ایجاد اولین فرم مبتنی بر قالبها
پس از ایجاد کامپوننت employee-register، فایل قالب آن یا src\app\employee\employee-register\employee-register.component.html را گشوده و به نحو ذیل تکمیل میکنیم:
<h3>Angular Forms</h3> <form #form="ngForm"> <input type="text" placeholder="Name"> <button type="submit">Ok</button> </form> form.pristine: {{ form.pristine }}
خاصیت pristine مشخص میکند که آیا فرم توسط کاربر تغییر یافتهاست یا خیر؟
مقدار خاصیت pristine در ابتدای کار true است؛ به این معنا که هنوز تغییری در آن اعمال نشدهاست.
یک نکته: ممکن است در حین توسعهی برنامه، خطای ذیل را در کنسول developer tools مرورگرها مشاهده کنید:
There is no directive with "exportAs" set to "ngForm"
در ادامه، در همین فرمی که تعاریف آنرا در بالا مشاهده میکنید، اطلاعاتی را وارد نمائید. هنوز هم مقدار خاصیت pristine مساوی true است. علت اینجا است که هنوز به Angular اعلام نکردهایم که کدام فیلد یا فیلدهای فرم را باید تحت نظر قرار دهد. برای این منظور ابتدا به المان تعریف شده نامی را انتساب داده و سپس دایرکتیو ngModel را نیز به انتهای تعاریف آن اضافه میکنیم:
<h3>Angular Forms</h3> <form #form="ngForm"> <input type="text" placeholder="Name" name="name" ngModel> <button type="submit">Ok</button> </form> form.pristine: {{ form.pristine }}
اکنون اگر مقدار فرم را تغییر دهیم، مشاهده خواهیم کرد که مقدار خاصیتpristine به false تغییر میکند:
یک نکته: زمانیکه دایرکتیو ngModel ذکر میشود، تعریف name المان متناظر با آن، الزامی است؛ در غیراینصورت خطای ذیل را در کنسول developer tools مرورگرها مشاهده خواهید کرد:
Error: If ngModel is used within a form tag, either the name attribute must be set or the form control must be defined as 'standalone' in ngModelOptions.
خاموش کردن اعتبارسنجی توکار مرورگرها
یکی از کارهایی را که نیاز است در حین کار با فرمها انجام داد، خاموش کردن اعتبارسنجی توکار مرورگرها است. فرض کنید ویژگی معتبر و استاندارد required را به یکی از المانهای ورودی اضافه کردهاید:
<input type="text" required placeholder="Name" name="name" ngModel>
<form #form="ngForm" novalidate>
بهبود ظاهر فرم توسط اعمال شیوهنامههای بوت استرپ
در قسمت قبل، در ابتدای کار تدارک ساختار مثال این سری، بوت استرپ را نیز نصب و تنظیم کردیم. در ادامه میخواهیم اندکی ظاهر این فرم را بر اساس شیوهنامههای بوت استرپ بهبود ببخشیم:
<div class="container"> <h3>Angular Forms</h3> <form #form="ngForm" novalidate> <div class="form-group"> <label>First Name</label> <input type="text" class="form-control" required name="firstName" ngModel> </div> <div class="form-group"> <label>Last Name</label> <input type="text" class="form-control" required name="lastName" ngModel> </div> <button class="btn btn-primary" type="submit">Ok</button> </form> </div> form.pristine: {{ form.pristine }}
- برای افزودن بوت استرپ نیازی نیست تا شیوهنامهی آنرا به صورت دستی به Index.html برنامه اضافه کرد. همینقدر که ارجاعی از آن در فایل angular-cli.json. در قسمت شیوهنامههای آن وجود داشته باشد، به صورت خودکار در bundle نهایی تولید شدهی توسط سیستم ساخت برنامهی Angular CLI ظاهر خواهد شد.
- در اینجا ابتدا فرم خود را در داخل یک container قرار دادهایم. این مورد سبب میشود تا محتوای آن به میانهی صفحه منتقل شود.
- سپس شیوهنامهی btn به دکمهی ارسال فرم اضافه شدهاست تا شکل دکمههای بوت استرپ را پیدا کند.
- سپس هر فیلد ورودی داخل یک div با کلاس form-group محصور میشود و هر کنترل، کلاس form-control را خواهد یافت.
افزودن سایر المانهای ورودی به فرم
تا اینجا دو text box را به فرم اضافه کردهایم. در ادامه میخواهیم المانهای دیگری را نیز تعریف کنیم:
افزودن Check boxes
<div class="checkbox"> <label> <input type="checkbox" name="is-full-time" ngModel> Full Time Employee </label> </div>
افزودن Radio buttons
<label>Payment Type</label> <div class="radio"> <label> <input type="radio" name="pay-type" value="FullTime" checked> Full Time </label> </div> <div class="radio"> <label> <input type="radio" name="pay-type" value="PartTime"> Part Time </label> </div>
افزودن Drop downs
<div class="form-group"> <label>Primary Language</label> <select class="form-control"> <option *ngFor="let lang of languages"> {{ lang }} </option> </select> </div>
اما قسمت مهم آن، اطلاعاتی است که قرار است در این drop down نمایش داده شوند. این اطلاعات را میتوان از آرایهی languages گرفت و سپس توسط یک ngFor به المان select اضافه کرد. بنابراین باید به فایل employee-register.component.ts مراجعه کرده و آرایهی languages را به آن افزود:
export class EmployeeRegisterComponent implements OnInit { languages = ["Persian", "English", "Spanish", "Other"];
<select class="form-control"> <option>Persian</option> <option>English</option> <option>Spanish</option> <option>Other</option> </select>
تا اینجا فرم تشکیل شدهی ما چنین نمایی را پیدا میکند:
در قسمت بعد این فرم را توسط مباحث data binding و بررسی نحوهی دسترسی به اطلاعات آن در کامپوننت مرتبط، تکمیل خواهیم کرد.
کدهای کامل این قسمت را از اینجا میتوانید دریافت کنید: angular-template-driven-forms-lab-02.zip
برای اجرای آن فرض بر این است که پیشتر Angular CLI را نصب کردهاید. سپس از طریق خط فرمان به ریشهی پروژه وارد شده و دستور npm install را صادر کنید تا وابستگیهای آن دریافت و نصب شوند. در آخر با اجرای دستور ng serve -o برنامه ساخته شده و در مرورگر پیش فرض سیستم نمایش داده خواهد شد.
- مطالعهی مطالب گروه AutoMapper در سایت، دید خوبی را برای شروع به کار با آن فراهم میکنند و در اینجا قصد تکرار این مباحث پایهای را نخواهیم داشت. هدف بیشتر بررسی یک سری نکات پیشرفتهتر و عمیقتر است از کار با AutoMapper.
- آشنایی با Lazy loading و Eager loading در حین کار با EF
ساختار و پیشنیازهای برنامهی مطلب جاری
جهت سهولت پیگیری مطلب و تمرکز بیشتر بر روی مفاهیم اصلی مورد بحث، یک برنامهی کنسول را آغاز کرده و سپس بستههای نیوگت ذیل را به آن اضافه کنید:
PM> install-package AutoMapper PM> install-package EntityFramework
آشنایی با ساختار مدلهای برنامه
در اینجا ساختار جداول مطالب یک بلاگ را به همراه نویسندگان آنها، مشاهده میکنید:
public class BlogPost { public int Id { get; set; } public string Title { get; set; } public string Content { get; set; } [ForeignKey("UserId")] public virtual User User { get; set; } public int UserId { get; set; } } public class User { public int Id { get; set; } public string Name { get; set; } public int Age { get; set; } public virtual ICollection<BlogPost> BlogPosts { get; set; } }
هدف از این مثال
فرض کنید اطلاعاتی که قرار است به کاربر نمایش داده شوند، توسط ViewModel ذیل تهیه میشود:
public class UserViewModel { public int Id { set; get; } public string Name { set; get; } public ICollection<BlogPost> BlogPosts { get; set; } }
تهیه نگاشتهای AutoMapper
برای مدیریت بهتر نگاشتهای AutoMapper توصیه شدهاست که کلاسهای Profile ایی را به شکل ذیل تهیه کنیم:
public class TestProfile : Profile { protected override void Configure() { this.CreateMap<User, UserViewModel>(); } public override string ProfileName { get { return this.GetType().Name; } } }
ثبت و معرفی پروفایلهای AutoMapper
پس از تهیهی پروفایل مورد نیاز، در ابتدای برنامه با استفاده از متد Mapper.Initialize، کار ثبت این تنظیمات صورت خواهد گرفت:
Mapper.Initialize(cfg => // In Application_Start() { cfg.AddProfile<TestProfile>(); });
روش متداول کار با AutoMapper جهت نگاشت اطلاعات User به ViewModel آن
در ادامه به نحو متداولی، ابتدا اولین کاربر ثبت شده را یافته و سپس با استفاده از متد Mapper.Map اطلاعات این شیء user به ViewModel آن نگاشت میشود:
using (var context = new MyContext()) { var user1 = context.Users.FirstOrDefault(); if (user1 != null) { var uiUser = new UserViewModel(); Mapper.Map(source: user1, destination: uiUser); Console.WriteLine(uiUser.Name); foreach (var post in uiUser.BlogPosts) { Console.WriteLine(post.Title); } } }
الف) یافتن اولین کاربر
ب) واکشی لیست مطالب او در یک کوئری دیگر
کاهش تعداد رفت و برگشتها به سرور با استفاده از متدهای ویژهی AutoMapper
در حالت متداول کار با EF، با استفاده از متد Include میتوان این Lazy loading را لغو کرد و در همان اولین کوئری، مطالب کاربر یافت شده را نیز دریافت نمود:
var user1 = context.Users.Include(user => user.BlogPosts).FirstOrDefault();
در این حالت، AutoMapper برای ساده سازی این مراحل، متدهای Project To را معرفی کردهاست:
var uiUser = context.Users.Project().To<UserViewModel>().FirstOrDefault();
بنابراین با استفاده از متدهای Project To میتوان از ذکر Includeهای EF صرفنظر کرد و همچنین دیگر نیازی به نوشتن متد Select جهت نگاشت دستی خواص مورد نظر به خواص ViewModel نیست.
کدهای کامل این قسمت را از اینجا میتوانید دریافت کنید:
AM_Sample01.zip
SELECT * FROM table ORDER BY NEWID()
پاسخ:
یک مثال کامل را در این زمینه در ادامه ملاحظه میکنید:
using System; using System.Data.Entity; using System.Data.Entity.Migrations; using System.Linq; namespace Sample { public class User { public int Id { get; set; } public string Name { get; set; } public int Age { get; set; } } public class MyContext : DbContext { public DbSet<User> Users { get; set; } } public class Configuration : DbMigrationsConfiguration<MyContext> { public Configuration() { AutomaticMigrationsEnabled = true; AutomaticMigrationDataLossAllowed = true; } protected override void Seed(MyContext context) { context.Users.Add(new User { Name = "User 1", Age = 20 }); context.Users.Add(new User { Name = "User 2", Age = 25 }); context.Users.Add(new User { Name = "User 3", Age = 30 }); context.Users.Add(new User { Name = "User 4", Age = 35 }); context.Users.Add(new User { Name = "User 5", Age = 40 }); base.Seed(context); } } public static class Test { public static void RunTests() { Database.SetInitializer(new MigrateDatabaseToLatestVersion<MyContext, Configuration>()); using (var context = new MyContext()) { var randomListOfUsers = context.Users .Where(person => person.Age >= 25 && person.Age < 40) .OrderBy(person => Guid.NewGuid()) .ToList(); foreach (var person in randomListOfUsers) Console.WriteLine("{0}:{1}", person.Name, person.Age); } } } }
.OrderBy(person => Guid.NewGuid())
ORDER BY NEWID()
خروجی SQL تولیدی کوئری LINQ فوق را نیز در ادامه مشاهده میکنید:
SELECT [Project1].[Id] AS [Id], [Project1].[Name] AS [Name], [Project1].[Age] AS [Age] FROM ( SELECT NEWID() AS [C1], ------ Guid created here [Extent1].[Id] AS [Id], [Extent1].[Name] AS [Name], [Extent1].[Age] AS [Age] FROM [dbo].[Users] AS [Extent1] WHERE ([Extent1].[Age] >= 25) AND ([Extent1].[Age] < 40) ) AS [Project1] ORDER BY [Project1].[C1] ASC ------ Used for sorting here
Claim Based Identity
Relying Party (RP) = Application
Service Providers (SP) = Application
RP یا SP یک Application میباشد که از Claim استفاده میکند. واژهی Relying Party بدین دلیل انتخاب شده که Application روی یک Issuer به منظور تامین اطلاعات در مورد یک Identity تکیه میکند.
Subject = User
Principal = User
واژهی Subject یا Principal در حقیقت یک User میباشد. این واژه زمانی معنا پیدا میکند که شما به User به عنوان یک Subject برای کنترل دسترسی، شخصی سازی (Personalization) و ... بنگرید. در Net Framework. به جای Subject از Principal استفاده میشود.
Security Token Service (STC) = Issuer
از دید فنی، STC یک رابط درون یک Issuer میباشد که درخواستها (Request) را تأیید و اقدام به ساخت Issues Security Token (توکنهای مسائل امنیتی) مینماید. توکنهای مسائل امنیتی شامل یک سری Claim میباشند.
Identity Provider (IDP) = Issuer
تامین کننده Identity یک Issuer یا Token Issuer میباشد که وظیفهی تعیین اعتبار (Validation) کاربر مانند نام کاربری، رمز عبور و ... را بر عهده دارد.
Active Client = Smart or rich Client
Passive Client = Browser
یک Active Client میتواند از یک کتابخانهی پیچیده مانند WCF به منظور پیاده سازی پروتکلهایی که بتوانند یک Security Token را درخواست و پاس دهند، استفاده نمایند. به منظور پشتیبانی از مرورگرهای مختلف، سناریوهای passive از پروتکلهای سادهتری به منظور درخواست و پاس دادن یک Security Token که بر روی پروتکل Http تکیه دارد استفاده میکند (Http Post - Http Get).
و اما Claim چیست؟
در حقیقت Claim عبارتست از یک بیانیه یا شرح که یک Subject در مورد خودش یا Subject دیگری میسازد. این بیانیه میتواند در مورد یک نام، هویت، کلید، گروه، حق دسترسی و یا یک قابلیت باشد. Claimها بوسیله یک Provider صادر و سپس بسته بندی (Package) شده و بوسیلهی یک Issuer صادر میشوند که این Issuer عموما با نام Security Token Service شناخته میشود.
به منظور آشنایی با این مبحث میتوانید به اینجا و اینجا مراجعه نمایید.
این نوشتار مقدمهای بود بر مباحث ASP.NET Identity. بنده در حال ترجمهی سه فصل آخر کتاب Pro ASP.NET Mvc 5 Platform که اختصاص به مبحث Identity دارد هستم. فصل 13 تقریبا تمام شده و انشالله بزودی آنرا منتشر میکنم.
آشنایی با Refactoring - قسمت 4
در این زمینه هرچه گشتم تنها صحبتی که پیدا میکنم این است که هر دو راه صحیح است. برای مثال چه بگویید:
Person.PaySalary()
و یا
SalaryBusiness.PaySalary(Person)
هر دو صحیح است!
یک مثال دیگر Attached Property ها در WPF است.
در این زمینه باید به کجا رجوع کرد؟
آماده سازی برنامههای دات نت برای دسترسی به API مترو ویندوز 8.1
ابتدا یک برنامهی کنسول دات نت 4.5.1 را آغاز کنید. برای دسترسی به API ویندوز 8.1 حتما نیاز است که حداقل از دات نت 4.5.1 شروع کرد. سپس برنامه را در VS.NET بسته و فایل پروژه آنرا در یک ادیتور متنی باز کنید.
در ابتدای فایل csproj، نیاز است سطر TargetPlatformVersion ذیل اضافه شود.
<PropertyGroup> <TargetFrameworkVersion>v4.5.1</TargetFrameworkVersion> <TargetPlatformVersion>8.1</TargetPlatformVersion> </PropertyGroup>
<ItemGroup> <Reference Include="System" /> <Reference Include="System.ComponentModel.DataAnnotations" /> <Reference Include="System.Core" /> <Reference Include="System.ObjectModel" /> <Reference Include="System.Xml.Linq" /> <Reference Include="System.Data.DataSetExtensions" /> <Reference Include="Microsoft.CSharp" /> <Reference Include="System.Data" /> <Reference Include="System.Xml" /> <Reference Include="System.Threading" /> <Reference Include="System.Threading.Tasks" /> </ItemGroup> <ItemGroup> <Reference Include="Windows" /> <Reference Include="System.Runtime" /> <Reference Include="System.Runtime.WindowsRuntime" /> </ItemGroup>
یک نکته
اگر میخواهید این فرآیند را ساده و خودکار کنید، از قالبهای پروژهی مخصوص DesktopWinRT.Templates.vsix استفاده نمائید.
DesktopWinRT.Templates.vsix
افزودن ارجاعی به Nito.AsyncEx
چون برنامهی مورد استفاده کنسول است و API ویندوز 8 کاملا async طراحی شدهاست، نیاز است با کمک AsyncContext موجود در کتابخانهی Nito.AsyncEx بتوان از امکانات async و await در متد Main برنامه استفاده کرد. البته اگر از سایر برنامههای دسکتاپ استفاده میکنید، فقط کافی است امضای متد رخدادن گردان را به async تغییر دهید.
install-package Nito.AsyncEx
تبدیل استریمهای دات نت به استریمهای WinRT
اکثر متدهای WinRT با استریمهایی از نوع IRandomAccessStream کار میکنند. برای اینکه بتوان استریم استاندارد دات نت را به این نوع تبدیل کرد، میتوان از کلاسهای ذیل کمک گرفت:
using System; using System.IO; using Windows.Storage.Streams; namespace ConsoleWin81PdfApiTest { public static class MicrosoftStreamExtensions { public static IRandomAccessStream AsRandomAccessStream(this Stream stream) { return new RandomStream(stream); } } class RandomStream : IRandomAccessStream { readonly Stream _internstream; public RandomStream(Stream underlyingstream) { _internstream = underlyingstream; } public IInputStream GetInputStreamAt(ulong position) { _internstream.Position = (long)position; return _internstream.AsInputStream(); } public IOutputStream GetOutputStreamAt(ulong position) { _internstream.Position = (long)position; return _internstream.AsOutputStream(); } public ulong Size { get { return (ulong)_internstream.Length; } set { _internstream.SetLength((long)value); } } public bool CanRead { get { return _internstream.CanRead; } } public bool CanWrite { get { return _internstream.CanWrite; } } public IRandomAccessStream CloneStream() { throw new NotSupportedException(); } public ulong Position { get { return (ulong)_internstream.Position; } } public void Seek(ulong position) { _internstream.Seek((long)position, SeekOrigin.Begin); } public void Dispose() { _internstream.Dispose(); } public Windows.Foundation.IAsyncOperationWithProgress<IBuffer, uint> ReadAsync(IBuffer buffer, uint count, InputStreamOptions options) { return GetInputStreamAt(Position).ReadAsync(buffer, count, options); } public Windows.Foundation.IAsyncOperation<bool> FlushAsync() { return GetOutputStreamAt(Position).FlushAsync(); } public Windows.Foundation.IAsyncOperationWithProgress<uint, uint> WriteAsync(IBuffer buffer) { return GetOutputStreamAt(Position).WriteAsync(buffer); } } }
خواندن فایلهای PDF و تبدیل صفحات آنها به تصویر
در ادامه کد کامل استفاده از API جدید ویندوز 8.1 را جهت خواندن فایلهای PDF ملاحظه میکنید. این امکانات جدید در فضای نام Windows.Data.Pdf قرار دارند و صرفا امکان خواندن فایلهای PDF را تدارک دیدهاند.
using System; using System.IO; using System.Threading.Tasks; using Windows.Data.Pdf; using Nito.AsyncEx; namespace ConsoleWin81PdfApiTest { class Program { static void Main(string[] args) { AsyncContext.Run(async () => { await test(); }); } private static async Task test() { using (var randomAccessStream = File.Open("PieChartPdfReport.pdf", FileMode.Open).AsRandomAccessStream()) { var pdfDocument = await PdfDocument.LoadFromStreamAsync(randomAccessStream); for (uint i = 0; i < pdfDocument.PageCount; i++) { using (var page = pdfDocument.GetPage(i)) { /*var renderOptions = new PdfPageRenderOptions { BackgroundColor = Colors.LightGray, DestinationHeight = (uint) (page.Size.Height*10) };*/ using (var stream = File.Open(string.Format("page-{0}.png", i + 1), FileMode.OpenOrCreate).AsRandomAccessStream()) { await page.RenderToStreamAsync(stream/*, renderOptions*/); await stream.FlushAsync(); } } } } } } }
توضیحات:
- متد AsyncContext.Run جزو امکانات Nito.AsyncEx است و امکان نوشتن کدهای await دار را در متد Main یک برنامهی کنسول فراهم میکند.
- متد File.Openدات نت، خروجی از نوع استریم دارد. برای تبدیل آن به نوع IRandomAccessStream، از متد الحاقی AsRandomAccessStream که پیشتر تهیه کردیم، میتوان استفاده کرد.
- در ادامه متد PdfDocument.LoadFromStreamAsync این استریم خاص را دریافت کرده و امکان دسترسی به API ویندوز 8.1 را میسر میکند.
- توسط متد pdfDocument.GetPage میتوان به صفحات مختلف فایل PDF باز شده دسترسی یافت. در اینجا متد page.RenderToStreamAsync، سبب رندر شدن صفحه با فرمت PNG میشود. این خروجی نهایتا باید در یک استریم از نوع IRandomAccessStream ثبت شود. در اینجا نیز میتوان از متد File.Open در حالت FileMode.OpenOrCreate استفاده کرد.
- اگر میخواهید ابعاد تصویر نهایی و ویژگیهای آنرا تغییر دهید، میتوان از پارامتر دوم متد page.RenderToStreamAsync استفاده کرد که شیءایی از نوع PdfPageRenderOptions را میپذیرد.
کدهای کامل این پروژه را از اینجا میتوانید دریافت کنید
MicrosoftStreamExtensions.zip
برای مطالعه بیشتر
How to use specific WinRT API from Desktop apps
How to call WinRT APIs from .NET desktop apps
EF Code First #6
ادامه بررسی Fluent API جهت تعریف نگاشت کلاسها به بانک اطلاعاتی
در قسمتهای قبل با استفاده از متادیتا و data annotations جهت بررسی نحوه نگاشت اطلاعات کلاسها به جداول بانک اطلاعاتی آشنا شدیم. اما این موارد تنها قسمتی از تواناییهای Fluent API مهیا در EF Code first را ارائه میدهند. یکی از دلایل آن هم به محدود بودن تواناییهای ذاتی Attributes بر میگردد. برای مثال حین کار با Attributes امکان استفاده از متغیرها یا lambda expressions و امثال آن وجود ندارد. به علاوه شاید عدهای علاقمند نباشند تا کلاسهای خود را با data annotations شلوغ کنند.
در قسمت دوم این سری، مروری مقدماتی داشتیم بر Fluent API. در آنجا ذکر شد که امکان تعریف نگاشتها به کمک تواناییهای Fluent API به دو روش زیر میسر است:
الف) میتوان از متد protected override void OnModelCreating در کلاس مشتق شده از DbContext کار را شروع کرد.
ب) و یا اگر بخواهیم کلاس Context برنامه را شلوغ نکنیم بهتر است به ازای هر کلاس مدل برنامه، یک کلاس mapping مشتق شده از EntityTypeConfiguration را تعریف نمائیم. سپس میتوان این کلاسها را در متد OnModelCreating یاد شده، توسط متد modelBuilder.Configurations.Add جهت استفاده و اعمال، معرفی کرد.
کلاسهای مدلی را که در این قسمت بررسی خواهیم کرد، همان کلاسهای User و Project قسمت سوم هستند و هدف این قسمت بیشتر تطابق Fluent API با اطلاعات ارائه شده در قسمت سوم است؛ برای مثال در اینجا چگونه باید از خاصیتی صرفنظر کرد، مسایل همزمانی را اعمال نمود و امثال آن.
بنابراین یک پروژه جدید کنسول را آغاز نمائید. سپس با کمک NuGet ارجاعات لازم را به اسمبلیهای EF اضافه نمائید.
در پوشه Models این پروژه، سه کلاس تکمیل شده زیر، از قسمت سوم وجود دارند:
using System;
using System.Collections.Generic;
namespace EF_Sample03.Models
{
public class User
{
public int Id { set; get; }
public DateTime AddDate { set; get; }
public string Name { set; get; }
public string LastName { set; get; }
public string FullName
{
get { return Name + " " + LastName; }
}
public string Email { set; get; }
public string Description { set; get; }
public byte[] Photo { set; get; }
public IList<Project> Projects { set; get; }
public byte[] RowVersion { set; get; }
public InterestComponent Interests { set; get; }
public User()
{
Interests = new InterestComponent();
}
}
}
using System;
namespace EF_Sample03.Models
{
public class Project
{
public int Id { set; get; }
public DateTime AddDate { set; get; }
public string Title { set; get; }
public string Description { set; get; }
public virtual User User { set; get; }
public byte[] RowVesrion { set; get; }
}
}
namespace EF_Sample03.Models
{
public class InterestComponent
{
public string Interest1 { get; set; }
public string Interest2 { get; set; }
}
}
سپس یک پوشه جدید به نام Mappings را به پروژه اضافه نمائید. به ازای هر کلاس فوق، یک کلاس جدید را جهت تعاریف اطلاعات نگاشتها به کمک Fluent API اضافه خواهیم کرد:
using System.Data.Entity.ModelConfiguration;
using EF_Sample03.Models;
namespace EF_Sample03.Mappings
{
public class InterestComponentConfig : ComplexTypeConfiguration<InterestComponent>
{
public InterestComponentConfig()
{
this.Property(x => x.Interest1).HasMaxLength(450);
this.Property(x => x.Interest2).HasMaxLength(450);
}
}
}
using System.Data.Entity.ModelConfiguration;
using EF_Sample03.Models;
namespace EF_Sample03.Mappings
{
public class ProjectConfig : EntityTypeConfiguration<Project>
{
public ProjectConfig()
{
this.Property(x => x.Description).IsMaxLength();
this.Property(x => x.RowVesrion).IsRowVersion();
}
}
}
using System.Data.Entity.ModelConfiguration;
using EF_Sample03.Models;
using System.ComponentModel.DataAnnotations;
namespace EF_Sample03.Mappings
{
public class UserConfig : EntityTypeConfiguration<User>
{
public UserConfig()
{
this.HasKey(x => x.Id);
this.Property(x => x.Id).HasDatabaseGeneratedOption(DatabaseGeneratedOption.Identity);
this.ToTable("tblUser", schemaName: "guest");
this.Property(p => p.AddDate).HasColumnName("CreateDate").HasColumnType("date").IsRequired();
this.Property(x => x.Name).HasMaxLength(450);
this.Property(x => x.LastName).IsMaxLength().IsConcurrencyToken();
this.Property(x => x.Email).IsFixedLength().HasMaxLength(255); //nchar(128)
this.Property(x => x.Photo).IsOptional();
this.Property(x => x.RowVersion).IsRowVersion();
this.Ignore(x => x.FullName);
}
}
}
توضیحاتی در مورد کلاسهای تنظیمات نگاشتهای خواص به جداول و فیلدهای بانک اطلاعاتی
نظم بخشیدن به تعاریف نگاشتها
همانطور که ملاحظه میکنید، جهت نظم بیشتر پروژه و شلوغ نشدن متد OnModelCreating کلاس Context برنامه، که در ادامه کدهای آن معرفی خواهد شد، به ازای هر کلاس مدل، یک کلاس تنظیمات نگاشتها را اضافه کردهایم.
کلاسهای معمولی نگاشتها ازکلاس EntityTypeConfiguration مشتق خواهند شد و جهت تعریف کلاس InterestComponent به عنوان Complex Type، اینبار از کلاس ComplexTypeConfiguration ارث بری شده است.
تعیین طول فیلدها
در کلاس InterestComponentConfig، به کمک متد HasMaxLength، همان کار ویژگی MaxLength را میتوان شبیه سازی کرد که در نهایت، طول فیلد nvarchar تشکیل شده در بانک اطلاعاتی را مشخص میکند. اگر نیاز است این فیلد nvarchar از نوع max باشد، نیازی به تنظیم خاصی نداشته و حالت پیش فرض است یا اینکه میتوان صریحا از متد IsMaxLength نیز برای معرفی nvarchar max استفاده کرد.
تعیین مسایل همزمانی
در قسمت سوم با ویژگیهای ConcurrencyCheck و Timestamp آشنا شدیم. در اینجا اگر نوع خاصیت byte array بود و نیاز به تعریف آن به صورت timestamp وجود داشت، میتوان از متد IsRowVersion استفاده کرد. معادل ویژگی ConcurrencyCheck در اینجا، متد IsConcurrencyToken است.
تعیین کلید اصلی جدول
اگر پیش فرضهای EF Code first مانند وجود خاصیتی به نام Id یا ClassName+Id رعایت شود، نیازی به کار خاصی نخواهد بود. اما اگر این قراردادها رعایت نشوند، میتوان از متد HasKey (که نمونهای از آنرا در کلاس UserConfig فوق مشاهده میکنید)، استفاده کرد.
تعیین فیلدهای تولید شده توسط بانک اطلاعاتی
به کمک متد HasDatabaseGeneratedOption، میتوان مشخص کرد که آیا یک فیلد Identity است و یا یک فیلد محاسباتی ویژه و یا هیچکدام.
تعیین نام جدول و schema آن
اگر نیاز است از قراردادهای نامگذاری خاصی پیروی شود، میتوان از متد ToTable جهت تعریف نام جدول متناظر با کلاس جاری استفاده کرد. همچنین در اینجا امکان تعریف schema نیز وجود دارد.
تعیین نام و نوع سفارشی فیلدها
همچنین اگر نام فیلدها نیز باید از قراردادهای دیگری پیروی کنند، میتوان آنها را به صورت صریح توسط متد HasColumnName معرفی کرد. اگر نیاز است این خاصیت به نوع خاصی در بانک اطلاعاتی نگاشت شود، باید از متد HasColumnType کمک گرفت. برای مثال در اینجا بجای نوع datetime، از نوع ویژه date استفاده شده است.
معرفی فیلدها به صورت nchar بجای nvarchar
برای نمونه اگر قرار است هش کلمه عبور در بانک اطلاعاتی ذخیره شود، چون طول آن ثابت میباشد، توصیه شدهاست که بجای nvarchar از nchar برای تعریف آن استفاده شود. برای این منظور تنها کافی است از متد IsFixedLength استفاده شود. در این حالت طول پیش فرض 128 برای فیلد درنظر گرفته خواهد شد. بنابراین اگر نیاز است از طول دیگری استفاده شود، میتوان همانند سابق از متد HasMaxLength کمک گرفت.
ضمنا این فیلدها همگی یونیکد هستند و با n شروع شدهاند. اگر میخواهید از varchar یا char استفاده کنید، میتوان از متد IsUnicode با پارامتر false استفاده کرد.
معرفی یک فیلد به صورت null پذیر در سمت بانک اطلاعاتی
استفاده از متد IsOptional، فیلد را در سمت بانک اطلاعاتی به صورت فیلدی با امکان پذیرش مقادیر null معرفی میکند.
البته در اینجا به صورت پیش فرض byte arrayها به همین نحو معرفی میشوند و تنظیم فوق صرفا جهت ارائه توضیحات بیشتر در نظر گرفته شد.
صرفنظر کردن از خواص محاسباتی در تعاریف نگاشتها
با توجه به اینکه خاصیت FullName به صورت یک خاصیت محاسباتی فقط خواندنی، در کدهای برنامه تعریف شده است، با استفاده از متد Ignore، از نگاشت آن به بانک اطلاعاتی جلوگیری خواهیم کرد.
معرفی کلاسهای تعاریف نگاشتها به برنامه
استفاده از کلاسهای Config فوق خودکار نیست و نیاز است توسط متد modelBuilder.Configurations.Add معرفی شوند:
using System.Data.Entity;
using System.Data.Entity.Migrations;
using EF_Sample03.Mappings;
using EF_Sample03.Models;
namespace EF_Sample03.DataLayer
{
public class Sample03Context : DbContext
{
public DbSet<User> Users { set; get; }
public DbSet<Project> Projects { set; get; }
protected override void OnModelCreating(DbModelBuilder modelBuilder)
{
modelBuilder.Configurations.Add(new InterestComponentConfig());
modelBuilder.Configurations.Add(new ProjectConfig());
modelBuilder.Configurations.Add(new UserConfig());
//modelBuilder.ComplexType<InterestComponent>();
//modelBuilder.Ignore<InterestComponent>();
base.OnModelCreating(modelBuilder);
}
}
public class Configuration : DbMigrationsConfiguration<Sample03Context>
{
public Configuration()
{
AutomaticMigrationsEnabled = true;
AutomaticMigrationDataLossAllowed = true;
}
protected override void Seed(Sample03Context context)
{
base.Seed(context);
}
}
}
در اینجا کلاس Context برنامه مثال جاری را ملاحظه میکنید؛ به همراه کلاس Configuration مهاجرت خودکار که در قسمتهای قبل بررسی شد.
در متد OnModelCreating نیز میتوان یک کلاس را از نوع Complex معرفی کرد تا برای آن در بانک اطلاعاتی جدول جداگانهای تعریف نشود. اما باید دقت داشت که اینکار را فقط یکبار میتوان انجام داد؛ یا توسط کلاس InterestComponentConfig و یا توسط متد modelBuilder.ComplexType. اگر هر دو با هم فراخوانی شوند، EF یک استثناء را صادر خواهد کرد.
و در نهایت، قسمت آغازین برنامه اینبار به شکل زیر خواهد بود که از آغاز کننده MigrateDatabaseToLatestVersion (قسمت چهارم این سری) نیز استفاده کرده است:
using System;
using System.Data.Entity;
using EF_Sample03.DataLayer;
namespace EF_Sample03
{
class Program
{
static void Main(string[] args)
{
Database.SetInitializer(new MigrateDatabaseToLatestVersion<Sample03Context, Configuration>());
using (var db = new Sample03Context())
{
var project1 = db.Projects.Find(1);
if (project1 != null)
{
Console.WriteLine(project1.Title);
}
}
}
}
}
ضمنا رشته اتصالی مورد استفاده تعریف شده در فایل کانفیک برنامه نیز به صورت زیر تعریف شده است:
<connectionStrings>
<clear/>
<add
name="Sample03Context"
connectionString="Data Source=(local);Initial Catalog=testdb2012;Integrated Security = true"
providerName="System.Data.SqlClient"
/>
/connectionStrings>
در قسمتهای بعد مباحث پیشرفتهتری از تنظیمات نگاشتها را به کمک Fluent API، بررسی خواهیم کرد. برای مثال روابط ارث بری، many-to-many و ... چگونه تعریف میشوند.
<Entry FontAttributes="Italic"> <Entry.Triggers> <Trigger TargetType="Entry" Property="IsFocused" Value="True"> <Setter Property="FontAttributes" Value="Bold" /> </Trigger> </Entry.Triggers> </Entry>
<Label Text="{Binding StepsCount, StringFormat='{}Button tapped {0} times!'}"> <Label.Triggers> <DataTrigger TargetType="Label" Binding="{Binding StepsCount}" Value="0"> <Setter Property="IsVisible" Value="False" /> </DataTrigger> </Label.Triggers> </Label>
public class StepsCountToFontAttributesConverter : Converter<int, FontAttributes> { protected override FontAttributes Convert(int value, Type targetType, object parameter, CultureInfo culture) { if (value % 2 == 0) /* راه تشخیص زوج بودن یک عدد */ return FontAttributes.Bold; return FontAttributes.Italic; } }
<Label FontAttributes="{Binding StepsCount, Converter={converters:StepsCountToFontAttributesConverter}}" Text="{Binding StepsCount, StringFormat='{}Button tapped {0} times!'}" />