مطالب
مروری بر کاربردهای Action و Func - قسمت دوم
در قسمت قبل از  Func و Actionها برای ساده سازی طراحی‌های مبتنی بر اینترفیس‌هایی با یک متد استفاده کردیم. این مورد خصوصا در حالت‌هایی که قصد داریم به کاربر اجازه‌ی فرمول نویسی بر روی اطلاعات موجود را بدهیم، بسیار مفید است.

مثال دوم) به استفاده کننده از API کتابخانه خود، اجازه فرمول نویسی بدهید

برای نمونه مثال ساده زیر را درنظر بگیرید که در آن قرار است یک سری عدد که از منبع داده‌ای دریافت شده‌اند، بر روی صفحه نمایش داده شوند:
public static void PrintNumbers()
{
    var numbers = new[] { 1,2,3,5,7,90 }; // from a data source
    foreach(var item in numbers)
    {
        Console.WriteLine(item);
    }    
}
قصد داریم به برنامه نویس استفاده کننده از کتابخانه گزارش‌سازی خود، این اجازه را بدهیم که پیش از نمایش نهایی اطلاعات، بتواند توسط فرمولی که مشخص می‌کند، فرمت اعداد نمایش داده شده را تعیین کند.
روال کار اکثر ابزارهای گزارش‌سازی موجود، ارائه یک زبان اسکریپتی جدید برای حل این نوع مسایل است. اما با استفاده از Func و ... روش‌های Code first (بجای روش‌های Wizard first)، خیلی از این رنج و دردها را می‌توان ساده‌تر و بدون نیاز به اختراع و یا آموزش زبان جدیدی حل کرد:
public static void PrintNumbers(Func<int,string> formula)
{
    var numbers = new[] { 1,2,3,5,7,90 };  // from a data source
    foreach(var item in numbers)
    {
        var data = formula(item);
        Console.WriteLine(data);
    }    
}
اینبار با استفاده از Func، امکان فرمول نویسی را به کاربر استفاده کننده از API ساده گزارش ساز فرضی خود داده‌ایم. Func تعریف شده در اینجا یک عدد int را در اختیار استفاده کننده قرار می‌دهد. در این بین، برنامه نویس می‌تواند هر نوع تغییر یا هر نوع فرمولی را که مایل است بر روی این عدد به کمک دستور زبان جاری مورد استفاده، اعمال کند و در آخر تنها باید نتیجه این عملیات را به صورت یک string بازگشت دهد. برای مثال:
 PrintNumbers(number => string.Format("{0:n0}",number));
البته سطر فوق ساده شده فراخوانی زیر است:
 PrintNumbers((number) =>{ return string.Format("{0:n0}",number); });
به این ترتیب اعداد نهایی با جدا کننده سه رقمی نمایش داده خواهند شد.
از این نوع طراحی، در ابزارها و کتابخانه‌های جدید گزارش سازی مخصوص ASP.NET MVC زیاد مشاهده می‌شوند.


مثال سوم) حذف کدهای تکراری برنامه

فرض کنید قصد دارید در برنامه وب خود مباحث caching را پیاده سازی کنید:
using System;
using System.Web;
using System.Web.Caching;
using System.Collections.Generic;

namespace WebToolkit
{
    public static class CacheManager
    {
        public static void CacheInsert(this HttpContextBase httpContext, string key, object data, int durationMinutes)
        {
            if (data == null) return;
            httpContext.Cache.Add(
                key,
                data,
                null,
                DateTime.Now.AddMinutes(durationMinutes),
                TimeSpan.Zero,
                CacheItemPriority.AboveNormal,
                null);
        }
    }
}
در هر قسمتی از برنامه که قصد داشته باشیم اطلاعاتی را در کش ذخیره کنیم، الگوی تکراری زیر باید طی شود:
var item = httpContext.Cache[key];
if (item == null)
{
    item = ReadDataFromDataSource();
    if (item == null)
          return null;

    CacheInsert(httpContext, key, item, durationMinutes);
}
ابتدا باید وضعیت کش جاری بررسی شود؛ اگر اطلاعاتی در آن موجود نبود، ابتدا از منبع داده‌ای مورد نظر خوانده شده و سپس در کش درج شود.
می‌توان در این الگوی تکراری، خواندن اطلاعات را از منبع داده، به یک Func واگذار کرد و به این صورت کدهای ما به نحو زیر بازسازی خواهند شد:
using System;
using System.Web;
using System.Web.Caching;
using System.Collections.Generic;

namespace WebToolkit
{
    public static class CacheManager
    {
        public static void CacheInsert(this HttpContextBase httpContext, string key, object data, int durationMinutes)
        {
            if (data == null) return;
            httpContext.Cache.Add(
                key,
                data,
                null,
                DateTime.Now.AddMinutes(durationMinutes),
                TimeSpan.Zero,
                CacheItemPriority.AboveNormal,
                null);
        }

        public static T CacheRead<T>(this HttpContextBase httpContext, string key, int durationMinutes, Func<T> ifNullRetrievalMethod)
        {
            var item = httpContext.Cache[key];
            if (item == null)
            {
                item = ifNullRetrievalMethod();
                if (item == null)
                    return default(T);

                CacheInsert(httpContext, key, item, durationMinutes);
            }
            return (T)item;
        }
    }
}
و استفاده از آن نیز به نحو زیر خواهد بود:
var user = HttpContext.CacheRead(
                            "Key1",
                            15,
                            () => _usersService.FindUser(userId));
پارامتر سوم متد CacheRead به صورت خودکار تنها زمانیکه اطلاعات کش متناظری با کلید Key1 وجود نداشته باشند، اجرا شده و نتیجه در کش ثبت می‌گردد. در اینجا دیگر از if و else و کدهای تکراری بررسی وضعیت کش خبری نیست.
 
مطالب
استفاده از Data Annotations جهت تعریف خواص ستون‌ها در PdfReport
در مطلب «تولید پویای ستون‌ها در PdfReport» عنوان شد که ذکر قسمت MainTableColumns و تمام تعاریف مرتبط با آن در PdfReports اختیاری است. همچنین به کمک متد MainTableAdHocColumnsConventions می‌توان بر اساس نوع‌های داده‌ای، بر روی نحوه نمایش ستون‌ها تاثیر گذاشت. برای مثال هرجایی DateTime مشاهده شد، به صورت خودکار تبدیل به تاریخ شمسی شود.
روش دیگری که این روزها در اکثر فریم‌های دات نتی مرسوم شده است، استفاده از Data Annotations جهت انتساب یک سری متادیتا به خاصیت‌های تعریف شده کلاس‌ها است. برای مثال ASP.NET MVC از این قابلیت زیاد استفاده می‌کند (در تولید پویای کد، یا اعتبار سنجی‌های سمت سرور و کاربر).
به همین جهت برای سازگاری بیشتر PdfReport با مدل‌های اینگونه فریم ورک‌ها، اکثر ویژگی‌ها و Data Annotations متداول را نیز می‌توان در PdfReport بکار برد. همچنین تعدادی ویژگی سفارشی نیز تعریف شده است، که در ادامه به بررسی آن‌ها خواهیم پرداخت.

آشنایی با مدل‌های بکار رفته در مثال جاری:
using System.ComponentModel;

namespace PdfReportSamples.Models
{
    public enum JobTitle
    {
        [Description("Grunt")]
        Grunt,

        [Description("Programmer")]
        Programmer,

        [Description("Analyst Programmer")]
        AnalystProgrammer,

        [Description("Project Manager")]
        ProjectManager,

        [Description("Chief Information Officer")]
        ChiefInformationOfficer,
    }
}
در اینجا یک enum، جهت تعیین سمت شغلی تعریف شده است. برای اینکه بتوان خروجی مطلوبی را در گزارشات شاهد بود، می‌توان از ویژگی Description، جهت تعیین مقدار نمایشی آن‌ها نیز استفاده کرد و این تعاریف در PdfReport خوانده و اعمال می‌شوند.
using System;
using System.Collections.Generic;
using System.ComponentModel;
using System.ComponentModel.DataAnnotations;
using PdfReportSamples.Models;
using PdfRpt.Aggregates.Numbers;
using PdfRpt.ColumnsItemsTemplates;
using PdfRpt.Core.Contracts;
using PdfRpt.Core.Helper;
using PdfRpt.DataAnnotations;

namespace PdfReportSamples.DataAnnotations
{
    public class Person
    {
        [IsVisible(false)]
        public int Id { get; set; }

        [DisplayName("User name")]
        //Note: If you don't specify the ColumnItemsTemplate, a new TextBlockField() will be used automatically.
        [ColumnItemsTemplate(typeof(TextBlockField))]
        public string Name { get; set; }

        [DisplayName("Job title")]
        public JobTitle JobTitle { set; get; }

        [DisplayName("Date of birth")]
        [DisplayFormat(DataFormatString = "{0:MM/dd/yyyy}")]
        public DateTime DateOfBirth { get; set; }

        [DisplayName("Date of death")]
        [DisplayFormat(NullDisplayText = "-", DataFormatString = "{0:MM/dd/yyyy}")]
        public DateTime? DateOfDeath { get; set; }

        [DisplayFormat(DataFormatString = "{0:n0}")]
        [CustomAggregateFunction(typeof(Sum))]
        public int Salary { get; set; }

        [IsCalculatedField(true)]
        [DisplayName("Calculated Field")]
        [DisplayFormat(DataFormatString = "{0:n0}")]
        [AggregateFunction(AggregateFunction.Sum)]
        public string CalculatedField { get; set; }

        [CalculatedFieldFormula("CalculatedField")]
        public static Func<IList<CellData>, object> CalculatedFieldFormula =
                                                    list =>
                                                    {
                                                        if (list == null) return string.Empty;
                                                        var salary = (int)list.GetValueOf<Person>(x => x.Salary);
                                                        return salary * 0.8;
                                                    };//Note: It's a static field, not a property.
    }
}
مدل فوق جهت مقدار دهی اطلاعات یک شخص تعریف شده است.
- اگر قصد ندارید خاصیتی در این بین، در گزارشات ظاهر شود، از ویژگی IsVisible با مقدار false استفاده کنید.
- از ویژگی DisplayName جهت تعیین برچسب‌های سرستون‌ها استفاده خواهد شد.
- ذکر ویژگی ColumnItemsTemplate اختیاری است و اگر عنوان نشود به صورت خودکار از TextBlockField استفاده خواهد شد. اما اگر نیاز به استفاده از قالب‌های ستون‌های سفارشی و یا حتی قالب‌های پیش فرض دیگری که متنی نیستند، وجود دارد، می‌توانید از ویژگی ColumnItemsTemplate به همراه نوع کلاس مورد نظر استفاده نمائید. کلاس‌های پیش فرض قالب‌های ستون‌ها در PdfReport در پوشه Lib\ColumnsItemsTemplates سورس آن قرار دارند.
- برای تعیین نحوه فرمت اطلاعات در اینجا می‌توان از ویژگی DisplayFormat استفاده کرد. این ویژگی در اسمبلی System.ComponentModel.DataAnnotations.dll دات نت تعریف شده است؛ که در اینجا نمونه‌ای از استفاده از آن‌را برای تعیین نحوه نمایش تاریخ، ملاحظه می‌کنید. توسط این ویژگی حتی می‌توان مشخص ساخت (توسط پارامتر NullDisplayText) که اگر اطلاعاتی null بود، بجای آن چه عبارتی نمایش داده شود.
- اگر علاقمند به اعمال تابعی تجمعی به ستونی خاص هستید، از ویژگی CustomAggregateFunction استفاده کنید. پارامتر آن نوع کلاس تابع مورد نظر است. یک سری تابع تجمعی پیش فرض در فضای نام PdfRpt.Aggregates.Numbers قرار دارند. البته امکان تهیه انواع سفارشی آن‌ها نیز پیش بینی شده است که در قسمت‌های بعد به آن خواهیم پرداخت.
- امکان تعریف خواص محاسباتی نیز پیش بینی شده است. برای این منظور دو کار را باید انجام داد:
الف) ویژگی IsCalculatedField را با مقدار true بر روی خاصیت مورد نظر اعمال کنید.
ب) هم نام خاصیت محاسباتی افزوده شده به کلاس جاری، ویژگی CalculatedFieldFormula را بر روی یک فیلد استاتیک عمومی در آن کلاس به نحوی که ملاحظه می‌کنید (مطابق امضای فیلد CalculatedFieldFormula فوق)، تعریف نمائید. (علت این است که نمی‌توان توسط ویژگی‌ها از delegates استفاده کرد و این محدودیت ذاتی وجود دارد)


در ادامه کدهای منبع داده فرضی مثال جاری ذکر شده است:
using System;
using System.Collections.Generic;
using PdfReportSamples.Models;

namespace PdfReportSamples.DataAnnotations
{
    public static class PersonnelDataSource
    {
        public static IList<Person> CreatePersonnelList()
        {
            return new List<Person>
            {
                new Person
                {
                    Id = 1,
                    Name = "Edward",
                    DateOfBirth = new DateTime(1900, 1, 1),
                    DateOfDeath = new DateTime(1990, 10, 15),
                    JobTitle = JobTitle.ChiefInformationOfficer,
                    Salary = 5000
                },
                new Person
                {
                    Id = 2,
                    Name = "Margaret", 
                    DateOfBirth = new DateTime(1950, 2, 9), 
                    DateOfDeath = null,
                    JobTitle = JobTitle.AnalystProgrammer,
                    Salary = 4000
                },
                new Person
                {
                    Id = 3,
                    Name = "Grant", 
                    DateOfBirth = new DateTime(1975, 6, 13), 
                    DateOfDeath = null,
                    JobTitle = JobTitle.Programmer,
                    Salary = 3500
                }
            };
        }
    }
}
در پایان، نحوه استفاده از منبع داده فوق جهت تامین یک گزارش، به نحو زیر می‌باشد:
using System;
using PdfRpt.Core.Contracts;
using PdfRpt.FluentInterface;

namespace PdfReportSamples.DataAnnotations
{
    public class DataAnnotationsPdfReport
    {
        public IPdfReportData CreatePdfReport()
        {
            return new PdfReport().DocumentPreferences(doc =>
            {
                doc.RunDirection(PdfRunDirection.LeftToRight);
                doc.Orientation(PageOrientation.Portrait);
                doc.PageSize(PdfPageSize.A4);
                doc.DocumentMetadata(new DocumentMetadata { Author = "Vahid", Application = "PdfRpt", Keywords = "Test", Subject = "Test Rpt", Title = "Test" });
            })
             .DefaultFonts(fonts =>
             {
                 fonts.Path(Environment.GetEnvironmentVariable("SystemRoot") + "\\fonts\\tahoma.ttf",
                                  Environment.GetEnvironmentVariable("SystemRoot") + "\\fonts\\verdana.ttf");
             })
             .PagesFooter(footer =>
             {
                 footer.DefaultFooter(printDate: DateTime.Now.ToString("MM/dd/yyyy"));
             })
             .PagesHeader(header =>
             {
                 header.DefaultHeader(defaultHeader =>
                 {
                     defaultHeader.ImagePath(AppPath.ApplicationPath + "\\Images\\01.png");
                     defaultHeader.Message("new rpt.");
                     defaultHeader.RunDirection(PdfRunDirection.LeftToRight);
                 });
             })
             .MainTableTemplate(template =>
             {
                 template.BasicTemplate(BasicTemplate.ClassicTemplate);
             })
             .MainTablePreferences(table =>
             {
                 table.ColumnsWidthsType(TableColumnWidthType.FitToContent);
             })
             .MainTableDataSource(dataSource =>
             {
                 dataSource.StronglyTypedList(PersonnelDataSource.CreatePersonnelList());
             })
             .MainTableEvents(events =>
             {
                 events.DataSourceIsEmpty(message: "There is no data available to display.");
             })
             .MainTableSummarySettings(summary =>
             {
                 summary.OverallSummarySettings("Total");
                 summary.PageSummarySettings("Page Summary");
                 summary.PreviousPageSummarySettings("Pervious Page Summary");
             })
             .MainTableAdHocColumnsConventions(adHocColumns =>
             {
                 adHocColumns.ShowRowNumberColumn(true);
                 adHocColumns.RowNumberColumnCaption("#");
             })
             .Export(export =>
             {
                 export.ToExcel();
                 export.ToXml();
             })
             .Generate(data => data.AsPdfFile(AppPath.ApplicationPath + "\\Pdf\\DataAnnotationsSampleRpt.pdf"));
        }
    }
}
همانطور که مشخص است، از ذکر متد MainTableColumns به علت استفاده از DataAnnotations صرفنظر شده و PdfReport این تعاریف را بر اساس ویژگی‌های خواص کلاس شخص دریافت می‌کند. تنها از متد MainTableAdHocColumnsConventions جهت مشخص سازی اینکه نیاز به نمایش ستون ردیف می‌باشد، استفاده کرده‌ایم.


مطالب
متد جدید Order در دات نت 7
دات نت 7 به همراه دو متد جدید Order و OrderDescending است که مرتب سازی مجموعه‌های ساده را انجام می‌دهند.


روش متداول مرتب سازی مجموعه‌های ساده تا پیش از دات نت 7

فرض کنید لیستی از اعداد را داریم:
var numbers = new List<int> { -7, 1, 5, -6 };
تا پیش از دات نت 7 با استفاده از متدهای OrderBy و OrderByDescending موجود به همراه LINQ، امکان مرتب سازی صعودی و نزولی این لیست وجود دارد:
var sortedNumbers1 = numbers.OrderBy(n => n);
var sortedNumbers2 = numbers.OrderByDescending(n => n);
که در اینجا ذکر پارامتر keySelector ضروری است:
public static IOrderedEnumerable<TSource> OrderBy<TSource,TKey>(
   [NotNull] this IEnumerable<TSource> source,
   [NotNull] Func<TSource,TKey> keySelector)
هرچند می‌شد طراحی آن ساده‌تر باشد و حداقل برای مجموعه‌های ساده، نیازی به ذکر آن نباشد.


روش جدید مرتب سازی مجموعه‌های ساده در دات نت 7

دات نت 7 به همراه دو متد جدید Order و OrderDescending است که دیگر نیازی به ذکر پارامتر keySelector ذکر شده را ندارند:
var sortedNumbers3 = numbers.Order();
var sortedNumbers4 = numbers.OrderDescending();
و امضای آن‌ها به صورت زیر است:
public static IOrderedEnumerable<T> Order<T>(this IEnumerable<T> source)
public static IOrderedEnumerable<T> OrderDescending<T>(this IEnumerable<T> source)
که در حقیقت دو متد الحاقی جدید قابل اعمال بر روی انواع و اقسام IEnumerableها هستند.


در مورد سایر مجموعه‌های پیچیده چطور؟

فرض کنید کلاس User را:
public class User
{
   public string Name { set; get; }
   public int Age { set; get; }
}
 به همراه لیستی از آن تعریف کرده‌ایم:
List<User> users = new()
                           {
                               new User { Name = "User 1", Age = 34 },
                               new User { Name = "User 2", Age = 24 },
                           };
سؤال: آیا اگر متد Order را بر روی این لیست فراخوانی کنیم:
var orderedUsers = users.Order();
برای مثال این مجموعه بر اساس نام و سن مرتب خواهد شد؟ که پاسخ آن خیر است و همچنین استثنائی را صادر می‌کند بر این مبنا که باید کلاس User، اینترفیس IComparable را پیاده سازی کند تا بتوان آن‌ها را مقایسه کرد؛ برای مثال چیزی شبیه به تغییرات زیر:
public class User : IComparable<User>
{
    public string Name { set; get; }
    public int Age { set; get; }

    public int CompareTo(User? other)
    {
        if (ReferenceEquals(this, other))
        {
            return 0;
        }

        if (ReferenceEquals(null, other))
        {
            return 1;
        }

        var nameComparison = string.Compare(Name, other.Name, StringComparison.Ordinal);
        if (nameComparison != 0)
        {
            return nameComparison;
        }

        return Age.CompareTo(other.Age);
    }
}
که در یک چنین مواردی شاید بهتر باشد از همان متد OrderBy پیشین استفاده کرد که الزامی به پیاده سازی اینترفیس IComparable را ندارد:
var orderedUsers2 = users.OrderBy(user => user.Name).ThenBy(user => user.Age);
نظرات مطالب
پشتیبانی توکار از انجام کارهای پس‌زمینه در ASP.NET Core 2x
- یک وظیفه در اینجا همیشه در حال اجرا نیست. فقط زمانیکه به تنظیمات خاصیت Schedule آن برسد، اجرا می‌شود. تمام وظایف پشت صحنه به همین صورت اجرا و مدیریت می‌شوند. یک حلقه مخصوص بررسی رسیدن به زمان‌بندی مدنظر وجود دارد و سپس اجرای آن وظیفه‌ی خاص. نمونه‌ی دیگر آن پروژه‌ی « DNTScheduler.Core » است که معادل NET Core. مطلب «انجام کارهای زمانبندی شده در برنامه‌های ASP.NET توسط DNT Scheduler» هست. 
- برای غیرفعال کردن یک Task در مطلب جاری، باید آن‌را از لیست سرویس‌های ثبت شده‌ی سیستم حذف کنید (و یا برای معرفی آن به سیستم باید به سیستم تزریق وابستگی‌ها توسط services.AddHostedService اضافه شود).
public static class ServiceCollectionExtensions
{
    public static IServiceCollection Remove<T>(this IServiceCollection services)
    {
        var serviceDescriptor = services.FirstOrDefault(descriptor => descriptor.ServiceType == typeof(T));
        if (serviceDescriptor != null) services.Remove(serviceDescriptor);

        return services;
    }
}
و یا با توجه به اینکه این وظایف به صورت یک سرویس ثبت می‌شوند، می‌توانید یک سرویس سفارشی فعال یا غیرفعالسازی را تعریف کنید و آن‌را به سازنده‌ی این وظایف تزریق و استفاده کنید. برای مثال زمانیکه حلقه‌ی انجام وظایف به به تنظیمات خاصیت Schedule رسید، متد ScheduledExecuteInScope را اجرا می‌کند. در این متد فرصت خواهید داشت تا سرویس سفارشی جدید تزریق شده را بررسی کرده و از فعال بودن یا نبودن این وظیفه مطلع شوید (برای مثال این سرویس بر اساس نامی که به آن ارسال می‌کنید، به بانک اطلاعاتی مراجعه کرده و روشن و یا خاموش بودن آن‌را بررسی کند. تنظیم بانک اطلاعاتی آن‌را هم واگذار کنید به قسمت مدیریتی برنامه).
بازخوردهای دوره
معرفی پروژه NotifyPropertyWeaver
سلام؛
چطور یک Subscriber برای رویداد propertyChanged بنویسیم، درصورتیکه این رویداد وجود ندارد؟
درصورت امکان، یک مثال از نحوه اطلاع رسانی هنگام تغییر مقدار Property بزنید.
ممنون
بازخوردهای دوره
تزریق وابستگی‌های AutoMapper در لایه سرویس برنامه
ممنون از مطلبتون؛ برنامه من شامل یک لایه مدل ، لایه سرویس و برنامه اصلی که mvc است می‌باشد؛ تنظیمات تزریق وابستگی‌ها در برنامه اصلی(mvc) انجام می‌شود؛ ویو مدل‌ها در لایه سرویس تعریف شده اند و خروجی تمام متدهای سرویس ویود مدل می‌باشد؛ 
در لایه سرویس و کنترلهای mvc به مپر نیاز دارم که تزریق آن انجام می‌شود؛
طبق مثال کد تعریف مپ‌ها اینگونه است
using System.DomainClasses;
using System.Service.ViwModels;

namespace System.Web.App_Start
{
    public static class AutomapperConfig
    {

        public class TestProfile : AutoMapper.Profile
        {
            public TestProfile()
            {
                CreateMap<Contact, ContactViewModel>();
                CreateMap<Address, AddressViwModel>();
            }
        }

    }
}
حالا مشکلی که هست اینه که عمل مپ موجودیت‌ها در داخل کلاسهای لایه سرویس به درستی کار میکند ولی در کنترلهای برنامه اصلی(mvc) عمل مپ باعث خطای زیر می‌شود:
var res = _mapper.Map<Contact,ContactViewModel>(contact);
{"Missing type map configuration or unsupported mapping.\r\n\r\nMapping types:\r\nContact -> ContactViewModel\r\nSystem.DomainClasses.Contact -> System.Web.ViewModels.ContactViewModel"}
جالبه که وقتی کد مپ را اینگونه نوشتم مشکل حل شد!
var res = _mapper.Map<System.DomainClasses.Contact, System.Service.ViwModels.ContactViewModel>(contact);
همانطور که مشاهده میکنید نام کلاسها را کامل همراه با nameSpace‌ها نوشتم 
به نظر شما مشکل از کجاست؟
با سپاس.
مطالب
ذخیره TreeView ساخته شده توسط KendoUI در Asp.net MVC
همانطور که از نمونه مثال‌های خود Kendo UI مشاهده میشود ، نحوه استفاده از TreeView آن به صورت زیر است :
<div>
@(Html.Kendo().TreeView()
        .Name("treeview")
        .TemplateId("treeview-template")
        .HtmlAttributes(new { @class = "demo-section" })
        .DragAndDrop(true)
        .BindTo(Model.Where(e=>e.ParentFolderID==null).OrderBy(e=>e.Order), mappings => 
        {
            mappings.For<DAL.Folder>(binding => binding
                    .ItemDataBound((item, folder) =>
                    {
                        item.Text = folder.FolderName;
                        item.SpriteCssClasses = "folder";
                        item.Expanded=true;
                        item.Id = folder.FolderID.ToString();
                    })
                    .Children(folder => folder.Folder1));
            mappings.For<DAL.Folder>(binding => binding
                    .ItemDataBound((item, folder) =>
                    {
                        item.Text = folder.FolderName;
                        item.SpriteCssClasses = " folder";
                        item.Expanded = true;
                        item.Id = folder.FolderID.ToString();
                    }));
        })
)
</div>

<style type="text/css" scoped>
    .demo-section {
        width: 200px;
    }
    
    #treeview  .k-sprite ,#treeview2 .k-sprite {
        background-image: url("@Url.Content("/Content/kendo/images/coloricons-sprite.png")");
    }
    .rootfolder { background-position: 0 0; }
    .folder { background-position: 0 -16px; }
    .pdf { background-position: 0 -32px; }
    .html { background-position: 0 -48px; }
    .image { background-position: 0 -64px; }
    .delete-link,.edit-link {
        width: 12px;
        height: 12px;
        overflow: hidden;
        display: inline-block;
        vertical-align: top;
        margin: 2px 0 0 3px;
        -webkit-border-radius: 5px;
        -mox-border-radius: 5px;
        border-radius: 5px;
    }
    .delete-link{
        background: transparent url("@Url.Content("/Content/kendo/images/close.png")") no-repeat 50% 50%;
    }
    .edit-link{
        background: transparent url("@Url.Content("/Content/kendo/images/edit.png")") no-repeat 50% 50%;
    }
</style>
استفاده از این TreeView ساده است ولی اگر احتیاج داشته باشیم که پس از drag&drop کردن گره‌ها آن را ذخیره کنیم چگونه باید عمل کنیم؟ این ریالسمت در خود Kendo تعبیه نشده است ، پس به صورت زیر عمل میکنیم :
پس از ساختن TreeView و اصلاح آن به شکل دلخواه لینک زیر را در ادامه اش می‌آوریم :
<a href="#" id="serialize">ذخیره</a>
سپس در تگ اسکریپت‌های خود این کد جاوا اسکریپت را برای serialize کردن تمام گره‌های TreeView مینویسیم :
$('#serialize').click(function () {
            serialized = serialize();
            window.location.href = "Folder/SaveMenu?serial=" + serialized + "!";
        });

        function serialize() {
            var tree = $("#treeview").data("kendoTreeView");
            var json = treeToJson(tree.dataSource.view());
            return JSON.stringify(json);
        }

        function treeToJson(nodes) {

            return $.map(nodes, function (n, i) {

                var result = { id: n.id};
                //var result = { text: n.text, id: n.id, expanded: n.expanded, checked: n.checked };
                if (n.hasChildren)
                    result.items = treeToJson(n.children.view());

                return result;
            });
        }
حال به تشریح کدها میپردازیم :
تابع serialize  درخط اول تمام عناصر داخلی treeview را گرفته ، به صورت یک datasource قابل انقیاد درآورده وسپس datasource آن را به یک نمایش قابل تجزیه تبدیل میکند و به متد treeToJSON میفرستد.
var tree = $("#treeview").data("kendoTreeView");
var json = treeToJson(tree.dataSource.view());

تابع  treeToJSON درخت را به عنوان یکسری گره گرفته و تمام عناصر آن را به فرمت json میبرد . (قسمتی که به صورت توضیحی درآمده میتواند برای بدست آوردن تمام اطلاعات گره از جمله متن و انتخاب شدن checkbox آن و غیره مورد استفاده قرار بگیرد) در ادامه این تابع اگر گره درحال استفاده فرزندی داشته باشد به صورت بازگشتی همین تابع برای آن فراخوانده میشود.
var result = { id: n.id};
 //var result = { text: n.text, id: n.id, expanded: n.expanded, checked: n.checked };
 if (n.hasChildren)
 result.items = treeToJson(n.children.view());

سپس اطلاعات برگشتی که در فرمت json هستند در خط آخر serialaize به رشته تبدیل میشوند و به رویداد کلیک که از آن فراخوانده شده بود بازمیگردند. 
return JSON.stringify(json);
خط آخر رویداد نیز یک Action در Controller مورد نظر را هدف قرار میدهد و رشته بدست آمده را به آن ارسال میکند و صفحه redirect میشود.
window.location.href = "Folder/SaveMenu?serial=" + serialized + "!";
رشته ای که با عنوان serialize به کنترلر ارسال میشود مانند زیر است :
"[{\"id\":\"2\"},{\"id\":\"5\",\"items\":[{\"id\":\"3\"},{\"id\":\"6\"},{\"id\":\"7\"}]}]!"
این رشته مربوط به درختی به شکل زیر است :

همانطور که میبینید گره دوم که "پوشه چهارم45" نام دارد شامل سه فرزند است که در رشته داده شده با عنوان item شناخته شده است. حال باید این رشته با برنامه نویسی سی شارپ جداسازی کرد :

string serialized;
Dictionary<int, int> numbers = new Dictionary<int, int>();   
public ActionResult SaveMenu(string serial)
        {
            var newfolders = new List<Folder>();
            serialized = serial;
            calculte_serialized(0);
            return RedirectToAction("Index");
        }
void calculte_serialized(int parent)
        {
            while (serialized.Length > 0)
            {
                var id_index=serialized.IndexOf("id");
                if (id_index == -1)
                {
                    return;
                }
                serialized = serialized.Substring(id_index + 5);
                var quote_index = serialized.IndexOf("\"");
                var id=serialized.Substring(0, quote_index);
                numbers.Add(int.Parse(id), parent);
                serialized = serialized.Substring(quote_index);
                var condition = serialized.Substring(0,3);
                switch (condition)
                {
                    case "\"},":
                        break;
                    case "\",\"":
                        calculte_serialized(int.Parse(id));
                        break;
                    case "\"}]":
                        return;
                        break;
                    default:
                        break;
                }
            }
        }

calculte_serialized با گرفتن 0 کار خود را شروع میکند یعنی از گره هایی که پدر ندارند و تمام id‌ها را همراه با پدرشان در یک دیکشنری میریزد و هرکجا که به فرزندی برخورد به صورت بازگشتی فراخوانی میشود. پس از اجرای کامل آن ما درخت را در یک دیکشنری به صورت عنصرهای مجزا در اختیار داریم که میتوانیم در پایگاه داده ذخیره کنیم.

مطالب
C# 7 - Ref Returns and Ref Locals
C# 7 به همراه تغییرات قابل توجهی در مورد نحوه‌ی دریافت خروجی از متدها است که نمونه‌هایی از آن‌ها را مانند tuples و out variable، پیشتر بررسی کردیم. در ادامه تغییرات جدید دیگری را به نام ref locals و ref returns نیز بررسی خواهیم کرد و هدف از آن، کاهش تعداد بار کپی کردن مقادیر و یا اعمال dereferencing جهت بالا بردن کارآیی برنامه هستند.


انتقال توسط مقدار

اگر پارامتری به صورت value type تعریف شود، این مقدار درون متد، ایجاد شده و حافظه‌ای به آن اختصاص داده می‌شود و سپس در انتهای متد تخریب خواهد شد. بنابراین تغییری در مقدار آن، سبب انعکاس آن به فراخوان متد، نخواهد شد.
static void PassByValueSample()
{
    int a = 1;
    PassByValue(a);
    Console.WriteLine($"after the invocation of {nameof(PassByValue)}, {nameof(a)} = {a}");
}
 
static void PassByValue(int x)
{
    x = 2;
}
در این مثال متد PassByValue تنها یک کپی از مقدار متغیر a را دریافت می‌کند. بنابراین هر تغییری که درون متد PassByValue بر روی این مقدار دریافتی رخ دهد، به فراخوان آن منتقل نخواهد شد.


انتقال توسط ارجاع

برای بازگشت مقدار تغییر داده شده‌ی توسط یک متد، می‌توان یک نوع خروجی را برای آن تعریف کرد. راه دیگر آن تعریف یک پارامتر توسط واژه‌ی کلیدی ref است. پارامتری که به این روش تعریف شود، هم ارسال کننده‌ی مقدار و هم دریافت کننده‌ی تغییرات خواهد بود.
static void PassByReferenceSample()
{
    int a = 1;
    PassByReference(ref a);
    Console.WriteLine($"after the invocation of {nameof(PassByReference)}, {nameof(a)} = {a}");
}
 
static void PassByReference(ref int x)
{
    x = 2;
}
در این مثال متغیر x به مقدار متغیر a اشاره می‌کند. بنابراین هر تغییری که بر روی آن صورت گیرد، به متغیر a هم اعمال و منعکس خواهد شد.


متغیرهای out

با استفاده از واژه‌ی کلیدی ref، می‌توان یک مقدار را هم به تابع ارسال کرد و هم از آن دریافت نمود. اما اگر تنها قرار است مقداری از تابع بازگشت داده شود، می‌توان از متغیرهای out استفاده کرد.
static void OutSample()
{
    Out(out int a);
    Console.WriteLine($"after the invocation of {nameof(Out)}, {nameof(a)} = {a}");
}
 
static void Out(out int x)
{
    x = 2;
}
در حالت استفاده‌ی از واژه‌ی کلیدی out، نیازی به مقدار دهی اولیه‌ی متغیر ارسالی به متد نیست و در اینجا روش جدید تعریف متغیرهای out را در C# 7 نیز مشاهده می‌کنید که نیازی نیست تا ابتدا int a را تعریف کرد و سپس در متد Out آن‌را فراخوانی نمود. می‌توان کل عملیات را به صورت خلاصه در یک سطر ذکر کرد.
البته اگر تنها قرار است یک مقدار را از یک متد دریافت کنیم، بهتر است نوع خروجی متد را مشخص کرد و از آن استفاده نمود؛ بجای استفاده‌ی از متغیرهای out. یک نمونه کاربرد مفید متغیرهای out در خود فریم ورک و توسط متد TryParse وجود دارد:
if (int.TryParse("42", out var result))
{
   Console.WriteLine($"the result is {result}");
}


Ref Locals در C# 7

در C# 7، امکان تعریف متغیرهای محلی از نوع ref نیز وجود دارد:
 int x = 3;
ref int x1 = ref x;
x1 = 2;
Console.WriteLine($"local variable {nameof(x)} after the change: {x}");
در اینجا متغیر x1 دارای ارجاعی است به متغیر x. بنابراین تغییر مقدار x1، به متغیر x نیز منعکس خواهد شد.

باید دقت داشت که نمی‌توان یک مقدار را به یک ref variable نسبت داد:
 ref int i = sequence.Count();
به این ترتیب امکان اشتباه گرفتن بین value variables و reference variables توسط کامپایلر گوشزد خواهد شد:
 ref int number1 = null; // ERROR
ref int number2 = 42; // ERROR


Ref Returns در C# 7

در C# 7، واژه‌ی کلیدی ref را به همراه نوع خروجی نیز می‌توان بکار برد:
 static ref int ReturnByReference()
{
    int[] arr = { 1 };
    ref int x = ref arr[0];
    return ref x;
}
در این مثال ارجاعی به اولین عضو آرایه‌ی تعریف شده، به عنوان خروجی متد بازگشت داده می‌شود. همچنین می‌توان این کد را به صورت ساده‌تر ذیل نیز نوشت:
static ref int ReturnByReference2()
{
   int[] arr = { 1 };
   return ref arr[0];
}
باید دقت داشت که یک متغیر int محلی را نمی‌توان به صورت ref بازگشت داد. علت اینجا است که متغیر int یک value type است و در انتهای متد تخریب خواهد شد. بنابراین امکان بازگشت آن به صورت ref میسر نیست. اما آرایه‌ها reference type بوده و بر روی heap تشکیل می‌شوند. در این حالت متغیر int داخل آرایه را می‌توان به صورت ref بازگشت داد.

هرچند امکان بازگشت یک متغیر محلی int به صورت ref وجود ندارد، اما اگر این متغیر به صورت ref به تابع ارسال شده باشد، این امکان میسر است:
static ref int ReturnByReference3(ref int x)
{
    x = 2;
    return ref x;
}

چند نکته: امکان تعریف فیلد ref و یا خاصیت get;set دار از نوع ref وجود ندارد. اما تعریف خواصی که یک ref را بازگشت می‌دهند، میسر هستند:
class Thing1
{
    ref string _Text1; /* Error */
 
    ref string Text2 { get; set; } /* Error */
 
 
    string _text = "Text";
    ref string Text3 { get { return ref _text; } } // Properties that return a reference are allowed
}


مزیت کار با ref returns

ref return‌ها شاید آنچنان در کدهای روزمره‌ی #C بکارگرفته نشوند، اما نیاز به کدهای unsafe و کار مستقیم با pointers را به حداقل می‌رسانند و به آن می‌توان لقب safe pointer را اطلاق کرد؛ از این جهت که این کد هنوز هم یک managed code است و نه یک unsafe code.
private MyBigStruct[] array = new MyBigStruct[10];
private int current;
 
public ref MyBigStruct GetCurrentItem()
{
   return ref array[current];
}
مهم‌ترین مزیت این قابلیت جدید را در قطعه کد فوق ملاحظه می‌کنید. در طراحی بازی‌ها عموما استفاده‌ی از آرایه‌های بزرگ از پیش تخصیص داده شده‌ی structها بسیار مرسوم است (چون میزان مصرف حافظه‌ی کمتری را نسبت به نوع‌های ارجاعی دارند و فشار کمتری را به GC وارد می‌کنند). اکنون با معرفی این قابلیت، دیگر نیازی نیست تا مدام آرایه‌های بزرگی از structها را از قسمتی به قسمت دیگر کپی کرد و سپس بر روی عناصری از آن‌ها عملیاتی را انجام داد و مجددا این حاصل را به مکان مدنظر کپی کرد. در اینجا بدون کپی کردن value types می‌توان با ایجاد ارجاعی به آن‌ها، تغییرات مدنظر را به آن‌ها اعمال کرد.
نظرات مطالب
طریقه بررسی صحت کدملی به کمک متدهای الحاقی
با تشکر از شما متد فوق بصورت زیر اصلاح شد و کلاس مربوطه بروزرسانی شده است:
        /// <summary>
        /// Validate IR National Code
        /// </summary>
        /// <param name="nationalcode">National Code</param>
        /// <param name="lastNumber">Last Number Of National Code</param>
        /// <returns></returns>
        public static bool IsValidNationalCode(this string nationalcode, out int lastNumber)
        {
            lastNumber = -1;
            if (!nationalcode.IsItNumber()) return false;
            var invalid = new[]
                                    {
                                        "0000000000", "1111111111", "2222222222", "3333333333", "4444444444", "5555555555",
                                        "6666666666", "7777777777", "8888888888", "9999999999"
                                    };
            if (invalid.Contains(nationalcode)) return false;
            var array = nationalcode.ToCharArray();
            if (array.Length != 10) return false;
            var j = 10;
            var sum = 0;
            for (var i = 0; i < array.Length - 1; i++)
            {
                sum += Int32.Parse(array[i].ToString(CultureInfo.InvariantCulture)) * j;
                j--;
            }

            var diff = sum % 11;

            if (diff < 2)
            {
                lastNumber = diff;
                return diff == Int32.Parse(array[9].ToString(CultureInfo.InvariantCulture));
            }
            var temp = Math.Abs(diff - 11);
            lastNumber = temp;
            return temp == Int32.Parse(array[9].ToString(CultureInfo.InvariantCulture));
        }
البته من فرض کردم که کد ملی 0010350829 معتبر و کد 0010350822 نامعتبر است. آیا شما مطمئن هستید که کد 0010350829 معتبر است؟