This command allows cleaning up project and assembly references that have no actual usages in source code. You can apply this command on a project, solution folder, or the entire solution. Before deletion is complete, you will be able to see all references that are going to be removed and. if necessary, preserve the ones that you want to keep.
شروع به کار با NBench
برای شروع به کار با NBench، ابتدا نیاز است دو بستهی نیوگت ذیل را نصب کرد:
PM> Install-Package NBench PM> Install-Package NBench.Runner
[PerfBenchmark(RunMode = RunMode.Iterations, TestMode = TestMode.Measurement)] [MemoryMeasurement(MemoryMetric.TotalBytesAllocated)] public void AddMemoryMeasurement() { const int numberOfAdds = 1000000; var dictionary = new Dictionary<int, int>(); for (var i = 0; i < numberOfAdds; i++) { dictionary.Add(i, i); } } [PerfBenchmark(RunMode = RunMode.Iterations, TestMode = TestMode.Measurement)] [GcMeasurement(GcMetric.TotalCollections, GcGeneration.AllGc)] public void MeasureGarbageCollections() { var dataCache = new List<int[]>(); for (var i = 0; i < 500; i++) { for (var j = 0; j < 10000; j++) { var data = new int[100]; dataCache.Add(data.ToArray()); } dataCache.Clear(); } }
سپس هر متد تست به ویژگی PerfBenchmark مزین میشود. در اینجا RunMode.Iterations به این معنا است که خودمان قصد داریم در طی یک حلقه، تعداد بار انجام را مشخص کنیم.
ویژگی MemoryMeasurement برای اندازه گیری حافظهی مصرفی یک قطعه کد و GcMeasurement برای اندازه گیری فشار بر روی Garbage collector بکار میرود.
اجرای آزمونهای NBench
پس از تهیهی دو متد فوق، به پوشهی packages\NBench.Runner.0.3.4\lib\net45 مراجعه کنید. یک فایل exe در آن موجود است که کار یافتن و اجرای آزمونهای NBench را انجام میدهد. به عنوان پارامتر آن تنها کافی است مسیر اسمبلی برنامه (فایل exe و یا dll) را به آن ارسال کنیم:
D:\Prog\NBenchSample\packages\NBench.Runner.0.3.4\lib\net45\NBench.Runner.exe "D:\Prog\NBenchSample\NBenchSample\bin\Release\NBenchSample.exe"
--------------- RESULTS: NBenchSample.Program+AddMemoryMeasurement --------------- TotalBytesAllocated: Max: 47,842,944.00 bytes, Average: 42,002,757.60 bytes, Min: 41,353,848.00 bytes, StdDev: 2,052,032.33 bytes TotalBytesAllocated: Max / s: 359,074,078.19 bytes, Average / s: 311,474,786.96 bytes, Min / s: 300,926,928.79 bytes, StdDev / s: 16,869,581.62 bytes --------------- RESULTS: NBenchSample.Program+MeasureGarbageCollections --------------- TotalCollections [Gen0]: Max: 708.00 collections, Average: 702.80 collections, Min: 697.00 collections, StdDev: 3.65 collections TotalCollections [Gen0]: Max / s: 111.55 collections, Average / s: 109.87 collections, Min / s: 107.88 collections, StdDev / s: 1.28 collections TotalCollections [Gen1]: Max: 338.00 collections, Average: 334.60 collections, Min: 330.00 collections, StdDev: 2.41 collections TotalCollections [Gen1]: Max / s: 53.61 collections, Average / s: 52.31 collections, Min / s: 51.10 collections, StdDev / s: 0.70 collections TotalCollections [Gen2]: Max: 32.00 collections, Average: 24.80 collections, Min: 18.00 collections, StdDev: 4.73 collections TotalCollections [Gen2]: Max / s: 4.91 collections, Average / s: 3.87 collections, Min / s: 2.86 collections, StdDev / s: 0.72 collections
نکتهای در مورد اندازه گیری فشار حافظه
حافظه توسط سیستم عامل، به صورت صفحات تخصیص داده میشود. برای مثال اگر شما به 12 بایت نیاز داشته باشید، سیستم عامل ممکن است 8 کیلوبایت را جهت کاهش تعداد بار تخصیصهای حافظه و بالا بردن سرعت کار، در اختیار برنامه قرار دهد. بنابراین جهت رسیدن به بهترین نتیجه، در اینجا بهتر است تعداد زیادی شیء را مورد آزمایش قرار داد. برای مثال در آزمایش فوق بجای افزودن یک آیتم به دیکشنری، افزودن میلیونها شیء، نویز استراتژی تخصیص حافظهی توسط سیستم عامل را به حداقل میرساند.
شبیه به همین استراتژی، در پیاده سازی Dictionary نیز بکارگرفته شدهاست:
[PerfBenchmark(RunMode = RunMode.Iterations, TestMode = TestMode.Measurement)] [MemoryMeasurement(MemoryMetric.TotalBytesAllocated)] public void AddMemoryMeasurement_With_initial_Size() { const int numberOfAdds = 1000000; var dictionary = new Dictionary<int, int>(numberOfAdds); for (var i = 0; i < numberOfAdds; i++) { dictionary.Add(i, i); } }
--------------- RESULTS: NBenchSample.Program+AddMemoryMeasurement_With_initial_Size --------------- TotalBytesAllocated: Max: 23,245,912.00 bytes, Average: 23,245,912.00 bytes, Min: 23,245,912.00 bytes, StdDev: 0.00 bytes TotalBytesAllocated: Max / s: 394,032,435.34 bytes, Average / s: 389,108,363.43 bytes, Min / s: 378,502,981.34 bytes, StdDev / s: 5,575,519.09 bytes
علت اینجا است که دیکشنری در پشت صحنه، از یک متد ReSize استفاده میکند که شبیه به سیستم عامل، بیشتر از مقدار مورد نیاز جهت ذخیرهی اشیاء، برای کاهش تعداد بار تخصیصهای حافظه، حافظه به خود اختصاص میدهد. به همین جهت زمانیکه اندازهی اولیه را مشخص کردهایم، کار تخصیص حافظهی بیش از اندازهی این شیء، به شدت کاهش یافتهاست.
بررسی متد MeasureGarbageCollections
در متد MeasureGarbageCollections، مقدار زیادی شیء بر روی heap ایجاد شده و GC را وادار به عکس العمل شدید میکند.
حلقهی داخلی ایجاد شده نیز تعداد زیادی شیء را در جهت پاکسازی GC تخصیص میدهد. این پاکسازی در مرحلهای به نام generation 0 صورت میگیرد.
اشیاء اضافه شدهی به لیست، طول عمر بیشتری دارند (تا پایان حلقه). بنابراین از garbage collection at generation 0 جان سالم به در خواهند برد و در garbage collection at generation 1 به عمر آنها پایان داده خواهد شد. هرچند ممکن است تعدادی از آنها پاکسازی نشده و تا پایان full garbage collection (generation 2) باقی بمانند.
در آزمایش انجام شده، با ذکر GcGeneration.AllGc، هر سه مورد Gen0 تا Gen2 اندازه گیری خواهند شد. عموما اندازه گیری Gen0 و Gen1 مهم نیستند و اینها خیلی زود به پایان خواهند رسید. اگر تعداد بار رخدادن Gen2 زیاد بود (یا اصلا وجود داشت)، میتواند سبب بروز مشکلات کارآیی شدیدی گردد.
بنابراین میتوان بجای تنظیم GcGeneration.AllGc، صرفا از GcGeneration.Gen2 استفاده کرد.
اندازهگیری Throughput یا تعداد بار اجرای یک متد در ثانیه
روش دیگر کار با فریم ورک NBench، ایجاد یک کلاس مخصوص و سپس افزودن متدهای Setup مزین به PerfSetup، متد Cleanup مزین به PerfCleanup و سپس تعدادی متد اندازه گیری کارآیی توسط ویژگی PerfBenchmark است. در اینجا برای اندازهگیری سرعت اجرای متدها، از ویژگی CounterThroughputAssertion استفاده خواهد شد که پارامتر اول آن نام یک شمارشگر است. این شمارشگر در متد Setup ایجاد میشود (با یک نام دلخواه).
public class DictionaryThroughputTests { private readonly Dictionary<int, int> _dictionary = new Dictionary<int, int>(); private const string AddCounterName = "AddCounter"; private Counter _addCounter; private int _key; private const int AverageOperationsPerSecond = 20000000; [PerfSetup] public void Setup(BenchmarkContext context) { _addCounter = context.GetCounter(AddCounterName); _key = 0; } [PerfBenchmark(RunMode = RunMode.Throughput, TestMode = TestMode.Test)] [CounterThroughputAssertion(AddCounterName, MustBe.GreaterThan, AverageOperationsPerSecond)] public void AddThroughput_ThroughputMode(BenchmarkContext context) { _dictionary.Add(_key++, _key); _addCounter.Increment(); } [PerfBenchmark(RunMode = RunMode.Iterations, TestMode = TestMode.Test)] [CounterThroughputAssertion(AddCounterName, MustBe.GreaterThan, AverageOperationsPerSecond)] public void AddThroughput_IterationsMode(BenchmarkContext context) { for (var i = 0; i < AverageOperationsPerSecond; i++) { _dictionary.Add(i, i); _addCounter.Increment(); } } [PerfCleanup] public void Cleanup(BenchmarkContext context) { _dictionary.Clear(); } }
--------------- RESULTS: NBenchSample.DictionaryThroughputTests+AddThroughput_ThroughputMode --------------- [Counter] AddCounter: Max: 575,654.00 operations, Average: 575,654.00 operations, Min: 575,654.00 operations, StdDev: 0.00 operations [Counter] AddCounter: Max / s: 7,205,997.59 operations, Average / s: 7,163,894.30 operations, Min / s: 7,075,316.79 operations, StdDev / s: 42,518.20 operations --------------- RESULTS: NBenchSample.DictionaryThroughputTests+AddThroughput_IterationsMode --------------- [Counter] AddCounter: Max: 20,000,000.00 operations, Average: 20,000,000.00 operations, Min: 20,000,000.00 operations, StdDev: 0.00 operations [Counter] AddCounter: Max / s: 7,409,380.61 operations, Average / s: 7,250,991.24 operations, Min / s: 6,880,938.73 operations, StdDev / s: 148,085.19 operations
در اینجا برای گزارش دادن، عددهای Average و Average / s باید مورد استفاده قرار گیرند.
Azure Container Instances a simple way to run a container in Azure, without having to manage any virtual machines.
Brady Gaster returns in this follow up to the previous episode on Worker services. This time Brady will show us how to deploy our worker service to Azure Container Instances
- [00:58] - Creating a new container instance
- [03:08] - Exploring the Docker tools in Visual Studio Code
- [04:30] - Reviewing the deployed container instance
- [05:50] - Exploring the tools for Kubernetes in Visual Studio Code
- [09:57] - Kubernetes Namespaces and Deployments
- [12:10] - .NET Architecture Guides
<script> let src = 'https://svelte.dev/tutorial/image.gif'; let name = 'Rick Astley'; </script> <img src={src} alt="{name} dancing">
- نکته اول : اگر در تگ img مقدار alt را وارد نکنیم و یا alt در این تگ وجود نداشته باشد، یک هشدار توسط کامپایلر svelte برای ما با عنوان <img> element should have an alt attribute> ایجاد میشود. زمان ساخت یک برنامه بسیار مهم است تا قوانین نوشتن یک کد html خوب را رعایت کنیم تا برای تمامی کاربران احتمالی برنامه قابل استفاده باشد. در همین مثال با ایجاد یک هشدار Svelte تلاش میکند که ما را از اشتباه در نوشتن کد html مطلع سازد.
- نکته دوم : اگر نام یک آبجکت تعریف شده و یک attribute، برابر باشد میتوانیم از نسخه کوتاه شده یا Shorthand attributes در svelte استفاده کنیم. به طور مثال در مثال بالا میتوانیم از کد زیر در خط 6 استفاده کنیم.
<img {src} alt="{name} dancing">
<script> export let siteName = "dotnettips"; </script> <p>this is a nested component for third tutorial on {siteName}</p>
<script> import Nested from "./Nested.svelte"; export let name; </script> <h1>Hello {name}!</h1> <Nested siteName="dotnettips.info" />
Hello world! this is a nested component for third tutorial on dotnettips.info
در مثال بالا ما یک کامپوننت جدید را ایجاد کرده و از طریق دستور import به App.svelte اضافه کردیم. نکتهای که در اینجا وجود دارد، نحوه مقدار دهی props در کامپوننتها است. اگر به خط 9 دقت کنیم، کامپوننت ما از طریق تگ جدیدی با نام (Nested) به بدنه html برنامه اضافه شده است که یک attribute به نام siteName دارد. siteName متغیر export شده در کامپوننت Nested.svelte است که در کامپوننتها به این صورت مقدار دهی میشود. قبلا نحوه مقدار دهی این خصیصهها را در فایلهای جاوا اسکریپت مشاهده کرده بودیم. نکته دیگری که باید به آن دقت داشت این است که خصیصه siteName مقدار پیش فرض dotnettips را در Nested.svelte به خود اختصاص داده بود. به همین جهت اگر ما siteName را هنگام استفاده از کامپوننت مقدار دهی نکنیم، از مقدار پیش فرض خود استفاده خواهد کرد. ولی اینجا ما با مقدار دهی آن، siteName را به dotnettips.info تغییر دادهایم.
نکته مهم : دقت داشته باشید کامپوننتهای شما همیشه باید با حروف بزرگ شروع شوند؛ به طور مثال در صورت نوشتن <nested/> محتوای کامپوننت نمایش داده نخواهد شد. svelte، از طریق زیر نظر گرفتن حروف کوچک و بزرگ در ابتدای تگها، بین تگهای html و کامپوننتها تمایز قائل میشود.
Spread props :
تا اینجا به صورت خلاصه با props یا خصیصهها آشنا شدهاید و دیدیم که با export کردن یک متغیر در یک کامپوننت، میتوانیم آن را هنگام استفاده مقدار دهی نماییم. برای اینکه تمرینی هم باشد با توجه به مطالبی که تاکنون گفته شده، پروژهی جدیدی را ایجاد کنید و محتوای App.svelte را مانند کد زیر تغییر دهید.
<script> import Info from './Info.svelte'; const pkg = { name: 'svelte', version: 3, speed: 'blazing', website: 'https://svelte.dev' }; </script> <Info name={pkg.name} version={pkg.version} speed={pkg.speed} website={pkg.website}/>
همانطور که در خط دوم کد میبینید، کامپوننتی به نام Info.svelte به این بخش اضافه شدهاست. این کامپوننت را با محتوای زیر ایجاد نمایید:
<script> export let name; export let version; export let speed; export let website; </script> <p> The <code>{name}</code> package is {speed} fast. Download version {version} from <a href="https://www.npmjs.com/package/{name}">npm</a> and <a href={website}>learn more here</a> </p>
اگر برنامه را اجرا کنید یک چنین خروجی را مشاهده خواهید کرد:
The svelte package is blazing fast. Download version 3 from npm and learn more here
<Info {...pkg}/>
<script> let count = 0; function handleClick() { count += 1; } </script> <p>Count : {count}</p> <button on:click={handleClick}> Clicked {count} {count === 1 ? 'time' : 'times'} </button>
<script> let count = 0; let doubled = count * 2; function handleClick() { count += 1; } </script> <button on:click={handleClick}> Clicked {count} {count === 1 ? 'time' : 'times'} </button> <p>{count} doubled is {doubled}</p>
$: doubled = count * 2;
$: console.log(`the count is ${count}`);
$: { console.log(`the count is ${count}`); alert(`I SAID THE COUNT IS ${count}`); }
$: if (count >= 10) { alert(`count is dangerously high!`); count = 9; }
<script> let numbers = [1, 2, 3, 4]; function addNumber() { let newNumber = numbers.length + 1; numbers.push(newNumber); } $: sum = numbers.reduce((t, n) => t + n, 0); </script> <p>{numbers.join(' + ')} = {sum}</p> <button on:click={addNumber}>Add a number</button>
function addNumber() { let newNumber = numbers.length + 1; numbers.push(newNumber); numbers = numbers; }
function addNumber() { let newNumber = numbers.length + 1; numbers = [...numbers, newNumber]; }
مروری بر Two way bindings :
<script> let name = ""; function updateName(event) { name = event.target.value; } </script> <h4>My Name Is {name}</h4> <input value={name} on:input={updateName} />
<script> let name = ""; </script> <h4>My Name Is {name}</h4> <input bind:value={name} />
{#if condition} <!-- you html codes ... --> {/if}
<script> let user = { loggedIn: false }; function toggle() { user.loggedIn = !user.loggedIn; } </script> {#if user.loggedIn} <button on:click={toggle}> Log out </button> {/if} {#if !user.loggedIn} <button on:click={toggle}> Log in </button> {/if}
{#if condition} <!-- you html code when condition is true --> {:else} <!-- you html code when condition is false --> {/if}
{#if user.loggedIn} <button on:click={toggle}> Log out </button> {:else} <button on:click={toggle}> Log in </button> {/if}
{#if condition} <!-- you html code when condition is true --> {:else if condition2} <!-- you html code when condition2 is true --> {:else} <!-- you html code when condition and condition2 are false --> {/if}
{#each list as item} <!-- you html code per each item in list --> {/each}
<script> let cats = [ { id: 'J---aiyznGQ', name: 'Keyboard Cat' }, { id: 'z_AbfPXTKms', name: 'Maru' }, { id: 'OUtn3pvWmpg', name: 'Henri The Existential Cat' } ]; </script> <h1>The Famous Cats of YouTube</h1> <ul> {#each cats as cat} <li><a target="_blank" href="https://www.youtube.com/watch?v={cat.id}"> {cat.name} </a></li> {/each} </ul>
<ul> {#each cats as {id,name}} <li><a target="_blank" href="https://www.youtube.com/watch?v={id}"> {name} </a></li> {/each} </ul>
<ul> {#each cats as { id, name }, i} <li><a target="_blank" href="https://www.youtube.com/watch?v={id}"> {i + 1}: {name} </a></li> {/each} </ul>
نکته : در این بخش من سعی کردم تا حدودی به ترتیب بخش آموزشی خود وبسایت Svelte، موارد را بیان کنم؛ ولی با توجه به اینکه شاید دوستان ترجیح بدهند روش آموزشی خود آن وبسایت که امکان تغییر و نوشتن کد را هم محیا کرده است، امتحان کنند لینک آن را به اشتراک میگذارم.
6- کل مدیریت فایل در فایل index.html میباشد و اگر تمایل به تغییر عنوان، درج لوگوی خودتان و ... را دارید به این فایل مراجعه کنید.
خوب، اکنون فایل Tinymce.html را اجرا کنید و نتیجه را ملاحظه بفرمایید.
using System; using System.Data.Entity; namespace UsingNgen { public class NgenDbContex : DbContext { } class Program { static void Main() { var nGenCtx = new NgenDbContex(); Console.WriteLine("Press a key to exit..."); Console.ReadKey(); } } }
بعد از ذخیره فایل، در پنجره بالا دکمهای به نام Open in WPA ظاهر میشود. WPA مخفف Windows Performance Analyzer میباشد. آن را کلیک کنید تا محیط آنالایزر باز شود.
حال در سمت چپ این پنجره انواع آنالایزرها را مشاهده میکنید. روی آنالایزر Computation کلیک کنید و از زیرمجموعهی آن، CPU Usage را انتخاب کنید. آمار مربوط به برنامه خودمان را در تصویر بالا مشاهده میکنید. کل برنامه 164 میلی ثانیه زمان برده و فایل Clr.dll حدود 47 میلی ثانیه و یک فایل clrjit.dll نیز برای تولید کد JIT وجود دارد. حال برای تسریع در عمل شروع، از تکنیک Ngen به صورت زیر استفاده میکنیم.
3- دوباره به نوار جستجوی ویندوز رفته و ابزار Developer Command Prompt for VsXXXX را با امتیاز دسترسی از نوع Admin اجرا کنید. XXXX نسخهی ویژوال استودیو میباشد.
حال به محل ذخیره فایل اجرایی برنامه رفته و دستور Ngen Install EntityFramework.dll را تایپ کنید تا یک ایمیج کد Native از entityframework.dll ساخته شود. دوباره ابزار Windows Performance Recorder را لود کرده و روی دکمه Start کلیک کنید و فایل اجرایی برنامه را اجرا نمایید. پس از اتمام عملیات ثبت جزئیات، آن را در Windows Performance Analyzer باز نمایید.
همانطور که مشاهده میکنید کل برنامه ما 89 میلی ثانیه زمان برده و Clr.dll 29 ثانیه و به جای clrjit.dll فایل EntityFramework به صورت native تولید شده است.
(JSON (JavaScript Object Notation یک راه مناسب برای نگهداری اطلاعات است و از لحاظ ساختاری شباهت زیادی به XML، رقیب قدیمی خود دارد.
وب سرویس و آجاکس برای انتقال اطلاعات از این روش استفاده میکنند و بعضی از پایگاههای داده مانند RavenDB بر مبنای این تکنولوژی پایه گذاری شده اند.
هیچ چیزی نمیتواند مثل یک مثال؛ خوانایی ، سادگی و کم حجم بودن این روش را نشان دهد :
اگر یک شئ با ساختار زیر در سی شارپ داشته باشید :
class Customer { public int Id { get; set; } public string FirstName { get; set; } public string LastName { get; set; } }
ساختار JSON متناظر با آن ( در صورت این که مقدار دهی شده باشد ) به صورت زیر است:
{ "Id":1, "FirstName":"John", "LastName":"Doe" }
و در یک مثال پیچیدهتر :
class Customer { public int Id { get; set; } public string FirstName { get; set; } public string LastName { get; set; } public Car Car { get; set; } public IEnumerable<Location> Locations { get; set; } } class Location { public int Id { get; set; } public string Address { get; set; } public int Zip { get; set; } } class Car { public int Id { get; set; } public string Model { get; set; } }
{ "Id":1, "FirstName":"John", "LastName":"Doe", "Car": { "Id":1, "Model":"Nissan GT-R" }, "Locations":[ { "Id":1, "Address":"30 Mortensen Avenue, Salinas", "Zip":93905 }, { "Id":2, "Address":"65 West Alisal Street, #210, Salinas", "Zip":95812 } ] }
ساختار JSON را مجموعه ای از ( نام - مقدار ) تشکیل میدهد. ساختار مشابه آن در زبان سی شارپ KeyValuePair است.
مشاهده این تصاویر، بهترین درک را از ساختار JSON به شما میدهد.
Json.net یکی از بهترین کتابخانه هایی است که برای کار با این تکنولوژی در net. ارائه شده است. بهترین روش اضافه نمودن آن به پروژه NuGet است.برای این کار دستور زیر را در Package Manager Console وارد کنید.
PM> Install-Package Newtonsoft.Json
با استفاده از کد زیر میتوانید یک Object را به فرمت JSON تبدیل کنید.
var customer = new Customer { Id = 1, FirstName = "John", LastName = "Doe", Car = new Car { Id = 1, Model = "Nissan GT-R" }, Locations = new[] { new Location { Id = 1, Address = "30 Mortensen Avenue, Salinas", Zip = 93905 }, new Location { Id = 2, Address = "65 West Alisal Street, #210, Salinas", Zip = 95812 }, } };
var data = Newtonsoft.Json.JsonConvert.SerializeObject(customer);
خروجی تابع SerializeObject رشته ای است که محتوی آن را در چهارمین بلاک کد که در بالاتر آمده است، میتوانید مشاهده کنید.
برای Deserialize کردن (Cast اطلاعات با فرمت JSON به کلاس موردنظر) از روش زیر بهره میگیریم :
var customer = Newtonsoft.Json.JsonConvert.DeserializeObject<Customer>(data);
آشنایی با این تکنولوژی، پیش درآمدی برای چشیدن طعم NoSQL و معرفی کارآمدترین روشهای آن است که در آینده خواهیم آموخت...
خوشحال میشوم اگر نظرات شما را در باره این موضوع بدانم.
خوب، این فیلد کمتر بحث شده XML، فقط در اس کیوال سرور و نگارشهای اخیر آن وجود دارد. اگر نیاز به کار با بانکهای اطلاعاتی سبکتری وجود داشت چطور؟ یک راه حل عمومی برای این مساله مراجعه به روشهای NoSQL است. یعنی بطور کلی بانکهای اطلاعاتی رابطهای کنار گذاشته شده و به یک سکوی کاری دیگر سوئیچ کرد. در این بین، SisoDb راه حل میانهای را ارائه داده است. با کمک SisoDb میتوان اطلاعات را به صورت schema less و بدون نیاز به تعریف فیلدهای متناظر آنها، در انواع و اقسام بانکهای اطلاعاتی SQL Server با فرمت JSON ذخیره و بازیابی کرد. این انواع و اقسام، شامل SQL Server CE نیز میشود.
دریافت و نصب SisoDb
دریافت و نصب SisoDb بسیار ساده است. به کمک package manager و امکانات NuGet، کلمه Sisodb را جستجو کنید. در بین مداخل ظاهر شده، پروایدر مورد علاقه خود را انتخاب و نصب نمائید. برای مثال اگر قصد دارید با SQL Server CE کار کنید، SisoDb.SqlCe4 را انتخاب و یا اگر SQL Server 2008 مدنظر شما است، SisoDb.Sql2008 را انتخاب و نصب نمائید.
ثبت و بازیابی اطلاعات به کمک SisoDb
کار با SisoDb بسیار روان است. نیازی به تعاریف نگاشتها و ORM خاصی نیست. یک مثال مقدماتی آنرا در ادامه ملاحظه میکنید:
using SisoDb.Sql2008; namespace SisoDbTests { public class Customer { public int Id { get; set; } public int CustomerNo { get; set; } public string Name { get; set; } } class Program { static void Main(string[] args) { /*var cnInfo = new SqlCe4ConnectionInfo(@"Data source=sisodb2013.sdf;"); var db = new SqlCe4DbFactory().CreateDatabase(cnInfo); db.EnsureNewDatabase();*/ var cnInfo = new Sql2008ConnectionInfo(@"Data Source=(local);Initial Catalog=sisodb2013;Integrated Security = true"); var db = new Sql2008DbFactory().CreateDatabase(cnInfo); db.EnsureNewDatabase(); var customer = new Customer { CustomerNo = 20, Name = "Vahid" }; db.UseOnceTo().Insert(customer); using (var session = db.BeginSession()) { var info = session.Query<Customer>().Where(c => c.CustomerNo == 20).FirstOrDefault(); var info2 = session.Query<Customer>().Where(c => c.CustomerNo == 20 && c.Name=="Vahid").FirstOrDefault(); } } } }
ساختار داخلی SisoDb
SisoDb به ازای هر کلاس، حداقل 9 جدول را ایجاد میکند. در ادامه نحوه ذخیره سازی شیء مشتری ایجاد شده و مقادیر خواص آنرا نیز مشاهده مینمائید:
همانطور که ملاحظه میکنید، یک جدول کلی SisoDbIdentities ایجاد شده است که اطلاعات نام اشیاء را در خود نگهداری میکند. سپس اطلاعات خواص اشیاء یکبار به صورت JSON ذخیره میشوند؛ با تمام اطلاعات تو در توی ذخیره شده در آنها و همچنین یکبار هم هر خاصیت را به صورت یک رکورد جداگانه، بر اساس نوع کلی آنها، در جداول رشتهای، عددی و امثال آن ذخیره میکند.
شاید بپرسید که چرا به همان فیلد رشتهای JSON اکتفاء نشده است؟ از این جهت که پردازشگر سمت بانک اطلاعاتی آن همانند فیلدهای XML در SQL Server و نگارشهای مختلف آن وجود ندارد (برای مثال به کمک زبان T-SQL میتوان از زبان XQuery در خود بانک اطلاعاتی، بدون نیاز به واکشی کل اطلاعات در سمت کلاینت، به صورت یکپارچه استفاده کرد). به همین جهت برای کوئری گرفتن و یا تهیه ایندکس، نیاز است این موارد جداگانه ذخیره شوند.
به این ترتیب زمانیکه کوئری تهیه میشود، برای مثال:
var info = session.Query<Customer>().Where(c => c.CustomerNo == 20).FirstOrDefault();
SELECT DISTINCT TOP(1) (s.[StructureId]), s.[Json] FROM [CustomerStructure] s LEFT JOIN [CustomerIntegers] mem0 ON mem0.[StructureId] = s.[StructureId] AND mem0.[MemberPath] = 'CustomerNo' WHERE (mem0.[Value] = 20);
var info2 = session.Query<Customer>().Where(c => c.CustomerNo == 20 && c.Name=="Vahid").FirstOrDefault();
SELECT DISTINCT TOP(1) (s.[StructureId]), s.[Json] FROM [CustomerStructure] s LEFT JOIN [CustomerIntegers] mem0 ON mem0.[StructureId] = s.[StructureId] AND mem0.[MemberPath] = 'CustomerNo' LEFT JOIN [CustomerStrings] mem1 ON mem1.[StructureId] = s.[StructureId] AND mem1.[MemberPath] = 'Name' WHERE ((mem0.[Value] = 20) AND (mem1.[Value] = 'Vahid'));
در کل این هم یک روش تفکر و طراحی Schema less است که با بسیاری از بانکهای اطلاعاتی موجود سازگاری دارد.
برای مشاهده اطلاعات بیشتری در مورد جزئیات این روش میتوان به Wiki آن مراجعه کرد.