مطالب
یک نکته درباره Angular routeProvider
بعد از مطالعه پست‌های ^ و ^    نکته ای به ذهنم رسید که بیان آن از بنده و مطالعه آن توسط شما خالی از لطف نیست. اگر مثال‌های پیاده سازی شده در پست‌های ^ و ^ را با AngularJs نسخه 1.2 اجرا نمایید به طور حتم با خطا روبرو می‌شوید و نتیجه مورد نظر حاصل نمی‌شود. در این پست نیز توسط یکی از دوستان اشاره ای به این مطلب شد.
دلیل خطا این است که از نسخه 1.2 به بعد در Angular سیستم مسیر یابی به این شکل امکان پذیر نیست و بخش مسیریابی به یک فایل دیگر به نام angular-route.js منتقل شده است. در نتیجه اگر به سبک نسخه‌های قبلی Angular از سیستم مسیریابی استفاده نمایید با خطا مواجه خواهید شد و خطای مورد نظر هم مربوط به عدم توانایی در تزریق وابستگی routeProvider$ به ماژول مورد نظر است. حال راه حل چیست؟
کافیست در هنگام تعریف ماژول، ngRoute را به عنوان وابستگی ماژول تعیین نمایید. و از طرفی فایل اسکریپتی angular-route.js را بعد از angular.js فراخوانی کنید.
بررسی مثال:
کد‌های زیر مربوط به مثال‌های پست قبلی می‌باشد که شرح کامل آن در این پست است:
var myFirstRoute = angular.module('myFirstRoute', []);
   
myFirstRoute.config(['$routeProvider',
  function($routeProvider) {
    $routeProvider.
      when('/pageOne', {
        templateUrl: 'templates/page_one.html',
        controller: 'ShowPage1Controller'
      }).
      when('/pageTwo', {
        templateUrl: 'templates/page_two.html',
        controller: 'ShowPage2Controller'
      }).
      otherwise({
        redirectTo: '/pageOne'
      });
}]);
 
 
myFirstRoute.controller('ShowPage1Controller', function($scope) {
    $scope.message = 'Content of page-one.html';
});
  
  
myFirstRoute.controller('ShowPage2Controller', function($scope) {
    $scope.message = 'Content of page-two.html';
});
برای هماهنگ کردن مثال بالا با نسخه 1.2 باید به روش زیر عمل نمود:
var myFirstRoute = angular.module('myFirstRoute',['ngRoute']);
   
myFirstRoute.config(['$routeProvider',
  function($routeProvider) {
    $routeProvider.
      when('/pageOne', {
        templateUrl: 'templates/page_one.html',
        controller: 'ShowPage1Controller'
      }).
      when('/pageTwo', {
        templateUrl: 'templates/page_two.html',
        controller: 'ShowPage2Controller'
      }).
      otherwise({
        redirectTo: '/pageOne'
      });
}]);
تنها تغییر، مشخص کردن ngRoute به عنوان وابستگی ماژول myFirstRoute است(خط اول). نکته دیگر لود فایل angular-route.js قبل از فراخوانی فایل بالا و بعد از فراخوانی فایل angular.js است:
<body ng-app="app">
   
    <div>
        <div>
        <div>
            <ul>
                <li><a href="#pageOne"> Show page one </a></li>
                <li><a href="#pageTwo"> Show page two </a></li>
            </ul>
        </div>
        <div>
            <div ng-view></div>
        </div>
        </div>
    </div>
   
    <script src="http://ajax.googleapis.com/ajax/libs/angularjs/1.0.7/angular.min.js"></script>
     <script src="angular-route.js"></script>
    <script src="app.js"></script>
   
  </body>

مطالب
اعمال متداول با select (یا همان DropDownList / ComboBox) توسط jQuery

در این مقاله مروری خواهیم داشت بر نحوه‌ی انجام یک سری از اعمال متداول با استفاده از jQuery بر روی select استاندارد HTML. قبل از شروع به عنوان قالب کار، صفحه ساده‌ی زیر را در نظر بگیرید که از یک DropDownList استاندارد ASP.Net تشکیل شده است:

<%@ Page Language="C#" AutoEventWireup="true" CodeBehind="select.aspx.cs" Inherits="TestJQueryAjax.select" %>

<!DOCTYPE html PUBLIC "-//W3C//DTD XHTML 1.0 Transitional//EN" "http://www.w3.org/TR/xhtml1/DTD/xhtml1-transitional.dtd">
<html xmlns="http://www.w3.org/1999/xhtml">
<head runat="server">
<title></title>
<script src="js/jquery.js" type="text/javascript"></script>

<script type="text/javascript">
//...
</script>

</head>
<body>
<form id="form1" runat="server">
<asp:DropDownList ID="ddlTest" runat="server">
<asp:ListItem Value="1">آیتم یک</asp:ListItem>
<asp:ListItem Value="2">آیتم دو</asp:ListItem>
<asp:ListItem Value="3">آیتم سه</asp:ListItem>
<asp:ListItem Value="4">آیتم چهار</asp:ListItem>
<asp:ListItem Value="5">آیتم پنج</asp:ListItem>
</asp:DropDownList>
</form>
</body>
</html>
1) بدست آوردن value آیتم انتخاب شده

$("#<%=ddlTest.ClientID %>").val()
2) بدست آوردن text آیتم انتخاب شده

$("#<%=ddlTest.ClientID %> option:selected").text()
3) عکس العمل نشان دادن به انتخاب آیتم‌های مختلف

<script type="text/javascript">
$(document).ready(function() {
$("#<%=ddlTest.ClientID %>").change(function() {
alert($("#<%=ddlTest.ClientID %>").val());
});
});
</script>
4) انتخاب یک آیتم از طریق برنامه نویسی

$("#<%=ddlTest.ClientID %>").val(2);
5) افزودن یک آیتم به لیست از طریق برنامه نویسی

$("<option value='6'>آیتم شش</option>").appendTo("#<%=ddlTest.ClientID %>");

6) خالی و حذف کردن تمامی آیتم‌ها

$("#<%=ddlTest.ClientID %>").html("");

و برای تکمیل بحث می‌توان به این برگه مرجع مراجعه کرد:
jQuery – Select element cheat sheet


مطالب
تغییر ابعاد یک TextArea با استفاده از jQuery

اگر به سایت stackoverflow دقت کنید، اندازه textarea ایی که کاربران امکان ارسال مطلب دارند، قابل تغییر است:



شاید برای شما جالب باشد که بدانید به چه صورتی اینکار را انجام داده‌اند. اینکار با استفاده از افزونه TextArea Resizer صورت گرفته است. (دریافت کتابخانه به همراه مثال)

البته حالت عمومی‌تری نیز توسط jQuery-UI استاندارد پشتیبانی می‌شود (امکان تغییر اندازه یک المان با قابلیت تغییر اندازه در حالت کلی). برای مثال به صفحه‌ی ساده‌ی ASP.Net زیر دقت بفرمائید:

<%@ Page Language="C#" AutoEventWireup="true" CodeBehind="WebForm5.aspx.cs" Inherits="testWebForms87.WebForm5" %>
<!DOCTYPE html PUBLIC "-//W3C//DTD XHTML 1.0 Transitional//EN" "http://www.w3.org/TR/xhtml1/DTD/xhtml1-transitional.dtd">
<html xmlns="http://www.w3.org/1999/xhtml">
<head runat="server">
<title></title>
<script src="http://ajax.googleapis.com/ajax/libs/jquery/1.2.6/jquery.min.js" type="text/javascript"></script>
<script src="http://ajax.googleapis.com/ajax/libs/jqueryui/1.5.3/jquery-ui.min.js" type="text/javascript"></script>

<script type="text/javascript">
$(function() {
$("#resizableArea").resizable({
handles: "s"
})
.find("textarea").height("100%").width("100%");
});
</script>

</head>
<body>
<form id="form1" runat="server">
<div id="resizableArea" style="width:300px; height:200px" >
<asp:TextBox ID="TextBox1" runat="server" TextMode="MultiLine" ></asp:TextBox>
</div>
</form>
</body>
</html>

در اینجا با استفاده از jQuery-UI ابتدا div ایی با id مساوی resizableArea پیدا می‌شود و تابع resizable به آن اعمال می‌گردد. سپس در این div ، تمامی عناصر textarea موجود یافت شده و طول و عرض آن‌ها به اندازه‌ی جدید تغییر یافته div تنظیم خواهد شد. در مورد تنظیم‌های دیگری مانند نمایش ناحیه تغییر یافته به صورت animation می‌توان به راهنمای آن مراجعه نمود.
برای مثال با استفاده از این روش می‌توان یک GridView با قابلیت تغییر اندازه ایجاد کرد و امثال آن. یا برای نمونه شاید با مثال‌هایی که به گرید نمایش داده شده اسکرول بار اضافه می‌کنند برخورده باشید:

<div id="resizableArea" style="overflow:auto;height:200px;">
My Grid view ...
</div>

و یا استفاده از یک پنل:

<asp:Panel ID="pnlScroll" runat="server" Width="391px" Height="282px" ScrollBars="Vertical">
My Grid view ...
</asp:Panel>

با استفاده از روش عمومی فوق، می‌توان به این div امکان تغییر اندازه را نیز اضافه کرد و آن‌را از حالت غیرقابل تغییر بودن خارج نمود.

مطالب
استفاده از popBox برای کوچک کردن خودکار تصاویر بزرگ

یکی از دوستان در قسمت تماس با من پیغام گذاشته بود که چگونه تصاویر یک صفحه را می‌شود به صورت موقت کوچک کرد؟ برای نمونه، این مشکلی است که در فوروم‌ها زیاد وجود دارد. گاهی از اوقات یکی از کاربران تصویری را ارسال می‌کند که اندازه‌ی آن در حد یک تابلوی دیواری است!
با استفاده از محصول سورس بازی به نام popBox می‌توان تصاویر دلخواهی را ابتدا با اندازه‌ی کوچک در صفحه نشان داد و پس از کلیک بر روی آن، تصویر به اندازه اصلی آن نمایش داده خواهد شد. به این صورت صفحه از شکل نخواهد افتاد. این اسکریپت از آدرس زیر قابل دریافت است:
http://www.c6software.com/products/popbox/default.aspx
نحوه استفاده و مثال‌های مربوطه هم در همان آدرس قابل مشاهده است و نکته خاصی ندارد.

اما این روش یا روش‌های مشابه آن یک مشکل دارند. اعمال آن‌ها باید به صورت دستی صورت گیرد. یعنی باید دقیقا مشخص کنیم که این تصویر معلوم در ابتدا به اندازه‌ی مشخصی نمایش داده شود و سایر تنظیمات مربوطه اعمال گردد. این روش در سایت‌های پویا عملا پاسخگو نخواهد بود. زمانیکه کاربری مطلبی را ارسال می‌کند یا باید در سورس‌های موجود دست برد و به تصاویر ارسالی به صورت خودکار تنظیمات مربوط به popbox‌ را اضافه کرد، یا اینکه هر بار مطالب را پس از ارسال به صورت دستی ویرایش کرد یا روش‌هایی مانند این.

با استفاده از jQuery ، اسکریپت selectAll.js را به این مجموعه اضافه کردم. ابتدا تمامی تصاویر صفحه پیدا می‌شوند و سپس به آنهایی که طول و عرض بزرگتری از حد مجاز دارند به صورت خودکار ویژگی‌های popBox افزوده خواهد شد. چون این روش اسکریپتی است : الف) نیازی به تغییر در سورس‌های موجود نیست. ب) توسط هر تکنولوژی سمت سروری نیز قابل استفاده است. ج) به صورت خودکار به تمامی تصاویر بزرگ صفحه اعمال می‌شود و نیازی به ویرایش دستی هیچ موردی جهت اعمال ویژگی‌های مورد نظر وجود نخواهد داشت.

نکته جالبی که با jQuery وجود دارد، روال رخ‌داد گردان document.ready آن است. این رخداد پیش از window.onload استاندارد و زمانیکه DOM آماده استفاده است فراخوانی می‌شود.

برای استفاده از آن ابتدا باید دو فولدر scripts و images به سرور کپی شوند. سپس سه سطر زیر را به هدر صفحه اضافه کنید (به سورس صفحه sample.html فایل پیوست می‌توان مراجعه کرد):

<script src="scripts/jquery.min.js" type="text/javascript"></script>
<script src="scripts/PopBox.js" type="text/javascript"></script>
<script type="text/javascript" src="scripts/selectAll.js"></script>

در مورد سایر تنظیمات، فایل selectAll.js را گشوده و موارد زیر را در صورت لزوم ویرایش نمائید:
popBoxWaitImage.src = "images/spinner40.gif";
popBoxRevertImage = "images/magminus.gif";
popBoxPopImage = "images/magplus.gif";
popBoxRevertText = "کوچک‌ نمایی";
popBoxPopText = "بزرگ‌ نمایی";
popBoxCaptionMoreText = "بیشتر";
popBoxCaptionLessText = "کمتر";
MaximumAllowedWidth = 500;
MaximumAllowedHeight = 480;

در این فایل قسمتی از تابع rescaleImage از سایت stack overflow قرض گرفته شد و تغییرات لازم جهت اعمال ویژگی‌های popbox‌ به آن اعمال گردید. با استفاده از این تابع نسبت‌های طول و عرض تصویر به میزان ثابتی کوچک می‌شوند و تصویر کوچک شده با کیفیت بهتری نمایش داده خواهد شد.
موارد ذکر شده را از این آدرس می‌توانید دریافت نمائید.


مطالب
توسعه برنامه های Cross Platform با Xamarin Forms & Bit Framework - قسمت اول
یکی از دغدغه‌های جدی امروزه توسعه دهندگان نرم افزار در سمت Front end، توسعه برنامه‌های Cross Platform است. در این سری آموزشی به صورت قدم به قدم و پروژه محور می‌خواهیم برنامه‌ای را برای Android/iOS/Windows توسعه دهیم که روی کامپیوتر، تبلت و موبایل به خوبی کار کند.
انتخاب ابزار درست برای شروع به کار از اهمیت شایانی برخوردار است و بد نیست در ابتدا به بررسی دلایل انتخاب ابزارهایی بپردازیم که قرار است در این دوره از آنها استفاده شود.

۱- زبان برنامه نویسی: CSharp
CSharp با وجود امکاناتی مانند Generics‌، Lambda Expressions، Linq، Async و ... که تا حدودی در سایر زبان‌ها هم هستند، زبانی خوش ساختار و کاربردی است. همچنین اضافه شدن امکانات جدیدی مانند ref returns و ... نشان دهنده این است که این زبان رو به جلو در حرکت و در برخی موارد پیشرو است. اما در توسعه یک برنامه Cross Platform مواردی اهمیت پیدا می‌کنند که شاید توسعه دهنده نرم افزار مستقیما با آنها درگیر نشود، ولی از آن‌ها تاثیر می‌پذیرد. در زبان CSharp مواردی مانند P/Invoke ،Pointers، Extern و ... جزء این دست از موارد هستند که کمک می‌کنند CSharp به یکی از لذت بخش‌ترین زبان هایی تبدیل شود که قابلیت فراخوانی 100% امکانات زبان‌های دیگر را بدون اما و اگرهای فراوان داشته باشد.
در سایر زبان‌های Cross Platform اگر کتابخانه‌های توسعه داده شده و ترکیب زبان‌های برنامه نویسی استفاده شده در آنها را بررسی کنید، می‌بینید که اگر قرار است کتابخانه مربوطه مثلا در JavaScript استفاده شود، توسعه دهنده کد، درصدی از کد را با Java، درصدی را با Swift و درصدی را با JavaScript توسعه داده است! اگر معادل همان کتابخانه را برای CSharp پیدا کنید، می‌بینید که تمامی قسمت‌های مربوط به اندروید، iOS و ویندوز به زبان CSharp است.
برای مثال در ادامه کدهای مربوط به پروژه‌ای را می‌بینید که هدف آن، ارائه متدهایی ساده برای کار با امکانات مختلف دستگاه، به صورت Cross Platform هست. مثلا برای بررسی وضعیت باطری بنویسید:
var state = Battery.State; //  Charging, Full, Discharging, ...
که تماما با CSharp توسعه داده شده است.
اما معادل چنین پروژه‌ای در هیچ زبان دیگری به صورت 100% با خود آن زبان توسعه داده نشده‌است و بیشتر مواقع با چنین چیزی مواجه می‌شوید:

این مسئله وقتی حائز اهمیت می‌شود که در پروژه‌تان به سمت کارهایی حرکت کنید که کمی خاص باشند و نتوانید کتابخانه‌ای را پیدا کنید که نیازهای شما را پوشش دهد و یا از کیفیت خوبی برخوردار نباشد و ... و خلاصه بخواهید کمی بیشتر دست به کد شوید. در چنین مواقعی شما عملا درگیر چندین زبان و محیط توسعه و سیستم عامل و Debugger و ... می‌شوید. به هر میزان که برنامه شما خاص باشد، این هزینه افزایش پیدا می‌کند تا جایی که ممکن است ادامه توسعه نرم افزار را غیر ممکن کند.
در CSharp شما به صد در صد امکانات سیستم عامل‌ها (Android/iOS/Windows/Linux/Mac/Tizen) دسترسی دارید.

۲- اجرا کننده برنامه: NET.
انتخاب NET. و کتابخانه‌های آن مانند Task Parallel Library - Entity Framework(Sqlite) - Noda - JSON.NET که در هر زمینه‌ای بالاترین کیفیت ممکن را به شما ارائه می‌کنند به خودی خود منطقی به نظر می‌رسد. اما تمامی این‌ها در کنار سرعت اجرای NET. به صورت Native و همچنین قابلیت اجرای NET. در تمامی سیستم عامل‌ها و همچنین امکان اجرای آن در مرورگر به کمک استاندارد Web Assembly آن را به انتخابی فوق العاده بدل می‌کند. سرعت گسترش محبوبیت و استفاده از NET. در دنیا نیز دلیل دیگری است برای اطمینان خاطر از انتخاب درست.

۳- Xamarin forms
Xamarin forms همه آن چیزهای پایه‌ای است که برای نوشتن یک برنامه لازم داریم. کنترل هایی مانند ListView، Button و ...به همراه Binding - Navigation و ...
در عمل می‌توانید آن را معادل Angular & Angular Material بدانید. وقتی شما فرمی را با Xamarin Forms توسعه می‌دهید و درون آن دکمه‌ای است که از فرم اول، شما را به فرم دوم می‌برد، می‌توانید آن را در هر جایی که Xamarin forms پشتیبانی می‌کند، استفاده کنید. پشتیبانی Xamarin forms برای Android/iOS/Windows خوب و برای Linux/Mac/Tizen و Web در مراحل اولیه است.
در Xamarin forms شما UI کاملا Native خواهید داشت.

۴- Prism Patterns & practices
Prism همه آن چیزی است که برای نوشتن یک برنامه با کیفیت، با قابلیت نگهداری بالا و تست پذیر احتیاج داریم.

با نقش Bit و کمک‌های آن در طول مسیر آموزش بیشتر آشنا خواهیم شد.

در قسمت‌های بعدی به آموزش نصب و نحوه دیباگ کردن کد و ارائه پابلیش در Android-iOS-Windows خواهیم پرداخت و سپس وارد کدنویسی شده و پروژه اولیه را خواهیم ساخت و در قسمت‌های بعد از آن هم کار با دیتابیس کلاینت ساید، ارتباط با سرور و ... را آموزش می‌بینیم.
اگر قبلا Xamarin Forms را تست کرده‌اید و به علت مسائلی مانند حجم بالای خروجی برنامه و یا کندی در توسعه برنامه یا اجرای آن در دستگاه مشتری آن را کنار گذاشته‌اید، توصیه می‌کنم بار دیگر آن را با ما تست کنید و با رعایت چند نکته ساده از نوشتن برنامه Cross Platform به بهترین شکل لذت ببرید و خروجی خوبی را در نهایت به مشتریان سیستم ارائه کنید.
مطالب
بررسی قابلیت Endpoint Routing در ASP.NET Core
نحوه کار مکانیزم مسیریابی به این صورت است که ما Route هایمان را مثلا درون میان‌افزار MVC (توسط متد UseMvc) تعریف می‌کنیم و زمانیکه یک درخواست به میان‌افزار MVC میرسد، این میان‌افزار بر اساس اطلاعات Url و Route‌های تعریف شده، اولین Route ایی را که همخوانی داشته باشد، انتخاب کرده و مقادیر مسیر یابی (RouteValues) را استخراج می‌کند و بدین ترتیب می‌فهمد که کدام Controller و Action باید فراخوانی شود.

در Pipeline چون میان‌افزارها به صورت ترتیبی اجرا می‌شوند، تا زمانیکه درخواست ما به میان‌افزار MVC (منظور جایی است که Route‌ها تعریف شده‌اند؛ ولی برای درک بهتر با میان‌افزار MVC مثال میزنیم) نمی‌توانیم از RouteValues استفاده کنیم.
مشکل جایی پیش می‌آید که مثلا برای وبسایت‌های چند زبانه که بر اساس Url کار می‌کنند (مثلا fa/home/index) نیاز داریم قبل از رسیدن به میان‌افزار MVC، زبان جاری (همان fa) را توسط سیستم مسیریابی بخوانیم و Culture برنامه را تغییر بدهیم ولی تا زمانیکه به میان‌افزار MVC نرسیم این کار امکان پذیر نیست.

یک مثال دیگر آن، استفاده از ویژگی EnableCorsAttribute (است که بر خلاف UseCors که مکانیزم CORS را به صورت سراسری اعمال می‌کند) میتوان آن را بر روی یک Action خاص اعمال کرد.
از آنجایی که در مکانیزم مسیریابی قبلی، سیستم Routing بسیار وابسته به MVC است، ما نمی‌توانیم قبل از رسیدن به میان‌افزار MVC، جلوی درخواست‌های غیر مجاز را بگیریم، چرا که به Routing درسترسی نداریم و نمی‌دانیم کدام Controller و Action قرار است فراخوانی بشود.

اما در مکانیزم Endpoint Routing، وقتی یک درخواست می‌آید، همان ابتدا مشخص می‌شود که به کدام Route نگاشت شده؛ درنتیجه بقیه‌ی میان‌افزارهای قبل از MVC هم می‌توانند از سیستم Routing استفاده کرده و اطلاعات داخل Url را درک کنند.

 این قابلیت در ASP Core 2.2، اوایل با نام Dispatcher معرفی شد که بعدا به Endpoint Routing تغییر نام پیدا کرد و به صورت پیشفرض توسط SetCompatibilityVersion ورژن Version_2_2 به بالا فعال می‌شود.
برای استفاده از Endpoint Routing باید میان‌افزار مربوطه را توسط متد UseEndpointRouting اضافه کنیم. کار این میان‌افزار تشخیص Endpoint مورد نظر براساس Url درخواستی و Route‌های تعریف شده است و پس از آن می‌توانیم از مقادیر مسیریابی (RouteValues) استفاده کنیم (حتی قبل از رسیدن به محل تعریف Route ها).
// ASP.NET Core 2.2
public void Configure(IApplicationBuilder app)
{
   app.UseEndpointRouting();

   app.OtherMiddleware(); // Access to route values

   app.UseMvc();
}

نکته : در ASPNET Core 3.0 متد UseEndpointRouting به UseRouting تغییر نام پیدا کرد و نیز تعریف Route (بهتر است بگوییم Endpoint ها) به شکل زیر تغییر پیدا کرده است.
// ASP.NET Core 3.0
public void Configure(IApplicationBuilder app)
{
   app.UseRouting(); 

   app.OtherMiddleware();

   app.UseEndpoints(endpoints =>
   {
      // Mapping of endpoints goes here:
      endpoints.MapControllers()
      endpoints.MapRazorPages()
      endpoints.MapHub<MyChatHub>()
      endpoints.MapGrpcService<MyCalculatorService>()
   });
}

برای غیر فعال کردن قابلیت Endpoint Routing می‌توانید توسط MvcOptions.EnableEndpointRouting = false آن را غیرفعال کنید.

منابع و اطلاعات بیشتر:
مطالب
بارگذاری بدون وقفه فایل‌های جاوااسکریپت به کمک async و defer
امروزه در برنامه‌های تحت وب، بارگذاری فایل‌های جاوااسکریپت صفحات، یکی از چالش‌های بزرگ در عملکرد، کارآیی و سرعت اجرای صفحات وب به شمار می‌‌آید. حال اینکه توسعه اپلیکیشن‌های single page و استفاده از کتابخانه‌های حجیم جاوااسکریپتی، حجم این سری فایل‌ها را بیشتر و بیشتر نیز می‌کند.

در شرایطی خاص، تگ script باعث می‌شود که مرورگر برای مدت زمانی متوقف شود و فایل‌های جاوااسکریپت را بارگذاری و اجرا نماید. در این مواقع مرورگر از انجام عملیات دیگری منع شده و شروع به اعمال فایل جاوااسکریپت در حال بارگذاری در محتوای صفحه‌ی بار شده می‌کند. این نگارش و اعمال می‌تواند سبب ویرایش یک element و یا تغییر DOM یا ارجاعی به یک URL دیگر شود. به این منظور، بهترین و رایج‌ترین کار این است که تگ‌های script را به انتهای صفحه و پیش از تگ body منتقل کنیم. با این حال نیز ممکن است که مرورگر برای چند ثانیه منتظر دریافت پاسخ‌های اسکریپت‌های انتهای صفحه بماند، اما این امر چندان قابل توجه نیست؛ به این دلیل که غالب استایل‌ها و content صفحه بارگذاری شده‌اند. با این وجود، این راهکار برای صفحات وب کنونی که ممکن است شامل محتوای یک یا چندین مگابایتی باشند، کافی نیست.  
در این مواقع برخی از کد نویس‌ها از روش‌هایی مانند inject کردن تگ script به صورت Ajax استفاده می‌کنند که این روش‌ها از block شدن صفحه جلوگیری می‌کند، اما با این حال این روش‌ها نیز چالش‌های خاص خود مانند نوشتن کد‌های اضافی برای هر اسکریپت و تست‌های مرتبط برای اطمینان از بار شدن و اجرای صحیح اسکریپت‌ها در موقعیت مناسب را دارند که ممکن است روند کد نویسی با استفاده از کتابخانه‌های third-party را بسیار طولانی کند.
برای حل این چالش خرسندم که تکنیکی را که به صورت built-in در HTML5 وجود دارد، به شما معرفی کنم.

استفاده از defer Attribute

 این Attribute اگر درون هر تگ script ایی نوشته شود، آن فایل در هنگام بارگذاری فایل‌ها و ساختن صفحه، نادیده گرفته می‌شود و پس از اتمام پروسه، این فایل شروع به بارگذاری شدن می‌کند. در حقیقت در این حین در مرورگر همانند تمامی عملیات‌های Lazy Loading به صورت ضمنی یک promise ساخته می‌شود. البته گفتنی است که این نوع بارگذاری نباید شامل فایل‌های جاوا اسکریپتی باشد که شامل عملیاتی مانند document.write و یا تغییرات DOM هستند.
<script src="file.js" defer></script>
مرورگر تمامی فایل‌های شامل defer Attribute را بدون توقف پردازش‌های صفحه، به صورت موازی بارگذاری می‌نماید. اما اینکه این ویژگی از چه زمانی در مرورگر‌ها وجود داشته؟ باید گفت که تقریبا 12 سال از عمر آن می‌گذرد. تقریبا از نسخه‌ی IE4 ( ^_^ ). البته این نکته گفتنی است هنگامی که شما از این Attribute استفاده می‌کنید، این تضمین وجود دارد که تمامی این اسکریپت‌ها اجرا می‌شوند، اما اینکه کدامیک در چه زمانی بارگذاری و اجرا می‌شوند، کاملا نامشخص است. از نظر تئوری، عملیات بارگذاری پس از ویرایش DOM و کمی پیش از فراخوانی رخداد DOMContentLodaded صورت می‌گیرد. اما در عمل، این عملیات به مرورگر و سیستم‌عامل نیز وابسته است.

استفاده از async Attribute

این Attribute در HTML5 معرفی شد و به نوعی کامل کننده و منسوخ کننده‌ی defer می‌باشد.
<script src="file.js" async></script>
به طور کلی می‌توان گفت که عملکرد async و defer یکسان می‌باشند. البته تفاوت اصلی این دو سینتکس، در زمان اجرای اسکریپت‌های بار شده می‌باشد. در async عملیات execution، در اولین فرصتی که پس از تکمیل دریافت فایل ممکن است، صورت می‌گیرد. به سه تصویر زیر توجه کنید:

تصویر فوق یک سناریوی ساده‌ی بارگذاری صفحه‌ی html را به همراه یک فایل جاوااسکریپت با تگ script ساده را نمایش می‌دهد. همانطور که ملاحظه می‌کنید، در لحظه‌ای که فایل اسکریپت شروع به دانلود شدن می‌کند (قسمت بنفش)، عملیات parse صفحه متوقف شده تا زمانی که فایل دانلود و اجرا شود (قسمت قرمز). پس از آن دوباره عملیات parsing از سر گرفته می‌شود. این عملیات به همراه تگ script ساده صورت گرفته است. حال در تصویر بعد قصد داریم که همین سناریو را به کمک defer Attribute بررسی کنیم:

همانطور که ملاحظه می‌کنید به کمک defer، شروع عملیات دانلود فایل اسکریپت، خللی در عملیات html parse ایجاد نمی‌کند و این دو عملیات به صورت موازی می‌توانند اجرا شوند. پس از دریافت فایل اسکریپت، این فایل مستقیما اجرا نمی‌شود و لزوما باید پس از عملیات parsing صورت پذیرد.

و اما تصویر زیر، سناریو‌ی فوق را به همراه async attribute نمایش می‌دهد:

در این حالت عملیات دریافت فایل اسکریپت همانند defer به صورت موازی اجرا می‌شود. اما تفاوتی که در این قسمت و در async وجود دارد، زمان اجرا شدن فایل‌های اسکریپت است. همانطور که ملاحظه می‌کنید دقیقا پس از دریافت فایل، اسکریپت ما در اجراست و پس از اجرای کامل، دوباره عملیات parsing ادامه می‌یابد. در حقیقت اسکریپت‌های با async attribute با فراخوانی رخداد onload شروع به اجرا می‌کنند. جهت استفاده‌ی از async، خیالتان راحت باشد؛ با توجه به این منبع، تقریبا تمام مرورگرها از این ویژگی پشتیبانی می‌کنند.

مطالب
قابلیت چند زبانه و Localization در AngularJs- بخش چهارم و نهایی: Best Practiceهای angular-translate
در بخش پیشین چند مورد از قابلیت‌های angular-translate را بررسی نمودیم. در این بخش به بررسی باقی موارد می‌پردازیم.

ex7_load_static_files 

در این مثال خواهیم دید که چگونه یک فایل translate table در موقع فراخوانی به صورت On Demand بارگذاری خواهد شد. در قدم اول اسکریپت‌های زیر به صفحه افزوده می‌شوند.
    <script src="Scripts/angular.js"></script>
    <script src="Scripts/angular-cookies.js"></script>
    <script src="Scripts/angular-translate.js"></script>
    <script src="Scripts/angular-translate-storage-cookie.js"></script>
    
    <!-- for override loader methods in angular translate -->
    <script src="/src/service/loader-static-files.js"></script>
در ادامه درباره‌ی اسکریپت پنجم بیشتر توضیح خواهیم داد. بگذارید از آخر به اول شروع کنیم و ببینیم که نحوه‌ی فراخوانی و استفاده از امکان on demand بارگذاری شدن فایل‌های زبان به چه صورتی می‌باشد. در زیر، تکه کد اصافه شده به ex7 را مشاهده می‌کنید:
            // Register a loader for the static files
            // So, the module will search missing translation tables under the specified urls.
            // Those urls are [prefix][langKey][suffix].
            $translateProvider.useStaticFilesLoader({
                prefix: '/l10n/',
                suffix: '.json'
            });
همانطور که در توضیحات آمده است، ماژول با دریافت prefix و suffix که در حقیقت همان فولدر و پسوند فایل‌های translate table هستند، هر زبانی را که مورد نیاز است و تا کنون بارگذاری نشده، بارگذاری می‌نماید. تصویر زیر محتویات فولدر l10n را نمایش می‌دهد.

حال ببینیم که این فرآیند در loader-static-files چگونه پیاده سازی شده است. در این فایل یک متد load نوشته شده است که فایل‌های static را طبق یک الگوی مشتمل بر prefix و suffix از سرور می‌خواند. لزومی ندارد که شما فایل‌ها را حتما به صورت JSON و با این پسوند ذخیره کنید. اما چیزی که قطعی است این است که فایل‌ها حتما باید به صورت key value ذخیره شده باشند.

تکه کد زیر اطلاعات فایل loader-static-files را نمایش می‌دهد.

angular.module('pascalprecht.translate')
.factory('$translateStaticFilesLoader', $translateStaticFilesLoader);
function $translateStaticFilesLoader($q, $http) {
    
  'use strict';

  return function (options) {

    if (!options || (!angular.isArray(options.files) && (!angular.isString(options.prefix) || !angular.isString(options.suffix)))) {
      throw new Error('Couldn\'t load static files, no files and prefix or suffix specified!');
    }

    if (!options.files) {
      options.files = [{
        prefix: options.prefix,
        suffix: options.suffix
      }];
    }

    var load = function (file) {
      if (!file || (!angular.isString(file.prefix) || !angular.isString(file.suffix))) {
        throw new Error('Couldn\'t load static file, no prefix or suffix specified!');
      }

      var deferred = $q.defer();

      $http(angular.extend({
        url: [
          file.prefix,
          options.key,
          file.suffix
        ].join(''),
        method: 'GET',
        params: ''
      }, options.$http)).success(function (data) {
        deferred.resolve(data);
      }).error(function () {
        deferred.reject(options.key);
      });

      return deferred.promise;
    };

    var deferred = $q.defer(),
        promises = [],
        length = options.files.length;

    for (var i = 0; i < length; i++) {
      promises.push(load({
        prefix: options.files[i].prefix,
        key: options.key,
        suffix: options.files[i].suffix
      }));
    }

    $q.all(promises).then(function (data) {
      var length = data.length,
          mergedData = {};

      for (var i = 0; i < length; i++) {
        for (var key in data[i]) {
          mergedData[key] = data[i][key];
        }
      }

      deferred.resolve(mergedData);
    }, function (data) {
      deferred.reject(data);
    });

    return deferred.promise;
  };
}

$translateStaticFilesLoader.displayName = '$translateStaticFilesLoader';

همانطور که ملاحظه می‌کنید، کد فوق یک سرویس با نام $translateStaticFilesLoader را تعریف نموده است. در صورتیکه ما در کنترلر فایل ex7، اصلا نامی از آن نبردیم و تنها از $translateProvider.useStaticFilesLoader استفاده نمودیم! جواب در نحوه‌ی نگارش کد angular-translate نهفته است. در خط 866 فایل angular-translate تکه کد زیر مربوط به تعریف translateStaticFileLoader می‌باشد. همانطور که ملاحظه می‌کنید سرویس translateStaticFilesLoader درون فضای نام سرویس translateTable قرار گرفته است. بنابراین ما تنها با تعریف سرویس translateStaticFilesLoader، در حقیقت آن را override نموده‌ایم. در کد نمونه‌ای که در بخش‌های قبلی قرار داده‌ام یک فایل translate.js نیز قرار دارد که در فولدر src/services قرار گرفته است. این فایل نیز برخی از امکانات و سرویس‌های built-in درون angular-translate را سفارشی نموده است.

  /**
   * @ngdoc function
   * @name pascalprecht.translate.$translateProvider#useStaticFilesLoader
   * @methodOf pascalprecht.translate.$translateProvider
   *
   * @description
   * Tells angular-translate to use `$translateStaticFilesLoader` extension service as loader.
   *
   * @param {Object=} options Optional configuration object
   */
  this.useStaticFilesLoader = function (options) {
    return this.useLoader('$translateStaticFilesLoader', options);
  };

در این 4 مجموعه سعی کردم تمامی آنچه را که برای ایجاد قابلیت چند زبانه و localization نیاز است و حیاتی بود، تشریح کنم. بنابراین تا کنون دانش خوبی درباره‌ی این کتابخانه کسب نموده‌اید. باقی تمرین‌ها را می‌توانید بر حسب نیاز با استفاده از مستندات موجود در angular-translate مطالعه و استفاده نمایید.

مطالب
روش یکی کردن پروژه‌های React و ASP.NET Core
یک روش کار کردن با پروژه‌های SPA، توسعه‌ی مجزای قسمت‌های front-end و back-end است. برای مثال پروژه‌ی React را به صورت جداگانه‌ای توسعه می‌دهیم، پروژه‌ی ASP.NET Core را نیز به همین صورت. هنگام آزمایش برنامه، در یکی دستور npm start را اجرا می‌کنیم تا وب سرور آزمایشی React، آن‌را در آدرس http://localhost:3000 قابل دسترسی کند و در دیگری دستور dotnet watch run را صادر می‌کنیم تا برنامه‌ی وب ASP.NET Core را بر روی آدرس https://localhost:5001 مهیا کند. سپس برای اینکه از پورت 3000 بتوان با پورت 5001 کار کرد، نیاز خواهد بود تا CORS را در برنامه‌ی ASP.NET Core فعالسازی کنیم. در حین ارائه‌ی نهایی برنامه نیز هر کدام را به صورت مجزا publish کرده و بعد هم خروجی نهایی پروژه‌ی SPA را در پوشه‌ی wwwroot برنامه‌ی وب کپی می‌کنیم تا قابل دسترسی و استفاده شود. روش دیگری نیز برای یکی/ساده سازی این تجربه وجود دارد که در این مطلب به آن خواهیم پرداخت.


پیشنیاز: ایجاد یک برنامه‌ی خالی React و ASP.NET Core

یک پوشه‌ی خالی را ایجاد کرده و در آن دستور dotnet new react را صادر کنید، تا قالب خاص پروژه‌های React یکی سازی شده‌ی با پروژه‌های ASP.NET Core، یک پروژه‌ی جدید را ایجاد کند.


همانطور که در تصویر فوق نیز مشاهده می‌کنید، این پروژه از دو برنامه تشکیل شده‌است:
الف) برنامه‌ی SPA که در پوشه‌ی ClientApp قرار گرفته‌است و شامل کدهای کامل یک برنامه‌ی React است.
ب) برنامه‌ی سمت سرور ASP.NET Core که یک برنامه‌ی متداول وب، به همراه فایل Startup.cs و سایر فایل‌های مورد نیاز آن است.

در ادامه نکات ویژه‌ی ساختار این پروژه را بررسی خواهیم کرد.


تجربه‌ی توسعه‌ی برنامه‌ها توسط این قالب ویژه

اکنون اگر این پروژه‌ی وب را برای مثال با فشردن دکمه‌ی F5 و یا اجرای دستور dotnet run، اجرا کنیم، چه اتفاقی رخ می‌دهد؟
- به صورت خلاصه برنامه‌ی ASP.NET Core شروع به کار کرده و سبب ارائه همزمان برنامه‌ی SPA نیز خواهد شد.
- پورتی که برنامه‌ی وب بر روی آن قرار دارد، با پورتی که برنامه‌ی React بر روی روی آن ارائه می‌شود، یکی است. یعنی نیازی به تنظیمات CORS را ندارد.
- در این حالت اگر در برنامه‌ی React تغییری را ایجاد کنیم (در هر قسمتی از آن)، hot reloading آن هنوز هم برقرار است و سبب بارگذاری مجدد برنامه‌ی SPA در مرورگر خواهد شد و برای اینکار نیازی به توقف و راه اندازی مجدد برنامه‌ی ASP.NET Core نیست.

اما این تجربه‌ی روان کاربری و توسعه، چگونه حاصل شده‌است؟


بررسی ساختار فایل Startup.cs یک پروژه‌ی مبتنی بر dotnet new react

برای درک نحوه‌ی عملکرد این قالب ویژه، نیاز است از فایل Startup.cs آن شروع کرد.
// ...
using Microsoft.AspNetCore.SpaServices.ReactDevelopmentServer;

namespace dotnet_template_sample
{
    public class Startup
    {
        // ...

        public void ConfigureServices(IServiceCollection services)
        {

            services.AddControllersWithViews();

            // In production, the React files will be served from this directory
            services.AddSpaStaticFiles(configuration =>
            {
                configuration.RootPath = "ClientApp/build";
            });
        }
در ابتدا تعریف فضای نام SpaServices را مشاهده می‌کنید. بسته‌ی متناظر با آن در فایل csproj برنامه به صورت زیر ثبت شده‌است:
<ItemGroup>
   <PackageReference Include="Microsoft.AspNetCore.SpaServices.Extensions" Version="3.1.2" />
</ItemGroup>
این بسته، همان بسته‌ی جدید SpaServices است و در NET 5x. نیز پشتیبانی خواهد شد .

در متد ConfigureServices، ثبت سرویس‌های مرتبط با فایل‌های استاتیک پروژه‌ی SPA، توسط متد AddSpaStaticFiles صورت گرفته‌است. در اینجا RootPath آن، به پوشه‌ی ClientApp/build اشاره می‌کند. البته این پوشه هنوز در این ساختار، قابل مشاهده نیست؛ اما زمانیکه پروژه‌ی ASP.NET Core را برای ارائه‌ی نهایی، publish کردیم، به صورت خودکار ایجاد شده و حاوی فایل‌های قابل ارائه‌ی برنامه‌ی React نیز خواهد بود.

قسمت مهم دیگر کلاس آغازین برنامه، متد Configure آن است:
// ...
using Microsoft.AspNetCore.SpaServices.ReactDevelopmentServer;

namespace dotnet_template_sample
{
    public class Startup
    {
        // ...

        public void Configure(IApplicationBuilder app, IWebHostEnvironment env)
        {
            // ...
            app.UseStaticFiles();
            app.UseSpaStaticFiles();

            app.UseRouting();

            app.UseEndpoints(endpoints =>
            {
                endpoints.MapControllerRoute(
                    name: "default",
                    pattern: "{controller}/{action=Index}/{id?}");
            });

            app.UseSpa(spa =>
            {
                spa.Options.SourcePath = "ClientApp";

                if (env.IsDevelopment())
                {
                    spa.UseReactDevelopmentServer(npmScript: "start");
                }
            });
        }
    }
}
در اینجا ثبت سه میان افزار جدید را مشاهده می‌کنید:
- متد UseSpaStaticFiles، سبب ثبت میان‌افزاری می‌شود که امکان دسترسی به فایل‌های استاتیک پوشه‌ی ClientApp حاوی برنامه‌ی React را میسر می‌کند؛ مسیر این پوشه را در متد ConfigureServices تنظیم کردیم.
- متد UseSpa، سبب ثبت میان‌افزاری می‌شود که دو کار مهم را انجام می‌دهد:
1- کار اصلی آن، ثبت مسیریابی معروف catch all است تا مسیریابی‌هایی را که توسط کنترلرهای برنامه‌ی ASP.NET Core مدیریت نمی‌شوند، به سمت برنامه‌ی React هدایت کند. برای مثال مسیر https://localhost:5001/api/users به یک کنترلر API برنامه‌ی سمت سرور ختم می‌شود، اما سایر مسیرها مانند https://localhost:5001/login قرار است صفحه‌ی login برنامه‌ی سمت کلاینت SPA را نمایش دهند و متناظر با اکشن متد خاصی در کنترلرهای برنامه‌ی وب ما نیستند. در این حالت، کار این مسیریابی catch all، نمایش صفحه‌ی پیش‌فرض برنامه‌ی SPA است.
2- بررسی می‌کند که آیا شرایط IsDevelopment برقرار است؟ آیا در حال توسعه‌ی برنامه هستیم؟ اگر بله، میان‌افزار دیگری را به نام UseReactDevelopmentServer، اجرا و ثبت می‌کند.

برای درک عملکرد میان‌افزار ReactDevelopmentServer نیاز است به سورس آن مراجعه کرد. این میان‌افزار بر اساس پارامتر start ای که دریافت می‌کند، سبب اجرای npm run start خواهد شد. به این ترتیب دیگر نیازی به اجرای جداگانه‌ی این دستور نخواهد بود و همچنین این اجرا، به همراه تنظیمات proxy مخصوصی نیز هست تا پورت اجرایی برنامه‌ی React و برنامه‌ی ASP.NET Core یکی شده و دیگر نیازی به تنظیمات CORS مخصوص برنامه‌های React نباشد. بنابراین hot reloading ای که از آن صحبت شد، توسط ASP.NET Core مدیریت نمی‌شود. در پشت صحنه همان npm run start اصلی برنامه‌های React، در حال اجرای وب سرور آزمایشی React است که از hot reloading پشتیبانی می‌کند.

یک مشکل: با این تنظیم، هربار که برنامه‌ی ASP.NET Core اجرا می‌شود (به علت تغییرات در کدها و فایل‌های پروژه)، سبب اجرای مجدد و پشت صحنه‌ی react development server نیز خواهد شد که ... آغاز برنامه را در حالت توسعه، کند می‌کند. برای رفع این مشکل می‌توان این وب سرور توسعه‌ی برنامه‌های React را به صورت جداگانه‌ای اجرا کرد و فقط تنظیمات پروکسی آن‌را در اینجا ذکر نمود:
// replace
spa.UseReactDevelopmentServer(npmScript: "start");
// with
spa.UseProxyToSpaDevelopmentServer("http://localhost:3000");
در اینجا فقط کافی است سطر UseReactDevelopmentServer را با تنظیم UseProxyToSpaDevelopmentServer که به آدرس وب سرور توسعه‌ی برنامه‌های React اشاره می‌کند، تنظیم کنیم. بدیهی است در اینجا حالت باید از طریق خط فرمان به پوشه‌ی clientApp وارد شد و دستور npm start را یکبار به صورت دستی اجرا کرد، تا این وب سرور، راه اندازی شود.


تغییرات ویژه‌ی فایل csproj برنامه

اگر به فایل csproj برنامه دقت کنیم، دو تغییر جدید نیز در آن قابل مشاهده هستند:
الف) نصب خودکار وابستگی‌های برنامه‌ی client
  <Target Name="DebugEnsureNodeEnv"
     BeforeTargets="Build" 
     Condition=" '$(Configuration)' == 'Debug' And !Exists('$(SpaRoot)node_modules') ">
    <!-- Ensure Node.js is installed -->
    <Exec Command="node --version" ContinueOnError="true">
      <Output TaskParameter="ExitCode" PropertyName="ErrorCode" />
    </Exec>
    <Error Condition="'$(ErrorCode)' != '0'" Text="Node.js is required to build and run this project. To continue, please install Node.js from https://nodejs.org/, and then restart your command prompt or IDE." />
    <Message Importance="high" Text="Restoring dependencies using 'npm'. This may take several minutes..." />
    <Exec WorkingDirectory="$(SpaRoot)" Command="npm install" />
  </Target>
در این تنظیم، در حالت build و debug، ابتدا بررسی می‌کند که آیا پوشه‌ی node_modules برنامه‌ی SPA وجود دارد؟ اگر خیر، ابتدا مطمئن می‌شود که node.js بر روی سیستم نصب است و سپس دستور npm install را صادر می‌کند تا تمام وابستگی‌های برنامه‌ی client، دریافت و نصب شوند.

ب) یکی کردن تجربه‌ی publish برنامه‌ی ASP.NET Core با publish پروژه‌های React
  <Target Name="PublishRunWebpack" AfterTargets="ComputeFilesToPublish">
    <!-- As part of publishing, ensure the JS resources are freshly built in production mode -->
    <Exec WorkingDirectory="$(SpaRoot)" Command="npm install" />
    <Exec WorkingDirectory="$(SpaRoot)" Command="npm run build" />

    <!-- Include the newly-built files in the publish output -->
    <ItemGroup>
      <DistFiles Include="$(SpaRoot)build\**" />
      <ResolvedFileToPublish Include="@(DistFiles->'%(FullPath)')" Exclude="@(ResolvedFileToPublish)">
        <RelativePath>%(DistFiles.Identity)</RelativePath>
        <CopyToPublishDirectory>PreserveNewest</CopyToPublishDirectory>
        <ExcludeFromSingleFile>true</ExcludeFromSingleFile>
      </ResolvedFileToPublish>
    </ItemGroup>
  </Target>
میان‌افزار ReactDevelopmentServer کار اجرا و پروکسی دستور npm run start را در حالت توسعه انجام می‌دهد. اما در حالت ارائه‌ی نهایی چطور؟ در اینجا نیاز است دستور npm run build اجرا شده و فایل‌های مخصوص ارائه‌ی نهایی برنامه‌ی React تولید و سپس به پوشه‌ی wwwroot، کپی شوند. تنظیم فوق، دقیقا همین کار را در حین publish برنامه‌ی ASP.NET Core، به صورت خودکار انجام می‌دهد و شامل این مراحل است:
-  ابتدا npm install را جهت اطمینان از به روز بودن وابستگی‌های برنامه مجددا اجرا می‌کند.
- سپس npm run build را برای تولید فایل‌های قابل ارائه‌ی برنامه‌ی React اجرا می‌کند.
- در آخر تمام فایل‌های پوشه‌ی ClientApp/build تولیدی را به بسته‌ی نهایی توزیعی برنامه‌ی ASP.NET Core، اضافه می‌کند.
مطالب دوره‌ها
ارائه کاربری ساده‌تر انتخاب چندین آیتم از یک لیست به کمک افزونه TagIt در ASP.NET MVC
چندی قبل مطلبی را در مورد بررسی تفصیلی رابطه چند به چند در این سایت مطالعه کردید. در آن مطلب صرفا به بحث ذخیره سازی اطلاعات دریافتی از کاربر اشاره شد. برای مثال اگر مطلبی چندین برچسب دارد، چگونه باید این‌ها را در بانک اطلاعاتی به نحو صحیحی ذخیره کرد.
در مطلب جاری قصد داریم با نحوه ارائه یک UI کاربر پسند برای این منظور آشنا شویم و سؤال مهم هم این است: «چگونه می‌توان کار کاربر را در حین وارد کردن تعدادی از برچسب‌های مرتبط با یک مطلب ساده‌تر کرد؟». برای این منظور یکی از راه حل‌هایی که در بسیاری از سایت‌ها مرسوم شده است، استفاده از افزونه‌هایی مانند jQuery TagIt می‌باشد که در ادامه با نحوه استفاده از آن در ASP.NET MVC آشنا خواهیم شد.


پیشنیازها:
دریافت افزونه TagIt
همچنین دریافت jQuery UI (افزونه TagIt برای نمایش لیست Auto Complete آیتم‌ها از jQuery UI در پشت صحنه استفاده می‌کند)
<head>
    <title>@ViewBag.Title</title>
    <link href="@Url.Content("~/Content/TagIt/jquery-ui-1.8.23.custom.css")" rel="stylesheet" type="text/css" />
    <link href="@Url.Content("~/Content/TagIt/tagit-simple-blue.css")" rel="stylesheet" type="text/css" />
    <link href="@Url.Content("Content/Site.css")" rel="stylesheet" type="text/css" />
    <script src="@Url.Content("~/Scripts/jquery-1.9.1.min.js")" type="text/javascript"></script>
    <script src="@Url.Content("~/Scripts/jquery.validate.min.js")" type="text/javascript"></script>
    <script src="@Url.Content("~/Scripts/jquery.unobtrusive-ajax.min.js")" type="text/javascript"></script>
    <script src="@Url.Content("~/Scripts/jquery.validate.unobtrusive.min.js")" type="text/javascript"></script>
    <script src="@Url.Content("~/Content/TagIt/jquery-ui-1.8.23.custom.min.js")" type="text/javascript"></script>
    <script src="@Url.Content("~/Content/TagIt/tagit.js")" type="text/javascript"></script>
    @RenderSection("JavaScript", required: false)
</head>
که نهایتا نیاز است یک چنین تعاریفی را به فایل layout برنامه اضافه کنیم.

آشنایی با مدل برنامه

using System.ComponentModel;
using System.ComponentModel.DataAnnotations;

namespace jQueryMvcSample04.Models
{
    public class BlogPostViewModel
    {
        [DisplayName("عنوان"), Required(ErrorMessage = "*")]
        public string Title { set; get; }

        [DisplayName("متن"), Required(ErrorMessage = "*")]
        public string Body { set; get; }

        /// <summary>
        /// آرایه‌ای محدود از برچسب‌های این مطلب خاص به صورت جی‌سون که پیشتر ثبت شده است
        /// هدف استفاده در حین ویرایش مطلب
        /// </summary>
        public string InitialTags { set; get; }

        /// <summary>
        /// آرایه‌ای جی‌سونی از تمام برچسب‌های موجود در سیستم
        /// هدف نمایش منوی انتخاب برچسب‌ها از لیست
        /// </summary>
        public string TagsSource { set; get; }

        /// <summary>
        /// آرایه‌ای از برچسب‌های وارد شده توسط کاربر در حین ثبت مطلب
        /// </summary>
        [DisplayName("برچسب‌ها"), Required(ErrorMessage = "*")]
        public string[] Tags { set; get; }

        public int? Id { set; get; }
    }
}
اگر به نام این کلاس دقت کنید، به ViewModel ختم شده است. از این لحاظ که حاوی خواصی می‌باشد که عموما جهت رندر کردن صحیح UI مورد استفاده قرار می‌گیرند و معادلی در سمت بانک اطلاعاتی نخواهند داشت.
افزونه TagIt برای نمایش اطلاعات خود به دو منبع داده نیاز دارد:
الف) TagsSource : لیستی است به فرمت JSON، از هر آنچه که در سیستم پیشتر به عنوان یک برچسب ثبت شده است. از این لیست برای نمایش منوی خودکار انتخاب آیتم‌ها استفاده می‌شود.
ب) InitialTags : لیستی است به فرمت JSON، از تمام برچسب‌های مرتبط با یک مطلب. از این اطلاعات در حین ویرایش یک مطلب استفاده خواهد شد.

در این ViewModel یک خاصیت دیگر به شکل آرایه، به نام Tags تعریف شده است که لیست برچسب‌های وارد شده توسط کاربر را دریافت خواهد کرد.


معرفی کنترلر برنامه

using System.Web.Mvc;
using jQueryMvcSample04.Extensions;
using jQueryMvcSample04.Models;

namespace jQueryMvcSample04.Controllers
{
    public class HomeController : Controller
    {
        [HttpGet]
        public ActionResult Index(int? id)
        {
            //در ابتدای کار تمام تگ‌های موجود در سیستم از بانک اطلاعاتی دریافت خواهند شد
            //از این تگ‌ها برای تشکیل منوی انتخاب برچسب‌ها استفاده می‌شود
            var tagsSource = new[] { "C#", "C++", "C", "ASP.NET", "MVC" }.ToJson();

            //همچنین صرفا برچسب‌های مطلب جاری که پیشتر ثبت شده‌اند نیز باید از بانک اطلاعاتی دریافت گردند
            //از این برچسب‌ها برای ویرایش یک مطلب موجود استفاده خواهد شد
            var init = new[] { "ASP.NET" }.ToJson();

            var model = new BlogPostViewModel
            {
                TagsSource = tagsSource,
                InitialTags = init,
                Id = id
            };
            return View(model);
        }

        [HttpPost]
        public ActionResult Index(BlogPostViewModel data)
        {
            if (this.ModelState.IsValid)
            {
                //todo: save data
                // ...
                return RedirectToAction(actionName: "index", controllerName: "home");
            }

            //در صورت بروز خطا مجددا اطلاعات موجود نمایش داده خواهند شد
            data.TagsSource = new[] { "C#", "C++", "C", "ASP.NET", "MVC" }.ToJson();
            data.InitialTags = data.Tags.ToJson();
            return View(data);
        }
    }
}


با توجه به توضیحاتی که ارائه شد، کنترلر برنامه ساختار واضح‌تری را یافته است. در اولین بار نمایش صفحه، لیست منبع داده تگ‌ها و همچنین تگ‌های مرتبط با یک مطلب (در صورت وجود) به View ارائه خواهند شد.
از همین ViewModel، در عملیات Post نیز استفاده گردیده و اطلاعات دریافت می‌گردد.
تعریف متد الحاقی ToJson مورد استفاده را نیز در ادامه ملاحظه می‌نمائید:
using System.Linq;
using System.Web.Script.Serialization;

namespace jQueryMvcSample04.Extensions
{
    public static class JsonExt
    {
        public static string ToJson(this string[] initialTags)
        {            
            if (initialTags == null || !initialTags.Any())
                return "[]";
            else
                return new JavaScriptSerializer().Serialize(initialTags);
        }
    }
}

و مرحله آخر تعریف View متناظر است

@model jQueryMvcSample04.Models.BlogPostViewModel
@{
    ViewBag.Title = "Index";
}
@using (Html.BeginForm())
{
    @Html.ValidationSummary(true)

    <fieldset>
        <legend>ثبت مطلب جدید</legend>
        @Html.HiddenFor(model => model.Id)
        <div class="editor-label">
            @Html.LabelFor(model => model.Title)
        </div>
        <div class="editor-field">
            @Html.EditorFor(model => model.Title)
            @Html.ValidationMessageFor(model => model.Title)
        </div>
        <div class="editor-label">
            @Html.LabelFor(model => model.Body)
        </div>
        <div class="editor-field">
            @Html.EditorFor(model => model.Body)
            @Html.ValidationMessageFor(model => model.Body)
        </div>
        <div class="editor-label">
            @Html.LabelFor(model => model.Tags)
        </div>
        <div class="editor-field">
            <ul id="tagsList" dir="ltr" name="Tags">
            </ul>
            @Html.ValidationMessageFor(model => model.Tags)
        </div>
        <p>
            <input type="submit" value="Create" />
        </p>
    </fieldset>
}
@section JavaScript
{
    <script type="text/javascript">
    $(document).ready(function () {
            var tagsSource = @Html.Raw(Model.TagsSource);
            $('#tagsList').tagit({
                 tagSource: tagsSource, 
                 select: true, 
                 triggerKeys: ['enter', 'comma', 'tab'],
                 initialTags:  @Html.Raw(Model.InitialTags) 
              });
});
    </script>
}
در این View دو نکته حائز اهمیت هستند:
الف) برای نمایش افزونه TagIt از یک ul با id مساوی tagsList استفاده شده است.
ب) خواص اضافی موجود در ViewModel که اطلاعات JSON ایی مورد نیاز را بازگشت می‌دهند در قسمت اسکریپت صفحه مورد استفاده قرار گرفته‌اند. در اینجا نیاز است از Html.Raw استفاده شود تا اطلاعات مرتبط با JSON اشتباها encode نشده و قابل استفاده باشند.

دریافت مثال و پروژه کامل این قسمت
jQueryMvcSample04.zip