مطالب
معرفی Selector های CSS - قسمت 5
41- :checked
برای تگ‌های radio و checkbox استفاده می‌شود و آنهایی را انتخاب می‌کند که گزینه‌ی آن‌ها انتخاب شده است یا شامل ویژگی checked می‌باشند.
<style>
    :checked {
        width: 50px;
        height: 50px;
    }
</style>
<input type="checkbox" checked="checked"/>
<input type="checkbox"/>
<input type="radio" name="test"/>
<input type="radio" name="test" checked="checked"/>
<input type="radio" name="test"/>
در مثال فوق تمامی checkbox هایی که گزینه‌ی آن‌ها انتخاب شده‌اند با ابعاد 50 در 50 نمایش می‌یابند.
پشتیبانی در مرورگرها:

 Selector نسخه CSS
 3.2  9.6  9.0 3.5  4.0 :checked  3

42- :indeterminate
در HTML نمی‌توان وضعیت indeterminate را برای checkbox ایجاد نمود. اما با جاوا اسکریپت می‌توان این وضعیت را ایجاد کرد. هر checkbox می‌تواند دارای سه وضعیت انتخاب شده، انتخاب نشده و نامعلوم (indeterminate) باشد. این Selector تگهای checkbox ی را انتخاب می‌نماید که وضعیت نامعلوم دارند.
<style>
    :indeterminate {
        width: 50px;
        height: 50px;
    }
</style>
<input type="checkbox" id="chk1"/>
<input type="checkbox" id="chk2" checked="checked"/>
<input type="checkbox" id="chk3"/>
<script>
    document.getElementById("chk1").indeterminate=true;
</script>
در مثال فوق chk1 به صورت indeterminate انتخاب شده است که با ابعاد 50 در 50 نمایش می‌یابد.
پشتیبانی در مرورگرها:

 Selector نسخه CSS
 No   No   No  No 
 No :indeterminate  4

43- :default
برای تگ‌های radio و checkbox، آنهایی را انتخاب می‌کند که در زمان بارگزاری فرم و بصورت پیش فرض انتخاب شده‌اند. برای دکمه‌ی submit ایی نیز استفاده می‌شود که در حال حاضر در فرم فعال می‌باشد. پشتیبانی از این Selector در مرورگرها متفاوت می‌باشد؛ بنابراین در چند مرورگر کارآیی آن را بررسی کنید.
<style>
    :default {
        width: 50px;
        height: 50px;
        background: lime;
    }
</style>
<form>
    <input type="checkbox" checked="checked" />
    <input type="checkbox" />
    <input type="radio" name="radio1" />
    <input type="radio" name="radio1" checked="checked" />
    <input type="radio" name="radio1" />
    <input type="submit" value="Default" />
    <input type="submit" value="Submit 2" />
</form>
در مثال فوق checkbox و radio هایی که در لود اولیه فرم دارای ویژگی checked می‌باشند به همراه دکمه‌ی submit با عنوان Default با ابعاد 50 در 50 و رنگ پس زمینه‌ی لیمویی نمایش می‌یابند.
پشتیبانی در مرورگرها:

 Selector نسخه CSS
 No   No   No  No 
 No :default  4

44- :root
المنت ریشه‌ی یک صفحه را انتخاب می‌نماید. معمولا تگ html به عنوان المنت ریشه انتخاب می‌شود.
<style>
    :root {
        background: khaki;
    }
</style>
در مثال فوق رنگ پس زمینه به رنگ خاکی نمایش می‌یابد.
پشتیبانی در مرورگرها:

 Selector نسخه CSS
 3.2  9.6  9.0 3.5  4.0 :root  3

45- :after
جهت درج محتوا بعد از تگ استفاده می‌شود.
<style>
    form:after {
        content: "[ * : Required]";
        color: red;            
    }
        input+span:after {
            content: ' * ';
            color: red;
        }
</style>
<form>
    <div><input type="text" /><span></span></div>
    <div><input type="password" /><span></span></div>
    <div><input type="email" /><span></span></div>
</form>
در مثال فوق بعد از تمامی span‌های قرار گرفته در کنار تگ‌های input، یک کاراکتر * را به رنگ قرمز نمایش میدهد. بعد از فرم نیز رشته‌ی [ * : Required] را به رنگ قرمز نمایش می‌دهد.
پشتیبانی در مرورگرها:

 Selector نسخه CSS
 3.1 7.0  9.0 3.5  4.0 :after 2

46- :before
جهت درج محتوا قبل از تگ استفاده می‌شود.
<style>
    form:before {
        content: "[ * : Required]";
        color: red;
    }

    input + span:before {
        content: ' * ';
        color: red;
    }
</style>
<form>
    <div><input type="text" /><span></span></div>
    <div><input type="password" /><span></span></div>
    <div><input type="email" /><span></span></div>
</form>
در مثال فوق قبل از تمامی span‌های قرار گرفته در کنار تگ‌های input، یک کاراکتر * را به رنگ قرمز نمایش می‌دهد. قبل از فرم نیز رشته‌ی [ * : Required] را به رنگ قرمز نمایش می‌دهد.
پشتیبانی در مرورگرها:

 Selector نسخه CSS
 3.1 7.0  9.0 3.5  4.0 :before 2

47- ::selection
محتوایی را انتخاب می‌کند که در حال حاضر در صفحه انتخاب یا Select شده‌است.
<style>
    ::selection {
        background: navy;
        color: orange;
    }
</style>
<p>
    Lorem ipsum dolor sit amet, consectetuer adipiscing elit. 
    Maecenas porttitor congue massa. Fusce posuere, 
    magna sed pulvinar ultricies, purus lectus malesuada libero, 
    sit amet commodo magna eros quis urna. Nunc viverra imperdiet enim. Fusce est.
</p>
در مثال فوق با انتخاب متن توسط ماوس، رنگ زمینه‌ی متن انتخاب شده به صورت سرمه ای و رنگ متن آن نارنجی نمایش می‌یابد.
پشتیبانی در مرورگرها:

 Selector نسخه CSS
 3.1  9.6  9.0 2.0
-moz-
 4.0 ::selection  در CSS 3 معرفی و سپس حذف شد ولی امکان بازگشت مجدد وجود دارد

48- :not(S1,S2)
تگ هایی را انتخاب می‌کند که شامل Selector‌های S1 یا S2 یا ... یا Sn نباشند.
<style>
    :not([readonly]) {
        background: yellow;
    }
</style>
<input type="text"/>
<input type="text" readonly="readonly"/>
<input type="text"/>
<input type="text" readonly="readonly" />
در مثال فوق پس زمینه‌ی تگهای input که ویژگی readonly ندارند به رنگ زرد نمایش می‌یابند.
پشتیبانی در مرورگرها:

 Selector نسخه CSS
 3.2  9.6  9.0 3.5  4.0 :not(S1,S2)  3

49- :matches(S1,S2)
تگ هایی را انتخاب می‌کند که شامل Selector‌های S1 و/یا S2 و/یا ... و/یا Sn باشند. 
<style>
    :matches([readonly]) {
        background: yellow;
    }
</style>
<input type="text" />
<input type="text" readonly="readonly" />
<input type="text" />
<input type="text" readonly="readonly" />
در مثال فوق پس زمینه‌ی تگهای input که ویژگی readonly دارند به رنگ زرد نمایش می‌یابند. 
پشتیبانی در مرورگرها:

 Selector نسخه CSS
 No   No   No  No 
 No :matches(S1,S2)  4

50- :has(S1,S2)
تگ هایی را انتخاب می‌کند که در ارتباط خاصی با Selector های S1 و/یا S2 و/یا ... و/یا Sn می‌باشند. 
<style>
    :has(>span) {
        color: red;
    }
    :has(+div) {
        color: blue;
    }
</style>
<div>
    <p>
        Lorem ipsum dolor sit amet, consectetuer adipiscing elit.
        Maecenas <span>porttitor</span> congue massa. Fusce posuere,
        magna sed pulvinar ultricies, purus lectus malesuada libero,
        sit amet commodo magna eros quis urna. Nunc viverra imperdiet enim. Fusce est.
    </p>
    <h1>Header 1</h1>
    <div>
            
        Lorem ipsum dolor sit amet, consectetuer adipiscing elit.
        Maecenas porttitor congue massa. Fusce posuere,
        magna sed pulvinar ultricies, purus lectus malesuada libero,
        sit amet commodo magna eros quis urna. Nunc viverra imperdiet enim. Fusce est.            
    </div>
در مثال فوق متن موجود در تگ p که دارای فرزند مستقیم span می‌باشد، با توجه به Selector ی که بصورت :has(>span) تعریف شده است، به رنگ قرمز نمایش می‌یابد. همچنین Header 1 که دارای تگ div هم تراز و دقیقا بعد از h1 است، با توجه به Selector ی که بصورت  :has(+div) تعریف شده است، به رنگ آبی نمایش می‌یابد.
پشتیبانی در مرورگرها:

 Selector نسخه CSS
 No   No   No  No 
 No :has(S1,S2)  4 
مطالب
کار با SignalR Core از طریق یک کلاینت جاوا اسکریپتی
کلاینت جاوا اسکریپتی SignalR Core، بازنویسی کامل شده‌است و دیگر وابستگی به jQuery ندارد. این کلاینت از طریق npm توزیع می‌شود:
 npm install @aspnet/signalr-client --save
فایل‌های آن نیز شامل فایل‌های جاوا اسکریپتی مرتبط و همچنین Typings مورد استفاده‌ی در TypeScript است که نمونه‌ای از نحوه‌ی استفاده از این Typings را در مطلب «کار با SignalR Core از طریق یک کلاینت Angular» مطالعه کردید.


بررسی محتوای پوشه‌ی node_modules\@aspnet\signalr-client

پس از نصب بسته‌ی «aspnet/signalr-client@»، در مسیر node_modules\@aspnet\signalr-client\dist دو پوشه‌ی src و browser را خواهید یافت. پوشه‌ی src حاوی منبع کامل این کلاینت و همچنین فایل‌های Typings مخصوص تایپ‌اسکریپت است.


و پوشه‌ی browser آن شامل دو گروه فایل است:


- در اینجا گروهی از فایل‌ها، حاوی عبارت ES5 هستند و تعدادی خیر. SignalR JavaScript بر اساس ES 6 یا EcmaScript 2015 تهیه شده‌است و از مفاهیمی مانند Promises  و  arrow functions استفاده می‌کند. باید دقت داشت که تعدادی از مرورگرها مانند IE از این قابلیت‌ها پیشتیبانی نمی‌کنند. در بین این فایل‌ها، آن‌هایی که حاوی عبارت ES5 نیستند، یعنی بر اساس ES 6 تهیه شده‌اند. سایر فایل‌ها توسط قابلیت Transpile مربوط به TypeScript به ES5 ترجمه شده‌اند. به علاوه حجم این فایل‌ها نیز بیشتر می‌باشد؛ چون حاوی تعاریف وابستگی‌هایی هستند که در ES 5 وجود خارجی ندارند. بنابراین بسته به نوع مرورگر مدنظر، یکی از این دو گروه را باید انتخاب کرد؛ ES 6 برای مرورگرهای جدید و ES 5 برای مرورگرهای قدیمی.
- به علاوه در اینجا تعدادی از فایل‌ها حاوی عبارت msgpackprotocol هستند. نگارش جدید SignalR از پروتکل‌های هاب سفارشی مانند پروتکل‌های باینری نیز پشتیبانی می‌کند. همچنین حاوی یک پیاده سازی توکار از پروتکل‌های باینری بر اساس MessagePack نیز هست. چون حجم کدهای پشتیبانی کننده‌ی از این پروتکل ویژه بالا است، آن‌را به یک فایل مجزا انتقال داده‌اند تا در صورت نیاز مورد استفاده قرار گیرد. بنابراین اگر از این پروتکل استفاده نمی‌کنید، نیازی هم به الحاق آن در صفحات خود نخواهید داشت. فایل third-party-notices.txt نیز مربوط است به یادآوری مجوز استفاده‌ی از MessagePack که MIT می‌باشد.
- در هر گروه نیز، دو فایل min و معمولی قابل مشاهده‌است. فایل‌های min برای توزیع نهایی مناسب هستند و فایل‌های غیرفشرده شده برای حالت دیباگ.


استفاده از کلاینت جاوا اسکریپتی SignalR Core

برای کار با کلاینت جاوا اسکریپتی SignalR Core از همان فایل‌های موجود در پوشه‌ی node_modules/@aspnet/signalr-client/dist/browser استفاده می‌کنیم. تفاوت این کلاینت با نگارش قبلی SignalR به صورت یک ذیل است:
1) ارجاع به فایل قدیمی signalR-2.2.1.min.js با فایل جدید signalR-client-1.0.0-alpha1.js جایگزین می‌شود. اگر می‌خواهید مرورگرهای قدیمی را پشتیبانی کنید، نگارش ES5 آن‌را لحاظ کنید.
2) پروکسی‌ها با new HubConnection جایگزین شده‌اند.
3) برای ثبت callbackهای سمت کلاینت، از متد جدید on استفاده می‌شود.
4) بجای متد done مربوط به jQuery، در اینجا از متد then مربوط به ES6 کمک گرفته شده‌است.
5) کار فراخوانی متدهای هاب توسط متد invoke انجام می‌شود.


یک مثال: بازنویسی قسمت سمت کلاینت مثال «کار با  SignalR Core از طریق یک کلاینت Angular» با jQuery

هرچند کلاینت جدید SignalR Core وابستگی به jQuery ندارد، اما جهت سهولت کار با DOM، کدهای سمت کلاینت مثال قبلی را با jQuery بازنویسی می‌کنیم. تمام کدهای سمت سرور این مثال با مطلب «کار با SignalR Core از طریق یک کلاینت Angular» یکی است؛ مانند ایجاد هاب، فعالسازی SiganlR در فایل آغازین برنامه و ثبت مسیرهاب. بنابراین در اینجا، این قسمت از کدهای سمت سرور را مجددا تکرار نمی‌کنیم و تمام نکات آن یکی هستند.

برای کار با کلاینت جاوا اسکریپتی SignalR Core، اینبار دستور ذیل را در ریشه‌ی پروژه‌ی وب اجرا می‌کنیم (یا هر پروژه‌ای که قرار است مدیریت فایل‌های سمت کلاینت و Viewهای برنامه را انجام دهد):
npm init
npm install @aspnet/signalr-client --save
bower install
دستور اول یک فایل package.json خالی را ایجاد می‌کند و دستور دوم بسته‌ی جاوا اسکریپتی SiganlR Core را نصب خواهد کرد. به علاوه این وابستگی را در فایل package.json نیز ثبت می‌کند. دستور سوم نیز وابستگی‌های قید شده‌ی در فایل bower.json را نصب می‌کند.

مرحله‌ی بعدی کار، تنظیمات فایل bundleconfig.json است؛ تا تمام اسکریپت‌های مورد نیاز جمع‌آوری و یکی شوند:
[
  {
    "outputFileName": "wwwroot/css/site.min.css",
    "inputFiles": [
      "wwwroot/lib/bootstrap/dist/css/bootstrap.min.css",
      "wwwroot/css/site.css"
    ]
  },
  {
    "outputFileName": "wwwroot/js/site.min.js",
    "inputFiles": [
      "wwwroot/lib/jquery/dist/jquery.min.js",
      "wwwroot/lib/bootstrap/dist/js/bootstrap.min.js",
      "node_modules/@aspnet/signalr-client/dist/browser/signalr-client-1.0.0-alpha1-final.min.js",
      "wwwroot/lib/jquery-validation/dist/jquery.validate.min.js",
      "wwwroot/lib/jquery-validation-unobtrusive/jquery.validate.unobtrusive.min.js",
      "wwwroot/lib/jquery-ajax-unobtrusive/jquery.unobtrusive-ajax.min.js",
      "wwwroot/js/site.js"
    ],
    "minify": {
      "enabled": false,
      "renameLocals": false
    },
    "sourceMap": false
  }
]
در اینجا نحوه‌ی ثبت فایل signalr-client-1.0.0-alpha1-final.min.js مبتنی بر ES 6 را مشاهده می‌کنید. اگر می‌خواهید نگارش ES 5 آن‌را ذکر کنید، از فایل signalr-clientES5-1.0.0-alpha1-final.min.js استفاده نمائید.
با توجه به خروجی‌های نهایی فایل bundleconfig.json، تنها نیاز است مداخل ذیل را به فایل layout برنامه اضافه کرد:
<link href="~/css/site.min.css" rel="stylesheet" asp-append-version="true" />
<script src="~/js/site.min.js" type="text/javascript" asp-append-version="true"></script>

مرحله‌ی بعد، تغییر نام متد send قسمت قبل به broadcastMessage است:
public class MessageHub : Hub
{
   public Task Send(string message)
   {
     return Clients.All.InvokeAsync("broadcastMessage", message);
   }
}
به این ترتیب می‌توان به تمایز بهتری بین نام callback سمت کلاینت و متد Send سمت سرور رسید. بهتر است این‌دو هم‌نام نباشند.
در ادامه یک کنترلر ساده را به نام JsClientController با View ذیل ایجاد می‌کنیم:
<form method="post"
      asp-action="Index"
      asp-controller="Home"
      data-ajax="true"
      role="form">
  <div class="form-group">
     <label label-for="message">Message: </label>
     <input id="message" name="message" class="form-control"/>
  </div>
  <button class="btn btn-primary" type="submit">Send To Home/Index</button>
  <button class="btn btn-success" id="sendmessageDirect" type="button">Send To /message hub directly</button>
</form>

<div id="discussion">
</div>
کار آن نمایش فرم ذیل است:


از اولین دکمه برای ارسال یک پیام به کنترلر Home که در آن توسط <IHubContext<MessageHub پیامی به تمام کلاینت‌ها ارسال می‌شود، استفاده شده‌است. دومین دکمه متد Send هاب را مستقیما فراخوانی می‌کند؛ با این کدهای سمت کلاینت:
@section Scripts
{
   <script type="text/javascript" asp-append-version="true">
   $(function() {
      var connection = new signalR.HubConnection('/message');
      connection.on('broadcastMessage', function (message) {
          // Add the message to the page.
          var encodedMsg = $('<div />').text(message).html();
          $('#discussion').append('<li>' + encodedMsg + '</li>');
      });

      connection.start().then(function () {
          console.log('connected.');
          $('#sendmessageDirect').click(function () {
              // Call the Send method on the hub.
              connection.invoke('send', $('#message').val());
          });
      });
   });
   </script>
}
- ابتدا یک شیء جدید signalR.HubConnection ایجاد می‌شود. این شیء به آدرس Hub تعریف شده‌ی در فایل آغازین برنامه اشاره می‌کند.
- سپس در متد on هست که مشخص می‌کنیم متد سمت کلاینتی که قرار است از سمت سرور فراخوانی شود، چه نامی دارد. نام آن‌را در این مثال broadcastMessage درنظر گرفته‌ایم. در اینجا پارامتر message از سمت سرور دریافت شده و سپس در صفحه‌ی جاری نمایش داده می‌شود.
بدیهی است متد Send می‌تواند تعداد پارامترهای بیشتری را بپذیرد و همچنین متد broadcastMessage نیز محدودیتی از لحاظ تعداد پارامتر ندارد. اگر پارامترهای بیشتری را تعریف کردید، در همینجا باید قید شوند.
- در ادامه کار شروع این اتصال آغاز می‌شود. در متد then هست که باید کار اتصال دکمه‌ی sendmessageDirect صورت گیرد. چون عملیات اتصال ممکن است زمانبر باشد و connection ارسالی هنوز آغاز نشده باشد. در اینجا نحوه‌ی فراخوانی مستقیم متد Send سمت سرور را با یک پارامتر ملاحظه می‌کنید. این متد نیز می‌تواند بر اساس امضای متد Send سمت سرور، تعداد پارامترهای بیشتری را قبول کند.


کدهای کامل این مثال را از اینجا می‌توانید دریافت کنید: SignalRCore2WebApp02.zip
برای اجرا آن باید این دستورات را به ترتیب وارد کنید:
dotnet restore
npm install
npm install -g bower
bower install
dotnet watch run
مطالب دوره‌ها
چرا XML و چرا پشتیبانی توکار از آن در SQL Server
مقدمه

فیلدهای XML از سال 2005 به امکانات توکار SQL Server اضافه شده‌اند و بسیاری از مزایای دنیای NoSQL را درون SQL Server رابطه‌ای مهیا می‌سازند. برای مثال با تعریف یک فیلد به صورت XML، می‌توان از هر ردیف به ردیفی دیگر، اطلاعات متفاوتی را ذخیره کرد؛ به این ترتیب امکان کار با یک فیلد که می‌تواند اطلاعات یک شیء را قبول کند و در حقیقت امکان تعریف اسکیمای پویا و متغیر را در کنار امکانات یک بانک اطلاعاتی رابطه‌ای که از اسکیمای ثابت پشتیبانی می‌کند، میسر می‌شود.
همچنین SQL Server در این حالت قابلیتی را ارائه می‌دهد که در بسیاری از بانک‌های اطلاعاتی NoSQL میسر نیست. در اینجا در صورت نیاز و لزوم می‌توان اسکیمای کاملا مشخصی را به یک فیلد XML نیز انتساب داد؛ هر چند این مورد اختیاری است و می‌توان یک un typed XML را نیز بکار برد. به علاوه امکانات کوئری گرفتن توکار از این اطلاعات را به کمک XPath ترکیب شده با T-SQL، نیز فراموش نکنید.
بنابراین اگر یکی از اهداف اصلی گرایش شما به سمت دنیای NoSQL، استفاده از امکان تعریف اطلاعاتی با اسکیمای متغیر و پویا است، فیلدهای نوع XML اس کیوال سرور را مدنظر داشته باشید.
یک مثال عملی: فناوری Azure Dev Fabric's Table Storage (نسخه Developer ویندوز Azure که روی ویندوزهای معمولی اجرا می‌شود؛ یک شبیه ساز خانگی) به کمک SQL Server و فیلدهای XML آن طراحی شده است.



چرا XML و چرا پشتیبانی توکار از آن در SQL Server

یک سند XML معمولا بیشتر از یک قطعه داده را در خود نگهداری می‌کند و نوع داده‌ی پیچیده محسوب می‌شود؛ برخلاف داده‌هایی مانند int یا varchar که نوع‌هایی ساده بوده و تنها یک قطعه از اطلاعات خاصی را در خود نگهداری می‌کنند. بنابراین شاید این سؤال مطرح شود که چرا از این نوع داده پیچیده در SQL Server پشتیبانی شده‌است؟
- از سال‌های نسبتا دور، از XML برای انتقال داده‌ها بین سیستم‌ها و سکوهای کاری مختلف استفاده شده‌است.
- استفاده‌ی گسترده‌ای در برنامه‌های تجاری دارد.
- بسیاری از فناوری‌های موجود از آن پشتیبانی می‌کنند.
برای مثال اگر با فناوری‌های مایکروسافتی کار کرده باشید، به طور قطع حداقل در یک یا چند قسمت از آن‌ها، مستقیما از XML استفاده شده‌است.
بنابراین با توجه به اهمیت و گستردگی استفاده از آن، بهتر است پشتیبانی توکاری نیز از آن داخل موتور یک بانک اطلاعاتی، پیاده سازی شده باشد. این مساله سهولت تهیه پشتیبان‌های خودکار، بازیابی آن‌ها و امنیت یکپارچه با SQL Server را به همراه خواهد داشت؛ به همراه تمام زیرساخت‌های مهیای در SQL Server.



روش‌های مختلف ذخیره سازی XML در بانک‌های اطلاعاتی رابطه‌ای

الف) ذخیره سازی متنی
این روش نیاز به نگارش خاصی از SQL Server یا بانک اطلاعاتی الزاما خاصی نداشته و با تمام بانک‌های اطلاعاتی رابطه‌ای سازگار است؛ مثلا از فیلدهای varchar برای ذخیره سازی آن استفاده شود. مشکلی که این روش به همراه خواهد داشت، از دست دادن ارزش یک سند XML و برخورد متنی با آن است. زیرا در این حالت برای تعیین اعتبار آن یا کوئری گرفتن از آن‌ها نیاز است اطلاعات را از بانک اطلاعاتی خارج کرده و در لایه‌ای دیگر از برنامه، کار جستجو پردازش آن‌ها را انجام داد.

ب) تجزیه XML به چندین جدول رابطه‌ای
برای مثال یک سند XML را درنظر بگیرید که دارای اطلاعات شخص و خرید‌های او است. می‌توان این سند را به چندین فیلد در چندین جدول مختلف رابطه‌ای تجزیه کرد و سپس با روش‌های متداول کار با بانک‌های اطلاعاتی رابطه‌ای از آن‌ها استفاده نمود.

ج) ذخیره سازی آن‌ها توسط فیلدهای خاص XML
در این حالت با استفاده از فیلدهای ویژه XML می‌توان از فناوری‌های مرتبط با XML تمام و کمال استفاده کرد. برای مثال تهیه کوئری‌های پیچیده داخل همان بانک اطلاعاتی بدون نیاز به تجزیه سند به چندین جدول و یا خارج کردن آن‌ها از بانک اطلاعاتی و جستجوی بر روی آن‌ها در لایه‌ای دیگر از برنامه.


موارد کاربرد XML در SQL Server

کاربردهای مناسب

- اطلاعات، سلسله مراتبی و تو در تو هستند. XQuery و XPath در این موارد بسیار خوب عمل می‌کند.
- ساختار قسمتی از اطلاعات ثابت است و قسمتی از آن خیر. برای نمونه، یک برنامه‌ی فرم ساز را درنظر بگیرید که هر فرم آن هر چند دارای یک سری خواص ثابت مانند نام، گروه و امثال آن است، اما هر کدام دارای فیلدهای تشکیل دهنده متفاوتی نیز می‌باشد. به این ترتیب با استفاده از یک فیلد XML، دیگری نیازی به نگران بودن در مورد نحوه مدیریت اسکیمای متغیر مورد نیاز، نخواهد بود.
نمونه‌ی دیگر آن ذخیره سازی خواص متغیر اشیاء است. هر شیء دارای یک سری خواص ثابت است اما خواص توصیف کننده‌ی آن‌ها از هر رکورد به رکوردی دیگر متفاوت است.

کاربردهای نامناسب

- کل اطلاعات را داخل فیلد XML قرار دادن. هدف از فیلدهای XML قرار دادن یک دیتابیس داخل یک سلول نیست.
- ساختار تعریف شده کاملا مشخص بوده و به این زودی‌ها هم قرار نیست تغییر کند. در این حالت استفاده از قابلیت‌های رابطه‌ای متداول SQL Server مناسب‌تر است.
- قرار دادن اطلاعات باینری بسیار حجیم در سلول‌های XML ایی.
 


تاریخچه‌ی پشتیبانی از XML در نگارش‌های مختلف SQL Server

الف) SQL Server 2000
در SQL Server 2000 روش (ب) توضیح داده شده در قسمت قبل، پشتیبانی می‌شود. در آن برای تجزیه یک سند XML به معادل رابطه‌ای آن، از تابعی به نام OpenXML استفاده می‌شود و برای تبدیل این اطلاعات به XML از روش Select … for XML می‌توان کمک گرفت. همچنین تاحدودی مباحث XPath Queries نیز در آن گنجانده شد‌ه‌است.

ب) SQL Server 2005
در نگارش 2005 آن، برای اولین بار نوع داده‌ای ویژه XML معرفی گشت به همراه امکان تعریف اسکیمای XML و اعتبارسنجی آن و پشتیبانی از XQuery برای جستجوی سریع بر روی داده‌های XML داخل همان بانک اطلاعاتی، بدون نیاز به استخراج اطلاعات XML و پردازش مجزای آن‌ها در لایه‌ای دیگر از برنامه.

ج) SQL Server 2008 به بعد
در اینجا فاز نگهداری این نوع داده خاص شروع شده و بیشتر شامل یک سری بهبودهای کوچک در کارآیی و نحوه‌ی استفاده از آن‌ها می‌شود.



استفاده از XML با کمک SQLCLR

از SQL Server 2005 به بعد، امکان استفاده از کلیه‌ی امکانات موجود در فضای نام System.Xml دات نت، در SQL Server نیز به کمک SQL CLR مهیا شده‌است. همچنین از SQL Server 2008 به بعد، امکانات فضای نام System.Xml.Linq و مباحث LINQ to XML نیز توسط SQL CLR پشتیبانی می‌شوند.
البته این امکانات در SQL Server 2005 نیز قابل استفاده هستند، اما اسمبلی شما unsafe تلقی می‌شود. پس از آزمایشات و بررسی کافی، فضای نام مرتبط با LINQ to XML و امکانات آن، به عنوان اسمبلی‌هایی امن و قابل استفاده در SQL Server 2008 به بعد، معرفی شده‌اند.




مزایای وجود فیلد ویژه XML در SQL Server

پس از اینکه فیلدهای XML به صورت یک نوع داده بومی بانک اطلاعاتی SQL Server معرفی شدند، مزایای ذیل بلافاصله در اختیار برنامه نویس‌ها قرار گرفت:
- امکان تعریف آن‌ها به صورت یک ستون جدولی خاصی
- استفاده از آن‌ها به عنوان یک پارامتر رویه‌های ذخیره شده
- امکان تعریف خروجی توابع scalar سفارشی تعریف شده به صورت XML
- امکان تعریف متغیرهای T-SQL از نوع XML

برای مثال در اینجا نحوه‌ی تعریف یک جدول جدید دارای فیلدی از نوع XML را مشاهده می‌کنید:
 CREATE TABLE xml_tab
(
  id INT,
  xml_col  XML
)
- پشتیبانی از فناوری‌های XML ایی مانند اعتبارسنجی اسکیما و نوشتن کوئری‌های پیشرفته با XQuery و XPath.
- امکان تعریف ایندکس‌های XML ایی اضافه شده‌است.



چه نوع XML ایی را می‌توان در فیلدهای XML ذخیره کرد؟

فیلدهای XML امکان ذخیره سازی داده‌های XML خوش فرم را مطابق استاندارد یک XML، دارند. حداکثر اندازه قابل ذخیره سازی در یک فیلد XML دو گیگابایت است.
البته امکانات مهیای در SQL Server در بسیاری از موارد فراتر از استاندارد یک XML هستند. به این معنا که در فیلدهای XML می‌توان Documents و یا Fragments را ذخیره سازی کرد. یک سند XML یا Document حاوی تنها یک ریشه اصلی است؛ اما یک Fragment می‌تواند بیش از یک ریشه اصلی را در خود ذخیره کند. یک مثال:
 DECLARE @xml_tab TABLE (xml_col XML)
-- document
INSERT @xml_tab VALUES ('<person/>')
-- fragment
INSERT @xml_tab VALUES ('<person/><person/>')
SELECT * FROM @xml_tab
مدل داده‌ای XML در SQL Server بر مبنای استانداردهای  XQuery و XPath طراحی شده‌است و این استانداردها Fragments را به عنوان یک قطعه داده XML معتبر، قابل پردازش می‌دانند؛ علاوه بر آن مقادیر null و خالی را نیز معتبر می‌دانند. برای مثال عبارات ذیل معتبر هستند:
 DECLARE @xml_tab TABLE (xml_col XML)
-- text only
INSERT @xml_tab VALUES ('data data data .....')
-- empty string
INSERT @xml_tab VALUES ('')
-- null value
INSERT @xml_tab VALUES (null)
SELECT * FROM @xml_tab
همچنین امکان ذخیره سازی یک متن خالی بدون فرمت نیز در اینجا مجاز است. بنابراین به کمک T-SQL می‌توان برای مثال نوع داده varchar و varchar max را به XML تبدیل کرد و برعکس. امکان تبدیل Text و NText (منسوخ شده) نیز به XML وجود دارد ولی در این حالت خاص، عکس آن، پشتیبانی نمی‌شود.
به علاوه باید دقت داشت که در SQL Server نوع داده‌ای XML برای ذخیره سازی داده‌ها بکار گرفته می‌شود. به این معنا که در اینجا پیشوندهای فضاهای نام XML بی‌معنا هستند.
 DECLARE @xml_tab TABLE (xml_col XML)
INSERT @xml_tab VALUES ('<doc/>')
INSERT @xml_tab VALUES ('<doc xmlns="http://www.doctors.com"/>')
-- این سه سطر در عمل یکی هستند
INSERT @xml_tab VALUES ('<doc xmlns="http://www.documents.com"/>')
INSERT @xml_tab VALUES ('<dd:doc xmlns:dd="http://www.documents.com"/>')
INSERT @xml_tab VALUES ('<rr:doc xmlns:rr="http://www.documents.com"/>')
SELECT * FROM @xml_tab
در این مثال، سه insert آخر در عمل یکی درنظر گرفته می‌شوند.



Encoding ذخیره سازی داده‌های XML

SQL Server امکان ذخیره سازی اطلاعات متنی را به فرمت UFT8، اسکی و غیره، دارد. اما جهت پردازش فیلدهای XML و ذخیره سازی آن‌ها از Collation پیش فرض بانک اطلاعاتی کمک خواهد گرفت. البته ذخیره سازی نهایی آن همیشه با فرمت UCS2 است (یونیکد دو بایتی).
 DECLARE @xml_tab TABLE  (id INT, xml_col XML)

INSERT INTO @xml_tab
VALUES
  (
5,
N'<?xml version="1.0" encoding="utf-8"?>
<doc1>
  <row name="vahid"></row>
</doc1>
')
برای نمونه به مثال فوق دقت کنید. اگر آن‌را اجرا کنید، برنامه با خطای ذیل متوقف خواهد شد:
 XML parsing: line 1, character 38, unable to switch the encoding
علت اینجا است که با قرار دادن N در ابتدای رشته XML ایی در حال ذخیره سازی، آن‌را به صورت یونیکد دوبایتی معرفی کرده‌ایم اما encoding سند در حال ذخیره سازی utf-8 تعریف شده‌است و این‌دو با هم سازگاری ندارند.
برای حل این مشکل باید N ابتدای رشته را حذف کرد. روش دوم، معرفی و استفاده از utf-16 است بجای utf-8 در ویژگی encoding.
همچنین در این حالت اگر encoding را utf-16 معرفی کنیم و ابتدای رشته در حال ذخیره سازی N قرار نگیرد، باز با خطای unable to switch the encoding مواجه خواهیم شد.



نحوه‌ی ذخیره سازی اطلاعات XML ایی در SQL Server

SQL Server فرمت اطلاعات XML وارد شده را حفظ نمی‌کند. برای مثال اگر قطعه کد زیر را اجرا کنید
 DECLARE @xml_tab TABLE  (id INT, xml_col XML)

INSERT INTO @xml_tab
VALUES
  (
5,
'<?xml version="1.0" encoding="utf-8"?><doc1><row name="vahid"></row></doc1>'
  )
   
SELECT * FROM @xml_tab
خروجی Select انجام شده به صورت زیر است:
 <doc1>
  <row name="vahid" />
</doc1>
اطلاعات و داده نهایی، بدون تغییری از آن قابل استخرج است. اما اصطلاحا lexical integrity آن حفظ نشده و نمی‌شود. بنابراین در اینجا ذکر سطر xml version ضروری نیست و یا برای مثال اگر ویژگی‌ها را توسط " و یا ' مقدار دهی کنید، همیشه توسط "  ذخیره خواهد شد.



ذخیره سازی داده‌هایی حاوی کاراکترهای غیرمجاز XML

اطلاعات دنیای واقعی همیشه به همراه اطلاعات تک کلمه‌ای ساده نیست. ممکن است نیاز شود انواع و اقسام حروف و تگ‌ها نیز در این بین به عنوان داده ذخیره شوند. روش حل استاندارد آن بدون نیاز به دستکاری اطلاعات ورودی، استفاده از CDATA است:
 DECLARE @xml_tab TABLE  (id INT, xml_col XML)

INSERT INTO @xml_tab
VALUES
  (
5,
'<person><![CDATA[ 3 > 2 ]]></person>'
  )
   
SELECT * FROM @xml_tab
در این حالت خروجی select اطلاعات ذخیره شده به صورت زیر خواهد بود:
 <person> 3 &gt; 2 </person>
به صورت خودکار قسمت CDATA پردازش شده و اصطلاحا حروف غیرمجاز XML ایی به صورت خودکار escape شده‌اند.



محدودیت‌های فیلدهای XML

- امکان مقایسه مستقیم را ندارند؛ بجز مقایسه با نال. البته می‌توان XML را تبدیل به مثلا varchar کرد و سپس این داده رشته‌ای را مقایسه نمود. برای مقایسه با null توابع isnull و coalesce نیز قابل بکارگیری هستند.
- order by و group by بر روی این فیلدها پشتیبانی نمی‌شود.
- به عنوان ستون کلید قابل تعریف نیست.
- به صورت منحصربفرد و unique نیز قابل علامتگذاری و تعریف نیست.
- فیلدهای XML نمی‌توانند دارای collate باشند.
مطالب
اعتبارسنجی از راه دور در فرم‌های مبتنی بر قالب‌های Angular
در پروژه angular2-validations، یک نمونه پیاده سازی اعتبارسنجی از راه دور یا RemoteValidation را می‌توانید مشاهده کنید. این پیاده سازی مبتنی بر Promiseها است. در مطلب جاری پیاده سازی دیگری را بر اساس Observableها مشاهده خواهید کرد و همچنین ساختار آن شبیه به ساختار remote validation در ASP.NET MVC و jQuery Validator طراحی شده‌است.


نگاهی به ساختار طراحی اعتبارسنجی از راه دور در ASP.NET MVC و jQuery Validator

در نگارش‌های مختلف ASP.NET MVC و ASP.NET Core، ویژگی Remote سمت سرور، سبب درج یک چنین ویژگی‌هایی در سمت کلاینت می‌شود:
data-val-remote="کلمه عبور وارد شده را راحت می&zwnj;توان حدس زد!" 
data-val-remote-additionalfields="*.Password1" 
data-val-remote-type="POST" 
data-val-remote-url="/register/checkpassword"
که شامل موارد ذیل است:
- متن نمایشی خطای اعتبارسنجی.
- تعدادی فیلد اضافی که در صورت نیز از فرم استخراج می‌شوند و به سمت سرور ارسال خواهند شد.
- نوع روش ارسال اطلاعات به سمت سرور.
- یک URL که مشخص می‌کند، این اطلاعات باید به کدام اکشن متد در سمت سرور ارسال شوند.

سمت سرور هم می‌تواند یک true یا false را بازگشت دهد و مشخص کند که آیا اطلاعات مدنظر معتبر نیستند یا هستند.
شبیه به یک چنین ساختاری را در ادامه با ایجاد یک دایرکتیو سفارشی اعتبارسنجی برنامه‌های Angular تدارک خواهیم دید.


ساختار اعتبارسنج‌های سفارشی async در Angular

در مطلب «نوشتن اعتبارسنج‌های سفارشی برای فرم‌های مبتنی بر قالب‌ها در Angular» جزئیات نوشتن اعتبارسنج‌های متداول فرم‌های Angular را بررسی کردیم. این نوع اعتبارسنج‌ها چون اطلاعاتی را به صورت Ajax ایی به سمت سرور ارسال نمی‌کنند، با پیاده سازی اینترفیس Validator تهیه خواهند شد:
 export class EmailValidatorDirective implements Validator {
اما زمانیکه نیاز است اطلاعاتی مانند نام کاربری یا ایمیل او را به سرور ارسال کنیم و در سمت سرور، پس از جستجوی در بانک اطلاعاتی، منحصربفرد بودن آن‌ها مشخص شود یا خیر، دیگر این روش همزمان پاسخگو نخواهد بود. به همین جهت اینبار اینترفیس دیگری به نام AsyncValidator برای انجام اعمال async و Ajax ایی در Angular تدارک دیده شده‌است:
 export class RemoteValidatorDirective implements AsyncValidator {
در این حالت امضای متد validate این اینترفیس به صورت ذیل است:
validate(c: AbstractControl): Promise<ValidationErrors | null> | Observable<ValidationErrors | null>;
یعنی در اینجا هم می‌توان یک Promise را بازگشت داد (مانند پیاده سازی که در ابتدای بحث عنوان شد) و یا می‌توان یک Observable را بازگشت داد که در ادامه نمونه‌ای از پیاده سازی این روش دوم را بررسی می‌کنیم؛ چون امکانات بیشتری را نسبت به Promiseها به همراه دارد. برای مثال در اینجا می‌توان اندکی صبر کرد تا کاربر تعدادی حرف را وارد کند و سپس این اطلاعات را به سرور ارسال کرد. به این ترتیب ترافیک ارسالی به سمت سرور کاهش پیدا می‌کند.


پیاده سازی یک اعتبارسنج از راه دور مبتنی بر Observableها در Angular

ابتدا یک دایرکتیو جدید را به نام RemoteValidator به ماژول custom-validators اضافه کرده‌ایم:
 >ng g d CustomValidators/RemoteValidator -m custom-validators.module
در ادامه کدهای کامل این اعتبارسنج را مشاهده می‌کنید:
import { Directive, Input } from "@angular/core";
import {
  AsyncValidator,
  AbstractControl,
  NG_ASYNC_VALIDATORS
} from "@angular/forms";
import { Http, RequestOptions, Response, Headers } from "@angular/http";
import "rxjs/add/operator/map";
import "rxjs/add/operator/distinctUntilChanged";
import "rxjs/add/operator/takeUntil";
import "rxjs/add/operator/take";
import { Observable } from "rxjs/Observable";
import { Subject } from "rxjs/Subject";

@Directive({
  selector:
    "[appRemoteValidator][formControlName],[appRemoteValidator][formControl],[appRemoteValidator][ngModel]",
  providers: [
    {
      provide: NG_ASYNC_VALIDATORS,
      useExisting: RemoteValidatorDirective,
      multi: true
    }
  ]
})
export class RemoteValidatorDirective implements AsyncValidator {
  @Input("remote-url") remoteUrl: string;
  @Input("remote-field") remoteField: string;
  @Input("remote-additional-fields") remoteAdditionalFields: string;

  constructor(private http: Http) {}

  validate(control: AbstractControl): Observable<{ [key: string]: any }> {
    if (!this.remoteUrl || this.remoteUrl === undefined) {
      return Observable.throw("`remoteUrl` is undefined.");
    }

    if (!this.remoteField || this.remoteField === undefined) {
      return Observable.throw("`remoteField` is undefined.");
    }

    const dataObject = {};
    if (
      this.remoteAdditionalFields &&
      this.remoteAdditionalFields !== undefined
    ) {
      const otherFields = this.remoteAdditionalFields.split(",");
      otherFields.forEach(field => {
        const name = field.trim();
        const otherControl = control.root.get(name);
        if (otherControl) {
          dataObject[name] = otherControl.value;
        }
      });
    }

    // This is used to signal the streams to terminate.
    const changed$ = new Subject<any>();
    changed$.next(); // This will signal the previous stream (if any) to terminate.

    const debounceTime = 400;

    return new Observable((obs: any) => {
      control.valueChanges
        .takeUntil(changed$)
        .take(1)
        .debounceTime(debounceTime)
        .distinctUntilChanged()
        .flatMap(term => {
          dataObject[this.remoteField] = term;
          return this.doRemoteValidation(dataObject);
        })
        .subscribe(
          (result: IRemoteValidationResult) => {
            if (result.result) {
              obs.next(null);
            } else {
              obs.next({
                remoteValidation: {
                  remoteValidationMessage: result.message
                }
              });
            }

            obs.complete();
          },
          error => {
            obs.next(null);
            obs.complete();
          }
        );
    });
  }

  private doRemoteValidation(data: any): Observable<IRemoteValidationResult> {
    const headers = new Headers({ "Content-Type": "application/json" }); // for ASP.NET MVC
    const options = new RequestOptions({ headers: headers });

    return this.http
      .post(this.remoteUrl, JSON.stringify(data), options)
      .map(this.extractData)
      .do(result => console.log("remoteValidation result: ", result))
      .catch(this.handleError);
  }

  private extractData(res: Response): IRemoteValidationResult {
    const body = <IRemoteValidationResult>res.json();
    return body || (<IRemoteValidationResult>{});
  }

  private handleError(error: Response): Observable<any> {
    console.error("observable error: ", error);
    return Observable.throw(error.statusText);
  }
}

export interface IRemoteValidationResult {
  result: boolean;
  message: string;
}
توضیحات تکمیلی

ساختار Directive تهیه شده مانند همان مطلب «نوشتن اعتبارسنج‌های سفارشی برای فرم‌های مبتنی بر قالب‌ها در Angular» است، تنها با یک تفاوت:
@Directive({
  selector:
    "[appRemoteValidator][formControlName],[appRemoteValidator][formControl],[appRemoteValidator][ngModel]",
  providers: [
    {
      provide: NG_ASYNC_VALIDATORS,
      useExisting: RemoteValidatorDirective,
      multi: true
    }
  ]
})
در اینجا بجای NG_VALIDATORS، از NG_ASYNC_VALIDATORS استفاده شده‌است.

سپس ورودی‌های این دایرکتیو را مشاهده می‌کنید:
export class RemoteValidatorDirective implements AsyncValidator {
  @Input("remote-url") remoteUrl: string;
  @Input("remote-field") remoteField: string;
  @Input("remote-additional-fields") remoteAdditionalFields: string;
به این ترتیب زمانیکه appRemoteValidator به المانی اضافه می‌شود (نام selector این دایرکتیو)، سبب فعالسازی این اعتبارسنج می‌گردد.
<input #username="ngModel" required maxlength="8" minlength="4" type="text"
        appRemoteValidator [remote-url]="remoteUsernameValidationUrl" remote-field="FirstName"
        remote-additional-fields="email,password" class="form-control" name="username"
        [(ngModel)]="model.username">
- در اینجا توسط ویژگی remote-url، آدرس اکشن متد سمت سرور دریافت می‌شود.
- ویژگی remote-field مشخص می‌کند که اطلاعات المان جاری با چه کلیدی به سمت سرور ارسال شود.
- ویژگی remote-additional-fields مشخص می‌کند که علاوه بر اطلاعات کنترل جاری، اطلاعات کدامیک از کنترل‌های دیگر را نیز می‌توان به سمت سرور ارسال کرد.

یک نکته:
ذکر "remote-field="FirstName به معنای انتساب مقدار رشته‌ای FirstName به خاصیت متناظر با ویژگی remote-field است.
انتساب ویژه‌ی "remoteUsernameValidationUrl" به [remote-url]، به معنای انتساب مقدار متغیر remoteUsernameValidationUrl که در کامپوننت متناظر این قالب مقدار دهی می‌شود، به خاصیت متصل به ویژگی remote-url است.
export class UserRegisterComponent implements OnInit {
   remoteUsernameValidationUrl = "api/Employee/CheckUser";
بنابراین اگر remote-field را نیز می‌خواستیم به همین نحو تعریف کنیم، ذکر '' جهت مشخص سازی انتساب یک رشته، ضروری می‌بود؛ یعنی درج آن به صورت:
 [remote-field]="'FirstName'"


ساختار مورد انتظار بازگشتی از سمت سرور

در کدهای فوق، یک چنین ساختاری باید از سمت سرور بازگشت داده شود:
export interface IRemoteValidationResult {
   result: boolean;
   message: string;
}
برای نمونه این ساختار را می‌توان توسط یک anonymous object ایجاد کرد و بازگشت داد:
namespace AngularTemplateDrivenFormsLab.Controllers
{
    [Route("api/[controller]")]
    public class EmployeeController : Controller
    {
        [HttpPost("[action]")]
        [ResponseCache(Location = ResponseCacheLocation.None, NoStore = true)]
        public IActionResult CheckUser([FromBody] Employee model)
        {
            var remoteValidationResult = new { result = true, message = $"{model.FirstName} is fine!" };
            if (model.FirstName?.Equals("Vahid", StringComparison.OrdinalIgnoreCase) ?? false)
            {
                remoteValidationResult = new { result = false, message = "username:`Vahid` is already taken." };
            }

            return Json(remoteValidationResult);
        }
    }
}
در اینجا برای مثال بررسی می‌شود که آیا FirstName ارسالی از سمت کاربر، معادل Vahid است یا خیر؟ اگر بله، result به false تنظیم شده و همچنین پیام خطایی نیز بازگشت داده می‌شود.
همچنین اعتبارسنج سفارشی از راه دور فوق، پیام‌ها را تنها از طریق HttpPost ارسال می‌کند. علت اینجا است که در حالت POST، برخلاف حالت GET می‌توان اطلاعات بیشتری را بدون نگرانی از طول URL، ارسال کرد و همچنین کل درخواست، به علت وجود کاراکترهای غیرمجاز در URL (حالت GET، به درخواست یک URL از سرور تفسیر می‌شود)، برگشت نمی‌خورد.


تکمیل کامپوننت فرم ثبت نام کاربران

در ادامه تکمیل قالب user-register.component.html را مشاهده می‌کنید:
    <div class="form-group" [class.has-error]="username.invalid && username.touched">
      <label class="control-label">User Name</label>
      <input #username="ngModel" required maxlength="8" minlength="4" type="text"
        appRemoteValidator [remote-url]="remoteUsernameValidationUrl" remote-field="FirstName"
        remote-additional-fields="email,password" class="form-control" name="username"
        [(ngModel)]="model.username">
      <div *ngIf="username.pending" class="alert alert-warning">
        Checking server, Please wait ...
      </div>
      <div *ngIf="username.invalid && username.touched">
        <div class="alert alert-danger"  *ngIf="username.errors.remoteValidation">
          {{username.errors.remoteValidation.remoteValidationMessage}}
        </div>
      </div>
    </div>
در مورد ویژگی‌های appRemoteValidator پیشتر بحث شد. در اینجا تنها یک نکته‌ی جدید وجود دارد:
زمانیکه یک async validator مشغول به کار است و هنوز پاسخی را دریافت نکرده‌است، خاصیت pending را به true تنظیم می‌کند. به این ترتیب می‌توان پیام اتصال به سرور را نمایش داد:


همچنین چون در اینجا نحوه‌ی طراحی شکست اعتبارسنجی به صورت ذیل است:
obs.next({
                remoteValidation: {
                  remoteValidationMessage: result.message
                }
              });
وجود کلید remoteValidation در مجموعه‌ی username.errors، بیانگر وجود خطای اعتبارسنجی از راه دور است و به این ترتیب می‌توان پیام دریافتی از سمت سرور را نمایش داد:



مزایای استفاده از Observableها در حین طراحی async validators

در کدهای فوق چنین مواردی را هم مشاهده می‌کنید:
    // This is used to signal the streams to terminate.
    const changed$ = new Subject<any>();
    changed$.next(); // This will signal the previous stream (if any) to terminate.

    const debounceTime = 400;

    return new Observable((obs: any) => {
      control.valueChanges
        .takeUntil(changed$)
        .take(1)
        .debounceTime(debounceTime)
        .distinctUntilChanged()
در اینجا بجای کار مستقیم با control.value (روش متداول دسترسی به مقدار کنترل دریافتی در یک اعتبارسنج)، به رخ‌داد valueChanges آن متصل شده و سپس پس از 400 میلی‌ثانیه، جمع نهایی ورودی کاربر، در اختیار متد http.post برای ارسال به سمت سرور قرار می‌گیرد. به این ترتیب می‌توان تعداد رفت و برگشت‌های به سمت سرور را کاهش داد و به ازای هر یکبار فشرده شدن دکمه‌ای توسط کاربر، سبب بروز یکبار رفت و برگشت به سرور نشد.
همچنین وجود و تعریف new Subject، دراینجا ضروری است و از نشتی حافظه و همچنین رفت و برگشت‌های اضافه‌ی دیگری به سمت سرور، جلوگیری می‌کند. این subject سبب می‌شود تا کلیه اعمال ناتمام پیشین، لغو شده (takeUntil) و تنها آخرین درخواست جدید رسیده‌ی پس از 400 میلی‌ثانیه، به سمت سرور ارسال شود.

بنابراین همانطور که مشاهده می‌کنید، Observableها فراتر هستند از صرفا ارسال اطلاعات به سرور و بازگشت آن‌ها به سمت کلاینت (استفاده‌ی متداولی که از آن‌ها در برنامه‌های Angular وجود دارد).


کدهای کامل این قسمت را از اینجا می‌توانید دریافت کنید.
بازخوردهای دوره
تزریق وابستگی‌های AutoMapper در لایه سرویس برنامه
با سلام ، ممنون بابت بروزرسانی automapper، با توجه به مثال شما من تغییرات را به صورت زیر اعمال کردم ولی با ارورو زیر مواجه میشم ؟!
      //قسمت profile
public DepartmentProfile() { CreateMap<AddDepartmentViewModel, Department>(); } //قسمت لایه سرویس private readonly IMapper _mapper; public DepartmentService(IMapper mapper) { _mapper = mapper; } public void Create(AddDepartmentViewModel viewModel) { var department = _mapper.Map<Department> (viewModel); _departments.Add(department); }

ارور که میده میگه map کردن ما اشتباهه ؟

مطالب
توسعه سیستم مدیریت محتوای DNTCms - قسمت اول
قصد داریم طی یک سری مقالات به توسعه یک سیستم مدیریت محتوا بپردازیم. مسلما فاصله‌ی زمانی بین انتشار مقالات این سری، کمی زیاد خواهد بود. ولی سعی خواهیم کرد تا قدم به قدم و با تحلیل و توضیح کافی هر بخش به این هدف برسیم.
همکاران این قسمت:
پیشنیاز‌ها:
در زیر بخش هایی که برای این سیستم تا به امروز در نظر گرفتیم (مسلما با ارائه ایده‌ها و بازخورد‌های دوستان این امکانات دستخوش تغییر خواهند شد) ، به شرح زیر میباشد:
  • انجمن
  • ارتباط دوستی
  • سیستم ترفیع رتبه
  • Themeable
  • سیستم Following
  • صفحات داینامیک
  • سیستم پیام رسانی
  • امکان ساخت گروه‌های شخصی برای انتشار مطالب خود (توسط کاربران) با اعمال دسترسی مختلف
  • پیغام خصوصی
  • وبلاگ
  • نظرسنجی ها
  • مدیریت کاربران با دسترسی‌ها داینامیک
  • اخبار
  • آگهی ها
در این قسمت مدل‌های مربوط به بخش وبلاگ را بررسی میکنیم. ابتدا قصد داشتیم تا امکان نگارش یک پست توسط چندین کاربر را به طور همزمان، در سیستم قرار دهیم و ایده کار هم که توسط یکی دوستان (محمد شریفی) پیشنهاد شد به صورت زیر بود:
ابتدا کاربری به عنوان ایجاد کننده اصلی پست، بخش‌ها مختلفی را برای یک پست در نظر بگیرد و هر قسمت را به یک همکار نسبت دهد و با اتمام تمام بخش‌ها و اعلام آن توسط همکاران، کاربر اصلی ایجاد کننده پست بتواند بخش‌ها را باهم ادغام کند و برای آماده انتشار نهایی باشد.
ولی خب به نظر بنده الان سیستم‌های ارتباطی قدرتمندتری هم هست که همکاران در مورد نگارش یک پست به صورت مشارکتی بپردازند و صرفا در مرحله‌ی انتشار، این کاربران به عنوان کاربران همکار به پست منتشر شده نسبت داده شوند تا در زیر پست مشخصات کامل آنها قابل مشاهد باشد (راه حلی که پیاده سازی خواهیم کرد).
مدل‌های در نظر گرفته شده برای سیستم وبلاگ به صورت زیر می‌باشد:

مخزن برچسب ها
/// <summary>
    /// Represents the lable 
    /// </summary>
    public class Tag
    {
        #region Ctor
        /// <summary>
        /// Create one instance of <see cref="Tag"/>
        /// </summary>
        public Tag()
        {
            Id = SequentialGuidGenerator.NewSequentialGuid();
        }
        #endregion

        #region Properties
        /// <summary>
        /// sets or gets Tag's identifier
        /// </summary>
        public virtual Guid  Id { get; set; }
        /// <summary>
        /// sets or gets Tag's name
        /// </summary>
        public virtual string Name { get; set; }
        #endregion

        #region NavigationProperties
        /// <summary>
        /// sets or gets Tag's posts
        /// </summary>
        public virtual ICollection<BlogPost> BlogPosts { get; set; }
        #endregion
    }
کلاس بالا مشخص کننده‌ی مخزن برچسب‌های سیستم ما خواهد بود. جدول حاصل از این مدل با جداول سایر بخش‌ها که نیاز به داشتن برچسب خواهند داشت، ارتباط چند به چند خواهد داشت. برای این منظور همانطور که مشخص است در قسمت NavigationProperties یک لیست از BlogPost معرفی شده است و در ادامه خواهیم دید که لیستی از کلاس Tag هم در کلاس BlogPost معرفی خواهد شد.

مدل پیش نویس ها
  /// <summary>
    /// Represents the Post's Draft
    /// </summary>
    public  class BlogDraft
    {
        #region Ctor
        /// <summary>
        /// create one instance of <see cref="BlogDraft"/>
        /// </summary>
        public  BlogDraft()
        {
            Id = SequentialGuidGenerator.NewSequentialGuid();
        }
        #endregion

        #region Properties
        /// <summary>
        /// gets or sets Id of post's draft
        /// </summary>
        public virtual  Guid Id { get; set; }
        /// <summary>
        /// gets or sets body of post's draft
        /// </summary>
        public virtual  string Body { get; set; }
        /// <summary>
        /// gets or set title of post's draft
        /// </summary>
        public virtual  string Title { get; set; }
        /// <summary>
        /// gets or sets tags of post's draft that seperated using ','
        /// </summary>
        public virtual  string TagNames { get; set; }
        /// <summary>
        /// gets or sets value indicating whether this draft is ready to publish
        /// </summary>
        public virtual  bool IsReadyForPublish { get; set; }
        /// <summary>
        /// ges ro sets DateTime that this draft added
        /// </summary>
        public virtual  DateTime CreatedOn { get; set; }
        /// <summary>
        /// gets or sets information of User-Agent
        /// </summary>
        public virtual string Agent { get; set; }
        /// <summary>
        /// gets or sets date that this draft publish as ready
        /// </summary>
        public virtual DateTime? ReadyForPublishOn { get; set; }
        #endregion

        #region NavigationProperties
        /// <summary>
        /// gets or sets Id of user that he is owner of this draft
        /// </summary>
        public virtual  long OwnerId { get; set; }
        /// <summary>
        /// gets or sets user that he is owner of this draft
        /// </summary>
        public virtual  User Owner { get; set; }
        #endregion
    }
کلاس فوق برای ذخیره سازی پست‌های پیشنویس کاربران در نظر گرفته شده است. شاید بهتر بود این پیش نویس‌ها هم در همان مدل پستی که در ادامه مشاهده می‌کنید ادغام شوند. ولی این یک تصمیم شخصی برای این کار بوده و برای سیستی بزرگی که امکان دارد حذف و درج پیشنویس‌ها زیاد باشد و فرض بر اینکه long هم برای آی دی جواب گو نخواهد بود و نیاز است از Guid ای که به صورت متوالی افزایش میابد به منظور جلوگیری از Fragmentation، استفاده کرد. بقیه فیلد‌ها هم مشخص هستند و نیازی به توضیح اضافی نخواهد بود. مسلما هر کاربر می‌تواند چندین پیشنویس داشته باشد. لذا ارتباط یک به چند مابین کاربر و پیشنویس پست، خواهیم داشت.
مدل امتیاز دهی کاربران
/// <summary>
    /// Section of Rating
    /// </summary>
    public enum RatingSection
    {
        News,
        Announcement,
        ForumTopic,
        BlogComment,
        NewsComment,
        PollComment,
        AnnouncementComment,
        ForumPost,
        ...
    }


    /// <summary>
    /// Represents Rating Record regard by section type for Rating System
    /// </summary>
    public class UserRating
    {
        #region Ctor
        /// <summary>
        /// Create one instance of <see cref="UserRating"/>
        /// </summary>
        public UserRating()
        {
            Id = SequentialGuidGenerator.NewSequentialGuid();
        }
        #endregion

        #region Properties
        /// <summary>
        /// gets or sets Id of Rating Record
        /// </summary>
        public virtual Guid Id { get; set; }
        /// <summary>
        /// gets or sets value of rate
        /// </summary>
        public virtual double RatingValue { get; set; }
        /// <summary>
        /// gets or sets Section's Id 
        /// </summary>
        public virtual long SectionId { get; set; }
        /// <summary>
        /// gets or sets Section 
        /// </summary>
        public virtual RatingSection Section { get; set; }
        #endregion

        #region Navigation Properties
        /// <summary>
        /// gets or sets user that rate one section
        /// </summary>
        public virtual User Rater { get; set; }
        /// <summary>
        /// gets or sets Rater Id that rate one section
        /// </summary>
        public virtual long RaterId { get; set; }

        #endregion
    }
نوع داده‌ی شمارشی RatingSection مشخص کننده‌ی بخش‌های مختلف سیستم می‌باشد که نیاز به امتیاز دهی دارند. چون سیستم ما یک سیستم بسته می‌باشد و برای امتیاز دهی نیاز به احراز هویت خواهد بود، لذا باید از امتیاز دادن بیش از یک بار برای هر بخش جلوگیری کنیم. برای این کار می‌توان بین تمام بخش‌های موجود ارتباط‌های چند به چند در نظر گرفت. برای مثال یک ارتباط چند به چند بین کاربر و نظرات که مشخص کننده‌ی این است که یک کاربر می‌تواند به چند نظر امتیاز دهد و هر نظر هم میتواند چندین امتیاز دهنده داشته باشد ولی تعداد جداول بالا خواهد رفت و کار آن هم زیاد خواهد شد. برای این منظور میتوان یک جدول به مانند UserRating در نظر گرفت که صرفا با جدول کاربر ما یک ارتباط یک به چند دارد و با استفاده از خصوصیت RatingSection موجود در این کلاس وخصوصیت SectionId و همچنین در نظر گرفتن یک کلید منحصر به فرد بر روی خصوصیت‌های RatingSection ، RaterId و SectionId، از امتیاز دادن چند باره‌ی کاربر به یک بخش جلوگیری کرد.
/// <summary>
    /// Represent the rating as ComplexType
    /// </summary>
    [ComplexType]
    public class Rating
    {
        /// <summary>
        /// sets or gets total of rating
        /// </summary>
        public virtual double? TotalRating { get; set; }
        /// <summary>
        /// sets or gets rater's count
        /// </summary>
        public virtual long? RatersCount { get; set; }
        /// <summary>
        /// sets or gets average of rating
        /// </summary>
        public virtual double? AverageRating { get; set; }
    }
کلاس بالا یک ComplexType می‌باشد که در نهایت به هیچ جدولی مپ نخواهد شد و صرفا به منظور کپسوله کردن یکسری فیلد مورد استفاده قرار گرفته است و از این کلاس می‌توان در هر بخش که لازم است امتیاز دهی داشته باشیم، به عنوان یک خصوصیت، استفاده کرد.

کلاس پایه‌ی محتوا
/// <summary>
    /// Represents a base class for every content in system
    /// </summary>
    public abstract class BaseContent
    {
        #region Properties

        /// <summary>
        /// get or set identifier of record
        /// </summary>
        public virtual long Id { get; set; }
        /// <summary>
        /// gets or sets date of publishing content
        /// </summary>
        public virtual DateTime PublishedOn { get; set; }
        /// <summary>
        /// gets or sets Last Update's Date
        /// </summary>
        public virtual DateTime ModifiedOn { get; set; }
        /// <summary>
        /// gets or sets the blog pot body
        /// </summary>
        public virtual string Body { get; set; }
        /// <summary>
        /// gets or sets the content title
        /// </summary>
        public virtual string Title { get; set; }
        /// <summary>
        /// gets or sets value  indicating Custom Slug
        /// </summary>
        public virtual string SlugUrl { get; set; }
        /// <summary>
        /// gets or sets meta title for seo
        /// </summary>
        public virtual string MetaTitle { get; set; }
        /// <summary>
        /// gets or sets meta keywords for seo
        /// </summary>
        public virtual string MetaKeywords { get; set; }
        /// <summary>
        /// gets or sets meta description of the content
        /// </summary>
        public virtual string MetaDescription { get; set; }
        /// <summary>
        /// gets or sets 
        /// </summary>
        public virtual string FocusKeyword { get; set; }
        /// <summary>
        /// gets or sets value indicating whether the content use CanonicalUrl
        /// </summary>
        public virtual bool UseCanonicalUrl { get; set; }
        /// <summary>
        /// gets or sets CanonicalUrl That the Post Point to it
        /// </summary>
        public virtual string CanonicalUrl { get; set; }
        /// <summary>
        /// gets or sets value indicating whether the content user no Follow for Seo
        /// </summary>
        public virtual bool UseNoFollow { get; set; }
        /// <summary>
        /// gets or sets value indicating whether the content user no Index for Seo
        /// </summary>
        public virtual bool UseNoIndex { get; set; }
        /// <summary>
        /// gets or sets value indicating whether the content in sitemap
        /// </summary>
        public virtual bool IsInSitemap { get; set; }
        /// <summary>
        /// gets or sets a value indicating whether the content comments are allowed 
        /// </summary>
        public virtual bool AllowComments { get; set; }
        /// <summary>
        /// gets or sets a value indicating whether the content comments are allowed for anonymouses 
        /// </summary>
        public virtual bool AllowCommentForAnonymous { get; set; }
        /// <summary>
        /// gets or sets  viewed count by rss
        /// </summary>
        public virtual long ViewCountByRss { get; set; }
        /// <summary>
        /// gets or sets viewed count 
        /// </summary>
        public virtual long ViewCount { get; set; }
        /// <summary>
        /// Gets or sets the total number of  comments
        /// <remarks>The same as if we run Item.Comments.where(a=>a.Status==Status.Approved).Count()
        /// We use this property for performance optimization (no SQL command executed)
        /// </remarks>
        /// </summary>
        public virtual int ApprovedCommentsCount { get; set; }
        /// <summary>
        /// Gets or sets the total number of  comments
        /// <remarks>The same as if we run Item.Comments.where(a=>a.Status==Status.UnApproved).Count()
        /// We use this property for performance optimization (no SQL command executed)</remarks></summary>
        public virtual int UnApprovedCommentsCount { get; set; }
        /// <summary>
        /// gets or sets value  indicating whether the content is logical deleted or hidden
        /// </summary>
        public virtual bool IsDeleted { get; set; }
        /// <summary>
        /// gets or sets rating complex instance
        /// </summary>
        public virtual Rating Rating { get; set; }
        /// <summary>
        /// gets or sets value indicating whether the content show with rssFeed
        /// </summary>
        public virtual bool ShowWithRss { get; set; }
        /// <summary>
        /// gets or sets value indicating maximum days count that users can send comment
        /// </summary>
        public virtual int DaysCountForSupportComment { get; set; }
        /// <summary>
        /// gets or sets information of User-Agent
        /// </summary>
        public virtual string Agent { get; set; }
        /// <summary>
        /// gets or sets icon name with size 200*200 px for snippet 
        /// </summary>
        public virtual string SocialSnippetIconName { get; set; }
        /// <summary>
        /// gets or sets title for snippet
        /// </summary>
        public virtual string SocialSnippetTitle { get; set; }
        /// <summary>
        /// gets or sets description for snippet
        /// </summary>
        public virtual string SocialSnippetDescription { get; set; }
        /// <summary>
        /// gets or sets body of content's comment
        /// </summary>
        public virtual byte[] RowVersion { get; set; }
        /// <summary>
        /// gets or sets name of tags seperated by comma that assosiated with this content fo increase performance
        /// </summary>
        public virtual string TagNames { get; set; }
        /// <summary>
        /// gets or sets counter for Content's report
        /// </summary>
        public virtual int ReportsCount { get; set; }
        #endregion

        #region NavigationProperties

        /// <summary>
        /// get or set user that create this record
        /// </summary>
        public virtual User Author { get; set; }

        /// <summary>
        /// gets or sets Id of user that create this record
        /// </summary>
        public virtual long AuthorId { get; set; }
        /// <summary>
        /// get or set  the tags integrated with content
        /// </summary>
        public virtual ICollection<Tag> Tags { get; set; }
        #endregion

    }

بخش‌های مختلفی که در ابتدای مقاله مطرح شدند، دارای یکسری خصوصیات مشترک می‌باشند و برای این منظور این خصوصیات را در یک کلاس پایه کپسوله کرده‌ایم. شاید تفکر شما این باشد که میخواهیم ارث بری TPH یا TPT را اعمال کنیم. ولی با توجه به سلیقه‌ی شخصی، در این بخش قصد استفاده از ارث بری را ندارم. 

نکته‌ای که وجود دارد فیلد‌های ApprovedCommentsCount  UnApprovedCommentsCount و TagNames می‌باشند که هنگام درج نظر جدید باید تعداد نظرات ذخیره شده را  ویرایش کنیم و هنگام ویرایش خود پست یا خبر با ... و یا حتی ویرایش خود تگ یا حذف آن تگ باید TagNames که لیست برچسب‌های محتوا را به صورت جدا شده با (,) از هم دیگر می‌باشد، ویرایش کنیم (جای بحث دارد).

مشخص است که هر یک از مطالب منتشر شده در بخش‌های وبلاگ، اخبار، نظرسنجی و آگهی‌ها، یک کابر ایجاد کننده (Author نامیده‌ایم) خواهد داشت و هر کاربر هم می‌تواند چندین مطلب را ایجاد کند. لذا رابطه‌ی یک به چند بین تمام این بخش‌ها مذکور و کاربر ایجاد خواهد شد.

مدل  LinkBack

 /// <summary>
    /// Represents link for implemention linkback
    /// </summary>
    public class LinkBack
    {

        #region Ctor
        /// <summary>
        /// create one instance of <see cref="LinkBack"/>
        /// </summary>
        public LinkBack()
        {
            CreatedOn = DateTime.Now;
            Id = SequentialGuidGenerator.NewSequentialGuid();
        }
        #endregion

        #region Properties
        /// <summary>
        /// gets or sets link's Id
        /// </summary>
        public virtual Guid Id { get; set; }
        /// <summary>
        /// gets or sets text for show Link
        /// </summary>
        public virtual string Title { get; set; }
        /// <summary>
        /// gets or sets link's address 
        /// </summary>
        public virtual string Url { get; set; }
        /// <summary>
        /// gets or set value indicating whether this link is internal o external
        /// </summary>
        public virtual LinkBackType Type { get; set; }
        /// <summary>
        /// gets or sets date that this record is added
        /// </summary>
        public virtual DateTime CreatedOn { get; set; }
        #endregion

        #region NavigationProperties
        /// <summary>
        /// gets or sets Post that associated
        /// </summary>
        public virtual BlogPost Post { get; set; }
        /// <summary>
        /// gets or sets id of Post that associated
        /// </summary>
        public virtual long PostId { get; set; }
        #endregion
    }


 /// <summary>
    /// represents Type of ReferrerLinks
    /// </summary>
    public enum LinkBackType
    {
        /// <summary>
        /// Internal link
        /// </summary>
        Internal,
        /// <summary>
        /// External Link
        /// </summary>
        External
    }

مطمئنا در خیلی از وبلاگ‌ها مثل سایت جاری متوجه نمایش لینک‌ها ارجاع دهنده‌های خارجی و داخلی در زیر مطلب شده‌اید. کلاس LinkBack هم دقیقا برای این منظور در نظرگرفته شده است که عنوان صفحه‌ای که این پست در آنجا لینک داده شده است، به همراه آدرس آن صفحه، در جدول حاصل از این کلاس ذخیره خواهند شد. نوع داده LinkBackType هم برای متمایز کردن رکورد‌های درج شده به عنوان LinkBack در نظر گرفته شده است که بتوان آنها را متمایز کرد، به ارجاعات داخلی و خارجی.

مدل پست ها

  /// <summary> 
    /// Represents a blog post
    /// </summary>
    public  class BlogPost : BaseContent
    {
        #region Ctor
        /// <summary>
        /// Create one Instance of <see cref="BlogPost"/>
        /// </summary>
        public BlogPost()
        {
            Rating = new Rating();
            PublishedOn = DateTime.Now;
        }
        #endregion

       #region Properties
        /// <summary>
        /// gets or sets Status of LinkBack Notifications
        /// </summary>
        public virtual LinkBackStatus LinkBackStatus { get; set; }
        #endregion

        #region NavigationProperties

        /// <summary>
        /// get or set  blog post's Reviews
        /// </summary>
        public virtual ICollection<BlogComment> Comments { get; set; }
        /// <summary>
        /// get or set collection of links that reference to this blog post
        /// </summary>
        public virtual ICollection<LinkBack> LinkBacks { get; set; }
        /// <summary>
        /// get or set Collection of Users that Contribute on this post
        /// </summary>
        public virtual ICollection<User> Contributors  { get; set; }
        
        #endregion
    }


  /// <summary>
    /// Represents Status for ReferrerLinks
    /// </summary>
    public enum  LinkBackStatus
    {
        [Display(Name ="غیرفعال")]
        Disable,
        [Display(Name = "فعال")]
        Enable,
        [Display(Name = "لینک‌ها داخلی")]
        JustInternal,
        [Display(Name = "لینک‌ها خارجی")]
        JustExternal
    }
 کلاس بالا نشان دهنده‌ی مدل پست‌های ما در سیستم می‌باشد که بیشتر خصوصیات خود را از کلاس پایه‌ی BaseContent به ارث برده و لازم به تکرار آنها نیست. به علاوه یکسری خصوصیات دیگر، از جلمه‌ی آنها یک لیست از کلاس LinkBack، لیستی از کاربران مشارکت کننده به منظور نمایش مشخصات آنها در زیر پست و لیستی از کلاس BlogComment که نشان دهنده‌ی نظرات پست می‌باشد، هم خواهد داشت. خصوصیتی از نوع داده‌ی LinkBackStatus هم صرفا به منظور تنظیمات مدیریتی در نظر گرفته شده است. 

کلاس پایه نظرات
  /// <summary>
    /// Represents a base class for every comment in system 
    /// </summary>

    public abstract class BaseComment
    {
        #region Properties
        /// <summary>
        /// get or set identifier of record
        /// </summary>
        public virtual long Id { get; set; }
        /// <summary>
        /// gets or sets date of creation 
        /// </summary>
        public virtual DateTime CreatedOn { get; set; }
        /// <summary>
        /// gets or sets displayName of this comment's Creator if  he/she is Anonymous
        /// </summary>
        public virtual string CreatorDisplayName { get; set; }
        /// <summary>
        /// gets or sets body of blog post's comment
        /// </summary>
        public virtual string Body { get; set; }
        /// <summary>
        /// gets or sets body of blog post's comment
        /// </summary>
        public virtual Rating Rating { get; set; }
        /// <summary>
        /// gets or sets informations of agent
        /// </summary>
        public virtual string UserAgent { get; set; }
        /// <summary>
        /// gets or sets siteUrl of Creator if he/she is Anonymous
        /// </summary>
        public virtual string SiteUrl { get; set; }
        /// <summary>
        /// gets or sets Email of Creator if he/she is anonymous
        /// </summary>
        public virtual string Email { get; set; }
        /// <summary>
        /// gets or sets status of comment
        /// </summary>
        public virtual CommentStatus Status { get; set; }
        /// <summary>
        /// gets or sets Ip Address of Creator
        /// </summary>
        public virtual string CreatorIp { get; set; }
        /// <summary>
        /// gets or sets datetime that is modified
        /// </summary>
        public virtual DateTime? ModifiedOn { get; set; }
        /// <summary>
        /// gets or sets counter for report this comment
        /// </summary>
        public virtual int ReportsCount { get; set; }
        #endregion

        #region NavigationProperties

        /// <summary>
        /// get or set user that create this record
        /// </summary>
        public virtual User Creator { get; set; }

        /// <summary>
        /// get or set Id of user that create this record
        /// </summary>
        public virtual long? CreatorId { get; set; }
        #endregion
    }

public enum CommentStatus
    {
        /* 0 - approved, 1 - pending, 2 - spam, -1 - trash */
        [Display(Name = "تأیید شده")]
        Approved = 0,
        [Display(Name = "در انتظار بررسی")]
        Pending = 1,
        [Display(Name = "جفنگ")]
        Spam = 2,
        [Display(Name = "زباله دان")]
        Trash = -1
    }
به مانند BaseContent که برای کپسوله کردن خصوصیات تکراری و نه برای اعمال ارث بری TPH یا TPT، کلاس BaseComment را در نظر گرفته‌ایم. نکته‌ی مهم این است که هر نظری یک درج کننده دارد. ولی اگر فیلد AllowCommentForAnonymous مربوط به مطلب True باشد، این امکان وجود خواهد داشت تا کاربران احراز هویت نشده نیز نظر ارسال کنند. لذا CreatorId در کلاس BaseComment به صورت Nullable در نظر گرفته شده است و یک سری خصوصیت‌ها از قبیل SiteUrl ، CreatorDisplayName ، Email برای کاربران احراز هویت نشده در نظر گرفته شده است. نوع شمارشی CommentStatus نیز برای اعمال مدیریتی در نظر گرفته شده است.
مدل نظرات پست ها
/// <summary>
    /// Represents a blog post's comment
    /// </summary>
    public class BlogComment : BaseComment
    {
        #region Ctor
        /// <summary>
        /// Create One Instance for <see cref="BlogComment"/>
        /// </summary>
        public BlogComment()
        {
            Rating = new Rating();
            CreatedOn = DateTime.Now;
        }
        #endregion

        #region NavigationProperties
        /// <summary>
        /// gets or sets BlogComment's identifier for Replying and impelemention self referencing
        /// </summary>
        public virtual long? ReplyId { get; set; }
        /// <summary>
        /// gets or sets blog's comment for Replying and impelemention self referencing
        /// </summary>
        public virtual BlogComment Reply { get; set; }
        /// <summary>
        /// get or set collection of blog's comment for Replying and impelemention self referencing
        /// </summary>
        public virtual ICollection<BlogComment> Children { get; set; }
        /// <summary>
        /// gets or sets post that this comment sent to it
        /// </summary>
        public virtual BlogPost Post { get; set; }
        /// <summary>
        /// gets or sets post'Id that this comment sent to it
        /// </summary>
        public virtual long PostId { get; set; }
        #endregion
    }
کلاس بالا مشخص کننده‌ی نظرات پست‌های وبلاگ می‌باشند که بیشتر خصوصیت‌های خود را از کلاس پایه‌ی BaseComment به ارث برده است و همچنین ساختار سلسله مراتبی آن نیز  قابل مشاهده است. 
برای سیستم Report یا همان گزارش خطا هم سیستمی شبیه به امتیاز دهی ستاره‌ای در نظر گرفته ایم. برای اینکه مقاله خیلی طولانی شد، بهتر است در مقاله‌ای جدا کار را ادامه داد.
نتیجه این قسمت

مطالب
آشنایی با ساختار IIS قسمت نهم
در قسمت قبلی  ما یک هندلر ایجاد کردیم و درخواست‌هایی را که برای فایل jpg و به صورت GET ارسال میشد، هندل می‌کردیم و تگی را در گوشه‌ی تصویر درج و آن را در خروجی نمایش میدادیم. در این مقاله قصد داریم که کمی هندلر مورد نظر را توسعه دهیم و برای آن یک UI یا یک رابط کاربری ایجاد نماییم. برای توسعه دادن ماژولها و هندلر‌ها ما یک dll نوشته و باید آن را در GAC که مخفف عبارت Global Assembly Cache ریجستر کنیم.


جهت اینکار یک پروژه از نوع class library ایجاد کنید. فایل class1.cs را که به طور پیش فرض ایجاد می‌شود، حذف کنید و رفرنس‌های Microsoft.Web.Management.dll و Microsoft.Web.Administration.dll را از مسیر زیر اضافه کنید:
\Windows\system32\inetsrv
اولین رفرنس شامل کلاس‌هایی است که جهت ساخت ماژول‌ها برای کنسول IIS مورد نیاز است و دومی هم برای خواندن پیکربندی‌های نوشته شده مورد استفاده قرار می‌گیرد.
برای طراحی UI  بر پایه winform باید رفرنس‌های System.Windows.Forms.dll و System.Web.dll را از سری اسمبلی‌های دات نت نیز اضافه کنیم و در مرحله‌ی بعدی جهت ایجاد امضاء یا strong name (^  و  ^  ) به خاطر ثبت در GAC پروژه را انتخاب و وارد Properties پروژه شوید. در تب signing گزینه sign the assembly را تیک زده و در لیست باز شده گزینه new را انتخاب نمایید و نام  imageCopyrightUI را به آن نسبت داده و گزینه تعیین کلمه عبور را غیرفعال کنید و تایید و تمام. الان باید یک فایل snk مخفف strong name key ایجاد شده باشد تا بعدا با استفاده از این کلید dll ایجاد شده را در GAC ریجستر کنیم.

در مرحله بعدی در تب Build Events کد زیر را در بخش Post-build event command line اضافه کنید. این کد باعث می‌شود بعد از هر بار کامپایل پروژه، به طور خودکار در GAC ثبت شود:

call "%VS80COMNTOOLS%\vsvars32.bat" > NULL 
gacutil.exe /if "$(TargetPath)"

نکته:در صورتی که از VS2005 استفاده می‌کنید در تب Debug در قسمت Start External Program مسیر زیر را قرار بدهید. اینکار برای تست و دیباگینگ پروژه به شما کمک خواهد کرد. این تنظیم شامل نسخه‌های اکسپرس نمی‌شود.
 \windows\system32\inetsrv\inetmgr.exe

بعد از پایان اینکار پروژه را Rebuild کنید. با اینکار dll در GAC ثبت می‌شود. استفاده از سوییچ‌های if به طور همزمان در درستور gacutil به معنی این هست که اگر اولین بار است نصب می‌شود، پس با سوییچ i نصب کن. ولی اگر قبلا نصب شده است نسخه جدید را به هر صورتی هست جایگزین قبلی کن یا همان reinstall کن.
 
ساخت یک Module Provider
رابط‌های کاربری IIS همانند هسته و کل سیستمش، ماژولار و قابل خصوصی سازی است. رابط کاربری، مجموعه‌ای از ماژول هایی است که میتوان آن‌ها را حذف یا جایگزین کرد. تگ ورودی یا معرفی برای هر UI یک module provider است. خیلی خودمانی، تگ ماژول پروایدر به معرفی یک UI در IIS می‌پردازد. لیستی از module provider‌ها را می‌توان در فایل زیر در تگ بخش <modules> پیدا کرد.
%windir%\system32\inetsrv\Administration.config

در اولین گام یک کلاس را به اسم imageCopyrightUIModuleProvider.cs ایجاد کرده و سپس آن‌را به کد زیر، تغییر می‌دهیم. کد زیر با استفاده از ModuleDefinition  یک نام به تگ Module Provider داده و کلاس imageCopyrightUI را که بعدا تعریف می‌کنیم، به عنوان مدخل entry رابط کاربری معرفی کرده:

using System;
using System.Security;
using Microsoft.Web.Management.Server;
    
namespace IIS7Demos           
{
    class imageCopyrightUIProvider : ModuleProvider
    {
        public override Type ServiceType              
        {
            get { return null; }
        }

        public override ModuleDefinition GetModuleDefinition(IManagementContext context)
        {
            return new ModuleDefinition(Name, typeof(imageCopyrightUI).AssemblyQualifiedName);
        }

        public override bool SupportsScope(ManagementScope scope)
        {
            return true;
        }
    }            
}

با ارث بری از کلاس module provider، سه متد بازنویسی می‌شوند که یکی از آن ها SupportsScope هست که میدان عمل پروایدر را مشخص می‌کند، مانند اینکه این پرواید در چه میدانی باید کار کند که می‌تواند سه گزینه‌ی server,site,application باشد. در کد زیر مثلا میدان عمل application انتخاب شده است ولی در کد بالا با برگشت مستقیم true، همه‌ی میدان را جهت پشتیبانی از این پروایدر اعلام کردیم.

 public override bool SupportsScope(ManagementScope scope)
        {
            return (scope == ManagementScope.Application) ;
        }

حالا که پروایدر (معرف رابط کاربری به IIS) تامین شده، نیاز است قلب کار یعنی ماژول معرفی گردد. اصلی‌ترین متدی که باید از اینترفیس ماژول پیاده سازی شود متد initialize است. این متد جایی است که تمام عملیات در آن رخ می‌دهد. در کلاس زیر imageCopyrightUI ما به معرفی مدخل entry رابط کاربری می‌پردازیم. در سازنده‌های این متد، پارامترهای نام، صفحه رابط کاربری وتوضیحی در مورد آن است. تصویر کوچک و بزرگ جهت آیکن سازی (در صورت عدم تعریف آیکن، چرخ دنده نمایش داده می‌شود) و توصیف‌های بلندتر را نیز شامل می‌شود.

 internal class imageCopyrightUI : Module
    {
        protected override void Initialize(IServiceProvider serviceProvider, ModuleInfo moduleInfo)
        {            
            base.Initialize(serviceProvider, moduleInfo);
            IControlPanel controlPanel = (IControlPanel)GetService(typeof(IControlPanel));
            ModulePageInfo modulePageInfo = new ModulePageInfo(this, typeof(imageCopyrightUIPage), "Image Copyright", "Image Copyright",Resource1.Visual_Studio_2012,Resource1.Visual_Studio_2012);
            controlPanel.RegisterPage(modulePageInfo);
        }
    }

شیء ControlPanel مکانی است که قرار است آیکن ماژول نمایش داده شود. شکل زیر به خوبی نام همه قسمت‌ها را بر اساس نام کلاس و اینترفیس آن‌ها دسته بندی کرده است:

پس با تعریف این کلاس جدید ما روی صفحه‌ی کنترل پنل IIS، یک آیکن ساخته و صفحه‌ی رابط کاربری را به نام imageCopyrightUIPage، در آن ریجستر می‌کنیم. این کلاس را پایینتر شرح داده‌ایم. ولی قبل از آن اجازه بدهید تا انواع کلاس هایی را که برای ساخت صفحه کاربرد دارند، بررسی نماییم. در این مثال ما با استفاده از پایه‌ای‌ترین کلاس، ساده‌ترین نوع صفحه ممکن را خواهیم ساخت. 4 کلاس برای ساخت یک صفحه وجود دارند که بسته به سناریوی کاری، شما یکی را انتخاب می‌کنید.

 ModulePage   شامل اساسی‌ترین متدها و سورس‌ها شده و هیچگونه رابط کاری ویژه‌ای را در اختیار شما قرار نمی‌دهد. تنها یک صفحه‌ی خام به شما می‌دهد که می‌توانید از آن استفاده کرده یا حتی با ارث بری از آن، کلاس‌های جدیدتری را برای ساخت صفحات مختلف و ویژه‌تر بسازید. در حال حاضر که هیچ کدام از ویژگی‌های IIS فعلی از این کلاس برای ساخت رابط کاربری استفاده نکرده‌اند.
 ModuleDialogPage   یک صفحه شبیه به دیالوگ را ایجاد می‌کند و شامل دکمه‌های Apply و Cancel میشود به همراه یک سری متدهای اضافی‌تر که اجازه‌ی override کردن آنها را دارید. همچنین یک سری از کارهایی چون refresh  و از این دست عملیات خودکار را نیز انجام میدهد. از نمونه رابط‌هایی که از این صفحات استفاده می‌کنند میتوان  machine key و management service را اسم برد.
 ModulePropertiesPage   این صفحه یک رابط کاربری را شبیه پنجره property که در ویژوال استادیو وجود دارد، در دسترس شما قرار میدهد. تمام عناصر آن در یک حالت گرید grid لیست می‌شوند. از نمونه‌های موجود میتوان به CGI,ASP.Net Compilation اشاره کرد.
 ModuleListPage   این کلاس برای مواقعی کاربرد دارد که شما قرار است لیستی از آیتم‌ها را نشان دهید. در این صفحه شما یک ListView دارید که میتوانید عملیات جست و جو، گروه بندی و نحوه‌ی نمایش لیست را روی آن اعمال کنید.
در این مثال ما از اولین کلاس نامبرده که پایه‌ی همه کلاس هاست استفاده می‌کنیم. کد زیر را در کلاسی به اسم imageCopyrightUIPage  می‌نویسیم:
    public sealed class imageCopyrightUIPage : ModulePage
    {
        public string message;
        public bool featureenabled;
        public string color;

        ComboBox _colCombo = new ComboBox();
        TextBox _msgTB = new TextBox();
        CheckBox _enabledCB = new CheckBox();

        public imageCopyrightUIPage()
        {
            this.Initialize();
        }


        void Initialize()
        {
            Label crlabel = new Label();
            crlabel.Left = 50;
            crlabel.Top = 100;
            crlabel.AutoSize = true;
            crlabel.Text = "Enable Image Copyright:";
            _enabledCB.Text = "";
            _enabledCB.Left = 200;
            _enabledCB.Top = 100;
            _enabledCB.AutoSize = true;

            Label msglabel = new Label();
            msglabel.Left = 150;
            msglabel.Top = 130;
            msglabel.AutoSize = true;
            msglabel.Text = "Message:";
            _msgTB.Left = 200;
            _msgTB.Top = 130;
            _msgTB.Width = 200;
            _msgTB.Height = 50;

            Label collabel = new Label();
            collabel.Left = 160;
            collabel.Top = 160;
            collabel.AutoSize = true;
            collabel.Text = "Color:";
            _colCombo.Left = 200;
            _colCombo.Top = 160;
            _colCombo.Width = 50;
            _colCombo.Height = 90;
            _colCombo.Items.Add((object)"Yellow");
            _colCombo.Items.Add((object)"Blue");
            _colCombo.Items.Add((object)"Red");
            _colCombo.Items.Add((object)"White");

            Button apply = new Button();
            apply.Text = "Apply";
            apply.Click += new EventHandler(this.applyClick);
            apply.Left = 200;
            apply.AutoSize = true;
            apply.Top = 250;

            Controls.Add(crlabel);
            Controls.Add(_enabledCB);
            Controls.Add(collabel);
            Controls.Add(_colCombo);
            Controls.Add(msglabel);
            Controls.Add(_msgTB);
            Controls.Add(apply);
        }

        public void ReadConfig()
        {
            try
            {
                ServerManager mgr;
                ConfigurationSection section;
                mgr = new ServerManager();
                Configuration config =
                mgr.GetWebConfiguration(
                       Connection.ConfigurationPath.SiteName,
                       Connection.ConfigurationPath.ApplicationPath +
                       Connection.ConfigurationPath.FolderPath);

                section = config.GetSection("system.webServer/imageCopyright");
                color = (string)section.GetAttribute("color").Value;
                message = (string)section.GetAttribute("message").Value;
                featureenabled = (bool)section.GetAttribute("enabled").Value;

            }

            catch
            { }

        }
      
        void UpdateUI()
        {
            _enabledCB.Checked = featureenabled;
            int n = _colCombo.FindString(color, 0);
            _colCombo.SelectedIndex = n;
            _msgTB.Text = message;
        }


        protected override void OnActivated(bool initialActivation)
        {
            base.OnActivated(initialActivation);
            if (initialActivation)
            {
                ReadConfig();
                UpdateUI();
            }
        }



        private void applyClick(Object sender, EventArgs e)
        {
            try
            {
                UpdateVariables();
                ServerManager mgr;
                ConfigurationSection section;
                mgr = new ServerManager();
                Configuration config =
                mgr.GetWebConfiguration
                (
                       Connection.ConfigurationPath.SiteName,
                       Connection.ConfigurationPath.ApplicationPath +
                       Connection.ConfigurationPath.FolderPath
                );

                section = config.GetSection("system.webServer/imageCopyright");
                section.GetAttribute("color").Value = (object)color;
                section.GetAttribute("message").Value = (object)message;
                section.GetAttribute("enabled").Value = (object)featureenabled;

                mgr.CommitChanges();

            }

            catch
            { }

        }

        public void UpdateVariables()
        {
            featureenabled = _enabledCB.Checked;
            color = _colCombo.Text;
            message = _msgTB.Text;
        }
    }
اولین چیزی که در کلاس بالا صدا زده می‌شود، سازنده‌ی کلاس هست که ما در آن یک تابع تعریف کردیم به اسم initialize که به آماده سازی اینترفیس یا رابط کاربری می‌پردازد و کنترل‌ها را روی صفحه می‌چیند. این سه کنترل، یکی Combox برای تعیین رنگ، یک Checkbox برای فعال بودن ماژول و دیگری هم یک textbox جهت نوشتن متن است. مابقی هم که سه label برای نامگذاری اشیاست. بعد از اینکه کنترل‌ها روی صفحه درج شدند، لازم است که تنظیمات پیش فرض یا قبلی روی کنترل‌ها نمایش یابند که اینکار را به وسیله تابع readConfig انجام می‌دهیم و تنظیمات خوانده شده را در متغیر‌های عمومی قرار داده و با استفاده از تابع UpdateUI این اطلاعات را روی کنترل‌ها ست می‌کنیم و به این ترتیب UI به روز می‌شود. این دو تابع را به ترتیب پشت سر هم در یک متد به اسم OnActivated  که override کرده‌ایم صدا میزنیم. در واقع این متد یک جورایی همانند رویداد Load می‌باشد؛ اگر true برگرداند اولین فعال سازی رابط کاربری بعد از باز شدن IIS است و در غیر این صورت false بر میگرداند.

در صورتی که کاربر مقادیر را تغییر دهد و روی گزینه apply کلیک کند تابع applyClick اجرا شده و ابتدا به تابع UpdateVariables ارجاع داده میشود که در آن مقادیر خوانده شده و در متغیرهای Global قرار می‌گیرند و سپس با استفاده از دو شیء از نوع serverManger و ConfigSection جایگذاری یا ذخیره می‌شوند.
استفاده از دو کلاس Servermanager و Configsection در دو قسمت خواندن و نوشتن مقادیر به کار رفته‌اند. کلاس servermanager به ما اجازه دسترسی به تنظیمات IIS و قابلیت‌های آن را میدهد. در تابع ReadConfig مسیر وب سایتی را که در لیست IIS انتخاب شده است، دریافت کرده و به وب کانفیگ آن وب سایت رجوع نموده و تگ imageCopyright آن را که در تگ system.webserver قرار گرفته است، میخواند (در صورتی که این تگ در آن وب کانفیگ موجود نباشد، خواندن و سپس ذخیره مجدد آن روی تگ داخل فایل applicationHost.config اتفاق میفتد که نتیجتا برای همه‌ی وب سایت هایی که این تگ را ندارند یا مقدارهای پیش فرض آن را تغییر نداده‌اند رخ میدهد) عملیات نوشتن هم مشابه خواندن است. تنها باید خط زیر را در آخر برای اعمال تغییرات نوشت؛ مثل EF با گزینه Context.SaveChanges:
mgr.CommitChanges();
وقت آن است که رابط کاربری را به IIS اضافه کنیم: پروژه را Rebuild کنید. بعد از آن با خطوطی که قبلا در Post-Build Command نوشتیم باید dll ما در GAC ریجستر شود. برای همین آدرس زیر را در cmd تایپ کنید:
%vs110comntools%\vsvars32.bat
عبارت اول که مسیر ویژوال استودیوی  شماست و عدد 110 یعنی نسخه‌ی 11. هر نسخه‌ای را که استفاده میکنید، یک صفر جلویش بگذارید و جایگزین عدد بالا کنید. مثلا نسخه 8 می‌شود 80 و فایل بچ بالا هم دستورات visual studio را برای شما آزاد می‌کند.
سپس دستور زیر را وارد کنید:
GACUTIL /l ClassLibrary1
کلمه classLibrary1 نام پروژه‌ی ما بود که در GAC ریجستر شده است. با سوییچ l تمامی اطلاعات اسمبلی‌هایی که در GAC ریجستر شده‌اند، نمایش می‌یابند. ولی اگر اسم آن اسمبلی را جلویش بنویسید، فقط اطلاعات آن اسمبلی نمایش میابد. با اجرای خط فوق میتوانیم کلید عمومی public key اسمبلی خود را بدانیم که در شکل زیر مشخص شده است:

پس اگر کلید را دریافت کرده‌اید، خط زیر را به فایل administration.config در تگ <ModuleProviders> اضافه کنید:
<add name="imageCopyrightUI" type="ClassLibrary1.imageCopyrightUIProvider,   ClassLibrary1, Version=1.0.0.0, Culture=neutral, PublicKeyToken=d0b3b3b2aa8ea14b"/>
عبارت ClassLibrary1.imageCopyrightUIProvider به کلاس imageCopyrightUIProvider اشاره می‌کند که در این کلاس UI معرفی می‌شود. مابقی عبارت هم کاملا مشخص است و در لینک‌های بالا در مورد Strong name توضیح داده شده اند. 
فایل administration.config  در مسیر زیر قرار دارد:
%windir%\system32\inetsrv\config\administration.config
حالا تنها کاری که نیاز است، باز کردن IIS است. به بخش وب سایت‌ها رفته و اپلیکیشنی که قبلا با نام mypictures را ایجاد کرده بودیم، انتخاب کنید. در سمت راست، آخر لیست، بخش others باید ماژول ما دیده شود. بازش کنید و تنظمیات آن را تغییر دهید و حالا یک تصویر را از اپلیکیشن mypictures، روی مرورگر درخواست کنید تا تغییرات را روی تگ مشاهده کنید:

 
حالا دیگر باید ماژول نویسی برای IIS را فراگرفته باشیم. این ماژول‌ها می‌توانند از یک مورد ساده تا یک کلاس مهم و امنیتی باشند که روی سرور شما برای همه یا بعضی از وب سایت‌ها در حال اجرا هستند و در صورت لزوم و اجازه شما، برنامه نویس‌ها میتوانند مثل همه‌ی تگ‌های موجود در وب کانفیگ سایتی را که  مینویسند، تگ ماژول شما و  تنظیمات آن را با استفاده از attribute یا خصوصیت‌های تعریف شده، بر اساس سلایق و نیازهایشان تغییر دهند و روی سرور شما آپلود کنند. الان شما یک سرور خصوصی سازی شده دارید.
از آنجا که این مقاله طولانی شده است، باقی موارد ویرایشی روی این UI را در مقاله بعدی بررسی خواهیم کرد. 
مطالب
ساختن code snippet ( قطعه کد ) در ویژوال استودیو 2010
ویژوال استودیو به توسعه دهندگان این امکان را می‌دهد تا کدهایی را که تکراری بوده و به  دفعات در متن برنامه مورد استفاده هستند به شکل یک قطعه کد آماده (در صورت نیاز با مقادیر پیش فرض ) ذخیره کنند ، سپس در مواقع نیاز بدون اینکه مجبور باشند آن را دوباره و دوباره بنویسند ، تنها با تایپ کردن نام قطعه کد ذخیره شده  و دو بار فشردن  کلید Tab ، کد  تعریف شده توسط ویژوال استودیو  در محل تعیین شده اضافه می‌گردد. به این  قطعه کدهای آماده code snippet گفته می‌شود .
خود ویژوال استودیو تعدادی code snippet آماده  دارد که آشنایی با آنها می‌تواند سرعت کدنویسی را افزایش دهد . برای دیدن لیست کامل و مدیریت آنها به مسیر

Tools -> Code Snippets Manager (Ctrl+K,Ctrl+B)
بروید .

در ویژوال استودیو 2010 دو نوع snippet وجود دارد :

 1- Expansion snippets : که در محل کرسر (Cursor) اضافه می‌شوند . مثل cw و enum که به ترتیب دستور writeLine و ساختار یک enum را ایجاد می‌کنند .

 2- SurroundsWith snippets : که  می‌توانند یک تکه کد انتخاب شده را در بر بگیرند مثل for و یا do که کد انتخاب شده را در یک حلقه for و do-while محصور می‌کنند  .

نکته ای که باید توجه داشت این است که یک snippet می‌تواند از هر دو نوع باشد . برای مثال  for و do و یا if ، در صورتی که  کدی انتخاب شده باشد آن را محصور می‌کنند و گرنه  ساختار خالی مرتبط را در محل cursor اضافه می‌کنند .

همانطور که در ابتدا هم ذکر شد ، علاوه بر snippet‌های آماده‌ی موجود ، توسعه دهنده می‌تواند قطعه کدهایی را خود ایجاد کرده و مورد استفاده قرار دهد .

در اینجا یک expansion snippet  خواهیم ساخت تا  کار اضافه کردن بلاک try-catch-finally  را برای ما انجام دهد .

- ابتدا یک فایل xml به پروژه اضافه می‌کنیم و آنرا TryCatchFinally.snippet می‌نامیم . توجه کنید که نام فایل باید به .snippet ختم شود .

- فایل را باز  و درون آن راست کلیک کرده و گزینه Insert snippet > Snippet را انتخاب می‌کنیم . با اینکار یک قالب پایه snippet ( که یک ساختار xml ) است به فایل اضافه می‌شود .  هر فایل snippet از دو بخش اصلی header و  snippet تشکیل شده که بخش header اطلاعاتی کلی درباره قطعه کد را نگهداری می‌کند و بخش snippet مربوط به تعریف محتوای قطعه کد است .

<codesnippet format="1.0.0" xmlns="http://schemas.microsoft.com/VisualStudio/2005/CodeSnippet">
  <header>
    <title>title</title>
    <author>author</author>
    <shortcut>shortcut</shortcut>
    <description>description</description>
    <snippettypes>
      <snippettype>SurroundsWith</snippettype>
      <snippettype>Expansion</snippettype>
    </snippettypes>
  </header>
  <snippet>
    <declarations>
      <literal>
        <id>name</id>
        <default>value</default>
      </literal>
    </declarations>
    <code language="XML">
      <!--[CDATA[<test-->
      <name>$name$</name>
      $selected$ $end$]]>
    </code>
  </snippet>
</codesnippet>
 

- قالب پیش فرض شامل هر دو نوع snippet است .


<codesnippet format="1.0.0" xmlns="http://schemas.microsoft.com/VisualStudio/2005/CodeSnippet">
  <header>
...
    <snippettypes>
      <snippettype>SurroundsWith</snippettype>
      <snippettype>Expansion</snippettype>
    </snippettypes>
  </header>
...
</codesnippet>

از آنجا که قصد داریم یک Expansion snippet بسازیم پس تگ SurroundsWith را حذف می‌کنیم . 


    <snippettypes>
      <snippettype>Expansion</snippettype>
    </snippettypes>

- در بخش header مقدار تگ Title را به “Try Catch Finally”و  مقدار تگ Shortcut را به “trycf” و Description را به “Adds a try-catch-finally block ” تغییر می‌دهیم . Title عنوان snippet است و وجود آن ضروری است . اضافه کردن shortcut  اختیاری است  و به عنوان یک متن میانبر برای اضافه کردن snippet استفاده می‌شود .


    <Header>
      <Title>Try Catch Finally</Title>
      <Author>mohsen.d</Author>
      <Shortcut>trycf</Shortcut>
      <Description>Adds a try-catch-finally block</Description>

- تگ Literal برای تعریف جایگزین برای  بخشی از کد  درون snippet  که احتمال دارد پس از اضافه شدن ، توسط  برنامه نویس و یا در صورت استفاده از  function توسط خود ویژوال استودیو تغییر کند استفاده می‌شود . در قطعه کد try-catch-finally ، ما می‌خواهیم به کاربر اجازه بدهیم که نوع استثنائی را که catch می‌شود تغییر دهد .
تگ id نامی برای بخش قابل ویرایش تعریف می‌کند ( که از آن در  ادامه در تعریف خود قطعه کد استفاده می‌کنیم ) . آنرا به “ExceptionName” تغییر می‌دهیم . تگ default هم مقدار پیش فرضی را  برای آن بخش مشخص می‌کند . ما می‌خواهیم تمام استثناها را Catch کنیم پس مقدار پیش فرض را برابر "Exception" قرار می‌دهیم .


.....
    <declarations>
      <literal>
        <id>ExceptionName</id>
        <default>Exception</default>
      </literal>
    </declarations>
...

- و در تگ Code ، خود قطعه کدی که ویژوال استودیو باید آن را اضافه کند ، تعریف می‌شود . مقدار مشخصه Language آن را به CSharp تغییر می‌دهیم و محتویات داخل آنرا به شکل زیر اضافه می‌کنیم . 


<code language="CSharp">
<!--[CDATA[
try
{
    $end$
}
catch($ExceptionName$)
{
  
}
finally
{
  
}
      ]]-->
</code>

به نحوه استفاده از ExceptionName که در قسمت Literal تعریف کردیم توجه کنید  . عبارت $end$ هم یک کلمه رزرو شده است که محل قرار گرفتن cursor را بعد از اضافه شدن قطعه کد مشخص می‌کند .

- در نهایت snippet ما به شکل زیر خواهد بود : 


<codesnippet format="1.0.0" xmlns="http://schemas.microsoft.com/VisualStudio/2005/CodeSnippet">
  <header>
    <title>Try Catch Finally</title>
    <author>mohsen.d</author>
    <shortcut>trycf</shortcut>
    <description>Adds a try-catch-finally block</description>
    <snippettypes>
      <snippettype>Expansion</snippettype>
    </snippettypes>
  </header>
  <snippet>
    <declarations>
      <literal>
        <id>ExceptionName</id>
        <default>Exception</default>
      </literal>
    </declarations>
    <code language="CSharp">
      <!--[CDATA[
try
{
    $end$
}
catch($ExceptionName$)
{
  
}
finally
{
  
}
      ]]-->
    </code>
  </snippet>
</codesnippet>

اضافه کردن snippet ساخته شده به visual studio


دو راه برای اضافه کردن snippet تعریف شده به ویژوال استودیو وجود دارد :
روش اول قرار دادن فایل .snippet در پوشه code snippets ویژوال استودیو است که مسیر پیش فرض آن 

C:\Users\<UserName>\Documents\Visual Studio 2010\Code Snippets\
است . این پوشه به ازای هر زبان دارای یک زیر پوشه است . این snippet را باید در پوشه C# قرار دهیم . همین که فایل را در پوشه مناسب قرار دهیم ویژوال استودیو بدون نیاز به restart شدن آن را خواهد شناخت .

گزینه دوم import کردن فایل .snippet به داخل ویژوال استودیو است . در ویژوال استودیو به مسیر

Tools -> Code Snippets Manager (Ctrl+K,Ctrl+B)
می‌رویم . در پنجره Code Snippets Manager ، بر روی کلید import کلیک و فایل موردنظر را یافته و انتخاب کرده و پوشه‌ی محل ذخیره شدن آن را تعیین می‌کنیم .

استفاده از snippet ساخته شده

برای استفاده از snippet می‌توانیم متن میانبر تعریف شده را تایپ کنیم و با دو بار فشردن کلید tab قطعه کد تعریف شده به محل کرسر اضافه می‌شود 



همینطور با فشردن کلیدهای Ctrl+K و Ctrl+X  به صورت پشت سر هم منوی “Insert Snippet” ظاهر می‌شود که از طریق آن می‌توانیم Snippet موردنظر را یافته  ( بدنبال Title تعریف شده برای snippet  در پوشه ای که آنرا ذخیره کرده اید بگردید ) و با انتخاب آن کد تعریف شده اضافه خواهد شد .



 برای آشنایی با روش‌های مختلف دسترسی به snippet‌ها اینجا را بررسی کنید .

ابزارها

دستکاری خود فایل xml چندان جالب و خالی از خطا نیست . روش‌های بهتری برای ساخت و ویرایش snippet‌ها وجود دارد . Snippet Editor ابزاری برای ویرایش و ساخت snippet هاست و Snippet Designer هم یک پلاگین برای ویژوال استودیوست که کار مشابهی را انجام می‌دهد . یکی از کارهای جالبی که با این ابزار می‌توانید انجام دهید انتخاب یک قطعه از کد ( مثل یک تابع ) و سپس ساختن یک snippet از روی آن است .

در این پروژه هم مجموعه snippet‌های موجود ویژوال استودیو 2010 برای زبان سی شارپ ، جهت سازگاری با stylecop ویرایش و refactor شده اند ( در کنار تعریف snippet‌های دیگر ).
مطالب
افزودن ASP.NET Identity به یک پروژه Web Forms
  • با نصب و اجرای Visual Studio 2013 Express for Web یا Visual Studio 2013 شروع کنید.
  • یک پروژه جدید بسازید (از صفحه شروع یا منوی فایل)
  • گزینه #Visual C و سپس ASP.NET Web Application را انتخاب کنید. نام پروژه را به "WebFormsIdentity" تغییر داده و OK کنید.

  • در دیالوگ جدید ASP.NET گزینه Empty را انتخاب کنید.

دقت کنید که دکمه Change Authentication غیرفعال است و هیچ پشتیبانی ای برای احراز هویت در این قالب پروژه وجود ندارد.


افزودن پکیج‌های ASP.NET Identity به پروژه

روی نام پروژه کلیک راست کنید و گزینه Manage NuGet Packages را انتخاب کنید. در قسمت جستجوی دیالوگ باز شده عبارت "Identity.E" را وارد کرده و  این پکیج را نصب کنید.

دقت کنید که نصب کردن این پکیج وابستگی‌ها را نیز بصورت خودکار نصب می‌کند: Entity Framework و ASP.NET Idenity Core.


افزودن فرم‌های وب لازم برای ثبت نام کاربران

یک فرم وب جدید بسازید.

در دیالوگ باز شده نام فرم را به Register تغییر داده و تایید کنید.

فایل ایجاد شده جدید را باز کرده و کد Markup آن را با قطعه کد زیر جایگزین کنید.

<%@ Page Language="C#" AutoEventWireup="true" CodeBehind="Register.aspx.cs" Inherits="WebFormsIdentity.Register" %>

<!DOCTYPE html>

<html xmlns="http://www.w3.org/1999/xhtml">
<head runat="server">
    <title></title>
</head>
<body style="
    <form id="form1" runat="server">
    <div>
        <h4 style="Register a new user</h4>
        <hr />
        <p>
            <asp:Literal runat="server" ID="StatusMessage" />
        </p>                
        <div style="margin-bottom:10px">
            <asp:Label runat="server" AssociatedControlID="UserName">User name</asp:Label>
            <div>
                <asp:TextBox runat="server" ID="UserName" />                
            </div>
        </div>
        <div style="margin-bottom:10px">
            <asp:Label runat="server" AssociatedControlID="Password">Password</asp:Label>
            <div>
                <asp:TextBox runat="server" ID="Password" TextMode="Password" />                
            </div>
        </div>
        <div style="margin-bottom:10px">
            <asp:Label runat="server" AssociatedControlID="ConfirmPassword">Confirm password</asp:Label>
            <div>
                <asp:TextBox runat="server" ID="ConfirmPassword" TextMode="Password" />                
            </div>
        </div>
        <div>
            <div>
                <asp:Button runat="server" OnClick="CreateUser_Click" Text="Register" />
            </div>
        </div>
    </div>
    </form>
</body>
</html>

این تنها یک نسخه ساده شده Register.aspx است که از چند فیلد فرم و دکمه ای برای ارسال آنها به سرور استفاده می‌کند.

فایل کد این فرم را باز کرده و محتویات آن را با قطعه کد زیر جایگزین کنید.

using Microsoft.AspNet.Identity;
using Microsoft.AspNet.Identity.EntityFramework;
using System;
using System.Linq;

namespace WebFormsIdentity
{
   public partial class Register : System.Web.UI.Page
   {
      protected void CreateUser_Click(object sender, EventArgs e)
      {
         // Default UserStore constructor uses the default connection string named: DefaultConnection
         var userStore = new UserStore<IdentityUser>();
         var manager = new UserManager<IdentityUser>(userStore);

         var user = new IdentityUser() { UserName = UserName.Text };
         IdentityResult result = manager.Create(user, Password.Text);

         if (result.Succeeded)
         {
            StatusMessage.Text = string.Format("User {0} was created successfully!", user.UserName);
         }
         else
         {
            StatusMessage.Text = result.Errors.FirstOrDefault();
         }
      }
   }
}

کد این فرم نیز نسخه ای ساده شده است. فایلی که بصورت خودکار توسط VS برای شما ایجاد می‌شود متفاوت است.

کلاس IdentityUser پیاده سازی پیش فرض EntityFramework از قرارداد IUser است. قرارداد IUser تعریفات حداقلی یک کاربر در ASP.NET Identity Core را در بر می‌گیرد.

کلاس UserStore پیاده سازی پیش فرض EF از یک فروشگاه کاربر (user store) است. این کلاس چند قرارداد اساسی ASP.NET Identity Core را پیاده سازی می‌کند: IUserStore, IUserLoginStore, IUserClaimStore و IUserRoleStore.

کلاس UserManager دسترسی به API‌های مربوط به کاربران را فراهم می‌کند. این کلاس تمامی تغییرات را بصورت خودکار در UserStore ذخیره می‌کند.

کلاس IdentityResult نتیجه یک عملیات هویتی را معرفی می‌کند (identity operations).

پوشه App_Data را به پروژه خود اضافه کنید.

فایل Web.config پروژه را باز کنید و رشته اتصال جدیدی برای دیتابیس اطلاعات کاربران اضافه کنید. این دیتابیس در زمان اجرا (runtime) بصورت خودکار توسط EF ساخته می‌شود. این رشته اتصال شبیه به رشته اتصالی است که هنگام ایجاد پروژه بصورت خودکار برای شما تنظیم می‌شود.

<?xml version="1.0" encoding="utf-8"?>
<!--
  For more information on how to configure your ASP.NET application, please visit
  http://go.microsoft.com/fwlink/?LinkId=169433
  -->
<configuration>
  <configSections>
    <!-- For more information on Entity Framework configuration, visit http://go.microsoft.com/fwlink/?LinkID=237468 -->
    <section name="entityFramework" type="System.Data.Entity.Internal.ConfigFile.EntityFrameworkSection, EntityFramework, Version=6.0.0.0, Culture=neutral, PublicKeyToken=b77a5c561934e089" requirePermission="false" />
  </configSections>
   <connectionStrings>
      <add name="DefaultConnection" connectionString="Data Source=(LocalDb)\v11.0;AttachDbFilename=|DataDirectory|\WebFormsIdentity.mdf;Initial Catalog=WebFormsIdentity;Integrated Security=True"
            providerName="System.Data.SqlClient" />
   </connectionStrings>
  <system.web>
    <compilation debug="true" targetFramework="4.5" />
    <httpRuntime targetFramework="4.5" />
  </system.web>
  <entityFramework>
    <defaultConnectionFactory type="System.Data.Entity.Infrastructure.LocalDbConnectionFactory, EntityFramework">
      <parameters>
        <parameter value="v11.0" />
      </parameters>
    </defaultConnectionFactory>
    <providers>
      <provider invariantName="System.Data.SqlClient" type="System.Data.Entity.SqlServer.SqlProviderServices, EntityFramework.SqlServer" />
    </providers>
  </entityFramework>
</configuration>

همانطور که مشاهده می‌کنید نام این رشته اتصال DefaultConnection است.

روی فایل Register.aspx کلیک راست کنید و گزینه Set As Start Page را انتخاب کنید. اپلیکیشن خود را با کلیدهای ترکیبی Ctrl + F5 اجرا کنید که تمام پروژه را کامپایل نیز خواهد کرد. یک نام کاربری و کلمه عبور وارد کنید و روی Register کلیک کنید.

ASP.NET Identity از اعتبارسنجی نیز پشتیبانی می‌کند، مثلا در این مرحله می‌توانید از اعتبارسنج هایی که توسط ASP.NET Identity Core عرضه می‌شوند برای کنترل رفتار فیلد‌های نام کاربری و کلمه عبور استفاده کنید. اعتبارسنج پیش فرض کاربران (User) که UserValidator نام دارد خاصیتی با نام AllowOnlyAlphanumericUserNames دارد که مقدار پیش فرضش هم true است. اعتبارسنج پیش فرض کلمه عبور (MinimumLengthValidator) اطمینان حاصل می‌کند که کلمه عبور حداقل 6 کاراکتر باشد. این اعتبارسنج‌ها بصورت property‌ها در کلاس UserManager تعریف شده اند و می‌توانید آنها را overwrite کنید و اعتبارسنجی سفارشی خود را پیاده کنید. از آنجا که الگوی دیتابیس سیستم عضویت توسط Entity Framework مدیریت می‌شود، روی الگوی دیتابیس کنترل کامل دارید، پس از Data Annotations نیز می‌توانید استفاده کنید.


تایید دیتابیس LocalDbIdentity که توسط EF ساخته می‌شود

از منوی View گزینه Server Explorer را انتخاب کنید.

گره (DefaultConnection (WebFormsIdentity و سپس Tables را باز کنید. روی جدول AspNetUsers کلیک راست کرده و Show Table Data را انتخاب کنید.


پیکربندی اپلیکیشن برای استفاده از احراز هویت OWIN

تا این مرحله ما تنها امکان ایجاد حساب‌های کاربری را فراهم کرده ایم. حال نیاز داریم امکان احراز هویت کاربران برای ورود آنها به سایت را فراهم کنیم. ASP.NET Identity برای احراز هویت مبتنی بر فرم (forms authentication) از OWIN Authentication استفاده می‌کند. OWIN Cookie Authentication مکانیزمی برای احراز هویت کاربران بر اساس cookie‌ها و claim‌ها است (claims-based). این مکانیزم می‌تواند توسط Entity Framework روی OWIN یا IIS استفاده شود.
با چنین مدلی، می‌توانیم از پکیج‌های احراز هویت خود در فریم ورک‌های مختلفی استفاده کنیم، مانند ASP.NET MVC و ASP.NET Web Forms. برای اطلاعات بیشتر درباره پروژه Katana و نحوه اجرای آن بصورت Host Agnostic به لینک Getting Started with the Katana Project مراجعه کنید.


نصب پکیج‌های احراز هویت روی پروژه

روی نام پروژه خود کلیک راست کرده و Manage NuGet Packages را انتخاب کنید. در قسمت جستجوی دیالوگ باز شده عبارت "Identity.Owin" را وارد کنید و این پکیج را نصب کنید.

به دنبال پکیجی با نام Microsoft.Owin.Host.SystemWeb بگردید و آن را نیز نصب کنید.

پکیج Microsoft.Aspnet.Identity.Owin حاوی یک سری کلاس Owin Extension است و امکان مدیریت و پیکربندی OWIN Authentication در پکیج‌های ASP.NET Identity Core را فراهم می‌کند.

پکیج Microsoft.Owin.Host.SystemWeb حاوی یک سرور OWIN است که اجرای اپلیکیشن‌های مبتنی بر OWIN را روی IIS و با استفاده از ASP.NET Request Pipeline ممکن می‌سازد. برای اطلاعات بیشتر به OWIN Middleware in the IIS integrated pipeline مراجعه کنید.


افزودن کلاس‌های پیکربندی Startup و Authentication

روی پروژه خود کلیک راست کرده و گزینه Add و سپس Add New Item را انتخاب کنید. در قسمت جستجوی دیالوگ باز شده عبارت "owin" را وارد کنید. نام کلاس را "Startup" تعیین کرده و تایید کنید.

فایل Startup.cs را باز کنید و قطعه کد زیر را با محتویات آن جایگزین کنید تا احراز هویت OWIN Cookie Authentication پیکربندی شود.

using Microsoft.AspNet.Identity;
using Microsoft.Owin;
using Microsoft.Owin.Security.Cookies;
using Owin;

[assembly: OwinStartup(typeof(WebFormsIdentity.Startup))]

namespace WebFormsIdentity
{
   public class Startup
   {
      public void Configuration(IAppBuilder app)
      {
         // For more information on how to configure your application, visit http://go.microsoft.com/fwlink/?LinkID=316888
         app.UseCookieAuthentication(new CookieAuthenticationOptions
         {
            AuthenticationType = DefaultAuthenticationTypes.ApplicationCookie,
            LoginPath = new PathString("/Login")
         });
      }
   }
}

این کلاس حاوی خاصیت OwinAttribute است که کلاس راه انداز OWIN را نشانه گذاری می‌کند. هر اپلیکیشن OWIN یک کلاس راه انداز (startup) دارد که توسط آن می‌توانید کامپوننت‌های application pipeline را مشخص کنید. برای اطلاعات بیشتر درباره این مدل، به OWIN Startup Class Detection مراجعه فرمایید.


افزودن فرم‌های وب برای ثبت نام و ورود کاربران

فایل Register.cs را باز کنید و قطعه کد زیر را وارد کنید. این قسمت پس از ثبت نام موفقیت آمیز کاربر را به سایت وارد می‌کند.
using Microsoft.AspNet.Identity;
using Microsoft.AspNet.Identity.EntityFramework;
using Microsoft.Owin.Security;
using System;
using System.Linq;
using System.Web;

namespace WebFormsIdentity
{
   public partial class Register : System.Web.UI.Page
   {
      protected void CreateUser_Click(object sender, EventArgs e)
      {
         // Default UserStore constructor uses the default connection string named: DefaultConnection
         var userStore = new UserStore<IdentityUser>();
         var manager = new UserManager<IdentityUser>(userStore);
         var user = new IdentityUser() { UserName = UserName.Text };

         IdentityResult result = manager.Create(user, Password.Text);

         if (result.Succeeded)
         {
            var authenticationManager = HttpContext.Current.GetOwinContext().Authentication;
            var userIdentity = manager.CreateIdentity(user, DefaultAuthenticationTypes.ApplicationCookie);
            authenticationManager.SignIn(new AuthenticationProperties() { }, userIdentity);
            Response.Redirect("~/Login.aspx");
         }
         else
         {
            StatusMessage.Text = result.Errors.FirstOrDefault();
         }
      }
   }
}
از آنجا که ASP.NET Identity و OWIN Cookie Authentication هر دو مبتنی بر Claims هستند، فریم ورک از برنامه نویس اپلیکیشن انتظار دارد تا برای کاربر یک آبجکت از نوع ClaimsIdentity تولید کند. این آبجکت تمام اطلاعات اختیارات کاربر را در بر می‌گیرد، مثلا اینکه کاربر به چه نقش هایی تعلق دارد. همچنین در این مرحله می‌توانید اختیارات (Claims) جدیدی به کاربر اضافه کنید.
شما با استفاده از AuthenticationManager که متعلق به OWIN است می‌توانید کاربر را به سایت وارد کنید. برای این کار شما متد SignIn را فراخوانی می‌کنید و آبجکتی از نوع ClaimsIdentity را به آن پاس می‌دهید. این کد کاربر را به سایت وارد می‌کند و یک کوکی برای او می‌سازد. این فراخوانی معادل همان FormAuthentication.SetAuthCookie است که توسط ماژول FormsAuthentication استفاده می‌شود.
روی پروژه خود کلیک راست کرده، فرم وب جدیدی با نام Login بسازید.

فایل Login.aspx را باز کنید و کد Markup آن را مانند قطعه کد زیر تغییر دهید.

<%@ Page Language="C#" AutoEventWireup="true" CodeBehind="Login.aspx.cs" Inherits="WebFormsIdentity.Login" %>

<!DOCTYPE html>

<html xmlns="http://www.w3.org/1999/xhtml">
<head runat="server">
   <title></title>
</head>
<body style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: small">
   <form id="form1" runat="server">
      <div>
         <h4 style="font-size: medium">Log In</h4>
         <hr />
         <asp:PlaceHolder runat="server" ID="LoginStatus" Visible="false">
            <p>
               <asp:Literal runat="server" ID="StatusText" />
            </p>
         </asp:PlaceHolder>
         <asp:PlaceHolder runat="server" ID="LoginForm" Visible="false">
            <div style="margin-bottom: 10px">
               <asp:Label runat="server" AssociatedControlID="UserName">User name</asp:Label>
               <div>
                  <asp:TextBox runat="server" ID="UserName" />
               </div>
            </div>
            <div style="margin-bottom: 10px">
               <asp:Label runat="server" AssociatedControlID="Password">Password</asp:Label>
               <div>
                  <asp:TextBox runat="server" ID="Password" TextMode="Password" />
               </div>
            </div>
            <div style="margin-bottom: 10px">
               <div>
                  <asp:Button runat="server" OnClick="SignIn" Text="Log in" />
               </div>
            </div>
         </asp:PlaceHolder>
         <asp:PlaceHolder runat="server" ID="LogoutButton" Visible="false">
            <div>
               <div>
                  <asp:Button runat="server" OnClick="SignOut" Text="Log out" />
               </div>
            </div>
         </asp:PlaceHolder>
      </div>
   </form>
</body>
</html>

محتوای فایل Login.aspx.cs را نیز مانند لیست زیر تغییر دهید.

using Microsoft.AspNet.Identity;
using Microsoft.AspNet.Identity.EntityFramework;
using Microsoft.Owin.Security;
using System;
using System.Web;
using System.Web.UI.WebControls;

namespace WebFormsIdentity
{
   public partial class Login : System.Web.UI.Page
   {
      protected void Page_Load(object sender, EventArgs e)
      {
         if (!IsPostBack)
         {
            if (User.Identity.IsAuthenticated)
            {
               StatusText.Text = string.Format("Hello {0}!", User.Identity.GetUserName());
               LoginStatus.Visible = true;
               LogoutButton.Visible = true;
            }
            else
            {
               LoginForm.Visible = true;
            }
         }
      }

      protected void SignIn(object sender, EventArgs e)
      {
         var userStore = new UserStore<IdentityUser>();
         var userManager = new UserManager<IdentityUser>(userStore);
         var user = userManager.Find(UserName.Text, Password.Text);

         if (user != null)
         {
            var authenticationManager = HttpContext.Current.GetOwinContext().Authentication;
            var userIdentity = userManager.CreateIdentity(user, DefaultAuthenticationTypes.ApplicationCookie);

            authenticationManager.SignIn(new AuthenticationProperties() { IsPersistent = false }, userIdentity);
            Response.Redirect("~/Login.aspx");
         }
         else
         {
            StatusText.Text = "Invalid username or password.";
            LoginStatus.Visible = true;
         }
      }

      protected void SignOut(object sender, EventArgs e)
      {
         var authenticationManager = HttpContext.Current.GetOwinContext().Authentication;
         authenticationManager.SignOut();
         Response.Redirect("~/Login.aspx");
      }
   }
}
  • متد Page_Load حالا وضعیت کاربر جاری را بررسی می‌کند و بر اساس وضعیت Context.User.Identity.IsAuthenticated تصمیم گیری می‌کند. 
نمایش نام کاربر جاری: فریم ورک ASP.NET Identity روی  System.Security.Principal.Identity  متدهایی نوشته است که به شما امکان دریافت نام و شناسه کاربر جاری را می‌دهد. این متدها در اسمبلی Microsoft.AspNet.Identity.Core وجود دارند. این متدها جایگزین  HttpContext.User.Identity.Name  هستند.
  • متد SignIn
این متد، متد CreateUser_Click را که پیشتر بصورت خودکار ایجاد شده جایگزین می‌کند و پس از ایجاد موفقیت آمیز حساب کاربری، کاربر جاری را به سایت وارد می‌کند. فریم ورک OWIN متدهایی روی System.Web.HttpContext افزوده است که به شما این امکان را می‌دهند که یک ارجاع از نوع IOwinContext بگیرید. این متد‌ها در اسمبلی Microsoft.Owin.Host.SystemWeb وجود دارند. کلاس OwinContext خاصیتی از نوع IAuthenticationManager دارد که امکانات احراز هویت موجود برای درخواست جاری را معرفی می‌کند.
  • پروژه را با Ctrl + F5 اجرا کنید و کاربر جدیدی بسازید. پس از وارد کردن نام کاربری و کلمه عبور و کلیک کردن دکمه Register باید بصورت خودکار به سایت وارد شوید و نام خود را مشاهده کنید.

  • همانطور که مشاهده می‌کنید در این مرحله حساب کاربری جدید ایجاد شده و به سایت وارد شده اید. روی Log out کلیک کنید تا از سایت خارج شوید. پس از آن باید به صفحه ورود هدایت شوید.
  • حالا یک نام کاربری یا کلمه عبور نامعتبر وارد کنید و روی Log in کلیک کنید. 
متد UserManager.Find مقدار null بر می‌گرداند، بنابراین پیام خطای "Invalid username or password" نمایش داده خواهد شد.

مطالب
مروری بر طراحی Schema less بانک اطلاعاتی SisoDb
اس کیوال سرور، از سال 2005 به بعد، به صورت توکار امکان تعریف و ذخیره سازی اطلاعات schema less و یا schema free را به کمک فیلدهایی از نوع XML ارائه داده است؛ به همراه یکپارچگی آن با زبان XQuery برای تهیه کوئری‌های سریع سمت سرور. در فیلدهای XML می‌توان اطلاعات انواع و اقسام اشیاء را بدون اینکه نیازی به تعریف تک تک فیلدهای مورد نیاز، در بانک اطلاعاتی وجود داشته باشد، ذخیره کرد. یک نمونه از کاربرد چنین امکانی، نوشتن برنامه‌های «فرم ساز» است. برنامه‌هایی که کاربران آن می‌توانند فیلد اضافه و کم کرده و نهایتا اطلاعات را ذخیره و از آن‌ها کوئری بگیرند.
خوب، این فیلد کمتر بحث شده XML، فقط در اس کیوال سرور و نگارش‌های اخیر آن وجود دارد. اگر نیاز به کار با بانک‌های اطلاعاتی سبک‌تری وجود داشت چطور؟ یک راه حل عمومی برای این مساله مراجعه به روش‌های NoSQL است. یعنی بطور کلی بانک‌های اطلاعاتی رابطه‌ای کنار گذاشته شده و به یک سکوی کاری دیگر سوئیچ کرد. در این بین، SisoDb راه حل میانه‌ای را ارائه داده است. با کمک SisoDb می‌توان اطلاعات را به صورت schema less و بدون نیاز به تعریف فیلدهای متناظر آن‌ها، در انواع و اقسام بانک‌های اطلاعاتی SQL Server با فرمت JSON ذخیره و بازیابی کرد. این انواع و اقسام، شامل SQL Server CE نیز می‌شود.


دریافت و نصب SisoDb

دریافت و نصب SisoDb بسیار ساده است. به کمک package manager و امکانات NuGet، کلمه Sisodb را جستجو کنید. در بین مداخل ظاهر شده، پروایدر مورد علاقه خود را انتخاب و نصب نمائید. برای مثال اگر قصد دارید با SQL Server CE کار کنید، SisoDb.SqlCe4 را انتخاب و یا اگر SQL Server 2008 مدنظر شما است، SisoDb.Sql2008 را انتخاب و نصب نمائید.


ثبت و بازیابی اطلاعات به کمک SisoDb

کار با SisoDb بسیار روان است. نیازی به تعاریف نگاشت‌ها و ORM خاصی نیست. یک مثال مقدماتی آن‌را در ادامه ملاحظه می‌کنید:
using SisoDb.Sql2008;

namespace SisoDbTests
{
    public class Customer 
    {
        public int Id { get; set; } 
        public int CustomerNo { get; set; }
        public string Name { get; set; } 
    }

    class Program
    {
        static void Main(string[] args)
        {
            /*var cnInfo = new SqlCe4ConnectionInfo(@"Data source=sisodb2013.sdf;");
            var db = new SqlCe4DbFactory().CreateDatabase(cnInfo);
            db.EnsureNewDatabase();*/

            var cnInfo = new Sql2008ConnectionInfo(@"Data Source=(local);Initial Catalog=sisodb2013;Integrated Security = true");            
            var db = new Sql2008DbFactory().CreateDatabase(cnInfo);            
            db.EnsureNewDatabase();

            var customer = new Customer 
            {
                CustomerNo = 20,
                Name = "Vahid" 
            };
            db.UseOnceTo().Insert(customer);

            using (var session = db.BeginSession()) 
            {
                var info = session.Query<Customer>().Where(c => c.CustomerNo == 20).FirstOrDefault();

                var info2 = session.Query<Customer>().Where(c => c.CustomerNo == 20 && c.Name=="Vahid").FirstOrDefault();
            }
        }
    }
}
در این مثال، ابتدا اتصال به بانک اطلاعاتی برقرار شده و سپس بانک اطلاعاتی جدید تهیه می‌شود. سپس یک وهله از شیء مشتری ایجاد و ذخیره می‌گردد. در ادامه دو کوئری بر روی بانک اطلاعاتی انجام شده است.


ساختار داخلی SisoDb

SisoDb به ازای هر کلاس، حداقل 9 جدول را ایجاد می‌کند. در ادامه نحوه ذخیره سازی شیء مشتری ایجاد شده و مقادیر خواص آن‌را نیز مشاهده می‌نمائید:


ذخیره سازی جداگانه خواص عددی

ذخیره سازی جداگانه خواص رشته‌ای

ذخیره سازی کلی شیء مشتری با فرمت JSON به صورت یک رشته


همانطور که ملاحظه می‌کنید، یک جدول کلی SisoDbIdentities ایجاد شده است که اطلاعات نام اشیاء را در خود نگهداری می‌کند. سپس اطلاعات خواص اشیاء یکبار به صورت JSON ذخیره می‌شوند؛ با تمام اطلاعات تو در توی ذخیره شده در آن‌ها و همچنین یکبار هم هر خاصیت را به صورت یک رکورد جداگانه، بر اساس نوع کلی آن‌ها، در جداول رشته‌ای، عددی و امثال آن ذخیره می‌کند.
شاید بپرسید که چرا به همان فیلد رشته‌ای JSON اکتفاء نشده است؟ از این جهت که پردازشگر سمت بانک اطلاعاتی آن همانند فیلدهای XML در SQL Server و نگارش‌های مختلف آن وجود ندارد (برای مثال به کمک زبان T-SQL می‌توان از زبان XQuery در خود بانک اطلاعاتی، بدون نیاز به واکشی کل اطلاعات در سمت کلاینت، به صورت یکپارچه استفاده کرد). به همین جهت برای کوئری گرفتن و یا تهیه ایندکس، نیاز است این موارد جداگانه ذخیره شوند.
به این ترتیب زمانیکه کوئری تهیه می‌شود، برای مثال:
 var info = session.Query<Customer>().Where(c => c.CustomerNo == 20).FirstOrDefault();
به کوئری زیر ترجمه می‌گردد:
SELECT DISTINCT TOP(1) (s.[StructureId]),
                           s.[Json]
                    FROM   [CustomerStructure] s
                           LEFT JOIN [CustomerIntegers] mem0
                                ON  mem0.[StructureId] = s.[StructureId]
                                AND mem0.[MemberPath] = 'CustomerNo'
                    WHERE  (mem0.[Value] = 20);
و یا کوئری ذیل:
var info2 = session.Query<Customer>().Where(c => c.CustomerNo == 20 && c.Name=="Vahid").FirstOrDefault();
معادل زیر را خواهد داشت:
SELECT DISTINCT TOP(1) (s.[StructureId]),
                           s.[Json]
                    FROM   [CustomerStructure] s
                           LEFT JOIN [CustomerIntegers] mem0
                                ON  mem0.[StructureId] = s.[StructureId]
                                AND mem0.[MemberPath] = 'CustomerNo'
                           LEFT JOIN [CustomerStrings] mem1
                                ON  mem1.[StructureId] = s.[StructureId]
                                AND mem1.[MemberPath] = 'Name'
                    WHERE  ((mem0.[Value] = 20) AND (mem1.[Value] = 'Vahid'));
در هر دو حالت از جداول کمکی تعریف شده برای تهیه کوئری استفاده کرده و نهایتا فیلد JSON اصلی را برای نگاشت نهایی به اشیاء تعریف شده در برنامه بازگشت می‌دهد.

در کل این هم یک روش تفکر و طراحی Schema less است که با بسیاری از بانک‌های اطلاعاتی موجود سازگاری دارد.
برای مشاهده اطلاعات بیشتری در مورد جزئیات این روش می‌توان به Wiki آن مراجعه کرد.