مطالب
بررسی نحوه‌ی راه اندازی پروژه‌ی Decision
پروژه‌ی Decision را می‌توان چکیده‌ی تمام مطالب سایت دانست که در آن جمع آوری نکات ASP.NET MVC 5.x، EF Code First 6.x، مباحث تزریق وابستگی‌ها، کار با AutoMapper، بوت استرپ 3 و غیره لحاظ شده‌اند. به همین جهت درک آن بدون مطالعه‌ی « تمام » مطالب سایت میسر نیست و همچنین راه اندازی آن.
در این مطلب با توجه به سؤالات زیادی که در مورد صرفا نحوه‌ی اجرای بدون خطای آن وجود داشت، ریز مراحل آن‌را بررسی می‌کنیم.


پیشنیازهای توسعه‌ی برنامه
- با توجه به استفاده از ویژگی‌های C# 6 در این پروژه، حتما نیاز است برای کار و اجرای آن از VS 2015 استفاده کنید.
- همچنین این پروژه از قابلیت «فایل استریم» SQL Server استفاده می‌کند. بنابراین نیاز است نگارش متناسبی از SQL Server را پیشتر نصب کرده باشید (هر نگارشی بالاتر از SQL Server 2005).
- اگر از ReSharper استفاده می‌کنید، به صورت موقت آن‌را به حالت تعلیق درآورید (منوی tools، گرینه‌ی options و انتخاب resharper و سپس suspend کردن آن). این مورد سرعت بازیابی بسته‌های نیوگت را به شدت افزایش می‌دهد.


بازیابی وابستگی‌های نیوگت پروژه

مرسوم نیست چند 10 مگابایت وابستگی‌های پروژه را به صورت فایل‌های باینری، به مخزن کدها ارسال کرد. از این جهت که نیوگت بر اساس مداخل فایل‌های packages.config، قابلیت بازیابی و نصب خودکار آن‌ها را دارد. بنابراین ابتدا package manger console را باز کنید؛ از طریق منوی Tools -> NuGet Package Manager -> Package Manager Console


همانطور که در تصویر مشاهده می‌کنید، نیوگت تشخیص داده‌است که بسته‌هایی برای نصب وجود دارند. بنابراین بر روی دکمه‌ی restore کلیک کنید تا کار دریافت و نصب خودکار این بسته‌ها از اینترنت شروع شود. البته اگر پیشتر این بسته‌ها را در پروژه‌های دیگری نصب کرده باشید، نیوگت از کش موجود در سیستم استفاده خواهد کرد و برای دریافت آن‌ها به اینترنت مراجعه نمی‌کند. ولی در هر حال اتصال به اینترنت ضروری است.

پس از پایان کار بازیابی بسته‌ها، یکبار کل Solution را Build کنید تا مطمئن شوید که تمام بسته‌های مورد نیاز به درستی بازیابی و نصب شده‌اند (Ctrl+Shift+B و یا همان منوی Build و انتخاب گزینه‌ی Build Solution).



تنظیمات رشته اتصالی بانک اطلاعاتی برنامه

پس از Build موفق کل Solution در مرحله‌ی قبل، اکنون نوبت به برپایی تنظیمات بانک اطلاعاتی برنامه است. برای این منظور فایل web.config ذیل را باز کنید:
Decision\src\Decision.Web\Web.config
یک چنین تنظیمی را مشاهده می‌کنید:
  <connectionStrings>
    <clear />
    <add name="DefaultConnection" connectionString="Data Source=.\sqlexpress;Initial Catalog=DecisionDb;Integrated Security = true;MultipleActiveResultSets=True;" providerName="System.Data.SqlClient" />
  </connectionStrings>
از آنجائیکه بر روی سیستم من SQL Server نگارش Developer نصب است و از SQL Server Express استفاده نمی‌کنم، تنظیمات فوق را به نحو ذیل تغییر خواهم داد:
  <connectionStrings>
    <clear />
    <add name="DefaultConnection" connectionString="Data Source=(local);Initial Catalog=DecisionDb;Integrated Security = true;MultipleActiveResultSets=True;" providerName="System.Data.SqlClient" />
  </connectionStrings>
تنها تغییر صورت گرفته، تنظیم data source است. مابقی موارد یکی است و تفاوتی نمی‌کند.

در این حالت نیاز است بانک اطلاعاتی خالی DecisionDb را خودتان ایجاد کنید. علت آن به AutomaticMigrationsEnabled = false بر می‌گردد؛ که در ادامه توضیح داده شده‌است و همچنین وجود تنظیم ذیل در فایل Decision\src\Decision.Web\App_Start\ApplicationStart.cs
 Database.SetInitializer<ApplicationDbContext>(null);
این تنظیم و نال بودن پارامتر ورودی آن به این معنا است که اولا برنامه یک بانک اطلاعاتی جدید را به صورت خودکار ایجاد نمی‌کند و همچنین کار Migrations خودکار نیست.


ایجاد بانک اطلاعاتی برنامه و تنظیمات آن

پس از آن، نوبت به ایجاد بانک اطلاعاتی برنامه است. چون این برنامه از EF Code first استفاده می‌کند، قادر است بانک اطلاعاتی ذکر شده‌ی در Initial Catalog فوق را به صورت خودکار ایجاد کند (با تمام جداول، روابط و تنظیمات آن‌ها). این اطلاعات هم از پروژه‌ی Decision.DataLayer و پوشه‌ی Migrations آن تامین می‌شوند.
اگر به فایل Decision\src\Decision.DataLayer\Migrations\201602072159421_Initial.cs مراجعه کنید، یکسری تنظیمات دستی را هم علاوه بر کدهای خودکار EF، مشاهده خواهید کرد:
 //. . .
Sql("EXEC sp_configure filestream_access_level, 2");
Sql("RECONFIGURE", true);

Sql("alter database DecisionDb Add FileGroup FileGroupApplicant contains FileStream", true);
Sql("alter database DecisionDb add file ( name = 'ApplicantDocuements'  ,  filename = 'C:\\FileStream\\ApplicantDocuements') to filegroup FileGroupApplicant", true);
//. . .
این‌ها مواردی هستند که کار تنظیمات فایل استریم را به صورت خودکار انجام می‌دهند.
بنابراین نیاز است در درایور C، پوشه‌ی خالی FileStream از پیش تهیه شده باشد (نیازی به ایجاد پوشه‌ی ApplicantDocuements نیست و این پوشه به صورت خودکار ایجاد می‌شود).

و در فایل Decision\src\Decision.DataLayer\Migrations\Configuration.cs مشخص شده‌است که AutomaticMigrationsEnabled = false. به این معنا که تنظیمات فوق به صورت خودکار به بانک اطلاعاتی اعمال نشده و باید چند دستور ذیل را به صورت دستی صادر کنیم:
الف) ابتدا package manager console را مجددا باز کنید و در اینجا default project را بر روی Decision.DataLayer قرار دهید. از این جهت که قرار است اطلاعات migration را از این پروژه دریافت کنیم:


در غیراینصورت پیام خطای No migrations configuration type was found in the assembly را دریافت خواهید کرد.

ب) سپس دستور ذیل را صادر کنید (با این فرض که بانک اطلاعاتی خالی DecisionDb ذکر شده‌ی در قسمت قبل را پیشتر ایجاد کرده‌اید):
 PM> Update-Database -Verbose -ConnectionStringName "DefaultConnection" -StartUpProjectName "Decision.Web"
این تنظیمات به این معنا است که Update-Database را بر اساس اطلاعات پروژه‌ی Decision.DataLayer انجام بده (همان انتخاب default project)؛ اما رشته‌ی اتصالی را از پروژه‌ی Decision.Web و تنظیمات DefaultConnection آن دریافت کن.

من در این حالت پیام خطای Update-Database : The term 'Update-Database' is not recognized as the name of a cmdlet را دریافت کردم.
راه حل: یکبار ویژوال استودیو را بسته و مجددا باز کنید تا کار نصب بسته‌ها و بارگذاری تمام وابستگی‌های آن‌ها به درستی صورت گیرد. این خطا به این معنا است که هرچند NuGet کار نصب EF را انجام داده‌است، اما هنوز اسکریپت‌های پاورشل آن که دستوراتی مانند Update-Database را اجرا می‌کنند، بارگذاری نشده‌اند. راه حل آن بستن و اجرای مجدد ویژوال استودیو است.
پس از اجرای مجدد ویژوال استودیو و انتخاب default project صحیح (مطابق تصویر فوق)، مجددا دستور Update-Database  فوق را صادر کنید (با پارامترهای ویژه‌ی آن).
با صدور این دستور، پیام خطای ذیل را دریافت کردم:
 The Entity Framework provider type 'System.Data.Entity.SqlServer.SqlProviderServices, EntityFramework'
registered in the application config file for the ADO.NET provider with invariant name 'System.Data.SqlClient' could not be loaded.
برای رفع آن نیاز است EF را یکبار دیگر نصب کنید:
 PM> Update-Package -Reinstall "EntityFramework" -ProjectName "Decision.DataLayer"
در ادامه مجددا کل Solution را Build کنید؛ چون Migrations بر اساس اطلاعات اسمبلی‌های کامپایل شده‌ی پروژه کار می‌کند.
اینبار دستور update-database فوق (با پارامترهای ویژه‌ی آن) بدون مشکل اجرا شد و بانک اطلاعاتی مربوطه تشکیل گردید.




اکنون برنامه قابل اجرا است و در این حالت است که می‌توان دکمه‌ی F5 را جهت اجرای برنامه فشرد. البته در این حالت بر روی پروژه‌ی Decision.Web کلیک راست کرده و گزینه‌ی set as startup project را نیز انتخاب کنید و سپس F5:



لطفا سؤالاتی را که مرتبط با «راه اندازی» این پروژه نیستند، در قسمت بازخوردهای اختصاصی آن مطرح کنید.
مطالب
نکات امنیتی OWASP مخصوص برنامه نویس‌های دات نت
OWSAP ارگانی است غیرانتفاعی که هدف آن ترویج طراحی برنامه‌های امن وب است. در این راه هم مطالب آموزشی بسیار ارزشمندی را منتشر کرده است [+]. در لینک‌های زیر این مطالب از دیدگاه برنامه نویس‌های دات نت مورد بررسی قرار گرفته‌اند. هر چند مطابق آخرین گزارش WhiteHat که اخیرا منتشر شده [+]، تعداد Exploits مربوط به ASP.NET در مقایسه با PHP و جاوا بسیار کمتر بوده اما نیاز است تا با مشکلات عمومی موجود و راه‌حل‌های مرتبط بیشتر آشنا شد:



مطالب
غنی سازی کامپایلر C# 9.0 با افزونه‌ها
از زمانیکه کامپایلر #C، تحت عنوان Roslyn بازنویسی شد، قابلیت افزونه‌پذیری نیز پیدا کرد. برای مثال می‌توان آنالیز کننده‌ای را طراحی کرد که در پروسه‌ی کامپایل متداول کدهای  #C مورد استفاده قرار گرفته و خطاها و یا اخطارهایی را صادر کند که جزئی از پیام‌های استاندارد کامپایلر #C نیستند. در این مطلب نحوه‌ی معرفی آن‌ها را به پروژه‌های جدید NET 5.0.، بررسی می‌کنیم.


معرفی تعدادی آنالیز کننده‌ی کد که به عنوان افزونه‌ی کامپایلر #C قابل استفاده هستند

Microsoft.CodeAnalysis.NetAnalyzers
این افزونه جزئی از SDK دات نت 5 است و نیازی به نصب مجزا را ندارد. البته اگر می‌خواهید نگارش‌های جدیدتر آن‌را پیش از یکی شدن با SDKهای بعدی مورد آزمایش قرار دهید، می‌توان آن‌را به صورت صریحی نیز به کامپایلر معرفی کرد. این افزونه‌ی جایگزین FxCop است و پس از ارائه‌ی آن، FxCop را منسوخ شده اعلام کردند.

Meziantou.Analyzer
یکسری نکات بهبود کیفیت کدها که توسط Meziantou در طی سال‌های متمادی جمع آوری شده‌اند، تبدیل به افزونه‌ی فوق شده‌اند.

Microsoft.VisualStudio.Threading.Analyzers
این افزونه نکاتی را در مورد مشکلات Threading موجود در کدها، گوشزد می‌کند.

Microsoft.CodeAnalysis.BannedApiAnalyzers
با استفاده از این افزونه می‌توان استفاده‌ی از یکسری کدها را ممنوع کرد. برای مثال استفاده‌ی از System.DateTimeOffset.DateTime، در سراسر کدها ممنوع شده و استفاده‌ی از System.DateTimeOffset.UtcDateTime پیشنهاد شود.

AsyncFixer و Asyncify
این دو افزونه، مشکلات متداول در حین کار با کدهای async را گوشزد می‌کنند.

ClrHeapAllocationAnalyzer
این افزونه مکان‌هایی از کد را مشخص می‌کنند که در آن‌ها تخصیص حافظه صورت گرفته‌است. کاهش این مکان‌ها می‌تواند به بالا رفتن کارآیی برنامه کمک کنند.

SonarAnalyzer.CSharp
مجموعه‌ی معروف Sonar، که تعداد قابل ملاحظه‌ای بررسی کننده‌ی کد را به پروژه‌ی شما اضافه می‌کنند.


روش معرفی سراسری افزونه‌های فوق به تمام پروژه‌های یک Solution

می‌توان تنظیمات زیر را به یک تک پروژه اعمال کرد که برای اینکار نیاز است فایل csproj آن‌را ویرایش نمود و یا می‌توان یک تک فایل ویژه را به نام Directory.Build.props ایجاد کرد و آن‌را به صورت زیر تکمیل نمود. محل قرارگیری این فایل، در ریشه‌ی Solution و در کنار فایل sln می‌باشد.
<Project>
  <PropertyGroup>
    <AnalysisLevel>latest</AnalysisLevel>
    <AnalysisMode>AllEnabledByDefault</AnalysisMode>
    <CodeAnalysisTreatWarningsAsErrors>true</CodeAnalysisTreatWarningsAsErrors>
    <EnableNETAnalyzers>true</EnableNETAnalyzers>
    <EnforceCodeStyleInBuild>true</EnforceCodeStyleInBuild>
    <Nullable>enable</Nullable>
    <TreatWarningsAsErrors>true</TreatWarningsAsErrors>
    <RunAnalyzersDuringBuild>true</RunAnalyzersDuringBuild>
    <RunAnalyzersDuringLiveAnalysis>true</RunAnalyzersDuringLiveAnalysis>
    <!--
      CA2007: Consider calling ConfigureAwait on the awaited task
      MA0004: Use Task.ConfigureAwait(false) as the current SynchronizationContext is not needed
      CA1056: Change the type of property 'Url' from 'string' to 'System.Uri'
      CA1054: Change the type of parameter of the method to allow a Uri to be passed as a 'System.Uri' object
      CA1055: Change the return type of method from 'string' to 'System.Uri'
    -->
    <NoWarn>$(NoWarn);CA2007;CA1056;CA1054;CA1055;MA0004</NoWarn>
    <NoError>$(NoError);CA2007;CA1056;CA1054;CA1055;MA0004</NoError>
    <Deterministic>true</Deterministic>
    <Features>strict</Features>
    <ReportAnalyzer>true</ReportAnalyzer>
  </PropertyGroup>

  <ItemGroup>
    <PackageReference Include="Microsoft.CodeAnalysis.NetAnalyzers" Version="5.0.1">
      <PrivateAssets>all</PrivateAssets>
      <IncludeAssets>runtime; build; native; contentfiles; analyzers; buildtransitive</IncludeAssets>
    </PackageReference>

    <PackageReference Include="Meziantou.Analyzer" Version="1.0.639">
      <PrivateAssets>all</PrivateAssets>
      <IncludeAssets>runtime; build; native; contentfiles; analyzers; buildtransitive</IncludeAssets>
    </PackageReference>

    <PackageReference Include="Microsoft.VisualStudio.Threading.Analyzers" Version="16.8.55">
      <PrivateAssets>all</PrivateAssets>
      <IncludeAssets>runtime; build; native; contentfiles; analyzers; buildtransitive</IncludeAssets>
    </PackageReference>

    <PackageReference Include="Microsoft.CodeAnalysis.BannedApiAnalyzers" Version="3.3.2">
      <PrivateAssets>all</PrivateAssets>
      <IncludeAssets>runtime; build; native; contentfiles; analyzers; buildtransitive</IncludeAssets>
    </PackageReference>

    <PackageReference Include="AsyncFixer" Version="1.3.0">
      <PrivateAssets>all</PrivateAssets>
      <IncludeAssets>runtime; build; native; contentfiles; analyzers; buildtransitive</IncludeAssets>
    </PackageReference>

    <PackageReference Include="Asyncify" Version="0.9.7">
      <PrivateAssets>all</PrivateAssets>
      <IncludeAssets>runtime; build; native; contentfiles; analyzers; buildtransitive</IncludeAssets>
    </PackageReference>

    <PackageReference Include="ClrHeapAllocationAnalyzer" Version="3.0.0">
      <PrivateAssets>all</PrivateAssets>
      <IncludeAssets>runtime; build; native; contentfiles; analyzers; buildtransitive</IncludeAssets>
    </PackageReference>

    <PackageReference Include="SonarAnalyzer.CSharp" Version="8.16.0.25740">
      <PrivateAssets>all</PrivateAssets>
      <IncludeAssets>runtime; build; native; contentfiles; analyzers; buildtransitive</IncludeAssets>
    </PackageReference>
  </ItemGroup>

  <ItemGroup>
    <AdditionalFiles Include="$(MSBuildThisFileDirectory)BannedSymbols.txt" Link="Properties/BannedSymbols.txt" />
  </ItemGroup>
</Project>
توضیحات:
- در تنظیمات فوق، مواردی مانند AnalysisLevel، در مطلب «کامپایلر C# 9.0، خطاها و اخطارهای بیشتری را نمایش می‌دهد» پیشتر بررسی شده‌اند.
- در اینجا Nullable به true تنظیم شده‌است. اگر قرار است یک پروژه‌ی جدید را شروع کنید، بهتر است این ویژگی را نیز فعال کنید. بسیاری از API‌های دات نت 5 جهت مشخص سازی خروجی نال و یا غیرنال آن‌ها، بازنویسی و تکمیل شده‌اند و بدون استفاده از این ویژگی، بسیاری از راهنمایی‌های ارزنده‌ی دات نت 5 را از دست خواهید داد. اساسا بدون فعالسازی این ویژگی، از قابلیت‌های #C مدرن استفاده نمی‌کنید.
- وجود این PackageReference ها، به معنای بالا رفتن حجم نهایی قابل ارائه‌ی پروژه نیست؛ چون به صورت PrivateAssets و analyzers تعریف شده‌اند و فقط در حین پروسه‌ی کامپایل، جهت ارائه‌ی راهنمایی‌های بیشتر، تاثیرگذار خواهند بود.
- این تنظیمات طوری چیده شده‌اند که تا حد ممکن «درد آور» باشند! برای اینکار CodeAnalysisTreatWarningsAsErrors و TreatWarningsAsErrors به true تظیم شده‌اند تا حتی اخطارها نیز به صورت خطای کامپایلر گزارش شوند؛ تا مجبور به رفع آن‌ها شویم.
- در اینجا فایل BannedSymbols.txt را نیز مشاهده می‌کنید که مرتبط است به BannedApiAnalyzers. می‌توان در کنار فایل Directory.Build.props، فایل جدید BannedSymbols.txt را با این محتوا ایجاد کرد:
# https://github.com/dotnet/roslyn-analyzers/blob/master/src/Microsoft.CodeAnalysis.BannedApiAnalyzers/BannedApiAnalyzers.Help.md
P:System.DateTime.Now;Use System.DateTime.UtcNow instead
P:System.DateTimeOffset.Now;Use System.DateTimeOffset.UtcNow instead
P:System.DateTimeOffset.DateTime;Use System.DateTimeOffset.UtcDateTime instead
در این حالت برای مثال، از استفاده‌ی از DateTime.Now منع شده و وادار به استفاده‌ی از DateTime.UtcNow می‌شوید.


روش کاهش تعداد خطاهای نمایش داده شده

اگر از فایل Directory.Build.props فوق استفاده کرده و یکبار دستور dotnet restore را جهت بازیابی وابستگی‌های آن اجرا کنید، با تعداد خطاهایی که در IDE خود مشاهده خواهید کرد، شگفت‌زده خواهید شد! به همین جهت برای کنترل آن‌ها می‌توان فایل جدید editorconfig. را به نحو زیر در کنار فایل Directory.Build.props ایجاد و تکمیل کرد:
[*.cs]

# MA0026 : Complete the task
dotnet_diagnostic.MA0026.severity = suggestion

# CA1308: In method 'urlToLower', replace the call to 'ToLowerInvariant' with 'ToUpperInvariant' (CA1308)
dotnet_diagnostic.CA1308.severity = suggestion

# CA1040: Avoid empty interfaces
dotnet_diagnostic.CA1040.severity = suggestion

# CA1829 Use the "Count" property instead of Enumerable.Count()
dotnet_diagnostic.CA1829.severity = suggestion

# Use 'Count' property here instead.
dotnet_diagnostic.S2971.severity = suggestion

# S1135 : Complete the task
dotnet_diagnostic.S1135.severity = suggestion

# S2479: Replace the control character at position 7 by its escape sequence
dotnet_diagnostic.S2479.severity = suggestion

# CA2007: Consider calling ConfigureAwait on the awaited task
dotnet_diagnostic.CA2007.severity = none

# MA0004: Use Task.ConfigureAwait(false) as the current SynchronizationContext is not needed
dotnet_diagnostic.MA0004.severity = none

# CA1056: Change the type of property 'Url' from 'string' to 'System.Uri'
dotnet_diagnostic.CA1056.severity = suggestion

# CA1054: Change the type of parameter of the method to allow a Uri to be passed as a 'System.Uri' object
dotnet_diagnostic.CA1054.severity = suggestion

# CA1055: Change the return type of method from 'string' to 'System.Uri'
dotnet_diagnostic.CA1055.severity = suggestion

# S4457: Split this method into two, one handling parameters check and the other handling the asynchronous code.
dotnet_diagnostic.S4457.severity = none

# AsyncFixer01: Unnecessary async/await usage
dotnet_diagnostic.AsyncFixer01.severity = suggestion

# AsyncFixer02: Long-running or blocking operations inside an async method
dotnet_diagnostic.AsyncFixer02.severity = error

# VSTHRD103: Call async methods when in an async method
dotnet_diagnostic.VSTHRD103.severity = error

# AsyncFixer03: Fire & forget async void methods
dotnet_diagnostic.AsyncFixer03.severity = error

# VSTHRD100: Avoid async void methods
dotnet_diagnostic.VSTHRD100.severity = error

# VSTHRD101: Avoid unsupported async delegates
dotnet_diagnostic.VSTHRD101.severity = error

# VSTHRD107: Await Task within using expression
dotnet_diagnostic.VSTHRD107.severity = error

# AsyncFixer04: Fire & forget async call inside a using block
dotnet_diagnostic.AsyncFixer04.severity = error

# VSTHRD110: Observe result of async calls
dotnet_diagnostic.VSTHRD110.severity = error

# VSTHRD002: Avoid problematic synchronous waits
dotnet_diagnostic.VSTHRD002.severity = suggestion

# MA0045: Do not use blocking call (make method async)
dotnet_diagnostic.MA0045.severity = suggestion

# AsyncifyInvocation: Use Task Async
dotnet_diagnostic.AsyncifyInvocation.severity = error

# AsyncifyVariable: Use Task Async
dotnet_diagnostic.AsyncifyVariable.severity = error

# VSTHRD111: Use ConfigureAwait(bool)
dotnet_diagnostic.VSTHRD111.severity = none

# MA0022: Return Task.FromResult instead of returning null
dotnet_diagnostic.MA0022.severity = error

# VSTHRD114: Avoid returning a null Task
dotnet_diagnostic.VSTHRD114.severity = error

# VSTHRD200: Use "Async" suffix for async methods
dotnet_diagnostic.VSTHRD200.severity = suggestion

# MA0040: Specify a cancellation token
dotnet_diagnostic.MA0032.severity = suggestion

# MA0040: Flow the cancellation token when available
dotnet_diagnostic.MA0040.severity = suggestion

# MA0079: Use a cancellation token using .WithCancellation()
dotnet_diagnostic.MA0079.severity = suggestion

# MA0080: Use a cancellation token using .WithCancellation()
dotnet_diagnostic.MA0080.severity = error

#AsyncFixer05: Downcasting from a nested task to an outer task.
dotnet_diagnostic.AsyncFixer05.severity = error

# ClrHeapAllocationAnalyzer ----------------------------------------------------
# HAA0301: Closure Allocation Source
dotnet_diagnostic.HAA0301.severity = suggestion

# HAA0601: Value type to reference type conversion causing boxing allocation
dotnet_diagnostic.HAA0601.severity = suggestion

# HAA0302: Display class allocation to capture closure
dotnet_diagnostic.HAA0302.severity = suggestion

# HAA0101: Array allocation for params parameter
dotnet_diagnostic.HAA0101.severity = suggestion

# HAA0603: Delegate allocation from a method group
dotnet_diagnostic.HAA0603.severity = suggestion

# HAA0602: Delegate on struct instance caused a boxing allocation
dotnet_diagnostic.HAA0602.severity = suggestion

# HAA0401: Possible allocation of reference type enumerator
dotnet_diagnostic.HAA0401.severity = silent

# HAA0303: Lambda or anonymous method in a generic method allocates a delegate instance
dotnet_diagnostic.HAA0303.severity = silent

# HAA0102: Non-overridden virtual method call on value type
dotnet_diagnostic.HAA0102.severity = silent

# HAA0502: Explicit new reference type allocation
dotnet_diagnostic.HAA0502.severity = none

# HAA0505: Initializer reference type allocation
dotnet_diagnostic.HAA0505.severity = silent
روش کار هم به صورت است که برای مثال در IDE خود (حتی با VSCode هم کار می‌کند)، خطای کامپایلر مثلا CA1308 را مشاهده می‌کنید که عنوان کرده‌است بجای ToLowerInvariant از ToUpperInvariant استفاده کنید. اگر با این پیشنهاد موافق نیستید (عین خطا را به صورت C# CA1308 در گوگل جستجو کنید؛ توضیحات مایکروسافت را در مورد آن خواهید یافت)، یک سطر شروع شده‌ی با dotnet_diagnostic و سپس ID خطا را به صورت زیر، به فایل editorconfig. یاد شده، اضافه کنید:
dotnet_diagnostic.CA1308.severity = suggestion
به این ترتیب هنوز هم این مورد را به صورت یک پیشنهاد مشاهده خواهید کرد، اما دیگر جزو خطاهای کامپایلر گزارش نمی‌شود. اگر خواستید که به طور کامل ندید گرفته شود، مقدار آن‌را بجای suggestion به none تغییر دهید.

یک نکته: در ویندوز نمی‌توانید یک فایل تنها پسوند دار را به صورت معمولی در windows explorer ایجاد کنید. نام این فایل را به صورت .editorconfig. با دو نقطه‌ی ابتدایی و انتهایی وارد کنید. خود ویندوز نقطه‌ی پایانی را حذف می‌کند.


روش صرفنظر کردن از یک خطا، تنها در یک قسمت از کد

فرض کنید نمی‌خواهید خطای CA1052 را تبدیل به یک suggestion سراسری کنید و فقط می‌خواهید که در قطعه‌ی خاصی از کدهای خود، آن‌را خاموش کنید. به همین جهت بجای اضافه کردن آن به فایل editorconfig.، باید از ویژگی SuppressMessage به صورت زیر استفاده نمائید:
[SuppressMessage("Microsoft.Usage", "CA1052:Type 'Program' is a static holder type but is neither static nor NotInheritable",
  Justification = "We need it for our integration tests this way.")]
[SuppressMessage("Microsoft.Usage", "RCS1102:Type 'Program' is a static holder type but is neither static nor NotInheritable",
  Justification = "We need it for our integration tests this way.")]
[SuppressMessage("Microsoft.Usage", "S1118:Type 'Program' is a static holder type but is neither static nor NotInheritable",
  Justification = "We need it for our integration tests this way.")]
public class Program { }
در اینجا پارامتر اول با Microsoft.Usage مقدار دهی می‌شود. پارامتر دوم آن باید حاوی ID خطا باشد. در صورت تمایل می‌توانید دلیل خاموش کردن این خطا را در قسمت Justification وارد کنید.
اشتراک‌ها
بررسی معادل‌های SQL در MongoDB

The following table presents the various SQL statements related to inserting records into tables and the corresponding MongoDB statements. 

بررسی معادل‌های SQL در MongoDB
مطالب
ذخیره سازی فایل‌ها در دیتابیس یا استفاده از فایل سیستم متداول؟

اگر به ساز و کار شیرپوینت مایکروسافت دقت کنید، همه چیز را داخل دیتابیس ذخیره می‌کند (از اطلاعات رکوردها گرفته تا فایل‌ها و غیره). حال شاید این سؤال مطرح شود که برای ذخیره سازی فایل‌هایی با تعداد بیش از یک میلیون عدد، استفاده از دیتابیس مناسب است یا فایل سیستم متداول. برای پاسخ به این سؤال باید به نکات ذیل توجه داشت:

- هر نوع عملیاتی که بر روی فایل‌ها صورت گیرد، بستن، بازکردن و غیره، نیازمند اعمالی در سطح سیستم عامل است (برای مثال بررسی سطح دسترسی لازم برای انجام این‌کارها).
- هر گونه عملیاتی بر روی فایل‌ها نیازمند یک حداقل قفل گذاری بر روی آن‌ها است که این نیز مصرف CPU قابل توجهی را سبب خواهد شد.
- تمامی اعمال ذکر شده کل سرور و تمامی سرویس‌های در حال اجرا را تحت تاثیر قرار داده و بازدهی آن‌ها‌را کاهش می‌دهند.
- حتی سیستم عامل‌ها نیز از یک file system database جهت مدیریت اعمال خود استفاده می‌کنند اما این روش برای مدیریت میلیون‌ها و میلیاردها فایل بهینه سازی نشده است.
- ذخیره سازی میلیون‌ها و میلیاردها فایل به تدریج سبب ایجاد fragmentation قابل توجهی شده و این مورد نیز بر روی کارآیی تاثیر منفی خواهد گذاشت (همچنین این مورد بر روی طول عمر تجهیزات ذخیره سازی داده‌ها تاثیر منفی دارند).
- تهیه پشتیبان و بازگرداندن میلیون‌ها فایل بسیار زمانگیر است (برای مثال جابجایی یک فایل یک مگابایتی بسیار سریعتر است از جابجایی 100 فایل 10 کیلوبایتی).
- مدیریت تغییرات و همچنین بررسی اینکه چه شخصی چه فایلی را قرار داده، حذف کرده یا تغییر داده است در حالت استفاده از file system مشکل است.
- به صورت پیش فرض عموما مباحث replication و امثال آن‌ توسط روش استفاده از file system خصوصا با تعداد بالای فایل، پشتیبانی نمی‌شود.
- در حالت استفاده از file system ، برنامه‌های وب باید دسترسی write بر روی یک سری پوشه داشته باشند که این مورد همیشه از دیدگاه امنیتی مساله ساز بوده و مشکل آفرین.
- کرش file system مساوی است با کرش سیستم عامل و بازگشت این‌ها زمان‌بر خواهد بود.

با توجه به این نکات استفاده از دیتابیس برای ذخیره سازی تعداد زیادی فایل، مزایای زیر را به همراه خواهد داشت:

- اکثر سیستم‌های دیتابیسی امروزی برای کار با حجم عظیمی از داده‌ها به حد بلوغ خود رسیده‌اند.
- هنگام استفاده از دیتابیس برای ذخیره سازی فایل‌ها دیگر سر و کار ما با میلیون‌ها فایل نخواهد بود و حداکثر چند فایل دیتابیس و ملحقات آن مانند لاگ فایل، کل سیستم را تشکیل می‌دهند.
- فایل‌های دیتابیس برای مثال SQL Server ، همیشه توسط SQL Server در حالت باز قرار داشته و مباحث قفل‌گذاری بر روی فایل‌های دیتابیس و بررسی سطح دسترسی و غیره توسط سیستم عامل در این‌جا به حداقل خود می‌رسد.
- در این حالت بار سیستم عامل شما تنها سیستمی است که مشغول سرویس دهی اطلاعات دیتابیس‌های شما است.
- جستجوی فایل‌ها، حتی جستجو در محتوای این فایل‌های ذخیره شده در یک دیتابیس بسیار سریعتر از روش file system می‌باشد. امکان استفاده از کوئری‌های SQL انعطاف پذیری خاصی را به این سیستم‌ها خواهند داد (برای مثال قابلیت full text search مربوط به SQL server امکان جستجو بر روی رکوردهایی با محتوای pdf را نیز پس از انجام اندکی تنظیمات، دارا می‌باشد).
- هنگام کار با دیتابیس مباحث تراکنشی نقش بسیار حائز اهمیتی را بازی می‌کنند اما عموما سیستم عامل‌ها در این زمینه نیازمند کار و برنامه نویسی قابل توجهی هستند (این قابلیت به ویندوز ویستا اضافه شده است).
- کرش یک دیتابیس عموما سبب کرش سیستم عامل یا حتی کرش سایر دیتابیس‌های موجود نخواهد شد.
- امکان تهیه پشتیبان از دیتابیس‌ها و بازیابی آن‌ها ساده است. (حداقل از بازیابی میلیون‌ها فایل ساده‌تر است)
- امکانات replication به صورت پیش فرض در اکثر سیستم‌های دیتابیسی امروزی مهیا است.
- امکان ثبت وقایع و مدیریت اطلاعات افزوده شده به دیتابیس، از طریق نرم افزارهایی که برای این کار نوشته خواهند شد (یا حتی امکانات توکار این برنامه‌ها) از هر لحاظ نسبت به روش file system برتری دارد.
- امکانات سوئیچ کردن به دیتابیسی دیگر در شبکه در صورت کرش یک نود، مهیا است و پیش بینی شده است.
- برای استفاده از یک دیتابیس توسط یک برنامه وب، نیازی به داشتن دسترسی write بر روی هیچ فولدری وجود ندارد که این خود یک مزیت امنیتی مهم است و همچنین امکان محدود کردن سطوح دسترسی به فایل‌های ذخیره شده در دیتابیس با برنامه‌های نوشته شده نیز ساده‌تر است. (البته در این‌جا مسلما منظور از دیتابیس، دیتابیس Access نیست و SQL Server یا MySQL مد نظر هستند)


مطالب
چک لیست نصب SQL Server

عموما هنگام نصب SQL Server ، پیش و پس از آن، بهتر است موارد زیر جهت بالا بردن کیفیت و کارآیی سرور، رعایت شوند:

1- پیش فرض‌های نصب SQL Server در مورد محل قرارگیری فایل‌های دیتا و لاگ و غیره صحیح نیست. هر کدام باید در یک درایو مجزا مسیر دهی شوند برای مثال:
Data drive D:
Transaction Log drive E:
TempDB drive F:
Backup drive G:
این مورد TempDB را کسانی که با SharePoint کار کرده باشند به خوبی علتش را درک خواهند کرد. پیش فرض نصب افراد تازه کار، نصب SQL Server و تمام مخلفات آن در همان درایو ویندوز است (یعنی همان چندبار کلیک بر روی دکمه‌ی Next برای نصب). SharePoint هم به نحو مطلوبی تمام کارهایش مبتنی بر transactions است. یعنی استفاده‌ی کامل از TempDB . نتیجه؟ پس از مراجعه به درایو ویندوز مشاهده خواهید کرد که فقط چند مگ فضای خالی باقی مانده! حالا اینجا است که بدو این مقاله و اون مقاله رو بخون که چطور TempDB را باید از درایو C به جای دیگری منتقل کرد. چیزی که همان زمان نصب اولیه SQL Server باید در مورد آن فکر می‌شد و نه الان که سیستم از کار افتاده.
همچنین وجود این مسیرهای مشخص و پیش فرض و آگاهی از سطوح دسترسی مورد نیاز آن‌ها، از سر دردهای بعدی جلوگیری خواهد کرد. برای مثال : انتقال فایل‌های دیتابیس اس کیوال سرور 2008

2- پس از رعایت مورد 1 ، نوبت به تنظیمات آنتی ویروس نصب شده روی سرور است. این پوشه‌های ویژه را که جهت فایل‌های دیتا و لاگ و غیره بر روی درایوهای مختلف معرفی کرده‌اید یا خواهید نمود، باید از تنظیمات آنتی ویروس شما Exclude شوند. همچنین در حالت کلی فایل‌هایی با پسوندهای LDF/MDF/NDF باید جزو فایل‌های صرفنظر شونده از دید آنتی ویروس شما معرفی گردند.
این مورد علاوه بر بالا بردن کارآیی SQL Server ، در حین Boot سیستم نیز تاثیر گذار است. گاها دیده شده است که آنتی ویروس‌ها این فایل‌های حجیم را در حین راه اندازی اولیه سیستم، پیش از SQL Server ، جهت بررسی گشوده و به علت حجم بالای آن‌ها این قفل‌ها تا مدتی رها نخواهند شد. در نتیجه آغاز سرویس SQL Server را با مشکلات جدی مواجه خواهند کرد که عموما عیب یابی آن کار ساده‌ای نیست.

3- پیش فرض میزان حافظه‌ی مصرفی SQL Server صحیح نیست. این مورد باید دقیقا بلافاصله پس از پایان عملیات نصب اولیه اصلاح شود. برای مطالعه بیشتر: تنظیمات پیشنهادی حداکثر حافظه‌ی مصرفی اس کیوال سرور

4- آیا مطمئن هستید که از تمام امکانات نگارش جدید SQL Server ایی که نصب کرده‌اید در حال استفاده می‌باشید؟
برای مطالعه بیشتر: تنظیم درجه سازگاری یک دیتابیس اس کیوال سرور

5- بهتر است فشرده سازی خودکار بک آپ‌ها در SQL Server 2008 فعال شوند.
برای مطالعه بیشتر: +

6- از paging بیش از حد اطلاعات، از حافظه‌ی فیزیکی سرور به virtual memory و انتقال آن به سخت دیسک سیستم جلوگیری کنید. برای این منظور:
در قسمت Run ویندوز تاپیک کنید : GPEDIT.MSC و پس از اجرای آن با مراجعه به Group policy editor ظاهر شده به مسیر زیر مراجعه کنید:
windows settings -> security settings -> local policies -> user rights assignment -> lock pages in memory
در اینجا به یوزر اکانت سرویس SQL Server دسترسی lock pages in memory را بدهید.
علاوه بر آن در همین قسمت (user rights assignment) گزینه‌ی "Perform Volume Maintenance tasks" را نیز یافته و دسترسی لازم را به یوزر اکانت سرویس SQL Server بدهید.

7- به روز رسانی اطلاعات آماری SQL Server را به حالت غیرهمزمان تنظیم کنید.
اگر مطالب مرتبط با SQL Server این سایت را مرور کرده باشید حتما با یک سری DMV که دقیقا به شما خواهند گفت بر اساس اطلاعات آماری جمع شده برای مثال بهتر است روی چه فیلدهایی Index درست کنید، آشنا شده‌اید. حالت پیش فرض به روز رسانی این اطلاعات آماری، synchronous است یا همزمان. به این معنا که تا اطلاعات آماری یک کوئری ذخیره نشود، حاصل کوئری به کاربر بازگشت داده نخواهد شد که این امر می‌تواند بر روی کارآیی سیستم تاثیر گذار باشد. اما امکان تنظیم آن به حالت غیر همزمان نیز مطابق کوئری‌های زیر وجود دارد (این مورد از SQL Server 2005 به بعد اضافه شده است):

ALTER DATABASE dbName SET AUTO_UPDATE_STATISTICS ON
ALTER DATABASE dbName SET AUTO_UPDATE_STATISTICS_ASYNC ON

8- نصب آخرین سرویس پک موجود فراموش نشود. برای مثال این سایت آمار تمام به روز رسانی‌ها را نگهداری می‌کند.

9- حتما رویه‌ای را برای تهیه بک آپ‌های خودکار پیش بینی کنید. برای مثال : +

10- میزان فضای خالی باقیمانده درایوهای سرور را مونیتور کنید. اطلاعات بیشتر: +

11- با نصب سرور جدید و تنظیم collation آن به فارسی، به نکات "یافتن تداخلات Collations در SQL Server" دقت داشته باشید.

مطالب
Span در C# 7.2
C# 7.2 به همراه تعداد کوچکی از بهبودهای کامپایلر است و با Visual Studio 2017 نگارش 15.5 ارائه شده و روش فعالسازی آن با نگارش 7.1 آن یکی است (انتخاب گزینه‌ی «C# latest minor version (latest)» در تنظیمات پیشرفته‌ی Build خواص پروژه). همچنین اگر از VSCode استفاده می‌کنید، نگارش 1.14 افزونه‌ی #C آن، پشتیبانی کاملی را از C# 7.2 به همراه دارد؛ در اینجا، افزودن خاصیت <LangVersion>latest</LangVersion> به فایل csproj برنامه برای استفاده‌ی از آخرین نگارش کامپایلر نصب شده، کفایت می‌کند. البته باید دقت داشت کامپایلر C# 7.2 به همراه NET Core SDK 2.1.2. ارائه شده‌است. بنابراین تنها نصب آخرین نگارش افزونه‌ی #C مخصوص VSCode برای کامپایل آن کافی نیست و باید حداقل SDK یاد شده (یا نگارش جدیدتر آن) را هم نصب کنید.
 

نوع‌های جدید <Span<T و  <ReadOnlySpan<T در C# 7.2

نوع‌های جدید <Span<T و <ReadOnlySpan<T جهت ارائه‌ی ناحیه‌های اختیاری پیوسته‌ای از حافظه، شبیه به آرایه‌ها تدارک دیده شده‌اند و هدف استفاده‌ی از آن‌ها، تولید برنامه‌های سمت سرور با کارآیی بالا است.
برای کار با این نوع‌ها، هم نیاز به کامپایلر C# 7.2 است و هم نصب بسته‌ی نیوگت System.Memory:
<Project Sdk="Microsoft.NET.Sdk">
  <PropertyGroup>
    <OutputType>Exe</OutputType>
    <TargetFramework>netcoreapp2.0</TargetFramework>
    <LangVersion>latest</LangVersion>
  </PropertyGroup>
  <ItemGroup>
    <PackageReference Include="System.Memory" Version="4.4.0-preview1-25305-02" />
  </ItemGroup>
</Project>
این بسته از .NETStandard 1.0. به بعد را پشتیبانی می‌کند؛ یعنی با +NET 4.5+ ،Mono 4.6.  و +NET Core 1.0. سازگار است.


Spanها و امکان دسترسی به انواع حافظه

Spanها می‌توانند به حافظه‌ی مدیریت شده، حافظه‌ی بومی (native) و حافظه‌ی اختصاص داده شده‌ی در Stack اشاره کنند. به عبارتی Spanها یک لایه انتزاعی، برفراز تمام انواع و اقسام حافظه‌هایی هستند که می‌توانند در اختیار توسعه دهندگان NET. باشند.
- البته اکثر توسعه دهندگان دات نت از حافظه‌ی مدیریت شده استفاده می‌کنند. برای مثال Stack memory تنها از طریق کدهای unsafe و واژه‌ی کلیدی stackalloc قابل تخصیص است. این نوع حافظه بسیار سریع است و همچنین بسیار کوچک؛ کمتر از یک مگابایت که به خوبی در CPU cache جا می‌شود. اما اگر در این بین حجم حافظه‌ی تخصیصی بیشتر از یک مگابایت شود، بلافاصله استثنای StackOverflowException غیرقابل مدیریتی را به همراه خاتمه‌ی فوری برنامه به همراه خواهد داشت. برای نمونه از این نوع حافظه در جهت مدیریت رخ‌دادهای داخلی corefx زیاد استفاده می‌شود.
- حافظه‌ی مدیریت شده، همان حافظه‌ای است که توسط واژه‌ی کلیدی new در برنامه، جهت ایجاد اشیاء، تخصیص داده می‌شود و طول عمر آن تحت مدیریت GC است.
- حافظه‌ی مدیریت نشده یا بومی از دید GC مخفی است و توسط متدهایی مانند Marshal.AllocHGlobal و Marshal.AllocCoTaskMem در اختیار برنامه قرار می‌گیرند. این حافظه باید به صورت صریحی توسط توسعه دهنده به کمک متدهایی مانند Marshal.FreeHGlobal و Marshal.FreeCoTaskMem آزاد شود. وب سرور Kestrel مخصوص ASP.NET Core، از این روش جهت کار با آرایه‌های حجیم، جهت کاهش بار GC استفاده می‌کند.

مزیت کار با Spanها این است که دسترسی امن و type safeایی را به انواع حافظه‌های مهیا، جهت توسعه دهندگانی که عموما کدهای unsafe ایی را نمی‌نویسند و با اشاره‌گرها به صورت مستقیم کار نمی‌کنند، میسر می‌کند. برای مثال تا پیش از معرفی Spanها، برای دسترسی به 1000 عنصر یک آرایه‌ی 10 هزار عنصری و ارسال آن به یک متد، نیاز بود تا ابتدا یک کپی از این 1000 عنصر را تهیه کرد. این عملیات از لحاظ میزان مصرف حافظه و همچنین زمان انجام آن، بسیار هزینه‌بر است. با استفاده از <Span<T می‌توان یک دید مجازی از آن آرایه را بدون اختصاص آرایه‌ای و یا آرایه‌هایی جدید، ارائه کرد.


مثالی از کاربرد Spanها جهت کاهش تعداد بار تخصیص‌های حافظه

برای نمونه، متد IsValidName زیر، بررسی می‌کند که طول رشته‌ی دریافتی حداقل 2 باشد و حتما با یک حرف شروع شده باشد:
    static class NameValidatorUsingString
    {
        public static bool IsValidName(string name)
        {
            if (name.Length < 2)
                return false;

            if (char.IsLetter(name[0]))
                return true;

            return false;
        }
    }
در این حالت یک نمونه مثال از استفاده‌ی آن می‌تواند به صورت زیر باشد:
string fullName = "User 1";
string firstName = fullName.Substring(0, 4);
NameValidatorUsingString.IsValidName(firstName);
در اینجا زمانیکه از متد Substring استفاده می‌شود، در حقیقت تخصیص حافظه‌ی دومی جهت تولید firstName رخ می‌دهد.

همچنین اگر این اطلاعات را از طریق شبکه دریافت کرده باشیم، ممکن است به صورت آرایه‌ای از حروف دریافت شوند:
char[] anotherFullName = { 'A', 'B' };
که به صورت مستقیم در متد IsValidName قابل استفاده نیست و خطای عدم امکان تبدیل []char به string، از طرف کامپایلر صادر می‌شود:
NameValidatorUsingString.IsValidName(anotherFullName);
در این حالت برای استفاده‌ی از این آرایه، نیاز است یک تخصیص حافظه‌ی دیگر نیز صورت گیرد:
NameValidatorUsingString.IsValidName(new string(anotherFullName));

اکنون در C# 7.2، بازنویسی این متد توسط ReadOnlySpan، به صورت ذیل است:
    static class NameValidatorUsingSpan
    {
        public static bool IsValidName(ReadOnlySpan<char> name)
        {
            if (name.Length < 2)
                return false;

            if (char.IsLetter(name[0]))
                return true;

            return false;

        }
    }
که این مزایا را به همراه دارد:
ReadOnlySpan<char> fullName = "User 1".AsSpan();
ReadOnlySpan<char> firstName = fullName.Slice(0, 4);
NameValidatorUsingSpan.IsValidName(firstName);
کار با API مربوط به Spanها به همراه تخصیص حافظه‌ی جدیدی نیست. برای نمونه در اینجا متد Slice این API، سبب تخصیص حافظه‌ی جدیدی نمی‌شود (برخلاف متد Substring) و فقط به قسمتی از حافظه‌ی موجود اشاره می‌کند (بدون نیاز به کار مستقیم با اشاره‌گرها و کدهای unsafe).

و یا اینبار امکان استفاده‌ی از آرایه‌ای از کاراکترها، بدون نیاز به تخصیص حافظه‌ای جدید، برای بررسی اعتبار مقادیر دریافتی میسر است:
char[] anotherFullName = { 'A', 'B' };
NameValidatorUsingSpan.IsValidName(anotherFullName);

برای نمونه از یک چنین APIایی در پشت صحنه‌ی کتابخانه‌هایی مانند SignalR و یا Roslyn، برای بالا بردن کارآیی برنامه، با کاهش تعداد بار تخصیص‌های حافظه‌ی مورد نیاز، بسیار استفاده شده‌است. برای نمونه در NET Core 2.1.، حجم رشته‌های تخصیص داده شده‌ی در فریم ورک‌های وابسته، به این ترتیب به شدت کاهش یافته‌است.


مثال‌هایی از کار با API نوع Span

امکان ایجاد یک Span از یک array
var arr = new byte[10];
Span<byte> bytes = arr; // Implicit cast from T[] to Span<T>
پس از آن کار با این span همانند کار با آرایه‌های معمولی است؛ با این تفاوت که این span تنها یک دید مجازی از قسمتی از این آرایه را ارائه می‌دهد؛ بدون سربار تخصیص حافظه‌ی اضافی و کپی اطلاعات:
Span<byte> slicedBytes = bytes.Slice(start: 5, length: 2);
slicedBytes[0] = 42;
slicedBytes[1] = 43;
slicedBytes[2] = 44; // Throws IndexOutOfRangeException
bytes[2] = 45; // OK
در اینجا slicedBytes یک دید مجازی از ایندکس 5 تا 7 آرایه‌ی arr را ارائه می‌دهد. کار کردن با آن نیز همانند آرایه‌ها، توسط ایندکس‌ها میسر است.
همچنین تغییرات بر روی Span (غیر read only) بر روی آرایه‌ی اصلی نیز تاثیر گذار است. برای مثال در اینجا با تغییر bytes[2]، مقدار arr[2] نیز تغییر می‌کند.

و یا روش دیگر ایجاد Span استفاده از متد AsSpan است:
var array = new byte[100];
Span<byte> interiorRef1 = array.AsSpan().Slice(start: 20);
همین عملیات را توسط new Span نیز می‌توان به صورت ساده‌تری ارائه داد:
Span<byte> interiorRef2 = new Span<byte>(array: array, start: 20, length: array.Length - 20);


محدودیت‌های کار با Spanها

- Span تنها یک نوع stack-only است.
- Spanها در بین تردها به اشتراک گذاشته نمی‌شوند. هر استک در یک زمان تنها توسط یک ترد قابل دسترسی است. بنابراین Spanها thread-safe هستند.
- طول عمر Spanها کوتاه است و قابلیت قرارگیری بر روی heap با طول عمر بیشتر را ندارند؛ یعنی:
  • به صورت فیلد در یک نوع non-stackonly قابل تعریف نیستند:
class Impossible
{
   Span<byte> field;
}
فیلدهای یک کلاس در heap ذخیره می‌شوند. بنابراین محل ذخیره سازی spanها نیستند.
  • به عنوان پارامترهای متدهای async قابل استفاده نیستند. چون در این بین در پشت صحنه یک AsyncMethodBuilder تشکیل می‌شود که در قسمتی از آن، پارامترها بر روی heap قرار می‌گیرند.
  • هرجائیکه عملیات boxing صورت گیرد، نتیجه‌ی عملیات بر روی heap قرار می‌گیرد. بنابراین در یک چنین مواردی نمی‌توان از Spanها استفاده کرد. برای مثال تعریف Func<T> valueProvider و سپس فراخوانی ()valueProvider.Invoke به همراه یک boxing است. بنابراین نمی‌توان از spanها به عنوان نوع آرگومان جنریک استفاده کرد. این مورد هرچند کامپایل می‌شود، اما در زمان اجرا سبب خاتمه‌ی برنامه خواهد شد و یا نمونه‌ی دیگر، عدم امکان دسترسی به آن‌ها توسط reflection invoke APIs است که سبب boxing می‌شود.


معرفی نوع <Memory<T

با توجه به محدودیت‌های Span و خصوصا اینکه به عنوان پارامتر متدهای async قابل استفاده نیست (چون بر روی stack ذخیره می‌شوند)، نوع دیگری به نام <Memory<T نیز به همراه C# 7.2 ارائه شده‌است. البته این نوع هنوز به بسته‌ی نیوگت فوق اضافه نشده‌است و به همراه ارائه نهایی NET Core 2.1. ارائه خواهد شد.
این نوع، محدودیت <Span<T را نداشته و قابلیت ذخیره سازی بر روی heap را دارا است.
static async Task<int> ChecksumReadAsync(Memory<byte> buffer, Stream stream)
{
   int bytesRead = await stream.ReadAsync(buffer);
   return Checksum(buffer.Span.Slice(0, bytesRead));
   // Or buffer.Slice(0, bytesRead).Span
}
در اینجا نیز می‌توان از یک آرایه، یک <Memory<T را ایجاد و سپس یک <Span<T را از آن دریافت و با Sliceهای آن کار کرد.