در مقاله قبلی در مورد تعدادی از Layoutها صحبت کردیم و در این بخش به ادامهی آن پرداخته و دو مبحث GridPanel و Custom Layout را بررسی میکنیم.
GridPanel
پنل پیش فرضی است که موقع ایجاد یک پروژه جدید WPF ایجاد میشود. چیدمان این نوع پنل به صورت سطر و ستون است و کارکرد آن بسیار مشابه جداول در HTML میباشد؛ با این تفاوت که در اینجا انعطاف پذیری بیشتری وجود دارد. هر سلول میتواند شامل چندین کنترل شود و یا هر کنترل میتواند چندین سلول را به خود احتصاص دهند و حتی میتواند روی کنترلهای دیگر قرار بگیرند و همپوشانی کنترلها را داشته باشیم.
<Grid> <Grid.RowDefinitions> <RowDefinition Height="Auto" /> <RowDefinition Height="Auto" /> <RowDefinition Height="*" /> <RowDefinition Height="28" /> </Grid.RowDefinitions> <Grid.ColumnDefinitions> <ColumnDefinition Width="Auto" /> <ColumnDefinition Width="200" /> </Grid.ColumnDefinitions> </Grid>
Fixed : یک مقدار ثابت، مثل سطر آخری که در کد بالا قرار میگیرد. این مقدار بر اساس یک واحد منطقی است و نه پیکسل که در این مقاله قبلا بررسی کردهایم.
Auto : به مقداری که احتیاج دارد فضایی را بخود اختصاص میدهد.
* : هر آنچه از فضای موجود باقی مانده است را به خود اختصاص میدهد. علامت ستاره یک واحد نسبی است؛ به این صورت که میتوانید مقدار فضا را به صورت زیر نیز بیان کنید.*3 و *2 به این معنی است که از پنج قسمت فضای باقیمانده سه قسمت و بعدی دو قسمت را به خود اختصاص میدهد. عبارت * با *1 برابر است. عموما با این علامت فضا را به شکل درصد بیان میکنند:
<ColumnDefinition Width="69*" /> <!-- Take 69% of remainder --> <ColumnDefinition Width="31*"/> <!-- Take 31% of remainder -->
<Grid> <Grid.RowDefinitions> <RowDefinition Height="Auto" /> <RowDefinition Height="Auto" /> <RowDefinition Height="*" /> <RowDefinition Height="28" /> </Grid.RowDefinitions> <Grid.ColumnDefinitions> <ColumnDefinition Width="Auto" /> <ColumnDefinition Width="200" /> </Grid.ColumnDefinitions> <Label Grid.Row="0" Grid.Column="0" Content="Name:"/> <Label Grid.Row="1" Grid.Column="0" Content="E-Mail:"/> <Label Grid.Row="2" Grid.Column="0" Content="Comment:"/> <TextBox Grid.Column="1" Grid.Row="0" Margin="3" /> <TextBox Grid.Column="1" Grid.Row="1" Margin="3" /> <TextBox Grid.Column="1" Grid.Row="2" Margin="3" /> <Button Grid.Column="1" Grid.Row="3" HorizontalAlignment="Right" MinWidth="80" Margin="3" Content="Send" /> </Grid>
تغییر اندازه در سمت کد هم میتواند توسط کدهای صورت گیرد.
Auto sized GridLength.Auto Star sized new GridLength(1,GridUnitType.Star) Fixed size new GridLength(100,GridUnitType.Pixel)
Grid grid = new Grid(); ColumnDefinition col1 = new ColumnDefinition(); col1.Width = GridLength.Auto; ColumnDefinition col2 = new ColumnDefinition(); col2.Width = new GridLength(1,GridUnitType.Star); grid.ColumnDefinitions.Add(col1); grid.ColumnDefinitions.Add(col2);
یکی از تگهای ویژه داخل گری،د تگ Grid Splitter است. برای قرارگیری تگ splitter ابتدا باید یک سطر یا ستون بین سطر و ستون هایی که میخواهید از یکدیگر جدا شوند ایجاد کنید و اندازهی آن را auto تعیین کنید و سپس مانند بقیهی اشیا توسط Grid.Column یا Grid.Row مانند کد زیر تگ splitter را به آن اختصاص دهید.
<Grid> <Grid.ColumnDefinitions> <ColumnDefinition Width="*"/> <ColumnDefinition Width="Auto"/> <ColumnDefinition Width="*"/> </Grid.ColumnDefinitions> <Label Content="Left" Grid.Column="0" /> <GridSplitter HorizontalAlignment="Right" VerticalAlignment="Stretch" Grid.Column="1" ResizeBehavior="PreviousAndNext" Width="5" Background="#FFBCBCBC"/> <Label Content="Right" Grid.Column="2" /> </Grid>
BasedOnAlignment | مقدار پیش فرض این گزینه است و مشخص میکند سطر یا ستونی طرفی باید تغییر اندازه دهد که در Alignment آن آمده است |
CurrentAndNext | ستون یا سطر جاری به همراه ستون یا سطر بعدی |
PreviousAndCurrent | ستون یا سطر جاری به همراه ستون یا سطر قبلی |
PreviousAndNext | سطر یا ستون قبلی و بعدی که بهترین گزینه برای انتخاب است. |
ساخت Custom Layout یا یک پنل سفارشی (اختصاصی)
در این دو قسمت، شما با پنلهای متفاوتی آشنا شدید که قابلیتهای مفیدی داشتند؛ ولی گاهی اوقات هیچ کدام از اینها به کار شما نمیآیند و دوست دارید پنلی داشته باشید که مطابق میل شما عمل کند. برای ساخت یک پنل سفارشی یک کلاس میسازیم که از کلاس Panel ارث بری میکند. در اینجا دو متد برای Override کردن وجود دارند:
MeasureOverride : تعیین اندازه پنل بر اساس اندازه تعیین شده برای المانهای فرزند و فضای موجود.
ArrangeOverride: مرتب سازی المانها در فضای موجود نهایی.
کد نمونه:
public class MySimplePanel : Panel { // Make the panel as big as the biggest element protected override Size MeasureOverride(Size availableSize) { Size maxSize = new Size(); foreach( UIElement child in InternalChildern) { child.Measure( availableSize ); maxSize.Height = Math.Max( child.DesiredSize.Height, maxSize.Height); maxSize.Width= Math.Max( child.DesiredSize.Width, maxSize.Width); } } // Arrange the child elements to their final position protected override Size ArrangeOverride(Size finalSize) { foreach( UIElement child in InternalChildern) { child.Arrange( new Rect( finalSize ) ); } } }
TreeMapPanel
Animating Tile Panel
Radial Panel
Element Flow Panel
Ribbon Panel
خواصی که باید در Layoutها با آنها بیشتر آشنا شویم:
Horizontal & Vertical Alignment
با دادن این خاصیت به کنترلهای موجود، نحوه قرار گیری و موقعیت آنها مشخص میگردد. جدول زیر بر ساس انواع موقعیتهای مختلف تشکیل شده است:
Margin & Padding
این خاصیتها حتما برای شما آشنا هستند. خاصیت margin فاصله کنترل از لبههای Layout است و خاصیت Padding فاصله محتویات کنترل از لبههای کنترل است.
Clipping
در صورتی که خاصیت ClipToBounds پنل برابر False باشند به این معناست که المانها میتوانند از لبههای پنل خارج شوند، در صورتی که برابر True باشد مقدار خارج شده نمایش نمییابد.
Scrolling
موقعیکه از پنلی استفاده میکنید که با تمام شدن ناحیهاش روبرو شدهاید ولی کنترلهای داخلش هنوز ادامه دارند، نیاز به یک اسکرول به شدت احساس میشود. در این حالت میتوان از ScrollViewer استفاده کرد.
<ScrollViewer> <StackPanel> <Button Content="First Item" /> <Button Content="Second Item" /> <Button Content="Third Item" /> </StackPanel> </ScrollViewer>
مقدمهای بر Docker
دو مفهوم اساسی در محیط Docker وجود دارند که دانستن آنها ضروری است: Image و Container
image عملا چیزی است که از آن برای Build یک Container استفاده میشود. image دارای یک سری فایلهای لازم و اساسی است که باعث میشود بر روی یک Operation System اجرا شود؛ مثل Ubuntu یا Windows. بنابراین شما Application Framework خود را خواهید داشت و همچنین Databaseی که با آن کار میکند. بنابراین قابلیت استفاده از زبانها و فریم ورکهای مختلف چون Asp.net Core, Nodejs, Python و غیره را خواهد داشت. یک image به خودی خود غیر قابل استفاده است تا زمانیکه بر روی یک Container توزیع شده باشد، تا قابلیت اجرا پیدا کند. بنابراین نقطهی شروع اصلی اجرایی یک برنامه با Container مربوط به آن میباشد.
به صورت خلاصه Image یک template از نوع Readonly است که ترکیبی از لایههای File System میباشد، به همراه فایلهای share شدهی دیگر (از قبیل فریم ورکها و ...) که میتوانند یک Docker Container Instance را تولید نمایند.
Container یک محیط امن و ایزوله است که به وسیلهی image ساخته شده است و میتواند اجرا، متوقف، منتقل و یا حذف شود (بطور قابل ملاحظهای اجرا کردن و متوقف کردن آن سریع میباشد).
تفاوت Docker Containers و Virtual Machines
Virtual Machines همیشه بر روی Host Operation System اجرا میشوند (که میتواند بر روی ویندوز یا لینوکس باشد) و بعد از آن اجرای Guest OS بر روی سطحی به نام Hypervisor. پس میتوان گفت یک کپی کامل از سیستم عامل است که که بر روی hypervisor اجرا میشود و خودش نیز بر روی سخت افزار اجرا میشود. بنابراین میتوان مثل شکل زیر، یک App داشت که عملا یک سری باینری و کتابخانه است و اگر قرار باشد بر روی سیستم عاملهای مختلفی کار کند، احتیاج به کپی کردن کل آن میباشد و بطور واضحی زمان و هزینهی بیشتری برای بالا آوردن آن لازم است.
اما بر خلاف آن، داکر با استفاده از ابزاری به نام Docker Engine کار میکند که میتواند Containerهای مختلفی از OSهای مختلف را اجرا نماید و نیازی به کپی گرفتن از کل سیستم عامل برای اجرای هر container نخواهد بود.
بنابراین با استفاده از ابزارهای مجازی سازی چون Vmware، نسخهی کاملی را از سیستم عامل مطبوع خود میتوان نصب و اجرا نمود؛ اما برخلاف آن با استفاده از داکر، یک نسخهی کوچک از سیستم عامل، بدون وابستگیها و پیچیدگیهای نسخهی اصلی در اختیار خواهد بود.
با این وجود، بوسیله داکر به راحتی میتوان تعداد زیادی از Containerها را به راحتی و با سرعت بالا اجرا نموده و مورد تست و ارزیابی قرار داد.
چطور Docker میتواند سریعتر از Virtual Machineها عمل کند ؟
داکر از چیزی به نام Copy On Write استفاده میکند؛ به معنای کپی کردن همزمان با نوشتن. همانطور که گفته شد هر Container از یک Image ساخته میشود و عملا Imageها همان FileSystemهای از قبل تولید شده هستند و هر کدام از لایهای از کتابخانهها استفاده میکنند که برای اجرای برنامههای کاربردی مورد استفاده قرار میگیرند. سرور آپاچی را در نظر بگیرید، به عنوان یک فایل image که FileSystem بر روی آن ذخیره شدهاست. با نصب Php یک لایه بر روی لایه دیگر ایجاد شده و فقط تغییرات جدید به آن اضافه خواهند شد و حال اگر بخواهید تغییری را بر روی source code خود بدهید، عملا فقط آن تغییر به Image و FileSystem اضافه خواهد شد. این معماری لایه لایه باعث تولید یک FileSystem بصورت read-only میشود که شامل لایههای متفاوتی است و سبب کم حجم شدن آن، بالا رفتن سرعت آن میشود و همچنین با استفاده از Caching، قدرت زیادی را بدان میبخشد.
پس همانطور که در شکل فوق مشاهده میکنید، هر image از لایههای مختلفی تشکیل شده است و توانایی به اشتراک گذاشتن این لایههای متمایز از یکدیگر در Containerها وجود دارد.
بنابراین طبق شکل فوق، بحث را اینگونه خلاصه میکنیم که هر Image از ترکیبی از لایههایی از نوع read-only تشکیل شده است و با اضافه شدن Container، عملا یک لایهی دیگری که قابلیت read/write را دارد بر روی آن اضافه میشود و درون آن source code میتواند قرار گیرد و اینکه بر مبنای شکل زیر میبینید که قابلیت به اشتراک گذاری Image layerها به Containerهای مختلف تعبیه شده است که باعث میشود لایهی نصب شده بر روی سیستم، بصورت اشتراکی قابل استفادهی مجدد باشد و فضای دیسک کمتری، به علاوه سرعت اجرای بالاتری را داشته باشد. هر لایه یک مقدار هش شدهی یکتایی را در اختیار دارد تا از لایههای دیگر تمیز داده شود و قابل شناسایی باشد.
داکر در شبکه چگونه کار میکند؟
ضمنا نکتهی قابل توجه که در مقالههای بعدی به صورت عملی به آن میپردازیم این است که با استفاده از داکر میتوانیم وب سرورهایی را بر روی Containerهای مختلفی داشته باشیم که همگی بر روی پورت بطور مثال 80 هستند؛ طوری که درون هر Container بدلیل ایزوله بودن پروسسهای مخصوص Container مربوط به خود، به پورتهای باز داخل آن شبکه دسترسی دارند و میتوانند پورت در نظر گرفته شدهی درون Container را با پورت دیگری بیرون Container به اصطلاح Expose نمایند.
ضمن اینکه نکتهی دیگری که وجود دارد، ارتباط Containerها با یکدیگر است. برای مثال یک Container برای Database و دیگری برای WebApp میباشد که باید به همدیگر link شده تا قابل استفاده گردند و عملا نیازی به نوشتن ip یکدیگر در این حالت وجود ندارد. البته راههای دیگری از قبیل Compose کردن نیز وجود دارد که در ادامه بیشتر با آنها آشنا خواهیم شد.
Docker Volume چیست؟
بحث دیگری که وجود دارد، Volumeها هستند که قسمتی از FileSystemها میباشند و بصورت ساده، مثال کاربردیاش میتواند قسمتی از یک سیستم و دایرکتوری خاصی را بر روی Container خاصی Map کردن باشد و عملا داخل آن دایرکتوری میتواند source code بوده باشد (یکی از راههای ممکن برای map کردن source code به container) و بر روی Container ایجاد شود.
فوایدی که با استفاده از Volumeها میتوان به آن رسید از قبیل موارد زیر میباشند:
قابلیت به اشتراک گذاری یک Volume بین Containerهای مختلف که به شدت میتواند قابل استفاده باشد.
Data Volumeها ماندگار هستند. یعنی حتی بعد از اینکه Container مربوطه را حذف نمایید، volume مربوط به آن بطور اتوماتیک حذف نمیشود (مگر اینکه خودتان دستور حذف کردن آن را وارد نمایید). پس عملا قابلیت استفادهی مجدد را نیز خواهد داشت.
طبق شکل فوق ما میتوانیم درون یک container یک volume داشته باشیم. وقتی ما چیزی را درون آن مینویسیم عملا داریم در قسمت خاصی به نام Docker Host عمل write کردن را انجام میدهیم که باعث میشود داکر متوجه آن شود. وقتی اسمی را به یک Volume انتساب میدهیم همانند /var/www، در واقع یک اسم مستعار (alias) میباشد که اشاره میکند به این Docker host موجود. در ادامه بیشتر با Volumeها آشنا خواهیم شد.
DockerFile و ساخت imageها چگونه است؟
روش دیگر برای اجرای source code در داکر، ساخت یک image اختصاصی از آن و اجرا کردن آن بر روی یک container مجزا است. با استفاده از DockerFile میتوانید imageهای خود را build کرده که عملا هر image در آخر باید به یک سیستم عامل برسد و همانطور که گفته شد به صورت لایهای کار میکنند و مراتب اجرای آن از قبیل working directory و expose کردن بر روی پورتی خاص، همچنین استفاده از Environment Variableها میباشد و همچنین با استفاده از DockerHub (که نسخهی enterprise نیز دارد) میتوان imageهای ساخته شده را بر روی cloud نگه داشت و همهی اعضای تیم از یک image بخصوص استفاده کنند؛ برای مثال همهی اعضای تیم از یک نسخهی Nodejs استفاده کنند و اشتباها بر روی ماشینهای توسعهی مختلف برنامه نویسان، از نسخههای مختلفی استفاده نشود و همچنین روند بهروز رسانی به سادگی انجام گیرد.
مزایای Docker برای برنامه نویسان
فرض کنید که یک App Service از Azure تهیه کرده باشید. تستهای unit, integration, acceptance را انجام داده و با خیال راحت Container خود را از طریق برای مثال Visual studio team service بر روی App service به صورت انتشار از طریق مدل Continuous Integration و Continuous Deployment داشته باشید. پس عملا داکر به Devops بودن محیط و چابک بودن تیم توسعه کمک شایانی کرده و فرآیندهای سخت و زمانبر انتقال Codeها از محیط توسعه به محیط انتشار را تسریع میبخشد.
بنابراین از داکر به راحتی میتوان در محیط Production نیز استفاده کرد و مزایای فوق العاده ای را برای برنامه نویسان ارائه کرده است. بطور مثال فرض کنید در تولید نرمافزار یک Web server ، تعدادی Database و یک Caching server که کانفیگ کردن، اجرا و ... به صورت عادی بسیار صعب و مشکل ساز بوده را به راحتی میتوان اجرا نمود. ضمن اینکه ممکن است هر کدام از ابزارهایی که استفاده شده، فقط مخصوص سیستم عاملی خاص باشد که قاعدتا احتیاج به بالا آوردن Virtual Machine خواهید بود و در سناریوهای خاصی مثل سیستم هایی با معماری Microservice که هر کدام از این ریز سرویسها ممکن است زبان، فریم ورک، دیتابیس و ... مخصوص به خود را داشته باشند، عملا کار بسیار سخت و پر هزینه خواهد بود (ضمن اینکه استفادهی همزمان از چند Virtual Machine در کنار هم در محیط توسعه، حجم زیادی از memory و disk سیستم شما را خواهد گرفت و شما را مجبور به ارتقای سیستم خود خواهد کرد!).
مشکل دیگری که Docker آن را حل کرده، Conflictهای ورژنهای مختلف ابزارهای مورد استفاده است. به راحتی میتوان Containerی از Imageها را به صورت ایزوله با ورژنهای مختلفی ایجاد کرد تا بطور کامل برنامه نویسان را از مشکل همیشگی بهروزرسانیها و Role-back کردنها آسوده خاطر نماید.
از آنجایی که داکر قابلیت اجرای در محیط production را نیز دارد، عملا محیط Development با محیط Production تفاوتی ندارد و این جملهی معروف که «در سیستم من کار میکند اما در نسخهی انتشار داده شده خیر» دیگر اتفاق نخواهد افتاد.
به راحتی میتوانید از یک Image خاص، Containerهای ایزولهی متفاوتی را ساخته و همگی آنها را در کنار هم اجرا نمود و مورد تست و ارزیابی قرار داد.
Dokcer hub
مخرنی است از هزاران Image آماده از قبیل سیستم عامل، فریم ورک و... که قابلیت استفادهی مجدد خواهد داشت. همچنین شما میتوانید Imageهای خود را نیز بدان اضافه نموده تا دیگران از آن استفاده نمایند. استفاده از مخزنهای public آن رایگان میباشد. از آنجایی که Docker یک محصول متن باز و رایگان است، یک بخش از درآمدهای آن از فروش اختصاصی مخزنها در DokcerHub میباشد (چیزی شبیه به Private Repository در Github).
بیشتر از این به مفاهیم نمیپردازیم. برای مطالعهی بیشتر، کتاب فوق العادهی Mastering Docker را پیشنهاد میکنم.
شروع به کار با Docker
بعد از نصب کردن نسخهی رسمی Docker و باز کردن ترمینال مربوطه، اولین دستوراتی را که باید با آن آشنا باشیم، شامل موارد زیر میباشد:
لیست Imageهای کش شدهی بر روی سیستم:
docker images
docker ps
برای آزمایش کردن و نصب اولین image، دستور زیر را وارد میکنیم (میتوانید اطلاعات بیشتری از imageها را در dockerHub پیدا کنید). من در اینجا kitematic/hello-world-nginx را به عنوان image از مخزن dokcerhub، بر روی سیستم خود pull کردهام (این یک نسخهی بسیار سبک از کانتینر nginx میباشد).
docker pull kitematic/hello-world-nginx
حال وقت اجرای این image و توزیع آن بر روی container میباشد که با استفاده از دستور زیر است:
docker run -p 80:80 kitematic/hello-world-nginx
بعد از اجرای این دستور میتوانید با وارد کردن ip مربوط به virtual machine ساخته شده بر روی سیستم خود (اگر از مک یا ویندوز استفاده میکنید احتمالا 192.168.99.100 خواهد بود) که البته با دستور docker-machine ip میتوانید آن را پیدا کنید و وارد کردن آن بر روی مرورگر خود، تصویری مثل زیر را مشاهده کنید:
بدین معناست که container شما اجرا شده و قابلیت مورد استفاده قرار گرفتن را خواهد داشت. حال اگر دستور docker ps را مجددا وارد نمایید، اطلاعات این container را از نوع id, status port و غیره، مشاهده خواهید کرد.
git log --oneline
Install-Module -Name Microsoft.PowerShell.Crescendo
$Configuration = @{ '$schema' = "https://aka.ms/PowerShell/Crescendo/Schemas/2021-11" Commands = @() } $parameters = @{ Verb = "Get" Noun = "GitLog" OriginalName = "git" } $Configuration.Commands += New-CrescendoCommand @parameters $Configuration | ConvertTo-Json -Depth 3 | Out-File ./git-ps.json
{ "Commands": [ { "Verb": "Get", "Noun": "GitLog", "OriginalName": "git", "OriginalCommandElements": null, "Platform": [ "Windows", "Linux", "MacOS" ], "Elevation": null, "Aliases": null, "DefaultParameterSetName": null, "SupportsShouldProcess": false, "ConfirmImpact": null, "SupportsTransactions": false, "NoInvocation": false, "Description": null, "Usage": null, "Parameters": [], "Examples": [], "OriginalText": null, "HelpLinks": null, "OutputHandlers": null } ], "$schema": "https://aka.ms/PowerShell/Crescendo/Schemas/2021-11" }
"": "https://aka.ms/PowerShell/Crescendo/Schemas/2021-11",
اکنون باید این فایل Configuration را به Crescendo معرفی کنیم تا cmdlet را برایمان تولید کند. اینکار را توسط Export-CrescendoModule انجام خواهیم داد:
Export-CrescendoModule -Configuration ./git-ps.json -ModuleName ./git-ps.psm1
با اجرای دستور فوق، فایلهای git.psm1 و همچنین git.psd1 تولید خواهند شد. نیاز به بررسی فایلهای جنریت شده نیست؛ چون تنها جایی که با آن باید در ارتباط باشیم، همان فایل JSON ابتدای بحث است که در ادامه آن را بررسی خواهیم کرد. اما قبل از آن اجازه دهید ماژول تولید شده را Import کنیم و دستور Get-GitLog را وارد کنیم:
PP /> Import-Module ./git-ps.psd1 PS /> Get-GitLog usage: git [-v | --version] [-h | --help] [-C <path>] [-c <name>=<value>] [--exec-path[=<path>]] [--html-path] [--man-path] [--info-path] [-p | --paginate | -P | --no-pager] [--no-replace-objects] [--bare] [--git-dir=<path>] [--work-tree=<path>] [--namespace=<name>] [--super-prefix=<path>] [--config-env=<name>=<envvar>] <command> [<args>] These are common Git commands used in various situations: start a working area (see also: git help tutorial) clone Clone a repository into a new directory init Create an empty Git repository or reinitialize an existing one work on the current change (see also: git help everyday) add Add file contents to the index mv Move or rename a file, a directory, or a symlink restore Restore working tree files rm Remove files from the working tree and from the index examine the history and state (see also: git help revisions) bisect Use binary search to find the commit that introduced a bug diff Show changes between commits, commit and working tree, etc grep Print lines matching a pattern log Show commit logs show Show various types of objects status Show the working tree status grow, mark and tweak your common history branch List, create, or delete branches commit Record changes to the repository merge Join two or more development histories together rebase Reapply commits on top of another base tip reset Reset current HEAD to the specified state switch Switch branches tag Create, list, delete or verify a tag object signed with GPG collaborate (see also: git help workflows) fetch Download objects and refs from another repository pull Fetch from and integrate with another repository or a local branch push Update remote refs along with associated objects 'git help -a' and 'git help -g' list available subcommands and some concept guides. See 'git help <command>' or 'git help <concept>' to read about a specific subcommand or concept. See 'git help git' for an overview of the system.
همانطور که مشاهده میکنید، خروجی دستور git، نمایش داده شدهاست. دلیل آن نیز این است که در فایل configuration، هیچ آرگومانی را به عنوان ورودی آن تعیین نکردهایم. برای اضافه کردن آرگومانهای موردنظر باید پراپرتی OrginalCommandElements را مقدار دهی کنیم:
"OriginalCommandElements": ["log", "--oneline"],
بنابراین با فراخوانی دستور Get-GitLog، در اصل دستور git log —oneline فراخوانی خواهد شد:
PS /> Get-GitLog e9590e8 init
اما تا اینجا نیز خروجی به صورت رشتهایی است. برای داشتن یک خروجی Object، باید پراپرتی OutputHandlers را از Configuration، تغییر دهیم:
"OutputHandlers": [ { "ParameterSetName": "Default", "Handler": "$args[0] | ForEach-Object { $hash, $message = $_.Split(' ', 2) ; [PSCustomObject]@{ Hash = $hash; Message = $message } }" } ]
در اینجا توسط args$ به خروجی کامند اصلی دسترسی خواهیم داشت. این خروجی را سپس با کمک ForEach-Object، به یک شیء با پراپرتیهای Hash و Message تبدیل کردهایم. در اینجا فقط میخواستم روال تهیه یک آبجکت را از کامندهایی که خروجی JSON ندارند، نشان دهم؛ اما خوشبختانه توسط پرچم pretty در git log، امکان تهیهی خروجی JSON را نیز داریم:
git log --pretty=format:'{"commit": "%h", "author": "%an", "date": "%ad", "message": "%s"}'
در نتیجه عملاً نیازی به split کردن نیست و بجای آن میتوانیم به صورت مستقیم، خروجی را توسط ConvertFrom-Json پارز کنیم:
"OutputHandlers": [ { "ParameterSetName": "Default", "Handler": "$args[0] | ConvertFrom-Json" } ]
همچنین درون فایل schema با کمک پراپرتی Parameters، امکان تعریف پارامتر را نیز برای کامند Get-GitLog خواهیم داشت. به عنوان مثال میتوانیم فلگ reverse را نیز به کامند اصلی از طریق PowerShell ارسال کنیم:
"Parameters": [ { "Name": "reverse", "OriginalName": "--reverse", "ParameterType": "switch", "Description": "Reverse the order of the commits in the output." } ],
دقت داشته باشیم که با هربار تغییر فایل schema باید توسط دستور Export-CrescendoModule ماژول موردنظر را تولید کنید:
Export-CrescendoModule -Configuration ./git-ps.json -ModuleName ./git-ps.psm1 Import-Module ./git-ps.psd1
در نهایت cmdletمان به این صورت قابل استفاده خواهد بود:
%userprofile%\.templateengine\dotnetcli
و یا قالبی را که در قسمت قبل، به سیستم dotnet new اضافه کردیم، مدخل تعریف آن، در فایل templatecache.json ذیل، ثبت شدهاست (short name آنرا در این فایل جستجو کنید):
%userprofile%\.templateengine\dotnetcli\v2.0.0-preview2-006497\templatecache.json
برای حذف قالب تعریف شده از سیستم dotnet new، تنها دستور ذیل وجود دارد که سبب حذف تعریف تمام قالبهای سفارشی جدید میشود:
dotnet new --debug:reinit
ساخت بستهی نیوگت از قالب سفارشی
- برای ساخت بستهی نیوگت، ابتدا یک پوشهی مجزا را خارج از پروژهی خود ایجاد کنید (تصویر فوق).
- سپس آخرین نگارش فایل nuget.exe را از آدرس https://dist.nuget.org/index.html دریافت کنید و به داخل این پوشه کپی نمائید.
- فایل pack.bat دارای این یک سطر است:
nuget pack .\nuget\Templates.nuspec
- در ادامه داخل پوشهی nuget، مطابق تصویر فوق، پوشهای به نام Content و فایل خالی Templates.nuspec را ایجاد کنید.
پوشهی Content در برگیرندهی قسمتی از پروژهاست که قرار است درون بستهی نیوگت قرارگیرد (یعنی تمام فایلهای پروژه به همراه پوشهی مخصوص template.config. باید به اینجا کپی شوند). برای مثال پوشههای Bin و Obj و یا اسکریپتهای جانبی را میشود در اینجا لحاظ نکرد.
- محتوای فایل Templates.nuspec یک چنین ساختاری را دارد:
<?xml version="1.0" encoding="utf-8"?> <package xmlns="http://schemas.microsoft.com/packaging/2010/07/nuspec.xsd"> <metadata> <id>DNT.Identity</id> <version>1.0.0</version> <description>Empty DNT.Identity project</description> <authors>VahidN (https://www.dntips.ir/)</authors> <language>en-US</language> <projectUrl>https://github.com/VahidN/DNTIdentity</projectUrl> <licenseUrl>https://github.com/VahidN/DNTIdentity/blob/master/LICENSE.md</licenseUrl> <packageTypes> <packageType name="Template" /> </packageTypes> </metadata> </package>
- اکنون فایل pack.bat را اجرا کنید. پس از آن فایلی مانند DNT.Identity.1.0.0.nupkg تولید خواهد شد که آنرا میتوان در سایت nuget.org مانند سایر بستههای نیوگت آپلود کرد و به اشتراک گذاشت.
یک نکته: میشد فایل nuget.exe و pack.bat را در کنار پوشهی Content و فایل Templates.nuspec هم قرار داد. در این حالت پس از اجرای دستور nuget pack، فایلهای exe و bat نیز داخل فایل نهایی تولیدی قرار میگرفتند. بنابراین بهتر است اینها را درون یک پوشه قرار نداد.
نحوهی نصب یک قالب جدید پروژههای NET Core. از طریق نیوگت
پس از آپلود فایل nupkg حاصل در سایت nuget.org، اکنون نحوهی نصب آن در سیستم به صورت ذیل است:
در حالت عمومی:
dotnet new --install [name]::[version]
dotnet new --install DNT.Identity::*
همانطور که در تصویر فوق نیز ملاحظه میکنید، این قالب جدید در کنار سایر قالبهای پیشفرض SDK مربوط به NET Core. قرار گرفتهاست.
اکنون کار با این قالب نصب شده، همانند قسمت «نحوهی ایجاد یک پروژهی جدید بر اساس قالب نصب شده» مطلب پیشین است:
dotnet new dntidentity -n MyNewProj