Unity 3 منتشر شد
در پی همکاری با بنیاد هویت غیرمتمرکز، شرکت مایکروسافت از برنامه خودش برای بهرهگیری از فناوری بلاکچین با هدف حل چالشهای مدیریت هویت خبر داده است.
بهطور دقیقتر این شرکت بزرگ فناوری با طراحی یک اپلیکیشن در پی استفاده از امکانات فناوری زنجیرهبلوک برای مدیریت بهتر اوراق هویتی دیجیتال است.
برعکس مدلهای امروزی مدیریت هویت، یک سیستم غیرمتمرکز توسط هیچ شخص یا سازمان مرکزی کنترل نمیشود.
این سیستمهای غیرمتمرکز مبتنی بر ساختار زنجیرهبلوک همچنین امکان سانسور و دستکاری اطلاعات هویتی را از بین میبرند درنتیجه نمیتوان برای افراد سو سابقه جعلی ایجاد کرد.
تیم مایکروسافت بعد از بررسی انواع این سیستمهای غیرمتمرکز ترجیح داده به دلایل محرمانگی، مالکیت فردی و دسترسی بدون اجازه از شبکههای بلاکچین عمومی استفاده کند.
مایکروسافت همچنین برای راهاندازی سیستم غیرمتمرکز هویت که بهاختصار آن را DID نامیده از بیتکوین، اتریوم و لایتکوین بهعنوان پلتفرمهای مناسب نامبرده است.
امروز داشتم یک سری از پلاگینهای jQuery را مرور میکردم، مورد زیر به نظرم واقعا حرفهای اومد و کمبود آن هم در بین کنترلهای استاندارد ASP.Net محسوس است:
Masked Input Plugin
استفاده از آن به صورت معمولی بسیار ساده است. فقط کافی است اسکریپتهای jQuery و سپس این افزونه به هدر صفحه اضافه شوند و بعد هم مطابق صفحه usage آن عمل کرد.
خیلی هم عالی! ولی این شیوهی متداول کار در ASP.Net نیست. آیا بهتر نیست این مجموعه را تبدیل به یک کنترل کنیم و از این پس به سادگی با استفاده از Toolbox ویژوال استودیو آنرا به صفحات اضافه کرده و بدون درگیر شدن با دستکاری سورس html صفحه، از آن استفاده کنیم؟ بهعبارتی دیگر یکبار باید با جزئیات درگیر شد، آنرا بسته بندی کرد و سپس بارها از آن استفاده نمود. (مفاهیم شیءگرایی)
برای اینکار، یک پروژه جدید ایجاد ASP.Net server control را آغاز نمائید (به نام MaskedEditCtrl).
به صورت پیش فرض یک قالب استاندارد ایجاد خواهد شد که کمی نیاز به اصلاح دارد. نام کلاس را به MaskedEdit تغییر خواهیم داد و همچنین در قسمت ToolboxData نیز نام کنترل را به MaskedEdit ویرایش میکنیم.
برای اینکه مجبور نشویم یک کنترل کاملا جدید را از صفر ایجاد کنیم، خواص و تواناییهای اصلی این کنترل را از TextBox استاندارد به ارث خواهیم برد. بنابراین تا اینجای کار داریم:
namespace MaskedEditCtrl
{
[DefaultProperty("MaskFormula")]
[ToolboxData("<{0}:MaskedEdit runat=server></{0}:MaskedEdit>")]
[Description("MaskedEdit Control")]
public class MaskedEdit : TextBox
{
از ASP.Net 2.0 به بعد، امکان قرار دادن فایلهای اسکریپت و یا تصاویر همراه یک کنترل، درون فایل dll آن بدون نیاز به توزیع مجزای آنها به صورت WebResource مهیا شده است. برای این منظور اسکریپتهای jQuery و افزونه mask edit را به پروژه اضافه نمائید. سپس به قسمت خواص آنها (هر دو اسکریپت) مراجعه کرده و build action آنها را به Embedded Resource تغییر دهید (شکل زیر):
از این پس با کامپایل پروژه، این فایلها به صورت resource به dll ما اضافه خواهند شد. برای تست این مورد میتوان به برنامه reflector مراجعه کرد (تصویر زیر):
پس از افزودن مقدماتی اسکریپتها و تعریف آنها به صورت resource ، باید آنها را در فایل AssemblyInfo.cs پروژه نیز تعریف کرد (به صورت زیر).
[assembly: WebResource("MaskedEditCtrl.jquery.min.js", "text/javascript")]
[assembly: WebResource("MaskedEditCtrl.jquery.maskedinput-1.1.4.pack.js", "text/javascript")]
پس از آن نوبت به افزودن این اسکریپتها به صورت خودکار در هنگام نمایش کنترل است. برای این منظور داریم:
protected override void OnPreRender(EventArgs e)
{
base.OnPreRender(e);
//adding .js files
if (!Page.ClientScript.IsClientScriptIncludeRegistered("jquery_base"))
{
string scriptUrl = Page.ClientScript.GetWebResourceUrl(this.GetType(),
"MaskedEditCtrl.jquery.min.js");
Page.ClientScript.RegisterClientScriptInclude("jquery_base", scriptUrl);
}
if (!Page.ClientScript.IsClientScriptIncludeRegistered("edit_ctrl"))
{
string scriptUrl = Page.ClientScript.GetWebResourceUrl(this.GetType(),
"MaskedEditCtrl.jquery.maskedinput-1.1.4.pack.js");
Page.ClientScript.RegisterClientScriptInclude("edit_ctrl", scriptUrl);
}
if (!Page.ClientScript.IsStartupScriptRegistered("MaskStartup" + this.ID))
{
// Form the script to be registered at client side.
StringBuilder sbStartupScript = new StringBuilder();
sbStartupScript.AppendLine("jQuery(function($){");
sbStartupScript.AppendLine("$(\"#" + this.ClientID + "\").mask(\"" + MaskFormula + "\");");
sbStartupScript.AppendLine("});");
Page.ClientScript.RegisterStartupScript(typeof(Page),
"MaskStartup" + this.ID, sbStartupScript.ToString(), true);
}
}
نکته جاوا اسکریپتی: علت استفاده از this.ClientID جهت معرفی نام کنترل جاری این است که هنگامیکه کنترل توسط یک master page رندر شود، ID آن توسط موتور ASP.Net کمی تغییر خواهد کرد. برای مثال myTextBox به ctl00_ContentPlaceHolder1_myTextBox تبدیل خواهد شد و اگر صرفا this.ID ذکر شده باشد دیگر دسترسی به آن توسط کدهای جاوا اسکریپت مقدور نخواهد بود. بنابراین از ClientID جهت دریافت ID نهایی رندر شده توسط ASP.Net کمک میگیریم.
در اینجا MaskFormula مقداری است که هنگام افزودن کنترل به صفحه میتوان تعریف کرد.
[Description("MaskedEdit Formula such as 99/99/9999")]
[Bindable(true), Category("MaskedEdit"), DefaultValue(0)]
public string MaskFormula
{
get
{
if (ViewState["MaskFormula"] == null) ViewState["MaskFormula"] = "99/99/9999";
return (string)ViewState["MaskFormula"];
}
set { ViewState["MaskFormula"] = value; }
}
نکته مهم: در اینجا حتما باید از view state جهت نگهداری مقدار این خاصیت استفاده کرد تا در حین post back ها مقادیر انتساب داده شده حفظ شوند.
اکنون پروژه را کامپایل کنید. برای افزودن کنترل ایجاد شده به toolbox میتوان مطابق تصویر عمل کرد:
نکته: برای افزودن آیکون به کنترل (جهت نمایش در نوار ابزار) باید: الف) تصویر مورد نظر از نوع bmp باشد با اندازه 16 در16 pixel . ب) باید آنرا به پروژه افزود و build action آن را به Embedded Resource تغییر داد. سپس آنرا در فایل AssemblyInfo.cs پروژه نیز تعریف کرد (به صورت زیر).
[assembly: System.Web.UI.WebResource("MaskedEditCtrl.MaskedEdit.bmp", "img/bmp")]
جهت دریافت سورس کامل و فایل بایناری این کنترل، اینجا کلیک کنید.
بررسی روش آپلود فایلها در ASP.NET Core
public static async Task<ResponsePayload<string>> SaveBase64(this string imgBase64, string filePath, FileSizeType fileSizeType) { if (string.IsNullOrWhiteSpace(imgBase64)) return new ResponsePayload<string>(false, "فایل را وارد کنید.", null); string data; if (imgBase64.StartsWith("data:")) { string[] base64Arr = imgBase64.Split(','); if (base64Arr.Length == 0) return new ResponsePayload<string>(false, "فایل را وارد کنید.", null); data = base64Arr[1]; } else { data = imgBase64; } byte[] bytes = Convert.FromBase64String(data); var fileType = GetFileExtension(imgBase64); if (string.IsNullOrEmpty(fileType)) return new ResponsePayload<string>(false, "فایل وارد شده صحیح نمیباشد.", null); using var stream = new MemoryStream(bytes); IFormFile file = new FormFile(stream, 0, bytes.Length, filePath, "." + fileType); string fileName = Guid.NewGuid().ToString().Replace("-", ""); return await UploadFile(file, filePath + fileName, fileSizeType); } private static string GetFileExtension(string base64String) { string data; if (base64String.StartsWith("data:")) { string[] base64Arr = base64String.Split(','); if (base64Arr.Length == 0) return ""; data = base64Arr[1]; } else { data = base64String; } return data.Substring(0, 5).ToUpper() switch { "IVBOR" => "png", "/9J/4" => "jpg", "AAAAF" => "mp4", "JVBER" => "pdf", "AAABA" => "ico", "UMFYI" => "rar", "E1XYD" => "rtf", "U1PKC" => "txt", "MQOWM" => "srt", "77U/M" => "srt", "UESDB" => "", "" => "docx", _ => string.Empty, }; } } public class FileSizeType { public int Size { get; set; } }
در ادامه بحث «حذف کدهای تکراری»، روش Refactoring دیگری به نام "Extract Superclass" وجود دارد که البته در بین برنامه نویسهای دات نت به نام Base class بیشتر مشهور است تا Superclass. هدف آن هم انتقال کدهای تکراری بین چند کلاس، به یک کلاس پایه و سپس ارث بری از آن میباشد.
یک مثال:
در WPF و Silverlight جهت مطلع سازی رابط کاربری از تغییرات حاصل شده در مقادیر دادهها، نیاز است کلاس مورد نظر، اینترفیس INotifyPropertyChanged را پیاده سازی کند:
using System.ComponentModel;
namespace Refactoring.Day6.ExtractSuperclass.Before
{
public class User : INotifyPropertyChanged
{
string _name;
public string Name
{
get { return _name; }
set
{
if (_name == value) return;
_name = value;
raisePropertyChanged("Name");
}
}
public event PropertyChangedEventHandler PropertyChanged;
void raisePropertyChanged(string propertyName)
{
var handler = PropertyChanged;
if (handler == null) return;
handler(this, new PropertyChangedEventArgs(propertyName));
}
}
}
و نکتهی مهم این است که اگر 100 کلاس هم داشته باشید، باید این کدهای تکراری اجباری مرتبط با raisePropertyChanged را در آنها قرار دهید. به همین جهت مرسوم است برای کاهش حجم کدهای تکرای، قسمتهای تکراری کد فوق را در یک کلاس پایه قرار میدهند:
using System.ComponentModel;
namespace Refactoring.Day6.ExtractSuperclass.After
{
public class ViewModelBase : INotifyPropertyChanged
{
public event PropertyChangedEventHandler PropertyChanged;
protected void RaisePropertyChanged(string propertyName)
{
var handler = PropertyChanged;
if (handler == null) return;
handler(this, new PropertyChangedEventArgs(propertyName));
}
}
}
و سپس از آن ارث بری میکنند:
namespace Refactoring.Day6.ExtractSuperclass.After
{
public class User : ViewModelBase
{
string _name;
public string Name
{
get { return _name; }
set
{
if (_name == value) return;
_name = value;
RaisePropertyChanged("Name");
}
}
}
}
به این ترتیب این کلاس پایه در دهها و صدها کلاس قابل استفاده خواهد بود، بدون اینکه مجبور شویم مرتبا یک سری کد تکراری «اجباری» را copy/paste کنیم.
مثالی دیگر:
اگر با ORM های Code first کار کنید، نیاز است تا ابتدا طراحی کار توسط کلاسهای ساده دات نتی انجام شود؛ که اصطلاحا به آنها POCO یا Plain old CLR objects یا Plain old .NET Classes هم گفته میشود. در بین این کلاسها، متداول است که یک سری از خصوصیات، تکراری و مشترک باشد؛ مثلا تمام کلاسها تاریخ ثبت رکورد را هم داشته باشند به همراه نام کاربر و مشخصاتی از این دست. اینجا هم برای حذف کدهای تکراری، یک Base class طراحی میشود: (+)
وبلاگها و سایتهای ایرانی
امنیت
Visual Studio
ASP. Net
طراحی وب
PHP
- Aptana PHP 1.0 منتشر شد (اگر قبلا این IDE بسیار قابل توجه را دریافت کرده بودید فقط کافی است به منوی aptana و گزینه my aptana مراجعه کرده و از قسمت plugins ، این پلاگین 18 مگابایتی را دریافت کنید.)
اسکیوال سرور
سی شارپ
عمومی دات نت
ویندوز
متفرقه
- مزایای مهاجرت از ویژوال سورس سیف مایکرسافت به SVN
- افزونهای برای فایرفاکس جهت GUI prototyping (خیلی کار جالبی کرده ولی چرا به صورت یک افزونه؟)
smc.version = "0"
defaults write com.apple.finder AppleShowAllFiles YES
defaults write com.apple.CoreSimulator.IndigoFramebufferServices FramebufferEmulationHint 1
امکان تست بر روی بر روی آخرین نسخه iOS یعنی 12 بر روی iPhone 5s تا iPhone XS Max وجود دارد. علاوه بر این میتوانید iOS 12 را روی iPad نسل پنج و شش و iPad Air 1 و 2 و iPad Pro تست کنید. اگر قصد تست روی نسخههای قدیمیتر iOS، چون iOS 11 یا سایر دستگاهها را دارید، باید ابتدا در XCode، از منوی Window به Devices and simulators بروید و در تب Simulators روی + کلیک کنید. در قسمت OS version میتوانید نسخههای قدیمیتر را دانلود کنید یا برای Apple TV و Apple Watch نیز Simulator بسازید.
برنامه را روی iPhone 6 یا یک گوشی سبک و ساده دیگر گذاشته و برنامه را اجرا کنید و تست بگیرید. دقت کنید که Simulator روی ویندوز اجرا میشود و نیازی به سوئیچ مداوم بین ویندوز و Mac نیست. ولی اگر Simulator روی ویندوز از لحاظ UI ای عملکرد مناسبی را نداشت، در ویژوال استودیو به منوی Tools رفته و از Options > Xamarin > iOS settings تیک Remote simulator to Windows را بردارید که باعث میشود Simulator در Mac اجرا شود. در هر بار عوض کردن Simulator از گوشی ای به گوشی دیگر، پروژه را Clean - Rebuild کنید.
در سریهای بعد که ویژوال استودیو را باز میکنید، از منوی Tools > iOS گزینه Pair Mac را بزنید و به Mac خود متصل شوید.
برای اینکه بتوانید روی گوشی تست بگیرید، در همین عکس بالا، به جای iPhoneSimulator، گزینه iPhone را انتخاب کنید. بهتر است گوشی به آخرین نسخه iOS آپدیت شده باشد. همچنین iTunes for windows را نصب کنید تا ابتدا ویندوز، گوشی شما را که با کابل به کامپیوتر وصل کردهاید بشناسد. سپس در VM Ware درخواست کنید که گوشی به جای ویندوز، به Virtual Machine مک شما وصل شود. در قسمت پایین - سمت راست VM Ware برای هر سخت افزار متصل به کامپیوتر، یک گزینه هست که آنهایی که پر رنگ هستند، سخت افزارهای متصل به Virtual Mac بوده و کمرنگها را Mac نمیبیند. روی سخت افزار گوشی خود کلیک کنید و Connect را بزنید. حال باید بتوانید در iTunes موجود در Mac، اطلاعات مربوط به گوشی خود را مشاهده کنید.
به ویژوال استودیو برگشته و در قسمت Properties پروژه XamApp.iOS، به تب iOS Bundle signing رفته و ضمن انتخاب Automatic provisioning، در قسمت Team، تیم خود را انتخاب کنید. این Team را در زمان ساخت Apple Developer account ایجاد کردهاید و همانطور که قبلا در این آموزش گفته شد، اگر در ویژوال استودیو با آن لاگین کرده باشید، میتوانید آن را ببینید. در صورتی که Apple Developer account ندارید، بر اساس این آموزش پیش بروید.
زمانیکه برنامه را روی گوشی اجرا میکنید، ممکن است در Mac دیالوگ گرفتن نام کاربری و رمز عبور کاربر Mac باز شود، پس نیم نگاهی به آن داشته باشید. پس از اولین اجرای موفق روی گوشی میتوانید در XCode به منوی Window رفته و سپس Devices & simulators را باز کنید و گوشی خود را در قسمت Devices انتخاب کرده و تیک Connect via network را بزنید تا از این به بعد، بدون کابل نیز بتوانید روی گوشی خود تست کنید. البته گوشی، ویندوز و مک، باید در یک شبکه باشند.
نحوه پابلیش پروژه را در مقاله مربوط به App Center خواهیم نوشت. اما به صورت خلاصه حجم فایل ipa حدود 10 مگ است که شامل تمامی مواردی است که در قسمت Android توضیح دادیم و پروژه نهایی شما حجمی در همین حدود خواهد داشت و با اضافه کردن چندین فرم حجم اضافه نمیشود. همانطور که در قسمت توضیحات پیشرفته پروژه اندروید توضیح دادیم، اینجا نیز از AOT و LLVM برای دستیابی به بالاترین سرعت ممکن کدهای Native استفاده شده و کدهای اضافه از پروژه Link (حذف) میشوند. برای اینکار، در ویژوال استودیو iPhone - Release را انتخاب کنید و پروژه را بیلد کنید. فایل ipa درون Mac در فولدر
Library ▸ Caches ▸ Xamarin ▸ mtbs ▸ builds ▸ XamApp.iOS ▸ e9979ba2348d1c5a87390643d62c4a1b ▸ bin ▸ iPhone ▸ Release ▸ XamApp.iOS.ipa
ساخته میشود که Library فولدری در User شما بوده و مقدار Guid مربوطه، Random است. همچنین XamApp.iOS نام پروژه است.
حالتهای متصور برای عکس بالا عبارتند از [Debug - iPhoneSimulator] و [Debug - iPhone] و [Release - iPhone] که دو تای اول برای تست روی Simulator و Device بوده و حالت سوم برای Release کردن فایل ipa. طبیعی است که تنظیم [Release - Simulator] معنی نمیدهد.
با توجه به اینکه محیط توسعه برنامه را آماده کردهایم، از قسمت بعد، به آموزش کدنویسی خواهیم پرداخت.