چرا پایتون خیلی کند است؟
در نگارشهای قبلی، پس از اجرای برنامه، صرفا یک سطر زیر نمایش داده میشد:
Now listening on: http://localhost:5000
Now listening on: https://localhost:5001 Now listening on: http://localhost:5000
علت هدایت خودکار به آدرس HTTPS، به تغییرات فایل آغازین برنامه بر میگردد:
public void Configure(IApplicationBuilder app, IHostingEnvironment env) { if (env.IsDevelopment()) { app.UseDeveloperExceptionPage(); } else { app.UseExceptionHandler("/Home/Error"); app.UseHsts(); } app.UseHttpsRedirection();
اگر خواستید این شمارهی پورت را تغییر دهید، میتوانید به صورت زیر عمل کنید:
services.AddHttpsRedirection(options => options.HttpsPort = 5002);
services.AddHsts(options => { options.MaxAge = TimeSpan.FromDays(100); options.IncludeSubDomains = true; options.Preload = true; });
اما چرا برنامه در حالت HTTPS قابل مشاهده نیست؟
پس از نصب SDK نگارش جدید NET Core.، یک مجوز SSL توسعه نیز به سیستم عامل اضافه میشود:
ASP.NET Core ------------ Successfully installed the ASP.NET Core HTTPS Development Certificate.
برای مشاهدهی این مجوز، دستور certmgr.msc را در قسمت run ویندوز وارد کرده و enter کنید:
این مجوز پیش فرض در قسمت «Personal/Certificates» با نام «ASP.NET Core HTTPS development certificate» قابل مشاهدهاست که در حقیقت یک Self Signed Certificate است و به صورت پیش فرض توسط سیستم معتبر و قابل اطمینان شناخته نمیشود.
برای اعلام قابل اطمینان بودن این مجوز به سیستم، در همین کنسول مدیریت مجوزها، بر روی این مجوز کلیک راست کرده و آنرا کپی کنید. سپس آنرا در مسیر «Trusted Root Certification Authorities/Certificates» قرار دهید (paste کنید).
در این حالت صفحه دیالوگ فوق ظاهر میشود. آنرا تائید کنید تا این مجوز توسعه، به قسمت مجوزهای امن و معتبر سیستم اضافه شود.
روش دوم انجام اینکار، استفاده از دستور زیر است:
dotnet install tool dotnet-dev-certs -g --version 2.1.0-preview1-final dotnet dev-certs https --trust
پس از اینکار اگر مرورگر را ریفرش کنید، باز هم همان خطای قبلی نمایش داده میشود. برای رفع این مشکل باید یکبار مرورگر را کاملا بسته و مجددا اجرا کنید تا مجوز جدید را دریافت کند:
تنظیمات مخصوص IIS Express برای اجرای برنامههای ASP.NET Core 2.1
دستور «dotnet run» از IIS برای اجرا استفاده نمیکند و مبتنی بر وب سرور Kestrel است. تنظیمات IIS و IIS Express از فایل Properties\launchSettings.json خوانده میشوند که اینبار به صورت زیر تغییر کردهاست:
{ "iisSettings": { "windowsAuthentication": false, "anonymousAuthentication": true, "iisExpress": { "applicationUrl": "http://localhost:4929", "sslPort": 44313 } }, "profiles": { "IIS Express": { "commandName": "IISExpress", "launchBrowser": true, "environmentVariables": { "ASPNETCORE_ENVIRONMENT": "Development", "ASPNETCORE_HTTPS_PORT": "44313" } }, "TestWebApp": { "commandName": "Project", "launchBrowser": true, "environmentVariables": { "ASPNETCORE_ENVIRONMENT": "Development", "ASPNETCORE_URLS": "https://localhost:5001;http://localhost:5000" } } } }
تبدیل html به pdf با کیفیت بالا
- CLR Injection: Runtime Method Replacer
- .NET CLR Injection: Modify IL Code during Run-time
- Hawkeye - The .Net Runtime Object Editor
- کار خود مایکروسافت است: Moles - Replace any .NET method with a delegate البته مایکروسافت برای کارهای Native ویندوز هم یک کتابخانه به نام detours دارد. نسخه 32 بیتی آن عمومی است و با C سازگار است.
- Modifying IL at runtime
- WPF Snoop
.NET Core + Angular Dashboard
Topics Covered:
- Building a dashboard application in Angular
- Building a Web API in .NET Core 2.0
- Using Chart.js to build stunning charts of different types
- Making HTTP requests using Angular to query a Web API
- Using Postman to send requests
- Working with Observables
- Using Input and Output decorators in Angular
- Using PostgreSQL and pgAdmin
- Automatically seeding a database with large amounts of sample data
- Styling an application using custom CSS and Bootstrap 4
- Using Map, Filter, and Reduce in Javascript
- Creating Routes in Angular
- Get, Put, Post, Patch Web API Controller Action request types
- Configuring your API for CORS
تغییرات الگوریتمهای هش کردن اطلاعات
با حذف و تغییرنام کلاسهایی مانند SHA256Managed (و تمام کلاسهای Managed_) در NET Core.، معادل کدهایی مانند:
using (var sha256 = new SHA256Managed()) { // Crypto code here... }
public static string GetHash(string text) { using (var sha256 = SHA256.Create()) { var hashedBytes = sha256.ComputeHash(Encoding.UTF8.GetBytes(text)); return BitConverter.ToString(hashedBytes).Replace("-", "").ToLower(); } }
"dependencies": { "System.Security.Cryptography.Algorithms": "4.2.0" },
به علاوه اگر نیاز به محاسبهی هش حاصل از جمع چندین byte array را دارید، در اینجا میتوان از الگوریتمهای IncrementalHash به صورت ذیل استفاده کرد:
using (var md5 = IncrementalHash.CreateHash(HashAlgorithmName.MD5)) { md5.AppendData(byteArray1, 0, byteArray1.Length); md5.AppendData(byteArray2, 0, byteArray2.Length); var hash = md5.GetHashAndReset(); }
تولید اعداد تصادفی Thread safe در NET Core.
روشهای زیادی برای تولید اعداد تصادفی در برنامههای دات نت وجود دارند؛ اما مشکل اکثر آنها این است که thread safe نیستند و نباید از آنها در برنامههای چند ریسمانی (مانند برنامههای وب)، به نحو متداولی استفاده کرد. در این بین تنها کلاسی که thread safe است، کلاس RNGCryptoServiceProvider میباشد؛ آن هم با یک شرط:
private static readonly RNGCryptoServiceProvider Rand = new RNGCryptoServiceProvider();
بنابراین اگر در کدهای خود چنین تعریفی را دارید:
var rand = new RNGCryptoServiceProvider();
در NET Core. این کلاس به طور کامل حذف شدهاست و معادل جدید آن کلاس RandomNumberGenerator است که به صورت ذیل قابل استفاده است (و در عمل تفاوتی بین کدهای آن با کدهای RNGCryptoServiceProvider نیست):
public interface IRandomNumberProvider { int Next(); int Next(int max); int Next(int min, int max); } public class RandomNumberProvider : IRandomNumberProvider { private readonly RandomNumberGenerator _rand = RandomNumberGenerator.Create(); public int Next() { var randb = new byte[4]; _rand.GetBytes(randb); var value = BitConverter.ToInt32(randb, 0); if (value < 0) value = -value; return value; } public int Next(int max) { var randb = new byte[4]; _rand.GetBytes(randb); var value = BitConverter.ToInt32(randb, 0); value = value % (max + 1); // % calculates remainder if (value < 0) value = -value; return value; } public int Next(int min, int max) { var value = Next(max - min) + min; return value; } }
public class Startup { public void ConfigureServices(IServiceCollection services) { services.TryAddSingleton<IRandomNumberProvider, RandomNumberProvider>();
نیاز به الگوریتمهای رمزنگاری متقارن قوی و معادل بهتر آنها در ASP.NET Core
ASP.NET Core به همراه یکسری API جدید است به نام data protection APIs که روشهایی را برای پیاده سازی بهتر الگوریتمهای هش کردن اطلاعات و رمزنگاری اطلاعات، ارائه میدهند و برای مثال ASP.NET Core Identity و یا حتی Anti forgery token آن، در پشت صحنه دقیقا از همین API برای انجام کارهای رمزنگاری اطلاعات استفاده میکنند.
برای مثال اگر بخواهید کتابخانهای را طراحی کرده و در آن از الگوریتم AES استفاده نمائید، نیاز است تنظیم اضافهتری را جهت دریافت کلید عملیات نیز اضافه کنید. اما با استفاده از data protection APIs نیازی به اینکار نیست و مدیریت ایجاد، نگهداری و انقضای این کلید به صورت خودکار توسط سیستم data protection انجام میشود. کلیدهای این سیستم موقتی هستند و طول عمری محدود دارند. بنابراین باتوجه به این موضوع، روش مناسبی هستند برای تولید توکنهای Anti forgery و یا تولید محتوای رمزنگاری شدهی کوکیها. بنابراین نباید از آن جهت ذخیره سازی اطلاعات ماندگار در بانکهای اطلاعاتی استفاده کرد.
فعال سازی این سیستم نیازی به تنظیمات اضافهتری در ASP.NET Core ندارد و جزو پیش فرضهای آن است. در کدهای ذیل، نمونهای از استفادهی از این سیستم را ملاحظه میکنید:
public interface IProtectionProvider { string Decrypt(string inputText); string Encrypt(string inputText); } namespace Providers { public class ProtectionProvider : IProtectionProvider { private readonly IDataProtector _dataProtector; public ProtectionProvider(IDataProtectionProvider dataProtectionProvider) { _dataProtector = dataProtectionProvider.CreateProtector(typeof(ProtectionProvider).FullName); } public string Decrypt(string inputText) { var inputBytes = Convert.FromBase64String(inputText); var bytes = _dataProtector.Unprotect(inputBytes); return Encoding.UTF8.GetString(bytes); } public string Encrypt(string inputText) { var inputBytes = Encoding.UTF8.GetBytes(inputText); var bytes = _dataProtector.Protect(inputBytes); return Convert.ToBase64String(bytes); } } }
public class Startup { public void ConfigureServices(IServiceCollection services) { services.TryAddSingleton<IProtectionProvider, ProtectionProvider>();
مستندات مفصل این API را در اینجا میتوانید مطالعه کنید.
معادل الگوریتم Rijndael در NET Core.
همانطور که عنوان شد، طول عمر کلیدهای data protection API محدود است و به همین جهت برای کارهایی چون تولید توکنها، رمزنگاری کوئری استرینگها و یا کوکیهای کوتاه مدت، بسیار مناسب است. اما اگر نیاز به ذخیره سازی طولانی مدت اطلاعات رمزنگاری شده وجود داشته باشد، یکی از الگوریتمهای مناسب اینکار، الگوریتم AES است.
الگوریتم Rijndael نگارش کامل دات نت، اینبار نام اصلی آن یا AES را در NET Core. پیدا کردهاست و نمونهای از نحوهی استفادهی از آن، جهت رمزنگاری و رمزگشایی اطلاعات، به صورت ذیل است:
public string Decrypt(string inputText, string key, string salt) { var inputBytes = Convert.FromBase64String(inputText); var pdb = new Rfc2898DeriveBytes(key, Encoding.UTF8.GetBytes(salt)); using (var ms = new MemoryStream()) { var alg = Aes.Create(); alg.Key = pdb.GetBytes(32); alg.IV = pdb.GetBytes(16); using (var cs = new CryptoStream(ms, alg.CreateDecryptor(), CryptoStreamMode.Write)) { cs.Write(inputBytes, 0, inputBytes.Length); } return Encoding.UTF8.GetString(ms.ToArray()); } } public string Encrypt(string inputText, string key, string salt) { var inputBytes = Encoding.UTF8.GetBytes(inputText); var pdb = new Rfc2898DeriveBytes(key, Encoding.UTF8.GetBytes(salt)); using (var ms = new MemoryStream()) { var alg = Aes.Create(); alg.Key = pdb.GetBytes(32); alg.IV = pdb.GetBytes(16); using (var cs = new CryptoStream(ms, alg.CreateEncryptor(), CryptoStreamMode.Write)) { cs.Write(inputBytes, 0, inputBytes.Length); } return Convert.ToBase64String(ms.ToArray()); } }
ایجاد پروژههای خالی Blazor
در انتهای قسمت قبل، با روش ایجاد پروژههای خالی Blazor به کمک NET SDK 5x. آشنا شدیم. به همین جهت دو پوشهی جدید BlazorWasmSample و BlazorServerSample را ایجاد کرده و از طریق خط فرمان و با کمک NET CLI.، در پوشهی اولی دستور dotnet new blazorwasm و در پوشهی دومی دستور dotnet new blazorserver را اجرا میکنیم.
البته اجرای این دو دستور، نیاز به اتصال به اینترنت را هم برای بار اول دارند؛ تا فایلهای مورد نیاز و بستههای مرتبط را دریافت و restore کنند. بسته به سرعت اینترنت، حداقل یک ربعی را باید صبر کنید تا دریافت ابتدایی بستههای مرتبط به پایان برسد. برای دفعات بعدی، از کش محلی NuGet، برای restore بستههای blazor استفاده میشود که بسیار سریع است.
بررسی ساختار پروژهی Blazor Server و اجرای آن
پس از اجرای دستور dotnet new blazorserver در یک پوشهی خالی و ایجاد پروژهی ابتدایی آن:
همانطور که مشاهده میکنید، ساختار این پروژه، بسیار شبیه به یک پروژهی استاندارد ASP.NET Core از نوع Razor pages است.
- در پوشهی properties آن، فایل launchSettings.json قرار دارد که برای نمونه، شماره پورت اجرایی برنامه را در حالت اجرای توسط دستور dotnet run و یا توسط IIS Express مشخص میکند.
- پوشهی wwwroot آن، مخصوص ارائهی فایلهای ایستا مانند wwwroot\css\bootstrap است. در ابتدای کار، این پوشه به همراه فایلهای CSS بوت استرپ است. در ادامه اگر نیاز باشد، فایلهای جاوا اسکریپتی را نیز میتوان به این قسمت اضافه کرد.
- در پوشهی Data آن، سرویس تامین اطلاعاتی اتفاقی قرار دارد؛ به نام WeatherForecastService که هدف آن، تامین اطلاعات یک جدول نمایشی است که در ادامه در آدرس https://localhost:5001/fetchdata قابل مشاهده است.
- در پوشهی Pages، تمام کامپوننتهای Razor برنامه قرار میگیرند. یکی از مهمترین صفحات آن، فایل Pages\_Host.cshtml است. کار این صفحهی ریشه، افزودن تمام فایلهای CSS و JS، به برنامهاست. بنابراین در آینده نیز از همین صفحه برای افزودن فایلهای CSS و JS استفاده خواهیم کرد. اگر به قسمت body این صفحه دقت کنیم، تگ جدید کامپوننت قابل مشاهدهاست:
<body> <component type="typeof(App)" render-mode="ServerPrerendered" />
همچنین در همینجا، تگهای دیگری نیز قابل مشاهده هستند:
<body> <component type="typeof(App)" render-mode="ServerPrerendered" /> <div id="blazor-error-ui"> <environment include="Staging,Production"> An error has occurred. This application may no longer respond until reloaded. </environment> <environment include="Development"> An unhandled exception has occurred. See browser dev tools for details. </environment> <a href="" class="reload">Reload</a> <a class="dismiss">🗙</a> </div> <script src="_framework/blazor.server.js"></script> </body>
- در پوشهی Shared، یکسری فایلهای اشتراکی قرار دارند که قرار است در کامپوننتهای واقع در پوشهی Pages مورد استفاه قرار گیرند. برای نمونه فایل Shared\MainLayout.razor، شبیه به master page برنامههای web forms است که قالب کلی سایت را مشخص میکند. داخل آن Body@ را مشاهده میکنید که به معنای نمایش صفحات دیگر، دقیقا در همین محل است. همچنین در این پوشه فایل Shared\NavMenu.razor نیز قرار دارد که ارجاعی به آن در MainLayout.razor ذکر شده و کار آن نمایش منوی آبیرنگ سمت چپ صفحهاست.
- در پوشهی ریشهی برنامه، فایل Imports.razor_ قابل مشاهدهاست. مزیت تعریف usingها در اینجا این است که از تکرار آنها در کامپوننتهای razor ای که در ادامه تهیه خواهیم کرد، جلوگیری میکند. هر using تعریف شدهی در اینجا، در تمام کامپوننتها، قابل دسترسی است؛ به آن global imports هم گفته میشود.
- در پوشهی ریشهی برنامه، فایل App.razor نیز قابل مشاهدهاست. کار آن تعریف قالب پیشفرض برنامهاست که برای مثال به Shared\MainLayout.razor اشاره میکند. همچنین کامپوننت مسیریابی نیز در اینجا ذکر شدهاست:
<Router AppAssembly="@typeof(Program).Assembly" PreferExactMatches="@true"> <Found Context="routeData"> <RouteView RouteData="@routeData" DefaultLayout="@typeof(MainLayout)" /> </Found> <NotFound> <LayoutView Layout="@typeof(MainLayout)"> <p>Sorry, there's nothing at this address.</p> </LayoutView> </NotFound> </Router>
- فایل appsettings.json نیز همانند برنامههای استاندارد ASP.NET Core در اینجا مشاهده میشود.
- فایل Program.cs آن که نقطهی آغازین برنامهاست و کار فراخوانی Startup.cs را انجام میدهد، دقیقا با یک فایل Program.cs برنامهی استاندارد ASP.NET Core یکی است.
- در فایل Startup.cs آن، همانند قبل دو متد تنظیم سرویسها و تنظیم میانافزارها قابل مشاهدهاست.
public void ConfigureServices(IServiceCollection services) { services.AddRazorPages(); services.AddServerSideBlazor(); services.AddSingleton<WeatherForecastService>(); }
قسمتهای جدید متد Configure آن، ثبت مسیریابی توکار BlazorHub است که مرتبط است با اتصال دائم SignalR برنامه و اگر مسیری پیدا نشد، به Host_ هدایت میشود:
public void Configure(IApplicationBuilder app, IWebHostEnvironment env) { // ... app.UseEndpoints(endpoints => { endpoints.MapBlazorHub(); endpoints.MapFallbackToPage("/_Host"); }); }
که به همراه 13 درخواست و نزدیک به 600 KB دریافت اطلاعات از سمت سرور است.
این برنامهی نمونه، به همراه سه صفحهی نمایش Home، نمایش یک شمارشگر و نمایش اطلاعاتی از پیش آماده شدهاست. اگر صفحهی شمارشگر آنرا باز کنیم، با کلیک بر روی دکمهی آن، هرچند مقدار current count افزایش مییابد، اما شاهد post-back متداولی به سمت سرور نیستیم و این صفحه بسیار شبیه به صفحات برنامههای SPA (تک صفحهای وب) به نظر میرسد:
همانطور که عنوان شد، مدخل blazor.server.js فایل Pages\_Host.cshtml، کار به روز رسانی UI و هدایت رخدادها را به سمت سرور به صورت خودکار انجام میدهد. به همین جهت است که post-back ای را مشاهده نمیکنیم و برنامه، شبیه به یک برنامهی SPA به نظر میرسد؛ هر چند تمام رندرهای آن سمت سرور انجام میشوند و توسط SignalR به سمت کلاینت بازگشت داده خواهند شد.
برای نمونه اگر بر روی دکمهی شمارشگر کلیک کنیم، در برگهی network مرورگر، هیچ اثری از آن مشاهده نمیشود (هیچ رفت و برگشتی را مشاهده نمیکنیم). علت اینجا است که اطلاعات متناظر با این کلیک، از طریق web socket باز شدهی توسط SignalR، به سمت سرور ارسال شده و نتیجهی واکنش به این کلیکها و رندر HTML نهایی سمت سرور آن، از همین طریق به سمت کلاینت بازگشت داده میشود.
بررسی ساختار پروژهی Blazor WASM و اجرای آن
پس از اجرای دستور dotnet new blazorwasm در یک پوشهی خالی و ایجاد پروژهی ابتدایی آن:
همان صفحات پروژهی خالی Blazor Server در اینجا نیز قابل مشاهده هستند. این برنامهی نمونه، به همراه سه صفحهی نمایش Home، نمایش یک شمارشگر و نمایش اطلاعاتی از پیش آماده شدهاست. صفحات و کامپوننتهای پوشههای Pages و Shared نیز دقیقا همانند پروژهی Blazor Server قابل مشاهده هستند. مفاهیمی مانند فایلهای Imports.razor_ و App.razor نیز مانند قبل هستند.
البته در اینجا فایل Startup ای مشاهده نمیشود و تمام تنظیمات آغازین برنامه، داخل فایل Program.cs انجام خواهند شد:
namespace BlazorWasmSample { public class Program { public static async Task Main(string[] args) { var builder = WebAssemblyHostBuilder.CreateDefault(args); builder.RootComponents.Add<App>("#app"); builder.Services.AddScoped(sp => new HttpClient { BaseAddress = new Uri(builder.HostEnvironment.BaseAddress) }); await builder.Build().RunAsync(); } } }
تفاوت ساختاری دیگر این پروژهی WASM، با نمونهی Blazor Server، ساختار پوشهی wwwroot آن است:
که به همراه فایل جدید نمونهی wwwroot\sample-data\weather.json است؛ بجای سرویس متناظر سمت سرور آن در برنامهی blazor server. همچنین فایل جدید wwwroot\index.html نیز قابل مشاهدهاست و محتوای تگ body آن به صورت زیر است:
<body> <div id="app">Loading...</div> <div id="blazor-error-ui"> An unhandled error has occurred. <a href="" class="reload">Reload</a> <a class="dismiss">🗙</a> </div> <script src="_framework/blazor.webassembly.js"></script> </body>
- در ابتدای بارگذاری برنامه، یک loading نمایش داده میشود که در اینجا نحوهی تعریف آن مشخص است. همچنین اگر خطایی رخ دهد نیز توسط div ای با id مساوی blazor-error-ui اطلاع رسانی میشود.
- مدخل blazor.webassembly.js در اینجا، کار دریافت وب اسمبلی و فایلهای NET runtime. را انجام میدهد؛ برخلاف برنامههای Blazor Server که توسط فایل blazor.server.js، یک ارتباط دائم SignalR را با سرور برقرار میکردند تا کدهای رندر شدهی سمت سرور را دریافت و نمایش دهند و یا اطلاعاتی را به سمت سرور ارسال کنند: برای مثال بر روی دکمهای کلیک شدهاست، اطلاعات مربوطه را در سمت سرور پردازش کن و نتیجهی نهایی رندر شده را بازگشت بده. اما در اینجا همه چیز داخل مرورگر اجرا میشود و برای این نوع اعمال، رفت و برگشتی به سمت سرور صورت نمیگیرد. به همین جهت تمام کدهای #C ما به سمت کلاینت ارسال شده و داخل مرورگر به کمک فناوری وب اسمبلی، اجرا میشوند. در اینجا از لحاظ ارسال تمام کدهای مرتبط با UI برنامهی سمت کلاینت به مرورگر کاربر، تفاوتی با فریمورکهایی مانند Angular و یا React نیست و آنها هم تمام کدهای UI برنامه را کامپایل کرده و یکجا ارسال میکنند.
در ادامه در همان پوشه، دستور dotnet run را اجرا میکنیم تا پروژه کامپایل و همچنین وب سرور آن نیز اجرا شده و برنامه در آدرس https://localhost:5001 قابل دسترسی شود.
که به همراه 205 درخواست و نزدیک به 9.6 MB دریافت اطلاعات از سمت سرور است. البته اگر همین صفحه را refresh کنیم، دیگر شاهد دریافت مجدد فایلهای DLL مربوط به NET Runtime. نخواهیم بود و اینبار از کش مرورگر خوانده میشوند:
در این برنامهی سمت کلاینت، ابتدا تمام فایلهای NET Runtime. و وب اسمبلی دریافت شده و سپس اجرای تغییرات UI، در همین سمت و بدون نیاز به اتصال دائم SignalR ای به سمت سرور، پردازش و نمایش داده میشوند. به همین جهت زمانیکه بر روی دکمهی شمارشگر آن کلیک میکنیم، اتفاقی در برگهی network مرورگر ثبت نمیشود و رفت و برگشتی به سمت سرور صورت نمیگیرد.
عدم وجود اتصال SignalR، مزیت امکان اجرای آفلاین برنامهی WASM را نیز میسر میکند. برای مثال یکبار دیگر همان برنامهی Blazor Server را به کمک دستور dotnet run اجرا کنید. سپس آنرا در مرورگر در آدرس https://localhost:5001 باز کنید. اکنون پنجرهی کنسولی که dotnet run را اجرا کرده، خاتمه دهید (قسمت اجرای سمت سرور آنرا ببندید).
بلافاصله تصویر «سعی در اتصال مجدد» فوق را مشاهده خواهیم کرد که به دلیل قطع اتصال SignalR رخ دادهاست. یعنی یک برنامهی Blazor Server، بدون این اتصال دائم، قادر به ادامهی فعالیت نیست. اما چنین محدودیتی با برنامههای Blazor WASM وجود ندارد.
البته بدیهی است اگر یک Web API سمت سرور برای ارائهی اطلاعاتی به برنامهی WASM نیاز باشد، API سمت سرور برنامه نیز باید جهت کار و نمایش اطلاعات در سمت کلاینت در دسترس باشد؛ وگرنه قسمتهای متناظر با آن، قادر به نمایش و یا ثبت اطلاعات نخواهند بود.
کار با Visual Studio
در این مقاله، یکسری توضیحاتی در مورد ویژگیهای کلیدی ویژوال استودیو به برنامه نویسهای (توسعه دهندههای) پروژههای Asp.net Core MVC ارائه میدهیم.
ایجاد یک پروژه
در ابتدا یک پروژهی وب جدید Asp.net core را به نام Working و بر اساس قالب Empty ایجاد میکنیم. سپس در کلاس startup، قابلیت MVC را فعال میکنیم (کدهای این قسمت، در فصل 5 کامل شرح داده شدهاست)
namespace Working { public class Startup { // This method gets called by the runtime. Use this method to add services to the container. // For more information on how to configure your application, visit https://go.microsoft.com/fwlink/?LinkID=398940 public void ConfigureServices(IServiceCollection services) { services.AddMvc(); } // This method gets called by the runtime. Use this method to configure the HTTP request pipeline. public void Configure(IApplicationBuilder app, IHostingEnvironment env) { if (env.IsDevelopment()) { app.UseDeveloperExceptionPage(); } //app.Run(async (context) => //{ // await context.Response.WriteAsync("Hello World!"); //}); } } }
ایجاد مدل:
یک پوشه جدید را به نام Models ایجاد میکنیم و بعد در این پوشه یک کلاس جدید را به نام Product ایجاد میکنیم و کدهای زیر را در کلاس ایجاد شده قرار میدهیم (این قسمت در فصل 5 نیز شرح داده شدهاست):
namespace Working.Models { public class Product { public string Name { get; set; } public decimal Price { get; set; } } }
namespace WorkingWithVisualStudio.Models { public class SimpleRepository { private static SimpleRepository sharedRepository = new SimpleRepository(); private Dictionary<string, Product> products = new Dictionary<string, Product>(); public static SimpleRepository SharedRepository => sharedRepository; public SimpleRepository() { var initialItems = new[] { new Product { Name = "Kayak", Price = 275M }, new Product { Name = "Lifejacket", Price = 48.95M }, new Product { Name = "Soccer ball", Price = 19.50M }, new Product { Name = "Corner flag", Price = 34.95M } }; foreach (var p in initialItems) { AddProduct(p); } } public IEnumerable<Product> Products => products.Values; public void AddProduct(Product p) => products.Add(p.Name, p); } }
نکته: من یک مشخصه (Property) استاتیک را به نام SharedRepository تعریف کردم که دسترسی به SimpleRepository را فراهم میکند و میتواند در طول برنامه از آن استفاده شود. این بهترین کار نیست، ولی میخواهم یک مشکل رایج را که در توسعه MVC روبرو میشوید، نشان دهم. من راه بهتری را برای کار با اجزای مشترک، در فصل 18 توضیح میدهم.
ایجاد Controller و View
در پوشه Controllers، یک فایل جدید را به نام HomeController.cs ایجاد میکنیم و کدهای زیر را در آن قرار میدهیم:
namespace WorkingWithVisualStudio.Controllers { public class HomeController : Controller { public IActionResult Index() => View(SimpleRepository.SharedRepository.Products); } }
@{ Layout = null; } <!DOCTYPE html> <html> <head> <meta name="viewport" content="width=device-width" /> <title>>Working with Visual Studio</title> </head> <body> <table> <thead> <tr> <td>Name</td> <td>Price</td> </tr> </thead> <tbody> @foreach (var p in Model) {<tr> <td>@p.Name</td> <td>@p.Price</td> </tr>} </tbody> </table> </body> </html>
دو نوع مختلف از بستههای نرم افزاری مورد نیاز برای Asp.Net Core MVC وجود دارند.
معرفی NuGet
ویژوال استودیو به همراه یک ابزار گرافیکی برای مدیریت بستههای NET. است که در یک پروژه گنجانده شدهاست. برای باز کردن این ابزار، گزینه Management NuGet Packages for Solution را از منوی Tools ➤ NuGet Package Manager انتخاب کنید. به این ترتیب ابزار NuGet باز میشود و لیستی از بستههایی که قبلا نصب شدهاند، نمایش داده میشود؛ همانطور که در شکل زیر نشان داده شدهاست:
برگهی Installed، خلاصهای از بستههایی را که قبلا در پروژه نصب شدهاند، نشان میدهد. از برگهی Browse، برای یافتن و نصب بستههای جدید میتوان استفاده کرد و برگهی Updates، فهرست package هایی را که نسخههای اخیر آنها منتشر شدهاند، نمایش میدهد.
معرفی بستهی MICROSOFT.ASPNETCORE.ALL
اگر شما از نسخههای قبلی Asp.Net Core استفاده کرده باشید، باید یک لیست طولانی از بستههای NuGet را به پروژه جدید خود اضافه نمایید. Asp.Net Core2 یک بستهی متفاوت را به نام Microsoft.AspNetCore.All معرفی میکند.
معرفی بستههای Nuget و موقعیت ذخیره سازی آنها
ابزار NuGet لیست بستههای پروژه را در فایل projectname.csproj نگهداری میکند. در اینجا <projectname> با نام پروژه جایگزین میشود. برای مثال در پروژه فوق اطلاعات Nuget، در فایل WorkingWithVisualStudio.csproj ذخیره میشوند. ویژوال استودیو محتویات فایل csproj را در پنجرهی Solution Explorer نمایش نمیدهد. برای ویرایش این فایل، روی پروژه در پنجرهی Solution Explorer راست کلیک کنید و گزینهی Edit WorkWithVisualStudio.csproj را از منوی باز شده، انتخاب کنید. ویژوال استودیو فایل را برای ویرایش باز میکند. فایل csproj یک فایل XML است و شما در آن عنصری را مانند قطعه کد زیر در آن میبینید که Asp.net Core Meta package را به پروژه اضافه میکند:
<ItemGroup> <PackageReference Include="Microsoft.AspNetCore.All" Version="2.0.0" /> </ItemGroup>
معرفی Bower
یک بسته Client-Side، شامل محتوایی است که به مشتری ارسال میشود؛ مانند فایلهای جاوا اسکریپت، Css Stylesheets و یا تصاویر. از Nuget برای مدیریت این نوع فایلها در پروژه نیز استفاده میشود. اما اکنون Asp.Net Core MVC پشتیبانی توکاری را از یک ابزار مدیریت بستههای سمت کاربر، به نام Bower نیز ارائه میدهد. Bower یک ابزار منبع باز ( Open Source ) است که در خارج از مایکروسافت و دنیای NET. توسعه داده شده و نگهداری میشود.
نکته: Bower به تازگی منسوخ شده اعلام گردیدهاست. ممکن است هشدارهایی را که ابزارهای جایگزین را پیشنهاد میکنند نیز مشاهده کنید. با این حال پشتیبانی از Bower با ویژوال استودیو یکپارچه شدهاست و در نگارش 2.1 ابزار مدیریت سمت کلاینت جدید دیگری را نیز بجای آن معرفی کردهاند.
معرفی لیست بستههای Bower
بستههای Bower از طریق فایل ویژهی bower.json مشخص میشوند. برای ایجاد این فایل در پنجره Solution Explorer روی پروژه WorkingWithVisualStudio راست کلیک کنید و Add -> New Item را از منوی باز شده انتخاب کنید. سپس قالب مورد نظر Bower Configuration File را از Asp.net Core -> Web -> General Category انتخاب نمائید؛ مانند تصویر زیر:
ویژوال استودیو نام bower.json را برای آن قرار میدهد. برروی ok کلیک میکنیم و یک فایل جدید، با محتویات پیشفرض زیر به پروژه اضافه میشود:
{ "name": "asp.net", "private": true, "dependencies": {} }
نکته: منبع بستههای Bower در لینک http://bower.io/search وجود دارد. شما میتوانید بستهها مورنظر را در اینجا جستجو و به پروژه اضافه کنید.
بعد از اینکه بستهها نصب شدند، محتویات فایل bower.json به صورت زیر میباشد:
{ "name": "asp.net", "private": true, "resolutions": { "jquery": "3.3.1" } }
فرمت | توضیحات |
3.3.7 | بیان شماره مستقیم بسته نصب شده و تطبیق دقیق آن با شمار نسخه ، e.g ، 3.3.7 |
* | با استفاده از یک ستاره به Bower اجازه نصب آخرین نسخه را میدهد |
3.3.7 =<3.3.7< | پیشوند یک شماره نسخه با < یا =< به Bower اجازه میدهد تا هر نسخه از بستهای که بزرگتر یا بزرگتر مساوی آن نسخهی معین است، نصب شود |
3.3.7 =>3.3.7> | پیشوند یک شماره نسخه با > یا => به Bower اجازه میدهد تا هر نسخه از بستهای را که کوچکتر یا کوچکتر و مساوی نسخهی معین است، نصب شود |
3.3.7~ | پیشوند یک شماره نسخه با یک tilde (با کاراکتر ~ ) به نسخههایی که دو شماره
اولیه آنها مشابه باشند، اجازه نصب میدهد؛ حتی اگر شماره آخر آن نسخه متفاوت
باشد. مانند نسخههای 3.3.9 و 3.3.8 و اجازه نصب نسخه 3.4.0 را نمیدهد؛ چون
شماره دوم آن متفاوت است. |
3.3.7^ | پیشوند یک شماره نسخه با یک قلم (کاراکتر ^) به نسخههایی که شماره اول آنها مشابه باشند، اجازه نصب میدهد؛ حتی اگر شماره دوم آنها متفاوت باشد. مانند نسخههای 3.3.1 و 3.4.1 و 3.5.1 اما نسخه 4.0.0 اجازه نصب ندارد |
مانند Nuget نیز Bower وابستگیهای مرتبط با بستههای اضافه شدهی به یک پروژه را مدیریت میکند. BootStrap برای دسترسی به برخی از ویژگیهای پیشرفته، به JQuery که یک کتابخانهی جاوا اسکریپتی است، تکیه میکند. به همین دلیل است که دو بسته را در شکل فوق نشان داده است. شما میتوانید لیست بستهها و وابستگیهای آنها را به صورت باز شده در بخش مورد نظر در Solution Explorer مشاهده کنید.
در ادامه کتاب، من از نسخه قبلی Bootstrap CSS framework استفاده میکنم. هنگامی که دارم این را مینویسم، تیم Bootstrap در حال توسعهی نسخهی 4 bootStrap است و چندین بار منتشر شدهاست. این نسخهها به عنوان "آلفا" برچسب گذاری شدهاند، اما کیفیت آنها بالا است و برای استفاده در نمونههای این کتاب به اندازه کافی پایدار است. با توجه به انتخاب نوشتن این کتاب با استفاده از Bootstrap 3 و نسخه پیش از نسخه بوت استرپ 4 و به زودی بایگانی شدن آن، تصمیم گرفتم از نسخه جدید استفاده کنم؛ حتی اگر برخی از نامهای کلاسها که برای شیوه نامههای عناصر HTML استفاده میشوند، احتمالا قبل از انتشار نهایی تغییر یابند. این مورد به این معنا است که شما باید همان نسخه از Bootstrap را که برای گرفتن نتایج موردنظر از خروجی نیاز دارید، استفاده کنید.
برای به روزرسانی بسته Bootstrap، شماره نسخه را در فایل bower.json تغییر دهید. مانند کد زیر:
{ "name": "asp.net", "private": true, "dependencies": { "bootstrap": "4.0.0-alpha.6" } }
توسعه نرم افزار وب اغلب میتواند یک فرآیند تکراری باشد، جایی که تغییرات کوچکی را به ویووها یا کلاسها میدهید و برنامه را اجرا میکنید تا اثرات آن را آزمایش کنید. MVC و ویژوال استودیو همکاری میکنند تا از این رویکرد مداوم استفاده کنند تا تغییرات را سریعتر و آسانتر ببینید.
اعمال تغییرات در Razor Views
در زمان توسعه، تغییراتی که به Razor View اعمال میشوند، به محض رسیدن درخواستهای HTTP، از مرورگر دریافت میشوند. برای اینکه ببینید چطور کار میکند، برنامه را با انتخاب گزینه Start Debugging از منوی Debug اجرا کنید و هنگامیکه یک برگهی مرورگر باز شد و اطلاعات نمایش داده شد، تغییراتی را که در زیر نمایش میدهم در فایل Index.cshtml اعمال کنید.
@model IEnumerable<WorkingWithVisualStudio.Models.Product> @{ Layout = null; } <!DOCTYPE html> <html> <head> <meta name="viewport" content="width=device-width" /> <title>>Working with Visual Studio</title> </head> <body> <h3>Products</h3> <table> <thead> <tr> <td>Name</td> <td>Price</td> </tr> </thead> <tbody> @foreach (var p in Model) { <tr> <td>@p.Name</td> <td>@($"{p.Price:C2}")</td> </tr>} </tbody> </table> </body> </html>
اعمال تغییرات در کلاسهای #C
برای کلاسهای #C، از جمله کنترلرها و مدلها، دو رویکرد موجود را که از طریق آیتمهای مختلف در منوی Debug انتخاب میشوند، شرح میدهم:
Start Without Debugging
تغییرات در کلاسها در پروژه به صورت خودکار زمانیکه یک درخواست HTTP دریافت میشود، برای مشاهدهی یک تجربهی توسعهی پویا، کامپایل میشوند. در این حالت برنامه بدون امکانات دیباگ و اشکالزادیی اجرا میشود.
Start Debugging
به شما اجزا میدهد صریح تغییرات را کامپایل کنید و برنامه را اجرا کنید ، بررسی مشکلات هم در زمان اجرا پروژه انجام میگیرد.به شما اجرا بررسی و تجزیه و تحلیل هر گونه مشکل در کد را میدهد.
کامپایل خودکار کلاس ها
در طول توسعه عادی، این چرخه کامپایل سریع به شما اجازه میدهد تا فورا تاثیر تغییرات خود را ببینید؛ حالا میتواند این تغییر اضافه نمودن یک اکشن جدید و یا ویرایش نمایش اطلاعات یک Model باشد. برای ارائهی این نوع از توسعه، ویژوال استودیو به محض رسیدن درخواست HTTP از مرورگر، تغییرات را دریافت و کلاسها را به صورت خودکار کامپایل میکند. برای دیدن اینکه چگونه کار میکند، گزینه Start Without Debugging را از منوی Debug در ویژوال استودیو انتخاب کنید. هنگامیکه مرورگر دادههای برنامه را نمایش میدهد، تغییرات زیر را در فایل Home controller ایجاد کنید:
namespace WorkingWithVisualStudio.Controllers { public class HomeController : Controller { public IActionResult Index() => View(SimpleRepository.SharedRepository.Products .Where(p => p.Price < 50)); } }
namespace WorkingWithVisualStudio.Models { public class SimpleRepository { private static SimpleRepository sharedRepository = new SimpleRepository(); private Dictionary<string, Product> products = new Dictionary<string, Product>(); public static SimpleRepository SharedRepository => sharedRepository; public SimpleRepository() { var initialItems = new[] { new Product { Name = "Kayak", Price = 275M }, new Product { Name = "Lifejacket", Price = 48.95M }, new Product { Name = "Soccer ball", Price = 19.50M }, new Product { Name = "Corner flag", Price = 34.95M } }; foreach (var p in initialItems) { AddProduct(p); } products.Add("Error", null); } public IEnumerable<Product> Products => products.Values; public void AddProduct(Product p) => products.Add(p.Name, p); } }
namespace WorkingWithVisualStudio { public class Startup { // This method gets called by the runtime. Use this method to add services to the container. // For more information on how to configure your application, visit https://go.microsoft.com/fwlink/?LinkID=398940 public void ConfigureServices(IServiceCollection services) { services.AddMvc(); } // This method gets called by the runtime. Use this method to configure the HTTP request pipeline. public void Configure(IApplicationBuilder app, IHostingEnvironment env) { if (env.IsDevelopment()) { app.UseDeveloperExceptionPage(); app.UseDeveloperExceptionPage(); } } } }
استفاده از Debugger
ویژوال استادیو از اجرای یک برنامه MVC با استفاده از Debugger نیز پشتیبانی میکند که اجازه میدهد برنامه برای بررسی وضعیت نرم افزار و دنبال کردن درخواستی که به برنامه ارسال میشود، متوقف و از این طریق، پیگیری شود. این مورد نیاز به یک سبک متفاوت از توسعه را دارد. زیرا تغییراتی را در کلاسهای #C میدهیم، تا زمانیکه برنامه مجددا راه اندازی نشود، اعمال نمیشوند ( هرچند تغییرات Razor View هنوز هم به صورت خودکار اعمال میشوند). این سبک توسعه به همراه استفادهی از ویژگی کامپایل خودکار نیست؛ اما Debugger ویژوال استودیو عالی است و میتواند بینش عمیقتری را در مورد نحوهی کارکرد برنامه داشته باشد. برای اجرای برنامه با استفاده Debugger، در ویژوال استودیو از منوی Debug گزینهی Start Debugging را انتخاب کنید. ویژوال استودیو کلاسهای #C در پروژه را قبل از اجرای برنامه کامپایل میکند. اما شما همچنان میتوانید با استفاده از موارد موجود در منوی Build، کد خود را به صورت دستی نیز کامپایل کنید.
Debugger عامل اصلی خطا را نمایش نمیدهد؛ تنها مکان آنرا آشکار میکند. عبارتیکه ویژوال استودیو برجسته میکند نشان میدهد که این مشکل زمانی رخ میدهد که فیلتر کردن اشیاء با استفاده از LINQ انجام شود، اما یک کار کوچک لازم است تا از جزئیات کاسته شود و به علت اصلی برسد.
Breakpoint عبارتی است که به Debugger میگوید تا برنامه را متوقف کند و کنترل دستی برنامه را به برنامه نویس میدهد. شما میتوانید وضعیت برنامه را بازبینی کنید و ببینید چه اتفاقی میافتد و به صورت اختیاری روند کاری را دوباره ادامه دهید.
برای ایجاد Breakpoint، روی عبارت راست کلیک کنید و در منوی باز شده، گزینه Breakpoint -> Insert Breakpoint را انتخاب کنید.
به عنوان مثال: یک Breakpoint به خط کد AddProduct در کلاس SimpleRepository اعمال کنید. همانطور که در شکل زیر نمایش داده میشود:
برنامه را اجرا کنید؛ با استفاده از Debug -> Start Debugging و یا با استفاده از Debug -> Restart برنامه را Restart میکنیم. در طی درخواست اولیه HTTP، برنامه اجرا میشود تا به نقطهای که Break Point دارد برسد و در آنجا برنامه متوقف میشود. در این نقطه، شما میتوانید از آیتمهای منوی Debug ویژوال استودیو یا کنترلها در بالای پنجره، برای کنترل اجرای برنامه استفاده کنید؛ یا از نمایشهای مختلف Debugger موجود از طریق Debug -> Windows برای بررسی وضعیت برنامه استفاده میکنیم.
اگر اشارهگر ماوس را بر روی پارامتر p به متد AddProduct که توسط Debugger برجسته شدهاست، حرکت دهید، یک فرم ظاهر خواهد شد که ارزش فعلی p را نشان میدهد؛ همانطور که در شکل زیر نشان داده شدهاست. من یک نمونه بزرگ شده از محتویات فرم ظاهر شده را نمایش میدهم تا به راحتی بتوانید متن در آن را بخوانید.
این مورد ممکن است مؤثر به نظر نرسد، چون شیء داده در یک سازنده همانند BreakPoint تعریف شدهاست. اما این ویژگیها برای هر متغیری کار میکند. شما میتوانید مقادیر را مشاهده کنید تا مقادیر خود و فیلد آنها را ببینید. هر مقدار دارای یک دکمه پین کوچک به سمت راست است. برای زمانیکه کد در حال اجراست، برای نظارت بر مقدار، از آن استفاده کنید.
اشارهگر ماوس را بر روی متغیر P قرار دهید و مرجع محصول را پین کنید. مرجع پیوست شده را باز کنید تا بتوانید نام و قیمت را نیز ببینید؛ مانند شکل زیر:
گزینه Continue را از منوی Debug در ویژوال استادیو انتخاب کنید تا برنامه ادامه پیدا کند. از آنجا که در برنامه حلقه Foreach وجود دارد، برنامه که دوباره اجرا میشود، وقتی مجددا به BreakPoint رسید، برنامه متوقف میشود. مقادیر پین شده در شکل زیر نشان میدهند که چگونه متغیر P و خواص آن تغییر میکنند.
استفاده از پنجره متغیرهای محلی ( Local Windows )
یکی از ویژگیهای مرتبط، پنجره Locals است که با انتخاب گزینهی منوی Debug ➤ Windows ➤ Locals باز میشود. پنجرهی Locals، مقدار متغیرها را به شکلی مشابه پنل پین شده نمایش میدهد، اما در اینجا تمام اشیاء محلی را نسبت به Break Point نمایش میدهد؛ همانطور که در شکل زیر نشان داده شدهاست:
هربار که Continue را انتخاب میکنید، اجرای برنامه ادامه یافته و یک شیء دیگر توسط حلقه foreach پردازش میشود.
اگر ادامه دهید، در زمان ویرایش کد، در هر دو پنجره Locals و در مقادیر پنل پین شده، شما مرجع Null را میبینید. برای کنترل اجرای برنامه، میتوانید جریان را از طریق کد خود در دیباگر دنبال کنید و احساس کنید که چه اتفاقی میافتد.
استفاده از Browser Link
ویژگی Browser Link میتواند روند توسعه را با قرار دادن یک یا چند مرورگر تحت کنترل ویژوال استودیو، ساده سازی کند. این ویژگی مخصوصا مفید است اگر شما نیاز به دیدن اثر تغییرات را در طیف وسیعی از مرورگرها دارید. قابلیت Browser Link با و یا بدون Debugger کار میکند و به این معنا است که میتوانیم هر فایلی را در پروژه تغییر دهیم و تاثیر تغییر را بدون نیاز به تغییری در مرورگر مشاهده کنیم.
راه اندازی BrowserLink
برای فعال کردن Browser Link باید در کلاس Startup، تنظیمات را تغییر دهید. مانند کد زیر:
namespace WorkingWithVisualStudio { public class Startup { // This method gets called by the runtime. Use this method to add services to the container. // For more information on how to configure your application, visit https://go.microsoft.com/fwlink/?LinkID=398940 public void ConfigureServices(IServiceCollection services) { services.AddMvc(); } // This method gets called by the runtime. Use this method to configure the HTTP request pipeline. public void Configure(IApplicationBuilder app, IHostingEnvironment env) { if (env.IsDevelopment()) { app.UseDeveloperExceptionPage(); app.UseBrowserLink(); app.UseDeveloperExceptionPage(); } app.Run(async (context) => { await context.Response.WriteAsync("Hello World!"); }); } } }
استفاده از Browser Link
برای درک اینکه Browser Link چگونه کار میکند، در ویژوال استودیو گزینه Start Without Debugging را از منوی Debug انتخاب میکنیم. ویژوال استودیو برنامه را اجرا میکند و یک برگه جدید مرورگر را برای نمایش نتیجه باز میکند. با بازبینی HTML ارسال شده به مرورگر، شما خواهید دید که حاوی بخش دیگری مانند این است:
<!DOCTYPE html> <html> <head> <meta name="viewport" content="width=device-width" /> <title>>Working with Visual Studio</title> </head> <body> <h3>Products</h3> <table> <thead> <tr><td>Name</td><td>Price</td></tr> </thead> <tbody> <tr><td>Lifejacket</td><td>£48.95</td></tr> <tr><td>Soccer ball</td><td>£19.50</td></tr> <tr><td>Corner flag</td><td>£34.95</td></tr> </tbody> </table> <!-- Visual Studio Browser Link --> <script type="application/json" id="__browserLink_initializationData"> {"requestId":"968949d8affc47c4a9c6326de21dfa03","requestMappingFromServer":false} </script> <script type="text/javascript" src="http://localhost:55356/d1a038413c804e178ef009a3be07b262/browserLink" async="async"></script> <!-- End Browser Link --> </body> </html>
ویژوال استادیو یک جفت عناصر اسکریپت را به HTML فرستاده شدهی به مرورگر اضافه میکند که برای بازکردن یک اتصال طولانی مدت HTTP با سرور برنامه کاربردی است؛ تا زمانیکه ویژوال استودیو مجددا برنامه را ریاستارت کند. کد زیر تغییر در فایل Index و تاثیر استفاده از Browser Link را نشان میدهد.
@model IEnumerable<WorkingWithVisualStudio.Models.Product> @{ Layout = null; } <!DOCTYPE html> <html> <head> <meta name="viewport" content="width=device-width" /> <title>>Working with Visual Studio</title> </head> <body> <h3>Products</h3> <p>Request Time: @DateTime.Now.ToString("HH:mm:ss")</p> <table> <thead> <tr> <td>Name</td> <td>Price</td> </tr> </thead> <tbody> @foreach (var p in Model) { <tr> <td>@p.Name</td> <td>@($"{p.Price:C2}")</td> </tr>} </tbody> </table> </body> </html>
کد جاوا اسکریپتی که در HTML ارسال شده به مرورگر جاسازی شده، صحفه را دوباره بارگذاری میکند؛ برای دیدن تاثیرات کد اضافه شده که اضافه کردن یک timestamp ساده است.
نکته: عناصر اسکریپت Browser Link فقط در پاسخهای موفق جاسازی شده است. به این معنا که اگر یک خطا هنگام کامپایل در هنگام اجرا کردن یک Razor View یا مدیریت یک درخواست ایجاد شود، اتصال بین مرورگر و ویژوال استودیو از بین میرود و شما بعد از حل مشکل باید صفحه را مجدد بارگذاری کنید.
استفاده از مرورگرهای متعدد
Browser Link میتواند برای نمایش یک برنامه در مرورگرهای متعددی به طور همزمان استفاده شود و میتواند زمانی مفید باشد که شما میخواهید تفاوتهای پیاده سازی را بین مرورگرهای مختلف کنترل کنید و یا ببینید که چگونه یک برنامه بر روی ترکیبی از مرورگرهای دسکتاپ و تلفن همراه ارائه میشود.
برای انتخاب مرورگرهایی که استفاده میشوند، مرورگر را با استفاده از دکمه IIS Express در نوار ابزار ویژوال استودیو، انتخاب کنید؛ همانطور که در شکل زیر نشان داده شده است.
ویژوال استادیو معمولا مرورگرهای رایجی را که نصب میشوند، نمایش میدهد. اما شما میتوانید با استفاده از دکمهی Add، برای اضافه کردن مرورگری که به صورت خودکار لیست نشده نیز استفاده کنید. همچنین میتوانید ابزار تست شخص ثالث مانند Browser Stack را نیز راه اندازی کنید که مرورگرها را بر روی سرویسهای ابری میزبان ( cloud-hosted ) و ماشینهای مجازی اجرا میکند.
من سه مرورگر را در شکل انتخاب کردم: Chrome ، Internet Explorer و Edge. با کلیک بر روی دکمه Browse، فعالیت هر سه مرورگر شروع میشود و باعث میشود URL مثال برنامه را بارگذاری کند؛ همانطور که در شکل نشان داده شده است.
با استفاده از منوی Browser Link Dashboard، شما میتوانید ببینید که چه مرورگرهایی در Browser Link انتخاب شدهاند. داشبورد آن نشانی اینترنتی نمایش داده شده توسط هر مرورگر را نشان میدهد و در اینجا هر مرورگر را میتوان به صورت جداگانه رفرش کرد.
آماده سازی جاوا اسکریپت و CSS برای استقرار
هنگامی که Client-Side بخشی از یک برنامه وب را ایجاد میکنید، معمولا تعدادی از فایلهای جاوا اسکریپت و CSS سفارشی را تهیه میکنید که برای تکمیل آنها، از بستههای نصب شدهی توسط Bower استفاده میشود. این فایلها نیاز به پردازش دارند تا آنها را برای تحویل در یک محیط تولید، بهینه سازی کنند تا تعداد درخواستهای HTTP و میزان پهنای باند شبکه مورد نیاز برای ارسال آنها به مشتری، به حداقل برسد. این فرآیند به عنوان بسته بندی شناخته میشود.
فعال کردن تحویل محتوای استاتیک
ASP.Net Core شامل پشتیبانی از ارائه فایلهای استاتیک از پوشه wwwroot به مشتریان است. اما این امکان به صورت پیشفرض در زمان ایجاد یک پروژهی خالی جدید فعال نیست و شما باید با قرار دادن عبارتی در فایل StartUp آن را فعال کنید؛ مانند کد زیر:
namespace WorkingWithVisualStudio { public class Startup { // This method gets called by the runtime. Use this method to add services to the container. // For more information on how to configure your application, visit https://go.microsoft.com/fwlink/?LinkID=398940 public void ConfigureServices(IServiceCollection services) { services.AddMvc(); } // This method gets called by the runtime. Use this method to configure the HTTP request pipeline. public void Configure(IApplicationBuilder app, IHostingEnvironment env) { if (env.IsDevelopment()) { app.UseDeveloperExceptionPage(); app.UseBrowserLink(); app.UseStaticFiles(); app.UseDeveloperExceptionPage(); } app.Run(async (context) => { await context.Response.WriteAsync("Hello World!"); }); } } }
اضافه کردن محتوای استاتیک به پروژه
برای نشان دادن فرآیند بسته بندی، من نیاز به اضافه کردن تعدادی محتوای استاتیک به پروژه و یکی کردن آنها با برنامهی نمونه را دارم. برای این منظور ابتدا یک پوشهی جدید را به نام wwwroot/css ایجاد کنید که محل متداولی برای فایلهای سفارشی CSS است. من فایلی را به نام First.css با استفاده از قالب آیتم Style Sheet اضافه کردم؛ همانطور که در شکل زیر نشان داده شده است. قالب Style Sheet در مسیر Asp.Net Core -> Web -> Content Section وجود دارد.
فایل First.Css را ویرایش کنید و محتوای زیر را در آن قرار دهید.
h3 { } table, td { border: 2px solid black; border-collapse: collapse; padding: 5px; }
فایلهای جاوا اسکریپت معمولا در پوشه wwwroot/js قرار میگیرند. من این پوشه را ایجاد کردم. فایلهای جاوا اسکریپت را میتوانید در مسیر Asp.Net Core -> Web -> Script انتخاب کنید. همانطور که در شکل زیر نشان داده شده است.
من کد جاوا اسکریپتی ساده زیر را به این فایل جدید اضافه کردم؛ همانطور که در لیست نشان داده شده است.
document.addEventListener("DOMContentLoaded", function () { var element = document.createElement("p"); element.textContent = "This is the element from the third.js file"; document.querySelector("body").appendChild(element); });
من به بیش از یک فایل جاوا اسکریپت نیاز دارم. بنابراین فایل دیگری را به نام fourth.js نیز در پوشه wwwroot ایجاد میکنم و محتوای زیر را در آن قرار میدهم.
document.addEventListener("DOMContentLoaded", function () { var element = document.createElement("p"); element.textContent = "This is the element from the fourth.js file"; document.querySelector("body").appendChild(element); });
به روز رسانی View
گام نهایی، به روز رسانی فایل Index.cshtml برای استفاده از Css و فایل جاوا اسکریپت است. کدهای آن در زیر نشان داده شده است:
@model IEnumerable<WorkingWithVisualStudio.Models.Product> @{ Layout = null; } <!DOCTYPE html> <html> <head> <meta name="viewport" content="width=device-width" /> <title>>Working with Visual Studio</title> <link rel="stylesheet" href="css/first.css" /> <link rel="stylesheet" href="css/second.css" /> <script src="js/third.js"></script> <script src="js/fourth.js"></script> </head> <body> <h3>Products</h3> <p>Request Time: @DateTime.Now.ToString("HH:mm:ss")</p> <table> <thead> <tr> <td>Name</td> <td>Price</td> </tr> </thead> <tbody> @foreach (var p in Model) { <tr> <td>@p.Name</td> <td>@($"{p.Price:C2}")</td> </tr>} </tbody> </table> </body> </html>
یکی کردن فایلهای سمت کلاینت در برنامههای MVC
در حال حاضر چهار فایل استاتیک وجود دارند و مرورگر باید چهار درخواست را برای دریافت فایلهای استاتیک ایجاد کند و هر یک از این فایلها نیازمند پهنای باند بیشتری است که باید به مشتری تحویل داده شود؛ زیرا آنها حاوی فضای سفید و نام متغیرها هستند که برای توسعه دهندهها معنا دار هستند؛ اما برای مرورگرها اهمیتی ندارند.
ترکیب فایلهایی هم نوع، تلفیق نامیده میشود و در آن کار ساختن فایلها به صورتی کوچکتر انجام میشود. هر دوی این کارها در برنامه Asp.Net Core MVC توسط Bundler & Minifier مخصوص ویژوال استودیو انجام میشود.
نصب افزونههای ویژوال استودیو
دسته بندی و یکی کردن فایلها
پس از نصب افزونه، ویژوال استودیو را مجددا راه اندازی کنید و پروژه نمونه را باز کنید. با افزودن افزونه، میتوانید چندین فایل هم نوع را در Solution Explorer انتخاب کنید. آنها را با یکدیگر ترکیب کرده و محتویات آنها را کوچکتر کنید. به عنوان مثال فایلهای First.css و Second.css را در Solution Explorer را انتخاب و کلیک راست کرده و سپس Bundler & Minifier -> Bundle and Minify Files را از منوی باز شده انتخاب کنید . همانطور که در شکل زیر نشان داده شده است.
فایل خروجی را با عنوان bundle.css ذخیره کنید. در Solution Explorer یک بسته جدید ایجاد میشود. اگر شما این فایل را باز کنید، خواهید دید که محتویات هر دو فایل CSS جداگانه ترکیب شدهاند و تمام فضای سفید آنها حذف شدهاست. البته شما نمیخواهید به طور مستقیم با این فایل کار کنید؛ اما این فایل کوچکتر است و فقط یک اتصال HTTP را برای ارائه CSS styles به مشتری نیاز دارد.
مراحل قبل را برای فایلهای third.js و fourth.js تکرار کنید تا فایلهای جدید bundle.js و bundle.min.js در پوشه wwwroot ایجاد شوند.
احتیاط: اطمینان حاصل کنید که فایلها را به ترتیبی که توسط مرورگر بارگیری میشوند، انتخاب کنید تا ترتیب دستورات Styleها یا دستورات کد را در فایلهای خروجی حفظ کنید. به عنوان مثال دقت کنید که فایل third.js قبل از فایل fourth.js انتخاب شده باشد تا مطمئن باشید دستورات به ترتیب و به درستی اجرا میشوند.
@model IEnumerable<WorkingWithVisualStudio.Models.Product> @{ Layout = null; } <!DOCTYPE html> <html> <head> <meta name="viewport" content="width=device-width" /> <title>>Working with Visual Studio</title> <link rel="stylesheet" href="css/bundle.min.css" /> <script src="js/bundle.min.js"></script> </head> <body> <h3>Products</h3> <p>Request Time: @DateTime.Now.ToString("HH:mm:ss")</p> <table> <thead> <tr> <td>Name</td> <td>Price</td> </tr> </thead> <tbody> @foreach (var p in Model) { <tr> <td>@p.Name</td> <td>@($"{p.Price:C2}")</td> </tr>} </tbody> </table> </body> </html>
همان زمان که عملیات جمع آوری و یکی کردن را انجام میدهید، رکورد عملیات انجام شده را در فایلی به نام bundleconfig.json در پوشهی wwwroot پروژه نگهداری میکند. در اینجا یک نمونه از فایل تولیدی را مشاهده میکنید:
[ { "outputFileName": "Views/wwwroot/css/bundle.css", "inputFiles": [ "Views/wwwroot/css/First.css", "Views/wwwroot/css/second.css" ] }, { "outputFileName": "Views/wwwroot/js/bundle.js", "inputFiles": [ "Views/wwwroot/js/fourth.js", "Views/wwwroot/js/third.js" ] } ]
خلاصه
در این بخش من توضیحاتی را در مورد ویژگیهایی که ویژوال استودیو برای طراحی برنامههای وب به توسعه دهندهها ارائه میدهد، شرح دادم که شامل کامپایل خودکار کلاسها، Browser Link و یکی کردن فایلهای سمت کلاینت ( bundling and minification ) بود.