نظرات مطالب
ایجاد شناسه ی منحصر به فرد برای هر سیستم
سلام
ممنون از پست... شاید اگر اجزای بیشتری از سیستم امنیتی یاد شده بیان می‌شد، بازخورد بهتری داشت. می‌شه اسم افزونه رو معرفی کنین؟

نظرات مطالب
ASP.NET MVC #15
این قسمت پایه تئوری قسمت‌های بعدی است.
در قسمت‌های بعد با مباحث امنیتی و فیلترهای مربوطه آشنا خواهید شد که استفاده از آن‌ها در هر برنامه‌ای ضروری است.
نظرات مطالب
ASP.NET Web API - قسمت سوم

سلام آقای راد خیلی خوب و سلیس توضیح میدید

در رابطه با مسائل امنیتی در این روش خیلی خوب می‌شه اگر توضیحی ارائه بدید.

متشکرم

نظرات مطالب
ASP.NET Web API - قسمت سوم
با تشکر از شما آقای راد اگر این زحمت رو بکشین ممنون میشم .دونستن مسائل امنیتی باعث استفاده بهتر از مواردی که شما فرمودین میشه. موفق باشید
نظرات مطالب
خلاصه اشتراک‌های روز دو شنبه 18 مهر 1390
با تشکر از پاشخ مفیدتون. اینکه ما اسم یک متد را صراحتا ر jQuery Ajax ذکر کنیم از لحاظ امنیتی مشکل زا خواهد بود؟
با تشکر
مطالب
امکان یافتن پیش از موعد مشکلات قالب‌های Angular در نگارش 5 آن
مشکلات کامپوننت‌های Angular را چون با زبان TypeScript تهیه می‌شوند، می‌توان بلافاصله در ادیتور مورد استفاده و یا در حین کامپایل برنامه مشاهده کرد؛ اما یک چنین بررسی در مورد قالب‌های HTML ایی آن در زمان کامپایل انجام نمی‌شود و اگر مشکلی وجود داشته باشد، این مشکلات را صرفا در زمان اجرای برنامه در مرورگر می‌توان مشاهده کرد. برای رفع این مشکل و بهبود این وضعیت، در نگارش 5.2.0 فریم ورک Angular (و همچنین Angular CLI 1.7 به بعد)، پرچم جدیدی به تنظیمات کامپایلر آن اضافه شده‌است که با فعالسازی آن، مشکلات binding احتمالی در قالب‌های کامپوننت‌ها را می‌توان یافت. زمانیکه توسط Angular CLI یک برنامه‌ی Angular را در حالت AoT کامپایل می‌کنیم، کامپایلر مراحلی را طی می‌کند که توسط آن کدهای یک قالب کامپوننت، تبدیل به دستور العمل‌هایی قابل اجرای در مرورگر می‌شوند. در طی یکی از این مراحل، کامپایلر قالب‌های Angular، از کامپایلر TypeScript برای اعتبارسنجی عبارت‌های binding استفاده می‌کند. اکنون می‌توان خروجی این مرحله را نیز در حین کار با Angular CLI، مشاهده و مشکلات گزارش شده‌ی توسط آن‌را برطرف کرد.


فعالسازی بررسی مشکلات قالب‌های کامپوننت‌ها

برای فعالسازی بررسی مشکلات قالب‌های کامپوننت‌ها، نیاز است به فایل تنظیمات کامپایلر TypeScript و یا همان tsconfig.json مراجعه کرد و سپس قسمت جدیدی را به آن به نام angularCompilerOptions، افزود:
{
  "compilerOptions": {
    "experimentalDecorators": true,
    ...
   },
   "angularCompilerOptions": {
     "fullTemplateTypeCheck": true,
     "preserveWhiteSpace": false,
     ...
   }
 }
- در اینجا با معرفی خاصیت fullTemplateTypeCheck و تنظیم آن به true، مشکلات موجود در قالب‌ها را در زمان کامپایل برنامه می‌توانید مشاهده کنید.
- البته این خاصیت در حین استفاده‌ی از یکی از دستورات ng serve --aot  و یا  ng build --prod انتخاب می‌شود.
- مقدار این پرچم در نگارش‌های 5x به صورت پیش‌فرض به false تنظیم شده‌است؛ اما در نگارش 6 آن به true تنظیم خواهد شد. بنابراین بهتر است از هم اکنون کار با آن‌را شروع کنید.


یک مثال: بررسی خاصیت fullTemplateTypeCheck

فرض کنید اینترفیس یک مدل را به صورت زیر تعریف کرده‌اید که فقط دارای خاصیت name است:
export interface PonyModel {
   name: string;
}
سپس یک خاصیت عمومی را بر همین مبنا در کامپوننتی، تعریف و مقدار دهی اولیه کرده‌اید:
import { PonyModel } from "./pony";

@Component({
  selector: "app-detect-common-errors-test",
  templateUrl: "./detect-common-errors-test.component.html",
  styleUrls: ["./detect-common-errors-test.component.css"]
})
export class DetectCommonErrorsTestComponent implements OnInit {

  ponyModel: PonyModel = { name: "Pony1" };
اکنون در قالب این کامپوننت، به شکل زیر از این وهله استفاده شده‌است:
 <p>Hello {{ponyModel.age}}

در این حالت اگر fullTemplateTypeCheck فعال شده باشد و دستور ng build --prod را صادر کنیم، به خروجی ذیل خواهیم رسید:
 \detect-common-errors-test.component.html(5,4): : Property 'age' does not exist on type 'PonyModel'.
همانطور که ملاحظه می‌کنید اینبار خطاهای کامپایل فایل html نیز در خروجی کامپایلر ظاهر شده‌است و عنوان می‌کند خاصیت age در اینترفیس PonyModel وجود خارجی ندارد.

برای اینکه بتوانید به حداکثر کارآیی این قابلیت برسید، بهتر است گزینه‌ی strict را در تنظیمات کامپایلر TypeScript روشن کنید و خودتان را به کار با نوع‌های نال نپذیر عادت دهید. به این ترتیب می‌توانید تعداد خطاهای احتمالی بیشتری را پیش از موعد و پیش از وقوع آن‌ها در زمان اجرا، در زمان کامپایل، پیدا و رفع کنید.


یک نکته‌ی تکمیلی
افزونه‌ی Angular Language service نیز یک چنین قابلیتی را به همراه دارد (و حتی در نگارش‌های پیش از 5 نیز قابل استفاده است).
نظرات اشتراک‌ها
Visual Studio 2013 RTM و Team Foundation Server 2013 RTM منتشر شد
دوستان من کمی گیج شدم از نسخه بندی مایکروسافت
در vs 2010 نسخه rtm فقط با کلمه rtm مشخص شده بود
در vs 2012 با rtm rel
در نسخه 2013 فقط rel
آیا اینها همه همان rtm هستن یا فرق دارن با هم؟
مطالب
بررسی واژه کلیدی static

تفاوت بین یک کلاس استاتیک، متدی استاتیک و یا متغیر عضو استاتیک چیست؟ چه زمانی باید از آن‌ها‌ استفاده کرد و لزوم بودن آن‌ها‌ چیست؟
برای پاسخ دادن به این سؤالات باید از نحوه‌ی تقسیم بندی حافظه شروع کرد.
RAM برای هر نوع پروسه‌ای که در آن بارگذاری می‌شود به سه قسمت تقسیم می‌گردد: Stack ، Heap و Static (استاتیک در دات نت در حقیقت قسمتی از Heap است که به آن High Frequency Heap نیز گفته می‌شود).
این قسمت استاتیک حافظه، محل نگهداری متدها و متغیرهای استاتیک است. آن متدها و یا متغیرهایی که نیاز به وهله‌ای از کلاس برای ایجاد ندارند، به صورت استاتیک ایجاد می‌گردند. در سی شارپ از واژه کلیدی static برای معرفی آن‌ها کمک گرفته می‌شود. برای مثال:

class MyClass
{
public static int a;
public static void DoSomething();
}
در این مثال برای فراخوانی متد DoSomething نیازی به ایجاد یک وهله جدید از کلاس MyClass نمی‌باشد و تنها کافی است بنویسیم:

MyClass.DoSomething(); // and not -> new MyClass().DoSomething();
نکته‌ی مهمی که در اینجا وجود دارد این است که متدهای استاتیک تنها قادر به استفاده از متغیرهای استاتیک تعریف شده در سطح کلاس هستند. علت چیست؟
به مثال زیر دقت نمائید:

class MyClass
{
// non-static instance member variable
private int a;
//static member variable
private static int b;
//static method
public static void DoSomething()
{
//this will result in compilation error as “a” has no memory
a = a + 1;
//this works fine since “b” is static
b = b + 1;
}
}
در این مثال اگر متد DoSomething را فراخوانی کنیم، تنها متغیر b تعریف شده، در حافظه حضور داشته (به دلیل استاتیک معرفی شدن) و چون با روش فراخوانی MyClass.DoSomething هنوز وهله‌ای از کلاس مذکور ایجاد نشده، به متغیر a نیز حافظه‌ای اختصاص داده نشده است و نامعین می‌باشد.
بر این اساس کامپایلر نیز از کامپایل شدن این کد جلوگیری کرده و خطای لازم را گوشزد خواهد کرد.

اکنون تعریف یک کلاس به صورت استاتیک چه اثری را خواهد داشت؟
با تعریف یک کلاس به صورت استاتیک مشخص خواهیم کرد که این کلاس تنها حاوی متدها و متغیرهای استاتیک می‌باشد. امکان ایجاد یک وهله از آن‌ها وجود نداشته و نیازی نیز به این امر ندارند. این کلاس‌ها امکان داشتن instance variables را نداشته و به صورت پیش فرض از نوع sealed به حساب خواهند آمد و امکان ارث بری از آن‌ها نیز وجود ندارد. علت این امر هم این است که یک کلاس static هیچ نوع رفتاری را تعریف نمی‌کند.

پس با این تفاسیر چرا نیاز به یک کلاس static ممکن است وجود داشته باشد؟
همانطور که عنوان شد یک کلاس استاتیک هیچ نوع رفتاری را تعریف نمی‌کند بنابراین بهترین مکان است برای تعریف متدهای کمکی که به سایر اعضای کلاس‌های ما وابستگی نداشته، عمومی بوده، مستقل و متکی به خود هستند. عموما متدهای کمکی در یک برنامه به صورت مکرر فراخوانی شده و نیاز است تا به سرعت در دسترس قرار داشته باشند و حداقل یک مرحله ایجاد وهله کلاس در اینجا برای راندمان بیشتر حذف گردد.
برای مثال متدی را در نظر بگیرید که بجز اعداد، سایر حروف یک رشته را حذف می‌کند. این متد عمومی است، وابستگی به سایر اعضای یک کلاس یا کلاس‌های دیگر ندارد. بنابراین در گروه متدهای کمکی قرار می‌گیرد. اگر از افزونه‌ی ReSharper‌ استفاده نمائید، این نوع متدها را به صورت خودکار تشخیص داده و راهنمایی لازم را جهت تبدیل آ‌ن‌ها به متد‌های استاتیک ارائه خواهد داد.

با کلاس‌های استاتیک نیز همانند سایر کلاس‌های یک برنامه توسط JIT compiler رفتار می‌شود، اما با یک تفاوت. کلاس‌های استاتیک فقط یکبار هنگام اولین دسترسی به آن‌ها ساخته شده و در قسمت High Frequency Heap حافظه قرار می‌گیرند. این قسمت از حافظه تا پایان کار برنامه از دست garbage collector‌ در امان است (بر خلاف garbage-collected heap‌ یا object heap که جهت instance classes مورد استفاده قرار می‌گیرد)


نکته:
در برنامه‌های ASP.Net از بکارگیری متغیرهای عمومی استاتیک برحذر باشید (از static fields و نه static methods). این متغیرها بین تمامی کاربران همزمان یک برنامه به اشتراک گذاشته شده و همچنین باید مباحث قفل‌گذاری و امثال آن‌را در محیط‌های چند ریسمانی هنگام کار با آن‌ها رعایت کرد (thread safe نیستند).

مطالب
intellisense دار نمودن ViewBag در ASP.NET MVC
در اینجا  و اینجا  با تفاوت‌های ViewData و ViewBag و TempData در ASP.NET MVC آشنا شدید. هدف ما در این مقاله intellisense  دار کردن شیء پویای ViewBag در فایل‌هاب cshtml می‌باشد که گاها در پروژها پیش می‌آید، برنامه نویس، لیستی را به صورت ViewBag به سمت View ارسال نماید.
 ViewBag :
 • یک نوع dynamic است (این نوع در c# 4 معرفی شده است).
• مانند ViewData برای ارسال اطلاعات از کنترلر به view استفاده می‌شود.
• مدت زمان اعتبار مقادیر آن تنها در request جاری است.
• اگر redirect ایی بین صفحات رخ دهد، مقدار آن null خواهد شد.
• به دلایل امنیتی باید قبل از استفاده، null بودن آن تست شود.
• برای استفاده‌ی از آن، cast نیاز نیست. بنابراین سریعتر عمل می‌کند.
در پوشه‌ی Models یک کلاس با نام Persons ایجاد شده که داری پراپرتی‌های زیر می‌باشد:
using System.Web;

namespace Intellisense.Models
{
    public class Persons
    {
        // کلید
        public int Id { get; set; }
        // نام
        public string FirstName { get; set; }
        // نام خانوادگی
        public string LastName { get; set; }
        // نام پدر
        public string FatherName { get; set; }
        // سن
        public int Age { get; set; }
        // شماره تلفن
        public int Mobile { get; set; }
        // آدرس
        public string Address { get; set; }
    }
}
حال نوبت به ایجاد یک اکشن و مقدار دهی ViewBag با لیستی از اشخاص و پاس دادن به سمت View است:
using System.Collections.Generic;
using System.Web.Mvc;
using Intellisense.Models;

namespace Intellisense.Controllers
{
    public class HomeController : Controller
    {
        // GET: Home
        public ActionResult Index()
        {
            // List of person
            var listOfPerson = new List<Persons>
            {
                new Persons() {Id = 1, FirstName = "Jone", LastName = "liy", FatherName = "Sobin", Age = 36, Mobile = +982015222, Address = "..."},
                new Persons() {Id = 2, FirstName = "kety", LastName = "sory", FatherName = "petter", Age = 19, Mobile = +962222155, Address = "..."},
            };
            // Set ViewBag.Persons data from listOfPerson
            ViewBag.Persons = listOfPerson;
            // Show and send ViewBag.Persons to view
            return View();
        }
    }
}
در View می‌توان به دو روش لیست ارسالی موجود در ViewBag.Persons فراخوانی نمود:
  1. استفاده از دات ( . ) 
  2. عمل Cast
در کد زیر نحوه‌ی استفاده از دات را مشاهده خواهید کرد. از معایب استفاده از این روش اشتباهات تایپی است که نام پراپرتی بعد از دات (.) قرار خواهد گرفت و همچنین intellisense برای آن فعال نیست.
@{
    ViewBag.Title = "ViewBag";
}
<table>
    <thead>
        <tr>
            <th>
                Id
            </th>
            <th>
                First Name
            </th>
            <th>
                Last Name
            </th>
            <th>
                Father Name
            </th>
            <th>
                Age
            </th>
            <th>
               Mobile
            </th>
            <th>
                Address
            </th>
        </tr>
    </thead>
    <tbody>
        @{foreach (var item in ViewBag.Persons)
            {
                <tr>
                    <td>
                        @item.Id
                    </td>
                    <td>
                        @item.FirstName
                    </td>
                    <td>
                        @item.LastName
                    </td>
                    <td>
                        @item.FatherName
                    </td>
                    <td>
                        @item.Age
                    </td>
                    <td>
                        @item.Mobile
                    </td>
                    <td>
                        @item.Address
                    </td>
                </tr>
            }
        }
    </tbody>
</table>

Cast:
با استفاده از کلمه کلیدی as عمل casting انجام پذیرفته است که در زیر، دو روش برای casting آورده شده است. در این حالت intellisense نیز فعال می‌گردد:
@using Intellisense.Models
@{
    ViewBag.Title = "ViewBag";
    // روش اول
    // پیشنهاد می‌شود که از روش اول استفاده شود
    // var listOfPerson = ViewBag.Persons as IEnumerable<Persons>;
    // روش دوم
    // var listOfPerson = (IEnumerable<Persons>)ViewBag.Persons;
    var listOfPerson = ViewBag.Persons as IEnumerable<Persons>;
}
<table>
    <thead>
        <tr>
            <th>
                Id
            </th>
            <th>
                First Name
            </th>
            <th>
                Last Name
            </th>
            <th>
                Father Name
            </th>
            <th>
                Age
            </th>
            <th>
               Mobile
            </th>
            <th>
                Address
            </th>
        </tr>
    </thead>
    <tbody>
        @{foreach (var item in listOfPerson)
            {
                <tr>
                    <td>
                        @item.Id
                    </td>
                    <td>
                        @item.FirstName
                    </td>
                    <td>
                        @item.LastName
                    </td>
                    <td>
                        @item.FatherName
                    </td>
                    <td>
                        @item.Age
                    </td>
                    <td>
                        @item.Mobile
                    </td>
                    <td>
                        @item.Address
                    </td>
                </tr>
            }
        }
    </tbody>
</table>
پروژه جاری را می‌توان از اینجا دانلود نمود.