رنجبریان رنجبریان
نظرات مطالب
اعتبارسنجی مبتنی بر JWT در ASP.NET Core 2.0 بدون استفاده از سیستم Identity
در سیستمهای بزرگ enterprise اگر از روش دسترسی پویا استفاده کنیم و همه claim‌ها را در توکن ذخیره کنیم، با هر درخواست کاربر همه claim‌ها با توکن کاربر به سمت سرور ارسال میشوند. این حجم اضافه شده مشکلی ایجاد نمی‌کند؟ یا بهتر است برای سیستمهای بزرگ برای هر بار درخواست کاربر، مجوز دسترسی از دیتابیس چک شود؟
‫۶ سال و ۳ ماه قبل، دوشنبه ۲۵ تیر ۱۳۹۷، ساعت ۱۹:۳۵
جواد غدیری جواد غدیری
نظرات مطالب
پَرباد - آموزش پیاده‌سازی پرداخت آنلاین در دات نت - آموزش پیشرفته
سلام و تشکر ا مطلب مفیدتون
می‌خواستم بدونم چطوری میشه این پروژه رو با بانک اطلاعاتی MongoDB اجرا کنم؟ برای موقعی که دسترسی به SQL Server روی سرور ندارم و بانک اطلاعاتی پروژه ای که داشتم رو با مونگو کار کردم.
‫۵ سال و ۵ ماه قبل، پنجشنبه ۵ اردیبهشت ۱۳۹۸، ساعت ۲۳:۳۰
وحید نصیری وحید نصیری
نظرات مطالب
طراحی یک گرید با Angular و ASP.NET Core - قسمت دوم - پیاده سازی سمت کلاینت
پیاده سازی جستجوی بر روی این گرید، شامل موارد زیر است:
اضافه کردن دو خاصیت جدید به کلاس PagedQueryModel سمت کلاینت جهت مشخص سازی ستونی که قرار است بر روی آن جستجو انجام شود و همچنین مقدار آن:
export class PagedQueryModel {
  constructor(
    // ...
    public filterByColumn: string,
    public filterByValue: string,
  ) { }
}
سپس به ProductsListComponent دو متد زیر را اضافه می‌کنیم:
  doFilter() {
    this.queryModel.page = 1;
    this.getPagedProductsList();
  }

  resetFilter() {
    this.queryModel.page = 1;
    this.queryModel.filterByColumn = "";
    this.queryModel.filterByValue = "";
    this.getPagedProductsList();
  }
اولی کار جستجو را انجام می‌دهد و دومی بازگشت حالت گرید به وضعیت اول آن است. متد getPagedProductsList قابلیت واکشی خودکار اطلاعات دو خاصیت جدیدی را که اضافه کردیم دارد و نیازی به تنظیمات اضافه‌تری ندارد. یعنی filterByColumn و filterByValue را به صورت خودکار به سمت سرور ارسال می‌کند.

پس از آن، قالب این گرید (products-list.component.html) جهت افزودن جستجو، به صورت زیر تغییر می‌کند:
<div class="panel panel-default">
  <div class="panel-body">
    <div class="form-group">
      <input type="text" [(ngModel)]="queryModel.filterByValue" placeholder="Search For ..."
        class="form-control" />
    </div>
    <div class="form-group">
      <select class="form-control" name="filterColumn" [(ngModel)]="queryModel.filterByColumn">
        <option value="">Filter by ...</option>
        <option *ngFor="let column of columns" [value]="column.propertyName">
          {{ column.title }}
        </option>
      </select>
    </div>
    <button class="btn btn-primary" type="button" (click)="doFilter()">Search</button>
    <button class="btn btn-default" type="button" (click)="resetFilter()">Reset</button>
  </div>
</div>
که در آن queryModel.filterByColumn و queryModel.filterByValue از کاربر دریافت می‌شوند. همچنین دو متد doFilter و resetFilter را نیز فراخوانی می‌کند.
با این شکل:


تغییرات سمت سرور آن نیز به صورت ذیل است:
ابتدا IPagedQueryModel را با همان دو خاصیت جدید ستون فیلتر شونده و مقدار آن، تکمیل می‌کنیم:
    public interface IPagedQueryModel
    {
    // ....
        string FilterByColumn { get; set; }
        string FilterByValue { get; set; }
    }

    public class ProductQueryViewModel : IPagedQueryModel
    {
        // ... other properties ...

// ...
        public string FilterByColumn { get; set; }
        public string FilterByValue { get; set; }
    }
از این دو خاصیت جدید، جهت افزودن متد اعمال جستجو، همانند متد ApplyOrdering که پیشتر تعریف شد، استفاده می‌کنیم:
    public static class IQueryableExtensions
    {
        public static IQueryable<T> ApplyFiltering<T>(
          this IQueryable<T> query,
          IPagedQueryModel model,
          IDictionary<string, Expression<Func<T, object>>> columnsMap)
        {
            if (string.IsNullOrWhiteSpace(model.FilterByValue) || !columnsMap.ContainsKey(model.FilterByColumn))
            {
                return query;
            }

            var func = columnsMap[model.FilterByColumn].Compile();
            return query.Where(x => func(x).ToString() == model.FilterByValue);
        }
در اینجا همان columnsMap مورد استفاده در متد ApplyOrdering جهت نگاشت نام‌های رشته‌ای ستون‌ها به معادل Expression آن‌ها استفاده شده‌است.

در آخر، به کنترلر ProductController و اکشن متد GetPagedProducts آن مراجعه کرده و پیش از ApplyOrdering، متد جدید ApplyFiltering فوق را اضافه می‌کنیم:
var columnsMap = new Dictionary<string, Expression<Func<Product, object>>>()
            {
                ["productId"] = p => p.ProductId,
                ["productName"] = p => p.ProductName,
                ["isAvailable"] = p => p.IsAvailable,
                ["price"] = p => p.Price
            };
query = query.ApplyFiltering(queryModel, columnsMap);
query = query.ApplyOrdering(queryModel, columnsMap);

کدهای کامل این تغییرات را از اینجا می‌توانید دریافت کنید.
‫۶ سال و ۱۱ ماه قبل، دوشنبه ۲۲ آبان ۱۳۹۶، ساعت ۱۸:۰۲
یاسر مرادی یاسر مرادی
مطالب
اضافه کردن OData به پروژه‌های ASP.NET Core 3.1 با اضافه کردن فقط 20 کلمه به کد!
به مناسبت ارائه‌ی نسخه 7.4 از Microsoft.AspNetCore.OData که دیروز صورت پذیرفت، تصمیم گرفتم آموزش استفاده از OData را در پروژه‌های ASP.NET Core 3.1 به بالا که دارای endpoint routing هستند (روش توصیه شده)، تهیه کنم تا در آن، پروژه کمترین تغییر ممکن را برای اضافه شدن OData داشته باشد و ببینیم که استفاده از آن در نسخه‌های جدید، به چه میزان آسان شده است.

ابتدا با dotnet --version و یا dotnet --info و یا هر روش دیگری، از نصب بودن dot net core 3.1 sdk مطمئن می‌شویم. سپس دستور
dotnet new webapi -o SampleApi
را می‌زنیم.

در ویژوال استودیو، این دستور معادل ساخت پروژه‌ای جدید از نوع ASP.NET Core Web Application است که در دیالوگ بعدی، از بین گزینه‌های Empty، Api و Web Application و ... ما گزینه‌ی Api را انتخاب می‌کنیم.
این یک پروژه‌ی Web Api و با استفاده از endpoint routing است. در این پروژه یک WeatherForecast وجود دارد که نقش مدل را ایفا می‌کند و یک WeatherForecastController که در Get خود، تعدادی از WeatherForecastها را ساخته و باز می‌گرداند. این پروژه فاقد دیتابیس است.

حال چه کنیم که این پروژه OData enabled شود؟
1- دو Package زیر را نصب می‌کنیم:
<PackageReference Include="Microsoft.AspNetCore.Mvc.NewtonsoftJson" Version="3.1.3" />
<PackageReference Include="Microsoft.AspNetCore.OData" Version="7.4.0" />

2- در Startup.cs ابتدا
using Microsoft.AspNet.OData.Extensions;
را در بالای فایل اضافه کرده، و کدهای ConfigureServices را به شکل زیر تغییر می‌دهیم:
services.AddControllers().AddNewtonsoftJson(); // Add .AddNewtonsoftJson() to services.AddControllers();
services.AddOData(); // add this new line
همچنین کد app.UseEndpoints را به صورت زیر تغییر می‌دهیم:
app.UseEndpoints(endpoints => // Existing code
{   
    endpoints.MapControllers(); // Existing code
    endpoints.EnableDependencyInjection(); // Add this new line
    endpoints.Select().Expand().Filter().OrderBy().Count().MaxTop(20); // Add this new line
});

سپس در WeatherForecastController و متد Get، کد را به شکل زیر تغییر دهید:
// replace:
[HttpGet] // Existing code  
// with:
[HttpGet, EnableQuery] // new code
برنامه را اجرا کنید و آدرس زیر را بزنید:
وجود orderby=TemperatureC باعث می‌شود که WeatherForcastها، مرتب شده بر اساس درجه سانتیگرادی که دارند، برای کلاینت ارسال شوند.

همانطور که مشاهده کردید، به ساده‌ترین شکل ممکن، OData به پروژه اضافه شد!

به صورت کلی OData امکان فیلتر کردن رکوردهای بازگشتی، Projection، مرتب سازی، Paging، گروه بندی، Aggregation و ... را دارد که در ادامه چند مثالی را با هم می‌بینیم. 
فقط با توجه به اینکه مثال پیش فرض ASP.NET Core، یعنی WeatherForecast کمی گنگ و غیر متداول است، از آن میگذریم و با فرض لیستی از مشتریان با ساختار زیر پیش می‌رویم:
public class Customer
{
    public int Id { get; set; }

    public string FirstName { get; set; }

    public string LastName { get; set; }

    public Gender Gender { get; set; }

    public AddressInfo Address { get; set; }
}

public class AddressInfo
{
    public int StreetNo { get; set; }

    public string PostalCode { get; set; }
}

public enum Gender
{
    Man, Woman, Other
} 
برای بازگردادن مشتریان خانم، داریم: (آموزش فیلتر بر روی enum)
?$filter=Gender eq 'Woman'
برای مرتب سازی مشتریان خانم بر اساس شماره خیابان آدرس آنها: (آموزش مرتب سازی بر روی Nested Properties و ترکیب orderby و filter)
?$filter=Gender eq 'Woman'&$orderby=Address/StreetNo
برای بازگرداندن مشتریانی که در اسم آنها کلمه‌ی ali وجود دارد:
?$filter=contains(FirstName,'Ali')
برای مشاهده لیست امکانات کوئری گیری و مثال‌های بیشتر می‌توانید به این لینک مراجعه کنید.

امکان کوئری گیری به صورت مفصل وجود دارد و می‌توانید مواردی چون Any / All را نیز در فیلترهای خود بگنجانید.
به علاوه اگر به جای یک آرایه یا لیست، یک IQueryable از EntityFrameworkCore گرفته و ... بازگردانید، OData کوئری ارسالی را روی IQueryable مربوطه اعمال و paging و orderby و ... تماما روی دیتابیس انجام و فقط دیتای لازم و مورد نیاز از دیتابیس خوانده شده و به کلاینت باز می‌گردد که این مهم در بهبود عملکرد برنامه بسیار موثر است.

نکته مهم این است که در این روش، امنیت برنامه به خطر نمیافتد؛ زیرا اگر شما بر اساس منطق برنامه، یک Where را سمت سرور اعمال کنید، Client فقط میتواند روی دیتایی که حق دارد ببیند Paging و OrderBy و... اعمال کند، نه اینکه دیتای بیشتری را از سرور دریافت کند.
همچنین در این روش، استفاده از Swagger، Routing و ... تماما به روشی است که همین الان آن را بلدید، در کنار رعایت best practiceهایی چون بازگرداندن Dto به جای Entity و ... نیز کاملا امکان پذیر است.
‫۴ سال و ۵ ماه قبل، چهارشنبه ۳ اردیبهشت ۱۳۹۹، ساعت ۰۱:۲۵
وحید نصیری وحید نصیری
نظرات مطالب
Blazor 5x - قسمت 34 - توزیع برنامه‌های Blazor بر روی IIS
نمونه‌ای از راه اندازی یک برنامه‌ی Blazor WASM در IIS

الف) به قسمت application pools در IIS Manager مراجعه کرده و گزینه‌ی add application pool را انتخاب کنید. سپس یک نمونه‌ی جدید را برای مثال به نام no-managed ایجاد کنید که net clr version. آن به گزینه‌ی no managed code اشاره می‌کند.
ب) پس از publish برنامه مطابق مطلب فوق (برای مثال با اجرای دستور dotnet publish -c Release) و معرفی مسیر پوشه‌ی publish به IIS (برای مثال به عنوان یک Application جدید ذیل default web site با کلیک راست بر روی default web site و انتخاب گزینه‌ی Add application)، این application pool جدید را به برنامه‌ی خود در IIS نسبت دهید. برای اینکار basic settings سایت را باز کرده و بر روی دکمه‌ی select که در کنار نام application pool هست، کلیک کرده و گزینه‌ی no-managed قسمت الف را انتخاب کنید.

نکته 1: برنامه‌های blazor wasm، یا standalone هستند و یا hosted. مورد standalone یعنی کاری به Web API ندارد و به خودی خود، به صورت یک سایت استاتیک قابل مشاهده‌است. حالت hosted یعنی به همراه web api هم هست و توسط دستور برای مثال «dotnet new blazorwasm -o BlazorIIS --hosted --no-https» ایجاد می‌شود که به همراه سه پوشه‌ی کلاینت، سرور و shared است. برای توزیع حالت متکی به خود، فقط محتویات پوشه‌ی publish، به عنوان مسیر برنامه، در IIS معرفی خواهند شد. در حالت hosted، مسیر اصلی، پوشه‌ی publish مربوط به پروژه‌ی سرور است؛ یعنی: Server\bin\Release\net5.0\publish. در این حالت پوشه‌ی Client\bin\Release\net5.0\publish باید به داخل همین پوشه‌ی publish سرور کپی شود. یعنی پوشه‌ی publish پروژه‌ی client باید به درون پوشه‌ی publish پروژه‌ی server کپی شود تا با هم یک برنامه‌ی قابل توزیع توسط IIS را تشکیل دهند.
در اینجا تنها فایل‌هایی که تداخل پیدا می‌کنند، فایل‌های web.config هستند که باید یکی شوند. فایل web.config برنامه‌ی web api با برنامه‌ی client یکی نیست، اما می‌توان محتویات این دو را با هم یکی کرد.
نکته 2: محل اجرای دستور dotnet publish -c Release مهم است. اگر این دستور را در کنار فایل sln پروژه‌ی hosted اجرا کنید، سه خروجی نهایی publish را تولید می‌کند و پس از آن باید فایل‌های کلاینت را به سرور، به صورت دستی کپی کرد. اما اگر دستور publish را درون پوشه‌ی سرور اجرا کنید، کار کپی فایل‌های کلاینت را به درون پوشه‌ی نهایی publish تشکیل شده، به صورت خودکار انجام می‌دهد؛ علت اینجا است که اگر به فایل csproj. پروژه‌ی سرور دقت کنید، ارجاعی را به پروژه‌ی کلاینت نیز دارد (هر چند ما از کدهای آن در برنامه‌ی web api استفاده نمی‌کنیم). این ارجاع تنها کمک حال دستور dotnet publish -c Release است و کاربرد دیگری را ندارد.

ج) اکنون اگر برنامه را برای مثال با مسیر فرضی جدید http://localhost/blazortest اجرا کنید، خطای 500.19 را دریافت می‌کنید. علت آن‌را در مطلب «بررسی خطاهای ممکن در حین راه اندازی اولیه برنامه‌های ASP.NET Core در IIS» بررسی کرده‌ایم. باید IIS URL Rewrite ماژول را نصب کرد؛ تا این مشکل برطرف شود. همچنین دلیل دیگر مشاهده‌ی این خطا، عدم نصب بسته‌ی هاستینگ متناظر با شماره نگارش NET. مورد استفاده‌است (اگر برنامه‌ی شما از نوع hosted است و web api هم دارد).
د) پس از آن باز هم برنامه اجرا نمی‌شود! اگر در خطاها دقت کنید، به دنبال اسکریپت‌هایی شروع شده از مسیر localhost است و نه از پوشه‌ی جدید blazortest. برای رفع این مشکل باید فایل publish\wwwroot\index.html را مطابق نکته‌ی base-URL که کمی بالاتر ذکر شد، ویرایش کرد تا blazor بداند که فایل‌ها، در چه مسیری قرار دارند (و در ریشه‌ی سایت واقع نشده‌اند):
<head>
<base href="/blazortest/" />
اکنون برنامه بدون مشکل بارگذاری و اجرا می‌شود.
‫۳ سال و ۲ ماه قبل، یکشنبه ۲۰ تیر ۱۴۰۰، ساعت ۱۶:۵۴
وحید نصیری وحید نصیری
مطالب
تنظیمات تاریخ قمری در ویندوز
این قطعه کد را برای نمایش تاریخ امروز، به قمری درنظر بگیرید:
using System;
using System.Globalization;
 
namespace ArabicDate
{
    class Program
    {
        static void Main(string[] args)
        {
            var now = DateTime.Now;
            var date = now.ToString("d MMMM yyyy", new CultureInfo("ar-SA"));
            Console.WriteLine(date);
        }
    }
}
در قطعه کد فوق، d، روز را به عدد، MMMM، ماه را به حروف و yyyy، سال را به رقم نمایش می‌دهد (اطلاعات بیشتر) و انتخاب فرهنگ عربستان سعودی، سبب تبدیل این تاریخ به قمری خواهد شد. اگر بجای آن fa-IR را قرار دهیم، تاریخ میلادی سیستم را به شمسی تبدیل می‌کند و خروجی آن بر اساس فرهنگ ar-SA در امروز، بر روی سیستم من، چنین چیزی است:
9 صفر 1438

اگر به سایت http://time.ir مراجعه کنیم، امروز را «8 صفر» معرفی کرده‌است.

سؤال: مشکل کجاست؟ آیا پیاده سازی تاریخ قمری در دات نت مشکل دارد؟
پاسخ: این مساله مرتبط به دات نت فریم ورک نیست و به تنظیمات ویندوز بر می‌گردد:


همانطور که در اینجا مشاهده می‌کنید، اگر به کنترل پنل، قسمت Region آن مراجعه کرده و در برگه‌ی باز شده، بر روی دکمه‌ی additional settings کلیک کنیم، امکان انتخاب تاریخ قمری هم وجود دارد و در اینجا به ازای روز جاری، 5 روز و تاریخ مختلف را می‌توان انتخاب کرد (بسته به موقعیت جغرافیایی).
پس از این تنظیم است که قطعه کد فوق، تاریخ روز جاری را به قمری به نحو صحیحی نمایش می‌دهد.
‫۷ سال و ۱۱ ماه قبل، سه‌شنبه ۱۸ آبان ۱۳۹۵، ساعت ۲۲:۳۵
وحید نصیری وحید نصیری
پاسخ به بازخورد‌های پروژه‌ها
تگ a در گزارش
نیازی نیست برای صرفا تبدیل HTML به PDF از کتابخانه PDFReport استفاده کنید. کتابخانه PdfReport برای قسمت‌های تبدیل HTML به PDF خودش از HTMLWorker کتابخانه iTextSharp استفاده می‌کند.
اطلاعات بیشتر

ضمنا این کتابخانه مشکلی با لینک‌ها هم ندارد. یک مثال:
            var html =  @"<a color='blue' href='https://www.dntips.ir'>سایت دات نت</a>";

            using (var pdfDoc = new Document(PageSize.A4))
            {
                PdfWriter.GetInstance(pdfDoc, new FileStream("Test.pdf", FileMode.Create));
                pdfDoc.Open();

                
                FontFactory.Register("c:\\windows\\fonts\\tahoma.ttf");

                StyleSheet styles = new StyleSheet();
                styles.LoadTagStyle(HtmlTags.BODY, HtmlTags.FONTFAMILY, "tahoma");
                styles.LoadTagStyle(HtmlTags.BODY, HtmlTags.ENCODING, "Identity-H");
                styles.LoadTagStyle(HtmlTags.BODY, HtmlTags.ALIGN, HtmlTags.ALIGN_LEFT);

                var parsedHtmlElements = HTMLWorker.ParseToList(new StringReader(html), styles);

                PdfPCell pdfCell = new PdfPCell { Border = 0 };
                pdfCell.RunDirection = PdfWriter.RUN_DIRECTION_RTL;

                foreach (var htmlElement in parsedHtmlElements)
                {
                    pdfCell.AddElement(htmlElement);
                }

                var table1 = new PdfPTable(1);
                table1.WidthPercentage = 100;
                table1.RunDirection = PdfWriter.RUN_DIRECTION_RTL;
                table1.AddCell(pdfCell);
                pdfDoc.Add(table1);
            }

پ.ن.
در هر برنامه‌ای یک گزارش خطا زمان قابل رسیدگی خواهد بود که قابلیت تکرار مجدد داشته باشد به همراه ارائه کامل stack trace خطای دریافتی.
‫۱۱ سال و ۳ ماه قبل، دوشنبه ۱۴ مرداد ۱۳۹۲، ساعت ۱۶:۰۲
وحید نصیری وحید نصیری
مطالب
ASP.NET MVC #5

بررسی نحوه انتقال اطلاعات از یک کنترلر به View‌های مرتبط با آن

در ASP.NET Web forms در فایل code behind یک فرم مثلا می‌توان نوشت Label1.Text و سپس مقداری را به آن انتساب داد. اما اینجا به چه ترتیبی می‌توان شبیه به این نوع عملیات را انجام داد؟ با توجه به اینکه در کنترلر‌ها هیچ نوع ارجاع مستقیمی به اشیاء رابط کاربری وجود ندارد و این دو از هم مجزا شده‌اند.
در پاسخ به این سؤال، همان مثال ساده قسمت قبل را ادامه می‌دهیم. یک پروژه جدید خالی ایجاد شده است به همراه HomeController ایی که به آن اضافه کرده‌ایم. همچنین مطابق روشی که ذکر شد، View ایی به نام Index را نیز به آن اضافه کرده‌ایم. سپس برای ارسال اطلاعات از یک کنترلر به View از یکی از روش‌های زیر می‌توان استفاده کرد:

الف) استفاده از اشیاء پویا

ViewBag یک شیء dynamic است که در دات نت 4 امکان تعریف آن میسر شده است. به این معنا که هر نوع خاصیت دلخواهی را می‌توان به این شیء انتساب داد و سپس این اطلاعات در View نیز قابل دسترسی و استخراج خواهد بود. مثلا اگر در اینجا به شیء ViewBag، خاصیت دلخواه Country را اضافه کنیم و سپس مقداری را نیز به آن انتساب دهیم:

using System.Web.Mvc;

namespace MvcApplication1.Controllers
{
    public class HomeController : Controller
    {
        public ActionResult Index()
        {
            ViewBag.Country = "Iran";
            return View();
        }
    }
}

این اطلاعات در View مرتبط با اکشنی به نام Index به نحو زیر قابل بازیابی خواهد بود (نحوه اضافه کردن View متناظر با یک اکشن یا متد را هم در قسمت قبل با تصویر مرور کردیم):

@{
    ViewBag.Title = "Index";
}
<h2>
    Index</h2>
<p>
    Country : @ViewBag.Country
</p>

در این مثال، @ در View engine جاری که Razor نام دارد، به این معنا می‌باشد که این مقداری است که می‌خواهم دریافت کنی (ViewBag.Country) و سپس آن‌را در حین پردازش صفحه نمایش دهی.


ب) انتقال اطلاعات یک شیء کامل و غیر پویا به View

هر پروژه جدید MVC به همراه پوشه‌ای به نام Models است که در آن می‌توان تعاریف اشیاء تجاری برنامه را قرار داد. در پروژه جاری، یک کلاس ساده را به نام Employee به این پوشه اضافه می‌کنیم:

namespace MvcApplication1.Models
{
    public class Employee
    {
        public string FirstName { get; set; }
        public string LastName { get; set; }
        public string Email { get; set; }
    }
}

اکنون برای نمونه یک وهله از این شیء را در متد Index ایجاد کرده و سپس به view متناظر با آن ارسال می‌کنیم (در قسمت return View کد زیر مشخص است). بدیهی است این وهله سازی در عمل می‌تواند از طریق دسترسی به یک بانک اطلاعاتی یا یک وب سرویس و غیره باشد.

using System.Web.Mvc;
using MvcApplication1.Models;

namespace MvcApplication1.Controllers
{
    public class HomeController : Controller
    {
        public ActionResult Index()
        {
            ViewBag.Country = "Iran";

            var employee = new Employee
            {
                 Email = "name@site.com",
                 FirstName = "Vahid",
                 LastName = "N."
            };

            return View(employee);
        }
    }
}

امضاهای متفاوت (overloads) متد کمکی View هم به شرح زیر هستند:

ViewResult View(Object model)
ViewResult View(string viewName, Object model)
ViewResult View(string viewName, string masterName, Object model)


اکنون برای دسترسی به اطلاعات این شیء employee در View متناظر با این متد، چندین روش وجود دارد:

@{
    ViewBag.Title = "Index";
}
<h2>
    Index</h2>
<div>
    Country: @ViewBag.Country <‪br />
    FirstName: @Model.FirstName
</div>

می‌توان از طریق شیء استاندارد دیگری به نام Model (که این هم یک شیء dynamic است مانند ViewBag قسمت قبل)، به خواص شیء یا مدل ارسالی به View جاری دسترسی پیدا کرد که یک نمونه از آن‌را در اینجا ملاحظه می‌کنید.
روش دوم، بر اساس تعریف صریح نوع مدل است به نحو زیر:

@model MvcApplication1.Models.Employee
@{
    ViewBag.Title = "Index";
}
<h2>
    Index</h2>
<div>
    Country: @ViewBag.Country
    <‪br />
    FirstName: @Model.FirstName
</div>

در اینجا در مقایسه با قبل، تنها یک سطر به اول فایل View اضافه شده است که در آن نوع شیء Model تعیین می‌گردد (کلمه model هم در اینجا با حروف کوچک شروع شده است). به این ترتیب اینبار اگر سعی کنیم به خواص این شیء دسترسی پیدا کنیم، Intellisense ویژوال استودیو ظاهر می‌شود. به این معنا که شیء Model بکارگرفته شده اینبار دیگر dynamic نیست و دقیقا می‌داند که چه خواصی را باید پیش از اجرای برنامه در اختیار استفاده کننده قرار دهد.
به این روش، روش Strongly typed view هم گفته می‌شود؛ چون View دقیقا می‌داند که چون نوعی را باید انتظار داشته باشد؛ تحت نظر کامپایلر قرار گرفته و همچنین Intellisense نیز برای آن مهیا خواهد بود.
به همین جهت این روش Strongly typed view، در بین تمام روش‌های مهیا، به عنوان روش توصیه شده و مرجح مطرح است.
به علاوه استفاده از Strongly typed views یک مزیت دیگر را هم به همراه دارد: فعال شدن یک code generator توکار در VS.NET به نام scaffolding. یک مثال ساده:
تا اینجا ما اطلاعات یک کارمند را نمایش دادیم. اگر بخواهیم یک لیست از کارمندها را نمایش دهیم چه باید کرد؟
روش کار با قبل تفاوتی نمی‌کند. اینبار در return View ما، یک شیء لیستی ارائه خواهد شد. در سمت View هم با یک حلقه foreach کار نمایش این اطلاعات صورت خواهد گرفت. راه ساده‌تری هم هست. اجازه دهیم تا خود VS.NET، کدهای مرتبط را برای ما تولید کند.
یک کلاس دیگر به پوشه مدل‌های برنامه اضافه کنید به نام Employees با محتوای زیر:

using System.Collections.Generic;

namespace MvcApplication1.Models
{
    public class Employees 
    {
        public IList<Employee> CreateEmployees()
        {
            return new[]
                {
                    new Employee { Email = "name1@site.com", FirstName = "name1", LastName = "LastName1" },
                    new Employee { Email = "name2@site.com", FirstName = "name2", LastName = "LastName2" },
                    new Employee { Email = "name3@site.com", FirstName = "name3", LastName = "LastName3" }
                };
        }
    }
}

سپس متد جدید زیر را به کنترلر Home اضافه کنید.

public ActionResult List()
{
    var employeesList = new Employees().CreateEmployees();
    return View(employeesList);
}

برای اضافه کردن View متناظر با آن، روی نام متد کلیک راست کرده و گزینه Add view را انتخاب کنید. در صفحه ظاهر شده:


تیک مربوط به Create a strongly typed view را قرار دهید. سپس در قسمت Model class، کلاس Employee را انتخاب کنید (نه Employees جدید را، چون از آن می‌خواهیم به عنوان منبع داده لیست تولیدی استفاده کنیم). اگر این کلاس را مشاهده نمی‌کنید، به این معنا است که هنوز برنامه را یکبار کامپایل نکرده‌اید تا VS.NET بتواند با اعمال Reflection بر روی اسمبلی برنامه آن‌را پیدا کند. سپس در قسمت Scaffold template گزینه List را انتخاب کنید تا Code generator توکار VS.NET فعال شود. اکنون بر روی دکمه Add کلیک نمائید تا View نهایی تولید شود. برای مشاهده نتیجه نهایی مسیر http://localhost/Home/List باید بررسی گردد.


ج) استفاده از ViewDataDictionary

ViewDataDictionary از نوع IDictionary با کلیدی رشته‌ای و مقداری از نوع object است. توسط آن شیء‌ایی به نام ViewData در ASP.NET MVC به نحو زیر تعریف شده است:

public ViewDataDictionary ViewData { get; set; }

این روش در نگارش‌های اولیه ASP.NET MVC بیشتر مرسوم بود. برای مثال:

using System;
using System.Web.Mvc;

namespace MvcApplication1.Controllers
{
    public class HomeController : Controller
    {
        public ActionResult Index()
        {
            ViewData["DateTime"] = "<‪br/>" + DateTime.Now;
            return View();
        }
    }
}

و سپس جهت استفاده از این ViewData تعریف شده با کلید دلخواهی به نام DateTime در View متناظر با اکشن Index خواهیم داشت:

@{
    ViewBag.Title = "Index";
}
<h2>
    Index</h2>
<div>
    DateTime: @ViewData["DateTime"]
</div>

یک نکته امنیتی:
اگر به مقدار انتساب داده شده به شیء ViewDataDictionary دقت کنید، یک تگ br هم به آن اضافه شده است. برنامه را یکبار اجرا کنید. مشاهده خواهید کرد که این تگ به همین نحو نمایش داده می‌شود و نه به صورت یک سطر جدید HTML . چرا؟ چون Razor به صورت پیش فرض اطلاعات را encode شده (فراخوانی متد Html.Encode در پشت صحنه به صورت خودکار) در صفحه نمایش می‌دهد و این مساله از لحاظ امنیتی بسیار عالی است؛ زیرا جلوی بسیاری از حملات cross site scripting یا XSS را خواهد گرفت.
احتمالا الان این سؤال پیش خواهد آمد که اگر «عالمانه» بخواهیم این رفتار نیکوی پیش فرض را غیرفعال کنیم چه باید کرد؟
برای این منظور می‌توان نوشت:
@Html.Raw(myString)

و یا:
<div>@MvcHtmlString.Create("<h1>HTML</h1>")</div>

به این ترتیب خروجی Razor دیگر encode شده نخواهد بود.


د) استفاده از TempData

TempData نیز یک dictionary دیگر برای ذخیره سازی اطلاعات است و به نحو زیر در فریم ورک تعریف شده است:

public TempDataDictionary TempData { get; set; }

TempData در پشت صحنه از سشن‌های ASP.NET جهت ذخیره سازی اطلاعات استفاده می‌کند. بنابراین اطلاعات آن در سایر کنترلرها و View ها نیز در دسترس خواهد بود. البته TempData یک سری تفاوت هم با سشن معمولی ASP.NET دارد:
- بلافاصله پس از خوانده شدن، حذف خواهد شد.
- پس از پایان درخواست از بین خواهد رفت.
هر دو مورد هم به جهت بالابردن کارآیی برنامه‌های ASP.NET MVC و مصرف کمتر حافظه سرور درنظر گرفته‌ شده‌اند.
البته کسانی که برای بار اول هست با ASP.NET مواجه می‌شوند، شاید سؤال بپرسند این مسایل چه اهمیتی دارد؟ پروتکل HTTP، ذاتا یک پروتکل «بدون حالت» است یا Stateless هم به آن گفته می‌شود. به این معنا که پس از ارائه یک صفحه وب توسط سرور، تمام اشیاء مرتبط با آن در سمت سرور تخریب خواهند شد. این مورد متفاوت‌ است با برنامه‌های معمولی دسکتاپ که طول عمر یک شیء معمولی تعریف شده در سطح فرم به صورت یک فیلد، تا زمان باز بودن آن فرم، تعیین می‌گردد و به صورت خودکار از حافظه حذف نمی‌شود. این مساله دقیقا مشکل تمام تازه واردها به دنیای وب است که چرا اشیاء ما نیست و نابود شدند. در اینجا وب سرور قرار است به هزاران درخواست رسیده پاسخ دهد. اگر قرار باشد تمام این اشیاء را در سمت سرور نگهداری کند، خیلی زود با اتمام منابع مواجه می‌گردد. اما واقعیت این است که نیاز است یک سری از اطلاعات را در حافظه نگه داشت. به همین منظور یکی از چندین روش مدیریت حالت در ASP.NET استفاده از سشن‌ها است که در اینجا به نحو بسیار مطلوبی، با سربار حداقل توسط TempData مدیریت شده است.
یک مثال کاربردی در این زمینه:
فرض کنید در متد جاری کنترلر، ابتدا بررسی می‌کنیم که آیا ورودی دریافتی معتبر است یا خیر. در غیراینصورت، کاربر را به یک View دیگر از طریق کنترلری دیگر جهت نمایش خطاها هدایت خواهیم کرد.
همین «هدایت مرورگر به یک View دیگر» یعنی پاک شدن و تخریب اطلاعات کنترلر قبلی به صورت خودکار. بنابراین نیاز است این اطلاعات را در TempData قرار دهیم تا در کنترلری دیگر قابل استفاده باشد:

using System;
using System.Web.Mvc;

namespace MvcApplication1.Controllers
{
    public class HomeController : Controller
    {
        public ActionResult InsertData(string name)
        {
            // Check for input errors.
            if (string.IsNullOrWhiteSpace(name))
            {
                TempData["error"] = "name is required.";
                return RedirectToAction("ShowError");
            }
            // No errors
            // ...
            return View();
        }

        public ActionResult ShowError()
        {
            var error = TempData["error"] as string;
            if (!string.IsNullOrWhiteSpace(error))
            {
                ViewBag.Error = error;
            }
            return View();
        }
    }
}

در همان HomeController دو متد جدید به نام‌های InsertData و ShowError اضافه شده‌اند. در متد InsertData ابتدا بررسی می‌شود که آیا نامی وارد شده است یا خیر. اگر خیر توسط متد RedirectToAction، کاربر به اکشن یا متد ShowError هدایت خواهد شد.
برای انتقال اطلاعات خطایی که می‌خواهیم در حین این Redirect نمایش دهیم نیز از TempData استفاده شده است.
بدیهی است برای اجرا این مثال نیاز است دو View جدید برای متدهای InsertData و ShowError ایجاد شوند (کلیک راست روی نام متد و انتخاب گزینه Add view برای اضافه کردن View مرتبط با آن اکشن).
محتوای View مرتبط با متد افزودن اطلاعات فعلا مهم نیست، ولی View نمایش خطاها در ساده‌ترین حالت مثلا می‌تواند به صورت زیر باشد:

@{
    ViewBag.Title = "ShowError";
}

<h2>Error</h2>

@ViewBag.Error

برای آزمایش برنامه هم مطابق مسیریابی پیش فرض و با توجه به قرار داشتن در کنترلری به نام Home، مسیر http://localhost/Home/InsertData ابتدا باید بررسی شود. چون آرگومانی وارد نشده، بلافاصله صفحه به آدرس http://localhost/Home/ShowError به صورت خودکار هدایت خواهد شد.


نکته‌ای تکمیلی در مورد Strongly typed viewها:
عنوان شد که Strongly typed view روش مرجح بوده و بهتر است از آن استفاده شود، زیرا اطلاعات اشیاء و خواص تعریف شده در یک View تحت نظر کامپایلر قرار می‌گیرند که بسیار عالی است. یعنی اگر در View بنویسم FirstName: @Model.FirstName1 چون FirstName1 وجود خارجی ندارد، برنامه نباید کامپایل شود. یکبار این را بررسی کنید. برنامه بدون مشکل کامپایل می‌شود! اما تنها در زمان اجرا است که صفحه زرد رنگ معروف خطاهای ASP.NET ظاهر می‌شود که چنین خاصیتی وجود ندارد (این حالت پیش فرض است؛ یعنی کامپایل یک View‌ در زمان اجرا). البته این باز هم خیلی بهتر است از ViewBag، چون اگر مثلا ViewBag.Country1 را وارد کنیم، در زمان اجرا تنها چیزی نمایش داده نخواهد شد؛‌ اما با روش Strongly typed view، حتما خطای Compilation Error به همراه نمایش محل مشکل نهایی، در صفحه ظاهر خواهد شد.
سؤال: آیا می‌شود پیش از اجرای برنامه هم این بررسی را انجام داد؟
پاسخ: بله. باید فایل پروژه را اندکی ویرایش کرده و مقدار MvcBuildViews را که به صورت پیش فرض false هست، true نمود. یا خارج از ویژوال استودیو با یک ادیتور متنی ساده مثلا فایل csproj را گشوده و این تغییر را انجام دهید. یا داخل ویژوال استودیو، بر روی نام پروژه کلیک راست کرده و سپس گزینه Unload Project را انتخاب کنید. مجددا بر روی این پروژه Unload شده کلیک راست نموده و گزینه edit را انتخاب نمائید. در صفحه باز شده، MvcBuildViews را یافته و آن‌را true کنید. سپس پروژه را Reload کنید.
اکنون اگر پروژه را کامپایل کنید، پیغام خطای زیر پیش از اجرای برنامه قابل مشاهده خواهد بود:

'MvcApplication1.Models.Employee' does not contain a definition for 'FirstName1' 
and no extension method 'FirstName1' accepting a first argument of type 'MvcApplication1.Models.Employee'
could be found (are you missing a using directive or an assembly reference?)
d:\Prog\MvcApplication1\MvcApplication1\Views\Home\Index.cshtml 10 MvcApplication1

البته بدیهی است این تغییر، زمان Build پروژه را مقداری افزایش خواهد داد؛ اما امن‌ترین حالت ممکن برای جلوگیری از این نوع خطاهای تایپی است.
یا حداقل بهتر است یکبار پیش از ارائه نهایی برنامه این مورد فعال و بررسی شود.

و یک خبر خوب!
مجوز سورس کد ASP.NET MVC از MS-PL به Apache تغییر کرده و همچنین Razor و یک سری موارد دیگر هم سورس باز شده‌اند. این تغییرات به این معنا خواهند بود که پروژه از حالت فقط خواندنی MS-PL به حالت متداول یک پروژه سورس باز که شامل دریافت تغییرات و وصله‌ها از جامعه برنامه نویس‌ها است، تغییر کرده است (^ و ^).

‫۱۲ سال و ۷ ماه قبل، چهارشنبه ۹ فروردین ۱۳۹۱، ساعت ۱۴:۲۳
وحید نصیری وحید نصیری
بازخوردهای دوره
متدهای async تقلبی
«...در این تست متد async  هر بار زمان بیشتری برای محاسبه برد (که خوب چون ترد جدید باز میکنه طبیعی هست)...»
- زمان بیشتر بردن کاملا طبیعی هست؛ چون متد async یک Coroutines را در پشت صحنه ایجاد می‌کند (کدهای قسمتی از آن توسط کامپایلر به این صورت تولید می‌شود):
و این Coroutines نسبت به حالت sync، تعداد سیکل CPU بیشتری را مصرف می‌کنند. اما نکته‌ی اصلی این است که عملیات async ترد جدیدی هم ایجاد نمی‌کند (دلیل اصلی علاقه‌ی به آن این است و نه اینکه تعداد سیکل CPU کمتری دارد). بحث اصلی ما بالا رفتن میزان «مقیاس‌پذیری» سیستم هست و نه بالا رفتن سرعت اجرای قطعه کدی خاص که مطلقا چنین چیزی نیست.
+ متد WriteAsync برای نوشتن در FileStream (در استریم فایل سیستم) و یا نوشتن در استریم یک سوکت شبکه هست (IO-bound operations) و نه نوشتن در حافظه (MemoryStream) به صورت async که حاصلی ندارد (خلاصه‌ی بحث جاری یا انجام عملیاتی CPU-bound operation). اهمیت نوشتن async در فایل سیستم و یا استریم سوکت شبکه هم در همان مطلب «اعمال غیر همزمان و چند ریسمانی» بحث شده و همچنین سایر قسمت‌های این سری. بحث متدهای Async اضافه شده به دات نت فریم ورک، ربطی به مباحث چند ریسمانی ندارد «... متدهای Async واقعی کار با شبکه و اعمال I/O، از ترد استفاده نمی‌کنند ...». به همین جهت نسبت به حالت استفاده از تردها سربار کمتری دارند.  
‫۵ سال و ۴ ماه قبل، پنجشنبه ۱۶ خرداد ۱۳۹۸، ساعت ۱۶:۵۴
عثمان رحیمی عثمان رحیمی
مطالب
آشنایی با SplitQuery در EF Core 5x
در دیتابیس‌های رابطه‌ای، داده‌ها(رکوردها)ی مرتبط، با استفاده از Join بدست آورده می‌شوند و بعضا نیاز هست برای رسیدن به یک داده‌ی مورد نیاز، باید چندین Join بین جداول مختلف به کار برده شود. در Entity Framework ، زمانیکه قصد بدست آوردن داده‌های مرتبط را داریم، از Include  استفاده می‌کنیم که در نهایت منجر به همان left Join می‌شود.
برای درک بهتر و توضیح راحت‌تر، فرض کنید بر روی دیتابیس سایت جاری، قصد داریم لیست هر کاربر را به همراه مقالاتی که در سایت منتشر کرده‌است، بدست بیاوریم. برای اینکار قطعه کد زیر را خواهیم داشت :
  var users = context.Users.Include(x => x.Articles).ToList();
دستور فوق، منجر به تولید T-SQL زیر خواهد شد:
SELECT [u].[Id], [u].[FirstName], [u].[LastName], [a].[Id], [a].[Approved], [a].[AuthorId], [a].[Body], [a].[PubDate], [a].[Subject]
FROM [Users] AS [u]
LEFT JOIN [Articles] AS [a] ON [u].[Id] = [a].[AuthorId]
ORDER BY [u].[Id], [a].[Id]
اجرای این دستور، خروجی زیر را به همراه دارد:

شکل یک

همانطور که در عکس فوق مشاهده میکنید، کاربر با شناسه‌ی 1، ده مقاله را منتشر کرده‌است که به ازای تعداد مقالات، سه فیلد شناسه کاربر، نام و نام خانوادگی، تکرار شده‌است و همین اتفاق برای کاربر با شناسه‌ی 2 هم تکرار شده‌است. قطعا در اکثر نرم افزارها، نیاز به چنین کوئری‌ها و داده‌هایی زیاد است و جلوگیری از این تکرار داده‌ها، می‌تواند بر روی کارایی نرم افزار تاثیر گذار باشد.


Cartesian explosion

اجرای یک Join بین جداول با رابطه‌ی one to many، منجر به تکرار ستون‌های جدول طرف one، به تعداد رکورد‌های مرتبط می‌شود. این اتفاق باعث هدر رفت منابع و همچنین کند شدن اجرای کوئری خواهد شد که این مشکل تحت عنوان Cartesian explosion problem شناخته می‌شود.


از نسخه EF Core5.0، امکانی اضافه شده‌است که کمک می‌کند این مشکل را برطرف کنیم و سرعت اجرای کوئری‌ها سریع‌تر شود. Entity Framework به صورت پیش فرض، کوئری‌ها را در قالب یک دستور (یک رفت و برگشت) انجام میدهد، اما میتوان این رفتار را با استفاده از قابلیت SplitQuery تغییر داد.


متد ()SplitQuery

با استفاده از این متد، به Entity Framework الزام میکنیم که بجای استفاده از Join در یک کوئری، کوئری‌های جداگانه‌ای را بر روی دیتابیس اجرا کند. برای کوئری اول که در بالا نوشتیم، به صورت زیر می‌توانیم SplitQuery را اعمال کنیم:

 var users = context.Users.AsSplitQuery().Include(x => x.Articles).ToList();

کوئری حاصل از کد فوق به صورت زیر می‌باشد:

-- First Part  
 SELECT [u].[Id], [u].[FirstName], [u].[LastName]
      FROM [Users] AS [u]
      ORDER BY [u].[Id]
-- Second Part
   SELECT [a].[Id], [a].[Approved], [a].[AuthorId], [a].[Body], [a].[PubDate], [a].[Subject], [u].[Id]
      FROM [Users] AS [u]
      INNER JOIN [Articles] AS [a] ON [u].[Id] = [a].[AuthorId]
      ORDER BY [u].[Id]

همانطور که مشاهده می‌کنید، دو کوئری تولید شده است که کوئری اول برای دریافت لیست کاربران و کوئری دوم برای لیست مقالات تولید شده‌است. این تغییر باعث شده‌است که فیلدهای مورد نیاز از جدول کاربران، به تعداد مقالات هر کاربر تکرار نشود.

شکل 2- خروجی حاصل بعد از اجرا به صورت SplitQuery


فعال سازی به صورت سراسری

همانطور که بیان شد، EF به صورت پیش فرض  کوئری‌ها را در قالب یک درخواست اجرا می‌کند. اگر تمایل دارید خاصیت SplitQuery بر روی تمامی کوئری‌ها اعمال شود، می‌توانید به صورت زیر این امکان را به صورت سراسری اعمال نمایید.

protected override void OnConfiguring(DbContextOptionsBuilder optionsBuilder)
{
    optionsBuilder
        .UseSqlServer(
            @"Server=(localdb)\mssqllocaldb;Database=EFQuerying;",
            o => o.UseQuerySplittingBehavior(QuerySplittingBehavior.SplitQuery));
}

اگر SplitQuery را به صورت سراسری فعال کردید و نیاز داشتید جایی یک کوئری را به همان روش SignleQuery اجرا کنید، میتوانید از متد SingleQuery به صورت زیر استفاده نمایید.

var users = context.Users.AsSingleQuery().Include(x => x.Articles).ToList();


عکس زیر مقایسه ای بین اجرای کوئری‌ها به صورت Single و Split می‌باشد:

مبنع:  thinktecture  



در رابطه با SplitQuery موارد زیر مطرح می‌باشد :

  • زمانیکه کوئری تبدیل به دو یا چند کوئری می‌شود، ممکن است بعد از اجرا کوئری اول و قبل از اجرای کوئری دوم، یک به روزرسانی انجام شود که ممکن است consistency نقض شود.
  • در این حالت، چندین درخواست و رفت و برگشت اجرا می‌شود که همین می‌تواند باعث تاخیر و افزایش زمان گردد.
‫۳ سال و ۷ ماه قبل، چهارشنبه ۱۳ اسفند ۱۳۹۹، ساعت ۱۸:۴۰