نظرات مطالب
EF Code First #11
ما با ایجاد لایه های متفاوت از Abstraction این قضیه را حل می‌کنیم. مثلاً در چهارچوبی که تهیه کرده‌ام، یک اینتفریس IRepository دارم که از 7 دولت آزاد است. و یک IQueryableRepository دارم که مخصوص ORMهای با پشتیبانی از IQueryable است. شاید شما بفرمایید وقتی از IQueryableRepository در برنامه استفاده کنی به IQueryable وابسته می‌شوی. بله، درست است، اما مثلا برای عملیات CRUD کلاسهایی برای WPF یا ASP.NET MVC در چهارچوب دارم که کاملاً از ORM مستقل هستند. به این ترتیب وقتی بخواهیم از یک ORM به دیگری Switch کنیم حداقل نیازی نیست کلاس‌های Base (همان کلاسهایی که در چهارچوب و طی زمان بیشتری تهیه شده) کوچکترین تغییری بکنند. و با این مکانیزم در صورتی که پروژه بلند مدت باشد باز هم می‌توان این استقلال را در لایه های[1] دیگر حفظ کرد به این ترتیب:

1. لایه Data Access دارای یک Infrastructure است که فقط اینترفیس‌های UnitOfWork و Repository در آن تعریف شده و هیچ خبری از IQueryable نیست مثلا برای دریافت داده صفحه بندی شده چیزی شبیه startRowIndex و maximumRows و حتی sortExpression پاس داده می‌شود.2. برای هر ORM یک پروژه جدا که به Data.Infrastructre رفرنس دارد ایجاد می‌شود. حالا در این پروژه UnitOfWork و Repository پیاده‌سازی می‌شود که از نظر داخلی به IQueryable وابسته است و مثلاً در پیاده‌سازی همان متد صفحه بندی شده به راحتی از LINQ استفاده می‌کند.3. هیچ کس حق ندارد در لایه های دیگر از IQueryable استفاه کند و باید ابتدا متد مورد نظرش را به Data.Infrastructure اضافه و بعد در لایه مرحله دو پیاده‌سازی کند.4. با استفاده از DI مسئله جایگذین کردن لایه مرحله 2 به راحتی اتفاق می‌افتد و هیچ لایه‌ای مستقیم به پیاده‌سازی سمت Data وابسته نیست بلکه به Data.Infrastructure وابسته است.

من قبول دارم که این کار زمان بیشتری را می‌گیرد اما شما هم خوب می‌دانید که اگر می‌خواهیم وقت صرف کنیم و یک چهارچوب ماندگار ایجاد کنیم باید طراحی مستقل از تکنولوژی داشته باشیم (برای مثال حتی WPF و MVC که عرض کردم هم در چهارچوب جز Concrete class به حساب می‌آیند؛ هر چند از دید پروژه نهایی و مصرف کننده چهارچوب اینطور نیست).

مثال کاربردی این قضیه این است که در یک پروژه مجبور بودیم اطلاعات را رمزنگاری شده در DB ذخیره و بازیابی کنیم و البته فرم مورد نظر از هما CRUD های داخل چهارچوب بود و اگر این طراحی استفاه نمی‌شد مجبور بودیم برای آن یک فرم از یک ابتدا پیاده‌سازی کنیم و چون CRUD موجود در چهارچوب دارای امکانات قابل توجهی بود در زمان و هزینه تاثیر زیادی داشت.

[1] منظور از لایه، لایه‌های فیزیکی و سنتی نیست.
مطالب
امن سازی درخواست‌های ای‌جکسی برنامه‌های ASP.NET MVC 5.x در مقابل حملات CSRF

طی مقاله چک لیست تولید برنامه Asp.net mvc و بررسی امنیتی ای‌جکس هنگام استفاده در مورد چک لیست امنیتی سایت سرفصل‌های مهم عنوان و بررسی شده است که یکی از موارد، مقاوم ساختن وب اپلیکشن در برابر حملات CSRF می‌باشد. اینگونه حملات بر پایه این استراتژی شکل می‌گیرند که با ارسال درخواستی به نیابت از سمت سیستم/مرورگر کاربر تایید هویت شده، سایت مقصد را مجبور به انجام عملی کند. برای مثال اگر شما در سایت a.com یک کاربر تایید شده باشید و هم اکنون در سایت فوق نیز لاگین باشید، مهاجم با ارسال یک برنامه/صفحه یا موارد مشابه و در قالب src یک عکس یا با ترغیب شما با کلیک بر روی یک لینک با href آلوده یا موارد مشابه، از سمت مرورگر شما درخواستی را به سمت سایت a.com ارسال می‌کند .

این درخواست ممکن است شامل حذف اطلاعات، تغییر مشخصات، پرداخت هزینه یا موارد مشابه باشد. جهت مقابله با این حمله، یکی از موارد مهم، استفاده همیشگی از Html.AntiForgeryToken() در تمامی فرم‌های ورود اطلاعات است. همچنین استفاده همیشگی از متد Post و بررسی تایید مبدا درخواست‌های ای‌جکسی، بررسی http referrer ، محدود کردن طول عمر کوکی، استفاده از کپچهای قوی مانند کپچای گوگل می‌تواند تا حد زیادی وب اپلیکیشن را در مورد اینگونه حملات، مصون کند.

در این بین یکی از موارد دیگر، اضافه کردن AntiForgeryToken به درخواست‌های ا‌ی‌جکسی سایت می‌باشد. جهت حصول این منظور، راه‌های مختلفی موجود است. یکی از راه حل‌ها استفاده از یک هلپر جهت تولید توکن مورد نظر است.

ساختار هلپر مورد نظر به شرح زیر است :

public static class AntiForgeryToken
{
  public static MvcHtmlString AntiForgeryTokenForAjaxPost(this HtmlHelper helper)
  {
    var antiForgeryInputTag = helper.AntiForgeryToken().ToString();
    // Above gets the following: <input name="__RequestVerificationToken" type="hidden" value="some value" />
    var removedStart = antiForgeryInputTag.Replace(@"<input name=""__RequestVerificationToken"" type=""hidden"" value=""", "");
    var tokenValue = removedStart.Replace(@""" />", "");
    if (antiForgeryInputTag == removedStart || removedStart == tokenValue)
       throw new InvalidOperationException("Oops! The Html.AntiForgeryToken() method seems to return something I did not expect.");
    return new MvcHtmlString($@"{"__RequestVerificationToken"}:""{tokenValue}""");
  }
}
کار آن حذف فیلد مخفی این توکن و درج آن به صورت یک شیء جاوا اسکریپتی است. 

در مرحله بعد طبق الگوی زیر، درخواست ا‌ی‌جکسی به همراه توکن تولید شده و به کنترلر ارسال خواهد شد:
function AddToCart(pid) {
   $.ajax({
     url: '@Url.Action("AddToBasket","Shop")',
     data: { 'pid': pid,@Html.AntiForgeryTokenForAjaxPost()  },
     type: 'post',
     success:function(e) {
       //do something
     }
   });
}

در مرحله آخر، باید کنترلر مورد نظر شامل ویژگی‌های [HttpPost] [ValidateAntiForgeryToken]  باشد تا صحت توکن تولیدی را بررسی کند و در صورت نامعتبر بودن، از اجرای دستورات جلوگیری گردد.
مطالب
اثبات قانون مشاهده‌گر در برنامه نویسی
امروز حین کدنویسی به یک مشکل نادر برخورد کردم. کلاسی پایه داشتم (مثلا Person) که یک سری کلاس دیگر از آن ارث بری میکردند (مثلا کلاس‌های Student و Teacher).در اینجا در کلاس پایه بصورت اتوماتیک یک ویژگی(Property) را روی کلاس‌های مشتق شده مقدار دهی میکردم؛ مثلا به این شکل:
 public class Person
    {      
        public Person()
        {
            personId= this.GetType().Name + (new Random()).Next(1, int.MaxValue);          
        }
     }
سپس در یک متد مجموعه‌ای از Studentها و teacher‌ها را ایجاد کرده و به لیستی از Person‌ها اضافه میکنم:
var student1=new Student(){Name="Iraj",Age=21};
var student1=new Student(){Name="Nima",Age=20};
var student1=new Student(){Name="Sara",Age=25};
var student1=new Student(){Name="Mina",Age=22};
var student1=new Student(){Name="Narges",Age=26};
var teacher1=new Student(){Name="Navaei",Age=45};
var teacher2=new Student(){Name="Imani",Age=50};
اما در نهایت اتفاقی که رخ میداد این بود که PersonId همه Student‌ها یکسان می‌شد ولی قضیه به همین جا ختم نشد؛ وقتی خط به خط برنامه را Debug و مقادیر را Watch می‌کردم، مشاهده می‌کردم که PersonId به درستی ایجاد می‌شود.
در فیزیک نوین اصلی هست به نام عدم قطعیت هایزنبرگ که به زبان ساده میتوان گفت نحوه رخداد یک اتفاق، با توجه به وجود یا عدم وجود یک مشاهده‌گر خارجی نتیجه‌ی متفاوتی خواهد داشت.
کم کم داشتم به وجود قانون مشاهده‌گر در برنامه نویسی هم ایمان پیدا میکردم که این کد فقط در صورتیکه آنرا مرحله به مرحله بررسی کنم جواب خواهد داد!
جالب اینکه زمانیکه personId  را نیز ایجاد میکردم، یک دستور برای دیدن خروجی نوشتم مثل این
 public class Person
    {      
        public Person()
        {
            personId= this.GetType().Name + (new Random()).Next(1, int.MaxValue);  
            Debug.Print(personId)       
        }
     }
در این حالت نیز دستورات درست عمل میکردند و personId متفاوتی ایجاد می‌شد!
قبل از خواندن ادامه مطلب شما هم کمی فکر کنید که مشکل کجاست؟
 این مشکل ربطی به قانون مشاهده‌گر و یا دیگر قوانین فیزیکی نداشت. بلکه بدلیل سرعت بالای ایجاد وهله ها(instance) از کلاسی‌های مطروحه (مثلا در زمانی کمتر از یک میلی ثانیه) زمانی در بازه یک کلاک CPU رخ می‌داد.
هر نوع ایجاد کندی (همچون نمایش مقادیر در خروجی) باعث می‌شود کلاک پردازنده نیز تغییر کند و عدد اتفاقی تولید شده فرق کند.
همچنین برای حل این مشکل میتوان از کلاس تولید کننده اعداد اتفاقی، شبیه زیر استفاده کرد:
using System;
using System.Threading;

public static class RandomProvider
{    
    private static int seed = Environment.TickCount;

    private static ThreadLocal<Random> randomWrapper = new ThreadLocal<Random>(() =>
        new Random(Interlocked.Increment(ref seed))
    );

    public static Random GetThreadRandom()
    {
        return randomWrapper.Value;
    }
}

مطالب
ایجاد رشته Alphanumeric تصادفی در سی شارپ
برای ایجاد یک رشته تصادفی Alphanumeric (شامل حرف و عدد) روشهای زیادی وجود دارد ولی در اینجا به تشریح 2 روش آن اکتفا می‌کنیم.

روش کلی: ابتدا بازه رشته تصادفی مورد نظر را تعیین می‌کنیم. سپس به اندازه طول رشته، اندیس تصادفی ایجاد می‌کنیم و بوسیله آنها کاراکتر تصادفی را از بازه بدست می‌آورم و در انتها کاراکترهای تصادفی را با هم ادغام کرده تا رشته نهایی حاصل شود.
  • روش اول:

ابتدا بازه (char) رشته را مشخص می‌کنیم.

var chars = "ABCDEFGHIJKLMNOPQRSTUVWXYZabcdefghijklmnopqrstuvwxyz0123456789";
سپس بوسیله LINQ آن را به اندازه طول رشته دلخواه (در این مثال 8کاراکتر) تکرار می‌کنیم و برای انتخاب تصادفی یک کاراکتر در هر بازه (char) تکرار شده از کلاس Random  جهت بدست آوردن اندیس تصادفی بازه استفاده می‌کنیم.
var random = new Random();
var result = new string(
Enumerable.Repeat(chars, 8)
          .Select(s => s[random.Next(s.Length)])
          .ToArray());
توجه: از این روش برای هیچ کدام از موارد مهم و کلیدی مانند ساخت کلمه عبور و توکن استفاده نکنید.
  • روش دوم:

همانند روش اول ابتدا بازه رشته را تعیین می‌کنیم.

char[] chars = new char[62];
chars="abcdefghijklmnopqrstuvwxyzABCDEFGHIJKLMNOPQRSTUVWXYZ1234567890".ToCharArray();
بعد از تعریف بازه، یک سری اعداد تصادفی غیر صفر را بوسیله کلاس RNGCryptoServiceProvider و متد GetNonZeroBytes آن، در متغیری که قرار است بعدا در ایجاد رشته‌ی تصادفی نیاز است پر می‌کنیم.
byte[] data = new byte[maxSize];
RNGCryptoServiceProvider crypto = new RNGCryptoServiceProvider();
crypto.GetNonZeroBytes(data);
در این مرحله به تعداد طول رشته تصادفی مورد نظر عدد تصادفی بین 0 تا 255 ذخیره شده در متغیر data داریم، برای ایجاد اندیس تصادفی از باقیمانده عدد تصادفی ایجاد شده در مرحله قبل  (byte) به طول بازه (chars.Length) استفاده می‌کنیم سپس کاراکترهای تصادفی را کنار یکدیگر قرار می‌دهیم.
StringBuilder result = new StringBuilder(maxSize);
foreach (byte b in data)
{
  result.Append(chars[b % (chars.Length)]);
}
و در نهایت متد ما جهت ایجاد رشته Alphanumeric در روش دوم به شکل زیر خواهد بود:
public static string GetRandomAlphaNumeric (int maxSize)
{
      char[] chars = new char[62];
      chars ="abcdefghijklmnopqrstuvwxyzABCDEFGHIJKLMNOPQRSTUVWXYZ1234567890".ToCharArray();            
      RNGCryptoServiceProvider crypto = new RNGCryptoServiceProvider();            
      byte[] data = new byte[maxSize];
      crypto.GetNonZeroBytes(data);
      StringBuilder result = new StringBuilder(maxSize);
      foreach (byte b in data)
      {
           result.Append(chars[b % (chars.Length)]);
      }
      return result.ToString();
}
لازم به یادآوری است که رشته ایجاد شده در 2روش بیان شده منحصر بفرد نیست بلکه تصادفی است، درواقع تصادفی بودن با منحصر بودن متفاوت است، برای ایجاد رشته‌های منحصر بفرد روشهایی (البته این روشها 100 درصد نیستند ولی از قابلیت اطمینان بالایی برخوردار هستند) وجود دارد که پست‌های بعدی به آنها اشاره خواهم کرد.
مطالب
حذف نمودن کاراکتر های ناخواسته توسط Recursive CTE قسمت اول
شاید برایتان تا حالا پیش آمده باشد که بخواهید یکسری کاراکترهای ناخواسته و اضافه را از یک رشته حذف کنید. بطور مثال تمام کاراکتر هایی غیر عددی را باید از یک رشته حذف نمود تا آن رشته قابلیت تبدیل به نوع integer را بدست بیاورد.

اگر تعداد کاراکترهای ناخواسته محدود و مشخص هستند می‌توانید با دستور REPLACE آنها را حذف کنید، مثلا میخواهیم هر سه کاراکتر ~!@ از رشته حذف شوند:
DECLARE @s VARCHAR(50) = '~~~~~~!@@@@@@@ salam';
SET @s = REPLACE(REPLACE(REPLACE(@s, '~', ''), '!', ''), '@', '');
SELECT @s AS new_string

ولی هنگامی که کاراکتر‌ها نامحدود بوده امکان نوشتن تابع REPLACE به کرات بی معنا است در این حالت باید دنبال روشی پویا و تعمیم پذیر بود.
با جستجویی که در اینترنت انجام دادم متوجه شدم تکنیک WHILE یا همون loop یکی از روش‌های رایج برای انجام اینکار هست، که احتمالا به دلیل سهولت در بکارگیری و سادگی آن بوده که عمومیت پیدا کرده است.
مستقل از این صحبتها هدف معرفی یک روش مجموعه گرا (set-based) برای این مساله می‌باشد.

حذف کاراکترها ناخواسته با تکنیک Recursive CTE
راه حل بر اساس جدول زیر است:
CREATE TABLE test_string
(id integer not null primary key,
 string_value varchar(500) not null);
 
INSERT INTO test_string
VALUES (1, '@@@@ #### salam 12345'),
       (2, 'good $$$$$ &&&&&& bye 00000');

حالا فرض کنید می‌خواهیم هر کاراکتری غیر از حروف الفبای انگلیسی و فاصله(space) از رشته حذف شود. پس دو داده فوق به صورت salam و good bye در انتها در خواهند آمد.
برای حذف کاراکتر‌های ناخواسته فوق query زیر را اجرا کنید.

WITH CTE (ID, MyString, Ix) AS
(
    SELECT id,
           string_value,
           PATINDEX('%[^a-z ]%', string_value)                   
    FROM   test_string
     
    UNION ALL
     
    SELECT id,
           CAST(REPLACE(MyString, SUBSTRING(MyString,Ix , 1), '') AS VARCHAR(500)),
           PATINDEX('%[^a-z ]%', REPLACE(MyString, SUBSTRING(MyString,Ix , 1), ''))
    FROM   CTE
    WHERE  Ix > 0
)
SELECT *
FROM   cte
--WHERE  Ix = 0;
ORDER BY id, CASE WHEN Ix = 0 THEN 1 ELSE 0 END, Ix;

توضیح query:
در قسمت anchor اندیس اولین کاراکتر ناخواسته (خارج از رنج حروف الفبا و فاصله) بدست می‌آید. سپس در قسمت recursive هر کاراکتری که برابر باشد با کاراکتر ناخواسته ای که در مرحله قبل بدست آمده از رشته حذف می‌شود این عملیات توسط تابع replace صورت می‌گیرد و اندیس کاراکتر ناخواسته بعدی بعد از حذف کاراکتر ناخواسته قبلی بدست می‌آید که به مرحله بعد منتقل می‌شود. این مراحل تا آنجایی پیش می‌رود که دیگر کاراکتر ناخواسته ای در رشته وجود نداشته باشد.

به جدول زیر توجه بفرمایید (خروجی query فوق)

نتیجه مطلوب ما آن دو سطری است که در کادر بنفش هستند. که اگر به ستون Ix اشان توجه کنید مقدارش برابر با 0 است.

لطفا به سطر اول جدول توجه بفرمایید مشاهده می‌شود که هر 4 کاراکتر @ یکباره از رشته حذف شدند که بدلیل استفاده از تابع REPLACE میباشد.

مطالب
حذف کاراکتر های ناخواسته توسط Recursive CTE قسمت دوم
مقدمه
در قسمت پیشین نشان داده شد که چگونه کاراکتر‌های خارج از رنج حروف الفبای انگلیسی از عبارات موجود در یک جدول حذف شدند.
اکنون شرایط کمی تغییر کرده است کاراکترهای ناخواسته در قالب یک مجموعه (جدول) به ما ارائه داده می‌شوند. ما بایستی تمام کاراکترهای داده شده را از عبارات (موجود در جدول) در صورت تطابق حذف کنیم.

جدول کاراکترهای ناخواسته Unwanted و جدول داده‌ها Data نامگذاری شده اند.
CREATE TABLE Data 
(
id INTEGER NOT NULL PRIMARY KEY IDENTITY,
data VARCHAR(50) NOT NULL
);

INSERT INTO Data
VALUES ('~!hasan @#$%^&*(reza)[ali]^^^^^^^^'),
('(Ja[][][]va~!@#$*d-mohammad)'),
('Mohammad'), ('Maryam');

CREATE TABLE Unwanted
(
id INT NOT NULL PRIMARY KEY IDENTITY, 
chars CHAR(1) NOT NULL UNIQUE
);

INSERT Unwanted 
VALUES ('~'),('!'),('@'),('#'),('$'),('%'),
('['),(']'),('^'),('&'),('*');
الگوریتم
قبل از هر چیزی فرض میگیریم که داده‌ها ستون Id جدول Unwanted کاملا متوالی نیستند و gap بین مقادیر id وجود دارد. پس برای داشتن مقادیر متوالی از تابع row_number استفاده شده است.
بعد از آن باید عباراتی که حداقل با یک کاراکتر ناخواسته تطابق پیدا میکنند انتخاب شوند. و عملیات پاکسازی روی این عبارات به تعداد کاراکترهای موجود در جدول unwanted انجام می‌شود. یعنی در مرحله اول شمارنده برابر است با تعداد کاراکترهای ناخواسته سپس در هر فراخوانی یک مقدار از این شمارنده کم شده تا اینکه به 0 برسد در اینجا کار به اتمام می‌رسد.
بعد از پایان یافتن فراخوانی‌های query بازگشتی باید سطرهایی که شمارنده آنها برابر با 0 است انتخاب شده و عباراتی که در مرحله اول به دلیل عدم  تطابق انتخاب نشدن بایستی به نتیجه اضافه شوند. این کار را توسط Union all انجام شده است.
WITH pre AS
(
SELECT ROW_NUMBER() OVER(ORDER BY id) AS id, chars
  FROM Unwanted
),
 cte AS
(
SELECT  data.id,
        nbr,
        CAST(Data AS VARCHAR(50)) AS Data
  FROM Data
       CROSS JOIN (SELECT COUNT(*) AS nbr FROM Unwanted)t
 WHERE EXISTS
       (SELECT *
          FROM Unwanted
         WHERE Data LIKE '%#' + chars + '%' ESCAPE '#')
 
 UNION ALL
  
 SELECT C.id,
        nbr - 1,
        CAST(REPLACE(C.data, U.chars, '') AS VARCHAR(50))
   FROM cte AS C
        INNER JOIN pre U
        ON C.nbr = U.id
  WHERE nbr > 0
)
SELECT data
  FROM cte
 WHERE nbr = 0
 
 UNION ALL
  
SELECT data
  FROM Data
 WHERE NOT EXISTS
       (SELECT id           
          FROM cte
         WHERE cte.id = data.id);

مطالب
استفاده از Workflow برای تغییر سطح دسترسی به یک سند پس از تایید آن
در این پست قصد دارم نحوه تغییر دسترسی یک سند را بیان کنم . مسئله : فرض کنید قرار است سندی در کتابخانه بارگذاری شود و پس از تغییرات و پالایش توسط فردی تایید (Approve) شود و پس از تایید ، دیگر تهیه کننده اولیه سند نمی‌تواند آن را ویرایش کند . با استفاده از workflow این روند را با هم پیش می‌گیریم .

یک کتابخانه به نام FinalApprovedLib در شیرپوینت ساخته و در شیرپوینت دیزاینر ان را انتخاب می‌کنیم : 

سپس وارد تنظیمات کتابخانه شده و روی List Workflow کلیک می‌کنیم : 

در پنجره نامی را برای چرخه کاری انتخاب می‌کنیم :  

درگام اول چرخه کاری ، یک Start Approval Process انتخاب می‌کنیم (از نوار action ریبون بالای پنجره قابل مشاهده است ؛ همچنین می‌توانید چند تا از حروف این گام را تایپ کنید تا به صورت خودکار لود شود) : 

سپس روی these users کلیک کرده تا تایید کننده را مشخص کنیم :

در این مرحله پنجره زیر باز شده و عنوان پیغام و محتوای آن را می‌نویسیم : 

سپس در بخش participants نام فرد ، گروه یا افرادی که می‌توانند این چرخه را تایید کنند را مشخص میکنیم :

 

در اینجا کاربری با نام usr1 باید بتواند این سند را تایید کند : 

روی add و سپس روی OK کلیک می‌کنیم : 

اگر در همین مرحله چرخه را publish کنیم می‌توانیم آن را در لیست چرخه‌های کاری لیست مشاهده کنیم :

 

در گام بعدی نیاز به یک impersonation Step داریم (اطلاعات بیشتر درباره این گام در اینجا و اینجا ) :

در ابتدا یک If current item field equals value انتخاب می‌کنیم و مانند زیر آن را تنظیم می‌کنیم :
 

سپس واژه equal که پیش فرض است و سپس عبارت سمت راست تساوی که وضعیت چرخه است :

 

حال می‌خواهیم زمانی که سند تایید شده (شرط true بود) ، عملیات تغییر دسترسی اعمال شود :

 

گزینه replace list item permission را انتخاب می‌کنیم و مانند زیر آن را تنظیم می‌کنیم :

 باید permission مورد نظر را اتتخاب کنیم و تعریف کنیم که این دسترسی برای چه کسی و به چه نوعی تغییر کند :
ابتدا فردی که باید دسترسی او تغییر کند (در اینجا سازنده سند جاری ) : 

سپس دسترسی جدید او : 

و تایید تنظیمات اعمال شده (می توانید تغییرات را در گام تعریف شده مشاهده کنید) :

 

حال چرخه کاری را ذخیره و publish می‌کنیم:

 

حال اگر workflow‌های کتابخانه را بررسی کنیم ، می‌توانیم ذخیره شدن این چرخه را در کتابخانه ببینیم :

 

فقط نکته ای که نباید فراموش شود ، نحوه start شدن workflow است که باید ان را نیز تنظیم کنیم :

در همان شیرپوینت دیزاینر روی چرخه کاری کلیک راست می‌کنیم و در تنظیمات چرخه کاری ، مانند زیر عمل می‌کنیم تا به محض افزودن یا اعمال تغییرات در سند ، چرخه کاری فراخوانی شود :

 

 (بعد از این تغییرات مجدد عمل publish را انجام دهید)

حال سندی را بارگذاری می‌کنیم تا این چرخه را تست کنیم : 

با نام کاربری usr2 این سند را بارگذاری می‌کنیم :

 

اگر به Task List سایت مراجعه کنیم می‌توانیم آغاز شدن چرخه کاری و پیغام فرستاده شده آن را ببینیم :

 

حال اگر کاربر usr1 که در بالا عملیات تایید به او انتساب داده شد ، آیتم Task list خود را باز کند ، پنجره زیر را خواهد دید :

 

و پس از تایید او دکمه ویرایش برای usr2 (که سند را ایجاد کرده بود) غیر فعال می‌شود :

- نکته اینکه در صورتی که usr2 مجدد سندی را با همان نوع و نام بارگذاری کند ، سیستم به او پیغام می‌دهد که دسترسی برای این کار را ندارد 

موفق باشید  

مطالب
NoSQL ؟
به شما خواننده گرامی پیشنهاد می‌کنم مطلب قبلی " آشنایی با JSON؛ ساده - خوانا - کم حجم  " که پیش درآمدی بر
این موضوع است را مطالعه کنید.


NoSQL یک مفهوم عام است و تعریف ساده آن "پایگاه داده بدون SQL است". به این معنی که در آن خبری از جدول ها، روابط بین آن‌ها و ... نیست!
  • اما چرا باید با وجود اینکه SQL به اغلب نیاز‌های ما پاسخ داده است، باید سراغ تکنولوژی‌های دیگر رفت؟
  • وقتی نگاهی به لیست شرکت‌های بزرگی می‌اندازیم که جز مشتریان پر و پا قرص NoSQL هستند( + و + )، تعجب می‌کنیم! آیا آن‌ها از قدرت و قابلیت‌های SQL بی خبراند؟
پاسخ این گونه از سوال‌ها به تحلیل سیستم مربوط می‌شود. به عهده تحلیل گر است تا با توجه به اجزاء سیستم و ارتباط آن‌ها بهترین روش را برای ذخیره سازی اطلاعات انتخاب کند.
NoSQL بر اساس نحوه پیاده سازی اش دسته بندی شده است؛ که مهم‌ترین آن‌ها در زیر آمده است :
  • Wide Column Store
  • Document Store
  • Key Value / Tuple Store
  • Graph Databases
  • Multimodel Databases
  • Object Databases
برای آشنایی بهتر با هر کدام به nosql-database.org مراجعه کنید.

انتخاب روش؛ یک مثال ساده :
فرض کنید روال استخدام نیروی کار جدید در یک سازمان، از قرار زیر باشد:
  1. ثبت مشخصات فردی
  2. ارائه مدارک تحصیلی
  3. شرکت در آزمون استخدامی
  4. شرکت در مصاحبه ( درصورت قبول شدن در آزمون )  
  5. شرکت در دوره آموزشی ( در صورت قبول شدن در مصاحبه )
روش‌های ممکن برای نگهداری اطلاعات :
روش اول، تهیه پوشه هایی برای نگهداری اطلاعات مربوط به هر مرحله به صورت مجزا است.


روش دوم، تهیه یک پرونده برای هر شخص و نگهداری اسناد مربوط به شخص ( در هر مرحله ) است.

انتخاب روش اول امکان پذیر است، اما باعث پیچیده‌تر شدن سیستم و اتلاف زمان می‌شود که مطلوب نیست. برای پیاده سازی روش دوم، SQL پاسخ گوی نیاز پروژه نیست و با توجه به نیاز پروژه بهترین روش نگهداری اطلاعات، Document Store (نگهداری اطلاعات بر اساس ساختار اسناد) است.
خوش بختانه تعداد پایگاه‌های داده ای که بر اساس تکنولوژی Document Store پیاده سازی شده اند، زیاد است و از قدرتمند‌ترین آن‌ها می‌توان به MongoDB ، CouchDB و RavenDB اشاره کرد. هرکدام از این انتخاب‌ها مزایا و معایبی دارند که باید با توجه به نیاز خود، مقایسه ای انجام داده و بهترین را انتخاب کنید.
انتخاب من RavenDB بوده است و دلایل آن :
  • بر اساس زبان سی شارپ نوشته شده است و همچنین با LINQ خیلی خوب کار می‌کند.
  • Transaction را پشتیبانی می‌کند.
  • اساس ذخیره سازی آن JSON است.
  • محیط Management Studio کاربر پسندی دارد.

نقطه آغازین بحث بعد RavenDB خواهد بود که Bryan Wheeler  (مدیر توسعه بستر‌های نرم افزاری در msn) در باره آن گفته :

RavenDB just rocked my world. It’s extremely approachable, even for non-database guys – it took me less than 30 minutes to get up and running


خوشحال می‌شوم، نظرات و تجربیات شما را در رابطه با NoSQL بدانم. 


مطالب
استفاده از Dialect سفارشی در NHibernate

Dialects در NHibernate کلاس‌هایی هستند جهت معرفی تعاریف ویژگی‌های خاص بانک‌های اطلاعاتی مختلف؛ مثلا SQL Server 2008 چه ویژگی‌های جدیدی دارد یا SQL Server CE 4.0 که جدیدا ارائه شده، امکان تعریف offset را در کوئری‌های خود میسر کرده (چیزی که قرار است در نگارش بعدی SQL Server اصلی(!) در دسترس باشد) ، اکنون چگونه می‌توان این ویژگی را فعال کرد (باید Dialect آن به روز شود و ... همین). یک سری Dialect از پیش تعریف شده هم برای اکثر بانک‌های اطلاعاتی در NHibernate وجود دارد. ممکن است این Dialects پیش فرض الزاما خواسته شما را برآورده نکنند یا مو به مو مستندات بانک‌ اطلاعاتی مرتبط را پیاده سازی نکرده باشند و سؤال این است که اکنون چه باید کرد؟ آیا باید حتما سورس‌ها را دستکاری و بعد کامپایل کرد؟ به این صورت هر بار با ارائه یک نگارش جدید NHibernate به مشکل برخواهیم خورد چون باید کل عملیات تکرار شود.
خبر خوب اینکه می‌توان از همین Dialects موجود ارث بری کرد، سپس مواردی را که نیاز داریم override کرده یا به کلاس مشتق شده افزود. اکنون می‌توان از این Dialect سفارشی به جای Dialect اصلی استفاده کرد. در ادامه با یک نمونه آشنا خواهیم شد.
فرض کنید Dialect انتخابی مرتبط است با SQL Server CE استاندارد. کوئری ساده زیر را می‌نویسیم، به ظاهر باید کار کند:
var list = session.Query<SomeClass>().Where(x=>x.Date.Year==2011).ToList();
اما کار نمی‌کند! علت این است که تمام Dialects در NHibernate از یک Dialect پایه مشتق شده‌اند. در این Dialect پایه، تعریف تابع استخراج year از یک تاریخ به نحو زیر است:
extract(year, ?1)
اما در SQL CE این تابع باید به صورت زیر تغییر کند تا کار کند:
datepart(year, ?1)
و ... این Override انجام نشده (تا نگارش فعلی آن). مهم نیست! خودمان انجام خواهیم داد! به صورت زیر:
using NHibernate;
using NHibernate.Dialect;
using NHibernate.Dialect.Function;

namespace Test1
{
public class CustomSqlCeDialect : MsSqlCeDialect
{
public CustomSqlCeDialect()
{
RegisterFunction("year", new SQLFunctionTemplate(NHibernateUtil.Int32, "datepart(year, ?1)"));
}
}
}
خوب تا اینجا ما یک Dialect جدید را با ارث بری از MsSqlCeDialect اصلی تولید کرده‌ایم. مرحله بعد نوبت به معرفی آن به NHibernate است. اینکار توسط Fluent NHibernate به سادگی زیر است:
var dbType = MsSqlCeConfiguration.Standard
...
.Dialect<CustomSqlCeDialect>();

پس از آن کوئری LINQ ابتدای بحث بدون مشکل اجرا خواهد شد چون اکنون می‌داند که بجای extract year ، باید از تابع datepart‌ استفاده کند.
مرحله بعد هم می‌تواند تهیه یک patch و ارسال به گروه اصلی برای به روز رسانی پروژه NH باشد.

مطالب
تغییر اندازه تصاویر #2
در ادامه مطلب تغییر اندازه تصاویر #1 ، در این پست می‌خواهیم نحوه تغییر اندازه تصاویر را در زمان درخواست کاربر بررسی کنیم.

در پست قبلی بررسی کردیم که کاربر می‌تواند در دوحالت تصاویر دریافتی از کاربران سایت را تغییر اندازه دهد، یکی در زمان ذخیره سازی تصاویر بود و دیگری در زمانی که کاربر درخواست نمایش یک تصویر را دارد.

خوب ابتدا فرض می‌کنیم برای نمایش تصاویر چند حالت داریم مثلا کوچک، متوسط، بزرگ و حالت واقعی (اندازه اصلی).
البته دقت نمایید که این طبقه بندی فرضی بوده و ممکن است برای پروژه‌های مختلف این طبقه بندی متفاوت باشد. (در این پست قصد فقط اشنایی با تغییر اندازه تصاویر است و شاید کد به درستی refactor نشده باشد).
برای تغییر اندازه تصاویر در زمان اجرا یکی از روش ها، می‌تواند استفاده از Handler باشد. خوب برای ایجاد Handler ابتدا در پروژه وب خود بروی پروژه راست کلیک کرده، و گزینه New Item را برگزینید، و در پنجره ظاهر شده مانند تصویر زیر گزینه Generic Handler  را انتخاب نمایید.

پس از ایجاد هندلر، فایل کد آن مانند زیر خواهد بود، ما باید کدهای خود را در متد ProcessRequestبنویسیم.
using System;
using System.Collections.Generic;
using System.Linq;
using System.Web;

namespace PWS.UI.Handler
{
    /// <summary>
    /// Summary description for PhotoHandler
    /// </summary>
    public class PhotoHandler : IHttpHandler
    {

        public void ProcessRequest(HttpContext context)
        {
            context.Response.ContentType = "text/plain";
            context.Response.Write("Hello World");
        }

        public bool IsReusable
        {
            get
            {
                return false;
            }
        }
    }
}

خوب برای نوشتن کد در این مرحله ما باید چند کار انجام دهیم.
1- گرفتن پارامتر‌های ورودی کاربر جهت تغییر سایز از طریق روش‌های انتقال مقادیر بین صفحات (در اینجا استفاده از Query String ).
2-بازیابی تصویر از دیتابیس یا از دیسک به صورت یک آرایه بایتی.
3- تغییر اندازه تصویر مرحله 2 و ارسال تصویر به خروجی.
using System;
using System.Data.SqlClient;
using System.Diagnostics;
using System.Drawing;
using System.Drawing.Drawing2D;
using System.Drawing.Imaging;
using System.Globalization;
using System.IO;
using System.Web;

namespace PWS.UI.Handler
{
    /// <summary>
    /// Summary description for PhotoHandler
    /// </summary>
    public class PhotoHandler : IHttpHandler
    {

        /// <summary>
        /// بازیابی تصویر اصلی از بانک اطلاعاتی
        /// </summary>
        /// <param name="photoId">کد تصویر</param>
        /// <returns></returns>
        private byte[] GetImageFromDatabase(int photoId)
        {
            using (var connection = new SqlConnection("ConnectionString"))
            {
                using (var command = new SqlCommand("Select Photo From tblPhotos Where Id = @PhotoId", connection))
                {
                    command.Parameters.Add(new SqlParameter("@PhotoId", photoId));
                    connection.Open();
                    var result = command.ExecuteScalar();
                    return ((byte[])result);
                }
            }
        }

        /// <summary>
        /// بازیابی فایل از دیسک
        /// </summary>
        /// <param name="photoId">با فرض اینکه نام فایل این است</param>
        /// <returns></returns>
        private byte[] GetImageFromDisk(string photoId /* or somting */)
        {
                using (var sourceStream = new FileStream("Original File Path + id", FileMode.Open, FileAccess.Read))
                {
                    return StreamToByteArray(sourceStream);
                }
        }

        /// <summary>
        /// Streams to byte array.
        /// </summary>
        /// <param name="inputStream">The input stream.</param>
        /// <returns></returns>
        /// <exception cref="System.ArgumentException"></exception>
        static byte[] StreamToByteArray(Stream inputStream)
        {
            if (!inputStream.CanRead)
            {
                throw new ArgumentException();
            }

            // This is optional
            if (inputStream.CanSeek)
            {
                inputStream.Seek(0, SeekOrigin.Begin);
            }

            var output = new byte[inputStream.Length];
            int bytesRead = inputStream.Read(output, 0, output.Length);
            Debug.Assert(bytesRead == output.Length, "Bytes read from stream matches stream length");
            return output;
        }

        /// <summary>
        /// Enables processing of HTTP Web requests by a custom HttpHandler that implements the <see cref="T:System.Web.IHttpHandler" /> interface.
        /// </summary>
        /// <param name="context">An <see cref="T:System.Web.HttpContext" /> object that provides references to the intrinsic server objects (for example, Request, Response, Session, and Server) used to service HTTP requests.</param>
        public void ProcessRequest(HttpContext context)
        {
            // Set up the response settings
            context.Response.ContentType = "image/jpeg";
            context.Response.Cache.SetCacheability(HttpCacheability.Public);
            context.Response.BufferOutput = false;

            // مرحله اول
            int size = 0;
            switch (context.Request.QueryString["Size"])
            {
                case "S":
                    size = 100; //100px
                    break;
                case "M":
                    size = 198; //198px
                    break;
                case "L":
                    size = 500; //500px
                    break;
            }
            byte[] changedImage;
            var id = Convert.ToInt32(context.Request.QueryString["PhotoId"]);
            byte[] sourceImage = GetImageFromDatabase(id);
            // یا
            //byte[] sourceImage = GetImageFromDisk(id.ToString(CultureInfo.InvariantCulture));

            //مرحله 2
            if (size != 0)  //غیر از حالت واقعی تصویر
            {
                changedImage = Helpers.ResizeImageFile(sourceImage, size, ImageFormat.Jpeg);
            }
            else
            {
                changedImage = (byte[])sourceImage.Clone();
            }

            // مرحله 3
            if (changedImage == null) return;
            context.Response.AddHeader("Content-Length", changedImage.Length.ToString(CultureInfo.InvariantCulture));
            context.Response.BinaryWrite(changedImage);
        }

        public bool IsReusable
        {
            get
            {
                return false;
            }
        }
    }
}
در این هندلر ما چند متد اضافه کردیم.
1- متد GetImageFromDatabase: این متد یک کد تصویر را گرفته و آن را از بانک اطلاعاتی بازیابی میکند. (در صورتی که تصویر در بانک ذخیره شده باشد)
2- متد GetImageFromDisk: این متد نام تصویر (با فرض اینکه یک عدد می‌باشد) را به عنوان پارامتر گرفته و آنرا بازیابی می‌کند (در صورتی که تصویر در دیسک ذخیره شده باشد.)
3- متد StreamToByteArray: زمانی که تصویر از فایل خوانده می‌شود به صورت Stream است این متد یک Stream را گرفته و تبدیل به یک آرایه بایتی می‌کند.

در نهایت در متد ProcessRequestتصویر خوانده شده با توجه به پارامترهای ورودی تغییر اندازه داده شده و در نهایت به خروجی نوشته می‌شود.

برای استفاده این هندلر، کافی است در توصیر خود به عنوان مسیر رشته ای شبیه زیر وارد نمایید:
PhotoHandler.ashx?PhotoId=10&Size=S

مانند

<img src='PhotoHandler.ashx?PhotoId=10&Size=S' alt='تصویر ازمایشی' />
پ.ن : هرچند می‌توانستیم کد هارا بهبود داده و خیلی بهینه‌تر بنویسیم اما هدف فقط اشنایی با عمل تغییر اندازه تصویر در زمان اجرا بود، امیدوارم اساتید من ببخشن.

نظرات اقای موسوی تا حدودی اعمال شد و در پست تغییراتی انجام شد.
موفق وموید باشید