده کنیم.

ب) یک کوئری استرینگ متغیر را به نام ثابت این فایل‌ها، اضافه کنیم.

که در این بین، روش دوم متداول‌تر و معقول‌تر است. برای این منظور، ASP.NET Core به همراه ویژگی توکاری است به نام asp-append-version که اگر آن‌‌را به تگ‌های اسکریپت و link اضافه کنیم:

<link rel="stylesheet" href="~/css/site.css" asp-append-version="true" />    
<script src="~/js/site.js" asp-append-version="true"></script>    

این کوئری استرینگ را به صورت خودکار محاسبه کرده و به آدرس فایل درج شده اضافه می‌کند؛ با خروجی‌هایی شبیه به مثال زیر:

<link rel="stylesheet" href="/css/site.css?v=AAs5qCYR2ja7e8QIduN1jQ8eMcls-cPxNYUozN3TJE0" />    
<script src="/js/site.js?v=NO2z9yI9csNxHrDHIeTBBfyARw3PX_xnFa0bz3RgnE4"></script>  

ASP.NET Core در اینجا هش فایل‌های یافت شده را با استفاده از الگوریتم SHA256 محاسبه و url encode کرده و به صورت یک کوئری استرینگ، به انتهای آدرس فایل‌ها اضافه می‌کند. به این ترتیب با تغییر محتوای این فایل‌ها، این هش نیز تغییر می‌کند و مرورگر بر این اساس، همواره آخرین نگارش ارائه شده را از سرور دریافت خواهد کرد. نتیجه‌ی این محاسبات نیز به صورت خودکار کش می‌شود و همچنین با استفاده از یک File Watcher در پشت صحنه، تغییرات این فایل‌ها هم بررسی می‌شوند. یعنی اگر فایلی تغییر کرد، نیازی به ‌ری‌استارت برنامه نیست و محاسبات جدید و کش شدن مجدد آن‌ها، به صورت خودکار انجام می‌شود.

البته این ویژگی هنوز به Blazor اضافه نشده‌است؛ اما امکان استفاده‌ی از زیر ساخت ویژگی asp-append-version با کدنویسی مهیا است که در ادامه با استفاده از آن، کامپوننتی را مخصوص Blazor SSR، تهیه می‌کنیم.

دسترسی به زیر ساخت محاسباتی ویژگی asp-append-version با کدنویسی

زیرساخت محاسباتی ویژگی asp-append-version، با استفاده از سرویس توکار IFileVersionProvider به صورت زیر قابل دسترسی است:

public static class FileVersionHashProvider
{
    private static readonly string ProcessExecutableModuleVersionId =
        Assembly.GetEntryAssembly()!.ManifestModule.ModuleVersionId.ToString("N");

    public static string GetFileVersionedPath(this HttpContext httpContext, string filePath, string? defaultHash = null)
    {
        ArgumentNullException.ThrowIfNull(httpContext);

        var fileVersionedPath = httpContext.RequestServices.GetRequiredService<IFileVersionProvider>()
            .AddFileVersionToPath(httpContext.Request.PathBase, filePath);

        return IsEmbeddedOrNotFound(fileVersionedPath, filePath)
            ? QueryHelpers.AddQueryString(filePath, new Dictionary<string, string?>(StringComparer.Ordinal)
            {
                {
                    "v", defaultHash ?? ProcessExecutableModuleVersionId
                }
            })
            : fileVersionedPath;
    }

    private static bool IsEmbeddedOrNotFound(string fileVersionedPath, string filePath)
        => string.Equals(fileVersionedPath, filePath, StringComparison.Ordinal);
} 

در برنامه‌های Blazor SSR، دسترسی کاملی به HttpContext‌ وجود دارد و همانطور که مشاهده می‌کنید، این سرویس نیز به اطلاعات آن جهت محاسبه‌ی هش فایل معرفی شده‌ی به آن، نیاز دارد. در اینجا اگر هش قابل محاسبه نبود، از هش فایل اسمبلی جاری استفاده خواهد شد.

ساخت کامپوننت‌هایی برای درج خودکار هش فایل‌های اسکریپت‌ها

یک نمونه روش استفاده‌ی از متد الحاقی GetFileVersionedPath فوق را در کامپوننت DntFileVersionedJavaScriptSource.razor زیر می‌توانید مشاهده کنید:

@if (!string.IsNullOrWhiteSpace(JsFilePath))
{
    <script src="@HttpContext.GetFileVersionedPath(JsFilePath)" type="text/javascript"></script>
}

@code{
    [CascadingParameter] public HttpContext HttpContext { set; get; } = null!;

    [Parameter]
    [EditorRequired]
    public required string JsFilePath { set; get; }
}

با استفاده از HttpContext مهیای در برنامه‌های Blazor SSR، متد الحاقی GetFileVersionedPath به همراه مسیر فایل js. مدنظر، در صفحه درج می‌شود.

برای مثال یک نمونه از استفاده‌ی آن، به صورت زیر است:

<DntFileVersionedJavaScriptSource JsFilePath="/lib/quill/dist/quill.js"/>

در نهایت با اینکار، یک چنین خروجی در صفحه درج خواهد شد که با تغییر محتوای فایل quill.js، هش متناظر با آن به صورت خودکار به‌روز خواهد شد:

<scriptsrc="/lib/quill/dist/quill.js?v=5q7uUOOlr88Io5YhQk3lgYcoB_P3-5Awq1lf0rRa7-Y" type="text/javascript"></script>

شبیه به همین کار را برای شیوه‌نامه‌ها هم می‌توان تکرار کرد و کدهای آن، تفاوت آنچنانی با کامپوننت فوق ندارند.

نظرات مطالب
تبدیل زیرنویس‌های خاص پلورال‌سایت به فرمت SRT
- البته من عضو نیستم و به نظر جدیدا عنوان کردند «Sorry, transcripts are only available to subscribers».
- در کدهای فوق، فقط این چند سطر باید تغییر کنند:
                   //var dataS = childNode.Attributes.First(x => x.Name == "data-s");
                    var dataS = childNode.Attributes.First(x => x.Name == "ng-click");
                    var startTime = new Regex("(?s)start=(.+?)'").Matches(dataS.Value)
                                                         .OfType<Match>()
                                                         .First()
                                                         .Groups[1]
                                                         .Value;
                    itemsList.Add(new TranscriptItem
                    {
                        StartTime = double.Parse(startTime),
                        Text = HttpUtility.HtmlDecode(childNode.InnerText.Trim())
                    });