C# 7 - Discards
علت وجود Discards در C# 7.0
گاهی از اوقات میخواهیم از مقادیر بازگشت داده شدهی توسط متدها، خصوصا آرگومانهای out، صرفنظر کنیم:
if (bool.TryParse("TRUE", out parsedValue)) { /* Do your stuff */ }
if (bool.TryParse("TRUE", out bool _)) { /* Do your stuff */ }
مکانهایی که میتوان از Discards در آنها استفاده کرد
پارامترهای از نوع out، یکی از مکانهایی هستند که میتوان از Discards برای معرفی آنها استفاده کرد. سایر کاربردهای آن شامل موارد ذیل میشوند:
-در تعاریف tuples برای صرفنظر کردن از پارامتری خاص (Value Tuple deconstructions)
var (arg1, _, _) = (1, 2, 3);
-در pattern matching برای صرفنظر کردن از نوعی خاص
// in pattern matching switch (input) { case int number: Add(number); break; case object[] _: // ignore break; }
- در پارامترهای delegates
// in delegate parameters var usersWithPosts = context.Users .Join(context.Posts, user => user.UserId, post => post.UserId, (user, _) => user);
واژهی کلیدی _
یک واژهی کلیدی زمینهای است
_ یک contextual keyword به حساب میآید؛ مانند var. به این معنا که اگر پیشتر در کدهای خود، یک متغیر محلی را به نام _ تعریف کرده باشید، با _ بکار رفتهی به صورت discard، تداخل نخواهد کرد:
bool _ = false, v = false; if (bool.TryParse("TRUE", out var _)) { /* Do your stuff */ v = _; }
قابلیت تعریف مجدد را دارد
در مثال
var (arg1, _, _) = (1, 2, 3);
لینکهای هفته اول دی
وبلاگها و سایتهای ایرانی
امنیت
ASP. Net
طراحی وب
PHP
- خبرهایی در مورد مایکروسافت و PHP
اسکیوال سرور
سی شارپ
عمومی دات نت
مسایل اجتماعی و انسانی برنامه نویسی
کتابهای رایگان جدید
متفرقه
- آهن بجای کروم! (یک برنامه نویس آلمانی قسمتهایی از مرورگر کروم را که در جهت جمع آوری اطلاعات برای گوگل بکار میرفته، حذف کرده و مرورگر دیگری به نام آهن را ارائه داده است!)
int[] numbers = new int[] {6, 5, 1, 9, 18, 5, 3, 21};
var coll1 = numbers.Take(2); var coll2 = numbers.Skip(2).Take(2); var coll3 = numbers.Skip(4).Take(2); var coll4 = numbers.Skip(6).Take(2);
static class LinqExtensions { public static IEnumerable<IEnumerable<T>> Split<T>(this IEnumerable<T> list, int parts) { int i = 0; var splits = from item in list group item by i++ % parts into part select part.AsEnumerable(); return splits; } }
List<int> numbers = new(); int counter = 0; Random rand = new(DateTime.Now.Millisecond); while(counter < 100) { numbers.Add(rand.Next(1, 1000)); counter++; }
IEnumerable<int[]> sublists = numbers.Chunk(8);
var avg=sublists.ElementAt(6).Average();
Html Encoding
Hello%20world%20,%20hi
<html>encoding</html>
<html>encoding</html>
کاراکتر | عبارت معادل | توضیحات |
> | > | |
< | < | |
" | " | |
' | ' | یا ;apos& به غیر از IE |
& | & |
- متد System.Security.SecurityElement.Escape: این متد بیشتر برای اعمال این انکدینگ در XML بهکار میرود. در این متد 5 کاراکتر اشاره شده در بالا به عبارات معادل انکد میشوند. البته برای کاراکتر ' از عبارت ;apos& استفاده میشود.
- متدهای موجود در System.Net.WebUtility: متدهای HtmlEncode و HtmlDecode موجود در این کلاس عملیات انکدینگ را انجام میدهند. این کلاس از داتنت 4 اضافه شده است.
- متدهای کلاس System.Web.HttpUtility: در این کلاس از متدهای موجود در کلاس System.Web.Util.HttpEncoder استفاده میشود. در پیادهسازی پیشفرض، متدهای این کلاس از متدهای موجود در کلاس WebUtility استفاده میکنند. البته میتوان با فراهم کردن یک Encoder سفارشی و تنظیم آن در فایل کانفیگ (خاصیت encoderType در قسمت HttpRuntime) این رفتار را تغییر داد. دلیل اصلی جابجایی مکان پیادهسازی این متدها از دات نت 4 به بعد نیز به همین دلیل است. (اطلاعات بیشتر ^ و ^).
- متدهای موجود در System.Web.HttpServerUtility: متدهای HtmlEncode و HtmlDecode موجود در این کلاس مستقیما از متدهای موجود در کلاس HttpUtility استفاده میکنند. خاصیت Server موجود در HttpContext یا در کلاس Page از نوع این کلاس است.
- متدهای موجود در کلاس System.Web.Security.AntiXss.AntiXssEncoder: این کلاس از دات نت 4.5 اضافه شده است. همانطور که از نام این کلاس بر میآید، از HttpEncoder مشتق شده است که در متدهای مرتبط با html encoding تغییراتی در آن اعمال شده است. متدهای این کلاس برای امنیت بیشتر به جای استفاده از Black List از یک White List استفاده میکنند.
public static unsafe void HtmlEncode(string value, TextWriter output) { int index = IndexOfHtmlEncodingChars(value, 0); if (index == -1) { output.Write(value); return; } int cch = value.Length - index; fixed (char* str = value) { char* pch = str; while (index-- > 0) { output.Write(*pch++); } while (cch-- > 0) { char ch = *pch++; if (ch <= '>') { switch (ch) { case '<': output.Write("<"); break; case '>': output.Write(">"); break; case '"': output.Write("""); break; case '\'': output.Write("'"); break; case '&': output.Write("&"); break; default: output.Write(ch); break; } } else if (ch >= 160 && ch < 256) { // The seemingly arbitrary 160 comes from RFC output.Write("&#"); output.Write(((int)ch).ToString(NumberFormatInfo.InvariantInfo)); output.Write(';'); } else { output.Write(ch); } } } } private static unsafe int IndexOfHtmlEncodingChars(string s, int startPos) { int cch = s.Length - startPos; fixed (char* str = s) { for (char* pch = &str[startPos]; cch > 0; pch++, cch--) { char ch = *pch; if (ch <= '>') { switch (ch) { case '<': case '>': case '"': case '\'': case '&': return s.Length - cch; } } else if (ch >= 160 && ch < 256) { return s.Length - cch; } } } return -1; }
<div id="log"></div> <script type="text/javascript"> var element = document.getElementById('log'); element.innerText = '<html> encoding </html>'; console.log(element.innerHTML); </script>
<html> encoding </html>
<div id="log"> </div> <script type="text/javascript"> var element = document.getElementById('log'); element.innerHTML = "<html> encoding </html>"; console.log(element.innerText); </script>
<html> encoding </html>
String.htmlEncode = function (s) { var el = document.createElement("div"); el.innerText = s || ''; return el.innerHTML; };
console.log(String.htmlEncode("<html>")); //result: <html>
String.prototype.htmlEncode = function () { var el = document.createElement("div"); el.innerText = this.toString(); return el.innerHTML; };
console.log("<html>".htmlEncode()); //result: <html>
String.htmlDecode = function (s) { var el = document.createElement("div"); el.innerHTML = s || ''; return el.innerText; };
String.prototype.htmlDecode = function () { var el = document.createElement("div"); el.innerHTML = this.toString(); return el.innerText; };
console.log(String.htmlDecode("<html>")); console.log("<html>".htmlDecode());
String.htmlEncode = function (s) { return $('<div/>').text(value).html(); }; String.prototype.htmlEncode = function () { return $('<div/>').text(this.toString()).html(); };
String.htmlDecode = function (s) { return $('<div/>').html(s).text(); }; String.prototype.htmlDecode = function () { return $('<div/>').html(this.toString()).text(); };
var value = "a \n b";
String.htmlEncode = function (s) { var el = document.createElement("div"); var txt = document.createTextNode(s); el.appendChild(txt); return el.innerHTML; };
String.htmlDecode(String.htmlEncode(myString)) === myString;
var myString = "<HTML>"; String.htmlDecode(String.htmlEncode(myString)) === myString; // result: true // -------------------------------------------------------------------------- myString = "<اچ تی ام ال>"; String.htmlDecode(String.htmlEncode(myString)) === myString; // result: true
myString = "a \r b"; String.htmlDecode(String.htmlEncode(myString)) === myString; // result: false
console.log(escape(String.htmlDecode('\r'))); // result: %0A : it is url encode of character '\n' console.log(escape(String.htmlDecode('\n'))); // result: %0A console.log(escape(String.htmlDecode('\r\n'))); // result: %0A
var el = document.createElement('div'); el.innerText = '\r'; console.log(escape(el.innerText)); // result: %0A el.innerHTML = '\r'; console.log(escape(el.innerHTML)); // result: %0A console.log(escape('\r')); // result: %0D
String.htmlEncode = function (text) { text = text || ''; var encoded = ''; for (var i = 0; i < text.length; i++) { var c = text[i]; switch (c) { case '<': encoded += '<'; break; case '>': encoded += '>'; break; case '&': encoded += '&'; break; case '"': encoded += '"'; break; case "'": encoded += '''; break; default: // the upper limit can be removed to support more chars... var code = c.charCodeAt(); if (code >= 160 & code < 256) encoded += '&#' + code + ';'; else encoded += c; } } return encoded; };
function escapeHTML() { return this.replace(/&/g, '&').replace(/</g, '<').replace(/>/g, '>'); } function unescapeHTML() { return this.stripTags().replace(/</g, '<').replace(/>/g, '>').replace(/&/g, '&'); }
var andExp = /&/g, htmlExp = [/(<|>|")/g, /(<|>|')/g, /(<|>|'|")/g], htmlCharMap = { '<': '<', '>': '>', "'": ''', '"': '"' }, htmlReplace = function (all, $1) { return htmlCharMap[$1]; }; $.extend({ // convert special html characters htmlspecialchars: function (string, quot) { return string.replace(andExp, '&').replace(htmlExp[quot || 0], htmlReplace); } });
$.htmlspecialchars("<div>");
this.escapeHTML = function (s) { this.str = this.s(s) .split('&').join('&') .split('<').join('<') .split('>').join('>'); return this; }; this.unescapeHTML = function (s) { this.str = this.stripTags(this.s(s)).str.replace(/&/g, '&').replace(/</g, '<').replace(/>/g, '>'); return this; };
- نصب آسان با استفاده از Nuget
- بدون نیاز به هیچگونه وب سرویس و یا دانش پیاده سازی سیستمهای پرداخت آنلاین
- پشتیبانی از درگاههای: ملت، ملی (سداد)، پارسیان، پاسارگاد، ایران کیش و سامان
- انجام پرداخت، فقط با نوشتن ۳ خط کد
- طراحی کاملا یکپارچه برای انجام عملیات پرداخت با تمامی بانکها
- رعایت نکات امنیتی پرداخت آنلاین
- درگاه مجازی، برای شبیه سازی عملیات پرداخت
- امکان استفاده از پروکسی برای سرورهای خارج از ایران در صورت نیاز
- استفاده از تکنولوژیهای مدرن و استاندارد
- قابل نصب بر روی پروژههای: ASP.NET Core, ASP.NET MVC, ASP.NET WebForms
- ASP.NET WebForms
- ASP.NET MVC
- ASP.NET CORE
- درخواست پرداخت
- تایید پرداخت
- بازگرداندن مبلغ پرداخت شده
- درگاهها
- HttpContext
- پایگاه داده
- پیامها
- ایجاد یک صورتحساب پرداخت با استفاده از InvoiceBuilder
- درگاه مجازی پرداخت
- استفاده از پروکسی
- توکن پرداخت
- تزریق وابستگی
- Logging
Install-Package Parbad.Owin
Install-Package Parbad.Mvc5
Install-Package Parbad.AspNetCore
dotnet add package Parbad.AspNetCore
معرفی قالبهای جدید شروع پروژههای Blazor در دات نت 8
پس از نصب SDK دات نت 8، دیگر خبری از قالبهای قدیمی پروژههای blazor server و blazor wasm نیست! در اینجا در ابتدا باید مشخص کرد که سطح تعاملی برنامه در چه حدی است. در ادامه 4 روش شروع پروژههای Blazor 8x را مشاهده میکنید که توسط پرچم interactivity--، نوع رندر برنامه در آنها مشخص شدهاست:
اجرای قسمتهای تعاملی برنامه بر روی سرور:
dotnet new blazor --interactivity Server
اجرای قسمتهای تعاملی برنامه در مرورگر، توسط فناوری وباسمبلی:
dotnet new blazor --interactivity WebAssembly
برای اجرای قسمتهای تعاملی برنامه، ابتدا حالت Server فعالسازی میشود تا فایلهای WebAssembly دریافت شوند، سپس فقط از WebAssembly استفاده میکند:
dotnet new blazor --interactivity Auto
فقط از حالت SSR یا همان static server rendering استفاده میشود (این نوع برنامهها تعاملی نیستند):
dotnet new blazor --interactivity None
سایر گزینهها را با اجرای دستور dotnet new blazor --help میتوانید مشاهده کنید.
نکتهی مهم! در قالبهای آمادهی Blazor 8x، حالت SSR، پیشفرض است.
هرچند در تمام پروژههای فوق، انتخاب حالتهای مختلف رندر را مشاهده میکنید، اما این انتخابها صرفا دو مقصود مهم را دنبال میکنند:
الف) تنظیم فایل Program.cs برنامه جهت افزودن وابستگیهای مورد نیاز، به صورت خودکار.
ب) ایجاد پروژهی کلاینت (علاوه بر پروژهی سرور)، در صورت نیاز. برای مثال حالتهای وباسمبلی و Auto، هر دو به همراه یک پروژهی کلاینت وباسمبلی هم هستند؛ اما حالتهای Server و None، خیر.
در تمام این پروژهها هر صفحه و یا کامپوننتی که ایجاد میشود، به صورت پیشفرض بر اساس SSR رندر و نمایش داده خواهد شد؛ مگر اینکه به صورت صریحی این نحوهی رندر را بازنویسی کنیم. برای مثال مشخص کنیم که قرار است بر اساس Blazor Server اجرا شود و یا وباسمبلی و یا حالت Auto.
بررسی حالت Server side rendering
برای بررسی این حالت یک پوشهی جدید را ایجاد کرده و توسط خط فرمان، دستور dotnet new blazor --interactivity Server را در ریشهی آن اجرا میکنیم. پس از ایجاد ساختار ابتدایی پروژه بر اساس این قالب انتخابی، فایل Program.cs جدید آن، چنین شکلی را دارد:
var builder = WebApplication.CreateBuilder(args); builder.Services.AddRazorComponents().AddInteractiveServerComponents(); var app = builder.Build(); if (!app.Environment.IsDevelopment()) { app.UseExceptionHandler("/Error", createScopeForErrors: true); app.UseHsts(); } app.UseHttpsRedirection(); app.UseStaticFiles(); app.UseAntiforgery(); app.MapRazorComponents<App>().AddInteractiveServerRenderMode(); app.Run();
server-side rendering به این معنا است که برنامهی سمت سرور، کل DOM و HTML نهایی را تولید کرده و به مرورگر کاربر ارائه میکند. مرورگر هم این DOM را نمایش میدهد. فقط همین! در اینجا هیچ خبری از اتصال دائم SignalR نیست و محتوای ارائه شده، یک محتوای استاتیک است. این حالت رندر، برای ارائهی محتواهای فقط خواندنی غیرتعاملی، فوق العادهاست؛ امکان از لحظهای که نیاز به کلیک بر روی دکمهای باشد، دیگر پاسخگو نیست. به همین جهت در اینجا امکان تعاملی کردن تعدادی از کامپوننتهای ویژه و مدنظر نیز پیشبینی شدهاند تا بتوان به ترکیبی از server-side rendering و client-side rendering رسید.
حالت پیشفرض در اینجا، ارائهی محتوای استاتیک است. بنابراین هر کامپوننتی در اینجا ابتدا بر روی سرور رندر شده (HTML ابتدایی آن آماده شده) و به سمت مرورگر کاربر ارسال میشود. اگر کامپوننتی نیاز به امکانات تعاملی داشت باید آنرا دقیقا توسط ویژگی InteractiveXYZ مشخص کند؛ مانند مثال زیر:
@page "/counter" @rendermode InteractiveServer <PageTitle>Counter</PageTitle> <h1>Counter</h1> <p role="status">Current count: @currentCount</p> <button class="btn btn-primary" @onclick="IncrementCount">Click me</button> @code { private int currentCount = 0; private void IncrementCount() { currentCount++; } }
در ادامه، مجددا سطر کامنت شده را به حالت عادی برگردانید و سپس برنامه را اجرا کنید. پیش از باز کردن صفحهی Counter، ابتدا developer tools مرورگر خود را گشوده و برگهی network آنرا انتخاب و سپس صفحهی Counter را باز کنید. در این لحظهاست که مشاهده میکنید یک اتصال وبسوکت برقرار شد. این اتصال است که قابلیتهای تعاملی صفحه را برقرار کرده و مدیریت میکند (این اتصال دائم SignalR است که این صفحه را همانند برنامههای Blazor Web Server پیشین مدیریت میکند).
یک نکته: در برنامههای Blazor Server سنتی، امکان فعالسازی قابلیتی به نام prerender نیز وجود دارد. یعنی سرور، ابتدا صفحه را رندر کرده و محتوای استاتیک آنرا به سمت مرورگر کاربر ارسال میکند و سپس اتصال SignalR برقرار میشود. در دات نت 8، این حالت، حالت پیشفرض است. اگر آنرا نمیخواهید باید به نحو زیر غیرفعالش کنید:
@rendermode InteractiveServerRenderModeWithoutPrerendering @code{ static readonly IComponentRenderMode InteractiveServerRenderModeWithoutPrerendering = new InteractiveServerRenderMode(false); }
روشی ساده برای تعاملی کردن کل برنامه
اگر میخواهید رفتار برنامه را همانند Blazor Server سابق کنید و نمیخواهید به ازای هر کامپوننت، نحوهی رندر آنرا به صورت سفارشی انتخاب کنید، فقط کافی است فایل App.razor را باز کرده:
<!DOCTYPE html> <html lang="en"> <head> <meta charset="utf-8" /> <meta name="viewport" content="width=device-width, initial-scale=1.0" /> <base href="/" /> <link rel="stylesheet" href="bootstrap/bootstrap.min.css" /> <link rel="stylesheet" href="app.css" /> <link rel="stylesheet" href="MyApp.styles.css" /> <link rel="icon" type="image/png" href="favicon.png" /> <HeadOutlet /> </head> <body> <Routes /> <script src="_framework/blazor.web.js"></script> </body> </html>
<HeadOutlet @rendermode="@InteractiveServer" /> ... <Routes @rendermode="@InteractiveServer" />
در این حالت دیگر نیازی نیست تا به ازای هر کامپوننت و صفحه، نحوهی رندر را مشخص کنیم؛ چون این نحوه، از بالاترین سطح، به تمام زیرکامپوننتها به ارث میرسد (دربارهی این نکته در قسمت قبل، توضیحاتی ارائه شد).
بررسی حالت Streaming Rendering
در اینجا مثال پیشفرض Weather.razor قالب پیشفرض مورد استفادهی جاری را کمی تغییر دادهایم که کدهای نهایی آن به صورت زیر است (2 قسمت forecasts.AddRange_ را اضافهتر دارد):
@page "/weather" @attribute [StreamRendering(prerender: true)] <PageTitle>Weather</PageTitle> <h1>Weather</h1> <p>This component demonstrates showing data.</p> @if (_forecasts == null) { <p> <em>Loading...</em> </p> } else { <table class="table"> <thead> <tr> <th>Date</th> <th>Temp. (C)</th> <th>Temp. (F)</th> <th>Summary</th> </tr> </thead> <tbody> @foreach (var forecast in _forecasts) { <tr> <td>@forecast.Date.ToShortDateString()</td> <td>@forecast.TemperatureC</td> <td>@forecast.TemperatureF</td> <td>@forecast.Summary</td> </tr> } </tbody> </table> } @code { private List<WeatherForecast>? _forecasts; protected override async Task OnInitializedAsync() { // Simulate asynchronous loading to demonstrate streaming rendering await Task.Delay(500); var startDate = DateOnly.FromDateTime(DateTime.Now); var summaries = new[] { "Freezing", "Bracing", "Chilly", "Cool", "Mild", "Warm", "Balmy", "Hot", "Sweltering", "Scorching", }; _forecasts = GetWeatherForecasts(startDate, summaries).ToList(); StateHasChanged(); // Simulate asynchronous loading to demonstrate streaming rendering await Task.Delay(1000); _forecasts.AddRange(GetWeatherForecasts(startDate, summaries)); StateHasChanged(); await Task.Delay(1000); _forecasts.AddRange(GetWeatherForecasts(startDate, summaries)); } private static IEnumerable<WeatherForecast> GetWeatherForecasts(DateOnly startDate, string[] summaries) { return Enumerable.Range(1, 5) .Select(index => new WeatherForecast { Date = startDate.AddDays(index), TemperatureC = Random.Shared.Next(-20, 55), Summary = summaries[Random.Shared.Next(summaries.Length)], }); } private class WeatherForecast { public DateOnly Date { get; set; } public int TemperatureC { get; set; } public string? Summary { get; set; } public int TemperatureF => 32 + (int)(TemperatureC / 0.5556); } }
در ادامه مجددا سطر ویژگی StreamRendering را به حالت قبلی برگردانید و برنامه را اجرا کنید. در این حالت ابتدا قسمت loading ظاهر میشود و سپس در طی چند مرحله با توجه به Task.Delayهای قرار داده شده، صفحه رندر شده و تکمیل میشود.
اتفاقی که در اینجا رخ میدهد، استفاده از فناوری HTML Streaming است که مختص به مایکروسافت هم نیست. در حالت Streaming، هربار قطعهای از HTML ای که قرار است به کاربر ارائه شود، به صورت جریانی به سمت مرورگر ارسال میشود و مرورگر این قطعهی جدید را بلافاصله نمایش میدهد. نکتهی جالب این روش، عدم نیاز به اتصال SignalR و یا اجرای WASM درون مرورگر است.
Streaming rendering حالت بینابین رندر کامل در سمت سرور و رندر کامل در سمت کلاینت است. در حالت رندر سمت سرور، کل HTML صفحه ابتدا توسط سرور تهیه و بازگشت داده میشود و کاربر باید تا پایان عملیات تهیهی این HTML نهایی، منتظر باقی بماند و در این بین چیزی را مشاهده نخواهد کرد. در حالت Streaming rendering، هنوز هم همان حالت تهیهی HTML استاتیک سمت سرور برقرار است؛ به همراه تعدادی محل جایگذاری اطلاعات جدید. به محض پایان یک عمل async سمت سرور که سه نمونهی آن را در مثال فوق مشاهده میکنید، برنامه، جریان قطعهای از اطلاعات استاتیک را به سمت مرورگر کاربر ارسال میکند تا در مکانهایی از پیش تعیین شده، درج شوند.
در حالت SSR، فقط یکبار شانس ارسال کل اطلاعات به سمت مرورگر کاربر وجود دارد؛ اما در حالت Streaming rendering، ابتدا میتوان یک قالب HTML ای را بازگشت داد و سپس مابقی محتوای آنرا به محض آماده شدن در طی چند مرحله بازگشت داد. در این حالت نمایش گزارشی از اطلاعاتی که ممکن است با تاخیر در سمت سرور تهیه شوند، سادهتر میشود. یعنی میتوان هربار قسمتی را که تهیه شده، برای نمایش بازگشت داد و کاربر تا مدت زیادی منتظر نمایش کل صفحه باقی نخواهد ماند.
روش نهایی معرفی نحوهی رندر صفحات
بجای استفاده از ویژگیهای RenderModeXyz جهت معرفی نحوهی رندر کامپوننتها و صفحات (که تا پیش از نگارش RTM معرفی شده بودند و چندبار هم تغییر کردند)، میتوان از دایرکتیو جدیدی به نام rendermode@ با سه مقدار InteractiveServer، InteractiveWebAssembly و InteractiveAuto استفاده کرد. برای سهولت تعریف این موارد باید سطر ذیل را به فایل Imports.razor_ اضافه نمود:
@using static Microsoft.AspNetCore.Components.Web.RenderMode
@attribute [RenderModeInteractiveServer]
@rendermode InteractiveServer
اگر هم قصد سفارشی سازی آنها را دارید، برای مثال میخواهید prerender را در آنها false کنید، روش کار به صورت زیر است:
@rendermode renderMode @code { static IComponentRenderMode renderMode = new InteractiveWebAssemblyRenderMode(prerender: false); }
OpenCVSharp #1
پردازش تصاویر علمی است برای پیاده سازی الگوریتمهای مختلفی بر روی تصاویر دیجیتال؛ برای مثال تشخیص خودکار شمارهی پلاک خودروهای وارد شدهی به محدودهی طرح ترافیک، تا تشخیص چهرهی افراد، در گوشیهای همراه. پردازش تصاویر، در صنایع مختلف، علوم پزشکی و همچنین نظامی، کاربردهای بسیاری دارند.
برای انجام این کار، کتابخانههای بسیار زیادی طراحی شدهاند؛ اما در این بین OpenCV جایگاه خاصی دارد. این کتابخانهی بسیار مشهور سورس باز، جهت پردازش تصاویر در سیستم عاملهای مختلفی مانند Windows, Mac, Linux, Android و iOS بکار میرود.
محصور کنندههای OpenCV مخصوص دات نت
تا امروز محصور کنندههای زیادی جهت استفادهی از کتابخانهی OpenCV در دات نت طراحی شدهاند که تعدادی از مهمترینهای آنها به شرح زیر هستند:
الف) Emgu CV
این کتابخانه، یکی از مشهورترین محصور کنندههای OpenCV است و دارای مجوزی دوگانه میباشد. برای کارهای سورس باز، مجوز GPL دارد (یعنی باید کارتان را سورس باز کنید) و برای کارهای تجاری باید مجوز آنرا بخرید. البته باید توجه داشت که مجوز کتابخانهی اصلی OpenCV از نوع BSD است و این محدودیتها را ندارد.
ب) OpenCvSharp
کتابخانهی OpenCvSharp دارای مجوز BSD است (همانند کتابخانهی اصلی OpenCV) و محدودیتی برای استفاده ندارد. هر دو نوع مدل برنامه نویسی OpenCV را که شامل متدهای C و ++C آناست، پشتیبانی میکند و در طراحی آن سعی شدهاست که بیشترین نزدیکی به طراحی اصلی OpenCV وجود داشته باشد. همچنین این کتابخانه چندسکویی بوده و با Mono لینوکسی نیز سازگار است و از دات نت 2 به بعد را نیز پشتیبانی میکند. جامعهی کاربری آن فعال است و مدام به روز میشود.
ج) SharperCV
دیگر نگهداری نمیشود.
د) OpenCVDotNet
آخرین تاریخ به روز رسانی آن سال 2007 است.
ه) DirectCV
آخرین تاریخ به روز رسانی آن سال 2011 است.
در این بین یکی از بهترین انتخابها، کتابخانهی OpenCvSharp ژاپنی است. مجوز استفادهی از آن محدود نیست. به روز رسانی مرتب و منظمی دارد و API آن طوری طراحی شدهاست که به سادگی بتوانید مثالهای C و ++C کتابخانهی OpenCV را تبدیل به معادلهای #C کنید.
نصب OpenCvSharp
برای نصب کتابخانهی OpenCvSharp میتوان از بستههای نیوگت آن کمک گرفت. این کتابخانه به همراه دو بستهی نیوگت ارائه میشود.
اگر فرمان ذیل را صادر کنید
PM> Install-Package OpenCvSharp-AnyCPU
و اگر دستور ذیل را اجرا کنید:
PM> Install-Package OpenCvSharp-WithoutDll
روش توصیه شدهی در اینجا، همان نصب بستهی نیوگت OpenCvSharp-AnyCPU است. به این ترتیب نگارشهای X86 و X64 کتابخانهی OpenCV سازگار با OpenCvSharp را نیز دریافت خواهید کرد.
نکتهای در مورد ارائهی نهایی پروژههای مبتنی بر OpenCV
OpenCV یک کتابخانهی native ویندوز است و دات نتی نیست . بنابراین DLLهای آن باید بسته به معماری CPU جاری، انتخاب شوند. یعنی اگر برنامهی دات نتی خود را در حالت Any CPU کامپایل میکنید، این برنامه در یک سیستم 64 بیتی، 64 بیتی رفتار میکند و در یک سیستم 32 بیتی، 32 بیتی. بنابراین باید دقت داشت که اگر سیستم جاری 64 بیتی است و میخواهید از اسمبلیهای X86 مربوط به OpenCV استفاده کنید، برنامه با پیام استثنای یافت نشدن OpenCV و BadImageFormatException کرش خواهد کرد. بستهی نیوگت OpenCvSharp-AnyCPU شامل هر دو معماری X86 و X64 است و هر دو سری DLLهای OpenCV را به همراه دارد.
همچنین OpenCV تحت ویندوز، توسط کامپایلر ویژوال ++C، کامپایل شدهاست. به همین جهت در این حالت، علاوه بر نصب دات نت، نیاز است VC++ redistributable packages را نیز بر روی کامپیوتر کلاینت نصب کرد.
پس از نصب بستهی نیوگت OpenCvSharp-AnyCPU اگر به پوشهی bin برنامهی خود مراجعه کنید، پوشهی جدید dll را نیز میتوان مشاهده کرد. داخل این پوشه، دو پوشهی X86 و X64 وجود دارند که حاوی DLLهای اصلی OpenCV میباشند. در این پوشهها اگر برای مثال فایلی به نام msvcp120.dll را یافتید، یعنی این نگارش از OpenCV نیاز به بستههای مخصوص VC++ 12 دارد.
رعایت این دو نکته بسیار مهم است؛ در غیر اینصورت برنامهی شما آغاز نخواهد شد.
اولین برنامهی OpenCVSharp
پس از نصب بستهی نیوگت OpenCvSharp-AnyCPU، مقدمات نصب OpenCV به پایان میرسد. در ادامه یک برنامهی کنسول جدید را ایجاد کرده و کدهای ذیل را به آن اضافه کنید:
using OpenCvSharp; namespace OpenCVSharpSample01 { class Program { static void Main(string[] args) { var img = Cv.CreateImage(new CvSize(128, 128), BitDepth.U8, 1); for (var y = 0; y < img.Height; y++) { for (var x = 0; x < img.Width; x++) { Cv.Set2D(img, y, x, x + y); } } Cv.NamedWindow("window"); Cv.ShowImage("window", img); Cv.WaitKey(); Cv.DestroyWindow("window"); Cv.ReleaseImage(img); } } }
در این مثال یک تصویر 128*128 ایجاد شده و سپس با گرادیانی از رنگ خاکستری پر میشود. در ادامه یک پنجرهی native مخصوص OpenCV ایجاد شده و این تصویر در آن نمایش داده میشود.
کدهای کامل این مثال را از اینجا میتوانید دریافت کنید.
تیم ASP.NET Identity پروژه نمونه ای را فراهم کرده است که میتواند بعنوان نقطه شروعی برای اپلیکیشنهای MVC استفاده شود. پیکربندیهای لازم در این پروژه انجام شدهاند و برای استفاده از فریم ورک جدید آماده است.
شروع به کار : پروژه نمونه را توسط NuGet ایجاد کنید
برای شروع یک پروژه ASP.NET خالی ایجاد کنید (در دیالوگ قالبها گزینه Empty را انتخاب کنید). سپس کنسول Package Manager را باز کرده و دستور زیر را اجرا کنید.
PM> Install-Package Microsoft.AspNet.Identity.Samples -Pre
پس از اینکه NuGet کارش را به اتمام رساند باید پروژه ای با ساختار متداول پروژههای ASP.NET MVC داشته باشید. به تصویر زیر دقت کنید.
همانطور که میبینید ساختار پروژه بسیار مشابه پروژههای معمول MVC است، اما آیتمهای جدیدی نیز وجود دارند. فعلا تمرکز اصلی ما روی فایل IdentityConfig.cs است که در پوشه App_Start قرار دارد.
اگر فایل مذکور را باز کنید و کمی اسکرول کنید تعاریف دو کلاس سرویس را مشاهده میکنید: EmailService و SmsService.
public class EmailService : IIdentityMessageService { public Task SendAsync(IdentityMessage message) { // Plug in your email service here to send an email. return Task.FromResult(0); } } public class SmsService : IIdentityMessageService { public Task SendAsync(IdentityMessage message) { // Plug in your sms service here to send a text message. return Task.FromResult(0); } }
اگر دقت کنید هر دو کلاس قرارداد IIdentityMessageService را پیاده سازی میکنند. میتوانید از این قرارداد برای پیاده سازی سرویسهای اطلاع رسانی ایمیلی، پیامکی و غیره استفاده کنید. در ادامه خواهیم دید چگونه این دو سرویس را بسط دهیم.
یک حساب کاربری مدیریتی پیش فرض ایجاد کنید
پیش از آنکه بیشتر جلو رویم نیاز به یک حساب کاربری در نقش مدیریتی داریم تا با اجرای اولیه اپلیکیشن در دسترس باشد. کلاسی بنام ApplicationDbInitializer در همین فایل وجود دارد که هنگام اجرای اولیه و یا تشخیص تغییرات در مدل دیتابیس، اطلاعاتی را Seed میکند.
public class ApplicationDbInitializer : DropCreateDatabaseIfModelChanges<ApplicationDbContext> { protected override void Seed(ApplicationDbContext context) { InitializeIdentityForEF(context); base.Seed(context); } //Create User=Admin@Admin.com with password=Admin@123456 in the Admin role public static void InitializeIdentityForEF(ApplicationDbContext db) { var userManager = HttpContext.Current.GetOwinContext().GetUserManager<ApplicationUserManager>(); var roleManager = HttpContext.Current.GetOwinContext().Get<ApplicationRoleManager>(); const string name = "admin@admin.com"; const string password = "Admin@123456"; const string roleName = "Admin"; //Create Role Admin if it does not exist var role = roleManager.FindByName(roleName); if (role == null) { role = new IdentityRole(roleName); var roleresult = roleManager.Create(role); } var user = userManager.FindByName(name); if (user == null) { user = new ApplicationUser { UserName = name, Email = name }; var result = userManager.Create(user, password); result = userManager.SetLockoutEnabled(user.Id, false); } // Add user admin to Role Admin if not already added var rolesForUser = userManager.GetRoles(user.Id); if (!rolesForUser.Contains(role.Name)) { var result = userManager.AddToRole(user.Id, role.Name); } } }
تایید حسابهای کاربری : چگونه کار میکند
بدون شک با تایید حسابهای کاربری توسط ایمیل آشنا هستید. حساب کاربری ای ایجاد میکنید و ایمیلی به آدرس شما ارسال میشود که حاوی لینک فعالسازی است. با کلیک کردن این لینک حساب کاربری شما تایید شده و میتوانید به سایت وارد شوید.
اگر به کنترلر AccountController در این پروژه نمونه مراجعه کنید متد Register را مانند لیست زیر مییابید.
[HttpPost] [AllowAnonymous] [ValidateAntiForgeryToken] public async Task<ActionResult> Register(RegisterViewModel model) { if (ModelState.IsValid) { var user = new ApplicationUser { UserName = model.Email, Email = model.Email }; var result = await UserManager.CreateAsync(user, model.Password); if (result.Succeeded) { var code = await UserManager.GenerateEmailConfirmationTokenAsync(user.Id); var callbackUrl = Url.Action( "ConfirmEmail", "Account", new { userId = user.Id, code = code }, protocol: Request.Url.Scheme); await UserManager.SendEmailAsync( user.Id, "Confirm your account", "Please confirm your account by clicking this link: <a href=\"" + callbackUrl + "\">link</a>"); ViewBag.Link = callbackUrl; return View("DisplayEmail"); } AddErrors(result); } // If we got this far, something failed, redisplay form return View(model); }
public static ApplicationUserManager Create( IdentityFactoryOptions<ApplicationUserManager> options, IOwinContext context) { var manager = new ApplicationUserManager( new UserStore<ApplicationUser>( context.Get<ApplicationDbContext>())); // Configure validation logic for usernames manager.UserValidator = new UserValidator<ApplicationUser>(manager) { AllowOnlyAlphanumericUserNames = false, RequireUniqueEmail = true }; // Configure validation logic for passwords manager.PasswordValidator = new PasswordValidator { RequiredLength = 6, RequireNonLetterOrDigit = true, RequireDigit = true, RequireLowercase = true, RequireUppercase = true, }; // Configure user lockout defaults manager.UserLockoutEnabledByDefault = true; manager.DefaultAccountLockoutTimeSpan = TimeSpan.FromMinutes(5); manager.MaxFailedAccessAttemptsBeforeLockout = 5; // Register two factor authentication providers. This application // uses Phone and Emails as a step of receiving a code for verifying the user // You can write your own provider and plug in here. manager.RegisterTwoFactorProvider( "PhoneCode", new PhoneNumberTokenProvider<ApplicationUser> { MessageFormat = "Your security code is: {0}" }); manager.RegisterTwoFactorProvider( "EmailCode", new EmailTokenProvider<ApplicationUser> { Subject = "SecurityCode", BodyFormat = "Your security code is {0}" }); manager.EmailService = new EmailService(); manager.SmsService = new SmsService(); var dataProtectionProvider = options.DataProtectionProvider; if (dataProtectionProvider != null) { manager.UserTokenProvider = new DataProtectorTokenProvider<ApplicationUser>( dataProtectionProvider.Create("ASP.NET Identity")); } return manager; }
در قطعه کد بالا کلاسهای EmailService و SmsService روی وهله ApplicationUserManager تنظیم میشوند.
manager.EmailService = new EmailService(); manager.SmsService = new SmsService();
درست در بالای این کدها میبینید که چگونه تامین کنندگان احراز هویت دو مرحله ای (مبتنی بر ایمیل و پیامک) رجیستر میشوند.
// Register two factor authentication providers. This application // uses Phone and Emails as a step of receiving a code for verifying the user // You can write your own provider and plug in here. manager.RegisterTwoFactorProvider( "PhoneCode", new PhoneNumberTokenProvider<ApplicationUser> { MessageFormat = "Your security code is: {0}" }); manager.RegisterTwoFactorProvider( "EmailCode", new EmailTokenProvider<ApplicationUser> { Subject = "SecurityCode", BodyFormat = "Your security code is {0}" });
تایید حسابهای کاربری توسط ایمیل و احراز هویت دو مرحله ای توسط ایمیل و/یا پیامک نیاز به پیاده سازی هایی معتبر از قراردارد IIdentityMessageService دارند.
پیاده سازی سرویس ایمیل توسط ایمیل خودتان
پیاده سازی سرویس ایمیل نسبتا کار ساده ای است. برای ارسال ایمیلها میتوانید از اکانت ایمیل خود و یا سرویس هایی مانند SendGrid استفاده کنید. بعنوان مثال اگر بخواهیم سرویس ایمیل را طوری پیکربندی کنیم که از یک حساب کاربری Outlook استفاده کند، مانند زیر عمل خواهیم کرد.
public class EmailService : IIdentityMessageService { public Task SendAsync(IdentityMessage message) { // Credentials: var credentialUserName = "yourAccount@outlook.com"; var sentFrom = "yourAccount@outlook.com"; var pwd = "yourApssword"; // Configure the client: System.Net.Mail.SmtpClient client = new System.Net.Mail.SmtpClient("smtp-mail.outlook.com"); client.Port = 587; client.DeliveryMethod = System.Net.Mail.SmtpDeliveryMethod.Network; client.UseDefaultCredentials = false; // Creatte the credentials: System.Net.NetworkCredential credentials = new System.Net.NetworkCredential(credentialUserName, pwd); client.EnableSsl = true; client.Credentials = credentials; // Create the message: var mail = new System.Net.Mail.MailMessage(sentFrom, message.Destination); mail.Subject = message.Subject; mail.Body = message.Body; // Send: return client.SendMailAsync(mail); } }
پیاده سازی سرویس ایمیل با استفاده از SendGrid
سرویسهای ایمیل متعددی وجود دارند اما یکی از گزینههای محبوب در جامعه دات نت SendGrid است. این سرویس API قدرتمندی برای زبانهای برنامه نویسی مختلف فراهم کرده است. همچنین یک Web API مبتنی بر HTTP نیز در دسترس است. قابلیت دیگر اینکه این سرویس مستقیما با Windows Azure یکپارچه میشود.
می توانید در سایت SendGrid یک حساب کاربری رایگان بعنوان توسعه دهنده بسازید. پس از آن پیکربندی سرویس ایمیل با مرحله قبل تفاوت چندانی نخواهد داشت. پس از ایجاد حساب کاربری توسط تیم پشتیبانی SendGrid با شما تماس گرفته خواهد شد تا از صحت اطلاعات شما اطمینان حاصل شود. برای اینکار چند گزینه در اختیار دارید که بهترین آنها ایجاد یک اکانت ایمیل در دامنه وب سایتتان است. مثلا اگر هنگام ثبت نام آدرس وب سایت خود را www.yourwebsite.com وارد کرده باشید، باید ایمیلی مانند info@yourwebsite.com ایجاد کنید و توسط ایمیل فعالسازی آن را تایید کند تا تیم پشتیبانی مطمئن شود صاحب امتیاز این دامنه خودتان هستید.
تنها چیزی که در قطعه کد بالا باید تغییر کند اطلاعات حساب کاربری و تنظیمات SMTP است. توجه داشته باشید که نام کاربری و آدرس فرستنده در اینجا متفاوت هستند. در واقع میتوانید از هر آدرسی بعنوان آدرس فرستنده استفاده کنید.
public class EmailService : IIdentityMessageService { public Task SendAsync(IdentityMessage message) { // Credentials: var sendGridUserName = "yourSendGridUserName"; var sentFrom = "whateverEmailAdressYouWant"; var sendGridPassword = "YourSendGridPassword"; // Configure the client: var client = new System.Net.Mail.SmtpClient("smtp.sendgrid.net", Convert.ToInt32(587)); client.Port = 587; client.DeliveryMethod = System.Net.Mail.SmtpDeliveryMethod.Network; client.UseDefaultCredentials = false; // Creatte the credentials: System.Net.NetworkCredential credentials = new System.Net.NetworkCredential(credentialUserName, pwd); client.EnableSsl = true; client.Credentials = credentials; // Create the message: var mail = new System.Net.Mail.MailMessage(sentFrom, message.Destination); mail.Subject = message.Subject; mail.Body = message.Body; // Send: return client.SendMailAsync(mail); } }
آزمایش تایید حسابهای کاربری توسط سرویس ایمیل
ابتدا اپلیکیشن را اجرا کنید و سعی کنید یک حساب کاربری جدید ثبت کنید. دقت کنید که از آدرس ایمیلی زنده که به آن دسترسی دارید استفاده کنید. اگر همه چیز بدرستی کار کند باید به صفحه ای مانند تصویر زیر هدایت شوید.
همانطور که مشاهده میکنید پاراگرافی در این صفحه وجود دارد که شامل لینک فعالسازی است. این لینک صرفا جهت تسهیل کار توسعه دهندگان درج میشود و هنگام توزیع اپلیکیشن باید آن را حذف کنید. در ادامه به این قسمت باز میگردیم. در این مرحله ایمیلی حاوی لینک فعالسازی باید برای شما ارسال شده باشد.
پیاده سازی سرویس SMS
برای استفاده از احراز هویت دو مرحله ای پیامکی نیاز به یک فراهم کننده SMS دارید، مانند Twilio . مانند SendGrid این سرویس نیز در جامعه دات نت بسیار محبوب است و یک C# API قدرتمند ارائه میکند. میتوانید حساب کاربری رایگانی بسازید و شروع به کار کنید.
پس از ایجاد حساب کاربری یک شماره SMS، یک شناسه SID و یک شناسه Auth Token به شما داده میشود. شماره پیامکی خود را میتوانید پس از ورود به سایت و پیمایش به صفحه Numbers مشاهده کنید.
شناسههای SID و Auth Token نیز در صفحه Dashboard قابل مشاهده هستند.
اگر دقت کنید کنار شناسه Auth Token یک آیکون قفل وجود دارد که با کلیک کردن روی آن شناسه مورد نظر نمایان میشود.
حال میتوانید از سرویس Twilio در اپلیکیشن خود استفاده کنید. ابتدا بسته NuGet مورد نیاز را نصب کنید.
PM> Install-Package Twilio
public class SmsService : IIdentityMessageService { public Task SendAsync(IdentityMessage message) { string AccountSid = "YourTwilioAccountSID"; string AuthToken = "YourTwilioAuthToken"; string twilioPhoneNumber = "YourTwilioPhoneNumber"; var twilio = new TwilioRestClient(AccountSid, AuthToken); twilio.SendSmsMessage(twilioPhoneNumber, message.Destination, message.Body); // Twilio does not return an async Task, so we need this: return Task.FromResult(0); } }
حال که سرویسهای ایمیل و پیامک را در اختیار داریم میتوانیم احراز هویت دو مرحله ای را تست کنیم.
آزمایش احراز هویت دو مرحله ای
پروژه نمونه جاری طوری پیکربندی شده است که احراز هویت دو مرحله ای اختیاری است و در صورت لزوم میتواند برای هر کاربر بصورت جداگانه فعال شود. ابتدا توسط حساب کاربری مدیر، یا حساب کاربری ای که در قسمت تست تایید حساب کاربری ایجاد کرده اید وارد سایت شوید. سپس در سمت راست بالای صفحه روی نام کاربری خود کلیک کنید. باید صفحه ای مانند تصویر زیر را مشاهده کنید.
در این قسمت باید احراز هویت دو مرحله ای را فعال کنید و شماره تلفن خود را ثبت نمایید. پس از آن یک پیام SMS برای شما ارسال خواهد شد که توسط آن میتوانید پروسه را تایید کنید. اگر همه چیز بدرستی کار کند این مراحل چند ثانیه بیشتر نباید زمان بگیرد، اما اگر مثلا بیش از 30 ثانیه زمان برد احتمالا اشکالی در کار است.
حال که احراز هویت دو مرحله ای فعال شده از سایت خارج شوید و مجددا سعی کنید به سایت وارد شوید. در این مرحله یک انتخاب به شما داده میشود. میتوانید کد احراز هویت دو مرحله ای خود را توسط ایمیل یا پیامک دریافت کنید.
پس از اینکه گزینه خود را انتخاب کردید، کد احراز هویت دو مرحله ای برای شما ارسال میشود که توسط آن میتوانید پروسه ورود به سایت را تکمیل کنید.
حذف میانبرهای آزمایشی
همانطور که گفته شد پروژه نمونه شامل میانبرهایی برای تسهیل کار توسعه دهندگان است. در واقع اصلا نیازی به پیاده سازی سرویسهای ایمیل و پیامک ندارید و میتوانید با استفاده از این میانبرها حسابهای کاربری را تایید کنید و کدهای احراز هویت دو مرحله ای را نیز مشاهده کنید. اما قطعا این میانبرها پیش از توزیع اپلیکیشن باید حذف شوند.
بدین منظور باید نماها و کدهای مربوطه را ویرایش کنیم تا اینگونه اطلاعات به کلاینت ارسال نشوند. اگر کنترلر AccountController را باز کنید و به متد ()Register بروید با کد زیر مواجه خواهید شد.
if (result.Succeeded) { var code = await UserManager.GenerateEmailConfirmationTokenAsync(user.Id); var callbackUrl = Url.Action("ConfirmEmail", "Account", new { userId = user.Id, code = code }, protocol: Request.Url.Scheme); await UserManager.SendEmailAsync(user.Id, "Confirm your account", "Please confirm your account by clicking this link: <a href=\"" + callbackUrl + "\">link</a>"); // This should not be deployed in production: ViewBag.Link = callbackUrl; return View("DisplayEmail"); } AddErrors(result);
نمایی که این متد باز میگرداند یعنی DisplayEmail.cshtml نیز باید ویرایش شود.
@{ ViewBag.Title = "DEMO purpose Email Link"; } <h2>@ViewBag.Title.</h2> <p class="text-info"> Please check your email and confirm your email address. </p> <p class="text-danger"> For DEMO only: You can click this link to confirm the email: <a href="@ViewBag.Link">link</a> Please change this code to register an email service in IdentityConfig to send an email. </p>
متد دیگری که در این کنترلر باید ویرایش شود ()VerifyCode است که کد احراز هویت دو مرحله ای را به صفحه مربوطه پاس میدهد.
[AllowAnonymous] public async Task<ActionResult> VerifyCode(string provider, string returnUrl) { // Require that the user has already logged in via username/password or external login if (!await SignInHelper.HasBeenVerified()) { return View("Error"); } var user = await UserManager.FindByIdAsync(await SignInHelper.GetVerifiedUserIdAsync()); if (user != null) { ViewBag.Status = "For DEMO purposes the current " + provider + " code is: " + await UserManager.GenerateTwoFactorTokenAsync(user.Id, provider); } return View(new VerifyCodeViewModel { Provider = provider, ReturnUrl = returnUrl }); }
همانطور که میبینید متغیری بنام Status به ViewBag اضافه میشود که باید حذف شود.
نمای این متد یعنی VerifyCode.cshtml نیز باید ویرایش شود.
@model IdentitySample.Models.VerifyCodeViewModel @{ ViewBag.Title = "Enter Verification Code"; } <h2>@ViewBag.Title.</h2> @using (Html.BeginForm("VerifyCode", "Account", new { ReturnUrl = Model.ReturnUrl }, FormMethod.Post, new { @class = "form-horizontal", role = "form" })) { @Html.AntiForgeryToken() @Html.ValidationSummary("", new { @class = "text-danger" }) @Html.Hidden("provider", @Model.Provider) <h4>@ViewBag.Status</h4> <hr /> <div class="form-group"> @Html.LabelFor(m => m.Code, new { @class = "col-md-2 control-label" }) <div class="col-md-10"> @Html.TextBoxFor(m => m.Code, new { @class = "form-control" }) </div> </div> <div class="form-group"> <div class="col-md-offset-2 col-md-10"> <div class="checkbox"> @Html.CheckBoxFor(m => m.RememberBrowser) @Html.LabelFor(m => m.RememberBrowser) </div> </div> </div> <div class="form-group"> <div class="col-md-offset-2 col-md-10"> <input type="submit" class="btn btn-default" value="Submit" /> </div> </div> }
در این فایل کافی است ViewBag.Status را حذف کنید.
از تنظیمات ایمیل و SMS محافظت کنید
در مثال جاری اطلاعاتی مانند نام کاربری و کلمه عبور، شناسههای SID و Auth Token همگی در کد برنامه نوشته شده اند. بهتر است چنین مقادیری را بیرون از کد اپلیکیشن نگاه دارید، مخصوصا هنگامی که پروژه را به سرویس کنترل ارسال میکند (مثلا مخازن عمومی مثل GitHub). بدین منظور میتوانید یکی از پستهای اخیر را مطالعه کنید.