اشتراک‌ها
NET Core 3.0. و تولید برنامه‌های دسکتاپ

At Build 2019, Microsoft announced the release date for .NET Core 3.0 to be this coming September. This release includes the highly touted support for desktop platforms like WinForms and WPF. Today, there’s still a large developer base that’s building desktop applications using these .NET Windows desktop frameworks and by using .NET Core 3.0, you can now build desktop applications on the .NET Core platform. 

NET Core 3.0. و تولید برنامه‌های دسکتاپ
نظرات مطالب
پَرباد - آموزش پیاده‌سازی پرداخت آنلاین در دات نت - تنظیمات
روش بهینه سازی شده تنظیم پایگاه داده در نسخه ۲.۱.۰

Database Initializer

Database Initializer همانطور که از نامش پیداست، به شما کمک می‌کند پایگاه داده پَرباد را به هر صورتیکه در نظر دارید راه اندازی کنید.

هدف از افزودن Database Initializer ها

از آنجایی که Entity Framework، پایگاه‌های داده زیادی را پشتیبانی می‌کند و هر کدام از آنها دارای شرایط، ویژگی‌ها و محدودیت های خاص خود هستند، شما می‌توانید پایگاه داده مورد نظر خود را آنطور که در نظر دارید ایجاد کنید. برای مثال پایگاه داده Sqlite طبق اعلام خود تیم Entity Framework دارای محدودیت‌هایی برای Migration است. به همین دلیل این پایگاه داده را نمی‌توان مانند SQL Server به راحتی Migrate کرد.

مواردی که توسط Database Initializer‌ها قابل استفاده هستند شامل:

  • Create Database
  • Delete Database
  • Migrate Database
  • Seed Database

نمونه مثال جهت تنظیم پایگاه داده به روش جدید:
services.AddParbad()
           .ConfigureDatabase(builder =>
           {
              // Choose your database provider (SQL Server, MySql, Sqlite, etc.)
              builder.Use....
           })
           .ConfigureDatabaseInitializer(builder =>
           {
              builder.UseInitializer(async context =>
              {
                  await context.Database.EnsureDeletedAsync();

                  // OR
                  await context.Database.EnsureCreatedAsync();

                  // OR
                  await context.Database.MigrateAsync();
              });
           });

در مثال بالا ابتدا در متد ConfigureDatabase نوع پایگاه داده مورد نظر خود را مشخص می‌کنیم.
سپس در متد ConfigureDatabaseInitializer تعیین می‌کنیم که پایگاه داده به چه صورتی باید ایجاد شود. همانطور که مشاهده می‌کنید، شما می‌توانید پایگاه داده را حذف، ایجاد و یا Migrate کنید.

همچنین جهت نوشتن راحتتر تنظیمات، متدهایی برای ایجاد، حذف و Migrate محیا شده که می‌توانید مانند زیر از آنها استفاده کنید:
services.AddParbad()
           .ConfigureDatabase(builder =>
           {
              // Choose your Entity Framework provider (SQL Server, MySql, Sqlite, etc.)
              builder.Use....
           })
           .ConfigureDatabaseInitializer(builder =>
           {
              builder.CreateDatabase();

              // OR
              builder.DeleteAndCreateDatabase();

              // OR
              builder.CreateAndMigrateDatabase();
           });

نکته ۱: اگر هیچکدام از متد‌های کمکی بالا برای شما مناسب نیستند، از همان روش اول یعنی UseInitializer استفاده کنید.
نکته ۲: Database Initializer ها، به همان ترتیبی که اضافه شده‌اند، اجرا خواهند شد.
نکته ۳: جهت سادگی در Migrate کردن پایگاه داده، در هنگام تنظیم پایگاه داده مورد نظر خود می‌توانید از متد UseParbadMigrations استفاده کنید.
مثال:
services.AddParbad()
           .ConfigureDatabase(builder =>
           {
              // SQL Server
              builder.UseSqlServer("Connection String", options => options.UseParbadMigrations());
           })
           .ConfigureDatabaseInitializer(builder =>
           {
              builder.CreateAndMigrateDatabase();
           });

متد UseParbadMigrations معادل متد زیر است:
builder.UseSqlServer("Connection String", options => options.MigrationsAssembly("Parbad"));


نمونه مثال‌ها را همچنین می‌توانید در صفحه GitHub پروژه مشاهده کنید. 
نظرات مطالب
توسعه برنامه های Cross Platform با Xamarin Forms & Bit Framework - قسمت سوم
صحبت شما درسته. در اکثر آموزش‌های Xamarin اعم از زبان اصلی یا فارسی نیز همین روش استفاده شده. ولی تجربه ای که من داشتم این بوده، فرد مطلب رو که دقیقا و به درستی Step by step بوده رو می‌خونه، بعد می‌ره و

۱- موقع نصب به مشکل بر می‌خوره.
۲- اولین پروژه رو حتی نمی‌تونه بیلد کنه!
۳- نصب می‌کنه، بیلد هم می‌کنه، بعد هر بار که کد رو تغییر می‌ده می‌بینه که چقدر کنده و کلی طول می‌کشه نتیجه تغییرش رو ببینه.
۴- به زحمت فرمی رو توسعه می‌ده و بعد پابلیش می‌کنه و بعد می‌بینه حجم Apk شده ۳۰ مگ!
در هر یک از این چهار مورد ما ریزش افرادی رو داریم که می‌خوان با Xamarin کار کنن، چون CSharp کار هستن و دوست دارن CSharp رو. ولی با این مشکلات فراری می‌شن.
من تو آموزش ام صریحا می‌گم که مثلا "در مورد Xaml نیز بعد از راه اندازی این مثال در Windows-Android-iOS صحبت خواهیم کرد."
چرا که می‌خوام اول ببینه نصب اش احتیاج به ۲۵ گیگ دانلود نداره، و اگه داره بیش از ۵ گیگ می‌گیره اشکال داره تنظیمات نصب اش. می‌خوام ببینه که اولین پروژه رو می‌تونه به راحتی بیلد کنه. می‌خوام ببینه که Edit & continue داره و ارزش داره کارش روی UWP، حتی اگه مشتری اش فقط ازش درخواست نسخه Android / iOS کرده. تو قسمت بعدی هم می‌خوام ببینه که با ۷ مگ هم می‌تونه خروجی Apk داشته باشه. و بعد ببینه که روی iOS هم می‌تونه تست کنه. از این مرحله به بعد شاید به آموزش‌های من هم احتیاج نداشته باشه، کلی آموزش خوب برای Xaml و Prism و MVVM و CSharp هست.
من انتظارم اینه که فرد مبتدی بتونه فقط Text اون دکمه رو از + به - تغییر بده و دستور CSharp رو هم در حد یه خط عوض کنه. همین!
مثال ام رو هم دقیقا از صفحه اول Flutter کپی کردم. Flutter هم در صفحه اول اش نمی‌گه که Widget چیه و BuildContent چیه و Scaffold چیه. فقط می‌خواد نشون بده خیلی راحت می‌شه باهاش کد زد و یه جورایی بگه خیالت راحت.
من تو آموزش نگفتم که کد رو به Template پیش فرض Xamarin اضافه کنید، بلکه یه پروژه آماده به اجرا رو از GitHub درخواست کردم که Clone کنید و دو خط اش رو تغییر بدید. وگرنه حتی درک Template پیش فرض خود Xamarin forms هم احتیاج به توضیح داره برای فرد مبتندی و ساختار ساده ای نداره.
بعد از راه اندازی Android / iOS به آموزشی که شما گفتید بر می‌گردم و شروع می‌کنم می‌گم Layout‌ها چی هستن، Control‌‌ها چی هستن، View Model چیه، به سرور چجوری وصل بشیم، Entity framework core رو چجوری استفاده کنیم و از کنترل‌های Syncfusion چجوری استفاده کنیم و ... Step by step، ولی می‌دونیم که دیگه همه می‌تونن تست کنن و ته دلشون نمی‌لرزه و شاکی نیستن از این که چرا اون کنده و چرا اون سایزش زیاده و ...
ممنون از این که این دوره رو پیگیری می‌کنید. من واقعا بابت نقد مودبانه تون ممنونم (: الآن هم اگه مشکلی تو اجرا دیدید بگید که من نکته اش رو اضافه کنم. این موردی که توضیح دادم رو سعی کردم در متن آموزش کمی Bold کنم.
مطالب
پَرباد - آموزش پیاده‌سازی پرداخت آنلاین در دات نت - مقدمه
پَرباد یک کتابخانه رایگان و اوپن سورس است که امکان افزودن قابلیت پرداخت آنلاین را به وب اپلیکیشن‌ها محیا میکند.

با توجه به نسخه قدیمی و درخواست کاربران جهت ارائه نسخه‌ای برای پشتیبانی از NET Core. ، نسخه‌ی کاملا جدیدی از این پروژه آماده گردید.

مزایا و ویژگی‌ها
  • نصب آسان با استفاده از Nuget
  • بدون نیاز به هیچگونه وب سرویس و یا دانش پیاده سازی سیستم‌های پرداخت آنلاین 
  • پشتیبانی از درگاه‌های: ملت، ملی (سداد)، پارسیان، پاسارگاد، ایران کیش و سامان
  • انجام پرداخت، فقط با نوشتن ۳ خط کد
  • طراحی کاملا یکپارچه برای انجام عملیات پرداخت با تمامی بانک‌ها
  • رعایت نکات امنیتی پرداخت آنلاین
  • درگاه مجازی، برای شبیه سازی عملیات پرداخت 
  • امکان استفاده از پروکسی برای سرور‌های خارج از ایران در صورت نیاز
  • استفاده از تکنولوژی‌های مدرن و استاندارد
  • قابل نصب بر روی پروژه‌های: ASP.NET Core, ASP.NET MVC, ASP.NET WebForms

آنچه شما در این سری مقالات یاد خواهید گرفت:

نحوه نصب
  • ASP.NET WebForms
  • ASP.NET MVC
  • ASP.NET CORE

آموزش پایه
  • درخواست پرداخت
  • تایید پرداخت
  • بازگرداندن مبلغ پرداخت شده

تنظیمات
  • درگاه‌ها
  • HttpContext
  • پایگاه داده
  • پیام‌ها

آموزش پیشرفته
  • ایجاد یک صورت‌حساب پرداخت با استفاده از InvoiceBuilder
  • درگاه مجازی پرداخت
  • استفاده از پروکسی
  • توکن پرداخت
  • تزریق وابستگی
  • Logging

نمونه پروژه‌ها
نحوه نصب
مطالب
SignalR - قسمت سوم
در قسمت قبل درباره روشهای برقراری ارتباط با سرور در کتابخونه SignalR کمی بحث شد. برای ادامه بهتره که به برنامه چت ساده ای که تو این مدت کمی تکمیلش کردم یه نگاهی بندازین:
لطف کنین این برنامه رو دانلود و اجرا کنین تا کمی با جزئیات این کتابخونه بیشتر آشنا بشین. این برنامه قدم به قدم نوشته شده و حاوی نسخه‌های مختلفی از برنامه چت هست که هر کدوم تو یه فایل html استفاده شده. نسخه آخر شامل عملیات لاگین، چت گروهی، چت خصوصی و امکان تغییر گروه است. درضمن این برنامه کمی با عجله نوشته شده پس اگه باگ یا موردی مشاهده کردین و یا پیشنهادی دارین اشاره کنین تا بقیه هم استفاده کنن.
حالا به یه نکته در مورد آغاز برقراری ارتباط کلاینت با سرور اشاره میکنم. قبل از برقراری این ارتباط (که در قسمت قبل توضیحاتی در این مورد داده شده) برنامه کلاینت یک درخواست به سمت سرور ارسال میکنه. به تصویر زیر دقت کنین:

به این درخواست اولیه در کتابخونه SignalR همونطور که مشاهده میشه مذاکره (negotiate) گفته میشه. برقراری ارتباط این درخواست اولیه هم توسط XHR انجام میشه. نتیجه این مذاکره در تب Response Body قابل مشاهده است:

می‌بینین که علاوه بر آی دی ارتباط که یک guid است (تلفظ مرسومش «گوئِد» هستش) امکان برقراری ارتباط از طریق روش WebSocket رو هم از طرف سرور مشخص میکنه که با توجه به استفاده من از ویندوز 7 امکانش وجود نداره. یعنی اگر مثلا شما از ویندوز 8 و IIS 8 استفاده کنین مقدار TryWebSocket برابر true بوده و همچنین پارامتر WebSocketServerUrl نال نخواهد بود. البته این پارامتر تنها مربوط به سروره و برنامه کلاینت مورد استفاده (در اینجا یک مرورگر) هم باید توانایی استفاده از این روش رو داشته باشه. پس از اتمام این مذاکره ارتباط اصلی برقرار میشه.

یکی از قابلیتهای خوب این کتابخونه ارسال خطاهای رخ داده در سمت سرور به کلاینت هست. در تصویر زیر بدنه یک نمونه از پاسخهای سرور که نمایش دهنده خطای رخ داده در سمت سرور هست رو نشون داده شده:

برای راحتی دوستان در استفاده از راهنماهای این کتابخونه، یه مقدار کار روشون انجام دادم و با خلاصه کردن محتوای اونا (و کاهش حجم 95 درصدی!) برای استفاده آفلاین آماده کردم:

SignarR github docs.rar 

اگه فرصتی پیش بیاد و دوستان هم علاقه داشته باشن در قسمت بعدی برنامه چت رو بیشتر با هم بررسی میکنیم.

در ادامه قصد دارم تا روی بازدهی و کارایی این کتابخونه تو بار زیاد یه بررسی هایی انجام بدم (البته اگه وقت کنم چون راه اندازی یه محیط تست برا این جور کتابخونه‌ها چندان آسون نیست)  و مطلبی هم در مورد نحوه راه اندازی تست بار ارائه بدم.

مطالب دوره‌ها
متدهای async تقلبی
تا اینجا مشاهده کردیم که اگر یک چنین متد زمانبری را داشته باشیم که در آن عملیاتی طولانی انجام می‌شود،
class MyService
{
  public int CalculateXYZ()
  {
    // Tons of work to do in here!
    for (int i = 0; i != 10000000; ++i)
      ;
    return 42;
  }
}
برای نوشتن معادل async آن فقط کافی است که امضای متد را به async Task تغییر دهیم و سپس داخل آن از Task.Run استفاده کنیم:
class MyService
{
  public async Task<int> CalculateXYZAsync()
  {
    return await Task.Run(() =>
    {
      // Tons of work to do in here!
      for (int i = 0; i != 10000000; ++i)
        ;
      return 42;
    });
  }
}
و ... اگر از آن در یک کد UI استفاده کنیم، ترد آن‌را قفل نکرده و برنامه، پاسخگوی سایر درخواست‌های رسیده خواهد بود. اما ... به این روش اصطلاحا Fake Async گفته می‌شود؛ یا Async تقلبی!
کاری که در اینجا انجام شده، استفاده‌ی ناصحیح از Task.Run در حین طراحی یک متد و یک API است. عملیات انجام شده در آن واقعا غیرهمزمان نیست و در زمان انجام آن، باز هم ترد جدید اختصاص داده شده را تا پایان عملیات قفل می‌کند. اینجا است که باید بین CPU-bound operations و IO-bound operations تفاوت قائل شد. اگر Entity Framework 6 و یا کلاس WebClient و امثال آن، متدهایی Async را نیز ارائه داده‌اند، این‌ها به معنای واقعی کلمه، غیرهمزمان هستند و در آن‌ها کوچکترین CPU-bound operation ایی انجام نمی‌شود.
در حلقه‌ای که در مثال فوق در حال پردازش است و یا تمام اعمال انجام شده توسط CPU، از مرزهای سیستم عبور نمی‌کنیم. نه قرار است فایلی را ذخیره کنیم، نه با اینترنت سر و کار داشته باشیم و یا مثلا اطلاعاتی را از وب سرویسی دریافت کنیم و نه هیچگونه IO-bound operation خاصی قرار است صورت گیرد.
زمانیکه برنامه نویسی قرار است با API شما کار کند و به امضای async Task می‌رسد، فرضش بر این است که در این متد واقعا یک کار غیرهمزمان در حال انجام است. بنابراین جهت بالابردن کارآیی برنامه، این نسخه را نسبت به نمونه‌ی غیرهمزمان انتخاب می‌کند.
حال تصور کنید که استفاده کننده از این API یک برنامه‌ی دسکتاپ نیست، بلکه یک برنامه‌ی ASP.NET است. در اینجا Task.Run فراخوانی شده صرفا سبب خواهد شد عملیات مدنظر، بر روی یک ترد دیگر، نسبت به ترد اصلی اختصاص داده شده توسط ASP.NET برای فراخوانی و پردازش CalculateXYZAsync، صورت گیرد. این عملیات بهینه نیست. تمام پردازش‌های درخواست‌های ASP.NET در تردهای خاص خود انجام می‌شوند. وجود ترد دوم ایجاد شده توسط Task.Run در اینجا چه حاصلی را بجز سوئیچ بی‌جهت بین تردها و همچنین بالا بردن میزان کار Garbage collector دارد؟ در این حالت نه تنها سبب بالا بردن مقیاس پذیری سیستم نشده‌ایم، بلکه میزان کار Garbage collector و همچنین سوئیچ بین تردهای مختلف را در Thread pool برنامه به شدت افزایش داده‌ایم. همچنین یک چنین سیستمی برای تدارک تردهای بیشتر و مدیریت آن‌ها، مصرف حافظه‌ی بیشتری نیز خواهد داشت.


یک اصل مهم در طراحی کدهای Async
استفاده از Task.Run در پیاده سازی بدنه متدهای غیرهمزمان، یک code smell محسوب می‌شود.


چکار باید کرد؟
اگر در کدهای خود اعمال Async واقعی دارید که IO-bound هستند، از معادل‌های Async طراحی شده برای کار با آن‌ها، مانند متد SaveChangesAsync در EF، متد DownloadStringTaskAsync کلاس WebClient و یا متدهای جدید Async کلاس Stream برای خواندن و نوشتن اطلاعات استفاده کنید. در یک چنین حالتی ارائه متدهای async Task بسیار مفید بوده و در جهت بالابردن مقیاس پذیری سیستم بسیار مؤثر واقع خواهند شد.
اما اگر کدهای شما صرفا قرار است بر روی CPU اجرا شوند و تنها محاسباتی هستند، اجازه دهید مصرف کننده تصمیم بگیرد که آیا لازم است از Task.Run برای فراخوانی متد ارائه شده در کدهای خود استفاده کند یا خیر. اگر برنامه‌ی دسکتاپ است، این فراخوانی مفید بوده و سبب آزاد شدن ترد UI می‌شود. اگر برنامه‌ی وب است، به هیچ عنوان نیازی به Task.Run نبوده و فراخوانی متداول آن با توجه به اینکه درخواست‌های برنامه‌های ASP.NET در تردهای مجزایی اجرا می‌شوند، کفایت می‌کند.

به صورت خلاصه
از Task.Run در پیاده سازی بدنه متدهای API خود استفاده نکنید.
از Task.Run در صورت نیاز (مثلا در برنامه‌های دسکتاپ) در حین فراخوانی و استفاده از متدهای API ارائه شده استفاده نمائید:
 private async void MyButton_Click(object sender, EventArgs e)
{
  await Task.Run(() => myService.CalculateXYZ());
}
در این مثال از همان نسخه‌ی غیرهمزمان متد محاسباتی استفاده شده‌است و اینبار مصرف کننده است که تصمیم گرفته در حین فراخوانی و استفاده نهایی، برای آزاد سازی ترد UI از await Task.Run استفاده کند (یا خیر).

بنابراین نوشتن یک چنین کدهایی در پیاده سازی یک API غیرهمزمان
await Task.Run(() =>
{
   for (int i = 0; i != 10000000; ++i)
     ;
});
صرفا خود را گول زدن است. کل این عملیات بر روی CPU انجام شده و هیچگاه از مرزهای IO سیستم عبور نمی‌کند.

برای مطالعه بیشتر
Should I expose asynchronous wrappers for synchronous methods
مطالب
تعیین اعتبار یک checkBoxList با کمک jQuery

checkBoxList جزو کنترل‌هایی در ASP.Net است که نمی‌توان RequiredFieldValidator استاندارد را بر آن اعمال کرد. به عبارتی اگر نیاز بود حداقل یک آیتم چک باکس لیست حتما توسط کاربر انتخاب شود، راه حل آماده‌ای برای آن وجود ندارد. پیاده سازی این‌کار با استفاده از jQuery به سادگی میسر است که در ادامه آن‌را مرور خواهیم کرد.

<%@ Page Language="C#" AutoEventWireup="true" CodeBehind="Default.aspx.cs" Inherits="CheckBoxListValidator._Default" %>
<!DOCTYPE html PUBLIC "-//W3C//DTD XHTML 1.0 Transitional//EN" "http://www.w3.org/TR/xhtml1/DTD/xhtml1-transitional.dtd">
<html xmlns="http://www.w3.org/1999/xhtml">
<head runat="server">
<title></title>
<script src="jquery.min.js" type="text/javascript"></script>
<script type="text/javascript">
//<![CDATA[
function CheckItems(sender, args) {
//Get the total nuumber of selected CheckBoxes
var num = jQuery("table#<%=CheckBoxList1.ClientID%> input:checked").length;
args.IsValid = num > 0;
}
//]]>
</script>
</head>
<body>
<form id="form1" runat="server">
<div>
<asp:CheckBoxList ID="CheckBoxList1" runat="server">
<asp:ListItem>item1</asp:ListItem>
<asp:ListItem>item2</asp:ListItem>
</asp:CheckBoxList>
<asp:CustomValidator ClientValidationFunction="CheckItems" ID="ValidateIt"
runat="server" ErrorMessage="(*)"> </asp:CustomValidator>
<asp:Button ID="Button1" runat="server" />
</div>
</form>
</body>
</html>

توضیحات:
یک CustomValidator استاندارد را به فرم اضافه کرده‌ایم تا توسط تابعی که به ClientValidationFunction آن معرفی می‌شود، کار اعتبار سنجی سمت کاربر را انجام دهد. این تابع یا همان CheckItems مثال فوق، امضای استاندارد و آشنایی دارد. اگر تعیین اعتبار صورت گرفته باشد، باید args.IsValid در آن به true تنظیم شود یا بر عکس.
اصل قضیه هم، همین یک سطر کد زیر است:

var num = jQuery("table#<%=CheckBoxList1.ClientID%> input:checked").length;
کار این سطر که از جی‌کوئری استفاده می‌کند، پیدا کردن جدولی است که ID آن مساوی آی دی سمت کلاینت چک باکس لیست ما است (ASP.Net یک چک باکس لیست را به صورت یک جدول حاوی چک باکس‌ها رندر می‌کند). سپس در همان ناحیه مشغول به جستجوی چک باکس‌هایی می‌شود که تیک خورده‌اند. نهایتا تعداد آن‌ها را بر می‌گرداند.

مطالب دوره‌ها
استفاده از AutoMapper در برنامه‌های چند ریسمانی
نکته‌ی بسیار مهمی را که حین کار با AutoMapper باید بخاطر داشت، عدم thread safety متد Mapper.CreateMap آن است و استفاده‌ی از آن در برنامه‌های چند ریسمانی و خصوصا برنامه‌های وب، مشکلات متعددی را به همراه خواهد داشت. بنابراین بهترین محل تعریف و معرفی این نگاشت‌ها، در حین آغاز برنامه‌‌است؛ برای مثال در متد Application_Start فایل global.asax برنامه‌های وب، یا ابتدای متد Main برنامه‌های دسکتاپ.
برای نمونه یک چنین کدی را نباید در برنامه‌های خود داشته باشید:
public ActionResult Index()
{
    Mapper.CreateMap<UserViewModel, User>();
    //ادامه‌ی کدها
در اینجا از متد استاتیک Mapper.CreateMap، در یک اکشن متد برنامه‌ی ASP.NET MVC استفاده شده‌است. این متد thread safe نیست و چون کار تنظیمات اولیه‌ی این نگاشت‌ها (پیش از کش شدن آن‌ها) اندکی زمانبر است، ممکن است در این بین، دو کاربر همزمان به این قطعه کد رسیده و شاهد این باشند که تعدادی از خواص در اینجا نگاشت نشده‌اند.

نمونه‌ی دیگر آن، یک چنین کدهایی هستند:
    using (var context = new TestDbContext())
    {
        Mapper.CreateMap<SourceClass, DestinationClass>()
            .AfterMap((src, dest) =>
            {
                  //using context
            });

         var dest = Mapper.Map<DestinationClass>(source);
    }
در اینجا برحسب نیاز از context مربوط به Entity framework داخل تنظیمات Mapper.CreateMap استفاده شده‌است. متد Mapper.CreateMap استاتیک است و context استفاده شده‌ی در آن thread safe نیست. همینجا است که مشکلات تخریب اطلاعات را شاهد خواهید بود.
اگر در یک چنین حالتی نیاز به استفاده‌ی context داشتید، بهتر است متدهای استاتیک AutoMapper را فراموش کرده و به نحو ذیل یک موتور محلی نگاشت را ایجاد کنید. چون سطح دید و دسترسی این موتور، عمومی و سراسری نیست، مشکلات thread safety را نخواهد داشت.
 var configurationStore = new ConfigurationStore(new TypeMapFactory(), MapperRegistry.Mappers);
configurationStore.AddProfile<TestProfile1>();
var mapper = new MappingEngine(configurationStore);
configurationStore.CreateMap<SourceClass, DestinationClass>()
//ادامه‌ی کدها