پیشتر در مورد ELMAH مطلبی را منتشر کرده بودم و اگر برنامه نویس ASP.NET هستید و با ELMAH آشنایی ندارید، جدا نیمی از عمر کاری شما بر فنا است!
هاست پیش فرض یک WCF RIA Service هم یک برنامهی ASP.NET است. بنابراین کلیهی خطاهای رخ داده در سمت سرور را باید بتوان به نحوی لاگ کرد تا بعدا با مطالعهی آنها اطلاعات ارزشمندی را از نقایص برنامه در عمل و پیش از گوشزد شدن آنها توسط کاربران، دریافت، بررسی و رفع کرد.
کلیه خطاها را لاگ میکنم تا:
- بدانم معنای جملهی "برنامه کار نمیکنه" چی هست.
- بدون روبرو شدن با کاربران یا حتی سؤال و جوابی از آنها بدانم دقیقا مشکل از کجا ناشی شده.
- بدانم رفتارهای عمومی کاربران که منجر به بروز خطا میشوند کدامها هستند.
- بدانم در کدامیک از قسمتهای برنامه تعیین اعتبار ورودی کاربران یا انجام نشده یا ضعیف و ناکافی است.
- بدانم زمانیکه دوستی (!) قصد پایین آوردن برنامه را با تزریق SQL داشته، دقیقا چه چیزی را وارد کرده، در کجا و چه زمانی؟
- بتوانم Remote worker خوبی باشم.
ELMAH هم برای لاگ کردن خطاهای مدیریت نشدهی یک برنامهی ASP.NET ایجاد شده است. بنابراین باید بتوان این دو (WCF RIA Services و ELMAH) را به نحوی با هم سازگار کرد. برای اینکار نیاز است تا یک مدیریت کنندهی خطای سفارشی را با پیاده سازی اینترفیس IErrorHandler تهیه کنیم (تا خطاهای مدیریت نشدهی حاصل را به سمت ELMAH هدایت کند) و سپس آنرا به کمک یک ویژگی یا Attribute به DomainService خود جهت لاگ کردن خطاها اعمال نمائیم. روش تعریف این Attribute را در کدهای بعد ملاحظه خواهید نمود (در اینجا نیاز است تا دو ارجاع را به اسمبلیهای Elmah.dll که دریافت کردهاید و اسمبلی استاندارد System.ServiceModel نیز به پروژه اضافه نمائید):
//add a reference to "Elmah.dll"
using System;
using System.ServiceModel.Channels;
using System.ServiceModel.Dispatcher;
using System.Web;
namespace ElmahWcf
{
public class HttpErrorHandler : IErrorHandler
{
#region IErrorHandler Members
public bool HandleError(Exception error)
{
return false;
}
public void ProvideFault(Exception error, MessageVersion version, ref Message fault)
{
if (error == null)
return;
if (HttpContext.Current == null) //In case we run outside of IIS
return;
Elmah.ErrorSignal.FromCurrentContext().Raise(error);
}
#endregion
}
}
//add a ref to "System.ServiceModel" assembly
using System;
using System.Collections.ObjectModel;
using System.ServiceModel;
using System.ServiceModel.Channels;
using System.ServiceModel.Description;
using System.ServiceModel.Dispatcher;
namespace ElmahWcf
{
public class ServiceErrorBehaviorAttribute : Attribute, IServiceBehavior
{
Type errorHandlerType;
public ServiceErrorBehaviorAttribute(Type errorHandlerType)
{
this.errorHandlerType = errorHandlerType;
}
#region IServiceBehavior Members
public void AddBindingParameters(
ServiceDescription serviceDescription,
ServiceHostBase serviceHostBase, Collection<ServiceEndpoint> endpoints,
BindingParameterCollection bindingParameters)
{ }
public void ApplyDispatchBehavior(
ServiceDescription serviceDescription,
ServiceHostBase serviceHostBase)
{
IErrorHandler errorHandler;
errorHandler = (IErrorHandler)Activator.CreateInstance(errorHandlerType);
foreach (ChannelDispatcherBase cdb in serviceHostBase.ChannelDispatchers)
{
ChannelDispatcher cd = cdb as ChannelDispatcher;
cd.ErrorHandlers.Add(errorHandler);
}
}
public void Validate(
ServiceDescription serviceDescription,
ServiceHostBase serviceHostBase)
{ }
#endregion
}
}
[ServiceErrorBehavior(typeof(HttpErrorHandler))] //Integrating with ELMAH
[EnableClientAccess()]
public partial class MyDomainService : LinqToEntitiesDomainService<myEntities>
در ادامه نحوهی افزودن تعاریف متناظر با ELMAH به Web.Config برنامه ذکر شده است. این تعاریف برای IIS6 و 7 به بعد هم تکمیل گردیده است. خطاها هم به صورت فایلهای XML در پوشهای به نام Errors که به ریشهی سایت اضافه خواهید نمود (یا هر پوشهی دلخواه دیگری)، لاگ میشوند.
به نظر من این روش، از ذخیره سازی اطلاعات لاگها در دیتابیس بهتر است. چون اساسا زمانیکه خطایی رخ میدهد شاید مشکل اصلی همان ارتباط با دیتابیس باشد.
قسمت ارسال خطاها به صورت ایمیل نیز comment شده است که در صورت نیاز میتوان آنرا فعال نمود:
<?xml version="1.0" encoding="utf-8"?>
<configuration>
<configSections>
<sectionGroup name="elmah">
<section name="security" requirePermission="false" type="Elmah.SecuritySectionHandler, Elmah"/>
<section name="errorLog" requirePermission="false" type="Elmah.ErrorLogSectionHandler, Elmah" />
<section name="errorMail" requirePermission="false" type="Elmah.ErrorMailSectionHandler, Elmah" />
<section name="errorFilter" requirePermission="false" type="Elmah.ErrorFilterSectionHandler, Elmah"/>
<section name="errorTweet" requirePermission="false" type="Elmah.ErrorTweetSectionHandler, Elmah"/>
</sectionGroup>
</configSections>
<elmah>
<security allowRemoteAccess="1" />
<errorLog type="Elmah.XmlFileErrorLog, Elmah" logPath="~/Errors" />
<!-- <errorMail
from="errors@site.net"
to="nasiri@site.net"
subject="prj-error"
async="true"
smtpPort="25"
smtpServer="mail.site.net"
noYsod="true" /> -->
</elmah>
<system.webServer>
<modules runAllManagedModulesForAllRequests="true">
<add name="ErrorLog" type="Elmah.ErrorLogModule, Elmah"/>
<add name="DomainServiceModule"
preCondition="managedHandler"
type="System.ServiceModel.DomainServices.Hosting.DomainServiceHttpModule, System.ServiceModel.DomainServices.Hosting, Version=4.0.0.0, Culture=neutral, PublicKeyToken=31bf3856ad364e35" />
</modules>
<validation validateIntegratedModeConfiguration="false" />
<handlers>
<add name="Elmah" verb="POST,GET,HEAD" path="myelmah.axd" type="Elmah.ErrorLogPageFactory, Elmah" />
</handlers>
</system.webServer>
<system.web>
<globalization
requestEncoding="utf-8"
responseEncoding="utf-8"
/>
<authentication mode="Forms">
<!--one month ticket-->
<forms name=".403AuthV"
cookieless="UseCookies"
slidingExpiration="true"
protection="All"
path="/"
timeout="43200" />
</authentication>
<httpHandlers>
<add verb="POST,GET,HEAD" path="myelmah.axd" type="Elmah.ErrorLogPageFactory, Elmah" />
</httpHandlers>
<httpModules>
<add name="ErrorLog" type="Elmah.ErrorLogModule, Elmah"/>
<add name="DomainServiceModule"
type="System.ServiceModel.DomainServices.Hosting.DomainServiceHttpModule, System.ServiceModel.DomainServices.Hosting, Version=4.0.0.0, Culture=neutral, PublicKeyToken=31bf3856ad364e35" />
</httpModules>
<compilation debug="true" targetFramework="4.0">
<assemblies>
<add assembly="System.Data.Entity, Version=4.0.0.0, Culture=neutral, PublicKeyToken=b77a5c561934e089" />
</assemblies>
</compilation>
</system.web>
<connectionStrings>
</connectionStrings>
<system.serviceModel>
<serviceHostingEnvironment
aspNetCompatibilityEnabled="true"
multipleSiteBindingsEnabled="true" />
</system.serviceModel>
</configuration>
throw new Exception("This is an ELMAH test");
سپس به آدرس http://localhost/myelmah.axd مراجعه نموده و اطلاعات لاگ شده حاصل را بررسی کنید:
این روش با WCF Services های متداول هم کار میکند. فقط در این سرویسها باید aspNetCompatibilityEnabled مطابق تگهای ذکر شدهی system.serviceModel فوق در web.config لحاظ شوند (این مورد به صورت پیش فرض در WCF RIA Services وجود دارد). همچنین ویژگی زیر نیز باید به سرویس شما اضافه گردد:
[AspNetCompatibilityRequirements(RequirementsMode = AspNetCompatibilityRequirementsMode.Allowed)]
منابع مورد استفاده:
Integrating ELMAH for a WCF Service
Making WCF and ELMAH play nice together
Getting ELMAH to work with WCF services
پ.ن.
اگر به خطاهای ASP.NET دقت کرده باشید که به yellow screen of death هم مشهور هستند (در مقابل صفحات آبی ویندوز!)، ابتدای آن خیلی بزرگ نوشته شده Server Error و سپس ادامهی خطا. همین مورد دقیقا یادم هست که هر بار سبب بازخواست مدیران شبکه بجای برنامه نویسها میشد! (احتمالا این هم یک نوع بدجنسی تیم ASP.NET برای گرفتن حال ادمینهای شبکه است! و گرنه مثلا میتوانستند همان ابتدا بنویسند program/application error بجای server error)
ابتدا فایل yml زیر را در پوشهی github\workflows\deploy.yml. قرار دهید (پوشهای را به این نام، در ریشهی پروژهی خود ایجاد کنید):
name: Deploy to GitHub Pages # Run workflow on every push to the main branch on: push: branches: [ main ] jobs: deploy-to-github-pages: # use ubuntu-latest image to run steps on runs-on: ubuntu-latest steps: # uses GitHub's checkout action to checkout code form the main branch - uses: actions/checkout@v2 # sets up .NET Core SDK - name: Setup .NET Core SDK uses: actions/setup-dotnet@v1 with: dotnet-version: 5.0.302 # publishes Blazor project to the release-folder - name: Publish .NET Core Project run: dotnet publish ./src/DNTPersianComponents.Blazor.WasmSample/Server/DNTPersianComponents.Blazor.WasmSample.Server.csproj -c Release -o release --nologo # changes the base-tag in index.html from '/' to 'DNTPersianComponents.Blazor' to match GitHub Pages repository subdirectory - name: Change base-tag in index.html from / to DNTPersianComponents.Blazor run: sed -i 's/<base href="\/" \/>/<base href="\/DNTPersianComponents.Blazor\/" \/>/g' release/wwwroot/index.html # copy index.html to 404.html to serve the same file when a file is not found - name: copy index.html to 404.html run: cp release/wwwroot/index.html release/wwwroot/404.html # add .nojekyll file to tell GitHub pages to not treat this as a Jekyll project. (Allow files and folders starting with an underscore) - name: Add .nojekyll file run: touch release/wwwroot/.nojekyll - name: Commit wwwroot to GitHub Pages uses: JamesIves/github-pages-deploy-action@3.7.1 with: GITHUB_TOKEN: ${{ secrets.GITHUB_TOKEN }} BRANCH: github-pages FOLDER: release/wwwroot
- نام شاخهی اصلی پروژه؛ که یا main است و یا master.
- شماره نگارش دات نت مورد استفاده.
- مسیر فایل csproj پروژهی wasm.
- نام اصلی مخزن کد.
سپس آنرا به مخزن کد خود commit کنید. بعد به قسمت settings->pages در github مراجعه کرده و source را بر روی نام شاخهی جدید github-pages (فوق در قسمت آخر کار) قرار داده و آنرا ذخیره کنید. الان سایت دموی شما در مسیری که در همین قسمت pages پس از ذخیره سازی، نمایش میدهد، آمادهاست.
یک نکتهی مهم
چون base href، توسط action فوق اصلاح میشود تا به پوشهی نسبی محل قرارگیری برنامه اشاره کند، نیاز است navlinkها با href شروع شدهی با / نباشند؛ چون به ریشهی سایت اشاره میکنند و نه مسیر نسبی محل قرارگیری برنامه. کلا در هر قسمتی از برنامه، این نکته باید رعایت شود. مثلا اگر فونت وبی را در فایل app.css تعریف کردهاید، مسیر آن نباید با / شروع شود؛ وگرنه یافت نخواهد شد. یک مثال:
فایل app.css برنامه در مسیر wwwroot\css\app.css قرار دارد و داخل آن فایل، فونتهای پوشهی دیگر wwwroot\lib\samim-font را به صورت زیر تعریف کردهایم؛ که یعنی مسیر فونت را از ریشهی سایت پیدا کن:
src: url('/lib/samim-font/Samim-Bold.eot?v=4.0.5');
src: url('../lib/samim-font/Samim-Bold.eot?v=4.0.5');
یک نکتهی تکمیلی: نحوهی نامگذاری ویژهی عناصر در فرمهای جدید Blazor SSR
اگر با نگارشهای دیگر Blazor کار کرده باشید، عموما یک EditForm را به صفحه اضافه کرده و چند المان را به آن اضافه میکنیم و ... کار میکند. حتی اگر کامپوننتهای سفارشی را هم بر این مبنا تهیه کنیم ... بازهم بدون نکتهی خاصی کار میکنند. اما ... در برنامههای Blazor SSR اینطور نیست! زمانیکه برای مثال مدل فرم را به این صورت تعریف میکنیم:
[SupplyParameterFromForm] public OrderPlace? MyModel { get; set; }
و آنرا به نحو متداولی در صفحه نمایش میدهیم:
<InputText @bind-Value="MyModel.City"/>
اگر به المان رندر شدهی در مرورگر مراجعه کنیم، ویژگی name حاصل، با MyModel.City مقدار دهی شدهاست و ... این موضوع درج نام خاصیت مدل (و یا اصطلاحا Html Field Prefix)، برای Blazor SSR بسیار مهم است! تاحدی که اگر از آن آگاه نباشید، ممکن است ساعتی را مشغول دیباگ برنامه شوید که چرا، مقدار نالی را دریافت کردهاید و یا عناصر تعریف شدهی در کامپوننتهای سفارشی، کار نمیکنند و مقدار نمیگیرند!
متاسفانه API بازگشت نام کامل عناصری که توسط Blazor SSR تولید میشود، عمومی نیست و internal است. اگر از کامپوننتهای استاندارد خود Blazor استفاده میکنید، نیازی نیست تا به این موضوع فکر کنید و مدیریت آن خودکار است؛ اما همینکه قصد تولید کامپوننتهای سفارشی مخصوص SSR را داشته باشید، اولین مشکلی را که با آن مواجه خواهید شد، دقیقا همین مسالهی تولید صحیح HtmlFieldPrefixها است.
برای رفع این مشکل و دسترسی به API پشت صحنهی تولید نام فیلدها در Blazor SSR، میتوان از کامپوننت پایهی InputBase خود Blazor ارثبری کرد و به این ترتیب به خاصیت جدید NameAttributeValue آن دسترسی یافت (این خاصیت به داتنت 8 و مخصوص Blazor SSR، اضافه شدهاست) که اینکار در کلاس BlazorHtmlField انجام شدهاست. روش استفادهی از آن هم به صورت زیر است:
private BlazorHtmlField<T?> ValueField => new(ValueExpression ?? throw new InvalidOperationException(message: "Please use @bind-Value here.")); [Parameter] public T? Value { set; get; } [Parameter] public EventCallback<T?> ValueChanged { get; set; } [Parameter] public Expression<Func<T?>> ValueExpression { get; set; } = default!;
زمانیکه میخواهیم در یک کامپوننت سفارشی، خاصیتی bind پذیر را طراحی کنیم، روش کار آن، مانند مثال فوق است که به همراه یک خاصیت، یک EventCallback و یک Expression است تا اعتبارسنجی و انقیاد دوطرفه را فعال کند. اما ... اگر همین Value را مستقیما در فیلدهای کامپوننت استفاده کنیم ... مقدار نمیگیرد؛ چون به همراه نام کامل خاصیت بایند شدهی به آن نیست. برای مثال بجای MyModel.City فقط City درج میشود (که به علت نداشتن .MyModel، سیستم binding از مقدار آن صرفنظر میکند). اکنون با استفاده از BlazorHtmlField فوق، میتوان به نام کامل تولیدی توسط Blazor SSR دسترسی یافت و از آن استفاده کرد:
<input type="text" dir="ltr" name="@ValueField.HtmlFieldName" id="@ValueField.HtmlFieldName" />
HtmlFieldName ای که در اینجا درج میشود، توسط خود Blazor محاسبه شده و با انتظارات موتور binding آن تطابق دارد و دیگر به خواص بایند شدهای که مقدار نمیگیرند، نخواهیم رسید.
- Observable state: در MobX نیز همانند Redux، کل شیء state به صورت یک شیء جاوا اسکریپتی ارائه میشود؛ با این تفاوت که در اینجا این شیء، یک Observable است که نمونهای از مفهوم آنرا در مثال قسمت قبل بررسی کردیم.
- Actions: متدهایی هستند که state را تغییر میدهند.
- Computed properties: در مورد مفهوم خواص محاسباتی در قسمت قبل بحث کردیم. این خواص، مقدار خود را بر اساس تغییرات سایر خواص Observable، به روز میکنند.
- Reactions: سبب بروز اثرات جانبی (side effects) میشوند؛ مانند تعامل با دنیای خارج. نمونهای از آن، متد autorun است که تغییرات Observableها را ردیابی میکند.
برای مثال خاصیت محاسباتی fullName، تغییرات سایر خواص Observable را احساس کرده و مقدار خودش را به روز میکند. سپس یک Reaction به آن، میتواند به روز رسانی DOM، جهت نمایش این تغییرات باشد و یا نمونهی دیگری که میتواند بسیاری از این مفاهیم را نمایش دهد، کلاس زیر است:
import { action, observable, computed } from 'mobx'; class PizzaCalculator { @observable numberOfPeople = 0; @observable slicesPerPerson = 2; @observable slicesPerPie = 8; @computed get slicesNeeded() { console.log('Getting slices needed'); return this.numberOfPeople * this.slicesPerPerson; } @computed get piesNeeded() { console.log('Getting pies needed'); return Math.ceil(this.slicesNeeded / this.slicesPerPie); } @action addGuest() { this.numberOfPeople!++; } }
- برای مثال زمانیکه تعریف observable numberOfPeople@ را داریم، به این معنا است که میخواهیم تغییرات تعداد افراد را تحت نظر قرار دهیم و اگر تغییری در مقدار آن صورت گرفت، آنگاه مقدار خواص محاسباتی که با computed@ مزین شدهاند، به صورت خودکار به روز رسانی شوند.
- action@ به این معنا است که متدی در اینجا، سبب بروز تغییری در state کلاس جاری میشود. MobX به همراه یک strict mode است که اگر فعال باشد، ذکر تزئین کنندهی action@ بر روی یک چنین متدهایی ضروری است، در غیراینصورت، الزامی به درج آن نیست.
در این قطعه کد تعدای console.log را هم ملاحظه میکنید. علت آن نمایش مفهوم کش کردن اطلاعات در MobX است. فرض کنید برای بار اول، مقدار یکی از خواصی را که به صورت observable تعریف شدهاند، تغییر میدهیم. در این حالت تمام خواص محاسباتی وابستهی به آنها، به صورت خودکار مجددا محاسبه شده و console.logها را نیز مشاهده خواهیم کرد. اگر برای بار دوم همین فراخوانی صورت گیرد و تغییری در مقادیر خواص observable صورت نگیرد، MobX از نگارش کش شدهی این خواص محاسباتی استفاده میکند و بیجهت سبب رندر مجدد UI نخواهد شد که در نهایت کارآیی بالایی را سبب خواهد شد. برای پیاده سازی یک چنین قابلیتی با Redux باید از مفهومی مانند React.memo و Memoization و کتابخانههای کمکی مانند Reselect استفاده کرد؛ اما در اینجا به صورت توکار و خودکار اعمال میشود.
ساختارهای دادهای که توسط MobX پشتیبانی میشوند
MobX از اکثر ساختارهای دادهای متداول در جاوا اسکریپت پشتیبانی میکند؛ برای مثال:
- اشیاء مانند ({})observable
- آرایهها مانند ([])observable
- Maps مانند observable(new Map())
چند نکته:
- همانطور که در قسمت قبل نیز ذکر شد، decorators در اصل یکسری تابع هستند و برای مثال میتوان observable را به صورت observable@ و یا به صورت یک تابع معمولی مورد استفاده قرار داد.
- اگر شیءای را به صورت ({})observable معرفی کنیم، با افزودن خواصی به آن پس از این فراخوانی، این خواص دیگر مورد ردیابی قرار نخواهند گرفت. علت آنرا هم در شبهکد زیر میتوان مشاهده کرد:
const extendObservable = (target, source) => { source.keys().forEach(key => { const wrappedInObservable = observable(source[key]); Object.defineProperty(target, key, { set: value.set. get: value.get }); }); };
برای رفع این مشکل میتوان از Map استفاده کرد. یعنی در اینجا اگر قرار است تعداد خواص اشیاء را به صورت پویا تغییر دهید، آنها را به صورت Map تعریف کنید؛ چون متد set آن توسط observableها ردیابی میشود.
استفاده از MobX با React توسط کتابخانهی mobx-react
تا اینجا MobX را به صورت متکی به خود مورد بررسی قرار دادیم. اکنون قصد داریم آنرا به یک برنامهی React متصل کنیم. برای اینکار کتابخانههای زیادی وجود دارند که در این قسمت کلیات روش کار با کتابخانهی mobx-react را در بین آنها بررسی میکنیم.
نصب کتابخانهی mobx-react
ابتدا نیاز است تا این کتابخانه را نصب کنیم:
> npm install --save mobx mobx-react
تحت نظر قرار دادن کامپوننتها
در ادامه پس از نصب کتابخانهی mobx-react، نیاز است کامپوننتها را تحت نظر MobX قرار دهیم که اینکار را میتوان توسط تزئین کنندهی observer آن انجام داد. همانطور که عنوان شد، تزئین کنندهها را میتوان به صورت معمولی observer@ به یک کلاس و یا به صورت فراخوانی تابع، برای مثال به یک کامپوننت تابعی اعمال کرد. برای نمونه کامپوننتهای کلاسی را به نحو زیر میتوان با observer@ مزین کرد:
import { observer } from "mobx-react"; @observer class Counter extends Component {
و یا کامپوننتهای تابعی را میتوان توسط متد observer به صورت زیر محصور کرد:
const Counter = observer(({ count }) => { return ( // ... ); });
class ContainerComponent extends Component () { componentDidMount() { this.stopListening = autorun(() => this.render()); } componentWillUnmount() { this.stopListening(); } render() { … } }
تعریف مخزن و اتصال آن به کامپوننتها
کار شیء Provider که بالاترین کامپوننت را در سلسله مراتب کامپوننتها محصور میکند، ارائهی store، به تمام کامپوننتهای فرزند است. در Redux فقط یک store را داریم که به شیء Provider آن ارسال میکنیم. اما در حین کار با MobX چنین محدودیتی وجود ندارد و میتوان چندین store را تعریف کرد و در اختیار برنامه قرار داد که شبهکد نحوهی تعریف آن به صورت زیر است:
import { Provider } from 'mobx-react'; import ItemStore from './store/ItemStore'; import Application from './components/Application'; const itemStore = new ItemStore(); ReactDOM.render( <Provider itemStore={itemStore}> <Application /> </Provider>, document.getElementById('root'), );
@inject('itemStore') class NewItem extends Component { // ...
const UnpackedItems = inject('itemStore')( observer(({ itemStore }) => ( // ... )), );
یک مثال: پیاده سازی مثال شمارشگر قسمت سوم این سری با mobx-react
در ادامه قصد داریم برنامهی شمارشگر ارائه شده در قسمت سوم بررسی redux را با mobx پیاده سازی کنیم. به همین جهت یک پروژهی جدید React را ایجاد میکنیم:
> create-react-app state-management-with-mobx-part2 > cd state-management-with-mobx-part2 > npm start
> npm install --save mobx mobx-react bootstrap
import "bootstrap/dist/css/bootstrap.css";
پس از آن فایل src\index.js را به صورت زیر تغییر میدهیم:
import "./index.css"; import "bootstrap/dist/css/bootstrap.css"; import { autorun, decorate, observable } from "mobx"; import React from "react"; import ReactDOM from "react-dom"; import Counter from "./components/Counter"; import * as serviceWorker from "./serviceWorker"; class Count { value = 0; increment = () => { this.value++; }; decrement = () => { this.value--; }; } decorate(Count, { value: observable }); const count = (window.count = new Count()); autorun(() => console.log("The count changed!", count.value)); ReactDOM.render( <main className="container"> <Counter count={count} /> </main>, document.getElementById("root") ); serviceWorker.unregister();
- در قسمت قبل، روش تحت نظر قرار دادن یک شیء متداول جاوا اسکریپتی را توسط متد observable مشاهده کردیم. در اینجا نگارش کلاسی آن مثال را بر اساس کلاس Count مشاهده میکنید. اگر نخواهیم از decorator ای مانند observable@ بر روی خاصیت value این کلاس استفاده کنیم، روش تابعی آنرا با فراخوانی متد decorate و ذکر نوع کلاس و سپس خاصیتی که باید به صورت observable تحت نظر قرار گیرد، در اینجا مشاهده میکنید. این هم یک روش کار با mobx است.
- پس از ایجاد کلاس Count که در اینجا نقش store را نیز بازی میکند، یک وهلهی جدید را از آن ساخته و به متغیر count در این ماژول و همچنین window.count انتساب میدهیم. انتساب window.count سبب میشود تا بتوان در کنسول توسعه دهندگان مرورگر، با نوشتن count و سپس enter، به محتویات این متغیر دسترسی یافت و یا حتی آنرا تغییر داد؛ مانند تصویر زیر که بلافاصله این تغییر، در UI برنامه نیز منعکس میشود:
- در اینجا تعریف شیء Provider را که پیشتر در مورد آن بحث کردیم، مشاهده نمیکنید؛ چون با تک کامپوننت Counter تعریف شدهی در این مثال، نیازی به آن نیست. میتوان این شیء store را به صورت مستقیم به props کامپوننت Counter ارسال کرد.
اکنون تعریف کامپوننت شمارشگر واقع در فایل src\components\Counter.jsx به صورت زیر خواهد بود که این کامپوننت، count را به صورت props دریافت میکند:
import { observer } from "mobx-react"; import React from "react"; const Counter = observer(({ count }) => { return ( <section className="card mt-5"> <div className="card-body text-center"> <span className="badge m-2 badge-primary">{count.value}</span> </div> <div className="card-footer"> <div className="d-flex justify-content-center align-items-center"> <button className="btn btn-secondary btn-sm" onClick={count.increment} > + </button> <button className="btn btn-secondary btn-sm m-2" onClick={count.decrement} > - </button> </div> </div> </section> ); }); export default Counter;
تا زمانیکه کامپوننت، با تابع observer محصور شدهاست، به props رسیده گوش فرا داده و خواص و اشیاء observable آنرا تشخیص میدهد و سبب رندر مجدد کامپوننت، با تغییری در آنها خواهد شد.
کدهای کامل این قسمت را میتوانید از اینجا دریافت کنید: state-management-with-mobx-part2.zip
Blazor از حالت آزمایشی خارج شد
برای اینکه بتونید از Url.Action در اسکریپتهای خودتون استفاده کنید پایین View جاری یک section به نام مثلا JavaScript درست کنید. در اینجا میشود داخل کدهای جاوا اسکریپتی هم از Razor استفاده کرد. سپس این section را در layout در قسمت header صفحه include کنید (در قسمت 14 سری MVC این سایت در مورد این تکنیک کاملا توضیح دادم).
اما ... چقدر خوب میشد که امکان ترکیب هردوی اینها با هم در یک برنامه وجود میداشت؛ یعنی داشتن یک آغاز سریع، به همراه تعاملات سریع با DOM. به همین جهت Auto Render Mode به Blazor 8x اضافه شدهاست.
نحوهی عملکرد حالت رندر تعاملی خودکار در Blazor 8x
زمانیکه از قرار است از Auto Render Mode استفاده شود، یعنی در نهایت به سراغ حالت رندر وباسمبلی رفتن؛ اما به شرطیکه که فریمورک، مطمئن شود میتواند تمام فایلهای مرتبط را خیلی سریع و در کمتر از 100 میلیثانیه تامین کند که عموما یک چنین حالتی به معنای از پیش دریافت کردن این فایلها و کش شده بودن آنها در مرورگر است. اما اگر یک چنین تضمینی وجود نداشته باشد، از همان ابتدای کار تصمیم میگیرد که باید کامپوننت را از طریق نگارش Blazor Server آن ارائه دهد، تا آغاز سریعی را سبب شود. در این بین هم در پشت صحنه (یعنی زمانیکه کاربر مشغول به کار با نگارش Blazor Server کامپوننت است)، شروع به دریافت فایلهای مرتبط با نگارش وباسمبلی کامپوننت و برنامه میشود تا آنها را کش کرده و برای بار بعدی بارگذاری صفحه و نمایش اطلاعات آن، به سرعت از آنها استفاده کند.
یک چنین حالتی برای کاربران به این معنا است که به محض گشودن برنامه و صفحهای، قادر به استفادهی از آن هستند و برای بارهای بعدی استفاده، دیگر نیازی به اتصال دائم SignalR یک جزیرهی تعاملی Blazor Server نداشته و در نتیجه بار کمتری به سرور تحمیل خواهد شد (مقیاس پذیری بیشتر) و همچنین پردازش DOM بسیار سریعتری را نیز شاهد خواهند بود (کار با نگارش Blazor WASM درون مرورگر).
همانطور که در این تصویر هم مشخص است، برای بار اول نمایش یک چنین جزیرههایی، یک اتصال وبسوکت برقرار میشود که به معنای فعال شدن حالت جزیرهای Blazor Server است که در قسمت پنجم بررسی کردیم. در این بین فایلهای Blazor WASM این جزیره هم دریافت و کش میشوند که در کنسول توسعه دهندههای مرورگر، لاگ شدهاست. این اتصال وبسوکت، در بار اول نمایش این کامپوننت، بسته نخواهد شد؛ تا زمانیکه کاربر به صفحهای دیگر مراجعه کند. در دفعهی بعدی که درخواست نمایش این صفحه را داشته باشیم، چون اطلاعات نگارش وباسمبلی آن کش شدهاست، از همان ابتدای کار نگارش وب اسمبلی را بارگذاری و راهاندازی میکند.
تفاوت قالب پروژههای Auto Render Mode با سایر حالتهای رندر در Blazor 8x
برای ایجاد قالب ابتدایی پروژهی یک چنین حالت رندری، از دستور dotnet new blazor --interactivity Auto استفاده میشود که حالت تعاملی آن به Auto تنظیم شدهاست. در نگاه اول، Solution ایجاد شدهی آن، بسیار شبیه به Solution جزیرههای تعاملی Blazor WASM است که در قسمت هفتم به همراه یک مثال کامل بررسی کردیم؛ یعنی از دو پروژهی سمت سرور و سمت کلاینت تشکیل میشود و دارای این تفاوتها است:
در فایل Program.cs پروژهی سمت سرور آن، افزوده شدن هر دو حالت جزایر تعاملی Blazor Server و همچنین Blazor WASM را مشاهده میکنیم:
// ... builder.Services.AddRazorComponents() .AddInteractiveServerComponents() .AddInteractiveWebAssemblyComponents(); // ... app.MapRazorComponents<App>() .AddInteractiveServerRenderMode() .AddInteractiveWebAssemblyRenderMode() .AddAdditionalAssemblies(typeof(Counter).Assembly);
الف) امکان تعریف صفحات فقط SSR در پروژهی سمت سرور
ب) امکان داشتن جزیرههای تعاملی فقط Blazor Server در پروژهی سمت سرور
ج) امکان داشتن جزیرههای تعاملی فقط Blazor Wasm در پروژهی سمت کلاینت
د) به همراه امکان تعریف جزیرهای تعاملی Auto Render Mode در پروژهی سمت کلاینت
یک نکته: در این تنظیمات، متد AddAdditionalAssemblies، امکان استفاده از کامپوننتهای قرار گرفتهی در سایر اسمبلیها و پروژهها را میسر میکند.
نحوهی تعریف کامپوننتهایی که قرار است توسط Auto Render Mode ارائه شوند
باتوجه به اینکه این نوع کامپوننتها در نهایت قرار است به صورت وباسمبلی رندر شوند، آنها را باید در پروژهی سمت کلاینت قرار داد و به نکات مرتبط با توسعهی آنها که در قسمت هفتم پرداختیم، توجه داشت.
همچنین مانند سایر حالتهای رندر، به دو طریق میتوان مشخص کرد که یک کامپوننت باید به چه صورتی رندر شود:
الف) استفاده از دایرکتیو حالت رندر با مقدار InteractiveAuto در ابتدای تعریف یک کامپوننت
@rendermode InteractiveAuto
<Banner @rendermode="@InteractiveAuto" Text="Hello"/>
@using static Microsoft.AspNetCore.Components.Web.RenderMode