مطالب
Angular Material 6x - قسمت اول - افزودن آن به برنامه
کتابخانه‌ی Angular Material تعدادی کامپوننت زیبای با قابلیت استفاده‌ی مجدد، به خوبی آزمایش شده و با قابلیت دسترسی بالا را بر اساس الگوهای Material Design ارائه می‌دهد. برای توسعه دهندگان Angular، کتابخانه‌ی Angular Material پیاده سازی مرجع رهنمودهای طراحی متریال گوگل است که توسط تیم اصلی Angular پیاده سازی و توسعه داده می‌شود. در این سری، مفاهیم طراحی نگارش 6x این کتابخانه را به همراه نحوه‌ی برپایی و تنظیم آن و همچنین کار با کامپوننت‌های پیشرفته‌ی آن، بررسی خواهیم کرد.


منابع و مآخذ مرتبط با کتابخانه‌ی Angular Material

در اینجا مآخذ اصلی کار با این کتابخانه را ملاحظه می‌کنید که شامل اصول طراحی متریال و مخازن اصلی توسعه‌ی آن می‌باشند:
Material Design Specification
- https://material.io/design
Angular Material
- https://material.angular.io
- https://github.com/angular/material2


مفاهیم پایه‌ی طراحی متریال

چرا «زیبایی» رابط کاربری مهم است؟
در ابتدای معرفی کتابخانه‌ی Angular Material عنوان شد که این مجموعه به همراه تعدادی کامپوننت «زیبا» است. بنابراین این سؤال مطرح می‌شود که چرا و یا تا چه اندازه «زیبایی» رابط کاربری اهمیت دارد؟ مهم‌ترین دلیل آن بهبود تجربه‌ی کاربری است. بر اساس تحقیقاتی که بر روی کاربران بسیاری صورت گرفته‌است، مشخص شده‌است کاربران، با رابط‌های کاربری زیبا نتایج بهتری را از لحاظ کاهش زمان اتمام کار و تعداد خطاهای مرتبط دریافت می‌کنند.

اما ... طراحی برنامه‌های زیبا مشکل است. به همین جهت استفاده از کتابخانه‌های غنی مانند طراحی متریال که این امر را سهولت می‌بخشند، ضروری است. طراحی متریال یک زبان کامل طراحی برنامه‌های زیبا است. توسط گوگل طراحی شده‌است و دو هدف اصلی را دنبال می‌کند:
- وفاداری به اصول کلاسیک طراحی رابط کاربری
- ارائه‌ی تجربه‌ی کاربری یک‌دست و هماهنگ، در بین وسایل و اندازه‌های صفحات نمایشی مختلف

اصول پایه‌ی طراحی متریال نیز شامل موارد زیر است:
- «متریال» یک متافور است و بر اساس مطالعه‌ی نحوه‌ی کار با کاغذ، مرکب و ارتباط بین اشیاء در دنیای واقعی پدید آمد‌ه‌است.
- اشیاء در دنیای واقعی دارای ارتباط‌های ابعادی و حجمی هستند. برای مثال دو برگه‌ی کاغذ یک فضا را اشغال نمی‌کنند. طراحی متریال برای نمایش این ارتباط سه بعدی بین اشیاء، از نور و سایه استفاده می‌کند.
- در دنیای واقعی، اشیاء از درون یکدیگر رد نمی‌شوند. این مورد در طراحی متریال نیز صادق است.
- طراحی متریال به همراه جعبه‌ی رنگ مخصوص و بکارگیری فضاهای خالی و عناوین درشت بسیار مشخص، واضح و عمدی است.
- طراحی متریال به همراه حرکت و پویانمایی، جهت ارائه‌ی مفاهیم مختلف به کاربر، جهت درک بهتر او از برنامه است.


برپایی پیشنیازهای ابتدایی کار با Angular Material

پیش از ادامه‌ی بحث فرض بر این است که آخرین نگارش Angular CLI را نصب کرده‌اید و اگر پیشتر آن‌را نصب کرده‌اید، یکبار دستور ذیل را اجرا کنید تا تمام وابستگی‌های سراسری نصب شده‌ی در سیستم به صورت خودکار به روز رسانی شوند:
 npm update -g
سپس برنامه‌ی کلاینت Angular این سری را به همراه تنظیمات ابتدایی مسیریابی آن از طریق صدور فرمان ذیل آغاز می‌کنیم:
 ng new MaterialAngularClient --routing
پس از ایجاد ساختار اولیه‌ی برنامه و نصب خودکار وابستگی‌های آن، جهت آزمایش برنامه، به پوشه‌ی آن وارد شده و آن‌را اجرا می‌کنیم:
cd MaterialAngularClient
ng serve -o
که به این ترتیب برنامه در آدرس http://localhost:4200 و مرورگر پیش‌فرض سیستم نمایش داده خواهد شد.


افزودن کتابخانه‌ی Angular Material به برنامه

در طول این سری از سایت https://material.angular.io زیاد استفاده خواهیم کرد. همواره به روزترین روش افزودن کتابخانه‌ی Angular Material به یک برنامه‌ی موجود را در آدرس https://material.angular.io/guide/getting-started می‌توانید مشاهده کنید که خلاصه‌ی آن به صورت زیر است:
البته در Angular 6 روش تفصیلی نصب فوق که شامل 6 مرحله‌است، به صورت زیر هم خلاصه شده‌است:
 ng add @angular/material
متاسفانه در زمان نگارش این مطلب، نگارش 6.3.1 آن توسط دستور فوق نصب نشد و خطای «Error: Collection "@angular/material" cannot be resolved.» ظاهر گردید. البته روش رفع آن در اینجا بحث شده‌است که مهم نیست و در نگارش‌های رسمی بعدی حتما لحاظ خواهد شد. به همین جهت روش تفصیلی آن‌را که همیشه کار می‌کند، در ادامه پیگیری می‌کنیم. ابتدا بسته‌های ذیل را نصب کنید:
npm install --save @angular/material @angular/cdk
npm install --save @angular/animations
npm install --save hammerjs
- دستور اول  angular/cdk و angular/material را نصب می‌کند. cdk در اینجا به معنای کیت توسعه‌ی کامپوننت‌های Angular است که امکان استفاده‌ی از ویژگی‌های Angular Material را بدون الزامی به پیروی از زبان طراحی متریال، میسر می‌کند.
- همانطور که عنوان شد، طراحی متریال مبتنی بر حرکت و پویانمایی است. به همین جهت تعدادی از کامپوننت‌های آن نیاز به بسته‌ی angular/animations را دارند که توسط دستور دوم نصب می‌شود.
- دستور سوم نیز کامپوننت‌های slide و slider را پشتیبانی می‌کند (Gesture Support). البته پس نصب این وابستگی، نیاز است به فایل src/main.ts مراجعه کرده و یک سطر زیر را نیز افزود:
 import "hammerjs";
در ادامه پس از نصب بسته‌ی پویانمایی، به فایل app.module.ts مراجعه کرده و BrowserAnimationsModule را به لیست imports اضافه می‌کنیم:
import { BrowserAnimationsModule } from "@angular/platform-browser/animations";

@NgModule({
  imports: [
    BrowserModule,
    BrowserAnimationsModule,
    AppRoutingModule
  ]
})
export class AppModule { }

مدیریت بهتر import کامپوننت‌های Angular Material

در ادامه به ازای هر کامپوننت Angular Material باید ماژول آن‌را به لیست imports افزود که پس از مدتی به یک فایل app.module.ts بسیار شلوغ خواهیم رسید. برای مدیریت بهتر این فایل، از روش مطرح شده‌ی در مطلب «سازماندهی برنامه‌های Angular» استفاده خواهیم کرد.
به همین جهت دو پوشه‌ی core و shared را درون پوشه‌ی src/app ایجاد می‌کنیم:


محتویات فایل src\app\core\core.module.ts به صورت زیر است:
import { CommonModule } from "@angular/common";
import { NgModule, Optional, SkipSelf } from "@angular/core";
import { RouterModule } from "@angular/router";


@NgModule({
  imports: [CommonModule, RouterModule],
  exports: [
    // components that are used in app.component.ts will be listed here.
  ],
  declarations: [
    // components that are used in app.component.ts will be listed here.
  ],
  providers: [
    /* ``No`` global singleton services of the whole app should be listed here anymore!
       Since they'll be already provided in AppModule using the `tree-shakable providers` of Angular 6.x+ (providedIn: 'root').
       This new feature allows cleaning up the providers section from the CoreModule.
       But if you want to provide something with an InjectionToken other that its class, you still have to use this section.
    */
  ]
})
export class CoreModule {
  constructor(@Optional() @SkipSelf() core: CoreModule) {
    if (core) {
      throw new Error("CoreModule should be imported ONLY in AppModule.");
    }
  }
}
در مورد جزئیات آن در مطلب «سازماندهی برنامه‌های Angular توسط ماژول‌ها» کاملا بحث شده‌است.
محتویات فایل src\app\shared\shared.module.ts نیز به صورت زیر است:
import { CommonModule } from "@angular/common";
import { HttpClientModule } from "@angular/common/http";
import { ModuleWithProviders, NgModule } from "@angular/core";
import { FormsModule } from "@angular/forms";

@NgModule({
  imports: [
    CommonModule,
    FormsModule,
    HttpClientModule
  ],
  entryComponents: [
    // All components about to be loaded "dynamically" need to be declared in the entryComponents section.
  ],
  declarations: [
    // common and shared components/directives/pipes between more than one module and components will be listed here.
  ],
  exports: [
    // common and shared components/directives/pipes between more than one module and components will be listed here.
    CommonModule,
    FormsModule,
    HttpClientModule,
  ]
  /* No providers here! Since they’ll be already provided in AppModule. */
})
export class SharedModule {
  static forRoot(): ModuleWithProviders {
    // Forcing the whole app to use the returned providers from the AppModule only.
    return {
      ngModule: SharedModule,
      providers: [ /* All of your services here. It will hold the services needed by `itself`. */]
    };
  }
}
سپس تعاریف import این دو فایل را به فایل app.module.ts اضافه می‌کنیم:
import { CoreModule } from "./core/core.module";
import { SharedModule } from "./shared/shared.module";

@NgModule({
  imports: [
    BrowserModule,
    BrowserAnimationsModule,
    CoreModule,
    SharedModule.forRoot(),
    AppRoutingModule
  ]
})
export class AppModule { }
پس از این مقدمات، فایل جدید src\app\shared\material.module.ts را در پوشه‌ی shared ایجاد می‌کنیم تا بتوانیم مداخل کامپوننت‌های Angular Material را صرفا به آن اضافه کنیم؛ با این محتوا:
import { CdkTableModule } from "@angular/cdk/table";
import { NgModule } from "@angular/core";
import {
  MatAutocompleteModule,
  MatButtonModule,
  MatButtonToggleModule,
  MatCardModule,
  MatCheckboxModule,
  MatChipsModule,
  MatDatepickerModule,
  MatDialogModule,
  MatExpansionModule,
  MatFormFieldModule,
  MatGridListModule,
  MatIconModule,
  MatInputModule,
  MatListModule,
  MatMenuModule,
  MatNativeDateModule,
  MatPaginatorModule,
  MatProgressBarModule,
  MatProgressSpinnerModule,
  MatRadioModule,
  MatRippleModule,
  MatSelectModule,
  MatSidenavModule,
  MatSliderModule,
  MatSlideToggleModule,
  MatSnackBarModule,
  MatSortModule,
  MatStepperModule,
  MatTableModule,
  MatTabsModule,
  MatToolbarModule,
  MatTooltipModule,
} from "@angular/material";

@NgModule({
  imports: [
    MatAutocompleteModule,
    MatButtonModule,
    MatButtonToggleModule,
    MatCardModule,
    MatCheckboxModule,
    MatChipsModule,
    MatDatepickerModule,
    MatDialogModule,
    MatExpansionModule,
    MatFormFieldModule,
    MatGridListModule,
    MatIconModule,
    MatInputModule,
    MatListModule,
    MatMenuModule,
    MatNativeDateModule,
    MatPaginatorModule,
    MatProgressBarModule,
    MatProgressSpinnerModule,
    MatRadioModule,
    MatRippleModule,
    MatSelectModule,
    MatSidenavModule,
    MatSliderModule,
    MatSlideToggleModule,
    MatSnackBarModule,
    MatStepperModule,
    MatSortModule,
    MatTableModule,
    MatTabsModule,
    MatToolbarModule,
    MatTooltipModule,
    CdkTableModule
  ],
  exports: [
    MatAutocompleteModule,
    MatButtonModule,
    MatButtonToggleModule,
    MatCardModule,
    MatCheckboxModule,
    MatChipsModule,
    MatDatepickerModule,
    MatDialogModule,
    MatExpansionModule,
    MatGridListModule,
    MatIconModule,
    MatInputModule,
    MatListModule,
    MatMenuModule,
    MatNativeDateModule,
    MatPaginatorModule,
    MatProgressBarModule,
    MatProgressSpinnerModule,
    MatRadioModule,
    MatRippleModule,
    MatSelectModule,
    MatSidenavModule,
    MatSliderModule,
    MatSlideToggleModule,
    MatSnackBarModule,
    MatStepperModule,
    MatSortModule,
    MatTableModule,
    MatTabsModule,
    MatToolbarModule,
    MatTooltipModule,
    CdkTableModule
  ]
})
export class MaterialModule {
}
در اینجا هر کامپوننت مورد نیاز، به قسمت‌های import و exports اضافه شده‌اند.
سپس MaterialModule را نیز به قسمت‌های imports و exports فایل src\app\shared\shared.module.ts اضافه خواهیم کرد:
import { MaterialModule } from "./material.module";

@NgModule({
  imports: [
    CommonModule,
    FormsModule,
    HttpClientModule,
    MaterialModule
  ],
  exports: [
    // common and shared components/directives/pipes between more than one module and components will be listed here.
    CommonModule,
    FormsModule,
    HttpClientModule,
    MaterialModule
  ]
})
export class SharedModule {
}
به این ترتیب در هر ماژول جدیدی که به برنامه اضافه شود و نیاز به کار با Angular Material را داشته باشد، تنها کافی است SharedModule را import کرد؛ مانند app.module.ts برنامه (البته بدون ذکر متد forRoot آن که این forRoot فقط محض ماژول اصلی برنامه است).

تا اینجا جهت اطمینان از اجرای برنامه، دستور ng serve -o را از ابتدا اجرا کنید.


افزودن چند کامپوننت مقدماتی متریال به برنامه

بهترین روش کار با این مجموعه، بررسی مستندات آن در سایت https://material.angular.io/components است. برای مثال برای افزودن دکمه، به مستندات آن مراجعه کرده و بر روی دکمه‌ی view source کلیک می‌کنیم:


سپس کدهای قسمت HTML آن‌را به برنامه و فایل app.component.html اضافه خواهیم کرد:
 <button mat-button>Click me!</button>
به همین ترتیب مستندات check box را یافته و آن‌را نیز اضافه می‌کنیم:
 <mat-checkbox>Check me!</mat-checkbox>
تا اینجا اگر برنامه را توسط دستور ng serve -o اجرا کنیم، یک چنین خروجی حاصل می‌شود:


البته شکل ظاهری آن‌ها تا اینجا آنچنان مطلوب نیست. برای رفع این مشکل، نیاز است یک قالب را به این کنترل‌ها و کامپوننت‌ها اعمال کرد. به همین جهت فایل styles.css واقع در ریشه‌ی برنامه را گشوده و قالب پیش‌فرض متریال را به آن اضافه می‌کنیم:
 @import "~@angular/material/prebuilt-themes/indigo-pink.css";
قالب‌های از پیش آماده‌ی متریال را در پوشه‌ی node_modules\@angular\material\prebuilt-themes می‌توانید مشاهده کنید.



پس از اعمال قالب، اکنون است که شکل ظاهری کنترل‌های آن بسیار بهتر شده‌اند و همچنین کار با آن‌ها به همراه پویانمایی نیز شده‌است:



افزودن آیکن‌های متریال به برنامه

مرحله‌ی آخر این تنظیمات، افزودن آیکن‌های متریال به برنامه‌است. برای این منظور فایل src\index.html را گشوده و یک سطر ذیل را به head اضافه کنید:
 <link href="https://fonts.googleapis.com/icon?family=Material+Icons" rel="stylesheet">
برای آزمایش آن، به فایل app.component.html مراجعه کرده و تعریف دکمه‌ای را که اضافه کردیم، به صورت ذیل با افزودن mat-icon تغییر می‌دهیم:
<button mat-button>
  <mat-icon>face</mat-icon>
  Click me!
</button>
<mat-checkbox>Check me!</mat-checkbox>
که این خروجی را تولید می‌کند:


لیست کامل این آیکن‌ها را به همراه توضیحات تکمیلی آن‌ها، در آدرس ذیل می‌توانید ملاحظه کنید:
http://google.github.io/material-design-icons

البته چون ما نمی‌خواهیم این آیکن‌ها را از وب بارگذاری کنیم، برای نصب محلی آن‌ها ابتدا دستور زیر را در ریشه‌ی پروژه صادر کنید:
 npm install material-design-icons --save
این آیکن فونت‌ها پس از نصب، در مسیر node_modules\material-design-icons\iconfont قابل مشاهده هستند:


همانطور که مشاهده می‌کنید، برای استفاده‌ی از این فایل‌های آیکن فونت محلی، تنها کافی است فایل material-icons.css را به برنامه معرفی کنیم. برای این منظور فایل angular.json را گشوده و قسمت styles آن‌را به صورت زیر تکمیل می‌کنیم:
"styles": [
   "node_modules/material-design-icons/iconfont/material-icons.css",
   "src/styles.css"
],
اکنون دیگر نیازی به ذکر link href اضافه شده‌ی به فایل src\index.html نداریم و باید از آن حذف شود.



کدهای کامل این قسمت را از اینجا می‌توانید دریافت کنید: MaterialAngularClient-01.zip
برای اجرای آن نیز ابتدا فایل restore.bat و سپس فایل ng-serve.bat را اجرا کنید.
مطالب
ایجاد Attribute برای کامپوننت های Angular2
شما در انگیولار میتوانید با استفاده از روش‌های databinding برای یک تگ، خواصی را مقداردهی کنید. کد زیر یک نمونه از این خواص هاست:
<img [src]="...." />
و از طریق دایرکتیوهای موجود در انگیولار هم به شکل زیر عمل می‌کنید:
<img [ngClass]='..' />
تمامی این حالات از قبل در انگیولار تعریف شده و شما میتوانید از آن‌ها استفاده کنید. ولی اگر بخواهیم یک ویژگی دلخواه را تعریف کنیم، این کار توسط دایرکتیوها امکان پذیر است و به این نوع دایرکتیوها، Attribute Directive میگویند.
import { Directive, ElementRef, OnInit } from '@angular/core';

@Directive({
    selector: '[appHighlight]',
})
export class HighlightDirective implements OnInit {

    _dval = 'green';

    constructor(private _ref: ElementRef) {
    }

    ngOnInit(): void {
        this._ref.nativeElement.style.backgroundColor = this._dval;
    }
}
در کد بالا یک دایرکتیو ایجاد کرده‌ایم و در سازنده آن نوع ElementRef را دریافت میکنیم. این نکته به ما نشان میدهد که این دایرکتیو باید داخل یک تگ، استفاده شود، تا بتواند تگ مورد نظر را از این طریق برای ما بازگرداند. وقتی که تگ مورد  نظر را دریافت کردیم، از طریق رخ‌دادگردان OnInit، ویژگی رنگ پس زمینه را به مقدار پیش فرضی که رنگ سبز در آن تعریف شده است، تنظیم میکنیم و از این پس اگر این دایرکتیو بر روی هر تگی قرار بگیرد، رنگ پس زمینه آن سبز خواهد بود:
<span appHighlight>Attibute Directive</span>
لازم است که دایرکتیو تعریف شده در بالا، به فایل AppModules معرفی شود تا استفاده از آن در کامپوننت‌ها میسر گردد. خروجی نهایی به شکل زیر نمایش داده می‌شود:

حال ممکن است که بخواهید به این ویژگی مقداری را نسبت دهید و از طریق این مقدار، عملیات مورد نظر را انجام دهید. به عنوان نمونه در اینجا میخواهیم رنگ پس زمینه را در همان تگ معرفی کنیم:

پس کلاس دایرکتیو را به شکل زیر بازنویسی میکنیم:

import { Directive, ElementRef, OnInit } from '@angular/core';

@Directive({
    selector: '[appHighlight]',
    inputs: ["hc"]
})
export class HighlightDirective implements OnInit {

    hc: string;
    _dval = 'green';

    constructor(private _ref: ElementRef) {
    }

    ngOnInit(): void {
        this._ref.nativeElement.style.backgroundColor = this.hc || this._dval;
    }
}
در اینجا ما متغیری را به نام hc که مخفف highlightColor می‌باشد، تعریف میکنیم و سپس از طریق خصوصیت inputs در بالا آن را به یک ورودی برای کلاس تبدیل میکنیم تا از این طریق بتوانیم آن‌را مقداردهی نماییم.
معرفی کردن یک فیلد به عنوان ورودی در انگیولار، از دو طریق امکان پذیر است:
1. در اولین حالت شما متغیری را تعریف میکنید و آن متغیر را همانند کد بالا داخل ویژگی inputs متادیتای Directive معرفی میکنید.
2. در شیوه بعد که در این مقاله هم ذکر شده است میتوانید از طریق متادیتایی به نام Input@ اینکار را انجام دهید:
@Input() hc:string;

اینکه از کدام شیوه استفاده کنید تفاوتی ندارد و به خودتان بستگی دارد. ولی شیوه‌ی اول به دلیل اینکه همه یکجا تعریف می‌شوند، نظم بهتری داشته و در یک نگاه میتوان ورودی‌ها را تشخیص داد؛ ولی در شیوه‌ی دوم باید کل کلاس را برای یافتن آن‌ها مشاهده کرد.
مزیت روش دوم این است که در حین کدنویسی بسیار راحت است تا در همانجا ورودی را تعریف کنیم؛ به جای اینکه مرتب به ابتدای کلاس بازگردیم تا آن را تعریف کنیم.
this._ref.nativeElement.style.backgroundColor=this.hc || this._dval;
در رخ‌دادگردان هم به این شکل کد را تغییر دادیم تا اگر مقدار ورودی، دریافت شده‌است، آن را به عنوان مقدار اصلی در نظر بگیرد و در غیر اینصورت اگر نال بود، همان مقدار پیش فرض را انتساب دهد.
<h1 appHighlight [hc]="'red'">
  َApp Works!
</h1>
در خط بالا ابتدا دایرکتیو تعیین شده و سپس نام متغیر ورودی داده می‌شود. اگر قرار باشد ورودی‌های بیشتری داشته باشید مقداردهی آن به شکل زیر خواهد بود:
<h1 appHighlight [hc]="'red'"  [hc2]="....."  [hc3]="....."   ....>
  App Works! 
</h1>

گاهی اوقات ممکن است بخواهید عمل مورد نظر را بر اساس رویدادهای یک المان انجام دهید. پس کلاس را مجددا بازنویسی کرده و کدهای جدید را به آن اضافه میکنیم:
import { Directive, ElementRef, OnInit } from '@angular/core';

@Directive({
    selector: '[appHighlight]',
    inputs: ["hc"],
    host: {
        '(mouseenter)': 'onMouseEnter()',
        '(mouseleave)': 'onMouseLeave()',
    }
})
export class HighlightDirective implements OnInit {
    hc: string;
    _dval = 'green';
    constructor(private _ref: ElementRef) {}

    ngOnInit(): void {
        this._ref.nativeElement.style.backgroundColor = this.hc || this._dval;
    }

    onMouseEnter() {
        this._ref.nativeElement.style.backgroundColor = 'blue';
    }

    onMouseLeave() {
        this._ref.nativeElement.style.backgroundColor = 'pink';
    }
}
در بخش host دو رویداد را تعریف کرده و به متدهای کلاس اعمال میکنیم و در این حالت موقعیکه ماوس بر روی المان میرود، رنگ المان آبی شده و موقعیکه ماوس از روی المان کنار می‌رود، رنگ صورتی جایگزین آن می‌شود.
مطالب
breeze js به همراه ایجاد سایت آگهی قسمت اول
با قدرت گرفتن جاوا اسکریپت، نیازهایی مانند کوئری گرفتن در سمت کلاینت، کش کردن داده‌ها در سمت کلاینت، ردیابی تغییرات، اعتبارسنجی مدلها، ذخیره کردن گروهی از عملیات‌ها (Save Batch)، تعامل با Web Api .Net یا Node Js، قابلیت کار کردن با No Sql و... افزایش یافته است و تمام این کارها توسط breeze  امکان پذیر میباشد. breeze  با هر سرویس دهنده‌ای که بتواند از  طریق http و با فرمت json عملیات خود را انجام دهد، میتواند ارتباط برقرار کند.
breeze مطابق با استاندارد ECMAScript 5 نوشته شده‌است؛ از این‌رو بر روی اکثر مرورگرهای جدید به خوبی اجرا میشود.

  برای مرورگرهای قدیمی می‌توان کتابخانه es5-shim.js and es5-sham.js را قبل از تگ اسکریپت breeze js قرار داد.
در این قسمت به برخی از  توانایی های  breeze  اشاره کوتاهی میکنیم و در مقالات بعدی پیاده سازی آن‌را در قالب angular js /Web Api .net خواهیم داشت:
1- کوئری‌های breeze اکثر امکانات  linq را دارا می‌باشد؛ مانند شرطهای ساده، شرط‌های پیچیده، Sorting ،Paging،Projections  و Filter کردن برخی از پراپرتی‌ها که بسیار مشابه  linq میباشد:
var query = breeze.EntityQuery
           .from("Customers")
           .where("CompanyName", "startsWith", "A")
           .orderBy("CompanyName");
2- کوئری‌های breeze با promises عملیات خود را انجام میدهند:
var promise = manager.executeQuery(query)
              .then(querySucceeded)
              .fail(queryFailed);
* breeze مانند  entity framework  قابلیت ردیابی تغییرات را دارا میباشد:
if (manager.hasChanges()) {
    manager.saveChanges().then(saveSucceeded).fail(saveFailed);
}
// listen for any change to a customer 
customer.entityAspect.propertyChanged.subscribe(somethingHappened);
3- انقیاد داده‌ها با Angular / Knockout  / Backbone را دارا میباشد:
<!-- Angular template -->
<li data-ng-repeat="emp in employees">
    <label>{{emp.FirstName}}</label>
    <label>{{emp.LastName}}</label>
</li>
// bound to employees from query
manager.executeQuery(breeze.EntityQuery.from("Employees"))
       .then(function(data) { $scope.employees = data.results; });
4- درbreeze امکان  کوئری گرفتن به همراه entity‌های مرتبط وجود دارد:
/* Query with related entities using expand */
// query for orders of customers whose name begins "Alfreds"
// include their customers & child details & their detail products
breeze.EntityQuery.from("Orders")
   .where("Customer.CompanyName", "startsWith", "Alfreds")
   .expand("Customer, OrderDetails.Product")
   .using(manager)
   .execute().then(querySucceeded).fail(queryFailed);
5- در breeze  کوئری‌ها میتوانند از سرور و یا کش درخواست شوند:
// execute query asynchronously on the server
manager.executeQuery(query).then(querySuccess).fail(queryFail);
 
// execute query synchronously on local cache
var customers = manager.executeQueryLocally(query)
مطالب
مروری بر مفاهیم مقدماتی NoSQL
هدف از این مبحث، آشنایی با مفاهیم پایه‌ای اغلب بانک‌های اطلاعاتی NoSQL است که به صورت مشترکی در تمام آن‌ها بکار رفته است. برای مثال بانک‌های اطلاعاتی NoSQL چگونه مباحث یکپارچگی اطلاعات را مدیریت می‌کنند؟ نحوه ایندکس نمودن اطلاعات در آن‌ها چگونه است؟ چگونه از اطلاعات کوئری می‌گیرند؟ الگوریتم‌های محاسباتی مانند MapReduce چیستند و چگونه در اینگونه بانک‌های اطلاعاتی بکار رفته‌‌اند؟ همچنین الگوهای Sharding و Partitioning  که در اغلب بانک‌های اطلاعاتی NoSQL مشترکند، به چه نحوی پیاده سازی شده‌اند.


لیست مشترکات بانک‌های اطلاعاتی NoSQL

قبل از اینکه بخواهیم وارد ریز جزئیات بانک‌های اطلاعاتی NoSQL شویم، نیاز است لیست و سرفصلی از مفاهیم اصلی و مشترک بین اینگونه بانک‌های اطلاعاتی را تدارک ببینیم که شامل موارد ذیل می‌شود:

الف) Non-Relational یا غیر رابطه‌ای
از کلمه NoSQL عموما اینطور برداشت می‌شود که در اینجا دیگر خبری از SQL نویسی نیست که در عمل برداشت نادرستی است. شاید جالب باشد که بدانید، تعدادی از بانک‌های اطلاعاتی NoSQL از زبان SQL نیز به عنوان اینترفیسی برای نوشتن کوئری‌های مرتبط، پشتیبانی می‌کنند.
کلمه NoSQL بیشتر به Non-Relational یا غیر رابطه‌ای بودن اینگونه بانک‌های اطلاعاتی بر می‌گردد. مباحثی مانند مدل‌های داده‌ای نرمال شده، اتصالات و Join جداول، در دنیای NoSQL وجود خارجی ندارند.

ب) Non-schematized/schema free یا بدون اسکیما
مفهوم مهم و مشترک دیگری که در بین بانک‌های اطلاعاتی NoSQL وجود دارد، بدون اسکیما بودن اطلاعات آن‌ها است. به این معنا که با حرکت از رکورد یک به رکورد دو،  ممکن است با دو ساختار داده‌ای متفاوت مواجه شوید.

ج) Eventual consistency یا عاقبت یک دست شدن
عاقبت یک دست شدن، به معنای دریافت دستوری از شما و نحوه پاسخ دادن به آن (یا حتی پاسخ ندادن به آن) از طرف بانک اطلاعاتی NoSQL است. برای مثال، زمانیکه یک رکورد جدید را اضافه می‌کنید، یا اطلاعات موجودی را به روز رسانی خواهید کرد، اغلب بانک‌های اطلاعاتی NoSQL این دستور را بسیار سریع دریافت و پردازش خواهند کرد. اما تفاوت است بین دریافت پیام و پردازش واقعی آن در اینجا.
اکثر بانک‌های اطلاعاتی NoSQL، پردازش و اعمال واقعی دستورات دریافتی را با یک تاخیر انجام می‌دهند. به این ترتیب می‌توان خیلی سریع به بانک اطلاعاتی اعلام کرد که چه می‌خواهیم و بانک اطلاعاتی بلافاصله مجددا کنترل را به شما بازخواهد گرداند. اما اعمال و انتشار واقعی این دستور، مدتی زمان خواهد برد.

د) Open source یا منبع باز بودن
اغلب بانک‌های اطلاعاتی NoSQL موجود، منبع باز هستند که علاوه بر بهره بردن از مزایای اینگونه پروژه‌ها، استفاده کنندگان سورس باز دیگری را نیز ترغیب به استفاده از آن‌ها کرده‌اند.

ه) Distributed یا توزیع شده
هرچند امکان پیاده سازی توزیع شده بانک‌های اطلاعاتی رابطه‌ای نیز وجود دارد، اما نیاز به تنظیمات قابل توجهی برای حصول این امر می‌باشد. در دنیای NoSQL، توزیع شده بودن جزئی از استاندارد تهیه اینگونه بانک‌های اطلاعاتی است و بر اساس این مدل ذهنی شکل گرفته‌اند. به این معنا که اطلاعات را می‌توان بین چندین سیستم تقسیم کرد، که حتی این سیستم‌ها ممکن است فواصل جغرافیایی قابل توجهی نیز با یکدیگر داشته باشند.

و) Web scale یا مناسب برای برنامه‌های تحت وب پر کاربر
امروزه بسیاری از کمپانی‌های بزرگ اینترنتی، برای مدیریت تعداد بالایی از کاربران همزمان خود، مانند فیس‌بوک، یاهو، گوگل، Linkedin، مایکروسافت و غیره، نیاز به بانک‌های اطلاعاتی پیدا کرده‌اند که باید در مقابل این حجم عظیم درخواست‌ها و همچنین اطلاعاتی که دارند، بسیار بسیار سریع پاسخ دهند. به همین جهت بانک‌های اطلاعاتی NoSQL ابداع شده‌اند تا بتوان برای این نوع سناریوها پاسخی را ارائه داد.
و نکته مهم دیگر اینجا است که خود این کمپانی‌های بزرگ اینترنتی، بزرگترین توسعه دهنده‌های بانک‌های اطلاعاتی NoSQL نیز هستند.



نحوه مدیریت یکپارچگی اطلاعات در بانک‌های اطلاعاتی NoSQL

مدیریت یکپارچگی اطلاعات بانک‌های اطلاعاتی NoSQL به علت ذات و طراحی توزیع شده آن‌ها، با نحوه مدیریت یکپارچگی اطلاعات بانک‌های اطلاعاتی رابطه‌ای متفاوت است. اینجا است که تئوری خاصی به نام CAP مطرح می‌شود که شامل یکپارچگی یا Consistency به همراه Availability یا دسترسی پذیری (همیشه برقرار بودن) و partition tolerance یا توزیع پذیری است. در تئوری CAP مطرح می‌شود که هر بانک اطلاعاتی خاص، تنها دو مورد از سه مورد مطرح شده را می‌تواند با هم پوشش دهد.
به این ترتیب بانک‌های اطلاعاتی رابطه‌ای عموما دو مورد C و P یا یکپارچگی (Consistency) و partition tolerance یا میزان تحمل تقسیم شدن اطلاعات را ارائه می‌دهند. اما بانک‌های اطلاعاتی NoSQL از این تئوری، تنها دو مورد A و P را پوشش می‌دهند (دسترسی پذیری و توزیع پذیری مطلوب).
بنابراین مفهومی به نام ACID که در بانک‌های اطلاعاتی رابطه‌ای ضامن یکپارچگی اطلاعات آن‌ها است، در دنیای NoSQL وجود خارجی ندارد. کلمه ACID مخفف موارد ذیل است:
Atomicity، Consistency، Isolation و Durability
ACID در بانک‌های اطلاعاتی رابطه‌ای تضمین شده است. در این نوع سیستم‌ها، با ایجاد تراکنش‌ها، مباحث ایزوله سازی و یکپارچگی اطلاعات به نحو مطلوبی مدیریت می‌گردد؛ اما دنیای NoSQL، دسترسی پذیری را به یکپارچگی ترجیح داده است و به همین جهت پیشتر مطرح شد که مفهوم «Eventual consistency یا عاقبت یک دست شدن» در این نوع بانک‌های اطلاعاتی در پشت صحنه بکار گرفته می‌شود. یک مثال دنیای واقعی از عاقبت یک دست شدن اطلاعات را حتما در مباحث DNS مطالعه کرده‌اید. زمانیکه یک رکورد DNS اضافه می‌شود یا به روز خواهد شد، اعمال این دستورات در سراسر دنیا به یکباره و همزمان نیست. هرچند اعمال این اطلاعات جدید در یک نود شبکه ممکن است آنی باشد، اما پخش و توزیع آن در سراسر سرورهای DNS دنیا، مدتی زمان خواهد برد (گاهی تا یک روز یا بیشتر).
به همین جهت است که بانک‌های اطلاعاتی رابطه‌ای در حجم‌های عظیم اطلاعات و تعداد کاربران همزمان بالا، کند عمل می‌کنند. حجم اطلاعات بالا است، مدتی زمان خواهد برد تا تغییرات اعمال شوند، و چون مفهوم ACID در این نوع بانک‌های اطلاعاتی تضمین شده است، کاربران باید مدتی منتظر بمانند و نمونه‌ای از آن‌ها را با dead lockهای شایع، احتمالا پیشتر بررسی یا تجربه کرده‌اید. در مقابل، بانک‌های اطلاعاتی NoSQL بجای یکپارچگی، دسترسی پذیری را اولویت اول خود می‌دانند و نه یکپارچگی اطلاعات را. در یک بانک اطلاعاتی NoSQL، دستور ثبت اطلاعات دریافت می‌شود (این مرحله آنی است)، اما اعمال نهایی آن آنی نیست و مدتی زمان خواهد برد تا تمام اطلاعات در کلیه سرورها یک دست شوند.



نحوه مدیریت Indexing اطلاعات در بانک‌های اطلاعاتی NoSQL

اغلب بانک‌های اطلاعاتی NoSQL تنها بر اساس اطلاعات کلیدهای اصلی جداول آن‌ها index می‌شوند (البته نام خاصی به نام «جدول»، بسته به نوع بانک اطلاعاتی NoSQL ممکن است متفاوت باشد، اما منظور ظرف دربرگیرنده تعدادی رکورد است در اینجا). این ایندکس نیز از نوع clustered است. به این معنا که اطلاعات به صورت فیزیکی، بر همین مبنا ذخیره و مرتب خواهند شد.
یک مثال: بانک اطلاعاتی NoSQL خاصی به نام Hbase که بر فراز Hadoop distributed file system طراحی شده است، دقیقا به همین روش عمل می‌کند. این فایل سیستم، تنها از روش Append only برای ذخیره سازی اطلاعات استفاده می‌کند و در آن مفهوم دسترسی اتفاقی یا random access پیاده سازی نشده است. در این حالت، تمام نوشتن‌ها در بافر، لاگ می‌شوند و در بازه‌های زمانی متناوب و مشخصی سبب باز تولید فایل‌های موجود و مرتب سازی مجدد آن‌ها از ابتدا خواهند شد. دسترسی به این اطلاعات پس از تکمیل نوشتن، به علت مرتب سازی فیزیکی که صورت گرفته، بسیار سریع است. همچنین مصرف کننده سیستم نیز چون بلافاصله پس از ثبت اطلاعات در بافر سیستم، کنترل را به دست می‌گیرد، احساس کار با سیستمی را خواهد داشت که بسیار سریع است.
به علاوه Indexهای دیگری نیز وجود دارند که بر اساس کلیدهای اصلی جداول تولید نمی‌شوند و به آن‌ها ایندکس‌های ثانویه یا secondary indexes نیز گفته می‌شود و تنها تعداد محدودی از بانک‌های اطلاعاتی NoSQL از آن‌ها پشتیبانی می‌کنند. این مساله هم از اینجا ناشی می‌شود که با توجه به بدون اسکیما بودن جداول بانک‌های اطلاعاتی NoSQL، چگونه می‌توان اطلاعاتی را ایندکس کرد که ممکن است در رکورد دیگری، ساختار متناظر با آن اصلا وجود خارجی نداشته باشد.



نحوه پردازش Queries در بانک‌های اطلاعاتی NoSQL

بانک‌های اطلاعاتی NoSQL عموما از زبان کوئری خاصی پشتیبانی نمی‌کنند. در اینجا باید به اطلاعات به شکل فایل‌هایی که حاوی رکوردها هستند نگاه کرد. به این ترتیب برای پردازش و یافتن اطلاعات درون این فایل‌ها، نیاز به ایجاد برنامه‌هایی است که این فایل‌ها را گشوده و بر اساس منطق خاصی، اطلاعات مورد نظر را استخراج کنند. گاهی از اوقات زبان SQL نیز پشتیبانی می‌شود ولی آنچنان عمومیت ندارد. الگوریتمی که در این برنامه‌ها بکار گرفته می‌شود، Map Reduce نام دارد.
Map Reduce به معنای نوشتن کدی است، با دو تابع. اولین تابع اصطلاحا Map step یا مرحله نگاشت نام دارد. در این مرحله کوئری به قسمت‌های کوچکتری خرد شده و بر روی سیستم‌های توزیع شده به صورت موازی اجرا می‌شود. مرحله بعد Reduce step نام دارد که در آن، نتیجه دریافتی حاصل از کوئری‌های اجرا شده بر روی سیستم‌های مختلف، با هم یکی خواهند شد.
این روش برای نمونه در سیستم Hadoop بسیار مرسوم است. Hadoop دارای یک فایل سیستم توزیع شده است (که پیشتر در مورد آن بحث شد) به همراه یک موتور Map Reduce توکار. همچنین رده دیگری از بانک‌های اطلاعاتی NoSQL، اصطلاحا Wide column store نام دارند (مانند Hbase) که عموما به همراه Hadoop بکارگرفته می‌شوند. موتور Map Reduce متعلق به Hadoop بر روی جداول Hbase اجرا می‌شوند.
به علاوه Amazon web services دارای سرویسی است به نام Elastic map reduce یا EMR که در حقیقت مجموعه‌ی پردازش ابری است که بر مبنای Hadoop کار می‌کند. این سرویس قادر است با بانک‌های اطلاعاتی NoSQL دیگر و یا حتی بانک‌های اطلاعاتی رابطه‌ای نیز کار کند.
بنابراین MapReduce، یک بانک اطلاعاتی نیست؛ بلکه یک روش پردازش اطلاعات است که فایل‌ها را به عنوان ورودی دریافت کرده و یک فایل را به عنوان خروجی تولید می‌کند. از آنجائیکه بسیاری از بانک‌های اطلاعاتی NoSQL کار عمده‌اشان، ایجاد و تغییر فایل‌ها است، اغلب جداول اطلاعات آن‌ها ورودی و خروجی‌های معتبری برای یک موتور Map reduce به حساب می‌آیند.
در این بین، افزونه‌ای برای Hadoop به نام Hive طراحی شده است که با ارائه HiveSQL، امکان نوشتن کوئری‌هایی SQL مانند را بر فراز موتور‌های Map reduce ممکن می‌سازد. این افزونه با Hive tables خاص خودش و یا با Hbase سازگار است.



آشنایی مقدماتی با مفاهیمی مانند الگوهای Sharding و Partitioning در بانک‌های اطلاعاتی NoSQL

Sharding (شاردینگ تلفظ می‌شود) یک الگوی تقسیم اطلاعات بر روی چندین سرور است که اساس توزیع شده بودن بانک‌های اطلاعاتی NoSQL را تشکیل می‌دهد. این نوع تقسیم اطلاعات، از کوئری‌هایی به نام Fan-out پشتیبانی می‌کند. به این معنا که شما کوئری خود را به نود اصلی ارسال می‌کنید و سپس به کمک موتور‌های Map reduce، این کوئری بر روی سرورهای مختلف اجرا شده و نتیجه نهایی جمع آوری خواهد شد. به این ترتیب تقسیم اطلاعات، صرفا به معنای قرار دادن یک سری فایل بر روی سرورهای مختلف نیست، بلکه هر کدام از این سرورها به صورت مستقل نیز قابلیت پردازش اطلاعات را دارند.
امکان تکثیر و همچنین replication هر کدام از سرورها نیز وجود دارد که قابلیت بازیابی سریع و مقاومت در برابر خرابی‌ها و مشکلات را افزایش می‌دهند.
از آنجائیکه Shardها را می‌توان در سرورهای بسیار متفاوت و گسترده‌ای از لحاظ جغرافیایی قرار داد، هر Shard می‌تواند همانند مفاهیم CDN نیز عمل کند؛ به این معنا که می‌توان Shard مورد نیاز سروری خاص را در محلی نزدیک‌تر به او قرار داد. به این ترتیب سرعت عملیات افزایش یافته و همچنین بار شبکه نیز کاهش می‌یابد.
مطالب
استفاده از SQLDom برای آنالیز عبارات T-SQL
به همراه بسته Features pack اس کیوال سرور 2012، دو بسته SqlDom.msi نیز وجود دارند (نسخه‌های X86 و X64). این بسته حاوی اسمبلی Microsoft.SqlServer.TransactSql.ScriptDom.dll می‌باشد که نهایتا در آدرس Program Files\Microsoft SQL Server\110\SDK\Assemblies کپی خواهد شد.
به کمک آن می‌توان عبارات پیچیده T-SQL را Parse و آنالیز کرد. البته باید در نظر داشت هرچند این بسته جهت SQL Server 2012 ارائه شده اما این اسمبلی با نگارش‌های 2005 به بعد اس کیوال سرور کاملا سازگار است و اساسا نیازی هم به SQL Server ندارد. در ادامه مروری خواهیم داشت بر نحوه استفاده از آن.


یافتن کوئری‌های * Select در بین انبوهی از اسکریپت‌ها به کمک SQLDom

در مورد مضرات کوئری‌های * select پیشتر مطلبی را در این سایت خوانده‌اید. در ادامه قصد داریم به کمک امکانات اسمبلی Microsoft.SqlServer.TransactSql.ScriptDom.dll، تعدادی عبارت T-SQL را آنالیز کرده و مشخص کنیم که آیا حاوی * select هستند یا خیر. کد کامل آن‌را در ذیل مشاهده می‌کنید:
using System;
using System.Collections.Generic;
using System.IO;
using System.Linq;
using System.Text;
using Microsoft.SqlServer.TransactSql.ScriptDom;

namespace DbCop
{
    // Microsoft® SQL Server® 2012 Transact-SQL ScriptDom 
    // SQL Server 2012 managed parser, Supports SQL Server 2005+
    // SQLDom.msi (redist x86/x64)
    // http://www.microsoft.com/en-us/download/details.aspx?id=29065
    // X86: http://go.microsoft.com/fwlink/?LinkID=239634&clcid=0x409
    // X64: http://go.microsoft.com/fwlink/?LinkID=239635&clcid=0x409
    // Program Files\Microsoft SQL Server\110\SDK\Assemblies\Microsoft.SqlServer.TransactSql.ScriptDom.dll

    class Program
    {
        static void Main()
        {
            const string tSql = @"
                -- select * in PROCEDURE
                CREATE PROCEDURE dbo.SelectStarTest
                AS
                SELECT * FROM dbo.tbl1
                go

                -- select * in PROCEDURE with TableVar
                Create PRocedure SelectAll
                AS
                Declare @X table(Id integer)
                Select * from @x
                go

                -- select * in PROCEDURE with ctex
                CREATE PROCEDURE dbo.SelectAllCte
                AS 
                WITH ctex
                AS (
                SELECT * FROM sys.objects
                )
                SELECT * FROM ctex
                go

                -- normal select *
                select * from tbl1; 
                select * from dbo.tbl2;
            ";

            IList<ParseError> errors;
            TSqlScript sqlFragment;
            using (var reader = new StringReader(tSql))
            {
                var parser = new TSql110Parser(initialQuotedIdentifiers: true);
                sqlFragment = (TSqlScript)parser.Parse(reader, out errors);
            }

            if (errors != null && errors.Any())
            {
                var sb = new StringBuilder();
                foreach (var error in errors)
                    sb.AppendLine(error.Message);

                throw new InvalidOperationException(sb.ToString());
            }

            var i = 0;
            foreach (var batch in sqlFragment.Batches)
            {
                Console.WriteLine("Batch: {0}, Statement(s): {1}", ++i, batch.Statements.Count);
                foreach (var statement in batch.Statements)
                {
                    processStatement(statement);
                }
                Console.WriteLine();
            }

            Console.WriteLine("\nPress a key...");
            Console.Read();
        }

        private static void processStatement(TSqlStatement statement)
        {
            var createProcedureStatement = statement as CreateProcedureStatement;
            if (createProcedureStatement != null)
            {
                var statementList = createProcedureStatement.StatementList;
                foreach (var procedureStatement in statementList.Statements)
                {
                    processStatement(procedureStatement);
                }
            }

            var selectStatement = statement as SelectStatement;
            if (selectStatement != null)
            {
                var query = selectStatement.QueryExpression;
                var selectElements = ((QuerySpecification)query).SelectElements;
                foreach (var selectElement in selectElements)
                {
                    var expression = selectElement as SelectStarExpression;
                    if (expression == null) continue;
                    Console.WriteLine(
                        "`Select *` detected @StartOffset:{0}, Line:{1}, T-SQL: {2}",
                        expression.StartOffset,
                        expression.StartLine,
                        statementToString(selectStatement));
                }
            }
        }

        private static string statementToString(TSqlFragment selectStatement)
        {
            var text = new StringBuilder();
            for (var i = selectStatement.FirstTokenIndex; i <= selectStatement.LastTokenIndex; i++)
            {
                text.Append(selectStatement.ScriptTokenStream[i].Text);
            }
            return text.ToString();
        }
    }
}

توضیحات:
پس از نصب SQLDom.msi، ارجاعی را به اسمبلی زیر اضافه نمائید تا بتوانید کد فوق را کامپایل کنید:
Program Files\Microsoft SQL Server\110\SDK\Assemblies\Microsoft.SqlServer.TransactSql.ScriptDom.dll

کار با ایجاد وهله‌ای از TSql110Parser شروع می‌شود. متد Parse آن، آرگومانی از نوع TextReader را قبول می‌کند. برای مثال با استفاده از StringReader می‌توان محتوای یک متغیر رشته‌ای را به آن ارسال کرد و یا توسط StreamReader یک فایل sql را.
پس از فراخوانی متد Parse، بهتر است بررسی شود که آیا عبارت T-SQL دریافتی معتبر بوده است یا خیر. اینکار را توسط لیستی از ParseError‌های دریافتی می‌توان انجام داد.
خروجی متد Parse، حاوی یک سری Batch آنالیز شده است. هر عبارت Go در اینجا یک Batch را تشکیل می‌دهد. سپس در داخل هر batch به دنبال batch.Statements خواهیم گشت تا بتوان به عبارات T-SQL آن‌ها دسترسی یافت.
در ادامه کار اصلی توسط متد processStatement صورت می‌گیرد. عبارات دریافتی، در حالت کلی از نوع TSqlStatement هستند اما در اصل می‌توانند یکی از مشتقات آن نیز باشند. در اینجا فقط دو مورد CreateProcedureStatement و SelectStatement بررسی شده‌اند (مطابق رشته tSql ابتدای مثال). هر دو عبارت، از کلاس TSqlStatement مشتق شده‌اند.
در متد processStatement عبارات select معمولی و همچنین آن‌هایی که داخل رویه‌های ذخیره شده تعریف شده‌اند، استخراج شده و در نهایت بررسی می‌شوند که آیا از نوع SelectStarExpression هستند یا خیر (همان * select صورت مساله).
خروجی مثال فوق به شرح زیر است:
Batch: 1, Statement(s): 1
`Select *` detected @StartOffset:140, Line:5, T-SQL: SELECT * FROM dbo.tbl1

Batch: 2, Statement(s): 1
`Select *` detected @StartOffset:368, Line:12, T-SQL: Select * from @x

Batch: 3, Statement(s): 1
`Select *` detected @StartOffset:659, Line:22, T-SQL: WITH ctex
                AS (
                SELECT * FROM sys.objects
                )
                SELECT * FROM ctex

Batch: 4, Statement(s): 2
`Select *` detected @StartOffset:753, Line:26, T-SQL: select * from tbl1;
`Select *` detected @StartOffset:791, Line:27, T-SQL: select * from dbo.tbl2;
 
مطالب
راهبری در Silverlight به کمک الگوی MVVM

مقدمات راهبری (Navigation) در سیلورلایت را در اینجا می‌توانید مطالعه نمائید : +
مطلبی را که در فصل فوق نخواهید یافت در مورد نحوه‌ی بکارگیری الگوی MVVM جهت پیاده سازی Navigation در یک برنامه‌ی سیلورلایت است؛ علت آن هم به این بر می‌گردد که این فصل پیش از مباحث Binding مطرح شد.

صورت مساله:
یکی از اصول MVVM این است که در ViewModel‌ نباید ارجاعی از View وجود داشته باشد (ViewModel باید در بی‌خبری کامل از وجود اشیاء UI و ارجاع مستقیم به آن‌ها طراحی شود)، اما برای پیاده سازی مباحث Navigation نیاز است به نحوی به شیء Frame قرار داده شده در صفحه‌ی اصلی یا قالب اصلی برنامه دسترسی یافت تا بتوان درخواست رهنمون شدن به صفحات مختلف را صادر کرد. اکنون چکار باید کرد؟

راه حل:
یکی از راه حل‌های جالبی که برای این منظور وجود دارد استفاده از امکانات کلاس Messenger مجموعه‌ی MVVM Light toolkit است. از طریق ViewModel برنامه، آدرس صفحه‌ی مورد نظر را به صورت یک پیغام به View مورد نظر ارسال می‌کنیم و سپس View برنامه که به این پیغام‌ها گوش فرا می‌دهد، پس از دریافت آدرس مورد نظر، نسبت به فراخوانی تابع Navigate شیء Frame رابط کاربری برنامه اقدام خواهد کرد. به این صورت ViewModel برنامه به View خود جهت اعمال راهبری برنامه، گره نخواهد خورد.

روش پیاده سازی:
ابتدا ساختار پروژه را در نظر بگیرید (این شکل دگرگون شده‌ی Solution explorer مرتبط است با productivity tools نصب شده):



در پوشه‌ی Views ، دو صفحه اضافه شده‌اند که توسط user control ایی به نام menu لیست شده و راهبری خواهند شد. مونتاژ نهایی هم در MainPage.xaml صورت می‌گیرد.
کدهای XAML‌ مرتبط با منوی ساده برنامه به شرح زیر هستند (Menu.xaml) :

<UserControl x:Class="MvvmLight6.Views.Menu"
xmlns="http://schemas.microsoft.com/winfx/2006/xaml/presentation"
xmlns:x="http://schemas.microsoft.com/winfx/2006/xaml"
xmlns:d="http://schemas.microsoft.com/expression/blend/2008"
xmlns:mc="http://schemas.openxmlformats.org/markup-compatibility/2006"
xmlns:vm="clr-namespace:MvvmLight6.ViewModels" mc:Ignorable="d"
FlowDirection="RightToLeft" d:DesignHeight="300" d:DesignWidth="400">
<UserControl.Resources>
<vm:MenuViewModel x:Key="vmMenuViewModel" />
</UserControl.Resources>
<StackPanel DataContext="{Binding Source={StaticResource vmMenuViewModel}}">
<HyperlinkButton Content="صفحه یک" Margin="5"
Command="{Binding DoNavigate}"
CommandParameter="/Views/Page1.xaml"
/>
<HyperlinkButton Content="صفحه دو" Margin="5"
Command="{Binding DoNavigate}"
CommandParameter="/Views/Page2.xaml"
/>
</StackPanel>
</UserControl>

کدهای ViewModel مرتبط با این View که کار Command گردانی را انجام خواهد داد به شرح زیر است:
using GalaSoft.MvvmLight.Command;
using GalaSoft.MvvmLight.Messaging;

namespace MvvmLight6.ViewModels
{
public class MenuViewModel
{
public RelayCommand<string> DoNavigate { set; get; }

public MenuViewModel()
{
DoNavigate = new RelayCommand<string>(doNavigate);
}

private static void doNavigate(string url)
{
Messenger.Default.Send(url, "MyNavigationService");
}
}
}

تمام آیتم‌های منوی فوق یک روال را صدا خواهند زد : DoNavigate . تنها تفاوت آن‌ها در CommandParameter ارسالی به RelayCommand ما است که حاوی آدرس قرارگیری فایل‌های صفحات تعریف شده است. این آدرس‌ها با کمک امکانات کلاس Messenger مجموعه‌ی MVVM light toolkit به View اصلی برنامه ارسال می‌گردند.
کدهای XAML مرتبط با MainPage.xaml به شرح زیر هستند:

<UserControl x:Class="MvvmLight6.MainPage"
xmlns="http://schemas.microsoft.com/winfx/2006/xaml/presentation"
xmlns:x="http://schemas.microsoft.com/winfx/2006/xaml"
xmlns:d="http://schemas.microsoft.com/expression/blend/2008"
xmlns:mc="http://schemas.openxmlformats.org/markup-compatibility/2006"
xmlns:sdk="clr-namespace:System.Windows.Controls;assembly=System.Windows.Controls.Navigation"
xmlns:usr="clr-namespace:MvvmLight6.Views"
mc:Ignorable="d" d:DesignHeight="300" d:DesignWidth="400">
<Grid x:Name="LayoutRoot" Background="White">
<Grid.ColumnDefinitions>
<ColumnDefinition Width="*" />
<ColumnDefinition Width="268" />
</Grid.ColumnDefinitions>
<usr:Menu Grid.Column="1" />
<sdk:Frame Margin="5"
Name="frame1"
HorizontalContentAlignment="Stretch"
VerticalContentAlignment="Stretch"
Grid.Column="0" />
</Grid>
</UserControl>

و کار دریافت پیغام‌ها (یا همان آدرس صفحات جهت انجام راهبری) و عکس العمل نشان دادن به آن‌ها توسط کدهای ذیل صورت خواهد گرفت:
using System;
using GalaSoft.MvvmLight.Messaging;

namespace MvvmLight6
{
public partial class MainPage
{
public MainPage()
{
registerMessenger();
InitializeComponent();
}

private void registerMessenger()
{
Messenger.Default.Register<string>(this, "MyNavigationService", doNavigate);
}

private void doNavigate(string uri)
{
frame1.Navigate(new Uri(uri, UriKind.Relative));
}
}
}

ابتدا یک Messenger در اینجا رجیستر می‌شود و سپس به ازای هر بار دریافت پیغامی با token مساوی MyNavigationService ، متد doNavigate فراخوانی خواهد گردید.
کدهای این مثال را از اینجا می‌توانید دریافت کنید.

نظرات مطالب
آموزش TypeScript #1
با نگاهی به زبان TypeScript متوجه میشویم که خیلی Syntax روان و آسانی دارد.
سوالی که همیشه من داشته ام این است .... چرا خود زبان JavaScript را تغییر نمیدهند؟
مسلما TypeScript و CoffeeScript برای برطرف کردن ضعف JavaScript بوجود آمده اند اما چرا خود مشکل را برطرف نمیکنند؟
میتوانستند همانند ارائه HTML5 و CSS3 نسخه جدیدی از JavaScript ارائه کنند که سختی‌های کار با JavaScript را برطرف کرده باشند!
اشتراک‌ها
یک مثال ساده Asp.net Core و Angular 4
یک مثال ساده برای تازه کارانی که میخواهند با  Asp.net Core و Angular وب آپلیکشن‌های تک صفحه ای درست کنند.
از نسخه ی Angular 4.33 و  Angular CLI 1.27 استفاده شده
یک مثال ساده Asp.net Core و Angular 4
نظرات مطالب
آشنایی با فریمورک الکترون Electron
با تشکر
سوال1: منظورتون از «در بر گیرنده» چیه؟ (یعنی electron.net و electron-angular-native هر دو زیر مجموعه‌ی الکترون هستند.)
سوال۲: خب وقتی من می‌تونم درون پروژه‌ی الکترونی ام از angular و ... استفاده کنم دیگه چرا باید برم سراغ electron-angular-native؟
نظرات اشتراک‌ها
چرا از آنگولار به ری اکت + ری داکس سوئیچ کردم!
منظورتون رو از سرور ساید متوجه نمیشم. هیچ یک از کتابخانه‌های بالا سرورساید نیستن. همه کتابخانه‌های spa فقط سمت کاربر را پوشش میدهند و angular هم بدین شکل است . تنها موردی که انگیولار پوشش میدهد وجود کتابخانه‌های همراهی چون rxjs است که البته قابل تغییر نیز هست. در صورتی که در ری اکت وجود ندارد.دیگر فرقی نمیکند که سمت سرور با چه فناوری نوشته شده است تنها جنبه ای که سمت سرور ایفا میکند وجود یک سرویس پاسخگوست که REST Api یکی از آن هاست خواه php خواه .net و حتی node js و...
در حین توسعه نکات زیادی باید مورد توجه قرار بگیرد اول اینکه ری اکت  نیازمند و محتاج کتابخانه‌های متفرقه ای هست که باید با انتخاب خودتان استفادده شوند حال اگر در نظر بگیریم در یکی از آپدیت‌ها ناسازگاری صورت بگیرد میتواند کل پروژه را تحت تاثیر قرار بدهد ولی در انگیولار از آنجا یک دستی کار توسط انگیولار تامین میشود کمتر این مشکلات دیده میشود ، همین الانش هم گاها مشکلاتی در این حالت رخ میدهد وای به حال اینکه توسط هیچ منبعی این یک دستی صورت نگیرد. حال تصور کنید در آپدیت عظیم یک پروژه چگونه یک مشکل کوچک میتواند کل کار را برای مدتی بر زمین بزند با این ادعا که کتابخانه‌های متن باز و رایگان تحت لایسنس‌های مختلف داریم.
در لینکی که قرار دادید نوشته است که کامپوننت‌های خود را کوچک نگه دارید یعنی اینکه توسعه دهنده میداند که اگر یک کامپوننت بخواهد بزرگ شود به چه دردسر زیادی میرسد و چه مخلوطی از کدها را خواهد داشت.
استفاده از تایپ اسکریپت برای انگیولار یک نقطه ضعف نیست بلکه یک مزیت محسوب میشود. استفاده از تایپ اسکریپ باعث میشود نگهداری کد ساده‌تر باشد و کدها را در قالب ساده‌تر و با سرعت بیشتری میتوان نوشت. هر روز نسخه جدید از مرورگها با پشتیبانی از فناوری‌های جدید می‌آیند ولی بنا به مسائلی چون عدم پشتیبانی مرورگرها و یا قدیمی بودن مرورگر کاربر مجبور هستیم کدها را به شکل قدیمی بنویسیم و شاید این کدهای جدید باعث سرعت و کارایی بهتر باشند ولی با تایپ اسکریپت میتوان در آینده تنها یا یک ترانسپایل ساده به هر ورژن از ES تبدیل کنیم بدون اینکه نیاز به بازنویسی کد داشته باشیم که مستلزم وقت و هزینه خواهد بود. پس کدی که الان نوشته میشود در واقع کد به روز برای آینده هم محسوب میشود.
از نظر جنبه مالی همه پروژها به همین صورت هستند و ری اکت هم مستثنی نیست. همه کتابخانه هایی که متن باز هستند اگر به سود دهی نرسند و یا دیگر راضیشان نکند ان را رها میکنند. ابزرهای متن باز هم بدین صورت هستند هیچ شرکتی نمیآید پول و زمانش را صرف چیزی کند که برایش هیچ منفعتی به دنبال نداشته باشد و این قانون اول تجارت است. آیا فیس بوک همانند مایکروسافت یا گوگل نیست؟

ولی در نهایت هر دو ابزار و دیگر ابزارها هستند و تیم سازنده با توجه به نیازها باید ابزار خود را انتخاب کند.