عموما تزریق وابستگی‌های کلاس‌ها، در برنامه‌های Angular صورت می‌گیرند. برای مثال در یک NgModule در قسمت providers آن نام کلاسی را معرفی میکنیم و سپس می‌توان این کلاس را به سازنده‌ی کامپوننت‌ها تزریق کرد و از امکانات آن استفاده کرد. اما سیستم تزریق وابستگی‌های Angular محدود به تزریق وهله‌های کلاس‌ها نیست و می‌توان قسمت providers را با یک سری شیء تعریف شده‌ی با {} نیز مقدار دهی کرد. در اینجا می‌توان یک token را به یک وابستگی انتساب داد.
انواع providers در Angular
سیستم تزریق وابستگی‌های Angular، تامین کننده‌های ذیل را نیز به همراه دارد:
- تامین کننده‌ی مقادیر که با useValue مشخص می‌شود.
- تامین کننده‌ی Factoryها که با useFactory تعریف خواهد شد.
- تامین کننده‌ی کلاس‌ها که با useClass تعریف می‌شود.
- تامین کننده‌ی کلاس‌هایی با نام‌های مستعار که توسط useExisting مشخص می‌شود.
یک تامین کننده مشخص می‌کند که سیستم تزریق کننده‌ی وابستگی‌ها، با درخواست توکن/کلیدی مشخص، چه وابستگی را باید وهله سازی کند.
تزریق وابستگی‌هایی از نوع ثوابت در برنامه‌های Angular
فرض کنید برنامه‌ی Angular شما در مسیر دیگری نسبت به Web API سمت سرور آن قرار دارد. به همین جهت در تمام سرویس‌های برنامه نیاز به تعریف مسیر پایه‌ی Web API مانند API_BASE_HREF را خواهید داشت. یک روش حل این مساله، تعریف این ثابت به صورت یک وابستگی و سپس تزریق آن به کلاس‌های سرویس‌ها و یا کامپوننت‌های برنامه است:
@NgModule({
imports: [
CommonModule,
InjectionBeyondClassesRoutingModule
],
declarations: [TestProvidersComponent],
providers: [
{ provide: "API_BASE_HREF", useValue: "http://localhost:5000" },
{ provide: "APP_BASE_HREF", useValue: document.location.pathname },
{ provide: "IS_PROD", useValue: true },
{ provide: "APIKey", useValue: "XYZ1234ABC" },
{ provide: "Random", useValue: Math.random() },
{
provide: "emailApiConfig", useValue: Object.freeze({
apiKey: "email-key",
context: "registration"
})
},
{ provide: "languages", useValue: "en", multi: true },
{ provide: "languages", useValue: "fa", multi: true }
]
})
export class InjectionBeyondClassesModule { }
- در اینجا چندین مثال از تکمیل قسمت providers یک ماژول را با شیء‌های token دار provide مشاهده می‌کنید. هر provide یک token را مشخص می‌کند که از آن جهت دریافت مقدار وابستگی منتسب به آن استفاده خواهد شد.
- در این مثال، حالت‌های مختلفی از تامین کننده‌ی useValue را نیز مشاهده می‌کنید. انتساب یک رشته، یک مقدار boolean و یا یک مقدار که در زمان انتساب محاسبه خواهد شد مانند Math.random.
- همچنین در اینجا می‌توان در قسمت useValue مانند emailApiConfig، یک شیء را نیز تعریف کرد. علت استفاده‌ی از Object.freeze، تعریف این شیء به صورت read only است.
- در حین تعریف provideها اگر کلید توکن بکار رفته یکی باشد، آخرین مقدار، مابقی را بازنویسی می‌کند؛ مانند حالت languages که در اینجا دوبار تعریف شده‌است. اما با ذکر خاصیت multi، می‌توان به کلید languages به صورت یک آرایه دسترسی یافت و در این حالت مقادیر آن بازنویسی نمی‌شوند.
اکنون برای استفاده‌ی از این توکن‌های تعریف شده توسط سیستم تزریق وابستگی‌ها، می‌توان به صورت ذیل عمل کرد:
import { Component, OnInit, Inject } from "@angular/core";
import { inject } from "@angular/core/testing";
@Component({
selector: "app-test-providers",
templateUrl: "./test-providers.component.html",
styleUrls: ["./test-providers.component.css"]
})
export class TestProvidersComponent implements OnInit {
constructor(
@Inject("API_BASE_HREF") public apiBaseHref: string,
@Inject("APP_BASE_HREF") public appBaseHref: string,
@Inject("IS_PROD") public isProd: boolean,
@Inject("APIKey") public apiKey: string,
@Inject("Random") public random: string,
@Inject("emailApiConfig") public emailApiConfig: any,
@Inject("languages") public languages: string[]
) { }
ngOnInit() {
}
}
در اینجا هر توکن توسط ویژگی Inject به سازنده‌ی کلاس تزریق شده‌است. از این جهت آنها را public تعریف کرده‌ایم که بتوان در قالب این کامپوننت، به مقادیر تزریق شده، دسترسی یافت:
<h1>
Injection Beyond Classes
</h1>
<div class="alert alert-info">
<ul>
<li>API_BASE_HREF: {{apiBaseHref}}</li>
<li>APP_BASE_HREF: {{appBaseHref}}</li>
<li>IS_PROD: {{isProd}}</li>
<li>APIKey: {{apiKey}}</li>
<li>Random-1: {{random}}</li>
<li>Random-2: {{random}}</li>
<li>emailApiConfig {{emailApiConfig | json}}</li>
<li>languages: {{languages | json}}</li>
</ul>
</div>
با این خروجی:
در اینجا همانطور که مشاهده می‌کنید، languages از نوع multi: true به یک آرایه تبدیل شده‌است و یا emailApiConfig نیز یک شیء است که توسط کلیدهای آن می‌توان به مقادیر متناظر آن دسترسی یافت. Random نیز تنها یکبار دریافت شده‌است و مهم نیست که چندبار صدا زده شود؛ همواره مقدار آن مساوی اولین مقداری است که در زمان انتساب دریافت می‌کند.
تزریق تنظیمات برنامه توسط تامین کننده‌ی مقادیر
یک نمونه از تزریق شیء emailApiConfig: any را در مثال فوق ملاحظه کردید. روش بهتر و نوع دار آن به صورت ذیل است. ابتدا یک فایل جدید thismodule.config.ts یا app.config.ts را ایجاد میکنیم:
import { InjectionToken } from "@angular/core";
export let APP_CONFIG = new InjectionToken<string>("this.module.config");
export interface IThisModuleConfig {
apiEndpoint: string;
}
export const ThisModuleConfig: IThisModuleConfig = {
apiEndpoint: "http://localhost:45043/api/"
};
تاکنون توکن‌های تعریف شده را توسط یک رشته‌ی ثابت مانند "API_BASE_HREF" تعریف کردیم. مشکل این روش، امکان تداخل آنها در یک برنامه‌ی بزرگ است. به همین جهت روش توصیه شده، قرار دادن این کلید داخل یک InjectionToken است تا همواره بتوان به یک توکن منحصربفرد در طول عمر برنامه دست یافت که نمونه‌ی آن‌را در تعریف APP_CONFIG مشاهده می‌کنید. در برنامه اگر دو new InjectionToken، با یک سازنده‌ی یکسان تعریف شوند، با هم مساوی نخواهند بود و توکن نهایی آن منحصربفرد است:
import { InjectionToken } from '@angular/core';
export const EmailService1 = new InjectionToken<string>("EmailService");
export const EmailService2 = new InjectionToken<string>("EmailService");
console.log(EmailService1 === EmailService2); // false
سپس نوع تنظیمات را توسط اینترفیس IThisModuleConfig تعریف کرده‌ایم (که نسبت به استفاده‌ی از any یک پیشرفت محسوب می‌شود). در آخر وهله‌ای از این اینترفیس را به نحوی که مشاهده می‌کنید export کرده‌ایم.
اکنون نحوه‌ی تعریف تزریق وابستگی از نوع IThisModuleConfig در یک NgModule به صورت ذیل است:
import { ThisModuleConfig, APP_CONFIG } from "./thismodule.config";
@NgModule({
providers: [
{ provide: APP_CONFIG, useValue: ThisModuleConfig }
]
})
export class InjectionBeyondClassesModule { }
اینبار توکن تعریف شده توسط InjectionToken مشخص شده‌است و مقدار آن توسط ThisModuleConfig تامین خواهد شد.
در آخر، تزریق آن به سازنده‌ی یک کامپوننت بر اساس توکن APP_CONFIG و از نوع مشخص اینترفیس آن خواهد بود:
import { IThisModuleConfig, APP_CONFIG } from "./../thismodule.config";
@Component()
export class TestProvidersComponent implements OnInit {
constructor(
@Inject(APP_CONFIG) public config: IThisModuleConfig
) { }
ngOnInit() {
}
} تزریق وابستگی‌ها توسط تامین کننده‌ی Factory ها
تا اینجا useValue را بررسی کردیم. نوع دیگر تامین کننده‌های قابل تعریف، useFactory هستند:
@NgModule({
providers: [
// ------ useFactory
{ provide: "BASE_URL", useFactory: getBaseUrl },
{ provide: "RandomFactory", useFactory: randomFactory }
]
})
export class InjectionBeyondClassesModule { }
export function getBaseUrl() {
return document.getElementsByTagName("base")[0].href;
}
export function randomFactory() {
return Math.random();
}
در اینجا روش استفاده‌ی از useFactory را مشاهده می‌کنید. کار کرد آن با useValue دقیقا یکی است؛ یک توکن را مشخص میکنیم و سپس مقداری به آن نسبت داده می‌شود. اما در اینجا می‌توان یک متد را که بیانگر نحوه‌ی تامین این مقدار است نیز مشخص کرد و نسبت به حالت useValue که تنها یک مقدار ثابت و مشخص را دریافت می‌کند، انعطاف پذیری بیشتر دارد و می‌توان منطق سفارشی خاصی را نیز در اینجا پیاده سازی کرد.
روش استفاده‌ی از آن نیز همانند توکن‌های useValue است که توسط ویژگی Inject مشخص می‌شوند:
export class TestProvidersComponent implements OnInit {
constructor(
@Inject("BASE_URL") public baseUrl: string,
@Inject("RandomFactory") public randomFactory: string
) { }
حالت useFactory علاوه بر امکان دریافت یک منطق سفارشی توسط یک function، امکان دریافت یک سری وابستگی را نیز دارد. فرض کنید کلاس سرویس خودرو به صورت زیر تعریف شده‌است که دارای وابستگی از نوع HttpClient تزریق شده‌ی در سازنده‌ی آن است:
import { HttpClient } from "@angular/common/http";
import { Injectable } from "@angular/core";
@Injectable()
export class CarService {
constructor(private http: HttpClient) { }
}
در این حالت useFactory آن جهت تامین پارامتر سازنده‌ی new CarService، به همراه متدی خواهد بود که پارامتری از نوع HttpClient را دریافت می‌کند:
import { CarService } from "./car.service";
import { HttpClient } from "@angular/common/http";
@NgModule({
providers: [
// ------ useFactory
{ provide: "Car_Service", useFactory: carServiceFactory, deps: [HttpClient] }
]
})
export class InjectionBeyondClassesModule { }
export function carServiceFactory(http: HttpClient) {
return new CarService(http);
}
در اینجا برای تامین این پارامتر سازنده، خاصیت دیگری به نام deps قابل تعریف است که می‌تواند یک یا چند سرویس و وابستگی را تزریق و تامین کند. برای مثال سرویس HttpClient در اینجا توسط deps: [HttpClient] تزریق شده‌است.
تزریق وابستگی‌ها توسط تامین کننده‌ی کلاس‌ها
تا اینجا useValue و useFactory را بررسی کردیم. نوع دیگر تامین کننده‌های قابل تعریف، useClass هستند. در حالت استفاده‌ی useClass، نام یک نوع مشخص می‌شود و سپس Angular وهله‌ای از آن‌را تامین خواهد کرد. در این حالت اگر این وابستگی دارای پارامترهای تزریق شده‌ای در سازنده‌ی آن باشد، آنها نیز به صورت خودکار وهله سازی می‌شوند.
import { CarService } from "./car.service";
@NgModule({
providers: [
// ------ useClass
{ provide: "Car_Service_Name1", useClass: CarService },
]
})
export class InjectionBeyondClassesModule { }
این حالت دقیقا معادل تعریف متداول سرویس ذیل است؛ با این تفاوت که توکن آن مساوی مقدار سفارشی Car_Service_Name1 است:
import { CarService } from "./car.service";
@NgModule({
providers: [
CarService
]
})
export class InjectionBeyondClassesModule { } تزریق وابستگی‌ها توسط تامین کننده‌ی کلاس‌هایی با نام‌های مستعار
چگونه می‌توان دو تامین کننده را برای کلاسی مشابه، با توکن‌هایی متفاوت ایجاد کرد؟ در این حالت از useExisting استفاده می‌شود:
import { CarService } from "./car.service";
@NgModule({
providers: [
// ------ useClass
{ provide: "Car_Service_Name1", useClass: CarService },
// ------ useExisting
{ provide: "Car_Service_Token2", useExisting: "Car_Service_Name1" },
]
})
export class InjectionBeyondClassesModule { }
در اینجا CarService توسط دو توکن مختلف در معرض دید قرار گرفته‌است. باید دقت داشت که درخواست "Car_Service_Token2" دقیقا همان وهله‌ی ایجاد شده‌ی توسط توکن "Car_Service_Name1" را بازگشت می‌دهد و وهله‌ی جدیدی در این حالت ایجاد نخواهد شد.
کدهای کامل این قسمت را از اینجا می‌توانید دریافت کنید. 
