Table of Contents
Introduction to MongoDB
Connecting to MongoDB
Creating and Deleting the Database
Database Collection
Collection Data
Finding and Querying Data
Binary and Image Collection Data
Embedded Document
LINQ
Working with MongoDB Shell
MongoDB and Windows Forms
MongoDB and ASP.NET
MongoDB and ASP.NET MVC
Export and Import Database
Back up and Restore
The best free and paid software architecture diagramming and design tools
یکی از روش‌های ارسال و رمزگذاری اطلاعات، استفاده از کلیدهای امنیتی مورد استفاده‌ی در سیستم یونیکس یا GnuPG است. استفاده از نرم افزار Gnu Privacy Guard یا گارد حفاظتی گنو، به ما این اجازه را می‌دهد که بتوانیم اطلاعاتمان را در بسترهای ارتباطی، با خیالی راحت‌تر ارسال کنیم و تا حد زیادی مطمئن باشیم که تنها فرد هدف توانایی دسترسی به اطلاعات را خواهد داشت. گارد امنیتی گنو زیر مجموعه‌ای از پروژه‌ی گنو است که دولت آلمان پایه ریز اصلی آن بوده است. این نرم افزار از یک روش رمزگذاری ترکیبی استفاده می‌کند که الگوریتم‌های کلیدهای برابر(متقارن) و کلیدهای عمومی (نامتقارن) جهت تبادل آسان کلید را شامل می‌شود. در حال حاضر که نسخه‌ی دو این برنامه ارائه شده است، برای رمزگذاری‌ها از کتابخانه‌ای به اسم libgcrypt استفاده می‌کند. یکی از مشکلات فعلی این پروژه، عدم وجود apiهای مناسبی جهت دسترسی راحت‌تر است و برای حل این مشکل، GPGME که مخفف GnuPG Made Easy ایجاد شد. بسیاری از برنامه‌ها و پلاگین‌های ارسال اطلاعات، امروزه همچون ارسال ایمیل، از این کلیدها بهره می‌برند.
پروژه‌های مرتبط با این قضیه اسم‌های مشابهی دارند که گاها بعضی افراد، هر کدام از اسم‌ها را که دوست دارند، به همه اطلاق می‌کنند؛ ولی تفاوت‌هایی در این بین وجود دارد:
در صورتیکه از ویندوز استفاده می‌کنید، نیاز است ابتدا خط فرمان یونیکس را روی آن نصب کنید. برنامه‌ی Cygwin این امکان را به شما می‌دهد تا خط فرمان یونیکس و دستورات پیش فرض آن را داشته باشید. این برنامه در دو حالت ۳۲ بیتی و ۶۴ بیتی ایجاد شده است. از آنجا که گفتیم این برنامه شامل دستورات پیش فرض آن است، برای همین GPG باید به صورت یک بسته‌ی جداگانه نصب شود که در سایت آن می‌توانید بسته‌های مختلف آن‌را برای پلتفرم‌های مختلف را مشاهده کنید.
ساخت کلید
برای ساخت کلید دستور زیر را صادر کنید:
اگر از نسخه‌های جدیدتر GPG استفاده می‌کنید، گزینه‌هایی به شکل زیر ایجاد می‌شوند؛ ولی اگر خیر، ممکن است تعداد و شماره‌ی گزینه‌ها متفاوت باشند که در این مورد دقت کنید. من در اینجا همان حالت پیش فرض، یعنی ۱ را انتخاب میکنم. این گزینه نحوه‌ی امضاء و یا رمزگذاری شما با استفاده از الگوریتم‌های RSA و DSA را مشخص می‌کند.
در کل در هر حالتی، استفاده‌ی از RSA پیشنهاد می‌شود. بعد از آن، از شما اندازه‌ی کلید را می‌پرسد که همان مقدار پیش فرض خودش را وارد می‌کنیم:
البته بسیاری ۱۰۲۴ بایت را نیز کافی می‌دانند.
بعد از آن مدت زمان اعتبار این کلید را از شما جویا می‌شود:
هنگام این پرسش نحوه‌ی ورود زمان را به شما خواهد گفت که می‌تواند به شکل‌های زیر باشد:
پس از آن هم یک تاییدیه از شما می‌گیرد و تاریخ انقضاء را به طور کامل برای شما می‌نویسد و سپس نیاز است که اطلاعاتی از قبیل نام و ایمیل و توضیح را وارد کنید:
بعد از آن از شما می‌خواهد که کل عملیات را تایید و یا کنسل کنید؛ یا اگر اطلاعات بالا را اشتباه وارد کرده‌اید، اصلاح کنید. با زدن کلید O عملیات را تایید کنید. در این حین از شما یک کلید برای رمزگذاری می‌پرسد که باید آن را دو بار بدهید و کارتان در اینجا به پایان می‌رسد و کلید ایجاد می‌شود.
اگر مشکلی در ساخت کلید نباشد با ارسال دستور زیر باید آن را در لیست کلیدها ببینید:
در اینجا کلید عمومی در خط pub بعد از / قرار دارد؛ یعنی عبارت ۸۷۰۸۰۱۶A کلید عمومی ماست که بر روی هر سیستم و هر کلیدی متفاوت است.
تبدیل کد متنی به کد دودویی
یکی از روش‌های ارسال کدهای دودویی تبدیل آنان به یک قالب متنی ASCII است که به آن قالب ASCII Armor هم می‌گویند. سایت‌های زیادی وجود دارند که این عبارت متنی را از شما می‌خواهند. چرا که مثلا این امکان وجود دارد که کلیدی که کاربر به سمت آنان می‌فرستد، آسیب دیده باشد یا اینکه KeyServerها در دسترس نباشند. در مورد این سرورها در ادامه صحبت خواهیم کرد. مثلا یکی از سایت‌هایی که به این عبارت‌ها نیاز دارد Bintray است.
برای دریافت این کلید متنی باید دستور زیر را صادر کنید:
که برای مثال ما می‌شود:
و اگر کلید را با یک ویرایشگر متنی باز کنید، محتوایی شبیه محتوای زیر را خواهید دید:
در صورتی که قصد دارید متن کلید خصوصی را به دست بیاورید، لازم است بعد از export- عبارت secret-key- را نیز اضافه کنی د؛ یعنی:
آپلود کلید به سرورهای کلید (Key Servers)
یکی از روش‌های به اشتراک گذاری کلید برای کاربران این است که از سرورهای کلید استفاده کنیم. یکبار آپلود روی یکی از این سرورها باعث می‌شود که به بقیه‌ی سرورها هم اضافه شود. یکی از این سرورهای کلید که خودم از آن استفاده میکنم، سرور ابونتو است و با استفاده از دستور زیر، همان کلید بالا را برای آن سرور ارسال میکنم:
سپس از طریق کلید متنی، کلید آپلود شده را تایید می‌کنیم. به این آدرس رفته و محتوای کلید متنی خود را به طور کامل به همراه تگ‌های شروع و پایان کپی کنید و حتی می‌توانید کلید خود را از طریق کادر جست و جو پیدا کنید.
رمزگذاری
ابتدا در محیط یونیکس، یک فایل متنی ساده با متن hello ubuntu را ایجاد میکنم. در ادامه قصد دارم این فایل را رمزنگاری کنم:
سپس همین فایل را رمزنگاری میکنم:
در این دستور ابتدا گفتیم که نام فایل خروجی ما myali.gpg است و می‌خواهیم
آن را رمزگذاری کنیم که توسط کلیدی با ایمیل
yeganehaym@gmail.com می‌باشد فایل ali.txt را رمزگذاری می‌کنیم.
رمزگشایی
برای رمزگشایی می‌توانید از طریق دستور زیر اقدام کنید:
در
اینجا دستور دادیم محتوای فایل رمزشده‌ی myali.gpg را رمزگشایی کن و محتوای
آن را داخل فایلی با نام output.txt قرار بده. بعد از اجرای این دستور از
شما عبارت رمزی را که در مرحله‌ی ساخت کلید دوبار از شما پرسید، درخواست می‌کند. در بعضی سیستم‌ها در همان ترمینال می‌پرسد، ولی بعضی سیستم‌ها مثل
ابونتو که من از آن استفاده میکنم، به صورت گرافیکی یک کادر باز کرده و از شما
خواهش می‌کند عبارت رمز را وارد کنید.
عبارت رمز را وارد کنید و حالا فایل output.txt را باز کنید:
پروژه‌های مرتبط با این قضیه اسم‌های مشابهی دارند که گاها بعضی افراد، هر کدام از اسم‌ها را که دوست دارند، به همه اطلاق می‌کنند؛ ولی تفاوت‌هایی در این بین وجود دارد:
- OpenPGP: یک برنامه نیست و یک قانون و استانداری برای تهیه‌ی آن است؛ که رعایت اصول آن الزامی است و برنامه‌ی بالا، یک پیاده سازی از این استاندارد است.
- PGP: یک برنامه، برای رمزگذاری اطلاعات است که مخفف Pretty Good Privacy است.
- و GnuPG یا GPG که در بالا به آن اشاره شد.
در صورتیکه از ویندوز استفاده می‌کنید، نیاز است ابتدا خط فرمان یونیکس را روی آن نصب کنید. برنامه‌ی Cygwin این امکان را به شما می‌دهد تا خط فرمان یونیکس و دستورات پیش فرض آن را داشته باشید. این برنامه در دو حالت ۳۲ بیتی و ۶۴ بیتی ایجاد شده است. از آنجا که گفتیم این برنامه شامل دستورات پیش فرض آن است، برای همین GPG باید به صورت یک بسته‌ی جداگانه نصب شود که در سایت آن می‌توانید بسته‌های مختلف آن‌را برای پلتفرم‌های مختلف را مشاهده کنید.
ساخت کلید
برای ساخت کلید دستور زیر را صادر کنید:
gpg --gen-key
Please select what kind of key you want: (1) RSA and RSA (default) (2) DSA and Elgamal (3) DSA (sign only) (4) RSA (sign only)
What keysize do you want? (2048)
بعد از آن مدت زمان اعتبار این کلید را از شما جویا می‌شود:
Key is valid for? (0)
دو هفته 2w دو سال 2y
You need a user ID to identify your key; the software constructs the user ID
from the Real Name, Comment and Email Address in this form:
"Heinrich Heine (Der Dichter) <heinrichh@duesseldorf.de>"
Real name: ali yeganeh.m
Email address: yeganehaym@gmail.com
Comment: androidbreadcrumb
You selected this USER-ID:
"ali yeganeh.m (androidbreadcrumb) <yeganehaym@gmail.com>" اگر مشکلی در ساخت کلید نباشد با ارسال دستور زیر باید آن را در لیست کلیدها ببینید:
ali@alipc:~$ gpg --list-keys /home/ali/.gnupg/pubring.gpg ---------------------------- pub 2048R/8708016A 2015-10-23 [expires: 2065-10-10] uid ali yeganeh.m (androidbreadcrumb) <yeganehaym@gmail.com> sub 2048R/533B7E96 2015-10-23 [expires: 2065-10-10]
تبدیل کد متنی به کد دودویی
یکی از روش‌های ارسال کدهای دودویی تبدیل آنان به یک قالب متنی ASCII است که به آن قالب ASCII Armor هم می‌گویند. سایت‌های زیادی وجود دارند که این عبارت متنی را از شما می‌خواهند. چرا که مثلا این امکان وجود دارد که کلیدی که کاربر به سمت آنان می‌فرستد، آسیب دیده باشد یا اینکه KeyServerها در دسترس نباشند. در مورد این سرورها در ادامه صحبت خواهیم کرد. مثلا یکی از سایت‌هایی که به این عبارت‌ها نیاز دارد Bintray است.
برای دریافت این کلید متنی باید دستور زیر را صادر کنید:
gpg --output mykey.asc --export -a $GPGKEY
gpg --output mykey.asc --export -a 8708016A
ali@alipc:~$ cat mykey.asc -----BEGIN PGP PUBLIC KEY BLOCK----- Version: GnuPG v1 mQENBFYqAJABCADcw5xPonh5Vj7nDk1CxDskq/VsO08XOa/i2OLOzatB4oK5x+0x jxORxXMnIAR83PCK5/WkOBa64jnu3eiP3jKEwAykGGz/Z1bezC9TIP8y+PnsiDhT aFArluUJx+RT5q7s27aKjqoc3fR/xuwLWopZt9uYzE/DQAPDsHdUoUg+fh4Hevm+ a8/3ncR7q6nM8gc9wk621Urb1HaRrILdmeh7ZpJcl8ZUbc+NObw357fGsjnpfHXO rdCr7ClvNUq6I+IeGMQG/6040LeeaqhaRxPrUhbFjLA155gkSqzecxl7wQaYc71M Zdlv+6Pt1B8nPAA3WXq0ypjU8A5bvmAQRD5LABEBAAG0OGFsaSB5ZWdhbmVoLm0g KGFuZHJvaWRicmVhZGNydW1iKSA8eWVnYW5laGF5bUBnbWFpbC5jb20+iQE+BBMB AgAoBQJWKgCQAhsDBQld/A8ABgsJCAcDAgYVCAIJCgsEFgIDAQIeAQIXgAAKCRDS Lhq8hwgBanaHB/4reGxUjR6dB08ykfwQOx+raYHGqJlgawisE4qUHTkGaspyQaNy yxh0vwKkGvg6nNy2VN1XFBc7jlHlrYqPPuPdg2B+1LvEghb30ESDbHUvk8NrJgDJ C0257gxqWvUQTWvMC3FkSLdw3tyQ8dF7FxmSU79XcxVqGeseaDzMQrEasP0yJHsm NJf8pvuD6qiWu3KSSoQmI/17Sj8s7eGJMh6o5YRFGHc1Bt9tCD+52bvt579Ju4vZ tmQvxR4fNQo9sAeMqAJhIpF7IYcuyCEy+CQ847UkzE4f/OCCPxfV3samV/nnBJJ9 Ouu+68lk6Fpx4A0a3nEwqoAmMWxrbSSUFW97uQENBFYqAJABCAC4CzrUOKskE4hK GVCjaOJKxhbuUdOrep6n3vof0fscs5Dy7h2oVh2vb12WH9X6pijJVPiUpGR4Mpu0 lO2Bu9Rwt38AQ6mRmL/hfzjEXSvKkdX7osk+1CVnnUaSdM9Ek2hWUH8JcN28z/WT X9Bw8MCdZF7j1HvX/5ojghzMZyYM4elWJLBr1gON6xXAI6HR7DlnRkaVr8L9SYGm FyAXZ0LzWYwG1Z1AnTyxff6v/Mn3p1/1E3aBA+LkQqBzHg2nBm4jCaFWfeCdiNBf CHkY9r/Evo9hUPD+CtBNFwsUm1D4maZ0FFtIQ701QhVmupnub+rKoObC0AFj3abK MCw9uo8TABEBAAGJASUEGAECAA8FAlYqAJACGwwFCV38DwAACgkQ0i4avIcIAWrz rAf+K1IIMtBq3WlabfZQrgzFHQ62ugVJO/yI1ITkm4l08XHDf+ShqDg4urNuMDEe oQD35MvB2BhER1jL6VR3qjLkZyZYJ+EQiSxEDWXooav3KvpWjhcqjQy79GFs8waH E7ssGmWwaugVS/PJAmGQ+s8YWDNa6aCClmp2dJRiwBTyFdewNBLA2V32xzWCYxhI YtEp+Kg15XuCDTRatOPWSFGSPe/paytmpGZc0XzU/W9sBpabhxVmcL4H6L07uCef IOn/S5QXo3P9X/3ckmJ9GUb7rjdq1ivYgX53xI75jlePsmN/2f+3fNffUaZgFTTd Uls+XCun7OVYSBBfjgRfQbTvoA== =6j7i -----END PGP PUBLIC KEY BLOCK-----
gpg --output mykey.asc --export-secret-key -a 8708016A
آپلود کلید به سرورهای کلید (Key Servers)
یکی از روش‌های به اشتراک گذاری کلید برای کاربران این است که از سرورهای کلید استفاده کنیم. یکبار آپلود روی یکی از این سرورها باعث می‌شود که به بقیه‌ی سرورها هم اضافه شود. یکی از این سرورهای کلید که خودم از آن استفاده میکنم، سرور ابونتو است و با استفاده از دستور زیر، همان کلید بالا را برای آن سرور ارسال میکنم:
gpg --send-keys --keyserver keyserver.ubuntu.com $GPGKEY ==> gpg --send-keys --keyserver keyserver.ubuntu.com 8708016A
رمزگذاری
ابتدا در محیط یونیکس، یک فایل متنی ساده با متن hello ubuntu را ایجاد میکنم. در ادامه قصد دارم این فایل را رمزنگاری کنم:
ali@alipc:~$ cat >ali.txt hello ubuntu
ali@alipc:~$ gpg --output myali.gpg --encrypt --recipient yeganehaym@gmail.com ali.txt
رمزگشایی
برای رمزگشایی می‌توانید از طریق دستور زیر اقدام کنید:
gpg --output output.txt --decrypt myali.gpg You need a passphrase to unlock the secret key for user: "ali yeganeh.m (androidbreadcrumb) <yeganehaym@gmail.com>" 2048-bit RSA key, ID 533B7E96, created 2015-10-23 (main key ID 8708016A)
عبارت رمز را وارد کنید و حالا فایل output.txt را باز کنید:
ali@alipc:~$ cat output.txt hello ubuntu
For this release our team been has been focusing on performance, polish, and stability. We’ve been working on speeding up the compiler and editing experience, getting rid of friction and papercuts, and reducing bugs and crashes.
از virtual pc که یک ویندوز اکس پی بر روی آن نصب کرده‌ام برای اتصال به VPN استفاده میکنم. (متاسفانه آخرین نگارش vmware برای اینکار جواب نداد)
زمان اتصال به VPN کل سیستم وارد شبکه مورد نظر خواهد شد و این مورد شاید به‌دلایلی برای مثال قطع اینترنت و یا اعمال پالیسی‌های شبکه بر روی کامپیوتر کاری جالب نباشد (استفاده از VPN برای اتصال به یک شبکه دومین ویندوزی). اما با نصب ماشین مجازی و اجرای یک سیستم عامل دیگر به موازات سیستم عامل اصلی، کار اتصال به VPN از داخل ماشین مجازی صورت خواهد گرفت و تمام این اعمال هم از سیستم عامل مادر مجزا و ایزوله خواهند بود.
یک ویندوز اکس پی با اختصاص 200 مگ رم هم کار می‌کند و عملا باری را بر روی سیستم عامل مادر تحمیل نخواهد کرد. همچنین حتما از منوی action گزینه install or update virtual machine additions را انتخاب کنید تا کارآیی سیستم عامل مجازی را بهبود بخشید. حداقل فایده آن این است که اشاره‌گر ماوس را به سادگی می‌توان از ماشین مجازی خارج کرد و هر بار نیازی به فشردن دکمه ALT سمت راست نخواهد بود!
اولین مشکلی که هنگام کار با یک ماشین مجازی خود نمایی می‌کند بحث انتقال فایل بین سیستم عامل مادر (ویندوزی که شما ماشین مجازی را روی آن نصب کرده‌اید) و ماشین مجازی است. عمومی‌ترین راه، ایجاد یک فایل iso از فایل‌های مورد نظر است و سپس انتخاب منوی CD و گزینه capture iso image . این روش بر روی vmware هم جواب می‌دهد (معرفی فایل iso بعنوان CD-ROM آن). خوشبختانه عمل drag & drop (از سیستم عامل مادر به ماشین مجازی) که شاید در وحله اول به ذهن نرسد اینجا بخوبی کار خواهد کرد و مشکل ساخت فایل‌های iso را برطرف می‌کند. (البته vmware کمی پیشرفته‌تر است و حتی copy و Paste را نیز پشتیبانی می‌کند. اما خوب، رایگان نیست!)
مشکل بعدی با ms virtual pc افزایش تدریجی حجم آن است. روز اول 2 گیگ، روز سوم 4 گیگ، هفته بعد می‌شود 6 گیگ! برای فشرده سازی آن می‌توان به روش زیر عمل کرد:
به مسیر زیر مراجعه کنید: (اگر پیش‌فرض‌های نصب را پذیرفته‌اید)
C:\Program Files\Microsoft Virtual PC\Virtual Machine Additions
فایل Virtual Disk Precompactor.iso را از طریق منوی CD و گزینه capture iso image باز کنید. برنامه‌ای به صورت خودکار اجرا خواهد شد که سیستم عامل مجازی را آماده فشرده سازی می‌کند. پس از پایان کار، سیستم عامل مجازی را خاموش کنید. سپس به منوی file گزینه virtual disk wizard مراجعه نمائید. در صفحه بعدی گزینه ویرایش یک ماشین مجازی موجود را انتخاب کرده و فایل ماشین مجازی مورد نظر را که پیشتر برای فشرده سازی آماده کردیم به آن معرفی کنید. در صفحه بعد گزینه compact it را انتخاب کرده و در ادامه می‌توانید مسیر جدیدی را مشخص کنید یا انتخاب کنید که فایل نهایی فشرده شده جایگزین فایل موجود شود.
با اینکار یک ماشین مجازی 6 گیگابایتی به 3 گیگ کاهش حجم یافت که قابل توجه است.
برای استفاده از اینترنت سیستم عامل مادر در ms virtual pc می‌شود از منوی edit ، گزینه setting و انتخاب networking در صفحه ظاهر شده، تنظیم اولین adapter شبکه را بر روی shared networking NAT قرار داد و همه چیز به خوبی کار خواهد کرد. (البته برای استفاده از اینترنت در vmware باید روی کانکشن اینترنت خود در سیستم عامل مادر کلیک راست کرد و سپس انتخاب گزینه advanced و فعال سازی internet connection sharing بر روی کارت شبکه مجازی نصب شده آن ضروری خواهد بود)
امروز بعد از چندین سال، شاید بعد از 5 سال، ویندوز 7 نسخه Home Premium را به Windows 10 Home ارتقاء دادم. واقعا این روزها دیگر ویندوز 7 در انجام کارها یاری نمی‌کرد و بصورت مداوم خطای صفحه‌ی آبی را نمایش می‌داد. ولی در حین گشت و گذار وب بودم که بصورت اتفاقی به این لینک برخوردم. بعد از مطالعه‌ی لینک و مراجعه به لینک اصلی متوجه شدم مایکروسافت این امکان را به کاربران نسخه اصلی ویندوزهای قبلی داده است که بتوانند بصورت رایگان ویندوزشان را به ویندوزی معادل، بشرح جدول زیر ارتقا دهند و خوشبختانه بدون کمترین زحمت و مشقتی توانستم یک نسخه‌ی پاک و به روز را با IP ایرانی از سایت مایکروسافت بشرح زیر دریافت کنم و تجربه‌ی جدیدی داشته باشم:
ابتدا باید فایل Media Creation Tool نسخه‌ی 64بیتی را دانلود کنید. بوسیله‌ی این نرم افزار می‌توانید نسخه‌ی ISO یا نسخه‌ی برخط و آنلاین را دریافت کنید. بعد از دریافت فایل ISO، بوسیله‌ی یه نرم افزار مانند Rufus فایل ISO را می‌تونید به یک فلش Bootable تبدیل کنید؛ یا اینکه بر روی DVD رایت کنید. در صورتیکه قصد ارتقاء نسخه‌ی اصلی ویندوز فعلی خودتان را داشته باشید، نصاب Media Creation Tool از شما شماره‌ی سریال نرم افزار را درخواست نمی‌کند. در غیر اینصورت اگر قصد داشته باشید یک نصب از ابتدا (Clean Installation) را داشته باشید، باید شماره سریال معتبر محصول قبلی را جهت فعالسازی وارد نمایید. روال و فرآیند نصب که خیلی سهل و آسان است و نیازی به توضیح ندارد. ولی یک امکان عالی که به نسخه‌ی جدید ویندوز اضافه شدهاست، پشتیبانی از تقویم فارسی هست. همانطور که مایکروسافت وعده‌ی آن را داده بود:
این مورد یکی از مهم‌ترین تغییرات لااقل برای ما ایرانی‌ها است. بعبارت دیگر در هر جا که تاریخ میلادی وجود داشته باشد، به تاریخ شمسی تبدیل خواهد شد. به عنوان مثال امکان مرتب سازی بر اساس تاریخ شمسی بی نقص امکان پذیر است:
ابتدا باید فایل Media Creation Tool نسخه‌ی 64بیتی را دانلود کنید. بوسیله‌ی این نرم افزار می‌توانید نسخه‌ی ISO یا نسخه‌ی برخط و آنلاین را دریافت کنید. بعد از دریافت فایل ISO، بوسیله‌ی یه نرم افزار مانند Rufus فایل ISO را می‌تونید به یک فلش Bootable تبدیل کنید؛ یا اینکه بر روی DVD رایت کنید. در صورتیکه قصد ارتقاء نسخه‌ی اصلی ویندوز فعلی خودتان را داشته باشید، نصاب Media Creation Tool از شما شماره‌ی سریال نرم افزار را درخواست نمی‌کند. در غیر اینصورت اگر قصد داشته باشید یک نصب از ابتدا (Clean Installation) را داشته باشید، باید شماره سریال معتبر محصول قبلی را جهت فعالسازی وارد نمایید. روال و فرآیند نصب که خیلی سهل و آسان است و نیازی به توضیح ندارد. ولی یک امکان عالی که به نسخه‌ی جدید ویندوز اضافه شدهاست، پشتیبانی از تقویم فارسی هست. همانطور که مایکروسافت وعده‌ی آن را داده بود:
این مورد یکی از مهم‌ترین تغییرات لااقل برای ما ایرانی‌ها است. بعبارت دیگر در هر جا که تاریخ میلادی وجود داشته باشد، به تاریخ شمسی تبدیل خواهد شد. به عنوان مثال امکان مرتب سازی بر اساس تاریخ شمسی بی نقص امکان پذیر است:
و یا بعنوان مثال دیگر تاریخ خصیصه‌ها به فرمت تاریخ شمسی نمایش داده می‌شود.
و مانند سایر تقویم‌ها امکان سفارش نمودن آن وجود دارد.
در قسمت قبل، فرمهای template driven را بررسی کردیم. همانطور که مشاهده کردید، این نوع فرم‌ها، قابلیت‌های اعتبارسنجی پیشرفته‌ای را به همراه ندارند. برای فرم‌هایی که نیاز به اعتبارسنجی‌های سفارشی دارند، فرمهای model driven پیشنهاد می‌شوند که در این قسمت بررسی خواهند شد.
طراحی فرم ثبت نام کاربران در سایت با روش model driven
در این قسمت قصد داریم فرم ثبت نام کاربران را به همراه اعتبارسنجی‌های پیشرفته‌ای پیاده سازی کنیم. به همین منظور، ابتدا پوشه‌ی جدید App\users را به مثال سری جاری اضافه کنید و سپس سه فایل user.ts، signup-form.component.ts و signup-form.component.html را به آن اضافه نمائید.
فایل user.ts بیانگر مدل کاربران سایت است؛ با این محتوا:
قالب فرم یا signup-form.component.html، در حالت ابتدایی آن چنین شکل استانداردی را خواهد داشت و فاقد اعتبارسنجی خاصی است:
اکنون می‌خواهیم این فرم را به یک فرم AngularJS 2.0 ارتقاء دهیم. بنابراین نیاز است اشیاء Control و ControlGroup را ایجاد کنیم و اینبار نمی‌خواهیم AngularJS 2.0 مانند قسمت قبلی، به صورت خودکار (و ضمنی)، این اشیاء را برای ما ایجاد کند. می‌خواهیم آن‌ها را با کدنویسی (به صورت صریح) ایجاد کنیم تا بتوانیم بر روی آن‌ها کنترل بیشتری داشته باشیم.
بنابراین ابتدا کلاس کامپوننت این فرم را در فایل signup-form.component.ts به نحو ذیل تکمیل کنید:
و همچنین پیام‌های اعتبارسنجی اولیه را نیز به نحو زیر به فایل signup-form.component.html اضافه می‌کنیم:
توضیحات:
تفاوت مهم این فرم و اعتبارسنجی‌هایش با قسمت قبل، در ایجاد اشیاء Control و ControlGroup به صورت صریح است:
کلا‌س‌های Control، ControlGroup و Validators در ماژول angular/common@ تعریف شده‌اند. بنابراین import متناظری نیز به ابتدای فایل اضافه شدهاست:
یک نکته
اگر محل قرارگیری کلاسی را فراموش کردید، آن‌را در مستندات AngularJS 2.0 ذیل قسمت API Review جستجو کنید. نتیجه‌ی جستجو، به همراه نام ماژول کلاس‌ها نیز می‌باشد.
خاصیت عمومی form که با new ControlGroup تعریف شدهاست، حاوی تعاریف صریح کنترلهای موجود در فرم خواهد بود. در اینجا سازنده‌ی ControlGroup، یک شیء را می‌پذیرد که کلیدهای آن، همان نام کنترلهای تعریف شده‌ی در قالب فرم و مقدار هر کدام، یک Control جدید است که پارامتر اول آن یک مقدار پیش فرض و پارامتر دوم، اعتبارسنجی مرتبطی را تعریف می‌کند (این اعتبارسنجی معرفی شده، یک متد استاتیک در کلاس توکار Validators است).
بنابراین چون سه المان ورودی، در فرم جاری تعریف شده‌اند، سه کلید جدید هم نام نیز در پارامتر ورودی ControlGroup ذکر گردیده‌اند.
اکنون که خاصیت عمومی form، در کلاس کامپوننت فوق تعریف شد، آن‌را در قالب فرم، به ngFormModel بایند می‌کنیم:
به این ترتیب به AngularJS 2.0 اعلام می‌کنیم که ControlGroup و Controlهای آن‌را به صورت صریح ایجاد کرده‌ایم و بجای وهله‌‌های پیش فرض خود، از خاصیت عمومی form کلاس کامپوننت، این مقادیر را تامین کن.
مراحل بعد آن، با مراحلی که در قسمت قبل بررسی کردیم، تفاوتی ندارند:
الف) در اینجا به هر المان موجود، یک ngControl نسبت داده شدهاست تا هر المان را تبدیل به یک کنترل AngularJS2 2.0 کند.
ب) به هر المان، یک متغیر محلی شروع شده با # نسبت داده شدهاست تا با اتصال آن به ngForm بتوان به ngControl تعریف شده دسترسی پیدا کرد.
البته اکنون می‌توان از خاصیت form متصل به ngFormModel نیز بجای تعریف این متغیر محلی، به نحو ذیل استفاده کرد:
ج) از این متغیر محلی جهت نمایش یا عدم نمایش پیام‌های خطای اعتبارسنجی، در ngIfهای تعریف شده، استفاده شدهاست.
د) و در آخر متد onSumbit موجود در کلاس کامپوننت را به رخداد ngSubmit متصل کرده‌ایم. همانطور که ملاحظه می‌کنید اینبار دیگر پارامتری را به آن ارسال نکرده‌ایم. از این جهت که خاصیت form موجود در سطح کلاس، اطلاعات کاملی را از اشیاء موجود در آن دارد و در متد onSubmit کلاس، به آن دسترسی داریم.
this.form.value حاوی یک شیء است که تمام مقادیر پر شده‌ی فرم را به همراه دارد.
بنابراین تا اینجا تنها تفاوت فرم جدید تعریف شده با قسمت قبل، تعریف صریح ControlGroup و کنترلهای آن در کلاس کامپوننت و اتصال آن به ngFormModel است. به این نوع فرم‌ها، فرمهای model driven هم می‌گویند.
نمایش فرم افزودن کاربران توسط سیستم Routing
با نحوه‌ی تعریف مسیریابی‌ها در قسمت نهم آشنا شدیم. برای نمایش فرم افزودن کاربران، می‌توان تغییرات ذیل را به فایل app.component.ts اعمال کرد:
ابتدا به RouteConfig، مسیریابی کامپوننت فرم افزودن کاربران، اضافه شدهاست. سپس ماژول این کلاس در ابتدای فایل import شده و در آخر routerLink آن به قالب سایت و منوی بالای سایت اضافه شدهاست.
معرفی کلاس FormBuilder
روش دیگری نیز برای ساخت ControlGroup و کنترلهای آن با استفاده از کلاس و سرویس فرم ساز توکار AngularJS 2.0 وجود دارد:
کلاس و سرویس FormBuilder نیز در ماژول angular/common@ قرار دارد. برای استفاده‌ی از آن، آن‌را در سازنده‌ی کلاس تزریق کرده و سپس از متد group آن استفاده می‌کنیم. نحوه‌ی تعریف کلی اعضای آن با اعضای ControlGroup یکی است؛ با این تفاوت که اینبار بجای ذکر new Control، یک آرایه تعریف می‌شود که دقیقا اعضای آن، همان پارامترهای شیء کنترل هستند. این روش در کل خلاصه‌تر است و در آن تعریف چندین گروه مختلف، ساده‌تر می‌باشد. همچنین با روش تزریق وابستگی‌های بکار رفته‌ی در این فریم ورک نیز سازگاری بیشتری دارد.
پیاده سازی اعتبارسنجی سفارشی
فرض کنید می‌خواهیم ورود نام کاربر‌های دارای فاصله را غیر معتبر اعلام کنیم. برای این منظور فایل جدید usernameValidators.ts را به پوشه‌ی app\users اضافه کنید؛ با این محتوا:
کلاس UsernameValidators می‌تواند شامل تمام اعتبارسنجی‌های سفارشی خاصیت نام کاربری باشد. به همین جهت نام آن جمع است و به s ختم شدهاست.
هر متد پیاده سازی کننده‌ی یک اعتبار سنجی سفارشی در این کلاس، استاتیک تعریف می‌شود؛ با نام دلخواهی که مدنظر است.
پارامتر ورودی این متدهای استاتیک، یک وهله از شیء کنترل است که توسط آن می‌توان برای مثال به خاصیت value آن دسترسی یافت و بر این اساس منطق اعتبارسنجی خود را پیاده سازی نمود. به همین جهت import آن نیز به ابتدای فایل جاری اضافه شدهاست.
خروجی این متد دو حالت دارد:
الف) اگر null باشد، یعنی اعتبارسنجی موفقیت آمیز بوده‌است.
ب) اگر اعتبارسنجی با شکست مواجه شود، خروجی این متد یک شیء خواهد بود که کلید آن، نام اعتبارسنجی مدنظر است و مقدار این کلید، هر چیزی می‌تواند باشد؛ یک true و یا یک شیء دیگر که اطلاعات بیشتری را در مورد این شکست ارائه دهد.
برای مثال اگر اعتبارسنج توکار required با شکست مواجه شود، یک چنین شیءایی را بازگشت می‌دهد:
و یا اگر اعتبارسنج minlength باشکست مواجه شود، اطلاعات بیشتری را در قسمت مقدار این کلید بازگشتی، ارائه می‌دهد:
در کل اینکه چه چیزی را بازگشت دهید، بستگی به طراحی مدنظر شما دارد.
پس از پیاده سازی یک اعتبارسنجی سفارشی، برای استفاده‌ی از آن، ابتدا ماژول آن‌را به ابتدای ماژول signup-form.component.ts اضافه می‌کنیم:
پس از آن، شبیه به افزودن متد استاتیک توکار Validators.required، این متد جدید را به لیست اعتبارسنجی‌های خاصیت name اضافه می‌کنیم. از آنجائیکه پیشتر المان دوم این آرایه مقدار دهی شدهاست، برای ترکیب چندین اعتبارسنجی با هم، از متد Validators.compose که آرایه‌ای از متدهای اعتبارسنجی را قبول می‌کند، کمک خواهیم گرفت:
و مرحله‌ی آخر، نمایش یک پیام اعتبارسنجی مناسب و متناظر با متد cannotContainSpace است. برای این منظور فایل signup-form.component.html را گشوده و تغییرات ذیل را اعمال کنید:
همانطور که در قسمت قبل نیز عنوان شد، چون اکنون به یک المان، بیش از یک اعتبارسنجی اعمال شدهاست، استفاده از خاصیت valid، بیش از اندازه عمومی بوده و باید از خاصیت errors استفاده کرد. به همین جهت این دو اعتبارسنجی را در یک div محصور کننده قرار می‌دهیم و در صورت وجود خطایی، خاصیت name.errors، دیگر نال نبوده و دو برچسب قرار گرفته‌ی در آن بر اساس شرط‌های ngIf آن، پردازش خواهند شد.
نام خاصیت بازگشت داده شده‌ی در اعتبارسنجی سفارشی، به عنوان یک خاصیت جدید شیء errors قابل استفاده است؛ مانند name.errors.cannotContainSpace.
به عنوان تمرین ماژول جدید emailValidators.ts را افزوده و سپس اعتبارسنجی سفارشی بررسی معتبر بودن ایمیل وارد شده را تعریف کنید:
در ادامه آن‌را به لیست formBuilder.group افزوده و همچنین پیام اعتبارسنجی ویژه‌ای را نیز به قالب فرم اضافه کنید (کدهای کامل آن، در فایل zip انتهای بحث موجود است).
یک نکته
اگر نیاز است از regular expressions مانند مثال فوق استفاده شود، می‌توان از متد توکار Validators.pattern نیز استفاده کرد و نیازی به تعریف یک متد جداگانه برای آن وجود ندارد؛ مگر اینکه نیاز به بازگشت شیء خطای کاملتری با خواص بیشتری وجود داشته باشد.
اعتبارسنجی async یا اعتبارسنجی از راه دور (remote validation)
یک سری از اعتبارسنجی‌ها را در سمت کلاینت می‌توان تکمیل کرد؛ مانند بررسی معتبر بودن فرمت ایمیل وارده. اما تعدادی دیگر، نیاز به اطلاعاتی از سمت سرور دارند. برای مثال آیا نام کاربری در حال ثبت، تکراری است یا خیر؟ این نوع اعتبارسنجی‌ها در رده‌ی async validation قرار می‌گیرند.
سازنده‌ی شیء Control در AngularJS 2.0 که در مثال‌های بالا نیز مورد استفاده قرار گرفت، پارامتر اختیاری سومی را نیز دارد که یک AsyncValidatorFn را قبول می‌کند:
پیاده سازی async validators، بسیار شبیه به سایر اعتبارسنج‌ها هستند. اما از آنجائیکه نیاز به کار با سرور را دارند، استاتیک تعریف کردن آن‌ها، سبب قطع شدن دسترسی آن‌ها از context کلاس جاری شده و امکان تزریق وابستگی‌ها را از دست خواهیم داد. برای مثال دیگر نمی‌توان به سادگی، سرویس دریافت اطلاعات کاربران را در اینجا تزریق کرد. یک راه حل رفع این مشکل، تعریف همان متد اعتبارسنج در کلاس کامپوننت فرم است:
و سپس فراخوانی آن به صورت ذیل، به عنوان سومین عنصر آرایه‌ی تعریف شده:
در اینجا با استفاده از arrow functions، امکان دسترسی به این متد تعریف شده‌ی در سطح کلاس، که استاتیک هم نیست، وجود خواهد داشت. به این ترتیب دیگر context کلاس را از دست نداده‌ایم و اینبار می‌توان به this._userService، که آن‌را در ادامه تکمیل خواهیم کرد، بدون مشکلی دسترسی یافت.
امضای متد nameShouldBeUnique تفاوتی با سایر متدهای اعتبارسنج نداشته و پارامتر ورودی آن، همان کنترل است که توسط آن می‌توان به مقدار وارد شده‌ی توسط کاربر دسترسی یافت. اما تفاوت اصلی آن در اینجا است که این متد باید یک شیء Promise را بازگشت دهد. یک Promise، بیانگر نتیجه‌ی یک عملیات async است. در اینجا دو حالت resolve و error را باید پیاده سازی کرد. در حالت error، یعنی عملیات async صورت گرفته با شکست مواجه شدهاست و در حالت resolve، یعنی عملیات تکمیل شده و اکنون می‌خواهیم نتیجه‌ی نهایی را بازگشت دهیم. نتیجه نهایی بازگشت داده شده‌ی در اینجا، همانند سایر validators است و اگر نال باشد، یعنی اعتبارسنجی موفقیت آمیز بوده و اگر یک شیء را بازگشت دهیم، یعنی اعتبارسنجی با شکست مواجه شدهاست.
این Promise، از یک سرویس تعریف شده‌ی در فایل جدید user.service.ts استفاده می‌کند:
با نحوه‌ی تعریف سرویس‌ها و همچنین کار با سرور و دریافت اطلاعات، در قسمت‌های قبلی بیشتر آشنا شدیم. در اینجا یک درخواست get، به آدرس home/checkuser سرور، ارسال می‌شود. سپس نتیجه‌ی آن در قالب اینترفیس IResult بازگشت داده خواهد شد. این اینترفیس را در فایل result.ts به صورت ذیل تعریف کرده‌ایم:
کدهای سمت سرور برنامه که کار بررسی یکتا بودن نام کاربری را انجام می‌دهند، به صورت ذیل در فایل Controllers\HomeController.cs تعریف شده‌اند:
در اینجا اگر نام کاربری وارد شده مساوی Vahid بود، یک شیء anonymous، مطابق امضای اینترفیس IResult سمت کاربر (همان فایل result.ts عنوان شده) بازگشت داده می‌شود.
بنابراین تا اینجا مسیر سمت سرور home/checkuser تکمیل شدهاست. این مسیر توسط سرویس کاربر صدا زده شده و اگر نام کاربری وارد شده موجود باشد، نتیجه‌ای را مطابق امضای قرارداد IResult سفارشی ما بازگشت می‌دهد.
پس از آن مجددا به فایل signup-form.component.ts مراجعه کرده و سرویس جدید UserService را به سازنده‌ی آن تزریق کرده‌ایم. همچنین قسمت providers این کامپوننت را هم جهت تکمیل اطلاعات تزریق کننده‌ی توکار AngularJS 2.0 مقدار دهی کرده‌ایم. البته همانطور که در مبحث تزریق وابستگی‌ها نیز عنوان شد، اگر این سرویس قرار نیست در کلاس دیگری استفاده شود، نیازی نیست تا آن‌را در بالاترین سطح ممکن و در فایل app.component.ts ثبت و معرفی کرد:
پس از ترزیق وابستگی private _userService: UserService، اکنون این سرویس به سادگی و به حالت متداولی در متد nameShouldBeUnique(control: Control) قابل دسترسی خواهد بود و از آن می‌توان جهت اعتبارسنجی‌های غیرهمزمان استفاده کرد.
اکنون که کدهای فعال سازی اعتبارسنجی از راه دور ما تکمیل شدهاست، به فایل signup-form.component.html مراجعه کرده و پیام مناسبی را نمایش خواهیم داد:
در ادامه اگر برنامه را اجرا کنید، با ورود نام کاربری Vahid، یک چنین پیام خطایی، مشاهده خواهد شد:
نمایش پیام loading در حین انجام اعتبارسنجی از راه دور
شاید بد نباشد که در حین انجام عملیات اعتبارسنجی از راه دور و ارسال درخواستی به سرور و بازگشت نتیجه‌ی آن، یک پیام loading را نیز نمایش داد. برای انجام اینکار نیاز است تغییرات ذیل را به فایل signup-form.component.html اضافه کنیم:
در اینجا یک div جدید را ذیل المان ورود نام کاربری اضافه کرده‌ایم. همچنین نحوه‌ی نمایش آن‌را با دسترسی به متغیر name# و کنترل منتسب، به آن مدیریت می‌کنیم. اگر عملیات async ایی بر روی این کنترل در حال اجرا باشد، Promise تعریف شده، وضعیت pending را بازگشت می‌دهد. به همین جهت می‌توان از این خاصیت، جهت نمایش دادن یا مخفی کردن عبارت و یا تصویری استفاده کرد.
اعتبارسنجی ترکیبی در حین submit یک فرم
فرض کنید می‌خواهید منطقی را که حاصل اعتبارسنجی تمام فیلدهای فرم است (و نه هر کدام به تنهایی)، در حین submit آن اعمال کنید. برای مثال آیا ترکیب نام کاربری و کلمه‌ی عبور شخصی در حین login معتبر است یا خیر؟ در این حالت پس از بررسی‌های لازم در متد onSubmit، می‌توان با استفاده از متد find شیء form، به یکی از کنترلهای فرم دسترسی یافت و سپس با استفاده از متد setErrors، خطای اعتبارسنجی سفارشی را به آن اضافه کرد:
سپس در سمت قالب این کامپوننت، نحوه‌ی نمایش این اعتبارسنجی سفارشی، همانند قبل است:
اتصال المان‌های فرم به مدلی جهت ارسال به سرور
اکنون که دسترسی به خاصیت this.form را داریم و این خاصیت توسط [ngFormModel] به تمام اشیاء تعریف شده‌ی در فرم و تغییرات آن‌ها دسترسی دارد، می‌توان از آن برای دسترسی به شیءایی که حاوی مدل فرم است، استفاده کرد. برای نمونه در مثال فوق، خاصیت value آن، چنین خروجی را دارد:
بنابراین برای ارسال اطلاعات این فرم به سرور، تنها کافی است این شیء را ارسال کنیم. به همین جهت در فایل user.service.ts، به کلاس سرویس کاربران، متد addUser را اضافه می‌کنیم:
کدهای سمت سرور آن در فایل Controllers\HomeController.cs نیز چنین شکلی را می‌توانند داشته باشند:
و پس از آن کدهای متد onSubmit فایل signup-form.component.ts برای ارسال این شیء به صورت ذیل خواهند بود:
کدهای کامل این قسمت را از اینجا می‌توانید دریافت کنید: (این کدها مطابق نگارش RC 1 هستند)
MVC5Angular2.part11.zip
خلاصه‌ی بحث
برای اینکه بتوان کنترل بیشتری را بر روی المان‌های فرم داشت، ابتدا سرویس FormBuilder را در سازنده‌ی کلاس کامپوننت فرم تزریق می‌کنیم. سپس با استفاده از متد group آن، المان‌های فرم را به صورت کلیدهای شیء پارامتر آن تعریف می‌کنیم. در اینجا می‌توان اعتبارسنجی‌های توکار AngularJS 2.0 را که در کلاس پایه‌ی Validators مانند Validators.required وجود دارند، تعریف کرد. با استفاده از متد compose آن‌ها را ترکیب نمود و یا پارامتر سومی را جهت اعتبارسنجی‌های async اضافه نمود. در این حالت شیء form تعریف شده به صورت [ngFormModel] به قالب فرم متصل می‌شود و از تغییرات آن آگاه خواهد شد.
طراحی فرم ثبت نام کاربران در سایت با روش model driven
در این قسمت قصد داریم فرم ثبت نام کاربران را به همراه اعتبارسنجی‌های پیشرفته‌ای پیاده سازی کنیم. به همین منظور، ابتدا پوشه‌ی جدید App\users را به مثال سری جاری اضافه کنید و سپس سه فایل user.ts، signup-form.component.ts و signup-form.component.html را به آن اضافه نمائید.
فایل user.ts بیانگر مدل کاربران سایت است؛ با این محتوا:
export interface IUser {
id: number;
name: string;
email: string;
password: string;
} قالب فرم یا signup-form.component.html، در حالت ابتدایی آن چنین شکل استانداردی را خواهد داشت و فاقد اعتبارسنجی خاصی است:
<form> <div class="form-group"> <label form="name">Username</label> <input id="name" type="text" class="form-control" /> </div> <div class="form-group"> <label form="email">Email</label> <input id="email" type="text" class="form-control" /> </div> <div class="form-group"> <label form="password">Password</label> <input id="password" type="password" class="form-control" /> </div> <button class="btn btn-primary" type="submit">Submit</button> </form>
بنابراین ابتدا کلاس کامپوننت این فرم را در فایل signup-form.component.ts به نحو ذیل تکمیل کنید:
import { Component } from '@angular/core';
import { Control, ControlGroup, Validators } from '@angular/common';
@Component({
selector: 'signup-form',
templateUrl: 'app/users/signup-form.component.html'
})
export class SignupFormComponent {
form = new ControlGroup({
name: new Control('', Validators.required),
email: new Control('', Validators.required),
password: new Control('', Validators.required)
});
onSubmit(): void {
console.log(this.form.value);
}
} <form [ngFormModel]="form" (ngSubmit)="onSubmit()"> <div class="form-group"> <label form="name">Username</label> <input id="name" type="text" class="form-control" ngControl="name"/> <label class="text-danger" *ngIf="!form.controls['name'].valid"> Username is required. </label> </div> <div class="form-group"> <label form="email">Email</label> <input id="email" type="text" class="form-control" ngControl="email" #email="ngForm"/> <label class="text-danger" *ngIf="email.touched && !email.valid"> Email is required. </label> </div> <div class="form-group"> <label form="password">Password</label> <input id="password" type="password" class="form-control" ngControl="password" #password="ngForm"/> <label class="text-danger" *ngIf="password.touched && !password.valid"> Password is required. </label> </div> <button class="btn btn-primary" type="submit">Submit</button> </form>
تفاوت مهم این فرم و اعتبارسنجی‌هایش با قسمت قبل، در ایجاد اشیاء Control و ControlGroup به صورت صریح است:
form = new ControlGroup({
name: new Control('', Validators.required),
email: new Control('', Validators.required),
password: new Control('', Validators.required)
}); import { Control, ControlGroup, Validators } from '@angular/common'; یک نکته
اگر محل قرارگیری کلاسی را فراموش کردید، آن‌را در مستندات AngularJS 2.0 ذیل قسمت API Review جستجو کنید. نتیجه‌ی جستجو، به همراه نام ماژول کلاس‌ها نیز می‌باشد.
خاصیت عمومی form که با new ControlGroup تعریف شدهاست، حاوی تعاریف صریح کنترلهای موجود در فرم خواهد بود. در اینجا سازنده‌ی ControlGroup، یک شیء را می‌پذیرد که کلیدهای آن، همان نام کنترلهای تعریف شده‌ی در قالب فرم و مقدار هر کدام، یک Control جدید است که پارامتر اول آن یک مقدار پیش فرض و پارامتر دوم، اعتبارسنجی مرتبطی را تعریف می‌کند (این اعتبارسنجی معرفی شده، یک متد استاتیک در کلاس توکار Validators است).
بنابراین چون سه المان ورودی، در فرم جاری تعریف شده‌اند، سه کلید جدید هم نام نیز در پارامتر ورودی ControlGroup ذکر گردیده‌اند.
اکنون که خاصیت عمومی form، در کلاس کامپوننت فوق تعریف شد، آن‌را در قالب فرم، به ngFormModel بایند می‌کنیم:
<form [ngFormModel]="form" (ngSubmit)="onSubmit()">
مراحل بعد آن، با مراحلی که در قسمت قبل بررسی کردیم، تفاوتی ندارند:
الف) در اینجا به هر المان موجود، یک ngControl نسبت داده شدهاست تا هر المان را تبدیل به یک کنترل AngularJS2 2.0 کند.
ب) به هر المان، یک متغیر محلی شروع شده با # نسبت داده شدهاست تا با اتصال آن به ngForm بتوان به ngControl تعریف شده دسترسی پیدا کرد.
البته اکنون می‌توان از خاصیت form متصل به ngFormModel نیز بجای تعریف این متغیر محلی، به نحو ذیل استفاده کرد:
<label class="text-danger" *ngIf="!form.controls['name'].valid">
د) و در آخر متد onSumbit موجود در کلاس کامپوننت را به رخداد ngSubmit متصل کرده‌ایم. همانطور که ملاحظه می‌کنید اینبار دیگر پارامتری را به آن ارسال نکرده‌ایم. از این جهت که خاصیت form موجود در سطح کلاس، اطلاعات کاملی را از اشیاء موجود در آن دارد و در متد onSubmit کلاس، به آن دسترسی داریم.
onSubmit(): void {
console.log(this.form.value);
} بنابراین تا اینجا تنها تفاوت فرم جدید تعریف شده با قسمت قبل، تعریف صریح ControlGroup و کنترلهای آن در کلاس کامپوننت و اتصال آن به ngFormModel است. به این نوع فرم‌ها، فرمهای model driven هم می‌گویند.
نمایش فرم افزودن کاربران توسط سیستم Routing
با نحوه‌ی تعریف مسیریابی‌ها در قسمت نهم آشنا شدیم. برای نمایش فرم افزودن کاربران، می‌توان تغییرات ذیل را به فایل app.component.ts اعمال کرد:
//same as before...
import { SignupFormComponent } from './users/signup-form.component';
@Component({
//same as before…
template: `
//same as before…
<li><a [routerLink]="['AddUser']">Add User</a></li>
//same as before…
`,
//same as before…
})
@RouteConfig([
//same as before…
{ path: '/adduser', name: 'AddUser', component: SignupFormComponent }
])
//same as before... معرفی کلاس FormBuilder
روش دیگری نیز برای ساخت ControlGroup و کنترلهای آن با استفاده از کلاس و سرویس فرم ساز توکار AngularJS 2.0 وجود دارد:
import { Control, ControlGroup, Validators, FormBuilder } from '@angular/common';
form: ControlGroup;
constructor(formBuilder: FormBuilder) {
this.form = formBuilder.group({
name: ['', Validators.required],
email: ['', Validators.required],
password: ['', Validators.required]
});
} پیاده سازی اعتبارسنجی سفارشی
فرض کنید می‌خواهیم ورود نام کاربر‌های دارای فاصله را غیر معتبر اعلام کنیم. برای این منظور فایل جدید usernameValidators.ts را به پوشه‌ی app\users اضافه کنید؛ با این محتوا:
import { Control } from '@angular/common';
export class UsernameValidators {
static cannotContainSpace(control: Control) {
if (control.value.indexOf(' ') >= 0) {
return { cannotContainSpace: true };
}
return null;
}
} هر متد پیاده سازی کننده‌ی یک اعتبار سنجی سفارشی در این کلاس، استاتیک تعریف می‌شود؛ با نام دلخواهی که مدنظر است.
پارامتر ورودی این متدهای استاتیک، یک وهله از شیء کنترل است که توسط آن می‌توان برای مثال به خاصیت value آن دسترسی یافت و بر این اساس منطق اعتبارسنجی خود را پیاده سازی نمود. به همین جهت import آن نیز به ابتدای فایل جاری اضافه شدهاست.
خروجی این متد دو حالت دارد:
الف) اگر null باشد، یعنی اعتبارسنجی موفقیت آمیز بوده‌است.
ب) اگر اعتبارسنجی با شکست مواجه شود، خروجی این متد یک شیء خواهد بود که کلید آن، نام اعتبارسنجی مدنظر است و مقدار این کلید، هر چیزی می‌تواند باشد؛ یک true و یا یک شیء دیگر که اطلاعات بیشتری را در مورد این شکست ارائه دهد.
برای مثال اگر اعتبارسنج توکار required با شکست مواجه شود، یک چنین شیءایی را بازگشت می‌دهد:
{ required:true } {
minlength : {
requiredLength : 3,
actualLength : 1
}
} پس از پیاده سازی یک اعتبارسنجی سفارشی، برای استفاده‌ی از آن، ابتدا ماژول آن‌را به ابتدای ماژول signup-form.component.ts اضافه می‌کنیم:
import { UsernameValidators } from './usernameValidators'; name: ['', Validators.compose([Validators.required, UsernameValidators.cannotContainSpace])],
و مرحله‌ی آخر، نمایش یک پیام اعتبارسنجی مناسب و متناظر با متد cannotContainSpace است. برای این منظور فایل signup-form.component.html را گشوده و تغییرات ذیل را اعمال کنید:
<div class="form-group"> <label form="name">Username</label> <input id="name" type="text" class="form-control" ngControl="name" #name="ngForm" /> <div *ngIf="name.touched && name.errors"> <label class="text-danger" *ngIf="name.errors.required"> Username is required. </label> <label class="text-danger" *ngIf="name.errors.cannotContainSpace"> Username can't contain space. </label> </div> </div>
نام خاصیت بازگشت داده شده‌ی در اعتبارسنجی سفارشی، به عنوان یک خاصیت جدید شیء errors قابل استفاده است؛ مانند name.errors.cannotContainSpace.
به عنوان تمرین ماژول جدید emailValidators.ts را افزوده و سپس اعتبارسنجی سفارشی بررسی معتبر بودن ایمیل وارد شده را تعریف کنید:
import {Control} from '@angular/common';
export class EmailValidators {
static email(control: Control) {
var regEx = /^(([^<>()\[\]\\.,;:\s@"]+(\.[^<>()\[\]\\.,;:\s@"]+)*)|(".+"))@((\[[0-9]{1,3}\.[0-9]{1,3}\.[0-9]{1,3}\.[0-9]{1,3}])|(([a-zA-Z\-0-9]+\.)+[a-zA-Z]{2,}))$/;
var valid = regEx.test(control.value);
return valid ? null : { email: true };
}
} یک نکته
اگر نیاز است از regular expressions مانند مثال فوق استفاده شود، می‌توان از متد توکار Validators.pattern نیز استفاده کرد و نیازی به تعریف یک متد جداگانه برای آن وجود ندارد؛ مگر اینکه نیاز به بازگشت شیء خطای کاملتری با خواص بیشتری وجود داشته باشد.
اعتبارسنجی async یا اعتبارسنجی از راه دور (remote validation)
یک سری از اعتبارسنجی‌ها را در سمت کلاینت می‌توان تکمیل کرد؛ مانند بررسی معتبر بودن فرمت ایمیل وارده. اما تعدادی دیگر، نیاز به اطلاعاتی از سمت سرور دارند. برای مثال آیا نام کاربری در حال ثبت، تکراری است یا خیر؟ این نوع اعتبارسنجی‌ها در رده‌ی async validation قرار می‌گیرند.
سازنده‌ی شیء Control در AngularJS 2.0 که در مثال‌های بالا نیز مورد استفاده قرار گرفت، پارامتر اختیاری سومی را نیز دارد که یک AsyncValidatorFn را قبول می‌کند:
control(value: Object, validator?: ValidatorFn, asyncValidator?: AsyncValidatorFn) : Control
nameShouldBeUnique(control: Control) {
let name: string = control.value;
return new Promise((resolve) => {
this._userService.isUserNameUnique(<IUser>{ "name": name }).subscribe(
(result: IResult) => {
resolve(
result.result ? null : { 'nameShouldBeUnique': true }
);
},
error => {
resolve(null);
}
);
});
} this.form = _formBuilder.group({
name: ['', Validators.compose([
Validators.required,
UsernameValidators.cannotContainSpace
]),
(control: Control) => this.nameShouldBeUnique(control)], امضای متد nameShouldBeUnique تفاوتی با سایر متدهای اعتبارسنج نداشته و پارامتر ورودی آن، همان کنترل است که توسط آن می‌توان به مقدار وارد شده‌ی توسط کاربر دسترسی یافت. اما تفاوت اصلی آن در اینجا است که این متد باید یک شیء Promise را بازگشت دهد. یک Promise، بیانگر نتیجه‌ی یک عملیات async است. در اینجا دو حالت resolve و error را باید پیاده سازی کرد. در حالت error، یعنی عملیات async صورت گرفته با شکست مواجه شدهاست و در حالت resolve، یعنی عملیات تکمیل شده و اکنون می‌خواهیم نتیجه‌ی نهایی را بازگشت دهیم. نتیجه نهایی بازگشت داده شده‌ی در اینجا، همانند سایر validators است و اگر نال باشد، یعنی اعتبارسنجی موفقیت آمیز بوده و اگر یک شیء را بازگشت دهیم، یعنی اعتبارسنجی با شکست مواجه شدهاست.
این Promise، از یک سرویس تعریف شده‌ی در فایل جدید user.service.ts استفاده می‌کند:
import { Injectable } from '@angular/core';
import { Http, Response } from '@angular/http';
import { Observable } from 'rxjs/Observable';
import { Headers, RequestOptions } from '@angular/http';
import { IUser } from './user';
import { IResult } from './result';
@Injectable()
export class UserService {
private _checkUserUrl = '/home/checkUser';
constructor(private _http: Http) { }
private handleError(error: Response) {
console.error(error);
return Observable.throw(error.json().error || 'Server error');
}
isUserNameUnique(user: IUser): Observable<IResult> {
let headers = new Headers({ 'Content-Type': 'application/json' }); // for ASP.NET MVC
let options = new RequestOptions({ headers: headers });
return this._http.post(this._checkUserUrl, JSON.stringify(user), options)
.map((response: Response) => <IResult>response.json())
.do(data => console.log("User: " + JSON.stringify(data)))
.catch(this.handleError);
}
} export interface IResult {
result: boolean;
} کدهای سمت سرور برنامه که کار بررسی یکتا بودن نام کاربری را انجام می‌دهند، به صورت ذیل در فایل Controllers\HomeController.cs تعریف شده‌اند:
namespace MVC5Angular2.Controllers
{
public class HomeController : Controller
{
[HttpPost]
public ActionResult CheckUser(User user)
{
var isUnique = new { result = true };
if (user.Name?.Equals("Vahid", StringComparison.OrdinalIgnoreCase) ?? false)
{
isUnique = new { result = false };
}
return new ContentResult
{
Content = JsonConvert.SerializeObject(isUnique, new JsonSerializerSettings
{
ContractResolver = new CamelCasePropertyNamesContractResolver()
}),
ContentType = "application/json",
ContentEncoding = Encoding.UTF8
};
}
}
} بنابراین تا اینجا مسیر سمت سرور home/checkuser تکمیل شدهاست. این مسیر توسط سرویس کاربر صدا زده شده و اگر نام کاربری وارد شده موجود باشد، نتیجه‌ای را مطابق امضای قرارداد IResult سفارشی ما بازگشت می‌دهد.
پس از آن مجددا به فایل signup-form.component.ts مراجعه کرده و سرویس جدید UserService را به سازنده‌ی آن تزریق کرده‌ایم. همچنین قسمت providers این کامپوننت را هم جهت تکمیل اطلاعات تزریق کننده‌ی توکار AngularJS 2.0 مقدار دهی کرده‌ایم. البته همانطور که در مبحث تزریق وابستگی‌ها نیز عنوان شد، اگر این سرویس قرار نیست در کلاس دیگری استفاده شود، نیازی نیست تا آن‌را در بالاترین سطح ممکن و در فایل app.component.ts ثبت و معرفی کرد:
@Component({
selector: 'signup-form',
templateUrl: 'app/users/signup-form.component.html',
providers: [ UserService ]
})
export class SignupFormComponent {
constructor(private _formBuilder: FormBuilder, private _userService: UserService) { اکنون که کدهای فعال سازی اعتبارسنجی از راه دور ما تکمیل شدهاست، به فایل signup-form.component.html مراجعه کرده و پیام مناسبی را نمایش خواهیم داد:
<div *ngIf="name.touched && name.errors"> <label class="text-danger" *ngIf="name.errors.required"> Username is required. </label> <label class="text-danger" *ngIf="name.errors.cannotContainSpace"> Username can't contain space. </label> <label class="text-danger" *ngIf="name.errors.nameShouldBeUnique"> This username is already taken. </label> </div>
نمایش پیام loading در حین انجام اعتبارسنجی از راه دور
شاید بد نباشد که در حین انجام عملیات اعتبارسنجی از راه دور و ارسال درخواستی به سرور و بازگشت نتیجه‌ی آن، یک پیام loading را نیز نمایش داد. برای انجام اینکار نیاز است تغییرات ذیل را به فایل signup-form.component.html اضافه کنیم:
<input id="name" type="text" class="form-control" ngControl="name" #name="ngForm" /> <div *ngIf="name.control.pending"> Checking server, Please wait ... </div>
اعتبارسنجی ترکیبی در حین submit یک فرم
فرض کنید می‌خواهید منطقی را که حاصل اعتبارسنجی تمام فیلدهای فرم است (و نه هر کدام به تنهایی)، در حین submit آن اعمال کنید. برای مثال آیا ترکیب نام کاربری و کلمه‌ی عبور شخصی در حین login معتبر است یا خیر؟ در این حالت پس از بررسی‌های لازم در متد onSubmit، می‌توان با استفاده از متد find شیء form، به یکی از کنترلهای فرم دسترسی یافت و سپس با استفاده از متد setErrors، خطای اعتبارسنجی سفارشی را به آن اضافه کرد:
onSubmit(): void {
console.log(this.form.value);
this.form.find('name').setErrors({
invalidData : true
});
} <div *ngIf="name.touched && name.errors"> <label class="text-danger" *ngIf="name.errors.invalidData"> Check the inputs.... </label> </div>
اتصال المان‌های فرم به مدلی جهت ارسال به سرور
اکنون که دسترسی به خاصیت this.form را داریم و این خاصیت توسط [ngFormModel] به تمام اشیاء تعریف شده‌ی در فرم و تغییرات آن‌ها دسترسی دارد، می‌توان از آن برای دسترسی به شیءایی که حاوی مدل فرم است، استفاده کرد. برای نمونه در مثال فوق، خاصیت value آن، چنین خروجی را دارد:
{ name="VahidN", email="email@site.com", password="123"} import { Injectable } from '@angular/core';
import { Http, Response } from '@angular/http';
import { Observable } from 'rxjs/Observable';
import { Headers, RequestOptions } from '@angular/http';
import { IUser } from './user';
import { IResult } from './result';
@Injectable()
export class UserService {
private _addUserUrl = '/home/addUser';
constructor(private _http: Http) { }
private handleError(error: Response) {
console.error(error);
return Observable.throw(error.json().error || 'Server error');
}
addUser(user: IUser): Observable<IUser> {
let headers = new Headers({ 'Content-Type': 'application/json' }); // for ASP.NET MVC
let options = new RequestOptions({ headers: headers });
return this._http.post(this._addUserUrl, JSON.stringify(user), options)
.map((response: Response) => <IUser>response.json())
.do(data => console.log("User: " + JSON.stringify(data)))
.catch(this.handleError);
}
} [HttpPost]
public ActionResult AddUser(User user)
{
user.Id = 1; //todo: save user and get id from db
return new ContentResult
{
Content = JsonConvert.SerializeObject(user, new JsonSerializerSettings
{
ContractResolver = new CamelCasePropertyNamesContractResolver()
}),
ContentType = "application/json",
ContentEncoding = Encoding.UTF8
};
} onSubmit(): void {
console.log(this.form.value);
/*this.form.find('name').setErrors({
invalidData : true
});*/
this._userService.addUser(<IUser>this.form.value)
.subscribe((user: IUser) => {
console.log(`ID: ${user.id}`);
});
} 
کدهای کامل این قسمت را از اینجا می‌توانید دریافت کنید: (این کدها مطابق نگارش RC 1 هستند)
MVC5Angular2.part11.zip
خلاصه‌ی بحث
برای اینکه بتوان کنترل بیشتری را بر روی المان‌های فرم داشت، ابتدا سرویس FormBuilder را در سازنده‌ی کلاس کامپوننت فرم تزریق می‌کنیم. سپس با استفاده از متد group آن، المان‌های فرم را به صورت کلیدهای شیء پارامتر آن تعریف می‌کنیم. در اینجا می‌توان اعتبارسنجی‌های توکار AngularJS 2.0 را که در کلاس پایه‌ی Validators مانند Validators.required وجود دارند، تعریف کرد. با استفاده از متد compose آن‌ها را ترکیب نمود و یا پارامتر سومی را جهت اعتبارسنجی‌های async اضافه نمود. در این حالت شیء form تعریف شده به صورت [ngFormModel] به قالب فرم متصل می‌شود و از تغییرات آن آگاه خواهد شد.
معرفی کامپوننت Error Boundaries در Blazor 6x
شبیه به کامپوننت Alert ای که در اینجا ملاحظه می‌کنید و امکان دسترسی به آن توسط یک CascadingValue در سایر کامپوننت‌ها میسر شده، در Blazor 6x، کامپوننت جدید ErrorBoundary اضافه شدهاست که می‌توان همانند مثال فوق، آن‌را در بالاترین سطح ممکن در فایل MainLayout.razor، جهت محصور سازی Body به صورت زیر معرفی کرد:
<ErrorBoundary>
<ChildContent>
@Body
</ChildContent>
<ErrorContent>
<p>Whoa, sorry about that! While we fix this problem, buy some shirts!</p>
</ErrorContent>
</ErrorBoundary> روش دسترسی به اصل استثناء: قالب محتوای آن به صورت جنریک، یعنی <RenderFragment<Exception تعریف شدهاست. بنابراین می‌توان به اصل استثنای رخ داده به صورت زیر دسترسی یافت:
<ErrorContent Context="exception"> @exception </ErrorContent>
روش پاک کردن استثنای نمایش داده شده: اطلاعات نمایش داده شده چون در بالاترین سطح (در layout برنامه) رندر می‌شوند، تا زمانیکه مرورگر باز است به همان نحو باقی می‌مانند و تغییر نمی‌کنند. البته خود این کامپوننت به همراه خاصیت MaximumErrorCount است که به صورت پیش‌فرض به 100 تنظیم شدهاست و پس از وقوع 100 استثناء، ریست می‌شود. اگر می‌خواهید این ریست، پس از هدایت به صفحات دیگر صورت گیرد و در صفحه‌ی جدید، خطای صفحه‌ی قبلی را مشاهده نکنید، خودتان باید به صورت دستی آن‌را ریست کنید:
<ErrorBoundary @ref="errorBoundary">
@Body
</ErrorBoundary>
@code {
ErrorBoundary errorBoundary;
protected override void OnParametersSet()
{
// On each page navigation, reset any error state
errorBoundary?.Recover();
}
} پ.ن.
این کامپوننت جدید از امکان مشابهی در React ایده گرفته شدهاست.