مطالب
کوئری نویسی در EF Core - قسمت دوم - کوئری‌های ساده
پس از تشکیل ساختار بانک اطلاعاتی و مقدار دهی اولیه‌ی آن در قسمت قبل، در ادامه به بررسی نحوه‌ی انجام تعدادی کوئری‌های ساده و ابتدایی با EF Core خواهیم پرداخت. در قسمت‌های بعدی حالت‌های پیچیده‌تری را بررسی می‌کنیم.


مثال 1: تمام اطلاعات یک جدول را دریافت کنید.

هدف دریافت تمام اطلاعات جدول facilities است.


برای انجام اینکار فقط کافی‌است بر روی DbSet متناظر با آن، متد ToList فراخوانی شود:
var facilities = context.Facilities.ToList();
حاصل آن، کوئری زیر خواهد بود که در آن، تمام ستون‌های جدول Facilities به صورت خودکار قید می‌شوند:


یک نکته: به فراخوانی متد ToList، اصطلاحا materialization گفته می‌شود و هدف آن تبدیل یک IQueryable، به یک IEnumerable است. اطلاعات بیشتر


مثال 2: اطلاعات ستون‌های خاصی از یک جدول را دریافت کنید.

می‌خواهیم لیست نام امکانات مجموعه را به همراه هزینه‌ی مرتبط با آن‌ها، نمایش دهیم:
var facilities = context.Facilities.Select(x =>
                    new
                    {
                        x.Name,
                        x.MemberCost
                    }).ToList();
برای انتخاب ستون‌هایی خاص از یک جدول، نیاز است از متد Select استفاده کرد و سپس نام دقیق آن‌ها را ذکر نمود. در غیراینصورت همانند مثال1، تمام ستون‌ها بازگشت داده می‌شوند. در اینجا خروجی حاصل، یک anonymous list است که می‌توان آن‌را با یک کلاس و یا حتی یک tuple نیز جایگزین کرد.



مثال 3: نحوه‌ی بازگشت ردیف‌ها را کنترل کنید.

چگونه می‌توان لیست امکاناتی را بازگشت داد که برای کاربران رایگان نیستند؟
var facilities = context.Facilities.Where(x => x.MemberCost > 0).ToList();
برای فیلتر کردن ردیف‌هایی خاص می‌توان از متد Where استفاده کرد. در اینجا امکان نوشتن شرط مدنظر وجود دارد که به آن predicate هم گفته می‌شود و می‌تواند ترکیبی از چندین شرط نیز باشد. در این کوئری چون از متد Select استفاده نشده‌است، تمام ستون‌های جدول بازگشت داده می‌شوند:



مثال 4: نحوه‌ی بازگشت ردیف‌ها را کنترل کنید؛ قسمت دوم.

چگونه می‌توان لیست امکاناتی را بازگشت داد که برای کاربران رایگان نیستند و همچنین هزینه‌ی آن‌ها، 1/50 ام هزینه‌ی نگهداری ماهیانه‌ی آن‌ها است؟ خروجی این کوئری باید تنها به همراه ستون‌های FacId, Name, MemberCost, MonthlyMaintenance باشد.
var facilities = context.Facilities.Where(x => x.MemberCost > 0
                                                            && x.MemberCost < (x.MonthlyMaintenance / 50))
                                                    .Select(x =>
                                                        new
                                                        {
                                                            x.FacId,
                                                            x.Name,
                                                            x.MemberCost,
                                                            x.MonthlyMaintenance
                                                        }).ToList();


در این مثال نحوه‌ی ترکیب چند شرط را با هم در قسمت Where، مشاهده می‌کنید و همچنین با استفاده از متد Select، تعداد ستون‌های بازگشتی نیز کنترل شده‌اند.


مثال 5: جستجوهای ساده‌ی رشته‌ای

لیستی از امکاناتی را تهیه کنید که واژه‌ی «Tennis» در نام آن‌ها بکار رفته‌است.
var facilities = context.Facilities.Where(x => x.Name.Contains("Tennis")).ToList();
یک چنین جستجو‌هایی را می‌توان توسط متد Contains انجام داد که در EF-Core، خروجی زیر را تولید می‌کند:



مثال 6: ردیف‌هایی را که با چندین مقدار ممکن تطابق دارند، بازگشت دهید.

چگونه می‌توان امکانات دارای ID مساوی 1 و 5 را بازگشت داد؟ برای اینکار از ترکیب شرط‌ها با استفاده از OR استفاده نکنید.
int[] ids = { 1, 5 };
var facilities = context.Facilities.Where(x => ids.Contains(x.FacId)).ToList();
یک روش حل این مساله، رسیدن به یک کوئری دارای where facid = 1 or facid = 5 است. اگر تعداد این IDها بیشتر شد، روش Where In که بر روی یک لیست از آن‌ها کار می‌کند، مرسوم‌تر است که نحوه‌ی تهیه‌ی یک چنین کوئری‌هایی را با استفاده از تعریف یک آرایه و سپس فراخوانی متد Contains بر روی آن، در اینجا مشاهده می‌کنید.



مثال 7: نتایج بازگشت داده شده را طبقه بندی کنید.

گزارشی از امکانات را تهیه کنید که در آن اگر هزینه‌ی نگهداری ماهیانه‌ی امکاناتی بیشتر از 100 دلار بود، به صورت expensive و در غیراینصورت cheap، طبقه بندی شوند.
var facilities = context.Facilities
                        .Select(x =>
                                    new
                                    {
                                        x.Name,
                                        Cost = x.MonthlyMaintenance > 100 ? "expensive" : "cheap"
                                    }).ToList();
می‌توان بر روی هر کدام از ستون‌های ذکر شده‌ی در متد Select، شرط‌هایی را نیز اعمال کرد و توانایی آن تنها به ذکر نام ستون‌ها خلاصه نمی‌شود. برای مثال در اینجا اگر MonthlyMaintenance بیشتر از مقداری بود، برچسب خاصی بجای این مقدار اصلی، نمایش داده می‌شود و چون خروجی نهایی محاسباتی آن دیگر یک ستون اصلی جدول نیست، نیاز است نام دلخواهی را برای آن انتخاب کرد که در کوئری نهایی به صورت AS Cost ظاهر می‌شود؛ البته می‌توان اینکار را در مورد ستون Name نیز انجام داد و در صورت لزوم، نام ستون دلخواه دیگری را برای آن قید کرد.



مثال 8: کار با تاریخ و زمان

لیست کاربرانی را بازگشت دهید که پس از September 2012 عضو این مجموعه شده‌اند. این گزارش باید تنها به همراه ستون‌های MemId, Surname, FirstName, JoinDate باشد.
var date = new DateTime(2012, 09, 01);
var members = context.Members.Where(x => x.JoinDate >= date)
                                            .Select(x =>
                                                        new
                                                        {
                                                            x.MemId,
                                                            x.Surname,
                                                            x.FirstName,
                                                            x.JoinDate
                                                        }).ToList();
در EF Core امکان مقایسه‌ی معمولی خواصی از نوع DateTime با وهله‌ای/مقداری از این نوع وجود دارد که در نهایت یک چنین خروجی را تولید می‌کند:



مثال 9: نتایج تکراری را از اطلاعات بازگشتی حذف کرده و آن‌ها را مرتب کنید.

گزارشی را تهیه کنید که در آن تنها فیلد Surname مرتب شده‌ی کاربران وجود دارد. از لیست Surnameها، تنها 10 مورد غیر تکراری را بازگشت دهید.
var members = context.Members.OrderBy(x => x.Surname)
                                            .Select(x =>
                                                        new
                                                        {
                                                            x.Surname
                                                        })
                                            .Distinct()
                                            .Take(10)
                                            .ToList();
با استفاده از متد OrderBy، می‌توان نتایج حاصل از کوئری را بر اساس خاصیت مشخصی مرتب کرد. سپس تعداد ستون‌های بازگشتی، توسط متد Select مشخص شده‌اند و در آخر متد Distinct سبب بازگشت موارد غیرتکراری شده (به SELECT DISTINCT ترجمه می‌شود) و متد Take، تعداد ردیف‌های بازگشت داده شده را محدود می‌کند (به SELECT  TOP 10 ترجمه می‌شود).



مثال 10: نتایج چند کوئری را با هم ترکیب کنید.

لیست نام‌های امکانات و نام‌های اشخاص را با هم ترکیب کنید.
var names = context.Members.Select(m => m.Surname).ToList()
                            .Union(context.Facilities.Select(f => f.Name).ToList()) // For now we have to use `.ToList()` here
                            .ToList();
برای ترکیب نتایج کوئری حاصل از دو جدول یا بیشتر از union استفاده می‌شود (در قالب یک کوئری):
SELECT surname
FROM members
UNION
SELECT name
FROM facilities;
 اما ... EF-Core 3x فعلا از آن به صورت تولید تنها یک کوئری SQL پشتیبانی نمی‌کند. به همین جهت در اینجا ترکیبی از LINQ to Entities و LINQ to Objects را مشاهده می‌کنید. هر جائیکه متد ToList ذکر شده، یعنی تبدیل LINQ to Entities به نتیجه‌ی حاصل یا همان materialization و از اینجا به بعد با داشتن لیستی از اشیاء درون حافظه‌ای می‌توان از LINQ to Objects استفاده کرد که استفاده‌ی از تمام امکانات زبان #C در آن میسر است.
یعنی در مثال فوق، دوبار رفت و برگشت به بانک اطلاعاتی صورت گرفته (به ازای هر ToList ذکر شده) و سپس نتیجه‌ی حاصل، در سمت کلاینت با هم Union شده‌اند و نه در سمت دیتابیس.


مثال 11: محاسبات تجمعی ابتدایی

زمان ثبت نام آخرین عضو مجموعه چیست؟

برای حل این مثال می‌توان از روش‌های مختلفی استفاده کرد:

الف) استفاده از متد تجمعی Max برای یافتن بزرگترین مقدار JoinDate
var latest = context.Members.Max(x => x.JoinDate);


متد Max برای خواص nullable می‌تواند null را بازگشت دهد و همچنین اگر این مجموعه دارای مقداری نباشد و آن خاصیت نیز nullable نباشد، استثنای Sequence contains no element را صادر می‌کند. می‌توان این استثناء را به صورت زیر با استفاده از متد DefaultIfEmpty کنترل کرد:
var latest2 = context.Members.Select(m => m.JoinDate).DefaultIfEmpty().Max();
که به صورت خاص زیر ترجمه می‌شود:
SELECT MAX([m].[JoinDate])
FROM   (SELECT NULL AS [empty]) AS [empty]
       LEFT OUTER JOIN
       [Members] AS [m]
       ON 1 = 1;
یا حتی می‌توان JoinDate را که nullable نیست، به صورت nullable معرفی کرد و سبب شد تا در صورت عدم وجود ردیفی در جدول، نال بازگشت داده شود:
var latest3 = context.Members.Max(m => (DateTime?)m.JoinDate) ?? DateTime.Now;
این روش همان کوئری «SELECT MAX([m].[JoinDate]) FROM [Members] AS [m]» را تولید می‌کند و کنترل استثنای آن در سمت کلاینت صورت می‌گیرد.

ب) بجای استفاده از متد Max می‌توان ابتدا رکوردها را بر اساس JoinDate به صورت نزولی مرتب کرد و سپس اولین عضو حاصل را بازگشت داد؛ چون اکنون بر اساس مرتب سازی صورت گرفته، در بالای لیست قرار دارد:
var latest4 = context.Members.OrderByDescending(m => m.JoinDate).Select(m => m.JoinDate).FirstOrDefault();



مثال 12: مثالی دیگر از محاسبات تجمعی ابتدایی

در مثال قبلی، نام و نام خانوادگی آخرین شخص ثبت نام شده را نیز به گزارش اضافه کنید؛ یعنی Select انجام شده شامل x.FirstName, x.Surname, x.JoinDate باشد.

یک روش انجام اینکار، همان کوئری ب مثال قبلی است که اینبار فقط Select آن فرق می‌کند:
var lastMember = context.Members.OrderByDescending(m => m.JoinDate)
                            .Select(x => new { x.FirstName, x.Surname, x.JoinDate })
                            .FirstOrDefault();


روش دیگر آن نوشتن یک sub-query در قسمت Where است:
var members = context.Members.Select(x => new { x.FirstName, x.Surname, x.JoinDate })
                                    .Where(x => x.JoinDate == context.Members.Max(x => x.JoinDate))
                                    .ToList();
می‌توان ردیفی را بازگشت داد که JoinDate آن همان بزرگترین مقدار JoinDate جدول کاربران است. یک چنین کوئری خاصی که به همراه دوبار فراخوانی context است، با فراخوانی ToList انتهایی، تنها یک کوئری را تولید می‌کند:



کدهای کامل این قسمت را در اینجا می‌توانید مشاهده کنید.
نظرات مطالب
شروع به کار با EF Core 1.0 - قسمت 10 - استفاده از امکانات بومی بانک‌های اطلاعاتی
یک نکته‌ی تکمیلی: در EF-Core 8x، برای کار با کوئری‌های دستی، دیگر نیازی به تعریف DbQuery و نگاشت‌های آن نیست

تا پیش از EF-Core 8x، جهت نگاشت خروجی کوئری‌های دستی به مدل‌های سفارشی، ابتدا می‌بایستی این خروجی دقیقا معادل یکی از موجودیت‌های تعریف شده می‌بود. سپس DbQuery معرفی شد که شرح آن در بالا آمده و این محدودیت «دقیقا معادل بودن با یکی از موجودیت‌ها» را لغو کرد و ... اکنون در EF-Core 8x، این محدودیت‌ها و تنظیمات مرتبط، به‌طور کامل برطرف شده‌اند. برای مثال همین مثال نگاشت View سفارشی فوق و کوئری گرفتن از آن، در EF 8x، فقط نیاز به یک سطر زیر را دارد که توسط متد SqlQuery انجام می‌شود:
var postCounts = await context.Database.SqlQuery<BlogPostsCount>(@$"SELECT * FROM View_BlogPostCounts").ToListAsync();
و دیگر نیازی به تعریف آن به صورت DbQuery و سپس تعریف نگاشتی برای آن نیست.
خروجی SqlQuery، از نوع IQueryable است. یعنی می‌توان بر روی آن، توابع Linq، مانند Where را هم در صورت نیاز اعمال کرد:
var postCounts = await context.Database
                              .SqlQuery<BlogPostsCount>(@$"SELECT * FROM View_BlogPostCounts")
                              .Where(x => x.PostCount > 1)
                              .ToListAsync();
به این ترتیب کار کردن با کوئری‌های دستی، Viewها و حتی رویه‌های ذخیره شده‌ای که خروجی را بر می‌گردانند، به سادگی فراخوانی متد SqlQuery، مانند مثال‌های فوق شده‌است و نیازی به تنظیمات اضافه‌تری ندارد (و ... حتی نیازی به Dapper هم ندارد!).

چند نکته:
  • مدلی که در اینجا تعریف می‌شود، باید ساده بوده و چندسطحی و یا به همراه روابطی نباشد.
  • نگاشت‌ها، بر اساس نام ستون‌های بازگشت داده شده، انجام می‌شوند و حتی بکارگیری mapping attributes هم مجاز هستند.
  • مدل‌ها، بدون کلید اصلی هستند.
  • متد SqlQuery، برای بار اول در EF 7x اضافه شد که توسط آن، تنها امکان داشتن خروجی‌های scalar (یا غیر موجودیتی)، مانند اعداد و رشته‌ها وجود داشت (<SqlQuery<int).

مشاهده یک مثال کامل رسمی در این مورد که به همراه تعریف یک View، یک Function و یک رویه‌ی ذخیره شده و فراخوانی آن‌ها توسط متد SqlQuery است.

مطالب
Includeهای صرفنظر شده در EF Core
یکی از روش‌های Join نوشتن درEF ، استفاده از Includeها است. اما ... آیا تمام Includeهایی که تعریف شده‌اند ضروری بوده‌اند؟ آیا تمام Joinهای حاصل از Include‌های تعریف شده مورد استفاده قرار گرفته‌اند و بی‌جهت کارآیی برنامه را پایین نیاورده‌اند؟ EF Core برای مقابله با یک چنین مواردی که بسیار هم متداول هستند، پس از بررسی کوئری، سعی می‌کند Includeهای اضافی و بی‌مصرف را حذف کرده و سبب تولید Joinهای اضافی نشود.


یک مثال: بررسی تنظیمات نمایش خطاهای Includeهای صرفنظر شده

موجودیت‌های Blog و Postهای آن‌را درنظر بگیرید:
public class Blog
{
  public int BlogId { get; set; }
  public string Url { get; set; }

  public List<Post> Posts { get; set; }
}

public class Post
{
  public int PostId { get; set; }
  public string Title { get; set; }
  public string Content { get; set; }

  public int BlogId { get; set; }
  public Blog Blog { get; set; }
}

به همراه Context آن که به صورت ذیل تعریف شده‌است:
    public class BloggingContext : DbContext
    {
        public BloggingContext()
        { }

        public BloggingContext(DbContextOptions options)
            : base(options)
        { }

        public DbSet<Blog> Blogs { get; set; }
        public DbSet<Post> Posts { get; set; }

        protected override void OnConfiguring(DbContextOptionsBuilder optionsBuilder)
        {
            if (!optionsBuilder.IsConfigured)
            {
                optionsBuilder.UseSqlServer(@"Server=(localdb)\mssqllocaldb;Database=Demo.Includes;Trusted_Connection=True;");
                optionsBuilder.ConfigureWarnings(warnings => warnings.Log(CoreEventId.IncludeIgnoredWarning));
                optionsBuilder.UseLoggerFactory(new LoggerFactory().AddConsole((message, logLevel) =>
                {
                    return true;
                    /*return logLevel == LogLevel.Debug &&
                           message.StartsWith("Microsoft.EntityFrameworkCore.Database.Command");*/
                }));
            }
        }
    }
در اینجا در تنظیمات ConfigureWarnings، نمایش IncludeIgnoredWarning نیز لحاظ شده‌است. به این ترتیب می‌توان از وقوع Includeهای صرفنظر شده مطلع شد.
همچنین ذکر UseLoggerFactory، به نحوی که مشاهده می‌کنید، یکی دیگر از روش‌های لاگ کردن خروجی‌های EF است. در اینجا اگر true تنظیم شود، تمام اتفاقات مرتبط با EF Core لاگ می‌شوند. اگر می‌خواهید تنها کوئری‌های SQL آن‌را مشاهده کنید، روش فیلتر کردن آن‌ها در سطر بعدی نمایش داده شده‌است.

در این حالت اگر کوئری ذیل را اجرا کنیم:
var blogs = context.Blogs
    .Include(blog => blog.Posts)
    .Select(blog => new
    {
       Id = blog.BlogId,
       Url = blog.Url
    })
    .ToList();
ابتدا خطای ذیل نمایش داده می‌شود:
 warn: Microsoft.EntityFrameworkCore.Query[100106]
The Include operation for navigation '[blog].Posts' is unnecessary and was ignored because the navigation is not reachable in the final query results. See https://go.microsoft.com/fwlink/?linkid=850303 for more information.
سپس کوئری نهایی تشکیل شده نیز به صورت ذیل است:
SELECT [blog].[BlogId] AS [Id], [blog].[Url]
FROM [Blogs] AS [blog]
همانطور که ملاحظه می‌کنید در اینجا خبری از join به جدول posts نیست و یک کوئری ساده را تشکیل داده‌است. چون خروجی نهایی که در Select قید شده‌است، ارتباطی به جدول posts ندارد. به همین جهت، تشکیل join بر روی آن غیرضروری است و با این خطای ذکر شده می‌توان دریافت که بهتر است Include ذکر شده را از کوئری حذف کرد.


یک نکته: اگر تنظیم نمایش IncludeIgnoredWarning را به نحو ذیل به Throw تنظیم کنیم:
 optionsBuilder.ConfigureWarnings(warnings => warnings.Throw(CoreEventId.IncludeIgnoredWarning));
اینبار برنامه با رسیدن به یک چنین کوئری‌هایی، متن اخطار ذکر شده را به صورت یک استثناء صادر خواهد کرد. این حالت در زمان توسعه‌ی برنامه می‌تواند مفید باشد.

کدهای کامل این مثال را از اینجا می‌توانید دریافت کنید: IgnoredIncludes.zip
مطالب دوره‌ها
کوئری نویسی مقدماتی در RavenDB
با شروع کوئری نویسی مقدماتی در RavenDB، در قسمت اول این مباحث، توسط فراخوانی متد Load یک سشن، آشنا شدید. در ادامه مباحث تکمیلی آن‌را مرور خواهیم کرد.

امکان استفاده از LINQ در RavenDB

RavenDB از LINQ جهت کوئری نویسی پشتیبانی می‌کند. برای استفاده از آن، در ادامه مطلب اول، ابتدا سرور RavenDB را اجرا نموده و سپس برنامه کنسول را به نحو ذیل تغییر دهید:
using System;
using System.Linq;
using Raven.Client.Document;
using RavenDBSample01.Models;

namespace RavenDBSample01
{
    class Program
    {
        static void Main(string[] args)
        {
            using (var store = new DocumentStore
            {
                Url = "http://localhost:8080"
            }.Initialize())
            {
                using (var session = store.OpenSession())
                {
                    var questions = session.Query<Question>().Where(x => x.Title.StartsWith("Raven"));
                    foreach (var question in questions)
                    {
                        Console.WriteLine(question.Title);
                    }
                }
            }
        }
    }
}
در RavenDB برای دسترسی به امکانات LINQ، کار با متد Query یک سشن آغاز می‌شود و پس از آن، امکان استفاده از متدهای متداول LINQ مانند مثال فوق وجود خواهد داشت. البته بدیهی است مباحثی مانند JOIN و امثال آن در یک بانک اطلاعاتی NoSQL پشتیبانی نمی‌شود. ضمنا باید درنظر داشت که مبحث safe by default در اینجا نیز اعمال می‌شود. برای مثال اگر به کنسول سرور RavenDB که در حال اجرا است مراجعه کنید، یک چنین خروجی را حین اجرای مثال فوق می‌توان مشاهده کرد که در آن pageSize پیش فرضی اعمال شده است:
Available commands: cls, reset, gc, q
Request #   1: GET     -   179 ms - <system>   - 404 - /docs/Raven/Replication/Destinations
Request #   2: GET     - 3,818 ms - <system>   - 200 - /indexes/dynamic/Questions?&query=Title%3ARaven*&pageSize=128
        Query: Title:Raven*
        Time: 3,494 ms
        Index: Auto/Questions/ByTitle
        Results: 2 returned out of 2 total.
یعنی در عمل کوئری‌را که اجرا کرده است، شبیه به کوئری ذیل می‌باشد و یک Take پیش فرض بر روی آن اعمال شده است:
var questions = session.Query<Question>().Where(x => x.Title.StartsWith("Raven")).Take(128);
علت این مساله نیز به تصمیم نویسنده اصلی آن بر می‌گردد؛ ایشان پیش از شروع به تهیه RavenDB، کار تهیه انواع و اقسام پروفایلرهای مهم ORMهای معروف مانند NHibernate و Entity framework را انجام داده است و در این حین، یکی از مهم‌ترین مشکلاتی را که با آن‌ها در کدهای متداول برنامه نویس‌ها یافته است، unbounded queries است. کوئری‌هایی که حد و مرزی برای بازگشت اطلاعات قائل نمی‌شوند. داشتن این نوع کوئری‌ها با تعداد بالای کاربر، یعنی مصرف بیش از حد RAM بر روی سرور، به همراه بار پردازشی بیش از حد و غیر ضروری. چون عملا حتی اگر 10 هزار رکورد بازگشت داده شوند، عموم برنامه نویس‌ها حداکثر 100 رکورد آن‌را در یک صفحه نمایش می‌دهند و نه تمام رکوردها را.


ارتباط Lucene.NET و RavenDB

کل LINQ API تهیه شده در RavenDB یک محصور کننده امکانات Lucene.NET است. اگر پیشتر با Lucene.NET کار کرده باشید، در خروجی حالت دیباگ کنسول سرور فوق، سطر «Query: Title:Raven*» آشنا به نظر خواهد رسید. دقیقا کوئری LINQ نوشته شده به یک کوئری با Syntax مخصوص Lucene.NET ترجمه شده‌است. برای نمونه اگر علاقمند باشید که مستقیما کوئری‌های خاص لوسین را در RavenDB اجرا کنید، از Syntax ذیل می‌توان استفاده کرد:
var questions = session.Advanced.LuceneQuery<Question>().Where("Title:Raven*").ToList();
و یا اگر علاقمند به حفظ کردن Syntax خاص لوسین نیستید، یک سری متد الحاقی خاص نیز در اینجا برای LuceneQuery تدارک دیده شده است. برای مثال کوئری رشته‌ای فوق، معادل کوئری strongly typed ذیل است:
var questions = session.Advanced.LuceneQuery<Question>().WhereStartsWith(x => x.Title, "Raven").ToList();

استفاده مجدد از کوئری‌ها در RavenDB

در RavenDB، متد Query به صورت immutable تعریف شده است و متد LuceneQuery حالت mutable دارد (ترکیبات آن نیز یک وهله است).
یک مثال:
var query = session.Query<User>().Where(x => x.Name.StartsWith("A"));
var ageQuery = query.Where(x => x.Age > 21);
var eyeQuery = query.Where(x => x.EyeColor == "blue");
در اینجا از کوئری ابتدایی، در دو کوئری مجزا استفاده مجدد شده است. ترجمه خروجی سه کوئری فوق به نحو زیر است:
query - Name:A*
ageQuery - (Name:A*) AND (Age_Range:{Ix21 TO NULL})
eyeQuery - (Name:A*) AND (EyeColor:blue)
به این معنا که زمانیکه به eyeQuery رسیدیم، نتیجه ageQuery با آن ترکیب نمی‌شود؛ چون متد Query از نوع immutable است.
در ادامه اگر همین سه کوئری فوق را با فرمت LuceneQuery تهیه کنیم، به عبارات ذیل خواهیم رسید:
var luceneQuery = session.Advanced.LuceneQuery<User>().WhereStartsWith(x => x.Name, "A");
var ageLuceneQuery = luceneQuery.WhereGreaterThan(x => x.Age, 21);
var eyeLuceneQuery = luceneQuery.WhereEquals(x => x.EyeColor, "blue");
در خروجی‌های این سه کوئری، مورد سوم مهم است:
luceneQuery - Name:A* 
ageLuceneQuery - Name:A* Age_Range:{Ix21 TO NULL}
eyeLuceneQuery - Name:A* Age_Range:{Ix21 TO NULL} EyeColor:blue
همانطور که مشاهده می‌کنید، کوئری سوم، عبارت کوئری دوم را نیز به همراه دارد؛ این مورد دقیقا مفهوم اشیاء mutable یا تک وهله‌ای است مانند LuceneQuery در اینجا.


And و Or شدن کوئری‌های ترکیبی در RavenDB
در مثال استفاده مجدد از کوئری‌ها، زمانیکه از Where استفاده شد، بین عبارات حاصل AND قرار گرفته است. این مورد را به نحو ذیل می‌توان تنظیم کرد و مثلا به OR تغییر داد:
session.Advanced.LuceneQuery<User>().UsingDefaultOperator(QueryOperator.And);

صفحه بندی اطلاعات در RavenDB

در ابتدای بحث عنوان شد که کوئری LINQ اجرا شده در RavenDB، یک Take مخفی و پیش فرض تنظیم شده به 128 آیتم را دارد. اکنون سؤال این خواهد بود که چگونه می‌توان اطلاعات را به صورت صفحه بندی شده، بر اساس شماره صفحه خاصی نمایش داد.
using System;
using System.Linq;
using Raven.Client.Document;
using RavenDBSample01.Models;

namespace RavenDBSample01
{
    class Program
    {
        static void Main(string[] args)
        {
            using (var store = new DocumentStore
            {
                Url = "http://localhost:8080"
            }.Initialize())
            {
                using (var session = store.OpenSession())
                {
                    int pageNumber = 0;
                    int resultsPerPage = 2;

                    var questions = session.Query<Question>()
                                           .Where(x => x.Title.StartsWith("Raven"))
                                           .Skip(pageNumber * resultsPerPage)
                                           .Take(resultsPerPage);
                    foreach (var question in questions)
                    {
                        Console.WriteLine(question.Title);
                    }
                }
            }
        }
    }
}
برای انجام صفحه بندی در RavenDB، کافی است از متدهای Skip و Take بر اساس محاسباتی که مشاهده می‌کنید، استفاده گردد.


دریافت اطلاعات آماری کوئری اجرا شده

در RavenDB امکان دریافت یک سری اطلاعات آماری از کوئری اجرا شده نیز وجود دارد؛ برای مثال یک کوئری چند ثانیه طول کشیده است، چه تعدادی رکورد را بازگشت داده است و امثال آن. برای پیاده سازی آن، نیاز است از متد الحاقی Statistics به نحو ذیل استفاده کرد:
using System;
using System.Linq;
using Raven.Client.Document;
using RavenDBSample01.Models;
using Raven.Client;

namespace RavenDBSample01
{
    class Program
    {
        static void Main(string[] args)
        {
            using (var store = new DocumentStore
            {
                Url = "http://localhost:8080"
            }.Initialize())
            {
                using (var session = store.OpenSession())
                {
                    int pageNumber = 0;
                    int resultsPerPage = 2;
                    RavenQueryStatistics stats;
                    var questions = session.Query<Question>()
                                           .Statistics(out stats)
                                           .Where(x => x.Title.StartsWith("Raven"))
                                           .Skip(pageNumber * resultsPerPage)
                                           .Take(resultsPerPage);
                    foreach (var question in questions)
                    {
                        Console.WriteLine(question.Title);
                    }

                    Console.WriteLine("TotalResults: {0}", stats.TotalResults);
                }
            }
        }
    }
}
متد الحاقی Statistics پس از متد Query که نقطه آغازین نوشتن کوئری‌های LINQ است، فراخوانی شده و یک پارامتر out از نوع RavenQueryStatistics تعریف شده در فضای نام Raven.Client را دریافت می‌کند. پس از پایان کوئری می‌توان از این خروجی جهت نمایش اطلاعات آماری کوئری استفاده کرد.


امکانات ویژه فضای نام Raven.Client.Linq

یک سری متد الحاقی خاص جهت تهیه ساده‌تر کوئری‌های LINQ در فضای نام Raven.Client.Linq قرار دارند که پس از تعریف آن قابل دسترسی خواهند بود:
var list = session.Query<Question>().Where(q => q.By.In<string>(arrayOfUsers))).ToArray()
برای مثال در اینجا متد الحاقی جدید In را مشاهده می‌کنید که شبیه به کوئری SQL ذیل در دنیای بانک‌های اطلاعاتی رابطه‌ای عمل می‌کند:
 SELECT * FROM tbl WHERE data IN (1, 2, 3)

اتصال به RavenDB با استفاده از برنامه معروف LINQPad

اگر علاقمند باشید که کوئری‌های خود را در محیط برنامه معروف LINQPad نیز آزمایش کنید، درایور مخصوص RavenDB آن‌را از آدرس ذیل می‌توانید دریافت نمائید:
مطالب
کوئری نویسی در EF Core - قسمت چهارم - اعمال تغییرات در داده‌ها
نوع دیگری از کوئری‌های پرکاربرد، کوئری‌های مرتبط با ثبت، حذف و ویرایش اطلاعات هستند که در این قسمت آن‌ها را بررسی می‌کنیم. البته این مثال‌ها از یکسری مثال کوئری‌های مرتبط با PostgreSQL، به EF-Core تبدیل و ترجمه شده‌اند. به همین جهت تطابق یک به یکی در اینجا وجود نداشته و روش شیءگرایی که ORMها برای کار با داده‌ها بکار می‌گیرند، الزاما کوئری‌های یکسانی را تولید نمی‌کنند؛ اما نتیجه‌ی نهایی آن‌ها یکی است.


مثال 1: افزودن ردیفی به یک جدول بانک اطلاعاتی

امکان و ویژگی جدیدی به نام SPA قرار است به مجموعه اضافه شود. اطلاعات آن که شامل موارد ذیل است، نیاز است به جدول facilities اضافه شود:
facid: 9, Name: 'Spa', membercost: 20, guestcost: 30, initialoutlay: 100000, monthlymaintenance: 800.
اگر قرار باشد چنین کاری را توسط دستورات SQL انجام دهیم، عموما به یکی از دو روش زیر عمل می‌شود:
insert into facilities
    (facid, name, membercost, guestcost, initialoutlay, monthlymaintenance)
    values (9, 'Spa', 20, 30, 100000, 800);
-- OR
insert into facilities values (9, 'Spa', 20, 30, 100000, 800);
که معادل آن در EF-Core به صورت زیر است:
context.Facilities.Add(new Facility
                {
                    Name = "Spa",
                    MemberCost = 20,
                    GuestCost = 30,
                    InitialOutlay = 100000,
                    MonthlyMaintenance = 800
                });
context.SaveChanges();
ابتدا وهله‌ای از موجودیت Facility به DbSet مرتبط با آن اضافه می‌شود و در آخر SaveChanges فراخوانی خواهد شد تا کوئری متناظر با آن ساخته شده و به بانک اطلاعاتی اعمال شود.


مثال 2: افزودن چندین ردیف از اطلاعات به یک جدول بانک اطلاعاتی

همان مثال قبلی را درنظر بگیرید. اینبار می‌خواهیم دو ردیف را به آن اضافه کنیم:
facid: 9, Name: 'Spa', membercost: 20, guestcost: 30, initialoutlay: 100000, monthlymaintenance: 800.
facid: 10, Name: 'Squash Court 2', membercost: 3.5, guestcost: 17.5, initialoutlay: 5000, monthlymaintenance: 80.
معادل کدهای SQL چنین عملی، می‌تواند کوئری زیر باشد:
insert into facilities
    (facid, name, membercost, guestcost, initialoutlay, monthlymaintenance)
    values
        (9, 'Spa', 20, 30, 100000, 800),
        (10, 'Squash Court 2', 3.5, 17.5, 5000, 80);
و روش انجام آن در EF-Core تفاوتی با مثال قبلی ندارد:
context.Facilities.Add(new Facility
                {
                    Name = "Spa",
                    MemberCost = 20,
                    GuestCost = 30,
                    InitialOutlay = 100000,
                    MonthlyMaintenance = 800
                });

context.Facilities.Add(new Facility
                {
                    Name = "Squash Court 2",
                    MemberCost = 3.5M,
                    GuestCost = 17.5M,
                    InitialOutlay = 5000,
                    MonthlyMaintenance = 80
                });
context.SaveChanges();
در اینجا می‌توان به هر تعدادی که نیاز است وهله‌های جدیدی از Facility را به context افزودن و سپس SaveChanges را در آخر کار فراخوانی کرد. اینکه EF-Core دستورات insert معادل را به یکباره و یا به صورت مجزایی اجرا می‌کند، به مفهومی به نام batching مرتبط است. اطلاعات بیشتر


مثال 3: افزودن اطلاعات محاسبه شده به یک جدول بانک اطلاعاتی

اطلاعات زیر را درنظر بگیرید:
Name: 'Spa', membercost: 20, guestcost: 30, initialoutlay: 100000, monthlymaintenance: 800.
در مثال اصلی عنوان شده که می‌خواهیم ID آن‌را یکی بیشتر از ردیف قبلی ثبت کنیم. در EF-Core و تنظیمات موجودیت‌هایی که داریم:
namespace EFCorePgExercises.Entities
{
    public class FacilityConfiguration : IEntityTypeConfiguration<Facility>
    {
        public void Configure(EntityTypeBuilder<Facility> builder)
        {
            builder.HasKey(facility => facility.FacId);
            builder.Property(facility => facility.FacId).IsRequired().UseIdentityColumn(seed: 0, increment: 1);
چون ستون ID به صورت خود افزایش یابنده معرفی شده‌است که از صفر شروع می‌شود و به صورت خودکار توسط بانک اطلاعاتی یکی یکی افزایش می‌یابد، نیازی به حل این مساله وجود ندارد. چون ID افزایش یابنده را خود بانک اطلاعاتی محاسبه می‌کند. همچنین به همین علت در مثال‌های قبلی نیز ID را به صورت مستقیمی مقدار دهی نکردیم. اگر نیاز به انجام چنین کاری وجود داشته باشد (ذکر صریح ID خاصی)، با توجه به طراحی بانک اطلاعاتی حاصل از این تنظیمات:
CREATE TABLE [dbo].[Facilities](
[FacId] [int] IDENTITY(0,1) NOT NULL,
--- ...
 CONSTRAINT [PK_Facilities] PRIMARY KEY CLUSTERED 
(
[FacId] ASC
);
باید مانند مثال ثبت اطلاعات اولیه‌ی در بانک اطلاعاتی در قسمت اول این سری، از روش SET IDENTITY_INSERT Facilities ON استفاده کرد تا بتوان مجوز ثبت دستی این ID کنترل شده‌ی توسط بانک اطلاعاتی را پیدا کرد.


مثال 4: به روز رسانی اطلاعاتی از پیش موجود

می‌خواهیم مقدار InitialOutlay دومین زمین تنیس را از 8000 موجود به 10000 تغییر دهیم. با توجه به اینکه ID این زمین شماره 1 است، در حالت متداول SQL نویسی، به کدهای زیر خواهیم رسید:
update facilities
    set initialoutlay = 10000
    where facid = 1;
که معادل EF-Core آن به صورت زیر است:
var facility1 = context.Facilities.Find(1);
facility1.InitialOutlay = 10000;
context.SaveChanges();
این دستورات کوئری مشابهی را تولید نمی‌کنند. ابتدا موجودیت متناظر با ID شماره‌ی 1 از بانک اطلاعاتی واکشی شده و سپس مقدار خاصیتی از آن تغییر کرده‌است. در آخر SaveChanges بر روی آن فراخوانی می‌شود.
EF-Core برای اینکه بتواند تغییرات اعمالی به یک شیء را محاسبه کند، نیاز دارد تا آن شیء را به نحوی در سیستم change tracking خودش موجود داشته باشد. هر نوع کوئری که در EF-Core نوشته می‌شود و به همراه متد AsNoTracking نیست، خروجی تک تک اشیاء حاصل از آن پیش از ارائه‌ی نهایی، وارد سیستم change tracking آن می‌شوند. یعنی اگر مقادیر خواص این اشیاء را تغییر داده و بر روی آن‌ها SaveChanges را فراخوانی کنیم، کوئری‌های متناظر با به روز رسانی تنها این خواص تغییر یافته به صورت خودکار محاسبه شده و به بانک اطلاعاتی اعمال می‌شوند.
فراخوانی متد AsNoTracking بر روی کوئری‌های EF-Core، تولید پروکسی‌های change tracking را غیرفعال می‌کند. یک چنین کوئری‌هایی صرفا کاربردهای گزارشگیری فقط خواندنی را دارند و نسبت به کوئری‌های معمولی، سریعتر و با مصرف حافظه‌ی کمتری هستند. بنابراین نتایج حاصل از کوئری‌های متداول EF-Core، به صورت پیش‌فرض (یعنی بدون داشتن متد AsNoTracking) هم خواندنی و هم نوشتنی با قابلیت اعمال به بانک اطلاعاتی هستند.


مثال 5: به روز رسانی چندین ردیف و چندین جدول در یک زمان

می‌خواهیم مقادیر MemberCost  و GuestCost دو زمین تنیس را به 6 و 30 تغییر دهیم. روش انجام اینکار با SQL نویسی معمولی به صورت زیر است:
update cd.facilities
    set
        membercost = 6,
        guestcost = 30
    where facid in (0,1);
اما همانطور که عنوان شد در EF-Core ابتدا باید اشیاء متناظر با این زمین‌های تنیس را در سیستم change tacking موجود داشت و سپس نسبت به ویرایش آن‌ها اقدام نمود. یکی از روش‌های وارد کردن اشیاء به سیستم change tacking، نوشتن کوئری‌های بدون متد AsNoTracking است و سپس به روز رسانی نتایج حاصل از آن‌ها که اکنون توسط پروکسی‌های change tracking محصور شده‌اند و در آخر فراخوانی SaveChanges بر روی context جاری:
int[] facIds = { 0, 1 };
var tennisCourts = context.Facilities.Where(x => facIds.Contains(x.FacId)).ToList();
foreach (var tennisCourt in tennisCourts)
{
     tennisCourt.MemberCost = 6;
     tennisCourt.GuestCost = 30;
}

context.SaveChanges();


مثال 6: به روز رسانی اطلاعات یک ردیف بر اساس اطلاعات ردیفی دیگر

می‌خواهیم هزینه‌ی دومین زمین تنیس را به نحوی ویرایش کنیم که 10 درصد بیشتر از هزینه‌ی اولین زمین تنیس باشد.
روش پیشنهادی انجام اینکار با SQL نویسی مستقیم به صورت زیر است:
update cd.facilities facs
    set
        membercost = (select membercost * 1.1 from cd.facilities where facid = 0),
        guestcost = (select guestcost * 1.1 from cd.facilities where facid = 0)
    where facs.facid = 1;
در EF-Core می‌توان اشیاء متناظر با این دو زمین تنیس را ابتدا واکشی کرد، سپس تغییر داد و در نهایت ذخیره کرد:
var fac0 = context.Facilities.Where(x => x.FacId == 0).First();
var fac1 = context.Facilities.Where(x => x.FacId == 1).First();
fac1.MemberCost = fac0.MemberCost * 1.1M;
fac1.GuestCost = fac0.GuestCost * 1.1M;

context.SaveChanges();


مثال 7: حذف تمام اطلاعات یک جدول

می‌خواهیم تمام اطلاعات جدول bookings را حذف کنیم.
روش انجام اینکار با SQL نویسی مستقیم به صورت زیر است:
delete from bookings
اما ... این تک کوئری، معادلی را در EF-Core استاندارد ندارد. چون EF-Core نیاز دارد مدام تمام اطلاعات ویرایشی/حذف و به روز رسانی را در context و سیستم change tracking خودش داشته باشد، ابتدا باید توسط یک کوئری لیست اشیاء مدنظر را تهیه کرد و سپس آن‌را به متد RemoveRange معرفی کرد تا حذف تک تک آن‌ها که شامل صدها کوئری خواهد شد، صورت گیرد:
context.Bookings.RemoveRange(context.Bookings.ToList());
context.SaveChanges();
این روش سریع نیست؛ اما کار می‌کند!
البته هستند کتابخانه‌های ثالثی (^ و ^) که انجام به روز رسانی دسته‌ای و یا حذف دسته‌ای از رکوردها را تنها با یک کوئری SQL میسر می‌کنند؛ اما ... هنوز جزئی از EF استاندارد نشده‌اند و مهم‌ترین مشکل احتمالی این روش‌ها، همگام نبودن context و سیستم change tacking، با نتیجه‌ی حاصل از به روز رسانی یکباره‌ی صدها ردیف است.



مثال 8: حذف یک کاربر از جدول کاربران

می‌خواهیم کاربر شماره‌ی 37 را حذف کنیم.
روش انجام اینکار با SQL نویسی به صورت زیر است:
delete from members where memid = 37;
و در EF-Core برای انجام اینکار می‌توان ابتدا شیء متناظر با کاربر 37 را از طریق یک کوئری به سیستم change tracking وارد کرد و سپس آن‌را حذف نمود:
var mem37 = context.Members.Where(x => x.MemId == 37).First();
context.Members.Remove(mem37);

context.SaveChanges();

یک نکته: امکان ساده‌تر حذف یک ردیف با داشتن ID آن

کوئری گرفتن از بانک اطلاعاتی، یک روش وارد کردن شیءای به context و سیستم change tacking آن است. در این حالت عموما فرض بر این است که ID شیء را نمی‌دانیم. اما اگر این ID مانند مثال جاری از پیش مشخص بود، نیازی نیست تا ابتدا از بانک اطلاعاتی کوئری گرفت و کل شیء را در حافظه وارد کرد. در این حالت خاص می‌توان با استفاده از روش زیر، این ID را وارد سیستم tracking کرد و سپس حالت آن‌را به Deleted تغییر داد و در آخر آن‌را ذخیره کرد:
var entry = context.Entry(new Member { MemId = 37 });
entry.State = EntityState.Deleted;
context.SaveChanges();
در کدهای فوق می‌توان سطر entry.State = EntityState.Deleted را با context.Remove(entry) نیز جایگزین کرد و هر دو به یک معنا هستند.
روش فوق چنین کوئری‌هایی را ایجاد می‌کند:
SET NOCOUNT ON;
DELETE FROM [Members]
WHERE [MemId] = @p0;
SELECT @@ROWCOUNT;


مثال 9: حذف بر اساس یک sub-query

می‌خواهیم تمام کاربرانی را که هیچگاه رزروی را انجام نداده‌اند، حذف کنیم.
این مورد نیز با SQL نویسی مستقیم نیز توسط یک کوئری دسته‌ای قابل انجام است:
delete from members where memid not in (select memid from cd.bookings);
اما همانطور که عنوان شد، EF-Core این نوع اعمال ویرایش دسته‌ای را در طی یک تک کوئری پشتیبانی نمی‌کند. به همین جهت ابتدا آن‌ها را توسط یک کوئری به context وارد کرده و سپس حذف می‌کنیم:
var mems = context.Members.Where(x =>
  !context.Bookings.Select(x => x.MemId).Contains(x.MemId)).ToList();
context.Members.RemoveRange(mems);

context.SaveChanges();


کدهای کامل این قسمت را در اینجا می‌توانید مشاهده کنید.
مطالب
امکان تعریف توابع خاص بانک‌های اطلاعاتی در EF Core
یکی از اهداف کار با ORMها، رسیدن به کدی قابل ترجمه و استفاده‌ی توسط تمام بانک‌های اطلاعاتی ممکن است و یکی از الزامات رسیدن به این هدف، صرفنظر کردن از قابلیت‌های بومی بانک‌های اطلاعاتی است که در سایر بانک‌های اطلاعاتی دیگر معادلی ندارند. برای مثال SQL Server به همراه توابع توکاری مانند datediff و datepart برای کار با زمان و تاریخ است؛ اما این توابع را به صورت مستقیم نمی‌توان در ORMها استفاده کرد. چون به محض استفاده‌ی از آن‌ها، کد تهیه شده دیگر قابلیت انتقال به سایر بانک‌های اطلاعاتی را نخواهد داشت. اما ... اگر این هدف را نداشته باشیم، چطور؟ آیا می‌توان یک تابع DateDiff سفارشی را برای EF Core تهیه نمود و از تمام قابلیت‌های بومی آن در کوئری‌های LINQ استفاده کرد؟ بله! یک چنین قابلیتی تحت عنوان DbFunctions در EF Core پشتیبانی می‌شود که روش تهیه‌ی آن‌ها را در این مطلب بررسی خواهیم کرد.


معرفی موجودیت Person

در مثال این مطلب قصد داریم، معادل توابع بومی مخصوص SQL Server را که امکان کار با DateTime را مهیا می‌کنند، در EF Core تعریف کنیم. به همین جهت نیاز به موجودیتی داریم که دارای خاصیتی از این نوع باشد:
using System;

namespace EFCoreDbFunctionsSample.Entities
{
    public class Person
    {
        public int Id { get; set; }

        public string Name { get; set; }

        public DateTime AddDate { get; set; }
    }
}


گزارشگیری بر اساس تعداد روز گذشته‌ی از ثبت نام

اکنون فرض کنید می‌خواهیم گزارشی را از تمام کاربرانی که در طی 10 روز قبل ثبت نام کرده‌اند، تهیه کنیم. اگر کوئری زیر را برای این منظور تهیه کنیم:
var usersInfo = context.People.Where(person => (DateTime.Now - person.AddDate).Days <= 10).ToList();
با استثنای زیر متوقف خواهیم شد:
'The LINQ expression 'DbSet<Person>.Where(p => (DateTime.Now - p.AddDate).Days <= 10)'
could not be translated. Either rewrite the query in a form that can be translated,
or switch to client evaluation explicitly by inserting a call to either
AsEnumerable(), AsAsyncEnumerable(), ToList(), or ToListAsync().
See https://go.microsoft.com/fwlink/?linkid=2101038 for more information.'
عنوان می‌کند که یک چنین کوئری LINQ ای قابلیت ترجمه‌ی به SQL را ندارد. اما ... نکته‌ی مهم اینجا است که خود SQL Server یک چنین توانمندی را به صورت توکار دارا است:
SELECT [p].[Id], [p].[AddDate], [p].[Name]
FROM [People] AS [p]
WHERE DATEDIFF(Day, [p].[AddDate], GETDATE()) <= 10
برای انجام کوئری مدنظر فقط کافی است از تابع DATEDIFF توکار آن با پارامتر Day، استفاده کنیم تا لیست تمام کاربران ثبت نام کرده‌ی در طی 10 روز قبل را بازگشت دهد. اکنون سؤال اینجا است که آیا می‌توان چنین تابعی را به EF Core معرفی کرد؟


روش تعریف تابع DATEDIFF سفارشی در EF Core

برای تعریف متد DateDiff مخصوص EF Core، ابتدا باید یک کلاس static را تعریف کرد و سپس تنها امضای این متد را، معادل امضای تابع توکار SQL Server تعریف کرد. این متد نیازی نیست تا پیاده سازی را داشته باشد. به همین جهت بدنه‌ی آن‌را صرفا با یک throw new InvalidOperationException مقدار دهی می‌کنیم. هدف از این متد، استفاده‌ی از آن در LINQ Expressions است و قرار نیست به صورت مستقیمی بکار گرفته شود:
namespace EFCoreDbFunctionsSample.DataLayer
{
    public enum SqlDateDiff
    {
        Year,
        Quarter,
        Month,
        DayOfYear,
        Day,
        Week,
        Hour,
        Minute,
        Second,
        MilliSecond,
        MicroSecond,
        NanoSecond
    }

    public static class SqlDbFunctionsExtensions
    {
        public static int SqlDateDiff(SqlDateDiff interval, DateTime initial, DateTime end)
            => throw new InvalidOperationException($"{nameof(SqlDateDiff)} method cannot be called from the client side.");
        public static readonly MethodInfo SqlDateDiffMethodInfo = typeof(SqlDbFunctionsExtensions)
            .GetRuntimeMethod(
                nameof(SqlDbFunctionsExtensions.SqlDateDiff),
                new[] { typeof(SqlDateDiff), typeof(DateTime), typeof(DateTime) }
            );
    }
}
در اینجا علاوه بر تعریف امضای متد DateDiff که در اینجا SqlDateDiff نام گرفته‌است، فیلد SqlDateDiffMethodInfo را نیز مشاهده می‌کنید. در حین تعریف و معرفی DbFunctions سفارشی به EF Core، متدهایی که اینکار را انجام می‌دهند، پارامترهای ورودی از نوع MethodInfo دارند. به همین جهت یک چنین تعریفی انجام شده‌است.


روش معرفی تابع DATEDIFF سفارشی به EF Core

پس از تعریف امضای متد معادل DateDiff، اکنون نوبت به معرفی آن به EF Core است:
namespace EFCoreDbFunctionsSample.DataLayer
{
    public class ApplicationDbContext : DbContext
    {
        // ...
        protected override void OnModelCreating(ModelBuilder modelBuilder)
        {
            base.OnModelCreating(modelBuilder);

            modelBuilder.HasDbFunction(SqlDbFunctionsExtensions.SqlDateDiffMethodInfo)
                .HasTranslation(args =>
                {
                    var parameters = args.ToArray();
                    var param0 = ((SqlConstantExpression)parameters[0]).Value.ToString();
                    return SqlFunctionExpression.Create("DATEDIFF",
                        new[]
                        {
                            new SqlFragmentExpression(param0), // It should be written as DateDiff(day, ...) and not DateDiff(N'day', ...) .
                            parameters[1],
                            parameters[2]
                        },
                        SqlDbFunctionsExtensions.SqlDateDiffMethodInfo.ReturnType,
                        typeMapping: null);
                });
        }
    }
}
کار تعریف DbFunctions سفارشی توسط متد HasDbFunction صورت می‌گیرد. پارامتر این متد، همان MethodInfo معادل امضای تابع توکار مدنظر است.
سپس توسط متد HasTranslation، مشخص می‌کنیم که این متد به چه نحوی قرار است به یک عبارت SQL ترجمه شود. پارامتر args ای که در اینجا در اختیار ما قرار می‌گیرد، دقیقا همان پارامترهای متد public static int SqlDateDiff(SqlDateDiff interval, DateTime initial, DateTime end) هستند که در این مثال خاص، شامل سه پارامتر می‌شوند. پارامترهای دوم و سوم آن‌را به همان نحوی که دریافت می‌کنیم، به SqlFunctionExpression.Create ارسال خواهیم کرد. اما پارامتر اول را از نوع enum تعریف کرده‌ایم و همچنین قرار نیست به صورت 'N'day و رشته‌ای به سمت بانک اطلاعاتی ارسال شود، بلکه باید به همان نحو اصلی آن (یعنی day)، در کوئری نهایی درج گردد، به همین جهت ابتدا Value آن‌را استخراج کرده و سپس توسط SqlFragmentExpression عنوان می‌کنیم آن‌را باید به همین نحو درج کرد.
پارامتر اول متد SqlFunctionExpression.Create، باید دقیقا معادل نام متد توکار مدنظر باشد. پارامتر دوم آن، لیست پارامترهای این تابع است. پارامتر سوم آن، نوع خروجی این تابع است که از طریق MethodInfo معادل، قابل استخراج است.


استفاده‌ی از DbFunction سفارشی جدید در برنامه

پس از این تعاریف و معرفی‌ها، اکنون می‌توان متد سفارشی SqlDateDiff تهیه شده را به صورت مستقیمی در کوئری‌های LINQ استفاده کرد تا قابلیت ترجمه‌ی به SQL را پیدا کنند:
var sinceDays = 10;
users = context.People.Where(person =>
      SqlDbFunctionsExtensions.SqlDateDiff(SqlDateDiff.Day, person.AddDate, DateTime.Now) <= sinceDays).ToList();
/*
SELECT [p].[Id], [p].[AddDate], [p].[Name]
FROM [People] AS [p]
WHERE DATEDIFF(Day, [p].[AddDate], GETDATE()) <= @__sinceDays_0
*/


کدهای کامل این مثال را از اینجا می‌توانید دریافت کنید: EFCoreDbFunctionsSample.zip
این کدها به همراه چند تابع سفارشی دیگر نیز هستند.
مطالب
ویژگی Batching در EF Core
در EF 6.x به ازای هر عبارت insert/update/delete یکبار رفت و برگشت به بانک اطلاعاتی صورت می‌گیرد. به همین جهت کارآیی تعداد بالای ثبت، به روز رسانی و حذف رکوردها توسط آن پایین است. برای رفع این مشکل ویژگی Batching به EF Core اضافه شده‌است که توسط آن اینبار دسته‌ای از عبارات را به صورت یکجا و در طی یک رفت و برگشت، به سمت بانک اطلاعاتی ارسال می‌کند. به این ترتیب کارآیی و سرعت insert/update/delete آن به شدت افزایش خواهد یافت.


نحوه‌ی فعالسازی Batching در EF Core

Batching به صورت پیش فرض در EF Core بدون نیاز به هیچگونه تنظیم اضافه‌تری فعال است. اما اگر خواستید برای مثال، حالت پیش فرض EF 6.x را توسط آن شبیه سازی کنید، می‌توانید مقدار MaxBatchSize را به عدد 1 تنظیم نمائید (تا غیرفعال شود):
optionsBuilder.UseSqlServer(
   @"Server=(localdb)\mssqllocaldb;Database=Demo.Batching;Trusted_Connection=True;",
   options => options.MaxBatchSize(1)
);

مقدار پیش فرض MaxBatchSize را در کلاس SqlServerModificationCommandBatch می‌توانید مشاهده کنید:
public class SqlServerModificationCommandBatch : AffectedCountModificationCommandBatch
    {
        private const int DefaultNetworkPacketSizeBytes = 4096;
        private const int MaxScriptLength = 65536 * DefaultNetworkPacketSizeBytes / 2;
        private const int MaxParameterCount = 2100;
        private const int MaxRowCount = 1000;
در اینجا MaxRowCount همان MaxBatchSize پیش فرض است که به عدد 1000 تنظیم شده‌است. بنابراین اگر تنظیم options => options.MaxBatchSize(1) را ذکر نکنید، به معنای ارسال 1000 تایی دستورات insert/update/delete در طی یک درخواست به سمت سرور است.


آیا محدودیتی هم در مورد عملیات Batching وجود دارد؟

SQL Server به ازای هر batch تنها 2100 پارامتر را پشتیبانی می‌کند. در این حالت EF Core به صورت خودکار یک چنین کوئری‌های حجیمی را به چند Batch جهت تنظیم این محدودیت تقسیم خواهد کرد و در نهایت برنامه به مشکلی بر نمی‌خورد.


یک آزمایش: Batching پیش فرض به چه صورتی کار می‌کند و چه اثری را دارد؟

کدهای کامل این آزمایش را از اینجا می‌توانید دریافت کنید: Batching.zip
در اینجا کلاس Blog را به همراه Context متناظر با آن مشاهده می‌کنید:
    public class Blog
    {
        public int BlogId { get; set; }
        public string Name { get; set; }
        public string Url { get; set; }
    }

    public class BloggingContext : DbContext
    {
        public DbSet<Blog> Blogs { get; set; }

        protected override void OnConfiguring(DbContextOptionsBuilder optionsBuilder)
        {
            optionsBuilder.UseSqlServer(
                @"Server=(localdb)\mssqllocaldb;Database=Demo.Batching;Trusted_Connection=True;"/*,
                options => options.MaxBatchSize(2)*/
                );
            optionsBuilder.EnableSensitiveDataLogging();
        }
    }
در ابتدا MaxBatchSize را تنظیم نخواهیم کرد. یعنی از همان عدد 1000 پیش فرض استفاده می‌شود. تنظیم EnableSensitiveDataLogging نیز سبب می‌شود تا لاگ نهایی تهیه شده جهت نمایش، پرمحتواتر شود.
در این حالت اگر به روز رسانی‌ها (2 مورد) و ثبت‌های ذیل (6 مورد) را انجام دهیم:
            using (var db = new BloggingContext())
            {
                db.GetService<ILoggerFactory>().AddProvider(new MyLoggerProvider());

                // Modify some existing blogs
                var existing = db.Blogs.ToArray();
                existing[0].Url = "http://sample.com/blogs/dogs";
                existing[1].Url = "http://sample.com/blogs/cats";

                // Insert some new blogs
                db.Blogs.Add(new Blog { Name = "The Horse Blog", Url = "http://sample.com/blogs/horses" });
                db.Blogs.Add(new Blog { Name = "The Snake Blog", Url = "http://sample.com/blogs/snakes" });
                db.Blogs.Add(new Blog { Name = "The Fish Blog", Url = "http://sample.com/blogs/fish" });
                db.Blogs.Add(new Blog { Name = "The Koala Blog", Url = "http://sample.com/blogs/koalas" });
                db.Blogs.Add(new Blog { Name = "The Parrot Blog", Url = "http://sample.com/blogs/parrots" });
                db.Blogs.Add(new Blog { Name = "The Kangaroo Blog", Url = "http://sample.com/blogs/kangaroos" });

                db.SaveChanges();
            }
یک چنین خروجی SQL ایی تولید می‌شود:
Executed DbCommand (41ms) [Parameters=[@p1='57', @p0='http://sample.com/blogs/dogs' (Size = 4000), @p3='58', @p2='http://sample.com/blogs/cats' (Size = 4000), @p4='The Horse Blog' (Size = 4000), @p5='http://sample.com/blogs/horses' (Size = 4000), @p6='The Snake Blog' (Size = 4000), @p7='http://sample.com/blogs/snakes' (Size = 4000), @p8='The Fish Blog' (Size = 4000), @p9='http://sample.com/blogs/fish' (Size = 4000), @p10='The Koala Blog' (Size = 4000), @p11='http://sample.com/blogs/koalas' (Size = 4000), @p12='The Parrot Blog' (Size = 4000), @p13='http://sample.com/blogs/parrots' (Size = 4000), @p14='The Kangaroo Blog' (Size = 4000), @p15='http://sample.com/blogs/kangaroos' (Size = 4000)], CommandType='Text', CommandTimeout='30']
SET NOCOUNT ON;
UPDATE [Blogs] SET [Url] = @p0
WHERE [BlogId] = @p1;
SELECT @@ROWCOUNT;

UPDATE [Blogs] SET [Url] = @p2
WHERE [BlogId] = @p3;
SELECT @@ROWCOUNT;

DECLARE @inserted2 TABLE ([BlogId] int, [_Position] [int]);
MERGE [Blogs] USING (
VALUES (@p4, @p5, 0),
(@p6, @p7, 1),
(@p8, @p9, 2),
(@p10, @p11, 3),
(@p12, @p13, 4),
(@p14, @p15, 5)) AS i ([Name], [Url], _Position) ON 1=0
WHEN NOT MATCHED THEN
INSERT ([Name], [Url])
VALUES (i.[Name], i.[Url])
OUTPUT INSERTED.[BlogId], i._Position
INTO @inserted2;

SELECT [t].[BlogId] FROM [Blogs] t
INNER JOIN @inserted2 i ON ([t].[BlogId] = [i].[BlogId])
ORDER BY [i].[_Position];
در این دستورات موارد ذیل قابل توجه هستند:
- فقط یکبار Executed DbCommand مشاهده می‌شود.
- کل دستورات update و insert در طی یک درخواست و یک تراکنش به سمت بانک اطلاعاتی ارسال شده‌اند.
- ثبت دسته‌ای توسط merge using انجام شده‌است.
- در آخر نیز طبق معمول کار EF، شماره Idهای رکوردهای ثبت شده به سمت کلاینت بازگشت داده می‌شود.

در ادامه MaxBatchSize را به عدد 2 تنظیم می‌کنیم:
protected override void OnConfiguring(DbContextOptionsBuilder optionsBuilder)
{
   optionsBuilder.UseSqlServer(
     @"Server=(localdb)\mssqllocaldb;Database=Demo.Batching;Trusted_Connection=True;",
     options => options.MaxBatchSize(2)
    );
    optionsBuilder.EnableSensitiveDataLogging();
}
در این حالت اگر برنامه را اجرا کنیم، یک چنین خروجی قابل مشاهده خواهد بود:
Executed DbCommand (17ms) [Parameters=[@p1='65', @p0='http://sample.com/blogs/dogs' (Size = 4000), @p3='66', @p2='http://sample.com/blogs/cats' (Size = 4000)], CommandType='Text', CommandTimeout='30']
SET NOCOUNT ON;
UPDATE [Blogs] SET [Url] = @p0
WHERE [BlogId] = @p1;
SELECT @@ROWCOUNT;

UPDATE [Blogs] SET [Url] = @p2
WHERE [BlogId] = @p3;
SELECT @@ROWCOUNT;

Executed DbCommand (18ms) [Parameters=[@p0='The Horse Blog' (Size = 4000), @p1='http://sample.com/blogs/horses' (Size = 4000), @p2='The Snake Blog' (Size = 4000), @p3='http://sample.com/blogs/snakes' (Size = 4000)], CommandType='Text', CommandTimeout='30']
SET NOCOUNT ON;
DECLARE @inserted0 TABLE ([BlogId] int, [_Position] [int]);
MERGE [Blogs] USING (
VALUES (@p0, @p1, 0),
(@p2, @p3, 1)) AS i ([Name], [Url], _Position) ON 1=0
WHEN NOT MATCHED THEN
INSERT ([Name], [Url])
VALUES (i.[Name], i.[Url])
OUTPUT INSERTED.[BlogId], i._Position
INTO @inserted0;

SELECT [t].[BlogId] FROM [Blogs] t
INNER JOIN @inserted0 i ON ([t].[BlogId] = [i].[BlogId])
ORDER BY [i].[_Position];

Executed DbCommand (34ms) [Parameters=[@p0='The Fish Blog' (Size = 4000), @p1='http://sample.com/blogs/fish' (Size = 4000), @p2='The Koala Blog' (Size = 4000), @p3='http://sample.com/blogs/koalas' (Size = 4000)], CommandType='Text', CommandTimeout='30']
SET NOCOUNT ON;
DECLARE @inserted0 TABLE ([BlogId] int, [_Position] [int]);
MERGE [Blogs] USING (
VALUES (@p0, @p1, 0),
(@p2, @p3, 1)) AS i ([Name], [Url], _Position) ON 1=0
WHEN NOT MATCHED THEN
INSERT ([Name], [Url])
VALUES (i.[Name], i.[Url])
OUTPUT INSERTED.[BlogId], i._Position
INTO @inserted0;

SELECT [t].[BlogId] FROM [Blogs] t
INNER JOIN @inserted0 i ON ([t].[BlogId] = [i].[BlogId])
ORDER BY [i].[_Position];

Executed DbCommand (15ms) [Parameters=[@p0='The Parrot Blog' (Size = 4000), @p1='http://sample.com/blogs/parrots' (Size = 4000), @p2='The Kangaroo Blog' (Size = 4000), @p3='http://sample.com/blogs/kangaroos' (Size = 4000)], CommandType='Text', CommandTimeout='30']
SET NOCOUNT ON;
DECLARE @inserted0 TABLE ([BlogId] int, [_Position] [int]);
MERGE [Blogs] USING (
VALUES (@p0, @p1, 0),
(@p2, @p3, 1)) AS i ([Name], [Url], _Position) ON 1=0
WHEN NOT MATCHED THEN
INSERT ([Name], [Url])
VALUES (i.[Name], i.[Url])
OUTPUT INSERTED.[BlogId], i._Position
INTO @inserted0;

SELECT [t].[BlogId] FROM [Blogs] t
INNER JOIN @inserted0 i ON ([t].[BlogId] = [i].[BlogId])
ORDER BY [i].[_Position];
در این دستورات موارد ذیل قابل توجه هستند:
- اینبار تعداد 4 دستور Executed DbCommand مشاهده می‌شود ( برای انجام 2 به روز رسانی و 6 ثبت).
- هر batch بر اساس تنظیم MaxBatchSize به 2 دستور T-SQL محدود شده‌است که البته در انتها در حالت‌های insert، یک select هم برای بازگشت Idها به سمت کلاینت وجود دارد.
بنابراین اینبار بجای یکبار رفت و برگشت حالت قبل (استفاده از مقدار پیش فرض 1000 برای MaxBatchSize)، 4 بار رفت و برگشت به سمت بانک اطلاعاتی صورت گرفته‌است.

زمان کل انجام عملیات در حالت اول 41 میلی ثانیه و در حالت دوم 84 میلی ثانیه است که سرعت آن 51 درصد نسبت به حالت اول کاهش یافته‌است.
مطالب
شروع به کار با EF Core 1.0 - قسمت 7 - بررسی رابطه‌ی One-to-Many
در مطلب «شروع به کار با EF Core 1.0 - قسمت 4 - کار با بانک‌های اطلاعاتی از پیش موجود»، نحوه‌ی مهندسی معکوس ساختار جداول و ارتباطات یک بانک اطلاعاتی از پیش موجود را به روش Code First بررسی کردیم. با توجه به رسمی بودن این ابزار، می‌توان از آن برای یافتن معادل‌های سمت بانک اطلاعاتی، در EF Core نیز استفاده کرد. برای مثال بررسی کرد، درک EF Core از بانک اطلاعاتی طراحی شده چیست و هر چند در آن مطلب عنوان شد که می‌توان با پارامتر data-annotations-- ، خروجی نهایی را بر اساس روش data-annotations، بجای Fluent API به دست آورد، اما در مطلب «شروع به کار با EF Core 1.0 - قسمت 5 - استراتژهای تعیین کلید اصلی جداول و ایندکس‌ها» مشاهده کردیم که بسیاری از تنظیمات پیشرفته‌ی EF Core، اساسا معادل data-annotation ایی ندارند. بنابراین بهتر است این پارامتر را فعال سازی نکنید.


تنظیمات روابط یک به چند در EF Core

همان اسکریپت ابتدای مطلب «شروع به کار با EF Core 1.0 - قسمت 4 - کار با بانک‌های اطلاعاتی از پیش موجود» را درنظر بگیرید. رابطه‌ی تعریف شده‌ی در آن از نوع one-to-many است: یک بلاگ که می‌تواند چندین مطلب را داشته باشد.


اگر EF Core را وادار به تولید نگاشت‌های Code First معادل آن کنیم، به این خروجی‌ها خواهیم رسید:
الف) با استفاده از روش Fluent API
دستور استفاده شده برای مهندسی معکوس بانک اطلاعاتی نمونه:
 dotnet ef dbcontext scaffold "Data Source=(local);Initial Catalog=BloggingCore2016;Integrated Security = true" Microsoft.EntityFrameworkCore.SqlServer -o Entities --context MyDBDataContext --verbose
با خروجی:
using System;
using System.Collections.Generic;

namespace Core1RtmEmptyTest.Entities
{
    public partial class Blog
    {
        public Blog()
        {
            Post = new HashSet<Post>();
        }

        public int BlogId { get; set; }
        public string Url { get; set; }

        public virtual ICollection<Post> Post { get; set; }
    }
}

using System;
using System.Collections.Generic;

namespace Core1RtmEmptyTest.Entities
{
    public partial class Post
    {
        public int PostId { get; set; }
        public string Content { get; set; }
        public string Title { get; set; }

        public virtual Blog Blog { get; set; }
        public int BlogId { get; set; }
    }
}

using System;
using Microsoft.EntityFrameworkCore;
using Microsoft.EntityFrameworkCore.Metadata;

namespace Core1RtmEmptyTest.Entities
{
    public partial class MyDBDataContext : DbContext
    {
        protected override void OnConfiguring(DbContextOptionsBuilder optionsBuilder)
        {
            optionsBuilder.UseSqlServer(@"Data Source=(local);Initial Catalog=BloggingCore2016;Integrated Security = true");
        }

        protected override void OnModelCreating(ModelBuilder modelBuilder)
        {
            modelBuilder.Entity<Blog>(entity =>
            {
                entity.Property(e => e.Url).IsRequired();
            });

            modelBuilder.Entity<Post>(entity =>
            {
                entity.HasOne(d => d.Blog)
                    .WithMany(p => p.Post)
                    .HasForeignKey(d => d.BlogId);
            });
        }

        public virtual DbSet<Blog> Blog { get; set; }
        public virtual DbSet<Post> Post { get; set; }
    }
}

نحوه‌ی تشخیص خودکار روابط

EF Core به صورت پیش فرض، روابط را بر اساس ارجاعات بین کلاس‌ها تشخیص می‌دهد. در اینجا به خاصیت Blog نام navigation property را می‌دهند:
 public virtual Blog Blog { get; set; }
و به خاصیت Post نیز Collection navigation property می‌گویند:
 public virtual ICollection<Post> Post { get; set; }
در اینجا اگر تنها دو navigation property، در کلاس‌های به هم مرتبط شده، یافت شوند، به صورت خودکار به عنوان دو سر رابطه تنظیم می‌شوند. اگر بیشتر از یک navigation property در کلاسی وجود داشت، هیچ رابطه‌ای به صورت خودکار تشکیل نشده و باید ابتدا و انتهای روابط را به صورت دستی مشخص نمود.


نحوه‌ی تشخیص خودکار کلیدهای خارجی
اگر در یک طرف رابطه‌ی تشخیص داده شده، خاصیتی با یکی از سه نام زیر وجود داشت:
<primary key property name>
<navigation property name><primary key property name>
<principal entity name><primary key property name>
آنگاه این خاصیت به صورت خودکار به عنوان کلید خارجی تنظیم می‌شود. در رابطه‌ی فوق Blog از نوع principal است (پدر رابطه) و Post از نوع dependent (فرزند رابطه).
برای مثال در رابطه‌ی فوق، نام خاصیت BlogId دقیقا بر اساس همان الگوی <primary key property name> طرف دیگر رابطه‌است:
  public virtual Blog Blog { get; set; }
  public int BlogId { get; set; }
بنابراین به صورت خودکار به عنوان کلید خارجی درنظر گرفته می‌شود.

تا اینجا اگر مطلب را دنبال کرده باشید به این نتیجه خواهید رسید که دو کلاس فوق، اساسا نیازی به هیچ نوع تنظیم Fluent و یا Data annotations ایی برای برقراری ارتباط یک به چند ندارند. چون روابط بین آن‌ها بر اساس خواص راهبری (navigation property) و همچنین الگوی <primary key property name>، به صورت خودکار قابل تشخیص و تنظیم است. به علاوه ... در هر طرف رابطه، فقط یک navigation property وجود دارد و نیازی به تنظیم دستی سر دیگر رابطه نیست.


استفاده از Fluent API برای تنظیم رابطه‌ی One-to-Many

در تنظیمات فوق، در متد OnModelCreating، ذکر صریح این روابط را صرفا جهت از بین بردن هرگونه ابهامی مشاهده می‌کنید:
modelBuilder.Entity<Post>(entity =>
{
    entity.HasOne(d => d.Blog)
             .WithMany(p => p.Post)
             .HasForeignKey(d => d.BlogId);
});
از هر طرفی که شروع می‌کنید، متدهای HasOne و یا HasMany، مشخص کننده‌ی navigation property هستند که در سمت موجودیت معرفی شده قرار دارند. در اینجا چون کار با موجودیت Post شروع شده‌است، متد HasOne به خاصیت راهبری در همان سمت و به خاصیت Blog آن اشاره می‌کند.
مرحله‌ی بعد، مشخص کردن سر دیگر رابطه (inverse navigation) است. این‌کار توسط یکی از متدهای WithOne و یا WithMany انجام می‌شود.
متدهایی که اسامی فرد دارند مانند HasOne/WithOne به یک navigation property ساده اشاره می‌کنند.
متدهایی که اسامی جمع دارند مانند HasMany/WithMany به collection navigation properties اشاره خواهند کرد.
متد HasForeignKey نیز برای ذکر صریح کلید خارجی بکار رفته‌است.


ب) با استفاده از روش data-annotations
دستور استفاده شده برای مهندسی معکوس بانک اطلاعاتی نمونه:
 dotnet ef dbcontext scaffold "Data Source=(local);Initial Catalog=BloggingCore2016;Integrated Security = true" Microsoft.EntityFrameworkCore.SqlServer -o Entities --context MyDBDataContext --verbose -a
با خروجی:
using System;
using System.Collections.Generic;
using System.ComponentModel.DataAnnotations;
using System.ComponentModel.DataAnnotations.Schema;

namespace Core1RtmEmptyTest.Entities
{
    public partial class Blog
    {
        public Blog()
        {
            Post = new HashSet<Post>();
        }

        public int BlogId { get; set; }

        [Required]
        public string Url { get; set; }

        [InverseProperty("Blog")]
        public virtual ICollection<Post> Post { get; set; }
    }
}

using System;
using System.Collections.Generic;
using System.ComponentModel.DataAnnotations;
using System.ComponentModel.DataAnnotations.Schema;

namespace Core1RtmEmptyTest.Entities
{
    public partial class Post
    {
        public int PostId { get; set; }
        public string Content { get; set; }
        public string Title { get; set; }

        [ForeignKey("BlogId")]
        [InverseProperty("Post")]
        public virtual Blog Blog { get; set; }
        public int BlogId { get; set; }
    }
}

using System;
using Microsoft.EntityFrameworkCore;
using Microsoft.EntityFrameworkCore.Metadata;

namespace Core1RtmEmptyTest.Entities
{
    public partial class MyDBDataContext : DbContext
    {
        protected override void OnConfiguring(DbContextOptionsBuilder optionsBuilder)
        {
            optionsBuilder.UseSqlServer(@"Data Source=(local);Initial Catalog=BloggingCore2016;Integrated Security = true");
        }

        protected override void OnModelCreating(ModelBuilder modelBuilder)
        {
        }

        public virtual DbSet<Blog> Blog { get; set; }
        public virtual DbSet<Post> Post { get; set; }
    }
}
همانطور که در توضیحات روش Fluent API عنوان شد، این مدل خاص، چون دقیقا بر اساس پیش فرض‌های EF Core طراحی شده‌است، نیازی به هیچگونه تنظیم اضافه‌تری ندارد. اما اگر کلید خارجی، مطابق سه الگویی که عنوان شد، قابل تشخیص نباشد، باید آن‌را در روش data annotations توسط ویژگی ForeignKey، به نحو صریحی مشخص کرد:
  [ForeignKey("BlogId")]
  [InverseProperty("Post")]
  public virtual Blog Blog { get; set; }
  public int BlogId { get; set; }
همچنین اگر بیش از یک خاصیت راهبری (navigation property) وجود داشت، ذکر InverseProperty نیز ضروری است تا مشخص شود سر دیگر این رابطه دقیقا کدام است.
در این حالت (داشتن بیش از یک خاصیت راهبری)، باید ویژگی InverseProperty را نیز به سر دوم رابطه، اعمال کرد.
   [InverseProperty("Blog")]
  public virtual ICollection<Post> Post { get; set; }

مطالب تکمیلی

علت virtual بودن خواص راهبری تولید شده

اگر دقت کنید، EF Core کدی را که تولید کرده‌است، به همراه خاصیت‌هایی virtual است:
public virtual Blog Blog { get; set; }
در اینجا تمام خاصیت‌های راهبری virtual تعریف شده‌اند. علت آن، به پیاده سازی مباحث AOP بر می‌گردد. زمانیکه خاصیتی به صورت virtual تعریف می‌شود، EF core می‌تواند آن‌را توسط یک شیء پروکسی شفاف احاطه کند. این پروکسی‌ها دو هدف را دنبال می‌کند:
الف) پیاده سازی lazy loading (بارگذاری خودکار اعضای مرتبط (همان خواص راهبری) با اولین دسترسی به آن‌ها)
ب) پیاده سازی change tracking

مبحث lazy loading فعلا در EF Core 1.0 پشتیبانی نمی‌شود. اما change tracking آن فعال است.
بنابراین اگر مشاهده کردید خواص راهبری به صورت virtual تعریف شده‌اند، علت آن فعال سازی lazy loading است و اگر سایر خواص به صورت virtual تعریف شده‌اند، هدف اصلی آن بهبود عملکرد سیستم change tracking است.
همچنین اگر دقت کرده باشید، نوع مجموعه‌ها نیز ICollection ذکر شده‌است. این مورد نیز یکی دیگر از پیش فرض‌های توکار EF Core است؛ در جهت تشکیل پروکسی‌ها بر روی خواص راهبری مجموعه‌ای (علاوه بر virtual تعریف کردن آن‌ها). عنوان شده‌است که اگر برای مثال از List استفاده کنید (پیاده سازی اینترفیس) یا هر اینترفیس دیگری که از ICollection  مشتق شده‌است، این پروکسی‌ها تشکیل نخواهند شد.


واکشی اعضای به هم مرتبط

همانطور که عنوان شد، نگارش اول EF Core برخلاف EF 6.x از Lazy loading پشتیبانی نمی‌کند. البته این مساله در کل مورد مثبتی است؛ خصوصا در برنامه‌های وب! چون استفاده‌ی نادرست از Lazy loading که به select n+1 نیز مشهور است، سبب رفت و برگشت‌های بی‌شماری به بانک اطلاعاتی می‌شود و عموم برنامه نویس‌های وب باید مدام توسط برنامه‌های Profiler بررسی کنند که آیا این مساله رخ داده‌است یا خیر. فعلا EF Core از این مشکل در امان است!
اما ... اگر به روش کار EF 6.x عادت کرده باشید، قطعه کد ذیل:
 var firstPost = context.Post.First();
Console.WriteLine(firstPost.Blog.Url);
چنین خطایی را صادر می‌کند:
 System.NullReferenceException
Object reference not set to an instance of an object.
علت اینجا است که چون Lazy loading غیرفعال است (هنوز در EF Core 1.0 پیاده سازی نشده‌است)، اولین دسترسی به شیء Blog، سبب وهله سازی خودکار آن نشده و این شیء نال است. به همین جهت استثنای فوق را مشاهده می‌کنیم.
برای رفع این مشکل باید توسط متد Include، سبب لغو عملیات Lazy loading و واکشی صریح Blog مرتبط شویم که اصطلاحا به آن eager loading می‌گویند:
 var firstPost = context.Post.Include(x => x.Blog).First();
Console.WriteLine(firstPost.Blog.Url);

نکته‌ای در مورد سطوح بارگذاری اعضای به هم مرتبط در EF Core

متد Include ایی را که تا اینجا مشاهده کردید، با EF 6.x تفاوتی ندارد. برای مثال اگر شیء Blog حاوی خواص راهبری Posts و همچنین Owner باشد، برای بارگذاری این اعضای مرتبط، می‌توان همانند قبل، متدهای Include را پشت سر هم ذکر کرد:
var blogs = context.Blogs
                              .Include(blog => blog.Posts)
                              .Include(blog => blog.Owner)
                              .ToList();
اما فرض کنید خاصیت Post، دارای یک خاصیت راهبری دیگری به نام Author نیز باشد و می‌خواهیم این خاصیت هم بارگذاری شود:
var blogs = context.Blogs
                              .Include(blog => blog.Posts)
                                      .ThenInclude(post => post.Author)
                              .ToList();
روش انجام چنین کاری در EF Core، توسط متد الحاقی جدید ThenInclude است. ابتدا لیست Blogها عنوان شده‌است. سپس در این لیست علاقمند به واکشی تمام مطالب این بلاگ‌ها هم بوده‌ایم. به علاوه در این مطالب، نیاز است خاصیت Author آن‌ها نیز از پیش مقدار دهی شده و قابل دسترسی باشد. به همین جهت برای دسترسی به چندین سطح مختلف از متد ThenInclude کمک گرفته شده‌است.
همچنین در اینجا امکان ذکر زنجیروار متدهای ThenInclude هم هست:
var blogs = context.Blogs
                              .Include(blog => blog.Posts)
                                 .ThenInclude(post => post.Author)
                                        .ThenInclude(author => author.Photo)
                              .ToList();
در این مثال یک سطح دیگر جلو رفته و شیء Photo مربوط به شیء Author را هم واکشی کرده‌ایم.
به علاوه امکان ذکر چندین ریشه و چندین زیر ریشه هم وجود دارند:
var blogs = context.Blogs
                              .Include(blog => blog.Posts)
                                  .ThenInclude(post => post.Author)
                                      .ThenInclude(author => author.Photo)
                              .Include(blog => blog.Owner)
                                    .ThenInclude(owner => owner.Photo)
                              .ToList();

یک نکته: متد Include تنها زمانی درنظر گرفته خواهد شد که نوع خروجی نهایی کوئری، دقیقا از نوع موجودیتی باشد که با آن شروع به کار کرده‌ایم. برای مثال اگر در این بین یک Select اضافه شود و فقط تنها تعدادی از خواص Blog واکشی شوند، از تمام Includeهای ذکر شده صرفنظر می‌شود؛ مانند کوئری ذیل:
var blogs = context.Blogs
                              .Include(blog => blog.Posts)
                              .Select(blog => new
                               {
                                  Id = blog.BlogId,
                                  Url = blog.Url
                               })
                               .ToList();


تنظیمات حذف آبشاری در رابطه‌ی one-to-many

زمانیکه در رابطه‌ی one-to-many قسمت principal (والد رابطه) و یا همان Blog در مثال جاری حذف می‌شود، سه اتفاق برای فرزندان آن میسر خواهند بود:
الف) Cascade : در این حالت ردیف‌های فرزندان وابسته نیز حذف خواهند شد.
باید دقت داشت که حالت Cascade فقط برای موجودیت‌هایی اعمال می‌شود که توسط Context بارگذاری شده و در آن وجود دارند. اگر می‌خواهید سایر موجودیت‌های مرتبط نیز با این روش حذف شوند، باید در سمت دیتابیس نیز تنظیماتی مانند ON DELETE CASCADE زیر نیز وجود داشته باشند:
 CONSTRAINT [FK_Post_Blog_BlogId] FOREIGN KEY ([BlogId]) REFERENCES [Blog] ([BlogId]) ON DELETE CASCADE
و اگر با EF Core بانک اطلاعاتی خود را ایجاد می‌کنید (مباحث مهاجرت‌ها)، این تنظیم به صورت خودکار اعمال خواهد شد؛ اگر DeleteBehavior را به نحو ذیل مشخص کرده باشید:
modelBuilder.Entity<Post>()
                    .HasOne(p => p.Blog)
                    .WithMany(b => b.Posts)
                    .OnDelete(DeleteBehavior.Cascade);
ب) SetNull: در این حالت فرزندان وابسته حذف نمی‌شوند و تنها کلید خارجی آن‌ها به نال تنظیم می‌شود.
ج) Restrict: هیچ تغییری بر روی فرزندان رابطه رخ نمی‌دهد.

یک نکته: به صورت پیش فرض اگر رابطه‌ی one-to-many، به Required تنظیم شود، حالت حذف آن cascade خواهد بود. در غیراینصورت برای حالت‌های Optional، حالت SetNull تنظیم می‌گردد:
modelBuilder.Entity<Post>()
                    .HasOne(p => p.Blog)
                    .WithMany(b => b.Posts)
                    .IsRequired();
در اینجا ذکر صریح متد IsRequired به این معنا است که مقدار دهی کلید خارجی سر دیگر رابطه، اجباری است.
به علاوه باید دقت داشت، همان مباحث «تعیین اجباری بودن یا نبودن ستون‌ها در EF Core» در قسمت قبل، در اینجا هم صادق است. برای مثال چون BlogId (کلید خارجی در کلاس Post) از نوع int است و نال پذیر نیست، بنابراین از دیدگاه EF Core یک فیلد اجباری درنظر گرفته می‌شود. به همین جهت است که در کدهای تولید شده‌ی توسط EF Core در ابتدای بحث، ذکر متد IsRequired و یا OnDelete را مشاهده نمی‌کنید.
بنابراین اگر می‌خواهید حالت SetNull را فعال کنید، باید این کلید خارجی را نیز نال پذیر و به صورت int? BlogId ذکر کنید تا optional درنظر گرفته شود.
مطالب
پیاده سازی SoftDelete در EF Core
در مورد حذف منطقی در EF 6x، پیشتر مطالبی را در این سایت مطالعه کرده‌اید:
- «پیاده سازی حذف منطقی در Entity framework» حذف منطقی، یکی از الگوهای بسیار پرکاربرد در برنامه‌های تجاری است. توسط آن بجای حذف فیزیکی اطلاعات، آن‌ها را تنها به عنوان رکوردی حذف شده، «علامتگذاری» می‌کنیم. مزایای آن نیز به شرح زیر هستند:
- داشتن سابقه‌ی حذف اطلاعات
- جلوگیری از cascade delete
- امکان بازیابی رکوردها و امکان ایجاد قسمتی به نام recycle bin در برنامه (شبیه به recycle bin در ویندوز که امکان بازیابی موارد حذف شده را می‌دهد)
- امکان داشتن رکوردهایی که در یک برنامه (به ظاهر) حذف شده‌اند، اما هنوز در برنامه‌ی دیگری در حال استفاده هستند.
- بالابردن میزان امنیت برنامه. فرض کنید سایت شما هک شده و شخصی، دسترسی به پنل مدیریتی و سطوح دسترسی مدیریتی برنامه را پیدا کرده‌است. در این حالت حذف تمام رکوردهای سایت توسط او، تنها به معنای تغییر یک بیت، از یک به صفر است و بازگرداندن این درجه از خسارت، تنها با روشن کردن این بیت، برطرف می‌شود.

پیاده سازی حذف منطقی در EF Core شامل مراحل خاصی است که در این مطلب، جزئیات آن‌ها را بررسی خواهیم کرد.


نیاز به تعریف دو خاصیت جدید در هر جدول

هر جدولی که قرار است soft delete به آن اعمال شود، باید دارای دو فیلد جدید bool IsDeleted و DateTime? DeletedAt باشد. می‌توان این خواص را به هر موجودیتی به صورت دستی اضافه کرد و یا می‌توان ابتدا یک کلاس پایه‌ی abstract را برای آن ایجاد کرد:
using System;

namespace EFCoreSoftDelete.Entities
{
    public abstract class BaseEntity
    {
        public int Id { get; set; }


        public bool IsDeleted { set; get; }
        public DateTime? DeletedAt { set; get; }
    }
}
و سپس موجودیت‌هایی را که قرار است از soft delete پشتیبانی کنند، توسط آن علامتگذاری کرد؛ مانند موجودیت Blog:
using System.Collections.Generic;
using Microsoft.EntityFrameworkCore;
using Microsoft.EntityFrameworkCore.Metadata.Builders;

namespace EFCoreSoftDelete.Entities
{
    public class Blog : BaseEntity
    {
        public string Name { set; get; }

        public virtual ICollection<Post> Posts { set; get; }
    }

    public class BlogConfiguration : IEntityTypeConfiguration<Blog>
    {
        public void Configure(EntityTypeBuilder<Blog> builder)
        {
            builder.Property(blog => blog.Name).HasMaxLength(450).IsRequired();
            builder.HasIndex(blog => blog.Name).IsUnique();

            builder.HasData(new Blog { Id = 1, Name = "Blog 1" });
            builder.HasData(new Blog { Id = 2, Name = "Blog 2" });
            builder.HasData(new Blog { Id = 3, Name = "Blog 3" });
        }
    }
}
که هر بلاگ از تعدادی مطلب تشکیل شده‌است:
using Microsoft.EntityFrameworkCore;
using Microsoft.EntityFrameworkCore.Metadata.Builders;

namespace EFCoreSoftDelete.Entities
{
    public class Post : BaseEntity
    {
        public string Title { set; get; }

        public Blog Blog { set; get; }
        public int BlogId { set; get; }
    }

    public class PostConfiguration : IEntityTypeConfiguration<Post>
    {
        public void Configure(EntityTypeBuilder<Post> builder)
        {
            builder.Property(post => post.Title).HasMaxLength(450);
            builder.HasOne(post => post.Blog).WithMany(blog => blog.Posts).HasForeignKey(post => post.BlogId);

            builder.HasData(new Post { Id = 1, BlogId = 1, Title = "Post 1" });
            builder.HasData(new Post { Id = 2, BlogId = 1, Title = "Post 2" });
            builder.HasData(new Post { Id = 3, BlogId = 1, Title = "Post 3" });
            builder.HasData(new Post { Id = 4, BlogId = 1, Title = "Post 4" });
            builder.HasData(new Post { Id = 5, BlogId = 2, Title = "Post 5" });
        }
    }
}
مزیت علامتگذاری این کلاس‌ها، امکان کوئری گرفتن از آن‌ها نیز می‌باشد که در ادامه از آن استفاده خواهیم کرد.


حذف خودکار رکوردهایی که Soft Delete شده‌اند، از نتیجه‌ی کوئری‌ها و گزارشات

تا اینجا فقط دو خاصیت ساده را به کلاس‌های مدنظر خود اضافه کرده‌ایم. پس از آن یا می‌توان در هر جائی برای مثال شرط context.Blogs.Where(blog => !blog.IsDeleted) را به صورت دستی اعمال کرد و در گزارشات، رکوردهای حذف منطقی شده را نمایش نداد و یا از زمان ارائه‌ی EF Core 2x می‌توان برای آن‌ها Query Filter تعریف کرد. برای مثال می‌توان به تنظیمات موجودیت Blog و یا Post مراجعه نمود و با استفاده از متد HasQueryFilter، همان شرط blog => !blog.IsDeleted را به صورت سراسری به تمام کوئری‌های مرتبط با این موجودیت‌ها اعمال کرد:
    public class BlogConfiguration : IEntityTypeConfiguration<Blog>
    {
        public void Configure(EntityTypeBuilder<Blog> builder)
        {
            // ...
            builder.HasQueryFilter(blog => !blog.IsDeleted);
        }
    }
از این پس ذکر context.Blogs دقیقا معنای context.Blogs.Where(blog => !blog.IsDeleted) را می‌دهد و دیگر نیازی به ذکر صریح شرط متناظر با soft delete نیست.
در این حالت کوئری‌های نهایی به صورت خودکار دارای شرط زیر خواهند شد:
SELECT [b].[Id], [b].[DeletedAt], [b].[IsDeleted], [b].[Name]
FROM [Blogs] AS [b]
WHERE [b].[IsDeleted] <> CAST(1 AS bit)


اعمال خودکار QueryFilter مخصوص Soft Delete به تمام موجودیت‌ها

همانطور که عنوان شد، مزیت علامتگذاری موجودیت‌ها با کلاس پایه‌ی BaseEntity، امکان کوئری گرفتن از آن‌ها است:
namespace EFCoreSoftDelete.DataLayer
{
    public static class GlobalFiltersManager
    {
        public static void ApplySoftDeleteQueryFilters(this ModelBuilder modelBuilder)
        {
            foreach (var entityType in modelBuilder.Model
                                                    .GetEntityTypes()
                                                    .Where(eType => typeof(BaseEntity).IsAssignableFrom(eType.ClrType)))
            {
                entityType.addSoftDeleteQueryFilter();
            }
        }

        private static void addSoftDeleteQueryFilter(this IMutableEntityType entityData)
        {
            var methodToCall = typeof(GlobalFiltersManager)
                                .GetMethod(nameof(getSoftDeleteFilter), BindingFlags.NonPublic | BindingFlags.Static)
                                .MakeGenericMethod(entityData.ClrType);
            var filter = methodToCall.Invoke(null, new object[] { });
            entityData.SetQueryFilter((LambdaExpression)filter);
        }

        private static LambdaExpression getSoftDeleteFilter<TEntity>() where TEntity : BaseEntity
        {
            return (Expression<Func<TEntity, bool>>)(entity => !entity.IsDeleted);
        }
    }
}
در اینجا در ابتدا تمام موجودیت‌هایی که از BaseEntity ارث بری کرده‌اند، یافت می‌شوند. سپس بر روی آن‌ها قرار است متد SetQueryFilter فراخوانی شود. این متد بر اساس تعاریف EF Core، یک LambdaExpression کلی را قبول می‌کند که نمونه‌ی آن در متد getSoftDeleteFilter تعریف شده و سپس توسط متد addSoftDeleteQueryFilter به صورت پویا به modelBuilder اعمال می‌شود.

محل اعمال آن نیز در انتهای متد OnModelCreating است تا به صورت خودکار به تمام موجودیت‌های موجود اعمال شود:
namespace EFCoreSoftDelete.DataLayer
{
    public class ApplicationDbContext : DbContext
    {

        //...


        protected override void OnModelCreating(ModelBuilder modelBuilder)
        {
            base.OnModelCreating(modelBuilder);

            modelBuilder.ApplyConfigurationsFromAssembly(typeof(BaseEntity).Assembly);
            modelBuilder.ApplySoftDeleteQueryFilters();
        }


مشکل! هنوز هم حذف فیزیکی رخ می‌دهد!

تنظیمات فوق، تنها بر روی کوئری‌های نوشته شده تاثیر دارند؛ اما هیچگونه تاثیری را بر روی متد Remove و سپس SaveChanges نداشته و در این حالت، هنوز هم حذف واقعی و فیزیکی رخ می‌دهد.
 برای رفع این مشکل باید به EF Core گفت، هر چند دستور حذف صادر شده، اما آن‌را تبدیل به دستور Update کن؛ یعنی فیلد IsDelete را به 1 و فیلد DeletedAt را با زمان جاری مقدار دهی کن:
namespace EFCoreSoftDelete.DataLayer
{
    public static class AuditableEntitiesManager
    {
        public static void SetAuditableEntityOnBeforeSaveChanges(this ApplicationDbContext context)
        {
            var now = DateTime.UtcNow;

            foreach (var entry in context.ChangeTracker.Entries<BaseEntity>())
            {
                switch (entry.State)
                {
                    case EntityState.Added:
                        //TODO: ...
                        break;
                    case EntityState.Modified:
                        //TODO: ...
                        break;
                    case EntityState.Deleted:
                        entry.State = EntityState.Unchanged; //NOTE: For soft-deletes to work with the original `Remove` method.

                        entry.Entity.IsDeleted = true;
                        entry.Entity.DeletedAt = now;
                        break;
                }
            }
        }
    }
}
در اینجا با استفاده از سیستم tracking، رکوردهای حذف شده‌ی با وضعیت EntityState.Deleted، به وضعیت EntityState.Unchanged تغییر پیدا می‌کنند، تا دیگر حذف نشوند. اما در ادامه چون دو خاصیت IsDeleted و DeletedAt این موجودیت، ویرایش می‌شوند، وضعیت جدید Modified خواهد بود که به کوئری‌های Update تفسیر می‌شوند. به این ترتیب می‌توان همانند قبل یک رکورد را حذف کرد:
var post1 = context.Posts.Find(1);
if (post1 != null)
{
   context.Remove(post1);

   context.SaveChanges();
}
اما دستوری که توسط EF Core صادر می‌شود، یک Update است:
Executing DbCommand [Parameters=[@p2='1', @p0='2020-09-17T05:11:32' (Nullable = true), @p1='True'], CommandType='Text', CommandTimeout='30']
SET NOCOUNT ON;
UPDATE [Posts] SET [DeletedAt] = @p0, [IsDeleted] = @p1
WHERE [Id] = @p2;
SELECT @@ROWCOUNT;

محل اعمال متد SetAuditableEntityOnBeforeSaveChanges فوق، پیش از فراخوانی SaveChanges و به صورت زیر است:
namespace EFCoreSoftDelete.DataLayer
{
    public class ApplicationDbContext : DbContext
    {
        // ...

        public override int SaveChanges(bool acceptAllChangesOnSuccess)
        {
            ChangeTracker.DetectChanges();

            beforeSaveTriggers();

            ChangeTracker.AutoDetectChangesEnabled = false; // for performance reasons, to avoid calling DetectChanges() again.
            var result = base.SaveChanges(acceptAllChangesOnSuccess);

            ChangeTracker.AutoDetectChangesEnabled = true;
            return result;
        }

        // ...

        private void beforeSaveTriggers()
        {
            setAuditProperties();
        }

        private void setAuditProperties()
        {
            this.SetAuditableEntityOnBeforeSaveChanges();
        }
    }
}


مشکل! رکوردهای وابسته حذف نمی‌شوند!

حالت پیش‌فرض حذف رکوردها در EFCore به cascade delete تنظیم شده‌است. یعنی اگر blog با id=1 حذف شود، نه فقط این blog، بلکه تمام مطالب وابسته‌ی به آن نیز حذف خواهند شد. اما در اینجا اگر این بلاگ را حذف کنیم:
 ar blog1 = context.Blogs.FirstOrDefault(blog => blog.Id == 1);
if (blog1 != null)
{
   context.Remove(blog1);

   context.SaveChanges();
}
تنها تک رکورد متناظر با آن حذف منطقی شده و مطالب متناظر با آن خیر. برای رفع این مشکل باید به صورت زیر عمل کرد:
var blog1AndItsRelatedPosts = context.Blogs
    .Include(blog => blog.Posts)
    .FirstOrDefault(blog => blog.Id == 1);
if (blog1AndItsRelatedPosts != null)
{
    context.Remove(blog1AndItsRelatedPosts);

    context.SaveChanges();
}
ابتدا باید رکوردهای وابسته را توسط یک Include به حافظه وارد کرد و سپس دستور Delete را بر روی کل آن صادر نمود که یک چنین خروجی را تولید می‌کند:
SELECT [t].[Id], [t].[DeletedAt], [t].[IsDeleted], [t].[Name], [t0].[Id], [t0].[BlogId], [t0].[DeletedAt], [t0].[IsDeleted], [t0].[Title]
FROM (
SELECT TOP(1) [b].[Id], [b].[DeletedAt], [b].[IsDeleted], [b].[Name]
FROM [Blogs] AS [b]
WHERE ([b].[IsDeleted] <> CAST(1 AS bit)) AND ([b].[Id] = 1)
) AS [t]
LEFT JOIN (
SELECT [p].[Id], [p].[BlogId], [p].[DeletedAt], [p].[IsDeleted], [p].[Title]
FROM [Posts] AS [p]
WHERE [p].[IsDeleted] <> CAST(1 AS bit)
) AS [t0] ON [t].[Id] = [t0].[BlogId]
ORDER BY [t].[Id], [t0].[Id]

Executing DbCommand [Parameters=[@p2='1', @p0='2020-09-17T05:25:00' (Nullable = true), @p1='True',
 @p5='2', @p3='2020-09-17T05:25:00' (Nullable = true), @p4='True', @p8='3',
@p6='2020-09-17T05:25:00' (Nullable = true), @p7='True',
 @p11='4', @p9='2020-09-17T05:25:00' (Nullable = true), @p10='True'], CommandType='Text', CommandTimeout='30']

SET NOCOUNT ON;
UPDATE [Blogs] SET [DeletedAt] = @p0, [IsDeleted] = @p1
WHERE [Id] = @p2;
SELECT @@ROWCOUNT;

UPDATE [Posts] SET [DeletedAt] = @p3, [IsDeleted] = @p4
WHERE [Id] = @p5;
SELECT @@ROWCOUNT;

UPDATE [Posts] SET [DeletedAt] = @p6, [IsDeleted] = @p7
WHERE [Id] = @p8;
SELECT @@ROWCOUNT;

UPDATE [Posts] SET [DeletedAt] = @p9, [IsDeleted] = @p10
WHERE [Id] = @p11;
SELECT @@ROWCOUNT;
ابتدا اولین بلاگ را حذف منطقی کرده؛ سپس تمام مطالب متناظر با آن‌را که پیشتر حذف منطقی نشده‌اند، یکی یکی به صورت حذف شده، علامتگذاری می‌کند. به این ترتیب cascade delete منطقی نیز در اینجا میسر می‌شود.


یک نکته: مشکل حذف منطقی و رکوردهای منحصربفرد

فرض کنید در جدولی، فیلد نام کاربری را به عنوان یک فیلد منحصربفرد تعریف کرده‌اید و اکنون رکوردی در این بین، حذف منطقی شده‌است. مشکلی که در آینده بروز خواهد کرد، عدم امکان ثبت رکورد جدیدی با همان نام کاربری است که حذف منطقی شده‌است؛ چون یک unique index بر روی آن وجود دارد. در این حالت اگر از SQL Server استفاده می‌کنید، از قابلیتی به نام filtered indexes پشتیبانی می‌کند که در آن امکان تعریف یک شرط و predicate، در حین تعریف ایندکس‌ها وجود دارد. در این حالت می‌توان رکوردهای حذف منطقی شده را به ایندکس وارد نکرد.



کدهای کامل این مطلب را از اینجا می‌توانید دریافت کنید: EFCoreSoftDelete.zip
اشتراک‌ها
اجرای کوئری باتاخیر و اجرای کوئری بلافاصله
در اجرای کوئری باتاخیر عبارات نوشته شده با LINQ، وقتی شما داخل کد برنامه ای که نوشتید از کوئری LINQ استفاده کردید، هنگام اجرا، وقتی برنامه به کوئری LINQ می‌رسد، در اصل کوئری اجرا نمی‌شود، بلکه هنگامی کوئری اجرا می‌شود که از نتایج کوئری استفاده شود. به همین دلیل به اجرای کوئری‌های LINQ در زبان انگلیسی Deferred-Query-Execution یا اجرای کوئری با تاخیر نیز می‌گویند. البته می‌توان کوئری‌ها را در همان خطی که کوئری نوشته شده است اجرا کرد. این کار به استفاده از متد‌های ToList، ToArray، ToDictionary و ToLookup امکان پذیر است. این متد‌ها نتیجه کوئری را به یکی از مجموعه‌های List، Array، Dictionary و یا LookUp تبدیل می‌کنند. 
اجرای کوئری باتاخیر و اجرای کوئری بلافاصله