مطالب
استفاده از Razor در فایل‌های JavaScript و CSS
یکی از مشکلات سینتکس Razor سمت سرور، این است که در فایل‌های JavaScript و CSS سمت کاربر نمی‌توانیم از آن استفاده کنیم، به عنوان مثال فرض کنید در یک فایل JavaScript نیاز به مشخص سازی آدرس یک اکشن متد دارید؛ مثلاً انجام یک عملیات ای‌جکسی. در این حالت به عنوان یک Best Practice بهتر است از Url.Action استفاده کنید. اما همانطور که عنوان شد، این امکان یعنی استفاده از سینتکس Razor در فایل‌های JS و CSS مهیا نیست.
ساده‌ترین راه‌حل، تولید ویوهای سمت سرور JavaScript ایی است. برای اینکار تنها کاری که باید انجام دهیم، تغییر مقدار Content-Type صفحه به مقدار موردنظر می‌باشد؛ مثلاً text/javascript برای فایل‌های JS و text/css برای فایل‌های CSS. به عنوان مثال برای فایل‌های CSS به این صورت عمل خواهیم کرد:
public ActionResult Style()
{
            Response.ContentType = "text/css";
            var model = new Style
            {
                Color = "red",
                Background = "blue"
            };
            return View(model);
}
برای ویوی آن نیز خواهیم داشت:
@model ExternalJavaScript.Models.Style
@{
    Layout = null;
}
body {
    color : @Model.Color;
    background-color : @Model.Background;
}
در نهایت ویوی فوق را به عنوان فایل CSS در فایل Layout استفاده خواهیم کرد:
<link rel="stylesheet" href="@Url.Action("Style","Home")" />
برای حالت فوق می‌توانیم یک اکشن فیلتر به صورت زیر تهیه کنیم:
public class ContentType : ActionFilterAttribute
    {
        private string _contentType;
        public ContentType(string ct)
        {
            this._contentType = ct;
        }

        public override void OnActionExecuted(ActionExecutedContext context) { /* nada */ }
        public override void OnActionExecuting(ActionExecutingContext context)
        {
            context.HttpContext.Response.ContentType = this._contentType;
        }
    }
و برای استفاده از آن خواهیم داشت:
[ContentType("text/css")]
public ActionResult Style()
 {
     var model = new Style
      {
                Color = "red",
                Background = "blue"
      };
     return View(model);
}

برای فایل‌های JS نیز می‌توانیم از یک View به عنوان محل قرارگیری کدهای جاوا اسکریپت استفاده کنیم:
public class JavaScriptSettingsController : Controller
{
        public ActionResult Index()
        {
            return PartialView();
        }
}
در این حالت در داخل فایل Index.cshtml کدهای جاوا اسکریپت را همراه با سینتکس Razor می‌توانیم بنویسیم:
$(function(){
    $.post('@Url.Action("GetData", "Home")', function (data) {
        $('.notificationList').html(data);
            if ($(data).filter("li").length != 0) {
                $('#notificationCounter').html($(data).filter("li").length);
            }
    });
});
سپس در داخل فایل Layout.cshtml_ می‌توانیم به ویوی فوق ارجاعی داشته باشیم:
<script src="/JavaScriptSettings"></script>
این روش به خوبی برای ویوهای JS و CSS کار خواهد کرد؛ اما از آنجائیکه ویوی ما توسط ویژوال استودیو به عنوان یک فایل JS و یا CSS معتبر شناخته نمی‌شود، Intellisense برای آن مهیا نیست. برای فعال سازی Intellisense و همچنین معتبر شناخته شدن ویوی فوق، بهترین راه‌حل قرار دادن کدهای JS درون بلاک script است (برای فایل‌های CSS نیز همینطور):
<script>
    $(function () {
        $.post('@Url.Action("Index", "Home")', function (data) {
            $('.notificationList').html(data);
            if ($(data).filter("li").length != 0) {
                $('#notificationCounter').html($(data).filter("li").length);
            }
        });
    });
</script>
اما با اجرای برنامه، در کنسول مرورگر بلافاصله خطای Uncaught SyntaxError: Unexpected token < را دریافت خواهید کرد. در این حالت به روشی نیاز داریم که در زمان اجرا بلاک script را حذف نمائید. بنابراین از یک اکشن فیلتر سفارشی برای اینکار استفاده خواهیم کرد. کار این اکشن فیلتر، تغییر مقدار Content-Type و همچنین حذف بلاک مورد نظر می‌باشد:
public class ExternalFileAttribute : ActionFilterAttribute
    {
        private readonly string _contentType;
        private readonly string _tag;
        public ExternalFileAttribute(string ct, string tag)
        {
            this._contentType = ct;
            _tag = tag;
        }

        public override void OnResultExecuted(ResultExecutedContext filterContext)
        {
            var response = filterContext.HttpContext.Response;
            response.Filter = new StripEnclosingTagsFilter(response.Filter, _tag);
            response.ContentType = _contentType;
        }

        private class StripEnclosingTagsFilter : MemoryStream
        {
            private static Regex _leadingOpeningScriptTag;
            private static Regex _trailingClosingScriptTag;

            //private static string Tag;

            private readonly StringBuilder _output;
            private readonly Stream _responseStream;

            /*static StripEnclosingTagsFilter()
            {
                LeadingOpeningScriptTag = new Regex(string.Format(@"^\s*<{0}[^>]*>", Tag), RegexOptions.Compiled);
                TrailingClosingScriptTag = new Regex(string.Format(@"</{0}>\s*$", Tag), RegexOptions.Compiled);
            }*/

            public StripEnclosingTagsFilter(Stream responseStream, string tag)
            {
                _leadingOpeningScriptTag = new Regex(string.Format(@"^\s*<{0}[^>]*>", tag), RegexOptions.Compiled);
                _trailingClosingScriptTag = new Regex(string.Format(@"</{0}>\s*$", tag), RegexOptions.Compiled);

                _responseStream = responseStream;
                _output = new StringBuilder();
            }

            public override void Write(byte[] buffer, int offset, int count)
            {
                string response = GetStringResponse(buffer, offset, count);
                _output.Append(response);
            }

            public override void Flush()
            {
                string response = _output.ToString();

                if (_leadingOpeningScriptTag.IsMatch(response) && _trailingClosingScriptTag.IsMatch(response))
                {
                    response = _leadingOpeningScriptTag.Replace(response, string.Empty);
                    response = _trailingClosingScriptTag.Replace(response, string.Empty);
                }

                WriteStringResponse(response);
                _output.Clear();
            }

            private static string GetStringResponse(byte[] buffer, int offset, int count)
            {
                byte[] responseData = new byte[count];
                Buffer.BlockCopy(buffer, offset, responseData, 0, count);

                return Encoding.Default.GetString(responseData);
            }

            private void WriteStringResponse(string response)
            {
                byte[] outdata = Encoding.Default.GetBytes(response);
                _responseStream.Write(outdata, 0, outdata.GetLength(0));
            }
        }
    }
 در نهایت می‌توانیم اکشن‌متد موردنظرمان را با فیلتر سفارشی مزین کنیم:
[ExternalFile("text/javascript", "script")]
public ActionResult Index()
{
      return PartialView();
}
برای تولید ویوهای CSS نیز کافی است مقادیر فیلتر را تغییر دهیم:
[ExternalFile("text/css", "style")]
public ActionResult Style()
{
            var model = new Style
            {
                Color = "red",
                Background = "blue"
            };
            return View(model);
}
نظرات مطالب
Blazor 5x - قسمت دهم - مبانی Blazor - بخش 7 - مسیریابی
تعدادی پرسش و پاسخ تکمیلی مباحث مسیریابی

چگونه می‌توان DateTime را به عنوان پارامتر مسیریابی ارسال کرد؟
Blazor از پارامترهایی از نوع DateTime، در حین مسیریابی پشتیبانی می‌کند؛ با این شرط که قید datetime در حین مسیریابی صریحا ذکر شود:
@page "/route/{parameter:datetime}"
یک مثال: کامپوننت index.razor که سبب هدایت به سمت کامپوننت دیگری به همراه ارسال پارامتری از نوع DateTime می‌شود:
@page "/"
@inject NavigationManager NavManager
<button @onclick="CurrentTime">Current Time</button>
@code {
    public void CurrentTime()
    {
        NavManager.NavigateTo("/time/" + DateTime.Now);
    }
}
و کامپوننت Time.razor که قادر است این DateTime را دریافت کرده و به یک پارامتر، Bind کند:
@page "/time/{param:datetime}"
<h3>Time</h3>
<p>@Param</p>
@code {
    [Parameter]
    public DateTime Param { get; set; }
}


چگونه می‌توان به عنوان صفحه‌ی جاری دسترسی یافت؟
برای اینکار نیاز است از JavaScript interop استفاده کرد. ابتدا برای مثال تابع عمومی getTitle را که بر اساس DOM API مرورگر کار می‌کند، تهیه می‌کنیم:
window.getTitle = () => {
   return document.title;
};
سپس می‌توان از آن در یک کامپوننت Blazor به صورت زیر استفاده کرد:
@page "/"
@inject IJSRuntime jsRuntime
<h2>Page Title: @Title</h2>
<button class="btn btn-primary" @onclick="@GetTitle">Get Title</button>
@code {
public string Title = "";
    
    public async void GetTitle()
    {
            Title = await jsRuntime.InvokeAsync<string>("getTitle");
     }
}

چگونه می‌توان مسیری را از طریق کدهای برنامه در یک برگه‌ی مجزای مرورگر باز کرد؟
در اینجا نیز می‌توان با استفاده از JavaScript interop، متد استاندارد open مرورگر را فراخوانی کرد و پارامتر اول آن‌را به url مدنظر و پارامتر بعدی آن‌را به blank_ تنظیم کرد تا مرورگر آدرس درخواستی را در یک برگه‌ی جدید باز کند:
@inject IJSRuntime jsRuntime

<button @onclick="NavigateToNewTab">New Tab Navigation</button>
@code {
public async Task NavigateToNewTab()
    {
        string url = "/counter";
        await jsRuntime.InvokeAsync<object>("open", url, "_blank");
    }
}
مطالب
شروع به کار با Ember.js
Ember.js کتابخانه‌ای است جهت ساده سازی تولید برنامه‌های تک صفحه‌ای وب. برنامه‌هایی که شبیه به برنامه‌های دسکتاپ در مرورگر کاربر عمل می‌کنند. دو برنامه نویس اصلی آن Yehuda Katz که عضو اصلی تیم‌های jQuery و Ruby on Rails است و Tom Dale که ابتدا SproutCore را به وجود آورد و بعدها به Ember.js تغییر نام یافت، هستند.

منابع اصلی Ember.js

پیش از شروع به بحث نیاز است با تعدادی از سایت‌های اصلی مرتبط با Ember.js آشنا شد:
سایت اصلی: http://emberjs.com
مخزن کدهای آن: https://github.com/emberjs
انجمن اختصاصی پرسش و پاسخ: http://discuss.emberjs.com
موتور قالب‌های آن: http://handlebarsjs.com
لیست منابع مطالعاتی مرتبط مانند ویدیوهای آموزشی و لیست مقالات موجود: http://emberwatch.com
و بسته‌ی نیوگت آن: https://www.nuget.org/packages/EmberJS



مفاهیم پایه‌ای Ember.js

شیء Application
 App = Ember.Application.create();
یک برنامه‌ی Ember.js با تعریف وهله‌ای از شیء Application آن آغاز می‌شود. با اینکار به صورت خودکار رویدادگردان‌هایی به صفحه اضافه می‌شوند. کامپوننت‌های پیش فرض آن ایجاد شده و همچنین قالب اصلی برنامه رندر می‌شود.

مسیر یابی
با مرور قسمت‌های مختلف برنامه توسط کاربر، نیاز است حالات برنامه را مدیریت کرد؛ اینجا است که کار قسمت مسیریابی شروع می‌شود. مسیریابی، منابع مورد نیاز جهت آدرس‌های مشخصی را تامین می‌کند.
App.Router.map(function() {
    this.resource('accounts'); // takes us to /accounts
    this.resource('gallery'); // takes us to /gallery
});
در اینجا نحوه‌ی تعریف آغازین مسیریابی Ember.js را مشاهده می‌کنید که توسط متد resource آن مسیرهای قابل ارائه توسط برنامه مشخص می‌شوند.
به این ترتیب مسیرهای accounts/ و gallery/ قابل پردازش خواهند شد.

این مسیرها، تو در تو نیز می‌توانند باشند. برای مثال:
App.Router.map(function() {
    this.resource('news', function() {
        this.resource('images', function () { // takes us to /news/images
            this.route('add');// takes us to /news/images/add
        });
    });
});
به این ترتیب نحوه‌ی تعریف مسیریابی آدرس news/images/add را مشاهده می‌کنید. همچنین در این مثال از دو متد resource و route استفاده شده‌است. از متد resource برای حالت تعریف اسامی استفاده کنید و از متد route برای تعریف افعال و تغییر دهنده‌ها. برای نمونه در اینجا فعل افزودن تصاویر با متد route مشخص شده‌است.


مدل‌ها
مدل‌ها همان اشیایی هستند که برنامه مورد استفاده قرار می‌دهد و می‌توانند یک آرایه‌ی ساده و یا اشیاء JSON دریافتی از وب سرور باشند.
حداقل به دو روش می‌توان مدل‌ها را تعریف کرد:
الف) با استفاده از افزونه‌ی Ember Data
ب) با کمک شیء Ember.Object
App.SiteLink = Ember.Object.extend({});
App.SiteLink.reopenClass({
    findAll: function() {
        var links = [];
        //… $.getJSON …

        return links;
    }
});
ابتدا یک زیرکلاس از Ember.Object به کمک متد extend ایجاد خواهد شد. سپس از متد توکار reopenClass برای توسعه‌ی API کمک خواهیم گرفت.
در ادامه متد دلخواهی را ایجاد کرده و برای مثال آرایه‌ای از اشیاء دلخواه جاوا اسکریپتی را بازگشت خواهیم داد.
پس از تعریف مدل، نیاز است آن‌را به سیستم مسیریابی معرفی کرد:
App.GalleryRoute = Ember.Route.extend({
    model: function() {
        return App.SiteLink.findAll();
    }
});
به این ترتیب زمانیکه کاربر به آدرس gallery/ مراجعه می‌کند، دسترسی به model وجود خواهد داشت. در اینجا model یک واژه‌ی کلیدی است.


کنترلرها
کنترلرها جهت ارائه‌ی اطلاعات مدل‌ها به View و قالب برنامه تعریف می‌شوند. در اینجا همیشه باید بخاطر داشت که model تامین کننده‌ی اطلاعات است. کنترلر جهت در معرض دید قرار دادن این اطلاعات، به View برنامه کاربرد دارد و مدل‌ها هیچ اطلاعی از وجود کنترلرها ندارند.
کنترلرها علاوه بر اطلاعات model، می‌توانند حاوی یک سری خواص و اشیاء صرفا نمایشی که قرار نیست در بانک اطلاعاتی ذخیره شوند نیز باشند.
در Ember.js قالب‌ها (templates) اطلاعات خود را از کنترلر دریافت می‌کنند. کنترلرها اطلاعات مدل را به همراه سایر خواص نمایشی مورد نیاز در اختیار View و قالب‌های برنامه قرار می‌دهند.


برای تعریف یک کنترلر می‌توان درون شیء مسیریابی، با تعریف متد setupController شروع کرد:
App.GalleryRoute = Ember.Route.extend({
    setupController: function(controller) {
        controller.set('content', ['red', 'yellow', 'blue']);
    }
});
در این مثال یک خاصیت دلخواه به نام content تعریف و سپس آرایه‌ای به آن انتساب داده شده‌است.

روش دوم تعریف کنترلرها با ایجاد یک زیر کلاس از شیء Ember.Controller انجام می‌شود:
App.GalleryController = Ember.Controller.extend({
    search: '',
    content: ['red', 'yellow', 'blue'],
    query: function() {
        var data = this.get('search');
        this.transitionToRoute('search', { query: data });
    }
});


قالب‌ها یا templates
قالب‌ها قسمت‌های اصلی رابط کاربری را تشکیل خواهند داد. در اینجا از کتابخانه‌ای به نام handlebars برای تهیه قالب‌های سمت کاربر کمک گرفته می‌شود.
<script type="text/x-handlebars" data-template-name="sayhello">
    Hello,
    <strong>{{firstName}} {{lastName}}</strong>!
</script>
این قالب‌ها توسط تگ اسکریپت تعریف شده و نوع آن‌ها text/x-handlebars مشخص می‌شود. به این ترتیب Ember.js، این قسمت از صفحه را یافته و عبارات داخل {{}} را با مقادیر دریافتی از کنترلر جایگزین می‌کند.
<script type="text/x-handlebars" data-template-name="sayhello">
    Hello,
    <strong>{{firstName}} {{lastName}}</strong>!
 
    {{#if person}}
    Welcome back,
    <strong>{{person.firstName}} {{person.lastName}}</strong>!
    {{/if}}
 
    <ul>
        {{#each friend in friends}}
        <li>
            {{friend.name}}
        </li>
        {{/each}}
    </ul>
 
    <img {{bindAttr src="link.url" }} />
    {{#linkTo ''about}}About{{/linkTo}}
</script>
در این مثال نحوه‌ی تعریف عبارات شرطی و یا یک حلقه را نیز مشاهده می‌کنید. همچنین امکان اتصال به ویژگی‌هایی مانند src یک تصویر و یا ایجاد لینک‌ها را نیز دارا است.
بهترین مرجع آشنایی با ریز جزئیات کتابخانه‌ی handlebars، مراجعه به سایت اصلی آن است.


قواعد پیش فرض نامگذاری در Ember.js
اگر به مثال‌های فوق دقت کرده باشید، خواصی مانند GalleryController و یا GalleryRoute به شیء App اضافه شده‌اند. این نوع نامگذاری‌ها در ember.js بر اساس روش convention over configuration کار می‌کنند. برای نمونه اگر مسیریابی خاصی را به نحو ذیل تعریف کردید:
 this.resource('employees');
شیء مسیریابی آن App.EmployeesRoute
کنترلر آن App.EmployeesController
مدل آن App.Employee
View آن App.EmployeesView
و قالب آن employees
بهتر است تعریف شوند. به عبارتی اگر اینگونه تعریف شوند، به صورت خودکار توسط Ember.js یافت شده و هر کدام با مسئولیت‌های خاص مرتبط با آن‌ها پردازش می‌شوند و همچنین ارتباطات بین آن‌ها به صورت خودکار برقرار خواهد شد. به این ترتیب برنامه نظم بهتری خواهد یافت. با یک نگاه می‌توان قسمت‌های مختلف را تشخیص داد و همچنین کدنویسی پردازش و اتصال قسمت‌های مختلف برنامه نیز به شدت کاهش می‌یابد.


تهیه‌ی اولین برنامه‌ی Ember.js
تا اینجا نگاهی مقدماتی داشتیم به اجزای تشکیل دهنده‌ی هسته‌ی Ember.js. در ادامه مثال ساده‌ای را جهت نمایش ساختار ابتدایی یک برنامه‌ی Ember.js، بررسی خواهیم کرد.
بسته‌ی Ember.js را همانطور که در قسمت منابع اصلی آن در ابتدای بحث عنوان شد، می‌توانید از سایت و یا مخزن کد آن دریافت کنید و یا اگر از VS.NET استفاده می‌کنید، تنها کافی است دستور ذیل را صادر نمائید:
 PM> Install-Package EmberJS
پس از اضافه شدن فایل‌های js آن به پوشه‌ی Scripts برنامه، در همان پوشه‌، فایل جدید Scripts\app.js را نیز اضافه کنید. از آن برای افزودن تعاریف کدهای Ember.js استفاده خواهیم کرد.
در این حالت ترتیب تعریف اسکریپت‌های مورد نیاز صفحه به صورت ذیل خواهند بود:
<script src="Scripts/jquery-2.1.1.js" type="text/javascript"></script>
<script src="Scripts/handlebars.js" type="text/javascript"></script>
<script src="Scripts/ember.js" type="text/javascript"></script>
<script src="Scripts/app.js" type="text/javascript"></script>
کدهای ابتدایی فایل app.js جهت وهله سازی شیء Application و سپس تعریف مسیریابی صفحه‌ی index بر اساس روش convention over configuration به همراه تعریف یک کنترلر و افزودن متغیری به نام content به آن که با یک آرایه مقدار دهی شده‌است:
App = Ember.Application.create();
App.IndexRoute = Ember.Route.extend({
    setupController:function(controller) {
        controller.set('content', ['red', 'yellow', 'blue']);
    }
});
باید دقت داشت که تعریف مقدماتی Ember.Application.create به همراه یک سری تنظیمات پیش فرض نیز هست. برای مثال مسیریابی index به صورت خودکار به نحو ذیل توسط آن تعریف خواهد شد و نیازی به تعریف مجدد آن نیست:
App.Router.map(function() {
    this.resource('application'); 
    this.resource('index');
});
سپس برای اتصال این کنترلر به یک template خواهیم داشت:
<!DOCTYPE html>
<html xmlns="http://www.w3.org/1999/xhtml">
<head>
    <title></title>
    <script src="Scripts/jquery-2.1.1.js" type="text/javascript"></script>
    <script src="Scripts/handlebars.js" type="text/javascript"></script>
    <script src="Scripts/ember.js" type="text/javascript"></script>
    <script src="Scripts/app.js" type="text/javascript"></script>
</head>
<body>
    <script type="text/x-handlebars" data-template-name="index">
        Hello,
        <strong>Welcome to Ember.js</strong>!
        <ul>
            {{#each item in content}}
            <li>
                {{item}}
            </li>
            {{/each}}
        </ul>
    </script>
</body>
</html>
توسط اسکریپتی از نوع text/x-handlebars، اطلاعات آرایه content دریافت و در طی یک حلقه در صفحه نمایش داده خواهد شد.
مقدار data-template-name در اینجا مهم است. اگر آن‌را به هر نام دیگری بجز index تنظیم کنید، منبع دریافت اطلاعات آن مشخص نخواهد بود. نام index در اینجا به معنای اتصال این قالب به اطلاعات ارائه شده توسط کنترلر index است.

تا همینجا اگر برنامه را اجرا کنید، به خوبی کار خواهد کرد. نکته‌ی دیگری که در مورد قالب‌های Ember.js قابل توجه هستند، قالب پیش فرض application است. با تعریف Ember.Application.create یک چنین قالبی نیز به ابتدای هر صفحه به صورت خودکار اضافه خواهد شد:
<body>
    <script type="text/x-handlebars" data-template-name="application">
        <h1>Header</h1>
        {{outlet}}
    </script>
outlet واژه‌‌ای است کلیدی که سبب رندر سایر قالب‌های تعریف شده در صفحه می‌گردد. مقدار data-template-name آن نیز به application تنظیم شده‌است (اگر این مقدار ذکر نگردد نیز به صورت خودکار از application استفاده می‌شود). برای مثال اگر بخواهید به تمام قالب‌های رندر شده در صفحات مختلف، مقدار ثابتی را اضافه کنید (مانند هدر یا منو)، می‌توان قالب application را به صورت دستی به نحو فوق اضافه کرد و آن‌را سفارشی سازی نمود.



کدهای کامل این قسمت را از اینجا می‌توانید دریافت کنید:
EmberJS01.zip
مطالب
SharePoint Client object Model
دو روش اصلی برای دسترسی به داده‌ها از طریق برنامه نویسی در SharePoint وجود دارند. روش اول استفاده از SharePoint API روی سرور است. زمانیکه شما کدی را مستقیم روی سرور SharePoint  اجرا می‌کنید، SharePoint API کنترل کامل تمام جنبه‌های شیرپوینت و داده‌ها را در اختیار شما می‌گذارد. اگر برنامه شما روی سرور اجرا نمی‌شود و نیاز به دسترسی به داده‌های شیرپوینت دارد، لازم است از SharePoint web services استفاده کنید. web services امکاناتی مشابه SharePoint  API را در اختیار شما می‌گذارد؛ هرچند همه امکانات را پوشش نمی‌دهد.

در SharePoint 2010 گزینه دیگری در برنامه نویسی، برای دسترسی به داده‌های SharePoint تدارک دیده شده است: Client Object Model. این یک روش جدید، در برنامه نویسی شیرپوینت است. اگرچه استفاده از web services، پوشش وسیعی از امکانات شیرپوینت را به شما می‌دهد، اما برنامه نویسی به روش Client Object Model و API با استفاده از web services بسیار متفاوت است. استفاده از web services کار را برای شما سخت خواهد کرد و لازم است دو روش برنامه نویسی کاملا مختلف را بیاموزید. همچنین فراخوانی web services با JavaScript پیچیده است و نیازمند ساخت و دستکاری XML‌های فراوان است. Client Object Model تمام این مسائل را حل و برنامه نویسی سمت client را راحت کرده است.

در واقع Client Object Model سه Object Model جدا از هم است:
 نسخه: .NET CLR برای ساخت WinForms, Windows Presentation Foundation (WPF), console applications
 نسخه Silverlight : برای کا با هر دو حالت داخل in-browser و out-of-browser Silverlight applications
 نسخه JavaScript : کدهای Ajax و jQuery را قادر می‌سازد تا داده‌های شیرپوینت را فراخوانی کنند

یکی از سوالاتی که در مورد Client Object Model پیش می‌آید، این است که چه کارهایی را با آن می‌شود انجام داد؟ Client Object Model امکان دسترسی به بیشتر اشیاء رایج را مانند sites, webs, content types, lists, folders, navigations فراهم می‌کند. این اشیا با اسم‌های مشابه در Client Object Model وجود دارند که در جدول زیر مشخص شده‌اند.



 در زیر یک مثال ساده از استفاده‌های Client Object Model را توضیح خواهم داد که لیست‌های موجود در سایت را در خروجی نمایش می‌دهد.
1- در Visual Studio یک پروژه Console application ایجاد کنید.
2- بر روی References کلیک راست کرده Add Reference را انتخاب کنید. از مسیر زیر
 C:\Program Files\Common Files\Microsoft Shared\Web Server Extensions\14\ISAPI
دو فایل زیر را اضافه کنید
 Microsoft.SharePoint.dll
Microsoft.SharePoint.Client.Runtime.dll

static void Main(string[] args)
        {
            var ctx = new ClientContext(@"http://localhost");
            var web = ctx.Web;
            var lists = web.Lists;
            ctx.Load(lists,
                l => l.Include
                    (list => list.Title).Where
                    (list => list.BaseType == BaseType.GenericList));
            ctx.ExecuteQuery();
            foreach (var list in lists)
                Console.WriteLine(list.Title);
            Console.ReadLine();
}
نظرات مطالب
Blazor 5x - قسمت 34 - توزیع برنامه‌های Blazor بر روی IIS
اضافه شدن قابلیت کامپایل AOT به Blazor 6x

Blazor WebAssembly 6x به همراه قابلیتی است به نام ahead-of-time (AOT) compilation که در این حالت، کدهای دات نتی برنامه، مستقیما به native WebAssembly کامپایل می‌شوند. این مورد سبب بالا رفتن کارآیی برنامه خواهد شد؛ در عوض بالا رفتن حجم نهایی قابل توزیع.
اگر از AOT compilation استفاده نشود (یعنی حالت متداول)، Blazor WebAssembly در مرورگر، به کمک مفسر IL یا همان NET Intermediate Language. که به صورت WebAssembly تهیه شده‌است، اجرا خواهد شد. یک چنین حالتی به دلیل استفاده‌ی از مفسر، نسبت به حالت استفاده‌ی از JIT سمت سرور (یا همان NET just-in-time (JIT) runtime.)، اندکی کندتر است. AOT compilation جهت رفع یک چنین کمبودی ارائه شده‌است تا کدهای دات نتی را مستقیما و بدون نیاز به مفسر، تبدیل به یک native WebAssembly کند. این مورد سرعت و کارآیی برنامه‌هایی را که کارهای محاسباتی مبتنی بر CPU را انجام می‌دهند، به نحو قابل ملاحظه‌ای افزایش می‌دهد. در مقابل باید درنظر داشت که حجم نهایی WebAssembly‌های واقعی تولید شده، از نمونه‌ی IL آن‌ها بالاتر است (حدود 2 برابر) که مدت زمان ابتدایی دریافت برنامه را افزایش می‌دهند.

روش فعالسازی کامپایل AOT

ابتدا نیاز است work load آن‌را توسط دستور زیر دریافت کرد (ابزارهای کامپایل AOT، جزئی از SDK نیستند):
dotnet workload install wasm-tools
سپس برای فعالسازی آن می‌توان تنظیم زیر را به فایل csporj پروژه‌های WASM اضافه کرد:
<PropertyGroup>
  <RunAOTCompilation>true</RunAOTCompilation>
</PropertyGroup>
در این حالت با publish برنامه توسط دستور dotnet publish -c Release، مراحل تولید native WebAssemblyها طی می‌شوند و باید درنظر داشت که به علت کند بودن این پروسه، تنها در زمان publish نهایی، شاهد این عملیات خواهید بود و نه در زمان اجرای برنامه در حالت توسعه.

یک نکته: هنوز در نگارش 6.0 RTM، یکسری از قابلیت‌های AOT اضافه نشده‌اند که باید منتظر سرویس‌پک‌های آن بود. برای مثال اگر این کامپایل، بر روی پروژه‌ای که فقط سورس کد است اجرا شود، با موفقیت به پایان می‌رسد؛ اما با اضافه شدن کتابخانه‌های ثالث ممکن است با شکست مواجه شود. اگر در این حالت خطایی را دریافت کردید، عملیات publish را به صورت dotnet publish -p:RunAOTCompilation=true -bl انجام دهید. سوئیچ bl- سبب می‌شود تا فایلی به نام msbuild.binlog در ریشه‌ی پروژه‌ی شما تولید شود. این فایل در حقیقت لاگ باینری MSBuild است که توسط برنامه‌ی Viewer آن قابل مشاهده‌است. در اینجا به دنبال exit code‌ها بگردید؛ یک نمونه‌ی آن.
اشتراک‌ها
Bun محیط اجرایی سمت سرور متن‌باز و چندسکویی برای زبان جاوااسکریپت
Bun is a fast all-in-one JavaScript runtime
Bundle, transpile, install and run JavaScript & TypeScript projects — all in Bun
Bun is a new JavaScript runtime with a native bundler, transpiler, task runner and npm client built-in

source on github


Bun محیط اجرایی سمت سرور متن‌باز و چندسکویی برای زبان جاوااسکریپت
نظرات مطالب
ایجاد alert,confirm,prompt هایی متفاوت با jQuery Impromptu
<!DOCTYPE html>
<html>
<head>
<link rel="stylesheet" media="all" type="text/css" href="http://trentrichardson.com/Impromptu/jquery-impromptu.css" />
<script type="text/javascript" src="http://code.jquery.com/jquery-1.9.0.min.js"></script>
<script type="text/javascript" src="http://trentrichardson.com/Impromptu/jquery-impromptu.js"></script>
</head>
<body>
<button class="show">ShowPrompt</button>
<script type="text/javascript">
$(function(){
   $(".show").click(function(e){
      $.prompt("Hello World!");
   });
});
</script>
</body>
</html>

مطالب
CoffeeScript #15

قسمت‌های اصلاح نشده

در ادامه‌ی مطالب قسمت قبل، به برخی دیگر از معایب طراحی در جاوااسکریپت که در CoffeeScript نیز اصلاح نشده‌اند می‌پردازیم.

استفاده از parseInt

تابع ()parseInt در جاوااسکریپت، در صورتیکه یک مقدار رشته‌ای را به آن ارسال کنید و پایه‌ی مناسب آن را تعیین نکنید، نتایج غیره منتظره‌ای (unexpected) را باز می‌گرداند . برای مثال:

# Returns 8, not 10!
parseInt('010') is 8
البته ممکن است شما این کد را در مرورگر خود تست کنید و مقدار 10 را باز گرداند؛ اما این برای همه‌ی مرورگرها یکسان نیست. برای اطمینان از مقدار بازگشتی صحیح، همیشه پایه‌ی آن را تعیین کنید.
# Use base 10 for the correct result
parseInt('010', 10) is 10
دقت کنید این چیزی نیست که CoffeeScript بتواند برای شما انجام دهد؛ شما فقط یادتان باشد که همیشه پایه‌ی صحیح را در موقع استفاده‌ی از ()parseInt تعریف کنید.

Strict mode


Strict mode یکی از قابلیت‌های ECMAScript 5 است که به شما اجازه می‌دهد تا یک برنامه یا تابع جاوااسکریپت را در محیطی محدود اجرا کنید. این محدودیت موجب نمایش بیشتر خطاها و هشدارها نسبت به حالت نرمال می‌شود و به توسعه دهندگان این امکان را می‌دهد تا از نوشتن کدهای غیر قابل بهینه سازی برای اشتباهات رایج جلوگیری کنند.
به عبارت دیگر Strict mode باعث کاهش اشکالات، افزایش امنیت، بهبود عملکرد و حذف برخی از سختی‌های استفاده از ویژگی‌های زبان می‌شود.
در حال حاضر Strict mode، در مرورگرهای زیر پشتیبانی می‌شود:

  • Chrome >= 13.0
  • Safari >= 5.0
  • Opera >= 12.0
  • Firefox >= 4.0
  • IE >= 10.0

با این حال، Strict mode به طور کامل با مرورگرهای قدیمی سازگار است.


تغییرات Strict mode

بیشتر تغییرات Strict mode مربوط به syntax جاوااسکریپت بوده است:

  • خطا در پروپرتی‌ها و نام آرگومان‌های تابع تکراری
  • خطا در عدم استفاده‌ی صحیح از delete
  • خطا در زمان دسترسی به arguments.caller و arguments.callee (به دلایل عملکرد)
  • استفاده از عمگر with سبب بروز خطای نحوی می‌شود
  • متغیرهای خاص مانند undefined که قابل نوشتن نیستند
  • معرفی کلمات کلیدی رزرو شده مانند implements, interface, let, package, private, protected, public, static و yield.

با این حال، برخی از رفتارهای زمان اجرای Strict mode نیز تغییر کرده است:

  • متغییرهای سراسری به صورت صریح و روشن هستند (کلمه کلیدی var نیاز است). مقدار سراسری this نیز به صورت undefined است.
  • eval نمی‌تواند متغیر جدیدی را در حوزه‌ی محلی خود تعریف کند.
  • بدنه‌ی هر تابع باید قبل از استفاده تعریف شده باشد (قبلا گفتم که در جاوااسکریپت شما می‌توانید قبل از تعریف تابع آن را فراخوانی کنید).
  • آرگومان‌ها تغییر ناپذیر هستند.

CoffeeScript در حال حاضر بسیاری از الزامات Strict mode را پیاده سازی کرده‌است مانند: همیشه از کلمه کلیدی var برای تعریف متغیر استفاده می‌کند؛ اما فعال کردن Strict mode در برنامه‌های CoffeeScript نیز بسیار مفید خواهد بود. در واقع CoffeeScript بر روی انطباق برنامه‌ها با Strict mode در زمان کامپایل را، در برنامه‌های آینده خود دارد.


استفاده از Strict mode

برای فعال کردن بررسی محدودیت، کد و توابع خود را با این رشته شروع کنید:
->
  "use strict"

  # ... your code ...
فقط با استفاده از رشته "use strict". به مثال زیر توجه کنید:
do ->
  "use strict"
  console.log(arguments.callee)
اجرای قطعه کد بالا درحالت strict mode، سبب بروز خطای syntax می‌شود؛ در حالیکه در حالت معمول این کد به خوبی اجرا می‌شود.
Strict mode دسترسی به arguments.callee و arguments.caller، که تاثیر بدی را بر روی عملکرد کد شما دارند، حذف می‌کند و استفاده‌ی از آنها سبب بروز خطا می‌شود.

در مثال زیر در حالت strict mode سبب بروز خطای TypeError می‌شود، اما در حالت نرمال به خوبی اجرا شده و یک متغیر سراسری را ایجاد می‌کند.
do ->
  "use strict"
  class @Spine
دلیل این رفتار این است که در Strict mode متغیر this به صورت undefined است؛ در حالیکه در حالت نرمال، this به شیء window اشاره می‌کند. راه حل این مشکل تعریف متغیرهای سراسری به صورت صریح به شیء window است.
do ->
  "use strict"
  class window.Spine
در حالیکه توصیه می‌شود که همیشه Strict mode فعال باشد، اما Strict mode هیچ یک از ویژگی‌های جدید جاوااسکریپت را که هنوز آماده نیست، فعال نمی‌کند و در واقع به علت بررسی بیشتر کدهای شما در زمان اجرا، باعث کاهش سرعت می‌شود.
شما می‌توانید در زمان توسعه برنامه جاوااسکریپت خود Strict mode را فعال کنید و در زمان انتشار، بدون Strict mode برنامه‌ی خود را منتشر کنید.

JavaScript Lint 

JavaScript Lint یک ابزار بررسی کیفیت کدهای جاوااسکریپت است و اجرای برنامه‌ی شما از طریق این راه عالی باعث بهبود کیفیت و بهترین شیوه‌ی کد نویسی می‌شود. این پروژه براساس ابزار JSLint است. شما می‌توانید چک لیست سایت JSLint را که شامل موضوعاتی است که باید آن‌ها در نظر داشته باشید، مانند متغیرهای سراسری، فراموش کردن نوشتن سمی کالن، کیفیت ضعیف عمل مقایسه را نام برد.

خبر خوب این است که CoffeeScript تمام موارد گفته شده‌ی در چک لیست را انجام می‌دهد. بنابراین کد تولیدی CoffeeScript با JavaScript Lint کاملا سازگار است. در واقع ابزار coffee از lint ،option پشتیبانی می‌کند.

coffee --lint index.coffee
  index.coffee: 0 error(s), 0 warning(s)

مطالب
بهبود کارآیی عبارات باقاعده در دات نت 7
دات نت 7 به همراه یک Regex Source Generator توکار است که به کمک آن می‌توان عبارات باقاعده را تبدیل به کدهای سی‌شارپ معادل آن‌ها کرد و پیش از اجرای برنامه، آن‌ها را کامپایل و جزئی از خروجی نهایی نمود. این روش نسبت به روش پیشین تولید کدهای معادل عبارات باقاعده در زمان اجرای برنامه، از مزایای زیر برخوردار است:
- اجرای یک عبارت باقاعده سریعتر خواهد شد. در این حالت دیگر نیازی نیست تا در حین اجرای برنامه، منتظر پردازش و تولید کدهای سی‌شارپ معادل آن شد.
- کدهای تولیدی پیش از کامپایل برنامه، از مزایای بهینه سازی ویژه‌ای برخوردار می‌شوند که پیشتر تنها با ذکر پرچم RegexOptions.Compiled در زمان اجرا میسر می‌شدند.
- بعضی از سکوهای کاری مانند iOS، از تولید کد در زمان اجرای برنامه پشتیبانی نمی‌کنند. در این حالت یک تولید کننده‌ی کد سی‌شارپ معادل در زمان کامپایل برنامه، حداکثر کارآیی را برای اینگونه سکوهای کاری به ارمغان می‌آورد.
- امکان مطالعه‌ی کدهای سی‌شارپ تولیدی معادل یک عبارت باقاعده، برای اولین بار پیش از اجرای برنامه میسر شده‌است.
- کدهای تولیدی معادل، قابلیت دیباگ دارند.
- می‌توان با مطالعه‌ی این کدها، نکات جدیدی را فرا گرفت!


چه عبارت باقاعده‌ای را می‌توان به Regex source generators تبدیل کرد؟

برای استفاده از این تولید کننده‌ی کدهای معادل عبارات باقاعده، باید از NET 7. و C# 11 استفاده کرد. همچنین تمام پارامترهای Regex تعریف شده نیز باید ثابت باشند. برای نمونه در دو مثال زیر، در اولی، pattern ثابت است و در دومی هم pattern و هم سایر تنظیمات ذکر شده؛ بنابراین قابلیت تبدیل به روش استفاده از تولید کننده‌های کد را دارند:
if(new Regex("[a-z]+").IsMatch("abc")){}

if(Regex.IsMatch(value, "[a-z]+", RegexOptions.CultureInvariant, TimeSpan.FromSeconds(1))){}
اما مثال زیر خیر؛ در این مثال چون pattern یک متغیر است، امکان تبدیل آن به روش تولید کننده‌ی خودکار کدهای معادل وجود ندارد:
public static bool Match(string value, string pattern)
{
    return Regex.IsMatch(value, pattern);
}


روش استفاده از Regex source generators

برای تبدیل مثال‌هایی که عنوان شدند به نمونه‌ی source generator، باید ابتدا یک partial method مزین شده‌ی به ویژگی [GeneratedRegex] را ایجاد کرد؛ برای نمونه:
public partial class MyRegexes
{
    [GeneratedRegex("^[a-z]+$", RegexOptions.CultureInvariant, 1000)]
    public static partial Regex LowercaseLettersRegex();
}
سپس می‌توان از این partial method‌، که کدهای آن به صورت خودکار تولید می‌شوند، در قسمت‌های مختلف برنامه استفاده کرد؛ برای مثال:
public class RegexTests
{
    public static bool IsLowercase(string value) => MyRegexes.LowercaseLettersRegex().IsMatch(value);
}
اگر علاقمند بودید تا کد معادل این partial method را مشاهده کنید، بر روی آن کلیک راست کرده و گزینه‌ی «Go to Definition» را انتخاب کنید (و یا نگه داشتن دکمه‌ی ctrl و سپس کلیک بر روی تعریف partial متد):


همچنین ابزارهای refactoring خودکاری نیز در IDEهای جدید برای این منظور تعبیه شده‌اند تا بتوان به سرعت کدهای قدیمی را به روش source generators تبدیل کرد:


و partial method تولیدی، اینبار به همراه توضیح کامل نحوه‌ی عملکرد عبارت باقاعده‌ی مورد استفاده نیز هست: