مطالب
تزریق وابستگی‌ها فراتر از کلاس‌ها در برنامه‌های Angular
عموما تزریق وابستگی‌های کلاس‌ها، در برنامه‌های Angular صورت می‌گیرند. برای مثال در یک NgModule در قسمت providers آن نام کلاسی را معرفی می‌کنیم و سپس می‌توان این کلاس را به سازنده‌ی کامپوننت‌ها تزریق کرد و از امکانات آن استفاده کرد. اما سیستم تزریق وابستگی‌های Angular محدود به تزریق وهله‌های کلاس‌ها نیست و می‌توان قسمت providers را با یک سری شیء تعریف شده‌ی با {} نیز مقدار دهی کرد. در اینجا می‌توان یک token را به یک وابستگی انتساب داد.


انواع providers در Angular

سیستم تزریق وابستگی‌های Angular، تامین کننده‌های ذیل را نیز به همراه دارد:
 - تامین کننده‌ی مقادیر که با useValue مشخص می‌شود.
 - تامین کننده‌ی Factory‌ها که با useFactory تعریف خواهد شد.
 - تامین کننده‌ی کلاس‌ها که با useClass تعریف می‌شود.
 - تامین کننده‌ی کلاس‌هایی با نام‌های مستعار که توسط useExisting مشخص می‌شود.

یک تامین کننده مشخص می‌کند که سیستم تزریق کننده‌ی وابستگی‌ها، با درخواست توکن/کلیدی مشخص، چه وابستگی را باید وهله سازی کند.


تزریق وابستگی‌هایی از نوع ثوابت در برنامه‌های Angular

فرض کنید برنامه‌ی Angular شما در مسیر دیگری نسبت به Web API سمت سرور آن قرار دارد. به همین جهت در تمام سرویس‌های برنامه نیاز به تعریف مسیر پایه‌ی Web API مانند API_BASE_HREF را خواهید داشت. یک روش حل این مساله، تعریف این ثابت به صورت یک وابستگی و سپس تزریق آن به کلاس‌های سرویس‌ها و یا کامپوننت‌های برنامه است:
@NgModule({
  imports: [
    CommonModule,
    InjectionBeyondClassesRoutingModule
  ],
  declarations: [TestProvidersComponent],
  providers: [
    { provide: "API_BASE_HREF", useValue: "http://localhost:5000" },
    { provide: "APP_BASE_HREF", useValue: document.location.pathname },
    { provide: "IS_PROD", useValue: true },
    { provide: "APIKey", useValue: "XYZ1234ABC" },
    { provide: "Random", useValue: Math.random() },
    {
      provide: "emailApiConfig", useValue: Object.freeze({
        apiKey: "email-key",
        context: "registration"
      })
    },
    { provide: "languages", useValue: "en", multi: true },
    { provide: "languages", useValue: "fa", multi: true }
  ]
})
export class InjectionBeyondClassesModule { }
- در اینجا چندین مثال از تکمیل قسمت providers یک ماژول را با شیء‌های token دار provide مشاهده می‌کنید. هر provide یک token را مشخص می‌کند که از آن جهت دریافت مقدار وابستگی منتسب به آن استفاده خواهد شد.
- در این مثال، حالت‌های مختلفی از تامین کننده‌ی useValue را نیز مشاهده می‌کنید. انتساب یک رشته، یک مقدار boolean و یا یک مقدار که در زمان انتساب محاسبه خواهد شد مانند Math.random.
- همچنین در اینجا می‌توان در قسمت useValue مانند emailApiConfig، یک شیء را نیز تعریف کرد. علت استفاده‌ی از Object.freeze، تعریف این شیء به صورت read only است.
- در حین تعریف provideها اگر کلید توکن بکار رفته یکی باشد، آخرین مقدار، مابقی را بازنویسی می‌کند؛ مانند حالت languages که در اینجا دوبار تعریف شده‌است. اما با ذکر خاصیت multi، می‌توان به کلید languages به صورت یک آرایه دسترسی یافت و در این حالت مقادیر آن بازنویسی نمی‌شوند.

اکنون برای استفاده‌ی از این توکن‌های تعریف شده توسط سیستم تزریق وابستگی‌ها، می‌توان به صورت ذیل عمل کرد:
import { Component, OnInit, Inject } from "@angular/core";
import { inject } from "@angular/core/testing";

@Component({
  selector: "app-test-providers",
  templateUrl: "./test-providers.component.html",
  styleUrls: ["./test-providers.component.css"]
})
export class TestProvidersComponent implements OnInit {

  constructor(
    @Inject("API_BASE_HREF") public apiBaseHref: string,
    @Inject("APP_BASE_HREF") public appBaseHref: string,
    @Inject("IS_PROD") public isProd: boolean,
    @Inject("APIKey") public apiKey: string,
    @Inject("Random") public random: string,
    @Inject("emailApiConfig") public emailApiConfig: any,
    @Inject("languages") public languages: string[]
  ) { }

  ngOnInit() {
  }
}
در اینجا هر توکن توسط ویژگی Inject به سازنده‌ی کلاس تزریق شده‌است. از این جهت آن‌ها را public تعریف کرده‌ایم که بتوان در قالب این کامپوننت، به مقادیر تزریق شده، دسترسی یافت:
<h1>
  Injection Beyond Classes
</h1>
<div class="alert alert-info">
  <ul>
    <li>API_BASE_HREF: {{apiBaseHref}}</li>
    <li>APP_BASE_HREF: {{appBaseHref}}</li>
    <li>IS_PROD: {{isProd}}</li>
    <li>APIKey: {{apiKey}}</li>
    <li>Random-1: {{random}}</li>
    <li>Random-2: {{random}}</li>
    <li>emailApiConfig {{emailApiConfig | json}}</li>
    <li>languages: {{languages | json}}</li>
  </ul>
</div>
با این خروجی:


در اینجا همانطور که مشاهده می‌کنید، languages از نوع multi: true به یک آرایه تبدیل شده‌است و یا emailApiConfig نیز یک شیء است که توسط کلیدهای آن می‌توان به مقادیر متناظر آن دسترسی یافت. Random نیز تنها یکبار دریافت شده‌است و مهم نیست که چندبار صدا زده شود؛ همواره مقدار آن مساوی اولین مقداری است که در زمان انتساب دریافت می‌کند.


تزریق تنظیمات برنامه توسط تامین کننده‌ی مقادیر

یک نمونه از تزریق شیء emailApiConfig: any را در مثال فوق ملاحظه کردید. روش بهتر و نوع دار آن به صورت ذیل است. ابتدا یک فایل جدید thismodule.config.ts یا app.config.ts را ایجاد می‌کنیم:
import { InjectionToken } from "@angular/core";

export let APP_CONFIG = new InjectionToken<string>("this.module.config");

export interface IThisModuleConfig {
  apiEndpoint: string;
}

export const ThisModuleConfig: IThisModuleConfig = {
  apiEndpoint: "http://localhost:45043/api/"
};
تاکنون توکن‌های تعریف شده را توسط یک رشته‌ی ثابت مانند "API_BASE_HREF" تعریف کردیم. مشکل این روش، امکان تداخل آن‌ها در یک برنامه‌ی بزرگ است. به همین جهت روش توصیه شده، قرار دادن این کلید داخل یک InjectionToken است تا همواره بتوان به یک توکن منحصربفرد در طول عمر برنامه دست یافت که نمونه‌ی آن‌را در تعریف APP_CONFIG مشاهده می‌کنید. در برنامه اگر دو new InjectionToken، با یک سازنده‌ی یکسان تعریف شوند، با هم مساوی نخواهند بود و توکن نهایی آن منحصربفرد است:
import { InjectionToken } from '@angular/core';
export const EmailService1 = new InjectionToken<string>("EmailService");
export const EmailService2 = new InjectionToken<string>("EmailService");
console.log(EmailService1 === EmailService2); // false

سپس نوع تنظیمات را توسط اینترفیس IThisModuleConfig تعریف کرده‌ایم (که نسبت به استفاده‌ی از any یک پیشرفت محسوب می‌شود). در آخر وهله‌ای از این اینترفیس را به نحوی که مشاهده می‌کنید export کرده‌ایم.

اکنون نحوه‌ی تعریف تزریق وابستگی از نوع IThisModuleConfig در یک NgModule به صورت ذیل است:
import { ThisModuleConfig, APP_CONFIG } from "./thismodule.config";

@NgModule({
  providers: [
    { provide: APP_CONFIG, useValue: ThisModuleConfig }
  ]
})
export class InjectionBeyondClassesModule { }
اینبار توکن تعریف شده توسط InjectionToken مشخص شده‌است و مقدار آن توسط ThisModuleConfig تامین خواهد شد.

در آخر، تزریق آن به سازنده‌ی یک کامپوننت بر اساس توکن APP_CONFIG و از نوع مشخص اینترفیس آن خواهد بود:
import { IThisModuleConfig, APP_CONFIG } from "./../thismodule.config";
@Component()
export class TestProvidersComponent implements OnInit {

  constructor(
    @Inject(APP_CONFIG) public config: IThisModuleConfig
  ) { }

  ngOnInit() {
  }

}


تزریق وابستگی‌ها توسط تامین کننده‌ی Factory ها

تا اینجا useValue را بررسی کردیم. نوع دیگر تامین کننده‌های قابل تعریف، useFactory هستند:
@NgModule({
  providers: [
    // ------ useFactory
    { provide: "BASE_URL", useFactory: getBaseUrl },
    { provide: "RandomFactory", useFactory: randomFactory }
  ]
})
export class InjectionBeyondClassesModule { }

export function getBaseUrl() {
  return document.getElementsByTagName("base")[0].href;
}

export function randomFactory() {
  return Math.random();
}
در اینجا روش استفاده‌ی از useFactory را مشاهده می‌کنید. کار کرد آن با useValue دقیقا یکی است؛ یک توکن را مشخص می‌کنیم و سپس مقداری به آن نسبت داده می‌شود. اما در اینجا می‌توان یک متد را که بیانگر نحوه‌ی تامین این مقدار است نیز مشخص کرد و نسبت به حالت useValue که تنها یک مقدار ثابت و مشخص را دریافت می‌کند، انعطاف پذیری بیشتر دارد و می‌توان منطق سفارشی خاصی را نیز در اینجا پیاده سازی کرد.

روش استفاده‌ی از آن نیز همانند توکن‌های useValue است که توسط ویژگی Inject مشخص می‌شوند:
export class TestProvidersComponent implements OnInit {

  constructor(
    @Inject("BASE_URL") public baseUrl: string,
    @Inject("RandomFactory") public randomFactory: string
  ) { }

حالت useFactory علاوه بر امکان دریافت یک منطق سفارشی توسط یک function، امکان دریافت یک سری وابستگی را نیز دارد. فرض کنید کلاس سرویس خودرو به صورت زیر تعریف شده‌است که دارای وابستگی از نوع HttpClient تزریق شده‌ی در سازنده‌ی آن است:
import { HttpClient } from "@angular/common/http";
import { Injectable } from "@angular/core";

@Injectable()
export class CarService {

  constructor(private http: HttpClient) { }

}
در این حالت useFactory آن جهت تامین پارامتر سازنده‌ی  new CarService، به همراه متدی خواهد بود که پارامتری از نوع HttpClient را دریافت می‌کند:
import { CarService } from "./car.service";
import { HttpClient } from "@angular/common/http";

@NgModule({
  providers: [
    // ------ useFactory
    { provide: "Car_Service", useFactory: carServiceFactory, deps: [HttpClient] }
  ]
})
export class InjectionBeyondClassesModule { }

export function carServiceFactory(http: HttpClient) {
  return new CarService(http);
}
در اینجا برای تامین این پارامتر سازنده، خاصیت دیگری به نام deps قابل تعریف است که می‌تواند یک یا چند سرویس و وابستگی را تزریق و تامین کند. برای مثال سرویس HttpClient در اینجا توسط deps: [HttpClient] تزریق شده‌است.


تزریق وابستگی‌ها توسط تامین کننده‌ی کلاس‌ها

تا اینجا useValue و useFactory را بررسی کردیم. نوع دیگر تامین کننده‌های قابل تعریف، useClass هستند. در حالت استفاده‌ی useClass، نام یک نوع مشخص می‌شود و سپس Angular وهله‌ای از آن‌را تامین خواهد کرد. در این حالت اگر این وابستگی دارای پارامترهای تزریق شده‌ای در سازنده‌ی آن باشد، آن‌ها نیز به صورت خودکار وهله سازی می‌شوند.
import { CarService } from "./car.service";

@NgModule({
  providers: [
    // ------ useClass
    { provide: "Car_Service_Name1", useClass: CarService },
  ]
})
export class InjectionBeyondClassesModule { }
این حالت دقیقا معادل تعریف متداول سرویس ذیل است؛ با این تفاوت که توکن آن مساوی مقدار سفارشی Car_Service_Name1 است:
import { CarService } from "./car.service";

@NgModule({
  providers: [
        CarService
  ]
})
export class InjectionBeyondClassesModule { }


تزریق وابستگی‌ها توسط تامین کننده‌ی کلاس‌هایی با نام‌های مستعار

چگونه می‌توان دو تامین کننده را برای کلاسی مشابه، با توکن‌هایی متفاوت ایجاد کرد؟ در این حالت از useExisting استفاده می‌شود:
import { CarService } from "./car.service";

@NgModule({
  providers: [
    // ------ useClass
    { provide: "Car_Service_Name1", useClass: CarService },
    // ------ useExisting
    { provide: "Car_Service_Token2", useExisting: "Car_Service_Name1" },
  ]
})
export class InjectionBeyondClassesModule { }
در اینجا CarService توسط دو توکن مختلف در معرض دید قرار گرفته‌است. باید دقت داشت که درخواست "Car_Service_Token2" دقیقا همان وهله‌ی ایجاد شده‌ی توسط توکن "Car_Service_Name1" را بازگشت می‌دهد و وهله‌ی جدیدی در این حالت ایجاد نخواهد شد.


کدهای کامل این قسمت را از اینجا می‌توانید دریافت کنید.
مطالب
امکان ساخت برنامه‌های دسکتاپ چندسکویی Blazor در دات نت 6
در این مطلب، روش ساخت یک برنامه‌ی دسکتاپ چندسکویی Blazor 6x را که امکان به اشتراک گذاری کدهای خود را با یک برنامه‌ی WinForms دارد، بررسی خواهیم کرد.


ایجاد برنامه‌های ابتدایی مورد نیاز

در ابتدا دو پوشه‌ی جدید BlazorServerApp و WinFormsApp را ایجاد می‌کنیم. سپس از طریق خط فرمان در اولی دستور dotnet new blazorserver و در دومی دستور dotnet new winforms را اجرا می‌کنیم تا دو برنامه‌ی خالی Blazor Server و همچنین Windows Forms، ایجاد شوند. برنامه‌ی WinForms ایجاد شده مبتنی بر NET Core. و یا همان NET 6x. است؛ بجای اینکه مبتنی بر دات نت فریم‌ورک 4x باشد.


ایجاد یک پروژه‌ی کتابخانه‌ی Razor

چون می‌خواهیم کدهای برنامه‌ی BlazorServerApp ما در برنامه‌ی WinForms قابل استفاده باشد، نیاز است فایل‌های اصلی آن‌را به یک پروژه‌ی razor class library منتقل کنیم. به همین جهت برای این پروژه‌، یک پوشه‌ی جدید را به نام BlazorClassLibrary ایجاد کرده و درون آن دستور dotnet new razorclasslib را اجرا می‌کنیم.


انتقال فایل‌های پروژه‌ی Blazor به پروژه‌ی کتابخانه‌ی Razor

در ادامه این فایل‌ها را از پروژه‌ی BlazorServerApp به پروژه‌ی BlazorClassLibrary منتقل می‌کنیم:
- کل پوشه‌ی Data
- کل پوشه‌ی Pages
- کل پوشه‌ی Shared
- فایل App.razor
- فایل Imports.razor_
- کل پوشه‌ی wwwroot

پس از اینکار، نیاز است فایل csproj کتابخانه‌ی class lib را اندکی ویرایش کرد تا بتواند فایل‌های اضافه شده را کامپایل کند:
<Project Sdk="Microsoft.NET.Sdk.Razor">
  <PropertyGroup>
    <AddRazorSupportForMvc>true</AddRazorSupportForMvc>
  </PropertyGroup>

  <ItemGroup>
    <FrameworkReference Include="Microsoft.AspNetCore.App" />
  </ItemGroup>
</Project>
- چون برنامه از نوع Blazor Server است، ارجاعی به AspNetCore را نیاز دارد و همچنین برای فایل‌های cshtml آن نیز باید AddRazorSupportForMvc را به true تنظیم کرد.
- به علاوه فایل Error.cshtml.cs انتقالی، نیاز به افزودن فضای نام using Microsoft.Extensions.Logging را خواهد داشت.
- در فایل Imports.razor_ انتقالی نیاز است دو using آخر آن‌را که به BlazorServerApp قبلی اشاره می‌کنند، به BlazorClassLibrary جدید ویرایش کنیم:
@using BlazorClassLibrary
@using BlazorClassLibrary.Shared
- این تغییر فضای نام جدید، شامل ابتدای فایل BlazorClassLibrary\Pages\_Host.cshtml انتقالی هم می‌شود:
@namespace BlazorClassLibrary.Pages
- چون wwwroot را نیز به class library منتقل کرده‌ایم، جهت اصلاح مسیر فایل‌های css استفاده شده‌ی در برنامه، فایل BlazorClassLibrary\Pages\_Layout.cshtml را گشوده و تغییر زیر را اعمال می‌کنیم:
<link rel="stylesheet" href="_content/BlazorClassLibrary/css/bootstrap/bootstrap.min.css" />
<link href="_content/BlazorClassLibrary/css/site.css" rel="stylesheet" />
در مورد این مسیر ویژه، در مطلب «روش ایجاد پروژه‌ها‌ی کتابخانه‌ای کامپوننت‌های Blazor» بیشتر بحث شده‌است.


پس از این تغییرات، برای اینکه برنامه‌ی BlazorServerApp موجود، به کار خود ادامه دهد، نیاز است ارجاعی از پروژه‌ی class lib را به فایل csproj آن اضافه کنیم:
<Project Sdk="Microsoft.NET.Sdk.Web">
  <ItemGroup>
    <ProjectReference Include="..\BlazorClassLibrary\BlazorClassLibrary.csproj" />
  </ItemGroup>
</Project>
اکنون جهت آزمایش برنامه‌ی Blazor Server، یکبار دستور dotnet run را در ریشه‌ی آن اجرا می‌کنیم تا مطمئن شویم انتقالات صورت گرفته، سبب کار افتادن آن نشده‌اند.


ویرایش برنامه‌ی WinForms جهت اجرای کدهای Blazor

تا اینجا برنامه‌ی Blazor Server ما تمام فایل‌های مورد نیاز خود را از BlazorClassLibrary دریافت می‌کند و بدون مشکل اجرا می‌شود. در ادامه می‌خواهیم کار هاست این class lib را در برنامه‌ی WinForms نیز انجام دهیم. به همین جهت در ابتدا ارجاعی را به class lib به آن اضافه می‌کنیم:
<Project Sdk="Microsoft.NET.Sdk">
  <ItemGroup>
    <ProjectReference Include="..\BlazorClassLibrary\BlazorClassLibrary.csproj" />
  </ItemGroup>
</Project>
سپس کامپوننت جدید WebView را به پروژه‌ی WinForms اضافه می‌کنیم:
<Project Sdk="Microsoft.NET.Sdk">
  <ItemGroup>
    <PackageReference Include="Microsoft.AspNetCore.Components.WebView.WindowsForms" Version="6.0.101-preview.11.2349" />
  </ItemGroup>
</Project>

در ادامه نیاز است فایل Form1.Designer.cs را به صورت دستی جهت افزودن این WebView اضافه شده، تغییر داد:
namespace WinFormsApp;

partial class Form1
{
    private void InitializeComponent()
    {
      this.blazorWebView1 = new Microsoft.AspNetCore.Components.WebView.WindowsForms.BlazorWebView();

      this.SuspendLayout();

      this.blazorWebView1.Anchor = ((System.Windows.Forms.AnchorStyles)((((System.Windows.Forms.AnchorStyles.Top | System.Windows.Forms.AnchorStyles.Bottom) 
            | System.Windows.Forms.AnchorStyles.Left) 
            | System.Windows.Forms.AnchorStyles.Right)));
      this.blazorWebView1.Location = new System.Drawing.Point(13, 181);
      this.blazorWebView1.Name = "blazorWebView1";
      this.blazorWebView1.Size = new System.Drawing.Size(775, 257);
      this.blazorWebView1.TabIndex = 20;
      this.Controls.Add(this.blazorWebView1);

      this.components = new System.ComponentModel.Container();
      this.AutoScaleMode = System.Windows.Forms.AutoScaleMode.Font;
      this.ClientSize = new System.Drawing.Size(800, 450);
      this.Text = "Form1";

      this.ResumeLayout(false);
    }

     private Microsoft.AspNetCore.Components.WebView.WindowsForms.BlazorWebView blazorWebView1;
}
کامپوننت WebView را نمی‌توان از طریق toolbox به فرم اضافه کرد؛ به همین جهت باید فایل فوق را به نحوی که مشاهده می‌کنید، اندکی ویرایش نمود.


هاست برنامه‌ی Blazor در برنامه‌ی WinForm

پس از تغییرات فوق، نیاز است فایل‌های wwwroot را از پروژه‌ی class lib به پروژه‌ی WinForms کپی کرد. از این جهت که این فایل‌ها از طریق index.html جدیدی خوانده خواهند شد. پس از کپی کردن این پوشه، نیاز است فایل csproj پروژه‌ی WinForm را به صورت زیر اصلاح کرد:
<Project Sdk="Microsoft.NET.Sdk.Razor">

  <ItemGroup>
    <PackageReference Include="Microsoft.AspNetCore.Components.WebView.WindowsForms" Version="6.0.101-preview.11.2349" />
  </ItemGroup>

  <ItemGroup>
    <ProjectReference Include="..\BlazorClassLibrary\BlazorClassLibrary.csproj" />
  </ItemGroup>
  
  <ItemGroup>
    <Content Update="wwwroot\**">
      <CopyToOutputDirectory>PreserveNewest</CopyToOutputDirectory>
    </Content>
  </ItemGroup>
  
</Project>
Sdk این فایل تغییر کرده‌است تا بتواند از wwwroot ذکر شده استفاده کند. همچنین به ازای هر Build، فایل‌های واقع در wwwroot به خروجی کپی خواهند شد.
در ادامه داخل این پوشه‌ی wwwroot که از پروژه‌ی class lib کپی کردیم، نیاز است فایل index.html جدیدی را که قرار است blazor.webview.js را اجرا کند، به صورت زیر ایجاد کنیم:
<!DOCTYPE html>
<html>

<head>
    <meta charset="utf-8" />
    <meta name="viewport" content="width=device-width, initial-scale=1.0, maximum-scale=1.0, user-scalable=no" />
    <title>Blazor WinForms app</title>
    <base href="/" />
    <link rel="stylesheet" href="css/bootstrap/bootstrap.min.css" />
    <link href="css/site.css" rel="stylesheet" />
    <link href="css/app.css" rel="stylesheet" />
    <link href="WinFormsApp.styles.css" rel="stylesheet" />
</head>

<body>
    <div id="app"></div>

    <div id="blazor-error-ui">
        An unhandled error has occurred.
        <a href="">Reload</a>
        <a>🗙</a>
    </div>

    <script src="_framework/blazor.webview.js"></script>
</body>

</html>
- ساختار این فایل بسیار شبیه به ساختار فایل برنامه‌های Blazor WASM است؛ با این تفاوت که در انتهای آن از blazor.webview.js کامپوننت webview استفاده می‌شود.
- همچنین در این فایل باید مداخل css.‌های مورد نیاز را هم مجددا ذکر کرد.

مرحله‌ی آخر کار، استفاده از کامپوننت webview جهت نمایش فایل index.html فوق است:
using System;
using System.Windows.Forms;
using Microsoft.AspNetCore.Components.Web;
using Microsoft.AspNetCore.Components.WebView.WindowsForms;
using Microsoft.Extensions.DependencyInjection;
using BlazorServerApp.Data;
using BlazorClassLibrary;

namespace WinFormsApp;

public partial class Form1 : Form
{
private readonly AppState _appState = new();

    public Form1()
    {
        var serviceCollection = new ServiceCollection();
        serviceCollection.AddBlazorWebView();
        serviceCollection.AddSingleton<AppState>(_appState);
        serviceCollection.AddSingleton<WeatherForecastService>();

        InitializeComponent();

        blazorWebView1.HostPage = @"wwwroot\index.html";
        blazorWebView1.Services = serviceCollection.BuildServiceProvider();
        blazorWebView1.RootComponents.Add<App>("#app");

        //blazorWebView1.Dock = DockStyle.Fill;
    }
}


نکته‌ی مهم! حتما نیاز است WebView2 Runtime را جداگانه دریافت و نصب کرد. در غیر اینصورت در حین اجرای برنامه، با خطای نامفهوم زیر مواجه خواهید شد:
System.IO.FileNotFoundException: The system cannot find the file specified. (0x80070002)

در اینجا یک ServiceCollection را ایجاد کرده و توسط آن سرویس‌های مورد نیاز کامپوننت WebView را تامین می‌کنیم. همچنین مسیر فایل index.html نیز توسط آن مشخص شده‌است. این تنظیمات شبیه به فایل Program.cs برنامه‌ی Blazor هستند.

تا اینجا اگر برنامه را اجرا کنیم، چنین خروجی قابل مشاهده‌است:


اکنون برنامه‌ی کامل Blazor Server ما توسط یک WinForms هاست شده‌است و کاربر برای کار با آن، نیاز به نصب IIS یا هیچ وب سرور خاصی ندارد.


تعامل بین برنامه‌ی WinForm و برنامه‌ی Blazor


می‌خواهیم یک دکمه را بر روی WinForm قرار داده و با کلیک بر روی آن، مقدار شمارشگر حاصل در برنامه‌ی Blazor را نمایش دهیم؛ مانند تصویر فوق.
برای اینکار در کدهای فوق، ثبت سرویس جدید AppState را هم مشاهده می‌کنید:
serviceCollection.AddSingleton<AppState>(_appState);
 که چنین محتوایی را دارد:
 namespace BlazorServerApp.Data;

public class AppState
{
   public int Counter { get; set; }
}
این سرویس را به نحو زیر نیز به فایل Program.cs پروژه‌ی Blazor Server اضافه می‌کنیم:
builder.Services.AddSingleton<AppState>();
سپس در فایل Counter.razor آن‌را تزریق کرده و به نحو زیر به ازای هر بار کلیک بر روی دکمه‌ی افزایش مقدار شمارشگر، مقدار آن‌را اضافه می‌کنیم:
@inject BlazorServerApp.Data.AppState AppState

// ...


@code {

    private void IncrementCount()
    {
       // ...
       AppState.Counter++;
    }
}
با توجه به Singleton بودن آن و هاست برنامه‌ی Blazor توسط WinForms، یک وهله از این سرویس، هم در برنامه‌ی Blazor و هم در برنامه‌ی WinForms قابل دسترسی است. برای نمونه یک دکمه را به فرم برنامه‌ی WinForm اضافه کرده و در روال رویدادگردان کلیک آن، کد زیر را اضافه می‌کنیم:
private void button1_Click(object sender, EventArgs e)
{
   MessageBox.Show(
     owner: this,
     text: $"Current counter value is: {_appState.Counter}",
     caption: "Counter");
}
در اینجا می‌توان با استفاده از وهله‌ی سرویس به اشتراک گذاشته شده، به مقدار تنظیم شده‌ی در برنامه‌ی Blazor دسترسی یافت.

کدهای کامل این مطلب را از اینجا می‌توانید دریافت کنید: BlazorDesktopHybrid.zip
مطالب
کامپوننت‌ها در AngularJS 1.5
در نسخه‌های  AngularJS 1.x عموماً با کمک کنترلرها و دایرکتیوها، می‌توانیم ویژگی‌های جدیدی را به اپلیکیشن‌هایمان اضافه کنیم؛ از دایرکتیوها برای ایجاد عناصر سفارشی HTML می‌توانستیم (می‌توانیم) استفاده کنیم. مشکل دایرکتیوها این است که برای ایجاد یک عنصر سفارشی ساده باید تنظیمات زیادی را انجام دهیم. در نسخه‌ی AngularJS 1.5 یک API جدید با نام کامپوننت معرفی شده است و این قابلیت، مدل ساده‌ی برنامه‌نویسی در کنترلرها و همچنین قدرت دایرکتیوها را در اختیارمان قرار خواهد داد. سینتکس این API خیلی شبیه به استفاده از کامپوننت‌ها در Angular 2.0 است. این یک مزیت مهم محسوب می‌شود؛ زیرا امکان مهاجرت از نسخه‌ی 1.5 به نسخه‌ی 2 را خیلی ساده خواهد کرد.

نحوه‌ی تعریف یک کامپوننت در AngularJS 1.5
همانند کنترلر و دایرکتیو، برای تعریف یک کامپوننت نیز باید از module API استفاده کنیم:

بنابراین برای ایجاد یک کامپوننت می‌توانیم به اینصورت عمل کنیم:

var app = angular.module("dntModule", []);
app.component("pmApp", {
  template: `Hello this is a simple component`
});

همانطور که مشاهده می‌کنید تابع component دو پارامتر را از ورودی دریافت خواهد کرد؛ نام کامپوننت و یک شیء برای تعیین تنظیمات کامپوننت. نام کامپوننت در اینجا به صورت camel case تعریف شده است؛ که در واقع یک convention برای Angular است. در این‌حالت برای استفاده‌ی از کامپوننت باید به اینصورت عمل کنیم:

<pm-app></pm-app>

در قسمت تنظیمات کامپوننت، در ساده‌ترین حالت یک template تعیین شده‌است که بیانگر نحوه‌ی رندر شدن یک کامپوننت می‌باشد. در اینحالت وقتی انگیولار به تگ فوق برسد، یک کامپوننت با نام pmApp را بارگذاری خواهد کرد.


ایجاد یک کامپوننت ساده

در ادامه می‌خواهیم یک کامپوننت ساده را جهت نمایش یکسری URL درون صفحه طراحی کنیم. ساختار صفحه index.html به صورت زیر خواهد بود:

<html ng-app="DNT">
<head>
    <meta charset="UTF-8">
    <title>Using Angular Component</title>
    <link rel="stylesheet" href="bower_components/bootstrap/dist/css/bootstrap.css">
    <link rel="stylesheet" href="bower_components/font-awesome/css/font-awesome.min.css">
</head>
<body>
    <div class="container">
        <div class="row">
            <div class="col-md-3">
                <dnt-widget></dnt-widget>
            </div>
        </div>
    </div>
    <script src="bower_components/angular/angular.js"></script>
    <script src="scripts/app.js"></script>
    <script src="scripts/components/dnt-widget.component.js"></script>
</body>
</html>

در اینجا ابتدا توسط دایرکتیو ng-app، به Angular، ماژول‌مان را معرفی کرده‌ایم. سپس مداخل بوت‌استرپ و کتابخانه‌ی font-awesome را مشاهده می‌کنید. در ادامه، کتابخانه‌ی Angular و همچنین فایل app.js جهت معرفی ماژول برنامه معرفی شده‌است. در نهایت نیز یک فایل در مسیر ذکر شده برای قرار دادن کدهای کامپوننت در مسیر scripts/components اضافه شده‌است.

همانطور که ملاحظه می‌کنید، کامپوننت‌مان به صورت یک تگ سفارشی، درون صفحه قرار گرفته است:

<dnt-archive></dnt-archive>

در ادامه باید به Angular، نحوه‌ی تعریف این کامپوننت را اعلام کنیم. بنابراین یک فایل جاوا اسکریپتی را با نام dnt-widget.component، با محتویات زیر ایجاد کنید:

(function () {    
    "use strict";    
    var app = angular.module("DNT");    
    function DntArchiveController() {
      var model = this;      
      model.panel = {
          title: "Panel Title",
          items: [
              {
                  title: "Dotnettips", url: "https://www.dntips.ir"
              },
              {
                  title: "Google", url: "http://www.google.con"
              },
              {
                  title: "Yahoo", url: "http://www.yahoo.con"
              }
          ]
      };  
    };
    
    app.component("dntWidget", {
        templateUrl: '/scripts/components/dnt-widget.component.html',
        controllerAs: "model",
        controller: DntArchiveController
    });
} ());

توضیح کدهای فوق:

همانطور که مشاهده می‌کنید، برای پارمتر دوم کامپوننت، سه پراپرتی را تعیین کرده‌ایم:

templateUrl: به کمک این پراپرتی به Angular گفته‌ایم که محتوای قالب این کامپوننت، درون یک فایل HTML مجزا قرار دارد و به صورت linked template می‌باشد.

controllerAs: یکی از مزایای استفاده از کامپوننت‌ها، استفاده از controller as syntax می‌باشد. لازم به ذکر است اگر این پراپرتی را مقداردهی نکنیم، به صورت پیش‌فرض مقدار ctrl$ در نظر گرفته خواهد شد.

controller: مزیت دیگر کامپوننت‌ها، استفاده از کنترلرها است. با استفاده از این پراپرتی، یک کنترلر را برای کامپوننت‌مان رجیستر کرده‌ایم. در نتیجه زمانیکه‌ی Angular می‌خواهد کامپوننت‌مان را نمایش دهد، تابع تعریف شده برای این پراپرتی، جهت ایجاد یک controller instance فراخوانی خواهد شد. بنابراین هر پراپرتی یا تابعی که برای این controller instance تعریف کنیم، به راحتی درون ویوی آن جهت اعمال بایندینگ در دسترس خواهد بود (در نتیجه نیازی به scope$ نخواهد بود).

درون کنترلر نیز برای راحتی کار و همچنین به عنوان یک best practice، مقدار this را توسط یک متغیر با نام model، کپچر کرده‌ایم. در اینجا یک شیء را با نام panel نیز به مدل اضافه کرده‌ایم.


محتویات تمپلیت:

<div class="panel panel-default">
    <div class="panel-heading">
        <h3 class="panel-title">
            <span class="fa fa-archive"></span>
            {{ model.panel.title}}
        </h3>
    </div>
    <ul class="list-group">
        <li class="list-group-item" ng-repeat="item in model.panel.items">
            <span class="fa fa-industry"></span>
            <a href="{{ item.url }}">{{ item.title }}</a>
        </li>
    </ul>
</div>

ویوی کامپوننت پیچیدگی خاصی ندارد. همانطور که مشاهده می‌کنید یک پنل بوت‌استرپی را ایجاد کرده‌ایم که مقدار عنوان آن و همچنین آیتم‌های آن، از شیء اتچ شده به مدل دریافت خواهند شد. بنابراین اکنون اگر برنامه را اجرا کنید، خروجی کامپوننت را به اینصورت مشاهده خواهید کرد:



همانطور که مشاهده می‌کنید استفاده از کامپوننت‌ها در Angular 1.5 در مقایسه با ایجاد دایرکتیوها و کنترلر‌ها خیلی ساده‌تر است. در واقع امکانات این API جدید تنها به مثال فوق ختم نمی‌شود؛ بلکه این API یک سیستم مسیریابی جدید را نیز معرفی کرده است که در قسمت‌های بعدی به آن نیز خواهیم پرداخت.


جهت تکمیل بحث نیز یک تقویم شمسی ساده را در اینجا قرار داده‌ام. می‌توانید جهت مرور بحث جاری به کدهای آن مراجعه کنید. البته هدف از تعریف این پروژه تنها یک مثال ساده برای معرفی کامپوننت‌ها بود و طبیعتاً باگ‌های زیادی دارد. اگر مایل بودید می‌توانید در توسعه‌ی آن مشارکت نمائید.


کدهای این قسمت را نیز از اینجا می‌توانید دریافت کنید.

مطالب
شروع به کار با AngularJS 2.0 و TypeScript - قسمت سوم - غنی سازی کامپوننت‌ها
در قسمت قبل، مقدمه‌ای بر نحوه‌ی تعریف یک کامپوننت در AngularJS 2.0 عنوان شد و همچنین نحوه‌ی بوت استرپ و آغاز اینگونه برنامه‌ها بررسی گردید. در این قسمت می‌خواهیم امکانات پیشرفته‌تری از کامپوننت‌ها را بررسی کنیم.


روش‌های مختلف تعریف خاصیت template در یک کامپوننت

در قسمت قبل، روش تعریف inline یک template را مشاهده کردید:
template:`
          <div><h1>{{pageTitle}}</h1>
               <div>My First Component</div>
          </div>
 `
در اینجا رشته‌ی قالب نهایی این View، در همان تعاریف متادیتای Component قرار گرفته‌است (روش inline). اگر این رشته تک سطری باشد، از روش متداول ذکر "" برای تعریف رشته‌ها در جاوا اسکریپت استفاده می‌شود و اگر این رشته چند سطری باشد، از back tick مربوط به ES 6 مانند مثال فوق کمک گرفته خواهد شد. استفاده از back ticks و رشته‌های چند سطری، نحوه‌ی تعریف قالب‌های inline را خواناتر می‌کند.
هر چند این روش تعریف قالب‌ها، مزیت سادگی و امکان مشاهده‌ی View را به همراه کدهای مرتبط با آن، در یک فایل میسر می‌کند، اما به دلیل رشته‌ای بودن، مزیت کار کردن با ادیتورهای وب، مانند داشتن intellisense، فرمت خودکار کدها و بررسی syntax را از دست خواهیم داد و با بیشتر شدن حجم این رشته، این مشکلات بیشتر نمایان خواهند شد.
به همین جهت قابلیت دیگری به نام linked template نیز در اینجا درنظر گرفته شده‌است:
 templateUrl: 'product-list.component.html'
در این حالت، محتوای قالب، به یک فایل html مجزا منتقل شده و سپس لینک آن در خاصیت دیگری از متادیتای Component به نام templateUrl ذکر می‌شود.


ساخت کامپوننت نمایش لیست محصولات

در ادامه می‌خواهیم کامپوننتی را طراحی کنیم که آرایه‌ای از محصولات را نمایش می‌دهد. در اینجا مرسوم است هر ویژگی برنامه، در یک پوشه‌ی مجزا قرار گیرد. به همین جهت در ادامه‌ی مثال قسمت قبل که پوشه‌ی app را به ریشه‌ی پروژه اضافه کردیم و سپس main.ts راه انداز و کامپوننت ریشه‌ی سایت یا app.component.ts را در آن تعریف کردیم، در داخل همین پوشه‌ی app، پوشه‌ی جدیدی را به نام products اضافه می‌کنیم. سپس به این پوشه‌ی جدید محصولات، فایل جدیدی را به نام product-list.component.html اضافه کنید. از این فایل جهت تعریف قالب کامپوننت لیست محصولات استفاده خواهیم کرد. در اینجا نیز مرسوم است نام قالب یک Component را به صورت نام ویژگی ختم شده‌ی به کلمه‌ی Component، با پسوند html تعریف کنیم.


پس از اضافه شدن فایل product-list.component.html، محتوای آن‌را به نحو ذیل تغییر دهید:
<div class='panel panel-default'>
    <div class='panel-heading'>
        {{pageTitle}}
    </div>
    <div class='panel-body'>
        <div class='row'>
            <div class='col-md-2'>Filter by:</div>
            <div class='col-md-4'>
                <input type='text' />
            </div>
        </div>
        <div class='row'>
            <div class='col-md-6'>
                <h3>Filtered by: </h3>
            </div>
        </div>
        <div class='table-responsive'>
            <table class='table'>
                <thead>
                    <tr>
                        <th>
                            <button class='btn btn-primary'>
                                Show Image
                            </button>
                        </th>
                        <th>Product</th>
                        <th>Code</th>
                        <th>Available</th>
                        <th>Price</th>
                        <th>5 Star Rating</th>
                    </tr>
                </thead>
                <tbody>
 
                </tbody>
            </table>
        </div>
    </div>
</div>
در اینجا قصد داریم داخل پنل بوت استرپ 3، لیستی از محصولات را به صورت یک جدول نمایش دهیم. همچنین می‌خواهیم قابلیت جستجوی داخل این لیست را نیز فراهم کنیم. فعلا شکل کلی این قالب را به نحو فوق تهیه می‌کنیم. قسمت tbody جدول آن را که قرار است لیست محصولات را رندر کند، در ادامه‌ی بحث تکمیل خواهیم کرد.
تنها نکته‌ی AngularJS 2.0 قالب فوق، اتصال به pageTitle است که نمونه‌ای از آن‌را در قسمت قبل با معرفی اولین کامپوننت مشاهده کرده‌اید.

در ادامه نیاز است برای این قالب و view، یک کامپوننت را طراحی کنیم که متشکل است از یک کلاس TypeScript ایی مزین شده به Component. بنابراین فایل ts جدیدی را به نام product-list.component.ts به پوشه‌ی App\products اضافه کنید؛ با این محتوا:
import { Component } from 'angular2/core';
 
@Component({
    selector: 'pm-products',
    templateUrl: 'app/products/product-list.component.html'
})
export class ProductListComponent {
    pageTitle: string = 'Product List';
}


با جزئیات نحوه‌ی تعریف یک کامپوننت در قسمت قبل در حین معرفی کامپوننت‌ها آشنا شدیم. در اینجا کلاس ProductListComponent با واژه‌ی کلیدی export همراه است تا توسط module loader برنامه قابلیت بارگذاری را پیدا کند. همچنین خاصیت عمومی pageTitle نیز در آن تعریف شده‌است تا در قالب مرتبط مورد استفاده قرار گیرد.
سپس این کلاس، با decorator ویژه‌ای به نام Component مزین شده‌است تا AngularJS 2.0 بداند که هدف از تعریف آن، ایجاد یک کامپوننت جدید است. مقدار selector آن که تشکیل دهنده‌ی یک تگ HTML سفارشی متناظر با آن خواهد شد، به pm-products تنظیم شده‌است و اینبار بجای تعریف inline قالب آن به صورت یک رشته، از خاصیت templateUrl جهت معرفی مسیر فایل html قالبی که پیشتر آماده کردیم، کمک گرفته شده‌است.


نمایش کامپوننت لیست محصولات در صفحه‌ی اصلی سایت

خوب، تا اینجا یک کامپوننت جدید را به نام لیست محصولات، ایجاد کردیم؛ اما چگونه باید آن‌را نمایش دهیم؟
در قسمت قبل که کامپوننت ریشه‌ی برنامه یا AppComponent را تعریف کردیم، نام selector آن را pm-app درنظر گرفتیم و در نهایت این directive سفارشی را به نحو ذیل در body صفحه‌ی اصلی سایت نمایش دادیم:
    <div>
        @RenderBody()
        <pm-app>Loading App...</pm-app>
    </div>
اما این روش، تنها برای root component سایت مناسب است. برای سایر کامپوننت‌های غیر ریشه‌ای (یعنی تمام کامپوننت‌ها)، سه مرحله‌ی زیر باید طی شوند:
الف) تگ سفارشی این دایرکتیو جدید را به کامپوننت ریشه‌ی سایت یا همان AppComponent اضافه می‌کنیم. بنابراین فایل app.component.ts را گشوده و سپس selector کامپوننت لیست محصولات را به قالب آن اضافه کنید:
import { Component } from 'angular2/core';
 
@Component({
    selector: 'pm-app',
    template:`
    <div><h1>{{pageTitle}}</h1>
        <pm-products></pm-products>
    </div>
    `
})
export class AppComponent {
    pageTitle: string = "DNT AngularJS 2.0 APP";
}
همانطور که مشاهده می‌کنید، تگ جدید pm-products بر اساس نام selector کامپوننت لیست محصولات، به قالب کامپوننت ریشه‌ی سایت اضافه شده‌است.
ب) تا اینجا یک دایرکتیو جدید را به نام pm-products به یک کامپوننت دیگر اضافه کرده‌ایم. اما این کامپوننت نمی‌داند که اطلاعات آن‌را باید از کجا تامین کند. برای این منظور خاصیت جدیدی را به نام directives به لیست خاصیت‌های Component ریشه‌ی سایت اضافه می‌کنیم. این خاصیت، آرایه‌ای از دایرکتیوهای سفارشی را قبول می‌کند:
 directives: [ProductListComponent]
ج) بلافاصله که این تغییر را اعمال کنید، در ادیتور TypeScript ایی موجود، ذیل کلمه‌ی ProductListComponent خط قرمز کشیده خواهد شد. چون هنوز مشخص نکرده‌ایم که این شیء جدید باید از کدام ماژول تامین شود و ناشناخته‌است. بنابراین import مربوطه را به ابتدای فایل اضافه می‌کنیم:
import { Component } from 'angular2/core';
import { ProductListComponent } from './products/product-list.component';
 
@Component({
    selector: 'pm-app',
    template:`
    <div><h1>{{pageTitle}}</h1>
        <pm-products></pm-products>
    </div>
    `,
    directives: [ProductListComponent]
})
export class AppComponent {
    pageTitle: string = "DNT AngularJS 2.0 APP";
}
کدهای فوق، کد نهایی کامپوننت ریشه‌ی سایت هستند که به آن selector جدیدی به نام pm-products اضافه شده‌است. سپس directive متناظر آن به لیست دایرکتیوهای کامپوننت جاری اضافه شده و در نهایت این دایرکتیو، از ماژول مرتبط با آن import شده‌است.

این سه مرحله، مراحلی هستند که جهت افزودن هر دایرکتیو جدید به کامپوننتی مشخص، باید طی شوند.

خوب، اکنون اگر برنامه را اجرا کنیم، چنین خروجی را می‌توان مشاهده کرد:


یک نکته
اگر برنامه را اجرا کردید و خروجی را مشاهده نکردید، مطمئن شوید که فایل‌های ts شما کامپایل شده‌اند. فشردن دکمه‌ی ctrl+s مجدد در این فایل‌ها، سبب کامپایل مجدد آن‌ها می‌شوند و یا انتخاب گزینه‌ی Build و سپس ReBuild solution نیز همینکار را انجام می‌دهد.


غنی سازی کامپوننت‌های AngularJS 2.0 با data-binding

در AngularJS 2.0 عملیات binding، کار مدیریت ارتباطات بین یک کلاس کامپوننت و قالب آن‌را انجام می‌دهد. نمونه‌ای از آن‌را پیشتر با خاصیت pageTitle و سپس نمایش آن در قالب کامپوننت متناظر با آن کلاس، مشاهده کرده‌اید. همچنین در اینجا یک قالب می‌تواند متدهای داخل کلاس کامپوننت خود را توسط رخدادها نیز فراخوانی کند.
به نحوه‌ی نمایش {{pageTitle}} اصطلاحا interpolation می‌گویند. در اینجا خاصیت pageTitle اطلاعات خود را از کلاس کامپوننت دریافت می‌کند. به این نوع binding، انقیاد یک طرفه یا one-way binding نیز گفته می‌شوند؛ از خاصیت کلاس شروع شده و به قالب خاتمه می‌یابد.
ویژگی interpolation فراتر است از صرفا نمایش یک خاصیت و می‌تواند حاوی محاسبات نیز باشد:
{{'Title: ' + pageTitle}}
{{2*20+1}}
و یا حتی در آن می‌توان متدی از کلاس کامپوننت را نیز فراخوانی کرد. در مثال زیر فرض شده‌است که متد getTitle، در کلاس متناظر با کامپوننت این قالب، تعریف شده‌است:
{{'Title: ' + getTitle()}}
کار interpolation درج عبارت محاسبه شده‌ی نهایی بین المان‌های html است؛ مانند:
 <h1>{{pageTitle}}</h1>
و یا حتی می‌توان این مقدار نهایی را به خواص المان‌های html نیز نسبت داد:
 <h1 innerText={{pageTitle}}></h1>
در این مثال خاصیت innerText المان h1 توسط interpolation مقدار دهی شده‌است.

بنابراین به صورت خلاصه هر زمانیکه نیاز به نمایش اطلاعات فقط خواندنی (one-way binding) داریم، ابتدا خاصیتی را در کلاس کامپوننت تعریف کرده و سپس مقدار این خاصیت را توسط interpolation، در قالب کامپوننت درج می‌کنیم. حین استفاده از interpolation نیازی به ذکر "" نیست.
در مورد مباحث تکمیلی binding در قسمت‌های بعدی بیشتر بحث خواهیم کرد.


افزودن منطقی سفارشی به قالب یک کامپوننت

دایرکتیوها به صورت المان‌ها و یا ویژگی‌های سفارشی HTML، قابلیت توسعه‌ی امکانات پیش فرض آن‌را دارند. در اینجا می‌توان دایرکتیوهای سفارشی خود را تولید کرد (مانند pm-products فوق) و یا از دایرکتیوهای توکار AngularJS 2.0 استفاده کرد. برای مثال ngIf* و ngFor* جزو structural directives توکار AngularJS 2.0 هستند. ستاره‌ای که پیش از نام این دایرکتیوها قرار گرفته‌است، آن‌‌ها را در گروه structural directives قرار می‌دهد.
کار دایرکتیوهای ساختاری، تغییر ساختار یا همان view کامپوننت‌ها است؛ با افزودن، حذف و یا تغییر المان‌های HTML تعریف شده‌ی در صفحه.

بررسی ngIf*

فایل قالب product-list.component.html را گشوده و تعریف جدول آن‌را به نحو ذیل تغییر دهید:
 <table class='table' *ngIf='products && products.length'>
کار ngIf* نمایش یا عدم نمایش قسمتی از DOM یا document object model بر اساس برآورده شدن منطقی است که توسط آن بررسی می‌شود. اگر حاصل عبارتی که به ngIf* انتساب داده می‌شود به false تعبیر شود، آن المان و فرزندان آن از DOM حذف می‌شوند و اگر این عبارت به true تعبیر شود، آن المان و فرزندانش مجددا به DOM اضافه خواهند شد.
برای نمونه عبارت انتساب داده شده‌ی به ngIf* در مثال فوق به این معنا است که اگر خاصیت و آرایه‌ی products در کلاس کامپوننت این قالب تعریف شده بود و همچنین دارای اعضایی نیز بود، آنگاه این جدول را نمایش بده.
برای آزمایش آن، فایل product-list.component.ts را گشوده و خاصیت عمومی آرایه‌ی products را به نحو ذیل به آن اضافه کنید:
import { Component } from 'angular2/core';
 
@Component({
    selector: 'pm-products',
    templateUrl: 'app/products/product-list.component.html'
})
export class ProductListComponent {
    pageTitle: string = 'Product List';
    products: any[] = [
        {
            "productId": 2,
            "productName": "Garden Cart",
            "productCode": "GDN-0023",
            "releaseDate": "March 18, 2016",
            "description": "15 gallon capacity rolling garden cart",
            "price": 32.99,
            "starRating": 4.2,
            "imageUrl": "app/assets/images/garden_cart.png"
        },
        {
            "productId": 5,
            "productName": "Hammer",
            "productCode": "TBX-0048",
            "releaseDate": "May 21, 2016",
            "description": "Curved claw steel hammer",
            "price": 8.9,
            "starRating": 4.8,
            "imageUrl": "app/assets/images/rejon_Hammer.png"
        }
    ];
}
فعلا چون اینترفیسی را برای شیء محصول تعریف نکرده‌ایم، نوع این آرایه را any یا همان حالت پیش فرض جاوا اسکریپت تعریف می‌کنیم.
همچنین فعلا در اینجا اطلاعات را بجای دریافت از سرور، توسط آرایه‌ی مشخصی از اشیاء تعریف کرده‌ایم. این موارد را در قسمت‌های بعدی بهبود خواهیم بخشید.

اکنون که خاصیت عمومی products تعریف شده‌است، امکان استفاده‌ی از ngIf* ایی که پیشتر تعریف کردیم، میسر شده‌است. در این حالت اگر برنامه را اجرا کنید، قسمت table header تصویر قبلی نمایش سایت، هنوز نمایان است. یعنی ngIf* تعریف شده کار می‌کند؛ چون خاصیت products تعریف شده‌است و همچنین دارای اعضایی است.
برای آزمایش بیشتر، خاصیت products را کامنت کنید و یکبار نیز فایل ts آن‌را ذخیره کنید تا فایل js متناظر با آن کامپایل شود. سپس مجددا برنامه را اجرا کنید. در این حالت دیگر نباید هدر جدول نمایان باشد؛ چون products تعریف نشده‌است.


بررسی ngFor*

تا اینجا بر اساس داشتن لیستی از محصولات یا عدم آن، جدول متناظری را نمایش داده و یا مخفی کردیم. اما این جدول هنوز فاقد ردیف‌های نمایش اعضای آرایه‌ی products است.
برای این منظور مجددا فایل قالب product-list.component.html را گشوده و سپس بدنه‌ی جدول را به نحو ذیل تکمیل کنید:
<tbody>
    <tr *ngFor='#product of products'>
        <td></td>
        <td>{{ product.productName }}</td>
        <td>{{ product.productCode }}</td>
        <td>{{ product.releaseDate }}</td>
        <td>{{ product.price }}</td>
        <td>{{ product.starRating }}</td>
    </tr>
</tbody>
یکی دیگر از دایرکتیوهای ساختاری، ngFor* نام دارد. کار آن تکرار قسمتی از DOM، به ازای تک تک عناصر لیست انتساب داده شده‌ی به آن است.
بنابراین ابتدا قسمتی از عناصر HTML را طوری کنار هم قرار می‌دهیم که جمع آن‌ها یک تک آیتم را تشکیل دهند. سپس با استفاده از ngFor* به AngularJS 2.0 اعلام می‌کنیم که این قطعه را به ازای عناصر لیست دریافتی، تکرار و رندر کند.
برای نمونه در مثال فوق می‌خواهیم ردیف‌های جدول تکرار شوند. بنابراین هر ردیف را به عنوان یک قطعه‌ی تکرار شونده‌ی توسط ngFor* مشخص می‌کنیم. به این ترتیب این ردیف و عناصر فرزند آن، به ازای تک تک محصولات موجود در آرایه‌ی products، تکرار خواهند شد.
علامت # در اینجا (product#) یک متغیر محلی را تعریف می‌کند که تنها در قالب جاری قابل استفاده خواهد بود و همچنین فقط در فرزندان tr تعریف شده قابل دسترسی هستند.
به علاوه در اینجا بجای in از of استفاده شده‌است. این of از ES 6 گرفته شده‌است. زمانیکه از حلقه‌ی جدید for...of استفاده می‌شود، متغیر محلی product حاوی یک عنصر از لیست product خواهد بود؛ اما اگر از حلقه‌ی قدیمی for...in استفاده می‌شد، تنها ایندکس عددی این عناصر در دسترس قرار می‌گرفتند. به همین جهت است که در این حلقه، اکنون product.productName به نام محصول آن عنصر آرایه‌ی دریافتی اشاره می‌کند و قابل استفاده است.

تا اینجا اگر برنامه را اجرا کنید، چنین خروجی را مشاهده خواهید کرد:


کدهای کامل این قسمت را از اینجا می‌توانید دریافت کنید: MVC5Angular2.part3.zip


خلاصه‌ی بحث

از inline templateها جهت معرفی قالب‌های کوتاه استفاده می‌شود. در اینجا از "" برای معرفی قالب یک سطری و یا از back tickهای ES 6، برای تعریف قالب‌های چندسطری استفاده خواهد شد. برای قالب‌های مفصل‌تر، بهتر است Linked templateها استفاده شود؛ با پشتیبانی کامل ادیتورهای موجود از لحاظ تکمیل و بررسی کدها.
برای استفاده از یک کامپوننت در کامپوننتی دیگر، نام selector آن‌را به صورت یک المان جدید HTML در قالب دیگری ذکر کرده و سپس با استفاده از خاصیت directives، نام کلاس متناظر با آن‌را نیز ذکر می‌کنیم. همچنین کار import ماژول آن نیز باید در ابتدای فایل صورت گیرد.
جهت غنی سازی قالب‌ها و کامپوننت‌ها و نمایش اطلاعات فقط خواندنی می‌توان از binding یک طرفه‌ی ویژه‌ای به نام interpolation استفاده کرد. کار آن اتصال یک خاصیت عمومی کلاس کامپوننت، به قالب آن است. interpolation توسط {{}} تعریف می‌شود و می‌تواند شامل محاسبات نیز باشد.
همچنین در ادامه‌ی بحث، نحوه‌ی کار با دو دایرکتیو توکار ساختاری AngularJS 2.0 را نیز بررسی کردیم. این دایرکتیوهای ساختاری نیاز است با ستاره شروع شوند و عبارت انتساب داده شده‌ی به آن‌ها باید داخل "" قرار گیرد (برخلاف interpolation که نیازی به اینکار ندارد). از ngIf* برای حذف یا افزودن یک المان و فرزندان آن از/به DOM استفاده می‌شود. اگر عبارت منتسب به آن به true ارزیابی شود، این المان از صفحه حذف خواهد شد. از ngFor* برای تکرار المانی مشخص به همراه فرزندان آن به تعداد اعضای لیستی که برای آن تعیین می‌گردد، استفاده می‌شود. متغیر محلی این پیمایشگر با # مشخص شده و حلقه‌ی آن با of بجای in تعریف می‌شود.
مطالب
مسیریابی تو در تو در Angularjs با استفاده از UI-Router

UI-Router   ابزاری برای مسیریابی در AngularJS است که این امکان را برایتان فراهم می‌کند تا بخش‌های برنامه رابط کاربریتان را به شکل یک ماشین حالت ساماندهی کنید. برخلاف سرویس route$ که بر اساس مسیریابی URL‌ها ساماندهی شده و کار می‌کند، UI-Router بر اساس حالت‌ها کار می‌کند، که این حالت‌ها می‌توانند در صورت لزوم مسیریابی هم داشته باشند.


UI-Router یکی از افزونه‌های مجموعه Angular-ui، و پاراگراف بالا معرفی آن در صفحه خانگیش است (تقریبا!). این افزونه جزئیات مفصلی دارد و در این مطلب تنها به معرفی آن خواهم پرداخت (بر اساس مطالب صفحه خانگیش). پیش از ادامه پیشنهاد می‌کنم اگر مطالب زیر را نخوانده‌اید ابتدا آن‌ها را مرور کنید:
برای استفاده از UI-Router باید:
  1. فایل جاوا اسکریپت آن را دانلود کنید (released یا minified).
  2. در صفحه اصلی برنامه‌تان پس از include کردن فایل اصلی AngularJS فایل angular-ui-router.js (یا angular-ui-router.min.js) را include کنید.
  3. 'ui.router' را به لیست وابستگی‌های ماژول اصلی اضافه کنید.
نتیجه چیزی شبیه این خواهد بود:
<!doctype html>
<html ng-app="myApp">
<head>
    <script src="//ajax.googleapis.com/ajax/libs/angularjs/1.1.5/angular.min.js"></script>
    <script src="js/angular-ui-router.min.js"></script>
    <script>
        var myApp = angular.module('myApp', ['ui.router']);
        // For Component users, it should look like this:
        // var myApp = angular.module('myApp', [require('angular-ui-router')]);
    </script>
    ...
</head>
<body>
    ...
</body>
</html>

حالت‌ها و viewهای تو در تو

قابلیت اصلی UI-Router امکان تعریف حالت‌ها و vieweهای تو در تو است. در مطلب مسیریابی در AngularJs #بخش اول دایرکتیو ng-view معرفی شده است. هنگام استفاده از سرویس route$ با این دایرکتیو می‌توان محل مورد نظر برای بارگذاری محتویات مربوط به مسیرها را مشخص کرد. دایرکتیو ui-view در UI-Router همین نقش را دارد. فرض کنید این کد فایل index.html باشد:
<!-- index.html -->
<body>
    <div ui-view></div>
    <!-- We'll also add some navigation: -->
    <a ui-sref="state1">State 1</a>
    <a ui-sref="state2">State 2</a>
</body>
همانطور که ملاحظه می‌کنید در تگ‌های a از دایرکتیو ui-sref استفاده شده است. این دایرکتیو علاوه بر مدیریت تغییر حالت، خصوصیت href تگ a را در صورتی که حالت مشخص شده URL داشته باشد تولید می‌کند. البته برای استفاده از UI-Router ملزم به استفاده از دایرکتیو ui-sref نیستید و می‌توانید href را مشخص کنید. ولی با استفاده از ui-sref لازم نیست مسیر یک حالت را به یاد داشته باشید، و یا در صورت تغییر آن، همه hrefها را به روز کنید.
در ادامه برای هر کدام از حالت‌ها یک template اضافه می‌کنیم:
فایل state1.html:
<!-- partials/state1.html -->
<h1>State 1</h1>
<hr/>
<a ui-sref="state1.list">Show List</a>
<div ui-view></div>
فایل state2.html:
 <!-- partials/state2.html -->
<h1>State 2</h1> 
<hr /> 
<a ui-sref="state2.list">Show List</a> 
<div ui-view></div>

دو نکته قابل توجه در این templateها وجود دارد. اول اینکه همانطور که می‌بینید templateها خود شامل تگی با دایرکتیو ui-view هستند. و دوم مقدار دایرکتیو ui-sref است که به صورت state1.list و state2.list آمده است. این جدا سازی با نقطه نشان دهنده سلسله مراتب حالت‌هاست. یعنی حالت‌های state1 و state2 هرکدام حالت فرزندی به نام list دارند. در ادامه وقتی حالت‌ها و مسیریابی را در ()app.config تعریف کنیم این مسائل از هاله‌ای از ابهام که در آن هستند خارج می‌شوند! فعلا بیاید با راهنمای UI-Router پیش برویم و فایل‌های template حالت‌های فرزند را تعریف کنیم. templateهایی که قرار است در ui-view پدرانشان بارگذاری شوند:
<!-- partials/state1.list.html -->
<h3>List of State 1 Items</h3>
<ul>
  <li ng-repeat="item in items">{{ item }}</li>
</ul>

<!-- partials/state2.list.html -->
<h3>List of State 2 Things</h3>
<ul>
  <li ng-repeat="thing in things">{{ thing }}</li>
</ul>
خوب! حالا برویم سراغ شعبده بازی! برای اینکه از UI-Router استفاده کنید لازم است stateProvider$ و urlRouterProvider$ را به عنوان وابستگی به ()app.config تزریق کنید:
myApp.config(['$stateProvider', '$urlRouterProvider',
function($stateProvider, $urlRouterProvider) {
  //
  // For any unmatched url, redirect to /state1
  $urlRouterProvider.otherwise("/state1");
  //
  // Now set up the states
  $stateProvider
    .state('state1', {
      url: "/state1",
      templateUrl: "partials/state1.html"
    })
    .state('state1.list', {
      url: "/list",
      templateUrl: "partials/state1.list.html",
      controller: function($scope) {
        $scope.items = ["A", "List", "Of", "Items"];
      }
    })
    .state('state2', {
      url: "/state2",
      templateUrl: "partials/state2.html"
    })
    .state('state2.list', {
      url: "/list",
        templateUrl: "partials/state2.list.html",
        controller: function($scope) {
          $scope.things = ["A", "Set", "Of", "Things"];
        }
      })
    }]);
در ابتدا با متد ()urlRouterProvider.otherwise$ مسیر پیشفرض مشخص شده است. متد otherwise را باید از مقالات مسیریابی در AngularJS به یاد داشته باشید. سپس حالت‌های برنامه با استفاده از متد state تعریف شده است. این متد دو پارامتر ورودی دارد؛ اولی نام حالت و دومی یک شی شامل خصوصیات حالت. همانطور که می‌بینید این شی خصوصیاتی شبیه به همان‌ها که در متد ()routeProvider.when$ وجود داشت دارد. می‌شود گفت این خصوصیات همان‌ها هستند و همان عملکرد را دارند.
خصوصیت url مشخص کننده مسیر حالت است. این خصوصیت همان مقداریست که به عنوان پارامتر اول به ()routeProvider.when$ پاس می‌شد. در این پارامتر می‌شود متغیرهای url را هم به همان ترتیب تعریف کرد. مثلا اگر حالت state1 در آدرسش یک پارامتر id داشته باشد می‌شود آن را به این ترتیب تعریف کرد:
.state('state1', {
      url: "/state1/:id",
      templateUrl: "partials/state1.html"
    })
برای خواندن مقدار این متغیر باید از stateParams$ استفاده کرد:
$stateParams.id
به خصوصیت url دو حالت state1.list و state2.list دقت کنید. هردو برابر 'list/' است. یعنی هردو یک مسیر دارند؟ نه! بلکه مسیر state1.list برابر '/state1/list' و مسیر state2.list برابر '/state2/list' است. در واقع حالت state1.list یعنی list فرزند state1 و به همین ترتیب state2.list یعنی list فرزند state2. و می‌توان گفت UI-Router آدرس url حالت فرزند را، آدرسی نسبی، نسبت به url حالت پدر می‌داند. این رابطه سلسله مراتبی و پدر و فرزندی را می‌توان با استفاده از خصوصیت parent به صورت صریح‌تری مشخص کرد:
.state('list', {
    parent: "state1",
    url: "/list",
    templateUrl: "partials/state1.list.html",
    controller: function($scope) {
        $scope.items = ["A", "List", "Of", "Items"];
    }
})
.state('list', {
    parent: "state2",
    url: "/list",
    templateUrl: "partials/state2.list.html",
    controller: function($scope) {
        $scope.items = ["A", "List", "Of", "Items"];
    }
})
تا اینجای کار، اگر آدرس "state1/" وارد شود، فایل "partials/state1.html" در "ui-view" فایل "index.html" بارگذاری خواهد شد. اگر آدرس "state1/list/" وارد شود، ابتدا فایل "partials/state1.html" در "ui-view" فایل "index.html" بارگذاری شده، سپس فایل "partials/state1.list.html" در "ui-view"  آمده در فایل فایل "partials/state1.html" بارگذاری می‌شود. این همان امکان حالت‌ها و viewهای تو در تو است که UI-Router فراهم می‌کند. 
اینجا می‌توانید خروجی کدهای بالا را مشاهده کنید.
اگر مستقیما url یک حالت فرزند وارد شود، یا به عبارت دیگر، اگر بخواهیم مستقیما برنامه به حالتی که فرزند حالت دیگر است برود، UI-Router برنامه را ابتدا به حالت پدر، و پس از آن به حالت فرزند خواهد برد. حالت فرزند دو چیز را از حالت پدر به ارث می‌برد:
  1. وابستگی‌های فراهم شده در حالت پدر به وسیله "resolve"
  2. داده‌های سفارشی مشخص شده در خصوصیت data حالت پدر
استفاده از resolve در UI-Router مشابه استفاده از آن در route$  است. ولی افزودن داده‌های سفارشی کمی متفاوت است. برای افزودن داده‌های سفارشی باید از خصوصیت data یک حالت استفاده کرد:
.state('state1', {
    url: "/state1",
    templateUrl: "partials/state1.html",
    data:{
        foodata: 'addorder'
    }
})
برای دسترسی به این داده‌ها هم می‌توان از state.current.data$ استفاده کرد:
$state.current.data.foodata


Viewهای نامگذاری شده و چندگانه

یکی دیگر از قابلیت‌های کاربردی UI-Router امکان داشتن چند ui-view در هر template است (استفاده همزمان از این قابلیت و حالت‌های تو در تو، امکان مدیریت واسط کاربری را به خوبی فراهم می‌کند).  برای توضیح این قابلیت، با راهنمای UI-Router همراه شویم:
1. دستورالعمل برپایی UI-Router که در بالا آمده را اجرا کنید.
2. یک یا چند ui-view به برنامه‌تان اضافه کنید و آن‌ها را نامگذاری کنید:
<!-- index.html -->
<body>
    <div ui-view="viewA"></div>
    <div ui-view="viewB"></div>
    <!-- Also a way to navigate -->
    <a ui-sref="route1">Route 1</a>
    <a ui-sref="route2">Route 2</a>
</body>
3. حالت‌های برنامه‌تان را در روال config ماژول تعریف کنید:
myApp.config(function ($stateProvider) {
    $stateProvider
      .state('index', {
          url: "",
          views: {
              "viewA": { template: "index.viewA" },
              "viewB": { template: "index.viewB" }
          }
      })
      .state('route1', {
          url: "/route1",
          views: {
              "viewA": { template: "route1.viewA" },
              "viewB": { template: "route1.viewB" }
          }
      })
      .state('route2', {
          url: "/route2",
          views: {
              "viewA": { template: "route2.viewA" },
              "viewB": { template: "route2.viewB" }
          }
      })
});
4. خروجی کدهای بالا را اینجا مشاهده کنید.


چند نکته

UI-Router جزئیات فراوانی دارد و آنچه آمد تنها پرده برداری از آن بود. دلم می‌خواست می‌توانستم بیش از این آن را معرفی کنم، اما متاسفانه این روزها وقت آزاد کافی ندارم. در انتها می‌خواهم به چند نکته اشاره کنم:
روش controller as
برای استفاده از روش controller as در UI-Router باید به این ترتیب عمل کنید:
.state('list', {
    parent: "state1",
    url: "/list",
    templateUrl: "partials/state1.list.html",
    controller: "state1ListController as listCtrl1"
    }
})
.state('list', {
    parent: "state2",
    url: "/list",
    templateUrl: "partials/state2.list.html",
    controller: "state2ListController as listCtrl2"
    }
})

حالت‌های انتزاعی

حالت انتزاعی حالتی است که url ندارد و در نتیجه برنامه نمی‌تواند در آن حالت قرار گیرد. حالت‌های انتزاعی بسیار به درد خور هستند! مثلا فرض کنید چند حالت دارید که اشتراکاتی با هم دارند (همه باید در template مشابهی بارگذاری شود، یا وابستگی‌های یکسانی دارند، یا حتی سطح دسترسی یکسان). با تعریف یک حالت انتزاعی و جمع کردن همه وابستگی‌ها در آن، و تعریف حالت‌های مورد نظرتان به عنوان فرزندان حالت انتزاعی، می‌توانید اشتراکات حالت‌های برنامه را ساده‌تر مدیریت کنید.

حساسیت به حروف بزرگ و کوچک

در سرویس route$ با مقداردهی خصوصیت caseInsensitiveMatch می‌توانستیم مشخص کنیم که بزرگ و کوچک بودن حروف در تطبیق آدرس صفحه با پارامتر route در نظر گرفته بشود یا نه. خودمانیش اینکه url به حروف بزرگ و کوچک حساس باشد یا نه. متاسفانه در UI-Router از این امکان خبری نیست (البته فعلا) و آدرس‌های تعریف شده به حروف بزگ و کوچک حساس هستند.
 اینجا روشی برای حل این مشکل پیشنهاد شده، به این ترتیب که همه url‌های وارد شده به حروف کوچک تبدیل شود (راستش من این راه حل را نمی‌پسندم!).
چند روز قبل هم تغییراتی در کد UI-Router داده شده که امکان حساس نبودن به حروف کوچک و بزرگ فراهم شود. این تغییر هنوز در نسخه نهایی فایل UI-Router نیامده است. هرچند اگر بیاید هم آنچه تا امروز (23 اسفند 92) انجام شده مشکل را حل نمی‌کند.
اگر شما هم مثل من می‌خواهید کلا آدرس‌ها به حروف بزرگ و کوچک حساس نباشند، و فرصت حل کردن اساسی مشکل را هم ندارید به این ترتیب عمل کنید:
  • در فایل "angular-ui-router.js" عبارت "new RegExp(compiled)" را پیدا کرده و آن را به  "RegExp(compiled, 'i')" تبدیل کنید. و یا در "angular-ui-router.min.js" (هرکدام از فایل‌ها که استفاده می‌کنید) عبارت new RegExp(o) را پیدا کرده و آن را به new RegExp(o, "i")  تبدیل کنید. همین؛ صدایش را هم در نیاورید!


مطالب
بررسی تغییرات Blazor 8x - قسمت هشتم - مدیریت انتقال اطلاعات Pre-Rendering سمت سرور، به جزایر تعاملی
این Prerendering است که امکان رندر یک کامپوننت تعاملی را در سمت سرور میسر می‌کند تا کاربر بتواند پیش از فعال شدن قابلیت‌های پیشرفته‌ی یک کامپوننت، یک حداقل خروجی را از آن مشاهده کند و همچنین وجود آن برای موتورهای جستجو و بهبود SEO بسیار مفید است. اما ... در این بین مشکلی رخ می‌دهد که نمونه‌ی آن‌را در قسمت قبل مشاهده کردیم: آغاز آن دوبار صورت می‌گیرد؛ یکبار در سمت سرور برای تهیه‌ی یک خروجی SSR و یکبار هم پس از فعال شدن قابلیت‌های تعاملی آن در سمت کلاینت. این آغاز دوباره، برای هر دو حالت کامپوننت‌های تعاملی Blazor Server و Blazor WASM برقرار است. راه‌حل‌هایی از نحوه‌ی مواجه شدن با یک چنین مشکلی را در قسمت قبل بررسی کردیم. راه‌حل دیگری که در این بین ارائه شده و توسط خود مایکروسافت هم در مثال‌های آن مورد استفاده قرار می‌گیرد، استفاده از سرویس PersistentComponentState است که جزئیات آن‌را در این قسمت بررسی خواهیم کرد.


بررسی نحوه‌ی عملکرد سرویس PersistentComponentState

سرویس PersistentComponentState، در دات‌نت 6، به Blazor اضافه شد و امکان جدیدی نیست. قسمتی از این مباحث جدید SSR که به‌نظر مختص به Blazor 8x هستند، پیشتر هم وجود داشتند؛ تحت عنوان pre-rendering. برای مثال فقط کافی بودن تا در برنامه‌های Blazor Server قبلی، فایل Host.cshtml_ را به صورت زیر ویرایش کرد تا pre-rendering فعال شود:
<component type="typeof(App)" render-mode="ServerPrerendered" />
مشکلی که در این حالت بروز می‌کرد این بود که متد OnInitializedAsync یک کامپوننت، دوبار فراخوانی می‌شد؛ یکبار در زمان pre-rendering در سمت سرور، تا HTML استاتیکی برای ارائه‌ی به مرورگر کاربر تولید شود و بار دیگر در زمان فعال شدن اتصال SignalR کامپوننت و ارائه‌ی نهایی تعاملی آن. به همین جهت، کار سنگین آغازین یک کامپوننت، دوبار انجام می‌شد که تجربه‌ی کاربری ناخوشایندی را هم به همراه داشت. برای رفع این مشکل، tag helper ویژه‌ای را به نام persist-component-state تهیه کردند که به صورت زیر به فایل host.cshtml_ اضافه می‌شد:
<body>
    <component type="typeof(App)" render-mode="WebAssemblyPrerendered" /> 
    <persist-component-state />
</body>
این tag-helper فوق است که کار درج رمزنگاری شده‌ی اطلاعات کش شده‌ی pre-rendering سمت سرور را در انتهای فایل HTML صفحه انجام می‌دهد و برای نمونه، نحوه‌ی استفاده‌ی از آن به صورت زیر است:
@page "/"

@implements IDisposable
@inject PersistentComponentState applicationState
@inject IUserRepository userRepository

@foreach(var user in users)
{
    <ShowUserInformation user="@item"></ShowUserInformation>
}

@code {
    private const string cachingKey = "something_unique";
    private List<User> users = new();
    private PersistingComponentStateSubscription persistingSubscription;
    
    protected override async Task OnInitializedAsync()
    {
        persistingSubscription = applicationState.RegisterOnPersisting(PersistData);

        if (applicationState.TryTakeFromJson<List<User>>(cachingKey, out var restored))
        {
            users = restored;
        }
        else 
        {
            users = await userRepository.GetAllUsers();
        }
    }

    public void Dispose()
    {
        persistingSubscription.Dispose();
    }

    private Task PersistData()
    {
        applicationState.PersistAsJson(cachingKey, users);
        return Task.CompletedTask;
    }

}
توضیحات:
- ابتدا تزریق سرویس PersistentComponentState را مشاهده می‌کنید. این همان کامپوننتی است که کار کش کردن اطلاعات را مدیریت می‌کند.
- سپس فراخوانی متد RegisterOnPersisting انجام شده‌است. متدی که توسط آن ثبت می‌شود، در حین عملیات pre-rendering فراخوانی می‌شود تا اطلاعاتی را کش کند. نحوه‌ی این کش شدن را در ادامه‌ی مطلب بررسی می‌کنیم.
- سپس فراخوانی متد TryTakeFromJson رخ‌داده‌است. اگر این متد اطلاعاتی را برگرداند، یعنی pre-rendering سمت سرور پیشتر انجام شده و اطلاعاتی کش شده، برای دریافت در سمت کلاینت، وجود داشته و نیازی به مراجعه‌ی مجدد و دوباره، به بانک اطلاعاتی نیست.
- دراینجا یک قسمت Dispose را هم مشاهده می‌کنید تا اگر کاربر به صفحه‌ی دیگری مراجعه کرد، متد ثبت شده‌ی در اینجا، از لیست مواردی که باید در حین pre-rendering سریالایز شوند، حذف گردد.

اگر از این روش استفاده نشود، به علت دوبار فراخوانی شدن متد OnInitializedAsync یک کامپوننت به همراه pre-rendering، اطلاعاتی که در حین pre-rendering کامپوننت از بانک اطلاعاتی، برای تولید محتوای استاتیک صفحه در سمت سرور دریافت شده، با فعالسازی آتی تعاملی سمت کلاینت آن کامپوننت، از دست خواهد رفت و در این حالت کلاینت باید مجددا این اطلاعات را از بانک اطلاعاتی درخواست کند. بنابراین هدف از persist-component-state، حفظ داده‌ها در بین دو رندر است؛ رندر اولی که در سمت سرور انجام می‌شود و رندر دومی که متعاقبا در سمت کلاینت رخ می‌دهد.

یک نکته: به یک چنین قابلیتی در فریم‌ورک‌های دیگر «hydration» هم گفته می‌شود که در اصل یک شیء دیکشنری است که مقدار شیء حالت را در سمت سرور دریافت کرده و آن‌را در زمان فعال شدن سمت کلاینت کامپوننت، برای استفاده‌ی مجدد مهیا می‌کند.


سؤال: اطلاعات سرویس PersistentComponentState کجا ذخیره می‌شوند؟

همانطور که در مثال فوق هم مشاهده کردید، سرویس PersistentComponentState، این state را به صورت JSON ذخیره می‌کند. اما ... این اطلاعات دقیقا کجا ذخیره می‌شوند؟
برای مشاهده‌ی آن‌ها، فقط کافی است به source صفحه مراجعه کنید تا با دو مقدار مخفی رمزنگاری شده‌ی زیر در انتهای HTML صفحه مواجه شوید!
<!--Blazor-Server-Component-State:CfDJXyz->
<!--Blazor-WebAssembly-Component-State:eyJVc2Xyz->
فرمت این اطلاعات، JsonSerializer.SerializeToUtf8Bytes رمزنگاری شده‌ی توسط IDataProtectionProvider است. این هم یک روش نگهداری اطلاعات، بجای استفاده از کش مرورگر است؛ بدون نیاز به استفاده از جاوااسکریپت و کار با local storage و امثال آن.

مایکروسافت از این نوع کارها پیشتر در ASP.NET Web forms توسط ViewStateها انجام داده‌است! البته ViewStateها جهت نگهداری اطلاعات وضعیت کلاینت، به سمت سرور ارسال می‌شوند؛ اما این Component-Stateهای مخفی، فقط یکبار توسط قسمت کلاینت خوانده می‌شوند و هدف آن‌ها ارسال اطلاعاتی به سمت سرور نیست.

یک نکته: همانطور که عنوان شد، در نگارش‌های قبلی Blazor، از تگ‌هلپری به نام persist-component-state برای درج این اطلاعات در انتهای صفحه استفاده می‌کردند. استفاده از این تگ‌هلپر در Blazor 8x منسوخ شده و به صورت خودکار داده‌های تمام سرویس‌های PersistentComponentState فعالی که توسط PersistAsJson اطلاعاتی را ذخیره می‌کنند، جمع آوری و به صورت یکجا در انتهای صفحه به صورت رمزنگاری شده، درج می‌کنند.


روش خاموش کردن Pre-rendering

برای خاموش کردن pre-rendering نیاز است پارامتر هم‌نامی را به نحو زیر با false مقدار دهی کرد:
@rendermode renderMode

@code 
{
    private static IComponentRenderMode renderMode = new InteractiveWebAssemblyRenderMode(prerender: false);
}


بازنویسی مثال قسمت قبل با استفاده از سرویس PersistentComponentState

در قسمت قبل هرچند روش مواجه شدن با مشکل دوبار فراخوانی شدن متد آغازین یک کامپوننت را در سمت سرور و کلاینت بررسی کردیم، اما ... در نهایت دوبار مراجعه به بانک اطلاعاتی انجام می‌شود؛ یکبار در زمان pre-rendering و با مراجعه‌ی مستقیم به یک سرویس سمت سرور و یکبار دیگر هم در زمان فراخوانی httpClient.GetFromJsonAsync در سمت کلاینت برای دریافت اطلاعات مورد نیاز از یک Web API Endpoint. اگر بخواهیم اطلاعات لیست محصولات دریافتی سمت سرور را به سمت کلاینت منتقل کنیم و مجددا آن‌را از بانک اطلاعاتی دریافت نکنیم، راه‌حل سوم آن، استفاده از سرویس PersistentComponentState است.

در کدهای زیر، بازنویسی کامپوننت محصولات مشابه را مشاهده می‌کنید که کمی پیچیده‌تر شده‌است. اینبار لیست محصولات مشابه، در همان بار اول رندر کامپوننت نمایش داده می‌شوند و نه پس از کلیک بر روی دکمه‌ای. به همین جهت باید کار مدیریت دوبار فراخوانی متد رویدادگردان OnInitializedAsync را به درستی انجام داد. متد OnInitializedAsync یکبار در حین پیش‌رندر سمت سرور اجرا می‌شود و بار دیگر زمانیکه وب‌اسمبلی جاری در مرورگر به صورت کامل دریافت شده و فعال می‌شود؛ یعنی برای بار دوم، کدهای اجرایی آن سمت کلاینت هستند.
در این مثال با استفاده از سرویس PersistentComponentState، اطلاعات دریافت شده‌ی در حین pre-rendering ابتدایی رخ‌داده‌ی در سمت سرور، در متد OnPersistingAsync، کش شده و در حین فعال شدن وب‌اسمبلی مرتبط در سمت کلاینت، با استفاده از متد PersistentState.TryTakeFromJson، از کش خوانده می‌شوند و دیگر دوبار رفت و برگشت به بانک اطلاعاتی را شاهد نخواهیم بود.

@implements IDisposable

@inject IProductStore ProductStore
@inject PersistentComponentState PersistentState

<h3>Related products</h3>

@if (_relatedProducts == null)
{
    <p>Loading...</p>
}
else
{
    <div class="mt-3">
        @foreach (var item in _relatedProducts)
        {
            <a href="/ProductDetails/@item.Id">
                <div class="col-sm">
                    <h5 class="mt-0">@item.Title (@item.Price)</h5>
                </div>
            </a>
        }
    </div>
}

@code{

    private const string StateCachingKey = "products";
    private IList<Product>? _relatedProducts;
    private PersistingComponentStateSubscription _persistingSubscription;

    [Parameter]
    public int ProductId { get; set; }

    protected override async Task OnInitializedAsync()
    {
        _persistingSubscription = PersistentState.RegisterOnPersisting(OnPersistingAsync, RenderMode.InteractiveWebAssembly);

        if (PersistentState.TryTakeFromJson<IList<Product>>(StateCachingKey, out var restored))
        {
            _relatedProducts = restored;
        }
        else
        {
            await Task.Delay(500); // Simulates asynchronous loading
            _relatedProducts = await ProductStore.GetRelatedProducts(ProductId);
        }
    }

    private Task OnPersistingAsync()
    {
        PersistentState.PersistAsJson(StateCachingKey, _relatedProducts);
        return Task.CompletedTask;
    }

    public void Dispose()
    {
        _persistingSubscription.Dispose();
    }

}
در این پیاده سازی هنوز هم از سرویس IProductStore استفاده می‌شود که دو نگارش سمت سرور و سمت کلاینت آن‌را در قسمت قبل تهیه کردیم. برای مثال باتوجه به اینکه کدهای فوق در حین pre-rendering در سمت سرور اجرا می‌شوند، به صورت خودکار از نگارش سمت سرور IProductStore استفاده خواهد شد.

نکته‌ی مهم: فعلا کدهای فوق فقط برای حالت بارگذاری اولیه‌ی کامپوننت درست کار می‌کنند. یعنی اگر نگارش وب‌اسمبلی کامپوننت پس از وقوع پیش‌رندر سمت سرور، در مرورگر دریافت و بارگذاری کامل شود؛ اما برای دفعات بعدی مراجعه‌ی به این صفحه با استفاده از enhanced navigation و راهبری بهبود یافته که در قسمت ششم این سری بررسی کردیم ... دیگر کار نمی‌کنند و در این حالت کش شدنی رخ نمی‌دهد که در نتیجه، شاهد دوبار رفت و برگشت به بانک اطلاعاتی خواهیم بود و اساسا استفاده‌ی از PersistentComponentState را زیر سؤال می‌برد؛ چون در حین راهبری بهبود یافته، از آن استفاده نمی‌شود (قسمت PersistentState.TryTakeFromJson آن، هیچگاه اطلاعاتی را از کش نمی‌خواند). اطلاعات بیشتر 
نظرات مطالب
کامپوننت‌ها در Vue.js
نکته تکمیلی: هفت روش برای ساخت کامپوننت در  vue.js

1- استفاده از Strings
بصورت پیش فرض templateها بصورت رشته در جاوااسکریپت تعریف میشوند. تعریف تمپلت‌ها به این شکل ناخوانا می‌باشد و توصیه نمیشود
Vue.component('todo-item', {
  template: '\
    <li>\
      {{ title }}\
      <button v-on:click="$emit(\'remove\')">Remove</button>\
    </li>\
  '
})

2- استفاده از Template literals
در ES6  با استفاده از کاراکتر backticks میتوان یک تمپلت را در چند خط تعریف نمود و خوانایی بهتری نسبت به روش اول (استفادهاز Strings) دارد. 
Vue.component('custom-input', {
   template: `
    <input
      v-bind:value="value"
      v-on:input="$emit('input', $event.target.value)"
    >
  `
})

3-استفاده از X-Template
در این روش تمپلیت را درون تگ scriptای که بصورت x-template مشخص شده، درون یک فایل مجزا قرار میدهیم. تنها ایراد این روش جدا نوشتن تمپلیت در فایلی جداگانه و بیرون از کامپوننت می‌باشد.
<script type="x-template" id="my-template" src="template.js"> </script>
<div id="app"></div>

new Vue({
  el: '#app',
  template: '#my-template'
})

4- روش  Inline Template
با اضافه کردن attributeای با نام inline-template مشخص میکنیم که یک کامپوننت می‌باشد (چیزی شبیه slot). نسبت به روش  X-Template بهتر می‌باشد؛ زیرا تعریف کامپوننت در همان فایل جاری انجام میشود و نیازی به جداسازی و زمانی برای بارگذاری یک فایل جاوااسکریپتی نیست.
 <div id="app">
    <gallery inline-template>
....

Vue.component('gallery', {
...

5- استفاده از Render functions
اگر به نوشتن کد جاوااسکریپت تسلط و علاقه دارید، میتوانید این روش را انتخاب کنید و تعریف تمپلیت در اینجا بصورت ایجاد objectای از جاوااسکریپت میباشد. نوشتن چنین تمپلیتی استفاده کامل از قابلیت جاوااسکریپت را امکان پذیر می‌سازد
const template = `
<ul>
  <li v-for="item in items">
   {{ item }}
  </li>
</ul>`;

const compiledTemplate = Vue.compile(template);

new Vue({
  el: '#app',
  data() {
    return {
      items: ['Item1', 'Item2']
    }
  },
  render(createElement) {
    return compiledTemplate.render.call(this, createElement);
  }
});

6- استفاده از JSX
استفاده از این روش برای نوشتن کد کمتر ترجیحا بهتر است و بعنوان یک روش خوب محسوب میشود. البته بصورت مستقیم توسط مرورگر قابلیت رندر و اجرایی ندارد و برای این منظور از babel استفاده میکنیم.
به فرض نوشتن کد زیر توسط روش Render functions
new Vue({
  el: '#app',
  data: {
    msg: 'Show the message'
  },
  methods: {
    hello () {
      alert('Here is the message')
    }
  },
  render (createElement) {
    return createElement(
      'span',
      {
        class: { 'my-class': true },
        on: {
          click: this.hello
        }
      },
      [ this.msg ]
    );
  },
});
با استفاده از روش JSX  تبدیل به کد خواناتر زیر میشود
new Vue({
  el: '#app',
  data: {
    msg: 'Show the message.'
  },
  methods: {
    hello () {
      alert('This is the message.')
    }
  },
  render(h) {
    return (
      <span class={{ 'my-class': true }} on-click={ this.hello } >
        { this.msg }
      </span>
    )
  }
});

7- استفاده از Single File Components
در این روش هر کامپوننت دارای سه قسمت برای تعریف template , script , style  می‌باشد و محبوب‌ترین روش برای ایجاد کامپوننت می‌باشد و درصورت پیچیده شدن و زیاد شدن حجم پروژه روش مناسبی به نظر میرسد. در این مقاله نیز از همین روش استفاده شده است.

نتیجه گیری:
اینکه از چه روشی برای ایجاد کامپوننت استفاده میکنید، کاملا بستگی به اندازه پروژه، توانایی (مانند روش JSX) و علاقه شما دارد. ولی بطور کلی استفاده از روش Single File Components بیشتر مورد توجه می‌باشد.

مطالب
حل مشکل بارگذاری اولیه دستورات جاوا اسکریپتی در پروژه‌های Blazor
مشکل:
ممکن است بخواهید در برنامه‌های Blazor از یک قطعه کد آماده استفاده نمایید که در آن از دستورات Javascript استفاده شده باشد و تعدادی رویداد برای المان‌های صفحه تعریف کرده باشند؛ به عنوان مثال من از قالب آماده Nice Admin استفاده می‌کنم که در آن برای تمام قالب، از یک فایل به نام main.js استفاده شده‌است و در آن برای مخفی و ظاهر نمودن منو، از یک دکمه toggle استفاده کرده‌است. برای این عملیات، یک رویداد کلیک در این فایل تعریف شده‌:
/**
* Template Name: NiceAdmin - v2.1.0
* Template URL: https://bootstrapmade.com/nice-admin-bootstrap-admin-html-template/
* Author: BootstrapMade.com
* License: https://bootstrapmade.com/license/
*/
(function() {
  "use strict";

  /**
   * Easy selector helper function
   */
  const select = (el, all = false) => {
    el = el.trim()
    if (all) {
      return [...document.querySelectorAll(el)]
    } else {
      return document.querySelector(el)
    }
  }

  /**
   * Easy event listener function
   */
  const on = (type, el, listener, all = false) => {
    if (all) {
      select(el, all).forEach(e => e.addEventListener(type, listener))
    } else {
      select(el, all).addEventListener(type, listener)
    }
  }

  /**
   * Easy on scroll event listener 
   */
  const onscroll = (el, listener) => {
    el.addEventListener('scroll', listener)
  }

  /**
   * Sidebar toggle
   */
  if (select('.toggle-sidebar-btn')) {
    on('click', '.toggle-sidebar-btn', function(e) {
      select('body').classList.toggle('toggle-sidebar')
    })
  }

  /**
   * Search bar toggle
   */
  if (select('.search-bar-toggle')) {
    on('click', '.search-bar-toggle', function(e) {
      select('.search-bar').classList.toggle('search-bar-show')
    })
  }
.
.
.
})();
و فراخوانی این فایل را در انتهای قسمت body فایل index.html یا Host.cshtml_ بصورت زیر قرار می‌دهیم:
<!DOCTYPE html>
<html dir="rtl">
.
.
.

<body>
    <div id="app">Loading...</div>

    <div id="blazor-error-ui">
        An unhandled error has occurred.
        <a href="">Reload</a>
        <a>🗙</a>
    </div>
    <script src="_framework/blazor.webassembly.js"></script>


    <!-- Vendor JS Files -->
    <script src="assets/vendor/bootstrap/js/bootstrap.bundle.js"></script>
    <script src="assets/vendor/php-email-form/validate.js"></script>
    <script src="assets/vendor/quill/quill.min.js"></script>
    <script src="assets/vendor/tinymce/tinymce.min.js"></script>
    <script src="assets/vendor/simple-datatables/simple-datatables.js"></script>
    <script src="assets/vendor/chart.js/chart.min.js"></script>
    <script src="assets/vendor/apexcharts/apexcharts.min.js"></script>
    <script src="assets/vendor/echarts/echarts.min.js"></script>
    <!-- Template Main JS File -->
    <script src="assets/js/main.js"></script>
</body>

</html>
و حالا که پروژه را اجرا کنید، رویداد کلیک بر روی دکمه‌ی toggle کار نمی‌کند!
دلیل:
مشکل به این دلیل می‌باشد که کدهای جاوا اسکریپتی، بلافاصله با دانلود فایل اجرا می‌شوند؛ در حالیکه بارگذاری صفحه هنوز توسط blazor به اتمام نرسیده‌است. در نتیجه المان‌هایی که در این فایل به آن‌ها اشاره شده‌است، هنوز قابل دسترسی نیستند و رویدادهای تعریف شده‌ی برای آن‌ها، اجرا نمی‌شوند.
راه حل:
باید اجرای کدهای جاوا اسکریپتی را تا بارگذاری کامل صفحه به تعویق بیاندازیم. برای همین منظور ابتدا کدهای تعریف شده‌ی در فایل main.js را بجای اینکه مستقیما اجرا شوند، در یک تابع قرار می‌دهیم:
/**
* Template Name: NiceAdmin - v2.1.0
* Template URL: https://bootstrapmade.com/nice-admin-bootstrap-admin-html-template/
* Author: BootstrapMade.com
* License: https://bootstrapmade.com/license/
*/
function initilizeNiceAdminJs() {
  "use strict";

  /**
   * Easy selector helper function
   */
  const select = (el, all = false) => {
    el = el.trim()
    if (all) {
      return [...document.querySelectorAll(el)]
    } else {
      return document.querySelector(el)
    }
  }

  /**
   * Easy event listener function
   */
  const on = (type, el, listener, all = false) => {
    if (all) {
      select(el, all).forEach(e => e.addEventListener(type, listener))
    } else {
      select(el, all).addEventListener(type, listener)
    }
  }

  /**
   * Easy on scroll event listener 
   */
  const onscroll = (el, listener) => {
    el.addEventListener('scroll', listener)
  }

  /**
   * Sidebar toggle
   */
  if (select('.toggle-sidebar-btn')) {
    on('click', '.toggle-sidebar-btn', function(e) {
      select('body').classList.toggle('toggle-sidebar')
    })
  }

  /**
   * Search bar toggle
   */
  if (select('.search-bar-toggle')) {
    on('click', '.search-bar-toggle', function(e) {
      select('.search-bar').classList.toggle('search-bar-show')
    })
  }

.
.
.
}
در مثال بالا من دستورات را داخل یک تابع به نام initilizeNiceAdminJs قرار دادم. سپس در فایل index.razor این تابع را در رویداد OnAfterRenderAsync  فراخوانی می‌نماییم:
  @page "/"

 @inject IJSRuntime JSRuntime

    <div>
        this is index page
    </div>
@code {

    protected override async Task OnAfterRenderAsync(bool firstRender)
    {
        if (firstRender)
        {
            await JSRuntime.InvokeVoidAsync("initilizeNiceAdminJs");// Initialize main.js after site completely loaded
        }
    }
}

مطالب
React 16x - قسمت 15 - مسیریابی - بخش 1 - تعریف و تنظیم مسیریابی‌ها
React برخلاف Angular، دارای قابلیت‌های توکار مسیریابی نیست و تنها کاری را که انجام می‌دهد همان رندر View است که تا اینجا بررسی کردیم. به همین جهت در این قسمت ابتدا یک برنامه‌ی عمومی و ساده را با نصب کتابخانه‌ی ثالثی برای توضیح مفاهیم مسیریابی، شامل کار با پارامترهای مسیریابی، کوئری استرینگ‌ها، هدایت کاربران به صفحات دیگر، مدیریت صفحات یافت نشده و مسیریابی تو در تو، بررسی می‌کنیم. سپس به عنوان تمرین، همان برنامه‌ی طراحی گریدی را که تا قسمت 14 تکمیل کردیم، با معرفی مسیریابی بهبود خواهیم بخشید.


برپایی پیش‌نیازها

در اینجا برای بررسی مسیریابی، یک پروژه‌ی جدید React را ایجاد می‌کنیم.
> create-react-app sample-15
> cd sample-15
> npm start
در ادامه توئیتر بوت استرپ 4 را نیز نصب می‌کنیم. برای این منظور پس از باز کردن پوشه‌ی اصلی برنامه توسط VSCode، دکمه‌های ctrl+` را فشرده (ctrl+back-tick) و دستور زیر را در ترمینال ظاهر شده وارد کنید:
> npm install --save bootstrap
سپس برای افزودن فایل bootstrap.css به پروژه‌ی React خود، ابتدای فایل index.js را به نحو زیر ویرایش خواهیم کرد:
import "bootstrap/dist/css/bootstrap.css";
این import به صورت خودکار توسط webpack ای که در پشت صحنه کار bundling & minification برنامه را انجام می‌دهد، مورد استفاده قرار می‌گیرد.

همچنین کتابخانه‌ی ثالث بسیار معروف react-router-dom را نیز نصب می‌کنیم:
> npm i react-router-dom --save
نگارش dom آن مخصوص کار با مرورگر است و نگارش native آن (react-router-native)، مخصوص React Native و تولید برنامه‌های موبایل می‌باشد که مبحث دیگری است.


افزودن مسیریابی به برنامه

پس از نصب کتابخانه‌ی react-router-dom، برای افزودن آن به برنامه و فعالسازی مسیریابی، به فایل index.js مراجعه کرده و import آن‌را به ابتدای فایل اضافه می‌کنیم:
import { BrowserRouter } from "react-router-dom";
سپس کامپوننت App را داخل BrowserRouter، محصور می‌کنیم:
ReactDOM.render(
  <BrowserRouter>
    <App />
  </BrowserRouter>,
  document.getElementById("root")
);
کار BrowserRouter، محصور سازی مدیریت تاریخچه‌ی مرور صفحات در مرورگر و انتقال آن به درخت کامپوننت‌های React است. به این ترتیب در هر قسمتی از درخت کامپوننت‌های برنامه می‌توان از History object مرورگر استفاده کرد.


ثبت و معرفی مسیریابی‌ها

در ادامه باید مسیریابی‌های خود را ثبت کنیم؛ به این معنا که بر اساس URL خاصی، چه کامپوننتی باید رندر شود. به همین جهت پوشه‌ی جدید src\components را ایجاد کرده و کامپوننت src\components\navbar.jsx را که یک کامپوننت تابعی بدون حالت است، در آن تعریف می‌کنیم:
import React from "react";

const NavBar = () => {
  return (
    <nav className="navbar bg-dark navbar-dark navbar-expand-sm">
      <div className="navbar-nav">
        <a className="nav-item nav-link" href="/">
          Home
        </a>
        <a className="nav-item nav-link" href="/products">
          Products
        </a>
        <a className="nav-item nav-link" href="/posts/2018/06">
          Posts
        </a>
        <a className="nav-item nav-link" href="/admin">
          Admin
        </a>
      </div>
    </nav>
  );
};

export default NavBar;
کار آن نمایش منوی بالای صفحه است.


سپس به فایل app.js مراجعه کرده و ساختار آن‌را به صورت زیر، جهت درج این NavBar، ویرایش می‌کنیم تا سبب رندر و نمایش منوی راهبری در مرورگر شود:
import "./App.css";

import React, { Component } from "react";

import NavBar from "./components/navbar";

class App extends Component {
  render() {
    return (
      <div>
        <NavBar />
      </div>
    );
  }
}

export default App;
در ادامه در کامپوننت App، یک container را اضافه می‌کنیم که قرار است در آن بر اساس URL رسیده، محتوای کامپوننت خاصی رندر شود. به همین جهت کامپوننت Route را در اینجا قرار می‌دهیم و در آن یک یا چند Route را ثبت می‌کنیم:
import "./App.css";

import React, { Component } from "react";
import { Route } from "react-router-dom";

import Dashboard from "./components/admin/dashboard";
import Home from "./components/home";
import NavBar from "./components/navbar";
import Posts from "./components/posts";
import Products from "./components/products";

class App extends Component {
  render() {
    return (
      <div>
        <NavBar />
        <div className="container">
          <Route path="/products" component={Products} />
          <Route path="/posts" component={Posts} />
          <Route path="/admin" component={Dashboard} />
          <Route path="/" component={Home} />
        </div>
      </div>
    );
  }
}

export default App;
Route نیز یک کامپوننت است؛ همانند تمام کامپوننت‌هایی که تاکنون تعریف کردیم و دارای چند ویژگی است که به صورت props به آن منتقل می‌شوند. برای نمونه خاصیت path آن به مسیر products/ در مرورگر اشاره می‌کند و سبب رندر کامپوننت جدید Products که در بالای این ماژول نیز import شده، می‌شود. در اینجا سه مسیریابی دیگر را نیز ثبت کرده‌ایم که کامپوننت‌های جدید متناظر با آن‌ها به صورت زیر تعریف می‌شوند:

کامپوننت جدید src\components\products.jsx جهت رندر لیست آرایه‌ی اشیاء product:
import React, { Component } from "react";

class Products extends Component {
  state = {
    products: [
      { id: 1, name: "Product 1" },
      { id: 2, name: "Product 2" },
      { id: 3, name: "Product 3" }
    ]
  };

  render() {
    return (
      <div>
        <h1>Products</h1>
        <ul>
          {this.state.products.map(product => (
            <li key={product.id}>
              <a href={`/products/${product.id}`}>{product.name}</a>
            </li>
          ))}
        </ul>
      </div>
    );
  }
}

export default Products;

کامپوننت بدون حالت تابعی src\components\home.jsx با این محتوا:
import React from "react";

const Home = () => {
  return <h1>Home</h1>;
};

export default Home;

کامپوننت بدون حالت تابعی src\components\posts.jsx با این محتوا:
import React from "react";

const Posts = () => {
  return (
    <div>
      <h1>Posts</h1>
      Year: , Month:
    </div>
  );
};

export default Posts;

کامپوننت بدون حالت تابعی src\components\admin\dashboard.jsx در پوشه‌ی جدید admin با این محتوا:
import React from "react";

const Dashboard = ({ match }) => {
  return (
    <div>
      <h1>Admin Dashboard</h1>
    </div>
  );
};

export default Dashboard;
تا اینجا اگر برنامه را اجرا کنیم، در اولین بار نمایش آن، شاهد رندر کامپوننت Home خواهیم بود. اما اگر در همین حالت بر روی لیست products، در منوی بالای صفحه کلیک کنیم، هم کامپوننت products و هم کامپونت home، هر دو با هم رندر شده‌اند. یک چنین رفتاری را در سایر صفحات نیز می‌توان مشاهده کرد:



معرفی کامپوننت Switch

<div className="container">
  <Route path="/products" component={Products} />
  <Route path="/posts" component={Posts} />
  <Route path="/admin" component={Dashboard} />
  <Route path="/" component={Home} />
</div>
الگوریتم تطابق کامپوننت Route، ابتدا بررسی می‌کند که آیا برای مثال URL ای با path مساوی products/ شروع شده‌است؟ اگر اینطور است، کامپوننت متناظر با آن را که برای نمونه در اینجا Products است، رندر می‌کند. این حالت جهت مسیری مانند products/new/ نیز صدق می‌کند؛ چون این URL نیز با products/ شروع شده‌است. همچنین این تطابق‌گر، مسیر ثبت شده‌ی برای کامپوننت Home را نیز چون با / شروع شده‌است و جزء ابتدایی مسیر products/ است هم رندر می‌کند. به همین جهت است که وقتی مسیر products/ را درخواست می‌دهیم، در صفحه دو کامپوننت products و home، با هم رندر می‌شوند.
یک روش حل این مشکل، استفاده از ویژگی exact است:
<Route path="/" exact component={Home} />
به این ترتیب اگر مسیر درخواستی دقیقا مساوی / بود، کامپوننت Home را رندر خواهد کرد. با این تغییر، با مراجعه‌ی به آدرس products/، دیگر رندر کامپوننت home را شاهد نخواهیم بود:


راه دوم رفع این مشکل، استفاده از کامپوننت Switch است. به همین جهت ابتدا این کامپوننت را import می‌کنیم:
import { Route, Switch } from "react-router-dom";
سپس تمام Routeهای تعریف شده را داخل Switch محصور خواهیم کرد:
class App extends Component {
  render() {
    return (
      <div>
        <NavBar />
        <div className="container">
          <Switch>
            <Route path="/products" component={Products} />
            <Route path="/posts" component={Posts} />
            <Route path="/admin" component={Dashboard} />
            <Route path="/"  component={Home} />
          </Switch>
        </div>
      </div>
    );
  }
}
Switch اولین مسیریابی را که با URL داده شده تطابق داشته باشد، رندر می‌کند. همچنین در اینجا دیگر نیازی به ذکر ویژگی exact نیز وجود ندارد. بنابراین با استفاده از Switch اگر مسیر داده شده، products/ باشد، مسیریابی تعریف شده‌ی با آن یافت می‌شود که در اینجا اولین Route تعریف شده‌است. سپس کار رندر کامپوننت آن‌را انجام داده و از مابقی مسیریابی‌های تعریف شده، صرفنظر می‌کند.
بنابراین هنگام کار با Switch، ترتیب مسیریابی‌های تعریف شده مهم است و باید از یک مسیریابی ویژه شروع شده و به یک مسیریابی عمومی مانند / ختم شود.


معرفی کامپوننت Link

تا اینجا اگر برنامه را اجرا کرده باشید و پیشتر سابقه‌ی کار با برنامه‌های SPA یا Single page applications را داشته باشید، یک مشکل دیگر را نیز احساس کرده‌اید: سیستم مسیریابی که تا کنون تعریف کرده‌ایم، به صورت SPA عمل نمی‌کند. یعنی به ازای هربار کلیک بر روی لینک‌های منوی راهبری سایت، یکبار دیگر به طور کامل برنامه از صفر بارگذاری مجدد می‌شود و تمام اسکریپت‌های آن مجددا از سرور دریافت شده و رندر خواهند شد. این مورد را در برگه‌ی network ابزارهای توسعه دهندگان مرورگر خود بهتر می‌توانید مشاهده کنید. به ازای هر درخواست نمایش کامپوننتی، تعدادی درخواست HTTP به سمت سرور ارسال می‌شوند که برای دریافت صفحه‌ی index و bundle.js برنامه هستند. اما در برنامه‌های SPA، مانند جمیل، با هربار کلیک بر روی لینکی، شاهد ریفرش و بارگذاری مجدد کل آن صفحه نیستیم و تنها اطلاعات موجود در قسمت container به روز می‌شوند.

یک نکته: در اینجا ممکن است دو درخواست websocket و info را نیز مشاهده کنید. این دو مرتبط به hot module reloading هستند که با ذخیره‌ی برنامه در ادیتور VSCode، بلافاصله سبب به روز رسانی و ریفرش برنامه در مرورگر می‌شوند.

برای رفع مشکل SPA نبودن برنامه، باید به کامپوننت NavBar مراجعه کرده و تمام anchor‌های استاندارد تعریف شده‌ی در آن‌را با کامپوننت Link جایگزین کنیم:
import React from "react";
import { Link } from "react-router-dom";

const NavBar = () => {
  return (
    <nav className="navbar bg-dark navbar-dark navbar-expand-sm">
      <div className="navbar-nav">
        <Link className="nav-item nav-link" to="/">
          Home
        </Link>
        <Link className="nav-item nav-link" to="/products">
          Products
        </Link>
        <Link className="nav-item nav-link" to="/posts/2018/06">
          Posts
        </Link>
        <Link className="nav-item nav-link" to="/admin">
          Admin
        </Link>
      </div>
    </nav>
  );
};

export default NavBar;
در اینجا ابتدا کامپوننت Link را در ابتدای ماژول، import کردیم. سپس تمام anchorها را یافته و تبدیل به کامپوننت Link نمودیم. همچنین href آن‌ها را نیز به ویژگی to تغییر دادیم.
با این تغییرات اگر برنامه را اجرا کنیم، اینبار با کلیک بر روی هر لینک، دیگر شاهد بارگذاری کامل صفحه در مرورگر نخواهیم بود؛ بلکه تنها قسمت container ای که کامپوننت Route مسیریابی در آن درج شده‌است، به روز رسانی می‌شود و این عملیات نیز بسیار سریع است؛ از این جهت که محتوای این کامپوننت‌ها از همان bundle.js حاوی تمام کدهای برنامه تامین می‌شود و این فایل تنها یکبار در آغاز برنامه از سرور خوانده شده و سپس توسط مرورگر پردازش می‌شود. بنابراین در برنامه‌های SPA، برخلاف برنامه‌های وب معمولی، هربار که کاربر آدرس متفاوتی را انتخاب می‌کند، بارگذاری مجدد برنامه و خوانده شدن محتوای متناظر از سرور صورت نمی‌گیرد؛ این محتوا هم اکنون در bundle.js برنامه مهیا است و قابلیت استفاده‌ی آنی را دارد.

اما کامپوننت Link چگونه کار می‌کند؟
کامپوننت لینک در نهایت همان anchor‌های استاندارد را رندر می‌کند؛ اما به هر کدام یک onClick را نیز اضافه می‌کند که سبب جلوگیری از رفتار پیش‌فرض anchor می‌شود. به همین جهت مرورگر درخواست اضافه‌ای را به سمت سرور ارسال نمی‌کند. در اینجا مدیریت کننده‌ی onClick، تنها Url بالای صفحه را در مرورگر تغییر می‌دهد. اکنون که Url تغییر کرده‌است، یکی از مسیریابی‌های تعریف شده، با این Url تطابق یافته و سپس کامپوننت متناظر با آن‌را رندر می‌کند.


بررسی Route props


اگر بر روی لینک نمایش products در منوی راهبری سایت کلیک کرده و سپس به خروجی افزونه‌ی react developer tools دقت کنیم (تصویر فوق)، مشاهده می‌کنیم که این کامپوننت هم اکنون تعدادی خاصیت را به صورت props در اختیار دارد؛ مانند history (امکان هدایت کاربر را به صفحه‌ای دیگر دارد)، location (آدرس جاری برنامه) و match (اطلاعاتی در مورد الگوریتم تطابق مسیر). کار تنظیم این props، توسط کامپوننت Route ای که کار ثبت مسیریابی‌ها را انجام می‌دهد، صورت می‌گیرد. به عبارتی کامپوننت Route، محصور کننده‌ی کامپوننتی است که آن‌را به عنوان پارامتر، دریافت و در صورت تطابق با مسیر جاری، آن‌را رندر می‌کند. همچنین در این بین کار تزریق خواص props یاد شده را نیز انجام می‌دهد.


ارسال props سفارشی در حین مسیریابی به کامپوننت‌ها

همانطور که بررسی کردیم، کامپوننت Route، حداقل سه خاصیت props را به کامپوننت‌هایی که رندر می‌کند، تزریق خواهد کرد. اما در اینجا برای تزریق خواص سفارشی چگونه باید عمل کرد؟
در حین کار با کامپوننت Route، برای ارسال props اضافی، بجای استفاده از ویژگی component آن، باید از ویژگی render استفاده کرد:
<Route
  path="/products"
  render={() => <Products param1="123" param2="456" />}
/>
در اینجا کار با تعریف یک arrow function شروع می‌شود که در نهایت المان کامپوننت مدنظر را همانند روش متداولی که برای تعریف تمام کامپوننت‌های React و تنظیم ویژگی‌های آن‌ها استفاده می‌شود، بازگشت می‌دهد که تاثیر آن‌را در خروجی افزونه‌ی react developer tools بهتر می‌توان مشاهده کرد:


البته اگر به تصویر فوق دقت کنید، سایر خواص پیشینی که تزریق شده بودند مانند history، location و match، دیگر در اینجا حضور ندارند. برای رفع این مشکل باید تعریف arrow function انجام شده را به صورت زیر تغییر داد:
<Route
  path="/products"
  render={props => (
    <Products param1="123" param2="456" {...props} />
  )}
/>
ابتدا پارامتر arrow function را به همان props تنظیم می‌کنیم. سپس با استفاده از spread operator، این props را در المان JSX تعریف شده، گسترده و تزریق می‌کنیم؛ با این خروجی:



کدهای کامل این قسمت را از اینجا می‌توانید دریافت کنید: sample-15-part-01.zip