نظرات مطالب
شروع به کار با EF Core 1.0 - قسمت 2 - به روز رسانی ساختار بانک اطلاعاتی
- متد Seed به نگارش بعدی EF Core اضافه خواهد شد (نگارش 2.1). یک نمونه پیاده سازی آن در نگارش فعلی.
- روش کار چندسکویی با NET Core. مبتنی بر CLI آن هست. بهتر است سری کار با VSCode را پیگیری کنید تا بیشتر با CLI آن آشنا شوید. اما اگر می‌خواهید از PowerShell استفاده کنید (هنوز حال و هوای EF 6.x را دارید)، پیشنیازهای فعالسازی این مورد در نظرات قسمت بعدی مطرح شده‌است.
نظرات مطالب
شروع به کار با EF Core 1.0 - قسمت 14 - لایه بندی و تزریق وابستگی‌ها
- احتمالا مرتبط است به حالت Transient که در نظر بعدی به آن اشاره کردید. یک نمونه پروژه که از الگوی جاری استفاده می‌کند DNTIdentity است که جزئیات و توضیحات بیشتر آن‌را می‌توانید در گروه ASP.NET Core Identity پیگیری نمائید.
- همچنین مطالب « کار با کلیدهای اصلی و خارجی در EF Code first» و «شروع به کار با EF Core 1.0 - قسمت 13 - بررسی سیستم ردیابی تغییرات» را نیز مطالعه کنید .  
مطالب
راه اندازی دیتابیس postgresql در برنامه‌های ASP.NET Core – قسمت 2

در قسمت قبل به معرفی postgresql پرداختیم; در این قسمت قصد ایجاد و راه اندازی یک api با استفاده از دیتابیس postgresql و استفاده از تکنولوژی‌های آن را با استفاده از docker داریم.


ابتدا با استفاده از دستور زیر یک پروژه‌ی جدید asp.net core را ایجاد کنید:

dotnet new webapi --minimal -o YourDirectoryPath:\YourFolderName

سپس فایل docker-compose.yaml را به روت پروژه اضافه کنید که شامل کانفیگ‌های زیر میباشد: 

version: '3.1'

services:

  db:
    image: postgres
    container_name: db
    restart: always
    environment:
      POSTGRES_PASSWORD: postgres
      POSTGRES_USERNAME: postgres
      POSTGRES_DB: BloggingDb
    ports:
        - "5432:5432"
    volumes:
      - postgres_data:/data/db

  adminer:
    image: adminer
    restart: always
    ports:
      - 8080:8080
  
  pgadmin4:
    image: dpage/pgadmin4
    restart: always
    environment:
      PGADMIN_DEFAULT_EMAIL: pgadmin4@pgadmin.org
      PGADMIN_DEFAULT_PASSWORD: admin
      PGADMIN_CONFIG_SERVER_MODE: 'False'
    ports:
      - 5050:80
    volumes:
      - pgadmin:/var/lib/pgadmin
    depends_on:
      - db

volumes:
  postgres_data:
  pgadmin:

سپس با اجرای دستور زیر در روت پروژه، سرویس‌ها را راه اندازی کنید: 

docker compose up -d


معرفی سرویس‌های استفاده شده در تنظیمات فایل بالا: 

سرویس db

نمونه ایمیج اصلی، volume، تنظیمات connection string در آن استفاده شده است.

سرویس adminer :

https://hub.docker.com/_/adminer /

Adminer - Database management in a single PHP file

یک برنامه تحت وب مدیریت پایگاه داده ساده میباشد که ویژگی‌ها MySql را در کنار سرعت و امنیت ارائه میدهد و در آدرس http://localhost:8080 / اجرا خواهد شد.

سرویس pgadmin4 :

pgAdmin - PostgreSQL Tools

dpage/pgadmin4 - Docker Image | Docker Hub

در حال حاضر این برنامه محبوب‌ترین برنامه مدیریت پایگاه داده میباشد که ویژگی‌های پیشرفته‌ای را نیز پوشش میدهد و در آدرس http://localhost:5050 / اجرا خواهد شد. 


اکنون نوبت نوشتن کد‌ها میباشد. 

- تنظیم connection string در فایل appsettings.json:

"ConnectionStrings": {
    "BloggingContext": "Username=postgres;Password=postgres;Server=localhost;Database=BloggingDb”
}

- و همینطور پکیج‌های زیر را به برنامه خود رفرنس دهید: 

dotnet add package Npgsql.EntityFrameworkCore.PostgreSQL
dotnet add package Microsoft.EntityFrameworkCore
dotnet add package Microsoft.EntityFrameworkCore.Design

- مدل‌های برنامه را در مسیر /Models ایجاد کنید: 

namespace NpgsqlAPI.Models;

public class Post
{
    public int PostId { get; set; }
    public string Title { get; set; } = null!;
    public string Content { get; set; } = null!;

    public int BlogId { get; set; }
    public Blog Blog { get; set; } = null!;
}

namespace NpgsqlAPI.Models;

public class Blog
{
    public int BlogId { get; set; }
    public string? Url { get; set; }

    public List<Post>? Posts { get; set; }
}

- سپس BloggingContext را در مسیر /Data ایجاد کنید:

using Microsoft.EntityFrameworkCore;
using NpgsqlAPI.Models;

namespace NpgsqlAPI.Data;

public class BloggingContext : DbContext
{
    public BloggingContext(DbContextOptions<BloggingContext> options)
        : base(options)
    {
    }
    public DbSet<Blog> Blogs => Set<Blog>();
    public DbSet<Post


- سپس اینترفیس IBlogServices را در مسیر  /Servicec/Blogs ایجاد کنید: 

using NpgsqlAPI.Models;

namespace NpgsqlAPI.Services.Blogs;
public interface IBlogServices
{
    Task<IEnumerable<Blog>> GetList();
    Task<Blog?> Get(uint id);
    Task<uint> Add(Blog obj);
    Task AddRange(Blog[] obj);
    Task Update(Blog obj);
    Task UpdateRange(Blog[] obj);
    Task Remove(uint id);
}


-  و سپس پیاده سازی آن را در فایل BlogEFServices و در کنار اینترفیس آن قرار دهید: 

using Microsoft.EntityFrameworkCore;
using NpgsqlAPI.Data;
using NpgsqlAPI.Models;

namespace NpgsqlAPI.Services.Blogs;
public sealed class BlogEFServices : IBlogServices
{
    private readonly BloggingContext _context;
    public BlogEFServices(BloggingContext context)
    {
        _context = context;
    }

    public async Task<uint> Add(Blog obj)
    {
        await _context.Blogs.AddAsync(obj);
        return (uint)await SaveChangesAsync();
    }

    public async Task AddRange(Blog[] obj)
    {
        await _context.Blogs.AddRangeAsync(obj);
        await SaveChangesAsync();
    }

    public async Task<Blog?> Get(uint id)
    {
        return await _context.Blogs.FirstOrDefaultAsync(x=>x.BlogId == id);
    }

    public async Task<IEnumerable<Blog>> GetList()
    {
       return await _context.Blogs.ToListAsync();
    }

    public async Task Remove(uint id)
    {
        var entity = await Get(id);
        _context.Blogs.Remove(entity!);
        await SaveChangesAsync();
    }

    public async Task Update(Blog obj)
    {
        _context.Blogs.Update(obj);
        await SaveChangesAsync();
    }

    public async Task UpdateRange(Blog[] obj)
    {
        _context.Blogs.UpdateRange(obj);
        await SaveChangesAsync();
    }

    private async Task<int> SaveChangesAsync()
    {
        return await _context.SaveChangesAsync();
    }
}


- اکنون  endpoint‌های api را در فایل program.cs ایجاد کنید:

using System.Data;
using Microsoft.EntityFrameworkCore;
using Npgsql;
using NpgsqlAPI.Services.Blogs;
using NpgsqlAPI.Data;
using NpgsqlAPI.Models;

var builder = WebApplication.CreateBuilder(args);

builder.Services.AddEndpointsApiExplorer();
builder.Services.AddSwaggerGen();

string connectionString = builder.Configuration.GetConnectionString("BloggingContext")!;

builder.Services.AddDbContext<BloggingContext>(options =>
        options.UseNpgsql(connectionString));

builder.Services.AddTransient<IDbConnection>(_ => new NpgsqlConnection(connectionString));

// builder.Services.AddScoped<IBlogServices, BlogDapperServices>();
// builder.Services.AddScoped<IBlogServices, BlogEFRawQueryServices>();
builder.Services.AddScoped<IBlogServices, BlogEFServices>();

var app = builder.Build();

if (app.Environment.IsDevelopment())
{
    app.UseSwagger();
    app.UseSwaggerUI();
}

app.UseHttpsRedirection();

app.MapGet("/blogs", async (IBlogServices service) => await service.GetList())
.WithName("GetBlogs")
.WithOpenApi();

app.MapGet("/blogs/{id}", async (IBlogServices service, uint id) => await service.Get(id))
.WithName("GetBlog")
.WithOpenApi();

app.MapPost("/blogs", async (IBlogServices service, Blog blog) => await service.Add(blog))
.WithName("AddBlog")
.WithOpenApi();

app.MapDelete("/blogs/{id}", async (IBlogServices service, uint id) => await service.Remove(id))
.WithName("RemoveBlog")
.WithOpenApi();

app.MapPut("/blogs", async (IBlogServices service, Blog blog) => await service.Update(blog))
.WithName("UpdateBlog")
.WithOpenApi();

app.MapPut("/blogs/Bulk", async (IBlogServices service, Blog[] blogs) =>
 await service.UpdateRange(blogs))
.WithName("UpdateBulkBlog")
.WithOpenApi();

app.MapPost("/blogs/Bulk", async (IBlogServices service, Blog[] blogs) =>
 await service.AddRange(blogs))
.WithName("AddBulkBlog")
.WithOpenApi();

app.Run();

تمامی کد‌های برنامه تا به اینجا نوشته شده‌اند. اکنون migration را پس از اطمینان از اجرا بودن داکر اجرا کنید 

dotnet ef migrations add Init
dotnet ef database update

و برنامه را اجرا و تست کنید. 


کد‌های کامل این مطلب

نظرات مطالب
استفاده از Fluent Validation در برنامه‌های ASP.NET Core - قسمت دوم - اجرای قواعد اعتبارسنجی تعریف شده
خواستم ببینم با توجه به این مطلب آیا ترکیب  FluentValidation  با اعتبارسنجی توکار استاندارد در asp.net core در این تاریخ امکان پذیر هست؟
مطالب
تغییرات Logging در ASP.NET Core 6x
فرض کنید با استفاده از روش متداول زیر، کار ثبت یک واقعه را انجام داده‌اید:
public class TestController
{
    private readonly ILogger<TestController> _logger;
    public TestController(ILogger<TestController> logger)
    {
        _logger = logger;
    }

   [HttpGet("/")]
    public string Get()
    {
        _logger.LogInformation("hello world");
          return "Hello world!";
    }
}
در یک برنامه‌ی متداول ASP.NET Core، زیرساخت کار با ILogger از پیش تنظیم شده‌است. برای کار با آن فقط کافی است به نمونه‌های ILogger و یا <ILogger<T از طریق سیستم تزریق وابستگی‌ها دسترسی یافت و سپس متدهای الحاقی آن‌را مانند LogInformation فراخوانی کرد.

اگر یک چنین برنامه‌ای را به دات نت 6 ارتقاء دهید، با پیام اخطار زیر مواجه خواهید شد:
CA1848: For improved performance, use the LoggerMessage delegates instead of calling LogInformation
به صورت خلاصه، تمام متدهای پیشین LogInformation، LogDebug و امثال آن در دات نت 6 منسوخ شده درنظر گرفته می‌شوند! دلیل آن‌را در ادامه بررسی خواهیم کرد.


استفاده‌ی گسترده از source generators در دات نت 6

source generators، امکان مداخله در عملیات کامپایل برنامه را میسر کرده و امکان تولید کدهای پویایی را در زمان کامپایل، فراهم می‌کنند. هرچند این قابلیت به همراه دات نت 5 ارائه شدند، اما تا زمان دات نت 6 استفاده‌ی گسترده‌ای از آن در خود دات نت صورت نگرفت. موارد زیر، تغییراتی است که بر اساس source generators در دات نت 6 رخ داده‌اند:
- source generators مخصوص ILogger (موضوع این بحث؛ یعنی LoggerMessage source generator)
- source generators مخصوص System.Text.Json تا سربار تبدیل به JSON و یا برعکس کمتر شود.
- بازنویسی مجدد پروسه‌ی کامپایل Blazor/Razor بر اساس source generators، بجای روش دو مرحله‌ای قبلی که امکان Hot Reload را فراهم کرده‌است.

نوشتن یک source generator هرچند ساده نیست، اما چون نیاز به reflection را به حداقل می‌رساند، می‌تواند تغییرات کارآیی بسیار مثبتی را به همراه داشته باشد.


توصیه به استفاده از LoggerMessage.Define در دات نت 6

ILogger به همراه قابلیت‌هایی مانند structural logging نیز هست که امکان فرمت بهتر پیام‌های ثبت شده را میسر می‌کند تا توسط برنامه‌های جانبی که قرار است این لاگ‌ها را پردازش کنند، به سادگی قابل خواندن باشند. برای مثال رکورد زیر را در نظر بگیرید:
public record Person (int Id, string Name);
به همراه نمونه‌ای از آن:
var person = new Person(123, "Test");
خروجی لاگ زیر در این حالت:
_logger.LogInformation("hello to {Person}", person);
به صورت زیر خواهد بود:
info: TestController[0]
hello world to Person { Id = 123, Name = Test }
دقت کنید که رشته‌ی ارسالی به LogInformation به همراه $ نیست. یعنی از string interpolation استفاده نشده‌است و نام پارامتر تعریف شده (placeholder name) با حروف بزرگ شروع شده‌است.

اگر در اینجا مانند مثال زیر از string interpolation استفاده شود:
_logger.LogInformation($"hello world to {person}"); // Using interpolation instead of structured logging
هرچند کار با آن ساده‌تر است از string.Format، اما برای عملیات ثبت وقایع با کارآیی بالا توصیه نمی‌شود؛ به این دلایل:
- ویژگی «لاگ‌های ساختار یافته» را از دست می‌دهیم و دیگر توسط نرم افزارهای ثالث لاگ خوان، به سادگی پردازش نخواهند شد.
- ویژگی «قالب ثابت» پیام را نیز از دست خواهیم داد که باز هم یافتن پیام‌های مشابه را در بین انبوهی از لاگ‌های رسیده مشکل می‌کند.
-  کار serialization شیء ارسالی به آن، پیش از عملیات ثبت وقایع رخ می‌دهد. اما ممکن است سطح لاگ سیستم در این حد نباشد و اصلا این پیام لاگ نشود. در این حالت یک کار اضافی صورت گرفته و بر روی کارآیی برنامه تاثیر منفی خواهد گذاشت.

برای جلوگیری از serialization و همچنین تخصیص حافظه‌ی اضافی و مشکلات عدم ساختار یافته بودن لاگ‌ها، توصیه شده‌است که ابتدا سطح لاگ مدنظر بررسی شود و همچنین از string interpolation استفاده نشود:
if (_logger.IsEnabled(LogLevel.Information))
{
   _logger.LogInformation("hello world to {Person}", person);
}
البته مشکل این روش، تکرار این if/else‌ها در تمام برنامه‌است و همچنین باید دقت داشت که LogLevel انتخابی، با متد لاگ، هماهنگی دارد.
مشکل دیگر لاگ‌های ساختار یافته، امکان فراموش کردن یکی از پارامترها است که با یک خطای زمان اجرا گوشزد خواهد شد؛ مانند مثال زیر:
_logger.LogInformation("hello world to {Person} because {Reason}", person);
اکنون در دات نت 6 با پیام اخطار CA1848 که در ابتدای بحث مشاهده کردید، توصیه می‌کنند که اگر قالب نهایی خاصی را مدنظر دارید، آن‌را توسط متد LoggerMessage.Define دقیقا مشخص کنید:
private static readonly Action<ILogger, Person, Exception?> _logHelloWorld =
    LoggerMessage.Define<Person>(
        logLevel: LogLevel.Information,
        eventId: 0,
        formatString: "hello world to {Person}");
در این روش جدید باید یک Action را برای لاگ کردن پیام‌ها تهیه کرد که از همان ابتدا LogLevel آن مشخص است (و نیازی به بررسی مجزا ندارد؛ یعنی خودش logger.IsEnabled را فراخوانی می‌کند) و همچنین از روش لاگ ساختار یافته استفاده می‌کند. مزیت این روش کش شدن قالب لاگ، در بار اول فراخوانی آن است ( برخلاف متدهای الحاقی مانند LogInformation که هربار باید این قالب‌ها را پردازش کنند) و همچنین در اینجا دیگر خبری از boxing و تبدیل نوع پارامترها نیست.

اکنون روش فراخوانی این Action با کارآیی بالا به صورت زیر است:
[HttpGet("/")]
public string Get()
{
    var person = new Person(123, "Test");
    _logHelloWorld(_logger, person, null);
      return "Hello world!";
}
همانطور که مشاهده می‌کنید اینبار دیگر حتی امکان فراموش کردن پارامتری وجود ندارد (مشکلی که می‌تواند با LogInformation متداول رخ دهد).


معرفی [LoggerMessage] source generator در دات نت 6

هرچند LoggerMessage.Define، مزایای قابل توجهی مانند کش شدن قالب لاگ، عدم نیاز به بررسی ضرورت لاگ شدن پیام و ارسال تعداد پارامترهای صحیح را به همراه دارد، اما ... کار کردن با آن مشکل است و برای کار با آن باید کدهای زیادی را نوشت. به همین جهت با استفاده از قابلیت source generators، امکان تولید خودکار این نوع کدها در زمان کامپایل برنامه پیش‌بینی شده‌است:
public partial class TestController
{
   [LoggerMessage(0, LogLevel.Information, "hello world to {Person}")]
   partial void LogHelloWorld(Person person);
}
این قطعه کد، LoggerMessage.Define را به صورت خودکار برای ما تولید می‌کند. برای اینکار باید یک متد partial را تهیه کرد و سپس آن‌را به ویژگی جدید LoggerMessage مزین کرد. پس از آن source generator، مابقی کارها را در زمان کامپایل برنامه انجام می‌دهد.
ویژگی partial method، امکان تعریف یک متد را در یک فایل و سپس ارائه‌ی پیاده سازی آن‌را در فایلی دیگر میسر می‌کند که البته در اینجا آن فایل دیگر، توسط source generator تولید می‌شود.
باید دقت داشت که در اینجا TestController را نیز باید به صورت partial تعریف کرد تا آن نیز قابلیت بسط در چند فایل را پیدا کند. همچنین متد فوق را به صورت static partial void نیز می‌توان نوشت.

یکی از مزایای کار با source generator که خودش در اصل یک آنالایزر هم هست، بررسی تعداد پارامترهای ارسالی و تعریف شده‌است:
[LoggerMessage(0, LogLevel.Information, "hello world to {Person} with a {Reason}")]
partial void LogHelloWorld(Person person);
برای مثال در اینجا متد LogHelloWorld یک پارامتر دارد اما LoggerMessage آن به همراه دو پارامتر تعریف شده‌است که این مشکل در زمان کامپایل تشخیص داده شده و گوشزد می‌شود (برخلاف روش‌های پیشین که در زمان اجرا این نوع مشکلات نمایان می‌شدند).

در این روش، امکان ذکر پارامتر اختیاری LogLevel هم وجود دارد؛ اگر نیاز است مقدار آن به صورت پویا تغییر کند:
[LoggerMessage(Message = "hello world to {Person}")]
partial void LogHelloWorld(LogLevel logLevel, Person person);
مطالب
نحوه ایجاد Sequence و استفاده آن در Sql Server 2012
قبل از ایجاد Sequence در Sql Server 2012، توضیح مختصری را درباره آن می‌دهم.
در واقع Sequence روشی برای تولید اعداد ترتیبی با قابلیت افزایش یا کاهش عدد‌های دلخواه می‌باشد که توسط کاربر یا برنامه نویس ایجاد می‌شود. بنابراین Sequenceها User-Defined می‌باشند.
در اینجا ممکن است سئوالی پیش بیاید که اینکار توسط Identity هم قابل انجام است، اما چرا استفاده از Sequence توسط مایکروسافت پیشنهاد می‌شود.
بدلایل زیر استفاده از Sequence بهتر می‌باشد:
  1. ممکن است Application شما قبل از درج رکورد، درون یک جدول نیاز به عدد منحصربفردی داشته باشد.
  2. عدد تولید شده بوسیله Sequence را می‌توانید بین جداول یا ستونهای مختلف یک جدول به اشتراک بگذارید.
  3. می‌توانید روند تولید اعداد ترتیبی را Restart نمایید. به عبارت دیگر قابلیت Restart نمودن Sequence وجود دارد.
  4. می‌توانید Sequence خود را براساس Sort یک یا چند فیلد، تنظیم نمایید.

Syntax آن به شرح ذیل می‌باشد:
CREATE SEQUENCE [schema_name . ] sequence_name
    [ AS [ built_in_integer_type | user-defined_integer_type ] ]
    [ START WITH <constant> ]
    [ INCREMENT BY <constant> ]
    [ { MINVALUE [ <constant> ] } | { NO MINVALUE } ]
    [ { MAXVALUE [ <constant> ] } | { NO MAXVALUE } ]
    [ CYCLE | { NO CYCLE } ]
    [ { CACHE [ <constant> ] } | { NO CACHE } ]
    [ ; ]

شرح Syntax :
  • در زمان ایجاد Sequence، نوع آن می‌بایست عددی باشد، چنانچه ،Type آن را مشخص ننمایید، SQL Server، نوع آن را bigint در نظر می‌گیرد.
  • Start With: بدین مفهوم می‌باشد، که Sequence ایجاد شده از چه عددی آغاز شود.
  • INCREMENT BY: مفهومش این است که Sequence به چه مقداری افزایش یا کاهش یابد. به عبارت دیگری عدد تولید شده براساس مقدار Increment by تولید می‌شود.
  • Minvalue: کمترین مقداری که Sequence می‌تواند ایجاد نماید.
  • Maxvalue :بیشترین مقداری که Sequence می‌تواند ایجاد نماید.
  • Cycle :مقداری را که برای Cycle تعیین می‌نماییم، بدین مفهوم است که Sequence پس از چه عددی می‌بایست Restart شود.
  • Cache :عددی که برای Cache در نظر می‌گیریم، مفهومش این است که چه تعداد از اعداد تولید شده توسط Sequence، قبل از استفاده، می‌تواند در Cache قرار گیرد.

در ادامه با یک مثال ساده، یک Sequence ایجاد می‌نماییم:
CREATE SEQUENCE [dbo].[SequenceTest] 
 AS [int]
 START WITH 1
 INCREMENT BY 1
 MINVALUE 1
 MAXVALUE 30
 CYCLE 
 CACHE 
GO
در مثال بالا Start with برابر یک است، یعنی اولین عددی که تولید می‌شود، برابر یک است،INCREMENT BY برابر یک است یعنی در هر بار فراخوانی Sequence یک عدد به عدد تولید شده قبلی افزوده می‌شود. مقدار Minvalue برابر یک است، یعنی کمترین مقداری که Sequence می‌تواند تولید نماید برابر یک است. مقدار Maxvalue برابر 30 است، یعنی بیشترین مقداری که Sequence می‌تواند تولید نماید برابر 30 می‌باشد. و Cycle هم برای Sequence فوق در نظر گرفته شده است، بدین مفهوم ، که Sequence به مقدار 30 برسد، Restart شده و از مقدار یک شروع به تولید اعداد می‌نماید.
برای اینکه بتوانیم مقدار Sequence را بدست آوریم، کافیست از Syntax زیر استفاده نمایید:
NEXT VALUE FOR [ database_name . ] [ schema_name . ]  sequence_name
   [ OVER (<over_order_by_clause>) ]
به عنوان مثال داریم:


اگر Select بالا را تا 30 بار انجام دهید، برای دفعه 31 مقدار آن یک می‌شود، چون در زمان تعریف Cycle ،Sequence  را انتخاب کرده بودیم. در غیر اینصورت برای دفعه 31 با خطا زیر مواجه می‌شوید.
Msg 11728, Level 16, State 1, Line 1
The sequence object 'SequenceTest' has reached its minimum or maximum value. Restart the sequence object to allow new values to be generated.
 یکی از امکانات جالب Sequence  این است که شما می‌توانید Sequence را روی یک فیلد Sort شده تنظیم نمایید، برای روش شدن مطلب به مثال زیر توجه نمایید:
در ابتدا مطابق Script زیر جدولی را ایجاد و مقادیری را درون آن درج می‌نماییم:
create table Kids
( ID int,
Name varchar(50)
);
Go
insert Kids
 values
  (1,'Emma')
, (1,'Tabitha')
, (2,'Kendall')
, (3,'Delaney')
, (4,'Kyle')
, (5,'Jessica')
, (6,'Josh')
, (7,'Kirsten')
, (8,'Amanda')
, (9,'Jimmy')
;
سپس یک Schema به نام Sample ایجاد می‌کنیم:
CREATE SCHEMA Samples ;
GO
در ادامه یک Sequence به نام Test ایجاد می‌کنیم:
CREATE SEQUENCE Samples.Test
    AS tinyint
    START WITH 1
    INCREMENT BY 1 ;
GO
حال Query زیر را اجرا می‌نماییم:
SELECT NEXT VALUE FOR Samples.Test OVER (ORDER BY Name) AS NutID, ID, Name FROM  test1.Kids
WHERE Name LIKE '%e%' ;
در Query بالا روی فیلد Name به صورت صعودی عملیات Sort انجام می‌شود، و سپس Sequence روی آن اعمال می‌گردد، برای روشن‌تر شدن مطلب خروجی را مشاهده نمایید که تعداد رکورد آن 6 میباشد.


امیدوارم مطلب فوق مفید واقع شده باشد.
اشتراک‌ها
به کار بردن متدهای GET و POST چندگانه در ASP.NET Core Web API

In ASP.NET Core MVC and Web API are parts of the same unified framework. That is why an MVC controller and a Web API controller both inherit from Controller base class. Usually a Web API controller has maximum of five actions - Get(), Get(id), Post(), Put(), and Delete(). However, if required you can have additional actions in the Web API controller. This article shows how.

Let's say you have a Web API controller named CustomerController with the following skeleton code. 

به کار بردن متدهای GET و POST چندگانه در ASP.NET Core Web API
نظرات اشتراک‌ها
ارتقا به dotnet core 2
با سلام و احترام
قسمت آخر مقاله یعنی قطعه کد
// Only used by EF Tooling
        public static IWebHost BuildWebHost(string[] args)
        {
            return WebHost.CreateDefaultBuilder()
                .ConfigureAppConfiguration((ctx, cfg) =>
                {
                    cfg.SetBasePath(Directory.GetCurrentDirectory())
                        .AddJsonFile("appsettings.json", true) // require the json file!
                        .AddEnvironmentVariables();
                })
                .ConfigureLogging((ctx, logging) => { }) // No logging
                .UseStartup()
                .UseSetting("DesignTime", "true")
                .Build();
        }
راه حل استانداردی نمیباشد و البته که با این حال نیاز به تکمیل شدن دارد به این شکل که باید در فایل startup.cs از تنظیم اضافه شده یعنی
UseSetting("DesignTime", "true")
جهت جلوگیری از Initial شدن دیتابیس در هنگام استفاده از Entity Framework Core Tooling به طور مثال عملیات Migration استفاده کرد
if (_config["DesignTime"] != "true")
{
  using (var scope = app.ApplicationServices.CreateScope())
  {
    var initializer = scope.ServiceProvider.GetRequiredService<YourSampleDataInitializer>();
    initializer.RunAsync().Wait();
  }
}
در ادامه روش توصیه شده توسط مایکروسافت پیاده سازی اینترفیس جدید IDesignTimeDbContextFactory میباشد که به واسطه آن EF موفق به یافتن Context برنامه در هنگام عملیات Migration میشود.قطعه کد زیر نمونه ای از این پیاده سازی است.
public class BloggingContextFactory : IDesignTimeDbContextFactory<BloggingContext>
    {
        public BloggingContext Create(string[] args)
        {
            var optionsBuilder = new DbContextOptionsBuilder<BloggingContext>();
            optionsBuilder.UseSqlite("Data Source=blog.db");

            return new BloggingContext(optionsBuilder.Options);
        }
    }
البته همه این موارد زمانی درست کار خواهد کرد که فایل Program.cs برنامه را نیز به شکل جدید آن یعنی
public static void Main(string[] args)
        {
            BuildWebHost(args).Run();
        }

        public static IWebHost BuildWebHost(string[] args) =>
            WebHost.CreateDefaultBuilder(args)
                .UseStartup<Startup>()
                .Build();
تغییر دهیم.دلیل آن هم ... EF Core 2.0: design-time DbContext discovery
مطالب
ساخت یک سایت ساده‌‌ی نمایش لیست فیلم با استفاده از Vue.js - قسمت اول
Vue.js  یکی از محبوب ترین فریم ورک‌های  SPA است و سایت جاری نیز دارای مقالات خوبی درباره‌ی Vue.js می‌باشد. قصد داریم طی چند مقاله با استفاده از Vue.js و چندین پلاگین مطرح آن، یک سایت ساده‌ی نمایش فیلم را ایجاد کنیم. ابتدا Node.js  را بر روی سیستم خود نصب کنید (پیشنهاد ما نسخه‌ی LTS می‌باشد). مراحل نصب آن ساده است و بصورت Nextهایی پی در پی می‌باشد؛ بصورت پیش فرض npm نیز همراه آن نصب میشود. سپس دو دستور زیر را جهت صحت انجام مراحل نصب، تست نمایید.

در این مقاله با ادیتور VS Code کار میکنیم. بعد از نصب آن، از منوی Terminal، گزینه‌ی New Terminal را کلیک کنید تا پنجره‌ی PowerShell نمایش داده شود؛ برای سرعت و دقت بیشتر در برنامه‌های  vue.js ای. با دستور زیر vue cli را  نصب میکنیم  (فقط یک مرتبه و برای برنامه‌های بعدی vue.jsای، نیازی به اجرای این دستور نداریم):

npm install -g @vue/cli

جهت راه اندازی یک برنامه‌ی پیش فرض Vue.js ای، کافیست دستور زیر را اجرا نماییم تا پکیج‌های مورد نیاز، به همراه کانفیگ اولیه (Zero config) برای ما ایجاد شوند:

vue create movie-app

بعد از ایجاد برنامه در vs code، از طریق منوی File، گزینه Open Folder را کلیک کرده و پوشه برنامه‌ای را که ایجاد کردیم، Select Folder میکنیم. ساختار اولیه‌ی برنامه‌ی ایجاد شده، به شکل زیر می‌باشد:

نیازمندیهای مثال جاری

A) برای گرفتن اطلاعات مورد نمایش در مثال جاری، از سایت omdbapi.com استفاده میکنیم که با دریافت یک api key آن بصورت رایگان، میتوانیم web serviceهای آن را Call نماییم.

B) از  vuetify برای ui استفاده میکنیم که بصورت Material Design و دارای کامپوننت‌های غنی می‌باشد؛ ضمن اینکه RTL را هم پشتیبانی میکند.

برای نصب آن در Terminal دستور زیر را اجرا میکنیم:

vue add vuetify

سپس جهت تست و صحت افزوده شدن و کانفیگ درست، با دستور زیر برنامه را اجرا میکنیم:

npm run serve

بعد از اجرای دستور فوق، روی گزینه زیر ctrl+click میکنیم تا نتیجه کار در مرورگر قابل رویت باشد:

نمایش صفحه زیر نشان دهنده‌ی درستی انجام کار تا اینجا است:


نکته: جهت استفاده از امکان RTL کافیست در فایل vuetify.js واقع در پوشه‌ی plugins، تغییرات زیر را انجام دهیم. در مثال جاری بدلیل اینکه اطلاعات انگلیسی می‌باشند، از نسخه LTR آن استفاده میکنیم؛ هر چند یکسری api فارسی نیز موجود می‌باشد که میتوان از آنها استفاده نمود.

import Vue from 'vue'
import Vuetify from 'vuetify/lib'
import 'vuetify/src/stylus/app.styl'

Vue.use(Vuetify, {
  iconfont: 'md',
  rtl: true
})


C) نصب  vue-router : جهت انجام routeهای تودرتو ، مپ کردن کامپوننت ها با آدرسی مشخص، کار با پارامتر و  HTML5 History API  مورد استفاده قرار میگیرد. برای نصب آن، دستور زیر را اجرا میکنیم:

npm install vue-router

برای نوشتن routeهای مورد نیاز، یک فولدر را با نام router، در پوشه src برنامه ایجاد میکنیم و یک فایل جاوا اسکریپتی را در آن با نام index.js، میسازیم (این ساختار برای مدیریت بهتر پروژه می‌باشد):

درون فایل  index.js، محتویات زیر را طبق مستندات آن قرار میدهیم:

import Vue from 'vue'
import VueRouter from 'vue-router'

Vue.use(VueRouter)

جهت استفاده از این router، نیاز است تا در نمونه‌ی وهله سازی شده‌ی vue برنامه بکار گرفته شود. فایل  main.js  را باز کنید و خط زیر را در قسمت بالای برنامه وارد کنید:

import router from './router'

اکنون محتویات فایل  main.js بشکل زیر می‌باشد:

import Vue from 'vue'
import './plugins/vuetify'
import App from './App.vue'
import router from './router'

Vue.config.productionTip = false

new Vue({
  render: h => h(App),
  router
}).$mount('#app')


D) نصب axios : برای انجام  درخواستهای  HTTP  و عملیات ا‌ی‌جکس در vue.js  ترجیحا بهتر است از axios که یک کتابخانه‌ی محبوب می‌باشد و کار با آن ساده است، استفاده شود. برای نصب آن، دستور زیر را اجرا میکنیم:

npm install axios


E) نصب vuex : کتابخانه‌ای جهت مدیریت حالت (state management) برای  vue.js میباشد و مشابه آن Flux و Redux برای React می‌باشند. برای  نصب، دستور زیر را اجرا میکنیم:

npm install vuex


برای بکارگیری آن یک فولدر را با نام store در پوشه‌ی src برنامه ایجاد میکنیم و یک فایل جاوا اسکریپتی را در آن با نام index.js میسازیم (این ساختار برای مدیریت بهتر پروژه می‌باشد). درون فایل  index.js، محتویات زیر را طبق مستندات آن و ^ قرار میدهیم. 

import Vue from 'vue'
import Vuex from 'vuex'

Vue.use(Vuex)

export const store = new Vuex.Store()

برای استفاده و کانفیگ آن، محتویات فایل  main.js را بشکل زیر تغییر دهید:

import Vue from 'vue'
import './plugins/vuetify'
import App from './App.vue'
import router from './router'
import {store} from './store'

Vue.config.productionTip = false

new Vue({
  render: h => h(App),
  store,
  router
}).$mount('#app')



دریافت کد قسمت اول 

نکته: برای اجرای برنامه و دریافت پکیج‌های مورد استفاده در مثال جاری، نیاز است دستور زیر را اجرا کنید:

npm install
مطالب
رمزنگاری خودکار فیلدها توسط Entity Framework Core
از EF Core 2.1 به بعد، قابلیت جدیدی تحت عنوان «تبدیلگرهای مقدار»، به آن اضافه شده‌است. برای مثال در EF Core، زمانیکه اطلاعات Enums، در بانک اطلاعاتی ذخیره می‌شوند، معادل عددی آن‌ها درج خواهند شد. اگر علاقمند باشید تا بجای این مقادیر عددی دقیقا همان رشته‌ی تعریف کننده‌ی Enum درج شود، می‌توان یک «تبدیلگر مقدار» را برای آن نوشت. برای مثال در موجودیت Rider زیر، خاصیت Mount از نوع یک enum است.
public class Rider
{
    public int Id { get; set; }
    public EquineBeast Mount { get; set; }
}

public enum EquineBeast
{
    Donkey,
    Mule,
    Horse,
    Unicorn
}
برای اینکه در حین درج رکوردهای Rider در بانک اطلاعاتی دقیقا از مقادیر رشته‌ای EquineBeast استفاده شود، می‌توان به صورت زیر عمل کرد:
protected override void OnModelCreating(ModelBuilder modelBuilder)
{
    modelBuilder
        .Entity<Rider>()
        .Property(e => e.Mount)
        .HasConversion(
            v => v.ToString(),
            v => (EquineBeast)Enum.Parse(typeof(EquineBeast), v));
}
در اینجا در حین تعریف جزئیات نگاشت یک مدل می‌توان متد جدید HasConversion را نیز فراخوانی کرد. پارامتر اول آن، روش تبدیل مقدار enum را به یک رشته، جهت درج در بانک اطلاعاتی و پارامتر دوم آن، روش تبدیل مقدار رشته‌ای خوانده شده‌ی از بانک اطلاعاتی را جهت وهله سازی یک Rider داری خاصیت enum، مشخص می‌کند.

نکته 1: مقادیر نال، هیچگاه به تبدیلگرهای مقدار، ارسال نمی‌شوند. اینکار پیاده سازی آن‌ها را ساده‌تر می‌کند و همچنین می‌توان آن‌ها را بین خواص نال‌پذیر و نال‌نپذیر، به اشتراک گذاشت. بنابراین برای مقادیر نال نمی‌توان تبدیلگر نوشت.

نکته 2: کاری که در متد HasConversion فوق انجام شده‌است، در حقیقت وهله سازی ضمنی یک ValueConverter و استفاده از آن است. می‌توان اینکار را به صورت صریح نیز انجام داد:
var converter = new ValueConverter<EquineBeast, string>(
    v => v.ToString(),
    v => (EquineBeast)Enum.Parse(typeof(EquineBeast), v));
modelBuilder
    .Entity<Rider>()
    .Property(e => e.Mount)
    .HasConversion(converter);
مزیت اینکار این است که اگر قرار شد برای چندین خاصیت از تبدیلگر مقدار مشابهی استفاده کنیم، می‌توان از یک converter تعریف شده بجای تکرار کدهای آن استفاده کرد.


تبدیلگرهای مقدار توکار EF Core

برای بسیاری از اعمال متداول، در فضای نام Microsoft.EntityFrameworkCore.Storage.ValueConversion، تعدادی تبدیلگر مقدار تدارک دیده شده‌اند که به این شرح می‌باشند:
BoolToZeroOneConverter: تبدیلگر bool به صفر و یک
BoolToStringConverter: تبدیلگر bool به Y و یا N
BoolToTwoValuesConverter: تبدیلگر bool به دو مقداری دلخواه
BytesToStringConverter: تبدیلگر آرایه‌ای از بایت‌ها به یک رشته‌ی Base64-encoded
CastingConverter: تبدیلگر یک نوع به نوعی دیگر
CharToStringConverter: تبدیلگر char به string
DateTimeOffsetToBinaryConverter: تبدیلگر DateTimeOffset به یک مقدار 64 بیتی باینری
DateTimeOffsetToBytesConverter: تبدیلگر DateTimeOffset به آرایه‌ای از بایت‌ها
DateTimeOffsetToStringConverter: تبدیلگر DateTimeOffset به رشته
DateTimeToBinaryConverter: تبدیلگر DateTime به یک مقدار 64 بیتی با درج DateTimeKind
DateTimeToStringConverter: تبدیلگر DateTime به یک رشته
DateTimeToTicksConverter: تبدیلگر DateTime به ticks آن
EnumToNumberConverter: تبدیلگر Enum به عدد متناظر با آن
EnumToStringConverter: تبدیلگر Enum به رشته
GuidToBytesConverter: تبدیلگر Guid به آرایه‌ای از بایت‌ها
GuidToStringConverter: تبدیلگر Guid به رشته
NumberToBytesConverter: تبدیلگر اعداد به آرایه‌ای از بایت‌ها
NumberToStringConverter: تبدیلگر اعداد به رشته
StringToBytesConverter: تبدیلگر رشته به آرایه‌ای از بایت‌های UTF8 معادل آن
TimeSpanToStringConverter: تبدیلگر TimeSpan به رشته
TimeSpanToTicksConverter: تبدیلگر TimeSpan به ticks آن

برای نمونه در این لیست، EnumToStringConverter نیز وجود دارد. بنابراین نیازی به تعریف دستی آن مانند مثال ابتدای بحث نیست و می‌توان به صورت زیر از آن استفاده کرد:
var converter = new EnumToStringConverter<EquineBeast>();
modelBuilder
    .Entity<Rider>()
    .Property(e => e.Mount)
    .HasConversion(converter);
نکته: تمام تبدیل کننده‌های مقدار توکار EF Core، بدون حالت هستند. بنابراین می‌توان یک تک وهله‌ی از آن‌ها را بین چندین خاصیت به اشتراک گذاشت.


تعیین نوع تبدیلگر مقدار، جهت ساده سازی تعاریف

برای حالاتی که تبدیلگر مقدار توکاری تعریف شده‌است، صرفا تعریف نوع تبدیل، کفایت می‌کند:
modelBuilder
    .Entity<Rider>()
    .Property(e => e.Mount)
    .HasConversion<string>();
برای نمونه در اینجا با ذکر نوع رشته، تبدیل enum به string به صورت خودکار انجام خواهد شد. معادل اینکار، تعریف نوع سمت بانک اطلاعاتی این خاصیت است:
public class Rider
{
    public int Id { get; set; }

    [Column(TypeName = "nvarchar(24)")]
    public EquineBeast Mount { get; set; }
}
در این حالت حتی نیازی به تعریف HasConversion هم نیست.


نوشتن تبدیلگر خودکار مقادیر خواص، به نمونه‌ای رمزنگاری شده

پس از آشنایی با مفهوم «تبدیلگرهای مقدار» در +EF Core 2.1، اکنون می‌توانیم یک نمونه‌ی سفارشی از آن‌را نیز طراحی کنیم:
namespace DbConfig.Web.DataLayer.Context
{
    public class MyAppContext : DbContext
    {
      // …

        protected override void OnModelCreating(ModelBuilder builder)
        {
            var encryptedConverter = new ValueConverter<string, string>(
               convertToProviderExpression: v => new string(v.Reverse().ToArray()), // encrypt
               convertFromProviderExpression: v => new string(v.Reverse().ToArray()) // decrypt
            );

            // Custom application mappings
            builder.Entity<ConfigurationValue>(entity =>
            {
                entity.Property(e => e.Value).IsRequired().HasConversion(encryptedConverter);
            });
        }
    }
}
در اینجا معکوس کردن رشته‌ها به عنوان الگوریتم ساده‌ی رمزنگاری اطلاعات انتخاب شده‌است. نحوه‌ی اعمال این ValueConverter جدید را نیز ملاحظه می‌کنید.
می‌توان قسمت HasConversion را به صورت زیر خودکار کرد:
ابتدا یک Attribute جدید را به نام Encrypted به برنامه اضافه می‌کنیم:
using System;

namespace Test
{
    [AttributeUsage(AttributeTargets.Property, Inherited = false, AllowMultiple = false)]
    public sealed class EncryptedAttribute : Attribute
    { }
}
هدف از این Attribute خالی، صرفا نشانه گذاری خاصیت‌هایی است که قرار است به صورت رمزنگاری شده در بانک اطلاعاتی ذخیره شوند؛ مانند خاصیت Value زیر:
namespace DbConfig.Web.DomainClasses
{
    public class ConfigurationValue
    {
        public int Id { get; set; }
        public string Key { get; set; }

        [Encrypted]
        public string Value { get; set; }
    }
}
پس از آن، متد OnModelCreating را به صورت زیر اصلاح می‌کنیم تا به کمک Reflection و اطلاعات موجودیت‌های ثبت شده‌ی در سیستم، متد SetValueConverter را بر روی خواصی که دارای EncryptedAttribute هستند، به صورت خودکار فراخوانی کند:
namespace DbConfig.Web.DataLayer.Context
{
    public class MyAppContext : DbContext
    {
        protected override void OnModelCreating(ModelBuilder builder)
        {
            var encryptedConverter = new ValueConverter<string, string>(
               convertToProviderExpression: v => new string(v.Reverse().ToArray()), // encrypt
               convertFromProviderExpression: v => new string(v.Reverse().ToArray()) // decrypt
            );

            foreach (var entityType in builder.Model.GetEntityTypes())
            {
                foreach (var property in entityType.GetProperties())
                {
                    var attributes = property.PropertyInfo.GetCustomAttributes(typeof(EncryptedAttribute), false);
                    if (attributes.Any())
                    {
                        property.SetValueConverter(encryptedConverter);
                    }
                }
            }
        }


تاثیر ValueConverter‌ها بر روی اعمال متداول کار با بانک اطلاعاتی

از دیدگاه برنامه، ValueConverterهای تعریف شده، هیچگونه تاثیری را بر روی کوئری نوشتن و یا ثبت و ویرایش اطلاعات ندارند و عملکرد آن‌ها کاملا از دیدگاه سایر قسمت‌های برنامه مخفی است. برای مثال در برنامه، فرمان به روز رسانی خاصیت Value را با مقدار .A new value to test صادر کرده‌ایم (مقدار دهی متداول)، اما همانطور که ملاحظه می‌کنید، نمونه‌ی رمزنگاری شده‌ی آن به صورت خودکار در بانک اطلاعاتی درج شده‌است (پارامتر p0):
 Executed DbCommand (22ms) 
   [Parameters=[@p1='1', 
                @p0='.tset ot eulav wen A' (Nullable = false) (Size = 4000)],
CommandType='Text', CommandTimeout='180']
SET NOCOUNT ON;
UPDATE [Configurations] SET [Value] = @p0
WHERE [Id] = @p1;
SELECT @@ROWCOUNT;

و یا کوئری زیر
 db.Set<ConfigurationValue>().Where(x => x.Value.EndsWith("world!"))
به این نحو ترجمه خواهد شد:
SELECT [x].[Id], [x].[Key], [x].[Value]
FROM [Configurations] AS [x]
WHERE RIGHT([x].[Value], LEN(N'world!')) = N'!dlrow'
یعنی نیازی نیست تا مقداری را که در حال جستجوی آن هستیم، خودمان به صورت دستی رمزنگاری کرده و سپس در کوئری قرار دهیم. اینکار به صورت خودکار انجام می‌شود.