نظرات مطالب
SignalR - قسمت سوم
خیلی خوب و کاربردی , واقعا خسته نباشید.

سئوال اینجاست , زمانی که پیامی رو ارسال میکنیم دستور زیر رو اجرا میکنیم که این پیام واسه بقیه اعضا هم ارسال بشه
public void SendMessage(string message, string id)
{
      Clients.reciveMessage(message, Users[id]);
}
زمانی که مثلا توی یک اتاق 10 نفر در یک زمان پیامی رو ارسال میکنند , واسه همه اعضا 10 تا Response جدا میاد ؟ اگه اینطور هست چطور میشه این مورد رو بهینه کرد ؟
مطالب
آشنایی با CLR: قسمت بیست و سوم
در قسمت قبل یاد گرفتیم که اگر یک ناشر، باگی را در یک اسمبلی برطرف کند، باید مدیر سیستم با تغییر فایل پیکربندی، نسخه‌ی جدید اسمبلی را به CLR معرفی کند. ولی اگر ناشر بخواهد این اسمبلی را در اختیار همه‌ی کاربرانش قرار دهد و به همه‌ی کاربران بگوید که باید فایل را تغییر دهید، این روش آن چنان راحت و مناسب نیست. به همین دلیل ناشر باید یک فایل تعیین سیاست داشته باشد، تا این کار راحت صورت بگیرد.
بیایید فرض کنیم که شما، ناشر این اسمبلی جدید با رفع باگ‌های اسمبلی قبلی هستید. موقعیکه شما یک اسمبلی جدید را توزیع می‌کنید، به همراه آن فایل پیکربندی جدیدی را تشکیل داده و ارسال می‌کنید. این فایل پیکربندی جدید دقیقا شبیه به همان فایل پیکربندی است که با آن آشنا شدیم، منتها همنام اسمبلی مورد نظر می‌باشد؛ مثل dotnettips.config برای dotnettips.dll.
<configuration>
     <runtime>
        <assemblyBinding xmlns="urn:schemas­microsoft­com:asm.v1">
           <dependentAssembly>
                <assemblyIdentity name="SomeClassLibrary"  publicKeyToken="32ab4ba45e0a69a1" culture="neutral"/>
                <bindingRedirect   oldVersion="1.0.0.0" newVersion="2.0.0.0" />
                <codeBase version="2.0.0.0"  href="http://www.Wintellect.com/SomeClassLibrary.dll"/>
             </dependentAssembly>
        </assemblyBinding>
     </runtime>
  </configuration>
در واقع این فایل، تنها یک تعیین سیاست برای این اسمبلی است و تنها از همین المان‌هایی که در بالا می‌بینید، می‌شود استفاده کرد و المان‌هایی غیر از آن‌ها مثل Probing یا publisher policy در اینجا قابل استفاده نیست. خطوط بالا به CLR میگویند، هر موقع به نسخه‌ی یک این اسمبلی ارجاعی را داشتی، از نسخه‌ی 2 آن استفاده کن. برای ساخت فایل بالا می‌توانید از طریق دستور زیر نیز اقدام کنید:
AL.exe /out:Policy.1.0.SomeClassLibrary.dll
          /version:1.0.0.0          
/keyfile:MyCompany.snk         
/linkresource:SomeClassLibrary.config
تشریح دستور بالا به شکل زیر است:

سوئییچ out باعث ساخت فایل PE با نام مشخص شده می‌باشد که تنها شامل یک manifest می‌شود و شامل 5 بخش می‌شود:
  بخش اول شامل عبارت policy است تا بگویید که این اسمبلی شامل یک فایل اطلاعاتی درباره سیاست‌های تعیین شده است.  بخش دوم و سوم مربوط به ورژن اسمبلی است که به ترتیب major و minor آن مشخص می‌شوند و این سیاست‌ها فقط روی این نسخه‌ها اتفاق می‌افتد. ادامه شماره نسخه‌ها چون revision number و ... اهمیتی ندارد و فقط همان دو مقدار اول شرط اصلی هستند. بخش چهارم هم شامل نام اسمبلی مربوطه می‌شود و بخش پنجم هم پسوند اسمبلی است.
سوئیچ version تنها مشخص کننده ورژن فایل پیکربندی است و هیچ ارتباطی با ورژن خود اسمبلی ندارد. این ورژن به این دلیل است که مثلا امروز ناشر دوست دارد که CLR به جای اسمبلی 1.0.0، نسخه‌ی 2.0.0 آن مورد استفاده قرار بگیرد. ولی در آینده تصمیم می‌گیرد از نسخه‌ی 1.0.0 به نسخه‌ی 2.5.0 هدایت شود و در اینجاست که بالاترین نسخه‌ی فایل پیکربندی مورد استفاده قرار می‌گیرد.

سوئیچ KeyFile بدیهی است که فایل سیاست‌های یک اسمبلی با نام قوی نیز باید با جفت کلید عمومی و خصوصی که برای خود اسمبلی مورد نظر استفاده می‌کنید، امضاء شود و بدین ترتیب CLR این اطمینان را کسب کند که واقعا این فایل پیکربندی متعلق به آن است.

سوئیچ linkresource هم میگوید که فایل پیکربندی قرار است جدای از اسمبلی باشد و ناشر باید این فایل را به همراه نسخه‌ی جدید اسمبلی ارسال و توزیع کند. شما نمی‌توانید با استفاده از سوئیچ EmbedResource فایل پیکربندی را داخل اسمبلی قرار دهید؛ چون CLR انتظار دارد این فایل جدا باشد. (در مورد این سوئیچ‌ها در قسمت شانزدهم توضیح داده‌ایم)

در صورتی که اسمبلی جدید ناشر، باگ‌های بیشتری به همراه داشته باشد، به طوریکه ادمین میخواهد فعلا این فایل سیاست‌های تعیین شده جدید را موقتا لغو کند، می‌تواند تگ زیر را در فایل پیکربندی اصلی به کار ببرد:
<publisherPolicy apply="no"/>
نحوه‌ی استفاده از این تگ را در قسمت قبلی دیده بودیم.

پایان فصل سوم و بخش اول
نظرات اشتراک‌ها
مقدمه‌ای بر زبان Go
واقعن زبان جالبی هست! یه جورایی میشه C مدرن! چند مدت پیش کار میکردم(2010) با این زبان واقعن لذت بخش هست، کن تامسون، rob pike و ... بزرگان یونیکس این زبان رو ساختن
مطالب
تبدیل بلوک‌های یونیکد در زیرنویس برای نمایش در تلویزیون‌ها و پلیرها
مقدمه
موقعی که سینمای ناطق کار خود را آغاز کرد، بسیاری از مردم از آن استقبال کردند و بسیاری از سینماگران که این استقبال را دیدند، رفته رفته به سمت سینمای ناطق کشیده شدند. ولی در این بین یک مشکلی ایجاد شده بود؛ اینکه ناشنوایان دیگر مانند قدیم یعنی دوران صامت نمی‌توانستند فیلم‌ها را تماشا کنند، پس نیاز بود این مشکل به نحوی رفع شود. از اینجا بود که ایده‌ی زیرنویس شکل گرفت و این مشکل را رفع نمود. بعدها فیلم‌ها انتقال دهنده‌ی فرهنگ و پیوند دهنده‌ی مردم با فرهنگ‌های مختلف شدند ولی تفاوت در زبان باعث می‌شد که این امر به خوبی صورت نگیرد. به همین علت زیرنویس، وظیفه‌ی دیگری را هم پیدا کرد و آن رساندن پیام فیلم با زبان خود مخاطب بود. امروزه تهیه‌ی زیرنویس‌ها توسط بسیاری از افراد که با زبان انگلیسی (آشنایی با یک زبان میانی برای ترجمه زیرنویس) آشنایی دارند رواج پیدا کرده و روزانه نزدیک به صد زیرنویس یا گاها بیشتر با زبان‌های مختلف بر روی اینترنت قرار می‌گیرند. بزرگترین سایتی که در حال حاضر با شهرت جهانی در این زمینه فعالیت دارد سایت  subscene.com  است.

آشنایی با انواع زیرنویس‌ها
زیرنویس‌ها فرمت‌های مختلفی دارند مانند srt,sub idx,smi و ... ولی در حال حاضر معروف‌ترین و معتبرترین فرمت در بین همه‌ی فرمت‌ها Subrip  با پسوند SRT می‌باشد که قالب متنی به صورت زیر دارد:
203
00:16:38,731 --> 00:16:41,325
<i>Happy Christmas, your arse
I pray God it's our last</i>
که باعث میشود حجم بسیار کمی در حد چند کیلوبایت داشته باشد.

بررسی مشکل ما با زیرنویس در تلویزیون‌ها
یکی از مشکلاتی که ما در اجرای زیرنویس‌ها بر روی تلویزیون‌ها داریم این است که حروف فارسی را به خوبی نمی‌شناسند و در هنگام نمایش با مشکل مواجه می‌شوند که البته در اکثر مواقع با تبدیل زیرنویس از ANSI به Unicode یا UTF-8 مشکل حل می‌شود. ولی در بعضی مواقع تلویزیون یا پلیرها از پشتیبانی زبان فارسی سرباز می‌زنند و زیرنویس را به شکل زیر نمایش می‌دهند.
سلام = م ا ل س
به این جهت ما از یک برنامه به اسم srttouni استفاده می‌کنیم که با استفاده یک روش جایگزینی و معکوس سازی، مشکل ما را حل می‌کند. ولی باز هم این برنامه مشکلاتی دارد و از آنجا که برنامه نویس این برنامه که واقعا کمال تشکر را از ایشان، دارم مشخص نیست، مجبور شدم به جای گزارش، خودم این مشکلات را حل کنم. 
مشکلات این برنامه :
  • عدم حذف تگ‌ها ، گاها برنامه نویس‌ها از تگ هایی چون Bold,italic,underline,color استفاده می‌کنند که معدود برنامه‌هایی آن را پشتیبانی کرده و تلویزیون و پلیرها هم که اصلا پشتیبانی نمی‌کنند و باعث میشود که متن روی تلویزیون مثل کد html ظاهر شود
  • بعضی جملات دوبار روی صفحه ظاهر می‌شوند.
  • تنها یک فایل را در هر زمان تبدیل می‌کند. مثلا اگر یک سریال چند قسمته داشته باشید، برای هر قسمت باید زیرنویس را انتخاب کرده و تبدیل کنید، در صورتی که میتوان دستور داد تمام زیرنویس‌های داخل دایرکتوری را تبدیل کرد یا چند زیرنویس را برای این منظور انتخاب کرد.

نحوه‌ی خواندن زیرنویس با کدنویسی
با تشکر از دوست عزیز ما در این صفحه می‌توان گفت یک کد تقریبا خوب و جامعی را برای خواندن این قالب داریم. بار دیگر نگاهی به قالب یک دیالوگ در زیرنویس می‌اندازیم و آن را بررسی می‌کنیم:
203
00:16:38,731 --> 00:16:41,325
<i>Happy Christmas, your arse
I pray God it's our last</i>
اولین خط شامل شماره‌ی خط است که از یک آغاز می‌گردد تا به تعداد دیالوگ‌ها، خط دوم، زمان آغاز و پایان دیالوگ مورد نظر است، موقعی که دیالوگ روی صفحه ظاهر میشود تا موقعی که دیالوگ از روی صفحه محو شود که به ترتیب بر اساس ساعت:دقیقه:ثانیه و میلی ثانیه می‌باشد. خطوط بعدی هم متن دیالوگ است است و بعد از پایان متن دیالوگ یک خط خالی زیر آن قرار می‌گیرد تا نشان دهد این دیالوگ به پایان رسیده است. اگر همین خط خالی حذف گردد برنامه‌هایی چون Media player classic خطهای زیری را جز متن دیالوگ قبلی به حساب می‌آورند و شماره خط و زمان بندی دیالوگ بعدی به عنوان متن روی صفحه ظاهر می‌گردند و بعضی player‌ها هم قاطی کرده و کلا زیرنویس را نمی‌خوانند یا اون خط رو نشون نمیدن مثل Kmplayer و هر کدام رفتار خاص خودشان را بروز می‌دهند.
کد زیر در کلاس SubRipServices وظیفه‌ی خواندن محتوای فایل srt را بر اساس عبارتی که دادیم دارد:
private readonly static Regex regex_srt = new Regex(@"(?<sequence>\d+)\r\n(?<start>\d{2}\:\d{2}\:\d{2},\d{3}) --\> " +
            @"(?<end>\d{2}\:\d{2}\:\d{2},\d{3})\r\n(?<text>[\s\S]*?)\r\n\r\n", RegexOptions.Compiled);

 public string ToUnicode(string lines)
        {

        string subtitle= regex_srt.Replace(lines,delegate(Match m)
             {
                 string text = m.Groups["text"].Value;
                 //1.remove tags
                 text = CleanScriptTags(text);

                 //2.replace letters
                 PersianReshape reshaper = new PersianReshape();
                 text = reshaper.reshape(text);
                 string[] splitedlines = text.Split(new string[] { Environment.NewLine }, StringSplitOptions.None);
                 text = "";
                 foreach (string line in splitedlines)
                 {
                     //3.reverse tags
                     text += ReverseText(reshaper.reshape(line))+Environment.NewLine ;
                 }
                 return
                     string.Format("{0}\r\n{1} --> {2}\r\n", m.Groups["sequence"], m.Groups["start"].Value,
                         m.Groups["end"]) + text + Environment.NewLine+Environment.NewLine ;
             }
            );

            return subtitle;
        }
در اولین خط ما یک Regular Expersion یا یک عبارت با قاعده تعریف کردیم که در اینجا میتوانید با خصوصیات آن آشنا شوید. ما برای این کلاس یک الگو ایجاد کردیم و بر حسب این الگو، متن یک زیرنویس را خواهد گشت و خطوطی را که با این تعریف جور در می‌آیند و معتبر هستند، برای ما باز می‌گرداند.
عبارتهایی که به صورت <name>? تعریف شده‌اند در واقع یک نامگذاری برای هر قسمت از الگوی ما هستند تا بعدا این امکان برای ما فراهم شود که خطوط برگشتی را تجزیه کنیم که مثلا فقط قسمت متن را دریافت کنیم، یا فقط قسمت زمان شروع یا پایان را دریافت کنیم و ...
متد tounicode یک آرگومان متنی دارد (lines) که شامل محتویات فایل  زیرنویس است. متد Replace در شی regex_srt با هر بار پیدا کردن یک متن بر اساس الگو در رشته lines دلیگیتی را فرا می‌خواند که در اولین پارامتر آن که از نوع matchEvaluator است، شامل اطلاعات متنی است که بر اساس الگو، یافت شده است. خروجی آن از نوع string می‌باشد که با متن پیدا شده بر اساس الگو جابجا خواهد کرد و در نهایت بعد از چندین بار اجرا شدن، کل متن‌های تعویض شده، به داخل متغیر subtitle ارسال خواهند شد.
کاری که ما در اینجا می‌کنیم این است که هر دیالوگ داخل زیرنویس را بر اساس الگو، یافته و متن آن را تغییر داده و متن جدید را جایگزین متن قبلی می‌کنیم. اگر زیرنویس ما 800 دیالوگ داشته باشد این دلیگیت 800 مرتبه اجرا خواهد شد.
از آنجا که ما تنها می‌خواهیم متن زیرنویس را تغییر دهیم، در اولین خط فرامین این دلیگیت تعریف شده، متن مورد نظر را بر اساس همان گروه‌هایی که تعریف کرده‌ایم دریافت می‌کنیم و در متغیر text قرار می‌دهیم:
m.Groups["text"].Value
در مرحله‌ی بعدی ما اولین مشکلمان (حذف تگ‌ها)  را با تابعی به اسم CleanScriptTags برطرف میکنیم که کد آن به شرح زیر است:
 private static readonly Regex regex_tags = new Regex("<.*?>", RegexOptions.Compiled);
 private  string CleanScriptTags(string html)
        {
            return regex_tags.Replace(html, string.Empty);
        }
کد بالا از یک regular Expression دیگر جهت پیدا کردن تگ‌ها استفاده می‌کند و به جای آن‌ها عبارت "" را جایگزین می‌کند. این کد قبلا در سایت جاری در این صفحه توضیح داده شده است. خروجی این تابع را مجددا در text قرار می‌دهیم و به مرحله‌ی دوم، یعنی تعویض کاراکترها می‌رویم:
 PersianReshape reshaper = new PersianReshape();
                 text = reshaper.reshape(text);
                 string[] splitedlines = text.Split(new string[] { Environment.NewLine }, StringSplitOptions.None);
                 text = "";
                 foreach (string line in splitedlines)
                 {
                     //3.reverse tags
                     text += ReverseText(reshaper.reshape(line))+Environment.NewLine ;
                 }
برای اینکه دقیقا متوجه شویم قرار است چکاری انجام شود بیاید دو گروه یا بلوک مختلف در یونیکد را بررسی کنیم. هر بلوک کد در یونیکد شامل محدوده‌ای از کد پوینت هاست که نامی منحصرفرد برای خود دارد و هیچ کدام از کدپوینت‌ها در هر بلوک یا گروه، اشتراکی با بقیه‌ی بلوک‌ها ندارد. سایت codetable از آن دست سایت‌هایی است که اطلاعات خوبی در مورد کدهای یونیکد دارد. در قسمت Unicode Groups دو گروه برای زبان عربی وجود دارند که در جدول این گروه، هر سطر آن یکی از کدها را به صورت دسیمال، هگزا دسیمال و نام و نماد آن، نمایش می‌دهد.
^  ,   ^   Arabic Presentation Forms-A 
^^  Arabic Presentation Forms-B 
بلوک اول طبق گفته‌ی ویکی پدیا دسته‌ی متنوعی از حروف مورد نیاز برای زبان فارسی، اردو، پاکستانی و تعدادی از زبان‌های آسیای مرکزی است.
بلوک دوم شامل نمادها و نشانه‌های زبان عربی است و در حال حاضر برای کد کردن استفاده نمی‌شوند و دلیل حضور آن برای سازگاری با سیستم‌های قدیمی است.
اگر خوب به مشکلی که در بالا برای زیرنویس‌ها اشاره کردیم دقت کنید، گفتیم حروف از هم جدا نشان داده می‌شوند و اگر به بلوک دوم در لینک‌های داده شده نگاه کنید می‌بینید که حروف متصل را داراست. یعنی برای حرف س 4 حرف یا کدپوینت داراست : سـ برای کلماتی مثل سبد، ـس برای کلماتی مثل شانس، ـسـ برای کلماتی مثل بسیار، ولی خود س برای کلمات غیر متصل مثل ناس، البته بعضی حروف یک یا دو حالت می‌طلبند مثل د، ر که فقط دو حالت ـد و د ، ـر و ر را دارند یا مثل آ که یک حالت دارد.
من قبلا یک کلاس به نام lettersTable ایجاد کرده بودم (و دیگر نوشتن آن را ادامه ندادم) که برای هر حرف، یک آیتم در شی‌ءایی از نوع dictionary ساخته بودم و هر کدپوینت بلوک اول را در آن کلید و کد متقابلش را در بلوک دوم، به صورت مقدار ذخیره کرده بودم (گفتیم که هر نماد در بلوک اول، برابر با 4 نماد در بلوک دوم است؛ ولی ما در دیکشنری تنها مقدار اول را ذخیره می‌کنیم. زیرا کد بقیه نمادها دقیقا پشت سر یکدیگر قرار گرفته‌اند که می‌توان با یک جمع ساده از عدد 0 تا 3، به مقدار هر کدام از نمادها رسید. البته ناگفته نماند بعضی نمادها 2 عدد بودند که این هم باید بررسی شود). برای همین هر کاراکتر را با کاراکتر قبل و بعد می‌گرفتم و بررسی می‌کردم و از یک جدول دیکشنری دیگر هم به اسم specialchars هم استفاده کردم تا آن کاراکترهایی که تنها دو نماد یا یک نماد را دارند، بررسی کنم و این کاراکترها همان کاراکترهایی بودند که اگر قبل یک حرف هم بیایند، حرف بعدی به آن‌ها نمی‌چسبد. برای درک بهتر، این عبارت مثال زیر را  برای حرف س در نظر بگیرید:
مستطیل = چون بین هر دو طرف س حر وجود دارد قطعا باید شکل س به صورت ـسـ انتخاب شود ، حالا مثال زیر را در نظر بگیرید:
دست = دـست که اشتباه است و باید باشد دست یعنی شکل سـ باید صدا زده شود، پس این مورد هم باید لحاظ شود.
نمونه‌ای از کد این کلاس:
Dictionary<int ,int>  letters=new Dictionary<int, int>();

   //0=0x0 ,1=1x0 ,2=0x1 ,3=1x1
        private void FillPrimaryTable()
        {
            //آ
            letters.Add(1570, 65153);
            //ا
            letters.Add(1575, 65166);
            //أ
            letters.Add(1571, 65155);
            //ب
            letters.Add(1576, 65167);
            //ت
            letters.Add(1578, 65173);
            //ث
            letters.Add(1579, 65177);
            //ج
            letters.Add(1580, 65181);
.....
}

Dictionary<int,byte> specialchars=new Dictionary<int, byte>();

  private void SetSpecialChars()
        {
            //آ
            specialchars.Add(1570, 0);
            //ا
            specialchars.Add(1575, 0);
            //د2
            specialchars.Add(1583, 1);
            //ذ2
            specialchars.Add(1584, 1);
            //ر2
            specialchars.Add(1585, 1);
            //ز2
            specialchars.Add(1586, 1);
            //ژ
            specialchars.Add(1688, 1);
            //و2
            specialchars.Add(1608, 1);
            //أ
            specialchars.Add(1571, 1);

        }
کلاس بالا تنها برای ذخیره‌ی کدپوینت‌ها بود، ولی یک کلاس دیگر هم به اسم lettersCrawler نوشته بودم که متد آن وظیفه‌ی تبدیل را به عهده داشت.

در آن متد هر بار یک حرف را انتخاب می‌کرد و حرف قبلی و بعدی آن را ارسال می‌کرد تا تابع CalculateIncrease آن را محاسبه کرده و کاراکتر نهایی را باز گرداند و به متغیر finalText اضافه می‌کرد. ولی در حین نوشتن، زمانی را به یاد آوردم که اندروید به تازگی آمده بود و هنوز در آن زمان از زبان فارسی پشتیبانی نمی‌کرد و حروف برنامه‌هایی که می‌نوشتیم به صورت جدا از هم بود و همین مشکل را داشت که ما این مشکل را با استفاده از یک کلاس جاوا که دوست عزیزی آن را در اینجا به اشتراک گذاشته بود، حل می‌کردیم. پس به این صورت بود که از ادامه‌ی نوشتن کلاس انصراف دادم و از یک کلاس دقیق‌تر و آماده استفاده کردم.
در واقع این کلاس همین کار بالا را با روشی بهتر انجام می‌دهد. همه‌ی نمادها به طور دقیق‌تری کنترل می‌شوند حتی تنوین‌ها و دیگر علائم، همه نمادها با کدهای متناظر در یک آرایه ذخیره شده‌اند که ما در بالا از نوع Dictionary استفاده کرده بودیم.
تنها کاری که نیاز بود، باید این کد به سی شارپ تبدیل میشد و از آنجایی که این دو زبان خیلی شبیه به هم هستند، حدود ده دقیقه‌ای برای ویرایش کد وقت برد که می‌توانید کلاس نهایی را از اینجا دریافت کنید.
پس خط زیر در متد ToUnicode کار تبدیل اصلی را صورت می‌دهد:
  PersianReshape reshaper = new PersianReshape();
                 text = reshaper.reshape(text);
بنابراین مرحله‌ی دوم انجام شد. این تبدیل در بسیاری از سیستم‌ها همانند اندروید کافی است؛ ولی ما گفتیم که تلویزیون یا پلیر به غیر از جدا جدا نشان دادن حروف، آن‌ها را معکوس هم نشان می‌دهند. پس باید در مرحله‌ی بعد آن‌ها را معکوس کنیم که اینکار با خط زیر و صدا زدن تابع ReverseText انجام میگیرد
 //3.reverse tags
                 text = ReverseText(text);
از آنجا که یک دیالوگ ممکن است چند خطی باشد، این معکوس سازی برای ما دردسر می‌شد و ترتیب خطوط هم معکوس می‌شد. پس ما با استفاده از کد زیر هر یک خط را شکسته و هر کدام را جداگانه معکوس می‌کنیم و سپس به یکدیگر می‌چسبانیم:
string[] splitedlines = text.Split(new string[] { Environment.NewLine }, StringSplitOptions.None);
                 text = "";
                 foreach (string line in splitedlines)
                 {
                     //3.reverse tags
                     text += ReverseText(reshaper.reshape(line))+Environment.NewLine ;
                 }
همه‌ی ما معکوس سازی یک رشته را بلدیم، یکی از روش‌ها این است که رشته را خانه به خانه از آخر به اول با یک for بخوانیم یا اینکه رشته را به آرایه‌ای از کارکاکترها، تبدیل کنیم و سپس با Array.Reverse آن را معکوس کرده و خانه به خانه به سمت جلو بخوانیم و خیلی از روش‌های دیگر. ولی این معکوس سازی‌ها برای ما یک عیب هم دارد و این هست که این معکوس سازی روی نمادهایی چون . یا ! و  غیره که در ابتدا و انتهای رشته آمده‌اند و حروف انگلیسی، نباید اتفاق بیفتند. پس می‌بینیم که تابع معکوس سازی هم باز باید ویژه‌تر باشد. ابتدا قسمت‌های ابتدا و انتها را جدا کرده و از آن حذف می‌کنیم. سپس رشته را معکوس می‌کنیم. ولی ممکن هست و احتمال دارد که بین حروف فارسی هم حروف انگلیسی یا اعداد به کار رود که آن‌ها هم معکوس می‌شوند. برای همین بعد از معکوس سازی یکبار هم باید آن‌ها را با یک عبارت با قاعده یافته و سپس هر کدام را جداگانه معکوس کرده و سپس مثل روش بالا Replace کنیم و رشته‌های جدا شده را به ابتدا و انتهای آن، سر جای قبلیشان می‌چسبانیم.
این دو تابع برای معکوس کردن عادی یک رشته به کار می‌روند:
    private string Reverse(string text)
        {
            return Reverse(text,0,text.Length);
        }

        private string Reverse(string text,int start,int end)
        {
            if (end < start)
                return text;
            string reverseText = "";

            for (int i = end-1; i >=start; i--)
            {
                reverseText += text[i];
            }
            return reverseText;
        }
ولی این تابع ReverseText جمعی از عملیات معکوس سازی ویژه‌ی ماست؛ مرحله اول، مرحله دریافت و ذخیره‌ی حروف خاص در ابتدای رشته به اسم پیشوند prefix است:
  private string ReverseText(string text)
        {
            char[] chararray = text.ToCharArray();
            string reverseText = "";
            bool prefixcomp = false;
            bool postfixcomp = false;
            string prefix = "";
            string postfix = "";

            #region get prefix symbols
            for (int i = 0; i < chararray.Length; i++)
            {
                if (!prefixcomp)
                {
                    char ch =(char) chararray.GetValue(i) ;
                    if (ch< 130)
                    {
                        prefix += chararray.GetValue(i);
                    }
                    else
                    {
                        prefixcomp = true;
                        break;
                    }
                }
            }
            #endregion
}
مرحله‌ی دوم هم دریافت و ذخیره‌ی حروف خاص در انتهای رشته به اسم پسوند postfix است که به این تابع اضافه می‌کنیم:
 #region get postfix symbols
            for (int i = chararray.Length - 1; i >-1 ; i--)
            {
                if (!postfixcomp && prefix.Length!=text.Length)
                {
                    char ch = (char)chararray.GetValue(i);
                    if (ch < 130)
                    {
                        postfix += chararray.GetValue(i);
                    }
                    else
                    {
                        postfixcomp = true;
                        break;
                    }
                }
            }
            #endregion
مرحله‌ی سوم عملیات معکوس سازی روی رشته است و سپس با استفاده از یک Regular Expression حروف انگلیسی و اعداد بین حروف فارسی را یافته و یک معکوس سازی هم روی آن‌ها انجام می‌دهیم تا به حالت اولشان برگردند. کل عملیات معکوس سازی در اینجا به پایان می‌رسد:
  #region reverse text

            reverseText = Reverse(text, prefix.Length, text.Length-postfix.Length);

        
            reverseText = unTagetdLettersRegex.Replace(reverseText, delegate(Match m)
            {
                return Reverse(m.Value);
            });
            #endregion
تعریف عبارت با قاعده‌ی بالا به اسم unTargetedLetters:
private static readonly Regex unTagetdLettersRegex = new Regex(@"[A-Za-z0-9]+", RegexOptions.Compiled);
آخر سر هم رشته را به‌علاوه پیشوند و پسوند جدا شده بر می‌گردانیم:
return prefix+ reverseText+postfix;
کد کامل تابع بدین شکل در می‌آید:
private static readonly Regex unTagetdLettersRegex = new Regex(@"[A-Za-z0-9]+", RegexOptions.Compiled);
private string ReverseText(string text)
        {
            char[] chararray = text.ToCharArray();
            string reverseText = "";
            bool prefixcomp = false;
            bool postfixcomp = false;
            string prefix = "";
            string postfix = "";

            #region get prefix symbols
            for (int i = 0; i < chararray.Length; i++)
            {
                if (!prefixcomp)
                {
                    char ch =(char) chararray.GetValue(i) ;
                    if (ch< 130)
                    {
                        prefix += chararray.GetValue(i);
                    }
                    else
                    {
                        prefixcomp = true;
                        break;
                    }
                }
            }
            #endregion

            #region get postfix symbols
            for (int i = chararray.Length - 1; i >-1 ; i--)
            {
                if (!postfixcomp && prefix.Length!=text.Length)
                {
                    char ch = (char)chararray.GetValue(i);
                    if (ch < 130)
                    {
                        postfix += chararray.GetValue(i);
                    }
                    else
                    {
                        postfixcomp = true;
                        break;
                    }
                }
            }
            #endregion

            #region reverse text

            reverseText = Reverse(text, prefix.Length, text.Length-postfix.Length);

        
            reverseText = unTagetdLettersRegex.Replace(reverseText, delegate(Match m)
            {
                return Reverse(m.Value);
            });
            #endregion

          

            return prefix+ reverseText+postfix;
        }
در نهایت، خط آخر دلیگت همه چیز را طبق فرمت یک دیالوگ srt چینش کرده و بر می‌گردانیم.
return
                     string.Format("{0}\r\n{1} --> {2}\r\n", m.Groups["sequence"], m.Groups["start"].Value,
                         m.Groups["end"]) + text + Environment.NewLine+Environment.NewLine ;
رشته subtitle را به صورت srt ذخیره کرده و انکودینگ را هم Unicode انتخاب کنید و تمام.

نمایی از برنامه‌ی نهایی


اجرای زیرنویس تبدیل شده روی کامپیوتر


روی پلیر یا تلویزیون



  نکته‌ی نهایی: هنگام تست زیرنویس روی فیلم متوجه شدم پلیر خطوط بلند را که در صفحه‌ی نمایش جا نمی‌شود، می‌شکند و به دو خط تقسیم می‌کند. ولی نکته‌ی خنده دار اینجا بود که خط اول را پایین می‌اندازد و خط دوم را بالا. برای همین این تکه کد را نوشتم و به طور جداگانه در گیت هاب هم قرار داده‌ام.
 
این تکه کد را هم بعد از
//1.remove tags
                 text = CleanScriptTags(text);
 به برنامه اضافه می‌کنیم:
  text =StringUtils.ConvertToMultiLine(text);
از این پس خطوط به طولی بین 30 کاراکتر تا چهل کاراکتر  شکسته خواهند شد و مشکل خطوط بلند هم نخواهیم داشت.
کد متد ConvertToMultiline:
namespace Utils
{
    public static class StringUtils
    {
        public static string ConvertToMultiLine(String text, int min = 30, int max = 40)
        {
            if (text.Trim() == "")
                return text;

            string[] words = text.Split(new string[] { " " }, StringSplitOptions.None);

            string text1 = "";
            string text2 = "";
            foreach (string w in words)
            {
                if (text1.Length < min)
                {
                    if (text1.Length == 0)
                    {
                        text1 = w;
                        continue;
                    }

                    if (w.Length + text1.Length <= max)
                        text1 += " " + w;
                }
                else
                    text2 += w + " ";

            }
            text1 = text1.Trim();
            text2 = text2.Trim();
            if (text2.Length > 0)
            {
                text1 += Environment.NewLine + ConvertToMultiLine(text2, min, max);
            }
            return text1;
        }
      
    }
}
آرگومان‌های min و max که به طور پیش فرض 30 و 40 هستند، سعی می‌کنند که هر خط را در نهایت به طور حدودی بین 30 تا 40 کاراکتر نگه دارند.
نکته پایانی : خوشحال میشم دوستان در این پروژه مشارکت داشته باشند و اگر جایی نیاز به اصلاح، بهبود یا ایجاد امکانی جدید دارد  کمک حال باشند و سعی کنند تا آنجا که می‌شود برنامه را روی net frame work 2. نگه دارند و بالاتر نبرند. چون استفاده کننده‌های این برنامه کاربران عادی و گاها با دانش پایین هستند و خیلی از آن‌ها هنوز از ویندوز xp استفاده می‌کنند تا در اجرای برنامه خیلی دچار مشکل نشده و راحت برای بسیاری از آن‌ها اجرا شود.

برنامه مورد نظر را به طور کامل می‌توانید از اینجا  یا اینجا به صورت فایل نهایی و هم سورس دریافت کنید. 
نظرات مطالب
فعالسازی Windows Authentication در برنامه‌های ASP.NET Core 2.0
یک نکته‌ی تکمیلی: UseHttpSys و استفاده‌ی از HTTPS
اگر بخواهید برای آزمایش برنامه از روش UseHttpSys استفاده کنید و همچنین « اجبار به استفاده‌ی از HTTPS در حین توسعه‌ی برنامه‌های ASP.NET Core 2.1 » را هم فعال کرده باشید ... برنامه کار نمی‌کند. از این جهت که در حالت استفاده‌ی از http.sys ویندوز، آدرس‌ها و پورت‌های SSL، باید به این صورت نصب شوند:
netsh http add sslcert ipport=0.0.0.0:6001 certhash=<thumbprint of certificate> appid={new guid here} certstorename=Root
در اینجا در کنسول مدیریت مجوزهای ویندوز، به خواص آن مجوز مراجعه کرده و thumbprint آن‌را در قسمت certhash وارد کنید. یک guid دلخواه را هم باید داخل {} در قسمت appid ذکر کنید. سپس این دستور را با دسترسی مدیریتی در خط فرمان ویندوز اجرا کنید. پس از آن است که برنامه برای مثال می‌تواند بر روی پورت 6001 که SSL تعریف شده، از http.sys استفاده کند.
مشکلات احتمالی
مجوزی که در اینجا ذکر می‌شود باید دارای private key بوده و همچنین در local computer وارد شده باشد؛ در غیراینصورت خطای زیر را دریافت می‌کنید:
SSL Certificate add failed, Error: 1312 A specified logon session does not exist.
It may already have been terminated.
- برای رفع آن از طریق اجرای certmgr.msc، در قسمت «Personal/Certificates»، مجوز پیش‌فرض ASP.NET Core را با نام «ASP.NET Core HTTPS development certificate»، انتخاب کرده و بر روی آن کلیک راست کنید. سپس گزینه‌ی All tasks -> export را انتخاب کنید. نکته‌ی مهمی را که در اینجا باید رعایت کنید، انتخاب گزینه‌ی «yes, export the private key» است. کپی و paste این مجوز از اینجا به جایی دیگر، این private key را export نمی‌کند. به همین جهت مشکل فوق را مشاهده خواهید کرد. در پایان این عملیات، یک فایل pfx را خواهید داشت.
- اکنون برای import این فایل pfx، بجای ورود به قسمت مدیریت مجوزهای ویندوز از طریق certmgr.msc، نیاز است از طریق mmc و add remove snap-ins وارد شوید تا بتوانید به local computer دسترسی پیدا کنید. 
- به همین جهت در خط فرمان دستور mmc را وارد کرده و آن‌را اجرا کنید. در صفحه‌ی باز شده، گزینه‌ی File -> Add remove snap-ins را انتخاب کنید. در اینجا در لیست ظاهر شده، certificates را انتخاب و add کنید. در صفحه‌ی بعدی نیز computer account و سپس local computer را انتخاب کنید. اکنون بر روی دکمه‌ی ok کلیک کنید تا صفحه‌ی certificate مخصوص local computer ظاهر شود. حالت استفاده‌ی از certmgr.msc، مجوزهای current user را نمایش می‌دهد که برای اینکار مناسب نیست.
- در پایان، این فایل pfx را در مسیر «Trusted Root Certification Authorities/Certificates» قرار دهید. برای اینکار بر روی نود certificate کلیک راست کرده و گزینه‌ی All tasks -> import را انتخاب کنید. سپس مسیر فایل pfx خود را داده و این مجوز را import نمائید.
- اکنون اگر مجددا دستور netsh http add sslcert یاد شده را اجرا کنید، بدون مشکل اجرا می‌شود.
مطالب
9# آموزش سیستم مدیریت کد Git : کار به صورت remote
تا اینجا هر آنچه درباره git آموختیم در رابطه با عملکرد git به صورت محلی بود. اما یکی از ویژگی‌های سیستم‌های توزیع شده، امکان استفاده از آن‌ها به صورت remote می‌باشد.
در مورد git تفاوت چندانی بین سرور‌ها و کلاینت‌ها وجود ندارد. تنها تفاوت، نحوه‌ی پیکربندی سرور است که این امکان را می‌دهد تا چندین کلاینت به صورت همزمان به آن متصل شده و با repository آن کار کنند. اما عملا تفاوتی بین repository موجود در کلاینت و سرور نیست.
تذکر ۱: در این مقاله از وب سایت github برای توضیح مثال‌ها استفاده شده است. github قدیمی‌ترین و قدرتمندترین وب سایت برای مدیریت repository‌های git است. اما اجباری در انتخاب آن نیست؛ زیرا انتخاب‌های فراوانی از جمله bitbucket   نیز وجود دارد.
تذکر ۲: نام مستعار origin اجباری نیست؛ اما از آن جهت که نام پیش فرض است، در اکثر مثال‌ها و توضیحات استفاده شده است.
قبل از شروع مبحث بهتر است کمی درباره‌ی پروتکل‌های ارتباطی پشتیبانی شده توسط git صحبت کنیم:
git از ۴ نوع پروتکل پشتیبانی می‌کند:
۱) (http(s: پروتکل http با پورت ۸۰ و https با پورت ۴۴۳ کار می‌کند و معمولا فایروال‌ها مشکلی با این پروتکل‌ها ندارند. از هر دوی آن‌ها می‌توان برای عملیات نوشتن و یا خواندن استفاده نمود و می‌توان آن‌ها را به گونه‌ای تنظیم کرد که برای برقراری ارتباط نیاز به تائید هویت داشته باشند.
۲) git: پروتکلی فقط خواندنی است که به صورت  anonymous و بر روی پورت ۹۴۱۸ کار می‌کند. شکل استفاده از آن به صورت زیر است و معمولا در github کاربرد فراوانی دارد:
git://github.com/[username]/[repositoryname].git
۳) ssh: همان پروتکل استفاده شده در یونیکس است که بر اساس مقادیر کلیدهای عمومی و خصوصی تعیین هویت را انجام می‌دهد. شکل استفاده از آن به صورت زیر است و بر روی پورت ۲۲ کار می‌کند و امکان نوشتن و خواندن را می‌دهد:
git@github.com:[username]/[repositoryname].git
۴) file: تنها استفاده محلی دارد و امکان نوشتن و خواندن را می‌دهد.

نحوه‌ی عملکرد git به صورت remote:
به طور کلی هر برنامه‌نویس نیاز به دو نوع از دستورات دارد تا همواره repository محلی با remote هماهنگ باشد:
۱) بتواند به طریقی داده‌های موجود در repository محلی خود را به سمت سرور بفرستد.
۲) این امکان را داشته باشد تا repository محلی خود را با استفاده از repository در سمت سرور آپدیت نماید تا از آخرین تغییراتی که توسط بقیه اعضای گروه صورت گرفته است آگاهی یابد.

طریقه رفتار git برای کار با repository‌های remote به صورت زیر است:
هنگامی‌که کاربر قصد دارد تا repository یا شاخه‌ای از آن را به سمت سرور بفرستد، git ابتدا یک شاخه با نام همان شاخه به اضافه /origin ایجاد می‌کند. مثلا برای شاخه master، آن نام به صورت زیر می‌شود:
origin/master
عملکرد این شاخه دقیقا مانند دیگر شاخه‌های git است؛ با این تفاوت که امکان check-in یا out برای این نوع شاخه‌ها وجود ندارد. زیرا git باید این شاخه‌ها را با شاخه‌ها متناظرشان در remote هماهنگ نگه دارد.
از این پس این شاخه‌ی ایجاد شده، به عنوان واسطی بین شاخه محلی و شاخه راه دور عمل می‌کند.

cloning:
با استفاده از دستور clone می‌توان یک repository در سمت سرور را به طور کامل در سمت کلاینت کپی کرد. به عنوان مثال repository مربوط به کتابخانه jquery از وب سایت github به صورت زیر است:
git clone https://github.com/jquery/jquery.git
همچنین می‌توان با استفاده از دستور زیر پوشه‌ای با نامی متفاوت را برای repository محلی انتخاب نمود:
git clone [URL][directory name]

اضافه کردن یک remote repository:
برای آن‌که بتوان تغییرات یک remote repository را به repository محلی منتقل نمود، ابتدا باید آن را به لیست repository‌های ریموت که در فایل config. ذخیره می‌شود به شکل زیر اضافه نمود:
git remote add [alias][URL]
در دستور فوق، برای repository باید یک نام مستعار تعریف کرد و در بخش URL باید آدرسی که سرور به وسیله آن امکان دریافت اطلاعات را به ما می‌دهد، نوشت. البته این بستگی به نوع پروتکل انتخابی دارد. به عنوان مثال:
git remote add origin https://github.com/jquery/jquery.git
اگر بخواهیم لیست repository‌هایی که به صورت remote اضافه شده‌اند را مشاهده کنیم، از دستور زیر استفاده می‌کنیم:
git remote
در صورتی‌که دستور فوق را با v- تایپ کنید اطلاعات کامل‌تری در رابطه با repository‌ها مشاهده خواهید کرد.
همچنین برای حذف یک remote repository از دستور زیر استفاده می‌‌کنیم:
git remote [alias] -rm
در صورتی‌که بخواهید لیستی از شاخه‌های remote را مشاهده کنید کافیست از دستور زیر استفاده کنید:
git branch -r
همچنین می‌توان از دستور زیر برای نمایش تمامی شاخه‌ها استفاده کرد:
git branch -a

fetch:
برای دریافت اطلاعات از دستور زیر استفاده می‌کنیم:
git fetch [alias][alias/branch name]
در صورتی‌که تنها یک repository باشد می‌توان از نوشتن نام مستعار صرفنظر نمود. همچنین اگر شاخه یا شاخه‌های مورد نظر به صورت track شده باشند، می‌توان قسمت دوم دستور فوق را نیز ننوشت.
اگر بعد از اجرای دستور فوق، بر روی یک شاخه log بگیرید، خواهید دید که تغییرات در شاخه محلی اعمال نشده است زیرا دستور فوق تنها داده‌ها را بر روی شاخه [origin/[branchname ذخیره کرده است. برای آپدیت شدن شاخه اصلی باید با استفاده از دستور merge آن را در شاخه مورد نظر ادغام کرد.

pulling:
چون کاربرد دو دستور fetch و merge به صورت پشت سر هم زیاد است git دو دستور فوق را با استفاده از pull انجام می‌دهد:
pull [alias][remote branch name ]
اگر دو مقدار فوق را برای دستور pull تعیین نکنید، ممکن است در هنگام اجرای دستور فوق با خطایی مواجه شوید مبنی بر اینکه git نمی‌داند دقیقا شاخه ریموت را با کدام شاخه محلی باید ادغام کند. این مشکل زمانی پیش می‌آید که برای شاخه ریموت یک شاخه محلی متناظر وجود نداشته باشد. برای ایجاد تناظر بین دو شاخه ریموت و لوکال درگذشته باید فایل config. را تغییر می‌دادیم، اما نسخه جدید git دستوری را برای آن دارد:
git branch --set-upstream [local brnach][alias/branch name]
با اجرای این دستور از این پس شاخه محلی تغییرات شاخه remote را دنبال می‌کند.

pushing:
با استفاده از push می‌توان تغییرات ایجاد شده را به remote repository انتقال داد:
git push -u [alias][branch name ]
وجود u- در اینجا بدین معنا است که ما میخواهیم تغییرات repository در سمت سرور دنبال شود. در صورت استفاده نکردن از u- بایستی برای push هر بار مقادیر داخل کروشه‌ها را بنویسیم. در صورتی‌که بعدا بخواهیم، می‌توان توسط همان دستوری که در قسمت pull گفته شد دو شاخه را به هم وابسته کنیم.
tag:
همانطور که قبلا گفته شد تگ‌ها برای نشانه‌گذاری و دسترسی راحت‌تر به به commitها هستند. برای ایجاد یک تگ از دستور زیر استفاده می‌شود:
git tag [tag name]
همچنین می‌توان با a- برای تگ پیامی نوشت و یا با s- آن را امضا کرد. برای مشاهده تگ‌ها از دستور زیر استفاده می‌شود:
git tag
در حالت پیشفرض git تگ‌ها را push نمی‌کند. برای push کردن تگ‌ها باید دستور push را با اصلاح‌کننده tages-- به کارببرید.
مطالب
PowerShell 7.x - قسمت دوم - آشنایی با Pipelineها
PowerShell برای نام‌گذاری Commandها، از ساختار verb-noun استفاده میکند. به عنوان مثال Get-Command, New-Service, Get-Help نمونه‌هایی از این Commandها در PowerShell هستند. لازم به ذکر است که در PowerShell، منظور از cmdlet یا Command let، همان Commandهای native در PowerShell هستند؛ نه Commandهای عمومی مانند dir, cd, ipconfig و غیره. به عنوان مثال از Get-Help برای نمایش مستندات یک cmdlet میتوان استفاده کرد و دقیقاً مشابه man page در لینوکس است.

Get-Help Get-Command
با فلگ Online میتوان مستندات cmdlet موردنظر را درون مرورگر مشاهده کرد:
Get-Help Get-Command -Online
برای بیشتر cmdletها میتوانیم فیلتر نیز اعمال کنیم. به عنوان مثال با دستور زیر میتوان لیست تمام processهای سیستم را که به واژه‌ی Process ختم میشوند، مشاهده کنیم:
Get-Command -Name '*Process'
خروجی دستور فوق، یک جدول به صورت زیر خواهد بود:
CommandType     Name                                               Version    Sour
                                                                              ce
-----------     ----                                               -------    ----
Cmdlet          Debug-Process                                      7.0.0.0    Mic…
Cmdlet          Enter-PSHostProcess                                7.2.6.500  Mic…
Cmdlet          Exit-PSHostProcess                                 7.2.6.500  Mic…
Cmdlet          Get-Process                                        7.0.0.0    Mic…
Cmdlet          Start-Process                                      7.0.0.0    Mic…
Cmdlet          Stop-Process                                       7.0.0.0    Mic…
Cmdlet          Wait-Process                                       7.0.0.0    Mic…
Application     mysqltest_safe_process                             0.0.0.0

Pipeline
توسط Pipeline میتوان خروجی یک command را به عنوان ورودی یک command دیگر ارسال کرد. در دیگر زبان‌های اسکریپتی مانند bash یا batch (در ویندوز) چیزی که به command بعدی ارسال میشود، در واقع یک text است:
ls -l | grep "\.pdf$"
در مثال فوق، خروجی برنامه ls -1 را به ورودی برنامه grep ارسال کرده‌ایم. در حالت عادی، خروجی دستورات به standard output یا به طور خلاصه stout ارسال میشوند. توسط pipe یا pipeline میتوانیم خروجی متنی را به اصطلاح redirect کنیم و به کامندهای بعدی به صورت یک زنجیره ارسال کنیم. اما در PowerShell این objectها هستند که ارسال (pipe) میشوند. به عنوان مثال میتوانیم با کمک Pipelineها، خروجی مثال قبل را محدود به نمایش ستون‌های دلخواهی کنیم. به عبارتی تنها ستون‌های Name و CommandType را در خروجی نمایش دهیم:
Get-Command -Name '*Process' | Select-Object Name,CommandType
همچنین میتوانیم خروجی را با کمک Sort-Object مرتب کنیم:
Get-Command -Name '*Process' | Select-Object Name,CommandType | Sort-Object Name -Descending
یا اینکه خروجی را محدود به نمایش ۳ آیتم کنیم:
PS /> Get-Command -Name '*Process' | Select-Object Name,CommandType -First 3 | Sort-Object Name -Descending

Name                CommandType
----                -----------
Exit-PSHostProcess       Cmdlet
Enter-PSHostProcess      Cmdlet
Debug-Process            Cmdlet
همچنین میتوانیم از Where-Object برای اعمال شرط نیز استفاده کنیم. به عنوان مثال، در ادامه لیست ۵ پروسس سیستم را که مقدار CPU بیشتر از 1.24، در اختیار دارند نمایش داده‌ایم:
PS /> Get-Process | Where-Object CPU -gt 1.24 | Sort-Object WorkingSet -Descending | Select-Object -First 5

Pipelineها چطور کار میکنند؟
در PowerShell در واقع stdinی وجود ندارد که shell از آن استفاده کند؛ در نتیجه PowerShell باید بداند خروجی cmdlet قبلی را به کدام پراپرتی از cmdlet بعدی در pipeline ارسال کند:


PowerShell از مکانیزمی تحت عنوان pipeline binding برای انجام این نگاشت استفاده میکند. دو روش برای انجام این binding وجود دارد:
  • ByValue
  • ByPropertyName 
در نظر داشته باشید که هر کدام از روش‌های فوق توسط کسی که cmdlet موردنظر را پیاده‌سازی خواهد کرد میتواند پشتیبانی شود. برای درک بهتر این مکانیزم دستور زیر را در نظر بگیرید:
Get-Process Slack | Stop-Process
قبل از هر چیزی باید بدانیم خروجی cmdlet اول یعنی Get-Process چه چیزی است. اینکار را میتوانیم توسط دستور زیر انجام دهیم:
Get-Process | Get-Member
دستور فوق یک لیست از خواص Get-Process خواهد بود و خط اول این خروجی دقیقاً تایپی است که Get-Process برمیگرداند:
TypeName: System.Diagnostics.Process
بنابراین این تایپی است که به عنوان ورودی، به Stop-Process درون pipeline ارسال میشود. در ادامه توسط دستور Get-Help Stop-Process -Full لیست پارامترهایی را که Stop-Process دریافت میکند، لیست خواهیم کرد:
PS /Users/sirwanafifi> Get-Help Stop-Process -Full

NAME
    Stop-Process

SYNTAX
    Stop-Process [-Id] <int[]> [-PassThru] [-Force] [-WhatIf] [-Confirm] [<CommonParameters>]

    Stop-Process -Name <string[]> [-PassThru] [-Force] [-WhatIf] [-Confirm] [<CommonParameters>]

    Stop-Process [-InputObject] <Process[]> [-PassThru] [-Force] [-WhatIf] [-Confirm] [<CommonParameters>]


PARAMETERS
    -Confirm

        Required?                    false
        Position?                    Named
        Accept pipeline input?       false
        Parameter set name           (All)
        Aliases                      cf
        Dynamic?                     false
        Accept wildcard characters?  false

    -Force

        Required?                    false
        Position?                    Named
        Accept pipeline input?       false
        Parameter set name           (All)
        Aliases                      None
        Dynamic?                     false
        Accept wildcard characters?  false

    -Id <int[]>

        Required?                    true
        Position?                    0
        Accept pipeline input?       true (ByPropertyName)
        Parameter set name           Id
        Aliases                      None
        Dynamic?                     false
        Accept wildcard characters?  false

    -InputObject <Process[]>

        Required?                    true
        Position?                    0
        Accept pipeline input?       true (ByValue)
        Parameter set name           InputObject
        Aliases                      None
        Dynamic?                     false
        Accept wildcard characters?  false

    -Name <string[]>

        Required?                    true
        Position?                    Named
        Accept pipeline input?       true (ByPropertyName)
        Parameter set name           Name
        Aliases                      ProcessName
        Dynamic?                     false
        Accept wildcard characters?  false

    -PassThru

        Required?                    false
        Position?                    Named
        Accept pipeline input?       false
        Parameter set name           (All)
        Aliases                      None
        Dynamic?                     false
        Accept wildcard characters?  false

    -WhatIf

        Required?                    false
        Position?                    Named
        Accept pipeline input?       false
        Parameter set name           (All)
        Aliases                      wi
        Dynamic?                     false
        Accept wildcard characters?  false

    <CommonParameters>
        This cmdlet supports the common parameters: Verbose, Debug,
        ErrorAction, ErrorVariable, WarningAction, WarningVariable,
        OutBuffer, PipelineVariable, and OutVariable. For more information, see
        about_CommonParameters (https://go.microsoft.com/fwlink/?LinkID=113216).


INPUTS
    System.Int32[]
    System.String[]
    System.Diagnostics.Process[]


OUTPUTS
    System.Diagnostics.Process


ALIASES
    spps


REMARKS
    Get-Help cannot find the Help files for this cmdlet on this computer. It is displaying only partial help.
        -- To download and install Help files for the module that includes this cmdlet, use Update-Help.
        -- To view the Help topic for this cmdlet online, type: "Get-Help Stop-Process -Online" or
           go to https://go.microsoft.com/fwlink/?LinkID=2097058.
از پارامترهای فوق تنها Id, Name و InputObject هستند که خاصیت Accept pipeline inputشان به true تنظیم شده‌است. همانطور که مشاهده میکنید InputObject از نوع ByValue است و Id و Name نیز از نوع ByPropertyName هستند:
-Id <int[]>

    Required?                    true
    Position?                    0
    Accept pipeline input?       true (ByPropertyName)
    Parameter set name           Id
    Aliases                      None
    Dynamic?                     false
    Accept wildcard characters?  false

-InputObject <Process[]>

    Required?                    true
    Position?                    0
    Accept pipeline input?       true (ByValue)
    Parameter set name           InputObject
    Aliases                      None
    Dynamic?                     false
    Accept wildcard characters?  false

-Name <string[]>

    Required?                    true
    Position?                    Named
    Accept pipeline input?       true (ByPropertyName)
    Parameter set name           Name
    Aliases                      ProcessName
    Dynamic?                     false
    Accept wildcard characters?  false
نوع ورودی این پارامتر نیز یک آرایه از Processها میباشد. بنابراین در اینجا ByValue به این معنا است که اگر مقدار pipe شده از نوع Process بود، پراپرتی InputObject مقداردهی میشود. برای حالت ByPropertyName دستور زیر را در نظر بگیرید:
"Slack" | Stop-Process
با اجرای دستور فوق خطای زیر را دریافت خواهیم کرد:
Stop-Process: The input object cannot be bound to any parameters for the command either because the command does not take pipeline input or the input and its properties do not match any of the parameters that take pipeline input.
علت آن نیز مشخص است؛ چون هیچ پراپرتی از نوع ByValue که ورودی string یا آرایه‌ایی از stringها را دریافت کند برای Stop-Process وجود ندارد، بنابراین pipeline binding اتفاق نخواهد افتاد. برای درک بهتر موضوع، یک شیء تستی ایجاد خواهیم کرد که شامل یک پراپرتی Name با مقدار Slack است؛ سپس شیء جدید را به Stop-Process ارسال میکنیم:
PS /Users/sirwanafifi> $newObject = [pscustomobject]@{ Name = "Slack" }
PS /Users/sirwanafifi> $newObject | Stop-Process
با اجرای دستور فوق، پراسس موردنظر stop خواهد شد.
لازم به ذکر است که اگر یک پارامتر، هم ByValue و هم ByPropertyName باشد، PowerShell ابتدا سعی میکند ByValue را امتحان کند و اگر با شکست مواجه شد از ByPropertyName استفاده خواهد کرد.
مطالب
فراخوانی سرویس‌های OData توسط کلاینت‌های #C
فرض کنید در سرویس‌های خود، در حال استفاده از OData هستید. حال کافیست که metadata$ مربوط به سرویستان را برای استفاده‌ی کلاینت‌های دیگر، در اختیار آن‌ها قرار دهید.
وقتی از Odata استفاده میکنید، به صورت خودکار metadataی از سرویس‌ها و مدل‌های شما ساخته میشود و میتوان از آن به عنوان یک documentation کامل نام برد و حتی افرادی که استاندارد‌های Odata را نمیشناسند، به راحتی میتوانند آن را مطالعه و در صورت اجازه‌ی شما، از امکانات آن سرویس‌ها، در نرم افزار خودشان استفاده کنند.
بطور مثال میتوانید متادیتای برنامه‌ی خود را با استفاده از آدرس فرضی http://localhost:port/odata/$metadata مشاهده نمایید؛ که چیزی شبیه به محتوای زیر خواهد بود:
<edmx:Edmx xmlns:edmx="http://docs.oasis-open.org/odata/ns/edmx" Version="4.0">
<edmx:DataServices>
<Schema xmlns="http://docs.oasis-open.org/odata/ns/edm" Namespace="OwinAspNetCore.Models">
<EntityType Name="Product">
<Key>
<PropertyRef Name="Id"/>
</Key>
<Property Name="Id" Type="Edm.Int32" Nullable="false"/>
<Property Name="Name" Type="Edm.String"/>
<Property Name="Price" Type="Edm.Decimal" Nullable="false"/>
</EntityType>
</Schema>
<Schema xmlns="http://docs.oasis-open.org/odata/ns/edm" Namespace="Default">
<Function Name="TestFunction" IsBound="true">
<Parameter Name="bindingParameter" Type="Collection(OwinAspNetCore.Models.Product)"/>
<Parameter Name="Val" Type="Edm.Int32" Nullable="false"/>
<Parameter Name="Name" Type="Edm.String"/>
<ReturnType Type="Edm.Int32" Nullable="false"/>
</Function>
<EntityContainer Name="Container">
<EntitySet Name="Products" EntityType="OwinAspNetCore.Models.Product"/>
</EntityContainer>
</Schema>
</edmx:DataServices>
</edmx:Edmx>
در اینجا میتوان EntityTypeها ، EntitySetها و همه‌ی Action‌ها و Function‌های خود را مشاهده نمایید.
به غیر از این، وجود metadata باعث شده به راحتی کلاینت‌های #JavaScript ،Java ،Objective-C ،C و ... بتوانند به راحتی ارتباط کاملی با سرویس‌های شما برقرار نمایند.
برای مثال به صورت معمول یک کلاینت #Cی برای ارتباط برقرار کردن با یک سرویس خارجی باید اینگونه عمل کند (یک درخواست از نوع POST):
string postUrl = "http://localhost:port/....";
HttpClient client = new HttpClient();
var response = client.PostAsync(postUrl, new StringContent(JsonConvert.SerializeObject(new { Rating = 5 }), Encoding.UTF8, "application/json")).Result;
مشکلات این روش کاملا روشن و گویاست: پیچیدگی خیلی زیاد، دیباگ خیلی سخت و refactoring پیچیده و ...
اگر مطالب قبلی را دنبال کرده باشید، به پیاده سازی سرویس‌های Odata پرداختیم. در این لینک یک repository کامل برای کار با odata در asp.net core آماده شده‌است و در این مقاله از آن استفاده نموده‌ام.
بعد از clone کردن آن، پروژه را run نمایید. به چیز بیشتری از آن نیازی نداریم.
حال کافیست یک پروژه‌ی Console Application را ساخته و بعد باید از طریق منوی Tools گزینه‌ی Extensions and Updates را انتخاب و odata v4 client code generator را جستجو نماییم:

آن را نصب نموده و بعد از تکمیل شدن، visual studio را restart کنید.

پروژه‌ی console خود را باز کرده و از طریق Add -> new item، آیتم OData client را جستجو کرده و با نام ProductClient.tt آن را تولید نمایید (نام آن اختیاری است):

فایل ProductClient.tt را که یک T4 code generator میباشد، باز کرده و مقدار ثابت MetadataDocumentUri را به آدرس سرویس odata خود تغییر دهید:

public const string MetadataDocumentUri = "http://localhost:port/odata/";

روی این آیتم کلیک راست و گزینه‌ی Run Custom tool را انتخاب نمایید. این تمام کاری است که نیاز به انجام دادن دارید.

حال فایل Program.cs را باز کرده و آن‌را اینگونه تغییر دهید:

using ConsoleApplication1.OwinAspNetCore.Models;
using System;
using System.Linq;
namespace ConsoleApplication1
{
    public class Program
    {
        static void Main(string[] args)
        {
            Uri uri = new Uri("http://localhost:24977/odata");

            //var context = new Default.Container(uri);
            var context = new TestNameSpace.TestNameSpace(uri);

            //get
            var products = context.Products.Where(pr => pr.Name.Contains("a"))
                .Take(1).Select(pr => new { Firstname = pr.Name, PriceValue = pr.Price }).ToList();

            //add
            context.AddToProducts(new Product() { Name = "Name1", Price = 123 });

            //update
            Product p = context.Products.First();
            p.Name = "changed";
            context.UpdateObject(p);

            //delete
            context.DeleteObject(context.Products.Last());

            //commit
            context.SaveChanges();
        }
    }
}
اینبار همه چیز strongly typed و با همان intellisense معروف خواهد بود. فقط دقت کنید که اگر از Repository معرفی شده، برای سمت سرور خود استفاده میکنید، به دلیل اینکه از Namespace استفاده کرده‌ام، context شما، به نام namespace شما خواهد بود. در غیر اینصورت به صورت default و بدون namespace، باید از Default.Container استفاده شود.

مشاهده میفرمایید که همه‌ی عملیات‌های لازم برای CRUD، به شرط اینکه در سمت سرور طراحی شده باشند، به راحتی از سمت کلاینت قابل فراخوانی خواهند بود.

از این ویژگی فوق العاده میتوان حتی در کلاینت‌ها جاوااسکریپتی نیز استفاده کرد. فرض کنید نرم افزار تحت وبی را با استفاده از jquery یا angularjs طراحی کرده‌اید. قاعدتا فراخوانی درخواست‌های شما به سمت سرور، چیزی شبیه به این خواهد بود:

//angularjs
$http.get("/products/get", {Name: "Test", Company: "Test"})
    .then(function(response) {
        console.log(response.data);
    });

//jquery
$.get("/products/get", {Name: "Test", Company: "Test"}, function(data, status){
        console.log("Data: " + data);
    });

با استفاده از odata و typescript و یک library مربوط به odata client در سمت کلاینت، نرم افزار شما بجای موارد، بالا چیزی شبیه به مثال زیر خواهد بود (با همراه داشتن strongly typed و intellisense کامل)

let product1 = await context.products.filter(c => c.Name.contains("Ali")).toArray();
let product2 = await context.products.getSomeFunction(1, 'Test');
context.product.add({Name: 'Test'} as Product);
await context.saveChanges()


در مقاله‌های آتی به ویژگی‌های بیشتری از Odata خواهیم پرداخت.

مطالب
چرا باید از Git Hooks استفاده کنیم؟ معرفی Husky.Net
قبل از شروع این مقاله بهتر است ابتدا یک خاطره‌ی کوچک را تعریف کنم. مدتی پیش بود که برای سایت داکیومنتیشن یکی از پروژه‌های Open-Source سعی داشتم از vuepress که یک static site generator هست استفاده کنم. متاسفانه نسخه‌ی بتایی که استفاده میکردم یک فیچر مورد نیازم را نداشت و مجبور شدم خودم به‌آن این فیچر را اضافه کنم. سوروس را گرفتم، فیچر اضافه شد و ماجرا از اینجا شروع می‌شود ...

  • commit lint : اول اجازه نداد که کامیت را انجام دهم! با این توضیح که متن کامیت شما باید فرمت کامیت‌های این پروژه را رعایت کند. اگر به تصویر زیر دقت کنید، کامیت‌ها در این پروژه بسیار منظم هستند و هر کسی با هر متنی که دلش خواست کامیتی انجام نمی‌دهد. با یک بررسی کوچک متوجه شدم چطور باید فرمت این پروژه را رعایت کنم و مشکل رفع شد.



  • eslint : مرحله بعدی فایل‌هایی که تغییر داده بودم و یا ایجاد کرده بودم، با ابزار eslint به صورت خودکار بررسی شد. (eslint مشابه analyzer‌های دات نت است که برای بررسی مشکلات موجود در سورس کد استفاده می‌شود). در تصویر زیر یک مثال از خطای ایجاد شده‌ی توسط eslint را مشاهده می‌کنید. در این مرحله من با خطایی مواجه نشدم؛ ولی متوجه شدم کدی که نوشتم، مشکل خاصی ندارد. 



  • prettier  : مرحله سوم کد نوشته شده‌ی من توسط دستورات فرمتی که این پروژه رعایت می‌کند مانند style کد نویسی، استفاده از space یا tab، فاصله فرو رفتگی (indent) خطوط و غیره ... به صورت خودکار فرمت شد و کامیت من انجام شد. 

داشتن ابزاری که چنین کارهایی را به صورت خودکار انجام دهد، حتی اگر به تنهایی بر روی یک پروژه کار کنیم، بسیار مفید است و کیفیت کار و کد تولید شده را بالا می‌برد. ناگفته نماند که این موارد، یکی از اصلی‌ترین دغدغه‌های نگهداری پروژه است؛ بخصوص وقتی بیش از یک برنامه نویس داشته باشیم. به طور مثال قبل از اینکه من این امکانات را به پروژه‌های خودم اضافه کنم، با تیمی که کار میکردم، همیشه سعی داشتیم که از تنظیمات و حتی IDE مشترکی استفاده کنیم تا مثلا formatter کد ما مثل هم باشد. اگر این موارد قبل از هر کامیت انجام شوند، برنامه نویس‌ها میتوانند حتی در notepad کد نویسی انجام دهند و اطمینان داشته باشند، کد نوشته شده، هم اعتبار سنجی می‌شود و هم به صورت خودکار فرمت. 

تا اینجا با یکسری مزایای پایه‌ی داشتن چنین سیستمی آشنا شدیم ولی چطور این اتفاق رخ می‌دهد!؟ پاسخ: با استفاده از Git Hooks . البته ما صرفا محدود به انجام همین کارها نیستیم. هر کاری که در ترمینال سیستم قابل انجام باشد، از طریق Git hooks هم قابل انجام است. مثلا یکی دیگر از استفاده‌های رایج از git hooks میتواند اجرای Unit-Test‌ها قبل از push باشد.
در پروژه‌ی vuepress، تعداد زیادی ابزار به صورت هماهنگ نصب شده و کار میکنند که در نهایت با استفاده از Hook‌های Git، اجرا میشوند (مثلا از هوک pre-commit برای اجرای یکسری فرمان قبل از هر کامیت). با سه مورد از این ابزارها، در ابتدای این مقاله آشنا شدیم. ولی کلید اصلی تمام این‌ها، دو ابزار  husky  و  lint-staged هستند. husky ساخت و استفاده از git hook‌ها را آسان میکند و lint-staged وظیفه دارد تا فایل‌های stage شده‌ی در گیت را لیست کند و به سایر ابزارها برای اجرا ارسال نماید. 

شاید بپرسید که تمام اینها از Nodejs و npm استفاده میکنند، چطور میتوانیم از این امکانات در دات نت استفاده کنیم!   

معرفی Husky.Net 
این کتابخانه ترکیبی از ابزارهای husky و lint-staged و چند ابزار دیگر برای برنامه نویسان دات نت است. با استفاده از این ابزار به راحتی میتوانید از هوک‌های Git برای اجرای دستورات خود یا سایر ابزارها استفاده کنید. husky.net یک task-runner داخلی دارد که تعریف و ایجاد تسک‌های قابل اجرا توسط هوک‌ها را آسان میکند.

نصب husky.net
# local installation (recommended)
cd <Your project root directory>
dotnet new tool-manifest
dotnet tool install Husky

# global installation
dotnet tool install --global Husky

نکته نهایی
من در این مقاله قصد داشتم فقط دلیل نیاز به چنین ابزاری را شرح دهم؛ توضیح اینکه husky.net چه امکاناتی دارد و چطور میتوان از آن استفاده کرد، خارج از حوصله‌ی این مقاله است. اگر شد در آینده مقاله‌ای برای آموزش این ابزار تهیه میکنم؛ فعلا برای کسب اطلاعات بیشتر میتوانید به صفحه‌ی گیت هاب این ابزار مراجعه کنید و دلیل دیگر اینکه فکر میکنم الان زمان مناسبی برای آموزش نیست؛ چون این پروژه بسیار جوان است و به تازگی نوشته شده و احتمال اینکه فیچر‌های آن به زودی تغییر کند هم وجود دارد. همینطور از علاقمندان به مشارکت در پروژه‌های open-source دعوت می‌کنم که به بهبود این ابزار و یا تهیه‌ی ابزارهایی که در حال حاضر مشابهی در دات نت ندارند، کمک کنند. به طور مثال برای فرمت کد و آنالایزر، dotnet-format  مایکروسافت وجود دارد که بسیار کاربردیست؛ ولی ما ابزاری مثل commit lint هنوز در دات نت نداریم. فعلا در صورت نیاز باید برای استفاده از آن همچنان node و npm را نصب کنیم.