refactoring کدهای تکراری به کمک Actionها
کنترلهای زیر جهت ورود اطلاعات در ویرایشگر پشتیبانی میشوند:
- text
- textarea
- select
- date
- datetime
- dateui
- combodate
- html5types
- checklist
- wysihtml5
- typeahead
- typeaheadjs
- select2
clear | دکمهای جهت حذف محتوای کادر متنی است. مقدار پیش فرض آن true است. |
escape | برای
دفاع در برابر کدهای مخرب html به کار میرود و کاراکترهای مدنظر را در صورت
true بودن غیرفعال میکند. البته اگر از خاصیت display استفاده کنید این
گزینه تاثیرش را از دست خواهد داد. |
inputclass | یک کلاس css را به کادر متنی اعمال میکند. |
placeholder | مقدار داده شده را در صورتی که کادر متنی خالی باشد، نشان میدهد. |
tpl | به معنی یک قالب. شما میتوانید کد html تگ input خود را وارد کنید؛ ولی توصیه نمیشود. |
TextArea
همان خاصیتهای قبلی را دارد بعلاوه rows که نمایانگر مقدار ارتفاع آن است.
select
خاصیتهای escape,input,class و tpl را دارد بهعلاوه خاصیتهای زیر:
prepend | همانند گزینه پایینی است ولی قبل از آن دادههای خود را اضافه میکند. |
source | از
آنجا که یک لیست، لیستی از آیتمها را دارد و کاربر یکی از آنها را
انتخاب میکند، این بخش، منبع آیتمها را معرفی میکند. این خاصیت چهار نوع
داده میپذیرد: آرایه یا شیءایی از مقادیر. تابعی که بعد از انجام هر عملی،
اطلاعات به آن پاس میشوند و یا از نوع رشته که این رشته یک آدرس سمت سرور
است که با درخواست از آن آدرس، اطلاعات را دریافت میکند. |
sourceCache | اگه خاصیت بالا با آدرسی پر شده باشد که از سمت سرور بخواند، در دفعات بعدی مقدار دریافتی را از کش خواهد خواند. |
sourceError | یک پیام خطا هنگام بارگزاری اطلاعات |
sourceOptions | در
صورتیکه قصد اضافه کردن پارامتری را به درخواست ایجکسی دارید. یک شیء از پارامترها را به آن
نسبت میدهیم و برای رونویسی پارامترها از یک تابع استفاده میکنیم که نحوهی تغییرات را قبلا در جدول شماره یک دیدهاید. |
date
خاصیتهای مشترک قبلی : tpl,input,class,escape و clear است.
datepicker | پیکربندی تقویم را بر عهده دارد. برای اطلاعات بیشتر در مورد پیکربندی تقویم به این لینک مراجعه فرمایید.{ weekStart: 0, startView: 0, minViewMode: 0, autoclose: false } |
format | قالب بندی فرمت تاریخ جهت ارسال به سرور\ حالت پیش فرض yyyy-mm-dd مقادیری که میتوان به کار برد: yy yyyy mm m dd d |
viewformat | این فرمت هنگام نمایش به کار میآید و در صورتیکه مقدار عنصر در این قالب نباشد، آن را تبدیل میکند. |
datetime در بوت استراپ
کاملا مشترک با مورد قبلی.
dateUI
مختص JqueryUI است و کاملا مشترک با مورد قبلی.
combodate
موارد مشترک قبلی را دارد ولی به جای خاصیت datepicker از combodate استفاده میشود که پیکربندی آن در این لینک قرار دارد.
نوعهای HTML 5
شامل موارد زیر است:
- password
- url
- tel
- number
- range
- time
خاصیتهای ذکر شده در مورد نوع text، در مورد آنها نیز صدق میکند.
checklist
همانند نوع select است؛ فقط خاصیت separator را دارد که کارش جدا کردن مقادیر است و مقدار پیش فرض آن علامت ',' است.
wysihtml5
سورس و دمو ی این نوع ادیتور که بر پایهی بوت استرپ بنا شده است و زحمت اضافه کردن کتابخانهها به صفحه، بر عهده شماست.
مداخل زیر را به طور دستی به صفحه اضافه کنید:
<link href="js/inputs-ext/wysihtml5/bootstrap-wysihtml5-0.0.2/bootstrap-wysihtml5-0.0.2.css" rel="stylesheet" type="text/css"></link> <script src="js/inputs-ext/wysihtml5/bootstrap-wysihtml5-0.0.2/wysihtml5-0.3.0.min.js"></script> <script src="js/inputs-ext/wysihtml5/bootstrap-wysihtml5-0.0.2/bootstrap-wysihtml5-0.0.2.min.js"></script>
<script src="js/inputs-ext/wysihtml5/wysihtml5.js"></script>
typeahead
این گزینه فقط مختص بوت استرپ 2 است و یک کنترل autocomplete به شمار میآید. منبع دادههای آن از طریق خاصیت source به دو صورت آرایه و object تامین میگردد.
['text1', 'text2', 'text3' ...] //or [{value: 1, text: "text1"}, {value: 2, text: "text2"}, ...]
typeaheadjs
همانند قبلی است و بر اساس twitterBootstrap است و شامل همان خصوصیات قبلی است. تنها خصوصیت typeahead آن است که باید از این پیکربندی استفاده کنید.
Select2
این المان بر اساس این کتابخانه سورس باز ایجاد میشود. و مستندات آن شامل جزئیات و پیکربندی آن میشود. برای معرفی آن فایلهای زیر را به صفحه معرفی کنید.
<link href="select2/select2.css" rel="stylesheet" type="text/css"></link> <script src="select2/select2.js"></script>
<link href="select2-bootstrap.css" rel="stylesheet" type="text/css"></link>
نکته: در حال حاضر خاصیت autotext روی این المان جواب نمیدهد و میتوانید از خاصیت data-value به جای آن استفاده کنید.
قالبی نو برای ویرایشگر
ویرایشگر فعلی ما به خصوص در بوت استرپ، ظاهر فوق العادهای دارد. ولی اگر بازهم مایل به تغییر و رونویسی هستید، این امکان فراهم شده است.
fn.editableform.template$
مقدار پیش فرض آن که حتما باید شامل تگ فرم و کلاسهای مدنظر باشد:
<form> <div> <div><div></div><div></div></div> <div></div> </div> </form>
- control-group
- editable-input
- editable-buttons
- editable-error-block
fn.editableform.buttons$
<button type="submit">ok</button> <button type="button">cancel</button>
و نهایتا جهت تغییر loading
fn.editableform.loading$
<div></div>
گاهی اوقات نیاز است که خصوصیات این ویرایشگر را در شرایط متغیر صفحه کنترل کنیم، برای مثال گاهی پیش میآید که بخواهید در یک شرایط خاص ویرایشگر یک المان خاص را غیرفعال کنید. کد زیر مثال این تغییرات است.
$('#favsite').editable('option', 'disabled', false);
متدها و رویدادها
متدهایی که روی آن قابل اجراست:
editable | ویرایشگر را بر اساس مقادیر اولیه روی عنصر مشخص شده فعال میکند. |
() activate | فوکوس را به input ویرایشگر باز میگرداند. |
() destory | حذف ویژگی ویرایش از روی عنصر |
() disable | غیرفعال کردن ویرایشگر |
() enable | فعال سازی آن |
()getvalue | باعث بازگردانی
مقدار جاری همه عناصر توسط شیء جفت کلید مقدار میشود و عناصری که شامل
متن یا مقداری نیستند، از آن حذف میشوند. در صورتیکه قصد دارید مقدار تنها
یک عنصر قابل دریافت باشد، با خاصیت isSingle آن را true کنید. $('#username, #fullname').editable('getValue'); //result: { username: "superuser", fullname: "John" } //isSingle = true $('#username').editable('getValue', true); //result "superuser" |
()hide | مخفی کردن تگ فرم ویرایشگر |
(option(key,value | تغییر خصوصیات یک عنصر که در بالا هم نمونه کد آن را دیدیم. |
(setvalue(value,convertStr | ست کردن مقدار جدید کنترل و پارامتر دوم وضعیت تبدیل این مقدار به فرمت داخلی است که برای آن تعریف شده است مثل date |
() show | نمایش ویرایشگر |
( submit(options | در
صورتی که خاصیت ارسال خودکار به سمت سرور را غیر فعال کرده باشید، با این
گزینه میتوانید همه اطلاعات و تغییرات را ارسال کنید. برای ایجاد فرم بر
اساس ویرایشگرها و ارسال اطلاعات با کلیک بر روی دکمه submit کاربرد دارد. یک مثال
در این زمینه . پارامترهای options به شرح زیر هستند: url data ajaxoptions (error(obj (success(obj,config از نسخه 1.5.1 میتوان این گزینه را به راحتی روی یک المان خاص هم صدا زد: $('#username').editable('submit') |
() toggle | کدی که صدا زده میشود بین دو وضعیت show و hide سوئیچ میکند. |
() toggleDisabled | تغییر وضعیت بین دو حالت enable و disable |
() validate | انجام اعتبارسنجی بر روی همه کنترل ها.$('#username, #fullname').editable('validate'); // possible result: { username: "username is required", fullname: "fullname should be minimum 3 letters length" } |
رویدادها
hidden | این
رویداد زمانی رخ میدهد که ویرایشگر دیگر قابل مشاهده نیست و شامل دو پارامتر
event و reason است. reason دلیل اینکه چرا ویرایشگر از دید خارج شده است
را با یکی از گزینههای زیر مشخص میکند. save cancel onblur nochange manual $('#username').on('hidden', function(e, reason) { if(reason === 'save' || reason === 'cancel') { //auto-open next editable $(this).closest('tr').next().find('.editable').editable('show'); } }); |
init | موقعی صدا زده میشود که متد editable روی عنصر صدا زده میشود و به یاد داشته باشید که این رویداد باید قبل از آن ست شده باشد.$('#username').on('init', function(e, editable) { alert('initialized ' + editable.options.name); }); $('#username').editable(); |
save | موقعی
که مقدار جدید، با موفقیت تایید میشود. دو پارامتر event و params را باز
میگرداند که params شامل دو خصوصیت newValue و response است که به ترتیب
مقدار جدید و اطلاعات برگشت داده شده از درخواست آژاکس است.$('#username').on('save', function(e, params) { alert('Saved value: ' + params.newValue); }); |
shown | موقعیکه ویرایشگر نمایش مییابد و فرم با موفقیت رندر شده است. برای اشیایی چون select باید صبر کنید تا مقادیر آنها بارگذاری شوند.$('#username').on('shown', function(e, editable) { editable.input.$input.val('overwriting value of input..'); }); |
حل مشکل این ابزار در کندو
موقعیکه من این ابزار را بر روی treeview قرار دادم، به این مشکل برخوردم که اطراف پنجره باز شده، توسط حاشیههای treeview محدود شده است و مطابق شکل زیر قسمتهایی از آن دیده نمیشود. به همین علت cssهای کندو را به اندازه یک خط ویرایش کردم.
برای حل این مشکل فایل kendo.common-xxx را باز کنید. xxx بر اساس قالبی که برای کندو انتخاب کردهاید، میتواند متفاوت باشد. در مثالهای کندو عموما این xxx به نام default شناخته میشود یا برای مثال من، bootstrap بود.
بعد از اینکه باز کردید، به دنبال چنین استایلی بگردید:
div.k-treeview{ border-width: 0px; background: transparent none repeat scroll 0px center; overflow: auto; white-space: nowrap; }
overflow: auto;
نکته بعدی اینکه وقتی ویرایشگر در حالت popup قرار میگیرد، مقدار خاصیت title نمایش مییابد که عموما با مضامینی چون "کلمه جدید را وارد نمایید" و ... پر میشود که به طور پیش فرض سمت چپ قرار گرفته است. کد زیر را در صفحه وارد کنید تا متن در سمت راست قرار بگیرد:
.popover-title { text-align: right; }
استفاده از چند فرم در کنار هم در ASP.NET MVC
در مثال بالا نیازی به استفاده از Html.Action و child action نبوده. از Html.Action زمانی استفاده میشه که قراره چند partial view از پیش مقدار دهی شده در صفحه، از منابع داده مختلفی مقدار دهی بشن. مثلا قراره در کنار صفحه، از یک منبع داده، آمار سایت رو نمایش بدید (اطلاعات از پیش مقدار دهی شده) و از یک منبع دیگه، لیست مطالب و این دو مورد هم قراره در layout سایت قرار بگیرن. اینجا شما ویرایش اطلاعات رو که ندارید (برای مقدار دهی عناصر فرم از قبل). فقط قراره از کاربر اطلاعات بگیرید. بنابراین استفاده از رندر کردن پارشال مثل قبل کار میکنه. مهم هم نیست که هر پارشالی مدل مختلفی داره. برای ارسال اطلاعات فرم به سرور، فقط نام کنترلها مهم است و نه نوع مدل شما. پروتکل HTTP چیزی از نوع مدل نمیدونه. ASP.NET MVC هست که نامها رو میگیره و متصل میکنه به خواص یک شیء.
در کل مثال بالا برای حالت قرار دادن این فرمها در layout سایت برای تمام صفحات طراحی شده. اگر یک صفحه معمولی و view معمولی هست، در ASP.NET MVC مجاز هستید n تا فرم در صفحه قرار بدید. برای اینکار نیازی به Html.Action نیست؛ با رندر پارشال هم کار میکنه. برای تامین داده اونها هم از ViewModel استفاده کنید. این ViewModel یک خاصیتش، کل اطلاعات فرم یک هست و خاصیت دومش کل اطلاعات فرم 2 و الی آخر.
طراحی روابط و ارجاعات در RavenDB
مدیریت روابط در RavenDB
یکی از اصول طراحی مدلها در RavenDB، مستقل بودن اسناد یا documents است. به این ترتیب کلیه اطلاعاتی که یک سند نیاز دارد، داخل همان سند ذخیره میشوند (به این نوع شیء، Root Aggregate هم گفته میشود). اما این اصل سبب نخواهد شد تا نتوان یا نباید ارتباطی را بین اسناد تعریف کرد. بنابراین سؤال مهم اینجا است که چه اطلاعات مرتبطی باید داخل یک سند ذخیره شوند و چه اطلاعاتی باید به سند دیگری ارجاع داده شوند. برای پاسخ به این سؤال سه روش ذیل را باید مدنظر داشت:
الف) Denormalized references
فرض کنید در دنیای رابطهای دو جدول سفارش و مشتری را دارید. در این حالت، جدول سفارش تنها شماره آی دی اطلاعات مشتری را از جدول مشتری یا کاربران سیستم، در خود ذخیره خواهد کرد. به این ترتیب از تکرار اطلاعات مشتری در جدول سفارشات جلوگیری میگردد. اما اگر اطلاعات پرکاربرد مشتری را در داخل جدول سفارش قرار دهیم به آن denormalized reference گفته میشود.
ایجاد denormalized reference یکی از روشهای مرسوم در دنیای NoSQL و RavenDB است؛ خصوصا جهت سهولت نمایش اطلاعات. به این ترتیب ارجاع به سندهای دیگر کمتر شده و ترافیک شبکه نیز کاهش مییابد. برای مثال در اینجا نام و آدرس مشتری را داخل سند ثبت شده قرار میدهیم و از سایر اطلاعات او (که اهمیت نمایشی ندارند) مانند کلمه عبور و امثال آن صرفنظر خواهیم کرد.
اینجا است که یک سری از سؤالات مطرح خواهند شد مانند : «اگر آدرس مشتری تغییر کرد، چطور؟»
بنابراین بهترین حالت استفاده از روش denormalized references محدود خواهد شد به موارد ذیل:
الف) قید اطلاعاتی که به ندرت تغییر میکنند. برای مثال نام یک شخص یا نام یک کشور، استان یا شهر.
ب) ثبت اطلاعات تکراری که در طول زمان تغییر میکنند، اما باید تاریخچهی آنها حفظ شوند. برای مثال اگر آدرس مشتری تغییر کرده است، واقعا اجناس سندهای قبلی او، صرفنظر از آدرس جدیدی که اعلام کرده است، به آدرس قبلی او ارسال شدهاند و این تاریخچه باید در سیستم حفظ شوند.
ج) اطلاعاتی که ممکن است بعدها حذف شوند؛ اما نیاز است سابقه اسناد قبلی تخریب نشوند. برای مثال کارخانهای را درنظر بگیرید که امسال یک سری چینی خاص را تولید میکند و میفروشد. سال بعد خط تولید خود را عوض کرده و سری اجناس دیگری را شروع به تولید و فروش خواهد کرد. در بانکهای اطلاعاتی رابطهای نمیتوان اجناسی را که در جداول دیگر ارجاع دارند، به این سادگیها حذف کرد. در اینجا باید از روشهایی مانند تعریف فیلد بیتی IsDeleted برای مخفی کردن ظاهری رکوردهای موجود کمک گرفت. اما در دنیای رابطهای، اطلاعات مهم محصول را در سند اصلی ثبت کنید. بعد هر زمانیکه نیازی به محصول نبود، کلا تعریف آنرا حذف نمائید.
ب) Includes
Includes در RavenDB برای پوشش مشکلات denormalization ارائه شده است. در اینجا بجای اینکه یک شیء کپی اطلاعات پرکاربرد شیءایی دیگر را در خود ذخیره کند، تنها ارجاعی (یک Id رشتهای) از آن شیء را در سند مرتبط ذخیره خواهد کرد.
public class Order { public string CustomerId { get; set; } public LineItem[] LineItems { get; set; } public double TotalPrice { get; set; } } public class Customer { public string Name { get; set; } public string Address { get; set; } public short Age { get; set; } public string HashedPassword { get; set; } }
var order = session.Include<Order>(x => x.CustomerId) .Load("orders/1234"); // این کوئری از کش سشن خوانده میشود و کاری به سرور ندارد var cust = session.Load<Customer>(order.CustomerId);
حتی میتوان چند سند مرتبط را با هم بارگذاری کرد؛ با حداقل رفت و برگشت به سرور:
var orders = session.Include<Order>(x => x.CustomerId) .Load("orders/1234", "orders/4321"); foreach (var order in orders) { // این کوئریها سمت کلاینت هستند و به سرور ارسال نمیشوند var cust = session.Load<Customer>(order.CustomerId); }
var orders = session.Query<Order>() .Customize(x => x.Include<Order>(o => o.CustomerId)) .Where(x => x.TotalPrice > 100) .ToList(); foreach (var order in orders) { // این کوئریها سمت کلاینت اجرا میشوند var cust = session.Load<Customer>(order.CustomerId); }
Includeهای یک به چند
اکنون فرض کنید به کلاس سفارش، آرایه تامین کنندهها نیز افزوده شده است (رابطه یک به چند):
public class Order { public string CustomerId { get; set; } public string[] SupplierIds { get; set; } public LineItem[] LineItems { get; set; } public double TotalPrice { get; set; } }
var orders = session.Include<Order>(x => x.SupplierIds) .Load("orders/1234", "orders/4321"); foreach (var order in orders) { foreach (var supplierId in order.SupplierIds) { // از کش سشن خوانده میشود var supp = session.Load<Supplier>(supplierId); } }
Includeهای چند سطحی
در اینجا کلاس سفارشی را در نظر بگیرید که دارای خاصیت ارجاع دهنده نیز هست. این خاصیت به شکل یک کلاس تعریف شده است و نه به شکل یک آی دی رشتهای:
public class Order { public string CustomerId { get; set; } public string[] SupplierIds { get; set; } public Referral Refferal { get; set; } public LineItem[] LineItems { get; set; } public double TotalPrice { get; set; } } public class Referral { public string CustomerId { get; set; } public double CommissionPercentage { get; set; } }
var order = session.Include<Order>(x => x.Refferal.CustomerId) .Load("orders/1234"); // از کش سشن خوانده میشود var referrer = session.Load<Customer>(order.Refferal.CustomerId);
public class LineItem { public string ProductId { get; set; } public string Name { get; set; } public int Quantity { get; set; } public double Price { get; set; } }
var order = session.Include<Order>(x => x.LineItems.Select(li => li.ProductId)) .Load("orders/1234"); foreach (var lineItem in order.LineItems) { // از کش سمت کلاینت خوانده میشود var product = session.Load<Product>(lineItem.ProductId); }
و به صورت خلاصه برای باگذاری اسناد مرتبط، دیگر از دو کوئری پشت سر هم ذیل استفاده نکنید:
var order = session.Load<Order>("orders/1"); var customer = session.Load<Customer>(order.CustomerId);
ج) تفاوت بین Reference و Relationship
برای درک اینکه آیا اطلاعات یک شیء مرتبط را بهتر است داخل شیء اصلی (Aggregate rooe) ذخیره کرد یا خیر، باید مفاهیم ارجاع و ارتباط را بررسی کنیم.
اگر به مثال سفارش و مشتری دقت کنیم، یک سفارش را بدون مشتری نیز میتوان تکمیل کرد. برای مثال بسیاری از فروشگاهها به همین نحو عمل میکنند و اگر شماره Id مشتری را به سندی اضافه میکنیم، صرفا جهت این است که بدانیم این سند متعلق به شخص دیگری نیست. بنابراین «ارجاعی» به کاربر در جدول سفارش میتواند وجود داشته باشد.
اکنون اقلام سفارش را درنظر بگیرید. هر آیتم سفارش تنها با بودن آن سفارش خاص است که معنا پیدا میکنند و نه بدون آن. این آیتم میتواند ارجاعی به محصول مرتبط داشته باشد. اینجا است که میگوییم اقلام سند با سفارش «در ارتباط» هستند؛ اما یک سند ارجاعی دارد به مشتری.
از این دو مفهوم برای تشخیص تشکیل Root Aggregate استفاده میشود. به این ترتیب تشخیص دادهایم اقلام سند، Root Aggregate را تشکیل میدهند؛ بنابراین ذخیره سازی تمام آنها داخل یک سند RavenDB معنا پیدا میکند.
چند مثال برای درک بهتر نحوه طراحی اسناد در RavenDB
الف) Stackoverflow
صفحه نمایش یک سؤال و پاسخهای آن و همچنین رایهای هر آیتم را درنظر بگیرید. در اینجا کاربران همزمانی ممکن است به یک سؤال رای بدهند، پاسخهایی را ارائه دهند و یا کاربر اصلی، سؤال خویش را ویرایش کند. به این ترتیب با قرار دادن کلیه آیتمهای این سند داخل آن، به مشکلات همزمانی برخواهیم خورد. برای مثال واقعا نمیخواهیم که به علت افزوده شدن یک پاسخ، کل سند قفل شود.
بنابراین ذخیره سازی سؤال در یک سند و ذخیره سازی لیست پاسخها در سندی دیگر، طراحی بهتری خواهد بود.
ب) سبد خرید و آیتمهای آن
زمانیکه کاربری مشغول به خرید آنلاین از سایتی میشود، لیست اقلام انتخابی او یک سفارش را تشکیل داده و به تنهایی معنا پیدا نمیکنند. به همین جهت ذخیره سازی اقلام سفارش به صورت یک Root aggregate در اینجا مفهوم داشته و متداول است.
ج) یک بلاگ و کامنتهای آن
در اینجا نیز کاربران، مجزای از مطلب اصلی ارسال شده ممکن است نظرات خود را ویرایش کنند یا اینکه بخواهیم نظرات را جداگانه لیست کنیم. بنابراین این دو (مطالب و نظرات) موضوعاتی جداگانه بوده و نیازی نیست به صورت یک Root aggregate تعریف شوند.
بنابراین در حین طراحی اسناد NoSQL باید به اعمال و «محدودههای تراکنشی» انجام شده دقت داشت تا اینکه صرفا عنوان شود این یک رابطه یک به چند یا چند به چند است.
@Html.AntiForgeryToken()
//Post in Ajax services.AddAntiforgery(o => o.HeaderName = "XSRF-TOKEN");
function initDataTables() { table.destroy(); table = $("#tblJs").DataTable({ processing: true, serverSide: true, filter: true, ajax: { url: '@Url.Page("yourPage","yourHandler")', beforeSend: function (xhr) { xhr.setRequestHeader("XSRF-TOKEN", $('input:hidden[name="__RequestVerificationToken"]').val()); }, type: "POST", datatype: "json" }, language: { url: "/Persian.json" }, responsive: true, select: true, columns: scheme, select: true, }); }
processing: true, serverSide: true, filter: true, ajax: { url: '@Url.Page("yourPage","yourHandler ")', beforeSend: function (xhr) { xhr.setRequestHeader("XSRF-TOKEN", $('input:hidden[name="__RequestVerificationToken"]').val()); }, type: "POST", datatype: "json" },
public class FiltersFromRequestDataTable { public string length { get; set; } public string start { get; set; } public string sortColumn { get; set; } public string sortColumnDirection { get; set; } public string sortColumnIndex { get; set; } public string draw { get; set; } public string searchValue { get; set; } public int pageSize { get; set; } public int skip { get; set; } }
public static void GetDataFromRequest(this HttpRequest Request, out FiltersFromRequestDataTable filtersFromRequest) { //TODO: Make Strings Safe String filtersFromRequest = new(); filtersFromRequest.draw = Request.Form["draw"].FirstOrDefault(); filtersFromRequest.start = Request.Form["start"].FirstOrDefault(); filtersFromRequest.length = Request.Form["length"].FirstOrDefault(); filtersFromRequest.sortColumn = Request.Form["columns[" + Request.Form["order[0][column]"].FirstOrDefault() + "][name]"].FirstOrDefault(); filtersFromRequest.sortColumnDirection = Request.Form["order[0][dir]"].FirstOrDefault(); filtersFromRequest.searchValue = Request.Form["search[value]"].FirstOrDefault(); filtersFromRequest.pageSize = filtersFromRequest.length != null ? Convert.ToInt32(filtersFromRequest.length) : 0; filtersFromRequest.skip = filtersFromRequest.start != null ? Convert.ToInt32(filtersFromRequest.start) : 0; filtersFromRequest.sortColumnIndex = Request.Form["order[0][column]"].FirstOrDefault(); filtersFromRequest.searchValue = filtersFromRequest.searchValue?.ToLower(); }
Request.GetDataFromRequest(out FiltersFromRequestDataTable filtersFromRequest);
public static PaginationDataTableResult<T> ToDataTableJs<T>(this IEnumerable<T> source, FiltersFromRequestDataTable filtersFromRequest) { int recordsTotal = source.Count(); CofingPaging(ref filtersFromRequest, recordsTotal); var result = new PaginationDataTableResult<T>() { draw = filtersFromRequest.draw, recordsFiltered = recordsTotal, recordsTotal = recordsTotal, data = source.OrderByIndex(filtersFromRequest).Skip(filtersFromRequest.skip).Take(filtersFromRequest.pageSize).ToList() }; return result; } private static void CofingPaging(ref FiltersFromRequestDataTable filtersFromRequest, int recordsTotal) { if (filtersFromRequest.pageSize == -1) { filtersFromRequest.pageSize = recordsTotal; filtersFromRequest.skip = 0; } }
private static IEnumerable<T> OrderByIndex<T>(this IEnumerable<T> source, FiltersFromRequestDataTable filtersFromRequest) { var props = typeof(T).GetProperties(); string propertyName = ""; for (int i = 0; i < props.Length; i++) { if (i.ToString() == filtersFromRequest.sortColumnIndex) propertyName = props[i].Name; } System.Reflection.PropertyInfo propByName = typeof(T).GetProperty(propertyName); if (propByName is not null) { if (filtersFromRequest.sortColumnDirection == "desc") source = source.OrderByDescending(x => propByName.GetValue(x, null)); else source = source.OrderBy(x => propByName.GetValue(x, null)); } return source; }
var result = query.ToDataTableJs(filtersFromRequest); return new JsonResult(result);
public static IEnumerable<TSource> WhereSearchValue<TSource>(this IEnumerable<TSource> source, Func<TSource, bool> predicate) { return source.Where(predicate); } public static bool ContainsSearchValue(this string source, string toCheck) { return source != null && toCheck != null && source.IndexOf(toCheck, StringComparison.OrdinalIgnoreCase) >= 0; }
if (!string.IsNullOrEmpty(filtersFromRequest.searchValue)) query = query.WhereSearchValue(x => x.title.ContainsSearchValue(filtersFromRequest.searchValue) || x.id.ToString().ContainsSearchValue(filtersFromRequest.searchValue)).AsQueryable();
public JsonResult OnPostList() { Request.GetDataFromRequest(out FiltersFromRequestDataTable filtersFromRequest); var query = _Repo.GetQueryable().Select(x => new VmAdminList() { title = x.Title, } ); if (!string.IsNullOrEmpty(filtersFromRequest.searchValue)) query = query.WhereSearchValue(x => x.title.ContainsSearchValue(filtersFromRequest.searchValue) || x.id.ToString().ContainsSearchValue(filtersFromRequest.searchValue)).AsQueryable(); var result = query.ToDataTableJs(filtersFromRequest); return new JsonResult(result); }
data: function (d) { d.parentId = parentID; d.StartDateTime= StartDateTime; },
if (!int.TryParse(Request.Form["parentId"].FirstOrDefault(), out int parentId)) throw new NullReferenceException();
dataSrc: function (json) { $("#count").val(json.data.length); var sum = 0; json.data.forEach(function (item) { if (!isNullOrEmpty(item.credit)) sum += parseInt(item.credit); }) $("#sum").val(separate(sum)); return json.data; }
columns: [ { data: 'name' }, { data: 'position' }, { data: 'salary' }, { data: 'office' } ]
public class JsDataTblGeneretaor<T> { public readonly DataTableSchemaResult DataTableSchemaResult = new(); public JsDataTblGeneretaor<T> CreateTableSchema() { var props = typeof(T).GetProperties(); foreach (var prop in props) { DataTableSchemaResult.SchemaResult.Add(new() { data = prop.Name, sortable = (prop.PropertyType == typeof(int)) || (prop.PropertyType == typeof(bool)) || (prop.PropertyType == typeof(DateTime)), width = "", visible = (prop.PropertyType != typeof(DateTime)) }); } return this; } public JsDataTblGeneretaor<T> CreateTableColumns() { var props = typeof(T).GetProperties(); CustomAttributeData displayAttribute; foreach (var prop in props) { string displayName = prop.Name; displayAttribute = prop.CustomAttributes.FirstOrDefault(x => x.AttributeType.Name == "DisplayAttribute"); if (displayAttribute != null) { displayName = displayAttribute.NamedArguments.FirstOrDefault().TypedValue.Value.ToString(); } DataTableSchemaResult.Colums.Add(displayName); } return this; } public JsDataTblGeneretaor<T> AddCustomSchema(string data, bool? sortable = null, bool? visible = null, string width = null, string className = null) { if (DataTableSchemaResult.SchemaResult == null || !DataTableSchemaResult.SchemaResult.Any()) return this; foreach (var item in DataTableSchemaResult.SchemaResult.Where(x => x.data == data)) { if (sortable != null) item.sortable = sortable.Value; if (visible != null) item.visible = visible.Value; if (width != null) item.width = width; if (className != null) item.className = className; } return this; } public JsDataTblGeneretaor<T> SerializeSchema() { if (DataTableSchemaResult.SchemaResult == null || !DataTableSchemaResult.SchemaResult.Any()) return this; DataTableSchemaResult.SerializedSchemaResult = JsonSerializer.Serialize(DataTableSchemaResult.SchemaResult); return this; } } public class DataTableSchema { public string data { get; set; } public bool sortable { get; set; } public string width { get; set; } public bool visible { get; set; } public string className { get; set; } } public class DataTableSchemaResult { public readonly List<DataTableSchema> SchemaResult = new(); public readonly List<string> Colums = new(); public string SerializedSchemaResult = ""; }
public void OnGet() { //Create Data Table Js Schema and Columns Dynamicly JsDataTblGeneretaor<yourVM> tblGeneretaor = new(); DataTableSchemaResult = tblGeneretaor.CreateTableColumns().CreateTableSchema().SerializeSchema().DataTableSchemaResult; }
.AddCustomSchema("yourProperty",visible:false)
var scheme = JSON.parse('@Html.Raw(Model.DataTableSchemaResult.SerializedSchemaResult)')
@foreach (var col in Model.DataTableSchemaResult.Colums) { <th>@col</th> }
$.get('http://site-url', function(data) { //این تابع پس از پایان کار عملیات ایجکسی در آینده فراخوانی خواهد شد });
$.get('http://site-url/0', function(data0) { // callback #1 $.get('http://site-url/1', function(data1) { // callback #2 $.post('http://site-url/2', function(data2) { // callback #3 }); }); });
روشهای زیادی برای حل این مساله ارائه شدهاست و در حال حاضر کار کردن با promiseها متداولترین روش حل مدیریت فراخوانی کدهای همزمان جاوا اسکریپتی است. برای نمونه اگر از AngularJS استفاده کنید، سرویسهای آن برای دریافت اطلاعات از سرور، از یک چنین مفهومی استفاده میکنند.
Promise در جاوا اسکریپت چیست؟
شیء Promise، نمایانگر قراردادی است که در آینده میتواند مورد قبول واقع شود، یا رد گردد. بررسی این قرارداد، تنها یکبار میتواند رخ دهد (پذیرش یا رد آن). هنگامیکه این بررسی صورت گرفت (رد یا پذیرش آن و نه هردو)، یک callback برای اطلاع رسانی فراخوانی میگردد. سپس این callback میتواند یک Promise دیگر را سبب شود. به این ترتیب میتوان Promiseها را زنجیر وار به یکدیگر متصل کرد. برای نمونه jQuery به صورت توکار از promises پشتیبانی میکند:
// returns a promise $.get('http://site-url/0') .then(function(data) { // callback 1 // returns a promise return $.get('http://site-url/1'); }) .then(function(data) { // callback 2 // returns a promise return $.post('http://site-url/2'); }) .then(function(data) { // callback 3 });
در این حالت، هر callback حداقل سه کار را میتواند انجام دهد:
الف) یک promise دیگر را بازگشت دهد. نمونه آنرا با return $.get در کدهای فوق ملاحظه میکنید.
ب) خاتمه عادی. همینجا کار promise با مقدار بازگشت داده شده، پایان مییابد.
ج) صدور یک استثناء. سبب برگشت خوردن و عدم پذیرش promise میشود.
استفاده از Promises در سایر کتابخانهها
jQuery پیاده سازی توکاری از promises دارد؛ اما سایر کتابخانهها، مانند AngularJS ایی که مثال زده شده چطور عمل میکنند؟
استانداردی به نام +Promises/A جهت یک دست سازی پیاده سازیهای promise در جاوا اسکریپت پیشنهاد شدهاست. jQuery نیمی از آنرا پیاده سازی کردهاست؛ اما کتابخانهی دیگری به نام Q Library، پیاده سازی نسبتا مفصلتری را از این استاندارد ارائه میدهد. فریم ورک AngularJS نیز در پشت صحنه از همین کتابخانه برای پیاده سازی promises استفاده میکند.
آشنایی با کتابخانه Q
استفاده مقدماتی از Q همانند مثالی است که از jQuery ملاحظه کردید.
Q.fcall(callback1) .then(callback2);
Q.fcall(function() { return $.get('http://my-url'); }) .then(callback3);
function waitForClick() { var deferred = Q.defer(); $('#okButton').click(function() { deferred.resolve(); }); $('#cancelButton').click(function() { deferred.reject(); }); return deferred.promise; } Q.fcall(waitForClick) .then(function() { // ok button was clicked }, function() { // cancel button was clicked });
در ادامه کار، اینبار متد then، دو callback را قبول میکند. Callback اول پس از پذیرش قرار داد و Callback دوم پس از رد قرار داد، فراخوانی خواهد گردید.
در رنجیره تعریف شده، اگر معادلی برای reject درنظر گرفته نشده باشد، مانند مثال ذیل:
Q.fcall(myFunction1) .then(success1) .then(success2, failure1);
همچنین اگر نتیجهی success1 با شکست مواجه شود نیز failure1 فراخوانی میگردد. اما باید درنظر داشت که شکست success2، توسط failure1 مدیریت نمیشود.
Promises در AngularJS
در AngularJS امکانات کتابخانه Q توسط پارامتری به نام q$ در اختیار سرویسهای برنامه قرار میگیرد (تزریق میشود):
var app = angular.module("myApp", []); app.factory('dataSvc', function($http, $q){ var basePath="api/books"; getAllBooks = function(){ var deferred = $q.defer(); $http.get(basePath).success(function(data){ deferred.resolve(data); }).error(function(err){ deferred.reject("service failed!"); }); return deferred.promise; }; return{ getAllBooks:getAllBooks }; }); app.controller('HomeController', function($scope, $window, dataSvc){ function initialize(){ dataSvc.getAllBooks().then(function(data){ $scope.books = data; }, function(msg){ $window.alert(msg); }); } initialize(); });
اکنون در کنترلری که قرار است از این سرویس استفاده کند، متد then کتابخانه Q را ملاحظه میکنید که دو Callback متناظر resolve و reject مدیریت promise بازگشت داده شده را به همراه دارد. اگر عملیات Ajaxایی موفقیت آمیز باشد، شیء books را مقدار دهی میکند و اگر خیر، پیامی را به کاربر نمایش خواهد داد.
پشتیبانی مرورگرهای جدید از استاندارد Promise
در حال حاضر کروم 32 و نگارشهای شبانه فایرفاکس، Promise را که جزئی از استاندارد JavaScript شدهاست، به صورت توکار و بدون نیاز به کتابخانههای جانبی، پشتیبانی میکنند.
if (window.Promise) { // Check if the browser supports Promises var promise = new Promise(function(resolve, reject) { //asynchronous code goes here }); }
if (window.Promise) { console.log('Promise found'); var promise = new Promise(function(resolve, reject) { // async if (result) { resolve(data); } else { reject('error'); } }); promise.then(function(data) { console.log('Promise fulfilled.'); }, function(error) { console.log('Promise rejected.'); }); } else { console.log('Promise not available'); }
var ext = $('#my_file_field').val().split('.').pop().toLowerCase(); if($.inArray(ext, ['gif','png','jpg','jpeg']) == -1) { alert('invalid extension!'); }
//binds to onchange event of your input field $('#myFile').bind('change', function() { //this.files[0].size gets the size of your file. alert(this.files[0].size); });
\/Date(1374222094520)\/
moment("/Date(1198908717056-0700)/"); // December 28 2007 10:11 PM
{{ name | uppercase }}
{{post.date | jalaliDate:'jYYYY/jMM/jDD hh:mm' }}
app.filter('jalaliDate', function () { return function (inputDate, format) { var date = moment(inputDate); return date.fromNow() + " " + date.format(format); } });
کدهای متورم (Bloaters)
- استفاده از متغیرهای اولیه بجای ساختارهای کوچک برای کارهای اولیه مانند Currency, DateTime, PhoneNumber
- استفاده از constantها برای کد کردن اطلاعات مانند USER_ADMIN_ROLE = 1
- استفاده از constantهای رشتهای به عنوان نام فیلدها در آرایههای داده