Chat c = new Chat(); ChatLog m = new ChatLog(); public Guid NewObjects(Guid Id) { return Id; } public Guid idChat { get ; set; } public void CreateChat() { Guid Id = Guid.Parse(Context.ConnectionId); NewObjects(Id); idchat=Id; c.ChatId = Id; c.Time = 25; c.UserId = "87EC3AD1 - 53D1 - 4649 - 8CF3 - 2CD5ADB1938C"; var chat = db.Chats.FirstOrDefault(c => c.ChatId == Id); if (chat == null) { db.Chats.Add(c); db.SaveChanges(); } db.Dispose(); } public void broadcastMessage(string name, string message, Guid Id) { m.ChatText = message; m.Id = Id; m.ChatDate = DateTime.Now; m.UserId = "87EC3AD1 - 53D1 - 4649 - 8CF3 - 2CD5ADB1938C"; db.ChatLogs.Add(m); db.SaveChanges(); db.Dispose(); Clients.All.Msg(name, message,m.Id); }
SELECT DEPARTMENTNAME, GENDER, COUNT(1) AS COUNT FROM DBO.DIMEMPLOYEE GROUP BY DEPARTMENTNAME,GENDER ORDER BY DEPARTMENTNAME,GENDER
SELECT EMPLOYEEKEY,FIRSTNAME,LASTNAME, MIDDLENAME,TITLE,HIREDATE, BIRTHDATE,EMAILADDRESS,PHONE,GENDER FROM DBO.DIMEMPLOYEE WHERE DEPARTMENTNAME=@DEPARTMENTNAME AND GENDER=@GENDER
یک. قبل از آپلود امکان برش وجود داشته باشد.
دو. سیستم برش قابلیت پشتیبانی از تناسب بین پهنا و ارتفاع را داشته باشد.
سه. قابلیت استفاده خارج از قواعد Ajax را داشته باشد و بتوان ارسال آن را به طور دستی کنترل کرد.
چهار. پشتیبانی برش تصاویر به صورت تاچ برای گوشیهای همراه را نیز دارا باشد.
کتابخانه jcrop کتابخانهای است که این امکانات را برای شما فراهم میکند. این کتابخانه بدین صورت است که در حین برش به شما 4 عدد x1,x2,y1,y2 را داده و شما با ارسال آن به سمت سرور میتوانید بر اساس این اعداد، عکس اصلی را برش بزنید. بدین صورت شما هم عکس اصلی را دارید و هم مختصات برش را دارید و اگر دوست دارید در جاهای مختلف از عکس اصلی برش داشته باشید، بسیار مفید خواهد بود.
مرحله اول:
ابتدا فایل jcrop را دانلود نمایید.
مرحله دوم:
کد Html زیر را به صفحه اضافه کنید:
<div> <!-- upload form --> <!-- hidden crop params --> <input type="hidden" id="x1" name="x1" /> <input type="hidden" id="y1" name="y1" /> <input type="hidden" id="x2" name="x2" /> <input type="hidden" id="y2" name="y2" /> <h2>ابتدا تصویر خود را انتخاب کنید</h2> <div><input type="file" name="postedFileBase" data-buttonText="انتخاب تصویر" id="image_file" onchange="fileSelectHandler()" /></div> <div></div> <div> <h2>قسمتی از تصویر را انتخاب نمایید</h2> <img id="preview" /> <div> <label>حجم فایل </label> <input type="text" id="filesize" name="filesize" /> <label>نوع فایل</label> <input type="text" id="filetype" name="filetype" /> <label>ابعاد فایل</label> <input style="direction: ltr;" type="text" id="filedim" name="filedim" /> </div> </div> </div>
تگ step2 نیز بعد از نمایش موفقیت آمیز تصویر نشان داده میشود که کاربر میتواند در آن تصویر را برش دهد و شامل بخش info نیز میباشد تا بتوان اندازه اصلی تصویر، نوع فایل تصویر Content Type و حجم آن را نمایش داد.
مرحله سوم:
سپس برای استایل دهی کدهای بالا از کد Css زیر استفاده میکنیم:
.bheader { background-color: #DDDDDD; border-radius: 10px 10px 0 0; padding: 10px 0; text-align: center; } .bbody { color: #000; overflow: hidden; padding-bottom: 20px; text-align: center; background: -moz-linear-gradient(#ffffff, #f2f2f2); background: -ms-linear-gradient(#ffffff, #f2f2f2); background: -webkit-gradient(linear, left top, left bottom, color-stop(0%, #ffffff), color-stop(100%, #f2f2f2)); background: -webkit-linear-gradient(#ffffff, #f2f2f2); background: -o-linear-gradient(#ffffff, #f2f2f2); filter: progid:DXImageTransform.Microsoft.gradient(startColorstr='#ffffff', endColorstr='#f2f2f2'); -ms-filter: "progid:DXImageTransform.Microsoft.gradient(startColorstr='#ffffff', endColorstr='#f2f2f2')"; background: linear-gradient(#ffffff, #f2f2f2); } .bbody h2, .info, .error { margin: 10px 0; } .step2, .error { display: none; } .error { color: red; } .info { } label { margin: 0 5px; } .roundinput { border: 1px solid #CCCCCC; border-radius: 10px; padding: 4px 8px; text-align: center; width: 150px; } .jcrop-holder { display: inline-block; } input[type=submit] { background: #e3e3e3; border: 1px solid #bbb; border-radius: 3px; -webkit-box-shadow: inset 0 0 1px 1px #f6f6f6; box-shadow: inset 0 0 1px 1px #f6f6f6; color: #333; padding: 8px 0 9px; text-align: center; text-shadow: 0 1px 0 #fff; width: 150px; } input[type=submit]:hover { background: #d9d9d9; -webkit-box-shadow: inset 0 0 1px 1px #eaeaea; box-shadow: inset 0 0 1px 1px #eaeaea; color: #222; cursor: pointer; } input[type=submit]:active { background: #d0d0d0; -webkit-box-shadow: inset 0 0 1px 1px #e3e3e3; box-shadow: inset 0 0 1px 1px #e3e3e3; color: #000; }
مرحله چهارم:
افزودن کد جاوااسکریپتی زیر برای کار کردن با کتابخانه Jcrop میباشد:
function bytesToSize(bytes) { var sizes = ['بایت', 'کیلو بایت', 'مگابایت']; if (bytes == 0) return 'n/a'; var i = parseInt(Math.floor(Math.log(bytes) / Math.log(1024))); return (bytes / Math.pow(1024, i)).toFixed(1) + ' ' + sizes[i]; }; function updateInfo(e) { $('#x1').val(e.x); $('#y1').val(e.y); $('#x2').val(e.x2); $('#y2').val(e.y2); }; var jcrop_api, boundx, boundy; function fileSelectHandler() { var oFile = $('#image_file')[0].files[0]; $('.error').hide(); var rFilter = /^(image\/jpeg|image\/png)$/i; if (!rFilter.test(oFile.type)) { $('.error').html('فقط تصویر معتبر انتخاب نمایید').show(); return; } var oImage = document.getElementById('preview'); var oReader = new FileReader(); oReader.onload = function (e) { oImage.src = e.target.result; oImage.onload = function () { $('.step2').fadeIn(500); var sResultFileSize = bytesToSize(oFile.size); $('#filesize').val(sResultFileSize); $('#filetype').val(oFile.type); $('#filedim').val(oImage.naturalWidth + ' x ' + oImage.naturalHeight); if (typeof jcrop_api != 'undefined') { jcrop_api.destroy(); jcrop_api = null; $('#preview').width(oImage.naturalWidth); $('#preview').height(oImage.naturalHeight); } $('#preview').Jcrop({ aspectRatio: 2, bgFade: true, bgOpacity: .3, onChange: updateInfo, onSelect: updateInfo }, function () { //var bounds = this.getBounds(); //var boundx = bounds[0]; //var boundy = bounds[1]; // Store the Jcrop API in the jcrop_api variable jcrop_api = this; }); }; }; oReader.readAsDataURL(oFile); }
تابع fileSelectHandler
function fileSelectHandler() { var oFile = $('#image_file')[0].files[0]; $('.error').hide(); var rFilter = /^(image\/jpeg|image\/png)$/i; if (!rFilter.test(oFile.type)) { $('.error').html('فقط تصویر معتبر انتخاب نمایید').show(); return; }
در ادامه همین تابع بالا، کدهای زیر را اضافه میکنیم:
var oImage = document.getElementById('preview'); var oReader = new FileReader(); oReader.onload = function (e) { oImage.src = e.target.result; oImage.onload = function () { $('.step2').fadeIn(500); var sResultFileSize = bytesToSize(oFile.size); $('#filesize').val(sResultFileSize); $('#filetype').val(oFile.type); $('#filedim').val(oImage.naturalWidth + ' x ' + oImage.naturalHeight); if (typeof jcrop_api != 'undefined') { jcrop_api.destroy(); jcrop_api = null; $('#preview').width(oImage.naturalWidth); $('#preview').height(oImage.naturalHeight); } $('#preview').Jcrop({ aspectRatio: 2, bgFade: true, bgOpacity: .3, onChange: updateInfo, onSelect: updateInfo, onRelease: clearInfo }, function () { //var bounds = this.getBounds(); //var boundx = bounds[0]; //var boundy = bounds[1]; jcrop_api = this; }); }; }; oReader.readAsDataURL(oFile);
FileReader یکی از توابع موجود در HTML است که مستندات آن در سایت موزیلا موجود است و قابلیت خواندن غیرهمزمان فایلها و اشیا Blob را دارد. در خط آخر به عنوان پارامتر ما فایلی را که در آپلودر خوانده ایم و در مرحله قبل نوع فایل آن را بررسی کردیم، پاس میکنیم و باعث میشود که رویداد Load شیء FileReader صدا زده شود.
در این رویداد ابتدا اطلاعات این فایل را از قبیل سایز و ابعاد و نوع فایل، خوانده و در همان تگ Div که با کلاس info تعیین شده بود، نمایش میدهیم. سپس متغیر jcrop_api را که به صورت global در بالای تابع صدا زدیم، بررسی میکنم که آیا از قبل پر شدهاست یا خیر؟ اگر از قبل پرشدهاست باید شیء Jcrop را که به آن اعمال شده است، نابود و آن را نال کنیم تا برای تصویر جدید آماده شود. این کد زمانی کاربرد دارد که کاربر از تصویر قبلی انصراف دادهاست و تصویر جدیدی را انتخاب نموده است یا اینکه عملیات دارد به صورت ایجکسی پیاده میشود. اگر عملیات نابودی روی این پلاگین صورت نگیرد، برای مرتبه دوم کار نخواهد کرد.
سپس پلاگین جیکوئری Jcrop را بر روی آن اعمال میکنیم. در پرامتر اول یک سری تنظیمات اولیه را انجام میدهیم که در ادامه با آن آشنا میشویم و در پارامتر دوم یک callback را به آن پاس میکنیم تا بعد از آماده شدن پلاگین اجرا شود که در آن شیء جدید ایجاد شده یعنی this را در متغیری به اسم jcrop_api دخیره میکنیم تا در بررسیهای آتی که در بند بالا توضیح داده شد، در دسترس داشته باشیم. همچنین در این تابع شما میتوانید اندازه تصویر انتخابی را نیز داشته باشید.
این پلاگین شامل optionهای متفاوتی در پارامتر اول است که آنها را بررسی میکنیم:
MinSize : شما میتوانید حداقل پهنا و ارتفاعی را برای برش زدن تصویر در نظر بگیرید.
minSize:[40,20]
aspectRatio:1.5
bgOpacity از 0 تا یک مقدار میگیرد و میزان opacity محلهای تاریک را تعیین میکند. همچنین شامل سه رویداد onSelect,onChange,onrelease هم میباشد که به ترتیب در موارد زیر رخ میدهند:
ناحیه مورد نظر انتخاب شد.
ناحیه مورد نظر در حالت انتخاب است و ماوس در حال درگ شدن است و با هر حرکتی ماوس اجرا میگردد.
ناحیه انتخابی از حالت انتخاب خارج شد.
دو رویداد اول یعنی onchange و onSelect را برای به روزسانی فیلدهای مخفی و مختصات استفاده میکنیم:
function updateInfo(e) { $('#x1').val(e.x); $('#y1').val(e.y); $('#x2').val(e.x2); $('#y2').val(e.y2); };
این مختصات از طریق یک پارامتر به آنها پاس میشود. به غیر از این چهار عدد مختصات میتوانید با استفاده از متغیرهای w و h هم اندازه پهنا و ارتفاع محل برش خورده را نیز به دست آورید. هر چند که این اعداد، از تفریق خود مختصات هم به دست میآیند.
یک تابع جزئی دیگر هم در این فایل وجود دارد که حین نمایش اندازه تصویر، واحد نمایش مناسب آن را برای ما انتخاب میکند:
function bytesToSize(bytes) { var sizes = ['بایت', 'کیلو بایت', 'مگابایت']; if (bytes == 0) return 'n/a'; var i = parseInt(Math.floor(Math.log(bytes) / Math.log(1024))); return (bytes / Math.pow(1024, i)).toFixed(1) + ' ' + sizes[i]; };
بعد از اینکه کدهای سمت کلاینت را تمام کردیم لازم است با نحوه برش تصویر در سمت سرور هم آشنا شویم:
public static byte[] Resize(this byte[] byteImageIn, int x1,int y1,int x2,int y2) { ImageConverter ic = new ImageConverter(); Image src = (Image)(ic.ConvertFrom(byteImageIn)); Bitmap target = new Bitmap(x2 - x1, y2 - y1); using (Graphics graphics = Graphics.FromImage(target)) graphics.DrawImage(src, new Rectangle(0, 0, target.Width, target.Height), new Rectangle(x1,y1,x2-x1,y2-y1), GraphicsUnit.Pixel); src = target; using (var ms = new MemoryStream()) { src.Save(ms, System.Drawing.Imaging.ImageFormat.Jpeg); return ms.ToArray(); } }
از آنجا که ما تصاویر را در دیتابیس به صورت آرایهای از بایتها ذخیره میکنیم، extension method ذکر شده در بالا تصویر را در حالت آرایهای از بایتها برش میدهد. بدیهی که بسته به نیاز شما کد بالا دست خوش تغییراتی خواهد شد. ابتدا تصویر باینری را به شی Image تبدیل میکنیم و یک شیء Bitmap جدید را به عنوان بوم خالی و به اندازه کادر برش ایجاد میکنیم تا تصویر برش خورده در آن قرار بگیرد و سپس توسط متد DrawImage میخواهیم که تصویر مبدا را با مختصات شیء Rectangle از نقطه 0 و 0 بوم آغاز کرده و تا انتهای آن شروع به ترسیم کند. سپس آن را ذخیره و مجددا در قالب همان آرایهای از بایتها بر میگردانیم.
تنها یک نکته را به خاطر داشته باشید که مقادیر مختصاتی که پلاگین جی کوئری ارسال میکند در قالب اعداد اعشاری هستند و برای ارسال و دریافت آنها در سرور این نکته را به خاطر داشته باشید.
ساخت (Build) برنامههای Angular
Angular CLI کار ساخت و کامپایل برنامه را به صورت خودکار انجام داده و خروجی را در مسیری مشخص درج میکند. در اینجا میتوان گزینههایی را بر اساس نوع کامپایل مدنظر مانند کامپایل برای حالت توسعه و یا کامپایل برای حالت توزیع نهایی، انتخاب کرد. همچنین مباحث bundling و یکی کردن تعداد بالای ماژولهای برنامه در آن لحاظ میشوند تا برنامه در حالت توزیع نهایی، سبب 100ها رفت و برگشت به سرور برای دریافت ماژولهای مختلف آن نشود. به علاوه مباحث uglification (به نوعی obfuscation کدهای جاوا اسکریپتی نهایی) و tree-shaking (حذف کدهایی که در برنامه استفاده نشدهاند؛ یا کدهای مرده) نیز پیاده سازی میشوند. با انجام tree-shaking، نه تنها اندازهی توزیع نهایی به کاربر کاهش پیدا میکند، بلکه مرورگر نیز حجم کمتری از کدهای جاوااسکریپتی را باید تفسیر کند.
برای شروع میتوان از دستور ذیل برای مشاهدهی تمام گزینههای مهیای ساخت برنامه استفاده کرد:
> ng build --help
"apps": [ { "outDir": "dist",
فایل | توضیح |
inline.bundle.js | WebPack runtime از آن برای بارگذاری ماژولهای برنامه و چسباندن قسمتهای مختلف به یکدیگر استفاده میشود. |
main.bundle.js | شامل تمام کدهای ما است. |
polyfills.bundle.js | Polyfills - جهت پشتیبانی از مرورگرهای مختلف. |
styles.bundle.js | شامل بسته بندی تمام شیوه نامههای برنامه است |
vendor.bundle.js | کدهای کتابخانههای ثالث مورد استفاده و همچنین خود Angular، در اینجا بسته بندی میشوند. |
روشی برای بررسی محتوای bundleهای تولید شده
تولید bundleها در جهت کاهش رفت و برگشتهای به سرور و بالا بردن کارآیی برنامه ضروری هستند؛ اما دقیقا این بسته بندیها شامل چه اطلاعاتی میشوند؟ این اطلاعات را میتوان از فایلهای source map تولیدی استخراج کرد و برای این منظور میتوان از برنامهی source-map-explorer استفاده کرد.
روش نصب عمومی آن:
> npm install -g source-map-explorer
> source-map-explorer dist/main.bundle.js
یک مثال: ساخت برنامهی مثال قسمت چهارم - تنظیمات مسیریابی در حالت dev
در ادامه، کار Build همان مثالی را که در قسمت قبل توضیح داده شد، بررسی میکنیم. برای این منظور از طریق خط فرمان به ریشهی پوشهی اصلی پروژه وارد شده و دستور ng build را صادر کنید. یک چنین خروجی را مشاهده خواهید کرد:
D:\Prog\angular-routing>ng build Hash: 123cae8bd8e571f44c31 Time: 33862ms chunk {0} polyfills.bundle.js, polyfills.bundle.js.map (polyfills) 158 kB {4} [initial] [rendered] chunk {1} main.bundle.js, main.bundle.js.map (main) 14.7 kB {3} [initial] [rendered] chunk {2} styles.bundle.js, styles.bundle.js.map (styles) 9.77 kB {4} [initial] [rendered] chunk {3} vendor.bundle.js, vendor.bundle.js.map (vendor) 2.34 MB [initial] [rendered] chunk {4} inline.bundle.js, inline.bundle.js.map (inline) 0 bytes [entry] [rendered]
<!doctype html> <html> <head> <meta charset="utf-8"> <title>AngularRouting</title> <base href="/"> <meta name="viewport" content="width=device-width, initial-scale=1"> <link rel="icon" type="image/x-icon" href="favicon.ico"> </head> <body> <app-root>Loading...</app-root> <script type="text/javascript" src="inline.bundle.js"> </script><script type="text/javascript" src="polyfills.bundle.js"> </script><script type="text/javascript" src="styles.bundle.js"> </script><script type="text/javascript" src="vendor.bundle.js"> </script><script type="text/javascript" src="main.bundle.js"></script> </body> </html>
یک نکته: زمانیکه دستور ng serve -o صادر میشود، در پشت صحنه دقیقا همین دستور ng build صادر شده و اطلاعات را درون حافظه تشکیل میدهد. اما اگر کار ng build را دستی انجام دهیم، اینبار ng serve -o اطلاعات را از پوشهی dist دریافت میکند. بنابراین در حین کار با ng serve -o نیازی به build دستی پروژه نیست.
سؤال: چرا حجم فایل endor.bundle.js اینقدر بالا است و شامل چه اجزایی میشود؟
نکتهای که در اینجا وجود دارد، حجم بالای فایل vendor.bundle.js آن است که 2.34 MB میباشد:
چون دستور ng build بدون پارامتری ذکر شدهاست، برنامه را برای حالت توسعه Build میکند و به همین جهت هیچگونه بهینه سازی در این مرحله صورت نخواهد گرفت. برای بررسی محتوای این فایل میتوان دستور ذیل را در ریشهی اصلی پروژه صادر کرد:
> source-map-explorer dist/vendor.bundle.js
همانطور که مشاهده میکنید، در حالت بهینه سازی نشده و Build برای توسعه، کامپایلر Angular حدود 41 درصد حجم فایل vendor.bundle.js را تشکیل میدهد. به علاوه ماژولها و قسمتهایی را ملاحظه میکنید که اساسا برنامهی فعلی مثال ما از آنها استفاده نمیکند؛ مانند http، فرمها و غیره.
سفارشی سازی Build برای محیطهای مختلف
اگر به پروژهی تولید شدهی توسط Angular CLI دقت کنید، حاوی پوشهای است به نام src\environments
هدف از فایلهای environment برای نمونه تغییر آدرس توزیع برنامه در حالت توسعه و ارائه نهایی است.
همچنین در اینجا میتوان نحوهی بهینه سازی فایلهای تولیدی را توسط Build Targets مشخص کرد و اینکار توسط ذکر پرچم prod-- (مخفف production) صورت میگیرد.
در ادامه، تفاوتهای دستورهای ng build و ng build --prod را ملاحظه میکنید:
- با اجرای ng build، از فایل environment.ts استفاده میشود؛ برخلاف حالت اجرای ng build --prod که از فایل environment.prod.ts استفاده میکند.
- Cache-busting در حالت ارائهی نهایی، به تمام اجزای پروژه اعمال میشود؛ اما در حالت توسعه فقط برای تصاویر قید شدهی در فایلهای css.
- فایلهای source map فقط برای حالت توسعه تولید میشوند.
- در حالت توسعه، cssها داخل فایلهای js تولیدی قرار میگیرند؛ اما در حالت ارائهی نهایی به صورت فایلهای css بسته بندی میشوند.
- در حالت توسعه برخلاف حالت ارائهی نهایی، کار uglification انجام نمیشود.
- در حالت توسعه برخلاف حالت ارائهی نهایی، کار tree-shaking یا حذف کدهای مرده و بدون ارجاع، انجام نمیشود.
- در حالت توسعه برخلاف حالت ارائهی نهایی، کار AOT انجام نمیشود. در اینجا AOT به معنای Ahead of time compilation است.
- در هر دو حالت توسعه و ارائهی نهایی کار bundling و دسته بندی فایلها انجام خواهد شد.
به همین جهت است که ng build سریع است؛ اما حجم بالاتری را هم تولید میکند. چون بسیاری از بهینه سازیهای حالت ارائهی نهایی را به همراه ندارد.
دستورات build برای حالت توسعه و ارائهی نهایی
برای حالت توسعه، هر 4 دستور ذیل یک مفهوم را دارند و به همین جهت مورد ng build متداولتر است:
>ng build --target=development --environment=dev >ng build --dev -e=dev >ng build --dev >ng build
برای حالت ارائهی نهایی، هر 3 دستور ذیل یک مفهوم را دارند و به همین جهت مورد ng build --prod متداولتر است:
>ng build --target=production --environment=prod >ng build --prod -e=prod >ng build --prod
همچنین هر کدام از این دستورات را توسط پرچمهای ذیل نیز میتوان سفارشی سازی کرد:
پرچم | مخفف | توضیح |
sourcemap-- | sm- | تولید سورسمپ |
aot-- | Ahead of Time compilation | |
watch-- | w- | تحت نظر قرار دادن فایلها و ساخت مجدد |
environment-- | e- | محیط ساخت |
target-- | t- | نوع ساخت |
dev-- | مخفف نوع ساخت جهت توسعه | |
prod-- | مخفف نوع ساخت جهت ارائه نهایی |
برای مثال در حالت prod، سورسمپها تولید نخواهند شد. اگر علاقمندید تا این فایلها نیز تولید شوند، پرچم souremap را نیز ذکر کنید.
و یا اگر برای حالت dev میخواهید AOT را فعالسازی کنید، پرچم aot-- را در آنجا قید کنید.
یک مثال: ساخت برنامهی مثال قسمت چهارم - تنظیمات مسیریابی در حالت prod
تا اینجا خروجی حالت dev ساخت برنامهی قسمت چهارم را بررسی کردیم. در ادامه دستور ng build --prod را در ریشهی پروژه صادر میکنیم:
D:\Prog\angular-routing>ng build --prod Hash: f5bd7fd555a85af8a86f Time: 39932ms chunk {0} polyfills.18173234f9641113b9fe.bundle.js (polyfills) 158 kB {4} [initial] [rendered] chunk {1} main.c6958def7c5f51c45261.bundle.js (main) 50.3 kB {3} [initial] [rendered] chunk {2} styles.d41d8cd98f00b204e980.bundle.css (styles) 69 bytes {4} [initial] [rendered] chunk {3} vendor.b426ba6883193375121e.bundle.js (vendor) 1.37 MB [initial] [rendered] chunk {4} inline.8cec210370dd3af5f1a0.bundle.js (inline) 0 bytes [entry] [rendered]
همانطور که ملاحظه میکنید، اینبار نه تنها حجم فایلها به میزان قابل ملاحظهای کاهش پیدا کردهاند، بلکه این نامها به همراه یک سری hash هم هستند که کار cache-busting (منقضی کردن کش مرورگر، با ارائهی نگارشی جدید) را انجام میدهند.
در ادامه اگر بخواهیم مجددا برنامهی source-map-explorer را جهت بررسی محتوای فایلهای js اجرا کنیم، به خطای عدم وجود sourcemapها خواهیم رسید (چون در حالت prod، به صورت پیش فرض غیرفعال هستند). به همینجهت برای این مقصود خاص نیاز است از پرچم فعالسازی موقت آن استفاده کرد:
> ng build --prod --sourcemap > source-map-explorer dist/vendor.b426ba6883193375121e.bundle.js
همانطور که در تصویر نیز مشخص است، اینبار کامپایلر Angular به همراه تمام ماژولهایی که در برنامه ارجاعی به آنها وجود نداشتهاست، حذف شدهاند و کل حجم بستهی Angular به 366 KB کاهش یافتهاست.
بررسی دستور ng serve
تا اینجا برای اجرای برنامه در حالت dev از دستور ng serve -o استفاده کردهایم. کار ارائهی برنامه توسط این دستور، از محتوای کامپایل شدهی درون حافظه با مدیریت webpack انجام میشود. به همین جهت بسیار سریع بوده و قابلیت live reload را ارائه میدهد (نمایش آنی تغییرات در مرورگر، با تغییر فایلها).
همانند تمام دستورات دیگر، اطلاعات بیشتری را در مورد این دستور، از طریق راهنمای آن میتوان به دست آورد:
> ng serve --help
که شامل این موارد هستند (علاوه بر تمام مواردی را که در حالت ng build میتوان مشخص کرد؛ مثلا ng serve --prod -o):
پرچم | مخفف | توضیح |
open-- | o- | بازکردن خودکار مرورگر پیش فرض. حالت پیش فرض آن گشودن مرورگر توسط خودتان است و سپس مراجعهی دستی به آدرس برنامه. |
port-- | p- | تغییر پورت پیش فرض مانند ng server -p 8626 |
live-reload-- | lr- |
فعال است مگر اینکه آنرا با false مقدار دهی کنید. |
ssl-- | ارائه به صورت HTTPS | |
proxy-config-- | pc- | Proxy configuration file |
استخراج فایل تنظیمات webpack از Angular CLI
Angular CLI برای مدیریت build، در پشت صحنه از webpack استفاده میکند. فایل تنظیمات آن نیز جزئی از فایلهای توکار این ابزار است و قرار نیست به صورت پیش فرض و مستقیم توسط پروژهی جاری ویرایش شود. به همین جهت آنرا در ساختار پروژهی تولید شده، مشاهده نمیکنید.
اگر علاقمند به سفارشی سازی بیشتر این تنظیمات پیش فرض باشید، ابتدا باید آنرا اصطلاحا eject کنید و سپس میتوان آنرا ویرایش کرد:
> ng eject Ejection was successful. To run your builds, you now need to do the following commands: - "npm run build" to build. - "npm run test" to run unit tests. - "npm start" to serve the app using webpack-dev-server. - "npm run e2e" to run protractor. Running the equivalent CLI commands will result in an error. ============================================ Some packages were added. Please run "npm install".
در این حالت است که فایل webpack.config.js به ریشهی پروژه جهت سفارشی سازی شما اضافه خواهد شد. همچنین فایلهای .angular-cli.json، package.json نیز جهت درج این تغییرات ویرایش میشوند.
و اگر در این لحظه پشیمان شدهاید (!) فقط کافی است تا این مرحلهی جدید commit شدهی به مخزن کد را لغو کنید و باز هم به همان Angular CLI قبلی میرسید.
یک: ASP.NET Core مستقل از Platform است
دو: Open Source است
سه: جدا بودن از Web Server
using System; using Microsoft.AspNetCore.Hosting; namespace aspnetcoreapp { public class Program { public static void Main(string[] args) { var host = new WebHostBuilder() .UseKestrel() .UseStartup<Startup>() .Build(); host.Run(); } } }
چهار: تزریق وابستگی (Dependency Injection) تو کار
// This method gets called by the runtime. Use this method to add services to the container. public void ConfigureServices (IServiceCollection services) { // Add framework services. services.AddDbContext<ApplicationDbContext>(options => options.UseSqlServer(Configuration.GetConnectionString("DefaultConnection"))); services.AddIdentity<ApplicationUser, IdentityRole>() .AddEntityFrameworkStores<ApplicationDbContext>() .AddDefaultTokenProviders(); services.AddMvc(); // Add application services. services.AddTransient<IEmailSender, AuthMessageSender>(); services.AddTransient<ISmsSender, AuthMessageSender>(); }
پنج: یکپارچگی با frameworkهای مدرن سمت کلاینت
- bundle و minify کردن فایلهای جاوا اسکریپت و همینطور CSS
- اجرای ابزارهایی برای bundle و minify کردن قبل از هر build
- کامپایل کردن فایلهای LESS و SASS در CSS
- کامپیال کردن فایلهای CoffeeScript و TypeScript در JavaScript
آشنایی اولیه با gRPC
syntax = "proto3"; package helloworld; service Greeter { rpc SayHello (HelloRequest) returns (HelloReply) {} } message HelloRequest { string name = 1; } message HelloReply { string message = 1; }
Google.Protobuf grpc Grpc.Tools
<ItemGroup> <Protobuf Include="helloworld.proto" /> </ItemGroup>
using System; using System.Collections.Generic; using System.Threading.Tasks; using Helloworld; using Grpc.Core; namespace ServerGrpc { class GreeterImpl : Greeter.GreeterBase { public override Task<HelloReply> SayHello(HelloRequest request, ServerCallContext context) { System.Console.WriteLine("request made!"); return Task.FromResult(new HelloReply { Message = "Hello " + request.Name }); } } class Program { const int Port = 50051; public static void Main(string[] args) { Server server = new Server { Services = { Greeter.BindService(new GreeterImpl()) }, Ports = { new ServerPort("localhost", Port, ServerCredentials.Insecure) } }; server.Start(); Console.WriteLine("Greeter server listening on port " + Port); Console.WriteLine("Press any key to stop the server..."); Console.ReadKey(); server.ShutdownAsync().Wait(); } } }
obj/Debug/netcoreapp2.2(یا نسخهی دیگری که استفاده میکنید)
protoc helloworld.proto --go_out=plugins=grpc:.
package main import ( "fmt" "golang.org/x/net/context" "google.golang.org/grpc" "gosample/proto" ) func main() { initial() } func initial(){ conn, _ := grpc.Dial("localhost:50051", grpc.WithInsecure()) defer conn.Close() client := helloworld.NewGreeterClient(conn) data, _ := client.SayHello(context.Background(), &helloworld.HelloRequest{Name : "Ali"}) fmt.Println(data) }
Base64 و کاربرد جالب آن
- برای RichTextBox یک سری متد BeginUpdate و EndUpdate هست.
- در کد فوق میشود بجای GetExtension از متد توکار Path.GetExtension استفاده کرد.
- تصاویر وب عموما حجیم نیستند (خصوصا زمانیکه قرار است تبدیل به base64 شوند). یعنی حجم بالای 10 مگابایت ندارند که بخواهید با استریمها کار کنید. بهتر است یک ضرب از متد File.ReadAllBytes استفاده کنید. همچنین در این حالت مشخص (با توجه به حجم پایین تصاویر مورد استفاده در وب سایتها)، استفاده از تردها را هم حذف کنید.
- همیشه زمانیکه کدنویسی میکنید این سؤال رو از خودتون بپرسید:
آیا کاری که دارم انجام میدم قابلیت استفاده مجدد داره؟ میشه از قسمتی از نتیجهاش در یک پروژه دیگر استفاده کرد؟
مثلا در کد شما بهتر است قسمت تبدیل تصویر به معادل base64 آن تبدیل به یک متد کمکی با قابلیت استفاده مجدد شود تا اینکه منطق پیاده سازی آن در بین کدهای UI دفن شده باشد. مطالعه قسمت Refactoring در سایت در این زمینه مفید است.
در ویژوال استودیو به صورت پیشفرض این امکان وجود ندارد که برای کدهای خود، حداکثر تعداد کاراکتر در یک خط را مشخص کنید؛ اما با استفاده از افزونهی Editor Guidelines میتوانید برای خود حداکثر کاراکترهای نوشته شده را مشخص کنید و در زمان توسعه برای شما مشخص میکند که باید در کدام قسمت، به خط بعدی بروید و مشکل اسکرول کردن به صورت افقی را در زمان مرور و مرج کردن برنچها نداشته باشید. برای اینکار ابتدا باید افزونه را از قسمت Extensions نصب نمایید.
در ادامه باید بر روی Solution یک فایل جدید را به نام editorconfig. ایجاد کنید و تنظیمات مربوط به حداکثر کاراکترهای یک خط را وارد نمایید.
[*.{cs}] guidelines = 80
در تنظیمات بالا مشخص شدهاست که در فایلهایی با پسوند cs. که همان فایلهای سیشارپ هستند، در کاراکتر 80، یک راهنما ایجاد شود تا زمانیکه توسعه دهنده به کاراکتر 80 رسید، متوجه شود باید در خط بعد ادامه کدهای خود را بنویسد. به صورت پیشفرض رنگ راهنمای ایجاد شده قرمز میباشد و برای تغییر رنگ آن باید در مسیر زیر
Tools > Options > Environment > Font and Colors > Guideline
مقدار رنگ قرمز را به رنگ مورد نظر خود تغییر دهید. سپس اگر یک فایل با پسوند cs را باز کنید، در کاراکتر 80، نقطه چین ایجاد شده به صورت عمودی را مشاهده میکنید که برای راهنمایی شما ایجاد شده است تا کدهای شما بیشتر از 80 کاراکتر در یک خط نشود.
منابع مرتبط:
قسمت دوم آشنایی با Refactoring به معرفی روش «استخراج متدها» اختصاص دارد. این نوع Refactoring بسیار ساده بوده و مزایای بسیاری را به همراه دارد؛ منجمله:
- بالا بردن خوانایی کد؛ از این جهت که منطق طولانی یک متد به متدهای کوچکتری با نامهای مفهوم شکسته میشود.
- به این ترتیب نیاز به مستند سازی کدها نیز بسیار کاهش خواهد یافت. بنابراین در یک متد، هر جایی که نیاز به نوشتن کامنت وجود داشت، یعنی باید همینجا آن قسمت را جدا کرده و در متد دیگری که نام آن، همان خلاصه کامنت مورد نظر است، قرار داد.
- این نوع جدا سازی منطقهای پیاده سازی قسمتهای مختلف یک متد، در آینده نگهداری کد نهایی را نیز سادهتر کرده و انجام تغییرات بر روی آن را نیز تسهیل میبخشد؛ زیرا اینبار بجای هراس از دستکاری یک متد طولانی، با چند متد کوچک و مشخص سروکار داریم.
برای نمونه به مثال زیر دقت کنید:
using System.Collections.Generic;
namespace Refactoring.Day2.ExtractMethod.Before
{
public class Receipt
{
private IList<decimal> Discounts { get; set; }
private IList<decimal> ItemTotals { get; set; }
public decimal CalculateGrandTotal()
{
// Calculate SubTotal
decimal subTotal = 0m;
foreach (decimal itemTotal in ItemTotals)
subTotal += itemTotal;
// Calculate Discounts
if (Discounts.Count > 0)
{
foreach (decimal discount in Discounts)
subTotal -= discount;
}
// Calculate Tax
decimal tax = subTotal * 0.065m;
subTotal += tax;
return subTotal;
}
}
}
همانطور که از کامنتهای داخل متد CalculateGrandTotal مشخص است، این متد سه کار مختلف را انجام میدهد؛ جمع اعداد، اعمال تخفیف، اعمال مالیات و نهایتا یک نتیجه را باز میگرداند. بنابراین بهتر است هر عمل را به یک متد جداگانه و مشخص منتقل کرده و کامنتهای ذکر شده را نیز حذف کنیم. نام یک متد باید به اندازهی کافی مشخص و مفهوم باشد و آنچنان نیازی به مستندات خاصی نداشته باشد:
using System.Collections.Generic;
namespace Refactoring.Day2.ExtractMethod.After
{
public class Receipt
{
private IList<decimal> Discounts { get; set; }
private IList<decimal> ItemTotals { get; set; }
public decimal CalculateGrandTotal()
{
decimal subTotal = CalculateSubTotal();
subTotal = CalculateDiscounts(subTotal);
subTotal = CalculateTax(subTotal);
return subTotal;
}
private decimal CalculateTax(decimal subTotal)
{
decimal tax = subTotal * 0.065m;
subTotal += tax;
return subTotal;
}
private decimal CalculateDiscounts(decimal subTotal)
{
if (Discounts.Count > 0)
{
foreach (decimal discount in Discounts)
subTotal -= discount;
}
return subTotal;
}
private decimal CalculateSubTotal()
{
decimal subTotal = 0m;
foreach (decimal itemTotal in ItemTotals)
subTotal += itemTotal;
return subTotal;
}
}
}
بهتر شد! عملکرد کد نهایی، تغییری نکرده اما کیفیت کد ما بهبود یافته است (همان مفهوم و معنای Refactoring). خوانایی کد افزایش یافته است. نیاز به کامنت نویسی به شدت کاهش پیدا کرده و از همه مهمتر، اعمال مختلف، در متدهای خاص آنها قرار گرفتهاند.
به همین جهت اگر حین کد نویسی، به یک متد طولانی برخوردید (این مورد بسیار شایع است)، در ابتدا حداقل کاری را که جهت بهبود کیفیت آن میتوانید انجام دهید، «استخراج متدها» است.
ابزارهای کمکی جهت پیاده سازی روش «استخراج متدها»:
- ابزار Refactoring توکار ویژوال استودیو پس از انتخاب یک قطعه کد و سپس کلیک راست و انتخاب گزینهی Refactor->Extract method، این عملیات را به خوبی میتواند مدیریت کند و در وقت شما صرفه جویی خواهد کرد.
- افزونههای ReSharper و همچنین CodeRush نیز چنین قابلیتی را ارائه میدهند؛ البته توانمندیهای آنها از ابزار توکار یاد شده بیشتر است. برای مثال اگر در میانه کد شما جایی return وجود داشته باشد، گزینهی Extract method ویژوال استودیو کار نخواهد کرد. اما سایر ابزارهای یاده شده به خوبی از پس این موارد و سایر موارد پیشرفتهتر بر میآیند.
نتیجه گیری:
نوشتن کامنت، داخل بدنهی یک متد مزموم است؛ حداقل به دو دلیل:
- ابزارهای خودکار مستند سازی از روی کامنتهای نوشته شده، از این نوع کامنتها صرفنظر خواهند کرد و در کتابخانهی شما مدفون خواهند شد (یک کار بیحاصل).
- وجود کامنت در داخل بدنهی یک متد، نمود آشکار ضعف شما در کپسوله سازی منطق مرتبط با آن قسمت است.
و ... «لطفا» این نوع پیاده سازیها را خارج از فایل code behind هر نوع برنامهی winform/wpf/asp.net و غیره قرار دهید. تا حد امکان سعی کنید این مکانها، استفاده کنندهی «نهایی» منطقهای پیاده سازی شده توسط کلاسهای دیگر باشند؛ نه اینکه خودشان محل اصلی قرارگیری و ابتدای تعریف منطقهای مورد نیاز قسمتهای مختلف همان فرم مورد نظر باشند. «لطفا» یک فرم درست نکنید با 3000 سطر کد که در قسمت code behind آن قرار گرفتهاند. code behind را محل «نهایی» ارائه کار قرار دهید؛ نه نقطهی آغاز تعریف منطقهای پیاده سازی کار. این برنامه نویسی چندلایه که از آن صحبت میشود، فقط مرتبط با کار با بانکهای اطلاعاتی نیست. در همین مثال، کدهای فرم برنامه، باید نقطهی نهایی نمایش عملیات محاسبه مالیات باشند؛ نه اینکه همانجا دوستانه یک قسمت مالیات حساب شود، یک قسمت تخفیف، یک قسمت جمع بزند، همانجا هم نمایش بدهد! بعد از یک هفته میبینید که code behind فرم در حال انفجار است! شده 3000 سطر! بعد هم سؤال میپرسید که چرا اینقدر میل به «بازنویسی» سیستم این اطراف زیاد است! برنامه نویس حاضر است کل کار را از صفر بنویسد، بجای اینکه با این شاهکار بخواهد سرو کله بزند! هر چند یکی از روشهای برخورد با این نوع کدها جهت کاهش هراس نگهداری آنها، شروع به Refactoring است.
در حالت پیشرفتهی تزریق وابستگیها در دات نت، با توجه به اینکه کار وهله سازی کلاسها به یک کتابخانه جانبی به نام IoC Container واگذار میشود، امکان یک سری دخل و تصرف نیز در این میان فراهم میگردد. برای مثال الان که ما میتوانیم یک کلاس را توسط IoC container به صورت خودکار وهله سازی کنیم، خوب، چرا اجرای متدهای آنرا تحت نظر قرار ندهیم. مثلا حاصل آنها را بتوانیم پیش از اینکه به فراخوان بازگشت داده شود، کش کنیم یا کلا تغییر دهیم. به این کار AOP یا Aspect orinted programming نیز گفته میشود.
واقعیت این است که یک چنین مفهومی از سالهای دور به نام Hooking در برنامههای WIN32 API خالص نیز وجود داشته است. Hookها یا قلابها دقیقا کار Interception دنیای AOP را انجام میدهند. به این معنا که خودشان را بجای یک متد ثبت کرده و کار ردیابی یا حتی تغییر عملکرد آن متد خاص را میتوانند انجام دهند. برای مثال اگر برای متد gethostbyname ویندوز یک Hook بنویسیم، برنامه استفاده کننده، تنها متد ما را بجای متد اصلی gethostbyname واقع در Kernel32 ویندوز، مشاهده میکند و درخواستهای DNS خودش را به این متد ویژه ما ارسال خواهد کرد؛ بجای ارسال درخواستها به متد اصلی. در این بین میتوان درخواستهای DNS را لاگ کرد و یا حتی تغییر جهت داد.
انجام Interception در دنیای دات نت با استفاده از امکانات Reflection و Reflection.Emit قابل انجام است و یا حتی بازنویسی اسمبلیها و افزودن کدهای IL مورد نیاز به آنها که به آن IL Weaving هم گفته میشود. اما در دنیای WIN32 انجام چنین کاری ساده نیست و ترکیبی است از زبان اسمبلی و کتابخانههای نوشته شده به زبان C.
برای ساده سازی نوشتن Hookهای ویندوزی، کتابخانهای به نام easy hook ارائه شده است که امکان تزریق Hookهای دات نتی را به درون پروسه برنامههای Native ویندوز دارد. این قلابها که در اینجا متدهای دات نتی هستند، نهایتا بجای توابع اصلی ویندوز جا زده خواهند شد. بنابراین میتوانند عملیات آنها را ردیابی کنند و یا حتی پارامترهای آنها را دریافت و مقدار دیگری را بجای تابع اصلی، بازگشت دهند. در ادامه قصد داریم اصول و نکات کار با easy hook را در طی یک مثال بررسی کنیم.
صورت مساله
میخواهیم کلیه درخواستهای تاریخ اکسپلورر ویندوز را ردیابی کرده و بجای ارائه تاریخ استاندارد میلادی، تاریخ شمسی را جایگزین آن کنیم.
از کجا شروع کنیم؟
ابتدا باید دریابیم که اکسپلورر ویندوز از چه توابع API ایی برای پردازشهای درخواستهای تاریخ و ساعت خودش استفاده میکند، تا بتوانیم برای آنها Hook بنویسیم. برای این منظور میتوان از برنامهی بسیار مفیدی به نام API Monitor استفاده کرد. این برنامهی رایگان را از آدرس ذیل میتوانید دریافت کنید:
اگر علاقمند به ردیابی برنامههای 32 بیتی هستید باید apimonitor-x86.exe را اجرا کنید و اگر نیاز به ردیابی برنامههای 64 بیتی دارید باید apimonitor-x64.exe را اجرا نمائید. بنابراین اگر پس از اجرای این برنامه، برای مثال فایرفاکس را در لیست پروسههای آن مشاهده نکردید، یعنی apimonitor-x64.exe را اجرا کردهاید؛ از این جهت که فایرفاکس عمومی تا این تاریخ، نسخه 32 بیتی است و نه 64 بیتی.
پس از اجرای برنامه API Monitor، در قسمت API Filter آن باید مشخص کنیم که علاقمند به ردیابی کدامیک از توابع API ویندوز هستیم. در اینجا چون نمیدانیم دقیقا کدام تابع کار ارائه تاریخ را به اکسپلورر ویندوز عهده دار است، شروع به جستجو میکنیم و هر تابعی را که نام date یا time در آن وجود داشت، تیک میزنیم تا در کار ردیابی لحاظ شود.
سپس نیاز است بر روی نام اکسپلورر در لیست پروسههای این برنامه کلیک راست کرده و گزینه Start monitoring را انتخاب کرد:
اندکی صبر کنید یا یک صفحه جدید اکسپلورر ویندوز را باز کنید تا کار ردیابی شروع شود:
همانطور که مشاهده میکنید، ویندوز برای ردیابی تاریخ در اکسپلورر خودش از توابع GetDateFormatW و GetTimeFormatW استفاده میکند. ابتدا یک تاریخ را توسط آرگومان lpDate یا lpTime به یکی از توابع یاد شده ارسال کرده و سپس خروجی را از آرگومان lpDateStr یا lpTimeStr دریافت میکند.
خوب؛ به نظر شما اگر این خروجیها را با یک ساعت و تاریخ شمسی جایگزین کنیم بهتر نیست؟!
نوشتن Hook برای توابع GetDateFormatW و GetTimeFormatW ویندوز اکسپلورر
ابتدا کتابخانه easy hook را از مخزن کد CodePlex آن دریافت کنید:
سپس یک پروژه کنسول ساده را آغاز کنید. همچنین به این Solution، یک پروژه Class library جدید را نیز اضافه نمائید. پروژه کنسول، کار نصب Hook را انجام میدهد و پروژه کتابخانهای اضافه شده، کار مدیریت هوکها را انجام خواهد داد. سپس به هر دو پروژه، ارجاعی را به اسمبلی EasyHook.dll اضافه کنید.
الف) ساختار کلی کلاس Hook
کلاس Hook واقع در پروژه Class library باید یک چنین امضایی را داشته باشد:
namespace ExplorerPCal.Hooks { public class GetDateTimeFormatInjection : IEntryPoint { public GetDateTimeFormatInjection(RemoteHooking.IContext context, string channelName) { // connect to host... _interface = RemoteHooking.IpcConnectClient<MessagesReceiverInterface>(channelName); _interface.Ping(); } public void Run(RemoteHooking.IContext context, string channelName) { } } }
ب) نوشتن توابع Hook
کار نوشتن قلاب برای توابع API ویندوز در متد Run انجام میشود. سپس باید توسط متد LocalHook.Create کار را شروع کرد. در اینجا مشخص میکنیم که نیاز است تابع GetDateFormatW واقع در kernel32.dll ردیابی شود.
public void Run(RemoteHooking.IContext context, string channelName) { GetDateFormatHook = LocalHook.Create( InTargetProc: LocalHook.GetProcAddress("kernel32.dll", "GetDateFormatW"), InNewProc: new GetDateFormatDelegate(getDateFormatInterceptor), InCallback: this);
ج) نحوه مشخص سازی امضای delegateهای Hook
اگر امضای متد GetDateFormatW به نحو ذیل باشد:
[DllImport("kernel32.dll", CallingConvention = CallingConvention.StdCall, CharSet = CharSet.Auto, SetLastError = true)] public static extern int GetDateFormatW( uint locale, uint dwFlags, // NLS_DATE_FLAGS SystemTime lpDate, [MarshalAs(UnmanagedType.LPWStr)] string lpFormat, StringBuilder lpDateStr, int sbSize);
[UnmanagedFunctionPointer(CallingConvention.StdCall, CharSet = CharSet.Auto, SetLastError = true)] private delegate int GetDateFormatDelegate( uint locale, uint dwFlags, SystemTime lpDate, [MarshalAs(UnmanagedType.LPWStr)] string lpFormat, StringBuilder lpDateStr, int sbSize);
private int getDateFormatInterceptor( uint locale, uint dwFlags, SystemTime lpDate, string lpFormat, StringBuilder lpDateStr, int sbSize) { }
د) نصب Hook نوشته شده
باید دقت داشت که هر دو برنامه نصاب Hook و همچنین کتابخانه Hook، باید دارای امضای دیجیتال باشند. بنابراین به برگه signing خواص پروژه مراجعه کرده و یک فایل snk را به هر دو پروژه اضافه نمائید.
سپس در برنامه نصاب، یک کلاس را با امضای ذیل تعریف کنید:
public class MessagesReceiverInterface : MarshalByRefObject { public void Ping() { } }
سپس در ابتدای برنامه نصاب، یک کانال Remoting باز شده (که آرگومان جنریک آن دقیقا همین نام کلاس MessagesReceiverInterface فوق را دریافت میکند)
var channel = RemoteHooking.IpcCreateServer<MessagesReceiverInterface>(ref _channelName, WellKnownObjectMode.SingleCall);
RemoteHooking.Inject( explorer.Id, InjectionOptions.Default | InjectionOptions.DoNotRequireStrongName, "ExplorerPCal.Hooks.dll", // 32-bit version (the same, because of using AnyCPU) "ExplorerPCal.Hooks.dll", // 64-bit version (the same, because of using AnyCPU) _channelName );
پارامتر و پارامترهای بعدی، اطلاعاتی هستند که به سازنده کلاس هوک ارسال میشوند. بنابراین این سازنده میتواند تعداد پارامترهای متغیری داشته باشد:
.ctor(IContext, %ArgumentList%) void Run(IContext, %ArgumentList%)
چند نکته تکمیلی مهم برای کار با کتابخانه Easy hook
- کتابخانه easy hook فعلا با ویندوز 8 سازگار نیست.
- برای توزیع هوکهای خود باید تمام فایلهای همراه کتابخانه easy hook را نیز توزیع کنید و فقط به چند DLL ابتدایی آن بسنده نباید کرد.
- اگر هوک شما بلافاصله سبب کرش پروسه هدف شد، یعنی امضای تابع API شما ایراد دارد و نیاز است چندین و سایت را جهت یافتن امضایی صحیح بررسی کنید. برای مثال در امضای عمومی متد GetDateFormatW، پارامتر SystemTime به صورت struct تعریف شده است؛ درحالیکه ویندوز ممکن است برای دریافت زمان جاری به این پارامتر نال ارسال کند. اما struct دات نت برخلاف struct زبان C یک value type است و نال پذیر نیست. به همین جهت کلیه امضاهای عمومی که در مورد این متد در اینترنت یافت میشوند، در عمل غلط هستند و باید SystemTime را یک کلاس دات نتی که Refrence type است، تعریف کرد تا نال پذیر شود و hook کرش نکرده یا اشتباه عمل نکند.
- زمانیکه یک هوک easy hook بر روی پروسه هدف نصب میشود، دیگر قابل unload کامل نیست و نیاز است برای کارهای برنامه نویسی و به روز رسانی فایل dll جدید، پروسه هدف را خاتمه داد.
- متد Run هوک باید همیشه در حال اجرا باشد تا توسط CLR بلافاصه خاتمه نیافته و هوک از حافظه خارج نشود. اینکار را توسط روش ذیل انجام دهید:
try { while (true) { Thread.Sleep(500); _interface.Ping(); } } catch { _interface = null; // .NET Remoting will raise an exception if host is unreachable }
- استفاده همزمان از API Monitor ذکر شده در ابتدای بحث و یک هوک نصب شده، سبب کرش برنامه هدف خواهد شد.
سورس کامل این پروژه را در اینجا میتوانید دریافت کنید