IIS یک کامپوننت ویندوز است و جدا از ویندوز ارائه نمیشود.
Web Components مجموعه‌ای از تکنولوژی‌هایی می‌باشند که امکان ساخت المان‌های سفارشی با قابلیت استفاده‌ی مجدد و به همراه کپسوله‌سازی ساختار، استایل و عاملیت (Functionality) متناظر با المان ایجاد شده را در اختیار شما قرار میدهد.
در این سری چند قسمتی، ابتدا روش ساخت Web Components را بدون استفاده از ابزار خاصی بررسی کرده و در ادامه با معرفی Stenciljs، چند کامپوننت سفارشی را طراحی خواهیم کرد.
سه تکنولوژی اصلی مورد استفاده برای ساخت Web Components عبارتند از:
- Custom Elements
- Shadow DOM
- HTML Templates
Custom Elements
مجموعه‌ای از APIهای جاوااسکریپتی هستند که امکان تعریف یکسری المان معتبر HTML را با قالب، رفتار و نام سفارشی، فراهم میکنند. علاوه بر اینکه میتوان یک المان سفارشی مستقل (Autonomous custom elements) را تعریف کرد، امکان سفارشی‌سازی و گسترش المان‌های موجود (Customized built-in elements) را نیز خواهیم داشت.
المان‌های سفارشی تعریف شده را مانند کامپوننت‌های Angular و یا React تصور کنید؛ با این تفاوت که هیچ وابستگی به Angular و یا React ندارند. همچنین امکان استفاده از آنها در انوع و اقسام فریمورک‌های فرانت-اند وجود دارد.
شکل ساده‌ی یک Custom Element، متشکل است از کلاسی که کلاس HTMLElement را گسترش میدهد و یک نام یکتا که باید حتما دارای یک «-» باشد (kebab-case). برای مثال:
//app.component.js
class AppComponent extends HTMLElement {
static is = 'app-root'
connectedCallback(){
this.innerHTML=`<h1>Hello World!</h1>`
}
}
customElements.define(AppComponent.is, AppComponent) //index.html <app-root></app-root>
در تکه کد بالا، از متد connectedCallback به عنوان یکی از متدهای چرخه‌ی حیات یک المان سفارشی، برای تنظیم innerHTML آن استفاده شده است. سپس با استفاده متد define مربوط به CustomElementRegistry که از طریق window.customeElements قابل دسترسی میباشد و با مشخص کردن نام و کلاس مرتبط، المان مورد نظر را ثبت و معرفی کردیم.
برای سفارشی‌سازی یک المان موجود، کار با ارث‌بری از کلاس متناظر با آن المان شروع میشود. به عنوان مثال در اینجا قصد داریم با کلیک بر روی لینک‌های موجود در صفحه و قبل از هدایت به آدرس مقصد، یک تأییدیه را از کاربر بگیریم:
//confirm-link.component.js
class ConfirmLinkComponent extends HTMLAnchorElement {
static is = "confim-link";
connectedCallback() {
this.addEventListener("click", e => {
if (!confirm("Are you sure?")) {
e.preventDefault();
}
});
}
}
customElements.define(ConfirmLinkComponent.is, ConfirmLinkComponent, {
extends: "a"
}); <a href="http://google.com" is='confirm-link'> google.com </a>
Shadow DOM
جنبه‌ی بسیار مهم Web Components، کپسوله‌سازی میباشد که امکان مخفی کردن ساختار، استایل و رفتار متناظر با المان سفارشی را مهیا میکند تا با سایر قسمت‌های کد تداخلی نداشته باشد. در این میان Shadow DOM نقش اصلی را برای رسیدن به این سطح از کپسوله‌سازی ایفا خواهد کرد. Shadow DOM به عنوان یک نسخه‌ی کپسوله شده‌ی DOM میباشد که امکان کپسوله‌سازی Markup & Styling و همچنین کاهش پیچیدگی استایل‌دهی را مهیا خواهد کرد. میتوان Shadow DOM را همانند iframe تصور کرد که امکان نشتی استایل‌ها و سلکتورها از Light DOM (همان DOM اصلی) به داخل و از داخل به Light DOM وجود ندارد؛ ولی برخلاف iframe همچنان Shadow Rootهای (المان ریشه Shadow DOM) متناظر، در همان کانتکست DOM اصلی قرار دارند و همچنین در اینجا برای دسترسی به مقادیر المان‌های موجود در Shadow DOM، میتوان یک API مناسب را در سطح المان سفارشی در نظر گرفت، ولی در مقابل برای همین کار در یک iframe نیاز است تا DOM متناظر با آن را Traverse کنیم که البته به عمد به این صورت طراحی شده است؛ چرا که اهداف دیگری را نیز دنبال میکند.
به تصویر زیر توجه نمائید:
برای مشاهده‌ی Shadow DOM متناظر با یکسری المان توکار مانند input.range یا input.date در مرورگر کروم، لازم است به قسمت Developer tools آن مراجعه کرده و سپس با فشردن دکمه‌ی F1 به قسمت تنظیمات آن مراجعه کرده و در قسمت Preferences آن و بخش Elements گزینه "Show user agent shadow DOM" را انتخاب کنید. در اینجا input به عنوان المانی که Shadow DOM به آن متصل شده (attach) نقش Shadow Host را ایفا میکند.
برای اتصال یک Shadow DOM به یک المان، به شکل زیر میتوان عمل کرد:
var div = document.createElement('div');
var shadowRoot = div.attachShadow({mode: 'open'}); //or mode: 'closed'
shadowRoot.innerHTML = '<h1>Hello Shadow DOM</h1>'; 
نکته: 'user-agent' نیز حالتی است که برای المان‌های توکار مانند input.range و ... مورد استفاده قرار میگیرد و رفتاری شبیه به حالت 'closed' را دارد.
نکته: امکان اتصال Shadow DOM به المان‌های خاصی از جمله div و یا المان‌های سفارشی که کلاس HTMLElement را گسترش می‌دهند (این اتصال در زمان پیاده‌سازی آنها انجام خواهد شد)، وجود دارد.
در زمان استفاده از متد attachShadow، علاوه بر امکان تعیین حالت آن، امکان تنظیم delegatesFocus برای برطرف کردن موضوعات مرتبط با focus در زمان توسعه‌ی المان‌های سفارشی مورد استفاده قرار میگیرد. به این صورت که اگر در قسمتی از المان سفارشی که خاصیت و قابلیت focus را ندارد، کلیک شود، focus به اولین المان با قابلیت focus داخل المان سفارشی خواهد رسید و از این پس امکان استایل‌دهی با استفاده از سلکتور custom-element:focus را خواهیم داشت.
مفهوم دیگری وجود دارد تحت عنوان Shadow Boundary که تعیین کننده‌ی مرز بین Light DOM و Shadow DOM و همان لایه‌ی مهیا کننده‌ی کپسوله‌سازی Styling و Markup میباشد. در مطالب آتی خواهیم دید که به چه شکلی رخدادهای سفارشی ما قابلیت عبور از این لایه را خواهند داشت.
HTML Templates
تا قبل از اینکه المان template معرفی شود، از یکی از روشهای زیر برای استفاده‌ی مجدد از یک قالب HTML عمل می‌کردیم:
1- استفاده از یک المان خاص با ویژگی hidden یا استایل display:none
- استفاده از DOM و آگاه بودن مرورگر از وجود آن، عملیات clone را ساده خواهد کرد.
- محتوای داخل آن رندر نخواهد شد.
- اگرچه محتوای آن مخفی میباشد، با این حال درخواست‌های مرتبط با تصاویر یا اسکریپت‌ها انجام خواهد شد.
<div id="template" hidden> <img src="logo.png"> <div class="comment"></div> </div>
2- استفاده از تگ script با یک type سفارشی
<script id="template" type="text/x-template">
<img src="logo.png">
<div class="comment"></div>
</script>
<script id="template" type="text/x-kendo-template">
<ul>
# for (var i = 0; i < data.length; i++) { #
<li>#= data[i] #</li>
# } #
</ul>
</script> - از آنجا که تگ script به صورت پیش‌فرض دارای استایل display:none میباشد، محتوای داخل آن رندر نخواهد شد.
- به دلیل عدم مقداردهی ویژگی type آن با "text/javascript"، مرورگر محتوای آن را به عنوان کد جاوااسکریپت parse نخواهد کرد.
- استفاده از خصوصیت innerHTML مشکل امنیتی XSS را بدنبال خواهد داشت .
HTML Template ویژگی‌های مثبت هر دو روش قبل را دارد. از طریق کد امکان clone و رندر کردن آن وجود دارد و همچنین کوئری المان‌های داخل آن نیز ممکن نیست:
<template id="template"> <img src="logo.png"> <div class="comment"></div> </template>
var template = document.querySelector("template");
var clonedNode = template.content.cloneNode(true); //deep:true
document.body.appendChild(clonedNode); نکته: امکان تعریف قالب‌های تودرتو نیز وجود دارد که در این صورت به شکل جداگانه‌ای باید عملیات فعال‌سازی هر کدام از آنها انجام گیرد.
در این پست
https://www.dntips.ir/2010/12/nhibernate.html
خدمتتان عرض کردم که مشکل تنها با تعویض Localeحل شد.
2 نکته را خدمت دوستان عرض کنم
1- روشی که من استفاده کردم بدون نصب صفحه کلید و فقط به امید تشخیص درست ویندوز بود. اما پس از اینکه ویندوز 7 را بدلایلی تعمیر کردم در System32 فایل اصلی Persian را از شاخه
\Windows\winsxs\x86_microsoft-windows-i..l-keyboard-00000429_31bf3856ad364e35_6.1.7600.16385_none_eaa4864ec343a675
بارگذاری کرد و باز ک و ی فارسی داشتم .
2- با استفاده از روش مندرج در همین تاپیک و نرم افزاری که شما تهیه کردید توانستم باز صفحه کلید عربی را سرجایش بنشانم و اینبار این صفحه کلید تعریف شد.
باز هم از مطلب مفیدتان تشکر میکنم
https://www.dntips.ir/2010/12/nhibernate.html
خدمتتان عرض کردم که مشکل تنها با تعویض Localeحل شد.
2 نکته را خدمت دوستان عرض کنم
1- روشی که من استفاده کردم بدون نصب صفحه کلید و فقط به امید تشخیص درست ویندوز بود. اما پس از اینکه ویندوز 7 را بدلایلی تعمیر کردم در System32 فایل اصلی Persian را از شاخه
\Windows\winsxs\x86_microsoft-windows-i..l-keyboard-00000429_31bf3856ad364e35_6.1.7600.16385_none_eaa4864ec343a675
بارگذاری کرد و باز ک و ی فارسی داشتم .
2- با استفاده از روش مندرج در همین تاپیک و نرم افزاری که شما تهیه کردید توانستم باز صفحه کلید عربی را سرجایش بنشانم و اینبار این صفحه کلید تعریف شد.
باز هم از مطلب مفیدتان تشکر میکنم
فقط از مجموعه‌ی تجاری آن در کارهای سورس باز نمیشود استفاده کرد. برای کارهای سورس باز محدود هستید به مجموعه‌ی سورس باز آن.
تعدادی از ابزارهایی که من از آنها در VS.Net 2008 استفاده میکنم اخیرا جهت VS2010 نیز به روز رسانی شده‌اند که لیست آنها در ادامه ذکر خواهد شد:
الف) افزونه‌ای برای مرتب سازی کدهای نوشته شده:
Regionerate : + و +
ب) افزونه‌ای جهت کار با SVN به کمک امکانات TortoiseSVN
VisualSvn : + و +
ج) افزونه‌ای که بدون آن جدا کد نویسی در VS.Net لطفی ندارد!
Resharper : + و +
د) تم‌های مشکی جدید VS.Net 2010 جهت دوام آوردن بیشتر در تعداد ساعات بالای کاری با این محصول و خستگی کمتر چشم
New adapted themes
ه) ابزاری جهت code obfuscation
Eazfuscator : + و +
بخش هایی از کتاب "مرجع کامل Entity Framework 6.0"
ترجمه و تالیف: بهروز راد
وضعیت: در حال نگارش
پیشتر، آقای نصیری در بخشی از مباحث مربوط به Code First در مورد روشهای مختلف ارث بری در EF و در روش Code First صحبت کرده اند. در این مقاله‌ی دو قسمتی، در مورد دو تا از این روش‌ها در حالت Database First می‌خوانید.
چرا باید از ارث بری استفاده کنیم؟
یکی از اهداف اصلی ORMها این است که با ایجاد یک مدل مفهومی از پایگاه داده، آن را هر چه بیشتر به طرز تفکر ما از مدل شی گرای برنامه مان نزدیکتر کنند. از آنجا که ما توسعه گران از مفاهیم شی گرایی مانند "ارث بری" در کدهای خود استفاده می‌کنیم، نیاز داریم تا این مفهوم را در سطح پایگاه داده نیز داشته باشیم. آیا این کار امکان پذیر است؟ EF چه امکاناتی برای رسیدن به این هدف برای ما فراهم کرده است؟ در این قسمت به این سوال پاسخ خواهیم داد.
ارث بری جداول مفهومی است که در EF به راحتی قابل پیاده سازی است. سه روش برای پیاده سازی این مفهوم در مدل وجود دارد.
روش TPT
در این روش، خصیصه‌های مشترک در یک جدول پایه قرار دارند و به ازای هر زیر مجموعه از جدول پایه، یک جدول با خصیصه‌های منحصر به آن نوع ایجاد میشود. ابتدا جداول و ارتباطات بین آنها که در توضیح مثال برای این روش با آنها کار می‌کنیم را ببینیم.
فرض کنید قصد داریم تا در هنگام ثبت مشخصات یک دانش آموز، مقطع تحصیلی او نیز حتماً ذخیره شود. در این حالت، فیلدی با نام Degree ایجاد و تیک گزینه‌ی Allow Nulls را از روبروی آن بر میداریم. با این حال اگر مشخصات دانش آموزان را در جدولی عمومی مثلاً با نام People ذخیره کنیم و این جدول را مکانی برای ذخیره‌ی مشخصات افراد دیگری مانند مدیران و معلمان نیز در نظر بگیریم، از آنجا که قصد ثبت مقطع تحصیلی برای مدیران و معلمان را نداریم، وجود فیلد Degree در کار ما اختلال ایجاد میکند. اما با ذخیره‌ی اطلاعات مدیران و معلمان در جداول مختص به خود، میتوان قانون غیر قابل Null بودن فیلد Degree برای دانش آموزان را به راحتی پیاده سازی کرد.
همان طور که در شکل قبل نیز مشخص است، ما یک جدول پایه با نام Persons ایجاد کرده ایم و خصیصه‌های مشترک بین زیر مجموعه‌ها (FirstName و LastName) را در آن قرار داده ایم. سه موجودیت (Student، Admin و Instructor) از Persons ارث می‌برند و موجودیت BusinessStudent نیز از Student ارث می‌بَرَد.
جداول ایجاد شده، پس از ایجاد مدل به روش Database First، به شکل زیر تبدیل میشوند.
از آنجا که قصد داریم ارتباطات ارث بری شده ایجاد کنیم، باید ارتباطات پیش فرض شکل گرفته بین موجودیت‌ها را حذف کنیم. بدین منظور، بر روی هر خط ارتباطی در EDM Designer کلیک راست و گزینه‌ی Delete from Model را انتخاب کنید. سپس بر روی موجودیت Person، کلیک راست کرده و از منوی Add New، گزینه‌ی Inheritance را انتخاب کنید (شکل زیر).
شکل زیر ظاهر میشود.
قسمت بالا، موجودیت پایه، و قسمت پایین، موجودیت مشتق شده را مشخص میکند. این کار را سه مرتبه برای ایجاد ارتباط ارث بری شده بین موجودیت Person به عنوان موجودیت پایه و موجودیت‌های Student، Instructor و Admin به عنوان موجودیت‌های مشتق شده ایجاد کنید. همچنین یک ارتباط نیز بین موجودیت Student به عنوان موجودیت پایه و موجودیت BusinessStudent به عنوان موجودیت مشتق شده ایجاد کنید. نتیجه‌ی کار را در شکل زیر ملاحظه میکنید.
این خطاها بیانگر این هستند که خصیصه‌ی PersonId به دلیل اینکه در موجودیت پایه‌ی Person تعریف شده است، نباید در موجودیت‌های مشتق شده از آن نیز وجود داشته باشد چون موجودیت‌های مشتق شده، خصیصه‌ی PersonId را به ارث برده اند. وجود این خصیصه در زمان طراحی جدول در مدل فیزیکی الزامی بوده است اما اکنون ما با مدل مفهومی و قوانین شی گرایی سر و کار داریم. بنابراین خصیصه‌ی PersonId را از موجودیت‌های Student، Instructor، Admin و BusinessStudent حذف کنید. شکل زیر، نتیجه‌ی کار را نشان میدهد.
اکنون اگر بر روی دکمه‌ی Save کلیک کنید، خطاها از بین می‌روند.
ما خصیصه‌ی PersonId را از موجودیت‌های مشتق شده به این دلیل که آن را از موجودیت پایه ارث می‌برند حذف کردیم. حال این خصیصه برای موجودیت‌های مشتق شده وجود دارد اما باید مشخص کنیم که به کدام خصیصه از کلاس پایه تناظر دارد. شاید انتظار این باشد که EF، خود تشخیص بدهد که PersonId در موجودیت‌های مشتق شده باید به PersonId کلاس پایه‌ی خود تناظر داشته باشد اما در حال حاضر این کاری است که خود باید انجام دهیم. بدین منظور، بر روی هر یک از موجودیت‌های مشتق شده کلیک راست کرده و گزینه‌ی Table Mapping را انتخاب کنید. سپس همان طور که در شکل زیر مشاهده میکنید، تناظر را ایجاد کنید.
مدل ما آماده است. آن را امتحان می‌کنیم. در زیر، یک کوئری LINQ ساده بر روی مدل ایجاد شده را ملاحظه میکنید.
قضیه به همین جا ختم نمیشود! ما الان یک مدل ارث بری شده داریم. بهتر است مزایای آن را در عمل ببینیم. شاید دوست داشته باشیم تا فقط اطلاعات زیر مجموعه‌ی BusinessStudent را بازیابی کنیم.
همان طور که در کدهای قبل نیز مشخص است، خصیصه‌های LastName و FirstName از موجودیت پایه یعنی Person، خصیصه‌ی Degree از موجودیت مشتق شده‌ی Student (که البته در نقش موجودیت پایه برای BusinessStudent است) و Discipline از موجودیت مشتق شده یعنی BusinessStudent خوانده میشوند.
یک روش دیگر نیز برای کار با این سلسه مراتب ارث بری وجود دارد. کوئری اول را دست نزنیم (اطلاعات موجودیت پایه را بازیابی کنیم) و پیش از انجام عملیاتی خاص، نوع موجودیت مشتق شده را بررسی کنیم. مثالی در این زمینه:
مزایای روش TPT
در قسمت بعد با روش TPH آشنا می‌شوید.
ترجمه و تالیف: بهروز راد
وضعیت: در حال نگارش
پیشتر، آقای نصیری در بخشی از مباحث مربوط به Code First در مورد روشهای مختلف ارث بری در EF و در روش Code First صحبت کرده اند. در این مقاله‌ی دو قسمتی، در مورد دو تا از این روش‌ها در حالت Database First می‌خوانید.
چرا باید از ارث بری استفاده کنیم؟
یکی از اهداف اصلی ORMها این است که با ایجاد یک مدل مفهومی از پایگاه داده، آن را هر چه بیشتر به طرز تفکر ما از مدل شی گرای برنامه مان نزدیکتر کنند. از آنجا که ما توسعه گران از مفاهیم شی گرایی مانند "ارث بری" در کدهای خود استفاده می‌کنیم، نیاز داریم تا این مفهوم را در سطح پایگاه داده نیز داشته باشیم. آیا این کار امکان پذیر است؟ EF چه امکاناتی برای رسیدن به این هدف برای ما فراهم کرده است؟ در این قسمت به این سوال پاسخ خواهیم داد.
ارث بری جداول مفهومی است که در EF به راحتی قابل پیاده سازی است. سه روش برای پیاده سازی این مفهوم در مدل وجود دارد.
- Table Per Type یا TPT: خصیصه‌های مشترک در جدول پایه قرار دارند و به ازای هر زیر مجموعه نیز یک جدول جدا ایجاد میشود.
- Table Per Hierarchy یا TPH: تمامی خصیصه‌ها در یک جدول وجود دارند.
- Table Per Concrete Type یا TPC: جدول پایه ای وجود ندارد و به ازای هر موجودیت دقیقاً یک جدول همراه با خصیصه‌های موجودیت در آن ایجاد میشود.
روش TPT
در این روش، خصیصه‌های مشترک در یک جدول پایه قرار دارند و به ازای هر زیر مجموعه از جدول پایه، یک جدول با خصیصه‌های منحصر به آن نوع ایجاد میشود. ابتدا جداول و ارتباطات بین آنها که در توضیح مثال برای این روش با آنها کار می‌کنیم را ببینیم.
فرض کنید قصد داریم تا در هنگام ثبت مشخصات یک دانش آموز، مقطع تحصیلی او نیز حتماً ذخیره شود. در این حالت، فیلدی با نام Degree ایجاد و تیک گزینه‌ی Allow Nulls را از روبروی آن بر میداریم. با این حال اگر مشخصات دانش آموزان را در جدولی عمومی مثلاً با نام People ذخیره کنیم و این جدول را مکانی برای ذخیره‌ی مشخصات افراد دیگری مانند مدیران و معلمان نیز در نظر بگیریم، از آنجا که قصد ثبت مقطع تحصیلی برای مدیران و معلمان را نداریم، وجود فیلد Degree در کار ما اختلال ایجاد میکند. اما با ذخیره‌ی اطلاعات مدیران و معلمان در جداول مختص به خود، میتوان قانون غیر قابل Null بودن فیلد Degree برای دانش آموزان را به راحتی پیاده سازی کرد.
همان طور که در شکل قبل نیز مشخص است، ما یک جدول پایه با نام Persons ایجاد کرده ایم و خصیصه‌های مشترک بین زیر مجموعه‌ها (FirstName و LastName) را در آن قرار داده ایم. سه موجودیت (Student، Admin و Instructor) از Persons ارث می‌برند و موجودیت BusinessStudent نیز از Student ارث می‌بَرَد.
جداول ایجاد شده، پس از ایجاد مدل به روش Database First، به شکل زیر تبدیل میشوند.
از آنجا که قصد داریم ارتباطات ارث بری شده ایجاد کنیم، باید ارتباطات پیش فرض شکل گرفته بین موجودیت‌ها را حذف کنیم. بدین منظور، بر روی هر خط ارتباطی در EDM Designer کلیک راست و گزینه‌ی Delete from Model را انتخاب کنید. سپس بر روی موجودیت Person، کلیک راست کرده و از منوی Add New، گزینه‌ی Inheritance را انتخاب کنید (شکل زیر).
شکل زیر ظاهر میشود.
قسمت بالا، موجودیت پایه، و قسمت پایین، موجودیت مشتق شده را مشخص میکند. این کار را سه مرتبه برای ایجاد ارتباط ارث بری شده بین موجودیت Person به عنوان موجودیت پایه و موجودیت‌های Student، Instructor و Admin به عنوان موجودیت‌های مشتق شده ایجاد کنید. همچنین یک ارتباط نیز بین موجودیت Student به عنوان موجودیت پایه و موجودیت BusinessStudent به عنوان موجودیت مشتق شده ایجاد کنید. نتیجه‌ی کار را در شکل زیر ملاحظه میکنید.
این خطاها بیانگر این هستند که خصیصه‌ی PersonId به دلیل اینکه در موجودیت پایه‌ی Person تعریف شده است، نباید در موجودیت‌های مشتق شده از آن نیز وجود داشته باشد چون موجودیت‌های مشتق شده، خصیصه‌ی PersonId را به ارث برده اند. وجود این خصیصه در زمان طراحی جدول در مدل فیزیکی الزامی بوده است اما اکنون ما با مدل مفهومی و قوانین شی گرایی سر و کار داریم. بنابراین خصیصه‌ی PersonId را از موجودیت‌های Student، Instructor، Admin و BusinessStudent حذف کنید. شکل زیر، نتیجه‌ی کار را نشان میدهد.
اکنون اگر بر روی دکمه‌ی Save کلیک کنید، خطاها از بین می‌روند.
ما خصیصه‌ی PersonId را از موجودیت‌های مشتق شده به این دلیل که آن را از موجودیت پایه ارث می‌برند حذف کردیم. حال این خصیصه برای موجودیت‌های مشتق شده وجود دارد اما باید مشخص کنیم که به کدام خصیصه از کلاس پایه تناظر دارد. شاید انتظار این باشد که EF، خود تشخیص بدهد که PersonId در موجودیت‌های مشتق شده باید به PersonId کلاس پایه‌ی خود تناظر داشته باشد اما در حال حاضر این کاری است که خود باید انجام دهیم. بدین منظور، بر روی هر یک از موجودیت‌های مشتق شده کلیک راست کرده و گزینه‌ی Table Mapping را انتخاب کنید. سپس همان طور که در شکل زیر مشاهده میکنید، تناظر را ایجاد کنید.
مدل ما آماده است. آن را امتحان می‌کنیم. در زیر، یک کوئری LINQ ساده بر روی مدل ایجاد شده را ملاحظه میکنید.
using (PersonDbEntities context = new PersonDbEntities())
{
var people = from p in context.Persons
select p;
foreach (Person person in people)
{
Console.WriteLine("{0}, {1}",
person.LastName,
person.FirstName);
}
Console.ReadLine();
}قضیه به همین جا ختم نمیشود! ما الان یک مدل ارث بری شده داریم. بهتر است مزایای آن را در عمل ببینیم. شاید دوست داشته باشیم تا فقط اطلاعات زیر مجموعه‌ی BusinessStudent را بازیابی کنیم.
using (PersonDbEntities context = new PersonDbEntities())
{
var students = from p in context.Persons.OfType<BusinessStudent>()
select p;
foreach (BusinessStudent student in students)
{
Console.WriteLine("{0}, {1}: Degree {2}, Discipline {3}",
student.LastName,
student.FirstName,
student.Degree,
student.Discipline);
}
Console.ReadLine();
}همان طور که در کدهای قبل نیز مشخص است، خصیصه‌های LastName و FirstName از موجودیت پایه یعنی Person، خصیصه‌ی Degree از موجودیت مشتق شده‌ی Student (که البته در نقش موجودیت پایه برای BusinessStudent است) و Discipline از موجودیت مشتق شده یعنی BusinessStudent خوانده میشوند.
یک روش دیگر نیز برای کار با این سلسه مراتب ارث بری وجود دارد. کوئری اول را دست نزنیم (اطلاعات موجودیت پایه را بازیابی کنیم) و پیش از انجام عملیاتی خاص، نوع موجودیت مشتق شده را بررسی کنیم. مثالی در این زمینه:
using (PersonDbEntities context = new PersonDbEntities())
{
var people = from p in context.Persons
select p;
foreach (Person person in people)
{
Console.WriteLine("{0}, {1}",
person.LastName,
person.FirstName);
if (person is Student)
Console.WriteLine(" Degree: {0}",
((Student)person).Degree);
if (person is BusinessStudent)
Console.WriteLine(" Discipline: {0}",
((BusinessStudent)person).Discipline);
}
Console.ReadLine();
}مزایای روش TPT
- امکان نرمال سازی سطح 3 در این روش به خوبی وجود دارد
- افزونگی در جداول وجود ندارد.
- اصلاح مدل آسان است (برای اضافه یا حذف کردن یک موجودیت به/از مدل فقط کافی است تا جدول متناظر با آن را از پایگاه داده حذف کنید)
- سرعت عملیات CRUD (ایجاد، بازیابی، آپدیت، حذف) داده‌ها با افزایش تعداد موجودیت‌های شرکت کننده در سلسله مراتب ارث بری کاهش می‌یابد. به عنوان مثال، کوئری‌های SELECT، حاوی عبارتهای JOIN خواهند بود و عدم توجه صحیح به کوئری نوشته شده میتواند منجر به حضور چندین عبارت JOIN که برای ارتباط بین جداول به کار می‌رود در اسکریپت تولیدی و کاهش زمان اجرای بازیابی داده‌ها شود.
- تعداد جداول در پایگاه داده زیاد میشود
در قسمت بعد با روش TPH آشنا می‌شوید.
مقدمه
تکنولوژی CTE از نسخه SQL Server 2005 رسمیت یافته است و شامل یک result set موقتی[1] است که دارای نام مشخص بوده و میتوان از آن در دستورات SELECT, INSERT, UPDATE, DELETEاستفاده کرد. همچنین از CTE میتوان در دستور CREATE VIEW و دستور SELECT مربوط به آن استفاده کرد. در نسخه SQL Server 2008 نیز امکان استفاده از CTE در دستور MERGE فراهم شده است.
در SQL Serverاز دو نوع CTE بازگشتی[2] و غیر بازگشتی[3] پشتیبانی میشود. در این مقاله سعی شده است نحوه تعریف و استفاده از هر دو نوع آن آموزش داده شود.
انواع روشهای ایجاد جداول موقت
برای استفاده از جداول موقتی در سرور اسکیوال، سه راه زیر وجود دارد.
روش اول: استفاده از دستوری مانند زیر است که سبب ایجاد جدول موقتی در بانک سیستمی tempdb میشود. زمانیکه شما ارتباط خود را با سرور SQL قطع میکنید به صورت اتوماتیک جداول موقت شما از بانک tempdb حذف میشوند. این روش در برنامه نویسی پیشنهاد نمیشود و فقط در کارهای موقتی و آزمایشی مناسب است.
روش دوم: استفاده از متغیر نوع Table است، که نمونه آن در مثال زیر دیده میشود. زمانیکه از محدوده[4] جاری کد[5] خودتان خارج شوید آن متغیر نیز از حافظه پاک میشود. از این روش، عموما در کدهای Stored Procedureها و UserDefined Functionها استفاده میشود.
روش سوم: استفاده از CTE است که مزیتهایی نسبت به دو روش قبلی دارد و در بخش بعدی به نحوه تعریف و استفاده از آن خواهیم پرداخت.
کار با CTE
ساده ترین شکل تعریف یک CTE به صورت زیر است:
با کلمه WITH شروع شده و یک نام اختیاری به آن داده میشود. سپس فهرست فیلدهای جدول موقت را درون زوج پرانتز، مشخص میکنید. تعریف این فیلدها اختیاری است و اگر حذف شود، فیلدهای جدول موقت، مانند فیلدهای کوئری مربوطه خواهد بود.
your query شامل دستوری است که سبب تولید یک result set میشود. قواعد تعریف این کوئری مشابه قواعد تعریف کوئری است که در دستور CREATE VIEW کاربرد دارد.
همانطور که از این تصویر مشخص است میتوان چندین بلوک از این ساختار را به دنبال هم تعریف نمود که با کاما از هم جدا میشوند. در واقع یکی از کاربردهای CTE ایجاد قطعات کوچکی است که امکان استفاده مجدد را به شما داده و میتواند سبب خواناتر شدن کدهای پیچیده شود.
یکی دیگر از کاربردهای CTE آنجایی است که شما نمی‌خواهید یک شی Viewی عمومی تعریف کنید و در عین حال می‌خواهید از مزایای Viewها بهرمند شوید.
و همچنین از کاربردهای دیگر CTE تعریف جدول موقت و استفاده از آن جدول به صورت همزمان در یک دستور است.
بعد از آنکه CTE یا CTEهای خودتان را تعریف کردید آنگاه میتوانید مانند جداول معمولی از آنها استفاده کنید. استفاده از این جداول توسط دستوری خواهد بود که دقیقا بعد از تعریف CTE نوشته میشود.
ایجاد یک CTE غیر بازگشتی[6]
مثال اول، یک CTE غیر بازگشتی ساده را نشان میدهد.
مثال دوم نمونه‌ای دیگر از یک CTE غیر بازگشتی است.
هدف این کوئری، محاسبه کل میزان فروش کالاها، به ازای هر کشور میباشد. ابتدا از جدول Order Details مجموع فروش هر سفارش محاسبه شده و نتیجه آن در یک CTE به نام orderSales قرار میگیرد و از JOIN این جدول موقت با جدول Orders محاسبه نهایی انجام شده و نتیجه‌ای مانند این تصویر حاصل میشود.
مثال سوم استفاده از دو CTE را به صورت همزمان نشان میدهد:
مثال چهارم استفاده مجدد از یک CTE را نشان میدهد. فرض کنید جدولی به نام digits داریم که فقط یک فیلد digit دارد و دارای 10 رکورد با مقادیر 0 تا 9 است. مانند تصویر زیر
حال میخواهیم از طریق CROSS JOIN اعداد 1 تا 100 را با استفاده از مقادیر این جدول تولید کنیم. کد زیر آنرا نشان میدهد:
در این کد یک CTE تعریف شده و دو بار مورد استفاده قرار گرفته است. مثلا اگر بخواهید اعداد 1 تا 1000 را تولید کنید میتوانید سه بار از آن استفاده کنید. حاصل این دستور result setی مانند زیر است.
حتی میتوان از یک CTE در کوئری CTE بعدی مانند کد زیر استفاده کرد.
ایجاد یک CTE بازگشتی[7]
از CTE بازگشتی برای پیمایش جداولی استفاده میشود که رکوردهای آن دارای رابطه سلسله مراتبی یا درختی است. نمونه این جداول، جدول کارمندان است که مدیر هر کارمند نیز مشخص شده است یا جدولی که ساختار سازمانی را نشان میدهد یا جدولی که موضوعات درختی را در خود ذخیره کرده است. یکی از مزایای استفاده از CTE بازگشتی، سرعت کار آن در مقایسه با روشهای پردازشی دیگر است.
ساختار کلی یک دستور CTE بازگشتی به صورت زیر است.
در بدنه CTE حداقل دو عضو[8] (کوئری) وجود دارد که بایستی با یکی از عبارتهای زیر به هم متصل شوند.
UNION
UNION ALL
INTERSECT
EXCEPT
query1 شامل دستوری است که اولین سری از رکوردهای result set نهایی را تولید میکند. اصطلاحا به این کوئری anchor memberمیگویند.
بعد از دستور query1، حتما بایستی از UNION ALL و امثال آنها استفاده شود.
سپس query2 ذکر میشود. اصطلاحا به این کوئری recursive member گفته میشود. این کوئری شامل دستوری است که سطوح بعدی درخت را تولید خواهد کرد. این کوئری دارای شرایط زیر است.
بدنه CTE میتواند حاوی چندین anchor member و چندین recursive member باشد ولی فقط recursive memberها هستند که به CTE اشاره میکنند.
برای آنکه نکات فوق روشن شود به مثالهای زیر توجه کنید.
فرض کنید جدولی از کارمندان و مدیران آنها داریم که به صورت زیر تعریف و مقداردهی اولیه شده است.
مثال اول: میخواهیم فهرست کارمندان را به همراه نام مدیر آنها و شماره سطح درخت نمایش دهیم. کوئری زیر نمونه‌ای از یک کوئری بر اساس CTE بازگشتی میباشد.
کوئری اول در بدنه CTE رکورد مدیری را میدهد که ریشه درخت بوده و بالاسری ندارد و شماره سطح این رکورد را 1 در نظر میگیرد.
کوئری دوم در بدنه CTE از یک JOIN بین Employees و cteReports استفاده کرده و کارمندان زیر دست هر کارمند قبلی (فرزندان) را بدست آورده و مقدار شماره سطح آنرا به صورت Level+1 تنظیم میکند.
در نهایت با استفاده از CTE و یک subquery جهت بدست آوردن نام مدیر هر کارمند، نتیجه نهایی تولید میشود.
مثال دوم: میخواهیم شناسه یک کارمند را بدهیم و نام او و نام مدیران وی را به عنوان جواب در خروجی بگیریم.
اگر دقت کنید اولین تفاوت در خط اول مشاهده میشود. در اینجا مشخص میکند که اولین سری از رکوردها چگونه انتخاب شود. مثلا کارمندی را میخواهیم که شناسه آن 110 باشد.
دومین تفاوت اصلی این کوئری با مثال قبلی، در قسمت دوم دیده میشود. شما می‌خواهید مدیر (پدر) کارمندی که در آخرین پردازش در جدول موقت قرار گرفته است را استخراج کنید.
[1] a temporary named result set
[2] recursive
[3] nonrecursive
[4] Scope
[5]مثلا محدوده کدهای یک روال یا یک تابع
[6] nonrecursive
[7] recursive
[8] member
[9] Infinite loop
تکنولوژی CTE از نسخه SQL Server 2005 رسمیت یافته است و شامل یک result set موقتی[1] است که دارای نام مشخص بوده و میتوان از آن در دستورات SELECT, INSERT, UPDATE, DELETEاستفاده کرد. همچنین از CTE میتوان در دستور CREATE VIEW و دستور SELECT مربوط به آن استفاده کرد. در نسخه SQL Server 2008 نیز امکان استفاده از CTE در دستور MERGE فراهم شده است.
در SQL Serverاز دو نوع CTE بازگشتی[2] و غیر بازگشتی[3] پشتیبانی میشود. در این مقاله سعی شده است نحوه تعریف و استفاده از هر دو نوع آن آموزش داده شود.
انواع روشهای ایجاد جداول موقت
برای استفاده از جداول موقتی در سرور اسکیوال، سه راه زیر وجود دارد.
روش اول: استفاده از دستوری مانند زیر است که سبب ایجاد جدول موقتی در بانک سیستمی tempdb میشود. زمانیکه شما ارتباط خود را با سرور SQL قطع میکنید به صورت اتوماتیک جداول موقت شما از بانک tempdb حذف میشوند. این روش در برنامه نویسی پیشنهاد نمیشود و فقط در کارهای موقتی و آزمایشی مناسب است.
SELECT * INTO #temptable FROM [Northwind].[dbo].[Products] UPDATE #temptable SET [UnitPrice] = [UnitPrice] + 10
روش دوم: استفاده از متغیر نوع Table است، که نمونه آن در مثال زیر دیده میشود. زمانیکه از محدوده[4] جاری کد[5] خودتان خارج شوید آن متغیر نیز از حافظه پاک میشود. از این روش، عموما در کدهای Stored Procedureها و UserDefined Functionها استفاده میشود.
DECLARE @tempTable TABLE ( [ProductID] [int] NOT NULL, [ProductName] [nvarchar](40) NOT NULL, [UnitPrice] [money] NULL ) INSERT INTO @tempTable SELECT [ProductID], [ProductName], [UnitPrice] FROM [Northwind].[dbo].[Products] UPDATE @temptable SET [UnitPrice] = [UnitPrice] + 10
روش سوم: استفاده از CTE است که مزیتهایی نسبت به دو روش قبلی دارد و در بخش بعدی به نحوه تعریف و استفاده از آن خواهیم پرداخت.
کار با CTE
ساده ترین شکل تعریف یک CTE به صورت زیر است:
WITH yourName [(Column1, Column2, ...)] AS ( your query )
your query شامل دستوری است که سبب تولید یک result set میشود. قواعد تعریف این کوئری مشابه قواعد تعریف کوئری است که در دستور CREATE VIEW کاربرد دارد.
شکل کلی دستور
همانطور که از این تصویر مشخص است میتوان چندین بلوک از این ساختار را به دنبال هم تعریف نمود که با کاما از هم جدا میشوند. در واقع یکی از کاربردهای CTE ایجاد قطعات کوچکی است که امکان استفاده مجدد را به شما داده و میتواند سبب خواناتر شدن کدهای پیچیده شود.
یکی دیگر از کاربردهای CTE آنجایی است که شما نمی‌خواهید یک شی Viewی عمومی تعریف کنید و در عین حال می‌خواهید از مزایای Viewها بهرمند شوید.
و همچنین از کاربردهای دیگر CTE تعریف جدول موقت و استفاده از آن جدول به صورت همزمان در یک دستور است.
بعد از آنکه CTE یا CTEهای خودتان را تعریف کردید آنگاه میتوانید مانند جداول معمولی از آنها استفاده کنید. استفاده از این جداول توسط دستوری خواهد بود که دقیقا بعد از تعریف CTE نوشته میشود.
ایجاد یک CTE غیر بازگشتی[6]
مثال اول، یک CTE غیر بازگشتی ساده را نشان میدهد.
WITH temp
AS
(
SELECT
[ProductName],
[UnitPrice]
FROM [Northwind].[dbo].[Products]
)
SELECT * FROM temp
ORDER BY [UnitPrice] DESCمثال دوم نمونه‌ای دیگر از یک CTE غیر بازگشتی است.
WITH orderSales (OrderID, Total)
AS
(
SELECT
[OrderID],
SUM([UnitPrice]*[Quantity]) AS Total
FROM [Northwind].[dbo].[Order Details]
GROUP BY [OrderID]
)
SELECT
O.[ShipCountry],
SUM(OS.[Total]) AS TotalSales
FROM [Northwind].[dbo].[Orders] AS O INNER JOIN [orderSales] AS OS
ON O.[OrderID] = OS.[OrderID]
GROUP BY O.[ShipCountry]
ORDER BY TotalSales DESC
نتیجه خروجی
مثال سوم استفاده از دو CTE را به صورت همزمان نشان میدهد:
WITH customerList
AS
(
SELECT
[CustomerID],
[ContactName]
FROM [Northwind].[dbo].[Customers]
WHERE [Country] ='UK'
)
,orderList
AS
(
SELECT
[CustomerID],
[OrderDate]
FROM [Northwind].[dbo].[Orders]
WHERE YEAR([OrderDate])< 2000
)
SELECT
cl.[ContactName],
YEAR(ol.[OrderDate]) AS SalesYear
FROM customerList AS cl JOIN orderList AS ol
ON cl.[CustomerID] = ol.[CustomerID]مثال چهارم استفاده مجدد از یک CTE را نشان میدهد. فرض کنید جدولی به نام digits داریم که فقط یک فیلد digit دارد و دارای 10 رکورد با مقادیر 0 تا 9 است. مانند تصویر زیر
نتیجه خروجی
حال میخواهیم از طریق CROSS JOIN اعداد 1 تا 100 را با استفاده از مقادیر این جدول تولید کنیم. کد زیر آنرا نشان میدهد:
WITH digitList AS ( SELECT [digit] from [digits] ) SELECT a.[digit] * 10 + b.[digit] + 1 AS [Digit] FROM [digitList] AS a CROSSJOIN [digitList] AS b
نتیجه
نتیجه
حتی میتوان از یک CTE در کوئری CTE بعدی مانند کد زیر استفاده کرد.
WITH CTE_1 AS ( .... ), CTE_2 AS ( SELECT ... FROM CTE_1 JOIN ... ) SELECT * FROM FOO LEFTJOIN CTE_1 LEFTJOIN CTE_2
ایجاد یک CTE بازگشتی[7]
از CTE بازگشتی برای پیمایش جداولی استفاده میشود که رکوردهای آن دارای رابطه سلسله مراتبی یا درختی است. نمونه این جداول، جدول کارمندان است که مدیر هر کارمند نیز مشخص شده است یا جدولی که ساختار سازمانی را نشان میدهد یا جدولی که موضوعات درختی را در خود ذخیره کرده است. یکی از مزایای استفاده از CTE بازگشتی، سرعت کار آن در مقایسه با روشهای پردازشی دیگر است.
ساختار کلی یک دستور CTE بازگشتی به صورت زیر است.
WITH cteName AS ( query1 UNION ALL query2 )
UNION
UNION ALL
INTERSECT
EXCEPT
query1 شامل دستوری است که اولین سری از رکوردهای result set نهایی را تولید میکند. اصطلاحا به این کوئری anchor memberمیگویند.
بعد از دستور query1، حتما بایستی از UNION ALL و امثال آنها استفاده شود.
سپس query2 ذکر میشود. اصطلاحا به این کوئری recursive member گفته میشود. این کوئری شامل دستوری است که سطوح بعدی درخت را تولید خواهد کرد. این کوئری دارای شرایط زیر است.
- حتما بایستی به CTE که همان cteName است اشاره کرده و در جایی از آن استفاده شده باشد. به عبارت دیگر از رکوردهای موجود در جدول موقت استفاده کند تا بتواند رکوردهای بعدی را تشخیص دهد.
- حتما بایستی مطمئن شوید که شرایط کافی برای پایان حلقه پیمایش رکوردها را داشته باشد در غیر این صورت سبب تولید حلقه بی پایان[9] خواهد شد.
بدنه CTE میتواند حاوی چندین anchor member و چندین recursive member باشد ولی فقط recursive memberها هستند که به CTE اشاره میکنند.
برای آنکه نکات فوق روشن شود به مثالهای زیر توجه کنید.
فرض کنید جدولی از کارمندان و مدیران آنها داریم که به صورت زیر تعریف و مقداردهی اولیه شده است.
IFOBJECT_ID('Employees','U')ISNOTNULL
DROPTABLE dbo.Employees
GO
CREATETABLE dbo.Employees
(
EmployeeID intNOTNULLPRIMARYKEY,
FirstName varchar(50)NOTNULL,
LastName varchar(50)NOTNULL,
ManagerID intNULL
)
GO
INSERTINTO Employees VALUES (101,'Alireza','Nematollahi',NULL)
INSERTINTO Employees VALUES (102,'Ahmad','Mofarrahzadeh', 101)
INSERTINTO Employees VALUES (103,'Mohammad','BozorgGhommi', 102)
INSERTINTO Employees VALUES (104,'Masoud','Narimani', 103)
INSERTINTO Employees VALUES (105,'Mohsen','Hashemi', 103)
INSERTINTO Employees VALUES (106,'Aref','Partovi', 102)
INSERTINTO Employees VALUES (107,'Hosain','Mahmoudi', 106)
INSERTINTO Employees VALUES (108,'Naser','Pourali', 106)
INSERTINTO Employees VALUES (109,'Reza','Bagheri', 102)
INSERTINTO Employees VALUES (110,'Abbas','Najafian', 102)مثال اول: میخواهیم فهرست کارمندان را به همراه نام مدیر آنها و شماره سطح درخت نمایش دهیم. کوئری زیر نمونه‌ای از یک کوئری بر اساس CTE بازگشتی میباشد.
WITHcteReports(EmpID, FirstName, LastName, MgrID, EmpLevel) AS ( SELECT EmployeeID, FirstName, LastName, ManagerID, 1 FROM Employees WHERE ManagerID ISNULL UNIONALL SELECT e.EmployeeID, e.FirstName, e.LastName, e.ManagerID,r.EmpLevel + 1 FROM Employees e INNERJOINcteReports r ON e.ManagerID = r.EmpID ) SELECT FirstName +' '+ LastName AS FullName, EmpLevel, (SELECT FirstName +' '+ LastName FROM Employees WHERE EmployeeID = cteReports.MgrID)AS Manager FROMcteReports ORDERBY EmpLevel, MgrID
کوئری دوم در بدنه CTE از یک JOIN بین Employees و cteReports استفاده کرده و کارمندان زیر دست هر کارمند قبلی (فرزندان) را بدست آورده و مقدار شماره سطح آنرا به صورت Level+1 تنظیم میکند.
در نهایت با استفاده از CTE و یک subquery جهت بدست آوردن نام مدیر هر کارمند، نتیجه نهایی تولید میشود.
مثال دوم: میخواهیم شناسه یک کارمند را بدهیم و نام او و نام مدیران وی را به عنوان جواب در خروجی بگیریم.
WITHcteReports(EmpID, FirstName, LastName, MgrID, EmpLevel) AS ( SELECT EmployeeID, FirstName, LastName, ManagerID, 1 FROM Employees WHERE EmployeeID = 110 UNIONALL SELECTe.EmployeeID, e.FirstName, e.LastName, e.ManagerID,r.EmpLevel + 1 FROM Employees e INNERJOINcteReports r ON e.EmployeeID = r.MgrID ) SELECT FirstName +' '+ LastName AS FullName, EmpLevel FROMcteReports ORDERBY EmpLevel
دومین تفاوت اصلی این کوئری با مثال قبلی، در قسمت دوم دیده میشود. شما می‌خواهید مدیر (پدر) کارمندی که در آخرین پردازش در جدول موقت قرار گرفته است را استخراج کنید.
[1] a temporary named result set
[2] recursive
[3] nonrecursive
[4] Scope
[5]مثلا محدوده کدهای یک روال یا یک تابع
[6] nonrecursive
[7] recursive
[8] member
[9] Infinite loop
universal apps برای پلتفرم‌های مختلف مایکروسافت هست فقط. این مطلب یک قسمت اول هم داره: شروع کار با Apache Cordova در ویژوال استودیو #1. اونجا توضیح داده که این روش چند سکویی هست (یعنی فقط مختص به اندروید نیست). دسترسی به امکانات native دستگاه‌ها رو هم داره.
البته فقط این روش نیست که الان استفاده از جاوا اسکریپت رو شروع کرده برای توسعه‌ی برنامه‌های موبایل چندسکویی. شرکت تلریک هم اخیرا native script رو ارائه داده: http://www.telerik.com/nativescript
مایکروسافت اخیرا کتابچه‌ای را منتشر کرده است که در آن نحوه‌ی نگهداری و بهبود کارآیی دیتابیس‌های اس کیوال سرور 2008 مخصوص شیرپوینت 2007 را توضیح داده است. حتی اگر سر و کار شما با شیرپوینت نیست اما با دیتابیس‌های حجیم و غول پیکر اس کیوال سرور 2008 سر و کار دارید، خواندن نکات این مجموعه توصیه میشود.
دریافت این راهنما با فرمت pdf
دریافت این راهنما با فرمت docx
احتمالا ویروس Conficker را که مایکروسافت برای دستگیری نویسنده‌اش جایزه تعیین کرده بود، به یاد دارید. دو مقاله‌ی جامع در مورد تحلیل و مهندسی معکوس این ویروس (و مشابهات آن) اخیرا منتشر شده‌اند که بسیار جالب توجه هستند :
