Here’s where you can download our First Responder Kit complete with:
- Our scripts: sp_Blitz, sp_BlitzCache, sp_BlitzIndex, sp_AskBrent, sp_BlitzRS, sp_BlitzTrace
- Our e-books: SQL Server Setup Guide, AlwaysOn Availability Groups Checklist, the DBA Training Plan, How to Develop Your DBA Career
- Our posters: Table Partitioning, Isolation Levels, Bandwidth Reference
- Our whitepapers: Factors of Cloud Success, Sizing Up Solid State Drives
بررسی چند نکته در مورد ارث بری کلاسها در #C
//Console.WriteLine("====Parent===="); //Parent parent = new Parent(); //parent.Print(); //Console.WriteLine("====Child===="); //Child child = new Child(); //child.Print();
Console.WriteLine("====Parent Via Child===="); Parent pc = new Child(); pc.Print();
نکته : سازندههای استاتیک تنها یکبار فراخوانی میشوند بر عکس سازندههای غیر استاتیک که به ازای هر بار نمونه سازی از کلاس اجرا میشوند.
مروری بر Claim
Relying party application
هر برنامه سمت client که از Claim پشتیبانی کند
مزایای Claim
- جدا سازی برنامه از جزییات شناسایی
- انعطاف پذیری در احراز هویت
- Single sign-on
- عدم نیاز به VPN
- متحد کردن مجموعه با دیگر شرکت ها
- متحد کردن مجموعه با سرویسهای غیر از AD
عناصر Claim
Claim شامل عناصر زیر میباشد :
- Token
- Claim
- Provider/Issuer
- Sharepoint STS
- ADFS
- ACS
- OID
- ,و غیره
برای استفاده از قابلیتهای Ajax کتابخانه jQuery ، شش متد زیر در اختیار برنامه نویسها است:
$.ajax(), load(), $.get(), $.getJSON(), $.getScript(), and $.post()
برای مثال کد زیر زمان جاری را از سرور دریافت کرده و نتیجه را در سه تکست باکس قرار داده شده در صفحه نمایش میدهد.
ابتدا وب سرویس ساده زیر را در نظر بگیرید که زمان شمسی جاری را بر میگرداند:
using System;
using System.Globalization;
using System.Web.Script.Services;
using System.Web.Services;
namespace TestJQueryAjax
{
[WebService(Namespace = "http://tempuri.org/")]
[WebServiceBinding(ConformsTo = WsiProfiles.BasicProfile1_1)]
[System.ComponentModel.ToolboxItem(false)]
[ScriptService]
public class AjaxSrv : WebService
{
public class TimeInfo
{
public string Date { set; get; }
public string Hr { set; get; }
public string Min { set; get; }
}
[WebMethod(EnableSession = true)]
[ScriptMethod(ResponseFormat = ResponseFormat.Json)]
public TimeInfo GetTime()
{
DateTime now = new DateTime(DateTime.Now.Year, DateTime.Now.Month, DateTime.Now.Day);
PersianCalendar pc = new PersianCalendar();
string today = string.Format("{0}/{1}/{2}",
pc.GetYear(now),
pc.GetMonth(now).ToString("00"),
pc.GetDayOfMonth(now).ToString("00"));
TimeInfo ti = new TimeInfo
{
Date = today,
Hr = DateTime.Now.Hour.ToString("00"),
Min = DateTime.Now.Minute.ToString("00")
};
return ti;
}
}
}
<%@ Page Language="C#" AutoEventWireup="true" CodeBehind="TestFillCtrls.aspx.cs"
Inherits="TestJQueryAjax.TestFillCtrls" %>
<!DOCTYPE html PUBLIC "-//W3C//DTD XHTML 1.0 Transitional//EN" "http://www.w3.org/TR/xhtml1/DTD/xhtml1-transitional.dtd">
<html xmlns="http://www.w3.org/1999/xhtml">
<head runat="server">
<title></title>
<script src="js/jquery.js" type="text/javascript"></script>
<script type="text/javascript">
function validate() {
$.ajax({
type: "POST",
url: 'AjaxSrv.asmx/GetTime',
data: '{}',
contentType: "application/json; charset=utf-8",
dataType: "json",
success:
function(msg) {
$("#<%=txtDate.ClientID %>").val(msg.d.Date);
$("#<%=txtHr.ClientID %>").val(msg.d.Hr);
$("#<%=txtMin.ClientID %>").val(msg.d.Min);
},
error:
function(XMLHttpRequest, textStatus, errorThrown) {
alert("خطایی رخ داده است");
}
});
//debugger;
}
</script>
</head>
<body>
<form id="form1" runat="server">
<div>
<asp:TextBox ID="txtDate" runat="server" />
<br />
<asp:TextBox ID="txtHr" runat="server" />
<br />
<asp:TextBox ID="txtMin" runat="server" />
<br />
<asp:Button ID="btnGetTime" runat="server" Text="Click here!" UseSubmitBehavior="false"
OnClientClick="validate();return false;" />
</div>
</form>
</body>
</html>
{"d":{"__type":"TestJQueryAjax.AjaxSrv+TimeInfo","Date":"1388/07/14","Hr":"12","Min":"59"}}
باید به خاطر داشت که برای هر 6 متد Ajax ایی jQuery ، عملیات کش شدن اطلاعات در مرورگر کاربر به صورت پیش فرض فعال است. اما این نکته تنها زمانیکه dataType مورد استفاده از نوع script یا jsonp باشد، صادق نبوده و کش شدن به صورت خودکار غیرفعال میگردد.
روش سنتی غیرفعال کردن کش در حین عملیات اجکسی، استفاده از یک کوئری استرینگ متغیر در پایان url درخواستی است. به این صورت مرورگر درخواست صادره را جدید فرض کرده و از کش خود استفاده نمینماید (همین مورد در حالت کش شدن تصاویر هم صادق است).
jQuery نیز همین عملیات را در پشت صحنه انجام داده اما تنظیم آنرا به نحوی مطلوبتری ارائه میدهد. یا پارامتر cache را در تعریف متد ajax خود اضافه نموده و مقدار آن را مساوی false قرار دهید و یا جهت تاثیر گذاری بر روی کلیه متدهای مورد استفاده، پیش از استفاده از آنها این تنظیم را مشخص سازید:
$.ajaxSetup({cache: false});
تغییرات مورد نیاز جهت فعال سازی ویرایش، حذف و افزودن رکوردهای jqGrid
میخواهیم در بدو نمایش گرید، یک ستون خاص دارای دکمههای ویرایش و حذف ظاهر شوند:
برای اینکار تنها کافی است در انتهای ستونهای تعریف شده، یک ستون خاص را با formatter مساوی actions ایجاد کنیم:
colModel: [ { // سایر ستونها name: 'myac', width: 80, fixed: true, sortable: false, resize: false, formatter: 'actions', formatoptions: { keys: true } } ],
نیاز است تعاریف سایر ستونهایی را که باید قابلیت ویرایش داشته باشند، به نحو ذیل تغییر دهیم:
colModel: [ { name: 'Id', index: 'Id', align: 'right', width: 70, editable: false }, { name: 'Name', index: 'Name', align: 'right', width: 100, editable: true, edittype: 'text', editoptions: { maxlength: 40 }, editrules: { required: true } }, { name: 'Supplier.Id', index: 'Supplier.Id', align: 'right', width: 110, editable: true, edittype: 'select', editoptions: { dataUrl: '@Url.Action("SuppliersSelect","Home")' }, editrules: { required: true } }, { name: 'Category.Id', index: 'Category.Id', align: 'right', width: 110, editable: true, edittype: 'select', editoptions: { dataUrl: '@Url.Action("CategoriesSelect","Home")' }, editrules: { required: true } }, { name: 'Price', index: 'Price', align: 'center', width: 100, formatter: 'currency', formatoptions: { decimalSeparator: '.', thousandsSeparator: ',', decimalPlaces: 2, prefix: '$' }, editable: true, edittype: 'text', editrules: { required: true, number: true, minValue: 0 } }, { name: 'myac', width: 80, fixed: true, sortable: false, resize: false, formatter: 'actions', formatoptions: { keys: true } } ],
- edittype آن بیانگر کنترلی است که باید حین ویرایش آن سلول خاص ظاهر شود. برای مثال اگر text باشد، یک text box و اگر مانند حالت Supplier.Id مساوی select تعریف شود، یک drop down را ظاهر خواهد کرد. برای مقدار دهی این drop down میتوان editoptions و سپس dataUrl آنرا مقدار دهی نمود.
public ActionResult SuppliersSelect() { var list = ProductDataSource.LatestProducts; var suppliers = list.Select(x => new SelectListItem { Text = x.Supplier.CompanyName, Value = x.Supplier.Id.ToString(CultureInfo.InvariantCulture) }).ToList(); return PartialView("_SelectPartial", suppliers); }
@model IList<SelectListItem> @Html.DropDownList("srch", Model)
- خاصیت editrules، برای مباحث اعتبارسنجی اطلاعات ورودی توسط کاربر پیش بینی شدهاست. برای مثال اگر required: true در آن تنظیم شود، کاربر مجبور به تکمیل این سلول خاص خواهد بود. در اینجا خواصی مانند number و integer از نوع bool، خاصیتهای minValue و maxValue از نوع عددی، email, url, date, time از نوع bool و custom قابل تنظیم است (مثالهای حالت custom را در منابع انتهای بحث میتوانید مطالعه کنید).
- پس از اینکه مشخص شدند کدامیک از ستونها باید قابلیت ویرایش داشته باشند، مسیری که باید اطلاعات نهایی را به سرور ارسال کند، توسط خاصیت editurl مشخص میشود:
$('#list').jqGrid({ caption: "آزمایش چهارم", //url from wich data should be requested url: '@Url.Action("GetProducts","Home")', //url for edit operation editurl: '@Url.Action("EditProduct","Home")',
[HttpPost] public ActionResult EditProduct(Product postData) { //todo: Edit product based on postData return Json(true); }
$('#list').navGrid( '#pager', //enabling buttons { add: true, del: true, edit: false, search: false }, //edit options {}, //add options { width: 'auto', url: '@Url.Action("AddProduct","Home")' }, //delete options { url: '@Url.Action("DeleteProduct","Home")' } );
[HttpPost] public ActionResult DeleteProduct(string id) { //todo: Delete product return Json(true); } [HttpPost] public ActionResult AddProduct(Product postData) { //todo: Add product to repository return Json(true); }
var lastSel; function inlineEdit() { $('input[name=rdEditApproach]').attr('disabled', true); $('#list').navGrid( '#pager', //enabling buttons { add: true, del: true, edit: false, search: false }, //edit options {}, //add options { width: 'auto', url: '@Url.Action("AddProduct","Home")' }, //delete options { url: '@Url.Action("DeleteProduct","Home")' } ); //add onSelectRow event to support inline edit $('#list').setGridParam({ onSelectRow: function (id) { if (id && id != lastSel) { //save changes in row $('#list').saveRow(lastSel, false); lastSel = id; } //trigger inline edit for row $('#list').editRow(id, true); } }); };
- برای فعال سازی خودکار فرمهای افزودن رکوردها و یا ویرایش ردیفهای موجود میتوان از فراخوانی متد formEdit ذیل کمک گرفت:
function formEdit() { $('input[name=rdEditApproach]').attr('disabled', true); $('#list').navGrid( '#pager', //enabling buttons { add: true, del: true, edit: true, search: false }, //edit option { width: 'auto', checkOnUpdate: true, checkOnSubmit: true, beforeShowForm: function (form) { centerDialog(form, $('#list')); } }, //add options { width: 'auto', url: '@Url.Action("AddProduct","Home")', reloadAfterSubmit: false, checkOnUpdate: true, checkOnSubmit: true, beforeShowForm: function (form) { centerDialog(form, $('#list')); } }, //delete options { url: '@Url.Action("DeleteProduct","Home")', reloadAfterSubmit: false }) .jqGrid('navButtonAdd', "#pager", { caption: "حذف ردیفهای انتخابی", title: "Delete Toolbar", buttonicon: 'ui-icon ui-icon-trash', onClickButton: function () { var idsList = jQuery("#list").jqGrid('getGridParam', 'selarrrow'); alert(idsList); //jQuery("#list").jqGrid('delGridRow',idsList,{reloadAfterSubmit:false}); } }); }; function centerDialog(form, grid) { var dlgDiv = $("#editmod" + grid[0].id); var parentDiv = dlgDiv.parent(); // div#gbox_list var dlgWidth = dlgDiv.width(); var parentWidth = parentDiv.width(); var dlgHeight = dlgDiv.height(); var parentHeight = parentDiv.height(); var parentTop = parentDiv.offset().top; var parentLeft = parentDiv.offset().left; dlgDiv[0].style.top = Math.round( parentTop + (parentHeight-dlgHeight)/2 ) + "px"; dlgDiv[0].style.left = Math.round( parentLeft + (parentWidth-dlgWidth )/2 ) + "px"; }
با کلیک بر روی دکمهی افزودن ردیف جدید، صفحهی ذیل به صورت خودکار تولید میشود:
و با کلیک بر روی دکمهی ویرایش ردیفی انتخاب شده، صفحهی ویرایش آن ردیف به همراه مقادیر سلولهای آن ظاهر خواهند شد:
تنظیمات قسمتهای Add و Delete ویرایش توسط فرمها، با حالت ویرایش داخل ردیفی آنچنان تفاوتی ندارد. فقط در اینجا پیش از نمایش فرم، از متد centerDialog برای نمایش صفحات افزودن و ویرایش رکوردها در وسط صفحه، استفاده شدهاست. توسط checkOnUpdate: true, checkOnSubmit: true سبب خواهیم شد تا اگر کاربر مقادیر موجود فرمی را تغییر دادهاست و سعی در بستن فرم، بدون ذخیره سازی اطلاعات کند، پیغام هشدار دهندهای به او نمایش داده شود که آیا میخواهید تغییرات را ذخیره کنید یا خیر؟
- در انتهای متد formEdit، به کمک متد jqGrid و پارامتر navButtonAdd یک دکمهی سفارشی را نیز اضافه کردهایم. اگر به ستون پس از شمارههای خودکار ردیفها، در سمت راست گرید دقت کنید، یک سری chekbox قابل مشاهده هستند. برای فعال سازی خودکار آنها کافی است خاصیت multiselect گرید به true تنظیم شود. اکنون برای دسترسی به این ستونهای انتخاب شده، میتوان از متد jqGrid به همراه پارامترهای getGridParam و selarrrow استفاده کرد. خروجی آن، لیست idهای ستونها است.
برای مطالعه بیشتر
Common Editing Properties
Inline Editing
Form Editing
Cell Editing
کدهای کامل این مثال را از اینجا میتوانید دریافت کنید
jqGrid04.zip
public class HomeViewModel { public string Id { get; set; } public string Message { get; set; } public DateTime DateTime { get; set; } }
اکنون به پوشهی Views بروید و فایل Index.cshtml را به این صورت تغییر دهید:
@model AspNetCoreDependencyInjection.Models.HomeViewModel @{ ViewData["Title"] = "Home"; } <div> <div> <div> <p> <b>Id : </b><span>@Model.Id</span> <br /> <b>Date And Time : </b><span> @Model.DateTime </span> <br/> <b>Message : </b><span>@Model.Message</span> </p> </div> </div> </div>
using AspNetCoreDependencyInjection.Services; namespace AspNetCoreDependencyInjection.ServicesImplentaions { public class MessageServiceAA { public string Message() { return "A message from MessageServiceAA"; } } }
namespace AspNetCoreDependencyInjection.Helpers { public class GuidProvider { private readonly Guid _serviceGuid; public GuidProvider() { _serviceGuid = Guid.NewGuid(); } public Guid GetNewGuid() => Guid.NewGuid(); public string GetGuidAsFormatedString(string prefix = "") => getFormatedGuid(_serviceGuid, prefix); private string getFormatedGuid(Guid guid, string prefix = "") { var guidString = guid.GetHashCode().ToString("x"); if (string.IsNullOrEmpty(prefix) == false) guidString = new StringBuilder($"{prefix}-").Append(guidString).ToString(); return guidString; } } }
حالا درون کنترل HomeController، این تغییرات را انجام میدهیم:
private readonly ILogger<HomeController> _logger; private readonly MessageServiceAA _messageService; private readonly GuidProvider _ guidProvider; public HomeController(ILogger<HomeController> logger) { _logger = logger; _messageService = new MessageServiceAA(); _guidProvider = new GuidProvider(); } public IActionResult Index() { var model = new HomeViewModel() { Id = _ guidProvider.GetGuidAsFormatedString(), Message = _messageService.Message(), DateTime = DateTime.Now, }; return View(model); }
همانطور که میبینید، در کد بالا، کنترلر HomeController، به دو شیء از کلاسها و یا سرویسهای GuidProvider و MessageServiceAA به صورت مستقیم وابسته شدهاست و با هر تغییری در هر کدام از این سرویسها، باید دوباره کامپایل شود. علاوه بر این اگر بخواهیم پیاده سازیهای مختلفی را برای هر کدام از این موارد، ارائه دهیم، به مشکل بر میخوریم. خب بیاید تغییراتی را در کد بالا بدهیم تا مشکلات ذکر شده را حل کنیم.
برای این منظور پوشهای را به نام Services میسازیم و اینترفیسی را
به نام IMessageBrokerA ایجاد میکنیم و سپس کاری میکنیم که MessageServiceAA از این
اینترفیس ارث بری کند:
namespace AspNetCoreDependencyInjection.Services { public interface IMessageServiceA { string Message(); } }
و حالا میخواهیم با
استفاده از تزریق وابستگی، وابستگی کنترلر HomeController را از کلاس MessageBrokerAA لغو کرده و آن را به اینترفیس IMessageBrokerA (انتزاع) وابسته کنیم. در
اینجا ما از تکنیک تزریق درون سازنده یا Constructor Injection استفاده میکنیم.
تزریق درون سازنده
در این تکنیک، ما لیستی از وابستگیهای مورد نیاز را به عنوان پارامترهای ورودی سازندهی کلاس، تعریف میکنیم:private readonly ILogger<HomeController> _logger; private readonly IMessageServiceA _messageService; private readonly GuidProvider _guidHelper; public HomeController(ILogger<HomeController> logger , IMessageServiceA messageService) { _logger = logger; _messageService = messageService; _messageService = new MessageServiceAA(); _guidHelper = new GuidProvider(); }
- IServiceCollection : برای ثبت سرویسها
- IServiceProvider : برای واکشی سرویسها
در ASP.NET Core معمولترین مکان برای ثبت کردن سرویسها درون Container، به صورت پیش فرض درون کلاس Startup و درون متد ConfigureServices انجام میگیرد.
به صورت پیش فرض کلاس Startup دو متد دارد:
- ConfigureServices : برای پیکربندی و ثبت سرویسهای درونی DI Container استفاده میشود.
- Configure : برای تنظیمات pipeline میان افزارها ( Middlewares ) بکار میرود.
در اینجا پیاده سازی پیش فرض کلاس Startup را میبینیم که البته کدهای درون متد Configure را برای درگیر نکردن ذهن شما، مخفی کردهایم:
public class Startup { public Startup(IConfiguration configuration) { Configuration = configuration; } public IConfiguration Configuration { get; } // This method gets called by the runtime. Use this method to add services to the container. public void ConfigureServices(IServiceCollection services) { services.AddControllersWithViews(); } // This method gets called by the runtime. Use this method to configure the HTTP request pipeline. public void Configure(IApplicationBuilder app, IWebHostEnvironment env) { // کدها جهت خوانایی بیشتر مخفی شده اند } }
همانطورکه میبینید، متد ConfigureService پارامتر IServiceCollection را میگیرد که به وسیلهی WebHost در زمان اجرای برنامه، مقدار دهی میشود.
تعداد زیادی Extension method برای IServiceCollection وجود دارند که برای پشتیبانی از ثبت کردن سرویسهای مختلف در سناریوهای گوناگون به کار میروند. در اینجا ما از نسخهی 3.1 چارچوب ASP.NET Core استفاده میکنیم. برای همین هم برای ثبت سرویسهای پیش فرض فریمورک MVC از متد توسعهی services.AddControllersWithViews() استفاده میکنیم. متد توسعهی AddControllersWithViews() سرویسهایی را که معمولا در فریم ورک MVC استفاده میشوند، درون IServiceCollection ثبت میکند. در نسخههای قبلی چارچوب ASP.NET Core، مانند نسخههای 2.1 و 2.2 برای این کار از متد توسعهی AddMvc() استفاده میشد.
در Microsoft Dependency Injection Container ، معمولا ترتیب ثبت سرویسها مهم نیست.
خب، اولین سرویس اختصاصی برنامهی خودمان را با چرخهی حیات Transient و زیر سرویس پیشین، به شکل زیر ثبت میکنیم :
public void ConfigureServices(IServiceCollection services) { services.AddControllersWithViews(); services.AddTransient<IMessageServiceA, MessageServiceAA>(); }
public static IServiceCollection AddTransient<TService, TImplementation>(this IServiceCollection services)
در اینجا وقتی ما برای IMessageServiceA ، پیاده سازی MessageServiceA را ثبت میکنیم، از این به بعد DI Container، هر زمانیکه در لیست پارامترهای سازندهی یک کلاس، IMessageServiceA را مشاهده کند، بررسی میکند که چه کلاسی به عنوانی پیاده سازی این اینترفیس ثبت شدهاست، سپس از آن نمونه سازی میکند و درون سازندهی مورد نظر تزریق میکند. خب، حالا برنامه را دوباره اجرا کنید؛ میبینید که برنامه اجرا میشود.
1. شاید یکی از آزاردهندهترین مشکلات، برخورد با پیغامهای خطا، هنگام عملیات migration باشد. یکی از دهها نوع خطا، زمانی رخ میدهد که متد seed در حال اجراست. در این حالت هیچ نوع break-point ایی به کمک ما نخواهد آمد.
سوال ایجاست که آیا میتوان این بخش را دیباگ نمود؟ بهترین راه حل، اجرای آپدیت از طریق متدها(یا اکشن ها) است.
فراخوانی migration بسیار ساده است. باید یک نمونه از کلاس Configuration را ساخته و در جایی از پروژه قرار دهیم و صد
البته مطمئن باشیم که migration فعال است.
var configuration = new Configuration(); var migrator = new DbMigrator(configuration); migrator.Update();
اگر بخواهید این تغییرات بر روی دیتابیسی با اسم و رسم انجام شود، از کد زیر بهره بگیرید:
var configuration = new Configuration(); configuration.TargetDatabase = new DbConnectionInfo( "Server=MyServer;Database=MyDatabase;Trusted_Connection=True;", "System.Data.SqlClient"); var migrator = new DbMigrator(configuration); migrator.Update();
2. خطای :
Duplicate type name within an assembly.
معمولا بخاطر وجود break-point این مشکل رخ میدهد. یا break-pointهای درون seed را حذف کنید یا جای آنها را تغییر دهید. [اینجا]
3. خطای :
Validation failed for one or more entities. See 'EntityValidationErrors' property for more details.
این مشکل میتواند دلایل مختلفی داشته
باشد. کد درون متد seed را داخلtry/catch قرا ر دهید و علت آن را بررسی کنید:
try { var user = new ApplicationUser { UserName = "Admin", Phone = "09120000000", Email = "m@gmail.com" }; usermanager.Create(user, "09120000000"); usermanager.AddToRole(user.Id, "admin"); } catch (DbEntityValidationException dbEx) { foreach (var validationErrors in dbEx.EntityValidationErrors) { foreach (var validationError in validationErrors.ValidationErrors) { Trace.TraceInformation("Property: {0} Error: {1}", validationError.PropertyName, validationError.ErrorMessage); } } }
فراموش نکنید، seed را به کمک حالتی که در شماره 1 گفته شد اجرا کنید تا بتوانید از BreakPoint استفاده کنید.
4.خطای :
More than one context type was found in the assembly 'Ex1_CodeFirst'
این خطا وقتی ظاهر میشود که چندین Context برای
پروژه جاری داشته باشیم و ویژوال استودیو نتواند Context مورد نظر ما را تشخیص
دهد. بهتر است هنگام اجرای migration نام context مورد نظر را بنویسیم (مثلا MyConfiguration نام کانتکست شماست) :
Update-Database -ConfigurationTypeName MyConfiguration
There is already an object named 'UserProfile' in the database.
یعنی مدل شما پس از اینکه جدولی با همین نام (در این جا به عنوان مثال UserProfile) از پیش موجود بوده، تغییر کرده است؛ پس migration آپدیت شدنی نیست. ابتدا این دستور را مینویسیم (پیش از آنکه تغییراتمان را روی کلاس مربوط به جدول UserProfile اعمال کنیم):
Add-Migration Initial –IgnoreChanges
update-database –verbose
گاهی این مشکل زمانی پیش میآید که واقعا تغییری در جدول نامبرده انجام ندادهایم. در این حالت روش پلهای زیر را به کار میبریم:
- پاک کردن یا ریست کردن migration (در شماره 9 همین مقاله این کار در چند مرحله توضیح داده شده است. در مرحله سوم حتما از Add-Migration Initial –IgnoreChanges استفاده کنید)
- بعد از آپدیت دیتابیس باید فایل زیر دارای محتویات باشد
محتویات این فایل دقیقا شرایط فعلی جدول شماست.
- اگر این فایل ایجاد نشده است مراحل را تکرار کنید تا محتویات درون آن را ببینید.
- حالا تغییری را در یکی از مدلهای خود انجام دهید. احتمالا با مشکل آپدیت شدن مواجه میشوید و پیغام زیر را دوباره خواهید دید:
There is already an object named 'UserProfile' in the database
- جدولی را که پیغام خطا به آن اشاره کرده، در فایل فوق بیابید و محدوده create آن را کامنت کنید تا ساخته نشود.
- دیتابیس را آپدیت کنید، احتمالا پیغام خطای فوق برای جدول دیگری نمایش داده میشود. آن را هم کامنت کنید و دیتابیس را آپدیت کنید و اگر باز هم خطا بود مکانیزم بالا را تا جایی تکرار کنید که خطایی نبینید .
- حالا جدولی را که تغییراتی در آن داده بودید، در دیتابیس چک کنید که تغییرات اعمال شده باشد.
- هر آنچه را در فایل initial کامنت کرده بودید، از کامنت خارج کنید و دیتابیس را آپدیت کنید .
- برای آزمایش، یک آیتم به یکی از مدلها اضافه کنید و ببینید که migration درست کار میکند یا خیر.
Unable to update database to match the current model because there are pending changes and automatic migration is disabled. Either write the pending model changes to a code-based migration or enable automatic migration. Set DbMigrationsConfiguration.AutomaticMigrationsEnabled to true to enable automatic migration. You can use the Add-Migration command to write the pending model changes to a code-based migration.
7.خطای :
Automatic migration was not applied because it would result in data loss.
AutomaticMigrationDataLossAllowed = true;
Introducing FOREIGN KEY constraint 'FK_dbo.ProductProductGroups_dbo.ProductGroups_ProductGroupId' on table 'ProductProductGroups' may cause cycles or multiple cascade paths. Specify ON DELETE NO ACTION or ON UPDATE NO ACTION, or modify other FOREIGN KEY constraints. Could not create constraint or index. See previous errors.
9. راه حل برای خطاهای عجیبی که شاید نیاز به صرف زمان بیشتر برای کشف و برطرف کردن داشته باشند :
بهتر نیست مایگریشن خود را از نو بسازید؟
روش به روز رسانی و بازسازی migration [اینجا ]:
- پاک کردن فولدر Migrations در پروژه
- پاک کردن جدولی به نام MigrationHistory_ در دیتابیس (ممکن است زیر مجموعه جدولهای system باشد)
- اجرای دستور زیر کنسول پکیچ منیجر ویژوال استودیو :
Enable-Migrations -EnableAutomaticMigrations -Force
- اجرای دستور زیر :
Add-Migration Initial
در ادامه روشهای مختلف ارسال درخواستهای Ajax را توسط jQuery و همچنین معادلهای XMLHttpRequest و Fetch API آنها بررسی میکنیم.
ارسال درخواستهای GET
توسط استاندارد جدید Fetch API | توسط XMLHttpRequest استاندارد |
توسط jQuery |
fetch('/my/name').then(function(response) { if (response.ok) { return response.text(); } else { throw new Error(); } }).then( function success(name) { console.log('my name is ' + name); }, function failure() { console.error('Name request failed!'); } ); | var xhr = new XMLHttpRequest(); xhr.open('GET', '/my/name'); xhr.onload = function() { if (xhr.status >= 400) { console.error('Name request failed!'); } else { console.log('my name is ' + xhr.responseText); } }; xhr.onerror = function() { console.error('Name request failed!'); }; xhr.send(); | $.get('/my/name').then( function success(name) { console.log('my name is ' + name); }, function failure() { console.error('Name request failed!'); } ); |
jQuery برای پشتیبانی از درخواستهای Ajax، متد ویژهای را به نام ()ajax ارائه میکند که برای ارسال درخواستهایی از هر نوع، مانندGET، POST و غیره کاربرد دارد. همچنین برای بعضی از نوعها، متدهای کوتاهتری را مانند ()get و ()post نیز در اختیار برنامه نویس قرار میدهد. جاوا اسکریپت خالص و Web API مرورگرها نیز دو شیء XMLHttpRequest و fetch را برای ارسال درخواستهای غیرهمزمان، ارائه میکند. XMLHttpRequest در تمام مرورگرهای قدیمی و جدید پشتیبانی میشود، اما fetch API مدتی است که در غالب مرورگرهای امروزی در دسترس است. در جدول فوق روش ارسال درخواستهای Ajax از نوع GET را توسط این سه روش مشاهده میکنید.
در این مثالها درخواستی به آدرس my/name سمت سرور ارسال شده و انتظار میرود که یک plaintext حاوی متن کاربر بازگشت داده شود که در نهایت در console لاگ میشود.
- در حالت استفادهی از jQuery در صورت بازگشت موفقیت آمیز پاسخی از طرف سرور، متد success و در غیراینصورت متد failure اجرا میشود. باید درنظر داشت که متد ajax جیکوئری، چیزی بیشتر از یک محصور کنندهی اشیاء XMLHttpRequest نیست.
- در حالت کار با XMLHttpRequest باید اندکی بیشتر تایپ کرد؛ اما اصول کار یکی است. در اینجا onload زمانی فراخوانی میشود که پاسخی از سرور دریافت شده و عملیات خاتمه یافتهاست؛ هرچند این پاسخ میتواند یک خطا نیز باشد. به همین جهت باید status آنرا بررسی کرد. اگر رخداد onerror فراخوانی شد، یعنی درخواست، در سطوح بسیار پایین آن مانند بروز یک خطای CORS با شکست مواجه شدهاست.
همانطور که مشاهده میکنید در حالت کار با XMLHttpRequest جاوا اسکریپت از اشیاء Promise پشتیبانی نمیکند که این کمبود با معرفی fetch API برطرف شدهاست که نمونهای از آنرا با متد then متصل به fetch مشاهده میکنید؛ دقیقا مشابه متد ajax جیکوئری که آن نیز یک Promise را بازگشت میدهد.
تفاوت Promise جیکوئری با fetch API در این است که جیکوئری در صورتیکه یک status code بیانگر خطا را دریافت کند، قسمت failure را اجرا میکند؛ اما fetch API مانند اشیاء XMLHttpRequest تنها در صورت بروز خطاهای سطح پایین درخواست، این متد را فراخوانی خواهد کرد. هرچند اگر در اینجا response.ok نبود، میتوان با صدور یک استثناء به رفتاری شبیه به jQuery رسید و قسمت then failure را به صورت خودکار اجرا کرد.
ارسال درخواستهای Ajax از نوع POST ، PUT و DELETE
توسط استاندارد جدید Fetch API | توسط XMLHttpRequest استاندارد | توسط jQuery |
fetch('/user/name', { method: 'POST', body: 'some data' }); | var xhr = new XMLHttpRequest(); xhr.open('POST', '/user/name'); xhr.send('some data'); | $.ajax({ method: 'POST', url: '/user/name', contentType: 'text/plain', data: 'some data' }); |
اگر از شیء XMLHttpRequest استفاده شود، Content-Type آن به صورت پیشفرض به text/plain تنظیم شدهاست. در اینجا بدنهی درخواست به متد send ارسال میشود.
متد fetch نیز همانند شیء XMLHttpRequest دارای Content-Type پیشفرض از نوع text/plain است. در اینجا بدنهی درخواست به خاصیت body انتساب داده میشود.
توسط استاندارد جدید Fetch API | توسط XMLHttpRequest استاندارد | توسط jQuery |
fetch('/user/1', { method: 'PUT', body: //record including new mobile number }); | var xhr = new XMLHttpRequest(); xhr.open('PUT', '/user/1'); xhr.send(/* record including new data */); | $.ajax({ method: 'PUT', url: '/user/1', contentType: 'text/plain', data: //record including new data }); |
توسط استاندارد جدید Fetch API | توسط XMLHttpRequest استاندارد | توسط jQuery |
fetch('/user/1', {method: 'DELETE'}); | var xhr = new XMLHttpRequest(); xhr.open('DELETE', '/user/1'); xhr.send(); | $.ajax('/user/1', {method: 'DELETE'}); |
مدیریت Encoding درخواستهای Ajax
در مثالهای قبل، اطلاعاتی از نوع text/plain را به سمت سرور ارسال کردیم که به آن encoding type نیز گفته میشود. برای تکمیل بحث میتوان حالتهای دیگری مانند application/x-www-form-urlencoded، application/json و یا multipart/form-data را که در برنامههای کاربردی زیاد مورد استفاده قرار میگیرند، بررسی کرد.
کار با URL Encoding
عموما URL encoding در دو قسمت آدرس درخواستی به سرور و یا حتی بدنهی درخواست ارسالی تنظیم میشود. MIME type آن نیز application/x-www-form-urlencoded است و اطلاعات آن شامل یکسری جفت کلید/مقدار است. برای متدهای ارسال از نوع GET و DELETE، اطلاعات آن در انتهای آدرس درخواستی و برای سایر حالات در بدنهی درخواست ذکر میشوند.
در جیکوئری با استفاده از متد param آن میتوان یک شیء جاوا اسکریپتی را به معادل URL-encoded string آنها تبدیل کرد:
$.param({ key1: 'some value', 'key 2': 'another value' });
key1=some+value&key+2=another+value
$.ajax({ method: 'POST', url: '/user', data: { name: 'VahidN', address: 'Address 1', phone: '555-555-5555' } });
برخلاف جیکوئری در حین کار با روشهای جاوا اسکریپتی خالص این encoding باید به صورت دستی و صریحی انجام شود. برای این منظور دو متد استاندارد encodeURI و encodeURIComponent در جاوا اسکریپت مورد استفاده قرار میگیرند. هدف متد encodeURI اعمال آن بر روی یک URL کامل است و یا کلید/مقدارهای جدا شدهی توسط & مانند first=Vahid&last=N. اما متد encodeURIComponent صرفا جهت اعمال بر روی یک تک مقدار طراحی شدهاست.
به این ترتیب معادل جاوا اسکریپتی قطعه کد جیکوئری فوق به صورت زیر است:
var xhr = new XMLHttpRequest(); var data = encodeURI('name=VahidN&address=Address 1&phone=555-555-5555'); xhr.open('POST', '/user'); xhr.setRequestHeader('Content-Type', 'application/x-www-form-urlencoded'); xhr.send(data);
روش انجام اینکار توسط fetch API به صورت زیر است:
var data = encodeURI('name=VahidN&address=Address 1&phone=555-555-5555'); fetch('/user', { method: 'POST', headers: {'Content-Type': 'application/x-www-form-urlencoded'}, body: data });
function param(object) { var encodedString = ''; for (var prop in object) { if (object.hasOwnProperty(prop)) { if (encodedString.length > 0) { encodedString += '&'; } encodedString += encodeURI(prop + '=' + object[prop]); } } return encodedString; }
کار با JSON Encoding
در عمل JSON نمایش رشتهای یک شیء جاوا اسکریپتی است و هدف آن سهولت نقل و انتقالات این اشیاء به سرور و برعکس است. برخلاف حالت application/x-www-form-urlencoded که اطلاعات آن مسطح است، حالت application/json امکان ارسال اطلاعات سلسله مراتبی را نیز میسر میکند (مانند مثال زیر که phone آن دیگر مسطح نیست و خود آن نیز یک شیء جاوا اسکریپتی است).
در جیکوئری برای ارسال اشیاء جاوا اسکریپتی JSON Encoded به سمت سرور از روش زیر استفاده میشود:
$.ajax({ method: 'POST', url: '/user', contentType: 'application/json', data: JSON.stringify({ name: 'VahidN', address: 'Address 1', phone: { home: '555-555-5555', mobile: '444-444-4444' } }); });
پیاده سازی همین مثال با جاوا اسکریپت خالص و XMLHttpRequest استاندارد به صورت زیر است:
var xhr = new XMLHttpRequest(); var data = JSON.stringify({ name: 'VahidN', address: 'Address 1', phone: { home: '555-555-5555', mobile: '444-444-4444' } }); xhr.open('POST', '/user'); xhr.setRequestHeader('Content-Type', 'application/json'); xhr.send(data);
در این حالت اگر خروجی سرور نیز JSON باشد، روش دریافت و پردازش آن به صورت زیر است:
var xhr = new XMLHttpRequest(); xhr.open('GET', '/user/1'); xhr.onload = function() { var user = JSON.parse(xhr.responseText); // do something with this user JavaScript object }; xhr.send();
اگر از مرورگر IE صرفنظر کنیم، تمام مرورگرهای دیگر دارای خاصیتی به نام xhr.response نیز هستند که نیاز به تبدیل و Parse دستی رشتهی دریافتی را حذف میکند؛ از این جهت که این خاصیت حاوی شیء جاوا اسکریپتی معادل بدنهی response دریافتی از سمت سرور است. البته با این شرط که سرور، Content-Type مساوی application/json را برای response تنظیم کرده باشد.
و روش انجام این عملیات توسط fetch API به صورت زیر است:
fetch('/user', { method: 'POST', headers: {'Content-Type': 'application/json'}, body: JSON.stringify({ name: 'VahidN', address: 'Address 1', phone: { home: '555-555-5555', mobile: '444-444-4444' } }); });
و یا اگر بخواهیم اطلاعات JSON دریافتی از سمت سرور را در اینجا پردازش کنیم، روش کار به صورت زیر است:
fetch('/user/1').then(function(response) { return response.json(); }).then(function(userRecord) { // do something with this user JavaScript object });
همین مثال را اگر بخواهیم توسط ECMAScript 2016 و Arrow functions آن بازنویسی کنیم، به قطعه کد زیر میرسیم:
fetch('/user/1') .then(response => response.json()) // Transform the data into json .then(userRecord => { // do something with this userRecord object });
کار با Multipart Encoding
نوع دیگری از encoding که بیشتر با فرمهای HTML بکار میرود، multipart/form-data نام دارد:
<form action="my/server" method="POST" enctype="multipart/form-data"> <label>First Name: <input name="first"> </label> <label>Last Name: <input name="last"> </label> <button>Submit</button> </form>
-----------------------------1686536745986416462127721994 Content-Disposition: form-data; name="first" Vahid -----------------------------1686536745986416462127721994 Content-Disposition: form-data; name="last" N -----------------------------1686536745986416462127721994--
روش ارسال اطلاعات با این نوع encoding خاص به سمت سرور توسط متد ajax جیکوئری به صورت زیر است:
var formData = new FormData(); formData.append('name', 'VahidN'); formData.append('address', 'Address 1'); formData.append('phone', '555-555-5555'); $.ajax({ method: 'POST', url: '/user', contentType: false, processData: false, data: formData });
در اینجا ذکر processData: false ضروری است. در غیراینصورت jQuery این اطلاعات را به یک URL-encoded string تبدیل میکند. همچنین با اعلام contentType: false، جیکوئری در کار مرورگر دخالت نمیکند. از این جهت که هدر ویژهی این نوع درخواستها توسط خود مرورگر تنظیم میشود و برای مثال یک چنین شکلی را دارد:
multipart/form-data; boundary=—————————1686536745986416462127721994
روش انجام اینکار با XMLHttpRequest و همچنین fetch API به صورت زیر است:
توسط استاندارد جدید Fetch API | توسط XMLHttpRequest استاندارد |
var formData = new FormData(); formData.append('name', 'VahidN'); formData.append('address', 'Address 1'); formData.append('phone', '555-555-5555'); fetch('/user', { method: 'POST', body: formData }); | var formData = new FormData(), xhr = new XMLHttpRequest(); formData.append('name', 'VahidN'); formData.append('address', 'Address 1'); formData.append('phone', '555-555-5555'); xhr.open('POST', '/user'); xhr.send(formData); |
آپلود فایلها توسط درخواستهای Ajax ایی
تنها راه آپلود فایلها در مرورگرهای قدیمی که شامل IE 9.0 هم میشود، تعریف المان <"input type="file> در داخل المان <form> و سپس submit مستقیم آن فرم است. برای رفع این مشکل در مرورگرهای پس از IE 9.0 و پشتیبانی از Ajax، جهت آپلود فایلها، استاندارد XMLHttpRequest Level 2 معرفی شدهاست. در این حالت اگر المان <input type=file> در صفحه وجود داشته باشد، روش ارسال Ajax ایی آن به سمت سرور به صورت زیر است:
توسط استاندارد جدید Fetch API | توسط XMLHttpRequest استاندارد | توسط jQuery |
var file = document.querySelector( 'INPUT[type="file"]').files[0]; fetch('/uploads', { method: 'POST', body: file }); } | var file = document.querySelector( 'INPUT[type="file"]').files[0], xhr = new XMLHttpRequest(); xhr.open('POST', '/uploads'); xhr.send(file); | var file = $('INPUT[type="file"]')[0].files[0]; $.ajax({ method: 'POST', url: '/uploads', contentType: false, processData: false, data: file }); |
یک نکته: اگر نیاز به آپلود بیش از یک فایل را داشتید و همچنین در اینجا نیاز به اطلاعات دیگری مانند سایر فیلدهای فرم نیز وجود داشت، از همان روش تعریف new FormData و افزودن اطلاعات مورد نیاز به آن استفاده کنید. امکان افزودن شیء file نیز به FormData پیش بینی شدهاست.
دانلود فایلها توسط درخواستهای Ajax ایی
پیشتر در حین بررسی JSON encoding توسط fetch API از متد ()json برای تبدیل اطلاعات دریافتی از سرور به json و بازگشت آن به صورت یک Promise استفاده کردیم:
fetch(url) .then((resp) => resp.json()) // Transform the data into json .then(function(data) { // use data object }) })
- ()clone یک کپی از response را تهیه میکند.
- ()redirect یک response جدید را با URL دیگری ایجاد میکند.
- ()arrayBuffer یک Promise را بازگشت میدهد که پس از پایان درخواست، response را به یک شیء ArrayBuffer تبدیل میکند.
- ()formData یک Promise را بازگشت میدهد که پس از پایان درخواست، response را به یک شیء FormData تبدیل میکند.
- ()blob یک Promise را بازگشت میدهد که پس از پایان درخواست، response را به یک شیء Blob تبدیل میکند.
- ()text یک Promise را بازگشت میدهد که پس از پایان درخواست، response را به string تبدیل میکند.
- ()json یک Promise را بازگشت میدهد که پس از پایان درخواست، response را به یک شیء جاوا اسکریپتی تبدیل میکند.
در اینجا متدی که میتواند برای تبدیل یک byte array بازگشتی از سرور به فایل قابل دریافت در سمت کلاینت مورد استفاده قرار گیرد، متد blob است:
function downloadBlob() { fetch('/Home/InMemoryReport') .then(function(response) { return response.blob(); }) .then(function(xlsxBlob) { var a = document.createElement("a"); document.body.appendChild(a); a.style = "display: none"; let url = window.URL.createObjectURL(xlsxBlob); a.href = url; a.download = "report.xlsx"; a.click(); window.URL.revokeObjectURL(url); }); }
ارسال درخواستهای Ajax به دومینهای دیگر (CORS)
گاهی از اوقات نیاز است اطلاعاتی را توسط درخواستهای Ajax، به سروری دیگر در دومینی دیگر ارسال و یا دریافت کرد. هرچند انجام اینکار به صورت مستقیم و خارج از مرورگر بدون مشکل قابل انجام است، اما مرورگرها برای درخواستهای جاوا اسکریپتی محدودیت «same-origin policy» را اعمال میکنند. به این معنا که XMLHttpRequest بین دومینها به صورت پیشفرض ممنوع است. برای ارسال درخواستهای مجاز و از پیش مشخص شدهی Ajax بین دومینها، تاکنون دو روش پیش بینی شدهاست:
الف) روش JSONP
«same-origin policy» از شروع ارسال درخواستی به خارج از دومین جاری، جلوگیری میکند. هرچند این مورد به درخواستهای XMLHttpRequest اعمال میشود، اما در مورد المانهایی از نوع <a>، <img> و <script> صادق نیست و آنها محدود به این سیاست امنیتی نیستند. روش «JavaScript Object Notation with Padding» و یا به اختصار JSONP از یکی از همین استثناءها جهت ارسال درخواستهایی به سایر دومینها استفاده میکند. البته نام این روش کمی غلط انداز است؛ از این جهت که در این فرآیند اصلا JSON ایی مورد استفاده قرار نمیگیرد؛ خروجی سرور در این حالت یک تابع جاوا اسکریپتی است و نه JSON.
روش انجام این نوع درخواستها را توسط جیکوئری در ذیل مشاهده میکنید:
$.ajax('http://jsonp-aware-endpoint.com/user/1', { jsonp: 'callback', dataType: 'jsonp' }).then(function(response) { // handle user info from server });
انجام اینکار بدون jQuery و در حقیقت کاری که jQuery در پشت صحنه برای ایجاد تگ script انجام میدهد، چنین چیزی است:
window.myJsonpCallback = function(data) { // handle user info from server }; var scriptEl = document.createElement('script'); scriptEl.setAttribute('src', 'http://jsonp-aware-endpoint.com/user/1?callback=myJsonpCallback'); document.body.appendChild(scriptEl);
ب) روش CORS
CORS و یا Cross Origin Resource Sharing روش مدرن و پذیرفته شدهی ارسال درخواستهای Ajax در بین دومینها است و دارای دو نوع ساده و غیرساده است. نوع سادهی آن به همراه هدر مخصوص Origin است که جهت بیان دومین ارسال کنندهی درخواست بکار میرود و تنها از encodingهای “text/plain” و “application/x-www-form-urlencoded” پشتیبانی میکند. نوع غیرسادهی آن که این روزها بیشتر بکار میرود، از نوع «preflight» است. Preflight در اینجا به این معنا است که زمانیکه درخواست Ajax ایی را به دومین دیگری ارسال کردید، پیش از ارسال، مرورگر یک درخواست از نوع OPTIONS را به سمت سرور مقصد ارسال میکند. در این حالت اگر سرور مجوز مناسبی را صادر کرد، آنگاه مرورگر اصل درخواست را به سمت آن سرور ارسال میکند. به همین جهت در این حالت به ازای هر درخواستی که در برنامه ارسال میشود، در برگهی network مرورگر، دو درخواست را مشاهده خواهید کرد. درخواست preflight از نوع OPTIONS به صورت خودکار توسط مرورگر مدیریت میشود و نیازی به کدنویسی خاصی ندارد.
مدیریت کوکیها در درخواستهای Ajax
اگر درخواست Ajax ایی را به دومین دیگری ارسال کنید، به صورت پیشفرض به همراه کوکیهای مرتبط نخواهد بود. برای رفع این مشکل نیاز است خاصیت withCredentials را به true تنظیم کنید:
توسط استاندارد جدید Fetch API | توسط XMLHttpRequest استاندارد | توسط jQuery |
fetch('http://someotherdomain.com', { method: 'POST', headers: { 'Content-Type': 'text/plain' }, credentials: 'include' }); | var xhr = new XMLHttpRequest(); xhr.open('POST', 'http://someotherdomain.com'); xhr.withCredentials = true; xhr.setRequestHeader('Content-Type', 'text/plain'); xhr.send('sometext'); | $.ajax('http://someotherdomain.com', { method: 'POST', contentType: 'text/plain', data: 'sometext', beforeSend: function(xmlHttpRequest) { xmlHttpRequest.withCredentials = true; } }); |
یک نکتهی مهم: در fetch API حتی برای درخواستهای ساده نیز کوکیها ارسال نمیشوند. در این حالت برای کار با دومین جاری و ارسال کوکیهای کاربر به سمت سرور، باید از تنظیم 'credentials: 'same-origin استفاده کرد؛ زیرا مقدار پیشفرض آن omit است.
بررسی یک مثال: تهیه یک برنامهی Blazor 8x برای نمایش لیست محصولات، به همراه جزئیات آنها
به لطف وجود SSR در Blazor 8x، میتوان HTML نهایی کامپوننتها و صفحات Blazor را همانند صفحات MVC و یا Razor pages، در سمت سرور تهیه و بازگشت داد. این خروجی در نهایت یک static HTML بیشتر نیست و گاهی از اوقات ما به بیش از یک خروجی ساده HTML ای نیاز داریم.
در این مثال که بر اساس قالب dotnet new blazor --interactivity Server تهیه میشود، قصد داریم موارد زیر را پیاده سازی کنیم:
- صفحهای که یک لیست محصولات فرضی را نمایش میدهد : بر اساس SSR
- صفحهای که جزئیات یک محصول را نمایش میدهد: بر اساس SSR
- دکمهای در ذیل قسمت نمایش جزئیات یک محصول، برای دریافت و نمایش لیست محصولات مشابه و مرتبط: بر اساس Blazor server islands
یعنی تا جائیکه ممکن است قصد نداریم تمام صفحات و تمام قسمتهای برنامه را با فعالسازی سراسری حالت تعاملی Blazor server که در قسمتهای قبل در مورد آن توضیح داده شد، پیاده سازی کنیم. میخواهیم فقط قسمت کوچکی از این سناریو را که واقعا نیاز به یک چنین قابلیتی را دارد، توسط یک جزیرهی تعاملی Blazor server واقع شدهی در قسمتی از یک صفحهی استاتیک SSR، مدیریت کنیم.
مدل برنامه: رکوردی برای ذخیره سازی اطلاعات یک محصول
namespace BlazorDemoApp.Models; public record Product { public int Id { get; set; } public required string Title { get; set; } public required string Description { get; set; } public decimal Price { get; set; } public List<int> Related { get; set; } = new(); }
سرویس برنامه: سرویسی برای بازگشت لیست محصولات
چون Blazor Server و SSR هر دو بر روی سرور اجرا میشوند، از لحاظ دسترسی به اطلاعات و کار با سرویسها، هماهنگی کاملی وجود داشته و میتوان کدهای یکسان و یکدستی را در اینجا بکار گرفت.
در ادامه کدهای کامل سرویس Services\ProductStore.cs را مشاهده میکنید:
using BlazorDemoApp.Models; namespace BlazorDemoApp.Services; public interface IProductStore { IList<Product> GetAllProducts(); Product GetProduct(int id); IList<Product> GetRelatedProducts(int productId); } public class ProductStore : IProductStore { private static readonly List<Product> ProductsDataSource = new() { new Product { Id = 1, Title = "Smart speaker", Price = 22m, Description = "This smart speaker delivers excellent sound quality and comes with built-in voice control, offering an impressive music listening experience.", Related = new List<int> { 2, 3 }, }, new Product { Id = 2, Title = "Regular speaker", Price = 89m, Description = "Enjoy room-filling sound with this regular speaker. With its slick design, it perfectly fits into any room in your house.", Related = new List<int> { 1, 3 }, }, new Product { Id = 3, Title = "Speaker cable", Price = 12m, Description = "This high-quality speaker cable ensures a reliable and clear audio connection for your sound system.", }, }; public IList<Product> GetAllProducts() => ProductsDataSource; public Product GetProduct(int id) => ProductsDataSource.Single(p => p.Id == id); public IList<Product> GetRelatedProducts(int productId) { var product = ProductsDataSource.Single(x => x.Id == productId); return ProductsDataSource.Where(p => product.Related.Contains(p.Id)).ToList(); } }
این سرویس را باید در فایل Program.cs برنامه به صورت زیر معرفی کرد تا در فایلهای razor برنامهی جاری قابل دسترسی شود:
builder.Services.AddScoped<IProductStore, ProductStore>();
تکمیل صفحهی نمایش لیست محصولات
قصد داریم زمانیکه کاربر برای مثال به آدرس فرضی http://localhost:5136/products مراجعه کرد، با تصویر لیستی از محصولات مواجه شود:
کدهای این صفحه را که در فایل Components\Pages\Store\ProductsList.razor قرار میگیرند، در ادامه مشاهده میکنید:
@page "/Products" @using BlazorDemoApp.Models @using BlazorDemoApp.Services @inject IProductStore Store @attribute [StreamRendering] <h3>Products</h3> @if (_products == null) { <p>Loading...</p> } else { @foreach (var item in _products) { <a href="/ProductDetails/@item.Id"> <div> <div> <h5>@item.Title</h5> </div> <div> <h5>@item.Price.ToString("c")</h5> </div> </div> </a> } } @code { private IList<Product>? _products; protected override Task OnInitializedAsync() => GetProductsAsync(); private async Task GetProductsAsync() { await Task.Delay(1000); // Simulates asynchronous loading to demonstrate streaming rendering _products = Store.GetAllProducts(); } }
- جهت دسترسی به سرویس لیست محصولات، ابتدا سرویس IProductStore به این صفحه تزریق شدهاست.
- سپس در روال رویدادگردان آغازین OnInitializedAsync، کار دریافت اطلاعات و انتساب آن به لیستی، صورت گرفتهاست.
- در این متد جهت شبیه سازی یک عملیات async از یک Task.Delay استفاده شدهاست.
- چون این صفحه، یک صفحهی SSR عادی است، بدون تعریف ویژگی StreamRendering در آن، پس از اجرای برنامه، هیچگاه قسمت loading که در حالت products == null_ قرار است ظاهر شود، نمایش داده نمیشود؛ چون در این حالت (حذف نوع رندر)، صفحهی نهایی که به کاربر ارائه خواهد شد، یک صفحهی استاتیک کاملا رندر شدهی در سمت سرور است و کاربر باید تا زمان پایان این رندر در سمت سرور، منتظر بماند و سپس صفحهی نهایی را دریافت و مشاهده کند. در حالت Streaming rendering، ابتدا میتوان یک قالب HTML ای را بازگشت داد و سپس مابقی محتوای آنرا به محض آماده شدن در طی چند مرحله بازگشت داد.
- لینکهای نمایش داده شدهی در اینجا، به صفحهی ProductDetails اشاره میکنند که در آن، جزئیات محصول انتخابی نمایش داده میشوند.
تکمیل صفحهی نمایش جزئیات یک محصول
در صفحهی کامپوننت Components\Pages\Store\ProductDetails.razor، کار نمایش جزئیات محصول انتخابی صورت میگیرد:
@page "/ProductDetails/{ProductId}" @using BlazorDemoApp.Models @using BlazorDemoApp.Services @inject IProductStore Store @attribute [StreamRendering] @if (_product == null) { <p>Loading...</p> } else { <div> <div> <h5> @_product.Title (@_product.Price.ToString("C")) </h5> <p> @_product.Description </p> </div> @if (_product.Related.Count > 0) { <div> <RelatedProducts ProductId="Convert.ToInt32(ProductId)" /> </div> } </div> <NavLink href="/Products">Back</NavLink> } @code { private Product? _product; [Parameter] public string? ProductId { get; set; } protected override Task OnInitializedAsync() => GetProductAsync(); private async Task GetProductAsync() { await Task.Delay(1000); // Simulates asynchronous loading to demonstrate streaming rendering _product = Store.GetProduct(Convert.ToInt32(ProductId)); } }
- باتوجه به نحوهی تعریف مسیریابی این صفحه، پارامتر ProductId از طریق آدرسی مانند http://localhost:5136/ProductDetails/1 دریافت میشود.
- سپس این ProductId را در روال رخدادگردان OnInitializedAsync، برای یافتن جزئیات محصول انتخابی از سرویس تزریقی IProductStore، بکار میگیریم.
- در اینجا نیز از Task.Delay برای شبیه سازی یک عملیات طولانی async مانند دریافت اطلاعات از یک بانک اطلاعاتی، کمک گرفته شدهاست.
- همچنین برای نمایش قسمت loading صفحه در حالت SSR، بازهم از StreamRendering استفاده کردهایم.
- اگر دقت کرده باشید، ذیل تصویر اطلاعات محصول، دکمهای نیز جهت بارگذاری اطلاعات محصولات مشابه، قرار دارد که ProductId محصول انتخابی را دریافت میکند:
<RelatedProducts ProductId="Convert.ToInt32(ProductId)" />
تکمیل کامپوننت نمایش لیست محصولات مشابه و مرتبط
در فایل Components\Pages\Store\RelatedProducts.razor، کار نمایش یک دکمه و سپس نمایش لیستی از محصولات مشابه، صورت میگیرد:
@using BlazorDemoApp.Models @using BlazorDemoApp.Services @inject IProductStore Store <button @onclick="LoadRelatedProducts">Related products</button> @if (_loadRelatedProducts) { @if (_relatedProducts == null) { <p>Loading...</p> } else { <div> @foreach (var item in _relatedProducts) { <a href="/ProductDetails/@item.Id"> <div> <h5>@item.Title (@item.Price.ToString("C"))</h5> </div> </a> } </div> } } @code{ private IList<Product>? _relatedProducts; private bool _loadRelatedProducts; [Parameter] public int ProductId { get; set; } private async Task LoadRelatedProducts() { _loadRelatedProducts = true; await Task.Delay(1000); // Simulates asynchronous loading to demonstrate InteractiveServer mode _relatedProducts = Store.GetRelatedProducts(ProductId); } }
تعاملی کردن کامپوننت نمایش لیست محصولات مشابه
مشکل! اگر در این حالت برنامه را اجرا کرده و بر روی دکمهی related products کلیک کنیم، هیچ اتفاقی رخ نمیدهد! یعنی روال رویدادگران LoadRelatedProducts اصلا اجرا نمیشود. علت اینجا است که صفحات SSR، در نهایت یک static HTML بیشتر نیستند و فاقد قابلیتهای تعاملی، مانند واکنش نشان دادن به کلیک بر روی یک دکمه هستند.
محدودیتی که به همراه صفحات SSR وجود دارد این است: این نوع کامپوننتها و صفحات فقط یکبار رندر میشوند و نه بیشتر. بله میتوان بر روی آنها دهها دکمه، نوارهای لغزان، دراپداون و غیره را قرار داد، اما ... نمیتوان هیچگونه تعاملی را با آنها داشت. کامپوننت نهایی رندر شده و نمایش داده شده، دیگر در هیچجائی اجرا نمیشود. در این حالت است که میتوان تصمیم گرفت که نیاز است قسمتی از این صفحه، تعاملی شود.
به همین جهت باید نحوهی رندر کامپوننت RelatedProducts را به صورت یک جزیرهی تعاملی Blazor server درآورد تا رویداد منتسب به دکمهی related products موجود در آن، پردازش شود. بنابراین به صفحهی ProductDetails.razor مراجعه کرده و rendermode@ این کامپوننت را به صورت زیر به حالت InteractiveServer تغییر میدهیم:
<RelatedProducts ProductId="Convert.ToInt32(ProductId)" @rendermode="@InteractiveServer"/>
نحوهی پردازش پشت صحنهی این نوع صفحات هم جالب است. برای اینکار به برگهی network مخصوص developer tools مرورگر مراجعه کرده و مراحل رسیدن به صفحهی نمایش جزئیات محصول را طی میکنیم:
- اگر دقت کنید، جابجایی بین صفحات، با استفاده از fetch انجام شده؛ یعنی با اینکه این صفحات در اصل static HTML خالص هستند، اما ... کار full reload صفحه مانند ASP.NET Web forms قدیمی انجام نمیشود (و یا حتی برنامههای MVC و Razor pages) و نمایش صفحات، Ajax ای است و با fetch استاندارد آن صورت میگیرد تا هنوز هم حس و حال SPA بودن برنامه حفظ شود. همچنین اطلاعات DOM کل صفحه را هم بهروز رسانی نمیکند؛ فقط موارد تغییر یافته در اینجا به روز رسانی خواهند شد.
این موارد توسط فایل blazor.web.js درج شدهی در کامپوننت آغازین App.razor، به صورت خودکار مدیریت میشوند:
<script src="_framework/blazor.web.js"></script>
به علاوه در این حالت ایجکسی fetch، کار دریافت مجدد فایلهای استاتیک مرتبط یک صفحه، مانند فایلهای js.، css.، تصاویر و غیره، مجددا انجام نمیشود که این مورد خود مزیتی است نسبت به حالت متداول برنامههای ASP.NET Core MVC و یا Razor pages. در حالت Blazor 8x SSR، فقط یک partial update از نوع Ajax ای انجام میشود.
به این قابلیت، enhanced navigation هم گفته میشود. برای مثال زمانیکه یک فرم SSR را در Blazor 8x به سمت سرور ارسال میکنیم، موقعیت scroll به صورت خودکار ذخیره و بازیابی میشود تا کاربر با یک full post back مواجه نشده و موقعیت جاری خود را در صفحه از دست ندهد (چنین ایدهای، یک زمانی در برنامههای ASP.NET Web forms هم برقرار بود و هست! به نظر مایکروسافت هنوز دلتنگ طراحی قدیمی ASP.NET Web forms است!).
- همچنین به محض نمایش صفحهی جزئیات محصول، پس از پایان کار نمایش آن، یک اتصال وبسوکت هم برقرار شده که مرتبط با جزیرهی تعاملی Blazor server تعریف شده، یا همان کامپوننت RelatedProducts است.
- یک disconnect را هم در اینجا مشاهده میکنید. اگر به یک صفحهی تعاملی مراجعه کنیم، همانطور که مشخص است، یک اتصال SignalR برقرار میشود (که به آن در اینجا circuit هم میگویند). اما اگر از این صفحه به سمت یک صفحهی SSR حرکت کنیم، پس از نمایش آن صفحه، اتصال SignalR قبلی که دیگر نیازی به آن نیست، بسته خواهد شد تا منابع سمت سرور، رها شوند.
در حین disconnect، شماره ID اتصال SignalR ای که دیگر به آن نیازی نیست، به برنامه ارسال میشود تا به صورت خودکار در سمت سرور بسته شود. تمام این موارد توسط blazor.web.js فریمورک، مدیریت میشوند.
در این تصویر ابتدا به آدرس http://localhost:5136/ProductDetails/1 مراجعه کردهایم که سبب برقراری اتصال یک وبسوکت شدهاست. سپس با کلیک بر روی دکمهی back، به صفحهی SSR مشاهدهی لیست محصولات برگشتهایم. در این حالت، دستور قطع اتصال SignalR قبلی صادر شدهاست.
نحوهی مدیریت Pre-rendering در جزایر تعاملی Blazor 8x
به صورت پیشفرض زمانیکه از حالت رندر InteractiveServer استفاده میکنیم، قابلیت pre-rendering آن نیز فعال است. یعنی ابتدا حداقل قالب و قسمتهای ثابت کامپوننت، در سمت سرور پردازش و رندر شده و سپس به سمت کلاینت ارسال میشوند. در این حالت کاربر، تجربهی کاربری روانتری را شاهد خواهد بود؛ چون برای مدتی نباید منتظر آماده شدن کل UI مرتبط باشد و حداقل، قسمتهایی از صفحه که تعاملی نیستند، قابل دسترسی و مشاهده هستند.
اگر به هر دلیلی نیاز به غیرفعال کردن این قابلیت را دارید، باید به صورت زیر عمل کرد:
<RelatedProducts ProductId="Convert.ToInt32(ProductId)" @rendermode="@(new InteractiveServerRenderMode(false))"/>
نحوهی تعریف خواص استاتیک InteractiveServer بکار گرفته شده و یا کلاس InteractiveServerRenderMode را در ادامه مشاهده میکنید. جهت سهولت تعریف این موارد، سطر زیر که یک using static است، به فایل Imports.razor_ اضافه شدهاست:
@using static Microsoft.AspNetCore.Components.Web.RenderMode
public static class RenderMode { public static InteractiveServerRenderMode InteractiveServer { get; } = new InteractiveServerRenderMode(); public static InteractiveWebAssemblyRenderMode InteractiveWebAssembly { get; } = new InteractiveWebAssemblyRenderMode(); public static InteractiveAutoRenderMode InteractiveAuto { get; } = new InteractiveAutoRenderMode(); } public class InteractiveServerRenderMode : IComponentRenderMode { public InteractiveServerRenderMode() : this(true) { } public InteractiveServerRenderMode(bool prerender) => this.Prerender = prerender; public bool Prerender { get; } }
کدهای کامل این مثال را از اینجا میتوانید دریافت کنید: Blazor8x-Server-Normal.zip
21.Visual Studio 2017 15.9 منتشر شد
Issues Fixed in 15.9.21
- Fixed a bug where the .NET Profiling tools couldn't be installed on non-enterprise versions of Visual Studio 2017 when using an offline installer.
- Fixed C++ compiler bug where a static_cast in a decltype would evaluate incorrectly. To minimize disruptions to existing codebases, in VS2017 this fix takes effect when the (newly added) /d1decltypeIdentityConversion switch is thrown.
- New Spectre mitigation options in C++ compiler: /Qspectre-load & /Qspectre-load-cf for speculative load hardening.