وحید نصیری وحید نصیری
مطالب
Angular Material 6x - قسمت هفتم - کار با انواع قالب‌ها
در این قسمت می‌خواهیم روش تغییر رنگ‌های قالب‌های پیش‌فرض Angular Material را به همراه تغییر پویای آن‌ها در زمان اجرا، بررسی کنیم. همچنین Angular Material از راست به چپ نیز به خوبی پشتیبانی می‌کند که مثالی از آن‌را در ادامه بررسی خواهیم کرد.


بررسی ساختار یک قالب Angular Material

قالب، مجموعه‌ای از رنگ‌ها است که به کامپوننت‌های Angular Material اعمال می‌شود. هر قالب از چندین جعبه‌رنگ یا palette تشکیل می‌شود:
- primary palette: به صورت گسترده‌ای در تمام کامپوننت‌ها مورد استفاده‌است.
- accent palette: به المان‌های تعاملی انتساب داده می‌شود.
- warn palette: برای نمایش خطاها و اخطارها بکار می‌رود.
- foreground palette: برای متون و آیکن‌ها استفاده می‌شود.
- background palette: برای پس‌زمینه‌ی المان‌ها بکار می‌رود.

روش انتخاب این جعبه رنگ‌ها نیز به صورت زیر است:
<mat-card>
  Main Theme:
  <button mat-raised-button color="primary">
    Primary
  </button>
  <button mat-raised-button color="accent">
    Accent
  </button>
  <button mat-raised-button color="warn">
    Warning
  </button>
</mat-card>
در Angular Material تمام قالب‌ها استاتیک بوده و در زمان کامپایل برنامه به صورت خودکار به آن اضافه می‌شوند. به همین جهت برنامه نیازی به تشکیل این اجزا و کامپایل یک قالب را در زمان آغاز آن ندارد.
همانطور که در قسمت اول این سری نیز بررسی کردیم، بسته‌ی Angular Material به همراه چندین قالب از پیش طراحی شده‌است (قالب‌های از پیش آماده‌ی متریال را در پوشه‌ی node_modules\@angular\material\prebuilt-themes می‌توانید مشاهده کنید) و در حین اجرای برنامه تنها یکی از آن‌ها که در فایل styles.css ذکر شده‌است، مورد استفاده قرار می‌گیرد.
اگر نیاز به سفارشی سازی بیشتری وجود داشته باشد، می‌توان قالب‌های ویژه‌ی خود را نیز طراحی کرد. این قالب جدید باید mat-core() sass mixin را import کند که حاوی تمام شیوه‌نامه‌های مشترک بین کامپوننت‌ها است. این مورد باید تنها یکبار به کل برنامه الحاق شود تا حجم آن‌را بیش از اندازه زیاد نکند. سپس این قالب سفارشی، جعبه رنگ‌های خاص خودش را معرفی می‌کند. در ادامه این جعبه رنگ‌ها توسط توابع mat-light-theme و یا mat-dark-theme ترکیب شده و مورد استفاده قرار می‌گیرند. سپس این قالب را include خواهیم کرد. به این ترتیب یک قالب سفارشی Angular Material، چنین طرحی را دارد:
@import '~@angular/material/theming';
@include mat-core();

$candy-app-primary: mat-palette($mat-indigo);
$candy-app-accent: mat-palette($mat-pink, A200, A100, A400);
$candy-app-warn: mat-palette($mat-red);

$candy-app-theme: mat-light-theme($candy-app-primary, $candy-app-accent, $candy-app-warn);

@include angular-material-theme($candy-app-theme);
اعداد و ارقامی را که در اینجا ملاحظه می‌کنید، در سیستم رنگ‌های طراحی متریال به darker hue و lighter hue تفسیر می‌شوند. همچنین امکان سفارشی سازی تایپوگرافی آن نیز وجود دارد.
ذکر جعبه رنگ اخطار در اینجا اختیاری است و اگر ذکر نشود به قرمز تنظیم خواهد شد.

ایجاد یک قالب سفارشی جدید Angular Material

برای ایجاد یک قالب سفارشی نیاز است از فایل‌های sass استفاده کرد. بنابراین بهترین روش ایجاد برنامه‌های Angular Material در ابتدای کار، ذکر صریح نوع style مورد استفاده به sass است: 
 ng new MyProjectName --style=sass
اگر اینکار را انجام نداده‌ایم و حالت پیش‌فرض پروژه همان css است، مهم نیست. می‌توان فایل قالب سفارشی را در یک فایل با پسوند custom.theme.scss نیز در پوشه‌ی src قرار داد و سپس آن‌را در فایل angular.json مشخص کرد تا به صورت css کامپایل شده و مورد استفاده قرار گیرد: 
"styles": [
   "node_modules/material-design-icons/iconfont/material-icons.css",
   "src/styles.css",
   "src/custom.theme.scss"
],
بدیهی است اگر از ابتدا style=sass را تنظیم کرده بودیم، نیازی به ایجاد این فایل اضافی نبود و همان styles.scss اصلی را می‌شد ویرایش کرد و در این حالت فایل angular.json بدون تغییر باقی می‌ماند.
پس از افزودن و تنظیم فایل custom.theme.scss، به فایل styles.css مراجعه کرده و قالب فعلی را به صورت comment در می‌آوریم:
/* @import "~@angular/material/prebuilt-themes/indigo-pink.css"; */

body {
  margin: 0;
}
سپس فایل src\custom.theme.scss را به صورت زیر تکمیل می‌کنیم:
@import '~@angular/material/theming';
@include mat-core();

$my-app-primary: mat-palette($mat-blue-grey);
$my-app-accent:  mat-palette($mat-pink, 500, 900, A100);
$my-app-warn:    mat-palette($mat-deep-orange);

$my-app-theme: mat-light-theme($my-app-primary, $my-app-accent, $my-app-warn);

@include angular-material-theme($my-app-theme);

.alternate-theme {
  $alternate-primary: mat-palette($mat-light-blue);
  $alternate-accent:  mat-palette($mat-yellow, 400);

  $alternate-theme: mat-light-theme($alternate-primary, $alternate-accent);

  @include angular-material-theme($alternate-theme);
}
که در اینجا شامل مراحل import فایل‌های پایه‌ی Angular Material، تعریف جعبه رنگ جدید، ترکیب آن‌ها و در نهایت include آن‌ها می‌باشد.

در اینجا روش تعریف یک قالب دوم (alternate-theme) را نیز مشاهده می‌کنید. علت تعریف قالب دوم در همین فایل جاری، کاهش حجم نهایی برنامه است. از این جهت که اگر alternate-themeها را در فایل‌های scss دیگری قرار دهیم، مجبور به import تعاریف اولیه‌ی قالب‌های Angular Material در هرکدام به صورت جداگانه‌ای خواهیم بود که حجم قابل ملاحظه‌ای را به خود اختصاص می‌دهند. به همین جهت قالب‌های دیگر را نیز در همینجا به صورت کلاس‌های ثانویه تعریف خواهیم کرد.
 در این حالت روش استفاده‌ی از این قالب ثانویه به صورت زیر می‌باشد:
<mat-card class="alternate-theme">
  Alternate Theme:
  <button mat-raised-button color="primary">
    Primary
  </button>
  <button mat-raised-button color="accent">
    Accent
  </button>
  <button mat-raised-button color="warn">
    Warning
  </button>
</mat-card>

پس از افزودن فایل src\custom.theme.scss به برنامه، اگر آن‌را اجرا کنیم به خروجی زیر خواهیم رسید:




افزودن امکان انتخاب پویای قالب‌ها به برنامه

قصد داریم به منوی برنامه که اکنون گزینه‌ی new contact را به همراه دارد، گزینه‌ی toggle theme را هم جهت تغییر پویای قالب اصلی برنامه اضافه کنیم. به همین جهت فایل toolbar.component.html را گشوده و به صورت زیر تغییر می‌دهیم:
  <mat-menu #menu="matMenu">
    <button mat-menu-item (click)="openAddContactDialog()">New Contact</button>
    <button mat-menu-item (click)="toggleTheme.emit()">Toggle theme</button>
  </mat-menu>
در اینجا دکمه‌ای به منو اضافه شده‌است که سبب صدور رخدادی به والد آن یا همان sidenav خواهد شد. علت اینجا است که تغییر قالب را در sidenav، که در برگیرنده‌ی router-outlet است، می‌توان به کل برنامه اعمال کرد.
بنابراین جهت تبادل اطلاعات بین toolbar و sidenav از یک رخ‌داد استفاده خواهیم کرد. برای این منظور فایل toolbar.component.ts را گشوده و این رخ‌داد را به آن اضافه می‌کنیم:
export class ToolbarComponent implements OnInit {

  @Output() toggleTheme = new EventEmitter<void>();
پس از این تعریف، به sidenav.component.html مراجعه کرده و به این رخ‌داد گوش فرا می‌دهیم:
<app-toolbar (toggleTheme)="toggleTheme()" (toggleSidenav)="sidenav.toggle()"></app-toolbar>
متد toggleTheme را نیز به صورت زیر به sidenav.component.ts اضافه می‌کنیم:
export class SidenavComponent {

  isAlternateTheme = false;

  toggleTheme() {
    this.isAlternateTheme = !this.isAlternateTheme;
  }
}
در اینجا یک خاصیت عمومی boolean را با کلیک بر روی گزینه‌ی منوی Toggle theme، به true و یا false تنظیم می‌کنیم. اکنون از این مقدار جهت تغییر css قالب sidenav استفاده خواهیم کرد:
<mat-sidenav-container fxLayout="row" class="app-sidenav-container" fxFill 
   [class.alternate-theme]="isAlternateTheme">
به این ترتیب اگر مقدار isAlternateTheme مساوی true باشد، کلاس alternate-theme به قالب sidenav به صورت پویا اعمال خواهد شد و برعکس. در تصویر زیر نمونه‌ای از تغییر پویای قالب برنامه را مشاهده می‌کنید:




افزودن پشتیبانی از راست به چپ به قالب برنامه

اگر به mat-sidenav-container ویژگی dir=rtl را اضافه کنیم، قالب برنامه راست به چپ خواهد شد. در ادامه می‌خواهیم شبیه به حالت تغییر پویای قالب سایت، گزینه‌ای را به منوی برنامه جهت تغییر جهت برنامه نیز اضافه کنیم. برای این منظور به قالب toolbar.component.html مراجعه کرده و گزینه‌ی Toggle dir را به آن اضافه می‌کنیم:
  <mat-menu #menu="matMenu">
    <button mat-menu-item (click)="openAddContactDialog()">New Contact</button>
    <button mat-menu-item (click)="toggleTheme.emit()">Toggle theme</button>
    <button mat-menu-item (click)="toggleDir.emit()">Toggle dir</button>
  </mat-menu>
سپس این رخ‌داد را که قرار است در نهایت به sidenav منتقل شود، به صورت زیر به toolbar.component.ts اضافه می‌کنیم:
export class ToolbarComponent implements OnInit {

  @Output() toggleDir = new EventEmitter<void>();
اکنون در sidenav.component.html به این ر‌خ‌داد گوش فرا خواهیم داد:
<app-toolbar (toggleDir)="toggleDir()" 
(toggleTheme)="toggleTheme()" 
(toggleSidenav)="sidenav.toggle()"></app-toolbar>
متد toggleDir در sidenav.component.ts به صورت زیر پیاده سازی می‌شود:
export class SidenavComponent implements OnInit, OnDestroy {

  dir = "ltr";

  toggleDir() {
    this.dir = this.dir === "ltr" ? "rtl" : "ltr";
  }
}
و در نهایت این جهت را به mat-sidenav-container در فایل sidenav.component.html اعمال می‌کنیم:
<mat-sidenav-container fxLayout="row" class="app-sidenav-container" fxFill [dir]="dir"
  [class.alternate-theme]="isAlternateTheme">
در تصویر زیر نمونه‌ای از تغییر پویای جهت برنامه را مشاهده می‌کنید:




کدهای کامل این قسمت را از اینجا می‌توانید دریافت کنید: MaterialAngularClient-06.zip
برای اجرای آن:
الف) ابتدا به پوشه‌ی src\MaterialAngularClient وارد شده و فایل‌های restore.bat و ng-build-dev.bat را اجرا کنید.
ب) سپس به پوشه‌ی src\MaterialAspNetCoreBackend\MaterialAspNetCoreBackend.WebApp وارد شده و فایل‌های restore.bat و dotnet_run.bat را اجرا کنید.
اکنون برنامه در آدرس https://localhost:5001 قابل دسترسی است.
‫۶ سال و ۳ ماه قبل، سه‌شنبه ۲۶ تیر ۱۳۹۷، ساعت ۱۲:۳۵
م زارع م زارع
مطالب
کار با Razor در ASP.NET Core 2.0
پیش نویس: این مقاله ترجمه شده فصل 5 کتاب Pro Asp.Net Core MVC2 می‌باشد.


ایجاد یک پروژه با استفاده Razor

در ادامه با هم یک مثال را با استفاده از Razor ایجاد می‌کنیم. یک پروژه جدید را با قالب Empty و با نام Razor ایجاد می‌کنیم.

مراحل:

1- ابتدا در کلاس startup قابلیت MVC را فعال می‌کنیم؛ با قرار دادن کد زیر در متد ConfigureServices:
 services.AddMvc();
و بعد کد زیر را که مربوط به اجرای پروژه‌ی hello Word است ، از متد Configure حذف می‌کنیم:
app.Run(async (context) =>
{
   await context.Response.WriteAsync("Hello World!");
});
در نهایت محتویات  فایل StartUp به صورت زیر می‌باشد:

namespace Razor
{
    public class Startup
    {
        // This method gets called by the runtime. Use this method to add services to the container.
        // For more information on how to configure your application, visit https://go.microsoft.com/fwlink/?LinkID=398940
        public void ConfigureServices(IServiceCollection services)
        {
            services.AddMvc();
        }

        // This method gets called by the runtime. Use this method to configure the HTTP request pipeline.
        public void Configure(IApplicationBuilder app, IHostingEnvironment env)
        {
            if (env.IsDevelopment())
            {
                app.UseDeveloperExceptionPage();
            }

            //app.Run(async (context) =>
            //{
            //    await context.Response.WriteAsync("Hello World!");
            //});
        }
    }
}


ایجاد یک Model
 یک پوشه جدید را به نام Models ایجاد و بعد در این پوشه یک کلاس را به نام Product ایجاد می‌کنیم و کدهای زیر را در آن قرار میدهیم:
namespace Razor.Models
{
    public class Product
    {
        public int ProductID { get; set; }
        public string Name { get; set; }
        public string Description { get; set; }
        public decimal Price { get; set; }
        public string Category { set; get; }
    }
}

ایجاد Controller
تنظیمات پیشفرض را در فایل Startup انجام داده‌ایم. درخواست‌هایی را که توسط کاربر ارسال میشوند، به controller پیشفرضی که نامش در اینجا Home است، ارسال می‌کند. حالا ما یک پوشه جدید را به نام Controllers ایجاد می‌کنیم و در آن یک کنترلر جدید را به نام HomeController ایجاد می‌کنیم و کدهای زیر را در آن قرار میدهیم:
namespace Razor.Controllers
{
    public class HomeController : Controller
    {
        // GET: /<controller>/
        public ViewResult Index()
        {
            Product myProduct = new Product
            {
                ProductID = 1,
                Name = "Kayak",
                Description = "A boat for one person",
                Category = "Watersports",
                Price = 275M
            };
            return View(myProduct);
        }
    }
}
در این کلاس یک Action Method را به نام index ایجاد می‌کنیم. سپس در آن یک شیء را از مدل ایجاد و مقدار دهی و آن‌را به View ارسال می‌کنیم تا در زمان بارگذاری View از این شیء استفاده نماییم. نیاز نیست نام View را مشخص کنید. به صورت پیشفرض نام View با نام اکشن متد یکسان می‌باشد.

 
ایجاد View
 برای ایجاد یک View پیشفرض برای Action Method فوق در پوشه Views/Home یک MVC View Page (Razor View Page) را به نام Index.schtml ایجاد می‌کنیم.
- نکته1: پوشه View و داخل آن Home را ایجاد کنید.
- نکته2: معادل MVC View Page در نسخه جدید، Razor View می‌باشد. اگر در لیست این آیتم را انتخاب کنید، در توضیحات پنل سمت راست میتوانید این مطلب را مشاهده کنید.
- نکته3: دقت نمایید برای اینکه پروژه net Core2. باشد و تمام مشخصات موردنظر را داشته باشد، باید نگارش ویژوال استودیو VS 2017.15.6.6 و یا بیشتر باشد.
  
@model Razor.Models.Product
@{
    Layout = null;
}

<!DOCTYPE html>
<html>
<head>
    <meta name="viewport" content="width=device-width"/>
    <title>Index</title>
</head>
<body>
    Content will go here
</body>
</html>

تا اینجا ما یک پروژه ساده را ایجاد نموده‌ایم که قابلیت استفاده‌ی از Razor را هم دارد. در ادامه نحوه‌ی استفاده از امکانات Razor شرح داده میشوند.


استفاده از Model در یک View
برای استفاده از شیء مدل در View، باید در View به آن شیء و مشخصات آن دسترسی داشته باشیم که این دسترسی را Razor با استفاده از کاراکتر @ برای ما ایجاد می‌کند. برای اتصال به Model از عبارت model@ (حتما باید حروف کوچک باشد) استفاده می‌کنیم و برای دسترسی به مشخصات مدل از عبارت Model@ (حتما باید حرف اول آن بزرگ باشد) استفاده می‌کنیم. به کد زیر دقت کنید:

@model Razor.Models.Product
@{
    Layout = null;
}

<!DOCTYPE html>
<html>
<head>
    <meta name="viewport" content="width=device-width"/>
    <title>Index</title>
</head>
<body>
  @Model.Name
</body>
</html>
خط اولی که در View تعریف شده است، با استفاده از عبارت model@ مانند تعریف نوع مدل می‌باشد و کار اتصال مدل به View را انجام میدهد و همین خط باعث میشود زمانی که شما در تگ body عبارت Model@ وبعد دات (.) را میزنید، لیست خصوصیات آن مدل ظاهر میشوند. لیست شدن خصوصیات بعد از دات(.) یکی از کارهای پیشفرض ویژوال استودیو می‌باشد؛ برای اینکه از خطاهای احتمالی کاربر جلوگیری کند.

نتیجه خروجی بالا مانند زیر می‌باشد:

 



معرفی View Imports

زمانیکه بخواهیم به یک کلاس در View دسترسی داشته باشیم، باید فضای نام آن کلاس را مانند کد زیر در بالای View اضافه کنیم. حالا اگر بخواهیم به چند کلاس دسترسی داشته باشیم، باید این کار را به ازای هر کلاس در هر View انجام دهیم که سبب ایجاد کدهای اضافی در View‌ها میشود. برای بهبود این وضعیت می‌توانید یک کلاس View Import را در پوشه‌ی Views ایجاد کنید و تمام فضاهای نام را در آن قرار دهید. با اینکار تمام فضاهای نامی که در این کلاس View Import قرار گرفته‌اند، در تمام Viewهای موجود در پوشه Views قابل دسترسی خواهند بود.

در پوشه View راست کلیک کرده و گزینه Add و بعد New Item را انتخاب می‌کنیم و در کادر باز شده، آیتم MVC View Import Page (در نسخه جدید نام آن  Razor View Imports است) انتخاب می‌کنیم. ویژوال استودیو به صورت پیش فرض نام ViewImports.cshtml_ را برای آن قرار میدهد.


نکته: استاندارد نام گذاری این View این می‌باشد که ابتدای آن کاراکتر (_) حتما وجود داشته باشد.
 
در کلاس تعریف شده با استفاده از عبارت using@ فضای نام‌های خود را قرار میدهیم؛ مانند زیر:
 @using Razor.Models
در این کلاس شما فقط میتوانید فضاهای نام را مانند بالا قرار دهید. پس از آم قسمت فضاهای نام اضافی در Viewها قابل حذف میشوند و در این حالت فقط نام کلاس مدل را در بالای فرم قرار میدهیم مانند زیر:
@model Product
@{
    Layout = null;
}

<!DOCTYPE html>
<html>
<head>
    <meta name="viewport" content="width=device-width"/>
    <title>Index</title>
</head>
<body>
  @Model.Name
</body>
</html>


Layout ها

یکی دیگر از عبارت‌های مهم Razor که در فایل Index وجود دارد، عبارت زیر است:
@{
    Layout = null;
}
شما می‌توانید در بین {} کدهای سی شارپ را قرار دهید. حالا مقدار Layout را مساوی نال قرار داده‌ایم که بگوییم View مستقلی است و از قالب مشخصی استفاده نمی‌کند.

از Layout برای طراحی الگوی Viewها استفاده می‌کنیم. اگر بخواهیم برای View ها یک قالب طراحی کنیم و این الگو بین تمام یا چندتای از آن‌ها مشترک باشد، کدهای مربوط به الگو را با استفاده از Layout ایجاد می‌کنیم و از آن در View ها استفاده می‌کنیم. اینکار برای جلوگیری از درج کدهای تکراری قالب در برنامه انجام میشود. با اینکار اگر بخواهیم در الگو تغییری را انجام دهیم، این تغییر را در یک قسمت انجام میدهم و سپس به تمام Viewها اعمال میشود.
 
Layout
طرحبندی  Viewهای برنامه بطور معمول بین چند View مشترک است و طبق استاندارد ویژوال استودیو در پوشه‌ی Views/Shared قرار میگیرد. برای ایجاد Layout، روی پوشه Views/shared راست کلیک کرده و بعد گزینه Add وبعد NewItem و سپس گزینه MVC View Layout Page (نام آن در نسخه جدید Razor Layout است) را انتخاب می‌کنیم و ابتدای نام آن را به صورت پیشفرض کاراکتر (_) قرار میدهیم.
 


هنگام ایجاد این فایل توسط ویژوال استودیو، کدهای زیر به صورت پیش فرض در فایل ایجاد شده وجود دارند:  
<!DOCTYPE html>

<html>
<head>
    <meta name="viewport" content="width=device-width" />
    <title>@ViewBag.Title</title>
</head>
<body>
    <div>
        @RenderBody()
    </div>
</body>
</html>
طرحبندی‌ها فرم خاصی از View هستند و دو عبارت @ در کدهای آن وجود دارد. در اینجا فراخوانی RenderBody@ سبب درج محتویات View مشخص شده توسط Action Method در این مکان می‌شود. عبارت دیگری که در اینجا وجود دارد، ViewBag است که برای مشخص کردن عنوان در اینجا استفاده شده‌است.
ViewBag ویژگی مفیدی است که اجازه می‌دهد تا مقادیر و داده‌ها در برنامه گردش داشته باشند و در این مورد بین یک View و Layout منتقل شوند. در ادامه خواهید دید وقتی Layout را به یک نمایه اعمال می‌کنیم، این مورد چگونه کار می‌کند.

عناصر HTML در یک Layout به هر View که از آن استفاده می‌کند، اعمال و توسط آن یک الگو برای تعریف محتوای معمولی ارائه می‌شود؛ مانند کدهای زیر. من برخی از نشانه گذاری‌های ساده را به Layout اضافه کردم تا اثر قالب آن آشکارتر شود:
<!DOCTYPE html>

<html>
<head>
    <meta name="viewport" content="width=device-width" />
    <title>@ViewBag.Title</title>
    <style>
        #mainDiv {
            padding: 20px;
            border: solid medium black;
            font-size: 20pt
        }
    </style>
</head>
<body>
    <h1>Product Information</h1>
    <div id="mainDiv">
        @RenderBody()
    </div>
</body>
</html>
در اینجا یک عنصر عنوان و همچنین بعضی از CSS‌ها را به عنصر div که حاوی عبارت RenderBody@ است، اضافه کرده‌ام؛ فقط برای اینکه مشخص شود، چه محتوایی از طرحبندی سایت می‌آید و چه چیزی از View.
 

اعمال Layout

برای اعمال کردن Layout به یک View، نیاز است مشخصه Layout آن‌را مقدار دهی و سپس Htmlهای اضافی موجود در آن‌را مانند المنت‌های head و Body حذف کنید؛ همانند کدهای زیر:
@model Product
@{
    Layout = "_BasicLayout";
    ViewBag.Title = "Product";
}
در خاصیت Layout، مقدار را برابر نام فایل Layout، بدون پسوند cshtml آن قرار میدهیم. Razor در مسیر پوشه Views/shared و پوشه Views/Home فایل Layout را جستجو می‌کند.
در اینجا عبارت ViewBag.Title را نیز مقدار دهی می‌کنیم. زمانیکه فایل فراخوانی میشود، عنوان آن صفحه با این مقدار، جایگزین خواهد شد.
تغییرات این View بسیار چشمگیر است؛ حتی برای چنین برنامه ساده‌ای. طرحبندی شامل تمام ساختار مورد نیاز برای هر پاسخ HTML است که View را به صورت یک محتوای پویا ارائه می‌دهد و داده‌ها را به کاربر منتقل می‌کند. هنگامیکه MVC فایل Index.cshtmal را پردازش می‌کند، این طرحبندی برای ایجاد پاسخ HTML نهایی یکپارچه می‌شود؛ مانند عکس زیر:
 


 
View Start

بعضی موارد هنوز در برنامه وجود دارند که می‌توان کنترل بیشتری بر روی آن‌ها داشته باشید. مثلا اگر بخواهیم نام یک فایل layout را تغییر دهیم، مجبور هستیم تمام Viewهایی را که از آن Layout استفاده می‌کنند، پیدا کنید و نام Layout استفاده شده در آن‌ها را تغییر دهیم. اینکار احتمال خطای بالایی دارد و امکان دارد بعضی View ها از قلم بیفتند و برنامه دچار خطا شود. بنابراین با استفاده از View Start می‌توانیم این مشکل را برطرف کنیم. وقتی نام Layout تغییر کرد، تنها کافی است نام آن‌را در View Start تغییر دهیم. اکنون زمانیکه برنامه را اجرا می‌کنیم، MVC به دنبال فایل View Start می‌گردد و اگر اطلاعاتی داشته باشد، آن را اجرا می‌کند و الویت این فایل از تمام فایل‌های دیگر بیشتر است و ابتدا تمام آنها اجرا میشوند.

برای ایجاد یک فایل شروع مشاهده، روی پوشه‌ی Views کلیک راست کرده و گزینه add->New Items را انتخاب می‌کنیم و از پنجره باز شده گزینه ( Razor View Start ) Mvc View Start Page را انتخاب می‌کنیم؛ مانند تصویر زیر:


ویژوال استودیو به صورت پیش فرض نام ViewStart.cshtml_ را به عنوان نام آن قرار میدهد؛ شما گزینه‌ی Create را در این حالت انتخاب کنید. محتویات فایل ایجاد شده به صورت زیر می‌باشد:
@{
    Layout = "_Layout";
}
برای اعمال Layout جدید به تمام Viewها، مقدار Layout را معادل طرحبندی خود تغییر میدهیم؛ مانند کد زیر:  
@{
    Layout = "_BasicLayout";
}
از آنجا که فایل View Start دارای مقداری برای Layout می‌باشد، می‌توانیم عبارت‌های مربوطه را در Index.cshtml‌ها حذف کنیم:
@model Product
@{
    ViewBag.Title = "Product";
}
در اینجا لازم نیست مشخص کنیم که من می‌خواهم از فایل View Start استفاده کنم. MVC این فایل را پیدا خواهد کرد و از محتویات آن به طور خودکار استفاده می‌کند. البته باید دقت داشت که مقادیر تعریف شده‌ی در فایل View اولویت دارند و باعث میشوند با معادل‌های فایل View Start جایگزین شوند.

شما همچنین می‌توانید چندین فایل View Start را برای تنظیم مقادیر پیش فرض قسمت‌های مختلف برنامه، استفاده کنید. یک فایل Razor همواره توسط نزدیک‌ترین فایل View start، پردازش می‌شود. به این معنا که شما می‌توانید تنظیمات پیش فرض را با افزودن یک فایل View Start به پوشه Views / Home و یا Views / Shared لغو کنید.

نکته: درک تفاوت میان حذف محتویات فایل View Start یا مساوی Null قرار دادن آن مهم است. اگر View شما مستقل است و شما نمی‌خواهید از آن استفاده کنید، بنابراین مقدار Layout آن‌را صریحا برابر Null قرار دهید. اگر مقدار دهی صریح شما مشخصه Layout را نادیده بگیرید، Mvc فرض می‌کند که میخواهید layout را داشته باشید و مقدار آن را از فایل View Start تامین می‌کند.
 

استفاده از عبارت‌های شرطی در Razor
 
حالا که من اصول و مبانی View و Layout را به شما نشان دادم، قصد دارم به انواع مختلفی از اصطلاحات که Razor آن‌ها را پشتیبانی می‌کند و نحوه استفاده‌ی از آنها را برای ایجاد محتوای نمایشی، ارائه دهم. در یک برنامه MVC، بین نقش‌هایی که توسط View و Action متدها انجام می‌شود، جدایی روشنی وجود دارد. در اینجا قوانین ساده‌ای وجود دارند که در جدول زیر مشخص شده‌اند:

کامپوننت 
انجام میشود 
انجام نمیشود 
  Action Method    یک شیء ViewModel را به View ارسال می‌کند.
  یک فرمت داده را به View ارسال می‌کند.
  View    از شیء ViewModel برای ارائه محتوا به کاربر استفاده می‌کند.
  هر جنبه‌ای از شیء View Model مشخصات را تغییر می‌دهد.
 
برای به دست آوردن بهترین نتیجه از MVC، نیاز به تفکیک و جداسازی بین قسمت‌های مختلف برنامه را دارید. همانطور که می‌بینید، می‌توانید کاملا با Razor کار کنید و این نوع فایل‌ها شامل دستورالعمل‌های سی شارپ نیز هستند. اما شما نباید از Razor برای انجام منطق کسب و کار استفاده کنید و یا هر گونه اشیاء Domain Model خود را دستکاری کنید. کد زیر نشان میدهد که یک عبارت جدید به View اضافه میشود:
*@
@model Product
@{

    ViewBag.Title = "Product";
}
<p>Product Name: @Model.Name</p> <p>Product Price: @($"{Model.Price:C2}")</p>
می‌توان برای خصوصیت price، در اکشن متد فرمتی را تعریف و بعد آن را به View ارسال کنیم. این روش کار می‌کند، اما استفاده از این رویکرد منافع الگوی MVC را تضعیف می‌کند و توانایی من برای پاسخ دادن به تغییرات در آینده را کاهش می‌دهد. باید به یاد داشته باشید که در ASP NET Core MVC، استفاده مناسب از الگوی MVC اجتناب ناپذیر است و شما باید از تاثیر تصمیمات طراحی و کدگذاری که انجام می‌دهید مطلع باشید.
 

پردازش داده‌ها در مقابل فرمت

تفاوت بین پردازش داده و قالب بندی داده مهم است.
- نمایش فرمت داده‌ها: به همین دلیل در آموزش قبل من یک نمونه از شیء کلاس Product را برای View ارسال کرده‌ام و نه فرمت خاص یک شیء را به صورت یک رشته نمایشی.
- پردازش داده: انتخاب اشیاء داده‌‌ای برای نمایش، مسئولیت کنترلر است و در این حالت مدلی را برای دریافت و تغییر داده مورد نیاز، فراخوانی می‌کند.
گاهی سخت است که متوجه شویم کدی جهت پردازش داده است و یا فرمت آن.


اضافه نمودن مقدار داده ای

ساده‌ترین کاری را که می‌توانید با یک عبارت Razor انجام دهید این است که یک مقدار داده را در نمایش دهید. رایج‌ترین کار برای انجام آن، استفاده از عبارت Model@ است. ویوو Index یک مثال از این مورد است؛ شبیه به این مورد:
 <p>Product Name: @Model.Name</p>
شما همچنین می‌توانید یک مقدار را با استفاده قابلیت ViewBag نیز به View ارسال نمایید که از این قابلیت در Layout برای تنظیم کردن محتوای عنوان استفاده کردیم. اما در حالت زیر یک مدل نوع دار را به سمت View ارسال کرده‌ایم:
using Microsoft.AspNetCore.Mvc;
using Razor.Models;


namespace Razor.Controllers
{
    public class HomeController : Controller
    {
        // GET: /<controller>/
        public ViewResult Index()
        {
            Product myProduct = new Product
            {
                ProductID = 1,
                Name = "Kayak",
                Description = "A boat for one person",
                Category = "Watersports",
                Price = 275M
            };
            return View(myProduct);
        }
    }
}

خصوصیت ViewBag یک شیء پویا را باز می‌گرداند که می‌تواند برای تعیین خواص دلخواهی مورد استفاده قرار گیرد. از آنجا که ویژگی ViewBag پویا است، لازم نیست که نام خصوصیات را پیش از آن اعلام کنم. اما این بدان معنا است که ویژوال استودیو قادر به ارائه پیشنهادهای تکمیل کننده برای ViewBag نیست.
در مثال زیر از یک مدل نوع دار و مزایای به همراه آن استفاده شده‌است:  
 <p>Product Name: @Model.Name</p> <p>Product Price: @($"{Model.Price:C2}")</p> <p>Stock Level: @ViewBag.StockLevel</p>
نتیجه آن‌را در زیر می‌توانید مشاهده کنید:



تنظیم مقادیر مشخص

شما همچنین می‌توانید از عبارات Razor برای تعیین مقدار عناصر، استفاده کنید:
@model Product
@{

    ViewBag.Title = "Product";
}
p>Product Name: @Model.Name</p> <p>Product Price: @($"{Model.Price:C2}")</p> 
<p>Stock Level: @ViewBag.StockLevel</p>
<div data-productid="@Model.ProductID" data-stocklevel="@ViewBag.StockLevel">    
<p>Product Name: @Model.Name</p>    
<p>Product Price: @($"{Model.Price:C2}")</p>   
 <p>Stock Level: @ViewBag.StockLevel</p> 
</div>
در اینجا از عبارات Razor، برای تعیین مقدار برای برخی از ویژگی‌های داده در عنصر div استفاده کرده‌ام.

نکته: ویژگی‌های داده‌ها که نام آنها *-data است، روشی برای ایجاد ویژگی‌های سفارشی برای سال‌ها بوده است و بعنوان بخشی از استاندارد HTML5 است. عموما کدهای جاوا اسکریپت از آن‌ها برای یافتن اطلاعات استفاده می‌کنند.

اگر برنامه را اجرا کنید و به منبع HTML که به مرورگر فرستاده شده نگاهی بیندازید، خواهید دید که Razor مقادیر صفات را تعیین کرده است؛ مانند این:
<div data-productid="1" data-stocklevel="2">    <p>Product Name: Kayak</p>    <p>Product Price: £275.00</p>    <p>Stock Level: 2</p> </div>


استفاده از عبارت‌های شرطی

Razor قادر به پردازش عبارات شرطی است. در ادامه کدهای Index View را که در آن دستورات شرطی اضافه شده‌اند می‌بینید:

@model Product
@{ ViewBag.Title = "Product Name"; }
<div data-productid="@Model.ProductID" data-stocklevel="@ViewBag.StockLevel">  
  <p>Product Name: @Model.Name</p>   
 <p>Product Price: @($"{Model.Price:C2}")</p> 
   <p>Stock Level:       
 @switch (ViewBag.StockLevel)
{
    case 0:@:Out of Stock                break;           
    case 1:          
    case 2:        
    case 3:            
    <b>Low Stock (@ViewBag.StockLevel)</b>         
       break;      
    default:            
    @: @ViewBag.StockLevel in Stock          
      break;      
  }    
</p>
</div>


برای شروع یک عبارت شرطی، یک علامت @ را در مقابل کلمه کلیدی if یا swicth سی شارپ قرار دهید. سپس بخش کد را داخل } قرار می‌دهیم. درون قطعه کد Razor، می‌توانید عناصر HTML و مقادیر داده را در خروجی نمایش دهید؛ مانند:
 <b>Low Stock (@ViewBag.StockLevel)</b>
در اینجا لازم نیست عناصر یا عبارات را در نقل قول قرار دهیم و یا آنها را به روش خاصی تعریف کنیم. موتور Razor این را به عنوان خروجی برای پردازش تفسیر خواهد کرد.
با این حال، اگر می‌خواهید متن واقعی را در نظر بگیرید و دستورات Razor را لغو کنید،‌می‌توانید از :@ استفاده کنید تا عین آن عبارت درج شود.
‫۶ سال و ۵ ماه قبل، پنجشنبه ۶ اردیبهشت ۱۳۹۷، ساعت ۲۰:۳۰
میثم سلی میثم سلی
نظرات مطالب
React 16x - قسمت 16 - مسیریابی - بخش 2 - پارامترهای مسیریابی
با سلام؛ به نظر میرسه اگر کامپوننتی رو داخل یک کامپوننت دیگر رند کنیم، در حالیکه در کامپوننت فرزند دکمه‌ای داشته باشیم که بعد پردازش بخواد به یک صفحه دیگه‌ای منتقل بشه (redirect کنه)، props دیگه اینجا خالیه و دستور this.props.history.push("") کار نمیکنه و خطای Cannot read property 'push' of undefined رو نشون خواهد داد. 
اگر جائیکه کامپوننت فرزند رو رندر میکنیم بخوایم props والد رو که شامل شی history هست رو بهش پاس بدیم: 
<MyComponent{...this.props} />
اینبار خطای The prop `to` is marked as required in `Redirect`, but its value is `undefined`. رو از react ریافت خواهیم کرد.
در نهایت باید بجای دستور  this.props.history.push("") از  return <Redirect to={"/search/" + this.state.name} />
استفاده کنیم . آیا این امکان وجود دارد اگه نخوایم سراغ query string بریم و  بجای استفاده از روش فوق، از همان متد push در شیء history  استفاده کرد؟
‫۴ سال و ۵ ماه قبل، دوشنبه ۲۵ فروردین ۱۳۹۹، ساعت ۲۱:۳۳
وحید نصیری وحید نصیری
مطالب
Blazor 5x - قسمت 21 - احراز هویت و اعتبارسنجی کاربران Blazor Server - بخش 1 - افزودن قالب ابتدایی Identity
در ادامه‌ی مثال این سری، می‌خواهیم امکان ثبت و ویرایش اتاق‌ها را (و یا امکانات رفاهی یک هتل را که به صورت تمرینی دقیقا مشابه افزودن مشخصات اتاق‌ها، اضافه شده و کدهای آن از فایل پیوستی انتهای بحث قابل دریافت است) به کاربران اعتبارسنجی شده‌ی دارای نقش مدیریتی، محدودیت کنیم و نمی‌خواهیم عموم کاربران برنامه بتوانند در این قسمت‌ها، تغییری را ایجاد کنند. برای این منظور از امکانات توکار و استاندارد ASP.NET Core Identity استفاده خواهیم کرد و این کتابخانه را از صفر و بدون تغییری، به پروژه‌ی جاری از نوع Blazor Server، به همان نحوی که طراحی شده، اضافه می‌کنیم و در مراحل بعدی، بر اساس نیازهای برنامه، قسمت‌های مختلف آن‌را سفارشی سازی خواهیم کرد.


تغییر نوع DbContext برنامه

پیش از شروع به یکپارچه کردن ASP.NET Core Identity با برنامه‌ی جاری، نیاز است نوع DbContext آن‌را به صورت زیر تغییر داد:
using BlazorServer.Entities;
using Microsoft.AspNetCore.Identity.EntityFrameworkCore;
using Microsoft.EntityFrameworkCore;

namespace BlazorServer.DataAccess
{
    public class ApplicationDbContext : IdentityDbContext
    {
      // ...
- بنابراین به فایل BlazorServer\BlazorServer.DataAccess\ApplicationDbContext.cs مراجعه کرده و برای شروع، بجای DbContext، از IdentityDbContext استفاده می‌کنیم.
- این تغییر، نیاز به نصب بسته‌ی نیوگت Microsoft.AspNetCore.Identity.EntityFrameworkCore را نیز در پروژه‌ی جاری دارد تا IdentityDbContext آن شناسایی شده و قابل استفاده شود.


نصب ابزار تولید کدهای ASP.NET Core Identity

اگر از ویژوال استودیوی کامل استفاده می‌کنید، گزینه‌ی افزودن کدهای ASP.NET Core Identity به صورت زیر قابل دسترسی است:
project -> right-click > Add > New Scaffolded Item -> select Identity > Add
اما از آنجائیکه قصد داریم این مطلب، برای کاربران VSCode و همچنین سایر سیستم عامل‌ها نیز قابل استفاده باشد، از NET Core CLI. استفاده خواهیم کرد. برای این منظور، ابتدا ابزار سراسری dotnet-aspnet-codegenerator را نصب می‌کنیم:
dotnet tool install -g dotnet-aspnet-codegenerator
سپس به پروژه‌ی اصلی Blazor Server مراجعه کرده (BlazorServer.App.csproj در این مثال) و در پوشه‌ی آن، دستورات زیر را اجرا می‌کنیم تا بسته‌های نیوگت مورد نیاز ASP.NET Core Identity و UI آن، نصب شوند:
dotnet add package Microsoft.VisualStudio.Web.CodeGeneration.Design
dotnet add package Microsoft.EntityFrameworkCore.Design
dotnet add package Microsoft.AspNetCore.Identity.EntityFrameworkCore
dotnet add package Microsoft.AspNetCore.Identity.UI
dotnet add package Microsoft.EntityFrameworkCore.SqlServer
dotnet add package Microsoft.EntityFrameworkCore.Tools
پس از نصب این وابستگی‌ها، اکنون در همین ریشه‌ی پروژه‌ی اصلی، دستور زیر را اجرا می‌کنیم تا فایل‌های ASP.NET Core Identity اضافه شوند:
dotnet aspnet-codegenerator identity --dbContext BlazorServer.DataAccess.ApplicationDbContext --force
در اینجا ذکر فضای نام کامل کلاس ApplicationDbContext ضروری است.
حال اگر به پروژه دقت کنیم، پوشه‌ی جدید Areas که به همراه فایل‌های مدیریتی ASP.NET Core Identity است، اضافه شده و حاوی کدهای صفحات لاگین، ثبت نام کاربر و غیره است.


اعمال تغییرات ابتدایی مورد نیاز جهت استفاده از ASP.NET Core Identity

تا اینجا کدهای پیش‌فرض مدیریتی ASP.NET Core Identity را به پروژه اضافه کردیم. در ادامه نیاز است تغییرات ذیل را به پروژه‌ی اصلی Blazor Server اعمال کنیم تا بتوان از این فایل‌ها استفاده کرد:
- به فایل BlazorServer.App\Startup.cs مراجعه کرده و UseAuthentication و UseAuthorization را دقیقا در محلی که مشاهده می‌کنید، اضافه می‌کنیم. همچنین در اینجا نیاز است مسیریابی‌های razor pages را نیز فعال کرد.
namespace BlazorServer.App
{
    public class Startup
    {
        // ...
 
        public void Configure(IApplicationBuilder app, IWebHostEnvironment env)
        {

            // ...

            app.UseRouting();

            app.UseAuthentication();
            app.UseAuthorization();

            app.UseEndpoints(endpoints =>
            {
                endpoints.MapRazorPages();
                // ...
            });
        }
    }
}
- سپس به پوشه‌ی BlazorServer.DataAccess برنامه وارد شده و دستورات Migrations را یکبار دیگر اجرا می‌کنیم، تا جداول پیش‌فرض Identity، بر اساس Context جدید آن ایجاد شوند:
dotnet tool update --global dotnet-ef --version 5.0.4
dotnet build
dotnet ef migrations --startup-project ../BlazorServer.App/ add AddIdentity --context ApplicationDbContext
dotnet ef --startup-project ../BlazorServer.App/ database update --context ApplicationDbContext
پس از اجرای این دستورات، جداول جدید زیر به بانک اطلاعاتی برنامه اضافه می‌شوند:



افزودن گزینه‌ی منوی لاگین به برنامه‌ی Blazor Server


پس از این تغییرات، به برنامه‌ای رسیده‌ایم که مدیریت قسمت Identity آن، توسط قالب استاندارد مایکروسافت که در پوشه‌ی Areas\Identity\Pages\Account نصب شده و بر اساس فناوری ASP.NET Core Razor Pages کار می‌کند، انجام می‌شود.
اکنون می‌خواهیم در منوی برنامه‌ی Blazor Server خود که با صفحات Identity یکی شده‌است، لینکی را به صفحه‌ی لاگین این Area اضافه کنیم. اگر به فایل Shared\MainLayout.razor آن مراجعه کنیم، به صورت پیش‌فرض، لینکی به صفحه‌ی About، قرار دارد. به همین جهت این مورد را به صورت زیر اصلاح می‌کنیم:
ابتدا کامپوننت جدید BlazorServer.App\Shared\LoginDisplay.razor را با محتوای زیر ایجاد می‌کنیم:
<a href="Identity/Account/Register">Register</a>
<a href="Identity/Account/Login">Login</a>

@code {

}
که لینک‌هایی را به صفحات لاگین و ثبت نام یک کاربر جدید، تعریف می‌کند.
سپس از این کامپوننت در فایل BlazorServer.App\Shared\MainLayout.razor استفاده می‌کنیم:
<div class="top-row px-4">
    <LoginDisplay></LoginDisplay>
    <a href="https://docs.microsoft.com/aspnet/" target="_blank">About</a>
</div>


ثبت و فعالسازی سرویس‌های کار با ASP.NET Core Identity

البته اگر در این حال برنامه را اجرا کنیم، با کلیک بر روی لینک‌های فوق، استثنائی را مانند یافت نشدن سرویس UserManager، مشاهده خواهیم کرد. برای رفع این مشکل، به فایل BlazorServer.App\Startup.cs مراجعه کرده و سرویس‌های Identity را ثبت می‌کنیم:
namespace BlazorServer.App
{
    public class Startup
    {
        // ...

        public void ConfigureServices(IServiceCollection services)
        {
           // ...

            services.AddIdentity<IdentityUser, IdentityRole>()
                .AddEntityFrameworkStores<ApplicationDbContext>()
                .AddDefaultTokenProviders()
                .AddDefaultUI();

           // ...
اکنون اگر برنامه را اجرا کنیم، برای مثال صفحه‌ی ثبت یک کاربر جدید، بدون مشکل و خطایی نمایش داده می‌شود:


همانطور که مشاهده می‌کنید، قالب این قسمت Identity، با قالب قسمت Blazor Server یکی نیست؛ چون توسط Razor Pages و Area آن تامین می‌شود که master page خاص خودش را دارد. زمانیکه قالب Identity را اضافه می‌کنیم، علاوه بر Area خاص خودش، پوشه‌ی جدید Pages\Shared را نیز ایجاد می‌کند که قالب صفحات Identity را به کمک فایل Pages\Shared\_Layout.cshtml تامین می‌کند:


بنابراین سفارشی سازی قالب این قسمت، شبیه به قالبی که برای کامپوننت‌های Blazor مورد استفاده قرار می‌گیرد، باید در اینجا انجام شود و سفارشی سازی قالب کامپوننت‌های Blazor، در پوشه‌ی Shared ای که در ریشه‌ی پروژه‌است (BlazorServer.App\Shared\MainLayout.razor) انجام می‌شود.


کدهای کامل این مطلب را از اینجا می‌توانید دریافت کنید: Blazor-5x-Part-21.zip
‫۳ سال و ۶ ماه قبل، چهارشنبه ۲۷ اسفند ۱۳۹۹، ساعت ۱۸:۵۵
سوین سوین
نظرات مطالب
مدیریت AccessViolationException در برنامه‌های دات نت 4 به بعد
با سلام
از کامپوننت شرکت‌های ثالث استفاده نکردم . آیا راه حل کلی برای پیدا کردن چنین خطاهایی وجود نداره ، اینترنت رو هم سرچ کردم اما کمک زیادی نکرد که بشه فهمید مشکل از چیه و قبل ارسال این پست 2 ساعت تمام آزمایش کردم خطا نداد اما بعضی مواقع این اتفاق می‌افته .
در ضمن این برنامه WPF App که برای اوتوماسیون اداری نوشته شده و از  EF 6.2 ، قفل سخت افزاری (که بدون قفل هم این ایراد رو می‌ده)
‫۱۰ سال و ۸ ماه قبل، جمعه ۲ اسفند ۱۳۹۲، ساعت ۲۲:۵۵
مسعود پاکدل مسعود پاکدل
مطالب
به اشتراک گذاری داده ها بین کنترلرها در AngularJs
در پست قبلی با مفاهیم کنترلر و مدل در AngularJs آشنا شدید. قصد دارم روشی را بررسی کنم که یک منبع داده را بین کنترل‌های تعریف شده در یک ماژول را به اشتراک بگذاریم.
ابتدا یک فایل جاوااسکریپ به نام module1 ایجاد می‌کنیم . در این فایل ابتدا ماژول خود را به Angular معرفی کرده و سپس با استفاده از دستور factory سرویس مورد نظر برای به اشتراک گذاری داده را می‌سازیم:
var app = angular.module('myApp', []);

app.factory('BookData', function () {
    var books = [
        { code: 1, name: 'book1', },
        { code: 2, name: 'book2', },
        { code: 3, name: 'book3', },
        { code: 4, name: 'book4', },
        { code: 5, name: 'book5', }
    ];
    return books;    
});
همان طور که در پست قبلی شرح داده شده برای تعریف ماژول از دستور angular.module استفاده می‌کنیم. در خط بعدی یک سرویس به نام BookData را با استفاده از دستور factory در ماژول مربوطه ساخته می‌شود. تابع مورد نظر بک آرایه از کتاب‌ها را که هر کدام از آن‌ها شامل کد و نام است برگشت می‌دهد. قصد داریم کنترل‌های تعریف شده در ماژول myApp بتوانند به این لیست این کتاب‌ها دسترسی داشته باشند. در این مرحله ابتدا یک کنترلر به نام  به controller1 به صورت زیر می‌سازیم:
app.controller('controller1', function ($scope, BookData) {
    $scope.books = BookData;
});
تنها نکته قابل ذکر، تزریق مقادیر scope$ و BookData به تابع سازنده کنترلر مربوطه است. از scope$ برای مقید سازی مقادیر مدل به عناصر dom در view استفاده می‌شود و BookData در این جا دقیقا به مقدار برگشت داده شده از سرویس BookData اشاره می‌کند(نام سرویس مورد نظر دقیقا باید با مقداری که به عنوان آرگومان اول در تابع factory پاس می‌دهید یکی باشد). در نتیجه این مقدار را به متغیر books در scope$ نسبت می‌دهیم. برای کنترلر دوم نیز همین مراحل را تکرار می‌کنیم:
app.controller('controller2', function ($scope, BookData) {
    $scope.books = BookData;
});
در View مورد نظر نیز یک ارجاع به فایل ساخته شده بالا خواهیم داشت و سپس کدهای مربوط به نمایش را به صورت زیر می‌نویسیم(البته ارجاع به فایل اصلی angular.js فراموش نشود):

<script type="text/javascript" src="~/scripts/app/controller1.js"></script>  


<div ng-app="myApp">    
    <div ng-controller="controller1">
        <p>Data from controller1</p>
        <table>
            <tr ng-repeat="book in books">
                <td>
                    {{book.code}}
                </td>
                <td>
                    {{book.name}}
                </td>
            </tr>
        </table>
    </div>

    <div ng-controller="controller2">
        <p>Data from controller2</p>
        <table>
            <tr ng-repeat="book in books">
                <td>
                    {{book.code}}
                </td>
                <td>
                    {{book.name}}
                </td>
            </tr>
        </table>
    </div>
</div>
ابتدا در تگ div اول با استفاده از ng-app محدوده ماژول مورد نظر در صفحه را تعیین کرده سپس با استفاده از تگ‌های div جداگانه  هر کدام از نواحی تحت کنترل مربوط به کنترلر‌های تعریف شده را مشخص می‌کنیم.
با استفاده از ng-repeat به راحتی در بین آرایه کتاب‌ها پیمایش کرده و لیست مورد نظر در صفحه نمایش داده می‌شود. (توضیحات مربوط به ng-repeat و {{}} در پست قبلی شرح داده شده است). خروجی به صورت زیر خواهد بود. واضح است که اطلاعات نمایش داده شده توسط هر دو کنترلر به دلیل استفاده از منبع داده ای یکسان، به یک شکل خواهد بود.

‫۱۰ سال و ۱۱ ماه قبل، یکشنبه ۱۷ آذر ۱۳۹۲، ساعت ۱۲:۳۰
میثم میثم
نظرات اشتراک‌ها
HTML Helper برای jqGrid
سوالی که برای من مطرحه اینه که آیا استفاده از JqGrid و کلا کامپوننت هایی که بر اساس Jquery عمل می‌کنند در طراحی سایت به صلاح هست یا خیر و تا چه حد امروزه وب سایت ما باید به javascript وابسته باشه ، که در صورت غیر فعال شدن آن توسط کاربر دچار مشکل نشیم
ممنون میشم از دوستان کسی پاسخ بدهد
‫۱۱ سال و ۱۱ ماه قبل، جمعه ۲۴ آذر ۱۳۹۱، ساعت ۱۹:۴۰
وحید نصیری وحید نصیری
مطالب
جایگزین کردن jQuery با JavaScript خالص - قسمت اول - یافتن عناصر
jQuery سال‌ها به عنوان جزء اصلی توسعه‌ی برنامه‌های وب مطرح بوده‌است و برای بسیاری از توسعه دهندگان وب، یک پیشنیاز پیش‌فرض محسوب می‌شود؛ ساده‌است، قابل فهم است و به آن اطمینان داریم. زمانیکه از آن استفاده می‌کنیم دیگر نیازی نیست تا آنچنان به DOM، باگ‌های مرورگرها و یا رفتارهای متفاوت آن‌ها فکر کنیم. jQuery تمام این مشکلات را برای ما حل می‌کند. اما ... اگر روزی باگی در jQuery وجود داشت، نیاز به امکاناتی بود که هنوز در jQuery ظاهر نشده‌اند و یا حتی اجازه‌ی استفاده‌ی از jQuery را نداشته باشیم، در این حالت ... وحشت زده و تقریبا بدون هیچ نوع آمادگی به نظر خواهیم رسید.
خالق جی‌کوئری (John Resig)، این کتابخانه را در سال‌های 2006 زمانیکه Internet Explorer نگارش‌های 6 و 7 بیش از 60 درصد بازار مرورگرها را به خود اختصاص داده بودند، ارائه داد. بله؛ در آْن زمان JavaScript Web API بسیار خام، پایداری مرورگرها بسیار پایین و تطابق با استانداردهای وب در بین مرورگرهای مختلف نیز بسیار پایین بود. بنابراین علت محبوبیت کتابخانه‌ای که در این شرایط، تجربه‌ی کاری یکدستی را در بین مرورگرهای مختلف ارائه می‌داد، کاملا واضح بود. اما ... اکنون سال 2018 است و حتی مایکروسافت هم دیگر از نگارش‌های مختلف IE پشتیبانی نمی‌کند. DOM API موجود در مرورگرهای مدرن بسیار توانمند شده‌اند و در بین انواع و اقسام آن‌ها یکدست عمل می‌کنند. حتی اگر دلیل استفاده‌ی از jQuery ایجاد ساده‌تر حلقه‌ها بر روی اشیاء جاوا اسکریپتی باشد (رفع کمبودهای جاوا اسکریپت)، از زمان IE 9 به بعد، متدهای forEach و Object.keys به صورت توکار در جاوا اسکریپت وجود دارند و یا اگر نیاز به inArray.$ داشته باشید، متد Array.prototype.indexOf مدت‌ها است که جزئی از ES5 است. به همین جهت است که این روزها اخباری را مانند «GitHub نیز جی‌کوئری را کنار گذاشت» زیاد می‌شنوید. نه فقط کنار گذاشتن jQuery یک وابستگی ثالث را از برنامه حذف می‌کند، بلکه کار مستقیم با native API مرورگرها همواره به مراتب سریعتر است از کتابخانه‌هایی که سطح بالایی از abstraction آن‌ها را ارائه می‌دهند.


یافتن عناصر توسط JavaScript خالص

زمانیکه نیاز به انتخاب عناصری در صفحه باشند، بلافاصله ذهن ما به سمت ('myElement#')$ و ('myElement.')$ جی‌کوئری، معطوف می‌شود. اما ... این روزها برای انجام این نوع کارها واقعا نیازی به jQuery نیست!


یافتن عناصر بر اساس ID آن‌ها 
 <div id="my-element-id"></div>
اگر بخواهیم این شیء div را بر اساس ID آن در صفحه بیابیم، روش کار آن با jQuery به صورت زیر است:
 var result = $('#my-element-id');
در اینجا این ID selector string، یک استاندارد W3C CSS1 است.
انجام این کار توسط web API و یا همان JavaScript خالص، چنین شکلی را دارد:
 var result = document.getElementById('my-element-id');
و جالب است بدانید این روش از زمان IE 5.5 وجود داشته‌است.
روش دیگر انجام اینکار با JavaScript به صورت زیر است:
  var result = document.querySelector('#my-element-id');
این روش و متد querySelector که بسیار شبیه به نمونه‌ی جی‌کوئری ارائه شده‌است، از زمان IE 8.0 قابل استفاده‌است.
در هر دو حالت، خروجی مقایسه‌ی ذیل، true است:
 result.id === 'my-element-id'; // returns true


یافتن عناصر بر اساس کلاس‌های CSS 

<span class="some-class"></span>
با جی‌کوئری:
 var result = $('.some-class');
با جاوا اسکریپت خالص از زمان IE 8.0
  var result = document.getElementsByClassName('some-class');
و یا توسط querySelectorAll که شبیه به نمونه‌ی jQuery است و نیاز به پیشوند . را دارد:
 var result = document.querySelectorAll('.some-class');
در هر دو حالت، خروجی بازگشت داده شده، یک آرایه است:
 result[0].className === 'some-class'; // returns true


یافتن عناصر بر اساس تگ‌های عناصر 

 <code>Console.WriteLine("Hello world!");</code>
با جی‌کوئری:
 var result = $('code');
با جاوا اسکریپت:
 var result = document.getElementsByTagName('code');
و یا
 var result = document.querySelectorAll('code');
در تمام این حالات، خروجی ارائه شده یک آرایه است:
 result[0].tagName === 'code'; // returns true



یافتن عناصر بر اساس کلاس نماها (Pseudo-classes)

Pseudo-classes از زمان ابتدایی‌ترین پیش‌نویس استاندارد CSS وجود داشته‌اند. برای مثال visited: یک Pseudo-classes است و به لینک‌های بازدید شده‌ی توسط کاربر اشاره می‌کند و یا focus: به المانی اشاره می‌کند که هم اکنون دارای focus است.
  <form>
     <label>Full Name
        <input name="full-name">
     </label>
     <label>Company
        <input name="company">
     </label>
  </form>
در این مثال اگر بخواهیم تکست باکسی را بیابیم که دارای focus است، روش جی‌کوئری آن به صورت زیر است:
  var focusedInputs = $('INPUT:focus');
و روش جاوا اسکریپتی آن به این صورت:
 var companyInput = document.querySelector('INPUT:focus');
کاری که در اینجا انجام شده ترکیب یک tag name و یک pseudo-class modifier است که جزئی از استاندارد CSS می‌باشد. بنابراین روش جی‌کوئری، چیزی بیشتر از انتقال این استاندارد به توابع بومی مرورگر نیست.


یافتن عناصر بر اساس ارتباط والد و فرزندی آن‌ها 
  <div>
     <a href="https://www.dntips.ir">
        <span>Go to site</span>
     </a>
     <p>Some text</p>
     Some other text
  </div>
یافتن والدها:
روش یافتن والد anchor tag در جی‌کوئری توسط متد parent؛ با فرض اینکه a$ به شیء anchor اشاره می‌کند:
 var $result = $a.parent();
و در جاوا اسکریپت توسط خاصیت parentNode:
 var result = a.parentNode;

یافتن فرزندان:
در جی‌کوئری:
 var result = $('#myParent').children();
و برای یافتن فرزندان یک المان توسط CSS 2 child selectors:
 var result = document.querySelectorAll('DIV > *');
خروجی این کوئری، المان‌های a و p هستند و یا اگر فقط بخواهیم pها را انتخاب کنیم:
  var result = document.querySelectorAll('DIV > P');
روش دیگر انجام اینکار استفاده از خاصیت childNodes یک المان است:
 var result = document.getElementById('myParent').childNodes;
var result = div.childNodes;
البته این خاصیت آرایه‌ای، Text و Comments را هم علاوه بر عناصر بازگشت می‌دهد. البته اگر می‌خواهید آن‌ها را حذف کنید، از خاصیت children استفاده کنید:
 var result =document.getElementById('myParent').children;
و یا یافتن تمام المان‌های anchor ذیل المانی با Id مساوی myParent:
 var result =document.querySelectorAll('#myParent A');



جستجوی عناصر با صرفنظر کردن از بعضی از آن‌ها 
  <ul role="menu">
     <li>choice 1</li>
     <li class="active">choice 2</li>
     <li>choice 3</li>
  </ul>
در این مثال گزینه‌ی دوم دارای class مساوی active است. اگر بخواهیم تمام liهایی را که دارای این کلاس نیستند، انتخاب کنیم، در جی‌کوئری خواهیم داشت:
 var $result = $('UL LI').not('.active');
و در جاوا اسکریپت:
 var result = document.querySelectorAll('UL LI:not(.active)');
هرچند JavaScript دارای متد not جی‌کوئری نیست، اما می‌توان از W3C CSS3 negation pseudo-class بجای آن استفاده کرد. مزیت آن، استاندارد بودن و عدم نیاز به کتابخانه‌ای ثالث برای تدارک آن است.


انتخاب چندین المان با هم 

  <div id="link-container">
     <a href="https://github.com/VahidN">GitHub</a>
  </div>
  <ol>
     <li>one</li>
     <li>two</li>
  </ol>
  <span class="my-name">VahidN</span>
در اینجا می‌خواهیم المان‌های link-container، my-name و لیست مرتب شده را بدون نوشتن حلقه‌ای انتخاب کنیم. روش انجام اینکار در jQuery به صورت زیر است:
 var $result = $('#link-container, .my-name, OL');
و در جاوا اسکریپت خواهیم داشت:
 var result = document.querySelectorAll('#link-container, .my-name, OL');

یافتن گروهی از المان‌ها بر اساس نوع آن‌ها:
 var result = document.querySelectorAll(
 'BUTTON[type="submit"], INPUT[type="submit"]'
);
در اینجا تمام المان‌های ورودی از نوع <"button type="submit> و <"input type="submit> را بازگشت می‌دهد.


جایگزین کردن $ جی‌کوئری با جاوا اسکریپت

تا اینجا حتما به شباهت کدهای خالص جاوا اسکریپت و jQuery دقت کرده‌اید. اگر بخواهیم برای $ جی‌کوئری، یک معادل جاوا اسکریپتی تهیه کنیم، به قطعه کد زیر خواهیم رسید:
window.$ = function(selector) {
     return document.querySelectorAll(selector);
};
و نحوه‌ی استفاده‌ی از آن نیز همانند قبل است:
  $('.some-class');
  $('#some-id');
  $('.some-parent > .some-child');
  $('UL LI:not(.active)');
‫۶ سال و ۲ ماه قبل، شنبه ۱۳ مرداد ۱۳۹۷، ساعت ۱۶:۳۵
یونس بقائی یونس بقائی
مطالب
چگونه پروژه‌های Angular ی سبکی داشته باشیم - قسمت اول
یکی از عیب‌هایی که برنامه نویسان front-end و گاها بعضی از مدیران از Angular می‌گیرند، حجم زیاد صفحاتی است که با Angular کار می‌شود. در نتیجه‌ی جستجوی مشکل ذکر شده، با تعدادی پاسخ مشابه ^ و ^ روبرو می‌شویم که هیچ کدام روش صحیحی را برای رفع مشکل ذکر شده عنوان نکرده‌اند. در ادامه پروژه‌ی Angular ای را شروع می‌کنیم و حجم صفحات خروجی را مورد بررسی قرار می‌دهیم. سپس نحوه‌ی بهینه سازی و کم کردن حجم صفحات خروجی را بررسی می‌کنیم. 

برای شروع، CMD را در مسیر دلخواهی برای ساخت پروژه باز کرده  و ابتدا Angular CLI را توسط دستور زیر به آخرین نسخه‌ی موجود به‌روز رسانی می‌کنیم: 
npm install -g @angular/cli
و سپس پروژه‌ی انگیولاری را  با دستور زیر می‌سازیم:
ng new HowToKeepAngularSizeSmall
پاسخ سوال ? Would you like to add Angular routing? (y/N)  را  y و scss را به عنوان فرمت stylesheet انتخاب می‌کنیم.
در ادامه پروژه را با استفاده از دستور زیر
ng serve --open --prod
اجرا می‌کنیم . سپس با استفاده از ابزار DevTools console از تب network، حجم فایل‌های لود شده را بررسی می‌کنیم:

حجم خروجی پروژه بعد از ساخت 222KB است.
حال برای آنکه پروژه‌ی جاری را به پروژه‌های واقعی نزدیک‌تر کنیم، بسته‌های npm زیر را به فایل package.json اضافه کرده و با دستور npm i بسته‌ها را نصب می‌کنیم.
"@agm/core": "^1.0.0-beta.5",
"@angular/flex-layout": "^7.0.0-beta.23",
"@angular/material": "^7.3.3",
"@angular/platform-browser": "~7.2.0",
"@asymmetrik/ngx-leaflet": "^5.0.1",
"@ngx-loading-bar/router": "1.3.1",
"@ngx-translate/core": "^11.0.1",
"@ngx-translate/http-loader": "^4.0.0",
"@progress/kendo-angular-buttons": "^4.3.3",
"@progress/kendo-angular-dateinputs": "^3.6.0",
"@progress/kendo-angular-dialog": "^3.10.1",
"@progress/kendo-angular-dropdowns": "^3.5.1",
"@progress/kendo-angular-excel-export": "^2.3.0",
"@progress/kendo-angular-grid": "^3.13.0",
"@progress/kendo-angular-inputs": "^4.2.0",
"@progress/kendo-angular-intl": "^1.7.0",
"@progress/kendo-angular-l10n": "^1.3.0",
"@progress/kendo-angular-layout": "^3.2.0",
"@progress/kendo-data-query": "^1.5.0",
"@progress/kendo-drawing": "^1.5.8",
"@progress/kendo-theme-default": "^3.3.1",
"@swimlane/ngx-datatable": "^14.0.0",
"angular-calendar": "0.23.7",
"angular-tree-component": "7.0.1",
"bootstrap": "^3.4.0",
"chart.js": "2.7.2",
"d3": "4.13.0",
"dragula": "3.7.2",
"hammerjs": "2.0.8",
"intl": "1.2.5",
"leaflet": "1.3.1",
"moment": "2.21.0",
"ng2-charts": "1.6.0",
"ng2-dragula": "1.5.0",
"ng2-file-upload": "1.3.0",
"ng2-validation": "4.2.0",
"ngx-perfect-scrollbar": "5.3.5",
"ngx-quill": "2.2.0",
"screenfull": "3.3.2",
"font-awesome": "^4.7.0",
"jalali-moment": "^3.3.1",
"jquery": "^3.3.1",
"ng-snotify": "^4.3.1",
"normalize.css": "^8.0.1",
و خطوط زیر را به styles.scss اضافه می‌کنیم:
@import "~bootstrap/dist/css/bootstrap.css";
@import "~@progress/kendo-theme-default/scss/all";
@import '@angular/material/prebuilt-themes/pink-bluegrey.css';
@import '~perfect-scrollbar/css/perfect-scrollbar.css';
@import "~ng-snotify/styles/material";
و قسمت scripts زیر را به فایل angular.json اضافه می‌کنیم: 
"scripts": [
              "node_modules/jquery/dist/jquery.js",
              "node_modules/bootstrap/dist/js/bootstrap.min.js",
              "node_modules/hammerjs/hammer.min.js"
            ],
و فایل app.module.ts را نیز به صورت زیر تغییر می‌دهیم:
import { BrowserModule } from '@angular/platform-browser';
import { NgModule } from '@angular/core';


// Import Material
import {
  MatFormFieldModule, MatInputModule,
  MatButtonModule, MatButtonToggleModule,
  MatDialogModule, MatIconModule,
  MatSelectModule, MatToolbarModule,
  MatDatepickerModule,
  DateAdapter, MAT_DATE_FORMATS, MAT_DATE_LOCALE, MatTableModule, MatCheckboxModule, MatRadioModule, MatCardModule, fadeInContent,
  MatListModule, MatProgressBarModule, MatTabsModule,
  MatSidenavModule,
  MatSlideToggleModule,
  MatMenuModule
} from '@angular/material';



// Import kendo angular ui
import { ButtonsModule } from '@progress/kendo-angular-buttons';
import { GridModule, ExcelModule } from '@progress/kendo-angular-grid';
import { DropDownsModule } from '@progress/kendo-angular-dropdowns';
import { InputsModule } from '@progress/kendo-angular-inputs';
import { DateInputsModule } from '@progress/kendo-angular-dateinputs';
import { DialogsModule } from '@progress/kendo-angular-dialog';
import { RTL } from '@progress/kendo-angular-l10n';
import { LayoutModule } from '@progress/kendo-angular-layout';
import { WindowService, WindowRef, WindowCloseResult, DialogService, DialogRef, DialogCloseResult } from '@progress/kendo-angular-dialog';

import { SnotifyModule, SnotifyService, SnotifyPosition, SnotifyToastConfig, ToastDefaults } from 'ng-snotify';


import { AppRoutingModule } from './app-routing.module';
import { AppComponent } from './app.component';

@NgModule({
  declarations: [
    AppComponent
  ],
  imports: [
    BrowserModule,
    AppRoutingModule,

    // material 
    MatSidenavModule,
    MatSlideToggleModule,
    MatInputModule,
    MatFormFieldModule,
    MatButtonModule, MatButtonToggleModule,
    MatDialogModule, MatIconModule,
    MatSelectModule, MatToolbarModule,
    MatDatepickerModule,
    MatCheckboxModule,
    MatRadioModule,
    MatCardModule,
    MatMenuModule,
    MatListModule,
    MatProgressBarModule,
    MatTabsModule,


    // kendo-angular
    ButtonsModule,
    GridModule,
    ExcelModule,
    DropDownsModule,
    InputsModule,
    DateInputsModule,
    DialogsModule,
    LayoutModule,

    SnotifyModule,


  ],
  providers: [],
  bootstrap: [AppComponent]
})
export class AppModule { }

بدون اینکه component جدیدی را به پروژه‌ی جاری اضافه کنیم، پروژه را با دستور ng serve --open --prod  اجرا کرده و خروجی را بررسی می‌کنیم:

همانطور که می‌بینید بدون افزودن کامپوننت جدیدی، حجم خروجی از 222KB به 582KB رسیده‌است. معمولا در هر پروژه نیاز به تعدادی دایرکتیو و سرویس پایه نیز می‌باشد که کم کم به حجم خروجی صفحات می‌افزاید. در نظر بگیرید که هنوز هیچ قالب خاصی برای صفحه مورد نظرمان استفاده نشده و به حجم 582KB رسیده‌ایم. برای نمونه می‌توانیم سری به سایت madewithangular.com بزنیم و حجم خروجی تعدادی از سایت‌های نوشته شده‌ی با انگیولار را بررسی کنیم. سایت‌های زیر خروجی بالای 1.5MB دارند. همچنین سایتی را که خودم تقریبا یک سال پیش شروع کرده بودم، حجم خروجی آن  2.7MB است:

دلیل بالا رفتن حجم خروجی، اضافه شدن فایل‌های JavaScript و style-sheet به bundle اصلی پروژه است. برای مثال حجم فایل main.js را در نمونه‌های ذکر شده بررسی کنید. 

در قسمت‌های بعدی، به نحوه‌ی کار صحیح با انگیولار می‌پردازیم و حجم صفحات را بررسی می‌کنیم. 

‫۵ سال و ۶ ماه قبل، دوشنبه ۱۹ فروردین ۱۳۹۸، ساعت ۰۰:۱۵