اشتراکها
اشتراکها
بررسی دقیق آرایه در TypeScript
اشتراکها
معرفی TypeScript نسخه 1.8 بتا
اشتراکها
بررسی Generic در TypeScript
اشتراکها
ReSharper 8.2 منتشر شد
اشتراکها
ReSharper 8.1 RTM منتشر شد
اشتراکها
TypeScript 0.8.2 منتشر شد
لینک دانلود TypeScript 0.8.2
حذف از لیست در TypeScript به چه صورت میباشد؟
نگاهی به روند تکاملی نحوهی تعریف خواص از C# 1.0 تا C# 9.0
در C# 1.0 برای تعریف خواص، نیاز به نوشتن مقدار زیادی کد بود:
در اینجا تعریف backing fieldها (مانند public string _firstName) و استفادهی دستی از آنها الزامی بود.
در C# 2.0 از لحاظ ساده سازی این تعاریف، اتفاق خاصی رخنداد. فقط امکان تعریف سطوح دسترسی مانند private بر روی getterها و setterها میسر شد:
در C# 6.0، امکان حذف private setterها از تعریف یک خاصیت میسر شد. یعنی مثال زیر را
به این نحو سادهتر و واضحتر نیز میتوان نوشت:
بهعلاوه در همین زمان بود که امکان مقدار دهی اولیهی خواص نیز در همان سطر تعریف آنها ممکن شد:
پیش از این برای مقدار دهی اولیهی خواص در همان کلاسی که آنها را تعریف میکند، میبایستی از طریق مقدار دهی آنها در سازندهی کلاس اقدام میشد.
همچنین در C# 6.0 با معرفی expression bodied members که بر روی خواص نیز قابل اعمال است، امکان تعریف خواص readonly محاسبه شدهی بر اساس مقدار سایر خواص نیز میسر شد:
و در C# 9.0، با معرفی واژهی کلیدی init، امکان تعریف سادهتر خواص immutable ممکن شدهاست که در مطلب جاری به آن خواهیم پرداختیم.
روش غیرقابل مقدار دهی کردن خواص، در نگارشها پیش از C# 9.0
در بسیاری از موارد میخواهیم که خاصیتی از یک کلاس مدل، در خارج از آن قابل تغییر نباشد (مانند خواص شیءای که به محتوای فایل config ثابت برنامه اشاره میکند). راه حل فعلی آن تا پیش از C# 9.0 به صورت زیر است:
که در این حالت دیگر نمیتوان مقدار خاصیت Name را در خارج از کلاس User مقدار دهی کرد:
وبا اینکار خطای کامپایلر زیر را دریافت میکنیم:
در این تعریف باتوجه به وجود private set، برای مقداردهی خاصیت Name میتوان از یکی از دو روش زیر در داخل کلاس User استفاده کرد:
- تنظیم مقدار خاصیت Name در سازندهی کلاس
- و یا تنظیم این مقدار در یک متد ثالث دیگر مانند SetName
در هر دو حالت، از مقدار دهی مستقیم خاصیت Name توسط Object Initializer (یا همان روش متداول new User { Name = "some name"}) محروم میشویم. همچنین در ادامه شاید نیاز باشد که این خاصیت پس از مقدار دهی اولیه، دیگر قابل تغییر نباشد؛ یا به عبارتی immutable شود. در مثال فوق هنوز هم امکان تغییر مقدار خاصیت Name درون کلاس User، با فراخوانیهای بعدی متد SetName، وجود دارد.
معرفی خواص Init-Only در C# 9.0
برای رفع دو مشکل یاد شده (امکان تنظیم مقدار خاصیتها با همان روش متداول object initializer و همچنین غیرقابل تغییر شدن آنها)، اکنون در C# 9.0 میتوان بجای private set از واژهی کلیدی init استفاده کرد:
در اینجا تنها تغییر صورت گرفته، استفاده از واژهی کلیدی init، در حین تعریف خاصیت Name است. به این ترتیب به دو مزیت زیر دسترسی پیدا میکنیم:
الف) امکان مقدار دهی خاصیت Name، در خارج بدنهی کلاس User و توسط روش متداول کار با object initializerها هنوز هم وجود دارد و در این حالت الزامی به تعریف یک سازنده و یا متد خاصی درون کلاس User برای مقدار دهی آن نیست:
ب) پس از اولین بار مقدار دهی این خاصیت init-only، دیگر نمیتوان مقدار آنرا تغییر داد:
این نکته در مورد متدهای داخل کلاس User هم صدق میکند:
میتوان یک خاصیت init-only را برای بار اول، در سازندهی همان کلاس نیز مقدار دهی کرد؛ اما مقدار دهی ثانویهی آن در سایر متدهای داخل کلاس User نیز به خطای زمان کامپایل یاد شده، ختم میشود و مجاز نیست.
روش تعریف immutable properties در نگارشهای پیشین #C
با استفاده از واژهی readonly در نگارشهای قبلی #C نیز میتوان به صورت زیر، یک خاصیت را به صورت غیرقابل تغییر یا immutable در آورد:
هرچند این روش کار میکند اما دیگر همانند init-only properties نمیتوان از طریق object initializers خاصیت Name را مقدار دهی کرد و این مقدار دهی حتما باید از طریق سازندهی کلاس باشد. همچنین ایجاد یک اصطلاحا backing filed هم برای آن، کدها را طولانیتر میکند.
یک نکته: امکان استفادهی از فیلدهای readonly با خواص init-only هم وجود دارد؛ از این جهت که این نوع خواص تنها در زمان نمونه سازی اولیهی شیء، اجرا و مقدار دهی میشوند، با مفهوم readonly، سازگاری دارند:
در C# 1.0 برای تعریف خواص، نیاز به نوشتن مقدار زیادی کد بود:
public class Person { public string _firstName; public string FirstName { get { return _firstName; } set { _firstName = value; } } }
در C# 2.0 از لحاظ ساده سازی این تعاریف، اتفاق خاصی رخنداد. فقط امکان تعریف سطوح دسترسی مانند private بر روی getterها و setterها میسر شد:
public string _firstName; public string FirstName { get { return _firstName; } private set { _firstName = value; } }
در C# 3.0 بود که با ارائهی auto-implemented properties، نحوهی تعریف خواص، بسیار ساده شد و دیگر نیازی به تعریف backing fieldها نبود؛ چون کامپایلر به صورت خودکار آنها را در پشت صحنه ایجاد میکرد/میکند:
public class Person { public string FirstName { get; set; } }
در C# 6.0، امکان حذف private setterها از تعریف یک خاصیت میسر شد. یعنی مثال زیر را
public class User { public string Name { get; private set; } }
public class User { public string Name { get; } }
public class Foo { public string FirstName { get; set; } = "Initial Value"; }
همچنین در C# 6.0 با معرفی expression bodied members که بر روی خواص نیز قابل اعمال است، امکان تعریف خواص readonly محاسبه شدهی بر اساس مقدار سایر خواص نیز میسر شد:
public class Foo { public DateTime DateOfBirth { get; set; } public int Age => DateTime.Now.Year - DateOfBirth.Year; }
و در C# 9.0، با معرفی واژهی کلیدی init، امکان تعریف سادهتر خواص immutable ممکن شدهاست که در مطلب جاری به آن خواهیم پرداختیم.
روش غیرقابل مقدار دهی کردن خواص، در نگارشها پیش از C# 9.0
در بسیاری از موارد میخواهیم که خاصیتی از یک کلاس مدل، در خارج از آن قابل تغییر نباشد (مانند خواص شیءای که به محتوای فایل config ثابت برنامه اشاره میکند). راه حل فعلی آن تا پیش از C# 9.0 به صورت زیر است:
public class User { public string Name { get; private set; } }
var user = new User { Name = "User 1" // Compile Error };
The property or indexer 'User.Name' cannot be used in this context because the set accessor is inaccessible [CS9Features]csharp(CS0272)
- تنظیم مقدار خاصیت Name در سازندهی کلاس
- و یا تنظیم این مقدار در یک متد ثالث دیگر مانند SetName
public class User { public User(string name) { this.Name = name; } public void SetName(string name) { this.Name = name; } public string Name { get; private set; } }
معرفی خواص Init-Only در C# 9.0
برای رفع دو مشکل یاد شده (امکان تنظیم مقدار خاصیتها با همان روش متداول object initializer و همچنین غیرقابل تغییر شدن آنها)، اکنون در C# 9.0 میتوان بجای private set از واژهی کلیدی init استفاده کرد:
public class User { public string Name { get; init; } }
الف) امکان مقدار دهی خاصیت Name، در خارج بدنهی کلاس User و توسط روش متداول کار با object initializerها هنوز هم وجود دارد و در این حالت الزامی به تعریف یک سازنده و یا متد خاصی درون کلاس User برای مقدار دهی آن نیست:
var user = new User { Name = "User 1" };
// Compile Time Error // Init-only property or indexer 'User.Name' can only be assigned in an object initializer, // or on 'this' or 'base' in an instance constructor or an 'init' accessor. [CS9Features]csharp(CS8852) user.Name = "Test";
public class User { public string Name { get; init; } public User(string name) { this.Name = name; // Works fine } public void SetName(string name) { this.Name = name; // Compile Time Error } }
روش تعریف immutable properties در نگارشهای پیشین #C
با استفاده از واژهی readonly در نگارشهای قبلی #C نیز میتوان به صورت زیر، یک خاصیت را به صورت غیرقابل تغییر یا immutable در آورد:
public class Product { public Product(string name) { _name = name; } private readonly string _name; public string Name => _name; }
یک نکته: امکان استفادهی از فیلدهای readonly با خواص init-only هم وجود دارد؛ از این جهت که این نوع خواص تنها در زمان نمونه سازی اولیهی شیء، اجرا و مقدار دهی میشوند، با مفهوم readonly، سازگاری دارند:
public class Person { private readonly string _name; public string Name { get => _name; init => _name = value; } }
React به صورت پیشفرض از ES6 برای توسعهی برنامههای خودش استفاده میکند؛ اما استفادهی از TypeScript با پروژههای React، مزایای قابل توجهی را مانند type checking در زمان کامپایل برنامه، دسترسی به intellisense آنی، امکان refactoring بهتر را در اختیار توسعه دهنده قرار میدهد که نه فقط سرعت و سهولت توسعه را افزایش میدهند، بلکه از بروز بسیاری از خطاهای زمان اجرای برنامه نیز جلوگیری میکند.
ایجاد پروژههای React مبتنی بر TypeScript
برای ایجاد ساختار ابتدایی پروژههای React که جهت استفادهی از TypeScript تنظیم شدهاند، دستور زیر را در خط فرمان اجرا میکنیم:
مزیت کار با npx، عدم نیاز به نصب محلی برنامهی create-react-app است. به این ترتیب هربار که این دستور را به این نحو اجرا میکنیم، مطمئن خواهیم بود که از آخرین نگارش برنامهی create-react-app استفاده خواهد شد؛ و نه نگارش محلی که پیشتر نصب کردهایم که ممکن است هم اکنون تاریخ مصرف گذشته باشد.
بنابراین npx create-react-app کار اجرای آخرین نسخهی برنامهی ایجاد ساختار پروژههای React را انجام میدهد. پس از آن یک نام دلخواه ذکر شدهاست و در آخر توسط سوئیچ template typescript-- سبب خواهیم شد تا این ساختار بجای استفادهی از ES6 پیشفرض، بر اساس TypeScript ایجاد و تنظیم شود.
بررسی ساختار پروژهی TypeScript ای ایجاد شده
در تصویر فوق، نمونهای از این ساختار ابتدایی ایجاد شدهی مبتنی بر TypeScript را مشاهده میکنید. اولین تفاوت مهم این ساختار، با ساختار پیشفرض پروژههای React مبتنی بر ES6، وجود فایل جدید tsconfig.json است. کار آن تنظیم پارامترهای کامپایلر TypeScript است. همچنین اینبار بجای پسوندهای js و jsx، پسوندهای ts و tsx قابل مشاهده هستند؛ مانند فایلهای serviceWorker.ts ، index.tsx و App.tsx. البته اگر به ساختار این فایلها دقت کنید، آنچنان تفاوت مهمی را با نمونههای قبلی ES6 خود ندارند و تقریبا یکی هستند. روش اجرای آنها نیز مانند قبل است و با همان دستور npm start صورت میگیرد:
قابلیت استفادهی از کدهای جاوا اسکریپتی موجود، در پروژههای تایپ اسکریپتی جدید
داخل پوشهی src، پوشهی جدید components را ایجاد کرده و داخل آن فایل جدید Head.js را اضافه میکنیم. سپس داخل آن rfac را نوشته و دکمهی tab را فشار میدهیم تا ساختار ابتدایی یک react arrow functional component جدید ایجاد شود:
در ادامه جهت نمایش آن، آنرا به فایل src\App.tsx به شکل متداولی، ابتدا با import تابع آن و سپس درج المان متناظر با آن در تابع App، اضافه میکنیم:
اگر دقت کرده باشید، پسوند این فایل را js درنظر گرفتهایم (src\components\Head.js) و نه ts و بدون مشکل میتوان از آن در داخل یک فایل tsx استفاده کرد. علت آن به وجود تنظیم allowJs در فایل tsconfig.json برنامه بر میگردد. مزیت وجود یک چنین تنظیمی، امکان مهاجرت سادهتر کدهای ES6 موجود، به یک پروژهی تایپ اسکریپتی جدید است. به این ترتیب میتوان از تمام این کدها بدون مشکل در برنامهی جدید خود استفاده کرد و سر فرصت، یکی یکی آنها را به tsx تبدیل نمود.
به همین جهت پس از مشاهدهی این قابلیت، پسوند فایل کامپوننت جدید js ایجاد شده را به tsx تغییر میدهیم (src\components\Head.tsx). البته در یک چنین حالتی اگر هنوز دستور npm start در حال اجرا است، نیاز خواهید داشت یکبار آنرا بسته و مجددا اجرا کنید. پس از آن، باز هم برنامه بدون مشکل کامپایل میشود و نشان دهندهی این است که کدهای نوشته شدهی در کامپوننت Head، کدهای کاملا معتبر تایپ اسکریپتی نیز هستند. علت اینجا است که TypeScript، در حقیقت Superset جاوا اسکریپت بهشمار میرود و قابلیتهای جدیدی را به TypeScript استفاده میکند. بنابراین کدهای جاوااسکریپتی موجود، کدهای معتبر تایپ اسکریپتی نیز بهشمار میروند.
مشخص کردن نوع props کامپوننتها توسط TypeScript
اولین استفادهی ما از TypeScript در اینجا، مشخص کردن نوع props یک کامپوننت است:
برای این منظور، دو خاصیت جدید را از طریق شیء props به این کامپوننت ارسال کرده و از آنها جهت نمایش یک عنوان و تعیین نمایش یک برچسب استفاده میکنیم. اولین موردی را که پس از این تغییر متداول مشاهده میکنیم، خط قرمز کشیده شدن زیر متغیرهای حاصل از Object Destructuring مربوط به شیء props است:
علت اینجا است که این فایل، tsx است و نه js. به همین جهت نوع این متغیرها را، همان حالت پیشفرض جاوا اسکریپت که any است، درنظر گرفتهاست و ... این مورد بر اساس تنظیمات فایل tsconfig.json برنامه، ممنوع است. البته اگر به این فایل دقت کنید، شاید چنین گزینهای را به صورت صریح نتوانید در آن پیدا کنید. علت اینجا است که تعداد گزینههای قابل تنظیم در فایل tsconfig روز به روز بیشتر میشوند. به همین جهت برای ساده سازی فعالسازی آنها، از TypeScript 2.3 به بعد، پرچم strict نیز به این تنظیمات اضافه شدهاست. کار آن فعالسازی یکجای تمام بررسیهای strict است؛ مانند noImplicitAny، strictNullChecks و غیره.
در این حالت اگر نیاز به لغو یکی از گزینهها بود، میتوان به صورت ذیل عمل کرد:
گزینهی strict تمام بررسیهای متداول را فعال میکند؛ اما ذکر و تنظیم صریح noImplicitAny به false، تنها این یک مورد را لغو خواهد کرد.
بنابراین چون در فایل tsconfig.json برنامهی React ما گزینهی strict به true تنظیم شدهاست، گزینهی فعال noImplicitAny نیز جزئی از آن است و دیگر نمیتوان متغیر یا خاصیتی را بدون ذکر صریح نوع آن، رها کرد.
برای رفع خطای noImplicitAny موجود، به ابتدای فایل src\components\Head.tsx، نوع جدید Props را اضافه میکنیم (نام آن کاملا دلخواه است):
و سپس از آن جهت مشخص سازی نوع شیء props رسیده، به نحو زیر استفاده خواهیم کرد:
پس از این تغییر، خطای noImplicitAny پیشین، برطرف میشود و دیگر خطوط قرمز ذیل دو متغیر حاصل از Object Destructuring، مشاهده نمیشوند.
یک نکته: البته اگر از سری React 16x بخاطر داشته باشید، میتوان یک چنین قابلیتی را توسط propTypes خود React نیز پیاده سازی کرد:
اما روش کار با TypeScript، نسبت به آن بسیار پیشرفتهتر است. برای کار با TypeScript، نیازی به import یک بستهی جدید، مانند PropTypes نیست و همچنین بررسی PropTypes توسط خود React، در زمان اجرای برنامه صورت میگیرد؛ اما با TypeScript، بررسی زمان کامپایل برنامه را خواهیم داشت و همچنین نمایش آنی خطاهای مرتبط با عدم رعایت آنها، در ادیتورهایی مانند VSCode. به علاوه روش تعریف type ذکر شدهی توسط TypeScript، نسبت به نمونهی پیشنهاد شدهی توسط React با propTypes، بسیار تمیزتر و خواناتر است.
پس از این تغییر، اگر به فایل src\App.tsx مراجعه کنیم، مشاهده میکنیم که ذیل تعریف المان کامپوننت Head، مجددا خط قرمزی کشیده شدهاست:
عنوان میکند که بر اساس نوع جدید Props ای که تعریف کردهاید، نیاز است دو خاصیت اجباری title و isActive را نیز در اینجا ذکر کنید؛ وگرنه تعریف این المان، بدون آنها ناقص است.
امکان جالب دیگری که با تعریف نوع props توسط تایپاسکریپت رخ میدهد، فعال شدن intellisense متناظر با تعریف این خواص و ویژگیها است:
در ادامه با تعریف این دو ویژگی جدید، خط قرمز رنگ ذیل کامپوننت Head برطرف میشود:
و اگر در حین تعریف این ویژگیها، نوعهای مقادیر آنها را به درستی وارد نکنیم، بازهم شاهد تذکر آنی خطاهای مرتبط با آنها خواهیم بود:
همچنین در این حالت، کد برنامه نیز کامپایل نمیشود و ذکر این خطاها صرفا منحصر به ادیتور مورد استفاده نیست.
بنابراین به صورت خلاصه مزیتهای کار با TypeScript برای تعاریف نوع props به شرح زیر است:
- auto-complete و داشتن intellisense خودکار.
- اگر نام المان کامپوننتی و یا نام یکی از props را به اشتباه وارد کنیم، بلافاصله خطای یافت نشدن آنها را نمایش میدهد.
- اگر ذکر یک prop اجباری را فراموش کنیم، بلافاصله خطای متناظری را دریافت میکنیم.
- اگر نوع مقدار یکی از props را به اشتباه وارد کنیم، باز هم خطایی را جهت گوشزد کردن آن مشاهده خواهیم کرد.
- فعال بودن TypeScript، امکان refactoring بسیار قویتری را میسر میکند. برای مثال با فشردن دکمهی F2 میتوان نام یک کامپوننت را در کل برنامه به سادگی تغییر داد. همچنین یک چنین قابلیتی برای تغییر نام props نیز میسر است و به صورت خودکار تمام کاربردهای آنرا نیز به روز میکند.
- اگر نوع prop ای را در تعریف آن تغییر دادیم، اما مقدار منتسب به آنرا خیر، باز هم بلافاصله متوجه این مشکل خواهیم شد.
به این ترتیب با دسترسی به بررسیهای دقیق زمان کامپایل برنامه، میتوان مشکلات بسیار کمتری را در زمان اجرای آن شاهد بود.
ایجاد پروژههای React مبتنی بر TypeScript
برای ایجاد ساختار ابتدایی پروژههای React که جهت استفادهی از TypeScript تنظیم شدهاند، دستور زیر را در خط فرمان اجرا میکنیم:
npx create-react-app tssample --template typescript
بنابراین npx create-react-app کار اجرای آخرین نسخهی برنامهی ایجاد ساختار پروژههای React را انجام میدهد. پس از آن یک نام دلخواه ذکر شدهاست و در آخر توسط سوئیچ template typescript-- سبب خواهیم شد تا این ساختار بجای استفادهی از ES6 پیشفرض، بر اساس TypeScript ایجاد و تنظیم شود.
بررسی ساختار پروژهی TypeScript ای ایجاد شده
در تصویر فوق، نمونهای از این ساختار ابتدایی ایجاد شدهی مبتنی بر TypeScript را مشاهده میکنید. اولین تفاوت مهم این ساختار، با ساختار پیشفرض پروژههای React مبتنی بر ES6، وجود فایل جدید tsconfig.json است. کار آن تنظیم پارامترهای کامپایلر TypeScript است. همچنین اینبار بجای پسوندهای js و jsx، پسوندهای ts و tsx قابل مشاهده هستند؛ مانند فایلهای serviceWorker.ts ، index.tsx و App.tsx. البته اگر به ساختار این فایلها دقت کنید، آنچنان تفاوت مهمی را با نمونههای قبلی ES6 خود ندارند و تقریبا یکی هستند. روش اجرای آنها نیز مانند قبل است و با همان دستور npm start صورت میگیرد:
قابلیت استفادهی از کدهای جاوا اسکریپتی موجود، در پروژههای تایپ اسکریپتی جدید
داخل پوشهی src، پوشهی جدید components را ایجاد کرده و داخل آن فایل جدید Head.js را اضافه میکنیم. سپس داخل آن rfac را نوشته و دکمهی tab را فشار میدهیم تا ساختار ابتدایی یک react arrow functional component جدید ایجاد شود:
import React from "react"; export const Head = () => { return ( <div> <h1>Hello</h1> </div> ); };
import { Head } from "./components/Head"; // ... function App() { return ( <div className="App"> <Head /> // ... </div> ); } export default App;
به همین جهت پس از مشاهدهی این قابلیت، پسوند فایل کامپوننت جدید js ایجاد شده را به tsx تغییر میدهیم (src\components\Head.tsx). البته در یک چنین حالتی اگر هنوز دستور npm start در حال اجرا است، نیاز خواهید داشت یکبار آنرا بسته و مجددا اجرا کنید. پس از آن، باز هم برنامه بدون مشکل کامپایل میشود و نشان دهندهی این است که کدهای نوشته شدهی در کامپوننت Head، کدهای کاملا معتبر تایپ اسکریپتی نیز هستند. علت اینجا است که TypeScript، در حقیقت Superset جاوا اسکریپت بهشمار میرود و قابلیتهای جدیدی را به TypeScript استفاده میکند. بنابراین کدهای جاوااسکریپتی موجود، کدهای معتبر تایپ اسکریپتی نیز بهشمار میروند.
مشخص کردن نوع props کامپوننتها توسط TypeScript
اولین استفادهی ما از TypeScript در اینجا، مشخص کردن نوع props یک کامپوننت است:
import React from "react"; export const Head = ({ title, isActive }) => { return ( <div> <h1>{title}</h1> {isActive && <h3>Active</h3>} </div> ); };
علت اینجا است که این فایل، tsx است و نه js. به همین جهت نوع این متغیرها را، همان حالت پیشفرض جاوا اسکریپت که any است، درنظر گرفتهاست و ... این مورد بر اساس تنظیمات فایل tsconfig.json برنامه، ممنوع است. البته اگر به این فایل دقت کنید، شاید چنین گزینهای را به صورت صریح نتوانید در آن پیدا کنید. علت اینجا است که تعداد گزینههای قابل تنظیم در فایل tsconfig روز به روز بیشتر میشوند. به همین جهت برای ساده سازی فعالسازی آنها، از TypeScript 2.3 به بعد، پرچم strict نیز به این تنظیمات اضافه شدهاست. کار آن فعالسازی یکجای تمام بررسیهای strict است؛ مانند noImplicitAny، strictNullChecks و غیره.
{ "compilerOptions": { "strict": true /* Enable all strict type-checking options. */ } }
{ "compilerOptions": { "strict": true, "noImplicitAny": false } }
بنابراین چون در فایل tsconfig.json برنامهی React ما گزینهی strict به true تنظیم شدهاست، گزینهی فعال noImplicitAny نیز جزئی از آن است و دیگر نمیتوان متغیر یا خاصیتی را بدون ذکر صریح نوع آن، رها کرد.
برای رفع خطای noImplicitAny موجود، به ابتدای فایل src\components\Head.tsx، نوع جدید Props را اضافه میکنیم (نام آن کاملا دلخواه است):
type Props = { title: string; isActive: boolean; };
export const Head = ({ title, isActive }: Props) => {
یک نکته: البته اگر از سری React 16x بخاطر داشته باشید، میتوان یک چنین قابلیتی را توسط propTypes خود React نیز پیاده سازی کرد:
Head.propTypes = { title: PropTypes.string, isActive: PropTypes.bool }
پس از این تغییر، اگر به فایل src\App.tsx مراجعه کنیم، مشاهده میکنیم که ذیل تعریف المان کامپوننت Head، مجددا خط قرمزی کشیده شدهاست:
عنوان میکند که بر اساس نوع جدید Props ای که تعریف کردهاید، نیاز است دو خاصیت اجباری title و isActive را نیز در اینجا ذکر کنید؛ وگرنه تعریف این المان، بدون آنها ناقص است.
امکان جالب دیگری که با تعریف نوع props توسط تایپاسکریپت رخ میدهد، فعال شدن intellisense متناظر با تعریف این خواص و ویژگیها است:
در ادامه با تعریف این دو ویژگی جدید، خط قرمز رنگ ذیل کامپوننت Head برطرف میشود:
<Head title="Hello" isActive={true} />
همچنین در این حالت، کد برنامه نیز کامپایل نمیشود و ذکر این خطاها صرفا منحصر به ادیتور مورد استفاده نیست.
بنابراین به صورت خلاصه مزیتهای کار با TypeScript برای تعاریف نوع props به شرح زیر است:
- auto-complete و داشتن intellisense خودکار.
- اگر نام المان کامپوننتی و یا نام یکی از props را به اشتباه وارد کنیم، بلافاصله خطای یافت نشدن آنها را نمایش میدهد.
- اگر ذکر یک prop اجباری را فراموش کنیم، بلافاصله خطای متناظری را دریافت میکنیم.
- اگر نوع مقدار یکی از props را به اشتباه وارد کنیم، باز هم خطایی را جهت گوشزد کردن آن مشاهده خواهیم کرد.
- فعال بودن TypeScript، امکان refactoring بسیار قویتری را میسر میکند. برای مثال با فشردن دکمهی F2 میتوان نام یک کامپوننت را در کل برنامه به سادگی تغییر داد. همچنین یک چنین قابلیتی برای تغییر نام props نیز میسر است و به صورت خودکار تمام کاربردهای آنرا نیز به روز میکند.
- اگر نوع prop ای را در تعریف آن تغییر دادیم، اما مقدار منتسب به آنرا خیر، باز هم بلافاصله متوجه این مشکل خواهیم شد.
به این ترتیب با دسترسی به بررسیهای دقیق زمان کامپایل برنامه، میتوان مشکلات بسیار کمتری را در زمان اجرای آن شاهد بود.