سالار ربال سالار ربال
اشتراک‌ها
طراحی دیتابیس یک Workflow Engine

In this series, we're going to walk through the database design of our Workflow app and show each part of the solution was implemented, and finally how they were all wired together 

طراحی دیتابیس یک Workflow Engine
‫۷ سال و ۷ ماه قبل، جمعه ۲۰ اسفند ۱۳۹۵، ساعت ۲۱:۳۴
سیروان عفیفی سیروان عفیفی
اشتراک‌ها
بررسی متد Array.prototype.includes

One of the two features that will be part of ECMAScript 2016 is the new Array.prototype.includes method. It determines whether an array contains a certain element and returns either true or false. 

بررسی متد Array.prototype.includes
‫۸ سال و ۸ ماه قبل، شنبه ۱۷ بهمن ۱۳۹۴، ساعت ۰۴:۱۰
وحید نصیری وحید نصیری
مطالب
یکسان سازی ی و ک دریافتی حین استفاده از NHibernate


تصویر فوق، یکی از تصویرهایی است که شاید از طریق ایمیل‌هایی تحت عنوان "فقط در ایران!" به دست شما هم رسیده باشد. تصور کاربر نهایی (که این ایمیل را با تعجب ارسال کرده) این است که در اینجا به او گفته شده مثلا "مرتضی" را جستجو نکنید و امثال آن. چون برای او تفاوتی بین ی و ی وجود ندارد. همچنین بکار بردن "اقلامی" هم کمی غلط انداز است و بیشتر ذهن را به سمت کلمه سوق می‌دهد تا حرف.

در ادامه‌ی بحث آلرژی مزمن به وجود انواع "ی" و "ک" در بانک اطلاعاتی (+ و + و +)، اینبار قصد داریم این اطلاعات را به NHibernate بسط دهیم. شاید یک روش اعمال یک دست سازی "ی" و "ک" این باشد که در کل برنامه هر جایی که قرار است update یا insert ایی صورت گیرد، خواص رشته‌ای را یافته و تغییر دهیم. این روش "کار می‌کنه" ولی ایده آل نیست؛ چون حجم کار تکراری در برنامه زیاد خواهد شد و نگهداری آن هم مشکل می‌شود. همچنین امکان فراموش کردن اعمال آن هم وجود دارد.
در NHibernate یک سری EventListener وجود دارند که کارشان گوش فرا دادن به یک سری رخدادها مانند مثلا update یا insert است. این رخدادها می‌توانند پیش یا پس از هرگونه ثبت یا ویرایشی در برنامه صادر شوند. بنابراین بهترین جایی که جهت اعمال این نوع ممیزی (Auditing) بدون بالا بردن حجم برنامه یا اضافه کردن بیش از حد یک سری کد تکراری در حین کار با NHibernate می‌توان یافت، روال‌های مدیریت کننده‌ی همین EventListener ها هستند.

کلاس YeKeAuditorEventListener نهایی با پیاده سازی IPreInsertEventListener و IPreUpdateEventListenerبه شکل زیر خواهد بود:
using NHibernate.Event;

namespace NHYeKeAuditor
{
   public class YeKeAuditorEventListener : IPreInsertEventListener, IPreUpdateEventListener
   {
       // Represents a pre-insert event, which occurs just prior to performing the
       // insert of an entity into the database.
       public bool OnPreInsert(PreInsertEvent preInsertEvent)
       {
           var entity = preInsertEvent.Entity;
           CorrectYeKe.ApplyCorrectYeKe(entity);
           return false;
       }

       // Represents a pre-update event, which occurs just prior to performing the
       // update of an entity in the database.
       public bool OnPreUpdate(PreUpdateEvent preUpdateEvent)
       {
           var entity = preUpdateEvent.Entity;
           CorrectYeKe.ApplyCorrectYeKe(entity);
           return false;
       }
   }
}
در کدهای فوق روال‌های OnPreInsert و OnPreUpdate پیش از ثبت و ویرایش اطلاعات فراخوانی می‌شوند (همواره و بدون نیاز به نگرانی از فراموش شدن فراخوانی کدهای مربوطه). اینجا است که فرصت داریم تا تغییرات مورد نظر خود را جهت یکسان سازی "ی" و "ک" دریافتی اعمال کنیم (کد کلاس CorrectYeKe را در پیوست خواهید یافت).

تا اینجا فقط تعریف YeKeAuditorEventListener انجام شده است. اما NHibernate چگونه از وجود آن مطلع خواهد شد؟
برای تزریق کلاس YeKeAuditorEventListener به تنظیمات برنامه باید به شکل زیر عمل کرد:
using System;
using System.Linq;
using FluentNHibernate.Cfg;
using NHibernate.Cfg;

namespace NHYeKeAuditor
{
   public static class MappingsConfiguration
   {
       public static FluentConfiguration InjectYeKeAuditorEventListener(this FluentConfiguration fc)
       {
           return fc.ExposeConfiguration(configListeners());
       }

       private static Action<Configuration> configListeners()
       {
           return
               c =>
               {
                   var listener = new YeKeAuditorEventListener();
                   c.EventListeners.PreInsertEventListeners =
                       c.EventListeners.PreInsertEventListeners
                       .Concat(new[] { listener })
                       .ToArray();
                   c.EventListeners.PreUpdateEventListeners =
                       c.EventListeners.PreUpdateEventListeners
                       .Concat(new[] { listener })
                       .ToArray();
               };
       }
   }
}
به این معنا که FluentConfiguration خود را همانند قبل ایجاد کنید. درست در زمان پایان کار تنها کافی است متد InjectYeKeAuditorEventListener فوق بر روی آن اعمال گردد و بس (یعنی پیش از فراخوانی BuildSessionFactory).

کدهای NHYeKeAuditor را از اینجا می‌توانید دریافت کنید.

‫۱۳ سال و ۱۱ ماه قبل، یکشنبه ۲۸ آذر ۱۳۸۹، ساعت ۲۱:۲۱
سعید صالحی سعید صالحی
مطالب
آموزش نصب مک بر روی Virtual Box
پیرو مطالب آموزشی وب سایت در رابطه با توسعه برنامه‌های Cross Platform توسط Xamarin  که میتوانید در این قسمت آن‌ها را ببینید، نیاز به نصب سیستم عامل مک برای توسعه  اپلیکیشن‌های مخصوص iDevice‌ها داریم. از آنجا که سخت افزار‌های اپل فوق العاده گران می‌باشند، تهیه آن برای یادگیری این پلتفرم مقرون به صرفه نیست. لذا سعی کردم آموزش کاملی از نصب این سیستم عامل را بر روی مجازی ساز‌ها و کامپیوتر واقعی تهیه کنم و در اختیار دوستان قرار دهم تا بتوانند نیاز خود برای دسترسی به این سیستم عامل را مرتفع کنند.
روش‌های مختلفی برای این کار وجود دارند:
  • استفاده از شبیه ساز‌ها مانند Virtual Box یا VMWare
  • استفاده از نسخه دستکاری شده که بتوانید بر روی سیستم سخت افزاری خود نصب کنید
مرحله اول : Virtual Box چیست؟

VirtualBox، نرم افزاری برای شبیه سازی ماشین‌های سخت افزاری است که می‌توانید بر روی آن سیستم عامل‌های مختلفی را نصب کنید که توسط سیستم عامل فعلی شما کنترل می‌شوند. ما از واژه‌ی سیستم عامل «میهمان» برای سیستم عامل مجازی و از سیستم عامل «میزبان» برای سیستم جاری خود استفاده خواهیم کرد. در اینجا امکان کنترل منابع سیستم عامل میهمان به راحتی وجود خواهد داشت.
برای نصب این نرم افزار، آن را از این لینک از سایت سازنده، دریافت کنید.

مرحله دوم : ایمیج سیستم عامل مک

ما برای نصب سیستم عامل بر روی ماشین مجازی چند گزینه خواهیم داشت.  برای یافتن آخرین نسخه سیستم عامل مک این لینک می تواند راهنمای خوبی باشد.
  • استفاده از فایل ISO همانند ویندوز
  • استفاده از فایل VMDK آماده
  • ایجاد ایمیج از روی فایل DMG
فایل ISO سیستم عامل
استفاده از فایل ISO در واقع همانند نصب سایر سیستم عامل‌ها می‌باشد. نیاز است تا فایل ISO مربوط به سیستم عامل را دانلود کرده و از آن به عنوان نصاب استفاده کنید. دقت داشته باشید که فایل ISO به تنهایی و با تبدیل فایل DMG به ISO قابل استفاده نخواهد بود. زیرا بوت لودر این سیستم عامل با سیستم عامل‌های مرسوم مانند لینوکس و ویندوز متفاوت می‌باشد. برای پیدا کردن فایل ISO آخرین نسخه سیستم عامل میتوانید عبارتی مشابه با "Mac OS  iso download" را در گوگل جستجو کنید و یا سایتی مانند این میتواند گزینه خوبی برای دریافت این فایل باشد.
فایل VMDK 
این فایل در واقع فایل هارد دیسک مربوط به مجازی ساز می‌باشد. نکته جالب این نوع فایل‌ها این است به صورت استاندارد میتوانند بین مجازی ساز‌های مختلف مانند VMWare Workstation نیز قابل اشتراک گذاری باشند.
برای سهولت در یافتن این فایل، من آخرین نسخه سیستم عامل مک را که در زمان نگارش این مطلب 10.14 با نام Mojave می‌باشد، بر روی اکانت گوگل درایو خودم آپلود کردم که میتوانید آن را در اینجا پیدا کنید:
فایل VMDK در واقع یک هارد دیسک شامل نسخه نصب شده و آماده استفاده سیستم عامل می‌باشد. در واقع راحت‌ترین و ساده‌ترین روش استفاده از این نوع فایل‌ها است که ما هم در این مقاله از آن استفاده خواهیم کرد.
ایجاد ایمیج از روی فایل DMG 
در این روش نیاز به یک سیستم عامل مک دارید که توسط آن بتوانید ایمیج مربوطه را بسازید. از آن جایی که احتمالا  خوانندگان این مطلب دسترسی به سیستم عامل مک را ندارند، در حال حاضر از توضیحات اضافی پرهیز میکنیم.
در آینده پیرو این مطالب سایر روش‌ها را نیز به صورت کامل توضیح خواهم داد. 
مرحله سوم: ایجاد ماشین مجازی

پس از دریافت فایل، آن را از حالت فشرده خارج میکنیم.
نرم افزار VirtualBox را که قبلا دانلود کرده‌ایم باز میکنیم. بالای نرم افزار بر روی گزینه New کلیک کرده، یک ویزارد نمایش داده خواهد شد که به ما کمک میکند یک ماشین مجازی جدید را بسازیم.

در مراحل مختلف، سوالات متعددی برای آماده سازی ماشین مجازی از شما پرسیده خواهد شد. نام آن را Mac قرار دهید. از کادر انتخابی Type، گزینه Mac OS را انتخاب کرده و نسخه 10.13 High Sierra را انتخاب کنید.

در صفحه بعدی شما میزان RAM ای را که به سیستم عامل میهمان اختصاص میدهید، باید مشخص کنید. حداقل 4 گیگابایت رم به سیستم عامل میهمان اختصاص دهید. دقت داشته باشید که میزان آن 50 الی 65 درصد از کل رم سیستم تان باشد.

در مرحله بعدی شما باید تنظیمات مربوط به هارد دیسک را انجام دهید. گزینه “use an existing virtual hard disk file”  را انتخاب کنید. سپس فایلی را که در مرحله قبلی با پسوند VMDK دانلود کرده‌اید، انتخاب کنید.

نهایتا بر روی Finish کلیک کنید تا ماشین میهمان ساخته شود.


مرحله چهارم: ویرایش تنظیمات مربوط به ماشین مجازی


ماشین مجازی را که در مرحله قبلی ایجاد کرده‌اید، باز کنید و بر روی دکمه‌ی Setting کلیک کنید. در دسته بندی System بر روی تب Motherboard  کلیک کنید. گزینه انتخابی Enable EFI را فعال کنید و Chipset را به IHC9 و یا PIIX3 تغییر دهید.


در تب Processor  گزینه Enable PAE/NX را فعال کرده و Core‌ها را به نصف Core‌های سیستم فعلی خود ارتقاء دهید.


در دسته Display، گزینه Video Memory را به 128 مگابایت ارتقا دهید.

شما میتوانید سایر گزینه‌ها را نیز بسته به نیاز خود تغییر دهید.


بر روی تب Storage کلیک کرده و گزینه Use Host I/O Cache را فعال کنید.



مرحله پنجم: استفاده از خط فرمان برای اضافه کردن دستورات خاص

خط فرمان (CMD) را به عنوان Administrator باز کنید.

دستورات زیر را وارد کنید. دقت داشته باشید که بجای Your VM Name؛ نام ماشین مجازی خود را وارد کنید؛ در مثال ما Mac 

cd "C:\Program Files\Oracle\VirtualBox\"
VBoxManage.exe modifyvm "Your VM Name" --cpuidset 00000001 000106e5 00100800 0098e3fd bfebfbff
VBoxManage setextradata "Your VM Name" "VBoxInternal/Devices/efi/0/Config/DmiSystemProduct" "iMac11,3"
VBoxManage setextradata "Your VM Name" "VBoxInternal/Devices/efi/0/Config/DmiSystemVersion" "1.0"
VBoxManage setextradata "Your VM Name" "VBoxInternal/Devices/efi/0/Config/DmiBoardProduct" "Iloveapple"
VBoxManage setextradata "Your VM Name" "VBoxInternal/Devices/smc/0/Config/DeviceKey" "ourhardworkbythesewordsguardedpleasedontsteal(c)AppleComputerInc"
VBoxManage setextradata "Your VM Name" "VBoxInternal/Devices/smc/0/Config/GetKeyFromRealSMC" 1

VirtualBox را قبل از اجزای این دستورات ببندید و سپس این دستورات را اجرا کنید.


مرحله ششم: اجرای سیستم عامل مک نسخه 10.14 بر روی Virtual Box


ماشین مجازی را که ایجاد کرده اید، باز کنید و بر روی start کلیک کنید:


صفحه فوق را باید مشاهده کنید. در صورت بروز هر گونه مشکلی، سوال خود را ذیل این مطلب مطرح کنید.

تنظیمات اولیه و نام کاربری سیستم عامل را وارد کنید و تمام!


دقت داشته باشید که استفاده از این روش ممکن است با تجربه کاری یک مک بر روی سخت افزار اصلی به کلی متفاوت باشد. ما از این روش برای جبران محدودیت خود برای توسعه استفاده میکنیم.

خوشبختانه برای کار با Xamarin.iOS شما مجبور به کد نویسی بر روی مک نخواهید بود و تنها پروسه بیلد پروژه بر روی آن انجام خواهد شد. لذا مشکلات کارآیی آن بر روی روند کار شما تاثیر چندانی نخواهد داشت. البته برای نصب این سیستم عامل به صورت مجازی توصیه می‌شود از هارد SSD استفاده کنید.



نحوه‌ی رفع مشکلات سخت افزاری و درایوری


در صورتیکه در مراحل نصب و یا پس از نصب سیستم عامل، کیبرد و یا ماوس کار نمیکنند، میتوانید مراحل زیر را انجام دهید:

به سایت VirtualBox.org رفته و آخرین نسخه‌ی Extension Pack را دانلود کنید.

سپس VirtualBox را باز کنید و از منوی فایل، گزینه‌ی Preferences را انتخاب کنید: 

بر روی برگه‌ی Extensions کلیک کرده و گزینه‌ی Add را انتخاب کنید:

در مرورگر فایل باز شده، فایلی را که دانلود کرده‌اید، انتخاب کنید. سپس بر روی Install کلیک کنید. در صفحه‌ی توافقنامه نمایش داده شده، به پایین متن اسکرول کنید و I Agree  را انتخاب کنید.

در صورتی که بعد از اعمال تغییرات فوق، مشکل همچنان باقی بود، می‌توانید در تنظیمات VM خود در تب  USB، گزینه‌ی USB 3.0 (xHCI) Controller.  را انتخاب کنید.


در صورتیکه مشکلات دیگری نظیر شناسایی درایور‌ها و یا سایر موارد را داشتید، می‌توانید زیر همین مطلب، سؤالات خود و یا بازخورد خود در رابطه با این مقاله را مطرح کنید. 

‫۵ سال و ۱۱ ماه قبل، جمعه ۱۱ آبان ۱۳۹۷، ساعت ۰۴:۳۰
وحید نصیری وحید نصیری
مطالب
جایگزین کردن jQuery با JavaScript خالص - قسمت چهارم - ایجاد تغییرات در DOM
Document Object Model و یا به اختصار DOM به ظهور زبان JavaScript  گره خورده‌است. این مدل به همراه یک API پیاده سازی شده‌ی با JavaScript است که امکان دسترسی به اسناد HTML را مسیر می‌کند. علاوه بر امکاناتی مانند انتخاب عناصر، کار با ویژگی‌ها و ذخیره‌ی اطلاعات که تاکنون بررسی کردیم، DOM API به همراه روش‌هایی برای ایجاد عناصر جدید، حذف عناصر موجود و جابجایی آن‌ها در صفحه می‌باشد. یکی از مهم‌ترین اهداف jQuery کار ساده‌تر با DOM است و تعداد متدهایی را که برای کار با DOM ارائه می‌کند، تاکنون کمتر از 20 درصد کل DOM API اصلی را پوشش می‌دهند.


حرکت دادن المان‌ها در صفحه

ابتدا قطعه کد HTML زیر را درنظر بگیرید:
  <body>
    <h2>Flavors</h2>
    <ul class="flavors">
      <li>chocolate</li>
      <li>strawberry</li>
      <li>vanilla</li>
    </ul>

    <h2>Types</h2>
    <ul class="types">
      <li>frozen yogurt</li>
      <li>custard</li>
      <li>Italian ice</li>
    </ul>

    <ul class="unassigned">
      <li>rocky road</li>
      <li>gelato</li>
    </ul>
  </body>
می‌خواهیم با تغییر DOM، به خروجی زیر برسیم که در آن لیست‌ها جابجا، تکمیل و یا خالی شده‌اند:
  <body>
    <h2>Types</h2>
    <ul class="types">
      <li>frozen yogurt</li>
      <li>Italian ice</li>
      <li>custard</li>
      <li>gelato</li>
    </ul>

    <h2>Flavors</h2>
    <ul class="flavors">
      <li>chocolate</li>
      <li>vanilla</li>
      <li>rocky road</li>
      <li>strawberry</li>
    </ul>

    <ul class="unassigned">
    </ul>
  </body>

حرکت دادن المان‌ها توسط jQuery 
var $flavors = $('.flavors');
var $chocolate = $flavors.find('li').eq(0);
var $vanilla = $flavors.find('li').eq(2);
$chocolate.after($vanilla);
به این ترتیب vanilla به بعد از chocolate در لیست flavors منتقل می‌شود.
در ادامه می‌خواهیم لیست types را به همراه عنوان آن‌، به قبل از لیست flavors منتقل کنیم:
var $typesHeading = $('h2').eq(1);
$typesHeading.prependTo('body');
$typesHeading.after($('.types'));
متد prependTo سبب درج عنوان types دقیقا پس از تگ body می‌شود. سپس لیست types را پس از این عنصر جابجا شده اضافه می‌کنیم.
سپس در لیست unassigned ابتدا rocky road آن‌را یافته و به بالای strawberry در لیست flavors اضافه می‌کنیم. همچنین gelato آن‌را نیز یافته و به انتهای لیست types اضافه خواهیم کرد:
var $unassigned = $('.unassigned');
var $rockyRoad = $unassigned.find('li').eq(0);
var $gelato = $unassigned.find('li').eq(1);

$vanilla.after($rockyRoad);
$gelato.appendTo($('.types'));

حرکت دادن المان‌ها توسط جاوا اسکریپت خالص (سازگار با IE 8.0 به بعد)

در ابتدا می‌خواهیم المان vanilla را به قبل از المان strawberry حرکت دهیم. برای اینکار می‌توان از متد استاندارد insertBefore استفاده کرد:
var flavors = document.querySelector('.flavors');
var strawberry = flavors.children[1];
var vanilla = flavors.children[2];

flavors.insertBefore(vanilla, strawberry);
flavors در اینجا والد نودی است که قرار است جابجا شود. اولین پارامتری که به متد insertBefore ارسال می‌شود، المانی است که قرار است جابجا شود. دومین پارامتر آن «نود مرجع» است. چون می‌خواهیم vanilla را قبل از strawberry درج کنیم، المان strawberry نود مرجع خواهد بود.
سپس کار انتقال عنوان لیست types و خود آن به قبل از لیست flavors صورت می‌گیرد:
var headings = document.querySelectorAll('h2');
var flavorsHeading = headings[0];
var typesHeading = headings[1];
var typesList = document.querySelector('.types');

document.body.insertBefore(typesHeading, flavorsHeading);
document.body.insertBefore(typesList, flavorsHeading);
در اینجا ابتدا عنوان types، به ابتدای document.body منتقل می‌شود (چون والد این عنوان document.body است، متد insertBefore بر روی آن فراخوانی می‌شود). سپس می‌خواهیم خود typesList را نیز حرکت دهیم. به همین جهت نیاز به نود مرجع عنوان flavors است که به عنوان پارامتر دوم متد insertBefore ذکر شده‌است تا این لیست، پیش از آن درج شود.
در آخر می‌خواهیم آیتم‌های لیست unassigned را به لیست‌های مرتبط با آ‌ن‌ها انتقال دهیم:
flavors.insertBefore(document.querySelector('.unassigned > li'), strawberry); 
document.querySelector('.types').appendChild(document.querySelector('.unassigned > li'));
در اولین سطر، querySelector تعریف شده، اولین المان لیست یا همان rocky road را بازگشت می‌دهد. به این ترتیب المان rocky road لیست unassigned به لیست flavors منتقل می‌شود . به همین جهت flavors به عنوان والد متد insertBefore تعریف شده‌است. نود مرجع نیز strawberry است؛ زیرا می‌خواهیم rocky road را به پیش از آن منتقل کنیم.
در سطر دوم، چون هم اکنون المان rocky road از لیست unassigned حذف شده‌است، متد querySelector فراخوانی شده، اولین عنصر لیست یا همان gelato را بازگشت می‌دهد. این المان را توسط متد appendChild به انتهای لیست types اضافه خواهیم کرد. متد appendChild نیز همانند متد insertBefore نیاز به یک والد دارد که همان عنصری است که قرار است المان‌ها به آن افزوده شوند.


کپی کردن المان‌ها 

  <ol class="numbers">
    <li>one</li>
    <li>two</li>
  </ol>
در جی‌کوئری برای تهیه‌ی یک کپی از این المان خواهیم داشت:
 // deep clone: return value is an exact copy
$('.numbers').clone();
اگر به این متد پارامتر true نیز ارسال شود، اطلاعات و همچنین رخ‌دادهای منتسب به آن نیز کپی می‌شوند. البته این کپی فقط شامل اطلاعات تدارک دیده شده‌ی توسط jQuery API است و نه خارج از آن.
و در جاوا اسکریپت خالص (سازگار با IE 8.0 به بعد) برای کپی کردن المان‌ها دو روش shallow و deep وجود دارد:
// shallow clone: return value is an empty <ol>
document.querySelector('.numbers').cloneNode();

// deep clone: return value is an exact copy of the tree
document.querySelector('.numbers').cloneNode(true);
Shallow clone به معنای کپی المان ol بدون فرزندان آن است. در حالت deep clone المان ol و تمام فرزندان آن با هم کپی می‌شوند.
باید دقت داشت که متد cloneNode آنچه را که مشاهده می‌کنید یا همان اصل markup را کپی می‌کند. بنابراین اگر از طریق جاوا اسکریپت تغییراتی را در آن شیء داده باشید در متد cloneNode لحاظ نمی‌شود.
بدیهی است المان‌های clone شده تا زمانیکه با متدهایی مانند insertBefore و یا appendChild به صفحه اضافه نشوند، در صفحه نمایان نخواهند شد.


ایجاد و حذف المان‌ها

فرض کنید می‌خواهیم به لیست flavors مثال ابتدای بحث، دو مورد جدید را اضافه کنیم.
روش افزودن المان‌های جدید توسط جی‌کوئری:
var $flavors = $('.flavors');

// add two new flavors
$('<li>pistachio</li>').appendTo($flavors);
$('<li>neapolitan</li>').appendTo($flavors);
و یا حذف یک آیتم موجود توسط جی‌کوئری:
// remove the "gelato" type
$('.types li:last').remove();
در اینجا last: اصطلاحا یک pseduo-class ابداعی توسط jQuery است که آنچنان کارآیی بالایی هم ندارد.

روش افزودن المان‌های جدید توسط جاوا اسکریپت خالص:
var flavors = document.querySelector('.flavors');

// add two new flavors
flavors.insertAdjacentHTML('beforeend', '<li>pistachio</li>')
flavors.insertAdjacentHTML('beforeend', '<li>neapolitan</li>')
و برای حذف آخرین آیتم یک لیست توسط جاوا اسکریپت خالص:
// remove the "gelato" type
document.querySelector('.types li:last-child').remove();
در اینجا last-child: یک CSS3 pseudo-class selector استاندارد است.
روش دیگر انجام اینکار به صورت زیر توسط متد removeChild است:
var gelato = document.querySelector('.types li:last-child');

// remove the "gelato" type
gelato.parentNode.removeChild(gelato);


کار با المان‌های متنی

در جی‌کوئری متد ()text آن امکان دریافت محتوای متنی و همچنین به روز رسانی آن‌را میسر می‌کند:
 $('.types li').eq(1).text('italian ice');
در اینجا متن دومین المان لیست types به italian ice با i کوچک به روز رسانی می‌شود.

در جاوا اسکریپت خالص، دو خاصیت textContent و همچنین innerText برای خواندن و یا به روز رسانی محتوای متنی عناصر مورد استفاده قرار می‌گیرند. برای مثال معادل قطعه کد جی‌کوئری فوق که از متد text استفاده می‌کند با جاوا اسکریپت خالص به صورت زیر است:
 document.querySelectorAll('.types li')[1].textContent = 'italian ice';
توسط querySelectorAll تمام liهای types یافت شده و سپس خاصیت textContent دومین عنصر آن با italian ice به روز رسانی شده‌است.
خاصیت innerText هرچند بر روی اینترفیس HTMLElement تعریف شده‌است، اما جزء هیچکدام از استانداردهای وب نیست؛ ولی توسط تمام مرورگرهای امروزی پشتیبانی می‌شود. در این حالت به روز رسانی متن توسط آن با خاصیت textContent دقیقا یکی است؛ اما خروجی آن برعکس حالت‌های قبل، متن رندر شده‌ی المان‌ها را بازگشت می‌دهد. برای مثال در اینجا شامل فاصله‌های پیش از این المان‌ها در markup نمی‌شود.
برای مثال این قسمتی از خروجی خاصیت textContent است:
   Flavors

      chocolate
      vanilla
      rocky road
      strawberry
اما در این همین حالت خروجی innerText به این صورت است:
Flavors

chocolate
vanilla
rocky road
strawberry
کار با محتوای HTML ایی رشته‌ای

گاهی از اوقات از سرور قطعه‌ای کد HTML ایی را دریافت می‌کنیم (که هنوز به صورت المان یا المان‌های DOM در نیامده‌است) و در سمت کلاینت می‌خواهیم آن‌را به قسمتی از صفحه اضافه کنیم. روش انجام اینکار در jQuery به صورت زیر است:
var container = '<h2>Containers</h2><ul><li>cone</li><li>cup</li></ul>';
$('<div>').html(container).appendTo('body');
ابتدا یک المان div جدید را ایجاد کرده‌ایم. سپس محتوای این div را با اطلاعات دریافتی از سرور مقدار دهی و در آخر آن‌را به انتهای body اضافه می‌کنیم.
روش دریافت محتوای رشته‌ای HTML قابل ارسال به سرور نیز به صورت زیر است:
  var contents = $('body').html();
روش انجام اینکار با جاوا اسکریپت خالص به صورت زیر است:
var div = document.createElement('div');
div.innerHTML = container;
document.body.appendChild(div);
در اینجا با استفاده از متد استاندارد createElement یک div جدید منقطع از DOM را ایجاد و سپس محتوای آن‌را توسط خاصیت innerHTML به HTML دریافتی از سرور تنظیم کرده‌ایم. در آخر این المان منقطع را توسط متد appendChild به انتهای document.body افزوده‌ایم.
روش خواندن این محتوای نهایی نیز به صورت زیر است:
var contents = document.body.innerHTML;
در حالت کار با جاوا اسکریپت خالص به خاصیت outerHTML یک المان نیز دسترسی داریم که خواندن و یا به روز رسانی آن، صرفا بر روی خود المان اصلی تاثیر می‌گذارد؛ اما innerHTML بر روی المان‌های فرزند این المان (محتوای آن) تاثیر گذار است.
‫۶ سال و ۲ ماه قبل، پنجشنبه ۱۸ مرداد ۱۳۹۷، ساعت ۰۰:۱۰
وحید نصیری وحید نصیری
نظرات مطالب
پشتیبانی توکار از GDPR در ASP.NET Core 2.1
یک نکته‌ی تکمیلی: تاثیر فعالسازی GDPR بر روی ذخیره سازی کوکی‌ها در کل برنامه

اگر GDPR را فعال کرده باشید، مشاهده خواهید کرد که برای مثال در یک برنامه‌ی مبتنی بر ASP.NET Core Identity دیگر نمی‌توانید لاگین کنید. علت اینجا است که تا زمانیکه کاربر بر روی پذیرش GDPR کلیک نکند، دیگر هیچ کوکی توسط برنامه ثبت نخواهد شد.
اگر فکر می‌کنید یک چنین کوکی اساسی است و صرفنظر از رضایت کاربر حتما باید ثبت شود، نیاز است مقدار خاصیت IsEssential شیء CookieBuilder را به true تنظیم کنید:
services.ConfigureApplicationCookie(options =>
{
    options.LoginPath = "/Users/Login";
    // ...
    options.Cookie = new CookieBuilder
    {
        // ...
        IsEssential = true //  this cookie will always be stored regardless of the user's consent
    };
});

// The following code makes a cookie essential:
context.Response.Cookies.Append("Test", "Value", new CookieOptions { IsEssential = true }); 

// TempData cookies are non-essentials too + Session state cookies
services.Configure<CookieTempDataProviderOptions>(options => { options.Cookie.IsEssential = true; });
‫۶ سال و ۴ ماه قبل، جمعه ۱۱ خرداد ۱۳۹۷، ساعت ۱۴:۴۷
وحید نصیری وحید نصیری
مطالب
C# 6 - Exception Filtering
سی‌شارپ نیز مانند بسیاری از زبان‌های شیءگرای دیگر، امکان فیلتر کردن استثناءها را بر اساس نوع آن‌ها، دارا است. برای مثال:
try
{
    // some code to check  ...
}
catch (InvalidOperationException ex)
{
    // do your handling for invalid operation ...
}
catch (IOException ex)
{
    // do your handling for IO error ...
}
در اینجا می‌توان بر اساس نوع استثنای مدنظر، چندین catch را نوشت و مدیریت کرد. اما گاهی از اوقات شاید بهتر باشد بجای مدیریت کلی یک نوع از استثناءها، فقط نوعی خاص را صرفا بر اساس شرایطی مشخص، مدیریت کرد. این قابلیت، تحت عنوان Exception Filtering به C# 6 اضافه شده‌است و شکل کلی آن به صورت ذیل است:
 catch (SomeException ex) when (someConditionIsMet)
{
    // Your handler logic
}
در این حالت ابتدا نوع استثناء بررسی می‌شود و سپس شرطی که در قسمت when ذکر شده‌است. اگر هر دو با هم برقرار بودند، آنگاه این استثنای خاص مدیریت خواهد شد؛ در غیر اینصورت، از مدیریت این نوع استثناء صرفنظر می‌گردد. این قابلیت، از ابتدای ارائه‌ی CLR وجود داشته‌است، اما C#6 تازه شروع به استفاده‌ی از آن کرده‌است (و VB.NET از چند نگارش قبل).

علاوه بر این در اینجا می‌توان چندین بدنه‌ی catch مجزا را به ازای یک نوع استثنای مشخص به همراه whenهای متفاوتی نیز تعریف کرد و از این لحاظ محدودیتی وجود ندارد. فقط در این حالت باید به تقدم و تاخرها دقت داشت. برای نمونه در مثال ذیل، ترکیب چندین شرط متفاوت را بر اساس یک نوع مشخص استثناء، مشاهده می‌کنید. در اینجا اگر برای نمونه شرط ذکر شده‌ی در قسمت when مربوط به catch اولی صادق باشد، همینجا کار خاتمه می‌یابد و سایر catchها بررسی نمی‌شوند:
 catch (SomeDependencyException ex) when (condition1 && condition2)
{
 
}
catch (SomeDependencyException ex) when (condition1)
{
 
}
catch (SomeDependencyException ex)
{
 
}
مورد آخر، حالت catch all را دارد و در صورت شکست دو catch قبلی اجرا می‌شود. اما باید دقت داشت که اگر این catch all بدون شرط و بدون قسمت when را در ابتدا ذکر کنیم، دیگر کار به بررسی سایر catchهای این نوع استثنای خاص نخواهد رسید:
 catch (SomeDependencyException ex)
{
 
}
catch (SomeDependencyException ex) when (condition1 && condition2)
{
 
}
catch (SomeDependencyException ex) when (condition1)
{
 
}
در مثال فوق هیچگاه دو catch تعریف شده‌ی پس از catch all اولی اجرا نمی‌شوند.


لاگ کردن استثناءها در C# 6 بدون مدیریت آن‌ها

به مثال ذیل دقت کنید:
 try
{
    DoSomethingThatMightFail(s);
}
catch (Exception ex) when (Log(ex, "An error occurred"))
{
    // this catch block will never be reached
}

...

static bool Log(Exception ex, string message, params object[] args)
{
   Debug.Print(message, args);
   return false;
}
در قسمت when می‌توان هر متدی که true یا false را برگرداند، فراخوانی کرد. در این مثال، متدی تعریف شده‌است که false بر می‌گرداند. یعنی این استثناء کلی از نوع Exception هرچند به ظاهر دارای قسمت when است و مدیریت شده‌است، اما چون خروجی متد Log قسمت when آن مساوی false است، مدیریت نخواهد شد. یعنی در اینجا می‌توان بدون مدیریت یک استثناء، اطلاعات کامل آن‌را لاگ کرد!


تفاوت C# 6 - Exception Filtering با if/else نوشتن در بدنه‌ی catch چیست؟

تا اینجا به این نتیجه رسیدیم که کدهای if/else دار داخل بدنه‌ی catch کدهای قدیمی را مانند کد ذیل:
try
{
    var request = WebRequest.Create("http://www.google.coom/");
    var response = request.GetResponse();
}
catch (WebException we)
{
    if (we.Status == WebExceptionStatus.NameResolutionFailure)
    {
        //handle DNS error
        return;
    }
    if (we.Status == WebExceptionStatus.ConnectFailure)
    {
        //handle connection error
        return;
    }
 
    throw;
}
می‌توان به شکل جدید C# 6 به همراه when نوشت و تبدیل کرد:
try
{
    var request = WebRequest.Create("http://www.google.coom/");
    var response = request.GetResponse();
}
catch (WebException we) when (we.Status == WebExceptionStatus.NameResolutionFailure)
{
    //Handle NameResolutionFailure Separately
}
catch (WebException we) when (we.Status == WebExceptionStatus.ConnectFailure)
{
    //Handle ConnectFailure Separately
}
اما باید دقت داشت که تفاوت مهم قطعه کد دوم، در مباحث Stack unwinding است. در مثال اولی که if/else داخل بدنه‌ی catch نوشته شده‌است، اطلاعات local محل فراخوانی متدی را که سبب بروز استثناء شده‌است، از دست خواهیم داد؛ اما در مثال دوم خیر.
به این معنا که exception filters سبب Stack unwinding نمی‌شوند. با هربار ورود به بدنه‌ی catch، اصطلاحا عملیات Stack unwinding صورت می‌گیرد. یعنی اطلاعات stack مربوط به متدهای پیش از فراخوانی متدی که سبب بروز استثناء شده‌است، از بین می‌روند. به این ترتیب تشخیص مقادیر متغیرهایی که سبب بروز این استثناء شده‌اند نیز میسر نخواهد بود و دیگر نمی‌توان با قطعیت عنوان کرد که چه مقادیری و چه اطلاعاتی سبب بروز این مشکل شده‌اند. اما در حالت exception filters در قسمت when آن هنوز وارد بدنه‌ی catch نشده‌ایم. در اینجا دسترسی کاملی به اطلاعات stack جاری و مقادیر متغیرهای محلی که سبب بروز این استثناء شده‌اند وجود دارد.

تفاوت stack با stack trace چیست؟ stack قطعه‌ای از حافظه‌است که اطلاعاتی در مورد نحوه‌ی فراخوانی متدها، آدرس بازگشتی آن‌ها، آرگومان و همچنین متغیرهای محلی آن‌ها را دارا است. اما stack trace تنها یک رشته‌است و بیانگر نام متدهایی است که هم اکنون بر روی stack قرار دارند. احتمالا پیشتر خوانده بودید که فراخوانی throw داخل بدنه‌ی catch سبب حفظ stack trace می‌شود و اگر throw ex صورت گیرد، این اطلاعات از دست می‌روند و بازنویسی می‌شوند. اما در C# 6 امکان حفظ کل اطلاعات stack به همراه exception filtering میسر شده‌است.
‫۹ سال و ۱ ماه قبل، چهارشنبه ۱۵ مهر ۱۳۹۴، ساعت ۱۸:۵۵
وحید نصیری وحید نصیری
نظرات مطالب
سفارشی سازی ASP.NET Core Identity - قسمت اول - موجودیت‌های پایه و DbContext برنامه
- من از ویژوال استودیو استفاده نمی‌کنم (آخرین نگارشی از آن که روی سیستم من نصب است، نگارش 2015 است). تمام کار این برنامه با VSCode انجام شده و با آن مشکلی نیست. برای کنترل کیفیت برنامه و دسترسی به معادل ReSharper هم می‌توانید از Rider استفاده کنید.
- مطابق مستندات رسمی خود مایکروسافت، VS 2017 دیگر از SDKهای جدید پشتیبانی نمی‌کند و از این پس نیاز به نصب نگارش 2019 را خواهید داشت (این مورد اجباری است برای کسانیکه می‌خواهند از VS و NET Core. استفاده کنند):
.NET Core SDK .NET Core Runtime Compatible Visual Studio MSBuild Notes
2.1.5nn 2.1 2017 15 Installed as part of VS 2017 version 15.9
2.1.6nn 2.1 2019 16 Installed as part of VS 2019
2.2.1nn 2.2 2017 15 Installed manually
2.2.2nn 2.2 2019 16 Installed as part of VS 2019
3.0.1nn 3.0 (Preview) 2019 16 Installed manually

Visual Studio 2017 cannot work with .NET Core SDK 2.1.6nn or 2.2.2nn. 

‫۵ سال و ۲ ماه قبل، پنجشنبه ۳ مرداد ۱۳۹۸، ساعت ۱۴:۱۸
مهدی ملائیان مهدی ملائیان
اشتراک‌ها
تفکر درباره mvc 5,mvc 6,mvc flash 3

Over five years ago I released MvcFlash, and soon after I released the second iteration MvcFlash2. Don't let the terrible naming and versioning fool you, this is one of my favorite creations. As ASP.NET 5 starts to take root and MVC 6 blossoms, I begin to feel more confident about creating the next version of MvcFlash. Honestly, I can't see developing an MVC application without it. Before I do, I thought I would muse about the possible challenges ahead. 

تفکر درباره mvc 5,mvc 6,mvc flash 3
‫۸ سال و ۹ ماه قبل، پنجشنبه ۱۷ دی ۱۳۹۴، ساعت ۱۳:۲۳