مطالب
Blazor 5x - قسمت 32 - احراز هویت و اعتبارسنجی کاربران Blazor WASM - بخش 2 - ثبت نام،‌ ورود به سیستم و خروج از آن
در قسمت 25، سرویس‌های سمت سرور اعتبارسنجی و احراز هویت مبتنی بر ASP.NET Core Identity را تهیه کردیم. همچنین در قسمت قبل، سرویس‌های سمت کلاینت کار با این Web API Endpoints را توسعه دادیم. در این مطلب، رابط کاربری متصل کننده‌ی بخش‌های سمت کلاینت و سمت سرور را تکمیل خواهیم کرد.


تکمیل فرم ثبت نام کاربران


در ادامه کدهای کامل کامپوننت فرم ثبت نام کاربران را مشاهده می‌کنید:
@page "/registration"

@inject IClientAuthenticationService AuthenticationService
@inject NavigationManager NavigationManager


<EditForm Model="UserForRegistration" OnValidSubmit="RegisterUser" class="pt-4">
    <DataAnnotationsValidator />
    <div class="py-4">
        <div class=" row form-group ">
            <div class="col-6 offset-3 ">
                <div class="card border">
                    <div class="card-body px-lg-5 pt-4">
                        <h3 class="col-12 text-success text-center py-2">
                            <strong>Sign Up</strong>
                        </h3>
                        @if (ShowRegistrationErrors)
                        {
                            <div>
                                @foreach (var error in Errors)
                                {
                                    <p class="text-danger text-center">@error</p>
                                }
                            </div>
                        }
                        <hr style="background-color:aliceblue" />
                        <div class="py-2">
                            <InputText @bind-Value="UserForRegistration.Name" class="form-control" placeholder="Name..." />
                            <ValidationMessage For="(()=>UserForRegistration.Name)" />
                        </div>
                        <div class="py-2">
                            <InputText @bind-Value="UserForRegistration.Email" class="form-control" placeholder="Email..." />
                            <ValidationMessage For="(()=>UserForRegistration.Email)" />
                        </div>
                        <div class="py-2 input-group">
                            <div class="input-group-prepend">
                                <span class="input-group-text"> +1</span>
                            </div>
                            <InputText @bind-Value="UserForRegistration.PhoneNo" class="form-control" placeholder="Phone number..." />
                            <ValidationMessage For="(()=>UserForRegistration.PhoneNo)" />
                        </div>
                        <div class="form-row py-2">
                            <div class="col">
                                <InputText @bind-Value="UserForRegistration.Password" type="password" id="password" placeholder="Password..." class="form-control" />
                                <ValidationMessage For="(()=>UserForRegistration.Password)" />
                            </div>
                            <div class="col">
                                <InputText @bind-Value="UserForRegistration.ConfirmPassword" type="password" id="confirm" class="form-control" placeholder="Confirm Password..." />
                                <ValidationMessage For="(()=>UserForRegistration.ConfirmPassword)" />
                            </div>
                        </div>
                        <hr style="background-color:aliceblue" />
                        <div class="py-2">
                            @if (IsProcessing)
                            {
                                <button type="submit" class="btn btn-success btn-block disabled"><i class="fas fa-sign-in-alt"></i> Please Wait...</button>
                            }
                            else
                            {
                                <button type="submit" class="btn btn-success btn-block"><i class="fas fa-sign-in-alt"></i> Register</button>
                            }
                        </div>
                    </div>
                </div>
            </div>
        </div>
    </div>
</EditForm>

@code{
    UserRequestDTO UserForRegistration = new UserRequestDTO();
    bool IsProcessing;
    bool ShowRegistrationErrors;
    IEnumerable<string> Errors;

    private async Task RegisterUser()
    {
        ShowRegistrationErrors = false;
        IsProcessing = true;
        var result = await AuthenticationService.RegisterUserAsync(UserForRegistration);
        if (result.IsRegistrationSuccessful)
        {
            IsProcessing = false;
            NavigationManager.NavigateTo("/login");
        }
        else
        {
            IsProcessing = false;
            Errors = result.Errors;
            ShowRegistrationErrors = true;
        }
    }
}
توضیحات:
- مدل این فرم بر اساس UserRequestDTO تشکیل شده‌است که همان شیءای است که اکشن متد ثبت نام سمت Web API انتظار دارد.
- در این کامپوننت به کمک سرویس IClientAuthenticationService که آن‌را در قسمت قبل تهیه کردیم، شیء نهایی متصل به فرم، به سمت Web API Endpoint ثبت نام ارسال می‌شود.
- در اینجا روشی را جهت غیرفعال کردن یک دکمه، پس از کلیک بر روی آن مشاهده می‌کنید. می‌توان پس از کلیک بر روی دکمه‌ی ثبت نام، با true کردن یک فیلد مانند IsProcessing، بلافاصله دکمه‌ی جاری را برای مثال با ویژگی disabled در صفحه درج کرد و یا حتی آن‌را از صفحه حذف کرد. این روش، یکی از روش‌های جلوگیری از کلیک چندباره‌ی کاربر، بر روی یک دکمه‌است.
- فرم جاری، خطاهای اعتبارسنجی مخصوص Identity سمت سرور را نیز نمایش می‌دهد که حاصل از ارسال آن‌ها توسط اکشن متد ثبت نام است:


- پس از پایان موفقیت آمیز ثبت نام، کاربر را به سمت فرم لاگین هدایت می‌کنیم.


تکمیل فرم ورود به سیستم کاربران


در ادامه کدهای کامل کامپوننت فرم ثبت نام کاربران را مشاهده می‌کنید:
@page "/login"

@inject IClientAuthenticationService AuthenticationService
@inject NavigationManager NavigationManager

<div id="logreg-forms">
    <h1 class="h3 mb-3 pt-3 font-weight-normal text-primary" style="text-align:center;">Sign In</h1>
    <EditForm Model="UserForAuthentication" OnValidSubmit="LoginUser">
        <DataAnnotationsValidator />
        @if (ShowAuthenticationErrors)
        {
            <p class="text-center text-danger">@Errors</p>
        }
        <InputText @bind-Value="UserForAuthentication.UserName" id="email" placeholder="Email..." class="form-control mb-2" />
        <ValidationMessage For="(()=>UserForAuthentication.UserName)"></ValidationMessage>
        <InputText @bind-Value="UserForAuthentication.Password" type="password" placeholder="Password..." id="password" class="form-control mb-2" />
        <ValidationMessage For="(()=>UserForAuthentication.Password)"></ValidationMessage>
        @if (IsProcessing)
        {
            <button type="submit" class="btn btn-success btn-block disabled"><i class="fas fa-sign-in-alt"></i> Please Wait...</button>
        }
        else
        {
            <button type="submit" class="btn btn-success btn-block"><i class="fas fa-sign-in-alt"></i> Sign in</button>
        }
        <a href="/registration" class="btn btn-primary text-white mt-3"><i class="fas fa-user-plus"></i> Register as a new user</a>
    </EditForm>
</div>
@code
{
    AuthenticationDTO UserForAuthentication = new AuthenticationDTO();
    bool IsProcessing = false;
    bool ShowAuthenticationErrors;
    string Errors;
    string ReturnUrl;

    private async Task LoginUser()
    {
        ShowAuthenticationErrors = false;
        IsProcessing = true;
        var result = await AuthenticationService.LoginAsync(UserForAuthentication);
        if (result.IsAuthSuccessful)
        {
            IsProcessing = false;
            var absoluteUri = new Uri(NavigationManager.Uri);
            var queryParam = HttpUtility.ParseQueryString(absoluteUri.Query);
            ReturnUrl = queryParam["returnUrl"];
            if (string.IsNullOrEmpty(ReturnUrl))
            {
                NavigationManager.NavigateTo("/");
            }
            else
            {
                NavigationManager.NavigateTo("/" + ReturnUrl);
            }
        }
        else
        {
            IsProcessing = false;
            Errors = result.ErrorMessage;
            ShowAuthenticationErrors = true;
        }
    }
}
توضیحات:
- مدل این فرم بر اساس AuthenticationDTO تشکیل شده‌است که همان شیءای است که اکشن متد لاگین سمت Web API انتظار دارد.
- در این کامپوننت به کمک سرویس IClientAuthenticationService که آن‌را در قسمت قبل تهیه کردیم، شیء نهایی متصل به فرم، به سمت Web API Endpoint ثبت نام ارسال می‌شود.
- در اینجا نیز همانند فرم ثبت نام، پس از کلیک بر روی دکمه‌ی ورود به سیستم، با true کردن یک فیلد مانند IsProcessing، بلافاصله دکمه‌ی جاری را با ویژگی disabled در صفحه درج کرد‌ه‌ایم تا از کلیک چندباره‌ی کاربر، جلوگیری شود.
- این فرم، خطاهای اعتبارسنجی مخصوص Identity سمت سرور را نیز نمایش می‌دهد که حاصل از ارسال آن‌ها توسط اکشن متد لاگین است:


- پس از پایان موفقیت آمیز ورود به سیستم، یا کاربر را به آدرسی که پیش از این توسط کوئری استرینگ returnUrl مشخص شده، هدایت می‌کنیم و یا به صفحه‌ی اصلی برنامه. همچنین در اینجا Local Storage نیز مقدار دهی شده‌است:


همانطور که مشاهده می‌کنید، مقدار JWT تولید شده‌ی پس از لاگین و همچنین مشخصات کاربر دریافتی از Web Api، جهت استفاده‌های بعدی، در Local Storage مرورگر درج شده‌اند.


تغییر منوی راهبری سایت، بر اساس وضعیت لاگین شخص


تا اینجا قسمت‌های ثبت نام و ورود به سیستم را تکمیل کردیم. در ادامه نیاز داریم تا منوی سایت را هم بر اساس وضعیت اعتبارسنجی شخص، تغییر دهیم. برای مثال اگر شخصی به سیستم وارد شده‌است، باید در منوی سایت، لینک خروج و نام خودش را مشاهده کند و نه مجددا لینک‌های ثبت‌نام و لاگین را. جهت تغییر منوی راهبری سایت، کامپوننت Shared\NavMenu.razor را گشوده و لینک‌های قبلی ثبت‌نام و لاگین را با محتوای زیر جایگزین می‌کنیم:
<AuthorizeView>
    <Authorized>
        <li class="nav-item p-0">
          <NavLink class="nav-link" href="#">
             <span class="p-2">
                Hello, @context.User.Identity.Name!
             </span>
          </NavLink>
        </li>
        <li class="nav-item p-0">
          <NavLink class="nav-link" href="logout">
             <span class="p-2">
                Logout
             </span>
          </NavLink>
        </li>
    </Authorized>
    <NotAuthorized>
        <li class="nav-item p-0">
          <NavLink class="nav-link" href="registration">
            <span class="p-2">
               Register
            </span>
          </NavLink>
        </li>
        <li class="nav-item p-0">
          <NavLink class="nav-link" href="login">
            <span class="p-2">
              Login
            </span>
          </NavLink>
        </li>
    </NotAuthorized>
</AuthorizeView>
نمونه‌ی چنین منویی را در قسمت 22 نیز مشاهده کرده بودید. AuthorizeView، یکی از کامپوننت‌های استانداردBlazor  است. زمانیکه کاربری به سیستم لاگین کرده باشد، فرگمنت Authorized و در غیر اینصورت قسمت NotAuthorized آن‌را مشاهده خواهید کرد و همانطور که در قسمت قبل نیز عنوان شد، این کامپوننت برای اینکه کار کند، نیاز دارد به اطلاعات AuthenticationState (و یا همان لیستی از User Claims) دسترسی داشته باشد که آن‌را توسط یک AuthenticationStateProvider سفارشی، به سیستم معرفی و توسط کامپوننت CascadingAuthenticationState، به صورت آبشاری در اختیار تمام کامپوننت‌های برنامه قرار دادیم که نمونه‌ای از آن، درج مقدار context.User.Identity.Name در منوی سایت است.


تکمیل قسمت خروج از سیستم

اکنون که لینک logout را در منوی سایت، پس از ورود به سیستم نمایش می‌دهیم، می‌توان کدهای کامپوننت آن‌را (Pages\Authentication\Logout.razor) به صورت زیر تکمیل کرد:
@page "/logout"

@inject IClientAuthenticationService AuthenticationService
@inject NavigationManager NavigationManager

@code
{
    protected async override Task OnInitializedAsync()
    {
        await AuthenticationService.LogoutAsync();
        NavigationManager.NavigateTo("/");
    }
}
در اینجا در ابتدا توسط سرویس IClientAuthenticationService و متد LogoutAsync آن، کلیدهای Local Storage مربوط به JWT و اطلاعات کاربر حذف می‌شوند و سپس کاربر به صفحه‌ی اصلی هدایت خواهد شد.

مشکل! پس از کلیک بر روی logout، هرچند می‌توان مشاهده کرد که اطلاعات Local Storage به درستی حذف شده‌اند، اما ... پس از هدایت به صفحه‌ی اصلی برنامه، هنوز هم لینک logout و نام کاربری شخص نمایان هستند و به نظر هیچ اتفاقی رخ نداده‌است!
علت اینجا است که AuthenticationStateProvider سفارشی را که تهیه کردیم، فاقد اطلاع رسانی تغییر وضعیت است:
namespace BlazorWasm.Client.Services
{
    public class AuthStateProvider : AuthenticationStateProvider
    {
        // ...

        public void NotifyUserLoggedIn(string token)
        {
            var authenticatedUser = new ClaimsPrincipal(
                                        new ClaimsIdentity(JwtParser.ParseClaimsFromJwt(token), "jwtAuthType")
                                    );
            var authState = Task.FromResult(new AuthenticationState(authenticatedUser));
            base.NotifyAuthenticationStateChanged(authState);
        }

        public void NotifyUserLogout()
        {
            var authState = Task.FromResult(new AuthenticationState(new ClaimsPrincipal(new ClaimsIdentity())));
            base.NotifyAuthenticationStateChanged(authState);
        }
    }
}
در اینجا نیاز است پس از لاگین و یا خروج شخص، حتما متد NotifyAuthenticationStateChanged کلاس پایه‌ی AuthenticationStateProvider فراخوانی شود تا وضعیت AuthenticationState ای که در اختیار کامپوننت‌ها قرار می‌گیرد نیز تغییر کند. در غیراینصورت login و logout و یا هر تغییری در لیست user claims، به صورت آبشاری در اختیار کامپوننت‌های برنامه قرار نمی‌گیرند. به همین جهت دو متد عمومی NotifyUserLoggedIn و NotifyUserLogout را به AuthStateProvider اضافه می‌کنیم، تا این متدها را در زمان‌های لاگین و خروج از سیستم، در سرویس ClientAuthenticationService، فراخوانی کنیم:
namespace BlazorWasm.Client.Services
{
    public class ClientAuthenticationService : IClientAuthenticationService
    {
        private readonly HttpClient _client;
        private readonly ILocalStorageService _localStorage;
        private readonly AuthenticationStateProvider _authStateProvider;

        public ClientAuthenticationService(
            HttpClient client,
            ILocalStorageService localStorage,
            AuthenticationStateProvider authStateProvider)
        {
            _client = client;
            _localStorage = localStorage;
            _authStateProvider = authStateProvider;
        }

        public async Task<AuthenticationResponseDTO> LoginAsync(AuthenticationDTO userFromAuthentication)
        {
            // ...
            if (response.IsSuccessStatusCode)
            {
                //...
                ((AuthStateProvider)_authStateProvider).NotifyUserLoggedIn(result.Token);

                return new AuthenticationResponseDTO { IsAuthSuccessful = true };
            }
            //...
        }

        public async Task LogoutAsync()
        {
            //...
            ((AuthStateProvider)_authStateProvider).NotifyUserLogout();
        }
    }
}
در اینجا تغییرات لازم اعمالی به سرویس ClientAuthenticationService را مشاهده می‌کنید:
- ابتدا AuthenticationStateProvider به سازنده‌ی کلاس تزریق شده‌است.
- سپس در حین لاگین موفق، متد NotifyUserLoggedIn آن فراخوانی شده‌است.
- در آخر پس از خروج از سیستم، متد NotifyUserLogout فراخوانی شده‌است.

پس از این تغییرات اگر بر روی لینک logout کلیک کنیم، این گزینه به درستی عمل کرده و اینبار شاهد نمایش مجدد لینک‌های لاگین و ثبت نام خواهیم بود.


محدود کردن دسترسی به صفحات برنامه بر اساس نقش‌های کاربران

پس از ورود کاربر به سیستم و تامین AuthenticationState، اکنون می‌خواهیم تنها این نوع کاربران اعتبارسنجی شده بتوانند جزئیات اتاق‌ها (برای شروع رزرو) و یا صفحه‌ی نمایش نتیجه‌ی پرداخت را مشاهده کنند. البته نمی‌خواهیم صفحه‌ی نمایش لیست اتاق‌ها را محدود کنیم. برای این منظور ویژگی Authorize را به ابتدای تعاریف کامپوننت‌های PaymentResult.razor و RoomDetails.razor، اضافه می‌کنیم:
@attribute [Authorize(Roles = ‍ConstantRoles.Customer)]
که البته در اینجا ذکر فضای نام آن در فایل BlazorWasm.Client\_Imports.razor، ضروری است:
@using Microsoft.AspNetCore.Authorization

با این تعریف، دسترسی به صفحات کامپوننت‌های یاد شده، محدود به کاربرانی می‌شود که دارای نقش Customer هستند. برای معرفی بیش از یک نقش، فقط کافی است لیست نقش‌های مدنظر را که می‌توانند توسط کاما از هم جدا شوند، به ویژگی Authorize کامپوننت‌ها معرفی کرد و نمونه‌ای از آن‌را در مطلب 23 مشاهده کردید.
نکته‌ی مهم: فیلتر Authorize را باید بر روی اکشن متدهای متناظر سمت سرور نیز قرار داد؛ در غیراینصورت تنها نیمی از کار انجام شده‌است و هنوز آزادانه می‌توان با Web API Endpoints موجود کار کرد.


تکمیل مشخصات هویتی شخصی که قرار است اتاقی را رزرو کند

پیشتر در فرم RoomDetails.razor، اطلاعات ابتدایی کاربر را مانند نام او، دریافت می‌کردیم. اکنون با توجه به محدود شدن این کامپوننت به کاربران لاگین کرده، می‌توان اطلاعات کاربر وارد شده‌ی به سیستم را نیز به صورت خودکار بارگذاری و تکمیل کرد:
@page "/hotel-room-details/{Id:int}"

// ...

@code {
     // ...

    protected override async Task OnInitializedAsync()
    {
        try
        {
            HotelBooking.OrderDetails = new RoomOrderDetailsDTO();
            if (Id != null)
            {
                // ...

                if (await LocalStorage.GetItemAsync<UserDTO>(ConstantKeys.LocalUserDetails) != null)
                {
                    var userInfo = await LocalStorage.GetItemAsync<UserDTO>(ConstantKeys.LocalUserDetails);
                    HotelBooking.OrderDetails.UserId = userInfo.Id;
                    HotelBooking.OrderDetails.Name = userInfo.Name;
                    HotelBooking.OrderDetails.Email = userInfo.Email;
                    HotelBooking.OrderDetails.Phone = userInfo.PhoneNo;
                }
            }
        }
        catch (Exception e)
        {
            await JsRuntime.ToastrError(e.Message);
        }
    }
در اینجا با توجه به اینکه UserId هم مقدار دهی می‌شود، می‌توان سطر زیر را از ابتدای متد SaveRoomOrderDetailsAsync سرویس ClientRoomOrderDetailsService، حذف کرد:
public async Task<RoomOrderDetailsDTO> SaveRoomOrderDetailsAsync(RoomOrderDetailsDTO details)
{
   // details.UserId = "unknown user!";
به این ترتیب هویت کاربری که کار خرید را انجام می‌دهد، دقیقا مشخص خواهد شد و همچنین پس از بازگشت از صفحه‌ی پرداخت بانکی، اطلاعات او مجددا از Local Storage دریافت و مقدار دهی اولیه می‌شود.


کدهای کامل این مطلب را از اینجا می‌توانید دریافت کنید: Blazor-5x-Part-32.zip
مطالب
عدم کاهش حجم لاگ فایل SQL Server

در مورد روش‌های کاهش حجم لاگ فایل‌های SQL Server در این مطلب بحث شد.
اما یکی از دیتابیس‌های قدیمی shrink نمی‌شد و پیغام خطای زیر را صادر می‌کرد:

Cannot shrink log file 2 because of minimum log space required.

یکی از علت‌هایی که اگر مطابق روش ذکر شده در مقاله یاده شده رفتار شود، سبب کاهش حجم لاگ فایل یک دیتابیس نمی‌شود، وجود تراکنش‌های کامل نشده است. جهت مشاهده‌ی وضعیت تراکنش‌های یک دیتابیس می‌توان دستور زیر را صادر کرد:

DBCC OPENTRAN
که نتیجه به صورت زیر بود:

Replicated Transaction Information:
Oldest distributed LSN : (0:0:0)
Oldest non-distributed LSN : (5291:25:1)

وجود سطر مربوط به Oldest non-distributed LSN به این معنا است که هنوز یک replication نا تمام بر روی این دیتابیس موجود است. البته چون این دیتابیس از یک سرور دیگر به اینجا منتقل شده بود و هیچ نوع replication ایی هم در این سرور بر روی آن تنظیم نشده بود؛ بنابراین ابتدا این replication حذف شد:
exec sp_removedbreplication 'dbName', 'both';

سپس مجددا دستور زیر جهت مشاهده‌ی وضعیت تراکنش‌های ناتمام صادر شد:
DBCC OPENTRAN

که این‌بار دیگر هیچ خروجی نداشت.
اکنون با استفاده از روش ذکر شده، لاگ فایل 70 گیگابایتی این دیتابیس به سادگی به چند مگابایت shrink شد.

مطالب
روش‌هایی برای بهبود سرعت برنامه‌های مبتنی بر Entity framework
در این مطلب تعدادی از شایع‌ترین مشکلات حین کار با Entity framework که نهایتا به تولید برنامه‌هایی کند منجر می‌شوند، بررسی خواهند شد.

مدل مورد بررسی

    public class User
    {
        public int Id { get; set; }
        public string Name { get; set; }

        public virtual ICollection<BlogPost> BlogPosts { get; set; }
    }

    public class BlogPost
    {
        public int Id { get; set; }
        public string Title { get; set; }
        public string Content { get; set; }

        [ForeignKey("UserId")]
        public virtual User User { get; set; }
        public int UserId { get; set; }
    }
کوئری‌هایی که در ادامه بررسی خواهند شد، بر روی رابطه‌ی one-to-many فوق تعریف شده‌اند؛ یک کاربر به همراه تعدادی مطلب منتشر شده.


مشکل 1: بارگذاری تعداد زیادی ردیف
 var data = context.BlogPosts.ToList();
در بسیاری از اوقات، در برنامه‌های خود تنها نیاز به مشاهده‌ی قسمت خاصی از یک سری از اطلاعات، وجود دارند. به همین جهت بکارگیری متد ToList بدون محدود سازی تعداد ردیف‌های بازگشت داده شده، سبب بالا رفتن مصرف حافظه‌ی سرور و همچنین بالا رفتن میزان داده‌ای که هر بار باید بین سرور و کلاینت منتقل شوند، خواهد شد. یک چنین برنامه‌هایی بسیار مستعد به استثناهایی از نوع out of memory هستند.
راه حل:  با استفاده از Skip و Take، مباحث صفحه‌ی بندی را اعمال کنید.


مشکل 2: بازگرداندن تعداد زیادی ستون
 var data = context.BlogPosts.ToList();
فرض کنید View برنامه، در حال نمایش عناوین مطالب ارسالی است. کوئری فوق، علاوه بر عناوین، شامل تمام خواص تعریف شده‌ی دیگر نیز هست. یک چنین کوئری‌هایی نیز هربار سبب هدر رفتن منابع سرور می‌شوند.
راه حل: اگر تنها نیاز به خاصیت Content است، از Select و سپس ToList استفاده کنید؛ البته به همراه نکته 1.
 var list = context.BlogPosts.Select(x => x.Content).Skip(15).Take(15).ToList();


مشکل 3: گزارشگیری‌هایی که بی‌شباهت به حمله‌ی به دیتابیس نیستند
 foreach (var post in context.BlogPosts)
{
     Console.WriteLine(post.User.Name);
}
فرض کنید قرار است رکوردهای مطالب را نمایش دهید. در حین نمایش این مطالب، در قسمتی از آن باید نام نویسنده نیز درج شود. با توجه به رابطه‌ی تعریف شده، نوشتن post.User.Name به ازای هر مطلب، بسیار ساده به نظر می‌رسد و بدون مشکل هم کار می‌کند. اما ... اگر خروجی SQL این گزارش را مشاهده کنیم، به ازای هر ردیف نمایش داده شده، یکبار رفت و برگشت به بانک اطلاعاتی، جهت دریافت نام نویسنده یک مطلب وجود دارد.
این مورد به lazy loading مشهور است و در مواردی که قرار است با یک مطلب و یک نویسنده کار شود، شاید اهمیتی نداشته باشد. اما در حین نمایش لیستی از اطلاعات، بی‌شباهت به یک حمله‌ی شدید به بانک اطلاعاتی نیست.
راه حل: در گزارشگیری‌ها اگر نیاز به نمایش اطلاعات روابط یک موجودیت وجود دارد، از متد Include استفاده کنید تا Lazy loading لغو شود.
 foreach (var post in context.BlogPosts.Include(x=>x.User))


مشکل 4:  فعال بودن بی‌جهت مباحث ردیابی اطلاعات
 var data = context.BlogPosts.ToList();
در اینجا ما فقط قصد داریم که لیستی از اطلاعات را دریافت و سپس نمایش دهیم. در این بین، هدف، ویرایش یا حذف اطلاعات این لیست نیست. یک چنین کوئری‌هایی مساوی هستند با تشکیل dynamic proxies مخصوص EF جهت ردیابی تغییرات اطلاعات (مباحث AOP توکار). EF توسط این dynamic proxies، محصور کننده‌هایی را برای تک تک آیتم‌های بازگشت داده شده از لیست تهیه می‌کند. در این حالت اگر خاصیتی را تغییر دهید، ابتدا وارد این محصور کننده (غشاء نامرئی) می‌شود، در سیستم ردیابی EF ذخیره شده و سپس به شیء اصلی اعمال می‌گردد. به عبارتی شیء در حال استفاده، هر چند به ظاهر post.User است اما در واقعیت یک User دارای روکشی نامرئی از جنس dynamic proxy‌های EF است. تهیه این روکش‌ها، هزینه‌بر هستند؛ چه از لحاظ میزان مصرف حافظه و چه از نظر سرعت کار.
راه حل: در گزاشگیری‌ها، dynamic proxies را توسط متد AsNoTracking غیرفعال کنید:
 var data = context.BlogPosts.AsNoTracking().Skip(15).Take(15).ToList();


مشکل 5: باز کردن  تعداد اتصالات زیاد به بانک اطلاعاتی در طول یک درخواست

هر Context دارای اتصال منحصربفرد خود به بانک اطلاعاتی است. اگر در طول یک درخواست، بیش از یک Context مورد استفاده قرار گیرد، بدیهی است به همین تعداد اتصال باز شده به بانک اطلاعاتی، خواهیم داشت. نتیجه‌ی آن فشار بیشتر بر بانک اطلاعاتی و همچنین کاهش سرعت برنامه است؛ از این لحاظ که اتصالات TCP برقرار شده، هزینه‌ی بالایی را به همراه دارند.
روش تشخیص:
        private void problem5MoreThan1ConnectionPerRequest() 
        {
            using (var context = new MyContext())
            {
                var count = context.BlogPosts.ToList();
            }
        }
داشتن متدهایی که در آن‌ها کار وهله سازی و dispose زمینه‌ی EF انجام می‌شود (متدهایی که در آن‌ها new Context وجود دارد).
راه حل: برای حل این مساله باید از روش‌های تزریق وابستگی‌ها استفاده کرد. یک Context وهله سازی شده‌ی در طول عمر یک درخواست، باید بین وهله‌های مختلف اشیایی که نیاز به Context دارند، زنده نگه داشته شده و به اشتراک گذاشته شود.


مشکل 6: فرق است بین IList و IEnumerable
DataContext = from user in context.Users
                      where user.Id>10
                      select user;
خروجی کوئری LINQ نوشته شده از نوع IEnumerable است. در EF، هربار مراجعه‌ی مجدد به یک کوئری که خروجی IEnumerable دارد، مساوی است با ارزیابی مجدد آن کوئری. به عبارتی، یکبار دیگر این کوئری بر روی بانک اطلاعاتی اجرا خواهد شد و رفت و برگشت مجددی صورت می‌گیرد.
زمانیکه در حال تهیه‌ی گزارشی هستید، ابزارهای گزارشگیر ممکن است چندین بار از نتیجه‌ی کوئری شما در حین تهیه‌ی گزارش استفاده کنند. بنابراین برخلاف تصور، data binding انجام شده، تنها یکبار سبب اجرای این کوئری نمی‌شود؛ بسته به ساز و کار درونی گزارشگیر، چندین بار ممکن است این کوئری فراخوانی شود.
راه حل: یک ToList را به انتهای این کوئری اضافه کنید. به این ترتیب از نتیجه‌ی کوئری، بجای اصل کوئری استفاده خواهد شد و در این حالت تنها یکبار رفت و برگشت به بانک اطلاعاتی را شاهد خواهید بود.


مشکل 7: فرق است بین IQueryable و IEnumerable

خروجی IEnumerable، یعنی این عبارت را محاسبه کن. خروجی IQueryable یعنی این عبارت را درنظر داشته باش. اگر نیاز است نتایج کوئری‌ها با هم ترکیب شوند، مثلا بر اساس رابط کاربری برنامه، کاربر بتواند شرط‌های مختلف را با هم ترکیب کند، باید از ترکیب IQueryableها استفاده کرد تا سبب رفت و برگشت اضافی به بانک اطلاعاتی نشویم.


مشکل 8: استفاده از کوئری‌های Like دار
 var list = context.BlogPosts.Where(x => x.Content.Contains("test"))
این نوع کوئری‌ها که در نهایت به Like در SQL ترجمه می‌شوند، سبب full table scan خواهند شد که کارآیی بسیار پایینی دارند. در این نوع موارد توصیه شده‌است که از روش‌های full text search استفاده کنید.


مشکل 9: استفاده از Count بجای Any

اگر نیاز است بررسی کنید مجموعه‌ای دارای مقداری است یا خیر، از Count>0 استفاده نکنید. کارآیی Any و کوئری SQL ایی که تولید می‌کند، به مراتب بیشتر و بهینه‌تر است از Count>0.


مشکل 10: سرعت insert پایین است

ردیابی تغییرات را خاموش کرده و از متد جدید AddRange استفاده کنید. همچنین افزونه‌هایی برای Bulk insert نیز موجود هستند.


مشکل 11: شروع برنامه کند است

می‌توان تمام مباحث نگاشت‌های پویای کلاس‌های برنامه به جداول و روابط بانک اطلاعاتی را به صورت کامپایل شده در برنامه ذخیره کرد. این مورد سبب بالا رفتن سرعت شروع برنامه خصوصا در حالتیکه تعداد جداول بالا است می‌شود.
مطالب
نحوه ذخیره شدن متن در فایل‌های PDF
تبدیل بی عیب و نقص یک فایل PDF (انواع و اقسام آن‌ها) به متن قابل درک بسیار مشکل است. در ادامه بررسی خواهیم کرد که چرا.
برخلاف تصور عموم، ساختار یک صفحه PDF شبیه به یک صفحه فایل Word نیست. این صفحات درحقیقت نوعی Canvas برای نقاشی هستند. در این بوم نقاشی، شکل، تصویر، متن و غیره در مختصات خاصی قرار خواهند گرفت. حتی کلمه «متن» می‌تواند به صورت سه حرف در سه مختصات خاص یک صفحه PDF نقاشی شود. برای درک بهتر این مورد نیاز است سورس یک صفحه PDF را بررسی کرد.

نحوه استخراج سورس یک صفحه PDF

using System.Diagnostics;
using System.IO;
using iTextSharp.text;
using iTextSharp.text.pdf;

namespace TestReaders
{
    class Program
    {
        static void writePdf()
        {
            using (var document = new Document(PageSize.A4))
            {
                var writer = PdfWriter.GetInstance(document, new FileStream("test.pdf", FileMode.Create));
                document.Open();

                document.Add(new Paragraph("Test"));

                PdfContentByte cb = writer.DirectContent;
                BaseFont bf = BaseFont.CreateFont();
                cb.BeginText();
                cb.SetFontAndSize(bf, 12);
                cb.MoveText(88.66f, 367);
                cb.ShowText("ld");
                cb.MoveText(-22f, 0);
                cb.ShowText("Wor");
                cb.MoveText(-15.33f, 0);
                cb.ShowText("llo");
                cb.MoveText(-15.33f, 0);
                cb.ShowText("He"); 
                cb.EndText();

                PdfTemplate tmp = cb.CreateTemplate(250, 25);
                tmp.BeginText();
                tmp.SetFontAndSize(bf, 12);
                tmp.MoveText(0, 7);
                tmp.ShowText("Hello People");
                tmp.EndText();
                cb.AddTemplate(tmp, 36, 343);
            }

            Process.Start("test.pdf");
        }

        private static void readPdf()
        {
            var reader = new PdfReader("test.pdf");
            int intPageNum = reader.NumberOfPages;
            for (int i = 1; i <= intPageNum; i++)
            {
                byte[] contentBytes = reader.GetPageContent(i);
                File.WriteAllBytes("page-" + i + ".txt", contentBytes);
            }
            reader.Close();
        }

        static void Main(string[] args)
        {
            writePdf();
            readPdf();
        }
    }
}
فایل PDF تولیدی حاوی سه عبارت کامل و مفهوم می‌باشد:


اگر علاقمند باشید که سورس واقعی صفحات یک فایل PDF را مشاهده کنید، نحوه انجام آن توسط کتابخانه iTextSharp به صورت فوق است.
هرچند متد GetPageContent آرایه‌ای از بایت‌ها را بر می‌گرداند، اما اگر حاصل نهایی را در یک ادیتور متنی باز کنیم، قابل مطالعه و خواندن است. برای مثال، سورس مثال فوق (محتوای فایل page-1.txt تولید شده) به نحو زیر است:
q
BT
36 806 Td
0 -18 Td
/F1 12 Tf
(Test)Tj
0 0 Td
ET
Q
BT
/F1 12 Tf
88.66 367 Td
(ld)Tj
-22 0 Td
(Wor)Tj
-15.33 0 Td
(llo)Tj
-15.33 0 Td
(He)Tj
ET
q 1 0 0 1 36 343 cm /Xf1 Do Q
و تفسیر این عملگرها به این ترتیب است:
SaveGraphicsState(); // q
BeginText(); // BT
MoveTextPos(36, 806); // Td
MoveTextPos(0, -18); // Td
SelectFontAndSize("/F1", 12); // Tf
ShowText("(Test)"); // Tj
MoveTextPos(0, 0); // Td
EndTextObject(); // ET
RestoreGraphicsState(); // Q
BeginText(); // BT
SelectFontAndSize("/F1", 12); // Tf
MoveTextPos(88.66, 367); // Td
ShowText("(ld)"); // Tj
MoveTextPos(-22, 0); // Td
ShowText("(Wor)"); // Tj
MoveTextPos(-15.33, 0); // Td
ShowText("(llo)"); // Tj
MoveTextPos(-15.33, 0); // Td
ShowText("(He)"); // Tj
EndTextObject(); // ET
SaveGraphicsState(); // q
TransMatrix(1, 0, 0, 1, 36, 343); // cm
XObject("/Xf1"); // Do
RestoreGraphicsState(); // Q
همانطور که ملاحظه می‌کنید کلمه Test به مختصات خاصی انتقال داده شده و سپس به کمک اطلاعات فونت F1، ترسیم می‌شود.
تا اینجا استخراج متن از فایل‌های PDF ساده به نظر می‌رسد. باید به دنبال Tj گشت و حروف مرتبط با آن‌را ذخیره کرد. اما در مورد «ترسیم» عبارات hello world و hello people اینطور نیست. عبارت hello world به حروف متفاوتی تقسیم شده و سپس در مختصات مشخصی ترسیم می‌گردد. عبارت hello people به صورت یک شیء ذخیره شده در قسمت منابع فایل PDF، بازیابی و نمایش داده می‌شود و اصلا در سورس صفحه جاری وجود ندارد.
این تازه قسمتی از نحوه عملکرد فایل‌های PDF است. در فایل‌های PDF می‌توان قلم‌ها را مدفون ساخت. همچنین این قلم‌ها نیز تنها زیر مجموعه‌ای از قلم اصلی مورد استفاده هستند. برای مثال اگر عبارت Test قرار است نمایش داده شود، فقط اطلاعات T، e و s در فایل نهایی PDF قرار می‌گیرند. به علاوه امکان تغییر کلی شماره Glyph متناظر با هر حرف نیز توسط PDF writer وجود دارد. به عبارتی الزامی نیست که مشخصات اصلی فونت حتما حفظ شود.
شاید بعضی از PDFهای فارسی را دیده باشید که پس از کپی متن آن‌ها در برنامه Adobe reader و سپس paste آن در جایی دیگر، متن حاصل قابل خواندن نیست. علت این است که نحوه ذخیره سازی قلم مورد استفاده کاملا تغییر کرده است و برای بازیابی متن اینگونه فایل‌ها، استفاده از OCR ساده‌ترین روش است. برای نمونه در این قلم جدید مدفون شده، دیگر شماره کاراکتر 0x41 مساوی A نیست. بنابر سلیقه PDF writer این شماره به Glyph دیگری انتساب داده شده و چون قلم و مشخصات هندسی Glyph مورد استفاده در فایل PDF ذخیره می‌شود، برای نمایش این نوع فایل‌ها هیچگونه مشکلی وجود ندارد. اما متن آن‌ها به سادگی قابل بازیابی نیست.
نظرات مطالب
ایجاد alert,confirm,prompt هایی متفاوت با jQuery Impromptu
سلام
خسته نباشید
من توی سایتم از ajax استفاده کردم و برای حذف یه رکورد اول از کاربر تاییدیه گرفتم . اگه کاربر روی دکمه‌ی بله کلیک کنه ، عملیات شروع میشه و رکورد حذف میشه .
آخر سر توی تابعی که نتیجه برمیگرده توش (handleServerResponse)، بر اساس نتیجه‌ی برگشتی پیغام مناسبی بایدنمایش داده بشه. اما هیچ پیغامی نشون داده نمیشه
خیلی چیزا رو آزمایش کردم و آخر سر به این نتیجه رسیدم که چون دو تا پیغام میخواد پشت سر هم نمایش داده بشه ، این مشکل پیش میاد :(
حتی وقتی که پیغام تایید حذف رو برداشتم ، دیدم که پیغام دوم میاد !
واااقعا نمیدونم علتش چیه ! ممنون میشم کمکم کنید.
اینم قسمتی از کدمه :
function deleteFile(location, filename)//حذف فیزیکی و منطقی فایل
{
    $.prompt("آیا برای حذف فایل موجود اطمینان دارید ؟", {
        title: '<img src="Images/warning.png" />',
        buttons: { "بله": true, "خیر": false },
        focus: 2,
        submit: function (e, v, m, f) {
            if (v == true) {
                var getdate = new Date();  //Used to prevent caching during ajax call
                if (xmlhttp) {
                    $("p#vtip").fadeOut("slow").remove(); //محو شدن tooltip
                    var id = document.getElementById("id").value;
                    var i = '3';
                    params = "id=" + id + "&i=" + i + "&filename=" + filename + "&location=" + location;
                    xmlhttp.open("POST", "FetchData/dbSearchDocument1.php", true);
                    xmlhttp.onreadystatechange = handleServerResponse4;
                    xmlhttp.setRequestHeader('Content-Type', 'application/x-www-form-urlencoded');
                    xmlhttp.send(params);
                }
            }
            else {
            }
        }
    });
}
//-----------------------------------------------------------------------
function handleServerResponse4() {
    if ((xmlhttp.readyState == 1) || (xmlhttp.readyState == 2) || (xmlhttp.readyState == 3))//loading
    {
        document.getElementById("content").innerHTML = "<img src='Images/bigloading.gif'/>";
    }
    else if (xmlhttp.readyState == 4) //ready
    {
        if (xmlhttp.status == 200) {
            if (xmlhttp.responseText == 1) {
                $.prompt(". حذف فایل با موفقیت انجام شد ", {
                    title: '<img src="Images/warning3.png" />',
                    buttons: { "بستن": true }
                });
            }
            else {
                $.prompt("! حذف فایل با خطا مواجه شده است", {
                    title: '<img src="Images/warning2.png" />',
                    buttons: { "بستن": true }
                });
            }
        }
        else {
            alert("Error during AJAX call. Please try again");
        }
    }
}
//-----------------------------------------------------------------------
مطالب
اضافه کردن قابلیت از سرگیری مجدد (resume) به HttpWebRequest

مطابق RFC مربوطه، اگر هدر درخواست ارسالی به سرور را کمی تغییر دهیم می‌توان بجای شروع از اولین بایت، از بایت مورد نظر شروع به دریافت فایل نمود. (البته این به شرطی است که سرور آن‌را پشتیبانی کند)

یعنی نیاز داریم که به هدر ارسالی سطر زیر را اضافه کنیم:
Range: bytes=n-
که n در اینجا حجم فایل ناقص دریافتی موجود بر حسب بایت است.
برای بدست آوردن اندازه‌ی فایل ناقص موجود می‌توان از دستور زیر استفاده کرد:
using System.IO;
long brokenLen = new FileInfo(fileNamePath).Length;

سپس اگر شیء webRequest ما به صورت زیر تعریف شده باشد:

HttpWebRequest webRequest = (HttpWebRequest)WebRequest.Create(url);

فقط کافی است سطر زیر را جهت افزودن قابلیت از سرگیری مجدد دریافت فایل به این شیء افزود:

//دانلود از ادامه
webRequest.AddRange((int)brokenLen); //resume

نکته:
اگر علاقمند باشید که ریز فعالیت‌های انجام شده توسط فضای نام System.Net را ملاحظه کنید، به فایل config خود (مثلا فایل app.config برنامه)، چند سطر زیر را اضافه کنید:

<?xml version="1.0" encoding="utf-8" ?>
<configuration>
<system.diagnostics>
<trace autoflush="true" />
<sources>
<source name="System.Net">
<listeners>
<add name="MyTraceFile"/>
</listeners>
</source>
</sources>

<sharedListeners>
<add
name="MyTraceFile"
type="System.Diagnostics.TextWriterTraceListener"
initializeData="System.Net.trace.log"
/>
</sharedListeners>

<switches>
<add name="System.Net" value="Verbose" />
</switches>

</system.diagnostics>
</configuration>
به این صورت کلیه هدرهای ارسالی به سرور و ریز فعالیت‌های انجام شده در پشت صحنه‌ی کلاس‌های موجود در فایلی به نام System.Net.trace.log برای شما ثبت خواهد شد.


ملاحظات:
بدیهی است پیاده سازی قابلیت resume نیاز به موارد زیر خواهد داشت:
الف) در نظر گرفتن مسیری پیش فرض برای ذخیره سازی فایل‌ها
ب) پیدا کردن اندازه‌ی فایل موجود بر روی یک سرور و مقایسه‌ی آن با حجم فایل موجود بر روی هارد
امکان پیدا کردن اندازه‌ی یک فایل هم بدون دریافت کامل آن میسر است. خاصیت ContentLength مربوط به شیء HttpWebResponse بیانگر اندازه‌ی یک فایل بر روی سرور است و صد البته پیش از استفاده از این عدد، مقدار StatusCode شیء نامبرده را بررسی کنید. اگر مساوی OK بود، یعنی این عدد معتبر است.

مطالب
اضافه کردن پیوست به فایل‌های PDF با استفاده از iTextSharp

فایل PDF موجود عجیب و غریبی است. می‌شود به آن فایل پیوست اضافه کرد. مثلا اگر یک راهنمای آموزشی را با فرمت PDF تهیه می‌کنید، لازم نیست تا فایل‌های مرتبط با آن‌را جداگانه ارائه دهید. می‌شود تمام این‌ها را داخل همان فایل PDF مدفون کرد. روش انجام اینکار به کمک iTextSharp ساده است اما چند نکته را نیز به همراه دارد:

using System.Diagnostics;
using System.IO;
using iTextSharp.text;
using iTextSharp.text.pdf;

namespace PDFAttachment
{
class Program
{
static void Main(string[] args)
{
using (var pdfDoc = new Document(PageSize.A4))
{
var pdfWriter = PdfWriter.GetInstance(pdfDoc, new FileStream("Test.pdf", FileMode.Create));
pdfDoc.Open();

pdfDoc.Add(new Phrase("Test"));

var fs = PdfFileSpecification.FileEmbedded(pdfWriter, @"C:\path\logo.png", "logo.png", null);
pdfWriter.AddFileAttachment("توضیحات",fs);
}

Process.Start("Test.pdf");
}
}
}

در ساده‌ترین حالت ممکن، با استفاده از متد AddFileAttachmen شیء PdfWriter می‌توان پیوستی را به یک فایل PDF در حال تولید اضافه کرد. اگر به فایل نهایی مراجعه کنیم و همچنین قسمت attachments را هم دستی در Adobe reader انتخاب نمائیم، شکل زیر حاصل خواهد شد:


روش متداول بکارگرفته شده دو مشکل را به همراه دارد:
  • قسمت modified مقدار دهی نشده است.
  • پنل مربوط به پیوست‌ها باید دستی باز شود.

نحوه مقدار دهی ستون modified پس از تعریف یک PdfDictionary و قرار دادن PdfName.MODDATE در آن، به صورت زیر است:

using System.Diagnostics;
using System.IO;
using iTextSharp.text;
using iTextSharp.text.pdf;

namespace PDFAttachment
{
class Program
{
static void Main(string[] args)
{
using (var pdfDoc = new Document(PageSize.A4))
{
var pdfWriter = PdfWriter.GetInstance(pdfDoc, new FileStream("Test.pdf", FileMode.Create));
pdfDoc.Open();

pdfDoc.Add(new Phrase("Test"));

var filePath = @"C:\path\logo.png";
var fileInfo = new FileInfo(filePath);
var pdfDictionary = new PdfDictionary();
pdfDictionary.Put(PdfName.MODDATE, new PdfDate(fileInfo.LastWriteTime));
var fs = PdfFileSpecification.FileEmbedded(pdfWriter, filePath, fileInfo.Name, null, true, null, pdfDictionary);
pdfWriter.AddFileAttachment("توضیحات", fs);
}

Process.Start("Test.pdf");
}
}
}

که اینبار خروجی زیر را به همراه دارد:


و برای نمایش خودکار پنل پیوست‌ها در Adobe reader به طوری که کاربر نهایی متوجه وجود این فایل‌های پیوست شده گردد، می‌توان ViewerPreferences شیء pdfWriter را مقدار دهی نمود:

pdfWriter.ViewerPreferences = PdfWriter.PageModeUseAttachments;

در مورد فایل‌های موجود چطور؟ آیا می‌توان به یک فایل PDF از پیش تهیه شده هم فایل پیوست کرد؟
پاسخ: بله. باید از امکانات شیء PdfReader استفاده کرد:

using System.Diagnostics;
using System.IO;
using iTextSharp.text;
using iTextSharp.text.pdf;

namespace PDFAttachment
{
class Program
{
static void Main(string[] args)
{
var reader = new PdfReader("Test.pdf");
using (var stamper = new PdfStamper(reader, new FileStream("newTest.pdf", FileMode.Create)))
{
var filePath = @"C:\path\logo.png";
addAttachment(stamper, filePath, "توضیحات");
stamper.Close();
}

Process.Start("newTest.pdf");
}

private static void addAttachment(PdfStamper stamper, string filePath, string description)
{
var fileInfo = new FileInfo(filePath);
var pdfDictionary = new PdfDictionary();
pdfDictionary.Put(PdfName.MODDATE, new PdfDate(fileInfo.LastWriteTime));
var pdfWriter = stamper.Writer;
var fs = PdfFileSpecification.FileEmbedded(pdfWriter, filePath, fileInfo.Name, null, true, null, pdfDictionary);
stamper.AddFileAttachment(description, fs);
}
}
}

در اینجا به کمک کلاس PdfReader، یک فایل موجود خوانده شده و سپس با استفاده از امکانات کلاس PdfStamper که خاصیت Writer آن همان pdfWriter است می‌توان فایل مورد نظر را به فایل موجود افزود.


مطالب
اعمال SEO بر روی AngularJS
در این بخش قصد داریم سئو را بر روی یک برنامه‌ی نوشته شده با آنگلولار و Asp.net Mvc اعمال نماییم. انگولار جی‌اس، صفحات را با  استفاده از جاوااسکریپت رندر میکند، ولی اکثر کرالر‌ها نمیتوانند جاوااسکریپت را اجرا کنند و موقع اجرای صفحات سایت ما  فقط یک div خالی را میبینند.
کاری که سرویس Prerender یا فیلتر سفارشی AjaxCrawlable برای ما انجام میدهد، درخواست‌هایی را که از طرف کرالرها آمده‌است را شناسایی میکند و مانند یک مرورگر، با استفاده از phantomjs آنرا اجرا میکند و نتیجه‌ی کامل صفحات ما را به صورت اچ تی ام ال استاتیک برمی‌گرداند.
فانتوم جی اس، موتور اختصاصی برای شبیه سازی مرورگر مبتنی بر Webkit می‌باشد. فانتوم جی اس را میتوانید بر روی ویندوز، لینوکس و مک نصب نمایید. فانتوم جی اس یک Console در اختیار برنامه نویس قرار می‌دهد که می‌توان توسط آن، برنامه‌های جاوااسکریپت را اجرا نمود. همچنین فانتوم جی اس میتواند اسکرین شاتی را نیز از محتوای وب سایت ما فراهم نماید.
 برای اینکه صفحات انگولار جی اس،ایندکس شوند سه مرحله وجود دارند:
1- به کرالر اطلاع دهیم که رندر کردن سایت، توسط جاوااسکریپت انجام میگردد؛ با اضافه کردن متاتگ زیر در اچ تی ام ال سایت (البته در حالت استفاده HTML5 push state ) :
<meta name="fragment" content="!">
<base href="/">
2- بعد از اضافه کردن متاتگ بالا، کرالر درخواست‌های خود را به صورت زیر به سایت ما ارسال میکند:
http://www.example.com/?_escaped_fragment_=
ما در این مثال از  HTML5 push state  استفاده میکنیم. بنابراین لینکی مانند http://www.example.com/user/123 توسط کرالر به صورت زیر دیده میشود: 
http://www.example.com/user/123?_escaped_fragment_=
3- اچ تی ام ال کاملا رندر شده توسط سایت ما به کرالر ارسال گردد.
برای رندر کردن  اچ تی ام ال صفحات، چندین روش وجود دارد:
روش اول: میتوانیم از سرویس‌های آماده‌ای همچون Prerender.io   استفاده کنیم که سرویسهایی را برای زبانهای مختلف ارائه کرده‌اند. باتوجه به توضیحات نمونه استفاده از آن در Asp.Net Mvc کافیست در سایت Prerender.io  ثبت نام کرده، Token را دریافت کنیم و در کانفیگ برنامه قرار دهیم و در کلاس PreStart قطعه کد زیر را قرار دهیم:
DynamicModuleUtility.RegisterModule(typeof(Prerender.io.PrerenderModule));
مثال استفاده از Prerender.io را میتوانید از این آدرس Simple_Demo_Prerender.zip دانلود نمایید.
 
یکی از ابزارهای مناسب تست کردن اینکه صفحات توسط کرالر ایندکس میشوند یا خیر، برنامه screamingfrog میباشد.
در پنل Ajax آن، صفحات ایندکس شده ما نمایش داده میشوند. لینکی مشابه زیر را در مرورگر اجرا کرده، با ViewPage Source کردن آن میتوانید نتیجه اچ تی ام ال کاملا رندر شده را مشاهده نمایید.
http://www.example.com/user/123?_escaped_fragment_=
نسخه رایگان سرویس Prerender.io تا 250 صفحه را پوشش میدهد.

روش دوم: فیلتر سفارشی AjaxCrawlable. در اولین قدم نیاز به نصب فانتوم جی اس داریم:
<package id="PhantomJS" version="1.9.2" targetFramework="net452" />
<package id="phantomjs.exe" version="1.9.2.1" targetFramework="net452" />
فایل phantomjs.exe را از پوشه packages\PhantomJS.1.9.2\tools\phantomjs\phantomjs.exe یافته و در پوشه bin برنامه قرار دهید. با Attribute زیر هر درخواستی که توسط کرالر ارسال گردد به اکشن returnHTML منتقل میگردد.
برای اینکه خطای معروف A potentially dangerous Request.Form value was detected from the client را دریافت نکنیم، کافیست قسمتهایی از آدرس را که شامل کاراکترهای خاصی مانند :// میباشند، از url حذف کنیم و در اکشن returnHtml قسمتهای حذف شده را  به url  اضافه نماییم.
کرالرها  با مشاهده تگ fragment، تمام لینکها را به همراه کوئری استرینگ _escaped_fragment_  میفرستند، که ما در سرور باید آنرا  با رشته خالی جایگزین نماییم.
 public class AjaxCrawlableAttribute : System.Web.Mvc.ActionFilterAttribute
    {
        private const string Fragment = "_escaped_fragment_";
        public override void OnActionExecuting(ActionExecutingContext filterContext)
        {
            var request = filterContext.RequestContext.HttpContext.Request;
            var url = request.Url.ToString();
            if (request.QueryString[Fragment] != null && !url.Contains("HtmlSnapshot/returnHTML"))
            {
                url = url.Replace("?_escaped_fragment_=", string.Empty).Replace(request.Url.Scheme + "://", string.Empty);
                url = url.Split(':')[1];
                filterContext.Result = new RedirectToRouteResult(
                   new RouteValueDictionary { { "controller", "HtmlSnapshot" }, { "action", "returnHTML" }, { "url", url } });
            }
            return;
        }
    }
Route‌های پیشفرض را با کدهای زیر جایگزین میکنیم:
public static void RegisterRoutes(RouteCollection routes)
        {
            routes.IgnoreRoute("{resource}.axd/{*pathInfo}");

            routes.MapRoute(
             name: "HtmlSnapshot",
             url: "HtmlSnapshot/returnHTML/{*url}",
             defaults: new { controller = "HtmlSnapshot", action = "returnHTML", url = UrlParameter.Optional });

            routes.MapRoute(
            name: "SPA",
            url: "{*catchall}",
            defaults: new { controller = "Home", action = "Index" })
        }
 اضافه کردن این فیلتر به فیلترهای Asp.net Mvc 
 public class FilterConfig
    {
        public static void RegisterGlobalFilters(GlobalFilterCollection filters)
        {
            filters.Add(new AjaxCrawlableAttribute());
        }
    }
ایجاد کنترلر HtmlSnapshot و متد returnHTML :
Url را به عنوان آرگومان به تابع page.open فایل جاوااسکریپتی فانتوم میدهیم و بعد از اجرای کامل، خروجی را درViewData قرار میدهیم 
public ActionResult returnHTML(string url)
        {
            var prefix = HttpContext.Request.Url.Scheme + "://" + HttpContext.Request.Url.Host+":";
            url = prefix+url;
            string appRoot = Path.GetDirectoryName(AppDomain.CurrentDomain.BaseDirectory);
            var startInfo = new ProcessStartInfo
            {
                Arguments = string.Format("{0} {1}", Path.Combine(appRoot, "Scripts\\seo.js"), url),
                FileName = Path.Combine(appRoot, "bin\\phantomjs.exe"),
                UseShellExecute = false,
                CreateNoWindow = true,
                RedirectStandardOutput = true,
                RedirectStandardError = true,
                RedirectStandardInput = true,
                StandardOutputEncoding = System.Text.Encoding.UTF8
            };
            var p = new Process();
            p.StartInfo = startInfo;
            p.Start();
            string output1 = p.StandardOutput.ReadToEnd();
            p.WaitForExit();
            ViewData["result"] = output1.Replace("<!-- ngView:  -->", "").Replace("ng-view=\"\"", "");
            return View();
        }
در فایل renderHtml.cshtml
@{ 
    Layout = null;
}
@Html.Raw(ViewBag.result)
ایجاد فایل seo.js  در پوشه Scripts سایت :
در این بخش webpage  را ایجاد میکنیم و آدرس صفحه را از[system.args[1  دریافت کرده و عملیات کپچر کردن را آغاز میکنیم و بعد از تکمیل اطلاعات در سرور، کد زیر اجرا میشود:
console.log(page.content)

var page = require('webpage').create();
var system = require('system');

var lastReceived = new Date().getTime();
var requestCount = 0;
var responseCount = 0;
var requestIds = [];
var startTime = new Date().getTime();;
page.onResourceReceived = function (response) {
    if (requestIds.indexOf(response.id) !== -1) {
        lastReceived = new Date().getTime();
        responseCount++;
        requestIds[requestIds.indexOf(response.id)] = null;
    }
};
page.onResourceRequested = function (request) {
    if (requestIds.indexOf(request.id) === -1) {
        requestIds.push(request.id);
        requestCount++;
    }
};

function checkLoaded() {
    return page.evaluate(function () {
        return document.all["compositionComplete"];
    }) != null;
}
// Open the page
page.open(system.args[1], function () {

});

var checkComplete = function () {
    // We don't allow it to take longer than 5 seconds but
    // don't return until all requests are finished
    if ((new Date().getTime() - lastReceived > 300 && requestCount === responseCount) || new Date().getTime() - startTime > 10000 || checkLoaded()) {
        clearInterval(checkCompleteInterval);
        console.log(page.content);
        phantom.exit();
    }
}
// Let us check to see if the page is finished rendering
var checkCompleteInterval = setInterval(checkComplete, 300);
صفحه Layout.Cshtml
<!DOCTYPE html>
<html ng-app="appOne">
<head>
    <meta name="fragment" content="!">
    <meta http-equiv="Content-Type" content="text/html; charset=utf-8" />
    <meta charset="utf-8" />
    <link href="~/favicon.ico" rel="shortcut icon" type="image/x-icon" />
    <meta name="viewport" content="width=device-width" />
    <base href="/">
    @Styles.Render("~/Content/css")
    @Scripts.Render("~/bundles/modernizr")
    <script src="~/Scripts/angular/angular.js"></script>
    <script src="~/Scripts/angular/angular-route.js"></script>
    <script src="~/Scripts/angular/angular-animate.js"></script>
    <script>
        angular.module('appOne', ['ngRoute'], function ($routeProvider, $locationProvider) {
            $routeProvider.when('/one', {
                template: "<div>one</div>", controller: function ($scope) {
                }
            })
            .when('/two', {
                template: "<div>two</div>", controller: function ($scope) {
                }
            }).when('/', {
                template: "<div>home</div>", controller: function ($scope) {
                }
            });
            $locationProvider.html5Mode({
                enabled: true
            });
        });
    </script>
</head>
<body>
    <div id="body">
        <section ng-view></section>
        @RenderBody()
    </div>
    <div id="footer">
        <ul class='xoxo blogroll'>
            <li><a href="one">one</a></li>
            <li><a href="two">two</a></li>
        </ul>
    </div>
</body>
</html>

چند نکته تکمیلی:
* فانتوم جی اس قادر به اجرای لینکهای فارسی (utf-8) نمیباشد.
 * اگر خطای syntax error را دریافت کردید ممکن است پروژه شما در مسیری طولانی در روی هارد دیسک قرار داشته باشد.
مطالب
اجرای SSIS Package از طریق برنامه کاربردی

مقدمه

در اکثر موارد در یک Landscape عملیاتی، چنانچه به تجمیع و انتقال داده‌ها از بانک‌های اطلاعاتی مختلف نیاز باشد، از SSIS Package اختصار (SQL Server Integration Service) استفاده می‌شود و معمولاً با تعریف یک Job در سطح SQL Server به اجرای Package در زمانهای مشخص می‌پردازند. چنانچه در موقعیتی لازم باشد که از طریق برنامه کاربردی توسعه یافته، به اجرای Package مبادرت ورزیده شود و البته نخواهیم Job تعریف شده را از طریق کد برنامه، اجرا کنیم و در واقع این امکان را داشته باشیم که همانند یک رویه ذخیره شده تعریف شده در سطح بانک اطلاعاتی به اجرای عمل فوق بپردازیم، یک راه حل می‌تواند تعریف یک CLR Stored Procedures باشد. در این مقاله به بررسی این موضوع پرداخته می‌شود، در ابتدا لازم است به بیان تئوری موضوع پرداخته شود (قسمت‌های 1 الی 5) در ادامه به ذکر پیاده سازی روش پیشنهادی پرداخته می‌شود.

1- اجرای Integration Service Package 

جهت اجرای یک Package از ابزارهای زیر می‌توان استفاده کرد:
• command-line ابزار خط فرمان dtexec.exe
• ابزار اجرائی پکیج dtexecui.exe
• استفاده از SQL Server Agent job
توجه: همچنین یک Package را در زمان طراحی در  Business Intelligence Development Studio) BIDS)  می‌توان اجرا نمود.

2- استفاده از dtexec جهت اجرای Package

با استفاده از ابزار dtexec می‌توان Package‌های ذخیره شده در فایل سیستم، یک SQL Instance و یا Package‌های ذخیره شده در Integration Service را اجرا نمود.

توجه:
در سیستم عامل‌های 64 بیتی، ابزار dtexec موجود در Integration Service با نسخه 64 بیتی نصب می‌شود. چنانچه بایست Package‌های معینی را در حالت 32 بیتی اجرا کنید، لازم است ابزار dtexec نسخه 32 بیتی نصب شود. ابزار dtexec دستیابی به تمامی ویژگی‌های پیکربندی و اجرای Package از قبیل اتصالات، مشخصات(Properties)، متغیرها، logging و شاخص‌های پردازشی را فراهم می‌کند.
توجه: زمانی که از نسخه‌ی ابزار dtexec که با SQL Server 2008 ارائه شده استفاده می‌کنید برای اجرای یک SSIS Package نسخه 2005، Integration Service به صورت موقت Package را به نسخه 2008 ارتقا می‌دهد، اما نمی‌توان از ابزار dtexec برای ذخیره این تغییرات استفاده کرد.

2-1- ملاحظات نصب dtexec روی سیستم‌های 64 بیتی

به صورت پیش فرض، یک سیستم عامل 64 بیتی که هر دو نسخه 64 بیتی و 32 بیتی ابزار خط فرمان Integration Service را دارد، نسخه 32 بیتی نصب شده را در خط فرمان اجرا خواهد کرد. نسخه 32 بیتی بدین دلیل اجرا می‌شود که در متغیر محیطی (Path (Path environment variable مسیر directory نسخه 32 بیتی قرار گرفته است.به طور معمول:
(<drive>:\Program Files(x86)\Microsoft SQL Server\100\DTS\Binn)
توجه: اگر از SQL Server Agent برای اجرای Package استفاده می‌کنید، SQL Server Agent به طور خودکار از ابزار نسخه 64 بیتی استفاده می‌کند. SQL Server Agent از Registry و نه از متغیر محیطی Path استفاده می‌کند. برای اطمینان از اینکه نسخه 64 بیتی این ابزار را در خط فرمان اجرا می‌کنید، directory را به directory ای تغییر دهید که شامل نسخه 64 بیتی این ابزار است(<drive>:\Program Files\Microsoft SQL Server\100\DTS\Binn) و ابزار را از این مسیر اجرا کنید و یا برای همیشه مسیر قرار گرفته در متغیر محیطی path را با مسیری که نسخه 64 بیتی قرار دارد، جایگزین کنید.

2-2- تفسیر کدهای خروجی

هنگامی که یک Package اجرا می‌شود، dtexec یک کد خروجی (Return Code) بر می‌گرداند:

 مقدار توصیف
 0  Package با موفقیت اجرا شده است.
 1  Package با خطا مواجه شده است.
 3 Package در حال اجرا توسط کاربر لغو شده است.
 4  Package پیدا نشده است.
 5  Package بارگذاری نشده است.
 6  ابزار با یک خطای نحوی یا خطای معنایی در خط فرمان برخورد کرده است.

2-3- قوانین نحوی dtexec

تمامی گزینه‌ها (Options) باید با یک علامت Slash (/)  و یا Minus (-)  شروع شوند.
یک آرگومان باید در یک quotation mark محصور شود چنانچه شامل یک فاصله خالی باشد.
گزینه‌ها و آرگومان‌ها بجز رمزعبور حساس به حروف کوچک و بزرگ نیستند.

2-3-1- Syntax

 dtexec /option [value] [/option [value]]…


2-3-2- Parameters

نکته: در Integration Service، ابزار خط فرمان dtsrun که برایData Transformation Service) DTS)‌های نسخه SQL Server 2000 استفاده می‌شد، با ابزار خط فرمان dtexec جایگزین شده است.
• تعدادی از گزینه‌های خط فرمان dtsrun به طور مستقیم در dtexec معادل دارند برای مثال نام Server و نام Package.
• تعدادی از گزینه‌های dtsrun به طور مستقیم در dtexec معادل ندارند.
• تعدادی گزینه‌های خط فرمان جدید dtsexec وجود دارد که در ویژگی‌های جدید Integration Service پشتیبانی می‌شود.

2-3-3- مثال

1) به منظور اجرای یک SSIS Package که در SQL Server ذخیره شده است، با استفاده از Windows Authentication :
 dtexec /sq <Package Name> /ser <Server Name>

2) به منظور اجرای یک SSIS Package که در پوشه File System در SSIS Package Store ذخیره شده است :
 dtexec /dts “\File System\<Package File Name>”

3) به منظور اجرای یک SSIS Package که در سیستم فایل ذخیره شده است و مشخص کردن گزینه logging:
 dtexec /f “c:\<Package File Name>” /l “DTS.LogProviderTextFile; <Log File Name>”

4) به منظور اجرای یک SSIS Package که در SQL Server ذخیره شده با استفاده از SQL Server Authentication برای نمونه(user:ssis;pwd:ssis@ssis)و رمز (Package(123:
 dtexec  /server “<Server Name>”  /sql “<Package Name>”  / user “ssis” /Password “ssis@ssis” /De “123”


3- تنظیمات سطح حفاظتی یک Package

به منظور حفاظت از داده‌ها در Package‌های Integration Service می‌توانید یک سطح حفاظتی (protection level) را تنظیم کنید که به حفاظت از داده‌های صرفاً حساس یا تمامی داده‌های یک Package کمک نماید. به  علاوه می‌توانید این داده‌ها را با یک Password یا یک User Key رمزگذاری نمائید یا به رمزگذاری داده‌ها در بانک اطلاعاتی اعتماد کنید. همچنین سطح حفاظتی که برای یک Package استفاده می‌کنید، الزاماً ایستا (static) نیست و در طول چرخه حیات یک Package می‌تواند تغییر کند. اغلب سطح حفاظتی در طول توسعه یا به محض (deploy) استقرار Package تنظیم می‌شود.
توجه: علاوه بر سطوح حفاظتی که توصیف شد، Package‌ها در بانک اطلاعاتی msdb ذخیره می‌شوند که همچنین می‌توانند توسط نقش‌های ثابت در سطح بانک اطلاعاتی (fixed database-level roles) حفاظت شوند. Integration Service شامل 3 نقش ثابت بانک اطلاعاتی برای نسبت دادن مجوزها به Package است که عبارتند از db_ssisadmin  ،db_ssisltduser و db_ssisoperator

3-1- درک سطوح حفاظتی

در یک Package اطلاعات زیر به عنوان حساس تعریف می‌شوند:
• بخش password در یک connection string. گرچه، اگر گزینه ای را که همه چیز را رمزگذاری کند، انتخاب کنید تمامی connection string حساس در نظر گرفته می‌شود.
• گره‌های task-generated XML که برچسب (tagged) هایی حساس هستند.
• هر متغییری که به عنوان حساس نشان گذاری شود.

3-1-1- Do not save sensitive

هنگامی که Package ذخیره می‌شود از ذخیره مقادیر ویژگی‌های حساس در Package جلوگیری می‌کند. این سطح حفاظتی رمزگذاری نمی‌کند اما در عوض از ذخیره شدن ویژگی هایی که حساس نشان گذاری شده اند به همراه Package جلوگیری می‌کند.

3-1-2- Encrypt all with password

به منظور رمزگذاری تمامی Package از یک Password استفاده می‌شود. Package توسط Password ای رمزگذاری می‌شود  که کاربر هنگامی که Package را ایجاد یا Export می‌کند، ارائه می‌دهد. به منظور باز کردن Package در SSIS Designer یا اجرای Package توسط ابزار خط فرمان dtexec کاربر بایست رمز Package را ارائه نماید. بدون رمز کاربر قادر به دستیابی و اجرای Package نیست.

3-1-3- Encrypt all with user key

به منظور رمزگذاری تمامی Package از یک کلید که مبتنی بر Profile کاربر جاری می‌باشد، استفاده می‌شود. تنها کاربری که Package را ایجاد یا Export می‌کند، می‌تواند Package را در SSIS Designer باز کند و یا Package را توسط ابزار خط فرمان dtexec اجرا کند.

3-1-4- Encrypt sensitive with password

به منظور رمزگذاری تنها مقادیر ویژگی‌های حساس در Package از یک Password استفاده می‌شود. برای رمزگذاری از DPAPI استفاده می‌شود. داده‌های حساس به عنوان بخشی از Package ذخیره می‌شوند اما آن داده‌ها با استفاده از Password رمزگذاری می‌شوند. به منظور باز نمودن Package در SSIS Designer کاربر باید رمز Package را ارائه دهد. اگر رمز ارائه نشود، Package بدون داده‌های حساس باز می‌شود و کاربر باید مقادیر جدیدی برای داده‌های حساس فراهم کند. اگر کاربر سعی نماید Package را بدون ارائه رمز اجرا کند، اجرای Package با خطا مواجه می‌شود.

3-1-5- Encrypt sensitive with user key

به منظور رمزگذاری تنها مقادیر ویژگی‌های حساس در Package از یک کلید که مبتنی بر Profile کاربر جاری می‌باشد، استفاده می‌شود. تنها کاربری که از همان Profile استفاده می‌کند، Package را می‌تواند بارگذاری (load) کند. اگر کاربر متفاوتی Package را باز نماید، اطلاعات حساس با مقادیر پوچی جایگزین می‌شود و کاربر باید مقادیر جدیدی برای داده‌های حساس فراهم کند. اگر کاربر سعی نماید Package را بدون ارائه رمز اجرا کند، اجرای Package با خطا مواجه می‌شود. برای رمزگذاری از DPAPI استفاده می‌شود.

3-1-6- (Rely on server storage for encryption (ServerStorage

با استفاده از نقش‌های بانک اطلاعاتی، SQL Server تمامی Package را حفاظت می‌کند. این گزینه تنها زمانی پشتیبانی می‌شود که Package در بانک اطلاعاتی msdb ذخیره شده است.

4- استفاده از نقش‌های Integration Service

برای کنترل کردن دستیابی به Package، SSIS شامل 3 نقش ثابت در سطح بانک اطلاعاتی است. نقش‌ها می‌توانند تنها روی Package هایی که در بانک اطلاعاتی msdb ذخیره شده اند، بکار روند. با استفاده از SSMS می‌توانید نقش‌ها را به Package‌ها نسبت دهید، این انتساب نقش‌ها در بانک اطلاعاتی msdb ذخیره می‌شود.

 Write action  Read action Role
 Import packages
Delete own packages
Delete all packages
Change own package roles
Change all package roles

* به نکته رجوع شود

 Enumerate own packages
Enumerate all packages
View own packages
View all packages
Execute own packages
Execute all packages
Export own packages
Export all packages
Execute all packages in SQL Server Agent
 db_ssisadmin
or
sysadmin

Import packages
Delete own packages
Change own package roles

Enumerate own packages
Enumerate all packages
View own packages
Execute own packages
Export own packages
db_ssisltduser
None
Enumerate all packages
View all packages
Execute all packages
Export all packages
Execute all packages in SQL Server Agent
db_ssisoperator
Stop all currently running packages
View execution details of all running packages
Windows administrators
* نکته: اعضای نقش‌های db_ssisadmin و dc_admin ممکن است قادر باشند مجوزهای خودشان را تا سطح sysadmin ارتقا دهند براساس این ترفیع مجوز امکان اصلاح و اجرای Package‌ها از طریق SQL Server Agent میسر می‌شود. برای محافظت در برابر این ارتقا، با استفاده از یک (account) حساب Proxy  با دسترسی محدود، Job هایی که این Package‌ها را اجرا می‌کنند، پیکربندی شوند یا  تنها اعضای نقش sysadmin به نقش‌های db_ssisadmin و dc_admin افزوده شوند.

همچنین جدول sysssispackages در بانک اطلاعاتی msdb شامل Package هایی است که در SQL Server ذخیره می‌شوند. این جدول شامل ستون هایی که اطلاعاتی درباره نقش هایی که به Package‌ها نسبت داده شده است، می‌باشد.
به صورت پیش فرض، مجوزهای نقش‌های ثابت بانک اطلاعاتی db_ssisadmin و db_ssisoperator و شناسه منحصر به فرد کاربری (unique security identifier) که Package را ایجاد کرده برای خواندن Package بکار می‌رود، و مجوزهای نقش db_ssisadmin و شناسه منحصر به فرد کاربری که Package را ایجاد کرده برای نوشتن Package به کار می‌رود. یک User باید عضو نقش db_ssisadmin و db_ssisltduser یا db_ssisoperator برای داشتن دسترسی خواندن Package باشد. یک User باید عضو نقش db_ssisadmin برای داشتن دسترسی نوشتن Package باشد.

5- اتصال به صورت Remote به Integration Service

زمانی که یک کاربر بدون داشتن دسترسی کافی تلاش کند به یک Integration Service به صورت Remote متصل شود، با پیغام خطای "Access is denied" مواجه می‌شود. برای اجتناب از این پیغام خطا می‌توان تضمین کرد که کاربر مجوز مورد نیاز DCOM را دارد.
به منظور پیکربندی کردن دسترسی کاربر به صورت Remote به سرویس Integration  مراحل زیر را دنبال کنید:
- Component Service را باز نمایید ( در Run عبارت dcomcnfg را تایپ کنید).
- گره Component Service را باز کنید، گره Computer و سپس My Computer را باز نمایید و روی DCOM Config کلیک نمایید.
- گره DCOM Config را باز کنید و از لیست برنامه هایی که می‌توانند پیکربندی شوند MsDtsServer را انتخاب کنید.
- روی Properties برنامه MsDtsServer رفته و قسمت Security را انتخاب کنید.
- در قسمت Lunch and Activation Permissions، مورد Customize را انتخاب و سپس روی Edit کلیک نمایید تا پنجره Lunch Permission باز شود.
- در پنجره Lunch Permission، کاربران را اضافه و یا حذف کنید و مجوزهای مناسب را به کاربران یا گروه‌های مناسب نسبت دهید. مجوزهای موجود عبارتند از Local Lunch، Remote Lunch، Local Activation و Remote Activation .
- در قسمت Access Permission مراحل فوق را به منظور نسبت دادن مجوزهای مناسب به کاربران یا گروه‌های مناسب انجام دهید.
- سرویس Integration  را Restart کنید.
مجوز دسترسی  Lunch به منظور شروع و خاتمه سرویس، اعطا  یا رد  می‌شود و مجوز دسترسیActivation به منظور متصل شدن به سرویس، اعطا (grant) یا رد (deny) می‌شود.

6- پیاده سازی

در ابتدا به ایجاد یک CLR Stored Procedures پرداخته می‌شود نام اسمبلی ساخته شده به این نام RunningPackage.dll می‌باشد و حاوی کد زیر است:
Partial Public Class StoredProcedures
    '------------------------------------------------
    'exec dbo.Spc_NtDtexec 'Package','ssis','ssis@ssis','1234512345'
    '------------------------------------------------
    <Microsoft.SqlServer.Server.SqlProcedure()> _
    Public Shared Sub Spc_NtDtexec(ByVal PackageName As String, _
                                   ByVal UserName As String, _
                                   ByVal Password As String, _
                                   ByVal Decrypt As String)
        Dim p As New System.Diagnostics.Process()
        p.StartInfo.FileName = "C:\Program Files\Microsoft SQL Server\100\DTS\Binn\DTExec.exe"
        p.StartInfo.RedirectStandardOutput = True
        p.StartInfo.Arguments = "/sql " & PackageName & " /User " & UserName & " /Password " & Password & " /De " & Decrypt
        p.StartInfo.UseShellExecute = False
        p.Start()
        p.WaitForExit()
        Dim output As String
        output = p.StandardOutput.ReadToEnd()
        Microsoft.SqlServer.Server.SqlContext.Pipe.Send(output)
    End Sub
End Class
در حقیقت توسط این رویه به اجرای برنامه dtexec.exe و ارسال پارامترهای مورد نیاز جهت اجرا پرداخته می‌شود. با توجه به توضیحات تئوری بیان شده، سطح حفاظتی Package ایجاد شده Encrypt all with password توصیه می‌شود که رمز مذکور در قالب یکی از پارامتر ارسالی به رویه ساخته شده موسوم به Spc_NtDtexec ارسال می‌گردد.

در قدم بعدی نیاز به Register کردن dll ساخته شده در سطح بانک اطلاعاتی SQL Server است، این گام‌ها پس از اتصال به SQL Server Management Studio به شرح زیر است:
1- فعال کردن CLR در سرویس SQL Server
SP_CONFIGURE 'clr enabled',1
GO
RECONFIGURE

2- فعال کردن ویژگی TRUSTWORTHY در بانک اطلاعاتی مورد نظر
 ALTER DATABASE <Database Name> SET TRUSTWORTHY ON
GO
RECONFIGURE

3- ایجاد Assembly و Stored Procedure در بانک اطلاعاتی مورد نظر
Assembly ساخته شده با نام RunningPacakge.dll در ریشه :C کپی شود. بعد از ثبت نمودن این Assembly لزومی به وجود آن نمی‌باشد.
USE <Database Name>
GO
CREATE ASSEMBLY [RunningPackage]
AUTHORIZATION [dbo]
FROM 'C:\RunningPackage.dll'
WITH PERMISSION_SET = UNSAFE
Go
CREATE PROCEDURE [dbo].[Spc_NtDtexec]
@PackageName [nvarchar](50),
@UserName [nvarchar](50),
@Password [nvarchar](50),
@Decrypt [nvarchar](50)
WITH EXECUTE AS CALLER
AS
EXTERNAL NAME [RunningPackage].[RunningPackage.StoredProcedures].[Spc_NtDtexec]
GO
توجه: Application User برنامه بایست دسترسی اجرای رویه ذخیره شده Spc_NtDtexec را در بانک اطلاعاتی مورد نظر داشته باشد همچنین بایست عضو نقش db_ssisoperator در بانک اطلاعاتی msdb باشد.( منظور از Application User، لاگین است که در Connection string برنامه قرار داده اید.)

در برنامه کاربردی تان کافی است متدی به شکل زیر ایجاد و با توجه به نیازتان در برنامه به فراخوانی آن و اجرای Package بپردازید.
    Private Sub ExecutePackage()
        Dim oSqlConnection As SqlClient.SqlConnection
        Dim oSqlCommand As SqlClient.SqlCommand
        Dim strCnt As String = String.Empty
        strCnt = "Data Source=" & txtServer.Text & ";User ID=" & txtUsername.Text & ";Password=" & txtPassword.Text & ";Initial Catalog=" & cmbDatabaseName.SelectedValue.ToString() & ";"
        Try
            oSqlConnection = New SqlClient.SqlConnection(strCnt)
            oSqlCommand = New SqlClient.SqlCommand
            With oSqlCommand
                .Connection = oSqlConnection
                .CommandType = System.Data.CommandType.StoredProcedure
                .CommandText = "dbo.Spc_NtDtexec"
                .Parameters.Clear()
                .Parameters.Add("@PackageName", System.Data.SqlDbType.VarChar, 50)
                .Parameters.Add("@UserName", System.Data.SqlDbType.VarChar, 50)
                .Parameters.Add("@Password", System.Data.SqlDbType.VarChar, 50)
                .Parameters.Add("@Decrypt", System.Data.SqlDbType.VarChar, 50)
                .Parameters("@PackageName").Value = txtPackageName.Text.Trim()
                .Parameters("@UserName").Value = txtUsername.Text.Trim()
                .Parameters("@Password").Value = txtPassword.Text.Trim()
                .Parameters("@Decrypt").Value = txtDecrypt.Text.Trim()
            End With
            If (oSqlCommand.Connection.State <> System.Data.ConnectionState.Open) Then
                oSqlCommand.Connection.Open()
                oSqlCommand.ExecuteNonQuery()
                System.Windows.Forms.MessageBox.Show("Success")
            End If
            If (oSqlCommand.Connection.State = System.Data.ConnectionState.Open) Then
                oSqlCommand.Connection.Close()
            End If
        Catch ex As Exception
            MessageBox.Show(ex.Message, "Error")
        End Try
    End Sub 'ExecutePackage
مطالب
استفاده از کتابخانه‌ی moment-jalaali در برنامه‌های Angular
چندی قبل مطلب «نمایش تاریخ شمسی توسط JavaScript در AngularJS» را در این سایت مطالعه کردید. در اینجا قصد داریم معادل Angular آن‌را تهیه کنیم (واژه‌ی AngularJS به نگارش‌های 1x اشاره می‌کند و Angular به تمام نگارش‌های پس از 2).


نصب پیشنیازهای کار با moment-jalaali

ابتدا نیاز است بسته‌ی npm این کتابخانه را نصب کنیم که به همراه فایل‌های js مرتبط با آن می‌باشد:
 npm install moment-jalaali --save

سپس جهت بهبود تجربه‌ی کاربری با آن در IDEهای امروزی، خصوصا VSCode، بهتر است typings آن‌را نیز نصب کنیم؛ تا علاوه بر داشتن Intellisense، بتوان به صورت strongly typed با آن کار کرد:
 npm install @types/moment-jalaali --save-dev


VSCode به صورت خودکار پوشه‌ی مخصوص node_modules\@types را تحت نظر قرار می‌دهد و نصب بسته‌های typings در آن، سبب بارگذاری آنی آن‌ها خواهد شد.
به علاوه اگر به فایل tsconfig.json واقع در ریشه‌ی پروژه نیز دقت کنید، وجود تعریف ذیل، امکان خوانده شدن این تعاریف را توسط کامپایلر TypeScript میسر می‌کند:
{
    "typeRoots": [
      "node_modules/@types"
    ]
}

 
نحوه‌ی کار Strongly Typed با کتابخانه‌ی moment-jalaali در برنامه‌های مبتنی بر TypeScript

پس از نصب پیشنیازهای یاد شده، ابتدا برای دسترسی به امکانات این کتابخانه، ماژول آن‌را import می‌کنیم:
import * as momentJalaali from "moment-jalaali";

export class MomentJalaaliTestComponent implements OnInit {
  now: string;
  nowLongDateFormat: string;
  nowExtraLongDateFormat: string;

  ngOnInit() {
    this.persianDateTests();
  }

  persianDateTests() {
    // https://github.com/jalaali/moment-jalaali
    momentJalaali.loadPersian(/*{ usePersianDigits: true }*/); // نمایش فارسی نام ماه‌ها، روزها و امثال آن

    this.now = momentJalaali().format("jYYYY/jMM/jDD HH:mm");
    this.nowLongDateFormat = momentJalaali().format("jD jMMMM jYYYY [ساعت] LT");
    this.nowExtraLongDateFormat = momentJalaali().format(
      "dddd، jD jMMMM jYYYY [ساعت] LT"
    );
  }
}
- پس از import ماژولی به نام moment-jalaali، اکنون نحوه‌ی استفاده‌ی از آن‌را در متد persianDateTests مشاهده می‌کنید.
- متد momentJalaali.loadPersian باید تنها یکبار فراخوانی شود. کار آن تبدیل نام‌های روزها و ماه‌های میلادی، به شمسی است.
- پس از آن از طریق متد format آن، می‌توان انواع و اقسام حالات مختلف را بررسی کرد که در اینجا سه نمونه را مشاهده می‌کنید.



نوشتن یک Pipe سفارشی برای تبدیل تاریخ‌های میلادی دریافتی از سرور به قالب شمسی

پس آشنا شدن با نحوه‌ی استفاده‌ی از این کتابخانه در یک برنامه‌ی تایپ‌اسکریپتی، تبدیل کردن آن به یک Pipe سفارشی بسیار ساده‌است. برای این منظور ابتدا یک Pipe جدید را به ماژول فرضی custom-pipe.module اضافه می‌کنیم:
 ng g p CustomPipe/moment-jalaali -m custom-pipe.module
با این محتوا:
import { Pipe, PipeTransform } from "@angular/core";

import * as momentJalaali from "moment-jalaali";

@Pipe({
  name: "momentJalaali"
})
export class MomentJalaaliPipe implements PipeTransform {
  transform(value: any, args?: any): any {
    return momentJalaali(value).format(args);
  }
}
در اینجا نیز ابتدا ماژول moment-jalaali تعریف شده‌است و سپس توسط آن، value به عنوان پارامتر متد momentJalaali و args به عنوان پارامتر متد format ارسال شده‌اند. در حین استفاده‌ی از Pipe، مقدار value همان تاریخ دریافتی است و args به فرمت خاصی که توسط استفاده کننده مشخص می‌شود، تنظیم خواهد شد.
به این ترتیب می‌توان یک چنین تبدیلات سمت کاربری را انجام داد که نمونه‌ای از خروجی آن‌را در تصویر فوق نیز ملاحظه می‌کنید:
<h2>Server side dates:</h2>
<div *ngFor="let date of dates">
  <span dir="ltr">{{date | momentJalaali:'jYYYY/jMM/jDD hh:mm' }}</span>,
  <span dir="rtl">{{date | momentJalaali:'jD jMMMM jYYYY [ساعت] LT'}}</span>
</div>


کدهای کامل این قسمت را از اینجا می‌توانید دریافت کنید.