اشتراکها
بررسی ویژگی Attribute Splatting
برای تعریف المانهای فرمها نیاز است ویژگیهای قابل توجهی را مانند placeholder ،required ،maxlength و غیره، تعریف کرد که در صورت زیاد بودن تعداد المانهای یک فرم، مدیریت تعریف این ویژگیها مشکل میشود. به همین جهت قابلیت ویژهای مخصوص اینکار به نام Attribute Splatting در Blazor درنظر گرفته شدهاست. برای توضیح آن، ابتدا کامپوننت والد Pages\LearnBlazor\AttributeSplatting.razor و کامپوننت فرزند Pages\LearnBlazor\LearnBlazorComponents\AttributeSplattingChild.razor را ایجاد میکنیم.
در کامپوننت فرزند یا همان AttributeSplattingChild، یک المان را به همراه تعدادی ویژگی تعریف شده مشاهده میکنید:
و کامپوننت والد و یا همان AttributeSplatting.razor، از آن به صورت زیر استفاده میکند:
روش ارسال پارامترها را به کامپوننتهای فرزند، در قسمت پنجم این سری بررسی کردیم. تنها نکتهی جدید آن، تعریف مقادیر پیشفرض پارامترها در کامپوننت فرزند است. برای مثال در حین تعریف المان AttributeSplattingChild در کامپوننت والد، پارامتر Required مقدار دهی نشدهاست. در این حالت، مقدار پیشفرض درج شدهی در کامپوننت فرزند، مورد استفاده قرار میگیرد؛ وگرنه مقادیر تنظیم شدهی توسط کامپوننت والد، حق تقدم بالاتری نسبت به مقادیر پیشفرض خواهند داشت.
مشکل! کامپوننت AttributeSplattingChild که فقط به همراه یک المان است، تا این لحظه نیاز به تعریف سه پارامتر جدید را جهت تامین ویژگیهای آن المان داشتهاست. اگر تعداد این المانها افزایش پیدا کرد، آیا راه بهتری برای مدیریت تعداد بالای ویژگیهای مورد نیاز وجود دارد؟
پاسخ: در یک چنین حالتی میتوان ویژگیهای هر المان را توسط پارامتری از نوع Dictionary مدیریت کرد؛ بجای تعریف تک تک آنها به صورت خواصی مجزا. به این قابلیت، Attribute Splatting میگویند.
در این حالت تمام کدهای AttributeSplattingChild.razor به صورت زیر خلاصه میشوند:
در اینجا با استفاده از دایرکتیو جدید attributes@ میتوان لیستی از key/valueهای ویژگیهای یک المان را به صورت یک دیکشنری دریافت کرد و دیگر نیازی نیست تا تک تک آنها را تبدیل به یک پارامتر و خاصیت عمومی مجزا کرد. در این حالت مقادیری که در سمت کامپوننت فرزند تعریف میشوند، به عنوان مقادیر اولیهی قابل بازنویسی توسط کامپوننت والد، درنظر گرفته خواهند شد (مانند مثال پارامتر Required که عنوان شد).
و همچنین در ادامه کامپوننت والد یا AttributeSplatting.razor نیز به صورت زیر تغییر میکند:
با توجه به اینکه پارامتر InputAttributes، یک شیء دیکشنری را دریافت میکند، فیلد آنرا در قسمت کدهای کامپوننت جاری تعریف کرده و مورد استفاده قرار میدهیم. در این حالت هر مقداری که در سمت والد تنظیم شود، حق تقدم بیشتری نسبت به مقدار پیشفرض ویژگیهای تنظیم شدهی در کامپوننت فرزند خواهد داشت.
ساده سازی روش تعریف key/valueهای شیء دیکشنری Attribute Splatting
تا اینجا موفق شدیم تعداد قابل ملاحظهای از پارامترهای عمومی یک کامپوننت را تنها توسط یک شیء Dictionary مدیریت کنیم. همچنین همانطور که ملاحظه میکنید، هم Dictionary سمت کامپوننت فرزند و هم سمت کامپوننت والد، نیاز به مقدار دهی اولیهای را دارند. این مقدار دهی اولیه را میتوان به نحو دیگری نیز در حین استفادهی از قابلیت Attribute Splatting، انجام داد:
در اینجا مقادیر اولیهی دیکشنری تعریف شده را حذف کردهایم و بجای آنها، این مقادیر اولیه را به صورت ویژگیهای متداول یک المان HTML ای تعریف کردهایم؛ مانند placeholder تعریف شده. برای اینکه یک چنین ویژگیهایی به عنوان key/valueهای دیکشنری تعریف شده قابل استفاده باشند، تنها کافی است خاصیت CaptureUnmatchedValues ویژگی پارامتر را به true تنظیم کرد. در اینجا Unmatched Values، همان ویژگیهایی هستند که در حین تعریف یک المان اضافه شدهاند (مانند placeholder در مثال فوق) اما در حین مقدار دهی اولیهی دیکشنری، تعریف نشدهاند و یا تمام پارامترهای عمومی دیگری که در اینجا ذکر و تعریف نشدهاند. بنابراین تنها یک CaptureUnmatchedValues = true را در سطح یک کامپوننت میتوان تعریف کرد.
پس از این تغییر، کامپوننت والد هم به صورت زیر خلاصه میشود و دیگر نیازی به تعریف و مقدار دهی InputAttributes و یا تعریف مجزای یک دیکشنری را ندارد. در اینجا هر ویژگی که به المان نسبت داده شود، به عنوان Unmatched Values تفسیر شده و مورد استفاده قرار میگیرد.
اگر به تصویر فوق دقت کنید، هرچند در کامپوننت والد مقدار placeholder، به متن دیگری تنظیم شده، اما متن تنظیم شدهی در کامپوننت فرزند، تقدم بیشتری پیدا کرده و نمایش داده شدهاست. علت اینجا است که محل قرارگیری آن در مثال فوق، در سمت راست دایرکتیو attributes@ است. اگر آنرا در سمت چپ attributes@ قرار دهیم، حق تقدم attributes@ بیشتر شده و مقدار تنظیم شدهی در سمت کامپوننت والد، بجای placeholder اولیهی تعریف شدهی در اینجا مورد استفاده قرار میگیرد:
روش انتقال پارامترها به چندین زیر سطح
در قسمت قبل، ParentComponent.razor و ChildComponent.razor را تعریف و تکمیل کردیم. هدف از آنها، بررسی ویژگی Render Fragmentها بود. در ادامهی آن، یک زیر کامپوننت دیگر را نیز به نام Pages\LearnBlazor\LearnBlazorComponents\GrandChildComponent.razor اضافه میکنیم. هدف این است که کامپوننت Parent، کامپوننت Child را فراخوانی کند و کامپوننت Child، کامپوننت GrandChild را تا یک سلسله مراتب از کامپوننتها را تشکیل دهیم.
محتوای GrandChildComponent را هم بسیار ساده نگه میداریم، تا پارامتری رشتهای را دریافت کرده و نمایش دهد:
در ChildComponent، کامپوننت GrandChild را به نحو زیر فراخوانی کرده و پارامتری را به آن ارسال میکنیم:
و اکنون در بالاترین سطح این سلسه مراتبی که مشاهده میکنید یعنی کامپوننت Parent، این پیام MessageForGrandChild را مقدار دهی خواهیم کرد تا توسط GrandChildComponent نمایش داده شود:
همانطور که مشاهده میکنید، انتقال متداول یک پارامتر، از بالاترین سطح سلسه مراتب کامپوننتها به پایینترین سطح موجود، نیاز به مقدار قابل ملاحظهای کد تکراری را دارد. همچنین برای نمونه پارامتر انتقالی تعریف شدهی در کامپوننت Child، اصلا در آن کامپوننت استفاده نمیشود و هدف از آن، متصل کردن یک سطح بالاتر، به یک سطح پایینتر است.
بنابراین اکنون این سؤال مطرح میشود که آیا میتوان پارامتری را در همان کامپوننت Parent تعریف کرد که توسط کامپوننت GrandChild قابل شناسایی و استفاده باشد، بدون اینکه کامپوننت Child را در این بین تغییر دهیم؟
پاسخ: بله. برای اینکار ویژگیهای CascadingValue و CascadingParameter در Blazor پیش بینی شدهاند.
در ابتدا، پارامتر MessageForGrandChild کامپوننت Child حذف کرده و سپس آنرا توسط کامپوننت توکار CascadingValue محصور میکنیم. در اینجا نیاز است مقدار انتقالی را نیز مشخص کنیم:
پس از این تعریف، به کامپوننت Child مراجعه کرده و پارامتر MessageForGrandChild آنرا حذف میکنیم؛ چون دیگر نیازی به آن نیست. همچنین در این کامپوننت، فراخوانی GrandChildComponent نیز به صورت زیر خلاصه شده و دیگر نیازی به ذکر پارامتر انتقالی MessageForGrandChild حذف شده را ندارد:
در آخر به کامپوننت GrandChild مراجعه کرده و اینبار پارامتر مورد استفادهی در آنرا با ویژگی جدید CascadingParameter مزین میکنیم:
چند نکته:
- در اینجا نوع CascadingParameter تعریف شده، باید با نوع Value کامپوننت CascadingValue، در بالاترین سطح سلسله مراتب کامپوننتها، یکی باشد.
- نام CascadingParameter تعریف شده مهم نیست. فقط نوع آن مهم است.
- تمام کامپوننتهای موجود و پوشش داده شدهی در سلسله مراتب جاری، قابلیت تعریف CascadingParameter ای مانند مثال فوق را دارند و این تعریف، محدود به پایینترین سطح موجود نیست. برای مثال در اینجا در کامپوننت Child هم در صورت نیاز میتوان همین CascadingParameter را تعریف و استفاده کرد.
روش تعریف پارامترهای آبشاری نامدار
تا اینجا روش انتقال یک پارامتر را از بالاترین سطح، به پایینترین سطح سلسله مراتب کامپوننتهای تعریف شده، بررسی کردیم. اکنون شاید این سؤال مطرح شود که اگر خواستیم بیش از یک پارامتر را بین اجزای این سلسله، به اشتراک بگذاریم چه باید کرد؟
در این حالت میتوان پارامتر جدید را توسط یک کامپوننت CascadingValue تو در تو، به صورت زیر معرفی کرد؛ که اینبار نامدار نیز هست:
برای نمونه در این مثال، عدد 7 نیز قرار است در اختیار سلسله مراتب شروع شدهی از کامپوننت جاری، قرار گیرد. به همین جهت یک CascadingValue تو در توی مختص آن نیز تعریف شدهاست که اینبار نامش GrandParentsNumber است.
پس از این تغییر، GrandChildComponent، این پارامترهای نامدار را از طریق ذکر صریح خاصیت Name ویژگی CascadingParameter، دریافت میکند:
یک نکته: چون نوع پارامترهای ارسالی یکی نیست، الزامی به ذکر نام آنها نبود. در این حالت بر اساس نوع پارامترهای آبشاری، عملیات اتصال مقادیر صورت میگیرد. اما اگر نوع هر دو را برای مثال رشتهای تعریف میکردیم، مقدار Number، بر روی مقدار MessageForGrandChild بازنویسی میشد. یعنی در UI، هر دو پارامتر هم نوع، یک مقدار را نمایش میدادند که در حقیقت مقدار پایینترین CascadingValue تعریف شدهاست. بنابراین ذکر نام پارامترهای آبشاری، روشیاست جهت تمایز قائل شدن بین پارامترهای هم نوع.
کدهای کامل این مطلب را از اینجا میتوانید دریافت کنید: Blazor-5x-Part-09.zip
برای تعریف المانهای فرمها نیاز است ویژگیهای قابل توجهی را مانند placeholder ،required ،maxlength و غیره، تعریف کرد که در صورت زیاد بودن تعداد المانهای یک فرم، مدیریت تعریف این ویژگیها مشکل میشود. به همین جهت قابلیت ویژهای مخصوص اینکار به نام Attribute Splatting در Blazor درنظر گرفته شدهاست. برای توضیح آن، ابتدا کامپوننت والد Pages\LearnBlazor\AttributeSplatting.razor و کامپوننت فرزند Pages\LearnBlazor\LearnBlazorComponents\AttributeSplattingChild.razor را ایجاد میکنیم.
در کامپوننت فرزند یا همان AttributeSplattingChild، یک المان را به همراه تعدادی ویژگی تعریف شده مشاهده میکنید:
<div> <h4 class="text-primary pt-3">Attribute Splatting Child Component</h4> <input id="roomName" placeholder="@Placeholder" required="@Required" maxlength="@MaxLength" class="form-control" /> </div> @code { [Parameter] public string Placeholder { get; set; } = "Initial Text"; [Parameter] public string Required { get; set; } = "required"; [Parameter] public string MaxLength { get; set; } = "10"; }
@page "/AttributeSplatting" <h1>Attribute Splatting</h1> <AttributeSplattingChild Placeholder="Enter the Room Name From Parent" MaxLength="5"> </AttributeSplattingChild>
مشکل! کامپوننت AttributeSplattingChild که فقط به همراه یک المان است، تا این لحظه نیاز به تعریف سه پارامتر جدید را جهت تامین ویژگیهای آن المان داشتهاست. اگر تعداد این المانها افزایش پیدا کرد، آیا راه بهتری برای مدیریت تعداد بالای ویژگیهای مورد نیاز وجود دارد؟
پاسخ: در یک چنین حالتی میتوان ویژگیهای هر المان را توسط پارامتری از نوع Dictionary مدیریت کرد؛ بجای تعریف تک تک آنها به صورت خواصی مجزا. به این قابلیت، Attribute Splatting میگویند.
در این حالت تمام کدهای AttributeSplattingChild.razor به صورت زیر خلاصه میشوند:
<div> <h4 class="text-primary pt-3">Attribute Splatting Child Component</h4> <input id="roomName" @attributes="InputAttributes" class="form-control" /> </div> @code { [Parameter] public Dictionary<string, object> InputAttributes { get; set; } = new Dictionary<string, object> { { "required" , "required"}, { "placeholder", "Initial Text"}, { "maxlength", 10} }; }
و همچنین در ادامه کامپوننت والد یا AttributeSplatting.razor نیز به صورت زیر تغییر میکند:
@page "/AttributeSplatting" <h1>Attribute Splatting</h1> <AttributeSplattingChild InputAttributes="InputAttributesFromParent"></AttributeSplattingChild> @code{ Dictionary<string, object> InputAttributesFromParent = new Dictionary<string, object> { { "required" , "required"}, { "placeholder", "Enter the Room Name From Parent"}, { "maxlength", 5} }; }
ساده سازی روش تعریف key/valueهای شیء دیکشنری Attribute Splatting
تا اینجا موفق شدیم تعداد قابل ملاحظهای از پارامترهای عمومی یک کامپوننت را تنها توسط یک شیء Dictionary مدیریت کنیم. همچنین همانطور که ملاحظه میکنید، هم Dictionary سمت کامپوننت فرزند و هم سمت کامپوننت والد، نیاز به مقدار دهی اولیهای را دارند. این مقدار دهی اولیه را میتوان به نحو دیگری نیز در حین استفادهی از قابلیت Attribute Splatting، انجام داد:
<div> <h4 class="text-primary pt-3">Attribute Splatting Child Component</h4> <input id="roomName" @attributes="InputAttributes" placeholder="Initial Text" class="form-control" /> </div> @code { [Parameter(CaptureUnmatchedValues = true)] public Dictionary<string, object> InputAttributes { get; set; } = new Dictionary<string, object>(); }
پس از این تغییر، کامپوننت والد هم به صورت زیر خلاصه میشود و دیگر نیازی به تعریف و مقدار دهی InputAttributes و یا تعریف مجزای یک دیکشنری را ندارد. در اینجا هر ویژگی که به المان نسبت داده شود، به عنوان Unmatched Values تفسیر شده و مورد استفاده قرار میگیرد.
@page "/AttributeSplatting" <h1>Attribute Splatting</h1> <AttributeSplattingChild placeholder="Placeholder default"></AttributeSplattingChild>
اگر به تصویر فوق دقت کنید، هرچند در کامپوننت والد مقدار placeholder، به متن دیگری تنظیم شده، اما متن تنظیم شدهی در کامپوننت فرزند، تقدم بیشتری پیدا کرده و نمایش داده شدهاست. علت اینجا است که محل قرارگیری آن در مثال فوق، در سمت راست دایرکتیو attributes@ است. اگر آنرا در سمت چپ attributes@ قرار دهیم، حق تقدم attributes@ بیشتر شده و مقدار تنظیم شدهی در سمت کامپوننت والد، بجای placeholder اولیهی تعریف شدهی در اینجا مورد استفاده قرار میگیرد:
<input id="roomName" placeholder="Initial Text" @attributes="InputAttributes" class="form-control" />
روش انتقال پارامترها به چندین زیر سطح
در قسمت قبل، ParentComponent.razor و ChildComponent.razor را تعریف و تکمیل کردیم. هدف از آنها، بررسی ویژگی Render Fragmentها بود. در ادامهی آن، یک زیر کامپوننت دیگر را نیز به نام Pages\LearnBlazor\LearnBlazorComponents\GrandChildComponent.razor اضافه میکنیم. هدف این است که کامپوننت Parent، کامپوننت Child را فراخوانی کند و کامپوننت Child، کامپوننت GrandChild را تا یک سلسله مراتب از کامپوننتها را تشکیل دهیم.
محتوای GrandChildComponent را هم بسیار ساده نگه میداریم، تا پارامتری رشتهای را دریافت کرده و نمایش دهد:
<div class="row"> <h4 class="text-primary pl-4 pt-2 col-12">Grand Child Component</h4> <br /> <p> There is a message - @MessageForGrandChild </p> </div> @code { [Parameter] public string MessageForGrandChild { get; set; } }
<div class="mt-2"> <GrandChildComponent MessageForGrandChild="@MessageForGrandChild"></GrandChildComponent> </div> @code { [Parameter] public string MessageForGrandChild { get; set; } // ... }
<ChildComponent MessageForGrandChild="This is a message from Grand Parent" Title="This is the second child component"> <p><b>@MessageText</b></p> </ChildComponent>
بنابراین اکنون این سؤال مطرح میشود که آیا میتوان پارامتری را در همان کامپوننت Parent تعریف کرد که توسط کامپوننت GrandChild قابل شناسایی و استفاده باشد، بدون اینکه کامپوننت Child را در این بین تغییر دهیم؟
پاسخ: بله. برای اینکار ویژگیهای CascadingValue و CascadingParameter در Blazor پیش بینی شدهاند.
در ابتدا، پارامتر MessageForGrandChild کامپوننت Child حذف کرده و سپس آنرا توسط کامپوننت توکار CascadingValue محصور میکنیم. در اینجا نیاز است مقدار انتقالی را نیز مشخص کنیم:
<CascadingValue Value="@MessageForGrandChild"> <ChildComponent Title="This is the second child component"> <p><b>@MessageText</b></p> </ChildComponent> </CascadingValue> @code { string MessageForGrandChild = "This is a message from Grand Parent";
<GrandChildComponent></GrandChildComponent>
[CascadingParameter] public string MessageForGrandChild { get; set; }
چند نکته:
- در اینجا نوع CascadingParameter تعریف شده، باید با نوع Value کامپوننت CascadingValue، در بالاترین سطح سلسله مراتب کامپوننتها، یکی باشد.
- نام CascadingParameter تعریف شده مهم نیست. فقط نوع آن مهم است.
- تمام کامپوننتهای موجود و پوشش داده شدهی در سلسله مراتب جاری، قابلیت تعریف CascadingParameter ای مانند مثال فوق را دارند و این تعریف، محدود به پایینترین سطح موجود نیست. برای مثال در اینجا در کامپوننت Child هم در صورت نیاز میتوان همین CascadingParameter را تعریف و استفاده کرد.
روش تعریف پارامترهای آبشاری نامدار
تا اینجا روش انتقال یک پارامتر را از بالاترین سطح، به پایینترین سطح سلسله مراتب کامپوننتهای تعریف شده، بررسی کردیم. اکنون شاید این سؤال مطرح شود که اگر خواستیم بیش از یک پارامتر را بین اجزای این سلسله، به اشتراک بگذاریم چه باید کرد؟
در این حالت میتوان پارامتر جدید را توسط یک کامپوننت CascadingValue تو در تو، به صورت زیر معرفی کرد؛ که اینبار نامدار نیز هست:
<CascadingValue Value="@MessageForGrandChild" Name="MessageFromGrandParent"> <CascadingValue Value="@Number" Name="GrandParentsNumber"> <ChildComponent Title="This is the second child component"> <p><b>@MessageText</b></p> </ChildComponent> </CascadingValue> </CascadingValue> @code { string MessageForGrandChild = "This is a message from Grand Parent"; int Number = 7;
پس از این تغییر، GrandChildComponent، این پارامترهای نامدار را از طریق ذکر صریح خاصیت Name ویژگی CascadingParameter، دریافت میکند:
<div class="row"> <h4 class="text-primary pl-4 pt-2 col-12">Grand Child Component</h4> <br /> There is a message: @Message <br /> GrandParentsNumber: @Number </div> @code { [CascadingParameter(Name = "MessageFromGrandParent")] public string Message { get; set; } [CascadingParameter(Name = "GrandParentsNumber")] public int Number { get; set; } }
یک نکته: چون نوع پارامترهای ارسالی یکی نیست، الزامی به ذکر نام آنها نبود. در این حالت بر اساس نوع پارامترهای آبشاری، عملیات اتصال مقادیر صورت میگیرد. اما اگر نوع هر دو را برای مثال رشتهای تعریف میکردیم، مقدار Number، بر روی مقدار MessageForGrandChild بازنویسی میشد. یعنی در UI، هر دو پارامتر هم نوع، یک مقدار را نمایش میدادند که در حقیقت مقدار پایینترین CascadingValue تعریف شدهاست. بنابراین ذکر نام پارامترهای آبشاری، روشیاست جهت تمایز قائل شدن بین پارامترهای هم نوع.
کدهای کامل این مطلب را از اینجا میتوانید دریافت کنید: Blazor-5x-Part-09.zip
نظرات مطالب
رسم نمودار توسط Kendo Chart
از خاصیت چرخش آن باید استفاده کنید:
<div id="chart"></div> <script> $("#chart").kendoChart({ series: [{ data: [1, 2, 3] }], valueAxis: { notes: { label: { rotation: 90 }, data: [{ value: 1 }] } } }); </script>
اشتراکها
وِیژگی های EF در نسخه های مختلف
Jon P. Smith, author of Entity Framework Core in Action, explains what a multi-tenant app is and then digs into the things you need to do to make a multi-tenant app using ASP.NET Core with EF Core.
00:00 Countdown
02:19 Introduction and Community Links
18:25 What are multi-tenant web applications?
21:14 Single level multi-tenant demo
29:00 Partitioning tenants with EF Core QueryFilter
38:00 Admin features: creating users and tenants
43:00 Q&A
43:00 Hierarchical multi-tenant
59:00 How to get started
1:06:30 Database sharding and connection string management
1:16:30 Scaling with Azure SQL Elastic Pools
1:19:00 Conclusion
Identity یکی از Attributeهایی که در SQL Server به ازای Columnهای عددی میتوان در نظر گرفت. به طور خیلی ساده هنگامی که این Attribute به ازای یک فیلد عددی تنظیم گردد. چنانچه رکوردی در جدول مربوط به Identity درج شود فیلد Identity مقداری را به طور اتوماتیک دریافت خواهد نمود.
نحوه دریافت مقدار به ازای فیلد Identity با توجه به آخرین مقدار آن و گام افزایش است که در هنگام ایجاد identity تعریف میگردد.
برای ایجاد یک فیلد از نوع Identity میتوانید زمانیکه جدول خود را ایجاد میکنید این Attribute را به فیلد مورد نظر خود تخصیص دهید.
مثال 1 : این مثال نحوه ایجاد یک فیلد از نوع Identity را نمایش میدهد.
USE tempdb GO CREATE TABLE Customers1 ( ID INT IDENTITY,-- ID INT IDENTITY(1,1) Name NVARCHAR(100), [Address] NVARCHAR(200) ) GO
همانطور که در مثال 1 مشاهده میکنید فیلد ID از نوع Identity تعریف شده است. در این حالت (ID int IDENTITY) مقدار شروع و گام افزایش به ازای این فیلد 1 در نظر گرفته خواهد شد. در این صورت اگر چند رکورد زیر را به ازای این جدول درج کنید. مقدار Identity به صورت زیر خواهد بود.
INSERT INTO Customers1 (Name,[Address]) VALUES (N'مسعود',N'میانه'), (N'فرید',N'میانه'), (N'احمد',N'میانه') GO SELECT * FROM Customers1
مثال 2 : این مثال نحوه ایجاد یک فیلد از نوع Identity به همراه مقدار شروع و گام افزایش را مشخص میکند.
USE tempdb GO CREATE TABLE Customers2 ( ID INT IDENTITY(100,2), Name NVARCHAR(100), [Address] NVARCHAR(200) ) GO
همانطور که در مثال 2 مشاهده میکنید فیلد ID از نوع Identity تعریف شده است و مقدار شروع آن از 100 و همچنین گام افزایش 2 در نظر گرفته شده است. در این صورت اگر چند رکورد زیر را به ازای این جدول درج کنید. مقدار Identity به صورت زیر خواهد بود.
INSERT INTO Customers2 (Name,[Address]) VALUES (N'مسعود',N'میانه'), (N'فرید',N'میانه'), (N'احمد',N'میانه') GO SELECT * FROM Customers2
مثال 3 : این مثال نحوه تنظیم یک فیلد به صورت Identity را در محیط SQL Server Management Studio (SSMS) آموزش میدهد.
1- برای شروع کار همانند تصویر زیر بر روی قسمت Table کلیک راست کنید و گزینه New Table… را انتخاب کنید.
2- پس از نمایش پنجره زیر فیلدی را که میخواهید از نوع Identity باشد را انتخاب کرده و در قسمت Column Properties خصیصه Is Identity را برابر Yes قرار دهید تا فیلد مورد نظر شما از نوع Identity در نظر گرفته شود. لازم به ذکر است که Identity Seed مقدار شروع و Identity Increment گام افزایش را مشخص مینماید.