public class ClientSideDbContext : DbContext { // ... protected override void ConfigureConventions(ModelConfigurationBuilder configurationBuilder) { configurationBuilder .Properties<string>() .HaveMaxLength(500) .UseCollation("nocase"); configurationBuilder .Properties<decimal>() .HavePrecision(12, 2); } }
فعال سازی استفادهی از Tag Helpers برای تمام Viewهای برنامه
برای اینکه تمام Viewهای سایت بتوانند به امکانات Tag Helpers دسترسی پیدا کنند، باید یک سطر ذیل را به فایل ViewImports.cshtml_ اضافه کرد:
@addTagHelper *, Microsoft.AspNetCore.Mvc.TagHelpers
Microsoft.AspNetCore.Mvc.TagHelpers به همراه افزودن وابستگی Microsoft.AspNetCore.Mvc در حین فعال سازی ASP.NET MVC، به پروژه اضافه میشود:
فعال سازی Intellisense مربوط به Tag Helpers در ویژوال استودیو
هرچند فعال سازی ASP.NET MVC، تنها وابستگی است که برای کار با Tag Helpers نیاز است، اما برای فعال سازی Intellisense آنها باید بستهی Microsoft.AspNetCore.Razor.Tools را نیز به فایل prject.json برنامه، جهت نصب معرفی کرد:
{ "dependencies": { //same as before "Microsoft.AspNetCore.Mvc.TagHelpers": "1.0.0", "Microsoft.AspNetCore.Razor.Runtime": "1.0.0", "Microsoft.AspNetCore.Razor.Tools": { "version": "1.0.0-preview2-final", "type": "build" } }, "tools": { //same as before "Microsoft.AspNetCore.Razor.Tools": "1.0.0-preview2-final" } }
یک مثال: ایجاد لینکی به یک اکشن متد
<a asp-controller="Home" asp-action="Index" asp-route-id="123">Home</a>
اگر نیاز به اشارهی به مسیریابی خاصی از طریق نام آن وجود دارد (همان نامهایی که در حین تعریف یک مسیریابی ذکر میشوند) میتوان به صورت ذیل عمل کرد:
<a asp-route="login">Login</a>
<a asp-controller="Account" asp-action="Register" asp-protocol="https" asp-host="asepecificdomain.com" asp-fragment="fragment">Register</a>
راهنمای تبدیل HTML Helpers به Tag Helpers
در جدول ذیل، مثالهایی را از HTML Helpers متداول و معادلهای Tag Helper آنها مشاهده میکنید:
Tag Helper | HTML Helper |
<label asp-for="Email" class="col-md-2 control-label"></label> | @Html.LabelFor(m => m.Email, new { @class = "col-md-2 control-label" }) |
<a asp-controller="MyController" asp-action="MyAction" class="my-css-classname" my-attr="my-attribute">Click me</a> | @Html.ActionLink("Click me", "MyController", "MyAction", { @class="my-css-classname", data_my_attr="my-attribute"}) |
<input asp-for="FirstName" style="width:100px;"/> | @Html.TextBox("FirstName", Model.FirstName, new { style = "width: 100px;" }) |
<input asp-for="Email" class="form-control" /> | @Html.TextBoxFor(m => m.Email, new { @class = "form-control" }) |
<input asp-for="Password" class="form-control" /> | @Html.PasswordFor(m => m.Password, new { @class = "form-control" }) |
<input asp-for="UserName" class="form-control" /> | @Html.EditorFor(l => l.UserName, new { htmlAttributes = new { @class = "form-control" } }) |
<form asp-controller="Account" asp-action="Register" method="post" class="form-horizontal" role="form"> | @using (Html.BeginForm("Register", "Account", FormMethod.Post, new { @class = "form-horizontal", role = "form" })) { @Html.AntiForgeryToken() |
<span asp-validation-for="UserName" class="text-danger"></span> | @Html.ValidationMessageFor(m => m.UserName, "", new { @class = "text-danger" }) |
<div asp-validation-summary="ValidationSummary.All" class="text-danger"></div> | @Html.ValidationSummary("", new { @class = "text-danger" }) |
نکات تکمیلی کار با فرمها توسط Tag Helpers
نمونهای از مثال Tag helper کار با فرمها را در جدول فوق ملاحظه میکنید. چند نکتهی تکمیلی ذیل را میتوان به آن اضافه کرد:
- در حین کار با Tag Helpers، درج anti forgery token به صورت خودکار صورت میگیرد. اگر میخواهید که این توکن ذکر نشود، آنرا توسط ویژگی "asp-anti-forgery="false خاموش کنید.
- برای درج پارامترهای مسیریابی خاص، از asp-route به همراه نام پارامتر مدنظر استفاده کنید:
<form asp-controller="Account" asp-action="Login" asp-route-returnurl="@ViewBag.ReturnUrl" method="post" > </form>
<form action="/Account/Login?returnurl=%2FHome%2FAbout" method="post">
<form asp-route="login" asp-route-returnurl="@ViewBag.ReturnUrl" method="post" > </form>
Tag helpers مخصوص تعریف اسکریپتها و CSSها
در اینجا Tag Helpers صرفا به عنوان جایگزینهای HTML Helpers مطرح نیستند. توسط آنها قابلیتهای جدیدی نیز ارائه شدهاست. برای مثال اگر تگ اسکریپت را به صورت ذیل تعریف کنیم:
<script asp-src-include="~/app/**/*.js"></script>
<script src="/app/app.js"></script> <script src="/app/controllers/controller1.js"></script> <script src="/app/controllers/controller2.js"></script> <script src="/app/controllers/controller3.js"></script> <script src="/app/controllers/controller4.js"></script> <script src="/app/services/service1.js"></script> <script src="/app/services/service2.js"></script>
در این بین اگر میخواهید از پوشهی خاصی صرفنظر کنید، از asp-src-exclude استفاده کنید:
<script asp-src-include="~/app/**/*.js" asp-src-exclude="~/app/services/**/*.js"> </script>
<link rel="stylesheet" href="//ajax.aspnetcdn.com/ajax/bootstrap/3.0.0/css/bootstrap.min.css" asp-fallback-href="~/lib/bootstrap/css/bootstrap.min.css" asp-fallback-test-class="hidden" asp-fallback-test-property="visibility" asp-fallback-test-value="hidden" /> <script src="//ajax.aspnetcdn.com/ajax/bootstrap/3.0.0/bootstrap.min.js" asp-fallback-src="~/lib/bootstrap/js/bootstrap.min.js" asp-fallback-test="window.jQuery"> </script>
به علاوه اگر ویژگی asp-file-version را نیز ذکر کنید:
<link rel="stylesheet" href="~/css/site.min.css" asp-file-version="true"/>
<link rel="stylesheet" href="/css/site.min.css?v=UdxKHVNJA5vb1EsG9O9uURFDfEE3j1E3DgwL6NiDGMc" />
یک نکته: ویژگی asp-file-version را برای تصاویر هم میتوان بکار برد:
<img src="~/images/logo.png" alt="company logo" asp-file-version="true" />
<img src="/images/logo.png?v=W2F5D366_nQ2fQqUk3URdgWy2ZekXjHzHJaY5yaiOOk" alt="company logo"/>
بررسی Environment Tag Helper
با متغیرهای محیطی و نحوهی تعریف آنها در قسمتهای قبل آشنا شدیم. در اینجا tag helper سفارشی خاصی برای کار با آنها ارائه شدهاست که شیبه به if/else عمل میکنند:
<environment names="Development"> <link rel="stylesheet" href="~/css/site1.css" /> <link rel="stylesheet" href="~/css/site2.css" /> </environment> <environment names="Staging,Production"> <link rel="stylesheet" href="~/css/site.min.css" asp-file-version="true"/> </environment>
کار با دراپ داونها توسط Tag helpers
فرض کنید ViewModel یک view جهت نمایش یک دراپ داون به این صورت تنظیم شدهاست:
public class CustomerViewModel { public string Vehicle { get; set; } public List<SelectListItem> Vehicles { get; set; }
<select asp-for="Vehicle" asp-items="Model.Vehicles"> </select>
هدف ارائه راه حلی برای مدیریت Transactionها به عنوان یک Cross Cutting Concern، توسط ApplicationServiceها میباشد.
- دوره Aspect oriented programming
- بررسی مفاهیم معکوس سازی وابستگیها و ابزارهای مرتبط با آن
- طراحی و پیاده سازی ServiceLayer به همراه خودکارسازی Business Validationها
پیش فرض ما این است که شما از EF به عنوان OR-Mapper استفاده میکنید و الگوی Context Per Request را پیاده سازی کرده اید یا از طریق پیاده سازی الگوی Container Per Request به داشتن Context یکتا برای هر درخواست رسیده اید.
کتابخانه StructureMap.Mvc5 پیاده سازی از الگوی Container Per Request را با استفاده از امکانات Nested Container مربوط به StructureMap ارائه میدهد. اشیاء موجود در Nested Container طول عمر Singleton دارند.
واسط ITransaction
public interface ITransaction : IDisposable { void Commit(); void Rollback(); }
واسط بالا 3 متد را که برای مدیریت تراکنش لازم میباشد، در اختیار استفاده کننده قرار میدهد.
واسط IUnitOfWork
public interface IUnitOfWork : IDisposable { ... ITransaction BeginTransaction(IsolationLevel isolationLevel = IsolationLevel.Snapshot); ITransaction Transaction { get; } IDbConnection Connection { get; } bool HasTransaction { get; } }
اعضای جدید واسط IUnitOfWork کاملا مشخص هستند.
پیاده سازی واسط ITransaction، توسط یک Nested Type در دل کلاس DbContextBase انجام میگیرد.
public abstract class DbContextBase : DbContext { ... #region Fields private ITransaction _currenTransaction; #endregion #region NestedTypes private class DbContextTransactionAdapter : ITransaction { private DbContextTransaction _transaction; public DbContextTransactionAdapter(DbContextTransaction transaction) { Guard.NotNull(transaction, nameof(transaction)); _transaction = transaction; } public void Commit() { _transaction?.Commit(); } public void Rollback() { if (_transaction?.UnderlyingTransaction.Connection != null) _transaction.Rollback(); } public void Dispose() { _transaction?.Dispose(); _transaction = null; } } #endregion #region Public Methods ... public ITransaction BeginTransaction(IsolationLevel isolationLevel = IsolationLevel.ReadCommitted) { if (_currenTransaction != null) return _currenTransaction; return _currenTransaction = new DbContextTransactionAdapter(Database.BeginTransaction(isolationLevel)); } #endregion #region Properties ... public ITransaction Transaction => _currenTransaction; public IDbConnection Connection => Database.Connection; public bool HasTransaction => _currenTransaction != null; #endregion } public class ApplicationDbContext : DbContextBase, IUnitOfWork, ITransientDependency { }
کلاس DbContextTransactionAdapter همانطور که از نام آن مشخص میباشد، پیاده سازی از الگوی Adapter برای وفق دادن DbContextTransaction با واسط ITransaction، میباشد. متد BeginTransaction در صورتی که تراکنشی برای وهله جاری DbContext ایجاد نشده باشد، تراکنشی را ایجاد کرده و فیلد currentTransaction_ را نیز مقدار دهی میکند.
TransactionalAttribute
[AttributeUsage(AttributeTargets.Method | AttributeTargets.Class)] public sealed class TransactionalAttribute : Attribute { public IsolationLevel IsolationLevel { get; set; } = IsolationLevel.ReadCommitted; public TimeSpan? Timeout { get; set; } }
TransactionInterceptor
public class TransactionInterceptor : ISyncInterceptionBehavior { private readonly IUnitOfWork _unitOfWork; public TransactionInterceptor(IUnitOfWork unitOfWork) { _unitOfWork = unitOfWork; } public IMethodInvocationResult Intercept(ISyncMethodInvocation methodInvocation) { var transactionAttribute = GetTransactionaAttributeOrNull(methodInvocation.InstanceMethodInfo); if (transactionAttribute == null || _unitOfWork.HasTransaction) return methodInvocation.InvokeNext(); using (var transaction = _unitOfWork.BeginTransaction(transactionAttribute.IsolationLevel)) { var result = methodInvocation.InvokeNext(); if (result.Successful) transaction.Commit(); else { transaction.Rollback(); } return result; } } private static TransactionalAttribute GetTransactionaAttributeOrNull(MemberInfo methodInfo) { var transactionalAttribute = ReflectionHelper.GetAttributesOfMemberAndDeclaringType<TransactionalAttribute>( methodInfo ).FirstOrDefault(); return transactionalAttribute; } }
واسط ISyncInterceptionBehavior، مربوط میشود به کتابخانه جانبی دیگری که برای AOP توسط تیم StructureMap به نام StructureMap.DynamicInterception ارائه شدهاست. در متد Intercept، ابتدا چک میشود که که آیا این متد با TransactionAttribute تزئین شده و طی درخواست جاری برای Context جاری تراکنشی ایجاد نشده باشد؛ سپس تراکنش جدیدی ایجاد شده و بدنه اصلی متد اجرا میشود و نهایتا در صورت موفقیت آمیز بودن عملیات، تراکنش مورد نظر Commit میشود.
در آخر لازم است این Interceptor در تنظیمات اولیه StructureMap به شکل زیر معرفی شود:
Policies.Interceptors(new DynamicProxyInterceptorPolicy( type => typeof(IApplicationService).IsAssignableFrom(type), typeof(AuthorizationInterceptor), typeof(TransactionInterceptor), typeof(ValidationInterceptor)));
نکته: فرض کنید در بدنه اکشن متد یک کنترلر ASP.NET MVC یا ASP.NET Core، دو متد تراکنشی فراخوانی شود؛ در این صورت شاید لازم باشد که این دو متد طی یک تراکنش واحد به جای تراکنشهای مجزا، اجرا شوند؛ بنابراین نیاز است از الگوی Transaction Per Request استفاده شود. برای این کار میتوان یک ActionFilterAttribute سفارشی ایجاد کرد که ایجاد کننده تراکنش باشد و متدهای داخلی که هر کدام جدا تراکنشی بودند، نیز از تراکنش ایجاد شده استفاده کنند.
پیاده سازی SoftDelete در EF Core
// To fix https://github.com/dotnet/efcore/issues/19786 context.ChangeTracker.CascadeDeleteTiming = CascadeTiming.OnSaveChanges; context.ChangeTracker.DeleteOrphansTiming = CascadeTiming.OnSaveChanges;
پروژه DNTFrameworkCore که قصد پشتیبانی از آن را دارم، یک زیرساخت سبک وزن و توسعه پذیر با پشتیبانی از طراحی چند مستاجری، با تمرکز بر کاهش زمان و افزایش کیفیت توسعه سیستمهای تحت وب مبتنی بر ASP.NET Core، توسعه داده شده است.
اهدافی که این زیرساخت دنبال میکند
- ارائه ساختارهای مشترک بین پروژههای مختلف از جمله Cross-Cutting Concernها و ...
- دنبال کردن اصل DRY به منظور متمرکز شدن صرف برروی منطق تجاری سیستم نه انجام و حل یکسری مسائل تکراری
- کاهش زمان توسعه و اختصاص زمان بیشتر برای نوشتن آزمونهای واحد منطق تجاری
- کاهش باگ و جلوگیری از پخش شدن باگهای پیاده سازی در سراسر سیستم
- کاهش زمان آموزش نیروهای جدید برای ملحق شدن به تیم تولید شما با حداقل دانش طراحی و برنامه نویسی شیء گرا
- ارائه راهکاری یکپارچه برای توسعه پذیر بودن منطق تجاری پیاده سازی شده از طریق در معرض دید قرار دادن یکسری «Extensibility Point» با استفاده از رویکرد Event-Driven
امکانات این زیرساخت در زمان نگارش مطلب جاری
- مکانیزم اعتبارسنجی خودکار ورودیهای متدهای مرتبط با منطق تجاری
- مکانیزم به روز رسانی یک AggregateRoot، به همراه موجودیتهای وابسته به آن (سناریوهای Master-Detail)
- مکانیزم Eventing، به منظور آگاهی از تغییرات و رخدادهای یک AggregateRoot خاص
- مکانیزم مدیریت خودکار تراکنشها
- مکانیزم شماره گذاری و تولید خودکار کد منحصر به فرد برای موجودیتهای سیستم
- اعمال مفاهیم Functional Programming برای مدیریت خطاهای قابل پیش بینی و همچنین مواجهه با حالتهای شکست متدها
- مکانیزم اعمال دسترسیهای پویا
- پیاده سازی سرویس CRUD پایه، مبتنی بر EF Core
- پیاده سازی کنترلر CRUD پایه، مبتنی بر ASP.NET Core Web API
- پروایدر Logging به منظور ذخیره سازی لاگ سیستم در بانک اطلاعاتی، با استفاده از EF Core
- مکانیزم Auditing به منظور ذخیره اطلاعات آماری از وضعیت انجام شدن متدها به همراه ورودی ها، خروجی و همچنین موفقیت یا عدم موفقیت آنها در بانک اطلاعاتی با پروایدر مبتنی بر EF Core
- مکانیزم ذخیره سازی کلیدهای موقتی تولید شده Data Protecction API در بانک اطلاعاتی با استفاده از EF Core
- مکانیزم Configuration به منظور ذخیره سازی و خواندن تنظیمات مبتنی بر Name-Value در بانک اطلاعاتی با استفاده از EF Core
- مکانیزم Hooks به منظور توسعه پذیر کردن DbContext مبتنی EF Core به همراه تعدادی Hook پیش فرض تعریف شده در زیرساخت
- مکانیزم ردیابی تغییرات
- امکان طراحی چند مستاجری به همراه مکانیزم فیلتر خودکار اطلاعات با امکان غیرفعال کردن آن مبتنی بر EF Core
- مکانیزم حذف نرم به همراه فیلتر خودکار اطلاعات حذف شده با امکان غیرفعال کردن آن مبتنی بر EF Core
- بسته نیوگت DNTFrameworkCore.FluentValidation به عنوان Adapter کتابخانه FluentValidation با مکانیزم اعتبارسنجی خودکار ورودیهای متدها
- کتابخانه DNTFrameworkCore.Cqrs به عنوان ابزار کمکی برای اعمال الگوی معماری CQRS (به زودی)
- امکان انجام کارهای طولانی در پس زمینه
- لاگ تغییرات موجودیتها یا Entity History (به زودی)
نحوه استفاده از بستههای نیوگت مرتبط
PM> Install-Package DNTFrameworkCore -Version 1.0.0
services.AddDNTFramework() .AddDataAnnotationValidation() .AddModelValidation() .AddValidationOptions(options => { /*options.IgnoredTypes.Add(typeof());*/ }) .AddMemoryCache() .AddAuditingOptions(options => { // options.Enabled = true; // options.EnabledForAnonymousUsers = false; // options.IgnoredTypes.Add(typeof()); // options.Selectors.Add(new NamedTypeSelector("SelectorName", type => type == typeof())); }).AddTransactionOptions(options => { // options.Timeout=TimeSpan.FromMinutes(3); //options.IsolationLevel=IsolationLevel.ReadCommitted; });
متدهای الحاقی بالا برای ثبت سرویسها و تنظیمات مرتبط با مکانیزمهای اعتبارسنجی خودکار، مدیریت تراکنشها، لاگ آماری، Eventing و سایر امکانات ذکر شده، در IoC Container توکار ASP.NET Core استفاده خواهند شد.
PM> Install-Package DNTFrameworkCore.EntityFramework -Version 1.0.0
services.AddDNTUnitOfWork<ProjectDbContext>();
بسته نیوگت بالا شامل پیاده سازی مبتنی بر EF Core برای واسطهای تعریف شده در بسته نیوگت DNTFrameworkCore، میباشد؛ از جمله آن میتوان به CrudService پایه اشاره کرد. متد الحاقی AddDNTUnitOfWork برای ثبت و معرفی واسطهای IUnitOfWork و ITransactionProvider به عنوان مهیا کننده تراکنش به همراه پیاده سازهای آنها و همچنین ثبت یک سری Hook تعریف شده برای ردیابی تغییرات، در سیستم تزریق وابستگی، استفاده خواهد شد.
همچنین با نصب بسته بالا، امکان استفاده از مهیا کننده Logging با امکان ذخیره سازی در بانک اطلاعاتی را خواهید داشت:
public static IWebHostBuilder CreateWebHostBuilder(string[] args) => WebHost.CreateDefaultBuilder(args) .UseDefaultServiceProvider((context, options) => { options.ValidateScopes = context.HostingEnvironment.IsDevelopment(); }) .ConfigureLogging((hostingContext, logging) => { logging.AddConfiguration(hostingContext.Configuration.GetSection("Logging")); logging.AddConsole(); logging.AddDebug(); logging.AddEntityFramework<ProjectDbContext>(options => options.MinLevel = LogLevel.Warning); }) .UseStartup<Startup>();
متد جنریک الحاقی AddEntityFramework برای ثبت مهیا کننده مذکور استفاده میشود.
PM> Install-Package DNTFrameworkCore.Web -Version 1.0.0
بسته نیوگت بالا شامل یکسری سرویس برای اعمال دسترسیهای پویا، CrudController مبتنی بر ASP.NET Core Web API، فیلتر مدیریت سراسری خطاهای برنامه و سایر امکاناتی که در ادامه مقالات با جزئیات بیشتری بررسی خواهیم کرد، میباشد. برای ثبت سرویسهای تعریف شده میتوانید از متد الحاقی AddDNTCommonWeb و به منظور تغییر محل ذخیره سازی کلیدهای موقت رمزنگاری مرتبط با Data Protection API و انتقال آنها به بانک اطلاعاتی، استفاده کنید.
services.AddDNTCommonWeb() .AddDNTDataProtection();
نکته: برای انتقال کلیدهای موقت رمزنگاری به بانک اطلاعاتی، نیاز است تا از متد الحاقی زیر که در بسته نیوگت DNTFrameworkCore.EntityFramework موجود میباشد، به شکل زیر استفاده کنید:
services.AddDNTProtectionRepository<ProjectDbContext>();
PM> Install-Package DNTFrameworkCore.EntityFramework.SqlServer -Version 1.0.0
بسته بالا از امکانات مخصوص SqlServer برای اعمال قفل منطقی برای مدیریت مباحث همزمانی استفاده میکند؛ همچنین PreUpdateHook مرتبط با تولید خودکار کد منحصر به فرد، در این کتابخانه پیاده سازی شده است. به شکل زیر میتوانید سرویسهای مرتبط با آن را به سیستم تزریق وابستگیهای معرفی کنید:
services.AddDNTNumbering(options => { options.NumberedEntityMap[typeof(Task)] = new NumberedEntityOption { Start = 100, Prefix = "Task-", IncrementBy = 5 }; });
به عنوان مثال برای شماره گذاری موجودیت Task، لازم است تنظیمات مرتبط آن را به شکل بالا به سیستم شماره گذاری معرفی کنید.
اگر قصد استفاده از کتابخانه FluentValidation را داشته باشید، میبایست بسته زیر را نیز نصب کنید:
PM> Install-Package DNTFrameworkCore.FluentValidation -Version 1.0.0
برای ثبت و معرفی Adapter مرتبط، به سیستم اعتبارسنجی خودکار معرفی شده، لازم است از طریق متد الحاقی AddFluentModelValidation به شکل زیر اقدام کنید:
services.AddDNTFramework() .AddDataAnnotationValidation() .AddModelValidation() .AddFluentModelValidation() .AddValidationOptions(options => { /*options.IgnoredTypes.Add(typeof());*/ }) .AddMemoryCache() .AddAuditingOptions(options => { // options.Enabled = true; // options.EnabledForAnonymousUsers = false; // options.IgnoredTypes.Add(typeof()); // options.Selectors.Add(new NamedTypeSelector("SelectorName", type => type == typeof())); }).AddTransactionOptions(options => { // options.Timeout=TimeSpan.FromMinutes(3); //options.IsolationLevel=IsolationLevel.ReadCommitted; });
برای شروع پروژه جدید، نصب این بستهها کفایت میکند. اگر نیاز به طراحی MultiTenancy دارید، بسته زیر را برای شناسایی Tenant جاری و از این قبیل کارها نیز میبایست نصب کنید:
PM> Install-Package DNTFrameworkCore.Web.MultiTenancy -Version 1.0.0
services.AddMultiTenancy<TenantResolver>();
app.UseMultiTenancy();
services.Scan(scan => scan .FromCallingAssembly() .AddClasses(classes => classes.AssignableTo<ISingletonDependency>()) .AsMatchingInterface() .WithSingletonLifetime() .AddClasses(classes => classes.AssignableTo<IScopedDependency>()) .AsMatchingInterface() .WithScopedLifetime() .AddClasses(classes => classes.AssignableTo<ITransientDependency>()) .AsMatchingInterface() .WithTransientLifetime() .AddClasses(classes => classes.AssignableTo(typeof(IDomainEventHandler<>))) .AsImplementedInterfaces() .WithTransientLifetime()); foreach (var descriptor in services.Where(s => typeof(IApplicationService).IsAssignableFrom(s.ServiceType)) .ToList()) { services.Decorate(descriptor.ServiceType, (target, serviceProvider) => ProxyGenerator.CreateInterfaceProxyWithTargetInterface( descriptor.ServiceType, target, serviceProvider.GetRequiredService<ValidationInterceptor>(), (IInterceptor) serviceProvider.GetRequiredService<TransactionInterceptor>())); }
به همین جهت اگر میخواهید رزومهی غنیتری را ارائه دهید، فراگیری React میتواند موقعیتهای شغلی بیشتری را نصیب شما کند.
ساختار کلی یک برنامهی React
کامپوننتها (جزئی از یک رابط کاربری) قلب هر برنامهی React ای را تشکیل میدهند. برای ساخت یک برنامهی React، تعدادی کامپوننت مستقل را تهیه و با هم ترکیب میکنیم تا به رابط کاربری نهایی برسیم.
هر برنامهی React، حداقل از یک کامپوننت تشکیل میشود که به آن Root component هم میگویند. این کامپوننت بیانگر کل برنامهاست و دربرگیرندهی مابقی Child components برنامه است. بنابراین ساختار هر برنامهی React، شبیه به درختی از کامپوننتها است. اگر با Angular 2 به بعد کار کرده باشید، این مفهوم برای شما آشنا است.
یک مثال: فرض کنید میخواهیم UI برنامهای را به مانند رابط کاربری Twitter، ایجاد کنیم. هر قسمت یک صفحهی توئیتر، به کامپوننتهایی شکسته میشود؛ مانند منوی راهبری، نمایش پروفایل شخص، نمایش لیست آخرین اخبار مورد علاقهی شخص و نمایش فید. اگر بخواهیم این ساختار را توسط یک برنامهی React شبیه سازی کنیم، در بالاترین سطح، کامپوننت root را خواهیم داشت که کار ترکیب و نمایش سایر کامپوننتهای برنامه مانند nav bar ، trends ، profile و feed را انجام میدهد. اکنون در این ساختار ایجاد شده، برای مثال کامپوننت feed نیز میتواند از چندین کامپوننت مجزا تشکیل شود؛ مانند کامپوننتهای tweet و like.
بنابراین هر کامپوننت، قسمتی از UI را تشکیل میدهد. هر کدام از آنها به صورت مجزای از دیگری ساخته شده و سپس در کنار هم قرار میگیرند تا UI نهایی را شکل دهند:
هر کامپوننت در React به صورت یک کلاس ES6، با ساختاری که دارای یک شیء state و متد render است، تشکیل میشود:
class Tweet { state = {}; render() { } }
مزیت کارکردن با Virtual DOM، سادگی ایجاد، تغییر و به روز رسانی آن در مقایسه با DOM واقعی است که در نهایت کار رندر عناصر UI را در مرورگر انجام میدهد. زمانیکه در state کامپوننتی تغییری رخ میدهد، یک React Element جدید تولید میشود. سپس React این شیء جدید را با نمونهی قبلی آن مقایسه کرده و تغییرات رخداده را محاسبه میکند. در آخر این تغییرات را به DOM واقعی اعمال میکند تا با Virtual DOM موجود هماهنگ شود.
بنابراین در حین کار با React، دیگر همانند کار با جاوا اسکریپت خالص و یا jQuery، مستقیما عناصر UI و DOM واقعی را تغییر نمیدهیم. در اینجا فقط state یک کامپوننت را تغییر میدهیم و سپس React، کار ایجاد شیء UI درون حافظهای متناظر با آن و سپس اعمال آنرا به UI نهایی قابل مشاهدهی در مرورگر، انجام میدهد. به همین جهت به این کتابخانه React میگویند! چون به تغییرات state کامپوننتها واکنش نشان میدهد و سپس DOM واقعی را به روز میکند.
Angular یا React؟!
هر دوی React و Angular از لحاظ طراحی کامپوننتها بسیار شبیه به هم هستند؛ اما Angular یک فریمورک است و React تنها یک کتابخانه. تنها کاری را که React انجام میدهد، رندر View است و هماهنگ نگه داشتن آن با state کامپوننتها. این تمام کاری است که React انجام میدهد؛ نه بیشتر و نه کمتر! بنابراین یادگیری React، بسیار سریعتر و سادهتر از Angular است. بدیهی است یک برنامهی تک صفحهای وب، از اجزای دیگری مانند مسیریابی و یا کار با سرویسهای HTTP نیز تشکیل میشود. در React شما مختار هستید که کتابخانههای جانبی فراهم شدهی برای آنرا خودتان انتخاب کرده و استفاده کنید؛ برخلاف روشی که در Angular مرسوم است و به صورت مشخص و ثابتی به همراه این فریمورک ارائه میشوند.
برپایی محیط توسعهی React
اولین برنامهای را که برای کار با React باید نصب کنید، node.js است. البته ما در این سری قرار نیست با node.js کار کنیم؛ اما از یکی از اجزای آن به نام node package manager یا npm، برای نصب کتابخانهی جاوا اسکریپتی ثالث، زیاد استفاده خواهیم کرد. پس از نصب آن، به خط فرمان مراجعه کرد و دستور زیر را صادر کنید:
> npm install -g npm@latest
اگر هم خیلی پیشترها node.js را نصب کردهاید (برای مثال چند سال قبل!)، نصب نگارش جدید آن احتمالا کار نخواهد کرد. حتی عزل و نصب مجدد آن نیز کارساز نیست. در این حالت باید پس از عزل آن، پوشههای قدیمی آنرا یکی یکی یافته و دستی حذف کنید . سپس مجددا آنرا نصب کنید.
در ادامه در خط فرمان و توسط npm، قالب create-react-app را نصب خواهیم کرد:
> npm i -g create-react-app
ابزار دیگری که در این سری از آن استفاده خواهیم کرد، ادیتور بسیار معروف و محبوب VSCode است. پس از دریافت و نصب آن، چند افزونهی زیر را نیز به آن اضافه خواهیم کرد:
برای نصب آنها، پنل extensions را در VSCode، از نوار ابزار کنار صفحهی آن، انتخاب کرده و نامهای فوق را در آن جستجو و سپس نصب کنید.
و یا میتوانید این فایل را اجرا کرده و تعدادی از افزونههای مفید VSCode را یکجا نصب کنید: install-addons.zip
همچنین قابلیت فرمتکردن پس از Save را نیز در VSCode فعال کنید تا پس از هربار Save، اعمال این افزونهها به صورت خودکار صورت گیرد. برای این منظور گزینهی file->preferences->settings را در VSCode انتخاب کرده و سپس save را جستجو کرده و Format On Save را انتخاب کنید:
علاوه بر اینها، جهت کار بهتر با VSCode، بهتر است بررسی کنندههای کدهای جاوا اسکریپتی (static code analyzers) را نیز با اجرای دستور زیر نصب کنید:
> npm i -g typescript eslint tslint eslint-plugin-react-hooks
پس از این تغییرات، نیاز است یکبار VSCode را بسته و مجددا باز کنید. سپس مجددا گزینهی file->preferences->settings را در VSCode انتخاب کرده و ابتدا eslint را در اینجا جستجو کنید. در صفحهی نمایش تنظیمات آن، گزینهی Auto fix on save آنرا انتخاب نمائید. در آخر در همین قسمت settings، عبارت prettier را انتخاب کنید. در اینجا اگر گزینهی قدیمی یکپارچگی با eslint آن هنوز وجود دارد، آنرا از حالت انتخاب شده خارج کنید (به صورت قرمز و deprecated نمایش داده میشود) تا افزونهی prettier بدون مشکل و خطا کار کند (disable Prettier ESLint integration).
ایجاد قالب اولین برنامهی React
در ادامه برای ایجاد اولین برنامهی React، از بستهی create-react-app که پیشتر آنرا نصب کردیم، استفاده میکنیم. برای این منظور در خط فرمان دستور زیر را صادر کنید:
> create-react-app sample-01
این قالب نه تنها React را نصب میکند، بلکه یک development server را برای اجرا و مشاهدهی سریع برنامه، webpack را برای یکی کردن فایلها (bundling & minification)، Babel را برای کامپایل کدهای فایلهای JSX و ... نیز نصب میکند. بنابراین به این ترتیب، یک پروژهی تنظیم شده و آمادهی استفاده و توسعه را شاهد خواهیم بود که نیازی به تنظیمات اولیهی آن نیست.
پس ایجاد برنامه، وارد پوشهی sample-01 شده و دستور npm start را صادر کنید:
> cd sample-01 > npm start
development server آن، تغییرات فایلهای برنامه را تحت نظر قرار میدهد و با هر تغییری، به صورت خودکار برنامه را در مرورگر بارگذاری مجدد خواهد کرد.
بررسی ساختار اولین پروژهی React ایجاد شده
ساختار پوشهها و فایلهای مثال اولیهی ایجاد شده توسط قالب create-react-app به صورت زیر است:
البته شما در این تصویر پوشهی node_modules را که در کنار این پوشهها قرار دارد، مشاهده نمیکنید. وجود یک چنین پوشهی سنگینی با هزاران فایل داخل آن، کار نمایشی IDEها را با مشکل مواجه میکند (مصرف حافظهی بالا، به همراه کند شدن شدید آن). اگر نمیخواهید این پوشه نمایش داده شود، در مسیر file->preferences->settings، عبارت npm را جستجو کرده و سپس در قسمت npm: exclude آن، بر روی لینک edit in settings.json کلیک کنید:
و سپس در فایل باز شده، یک چنین تنظیمی را میتوانید اضافه و یا ویرایش و تکمیل کنید:
"files.exclude": { "**/.git": true, "**/.svn": true, "**/.hg": true, "**/CVS": true, "**/.DS_Store": true, "**/node_modules": true, "**/wwwroot": true, "**/bower_components": true, "**/**/bin": true, "**/**/obj": true, "**/packages": true },
در ادامه پوشهی public این پروژه را مشاهده میکنید. تمام فایلهایی که قرار است به صورت عمومی توسط برنامه ارائه شوند، مانند favicon.ico و غیره، در این پوشه قرار میگیرند.
در این پوشه بر روی فایل index.html آن کلیک کنید تا بتوان محتوای آنرا بهتر بررسی کرد. برای مثال در ابتدای آن، درج تعدادی متادیتا را که یکی از آنها ذکر manifest.json است، مشاهده میکنید. کار فایل manifest.json، ارائهی یک سری متادیتای خاص مخصوص دستگاههای موبایل است که در آنها بجای favicon.ico، میتوان از تصاویر و یا آیکنهای بزرگتری مانند فایلهای png موجود در پوشهی public، استفاده کرد. در ادامهی این فایل، به تنظیم زیر میرسیم:
<body> <noscript>You need to enable JavaScript to run this app.</noscript> <div id="root"></div>
در پوشهی src و فایل App.js آن، شاهد یک کامپوننت ابتدایی هستید که کار رندر صفحهی مشکی پیشفرض این قالب را انجام میدهد. در این فایل، شاهد بازگشت یک چنین تگهایی هستیم:
return ( <div className="App"> <header className="App-header"> ... </header> </div> );
برای درک بهتر آن به آدرس https://babeljs.io/repl مراجعه کنید. سپس در سمت چپ صفحه، یک قطعه کد jsx را به یک ثابت انتساب دهید:
const element = <h1>Hello World!</h1>;
همانطور که مشاهده میکنید، این قطعه کد jsx (که یک رشتهی معمولی نیست)، توسط Babel به یک قطعه کد کاملا جاوا اسکریپتی قابل درک برای مرورگر تبدیل شدهاست:
"use strict"; var element = React.createElement("h1", null, "Hello World!");
بدیهی است نوشتن کدهای jsx، سادهتر از نوشتن قطعه کد فوق است و درک آن نیز به علت شباهت آن به HTML، آسانتر است. به همین جهت در کدهای React، ما از jsx استفاده میکنیم و تفسیر آنرا به Babel واگذار خواهیم کرد.
در پوشهی src، فایل مهم دیگری که وجود دارد، index.js است. این فایل نقطهی آغازین برنامه را مشخص میکند. در قسمتهای بعدی، محتویات این فایل را بیشتر بررسی خواهیم کرد.
در اینجا فایل serviceWorker.js را نیز مشاهده میکنید. این فایل به صورت خودکار توسط قالب create-react-app ایجاد شدهاست و کار آن کمک به ارائهی محلی برنامه، توسط development server آن است. بنابراین ما کاری با این فایل نخواهیم داشت.
نوشتن اولین برنامهی React
به پوشهی src ایجاد شده مراجعه کرده و تمام فایلهای موجود و پیشفرض آنرا حذف کنید. در ادامه خودمان آنها را از صفر ایجاد خواهیم کرد. برای این منظور فایل جدید و خالی src\index.js را ایجاد میکنیم. در ابتدای کار نیاز است تعدادی ماژول React را import کنیم.
import React from "react"; const element = <h1>Hello World!</h1>; console.log(element);
اگر هنوز برنامه توسط دستور npm start در حال اجرا است، هر بار که فایل index.js را ذخیره میکنیم، خروجی نهایی را در مرورگر نمایش میدهد (اگر هم آنرا بستهاید، یکبار از طریق خط فرمان، دستور npm start را در ریشهی پروژه، صادر کنید). به این قابلیت hot module reloading هم گفته میشود.
در این حالت اگر به مرورگر مراجعه کنید، یک صفحهی سفید را مشاهده خواهید کرد. اکنون دکمهی F12 را فشرده (و یا ctrl+shift+i) و developer console مرورگر را باز کنید.
شیءای را که در اینجا مشاهده میکنید، همان حاصل console.log کدهای فوق است؛ به عبارتی Babel، عبارت jsx ما را تبدیل به یک شیء جاوا اسکریپتی قابل فهم برای مرورگر کردهاست که از دیدگاه React، جزئی از همان Virtual DOM ای است که پیشتر معرفی شد (نمایش درون حافظهای DOM مختص React، جهت محاسبهی تغییرات، با تغییر state هر کامپوننت و سپس اعمال آنها به DOM اصلی در مرورگر).
اکنون میخواهیم این المان را در DOM اصلی، رندر کرده و نمایش دهیم:
import React from "react"; import ReactDOM from "react-dom"; const element = <h1>Hello World!</h1>; console.log(element); ReactDOM.render(element, document.getElementById("root"));
اکنون پس از ذخیره سازی فایل index.js، اگر به مرورگر مراجعه کنید، عبارت Hello World! را مشاهده خواهید کرد:
همانطور که در این تصویر نیز مشخص است، المان h1 ما را داخل div ای با id مساوی root، درج کردهاست.
هدف از این مثال ساده، نمایش نحوهی کارکرد React، در پشت صحنه بود. در یک برنامهی واقعی، بجای رندر یک المان ساده در DOM، کار رندر App component را انجام خواهیم داد. کامپوننت App، کامپوننت ریشهای برنامه بوده و میتواند شامل درختی از کامپوننتها که UI نهایی را تشکیل میدهند، شود.
نگاهی به تنظیمات پروژهی ایجاد شده
اگر فایل package.json پروژه را باز کنید، یک چنین بستههایی در آن درج شدهاست:
{ "name": "sample-01", "version": "0.1.0", "private": true, "dependencies": { "react": "^16.11.0", "react-dom": "^16.11.0", "react-scripts": "3.2.0" }, "scripts": { "start": "react-scripts start", "build": "react-scripts build", "test": "react-scripts test", "eject": "react-scripts eject" }, "eslintConfig": { "extends": "react-app" }, "browserslist": { "production": [ ">0.2%", "not dead", "not op_mini all" ], "development": [ "last 1 chrome version", "last 1 firefox version", "last 1 safari version" ] } }
بستهی react-scripts است که کار مدیریت چهار جزء قسمت scripts این فایل را انجام میدهد. برای نمونه دستور npm start ای که در اینجا تعریف شده، سبب اجرای react-scripts start میشود. در ادامه اگر دستور npm run build را اجرا کنیم، یک بستهی نهایی بهینه سازی شده را تولید میکند.
آخرین دستور آن eject است. اگر دستور npm run eject را اجرا کنید، امکان سفارشی سازی پشت صحنهی create-react-app را خواهید داشت؛ اما در نهایت به یک فایل package.json بسیار شلوغ خواهیم رسید (اینبار ارجاعات به Babel، Webpack و تمام ابزارهای دیگر نیز ظاهر میشوند). همچنین این عملیات نیز یک طرفهاست. یعنی از این پس قرار است کنترل تمام این پشت صحنه، در اختیار ما باشد و به روز رسانیهای بعدی create-react-app را با مشکل مواجه میکند. این گزینه صرفا مختص توسعه دهندگان پیشرفتهی React است.
کدهای کامل این قسمت را از اینجا میتوانید دریافت کنید: sample-01.zip
در قسمت بعد، پیشنیازهای جاوا اسکریپتی شروع به کار با React را بررسی میکنیم.
Entity Framework Core 2.0 منتشر شد
Today we are releasing the final version of Entity Framework Core 2.0, alongside .NET Core 2.0 and ASP.NET Core 2.0.
Entity Framework (EF) Core is the lightweight, extensible, and cross-platform version of Entity Framework, the popular Object/Relational Mapping (O/RM) framework for .NET.
دوراهی انتخاب NHibernate و Entityframework
کار اصولی با بانک اطلاعاتی صرفا یک select ساده نیست که بر اساس آن کارآیی و یا بهتر بودن روشی را مشخص کنید.