مطالب
ویدیوهای رایگان طراحی رابط کاربر (UI) برای برنامه نویس‌ها از مایکروسافت
1- اصول طراحی: آموزش توازن با استفاده از Expression Design (دریافت ویدیو، فایل‌های پروژه)

2- اصول طراحی: آموزش ریتم با استفاده از Expression Design(دریافت ویدیو، فایل‌های پروژه)

3- اصول طراحی: آموزش تاکید و برجسته سازی با استفاده از Expression Design(دریافت ویدیو، فایل‌های پروژه)

4- اصول طراحی: آموزش تقارن با استفاده از Expression Design(دریافت ویدیو، فایل‌های پروژه)

5- اصول طراحی: آموزش یکپارچگی با استفاده از Expression Design (دریافت ویدیو، فایل‌های پروژه)

6- اصول طراحی: آموزش نقاط، خطوط و فرم با استفاده از Expression Design(دریافت ویدیو، فایل‌های پروژه)

7- نحوه انتخاب رنگ در طراحی رابط کاربر (دریافت ویدیو، فایل‌های پروژه)

8- نحوه بکارگیری رنگ‌ها با استفاده از Expression Design(دریافت ویدیو، فایل‌های پروژه)

9- نحوه طراحی الگوهای شطرنجی با استفاده از Expression Design (دریافت ویدیو، فایل‌های پروژه)

10- نحوه طراحی آیکون‌ها با استفاده از Expression Design(دریافت ویدیو، فایل‌های پروژه)

11- ایجاد یک آیکون نمونه با استفاده از Expression Design (دریافت ویدیو، فایل‌های پروژه)

12- طراحی دکمه‌های شفاف با استفاده از Expression Design(دریافت ویدیو، فایل‌های پروژه)

13- اعمال افکت به تصاویر با استفاده ازExpression Design (دریافت ویدیو، فایل‌های پروژه)

نظرات اشتراک‌ها
CSS Isolation با AddRazorRuntimeCompilation کار نمیکند
نکته تکمیلی
برای استایل دادن به المنت‌های img هنگام استفاده از CSS Isolation به این صورت عمل میکنیم :
<img id="logo" src="~/logo.png" />
/*CSS Isolation*/
::deep #logo {
    width: 100px;
}
چون رشته Random ایجاد شده برای المنت ها، به المنت Img اعمال نمیشود.
<div b-ksdgitrxxw>
    <img id="log" src="~/logo.png" />
</div>
و اگر از deep:: استفاده نکنیم خروجی به این شکل خواهد بود :
#logo[b-ksdgitrxxw] {
    width: 100px;
}
Selector بالا به معنی انتخاب المنتی با آی دی logo و دارای اتریبیوت  [b-ksdgitrxxw] است، اما همانطور که در بالاتر دیدیم هنگام استفاده از CSS Isolation رشته Random برای المنت‌های Img ایجاد نمیشود.
اشتراک‌ها
نگاهی به تاریخچه‌ی نگارش‌های مختلف CSS

CSS3 (~2009-2012):

Level 3 CSS specs as defined by the CSSWG. (immutable)

CSS4 (~2013-2018):

Essential features that were not part of CSS3 but are already a fundamental part of CSS.

CSS5 (~2019-2024):

Newer features whose adoption is steadily growing.

CSS6 (~2025+):

Early-stage features that are planned for future CSS.

نگاهی به تاریخچه‌ی نگارش‌های مختلف CSS
اشتراک‌ها
Charts.css فریم‌ورکی برای رسم نمودار با CSS

Charts.css is a really nice CSS data visualization framework. It comes with a 71,719 byte size CSS file and allows to dynamically convert tabular data to beautiful charts by just adding a few attributes (like class and scope)  is a really nice CSS data visualization framework. 

Charts.css فریم‌ورکی برای رسم نمودار با CSS
نظرات مطالب
ارتقاء به ASP.NET Core 1.0 - قسمت 15 - بررسی تغییرات Caching
سلام؛ من در صفحه جزئیات محصول، یک فایل css دارم که اونو از دیتابیس پر می‌کنم و برای یک محصول بصورت جدا از دیتابیس بصورت زیر پر میشود:
@section content{

    <link href=@Url.RouteUrl(new { controller="Home", action="GetCss" ,styles=Model.CssBody}) rel="stylesheet" type="text/css" />
}
زمانیکه از کش استاتیک استفاده کنم و بخواهم زمان رو مثلا 6 ماه کش در نظر بگیرم، آیا این فایل css را که در صفحه جزییات هم پر میشود، در کش در نظر می‌گیرد؟
مطالب دوره‌ها
نگاهی به اجزای سیستم راهبری بوت استرپ 3
در مطلب «نگاهی به اجزای تعاملی Twitter Bootstrap» مباحث سیستم راهبری بوت استرپ 2 بررسی شدند. در ادامه قصد داریم، نکات جدیدی را در اینباره خصوصا جهت ارتقاء به بوت استرپ 3، بررسی کنیم.


تعیین موقعیت کاربر در صفحه به کمک breadcrumbs در Bootstrap

در مورد قسمت breadcrumb، مطالب مانند قبل و پیشنیاز ذکر شده است. با این تفاوت که بهتر است بجای ul از ol استفاده شود؛ چون ترتیب این عناصر مهم است. ol به معنای ordered list می‌باشد:
            <ol class="breadcrumb">
                <li><a href="#">خانه</a></li>
                <li><a href="#">خدمات</a></li>
                <li class="active">محصولات</li>
            </ol>


یک سؤال: اگر نخواهیم این خطوط مورب ظاهر شوند و برای مثال علاقمند باشیم تا از گلیف آیکن‌های معرفی شده در قسمت قبل استفاده کنیم، چه باید کرد؟
برای این منظور نیاز است با نحوه رندر خطوط مورب در بوت استرپ آشنا شویم. بنابراین فایل bootstrap-rtl.css را گشوده و چند سطر ذیل را جستجو کنید:
.breadcrumb > li + li:before {
  content: "/\00a0";
  padding: 0 5px;
  color: #cccccc;
}
همانطور که ملاحظه می‌کنید، تفسیر عبارت ذکر شده در قسمت content سبب نمایش این خط مورب است. برای حذف آن، به فایل custom.css پروژه مراجعه و تعاریف ذیل را اضافه خواهیم کرد (این فایل همانطور که در قسمت اول ذکر شد، باید پس از ذکر لینک فایل CSS اصلی بوت استرپ، تعریف شود):
.breadcrumb > li + li:before {
  content: none;
}
به این ترتیب خطوط مورب breadcrumb حذف می‌شوند. اکنون برای افزودن گلیف آیکن‌ها به صورت زیر می‌توان عمل کرد:
            <ol class="breadcrumb">
                <li><a href="#">خانه</a> <span class="glyphicon glyphicon-circle-arrow-left"></span></li>
                <li><a href="#">خدمات</a> <span class="glyphicon glyphicon-circle-arrow-left"></span></li>
                <li class="active">محصولات</li>
            </ol>


اگر از رنگ گلیف آیکن‌‌های نمایش داده شده راضی نیستید، آن‌ها را نیز می‌توانید در فایل CSS سفارشی خود تغییر دهید. برای مثال:
.glyphicon {
color: #cdae51;
}



تعریف برگه‌ها در Twitter Bootstrap
در مورد تعریف برگه‌ها، بوت استرپ 3 با نگارش 2 آن، تفاوتی ندارد و تمام نکات مطلب «نگاهی به اجزای تعاملی Twitter Bootstrap» در اینجا نیز صادق هستند. یک ul باید تعریف شود و سپس برای نمونه کلاس‌های nav nav-tabs را به آن‌ها اضافه خواهیم کرد تا به شکل tab به نظر برسند. برگه فعال نیز با کلاس active مشخص می‌شود.
یک نکته جدید: در بوت استرپ 3 می‌توان یک برگه را کاملا در عرض صفحه کشید و امتداد داد:
                <ul class="nav nav-pills nav-justified">
                    <li><a href="#">Home</a></li>
                    <li><a href="#">About</a></li>
                    <li class="active"><a href="#">Services</a></li>
                    <li><a href="#">Photo Gallery</a></li>
                    <li><a href="#">Contact</a></li>
                </ul>
با اضافه کردن nav-justified، بجای شکل زیر


به تصویر ذیل خواهیم رسید که در آن tab، در امتداد صفحه کشیده شده است:




تعریف navbar در بوت استرپ 3

اصول کلی navbar بوت استرپ 3 همانند بوت استرپ 2 است؛ با چند تفاوت کوچک:
- کلاس btn-navbar بوت استرپ 2 به کلاس navbar-btn در بوت استرپ 3 تغییر نام یافته است.
- کلاس navbar-inner بوت استرپ 2 کلا حذف شده است.
- کلاس‌های nav-list به کلاس‌های list-group تغییر نام یافته‌اند.
- کلاس brand با navbar-brand جایگزین شده است.
- کلاس‌های navbar-brand و navbar-toggle باید داخل المانی با کلاس navbar-header محصور شوند.
- کلاس nav باید به همراه navbar-nav باشد.
- کلاس‌های جدید navbar-default  navbar-text  navbar-btn  navbar-header اضافه شده‌اند.

یک مثال:
    <div class="container">
        <h4 class="alert alert-info">
            nav</h4>
        <div class="row">
            <nav class="navbar navbar-default navbar-inverse navbar-fixed-top" role="navigation">
                <div class="navbar-header">
                    <button type="button" class="navbar-toggle" data-toggle="collapse" data-target="#collapse">
                        <span class="sr-only">Toggle navigation</span> <span class="icon-bar"></span><span
                            class="icon-bar"></span><span class="icon-bar"></span>
                    </button>
                </div>
                <div class="collapse navbar-collapse" id="collapse">
                    <ul class="nav navbar-nav">
                        <li><a href="#">Home</a></li>
                        <li><a href="#">About</a></li>
                        <li class="active"><a href="#">Services</a></li>
                        <li><a href="#">Photo Gallery</a></li>
                        <li><a href="#">Contact</a></li>
                    </ul>
                </div>
            </nav>
        </div>
        <!-- end row -->
    </div>
    <!-- /container -->
به همراه CSS سفارشی:
 body { padding-top: 70px; }






توضیحات:
- CSS سفارشی، سبب خواهد شد تا تگ h4 بالای صفحه، زیر navbar مخفی نشده و قابل مشاهده باشد.
- کار با المان nav دارای کلاس navbar navbar-default شروع می‌شود. همچنین role=navigation نیز به این المان اضافه شده‌است. این مورد  کمکی خواهد بود به افرادی با قدرت بینایی کم که از screen readers استفاده می‌کنند.
- داخل navbar-default یک div دیگر با کلاس navbar-header اضافه شده است. این مورد قابلیت‌های واکنشگرای navbar را فراهم می‌سازد. به این ترتیب زمانیکه عرض صفحه کمتر می‌شود، مانند تصویر دوم، یک دکمه ویژه نمایش داده خواهد شد.
- هرجایی در بوت استرپ ویژگی‌های data- را ملاحظه کردید، یعنی قرار است اطلاعاتی در اختیار اجزای جاوا اسکریپتی آن قرار گیرند. برای نمونه data-target به یک div با آی دی مساوی collapse اشاره می‌کند. به این معنا که اگر در زمان کم بودن عرض صفحه، دکمه ویژه واکنشگرای navbar ظاهر شد، با کلیک بر روی آن دکمه، div یاد شده را نمایش بده.
- span تعریف شده با کلاس sr-only به معنای اطلاعاتی است که صرفا جهت screen readers تدارک دیده شده‌اند.


فایل‌های نهایی این قسمت را از اینجا نیز می‌توانید دریافت کنید:
bs3-sample03.zip
 
مطالب
توسعه برنامه‌های Cross Platform با Xamarin Forms & Bit Framework - قسمت شانزدهم
در این قسمت می‌خواهیم به بحث Style دهی و Font‌ها در Xamarin Forms بپردازیم. در XF به دو روش می‌توان Style اعمال کرد؛ یکی با CSS و دیگری با Xaml. از هر روشی که استفاده کنیم، Styleها درون Resource‌ها قرار می‌گیرند. Resource، یک Dictionary است که درون آن هر چیزی می‌توان قرار داد؛ یک string یا Style یا عدد و ...
فایل App.xaml و همچنین تک تک صفحات، دارای Resources هستند که اگر چیزی درون App.xaml Resources قرار بگیرد، در کل برنامه می‌توان از آن استفاده کرد. برای مثال در صورت قرار دادن یک Style در App Resources، آن Style بر روی کل برنامه قابلیت اعمال پیدا می‌کند. همچنین اگر چیزی درون Resources یک صفحه قرار بگیرد، فقط برای کنترل‌های درون آن صفحه در دسترس است و ...
در روش Style دهی به سبک Xaml، می‌توانید از تمامی امکاناتی که تا اینجا یاد گرفته‌اید استفاده کنید؛ برای مثال Triggers و Binding و ... . هر Style یک Target Type دارد، اگر Style ای Target Type اش Label باشد، برای تمامی Property‌های Label می‌تواند تعیین تکلیف کند:
<Style TargetType="Label">
    <Setter Property="FontFamily" Value="Some font..." />
</Style>
هر Label مقدار FontFamily یا سایر Property‌های خودش را به شکل زیر حساب می‌کند:
1- اگر بر روی یک Label، صراحتا FontFamily مقدار دهی شود، آن مقدار معتبر در نظر گرفته می‌شود.
2- اگر در Resource‌های آن صفحه ای که Label درون آن قرار دارد، Style برای Label تعریف شود و در آن Style به FontFamily مقداری تخصیص داده شده باشد، آن مقدار ملاک قرار می‌گیرد.
3- اگر نه بر روی خود Label و نه در Resourceهای صفحه ای که Label در آن قرار دارد، مقدار FontFamily مشخص نشود، آنگاه بررسی می‌شود که آیا Style ای در App.xaml برای Label وجود دارد که به FontFamily مقداری داده باشد یا نه، که اگر وجود داشته باشد، آن عدد ملاک است.
4- در نهایت اگر هیچ جایی از FontFamily صحبتی نشده باشد، مقدار پیش فرض ارائه شده توسط تیم Xamarin Forms ملاک قرار می‌گیرد.

البته این آموزش همه جزئیات را شامل نمی‌شود تا از پیچیده شدن بحث جلوگیری کند و با همین مقدار از یادگیری نیز می‌توانید به خوبی کار خود را پیش ببرید.
حال اگر بخواهیم تمامی صفحات برنامه، Background آبی داشته باشند، می‌توان در App.xaml برای ContentPageها یک Style نوشت که BackgroundColor را آبی تعیین کرده باشد:
<Style TargetType="ContentPage" ApplyToDerivedTypes="True" >
    <Setter Property="BackgroundColor" Value="Blue" />
</Style>  
اگر دقت کنید، ApplyToDerivedTypes نیز مقدار True گرفته است. علت این است که صفحه لاگین که برای مثال قصد آبی کردن آن را به همراه تمامی صفحات دیگر داریم، از جنس ContentType نیست، بلکه از آن ارث بری کرده‌است. همچنین PopupPage‌ها نیز از ContentPage ارث بری کرده‌اند. با ApplyToDerivedTypes ما این Style را نه تنها بر روی ContentPage که بر روی کلاس‌هایی که از آن ارث بری کرده‌اند نیز اعمال می‌کنیم. صد البته که در پروژه ما خود ContentPage اصلا جایی مستقیما استفاده نشده‌است و تمامی صفحات ما، در واقع ارث بری ای از ContentPage محسوب می‌شوند. البته در مثال Label، ارث بری ای در کار نیست و همیشه مستقیما از Label استفاده می‌کنیم، نه اینکه از آن ارث بری کنیم.
حال ممکن است بخواهیم Style ای تعریف کنیم به نام Danger Button که نه کل دکمه‌های برنامه که چندتایی در صفحات مختلف می‌خواهند از آن استفاده کنند. اگر برای Button یک Style نوشته شود، تمامی Buttonها آن را خودکار می‌گیرند، پس راه حل چیست؟ راه حل این است که به Style ای که تعریف کرده‌ایم، یک x:Key دهیم. اگر Style ای Key داشته باشد، باید موقع استفاده در هر Button، نام آن Key ذکر شود.
<Style x:Key="DangerButton" TargetType="Button">
    <Setter Property="BackgroundColor" Value="Red" />
    <Setter Property="FontAttributes" Value="Bold" />
</Style>  
سپس موقع استفاده داریم:
<Button Style="{StaticResource DangerButton}" />
وقتی از StaticResource استفاده می‌کنیم، در Resourceهای صفحه‌ای که Button در آن قرار دارد و یا در App.xaml دنبال یک Style با x:Key برابر با DangerButton می‌گردد.
برای استفاده از Binding/Trigger در Styleها مثالی را داریم که متن تمامی Entryها به صورت Bold می‌شود، وقتی که IsFocused آنها True است!
<Style TargetType="Entry">
    <Style.Triggers>
        <Trigger TargetType="Entry" Property="IsFocused" Value="True">
            <Setter Property="FontAttributes" Value="Bold" />
        </Trigger>
    </Style.Triggers>
</Style>
برای Style دهی به شکل CSS نیز مثال زیر را داریم که متن تمامی buttonها را bold می‌کند:
<StyleSheet>
<![CDATA[
    button {
        font-style: bold;
    }
]]>
</StyleSheet>
می‌توان cssها را در فایل‌هایی با پسوند css نیز نوشت و به پروژه اضافه کرد. همچنین هر کنترل، دو ویژگی StyleId و class را دارد که بتوان به آن class / id داد تا در css به صورت . یا # استایل داد. مواردی چون stackpanel label به معنی label هایی که درون stack panel هستند و ... نیز پشتیبانی می‌شوند.
در رابطه با فونت نیز شما باید ابتدا فونت یا فونت‌های مربوطه را به هر سه پروژه Android/iOS/Windows اضافه کنید و سپس در App.xaml برای Font Family کنترل‌های مختلفی چون Label و ... از آن فونت استفاده کنید.
برای این مهم، ابتدا فایل‌های فونتی را انتخاب کرده (مثلا Open Sans) را به پروژه Windows/Android/iOS اضافه کنید: (سه فایل ما OpenSansItalic.ttf/OpenSansBold.ttf /OpenSansRegular.ttf هستند) 
در ویندوز آنها را در فولدر Assets/Fonts و در Android در فولدر Assets/Fonts و در iOS در فولدر Resources/Fonts کپی کنید. در iOS علاوه بر این کار، این‌ها را نیز به Key Value‌های فایل info.plist نیز اضافه کنید:
<key>UIAppFonts</key>
<array>
    <string>Fonts/OpenSansItalic.ttf</string>
    <string>Fonts/OpenSansRegular.ttf</string>
    <string>Fonts/OpenSansBold.ttf</string>
</array>  

سپس کدهای زیر را استفاده کنید:

<bitView:OnPlatform
    x:Key="OpenSansRegular"
    x:TypeArguments="x:String"
    Value="{OnPlatform Android='Fonts/OpenSansRegular.ttf#Open Sans',
                        iOS='OpenSans-Regular',
                        UWP='Assets/Fonts/OpenSansRegular.ttf#Open Sans'}" />

<!--  Italic مشابه کد بالا برای -->
<!--  Bold مشابه کد بالا برای -->

چون آدرس و نحوه نام دهی FontFamily در سه پلتفرم متفاوت است، با استفاده از OnPlatform، یک String می‌سازیم با x:Key برابر با OpenSansRegular که در هر پلتفرم مقدار خود را دارد. سپس از این نام برای مقدار دهی FontFamily در کنترل‌های Label/Entry/Button و ... در حالت‌های None/Italic/Bold استفاده می‌کنیم. برای مثال:

<Style TargetType="Label">
    <Style.Triggers>
        <Trigger TargetType="Label" Property="FontAttributes" Value="Bold">
            <Setter Property="FontFamily" Value="{StaticResource OpenSansBold}" />
        </Trigger>
        <Trigger TargetType="Label" Property="FontAttributes" Value="Italic">
            <Setter Property="FontFamily" Value="{StaticResource OpenSansItalic}" />
        </Trigger>
        <Trigger TargetType="Label" Property="FontAttributes" Value="None">
            <Setter Property="FontFamily" Value="{StaticResource OpenSansRegular}" />
        </Trigger>
    </Style.Triggers>
</Style>

این کد می‌گوید زمانیکه FontAttributes یک Label برابر با Bold است، از OpenSansBold برای FontFamily اش استفاده شود و همینطور برای Italic و None (یا همان Regular)

در قسمتی‌که داشتیم برای اندروید و ویندوز، مسیر فایل فونت را مشخص می‌کردیم، از مقدار OpenSansRegular.ttf#Open Sans استفاده کردیم که OpenSansRegular.ttf نام فیزیکی فایل و Open Sans نام خود فایل است که با دو بار کلیک کردن روی فایل آن در ویندوز از طریق برنامه Font ویندوز قابل مشاهده است:

همچنین برای اینکه این سه فایل، سه بار برای سه پلتفرم در سورس کنترلر کپی نشوند، از روش Add as link در Visual Studio بهره گرفته‌ایم و فایل فیزیکی فونت‌ها فقط در پروژه UWP وجود دارند. البته این به معنای این نیست که در Apk نهایی Android و ipa نهایی iOS این فایلها وجود نخواهند داشت؛ بلکه به خاطر ماهیت Add as link، انگار که این فایل‌ها در هر سه پروژه هستند و پشت صحنه کپی می‌شوند.

مطالب
جایگزین کردن jQuery با JavaScript خالص - قسمت سوم - تغییر شیوه‌نامه‌ی المان‌ها
در این قسمت روش جایگزین کردن متد css جی‌کوئری را با کدهای خالص جاوا اسکریپتی بررسی می‌کنیم.

کار با Inline Styles
  <h1>News</h1>
  <div>Welcome to our site!</div>

  <h2>World</h2>

  <h3>Title 1</h3>
  <div>description 1.</div>

  <h2>Science</h2>

  <h3>Title 2</h3>
  <div>description 2.</div>
در این مثال می‌خواهیم با استفاده از جاوا اسکریپت، المان‌های h2 و h3 را یافته و سپس h2ها را آبی و h3ها را سبز کنیم:
  var headings = document.querySelectorAll('h2, h3');
  for (var i = 0; i < headings.length; i++) {
    if (headings[i].tagName === 'H2') {
      headings[i].style.color = 'blue';
    }
    else {
      headings[i].style.color = 'green';
    }
  }
برای تغییر inline style المان‌ها، از خاصیت style آن‌ها استفاده می‌شود که در نهایت این شیوه‌نامه‌های جدید توسط ویژگی style به همان المان اضافه می‌شوند:
<h2 style="color: blue">….</h2>
<h3 style="color: green">….</h3>
خاصیت style جزو استاندارد DOM Level 2 است که در سال 2000 تصویب شده‌است (از زمان IE 8.0 به بعد در دسترس است). باید دقت داشت که از این روش بیشتر در کتابخانه‌های جاوا اسکریپتی برای شرایطی خاص، جهت تغییر پویای رابط کاربری استفاده می‌شود و هر تغییری که در اینجا اعمال شود، مقادیر قبلی موجود را بازنویسی می‌کند.
همچنین اگر بخواهیم به یک المان چندین شیوه‌نامه را انتساب دهیم، روش کار به صورت زیر است:
  <h2>World</h2>

  ...

  <h2>Science</h2>

 <script>
  var headings = document.querySelectorAll('h2');
  for (var i = 0; i < headings.length; i++) {
    headings[i].style.color = 'blue';
    headings[i].style.fontWeight = 'bold';
  }
 </script>
پس از یافتن المان‌های مدنظر، تنها کافی است نام شیوه‌نامه‌ی مدنظر را به خاصیت style اضافه و مقدار دهی کنیم. در اینجا نام شیوه‌نامه‌ای که «کبابی» باشد، مانند font-weight، به صورت camel case مانند fontWeight درج خواهد شد؛ هرچند از همان نام اصلی نیز می‌توان به صورت زیر استفاده کرد:
 headings[i].style['font-weight'] = 'bold';
روش دیگری نیز برای انجام این تغییرات چندتایی وجود دارد:
  var headings = document.querySelectorAll('h2');

  for (var i = 0; i < headings.length; i++) {
    headings[i].style.cssText = 'color: blue; font-weight: bold';
  }
خاصیت style یک المان، از نوع اینترفیس CSSStyleDeclaration است که دارای خاصیت استاندارد cssText نیز می‌باشد. توسط این خاصیت می‌توان چندین شیوه‌نامه را به صورت یکجا به عنصری انتساب داد و یا تمام آن‌ها را خواند.


کار با Style Sheets

Inline styles تنها روش کار با شیوه‌نامه‌ها نیست. روش صحیح و قابل مدیریت کار با شیوه‌نامه‌ها استفاده از فایل‌های style sheets است. برای مثال تغییرات قبل را می‌توان در فایلی به نام styles.css و با محتوای زیر ایجاد کرد:
h2 { color: blue; }
h3 { color: green; }
و سپس آن‌را به صفحه متصل نمود:
 <link href="styles.css" rel="style sheet">
و یا حتی می‌توان این شیوه نامه را به صورت inline نیز به ابتدای صفحه اضافه نمود:
<style>
  h2 { color: blue; }
  h3 { color: green; }
</style>
اما ممکن است در برنامه بخواهیم امکان تغییر پویای قالب را به کاربران بدهیم. در یک چنین حالتی اعمال این نوع شیوه‌نامه‌ها توسط جاوا اسکریپت مفهوم پیدا می‌کند:
var sheet = document.styleSheets[0];
sheet.insertRule('h2 { font-style: italic; }', sheet.cssRules.length - 1);
اولین سطر، اولین تگ style اضافه شده به صفحه را یافته (این style می‌تواند inline و یا لینک شده‌ی توسط یک فایل باشد) و سپس شیوه نامه‌ی جدیدی را توسط متد insertRule، در انتهای آن به صورت پویا درج می‌کند.


مخفی کردن و نمایش دادن المان‌ها در صفحه

جی‌کوئری به همراه متدهای hide و show است که کار مخفی کردن و یا نمایش دادن مجدد یک المان‌را انجام می‌دهند:
// hide an element
$element.hide();

// show it again
$element.show();
در کل روش‌های زیادی برای مخفی کردن یک المان وجود دارند. برای مثال می‌توان opacity آن‌را به صفر تنظیم کرد و یا position آن‌را به absolute و سپس آن‌را در مختصاتی خارج از صفحه قرار داد. اما عموما خاصیت display را به none تنظیم می‌کنند. همچنین در استاندارد W3C HTML5، خاصیت جدید hidden از نوع boolean نیز به المان‌ها اضافه شده‌اند که دقیقا برای همین‌منظور بکار می‌رود. مزیت مهم این خاصیت نه فقط استاندارد بودن آن، بلکه بالابردن دسترسی پذیری المان‌های صفحه توسط برنامه‌های «screen reader» مخصوص معلولین است. بنابراین با استفاده از جاوا اسکریپت خالص برای مخفی کردن یک المان می‌توان نوشت:
element.setAttribute('hidden', '');
این روش 25 بار سریعتر از متد hide جی‌کوئری است! از این جهت که jQuery در پشت صحنه مدام متد window.getComputedStyle را برای موارد خاص و بحرانی کار با شیوه‌نامه‌ها فراخوانی می‌کند (در تمام متدهایی که با CSS کار می‌کنند) و این متد تاثیر منفی بر روی کارآیی برنامه دارد.
و چون خاصیت hidden از نوع Boolean است، ذکر آن در یک المان یعنی تنظیم آن به true و حذف آن، یعنی تنظیم آن به false یا نمایش مجدد المان در اینجا:
element.removeAttribute('hidden');


اندازه‌گیری تاثیر شیوه‌نامه‌ها بر روی طول و عرض المان‌ها

CSS Box Model یک چنین تعریفی را دارد:


زمانیکه از متدهای ()width و ()height جی‌کوئری بر روی المانی استفاده می‌شود، صرفا طول و عرض قسمت «content» را دریافت خواهید کرد.
برای این منظور در جاوا اسکریپت خالص این خواص در اختیار ما است:
<style>
  .box {
    padding: 10px;
    margin: 5px;
    border: 3px solid;
    display: inline-block;
  }
</style>
<span class="box">a box</span>
روش اندازه گیری Content + Padding توسط جاوا اسکریپت خالص:
 // returns 38
var clientHeight = document.querySelector('.box').clientHeight;

// returns 55
var clientWidth = document.querySelector('.box').clientWidth;
این خواص هرچند اخیرا به استانداردهای CSS به صورت رسمی اضافه شده‌اند، اما از زمان IE 6.0 پشتیبانی می‌شده‌اند و با متدهای ()innerWidth و ()innerHeight جی‌کوئری قابل مقایسه هستند.

روش اندازه گیری Content + Padding + Border توسط جاوا اسکریپت خالص:
 // returns 44
var offsetHeight = document.querySelector('.box').offsetHeight;

// returns 61
var offsetWidth = document.querySelector('.box').offsetWidth;
این خواص از زمان IE 8.0 پشتیبانی می‌شده‌اند.
مطالب
شروع کار با Apache Cordova در ویژوال استودیو #5

همانطور که در قسمت قبل گفته شد، در این قسمت با روش کار jQuery Mobile و plugin‌های مربوط به Cordova آشنا خواهیم شد.


تگ متای زیر برای تنظیمات مربوط به viewport است و برای jQuery Mobile توصیه می‌شود.
<!DOCTYPE html> 
<html> 
<head> 
<meta charset="utf-8"> 
<title>Title</title> 
<meta name="viewport" content="width=device-width, initial-scale=1">
device-width  نشان می‌دهد که می‌خواهیم مقیاس محتوای ما به اندازه‌ی عرض دستگاه(device) مورد نظر باشد و initial-scale هم مقدار زوم را برای Web page ما مشخص می‌کند. شما می‌توانید با مقدار دهی user-scalable=no هم امکان تغییر زوم را به کاربر ندهید. این متا تگ را در تمام صفحات html خود بعد از تگ title قرار دهید.

روال کار jQuery Mobile
برای اینکه بتواند سند HTML ما را برای استفاده‌ی در موبایل بهینه کند، ابتدا آن را لود می‌کند و سپس بر  اجزایی که با ویژگیdata-role علامت گذاری شده‌اند، CSS3 بهینه شده برای موبایل را اعمال می‌کند.


از آنجایی که مستندات jQuery Mobile به قدر کافی کامل هست، نیازی نیست تا در مورد تک تک آنها مثال بزنیم و از اصل مطلب دور شویم. در هر مثالی که زده خواهد شد، در صورت استفاده از ویجتی خاص، با آن آشنا خواهیم شد.

لیست کامل اتریبیوت‌های -data به همراه مقادیری که می‌پذیرند 

دموی مربوط به ویجت‌ها  

لیست تمام رخدادها 

شما می‌توانید از امکانات Theme Roller برای شخصی سازی تم‌های مورد نیاز استفاده کنید.

لیست کامل کلاس‌های CSS  



Cordova Plugins

از این قسمت http://plugins.cordova.io/#/viewAll و این قسمت  http://plugreg.com/plugins می‌توانید سراغ پلاگین‌های مورد نیاز خود بگردید. برای مثال وارد بخش کانفیگ پروژه شده و از قسمت plugins  و تب Core یکسری از پلاگین‌هایی را که در Cordova گنجانده شده است، مشاهده می‌کنید. با کلیک بر روی دکمه‌ی Add می‌توانید آن را دانلود کرده و از API‌های آن استفاده کنید.



برای مثال پلاگین Notification را به پروژه اضافه می‌کنم. سپس یک فایل js را با نام custom.js به فولدر scripts در ریشه پروژه اضافه کرده و  محتوای فایل‌های index.html , custome.js را به شکل زیر در نظر می‌گیرم:


$(function() {
    $("#alert").on('tap', function(event) {
        navigator.notification.alert("اطلاعات ذخیره شد",null, "alert", "تایید");
    });

    $("#prompt").on('tap', function(event) {
        navigator.notification.prompt("برای تائید نام خود را وارد کنید", onPrompt, "prompt", "تایید", "لغو"],"نام خود"]);
    });

    function onPrompt(results) {
        navigator.notification.alert(results.buttonIndex + "\n" + results.input1, null);
    }
    $("#confirm").on('tap', function(event) {
        navigator.notification.confirm("حذف انجام شود؟", onConfirm, "confirm", ["بله", "خیر", "نمیدانم"]);
    });

    function onConfirm(buttonIndex) {
        navigator.notification.alert(buttonIndex , null);
    }
    $("#beep").on('tap', function(event) {
        navigator.notification.beep(1);
    });

});

رخداد tap زمانی صادر می‌شود که کاربر، دکمه‌ی مورد نظر را لمس کند و یکی از رخداد‌های jQuery Mobile می‌باشد. بعد از نصب پلاگین Notification، با استفاده از navigator.notification می‌توانید به متد‌های مورد نظر که در بالا مشخص است، دسترسی پیدا کنید.

برای آشنایی با این پلاگین می‌توانید داکیومنت آن را مطالعه کنید.

در کد بالا با استفاده از متد‌های callback توانسته‌ایم اطلاعاتی در مورد نوع عملکرد کاربر با notification ما بدست آوریم.


<!DOCTYPE html>
<html>
<head>
    <meta charset="utf-8" />
    <title>CordovaApp01</title>
   <meta name="viewport" content="width=device-width, initial-scale=1"/> 
    <!-- CordovaApp01 references -->
    <link href="css/index.css" rel="stylesheet" />
    <link href="jquery.mobile.rtl/css/themes/default/rtl.jquery.mobile-1.4.0.css" rel="stylesheet" />
</head>
<body>
<div data-role="page" id="page1">
    <div data-role="header">
        <h2>
            تست پلاگین Notification
        </h2>
    </div>
    <div data-role="content">
        <a href="#page2" data-transition="pop" data-rel="dialog" data-role="button" data-inline="true" data-icon="back">page 2</a>
       
        <button data-role="button" id="alert" data-inline="true" >alert</button>
        <button data-role="button" id="confirm" data-inline="true">confirm</button>
        <button data-role="button" id="beep" data-inline="true" >beep</button>
        <button data-role="button" id="prompt" data-inline="true" >prompt</button>

    </div>
    <div data-role="footer">
        <h2>من فوتر هستم</h2>
    </div>
</div>
    <div data-role="page" id="page2">
        <div data-role="header">
            <h1>Header</h1>
        </div>
        <div data-role="content">
            Content
        </div>
        <div data-role="footer">
            <h1>Footer</h1>
        </div>
    </div>
<!-- Cordova reference, this is added to your app when it's built. -->
    <script src="scripts/jquery-2.1.3.min.js"></script>
    <script src="cordova.js"></script>
    <script src="scripts/platformOverrides.js"></script>
    <script src="scripts/index.js"></script>
    <script src="jquery.mobile.rtl/js/rtl.jquery.mobile-1.4.0.js"></script>
    <script src="scripts/custom.js"></script>
</body>
</html>

در کد بالا 4 تا button دیده می‌شود که ویژگی data-role آنها مقدار button در نظر گرفته شده‌است تا توسط jQuery Mobile به عنوان button شناخته شوند و استایل‌های لازم بر روی آن‌ها اعمال گردد. قرار است طبق کد js ایی که نوشته‌ایم، با لمس کردن هر کدام از دکمه‌ها، notification هایی نمایش داده شوند.


برای اینکار شبیه ساز YouWave را دانلود کرده و نصب کنید. سپس در قسمت toolbar ویژوال، گزینه‌ی Device را به جای شبیه ساز Ripple انتخاب کنید. نرم افزار youwave را اجرا کنید حال اگر برنامه را اجرا کنید با خطای زیر مواجه خواهید شد:

Error447C:\Users\Administrator\Documents\Visual Studio 2013\Projects\CordovaApp-01\CordovaApp-01\bld\Debug\platforms\android\cordova\node_modules\q\q.js:126CordovaApp-01
Error448throw e;CordovaApp-01
Error449^CordovaApp-01
Error450Error : DEP10201 : Failed to deploy to device, no devices found.CordovaApp-01
مشخصا خطا، مبنی بر پیدا نشدن دستگاه خارجی است. برای رفع این مشکل می‌بایست شبیه ساز youwave را به ویژوال استودیو وصل کنیم. برای این منظور دستور زیر را در cmd اجرا کنید.
adb connect localhost:5558

بعد از آن اگر پروژه را اجرا کنید، فایل apk. پروژه بر روی شبیه ساز نصب شده و اجرا خواهد شد. با کلیک بر روی دکمه‌ی confirm تصویری به شکل زیر قابل مشاهده خواهد بود:


علاوه بر این ما در سند HTML خود در بالا، یک page و یک تگ a قرار داده‌ایم. 
 <a href="#page2" data-transition="pop" data-rel="dialog" data-role="button" data-inline="true" data-icon="back">page 2</a>
data-role: با مقدار button در نظر گرفته شده است؛ لذا به شکل 4 دکمه دیگر رندر خواهد شد.
data-transition: با مقدار pop در نظر گرفته شده است که مشخص کننده‌ی افکت ظاهر شدن صفحه‌ای است که قرار است بار گذاری شود.
data-rel: مشخص می‌کند که صفحه‌ی مورد نظر من به صورت دیالوگ باز شود.
data-icon: با استفاده از این ویژگی می‌توان icon مورد نظر خود را برای المنت در نظر گرفت.
data-inline: برای به خط کردن دکمه‌ها کنار هم استفاده می‌شود.
با لمس کردن این دکمه، نتیجه به شکل زیر خواهد بود:

در مقاله‌ی بعد، به مباحث Database در Cordova خواهیم پرداخت.

ادامه دارد...

مطالب
پیشنهاد یک دیکشنری کم دردسرتر!
نگارش ابتدایی «iTextSharp.LGPLv2.Core » بر اساس کدهای اولیه‌ی iTextSharp بود که مستقیما از جاوا به سی‌شارپ ترجمه شده بود. این کدها پر بودند از ساختارهای داده‌ای مانند Hashtable و ArrayList که مرتبط هستند با روزهای آغازین ارائه‌ی دات نت 1؛ پیش از ارائه‌ی Generics. برای مثال نوع Hashtable، همانند ساختار داده‌ی Dictionary عمل می‌کند، اما جنریک نیست؛ یعنی شبیه به <Dictionary<object, object عمل می‌کند و برای کار با آن، باید مدام از تبدیل نوع‌های داده‌ها (یا همان boxing) از نوع object‌، به نوع داده‌ی مدنظر، استفاده کرد که این تبدیل نوع‌ها، همیشه به همراه کاهش کارآیی هم هستند. به علاوه در حین کار با Hashtable، اگر کلیدی در مجموعه‌ی آن وجود نداشته باشد، فقط نال را بازگشت می‌دهد، اما Dictionary، یک استثنای یافت نشدن کلید را صادر می‌کند. بنابراین فرض کنید که با هزاران سطر کد استفاده کننده‌ی از Hashtable طرف هستید که اگر آن‌ها را تبدیل به Dictionary‌های جنریک متناسبی کنید تا کارآیی برنامه بهبود یابد، تمام موارد استفاده‌ی از آن‌ها‌را نیز باید به همراه TryGetValue‌ها کنید تا از شر استثنای یافت نشدن کلید درخواستی، در امان باشید. در این مطلب روش مواجه شدن با یک چنین حالتی را با حداقل تغییر در کدها بررسی خواهیم کرد.


ممنوع کردن استفاده‌ی از ساختارهای داده‌ی غیرجنریک

قدم اول مواجه شدن با یک چنین کدهای قدیمی، ممنوع کردن استفاده‌ی از ساختارهای داده‌ی غیرجنریک و الزام به تبدیل آن‌ها به نوع‌های جدید است. برای این منظور می‌توان از Microsoft.CodeAnalysis.BannedApiAnalyzers استفاده کرد که توضیحات بیشتر آن‌را در مطلب «غنی سازی کامپایلر C# 9.0 با افزونه‌ها» پیشتر بررسی کرده‌ایم. به صورت خلاصه، ابتدا بسته‌ی نیوگت آن‌را به صورت یک آنالایزر جدید به فایل csproj. برنامه معرفی می‌کنیم:
<Project Sdk="Microsoft.NET.Sdk">
    <ItemGroup>
        <PackageReference Include="Microsoft.CodeAnalysis.BannedApiAnalyzers" Version="3.3.3">
            <PrivateAssets>all</PrivateAssets>
            <IncludeAssets>runtime; build; native; contentfiles; analyzers; buildtransitive</IncludeAssets>
        </PackageReference>
    </ItemGroup>
    <ItemGroup>
        <AdditionalFiles Include="$(MSBuildThisFileDirectory)BannedSymbols.txt" Link="Properties/BannedSymbols.txt"/>
    </ItemGroup>
</Project>
همچنین در اینجا نیاز است یک فایل متنی BannedSymbols.txt را نیز به آن معرفی کرد؛ برای مثال با این محتوا:
# https://github.com/dotnet/roslyn-analyzers/blob/main/src/Microsoft.CodeAnalysis.BannedApiAnalyzers/BannedApiAnalyzers.Help.md
T:System.Collections.ICollection;Don't use a non-generic data structure.
T:System.Collections.Hashtable;Don't use a non-generic data structure.
T:System.Collections.ArrayList;Don't use a non-generic data structure.
T:System.Collections.SortedList;Don't use a non-generic data structure.
T:System.Collections.Stack;Don't use a non-generic data structure.
T:System.Collections.Queue;Don't use a non-generic data structure.
این تنظیمات سبب خواهند شد تا اگر در کدهای ما، ساختارهای داده‌ی غیرجنریکی در حال استفاده بودند، با یک اخطار ظاهر شوند و جهت سخت‌گیری بیشتر، روش تبدیل اخطارها به خطاها را نیز در مطلب «غنی سازی کامپایلر C# 9.0 با افزونه‌ها» بررسی کرده‌ایم تا مجبور به اصلاح آن‌ها شویم.


پیشنهاد یک دیکشنری کم دردسرتر!

برای نمونه پس از تنظیمات فوق، مجبور به تغییر تمام hash tableها به دیکشنری‌های جدید جنریک خواهیم شد؛ اما ... اگر اینکار را انجام دهیم، برنامه‌ای که تا پیش از این بدون مشکل کار می‌کرد، اکنون با استثناهای متعدد یافت نشدن کلیدها، خاتمه پیدا می‌کند! چون دیگر دیکشنری‌های جدید، همانند hash tableهای قدیمی، در صورت عدم وجود کلیدی، نال را بازگشت نمی‌دهند.
برای رفع این مشکل و اصلاح انبوهی از کدها با حداقل تغییرات و عدم تکرار TryGetValueها در همه‌جا، می‌توان دسترسی به ایندکس‌های یک دیکشنری استاندارد دات نت را به صورت زیر با ارث‌بری از آن، بازنویسی کرد:
/// <summary>
///     This custom IDictionary doesn't throw a KeyNotFoundException while accessing its value by a given key
/// </summary>
public interface INullValueDictionary<TKey, TValue> : IDictionary<TKey, TValue>
{
    new TValue this[TKey key] { get; set; }
}

/// <summary>
///     This custom IDictionary doesn't throw a KeyNotFoundException while accessing its value by a given key
/// </summary>
public class NullValueDictionary<TKey, TValue> : Dictionary<TKey, TValue>, INullValueDictionary<TKey, TValue>
{
    public new TValue this[TKey key]
    {
        get => TryGetValue(key, out var val) ? val : default;
        set => base[key] = value;
    }
}
همانطور که مشاهده می‌کنید، اگر بجای Dictionary، از NullValueDictionary پیشنهادی استفاده کنیم، دیگر نیازی نیست تا هزاران TryGetValue را در سراسر کدهای برنامه، تکرار و پراکنده کنیم و با حداقل تغییرات می‌توان معادل بهتری را بجای Hashtable قدیمی داشت.