<script src='<%= ResolveUrl("~/Scripts/jquery-1.4.1.js")%>' type="text/javascript" />
public ActionResult Style() { Response.ContentType = "text/css"; var model = new Style { Color = "red", Background = "blue" }; return View(model); }
@model ExternalJavaScript.Models.Style @{ Layout = null; } body { color : @Model.Color; background-color : @Model.Background; }
<link rel="stylesheet" href="@Url.Action("Style","Home")" />
public class ContentType : ActionFilterAttribute { private string _contentType; public ContentType(string ct) { this._contentType = ct; } public override void OnActionExecuted(ActionExecutedContext context) { /* nada */ } public override void OnActionExecuting(ActionExecutingContext context) { context.HttpContext.Response.ContentType = this._contentType; } }
[ContentType("text/css")] public ActionResult Style() { var model = new Style { Color = "red", Background = "blue" }; return View(model); }
برای فایلهای JS نیز میتوانیم از یک View به عنوان محل قرارگیری کدهای جاوا اسکریپت استفاده کنیم:
public class JavaScriptSettingsController : Controller { public ActionResult Index() { return PartialView(); } }
$(function(){ $.post('@Url.Action("GetData", "Home")', function (data) { $('.notificationList').html(data); if ($(data).filter("li").length != 0) { $('#notificationCounter').html($(data).filter("li").length); } }); });
<script src="/JavaScriptSettings"></script>
<script> $(function () { $.post('@Url.Action("Index", "Home")', function (data) { $('.notificationList').html(data); if ($(data).filter("li").length != 0) { $('#notificationCounter').html($(data).filter("li").length); } }); }); </script>
public class ExternalFileAttribute : ActionFilterAttribute { private readonly string _contentType; private readonly string _tag; public ExternalFileAttribute(string ct, string tag) { this._contentType = ct; _tag = tag; } public override void OnResultExecuted(ResultExecutedContext filterContext) { var response = filterContext.HttpContext.Response; response.Filter = new StripEnclosingTagsFilter(response.Filter, _tag); response.ContentType = _contentType; } private class StripEnclosingTagsFilter : MemoryStream { private static Regex _leadingOpeningScriptTag; private static Regex _trailingClosingScriptTag; //private static string Tag; private readonly StringBuilder _output; private readonly Stream _responseStream; /*static StripEnclosingTagsFilter() { LeadingOpeningScriptTag = new Regex(string.Format(@"^\s*<{0}[^>]*>", Tag), RegexOptions.Compiled); TrailingClosingScriptTag = new Regex(string.Format(@"</{0}>\s*$", Tag), RegexOptions.Compiled); }*/ public StripEnclosingTagsFilter(Stream responseStream, string tag) { _leadingOpeningScriptTag = new Regex(string.Format(@"^\s*<{0}[^>]*>", tag), RegexOptions.Compiled); _trailingClosingScriptTag = new Regex(string.Format(@"</{0}>\s*$", tag), RegexOptions.Compiled); _responseStream = responseStream; _output = new StringBuilder(); } public override void Write(byte[] buffer, int offset, int count) { string response = GetStringResponse(buffer, offset, count); _output.Append(response); } public override void Flush() { string response = _output.ToString(); if (_leadingOpeningScriptTag.IsMatch(response) && _trailingClosingScriptTag.IsMatch(response)) { response = _leadingOpeningScriptTag.Replace(response, string.Empty); response = _trailingClosingScriptTag.Replace(response, string.Empty); } WriteStringResponse(response); _output.Clear(); } private static string GetStringResponse(byte[] buffer, int offset, int count) { byte[] responseData = new byte[count]; Buffer.BlockCopy(buffer, offset, responseData, 0, count); return Encoding.Default.GetString(responseData); } private void WriteStringResponse(string response) { byte[] outdata = Encoding.Default.GetBytes(response); _responseStream.Write(outdata, 0, outdata.GetLength(0)); } } }
[ExternalFile("text/javascript", "script")] public ActionResult Index() { return PartialView(); }
[ExternalFile("text/css", "style")] public ActionResult Style() { var model = new Style { Color = "red", Background = "blue" }; return View(model); }
چگونه میتوان DateTime را به عنوان پارامتر مسیریابی ارسال کرد؟
Blazor از پارامترهایی از نوع DateTime، در حین مسیریابی پشتیبانی میکند؛ با این شرط که قید datetime در حین مسیریابی صریحا ذکر شود:
@page "/route/{parameter:datetime}"
@page "/" @inject NavigationManager NavManager <button @onclick="CurrentTime">Current Time</button> @code { public void CurrentTime() { NavManager.NavigateTo("/time/" + DateTime.Now); } }
@page "/time/{param:datetime}" <h3>Time</h3> <p>@Param</p> @code { [Parameter] public DateTime Param { get; set; } }
چگونه میتوان به عنوان صفحهی جاری دسترسی یافت؟
برای اینکار نیاز است از JavaScript interop استفاده کرد. ابتدا برای مثال تابع عمومی getTitle را که بر اساس DOM API مرورگر کار میکند، تهیه میکنیم:
window.getTitle = () => { return document.title; };
@page "/" @inject IJSRuntime jsRuntime <h2>Page Title: @Title</h2> <button class="btn btn-primary" @onclick="@GetTitle">Get Title</button> @code { public string Title = ""; public async void GetTitle() { Title = await jsRuntime.InvokeAsync<string>("getTitle"); } }
چگونه میتوان مسیری را از طریق کدهای برنامه در یک برگهی مجزای مرورگر باز کرد؟
در اینجا نیز میتوان با استفاده از JavaScript interop، متد استاندارد open مرورگر را فراخوانی کرد و پارامتر اول آنرا به url مدنظر و پارامتر بعدی آنرا به blank_ تنظیم کرد تا مرورگر آدرس درخواستی را در یک برگهی جدید باز کند:
@inject IJSRuntime jsRuntime <button @onclick="NavigateToNewTab">New Tab Navigation</button> @code { public async Task NavigateToNewTab() { string url = "/counter"; await jsRuntime.InvokeAsync<object>("open", url, "_blank"); } }
منابع اصلی Ember.js
پیش از شروع به بحث نیاز است با تعدادی از سایتهای اصلی مرتبط با Ember.js آشنا شد:
سایت اصلی: http://emberjs.com
مخزن کدهای آن: https://github.com/emberjs
انجمن اختصاصی پرسش و پاسخ: http://discuss.emberjs.com
موتور قالبهای آن: http://handlebarsjs.com
لیست منابع مطالعاتی مرتبط مانند ویدیوهای آموزشی و لیست مقالات موجود: http://emberwatch.com
و بستهی نیوگت آن: https://www.nuget.org/packages/EmberJS
مفاهیم پایهای Ember.js
شیء Application
App = Ember.Application.create();
مسیر یابی
با مرور قسمتهای مختلف برنامه توسط کاربر، نیاز است حالات برنامه را مدیریت کرد؛ اینجا است که کار قسمت مسیریابی شروع میشود. مسیریابی، منابع مورد نیاز جهت آدرسهای مشخصی را تامین میکند.
App.Router.map(function() { this.resource('accounts'); // takes us to /accounts this.resource('gallery'); // takes us to /gallery });
به این ترتیب مسیرهای accounts/ و gallery/ قابل پردازش خواهند شد.
این مسیرها، تو در تو نیز میتوانند باشند. برای مثال:
App.Router.map(function() { this.resource('news', function() { this.resource('images', function () { // takes us to /news/images this.route('add');// takes us to /news/images/add }); }); });
مدلها
مدلها همان اشیایی هستند که برنامه مورد استفاده قرار میدهد و میتوانند یک آرایهی ساده و یا اشیاء JSON دریافتی از وب سرور باشند.
حداقل به دو روش میتوان مدلها را تعریف کرد:
الف) با استفاده از افزونهی Ember Data
ب) با کمک شیء Ember.Object
App.SiteLink = Ember.Object.extend({}); App.SiteLink.reopenClass({ findAll: function() { var links = []; //… $.getJSON … return links; } });
در ادامه متد دلخواهی را ایجاد کرده و برای مثال آرایهای از اشیاء دلخواه جاوا اسکریپتی را بازگشت خواهیم داد.
پس از تعریف مدل، نیاز است آنرا به سیستم مسیریابی معرفی کرد:
App.GalleryRoute = Ember.Route.extend({ model: function() { return App.SiteLink.findAll(); } });
کنترلرها
کنترلرها جهت ارائهی اطلاعات مدلها به View و قالب برنامه تعریف میشوند. در اینجا همیشه باید بخاطر داشت که model تامین کنندهی اطلاعات است. کنترلر جهت در معرض دید قرار دادن این اطلاعات، به View برنامه کاربرد دارد و مدلها هیچ اطلاعی از وجود کنترلرها ندارند.
کنترلرها علاوه بر اطلاعات model، میتوانند حاوی یک سری خواص و اشیاء صرفا نمایشی که قرار نیست در بانک اطلاعاتی ذخیره شوند نیز باشند.
در Ember.js قالبها (templates) اطلاعات خود را از کنترلر دریافت میکنند. کنترلرها اطلاعات مدل را به همراه سایر خواص نمایشی مورد نیاز در اختیار View و قالبهای برنامه قرار میدهند.
برای تعریف یک کنترلر میتوان درون شیء مسیریابی، با تعریف متد setupController شروع کرد:
App.GalleryRoute = Ember.Route.extend({ setupController: function(controller) { controller.set('content', ['red', 'yellow', 'blue']); } });
روش دوم تعریف کنترلرها با ایجاد یک زیر کلاس از شیء Ember.Controller انجام میشود:
App.GalleryController = Ember.Controller.extend({ search: '', content: ['red', 'yellow', 'blue'], query: function() { var data = this.get('search'); this.transitionToRoute('search', { query: data }); } });
قالبها یا templates
قالبها قسمتهای اصلی رابط کاربری را تشکیل خواهند داد. در اینجا از کتابخانهای به نام handlebars برای تهیه قالبهای سمت کاربر کمک گرفته میشود.
<script type="text/x-handlebars" data-template-name="sayhello"> Hello, <strong>{{firstName}} {{lastName}}</strong>! </script>
<script type="text/x-handlebars" data-template-name="sayhello"> Hello, <strong>{{firstName}} {{lastName}}</strong>! {{#if person}} Welcome back, <strong>{{person.firstName}} {{person.lastName}}</strong>! {{/if}} <ul> {{#each friend in friends}} <li> {{friend.name}} </li> {{/each}} </ul> <img {{bindAttr src="link.url" }} /> {{#linkTo ''about}}About{{/linkTo}} </script>
بهترین مرجع آشنایی با ریز جزئیات کتابخانهی handlebars، مراجعه به سایت اصلی آن است.
قواعد پیش فرض نامگذاری در Ember.js
اگر به مثالهای فوق دقت کرده باشید، خواصی مانند GalleryController و یا GalleryRoute به شیء App اضافه شدهاند. این نوع نامگذاریها در ember.js بر اساس روش convention over configuration کار میکنند. برای نمونه اگر مسیریابی خاصی را به نحو ذیل تعریف کردید:
this.resource('employees');
کنترلر آن App.EmployeesController
مدل آن App.Employee
View آن App.EmployeesView
و قالب آن employees
بهتر است تعریف شوند. به عبارتی اگر اینگونه تعریف شوند، به صورت خودکار توسط Ember.js یافت شده و هر کدام با مسئولیتهای خاص مرتبط با آنها پردازش میشوند و همچنین ارتباطات بین آنها به صورت خودکار برقرار خواهد شد. به این ترتیب برنامه نظم بهتری خواهد یافت. با یک نگاه میتوان قسمتهای مختلف را تشخیص داد و همچنین کدنویسی پردازش و اتصال قسمتهای مختلف برنامه نیز به شدت کاهش مییابد.
تهیهی اولین برنامهی Ember.js
تا اینجا نگاهی مقدماتی داشتیم به اجزای تشکیل دهندهی هستهی Ember.js. در ادامه مثال سادهای را جهت نمایش ساختار ابتدایی یک برنامهی Ember.js، بررسی خواهیم کرد.
بستهی Ember.js را همانطور که در قسمت منابع اصلی آن در ابتدای بحث عنوان شد، میتوانید از سایت و یا مخزن کد آن دریافت کنید و یا اگر از VS.NET استفاده میکنید، تنها کافی است دستور ذیل را صادر نمائید:
PM> Install-Package EmberJS
در این حالت ترتیب تعریف اسکریپتهای مورد نیاز صفحه به صورت ذیل خواهند بود:
<script src="Scripts/jquery-2.1.1.js" type="text/javascript"></script> <script src="Scripts/handlebars.js" type="text/javascript"></script> <script src="Scripts/ember.js" type="text/javascript"></script> <script src="Scripts/app.js" type="text/javascript"></script>
App = Ember.Application.create(); App.IndexRoute = Ember.Route.extend({ setupController:function(controller) { controller.set('content', ['red', 'yellow', 'blue']); } });
App.Router.map(function() { this.resource('application'); this.resource('index'); });
<!DOCTYPE html> <html xmlns="http://www.w3.org/1999/xhtml"> <head> <title></title> <script src="Scripts/jquery-2.1.1.js" type="text/javascript"></script> <script src="Scripts/handlebars.js" type="text/javascript"></script> <script src="Scripts/ember.js" type="text/javascript"></script> <script src="Scripts/app.js" type="text/javascript"></script> </head> <body> <script type="text/x-handlebars" data-template-name="index"> Hello, <strong>Welcome to Ember.js</strong>! <ul> {{#each item in content}} <li> {{item}} </li> {{/each}} </ul> </script> </body> </html>
مقدار data-template-name در اینجا مهم است. اگر آنرا به هر نام دیگری بجز index تنظیم کنید، منبع دریافت اطلاعات آن مشخص نخواهد بود. نام index در اینجا به معنای اتصال این قالب به اطلاعات ارائه شده توسط کنترلر index است.
تا همینجا اگر برنامه را اجرا کنید، به خوبی کار خواهد کرد. نکتهی دیگری که در مورد قالبهای Ember.js قابل توجه هستند، قالب پیش فرض application است. با تعریف Ember.Application.create یک چنین قالبی نیز به ابتدای هر صفحه به صورت خودکار اضافه خواهد شد:
<body> <script type="text/x-handlebars" data-template-name="application"> <h1>Header</h1> {{outlet}} </script>
کدهای کامل این قسمت را از اینجا میتوانید دریافت کنید:
EmberJS01.zip
در SharePoint 2010 گزینه دیگری در برنامه نویسی، برای دسترسی به دادههای SharePoint تدارک دیده شده است: Client Object Model. این یک روش جدید، در برنامه نویسی شیرپوینت است. اگرچه استفاده از web services، پوشش وسیعی از امکانات شیرپوینت را به شما میدهد، اما برنامه نویسی به روش Client Object Model و API با استفاده از web services بسیار متفاوت است. استفاده از web services کار را برای شما سخت خواهد کرد و لازم است دو روش برنامه نویسی کاملا مختلف را بیاموزید. همچنین فراخوانی web services با JavaScript پیچیده است و نیازمند ساخت و دستکاری XMLهای فراوان است. Client Object Model تمام این مسائل را حل و برنامه نویسی سمت client را راحت کرده است.
در واقع Client Object Model سه Object Model جدا از هم است:
نسخه: .NET CLR برای ساخت WinForms, Windows Presentation Foundation (WPF), console applications
نسخه Silverlight : برای کا با هر دو حالت داخل in-browser و out-of-browser Silverlight applications
نسخه JavaScript : کدهای Ajax و jQuery را قادر میسازد تا دادههای شیرپوینت را فراخوانی کنند
یکی از سوالاتی که در مورد Client Object Model پیش میآید، این است که چه کارهایی را با آن میشود انجام داد؟ Client Object Model امکان دسترسی به بیشتر اشیاء رایج را مانند sites, webs, content types, lists, folders, navigations فراهم میکند. این اشیا با اسمهای مشابه در Client Object Model وجود دارند که در جدول زیر مشخص شدهاند.
در زیر یک مثال ساده از استفادههای Client Object Model را توضیح خواهم داد که لیستهای موجود در سایت را در خروجی نمایش میدهد.
1- در Visual Studio یک پروژه Console application ایجاد کنید.
2- بر روی References کلیک راست کرده Add Reference را انتخاب کنید. از مسیر زیر
C:\Program Files\Common Files\Microsoft Shared\Web Server Extensions\14\ISAPI
Microsoft.SharePoint.dll Microsoft.SharePoint.Client.Runtime.dll
static void Main(string[] args) { var ctx = new ClientContext(@"http://localhost"); var web = ctx.Web; var lists = web.Lists; ctx.Load(lists, l => l.Include (list => list.Title).Where (list => list.BaseType == BaseType.GenericList)); ctx.ExecuteQuery(); foreach (var list in lists) Console.WriteLine(list.Title); Console.ReadLine(); }
Blazor WebAssembly 6x به همراه قابلیتی است به نام ahead-of-time (AOT) compilation که در این حالت، کدهای دات نتی برنامه، مستقیما به native WebAssembly کامپایل میشوند. این مورد سبب بالا رفتن کارآیی برنامه خواهد شد؛ در عوض بالا رفتن حجم نهایی قابل توزیع.
اگر از AOT compilation استفاده نشود (یعنی حالت متداول)، Blazor WebAssembly در مرورگر، به کمک مفسر IL یا همان NET Intermediate Language. که به صورت WebAssembly تهیه شدهاست، اجرا خواهد شد. یک چنین حالتی به دلیل استفادهی از مفسر، نسبت به حالت استفادهی از JIT سمت سرور (یا همان NET just-in-time (JIT) runtime.)، اندکی کندتر است. AOT compilation جهت رفع یک چنین کمبودی ارائه شدهاست تا کدهای دات نتی را مستقیما و بدون نیاز به مفسر، تبدیل به یک native WebAssembly کند. این مورد سرعت و کارآیی برنامههایی را که کارهای محاسباتی مبتنی بر CPU را انجام میدهند، به نحو قابل ملاحظهای افزایش میدهد. در مقابل باید درنظر داشت که حجم نهایی WebAssemblyهای واقعی تولید شده، از نمونهی IL آنها بالاتر است (حدود 2 برابر) که مدت زمان ابتدایی دریافت برنامه را افزایش میدهند.
روش فعالسازی کامپایل AOT
ابتدا نیاز است work load آنرا توسط دستور زیر دریافت کرد (ابزارهای کامپایل AOT، جزئی از SDK نیستند):
dotnet workload install wasm-tools
<PropertyGroup> <RunAOTCompilation>true</RunAOTCompilation> </PropertyGroup>
یک نکته: هنوز در نگارش 6.0 RTM، یکسری از قابلیتهای AOT اضافه نشدهاند که باید منتظر سرویسپکهای آن بود. برای مثال اگر این کامپایل، بر روی پروژهای که فقط سورس کد است اجرا شود، با موفقیت به پایان میرسد؛ اما با اضافه شدن کتابخانههای ثالث ممکن است با شکست مواجه شود. اگر در این حالت خطایی را دریافت کردید، عملیات publish را به صورت dotnet publish -p:RunAOTCompilation=true -bl انجام دهید. سوئیچ bl- سبب میشود تا فایلی به نام msbuild.binlog در ریشهی پروژهی شما تولید شود. این فایل در حقیقت لاگ باینری MSBuild است که توسط برنامهی Viewer آن قابل مشاهدهاست. در اینجا به دنبال exit codeها بگردید؛ یک نمونهی آن.
Bundle, transpile, install and run JavaScript & TypeScript projects — all in Bun
source on github
<!DOCTYPE html> <html> <head> <link rel="stylesheet" media="all" type="text/css" href="http://trentrichardson.com/Impromptu/jquery-impromptu.css" /> <script type="text/javascript" src="http://code.jquery.com/jquery-1.9.0.min.js"></script> <script type="text/javascript" src="http://trentrichardson.com/Impromptu/jquery-impromptu.js"></script> </head> <body> <button class="show">ShowPrompt</button> <script type="text/javascript"> $(function(){ $(".show").click(function(e){ $.prompt("Hello World!"); }); }); </script> </body> </html>
CoffeeScript #15
قسمتهای اصلاح نشده
در ادامهی مطالب قسمت قبل، به برخی دیگر از معایب طراحی در جاوااسکریپت که در CoffeeScript نیز اصلاح نشدهاند میپردازیم.استفاده از parseInt
تابع ()parseInt در جاوااسکریپت، در صورتیکه یک مقدار رشتهای را به آن ارسال کنید و پایهی مناسب آن را تعیین نکنید، نتایج غیره منتظرهای (unexpected) را باز میگرداند . برای مثال:
# Returns 8, not 10! parseInt('010') is 8
# Use base 10 for the correct result parseInt('010', 10) is 10
Strict mode
Strict mode یکی از قابلیتهای ECMAScript 5 است که به شما اجازه میدهد تا یک برنامه یا تابع جاوااسکریپت را در محیطی محدود اجرا کنید. این محدودیت موجب نمایش بیشتر خطاها و هشدارها نسبت به حالت نرمال میشود و به توسعه دهندگان این امکان را میدهد تا از نوشتن کدهای غیر قابل بهینه سازی برای اشتباهات رایج جلوگیری کنند.
به عبارت دیگر Strict mode باعث کاهش اشکالات، افزایش امنیت، بهبود عملکرد و حذف برخی از سختیهای استفاده از ویژگیهای زبان میشود.
در حال حاضر Strict mode، در مرورگرهای زیر پشتیبانی میشود:
- Chrome >= 13.0
- Safari >= 5.0
- Opera >= 12.0
- Firefox >= 4.0
- IE >= 10.0
با این حال، Strict mode به طور کامل با مرورگرهای قدیمی سازگار است.
تغییرات Strict mode
- خطا در پروپرتیها و نام آرگومانهای تابع تکراری
- خطا در عدم استفادهی صحیح از delete
- خطا در زمان دسترسی به arguments.caller و arguments.callee (به دلایل عملکرد)
- استفاده از عمگر with سبب بروز خطای نحوی میشود
- متغیرهای خاص مانند undefined که قابل نوشتن نیستند
- معرفی کلمات کلیدی رزرو شده مانند implements, interface, let, package, private, protected, public, static و yield.
با این حال، برخی از رفتارهای زمان اجرای Strict mode نیز تغییر کرده است:
- متغییرهای سراسری به صورت صریح و روشن هستند (کلمه کلیدی var نیاز است). مقدار سراسری this نیز به صورت undefined است.
- eval نمیتواند متغیر جدیدی را در حوزهی محلی خود تعریف کند.
- بدنهی هر تابع باید قبل از استفاده تعریف شده باشد (قبلا گفتم که در جاوااسکریپت شما میتوانید قبل از تعریف تابع آن را فراخوانی کنید).
- آرگومانها تغییر ناپذیر هستند.
CoffeeScript در حال حاضر بسیاری از الزامات Strict mode را پیاده سازی کردهاست مانند: همیشه از کلمه کلیدی var برای تعریف متغیر استفاده میکند؛ اما فعال کردن Strict mode در برنامههای CoffeeScript نیز بسیار مفید خواهد بود. در واقع CoffeeScript بر روی انطباق برنامهها با Strict mode در زمان کامپایل را، در برنامههای آینده خود دارد.
استفاده از Strict mode
برای فعال کردن بررسی محدودیت، کد و توابع خود را با این رشته شروع کنید:-> "use strict" # ... your code ...
do -> "use strict" console.log(arguments.callee)
Strict mode دسترسی به arguments.callee و arguments.caller، که تاثیر بدی را بر روی عملکرد کد شما دارند، حذف میکند و استفادهی از آنها سبب بروز خطا میشود.
در مثال زیر در حالت strict mode سبب بروز خطای TypeError میشود، اما در حالت نرمال به خوبی اجرا شده و یک متغیر سراسری را ایجاد میکند.
do -> "use strict" class @Spine
do -> "use strict" class window.Spine
شما میتوانید در زمان توسعه برنامه جاوااسکریپت خود Strict mode را فعال کنید و در زمان انتشار، بدون Strict mode برنامهی خود را منتشر کنید.
JavaScript Lint
JavaScript Lint یک ابزار بررسی کیفیت کدهای جاوااسکریپت است و اجرای برنامهی شما از طریق این راه عالی باعث بهبود کیفیت و بهترین شیوهی کد نویسی میشود. این پروژه براساس ابزار JSLint است. شما میتوانید چک لیست سایت JSLint را که شامل موضوعاتی است که باید آنها در نظر داشته باشید، مانند متغیرهای سراسری، فراموش کردن نوشتن سمی کالن، کیفیت ضعیف عمل مقایسه را نام برد.
خبر خوب این است که CoffeeScript تمام موارد گفته شدهی در چک لیست را انجام میدهد. بنابراین کد تولیدی CoffeeScript با JavaScript Lint کاملا سازگار است. در واقع ابزار coffee از lint ،option پشتیبانی میکند.
coffee --lint index.coffee index.coffee: 0 error(s), 0 warning(s)
- اجرای یک عبارت باقاعده سریعتر خواهد شد. در این حالت دیگر نیازی نیست تا در حین اجرای برنامه، منتظر پردازش و تولید کدهای سیشارپ معادل آن شد.
- کدهای تولیدی پیش از کامپایل برنامه، از مزایای بهینه سازی ویژهای برخوردار میشوند که پیشتر تنها با ذکر پرچم RegexOptions.Compiled در زمان اجرا میسر میشدند.
- بعضی از سکوهای کاری مانند iOS، از تولید کد در زمان اجرای برنامه پشتیبانی نمیکنند. در این حالت یک تولید کنندهی کد سیشارپ معادل در زمان کامپایل برنامه، حداکثر کارآیی را برای اینگونه سکوهای کاری به ارمغان میآورد.
- امکان مطالعهی کدهای سیشارپ تولیدی معادل یک عبارت باقاعده، برای اولین بار پیش از اجرای برنامه میسر شدهاست.
- کدهای تولیدی معادل، قابلیت دیباگ دارند.
- میتوان با مطالعهی این کدها، نکات جدیدی را فرا گرفت!
چه عبارت باقاعدهای را میتوان به Regex source generators تبدیل کرد؟
برای استفاده از این تولید کنندهی کدهای معادل عبارات باقاعده، باید از NET 7. و C# 11 استفاده کرد. همچنین تمام پارامترهای Regex تعریف شده نیز باید ثابت باشند. برای نمونه در دو مثال زیر، در اولی، pattern ثابت است و در دومی هم pattern و هم سایر تنظیمات ذکر شده؛ بنابراین قابلیت تبدیل به روش استفاده از تولید کنندههای کد را دارند:
if(new Regex("[a-z]+").IsMatch("abc")){} if(Regex.IsMatch(value, "[a-z]+", RegexOptions.CultureInvariant, TimeSpan.FromSeconds(1))){}
public static bool Match(string value, string pattern) { return Regex.IsMatch(value, pattern); }
روش استفاده از Regex source generators
برای تبدیل مثالهایی که عنوان شدند به نمونهی source generator، باید ابتدا یک partial method مزین شدهی به ویژگی [GeneratedRegex] را ایجاد کرد؛ برای نمونه:
public partial class MyRegexes { [GeneratedRegex("^[a-z]+$", RegexOptions.CultureInvariant, 1000)] public static partial Regex LowercaseLettersRegex(); }
public class RegexTests { public static bool IsLowercase(string value) => MyRegexes.LowercaseLettersRegex().IsMatch(value); }
همچنین ابزارهای refactoring خودکاری نیز در IDEهای جدید برای این منظور تعبیه شدهاند تا بتوان به سرعت کدهای قدیمی را به روش source generators تبدیل کرد:
و partial method تولیدی، اینبار به همراه توضیح کامل نحوهی عملکرد عبارت باقاعدهی مورد استفاده نیز هست: