محسن خان محسن خان
نظرات مطالب
OutputCache در ASP.NET MVC
آیا از Html.RenderAction برای نمایش آن استفاده کردید؟ اگر بله، متد یاد شده تاثیری روی کش آن نداره، چون نحوه‌ی کش شدن child actionها متفاوته.
‫۹ سال و ۱۲ ماه قبل، دوشنبه ۱۲ آبان ۱۳۹۳، ساعت ۲۲:۱۱
امین دانش امین دانش
مطالب
Vue.js - بحث Event Handling - آشنایی و شیوۀ استفاده از رویدادها - قسمت پنجم
در این قسمت به بحث رویدادها می‌پردازیم و اینکه به چه صورتی می‌توانیم از آن‌ها درون پروژه استفاده کنیم. فریم‌ورک Vue.js در عین سادگی می‌تواند نیاز شما را برآورده کرده و به نحو مطلوبی خروجی مناسبی را بدون هیچ دردسری، به شما تحویل دهد.
رویدادها یا همان eventها به ما این اختیار را می‌دهند که بتوانیم عمل خاصی را بر روی یک صفحه یا قسمت‌های مختلف درون پروژه اعمال کنیم و کاملا شبیه رویدادهایی است که در زبان‌های دیگر با آن کار کرده و آشنایی دارید.
برای شروع کار ابتدا نیاز است تا همانند قسمت‌های قبلی، کدهای صفحه مورد نظر خود را بنویسم و صفحه مورد نظر را ذخیره کنیم. کدها برای شروع کار، بدین شکل است که به صورت زیر نوشته و آماده شده است.
<html>
<head>
    <meta charset="UTF-8">
    <title>dotnet</title>
</head>
    <body id="dotnettips">
 <a v-on:click="message" href="bank.html">click here!</a> 
       <script src="https://cdnjs.cloudflare.com/ajax/libs/vue/1.0.27/vue.min.js">
       </script>
       <script type="text/javascript">
     new Vue({
        el: '#dotnettips',
        data:{
        },
        methods:{
            message: function () {
                alert("hi friends");
            }
        }
    });
        </script>      
        </body>
</html>
در کدهای بالا قسمت body طبق روال همیشگی یک id را به خود اختصاص داده است و لازم است که بدانیم مشخصه‌ی id درون بدنه‌ی vue و مشخصه‌ی el به کدام بخش تعلق گرفته است.
دقت بفرمائید که ما نیاز داریم تا یک function بنویسم و رویداد مورد نظر را اجرا کنیم که جهت آزمایش به دو صفحه html نیاز است و در بخش زیر از کدهای فوق قابل مشاهده است.
vue مورد نظر و متد برای اجرای رویداد بدین شکل نوشته شده است.
  new Vue({
        el: '#dotnettips',
        data:{

        },
        methods:{
            message: function () {
                alert("hi friends");
            }
        }
    });
حال باید رویداد هدایت شود که از تگ a استفاده شده است. به صورت زیر:
<html>

<head>
    <meta charset="UTF-8">
    <title>dotnet</title>
</head>

    <body id="dotnettips">

 <a v-on:click="message" href="bank.html">click here!</a>
لازم به اشاره است که جهت معرفی رویدادی به صفحه دیگر باید از دستور v-on که vuejs در اختیار ما قرار داده است، استفاده کرد و ما نیز چنین کدی را نوشته‌ایم و صفحه مورد نظر را ارجاع داده‌ایم.
  • حتما باید نام متد به رویداد کلیک معرفی شود که در کد فوق قابل مشاهده است.
نام صفحه مورد نظر برای ارجاع : bank.html
دقت شود، درون vue که نوشته شده‌است، یک متد نیز فراخوانی شده است تا رویداد، اجرا شود و ما نام آن متد را message در نظر گرفته‌ایم. 
دو صفحه به دلخواه ساخته شده‌است که نام صفحه اول با نام cc.html و صفحه دوم با نام bank.html ایجاد شده‌اند. زمان اجرای رویداد، به صفحه دوم و دریافت پیغام hi friends، توسط تابعی که نوشته‌ایم و نمایش آن بر روی صفحه مواجه خواهیم شد. بدین معنی است که رویداد به درستی اجرا شده است و سپس به صفحه دوم هدایت می‌شویم.
تصویری از خروجی ضمیمه شده است.

‫۷ سال و ۶ ماه قبل، جمعه ۲۵ فروردین ۱۳۹۶، ساعت ۰۲:۳۰
وحید نصیری وحید نصیری
مطالب
بارگذاری یک یوزرکنترل با استفاده از جی‌کوئری

مزیت استفاده از یوزر کنترل‌ها، ماژولار کردن برنامه است. برای مثال اگر صفحه جاری شما قرار است از چهار قسمت اخبار، منوی پویا ، سخن روز و آمار کاربران تشکیل شود، می‌توان هر کدام را توسط یک یوزر کنترل پیاده سازی کرده و سپس صفحه اصلی را از کنار هم قرار دادن این یوزر کنترل‌ها تهیه نمود.
با این توضیحات اکنون می‌خواهیم یک یوزکنترل ASP.Net را توسط jQuery Ajax بارگذاری کرده و نمایش دهیم. حداقل دو مورد کاربرد را می‌توان برای آن متصور شد:
الف) در اولین باری که یک صفحه در حال بارگذاری است، قسمت‌های مختلف آن‌را بتوان از یوزر کنترل‌های مختلف خواند و تا زمان بارگذاری کامل هر کدام، یک عبارت لطفا منتظر بمانید را نمایش داد. نمونه‌ی آن‌را شاید در بعضی از CMS های جدید دیده باشید. صفحه به سرعت بارگذاری می‌شود. در حالیکه مشغول مرور صفحه جاری هستید، قسمت‌های مختلف صفحه پدیدار می‌شوند.
ب) بارگذاری یک قسمت دلخواه صفحه بر اساس درخواست کاربر. مثلا کلیک بر روی یک دکمه و امثال آن.

روش کلی کار:
1) تهیه یک متد وب سرویس که یوزر کنترل را بر روی سرور اجرا کرده و حاصل را تبدیل به یک رشته کند.
2) استفاده از متد Ajax جی‌کوئری برای فراخوانی این متد وب سرویس و افزودن رشته دریافت شده به صفحه.
بدیهی است زمانیکه متد Ajax فراخوانی می‌شود می‌توان عبارت یا تصویر منتظر بمانید را نمایش داد و پس از پایان کار این متد، عبارت (یا تصویر) را مخفی نمود.

پیاده سازی:
قسمت تبدیل یک یوزر کنترل به رشته را قبلا در مقاله "تهیه قالب برای ایمیل‌های ارسالی یک برنامه ASP.Net" مشاهده کرده‌اید. در این‌جا برای استفاده از این متد در یک وب سرویس نیاز به کمی تغییر وجود داشت (KeyValuePair ها درست سریالایز نمی‌شوند) که نتیجه نهایی به صورت زیر است. یک فایل Ajax.asmx را به برنامه اضافه کرده و سپس در صفحه Ajax.asmx.cs کد آن به صورت زیر می‌تواند باشد:

using System;
using System.Collections.Generic;
using System.IO;
using System.Reflection;
using System.Text.RegularExpressions;
using System.Web;
using System.Web.Script.Services;
using System.Web.Services;
using System.Web.UI;
using System.Web.UI.HtmlControls;

namespace AjaxTest
{
   public class KeyVal
   {
       public string Key { set; get; }
       public object Value { set; get; }
   }

   /// <summary>
   /// Summary description for Ajax
   /// </summary>
   [ScriptService]
   [WebService(Namespace = "http://tempuri.org/")]
   [WebServiceBinding(ConformsTo = WsiProfiles.BasicProfile1_1)]
   [System.ComponentModel.ToolboxItem(false)]
   public class Ajax : WebService
   {
       /// <summary>
       /// Removes Form tags using Regular Expression
       /// </summary>
       private static string cleanHtml(string html)
       {
           return Regex.Replace(html, @"<[/]?(form)[^>]*?>", string.Empty, RegexOptions.IgnoreCase);
       }

       /// <summary>
       /// تبدیل یک یوزر کنترل به معادل اچ تی ام ال آن
       /// </summary>
       /// <param name="path">مسیر یوزر کنترل</param>
       /// <param name="properties">لیست خواص به همراه مقادیر مورد نظر</param>
       /// <returns></returns>
       /// <exception cref="NotImplementedException"><c>NotImplementedException</c>.</exception>
       [WebMethod(EnableSession = true)]
       [ScriptMethod(ResponseFormat = ResponseFormat.Json)]
       public string RenderUserControl(string path,
             List<KeyVal> properties)
       {
           Page pageHolder = new Page();

           UserControl viewControl =
              (UserControl)pageHolder.LoadControl(path);

           viewControl.EnableViewState = false;

           Type viewControlType = viewControl.GetType();

           if (properties != null)
               foreach (var pair in properties)
               {
                   if (pair.Key != null)
                   {
                       PropertyInfo property =
                           viewControlType.GetProperty(pair.Key);

                       if (property != null)
                       {
                           if (pair.Value != null) property.SetValue(viewControl, pair.Value, null);
                       }
                       else
                       {
                           throw new NotImplementedException(string.Format(
                                                                 "UserControl: {0} does not have a public {1} property.",
                                                                 path, pair.Key));
                       }
                   }
               }

           //Form control is mandatory on page control to process User Controls
           HtmlForm form = new HtmlForm();

           //Add user control to the form
           form.Controls.Add(viewControl);

           //Add form to the page
           pageHolder.Controls.Add(form);

           //Write the control Html to text writer
           StringWriter textWriter = new StringWriter();

           //execute page on server
           HttpContext.Current.Server.Execute(pageHolder, textWriter, false);

           // Clean up code and return html
           return cleanHtml(textWriter.ToString());
       }       
   }
}
تا این‌جا متد وب سرویسی را داریم که می‌تواند مسیر یک یوزر کنترل را به همراه خواص عمومی آن‌را دریافت کرده و سپس یوزر کنترل را رندر نموده و حاصل را به صورت HTML به شما تحویل دهد. با استفاده از reflection خواص عمومی یوزر کنترل یافت شده و مقادیر لازم به آن‌ها پاس می‌شوند.

چند نکته:
الف) وب کانفیگ برنامه ASP.Net شما اگر با VS 2008 ایجاد شده باشد مداخل لازم را برای استفاده از این وب سرویس توسط jQuery Ajax دارد در غیر اینصورت موفق به استفاده از آن نخواهید شد.
ب) هنگام بازگرداندن این اطلاعات با فرمت json = ResponseFormat.Json جهت استفاده در jQuery Ajax ، گاهی از اوقات بسته به حجم بازگردانده شده ممکن است خطایی حاصل شده و عملیات متوقف شد. این طول پیش فرض را (maxJsonLength) در وب کانفیگ به صورت زیر تنظیم کنید تا مشکل حل شود:

 <system.web.extensions>
   <scripting>
     <webServices>
       <jsonSerialization maxJsonLength="10000000"></jsonSerialization>
     </webServices>
   </scripting>
 </system.web.extensions>

برای پیاده سازی قسمت Ajax آن برای اینکه کار کمی تمیزتر و با قابلیت استفاده مجدد شود یک پلاگین تهیه شده (فایلی با نام jquery.advloaduc.js) که سورس آن به صورت زیر است:

$.fn.advloaduc = function(options) {
   var defaults = {
       webServiceName: 'Ajax.asmx', //نام فایل وب سرویس ما
       renderUCMethod: 'RenderUserControl', //متد وب سرویس
       ucMethodJsonParams: '{path:\'\'}',//پارامترهایی که قرار است پاس شوند
       completeHandler: null //پس از پایان کار وب سرویس این متد جاوا اسکریپتی فراخوانی می‌شود
   };
   var options = $.extend(defaults, options);

   return this.each(function() {
       var obj = $(this);
       obj.prepend("<div align='center'> لطفا اندکی تامل بفرمائید... <img src=\"images/loading.gif\"/></div>");

       $.ajax({
           type: "POST",
           url: options.webServiceName + "/" + options.renderUCMethod,
           data: options.ucMethodJsonParams,
           contentType: "application/json; charset=utf-8",
           dataType: "json",
           success:
                   function(msg) {
                       obj.html(msg.d);

                       // if specified make callback and pass element
                       if (options.completeHandler)
                           options.completeHandler(this);
                   },
           error:
                   function(XMLHttpRequest, textStatus, errorThrown) {
                       obj.html("امکان اتصال به سرور در این لحظه مقدور نیست. لطفا مجددا سعی کنید.");
                   }
       });
   });
};
برای اینکه با کلیات این روش آشنا شوید می‌توان به مقاله "بررسی وجود نام کاربر با استفاده از jQuery Ajax در ASP.Net" مراجعه نمود که از ذکر مجدد آن‌ها خودداری می‌شود. همچنین در مورد نوشتن یک پلاگین جی‌کوئری در مقاله "افزونه جملات قصار jQuery" توضیحاتی داده شده است.
عمده کاری که در این پلاگین صورت می‌گیرد فراخوانی متد Ajax جی‌کوئری است. سپس به متد وب سرویس ما (که در اینجا نام آن به صورت پارامتر نیز قابل دریافت است)، پارامترهای لازم پاس شده و سپس نتیجه حاصل به یک شیء در صفحه اضافه می‌شود.
completeHandler آن اختیاری است و پس از پایان کار متد اجکس فراخوانی می‌شود. در صورتیکه به آن نیازی نداشتید یا مقدار آن را null قرار دهید یا اصلا آن‌را ذکر نکنید.

مثالی در مورد استفاده از این وب سرویس و همچنین پلاگین جی‌کوئری نوشته شده:

الف) یوزر کنترل ساده زیر را به پروژه اضافه کنید:

<%@ Control Language="C#" AutoEventWireup="true" CodeBehind="part1.ascx.cs" Inherits="TestJQueryAjax.part1" %>
<asp:Label runat="server" ID="lblData" ></asp:Label>
بدیهی است یک یوزر کنترل می‌تواند به اندازه یک صفحه کامل پیچیده باشد به همراه انواع و اقسام ارتباطات با دیتابیس و غیره.

سپس کد آن‌را به صورت زیر تغییر دهید:

using System;
using System.Threading;

namespace TestJQueryAjax
{
   public partial class part1 : System.Web.UI.UserControl
   {
       public string Text1 { set; get; }
       public string Text2 { set; get; }

       protected void Page_Load(object sender, EventArgs e)
       {
           Thread.Sleep(3000);
           if (!string.IsNullOrEmpty(Text1) && !string.IsNullOrEmpty(Text2))
               lblData.Text = Text1 + "<br/>" + Text2;
       }
   }
}
این یوزر کنترل دو خاصیت عمومی دارد که توسط وب سرویس مقدار دهی خواهد شد و نهایتا حاصل نهایی را در یک لیبل در دو سطر نمایش می‌دهد.
عمدا یک sleep سه ثانیه‌ای در اینجا در نظر گرفته شده تا اثر آن‌را بهتر بتوان مشاهده کرد.

ب) اکنون کد مربوط به صفحه‌ای که قرار است این یوزر کنترل را به صورت غیرهمزمان بارگذاری کند به صورت زیر خواهد بود (مهم‌ترین قسمت آن نحوه تشکیل پارامترها و مقدار دهی خواص یوزر کنترل است):

<%@ Page Language="C#" AutoEventWireup="true" CodeBehind="Default.aspx.cs" Inherits="TestJQueryAjax._Default" %>

<!DOCTYPE html PUBLIC "-//W3C//DTD XHTML 1.0 Transitional//EN" "http://www.w3.org/TR/xhtml1/DTD/xhtml1-transitional.dtd">
<html xmlns="http://www.w3.org/1999/xhtml">
<head runat="server">
   <title></title>

   <script src="js/jquery.js" type="text/javascript"></script>
   <script src="js/jquery.advloaduc.js" type="text/javascript"></script>
   <script src="js/json2.js" type="text/javascript"></script>

   <script type="text/javascript">
       function showAlert() {
           alert('finished!');
       }

       //تشکیل پارامترهای متد وب سرویس جهت ارسال به آن
       var fileName = 'part1.ascx';
       var props = [{ 'Key': 'Text1', 'Value': 'سطر یک' }, { 'Key': 'Text2', 'Value': 'سطر 2'}];
       var jsonText = JSON.stringify({ path: fileName, properties: props });

       $(document).ready(function() {
           $("#loadMyUc").advloaduc({
               webServiceName: 'Ajax.asmx',
               renderUCMethod: 'RenderUserControl',
               ucMethodJsonParams: jsonText,
               completeHandler: showAlert
           });
       });
  
   </script>

</head>
<body>
   <form id="form1" runat="server">
   <div id="loadMyUc">
   </div>
   </form>
</body>

</html>
نکته:
برای ارسال صحیح و امن اطلاعات json به سرور، از اسکریپت استاندارد json2.js استفاده شد.

ابزار دیباگ:
بهترین ابزار برای دیباگ این نوع اسکریپت‌ها استفاده از افزونه فایرباگ فایرفاکس است. برای مثال مطابق تصویر زیر، یوزر کنترلی فراخوانی شده است که در سرور وجود ندارد:


دریافت مثال فوق


‫۱۵ سال و ۵ ماه قبل، سه‌شنبه ۱۶ تیر ۱۳۸۸، ساعت ۰۰:۳۰
وحید نصیری وحید نصیری
مطالب
React 16x - قسمت 32 - React Hooks - بخش 3 - نکات ویژه‌ی برقراری ارتباط با سرور
در قسمت‌های 22 تا 25 این سری، روش برقراری ارتباط با سرور را در برنامه‌های React، توسط کتابخانه‌ی معروف Axios، بررسی کردیم. در این قسمت می‌خواهیم همان نکات را زمانیکه قرار است از کامپوننت‌های تابعی، به همراه useState hook و useEffect hook استفاده کنیم، مرور نمائیم.


برپایی پیش‌نیازها

در اینجا نیز از همان برنامه‌ای که در قسمت 30، برای بررسی مثال‌های React hooks ایجاد کردیم، استفاده خواهیم کرد. فقط در آن، کتابخانه‌ی Axios را نیز نصب می‌کنید. به همین جهت در ریشه‌ی پروژه‌ی React این قسمت، دستور زیر را در خط فرمان صادر کنید:
> npm install --save axios
برنامه‌ی backend مورد استفاده هم همان برنامه‌ای است که از قسمت 22 شروع به توسعه‌ی آن کردیم و کدهای کامل آن‌را از پیوست‌های انتهای بحث، می‌توانید دریافت کنید. این برنامه که در مسیر شروع شده‌ی با https://localhost:5001/api قرار می‌گیرد، جهت پشتیبانی از افعال مختلف HTTP مانند Get/Post/Delete/Update طراحی شده‌است. برای راه اندازی آن، به پوشه‌ی این برنامه، مراجعه کرده و فایل dotnet_run.bat آن‌را اجرا کنید، تا endpointهای REST Api آن قابل دسترسی شوند. برای مثال باید بتوان به مسیر https://localhost:5001/api/posts آن در مرورگر دسترسی یافت.
در ادامه می‌خواهیم در برنامه‌ی React خود، لیست مطالب برنامه‌ی backend را از سرور دریافت کرده و نمایش دهیم. همچنین یک search box را به همراه دکمه‌های search و clear نیز به آن اضافه کنیم.


دریافت اطلاعات اولیه از سرور، درون useEffect Hook

پس از نصب پیش‌نیازها و راه اندازی برنامه‌ی backend، در ابتدا فایل src\config.json را جهت درج مشخصات آدرس REST Api آن، ایجاد می‌کنیم:
{
   "apiUrl": "https://localhost:5001/api"
}
سپس فایل جدید src\components\part03\Search.jsx را جهت توسعه‌ی کامپوننت جستجوی این قسمت ایجاد می‌کنیم و ساختار ابتدایی آن‌را با import وابستگی‌های React و مسیر فوق، به صورت یک function که در همان محل قابل export است، ایجاد می‌کنیم، تا فعلا یک React.Fragment را بازگشت دهد:
import React from "react";
import {apiUrl} from "../../config.json";

export default function App() {
  return <></>;
}
بر این اساس، کامپوننت App فایل index.js را به صورت زیر از کامپوننت App فوق، تامین خواهیم کرد:
import App from "./components/part03/Search";
اکنون می‌خواهیم اولین درخواست خود را به سمت backend server ارسال کنیم. برای این منظور در کامپوننت‌های تابعی، از useEffect Hook استفاده می‌شود؛ چون کار با یک API خارجی نیز یک side effect محسوب می‌گردد. بنابراین متد useEffect را import کرده و سپس آن‌را بالای return، فراخوانی می‌کنیم. درون آن نیاز است اطلاعات را از سرور دریافت کنیم و برای اینکار از کتابخانه‌ی axios که آن‌را در قسمت 23 معرفی کردیم، استفاده خواهیم کرد. به همین جهت import آن‌را نیز در این ماژول خواهیم داشت:
import axios from "axios";
import React, { useEffect, useState } from "react";

import { apiUrl } from "../../config.json";

export default function App() {
  useEffect(() => {
    axios
      .get(apiUrl + "/posts/search?query=")
      .then(response => console.log(response.data));
  });
  return <></>;
}
در اینجا با استفاده از متد get کتابخانه‌ی axios، درخواستی را به آدرس https://localhost:5001/api/posts/search، با یک کوئری استرینگ خالی، ارسال کرده‌ایم تا تمام داده‌ها را بازگشت دهد. روش قدیمی استفاده‌ی از axios را که با استفاده از Promiseها و متد then آن است، در اینجا ملاحظه می‌کنید که خروجی خاصیت data شیء response دریافتی را لاگ کرده‌است:


اکنون می‌خواهیم این اطلاعات دریافتی را در برنامه‌ی خود نیز نمایش دهیم. به همین جهت نیاز است تا response.data را درون state کامپوننت جاری قرار داده و در حین رندر کامپوننت، با تشکیل حلقه‌ای بر روی آن، اطلاعات نهایی را نمایش دهیم. بنابراین نیاز به useState Hook خواهیم داشت که ابتدا آن‌را import کرده و سپس آن‌را تعریف و در قسمت then، فراخوانی می‌کنیم:
import axios from "axios";
import React, { useEffect, useState } from "react";

import { apiUrl } from "../../config.json";

export default function App() {
  const [results, setResults] = useState([]);

  useEffect(() => {
    axios.get(apiUrl + "/posts/search?query=").then(response => {
      console.log(response.data);
      setResults(response.data);
    });
  });
چون اطلاعات بازگشتی به صورت یک آرایه‌است، مقدار اولیه‌ی متد useState را با یک آرایه‌ی خالی مقدار دهی کرده‌ایم. سپس برای مقدار دهی متغیر results موجود در state، به متد setResults تعریف شده‌ی توسط useState، مقدار response.data را ارسال می‌کنیم. در این حالت اگر برنامه را ذخیره کرده و اجرا کنید .... برنامه و همچنین مرورگر، هنگ می‌کنند!


همانطور که مشاهده می‌کنید، یک حلقه‌ی بی پایان در اینجا رخ داده‌است! برای پایان آن، مجبور خواهیم شد ابتدا کنسول اجرایی برنامه‌ی React را به صورت دستی خاتمه داده و سپس مرورگر را نیز refresh کنیم تا این حلقه، خاتمه پیدا کند.
علت این مشکل را در قسمت 30 بررسی کردیم؛ effect method تابع useEffect (همان متد در برگیرنده‌ی قطعه کدهای axios.get در اینجا)، پس از هربار رندر کامپوننت، یکبار دیگر نیز اجرا می‌شود. یعنی این متد، هر دو حالت componentDidMount و componentDidUpdate کامپوننت‌های کلاسی را با هم پوشش می‌دهد و چون در اینجا setState را با فراخوانی متد setResults داریم، یعنی درخواست رندر مجدد کامپوننت انجام شده‌است و پس از آن، مجددا effect method فراخوانی می‌شود و ... این حلقه هیچ‌گاه خاتمه نخواهد یافت. به همین جهت مرورگر و برنامه، هر دو با هم هنگ می‌کنند!

در این برنامه فعلا می‌خواهیم که فقط در حالت componentDidMount، کار درخواست اطلاعات از backend صورت گیرد. به همین جهت پارامتر دوم متد useEffect را با یک آرایه‌ی خالی مقدار دهی می‌کنیم:
  useEffect(() => {
   // ...
  }, []);
تا اینجا موفق شدیم متد setResults را تنها در اولین بار نمایش کامپوننت، فراخوانی کنیم که در نتیجه‌ی آن، متغیر results موجود در state، مقدار دهی شده و همچنین کار رندر مجدد کامپوننت در صف قرار می‌گیرد. بنابراین مرحله‌ی بعد، تکمیل قسمت return کامپوننت تابعی است تا آرایه‌ی results را نمایش دهد:
//...

export default function App() {
  // ...
  return (
    <>
      <table className="table">
        <thead>
          <tr>
            <th>Title</th>
          </tr>
        </thead>
        <tbody>
          {results.map(post => (
            <tr key={post.id}>
              <td>{post.title}</td>
            </tr>
          ))}
        </tbody>
      </table>
    </>
  );
}
در اینجا ابتدا یک فرگمنت را توسط </><> تعریف کرده‌ایم و سپس در داخل آن می‌توان المان‌های فرزند را قرار داد. سپس برای ایجاد trهای جدول، یک حلقه را توسط results.map، بر روی عناصر دریافتی از آرایه‌ی مطالب، تشکیل داده‌ایم. چون این حلقه بر روی trهای پویا تشکیل می‌شود، هر tr، نیاز به یک key دارد، تا در DOM مجازی React قابل شناسایی و ردیابی شود که در آخر یک چنین شکلی را ایجاد می‌کند:



استفاده ازAsync/Await  برای دریافت اطلاعات، درون یک  useEffect Hook

اکنون می‌خواهیم درون effect method یک useEffect Hook، روش قدیمی استفاده‌ی از callbackها و متد then را برای دریافت اطلاعات، با روش جدیدتر async/await که در قسمت 23 آن‌را بیشتر بررسی کردیم، جایگزین کنیم.
  useEffect(async () => {
    const { data } = await axios.get(apiUrl + "/posts/search?query=");
    console.log(data);
    setResults(data);
  }, []);
خروجی متد axios.get، یک شیء Promise است که نتیجه‌ی عملیات async را بازگشت می‌دهد. در جاوا اسکریپت مدرن، می‌توان از واژه‌ی کلیدی await برای دسترسی به شیء response دریافتی از آن، استفاده کرد. سپس هر جائیکه از واژه‌ی کلیدی await استفاده می‌شود، متد جاری را باید با واژه‌ی کلیدی async نیز مزین کرد. با انجام اینکار و اجرای برنامه، اخطار زیر در کنسول توسعه دهندگان مرورگر ظاهر می‌شود؛ هرچند نتیجه نهایی هم هنوز نمایش داده می‌شود:
Warning: An effect function must not return anything besides a function, which is used for clean-up.
It looks like you wrote useEffect(async () => ...) or returned a Promise.
این اخطار به این معنا است که effect function تعریف شده را نمی‌توان به صورت async تعریف کرد و از چنین قابلیتی پشتیبانی نمی‌شود. یک effect function حداکثر می‌تواند یک متد دیگر را بازگشت دهد (و یا هیچ چیزی را بازگشت ندهد) که نمونه‌ی آن‌را در قسمت 30، با متدهایی که کار پاکسازی منابع را انجام می‌دادند، بررسی کردیم. اگر متدی را مزین به واژه‌ی کلیدی async کردیم، یعنی این متد در اصل یک Promise را بازگشت می‌دهد؛ اما یک effect function، حداکثر یک تابع دیگر را می‌تواند بازگشت دهد تا componentWillUnmount را پیاده سازی کند.

برای رفع این مشکل، روش توصیه شده، ایجاد یک تابع مجزای async و سپس فراخوانی آن درون effect function است:
  useEffect(() => {
    getResults();
  }, []);

  const getResults = async () => {
    const { data } = await axios.get(apiUrl + "/posts/search?query=");
    console.log(data);
    setResults(data);
  };
مشکل یا محدودیتی برای ایجاد متدهای async، در خارج از یک effect function وجود ندارد. به همین جهت اعمالی را که نیاز به Async/Await دارند، در این متدهای مجزا انجام داده و سپس می‌توان آن‌ها را درون effect function، به نحوی که ملاحظه می‌کنید، فراخوانی کرد. با این تغییر، هنوز هم اطلاعات نهایی، بدون مشکل دریافت می‌شوند، اما دیگر اخطاری در کنسول توسعه دهندگان مرورگر درج نخواهد شد.


پیاده سازی componentDidUpdate با یک useEffect Hook، جهت انجام جستجوهای پویا

تا اینجا با اضافه کردن پارامتر دومی به متد useEffect، رویداد componentDidUpdate آن‌را از کار انداختیم، تا برنامه با هربار فراخوانی setState و اجرای مجدد effect function، در یک حلقه‌ی بی‌نهایت وارد نشود. اکنون این سؤال مطرح می‌شود که اگر یک textbox را برای جستجوی در عناوین نمایش داده شده، در بالای جدول آن قرار دهیم، نیاز است با هربار تغییر ورودی آن، کار فراخوانی مجدد effect function صورت گیرد، تا بتوان نتایج جدیدتری را از سرور دریافت و به کاربر نشان داد؛ این مشکل را چگونه باید حل کرد؟
برای دریافت عبارت وارد شده‌ی توسط کاربر و جستجو بر اساس آن، ابتدا متغیر state و متد تنظیم آن‌را با استفاده از useState Hook و یک مقدار اولیه‌ی دلخواه تنظیم می‌کنیم: 
export default function App() {
  // ...
  const [query, setQuery] = useState("Title");
سپس المان textbox زیر را هم به بالای المان جدول، اضافه می‌کنیم:
<input
  type="text"
  name="query"
  className="form-control my-3"
  placeholder="Search..."
  onChange={event => setQuery(event.target.value)}
  value={query}
/>
این کنترل توسط رویداد onChange، عبارت تایپ شده را به متد setQuery ارسال کرده و در نتیجه‌ی آن، کار تنظیم متغیر query در state کامپوننت جاری، صورت می‌گیرد. همچنین با تنظیم value={query}، سبب خواهیم شد تا این کنترل، به یک المان کنترل شده‌ی توسط state تبدیل شود و در ابتدای نمایش فرم، مقدار ابتدایی useState را نمایش دهد.
اکنون که متغیر query دارای مقدار شده‌است، می‌توان از آن در متد axios.get، به نحو زیر و با ارسال یک کوئری استرینگ به سمت سرور، استفاده کرد:
const { data } = await axios.get(
   `${apiUrl}/posts/search?query=${encodeURIComponent(query)}`
);
استفاده از تابع encodeURIComponent، سبب می‌شود تا اگر کاربر برای مثال "Text 1" را وارد کرد، فاصله‌ی بین دو عبارت، به درستی encode شده و یک کوئری مانند https://localhost:5001/api/posts/search?query=Title%201 به سمت سرور ارسال گردد.

تا اینجا اگر برنامه را ذخیره کرده و اجرا کنید، با تایپ در textbox جستجو، تغییری در نتایج حاصل نمی‌شود؛ چون effect function تعریف شده که سبب اجرای مجدد axios.get می‌شود، طوری تنظیم شده‌است که فقط یکبار، آن‌هم پس از رندر اولیه‌ی کامپوننت، اجرا شود. برای رفع این مشکل، با مقدار دهی آرایه‌ای که به عنوان پارامتر دوم متد useEffect تعریف شده، می‌توان اجرای مجدد effect function آن‌را وابسته‌ی به تغییرات متغیر query در state کامپوننت کرد:
  useEffect(() => {
    getResults();
  }, [query]);
اکنون اگر برنامه را ذخیره کرده و اجرا کنید، با هربار ورود اطلاعات درون textbox جستجو، یک کوئری جدید به سمت سرور ارسال شده و نتیجه‌ی جستجوی انجام شده، به صورت یک جدول رندر می‌شود:



دریافت اطلاعات جستجو، تنها با ارسال اطلاعات یک فرم به سمت سرور


تا اینجا کاربر با هر حرفی که درون textbox جستجو وارد می‌کند، یک کوئری، به سمت سرور ارسال خواهد شد. برای کاهش آن می‌توان یک دکمه‌ی جستجو را در کنار این textbox قرار داد تا تنها پس از کلیک بر روی آن، این جستجو صورت گیرد.
برای پیاده سازی این قابلیت، ابتدا وابستگی به query را از متد useEffect حذف می‌کنیم، تا دیگر با تغییر اطلاعات textbox، متد callback آن اجرا نشود (پارامتر دوم آن‌را مجددا به یک آرایه‌ی خالی تنظیم می‌کنیم). سپس یک دکمه را که از نوع button است و رویداد onClick آن به getResults اشاره می‌کند، در بالای جدول نتایج مطالب، قرار می‌دهیم:
<button
  className="btn btn-primary"
  type="button"
  onClick={getResults}
>
  Search
</button>
تا اینجا اگر کاربر اطلاعاتی را وارد کرده و سپس بر روی دکمه‌ی Search فوق کلیک کند، نتایج جستجوی خودش را در جدول ذیل آن مشاهده می‌کند. اکنون می‌خواهیم این امکان را به کاربران بدهیم که با فشردن دکمه‌ی enter درون textbox جستجو، همین قابلیت جستجو را در اختیار داشته باشند؛ تا دیگر الزامی به کلیک بر روی دکمه‌ی Search، نباشد. برای اینکار تنها کافی است، کل مجموعه‌ی textbox و دکمه را درون یک المان form قرار دهیم و نوع button را نیز به submit تغییر دهیم. سپس onClick دکمه را حذف کرده و بجای آن رویداد onSubmit فرم را پیاده سازی می‌کنیم:
<form onSubmit={handleSearch}>
  <div className="input-group my-3">
    <label htmlFor="query" className="form-control-label sr-only"></label>
    <input
type="text"
id="query"
name="query"
className="form-control"
placeholder="Search ..."
onChange={event => setQuery(event.target.value)}
value={query}
    />
    <div className="input-group-append">
<button className="btn btn-primary" type="submit">
  Search
</button>
    </div>
  </div>
</form>
در اینجا یک المان فرم، به همراه یک textbox و button از نوع submit تعریف شده‌اند. رویداد onSubmit نیز به متد منتسب به متغیر handleSearch، متصل شده‌است تا با فشردن دکمه‌ی enter توسط کاربر در این textbox، کار جستجوی مجدد، صورت گیرد:
  const handleSearch = event => {
    event.preventDefault();
    getResults();
  };
تا اینجا اگر برنامه را ذخیره کرده و "Text 1" را در textbox جستجو، وارد کرده و enter کنیم، همانند تصویر فوق، رکورد متناظری از سرور دریافت و نمایش داده می‌شود.


افزودن قابلیت پاک کردن textbox جستجو و معرفی useRef Hook

در ادامه می‌خواهیم یک دکمه‌ی جدید را در کنار دکمه‌ی Search، اضافه کنیم تا با کلیک کاربر بر روی آن، نه فقط محتوای وارد شده‌ی در textbox پاک شود، بلکه focus نیز به آن منتقل گردد. برای پاک کردن textbox، فقط کافی است متد setQuery را با یک رشته‌ی خالی ارسالی به آن فراخوانی کنیم. اما برای انتقال focus به textbox، نیاز به داشتن ارجاع مستقیمی به آن المان وجود دارد که با مفهوم آن در قسمت 18 آشنا شدیم: «برای دسترسی به یک المان DOM در React، باید یک reference را به آن نسبت داد. برای این منظور یک خاصیت جدید را در سطح کلاس کامپوننت ایجاد کرده و آن‌را با React.RefObject مقدار دهی اولیه کرده و سپس ویژگی ref المان مدنظر را به این RefObject تنظیم می‌کنیم». برای انجام یک چنین کاری در اینجا، Hook ویژه‌ای به نام useRef معرفی شده‌است. بنابراین برای پیاده سازی این نیازمند‌ی‌ها، ابتدا دکمه‌ی Clear را در کنار دکمه‌ی Search قرار می‌دهیم:
<button
  type="button"
  onClick={handleClearSearch}
  className="btn btn-info"
>
  Clear
</button>
سپس رویداد onClick آن‌را به متد منتسب به متغیر handleClearSearch، مرتبط می‌کنیم:
import React, { useEffect, useRef, useState } from "react";
// ...

export default function App() {
  // ...
  const searchInputRef = useRef();


  const handleClearSearch = () => {
    setQuery("");
    searchInputRef.current.focus();
  };
در اینجا ابتدا useRef را import کرده‌ایم، تا توسط آن بتوان یک متغیر از نوع React.MutableRefObject را ایجاد کرد. سپس در متد منتسب به handleClearSearch، ابتدا با فراخوانی setQuery، مقدار query را در state کامپوننت، پاک کرده و سپس به کمک این شیء Ref، دسترسی مستقیمی به شیء textbox یافته و متد focus آن‌را فراخوانی می‌کنیم (شیء current آن، معادل DOM Element متناظر است).
البته این searchInputRef برای اینکه دقیقا به textbox تعریف شده اشاره کند، باید آن‌را به ویژگی ref المان، انتساب داد:
<input
  type="text"
  id="query"
  name="query"
  className="form-control"
  placeholder="Search ..."
  onChange={event => setQuery(event.target.value)}
  value={query}
  ref={searchInputRef}
/>
تا اینجا اگر برنامه را ذخیره کرده و اجرا کنیم، با کلیک بر روی دکمه‌ی Clear، متن textbox جستجو حذف شده و سپس کرسر مجددا به همان textbox برای ورود اطلاعات، منتقل می‌شود.


نمایش «لطفا منتظر بمانید» در حین دریافت اطلاعات از سرور


البته در اینجا با هر بار کلیک بر روی دکمه‌ی جستجو، نتیجه‌ی نهایی به سرعت نمایش داده می‌شود؛ اما اگر سرعت اتصال کاربر کمتر باشد، با یک وقفه این امر رخ می‌دهد. به همین جهت بهتر است یک پیام «لطفا منتظر بمانید» را در این حین به او نمایش دهیم. به همین جهت در ابتدا state مرتبطی را به کامپوننت اضافه می‌کنیم:
const [loading, setLoading] = useState(false);
تا با فراخوانی متد setLoading آن بتوان سبب رندر مجدد UI شد و پیامی را نمایش داد و یا مخفی کرد:
  const getResults = async () => {
    setLoading(true);
    const { data } = await axios.get(
      `${apiUrl}/posts/search?query=${encodeURIComponent(query)}`
    );
    console.log(data);
    setResults(data);
    setLoading(false);
  };
متد setLoading در ابتدای متد منتسب به متغیر getResults، مقدار متغیر loading را در state به true تنظیم می‌کند و در پایان عملیات، به false. اکنون بر این اساس می‌توان UI متناظری را نمایش داد:
      {loading ? (
        <div className="alert alert-info">Loading results...</div>
      ) : (
        <table className="table">
          <thead>
            <tr>
              <th>Title</th>
            </tr>
          </thead>
          <tbody>
            {results.map(post => (
              <tr key={post.id}>
                <td>{post.title}</td>
              </tr>
            ))}
          </tbody>
        </table>
      )}
در اینجا با استفاده از یک ternary operator، اگر loading به true تنظیم شده باشد، یک div به همراه عبارت Loading results، نمایش داده می‌شود؛ در غیراینصورت، جدول اطلاعات مطالب، نمایش داده خواهد شد.

برای آزمایش آن می‌توان سرعت اتصال را در برگه‌ی شبکه‌ی ابزارهای توسعه دهندگان مرورگر، تغییر داد:



مدیریت خطاها در حین اعمال async

آخرین امکانی را که به این مطلب اضافه خواهیم کرد، مدیریت خطاهای اعمال async است که با try/catch صورت می‌گیرد:
// ...

export default function App() {
  // ...
  const [error, setError] = useState(null);

  // ...

  const getResults = async () => {
    setLoading(true);

    try {
      const { data } = await axios.get(
        `${apiUrl}/posts/search?query=${encodeURIComponent(query)}`
      );
      console.log(data);
      setResults(data);
    } catch (err) {
      setError(err);
    }

    setLoading(false);
  };
در حین فراخوانی await axios.get، اگر خطایی رخ دهد، این کتابخانه استثنایی را صادر خواهد کرد که می‌توان به جزئیات آن در بدنه‌ی catch نوشته شده دسترسی یافت و برای مثال آن‌را به کاربر نمایش داد. برای این منظور ابتدا state مخصوص آن‌را ایجاد می‌کنیم و سپس توسط فراخوانی متد setError آن، کار رندر مجدد کامپوننت را در صف انجام قرار خواهیم داد.در نهایت برای نمایش آن می‌توان یک div را به پایین جدول اضافه نمود:
{error && <div className="alert alert-warning">{error.message}</div>}
برای آزمایش آن، برنامه‌ی backend را که در حال اجرا است، خاتمه دهید و سپس در برنامه سعی کنید به آن متصل شوید:




کدهای کامل این قسمت را از اینجا می‌توانید دریافت کنید: sample-30-part-03-frontend.zip و sample-30-part-03-backend.zip
‫۴ سال و ۹ ماه قبل، سه‌شنبه ۳ دی ۱۳۹۸، ساعت ۱۱:۳۵
علی یگانه مقدم علی یگانه مقدم
مطالب
WebStorage: قسمت دوم
در این مقاله قصد داریم نحوه‌ی کدنویسی webstorage را با کتابخانه‌هایی که در مقاله قبل معرفی کردیم بررسی کنیم.
ابتدا روش ذخیره سازی و بازیابی متداول آن را بررسی میکنیم که تنها توسط دو تابع صورت می‌گیرد. مطلب زیر برگرفته از w3Schools است:
دسترسی به شیء webstorage به صورت زیر امکان پذیر است:
window.localStorage
window.sessionStorage
ولی بهتر است قبل از ذخیره و بازیابی، از پشتیبانی مرورگر از webstorage اطمینان حاصل نمایید:
if(typeof(Storage) !== "undefined") {
    // Code for localStorage/sessionStorage.
} else {
    // Sorry! No Web Storage support..
}
برای ذخیره سازی و سپس خواندن به شکل زیر عمل می‌کنیم:
localStorage.setItem("lastname", "Smith");

//========================
localStorage.getItem("lastname");
خواندن می‌تواند حتی به شکل زیر هم صورت بگیرد:
var a=localStorage.lastname;
استفاده از store.js برای مرورگرهایی که از webstorage پشتیبانی نمی‌کنند به شکل زیر است:
//ذخیره مقدار
store.set('username', 'marcus')

//بازیابی مقدار
store.get('username')

//حذف مقدار
store.remove('username')

//حذف تمامی مقادیر ذخیره شده
store.clear()

//ذخیره ساختار
store.set('user', { name: 'marcus', likes: 'javascript' })

//بازیابی ساختار به شکل قبلی
var user = store.get('user')
alert(user.name + ' likes ' + user.likes)

//تغییر مستقیم مقدار قبلی
store.getAll().user.name == 'marcus'

//بازخوانی تمام مقادیر ذخیر شده توسط یک حلقه
store.forEach(function(key, val) {
    console.log(key, '==', val)
})
همچنین بهتر هست از یک فلگ برای بررسی فعال بودن storage استفاده نمایید. به این دلیل که گاهی کاربرها از پنجره‌های private استفاده می‌کنند که ردگیری اطلاعات آن ممکن نیست و موجب خطا می‌شود.
<script src="store.min.js"></script>
<script>
    init()
    function init() {
        if (!store.enabled) {
            alert('Local storage is not supported by your browser. Please disable "Private Mode", or upgrade to a modern browser.')
            return
        }
        var user = store.get('user')
        // ... and so on ...
    }
</script>
در صورتیکه بخشی از داده‌ها را توسط localstorage ذخیره نمایید و بخواهید از طریق storage به آن دسترسی داشته باشید، خروجی string خواهد بود؛ صرف نظر از اینکه شما عدد، شیء یا آرایه‌ای را ذخیره کرده‌اید.
در صورتیکه ساختار JSON را ذخیره کرده باشید، می‌توانید رشته برگردانده شده را با json.stringify و json.parse بازیابی و به روز رسانی کنید.
در حالت cross browser تهیه‌ی یک sessionStorage امکان پذیر نیست. ولی می‌توان به روش ذیل و تعیین یک زمان انقضاء آن را محدود کرد:
var storeWithExpiration = {
// دریافت کلید و مقدار و زمان انقضا به میلی ثانیه
    set: function(key, val, exp) {
//ایجاد زمان فعلی جهت ثبت تاریخ ایجاد
        store.set(key, { val:val, exp:exp, time:new Date().getTime() })
    },
    get: function(key) {
        var info = store.get(key)
//در صورتی که کلید داده شده مقداری نداشته باشد نال را بر میگردانیم
        if (!info) { return null }
//تاریخ فعلی را منهای تاریخ ثبت شده کرده و در صورتی که
//از مقدار میلی ثاینه بیشتر باشد یعنی منقضی شده و نال بر میگرداند
        if (new Date().getTime() - info.time > info.exp) { return null }
        return info.val
    }
}

// استفاده عملی از کد بالا
// استفاده از تایمر جهت نمایش واکشی داده‌ها قبل از نقضا و بعد از انقضا
storeWithExpiration.set('foo', 'bar', 1000)
setTimeout(function() { console.log(storeWithExpiration.get('foo')) }, 500) // -> "bar"
setTimeout(function() { console.log(storeWithExpiration.get('foo')) }, 1500) // -> null

مورد بعدی استفاده از سورس  cross-storage  است. اگر به یاد داشته باشید گفتیم یکی از احتمالاتی که برای ما ایجاد مشکل می‌کند، ساب دومین هاست که ممکن است دسترسی ما به یک webstorage را از ساب دومین دیگر از ما بگیرد.
این کتابخانه به دو جز تقسیم شده است یکی هاب Hub و دیگری Client .
ابتدا نیاز است که هاب را آماده سازی و با ارائه یک الگو از آدرس وب، مجوز عملیات را دریافت کنیم. در صورتیکه این مرحله به فراموشی سپرده شود، انجام هر نوع عمل روی دیتاها در نظر گرفته نخواهد شد.
CrossStorageHub.init([
  {origin: /\.example.com$/,            allow: ['get']},
  {origin: /:\/\/(www\.)?example.com$/, allow: ['get', 'set', 'del']}
]);
حرف $ در انتهای عبارت باعث مشود که دامنه‌ها با دقت بیشتری در Regex بررسی شوند و دامنه زیر را معتبر اعلام کند:
valid.example.com
ولی دامنه زیر را نامعتبر اعلام می‌کند:
invalid.example.com.malicious.com
همچنین می‌توانید تنظیماتی را جهت هدر‌های CSP و CORS، نیز اعمال نمایید:
{
  'Access-Control-Allow-Origin':  '*',
  'Access-Control-Allow-Methods': 'GET,PUT,POST,DELETE',
  'Access-Control-Allow-Headers': 'X-Requested-With',
  'Content-Security-Policy':      "default-src 'unsafe-inline' *",
  'X-Content-Security-Policy':    "default-src 'unsafe-inline' *",
  'X-WebKit-CSP':                 "default-src 'unsafe-inline' *",
}
پس کار را بدین صورت آغاز می‌کنیم، یک فایل به نام hub.htm درست کنید و هاب را آماده سازید:
hub.htm 
<script type="text/javascript" src="~/Scripts/cross-storage/hub.js"></script>
<script>
 CrossStorageHub.init([
      {origin: /.*localhost:300\d$/, allow: ['get', 'set', 'del']}
    ]);
  </script>
کد بالا فقط درخواست‌های هاست لوکال را از پورتی که ابتدای آن با 300 آغاز می‌شود، پاسخ می‌دهد و مابقی درخواست‌ها را رد می‌کند. متدهای ایجاد، ویرایش و حذف برای این آدرس معتبر اعلام شده است. 
در فایل دیگر که کلاینت شناخته می‌شود باید فایل hub معرفی شود تا تنظیمات هاب خوانده شود:
var storage = new CrossStorageClient('http://localhost:3000/example/hub.html');

var setKeys = function () {
      
return storage.set('key1', 'foo').then(function() {
return storage.set('key2', 'bar');
      });
};
در خط اول، فایل هاب معرفی شده و تنظیمات روی این صفحه اعمال می‌شود. سپس در خطوط بعدی داده‌ها ذخیره می‌شوند. از آنجا که با هر یکبار ذخیره، return صورت می‌گیرد و تنها اجازه‌ی ورود یک داده را داریم، برای حل این مشکل متد then پیاده سازی شده است. متغیر setKeys شامل یک آرایه از کلیدها خواهد بود.
نحوه‌ی ذخیره سازی بدین شکل هم طبق مستندات صحیح است:
storage.onConnect().then(function() {

  return storage.set('key', {foo: 'bar'});

}).then(function() {

  return storage.set('expiringKey', 'foobar', 10000);

});
در کد بالا ابتدا یک داده دائم ذخیره شده است و در کد بعد یک داده موقت که بعد از 10 ثانیه اعتبار خود را از دست می‌دهد.
برای خواندن داده‌های ذخیره شده به نحوه زیر عمل می‌کنیم:
storage.onConnect().then(function() {
  return storage.get('key1');
}).then(function(res) {
  return storage.get('key1', 'key2', 'key3');
}).then(function(res) {
  // ...
});
کد بالا نحوه‌ی خواندن مقادیر را به شکل‌های مختلفی نشان میدهد و مقدار بازگشتی آن‌ها یک آرایه از مقادیر است؛ مگر اینکه تنها یک مقدار برگشت داده شود. مقدار بازگشتی در تابع بعدی به عنوان یک آرگومان در دسترس است. در صورتی که خطایی رخ دهد، قابلیت هندل آن نیز وجود دارد: 
storage.onConnect()
    .then(function() {
      return storage.get('key1', 'key2');
    })

.then(function(res) {
      console.log(res); // ['foo', 'bar']
    })['catch'](function(err) {
      console.log(err);
    });
برای باقی مسائل چون به دست آوردن لیست کلیدهای ذخیره شده، حذف کلید‌های مشخص شده، پاکسازی کامل داده‌ها و ... به مستندات رجوع کنید.
در اینجا جهت سازگاری با مرورگرهای قدیمی خط زیر را به صفحه اضافه کنید:
<script src="https://s3.amazonaws.com/es6-promises/promise-1.0.0.min.js"></script>
ذخیره‌ی اطلاعات به شکل یونیکد، فضایی دو برابر کدهای اسکی میبرد و با توجه به محدود بودن حجم webstorage به 5 مگابایت ممکن است با کمبود فضا مواجه شوید. در صورتیکه قصد فشرده سازی اطلاعات را دارید می‌توانید از کتابخانه lz-string استفاده کنید. ولی توجه به این نکته ضروری است که در صورت نیاز، عمل فشرده سازی را انجام دهید و همینطوری از آن استفاده نکنید.

IndexedDB API
آخرین موردی که بررسی می‌شود استفاده از IndexedDB API است که با استفاده از آن میتوان با webstorage همانند یک دیتابیس رفتار کرد و به سمت آن کوئری ارسال کرد. 
var request = indexedDB.open("library");

request.onupgradeneeded = function() {
  // The database did not previously exist, so create object stores and indexes.
  var db = request.result;
  var store = db.createObjectStore("books", {keyPath: "isbn"});
  var titleIndex = store.createIndex("by_title", "title", {unique: true});
  var authorIndex = store.createIndex("by_author", "author");

  // Populate with initial data.
  store.put({title: "Quarry Memories", author: "Fred", isbn: 123456});
  store.put({title: "Water Buffaloes", author: "Fred", isbn: 234567});
  store.put({title: "Bedrock Nights", author: "Barney", isbn: 345678});
};

request.onsuccess = function() {
  db = request.result;
};
کد بالا ابتدا به دیتابیس library متصل می‌شود و اگر وجود نداشته باشد، آن را می‌سازد. رویداد onupgradeneeded برای اولین بار اجرا شده و در آن می‌توانید به ایجاد جداول و اضافه کردن داده‌های اولیه بپردازید؛ یا اینکه از آن جهت به ارتقاء ورژن دیتابیس استفاده کنید. خصوصیت result، دیتابیس باز شده یا ایجاد شده را باز می‌گرداند. در خط بعدی جدولی با کلید کد ISBN کتاب تعریف شده است. در ادامه هم دو ستون اندیس شده برای عنوان کتاب و نویسنده معرفی شده است که عنوان کتاب را یکتا و بدون تکرار در نظر گرفته است. سپس در جدولی که متغیر store به آن اشاره می‌کند، با استفاده از متد put، رکوردها داخل آن درج می‌شوند. در صورتیکه کار با موفقیت انجام شود رویداد onSuccess فراخوانی می‌گردد.
برای انجام عملیات خواندن و نوشتن باید از تراکنش‌ها استفاده کرد:
var tx = db.transaction("books", "readwrite");
var store = tx.objectStore("books");

store.put({title: "Quarry Memories", author: "Fred", isbn: 123456});
store.put({title: "Water Buffaloes", author: "Fred", isbn: 234567});
store.put({title: "Bedrock Nights", author: "Barney", isbn: 345678});

tx.oncomplete = function() {
  // All requests have succeeded and the transaction has committed.
};
در خط  اول ابتدا یک خط تراکنشی بین ما و جدول books با مجوز خواندن و نوشتن باز می‌شود و در خط بعدی جدول books را در اختیار می‌گیریم و همانند کد قبلی به درج داده‌ها می‌پردازیم. در صورتیکه عملیات با موفقیت به اتمام برسد، متغیر تراکنش رویدادی به نام oncomplete فراخوانی می‌گردد. در صورتیکه قصد دارید تنها مجوز خواندن داشته باشید، عبارت readonly را به کار ببرید.
var tx = db.transaction("books", "readonly");
var store = tx.objectStore("books");
var index = store.index("by_author");

var request = index.openCursor(IDBKeyRange.only("Fred"));
request.onsuccess = function() {
  var cursor = request.result;
  if (cursor) {
    // Called for each matching record.
    report(cursor.value.isbn, cursor.value.title, cursor.value.author);
    cursor.continue();
  } else {
    // No more matching records.
    report(null);
  }
};
در دو خط اول مثل قبل، تراکنش را دریافت می‌کنیم و از آنجا که می‌خواهیم داده را بر اساس نام نویسنده واکشی کنیم، ستون اندیس شده نام نویسنده را دریافت کرده و با استفاده از متد opencursor درخواست خود را مبنی بر واکشی رکوردهایی که نام نویسنده fred است، ارسال میداریم. در صورتیکه عملیات با موفقیت انجام گردد و خطایی دریافت نکنیم رویداد onsuccess فراخوانی می‌گردد. در این رویداد با دو حالت برخورد خواهیم داشت؛ یا داده‌ها یافت می‌شوند و رکوردها برگشت داده می‌شوند یا هیچ رکوردی یافت نشده و مقدار نال برگشت خواهد خورد. با استفاده از cursor.continue می‌توان داده‌ها را به ترتیب واکشی کرده و مقادیر رکورد را با استفاده خصوصیت value  به سمت تابع report ارسال کرد.
کدهای بالا همه در مستندات معرفی شده وجود دارند و ما پیشتر توضیح ابتدایی در مورد آن دادیم و برای کسب اطلاعات بیشتر می‌توانید به همان مستندات معرفی شده رجوع کنید. برای idexedDB هم می‌توانید از این منابع +  +  +  استفاده کنید که خود w3c منبع فوق العاده‌تری است.

‫۹ سال و ۴ ماه قبل، سه‌شنبه ۹ تیر ۱۳۹۴، ساعت ۰۵:۳۰
علی یگانه مقدم علی یگانه مقدم
مطالب
افزونه جی کوئری RowAdder
دیروز در یک برنامه میخواستم کاربر بتواند لیست مواد مصرفی یک کارخانه را ایجاد کند که نیاز بود کاربر بتواند از هر سطر به تعداد نامحدود ایجاد کند و برای انتخاب هر یک از مواد به همراه جزئیات آن یک سطر به لیست اضافه شود. برای اینکار میتوانیم با استفاده از فناوری جی کوئری اینکار را انجام دهیم ولی بهتر بود که این مورد به یک افزونه تبدیل میشد تا در دفعات بعدی بسیار راحت‌تر باشیم. جهت آشنایی با پلاگین نویسی بهتر هست این مقالات (+) را مطالعه فرمایید.

نحوه استفاده
نحوه استفاده از آن بسیار راحت است و در دموی html همراه آن به طور ساده در سه مثال توضیح داده شده است. ابتدا از این آدرس کتابخانه آن را دریافت کنید. این کتابخانه شامل یک فایل js که شامل کدهای پلاگین است، یک فایل css جهت تغییر استایل کدهایی است که پلاگین تولید میکند که اسامی آن دقیقا مشخص می‌کند که هر کلاس متعلق به چه بخشی است.

گام اول:
فایل‌های مورد نظر را بعد از صدا زدن کتابخانه‌ی جی کوئری صدا بزنید.
<link type="text/css" href="css/RowAdder.css" rel="stylesheet" />
    <script src="js/RowAdder.js" type="text/javascript"></script>


گام دوم :
 در تکه کدهای html، کدی را که قرار است در هر سطر تکرار شود، داخل یک div قرار داده و نامی مثل row-sample را برای آن قرار دهید (فعلا حتما این نام باشد)، بعدها پلاگین، کدهای داخل این تگ div را به عنوان هر سطر خواهد شناخت:
<div id="row-sample">
    <form style="margin: 0; padding: 0;">
        Name:<input type="text"/>
        <input type="radio" name="Gender" value="male" checked="checked">Male
        <input type="radio" name="Gender" value="female">Female
    </form>
</div>


گام سوم:
 سپس یک div دیگر ایجاد کنید و نامی مثل mypanel را به آن بدهید تا سطرهایی که ایجاد می‌شوند داخل این div قرار بگیرند.
<div id="mypanel"></div>

گام چهارم:
در بخش head یک تگ اسکریپت باز کرده و کدهای زیر را به آن اضافه می‌کنیم. این کد باعث می‌شود که پلاگین فعال شود.
<script>
$(document).ready(function() {
$("#mypanel").RowAdder();
});
</script>
گام پنجم:
 یک دکمه جهت افزودن سطر به صفحه اضافه می‌کنیم 
<button id="addanotherform">Add New Form</button>

و در قسمت تگ اسکریپت هم کد زیر را اضافه می‌کنیم: 
$("#addanotherform").on('click', function() {
                $("#mypanel").RowAdder('add');
            });

حال از صفحه تست می‌گیریم: با هر بار کلیک بر روی دکمه‌ی Add New Form یک سطر جدید ایجاد می‌گردد.


در تصویر بالا دکمه‌های دیگر هم دیده می‌شوند که به دیگر متدهای آن اشاره دارد:

جهت مخفی سازی:
 
 $("#mypanel").RowAdder('hide');

چهت نمایش:
 
$("#mypanel").RowAdder('show');

جهت افزودن سطر با کد:
 
$("#mypanel").RowAdder('add');

جهت دریافت تعداد سطرهای ایجاد شده:
 
$("#mypanel").RowAdder('count')


جهت دریافت کدهای یک سطر در اندیس x 
$("#mypanel").RowAdder('content', 3)

جهت حذف یک سطر با اندیس x 
$("#mypanel").RowAdder('remove', 3);

همانطور که با صدا زدن اولین متد پلاگین متوجه شدید و نتیجه‌ی آن را در دمو دیدید، این پلاگین از پیش فرض‌هایی جهت راه اندازی اولیه استفاده می‌کند که این پیش فرض‌ها عبارتند از تگ row-sample که بدون معرفی رسمی، آن را شناسایی کرد. همچنین ممکن است بخواهید عبارت Remove را با کلمه‌ی فارسی «حذف» جایگزین نمایید. برای اینکار می‌توانید پلاگین را به شکل زیر به کار ببرید:
    $("#mypanel").RowAdder({
                sample: '#my-custom-sample',
                type: 'text',
                value:'حذف'
        });

تغییر اولین پیش فرض، تغییر نام تگ row-sample به my-custom-sample بود و در مرحله‌ی بعد هم نام فارسی حذف را جایگزین remove کردیم. عبارت type به طور پیش فرض بر روی text قرار دارد که اجباری به ذکر آن در کد بالا نبود. ولی اگر دوست دارید که به جای نمایش عبارت حذف، از یک آیکن یا تصویر استفاده کنید، کد را به شکل زیر تغییر دهید:
  $("#mypanel").RowAdder({
                type: 'image',
                value: 'images/remove.png'
            });
در خطوط بالا عبارت type با image مقدار دهی شد و به پلاگین می‌گوید که به جای متن، از تصویر استفاده کن. همچنین value را به جای متن با آدرس تصویر مقداردهی کرده‌ایم و نتیجه را می‌توانید در دموی قرار گرفته در گیت هاب ببینید.

فایل RowAdder.css 
در بردارنده هر سطر
.each-section {
    margin: 20px;
    padding: 5px;
}

جهت استایل بندی لینک چه تصویر و چه متن
.remove-link {
    color:#999;
     text-decoration: none;
}

a:hover.remove-link {
   color:#802727;
}
جهت تغییر استایل بر روی خود تصویر
.remove-image {
    
}

آشنایی با کد پلاگین
 
(function ($) {
    
    var settings = null;
  $.fn.RowAdder = function (method) {
    
            // call methods
            if (methods[method]) {
                return methods[method].apply(this, Array.prototype.slice.call(arguments, 1));
            } else if (typeof method === 'object' || !method) {
                return methods.init.apply(this, arguments);
            } else {
                $.error('Method ' + method + ' does not exist on jQuery.RowAdder');
            }
      

    };
})(jQuery);
در قسمت دوم آموزش پلاگین نویسی برای جی کوئری، متدها به طور واضح توضیح داده شده‌اند. این کدها وظیفه دارند متدهایی را که کاربر درخواست داده است، شناسایی و به همراه آرگومان‌های آن به سمت توابعی که به هر نام متد اختصاص داده‌ایم، ارسال کنند. در صورتیکه متدی با آرگومان‌های ناهماهنگی ارسال شوند، پیام خطایی ارسال می‌گردد و در صورتیکه تعریف نشود، به طور مستقیم init را صدا می‌زند. متغیر settings هم بعدا با تنظیمات پیش فرض پر می‌شود.

متدها
 
//methods
    var methods = {
        init: function (options) {
            //default-settings
             settings = $.extend({
                'sample': '#row-sample',
                'type': 'text',
                'value': 'Remove'
             }, options);
             this.attr('data-sample', settings.sample);
             this.attr('data-type', settings.type);
             this.attr('data-value', settings.value);
            Do(this);
        },
        show: function () {
            this.css("display", "inline");
        },
        hide: function () {
            this.css("display", "none");
        },
        add: function () {
            Do(this);
        },
        remove: function (index) {
            console.log(index);
           this.find(".each-section")[index].remove();
        },
        content: function (index) {
            return this.find(".each-section")[index];
        },
        count: function (index) {
            return this.find(".each-section").size();
        }
    };
متد init تنظیمات پیش فرض را دریافت می‌نماید و سپس بر روی المانی که پلاگین روی آن واقع شده‌است، مقادیر را ذخیره می‌کند تا در آینده با صدا زدن متدهای دیگر آن را استفاده نماید. کلمه‌ی this در واقع به تگی اشاره می‌کند که پلاگین روی آن اعمال شده است که در مثال‌های بالا mypanel نام داشت. متد Do تابع اصلی ما را در بر دارد که کدهای اصلی پلاگین را شامل می‌شود. مابقی متدها در واقع  جست و جویی بر المان‌ها هستند.

تابع Do
 
    function Do(panelDiv) {

        settings.sample = panelDiv.data('sample');
        settings.type = panelDiv.data('type');
        settings.value = panelDiv.data('value');
        //find sample code
        var rowsample = $(settings.sample);
        rowsample.css("display", "none");
        var sample = rowsample.html();


        var i = panelDiv.find(".each-section").size();
        //add html details to create a correct template
        var sectionDiv = $('<div />', { "class": 'each-section', 'id': 'section'+i });
        var image = $("<img />", { "src": settings.value,"class":"remove-image" });
        var link = $("<a />", { "text": settings.value,"class":"remove-link" });
        //remove event for remove selected form

        //create new form
        sectionDiv.html(sample);

        link.on('click', function (e) {

            e.preventDefault();
            var $this = $(this);
            $this.closest(".each-section").remove();
        });

        if (i > 0) {
            if (settings.type == 'image') {
                link.text('');
                link.append(image);

            }
            sectionDiv.append(link);
        }

        //add new created form on document
        panelDiv.append(sectionDiv);
       
    }
آرگومان داده شده، در واقع همان this هست که به این تابع ارسال شده است. در اولین گام تنظیمات ذخیره شده را که قبلا ذخیره کرده‌ایم، واکشی می‌کنیم. سپس تگ row-sample یا هر نامی را که به آن اختصاص داده شده است، می‌یابیم و محتوای آن را به شکل html در قالب string بیرون می‌کشیم. این کد html در واقع نمونه‌ای است که قرار است در سطر تکرار شود. البته تگ نمونه فقط برای نمونه به کار می‌رود و نیازی نیست روی صفحه نمایش داده شود؛ پس آن را مخفی می‌کنیم. از آنجا که ممکن است این سطری که ایجاد می‌شود، سطر اول نباشد و قبلا هم سطرهایی توسط همین متد ایجاد شده‌اند، بررسی می‌کنیم چند تگ با کلاس each-section داریم. اگر بیشتر از صفر باشد یعنی قبلا سطرهایی ایجاد شده است. در غیر اینصورت این اولین سطر ماست. اولین سطر توسط init صدا زده می‌شود و مابقی توسط متد add انجام می‌گیرد. 
        settings.sample = panelDiv.data('sample');
        settings.type = panelDiv.data('type');
        settings.value = panelDiv.data('value');
        //find sample code
        var rowsample = $(settings.sample);
        rowsample.css("display", "none");
        var sample = rowsample.html();


        var i = panelDiv.find(".each-section").size();
در خطوط بعدی یک سری متغیر داریم که برای هر کدام یک قالب تگ div با کلاس‌های مختلف می‌سازیم. sectionDiv یک تگ  div  با کلاس each-section است که هر سطر را به طور کامل در خود قرار می‌دهد. link، جهت ساخت لینک حذف با کلاس remove-link به کار می‌رود. image هم یک تگ image می‌سازد تا اگر کاربر درخواست 'type:'image را داد، به جای لینک متنی حذف، از تصویر استفاده شود.
        //add html details to create a correct template
        var sectionDiv = $('<div />', { "class": 'each-section', 'id': 'section'+i });
        var image = $("<img />", { "src": settings.value,"class":"remove-image" });
        var link = $("<a />", { "text": settings.value,"class":"remove-link" });

در خط بعدی محتویات نمونه را داخل تگ sectiondiv قرار می‌دهیم:
//create new form
        sectionDiv.html(sample);

بعد از آن برای رویداد کلیک لینک حذف، کد زیر را وارد می‌کنیم:
   link.on('click', function (e) {

            e.preventDefault();
            var $this = $(this);
            $this.closest(".each-section").remove();
        });
متد closest در جی کوئری این وظیفه را دارد تا به سمت تگ‌های والد تگ this حرکت کند و با برخوردن با اولین تگ والد با کلاس each-section، آن تگ والد را بازگرداند و سپس متد remove را روی آن اجرا کند تا آن تگ به همراه تمام فرزندانش حذف شوند.

اولین شرط زیر بررسی می‌کند که آیا این سطری که ایجاد شده است سطر دوم به بعد است یا خیر؟ اگر آری پس باید دکمه‌ی حذف را به همراه داشته باشد. در صورتیکه سطر دوم به بعد باشد، وارد آن می‌شود. حالا بررسی می‌کند که کاربر برای دکمه‌ی حذف، درخواست لینک تصویری یا لینک متنی داده است و لینک مناسب را ساخته و آن را به انتهای sectionDiv اضافه می‌کند.
   if (i > 0) {
            if (settings.type == 'image') {
                link.text('');
                link.append(image);

            }
            sectionDiv.append(link);
        }

در انتها کل تگ sectionDiv را به تگ داده شده اضافه می‌کنیم تا به کاربر نمایش داده شود.
//add new created form on document
        panelDiv.append(sectionDiv);
‫۸ سال و ۱۲ ماه قبل، پنجشنبه ۱۴ آبان ۱۳۹۴، ساعت ۰۳:۱۰
یاسر مرادی یاسر مرادی
مطالب
توسعه برنامه‌های Cross Platform با Xamarin Forms & Bit Framework - قسمت هفتم
در قسمت ششم، یک صفحه ساده برای لاگین نوشتیم که عملا کار خاصی نمی‌کرد. حال می‌خواهیم در این قسمت روی UI آن کمی کار کنیم. دقت کنید که هدف این قسمت، آموزش زیبا سازی صفحات نیست؛ بلکه هدف، آشنایی شما با تنظیمات مهم UI است.
صفحه Login ای که در قسمت قبل نوشته شد، خود یک Content Page است و دارای یک Stack Layout با چینش عمودی است. داخل آن دو Entry برای گرفتن نام و نام کاربری وجود دارد و یک Button.
مشکلی که صفحه لاگین دارد این است که اگر در یک تبلت 10 اینچی هم باز شود، عرض Entry‌ها و Button هم 10 اینچ می‌شوند که ما قطعا این را نمی‌خواهیم. اینکه چه می‌خواهیم خود یک سوال است! ولی یکی از راه‌های متداول و آسان که برای صفحه لاگین هم قابلیت استفاده دارد این است که از المان‌های صفحه درخواست می‌شود مثلا 5 سانتی متر باشند. حال اگر صفحه نمایش بیشتر از 5 سانتی متر فضا داشت، دلیلی و ارزشی برای بیشتر بزرگ شدن المان‌های روی صفحه نیست. البته اگر صفحه نمایش کوچک‌تر از 5 سانتی متر هم باشد، اینکه المان‌های روی صفحه اصرار به 5 سانتی متر ماندن کنند، نتیجه جالبی نخواهد داشت! برای دستیابی به بهترین نتیجه، شما می‌توانید از WidthRequest و HeightRequest استفاده کنید. وقتی WidthRequest را برابر با 5 سانتی متر قرار دهید، در واقع دارید درخواست می‌کنید که این مقدار شود. اگر فضا بیشتر شود، المان مربوطه بزرگ‌تر از 5 سانتی متر نخواهد شد. اگر فضا کل فضایی که دارد، کمتر از 5 سانتی متر باشد و مثلا 4 سانتی متر باشد، آن هم 4 سانتی متر خواهد شد.
برای شروع سؤال پیش می‌آید که این WidthRequest را به کدامیک از Tag‌ها بدهیم؟ Content Page یا Stack Layout یا هر کدام از Entry‌ها و Button لاگین؟ اساسا وظیفه Layout به عهده Page نیست. در اکثر مواقع، اینکار با خود Stack Layout انجام می‌شود ( یا در سایر مثال‌ها با Grid - Flex Layout و ... ) تنظیم WidthRequest برابر با 5 سانتی متر، آن هم برای تک تک Entry‌ها و Button مربوطه هم اساسا ایده جالبی نیست.
برای این که Width Request برابر با 5 سانتی متر شود، باید به آن مقدار 320 داده شود. هر 64 تا می‌شود یک سانتی متر و 320 = 64 * 5
اگر Width Request را در مثال Login برابر با 320 قرار دهید، می‌بینید که کوچک نمی‌شود و کماکان کل فضای صفحه را می‌گیرد! علت این است که هر المان روی صفحه، از جمله Stack Layout، علاوه بر WidthRequest و HeightRequest که عرض و طول Child را نسبت به Parent مشخص می‌کند، دارای VerticalOptions و HorizontalOptions نیز هست. VerticalOptions و HorizontalOptions در کنار WidthRequest و HeightRequest، رابطه بین یک Parent و Child را مشخص می‌کنند (در این مثال رابطه بین Content Page و Stack Layout به عنوان Parent و Child). به صورت پیش فرض هر Child ( در اینجا Stack Layout ) به صورت عمودی و افقی Parent اش ( در اینجا Content Page ) را Fill می‌کند. علت پیش فرض بودن این رفتار این است که کمترین سربار ممکن را از لحاظ Performance دارد و خیلی از جاها هم مفید است. در اینجا چون Stack Layout قصد دارد Parent خود را Fill کند، دیگر WidthRequest برایش معنی ندارد. در ادامه من VerticalOptions را برابر با Start و HorizontalOptions را برابر با Center می کنم. این باعث می‌شود که Stack Layout ما از لحاظ عمودی در بالا و از لحاظ افقی در وسط Content Page قرار بگیرد و بیش از پنج سانتی متر بزرگ نشود و در صورتیکه Content Page خود فضای کمی داشته باشد ( مثلا در یک گوشی موبایل با صفحه نمایش خیلی کوچک باشد )، Stack Layout حتی از پنج سانتی متر کوچک‌تر هم می‌شود.
دقت کنید که دو Entry و Button داخل Stack Layout نیز Fill هستند، پس داخل Parent خود یعنی Stack Layout را پر می‌کنند. اگر به Stack Layout یک Background دهید، درک بهتری از آن چه که دارد اتفاق می‌افتد، خواهید داشت.
<StackLayout
      BackgroundColor="LightYellow"
      HorizontalOptions="Center"
      Orientation="Vertical"
      VerticalOptions="Start"
      WidthRequest="320">

مشکل دیگری که وجود دارد این است که اگر بابت کمبود فضا، Stack Layout کوچکتر از 5 سانتی متر شود، از بغل، کامل، به کناره‌های Parent خود می‌چسبد که اصلا جالب نیست. برای رفع این مشکل می‌توانیم از Padding (حاشیه داخلی) و Margin (حاشیه خارجی) استفاده کنیم. در عکس زیر، Background مربوط به Content Page را قرمز و Stack Layout را آبی کرده‌ایم. با اختصاص دادن یک سانتی متر (64) به Padding و نیم سانت به Margin، می‌توانید در عکس زیر تاثیر آن را ببینید:

در سمت راست، بالا و چپ Stack Layout، به اندازه نیم سانت حاشیه قرمز می‌بینید که تاثیر Margin است. همچنین المان‌های داخل Stack Layout نیز هر کدام یک سانت از اطراف فاصله دارند که تاثیر Padding است. در پایین Stack Layout، تا جایی که Content Page بزرگ شود، فضای قرمز می‌بینید، نیم سانت از این فضای قرمز به خاطر Margin بوده، ولی باقی مربوط به این است که VerticalOptions را برای Stack Layout، بر روی Start تنظیم کرده‌ایم که باعث می‌شود Stack Layout بالای Content Page قرار بگیرد و زیر آن تماما قرمز شود. حتی اگر "عرض" صفحه نمایش بزرگتر از عکس قبلی می‌بود، فضای قرمز از راست و چپ بیشتر می‌شد که نیم سانت آن بابت Margin بوده و بیشتر از آن مربوط به HorizontalOptions است که برای Stack Layout روی Center تنظیم شده.

با توجه به اینکه Page - Layout - Control‌ها در Android-iOS-Windows به معادل‌های Native خود تبدیل می‌شوند و برای مثال ظاهر Button در این سه پلتفرم متفاوت است، ممکن است Padding ای که به یک کنترل داده ایم و در اندروید خوب به نظر می‌رسد، در iOS مقدار دیگری را لازم داشته باشد. مثلا در Android مقدار 2 و در iOS مقدار 3 لازم داشته باشد. یا ممکن است این مقدار به ازای این که در موبایل، تبلت یا دسکتاپ باشیم، لازم باشد که متفاوت باشد. در Xaml ما دو امکان OnPlatform و OnIdiom را داریم که هر Property اعم از Font Size - Padding - Text و ... را می‌توان به ازای هر شرایطی با مقداری متفاوت مقدار دهی نمود. برای مثال داریم:

<StackLayout
        Margin="{OnPlatform Android=3,
                            iOS='0,0,20,0',
                            UWP='2'}"
        Padding="{OnIdiom Default=2,
                          Tablet=3}" ...

البته Property‌های مهم دیگری نیز در UI تاثیر گذار هستند. برای مثال Opacity برای تنظیم شفافیت، FlowDirection برای تنظیم Right to left و Left to right بودن و خیلی Property‌های دیگه که به مرور و با بیشتر کار کردن با Xamarin Forms با آن‌ها آشنا می‌شوید.

در قسمت بعدی به نوشتن منطق می‌پردازیم؛ نحوه نمایش دادن خطا و رفتن از صفحه‌ای به صفحه‌ی دیگر. 

‫۵ سال و ۱۱ ماه قبل، شنبه ۱۲ آبان ۱۳۹۷، ساعت ۲۳:۱۰
وحید نصیری وحید نصیری
مطالب
مسیریابی در Angular - قسمت دوم - مسیریابی ماژول‌ها
اغلب برنامه‌های بزرگ Angular، ویژگی‌های مختلف خود را به ماژول‌های مجزایی تبدیل می‌کنند. این ماژول‌ها شبیه به مفهوم Area در ASP.NET MVC هستند و هدف آن‌ها نظم بخشیدن به کامپوننت‌های ویژه‌ی یک قسمت خاص از برنامه، در ناحیه‌‌ای مختص به آن می‌باشد. به علاوه ایجاد ماژول‌ها، قابلیت lazy loading مسیریابی‌ها را نیز مسیر می‌کند. هر برنامه‌ی Angular حداقل به همراه یک ماژول است که بر اساس قراردادی، AppModule نام گرفته‌است و در فایل src\app\app.module.ts قرار دارد. با توسعه‌ی برنامه و بیشتر شدن قابلیت‌های آن، استفاده‌ی از این تک ماژول پیش فرض، مشکل تداخل مسئولیت‌ها را به همراه خواهد داشت. برای رفع این مشکل توصیه شده‌است که کامپوننت‌های مرتبط به یک ویژگی خاص را درون ماژولی مختص به خود قرار دهید؛ برای مثال مانند ماژول محصولات، برای نظم دهی به کامپوننت‌های لیست محصولات، جزئیات محصولات، ویرایش محصولات و غیره، ماژول کاربران برای تعریف کامپوننت‌های لاگین، تغییر کلمه‌ی عبور و امثال آن. در این قسمت قصد داریم نحوه‌ی تنظیمات مسیریابی و هدایت کاربران را به ماژول‌های مختلف برنامه، بررسی کنیم.


تنظیم مسیریابی ماژول‌ها

در اینجا نیازی به تنظیم base path نیست و این تنظیم تنها یکبار به ازای کل برنامه انجام می‌شود. همانطور که در قسمت قبل نیز عنوان شد، ماژول مسیریابی Angular و یا همان RouterModule، به همراه سرویسی برای دسترسی به امکانات آن، تنظیمات مسیریابی و یک سری دایرکتیو مانند routerLink، جهت تعامل با آن است. از آنجائیکه سرویس ماژول مسیریابی در فایل src\app\app-routing.module.ts تعریف و تنظیم شده‌است، باید اطمینان حاصل کرد که این سرویس تنها یکبار در طول عمر برنامه وهله سازی می‌شود و از آنجائیکه هر ماژول تنظیمات مجزای مسیریابی خود را خواهد داشت، دیگر نمی‌توان از متد RouterModule.forRoot سراسری استفاده کرد و در اینجا باید از متد forChild این ماژول، جهت تعریف تنظیمات مسیریابی‌های ماژول‌های مختلف کمک گرفت. متد forChild نیز شبیه به همان آرایه‌ی تنظیمات مسیریابی متد forRoot را دریافت می‌کند.

یک مثال: در ادامه‌ی مثالی که در قسمت قبل به کمک Angular CLI ایجاد کردیم، ماژول جدید محصولات را به همراه تنظیمات ابتدایی مسیریابی آن ایجاد می‌کنیم:
 >ng g m product --routing
پس از اجرای این دستور، ماژول جدید محصولات در فایل src\app\product\product.module.ts و تنظیمات ابتدایی آن در فایل src\app\product\product-routing.module.ts تشکیل می‌شوند:
import { NgModule } from '@angular/core';
import { Routes, RouterModule } from '@angular/router';

const routes: Routes = [];

@NgModule({
  imports: [RouterModule.forChild(routes)],
  exports: [RouterModule]
})
export class ProductRoutingModule { }
همانطور که مشاهده می‌کنید، در حین تشکیل تنظیمات ابتدایی مسیریابی این ماژول جدید، اینبار از متد forChild استفاده شده‌است و نه متد forRoot که مختص به ماژول اصلی و سراسری برنامه‌است.
سپس ProductRoutingModule به قسمت imports ماژول محصولات به صورت خودکار اضافه شده‌است:
import { NgModule } from '@angular/core';
import { CommonModule } from '@angular/common';

import { ProductRoutingModule } from './product-routing.module';

@NgModule({
  imports: [
    CommonModule,
    ProductRoutingModule
  ],
  declarations: []
})
export class ProductModule { }

در ادامه کامپوننت جدید لیست محصولات را به این ماژول اضافه می‌کنیم:
 >ng g c product/ProductList
به این ترتیب داخل پوشه‌ای به نام produc-list، کامپوننت product-list.component.ts تشکیل خواهد شد. در حقیقت این دستور اعمال ذیل را انجام می‌دهد:
 installing component
  create src\app\product\product-list\product-list.component.css
  create src\app\product\product-list\product-list.component.html
  create src\app\product\product-list\product-list.component.spec.ts
  create src\app\product\product-list\product-list.component.ts
  update src\app\product\product.module.ts
اگر به سطر آخر آن دقت کنید، کار به روز رسانی فایل ماژول محصولات، جهت درج این کامپوننت جدید، در قسمت declarations فایل product.module.ts نیز به صورت خودکار انجام شده‌است:
import { ProductListComponent } from './product-list/product-list.component';

@NgModule({
  imports: [
  ],
  declarations: [ProductListComponent]
})
export class ProductModule { }

اکنون که این ماژول جدید را به همراه یک کامپوننت نمونه در آن تعریف کردیم، برای افزودن مسیریابی به آن، به فایل src\app\product\product-routing.module.ts مراجعه کرده و آرایه‌ی  Routes آن‌را تکمیل می‌کنیم:
import { ProductListComponent } from './product-list/product-list.component';

const routes: Routes = [
  { path: 'products', component: ProductListComponent }
];
ابتدا کامپوننت لیست محصولات import شده و سپس آرایه‌ی Routes مسیری را به این کامپوننت تعریف کرده‌ایم.

در ادامه می‌خواهیم لینکی را به این مسیریابی جدید اضافه کنیم. در قسمت قبل منویی را به برنامه اضافه کردیم. به همین جهت به فایل src\app\app.component.html مراجعه کرده و routerLink جدیدی را به آن اضافه می‌کنیم:
<nav class="navbar navbar-default">
  <div class="container-fluid">
    <a class="navbar-brand">{{title}}</a>
    <ul class="nav navbar-nav">
      <li>
        <a [routerLink]="['/home']">Home</a>
      </li>
      <li>
        <a [routerLink]="['/products']">Product List</a>
      </li>
    </ul>
  </div>
</nav>
<div class="container">
  <router-outlet></router-outlet>
</div>
پیشتر لینکی را به کامپوننت welcome در قسمت قبل اضافه کرده بودیم. در اینجا لینک جدیدی را به کامپوننت لیست محصولات، در ذیل آن تعریف کرده‌ایم.
در اینجا نیز نحوه‌ی تعریف لینک‌ها مانند قبل است و آرایه‌ی تنظیمات پارامترهای لینک باید به مقدار خاصیت path تعریف شده اشاره کند.

اکنون دستور ng serve -o را صادر کنید تا برنامه در حافظه ساخته شده و در مرورگر نمایش داده شود. در ادامه اگر بر روی لینک لیست محصولات کلیک کنید، صفحه‌ی ذیل را مشاهده خواهید کرد:


به این معنا که برنامه اطلاعی از این مسیریابی جدید نداشته و صفحه‌ی یافت نشدن مسیریابی را که در قسمت قبل تنظیم کردیم، نمایش داده‌است. برای رفع این مشکل باید به فایل src\app\app.module.ts مراجعه کرده و این ماژول جدید را به آن معرفی کنیم:
import { ProductModule } from './product/product.module';

@NgModule({
  declarations: [
  ],
  imports: [
    BrowserModule,
    FormsModule,
    HttpModule,

    ProductModule,

    AppRoutingModule
  ],
در اینجا در ابتدا ماژول محصولات import شده و سپس به قسمت لیست imports ماژول App اضافه گردیده‌است. اکنون مسیریابی به این کامپوننت جدید واقع شده‌ی در قسمت ماژول محصولات، کار می‌کند:


نکته 1: علت اینکه ProductModule را پیش از AppRoutingModule تعریف کردیم این است که AppRoutingModule دارای تعریف مسیریابی ** یا catch all است که در قسمت قبل آن‌را جهت مدیریت مسیرهای یافت نشده به برنامه افزودیم. اگر ابتدا AppRoutingModule تعریف می‌شد و سپس ProductModule، هیچگاه فرصت به پردازش مسیریابی‌های ماژول محصولات نمی‌رسید؛ چون مسیر ** پیشتر برنده شده بود.
نکته 2: می‌توان در قسمت import متد RouterModule.forRoot را نیز مستقیما قرار داد (بجای AppRoutingModule). اگر این کار صورت گیرد، ابتدا مسیریابی‌های موجود در ماژول‌ها پردازش می‌شوند و در آخر مسیرهای موجود در RouterModule.forRoot صرفنظر از محل قرارگیری آن در این لیست بررسی خواهد شد (حتی اگر در ابتدای لیست قرار گیرد). هرچند جهت مدیریت بهتر برنامه، این متد به AppRoutingModule منتقل شده‌است. بنابراین اکنون «نکته‌ی 1» برقرار است.


انتخاب استراتژی مناسب نامگذاری مسیرها

هنگام کار کردن با تعدادی ویژگی مرتبط به هم قرار گرفته‌ی داخل یک ماژول، بهتر است روش نامگذاری مناسبی را برای تنظیمات مسیریابی آن درنظر گرفت تا مسیرهای تعیین شده علاوه بر زیبایی، وضوح بیشتری را نیز پیدا کنند. به علاوه این نامگذاری مناسب، گروه بندی مسیریابی‌ها و lazy loading آن‌ها را نیز ساده‌تر می‌کند.
استراتژی ابتدایی که به ذهن می‌رسد، نامگذاری هر مسیر بر اساس عملکرد آن‌ها است مانند products برای نمایش لیست محصولات، product/:id برای نمایش جزئیات محصولی خاص که در اینجا id پارامتر مسیریابی است و productEdit/:id برای ویرایش جزئیات یک محصول مشخص. همانطور که مشاهده می‌کنید، هرچند این مسیرها متعلق به یک ماژول هستند، اما مسیرهای تعیین شده‌ی برای آن‌ها اینگونه به نظر نمی‌رسد. بنابراین بهتر است تمام ویژگی‌های قرار گرفته‌ی درون یک ماژول را با مسیر ریشه‌ی یکسانی شروع کنیم. به این ترتیب نمایش لیست محصولات همان products باقی خواهد ماند اما برای نمایش جزئیات محصولی خاص از مسیر products/:id استفاده می‌کنیم (همان اسم جمع ریشه‌ی مسیر؛ بجای اسم مفرد). اینبار مسیر ویرایش جزئیات یک محصول به صورت products/:id/edit تنظیم خواهد شد:
products
products/:id
products/:id/edit
در اینجا نام ریشه‌ی یکسانی را برای عناصر مختلف قرارگرفته‌ی درون یک ماژول انتخاب کرده‌ایم؛ تا ارتباط بین آن‌ها بهتر مشخص شود و همچنین در آینده بتوان مباحث گروه بندی و lazy loading را نیز بر این اساس پیاده سازی کرد.


فعالسازی یک مسیر با کدنویسی

تا اینجا نحوه‌ی فعالسازی یک مسیر را با استفاده از دایرکتیو routerLink بررسی کردیم. اما گاهی از اوقات نیاز است تا بتوان با کدنویسی نیز کاربران را به مسیری خاص هدایت کرد. برای مثال پس از عملیات logout می‌خواهیم مجددا صفحه‌ی اول سایت نمایش داده شود. برای اینکار از سرویس Router مسیریاب Angular کمک گرفته می‌شود. ابتدا آن‌را در سازنده‌ی یک کامپوننت تزریق کرده و سپس می‌توان به قابلیت‌های آن مانند استفاده‌ی از متد navigate آن، در کدهای برنامه دسترسی یافت.
باید درنظر داشت که دایرکتیو routerLink نیز در پشت صحنه از همین متد navigate سرویس Router استفاده می‌کند. بنابراین تمام پارامترهای آن در متد navigate نیز قابل استفاده هستند. برای مثال زمانیکه تعداد پارامترهای routerLink یک مورد است، می‌توان آرایه‌ی آن‌را به یک رشته خلاصه کرد. یک چنین قابلیتی با متد navigate نیز میسر است.
متد navigate تنها قسمت‌هایی از URL جاری را تغییر می‌دهد. اگر نیاز باشد تا کل آدرس تعویض شود، می‌توان از متد دیگر سرویس Router به نام navigateByUrl استفاده کرد. این متد تمام URL segments موجود را با مسیر جدیدی جایگزین می‌کند. به علاوه برخلاف متد navigate، تنها یک رشته را به عنوان پارامتر می‌پذیرد.

در ادامه مثال جاری می‌خواهیم پیاده سازی ابتدایی login و logout را به برنامه اضافه کنیم. به همین منظور ابتدا ماژول جدید user را به همراه تنظیمات ابتدایی مسیریابی آن اضافه می‌کنیم:
 >ng g m user --routing
به این ترتیب دو فایل src\app\user\user-routing.module.ts و src\app\user\user.module.ts به برنامه اضافه می‌شوند.
همانند ماژول قبلی، نیاز است UserModule را به قسمت imports فایل src\app\app.module.ts نیز معرفی کنیم:
import { UserModule } from './user/user.module';

@NgModule({
  declarations: [
  ],
  imports: [
    BrowserModule,
    FormsModule,
    HttpModule,

    ProductModule,
    UserModule,

    AppRoutingModule
  ],

سپس کامپوننت جدید لاگین را به ماژول user برنامه اضافه می‌کنیم:
 >ng g c user/login
که اینکار سبب به روز رسانی فایل user.module.ts جهت تکمیل قسمت declarations آن با LoginComponent نیز می‌شود.

در ادامه به فایل src\app\user\user-routing.module.ts مراجعه کرده و مسیریابی جدیدی را به کامپوننت لاگین تعریف می‌کنیم:
import { LoginComponent } from './login/login.component';

const routes: Routes = [
  { path: 'login', component: LoginComponent}
];
ابتدا این کامپوننت import شده و سپس یک path جدید را به آن انتساب می‌دهیم.

مرحله‌ی بعد، فعالسازی این مسیریابی است، با تعریف لینکی به آن. به همین جهت به فایل src\app\app.component.html مراجعه کرده و منوی برنامه را تکمیل می‌کنیم:
<nav class="navbar navbar-default">
  <div class="container-fluid">
    <a class="navbar-brand">{{title}}</a>
    <ul class="nav navbar-nav">
      <li>
        <a [routerLink]="['/home']">Home</a>
      </li>
      <li>
        <a [routerLink]="['/products']">Product List</a>
      </li>
    </ul>
    <ul class="nav navbar-nav navbar-right">
      <li>
        <a [routerLink]="['/login']">Log In</a>
      </li>
    </ul>
  </div>
</nav>
<div class="container">
  <router-outlet></router-outlet>
</div>
اکنون دستور ng serve -o را صادر کنید تا برنامه در حافظه ساخته شده و در مرورگر نمایش داده شود و سپس بر روی لینک login کلیک کنید تا قالب ابتدایی آن نمایش داده شود:



تکمیل کامپوننت login و افزودن لینک logout

در ادامه می‌خواهیم یک فرم لاگین مقدماتی را پس از کلیک بر روی لینک لاگین نمایش دهیم و هدایت به صفحه‌ی لیست محصولات را پس از لاگین و مخفی کردن لینک لاگین و نمایش لینک خروج را در این حالت پیاده سازی کنیم. برای این منظور ابتدا اینترفیس خالی کاربر را ایجاد می‌کنیم:
 >ng g i user/user
که سبب ایجاد فایل src\app\user\user.ts خواهد شد. این اینترفیس را به صورت زیر تکمیل می‌کنیم:
export interface IUser {
    id: number;
    userName: string;
    isAdmin: boolean;
}

پس از آن یک سرویس ابتدایی اعتبارسنجی کاربران را نیز اضافه خواهیم کرد:
 >ng g s user/auth -m user/user.module
که سبب افزوده شدن سرویس auth.service.ts و همچنین به روز رسانی خودکار قسمت providers ماژول user.module.ts نیز می‌شود:
 installing service
  create src\app\user\auth.service.spec.ts
  create src\app\user\auth.service.ts
  update src\app\user\user.module.ts
اگر نام ماژول را ذکر نکنیم، سرویس مدنظر تولید خواهد شد، اما قسمت providers هیچ ماژولی به صورت خودکار تکمیل نمی‌شود.

پس از ایجاد قالب ابتدایی فایل auth.service.ts آن‌را به نحو ذیل تکمیل کنید:
import { IUser } from './user';
import { Injectable } from '@angular/core';

@Injectable()
export class AuthService {
  currentUser: IUser;

  constructor() { }

  isLoggedIn(): boolean {
    return !this.currentUser;
  }

  login(userName: string, password: string): boolean {
    if (!userName || !password) {
      return false;
    }

    if (userName === 'admin') {
      this.currentUser = {
        id: 1,
        userName: userName,
        isAdmin: true
      };
      return true;
    }

    this.currentUser = {
      id: 2,
      userName: userName,
      isAdmin: false
    };
    return true;
  }

  logout(): void {
    this.currentUser = null;
  }
}
در اینجا اگر کاربر هر نوع کلمه‌ی عبور و یا نام کاربری را وارد کند، به سیستم وارد خواهد شد. اگر نامش admin باشد، دسترسی admin پیدا می‌کند و همچنین متدهای logout با null کردن یوزر وارد شده‌ی به سیستم و isLoggedIn برای مشخص بودن نال نبودن شیء کاربر جاری، به این سرویس اضافه شده‌اند.

سپس کامپوننت لاگین واقع در فایل src\app\user\login\login.component.ts را به نحو ذیل تکمیل کنید:
import { Router } from '@angular/router';
import { AuthService } from './../auth.service';

import { Component, OnInit } from '@angular/core';
import { NgForm } from '@angular/forms';

@Component({
  selector: 'app-login',
  templateUrl: './login.component.html',
  styleUrls: ['./login.component.css']
})
export class LoginComponent implements OnInit {

  errorMessage: string;
  pageTitle = 'Log In';

  constructor(private authService: AuthService,
    private router: Router) { }

  ngOnInit() {
  }

  login(loginForm: NgForm) {
    if (loginForm && loginForm.valid) {
      let userName = loginForm.form.value.userName;
      let password = loginForm.form.value.password;
      if (this.authService.login(userName, password)) {
        this.router.navigate(['/products']);
      }
    } else {
      this.errorMessage = 'Please enter a user name and password.';
    };
  }
}
در این کامپوننت دو سرویس AuthService، که پیشتر ایجاد کردیم و سرویس Router، به سازنده‌ی کلاس تزریق شده‌اند.
از AuthService برای اعتبارسنجی کاربر و لاگین او به سیستم استفاده می‌کنیم و از سرویس مسیریاب Angular جهت فراخوانی متد navigate آن به صفحه‌ی مشاهده‌ی محصولات، پس از لاگین کاربر استفاده شده‌است.

اکنون می‌خواهیم قالب این کامپوننت را نیز تکمیل کنیم. پیش از آن به فایل src\app\user\user.module.ts مراجعه کرده و در قسمت imports آن FormsModule را نیز اضافه کنید:
import { FormsModule } from '@angular/forms';

@NgModule({
  imports: [
    CommonModule,
    FormsModule,
    UserRoutingModule
  ],

سپس فایل src\app\user\login\login.component.html را به نحو ذیل تغییر دهید:
<div class="panel panel-default">
  <div class="panel-heading">
    {{pageTitle}}
  </div>

  <div class="panel-body">
    <form class="form-horizontal" novalidate (ngSubmit)="login(loginForm)" #loginForm="ngForm" autocomplete="off">
      <fieldset>
        <div class="form-group" [ngClass]="{'has-error': (userNameVar.touched || 
                                               userNameVar.dirty) && 
                                               !userNameVar.valid }">
          <label class="col-md-2 control-label" for="userNameId">User Name</label>
          <div class="col-md-8">
            <input class="form-control" id="userNameId" type="text" 
                   placeholder="User Name (required)" required 
                   (ngModel)="userName" name="userName" #userNameVar="ngModel" />
            <span class="help-block" *ngIf="(userNameVar.touched ||
                                             userNameVar.dirty) &&
                                             userNameVar.errors">
                            <span *ngIf="userNameVar.errors.required">
                                User name is required.
                            </span>
            </span>
          </div>
        </div>

        <div class="form-group" [ngClass]="{'has-error': (passwordVar.touched || 
                                               passwordVar.dirty) && 
                                               !passwordVar.valid }">
          <label class="col-md-2 control-label" for="passwordId">Password</label>

          <div class="col-md-8">
            <input class="form-control" id="passwordId" type="password" 
                   placeholder="Password (required)" required 
                  (ngModel)="password" name="password" #passwordVar="ngModel" />
            <span class="help-block" *ngIf="(passwordVar.touched ||
                                             passwordVar.dirty) &&
                                              passwordVar.errors">
                            <span *ngIf="passwordVar.errors.required">
                                Password is required.
                            </span>
            </span>
          </div>
        </div>

        <div class="form-group">
          <div class="col-md-4 col-md-offset-2">
            <span>
               <button class="btn btn-primary"
                       type="submit"
                       style="width:80px;margin-right:10px"
                       [disabled]="!loginForm.valid">
                               Log In
               </button>
            </span>
            <span>
                <a class="btn btn-default"
                   [routerLink]="['/welcome']">
                     Cancel
                </a>
            </span>
          </div>
        </div>
      </fieldset>
    </form>
    <div class="has-error" *ngIf="errorMessage">{{errorMessage}}</div>
  </div>
</div>
تا اینجا صفحه‌ی لاگین نمایش داده شده و کاربر می‌تواند به سیستم وارد شود. تا زمانیکه کلمه‌ی عبور و نام کاربری وارد نشده باشند، دکمه‌ی login این فرم غیرفعال باقی می‌ماند. پس از آن کاربر با هر نوع ترکیبی از کلمه‌ی عبور و نام کاربری می‌تواند به سیستم وارد شده و بلافاصله به صفحه‌ی لیست محصولات هدایت می‌شود.

اکنون می‌خواهیم پس از ورود او، نام او را نمایش داده و همچنین دکمه‌ی logout را بجای login در منوی بالای سایت نمایش دهیم. به همین جهت در قالب کامپوننت App که منوی برنامه در آن تنظیم شده‌است، نیاز است بتوانیم به سرویس Auth سفارشی دسترسی یافته و خروجی متد isLoggedIn آن‌را بررسی کنیم. به همین منظور به فایل src\app\app.component.ts مراجعه کرده و آن‌را به صورت ذیل تکمیل کنید:
import { Router } from '@angular/router';
import { AuthService } from './user/auth.service';
import { Component } from '@angular/core';

@Component({
  selector: 'app-root',
  templateUrl: './app.component.html',
  styleUrls: ['./app.component.css']
})
export class AppComponent {
  pageTitle: string = 'Routing Lab';

  constructor(private authService: AuthService,
    private router: Router) { }

  logOut(): void {
    this.authService.logout();
    this.router.navigateByUrl('/welcome');
  }
}
در اینجا دو سرویس Auth و Router به سازنده‌ی کامپوننت App تزریق شده‌اند. به این ترتیب می‌توان از شیء authService در قالب این کامپوننت برای دسترسی به متد isLoggedIn و سایر خواص این سرویس استفاده کرد. همچنین از سرویس مسیریاب Angular برای پیاده سازی logout و هدایت کاربر به صفحه‌ی welcome کمک گرفته‌ایم. در اینجا از متد navigateByUrl استفاده شده‌است؛ از این جهت که پس از Logout دیگر حفظ URL Segments موجود بی‌مفهوم است و تمام آن‌ها باید پاک شده و با آدرس جدید جایگزین شوند.
پس از این تغییرات، اکنون می‌توان قالب src\app\app.component.html را به نحو ذیل تکمیل کرد:
<nav class="navbar navbar-default">
  <div class="container-fluid">
    <a class="navbar-brand">{{title}}</a>
    <ul class="nav navbar-nav">
      <li>
        <a [routerLink]="['/home']">Home</a>
      </li>
      <li>
        <a [routerLink]="['/products']">Product List</a>
      </li>
    </ul>
    <ul class="nav navbar-nav navbar-right">
      <li *ngIf="authService.isLoggedIn()">
        <a>Welcome {{ authService.currentUser.userName }}</a>
      </li>
      <li *ngIf="!authService.isLoggedIn()">
        <a [routerLink]="['/login']">Log In</a>
      </li>
      <li *ngIf="authService.isLoggedIn()">
        <a (click)="logOut()">Log Out</a>
      </li>
    </ul>
  </div>
</nav>
<div class="container">
  <router-outlet></router-outlet>
</div>
همانطور که مشاهده می‌کنید، دوبار لاگین بودن کاربر جاری توسط متد authService.isLoggedIn بررسی شده‌است. اگر خروجی این متد true باشد، نام کاربری شخص به همراه لینک Logout نمایش داده می‌شود. اگر خروجی این متد false باشد، تنها لینک login نمایان شده و مابقی گزینه‌ها (لینک لاگین و نمایش نام شخص) از صفحه حذف می‌شوند.

اکنون اگر برنامه را توسط دستور ng serve -o اجرا کنید، صفحه‌ی لاگین و منوی بالای صفحه چنین شکلی را خواهد داشت:


پس از لاگین، لینک لاگین از منو حذف شده و سپس نام کاربری و لینک به logout نمایان می‌شوند.


اینبار اگر بر روی logout کلیک کنید، نام کاربری و لینک logout از صفحه حذف و مجددا لینک لاگین نمایش داده می‌شود.


کدهای کامل این قسمت را از اینجا می‌توانید دریافت کنید: angular-routing-lab-01.zip
برای اجرای آن فرض بر این است که پیشتر Angular CLI را نصب کرده‌اید. سپس از طریق خط فرمان به ریشه‌ی پروژه وارد شده و دستور npm install را صادر کنید تا وابستگی‌های آن دریافت و نصب شوند. در آخر با اجرای دستور ng serve -o برنامه ساخته شده و در مرورگر پیش فرض سیستم نمایش داده خواهد شد.
‫۷ سال و ۶ ماه قبل، پنجشنبه ۷ اردیبهشت ۱۳۹۶، ساعت ۱۸:۰۰