- SQL Server Database Engine از کلمه کلیدی SPARSE برای تعریف یک ستون که مقادیر آن میبایست بهینه شود استفاده مینماید.
- نمای Catalog جداول با ستون sparse شبیه جداول معمولی میباشد.
- مقدار برگشتی از تابع COLUMNS_UPDATED با ستون sparce متفاوت از ستون معمولی است.
geography | text |
geometry | timestamp |
image | user-defined data types |
ntext |
نوع داده | بایت بدون sparse | بایت sparse | درصد null |
bit | 0.125 | 5 | 98% |
tinyint | 1 | 5 | 86% |
smallint | 2 | 6 | 76% |
int | 4 | 8 | 64% |
bigint | 8 | 12 | 52% |
real | 4 | 8 | 64% |
float | 8 | 12 | 52% |
smallmoney | 4 | 8 | 64% |
money | 8 | 12 | 52% |
smalldatetime | 4 | 8 | 64% |
datetime | 8 | 12 | 52% |
uniqueidentifier | 16 | 20 | 43% |
date | 3 | 7 | 69% |
نوع داده | بایت بدون sparse | یابت sparse | درصد null |
(datetime(2 | 6 | 10 | 57% |
(datetime(2 | 8 | 12 | 52% |
(time(0 | 3 | 7 | 69% |
(time(7 | 5 | 9 | 60% |
(datetimetoffset(0 | 8 | 12 | 52% |
(datetimetoffset (7 | 10 | 14 | 49% |
(decimal/numeric(1,s | 5 | 9 | 60% |
(decimal/numeric(38,s | 17 | 21 | 42% |
(vardecimal(p,s |
نوع داده |
بایت بدون sparse | یابت sparse | درصد null |
sql_variant | 2* | 2* | 60% |
varchar or char | 2* | 4*+ | 60% |
nvarchar or nchar | 2* | 4* | 60% |
varbinary or binary | 2* | 4* | 60% |
xml | 2* | 4* | 60% |
hierarchyid | 2* | 4* | 60% |
- sparse column می بایست nullable باشد و نمیتواند ROWGUIDCOL یا IDENTITY باشد.
- sparse column مقدار پیش فرض نمیتواند داشته باشد
- ستون محاسبه ای نمیتواند sparse باشد
- sparse column نمیتواند بخشی از clustered index یا unique primary key index باشد
- sparse column نمی تواند بخشی از user-defined table باشد
CREATE TABLE Employees_sparse ( EMP_ID INT IDENTITY(5001,1) PRIMARY KEY, SSN CHAR(9) NOT NULL, TITLE CHAR(10) SPARSE NULL, FIRSTNAME VARCHAR(50) NOT NULL, MIDDLEINIT CHAR(1) SPARSE NULL, LASTNAME VARCHAR(50) NOT NULL, EMAIL CHAR(50) SPARSE NULL) GO
CREATE TABLE Employees ( EMP_ID INT IDENTITY(5001,1) PRIMARY KEY, SSN CHAR(9) NOT NULL, TITLE CHAR(10) NULL, FIRSTNAME VARCHAR(50) NOT NULL, MIDDLEINIT CHAR(1) NULL, LASTNAME VARCHAR(50) NOT NULL, EMAIL CHAR(50) NULL) GO
sp_spaceused 'Employees' GO sp_spaceused 'Employees_sparse'
اگر از آخرین نگارش Ubuntu استفاده میکنید، با توجه به همکاری مایکروسافت و شرکت پشتیبان آن، نصب داتنت به سادگی اجرای دستور زیر است:
$ sudo apt update && sudo apt install -y dotnet-sdk-8.0 $ dotnet --version
و اگر میخواهید بدانید که چه نگارشی از داتنت، بههمراه مخازن استاندارد Ubuntu است، دستور زیر را صادر کنید:
$ apt search dotnet-sdk*
که یک نمونه خروجی آن به صورت زیر است:
$ apt search dotnet-sdk* Sorting... Done Full Text Search... Done dotnet-sdk-8.0/noble-updates,noble-security 8.0.107-0ubuntu1~24.04.1 amd64 .NET 8.0 Software Development Kit dotnet-sdk-8.0-source-built-artifacts/noble-updates,noble-security 8.0.107-0ubuntu1~24.04.1 amd64 Internal package for building the .NET 8.0 Software Development Kit dotnet-sdk-dbg-8.0/noble-updates,noble-security 8.0.107-0ubuntu1~24.04.1 amd64 .NET SDK debug symbols.
نصب اسکریپتی آخرین نگارش داتنت بر روی تمام توزیعهای لینوکسی
مایکروسافت، اسکریپتی را برای دریافت و نصب خودکار آخرین نگارش داتنت، تهیه کردهاست که کار با آن بسیار سادهاست و با تمام توزیعهای لینوکسی و نه فقط Ubuntu سازگار است.
پیش از هرکاری ابتدا مخزنهای بستهها و برنامههای مرتبط را یکبار بهروز کرده و سیستم را ریاستارت میکنیم:
sudo apt update -q && sudo apt upgrade -y && reboot
سپس دستور زیر را صادر میکنیم تا اسکریپت نصاب مخصوص داتنت خود مایکروسافت را دریافت کنیم :
wget https://dot.net/v1/dotnet-install.sh -O dotnet-install.sh chmod +x ./dotnet-install.sh
توسط این دو دستور، فایل dotnet-install.sh دریافت شده و همچنین دسترسی اجرایی بودن آن نیز تنظیم میشود.
پس از آن، برای نصب آخرین نگارش داتنت SDK موجود، تنها کافی است دستور زیر را صادر کنیم:
./dotnet-install.sh --version latest
و یا اگر فقط میخواهید runtime آنرا نصب کنید، پارامترهای نصب، به صورت زیر تغییر میکنند:
./dotnet-install.sh --version latest --runtime aspnetcore
همچنین اگر نگارشهای پایینتر مدنظر شما هستند، میتوانید کانال نصب را هم مشخص کنید:
./dotnet-install.sh --channel 7.0
که یک نمونه خروجی اجرای دستور dotnet-install.sh --version latest/. آن به صورت زیر است:
$ ./dotnet-install.sh --version latest dotnet-install: Attempting to download using aka.ms link https://dotnetcli.azureedge.net/dotnet/Sdk/8.0.303/dotnet-sdk-8.0.303-linux-x64.tar.gz dotnet-install: Remote file https://dotnetcli.azureedge.net/dotnet/Sdk/8.0.303/dotnet-sdk-8.0.303-linux-x64.tar.gz size is 223236164 bytes. dotnet-install: Extracting archive from https://dotnetcli.azureedge.net/dotnet/Sdk/8.0.303/dotnet-sdk-8.0.303-linux-x64.tar.gz dotnet-install: Downloaded file size is 223236164 bytes. dotnet-install: The remote and local file sizes are equal. dotnet-install: Installed version is 8.0.303 dotnet-install: Adding to current process PATH: `/home/vahid/.dotnet`. Note: This change will be visible only when sourcing script. dotnet-install: Note that the script does not resolve dependencies during installation. dotnet-install: To check the list of dependencies, go to https://learn.microsoft.com/dotnet/core/install, select your operating system and check the "Dependencies" section. dotnet-install: Installation finished successfully.
همانطور که مشاهده میکنید، داتنت 8.0.303، نصب شدهاست.
پس از پایان نصب، دو دستور زیر را هم باید اجرا کنید تا بتوان در خط فرمان به NET CLI. دسترسی یافت:
$ export DOTNET_ROOT=$HOME/.dotnet $ export PATH=$PATH:$DOTNET_ROOT:$DOTNET_ROOT/tools
پس از این تنظیمات، امکان اجرای دو دستور آزمایشی زیر میسر میشوند:
$ dotnet --version $ dotnet --list-sdks
نصب داتنت بر روی نگارشهای قدیمیتر Ubuntu
برای اینکه بتوان به روش متداولی (بدون دریافت اسکریپت نصاب فوق) به آخرین تغییرات انجام شده و آخرین بهروز رسانیها و همچنین تمام نگارشهای داتنت دسترسی داشت، میتوان از مخازن بستههای خود مایکروسافت استفاده کنیم که باید آنها را به سیستم عامل اضافه کرد. برای اینکار باید مراحل زیر طی شوند:
ابتدا تمام وابستگیهای احتمالی موجود را حذف میکنیم:
$ sudo apt remove 'dotnet*' 'aspnet*' 'netstandard*'
سپس فایل زیر را ایجاد کرده:
sudo nano touch /etc/apt/preferences
و آنرا با محتوای زیر تکمیل میکنیم؛ تا فقط از مخازن خود مایکروسافت استفاده شود و سایر مخازن مرتبط در این حالت، اولویت کمتری داشته باشند:
Package: dotnet* aspnet* netstandard* Pin: origin "archive.ubuntu.com" Pin-Priority: -10 Package: dotnet* aspnet* netstandard* Pin: origin "security.ubuntu.com" Pin-Priority: -10
پس از آن، دستورات زیر، کار افزودن مخازن بستههای مایکروسافت را انجام میدهند:
# Get OS version info which adds the $ID and $VERSION_ID variables source /etc/os-release # Download Microsoft signing key and repository wget https://packages.microsoft.com/config/$ID/$VERSION_ID/packages-microsoft-prod.deb -O packages-microsoft-prod.deb # Install Microsoft signing key and repository sudo dpkg -i packages-microsoft-prod.deb # Clean up rm packages-microsoft-prod.deb # Update packages sudo apt update sudo apt upgrade -y
بعد از این بهروز رسانیها، دستور متداول زیر، کار نصب آخرین نگارش NET SDK. را انجام میدهد:
sudo apt-get install -y dotnet-sdk-8.0
و همچنین هربار هم که سیستم را با دستورات sudo apt update -q && sudo apt upgrade -y به روز کنیم، در صورت وجود بهروز رسانی داتنتی جدیدی، آنرا به صورت خودکار دریافت و نصب میکند.
جواب: بله ولی بدون عواقب نیست.
بطور معمول در زمانی که تراکنشهای باز بر روی سرور دیتابیس وجود دارد و بانک کرش میکند، کرش ریکاوری، تراکنشهای باز را رول بک میکند. این امر مانع از اثرات پراکنده از تراکنشهای فعلی در پایگاه داده میباشد.
اگر لاگ در دسترس نباشد هنگامی که کار سرور SQL شروع میشود، پایگاه داده در حالت SUSPECT قرار داده میشود. در این مواقع تنها راه آن لاین نمودن بانک ( البته منظور آماده بکار نمودن بانک نیست) استفاده از حالت قابلیت تعمیر اورژانسی است که از نسخه 2005 افزده شده است که با ساخت یک فایل لاگ جدید و سپس اجرا نمودن DBCC CHECKDB با استفاده از REPAIR_ALLOW_DATA_LOSS انجام میشود.
مشکل اینجاست که اگر شما به همین طریق بخواهید ادامه بدهید و از این قابلیت اورژانسی استفاده کنید، مسلما امکان وجود دستهای از تغییرات در بانک که ممکن است در میانه اعمال بروز رسانی چند رکورد فروش در یک جدول نیمی از تراکنشهای آنها روی بانک اعمال شده و بعد از راه اندازی دوباره با لاگ جدید، امکان برگرداندن آنها وجود داشته باشد، مواجه شوید. به این معنی که در بهترین حالت، پایگاه داده بدست آمده با برنامه هماهنگ نیست و یا اینکه به بک آپی که وجود دارد رضایت بدهید.
حالت تعمیر اورژانسی، زمانیکه همه راهحلهای بازگردانی بانک مغلوب شوند آخرین روش مانده است. این حالت، حالتی بین دو شر، ریکاور کردن بانک به حالتی نا هماهنگ با نرم افزار و یا برگرداندن به زمانی خیلی عقبتر است که در نهایت اقدام به انجام هر دو و هماهنگتر کردن بانک برای کار با برنامه میشوید که بسیار وقت گیر و مشکل ساز است.
ولی باز ممکن است این وضعیت پیش بیاد چون شما از اتفاقی که در زمان کرش در بانک افتاده اطلاعی ندارید. برای جلوگیری از این موارد در آینده سازوکار بک آپ گیری از بانک را باید تغییر بدهید و دفعات بک آپ گیری را افزایش بدهید و نیز از روشهای جدید که قابلیت دسترسی بالا دارند استفاده کنید همانند mirroring و SQL Server 2012 Availability Groups است.
لینکهای مرتبط:
فریم ورک Identity در سال 2013 معرفی شد، که دنباله سیستم ASP.NET Membership بود. سیستم قبلی گرچه طی سالیان استفاده میشد اما مشکلات زیادی هم بهمراه داشت. بعلاوه با توسعه دنیای وب و نرم افزار، قابلیتهای مدرنی مورد نیاز بودند که باید پشتیبانی میشدند. فریم ورک Identity در ابتدا سیستم ساده و کارآمدی برای مدیریت کاربران بوجود آورد و مشکلات پیشین را تا حد زیادی برطرف نمود. بعنوان مثال فریم ورک جدید مبتنی بر EF Code-first است، که سفارشی کردن سیستم عضویت را بسیار آسان میکند و به شما کنترل کامل میدهد. یا مثلا احراز هویت مبتنی بر پروتوکل OAuth پشتیبانی میشود که به شما اجازه استفاده از فراهم کنندگان خارجی مانند گوگل، فیسبوک و غیره را میدهد.
نسخه جدید این فریم ورک ویژگیهای زیر را معرفی میکند (بعلاوه مواردی دیگر):
- مدل حسابهای کاربری توسعه داده شده. مثلا آدرس ایمیل و اطلاعات تماس را هم در بر میگیرد
- احراز هویت دو مرحله ای (Two-Factor Authentication) توسط اطلاع رسانی ایمیلی یا پیامکی. مشابه سیستمی که گوگل، مایکروسافت و دیگران استفاده میکنند
- تایید حسابهای کاربری توسط ایمیل (Account Confirmation)
- مدیریت کاربران و نقشها (Administration of Users & Roles)
- قفل کردن حسابهای کاربری در پاسخ به Invalid log-in attempts
- تامین کننده شناسه امنیتی (Security Token Provider) برای بازتولید شناسهها در پاسخ به تغییرات تنظیمات امنیتی (مثلا هنگام تغییر کلمه عبور)
- بهبود پشتیبانی از Social log-ins
- یکپارچه سازی ساده با Claims-based Authorization
Identity 2.0 تغییرات چشم گیری نسبت به نسخه قبلی بهوجود آورده است. به نسبت ویژگیهای جدید، پیچیدگیهایی نیز معرفی شدهاند. اگر به تازگی (مانند خودم) با نسخه 1 این فریم ورک آشنا شده و کار کرده اید، آماده شوید! گرچه لازم نیست از صفر شروع کنید، اما چیزهای بسیاری برای آموختن وجود دارد.
در این مقاله نگاهی اجمالی به نسخهی جدید این فریم ورک خواهیم داشت. کامپوننتهای جدید و اصلی را خواهیم شناخت و خواهیم دید هر کدام چگونه در این فریم ورک کار میکنند. بررسی عمیق و جزئی این فریم ورک از حوصله این مقاله خارج است، بنابراین به این مقاله تنها بعنوان یک نقطه شروع برای آشنایی با این فریم ورک نگاه کنید.
اگر به دنبال اطلاعات بیشتر و بررسیهای عمیقتر هستید، لینک هایی در انتهای این مقاله نگاشت شده اند. همچنین طی هفتههای آینده چند مقاله تخصصیتر خواهم نوشت تا از دید پیاده سازی بیشتر با این فریم ورک آشنا شوید.
در این مقاله با مقدار قابل توجهی کد مواجه خواهید شد. لازم نیست تمام جزئیات آنها را بررسی کنید، تنها با ساختار کلی این فریم ورک آشنا شوید. کامپوننتها را بشناسید و بدانید که هر کدام در کجا قرار گرفته اند، چطور کار میکنند و اجزای کلی سیستم چگونه پیکربندی میشوند. گرچه، اگر به برنامه نویسی دات نت (#ASP.NET, C) تسلط دارید و با نسخه قبلی Identity هم کار کرده اید، درک کدهای جدید کار ساده ای خواهد بود.
Identity 2.0 با نسخه قبلی سازگار نیست
اپلیکیشن هایی که با نسخه 1.0 این فریم ورک ساخته شده اند نمیتوانند بسادگی به نسخه جدید مهاجرت کنند. قابلیت هایی جدیدی که پیاده سازی شده اند تغییرات چشمگیری در معماری این فریم ورک بوجود آورده اند، همچنین API مورد استفاده در اپلیکیشنها نیز دستخوش تغییراتی شده است. مهاجرت از نسخه 1.0 به 2.0 نیاز به نوشتن کدهای جدید و اعمال تغییرات متعددی دارد که از حوصله این مقاله خارج است. فعلا همین قدر بدانید که این مهاجرت نمیتواند بسادگی در قالب Plug-in and play صورت پذیرد!
شروع به کار : پروژه مثالها را از NuGet دریافت کنید
در حال حاظر (هنگام نوشتن این مقاله) قالب پروژه استانداردی برای اپلیکیشنهای ASP.NET MVC که ا ز Identity 2.0 استفاده کنند وجود ندارد. برای اینکه بتوانید از نسخه جدید این فریم ورک استفاده کنید، باید پروژه مثال را توسط NuGet دریافت کنید. ابتدا پروژه جدیدی از نوع ASP.NET Web Application بسازید و قالب Empty را در دیالوگ تنظیمات انتخاب کنید.
کنسول Package Manager را باز کنید و با اجرای فرمان زیر پروژه مثالها را دانلود کنید.
PM> Install-Package Microsoft.AspNet.Identity.Samples -Pre
پیکربندی Identity : دیگر به سادگی نسخه قبلی نیست
به نظر من یکی از مهمترین نقاط قوت فریم ورک Identity یکی از مهمترین نقاط ضعفش نیز بود. سادگی نسخه 1.0 این فریم ورک کار کردن با آن را بسیار آسان میکرد و به سادگی میتوانستید ساختار کلی و روند کارکردن کامپوننتهای آن را درک کنید. اما همین سادگی به معنای محدود بودن امکانات آن نیز بود. بعنوان مثال میتوان به تایید حسابهای کاربری یا پشتیبانی از احراز هویتهای دو مرحله ای اشاره کرد.
برای شروع نگاهی اجمالی به پیکربندی این فریم ورک و اجرای اولیه اپلیکیشن خواهیم داشت. سپس تغییرات را با نسخه 1.0 مقایسه میکنیم.
در هر دو نسخه، فایلی بنام Startup.cs در مسیر ریشه پروژه خواهید یافت. در این فایل کلاس واحدی بنام Startup تعریف شده است که متد ()ConfigureAuth را فراخوانی میکند. چیزی که در این فایل مشاهده نمیکنیم، خود متد ConfigureAuth است. این بدین دلیل است که مابقی کد کلاس Startup در یک کلاس پاره ای (Partial) تعریف شده که در پوشه App_Start قرار دارد. نام فایل مورد نظر Startup.Auth.cs است که اگر آن را باز کنید تعاریف یک کلاس پاره ای بهمراه متد ()ConfigureAuth را خواهید یافت. در یک پروژه که از نسخه Identity 1.0 استفاده میکند، کد متد ()ConfigureAuth مطابق لیست زیر است.
public partial class Startup { public void ConfigureAuth(IAppBuilder app) { // Enable the application to use a cookie to // store information for the signed in user app.UseCookieAuthentication(new CookieAuthenticationOptions { AuthenticationType = DefaultAuthenticationTypes.ApplicationCookie, LoginPath = new PathString("/Account/Login") }); // Use a cookie to temporarily store information about a // user logging in with a third party login provider app.UseExternalSignInCookie(DefaultAuthenticationTypes.ExternalCookie); // Uncomment the following lines to enable logging // in with third party login providers //app.UseMicrosoftAccountAuthentication( // clientId: "", // clientSecret: ""); //app.UseTwitterAuthentication( // consumerKey: "", // consumerSecret: ""); //app.UseFacebookAuthentication( // appId: "", // appSecret: ""); //app.UseGoogleAuthentication(); } }
public partial class Startup { public void ConfigureAuth(IAppBuilder app) { // Configure the db context, user manager and role // manager to use a single instance per request app.CreatePerOwinContext(ApplicationDbContext.Create); app.CreatePerOwinContext<ApplicationUserManager>(ApplicationUserManager.Create); app.CreatePerOwinContext<ApplicationRoleManager>(ApplicationRoleManager.Create); // Enable the application to use a cookie to store information for the // signed in user and to use a cookie to temporarily store information // about a user logging in with a third party login provider // Configure the sign in cookie app.UseCookieAuthentication(new CookieAuthenticationOptions { AuthenticationType = DefaultAuthenticationTypes.ApplicationCookie, LoginPath = new PathString("/Account/Login"), Provider = new CookieAuthenticationProvider { // Enables the application to validate the security stamp when the user // logs in. This is a security feature which is used when you // change a password or add an external login to your account. OnValidateIdentity = SecurityStampValidator .OnValidateIdentity<ApplicationUserManager, ApplicationUser>( validateInterval: TimeSpan.FromMinutes(30), regenerateIdentity: (manager, user) => user.GenerateUserIdentityAsync(manager)) } }); app.UseExternalSignInCookie(DefaultAuthenticationTypes.ExternalCookie); // Enables the application to temporarily store user information when // they are verifying the second factor in the two-factor authentication process. app.UseTwoFactorSignInCookie( DefaultAuthenticationTypes.TwoFactorCookie, TimeSpan.FromMinutes(5)); // Enables the application to remember the second login verification factor such // as phone or email. Once you check this option, your second step of // verification during the login process will be remembered on the device where // you logged in from. This is similar to the RememberMe option when you log in. app.UseTwoFactorRememberBrowserCookie( DefaultAuthenticationTypes.TwoFactorRememberBrowserCookie); // Uncomment the following lines to enable logging in // with third party login providers //app.UseMicrosoftAccountAuthentication( // clientId: "", // clientSecret: ""); //app.UseTwitterAuthentication( // consumerKey: "", // consumerSecret: ""); //app.UseFacebookAuthentication( // appId: "", // appSecret: ""); //app.UseGoogleAuthentication(); } }
مورد بعدی ای که جلب توجه میکند فراخوانیهای دیگری برای پیکربندی احراز هویت دو مرحلهای است. همچنین پیکربندیهای جدیدی برای کوکیها تعریف شده است که در نسخه قبلی وجود نداشتند.
تا اینجا پیکربندیهای اساسی برای اپلیکیشن شما انجام شده است و میتوانید از اپلیکیشن خود استفاده کنید. بکارگیری فراهم کنندگان خارجی در حال حاضر غیرفعال است و بررسی آنها نیز از حوصله این مقاله خارج است. این کلاس پیکربندیهای اساسی Identity را انجام میدهد. کامپوننتهای پیکربندی و کدهای کمکی دیگری نیز وجود دارند که در کلاس IdentityConfig.cs تعریف شده اند.
پیش از آنکه فایل IdentityConfig.cs را بررسی کنیم، بهتر است نگاهی به کلاس ApplicationUser بیاندازیم که در پوشه Models قرار گرفته است.
کلاس جدید ApplicationUser در Identity 2.0
اگر با نسخه 1.0 این فریم ورک اپلیکیشنی ساخته باشید، ممکن است متوجه شده باشید که کلاس پایه IdentityUser محدود و شاید ناکافی باشد. در نسخه قبلی، این فریم ورک پیاده سازی IdentityUser را تا حد امکان ساده نگاه داشته بود تا اطلاعات پروفایل کاربران را معرفی کند.
public class IdentityUser : IUser { public IdentityUser(); public IdentityUser(string userName); public virtual string Id { get; set; } public virtual string UserName { get; set; } public virtual ICollection<IdentityUserRole> Roles { get; } public virtual ICollection<IdentityUserClaim> Claims { get; } public virtual ICollection<IdentityUserLogin> Logins { get; } public virtual string PasswordHash { get; set; } public virtual string SecurityStamp { get; set; } }
اگر از نسخه Identity 1.0 استفاده کرده باشید و مطالعاتی هم در این زمینه داشته باشید، میدانید که توسعه کلاس کاربران بسیار ساده است. مثلا برای افزودن فیلد آدرس ایمیل و اطلاعات دیگر کافی بود کلاس ApplicationUser را ویرایش کنیم و از آنجا که این فریم ورک مبتنی بر EF Code-first است بروز رسانی دیتابیس و مابقی اپلیکیشن کار چندان مشکلی نخواهد بود.
با ظهور نسخه Identity 2.0 نیاز به برخی از این سفارشی سازیها از بین رفته است. گرچه هنوز هم میتوانید بسادگی مانند گذشته کلاس ApplicationUser را توسعه و گسترش دهید، تیم ASP.NET تغییراتی بوجود آورده اند تا نیازهای رایج توسعه دهندگان را پاسخگو باشد.
اگر به کد کلاسهای مربوطه دقت کنید خواهید دید که کلاس ApplicationUser همچنان از کلاس پایه IdentityUser ارث بری میکند، اما این کلاس پایه پیچیدهتر شده است. کلاس ApplicationUser در پوشه Models و در فایلی بنام IdentityModels.cs تعریف شده است. همانطور که میبینید تعاریف خود این کلاس بسیار ساده است.
public class ApplicationUser : IdentityUser { public async Task<ClaimsIdentity> GenerateUserIdentityAsync( UserManager<ApplicationUser> manager) { // Note the authenticationType must match the one // defined in CookieAuthenticationOptions.AuthenticationType var userIdentity = await manager.CreateIdentityAsync(this, DefaultAuthenticationTypes.ApplicationCookie); // Add custom user claims here return userIdentity; } }
public class IdentityUser<TKey, TLogin, TRole, TClaim> : IUser<TKey> where TLogin : Microsoft.AspNet.Identity.EntityFramework.IdentityUserLogin<TKey> where TRole : Microsoft.AspNet.Identity.EntityFramework.IdentityUserRole<TKey> where TClaim : Microsoft.AspNet.Identity.EntityFramework.IdentityUserClaim<TKey> { public IdentityUser(); // Used to record failures for the purposes of lockout public virtual int AccessFailedCount { get; set; } // Navigation property for user claims public virtual ICollection<TClaim> Claims { get; } // Email public virtual string Email { get; set; } // True if the email is confirmed, default is false public virtual bool EmailConfirmed { get; set; } // User ID (Primary Key) public virtual TKey Id { get; set; } // Is lockout enabled for this user public virtual bool LockoutEnabled { get; set; } // DateTime in UTC when lockout ends, any // time in the past is considered not locked out. public virtual DateTime? LockoutEndDateUtc { get; set; } // Navigation property for user logins public virtual ICollection<TLogin> Logins { get; } // The salted/hashed form of the user password public virtual string PasswordHash { get; set; } // PhoneNumber for the user public virtual string PhoneNumber { get; set; } // True if the phone number is confirmed, default is false public virtual bool PhoneNumberConfirmed { get; set; } // Navigation property for user roles public virtual ICollection<TRole> Roles { get; } // A random value that should change whenever a users // credentials have changed (password changed, login removed) public virtual string SecurityStamp { get; set; } // Is two factor enabled for the user public virtual bool TwoFactorEnabled { get; set; } // User name public virtual string UserName { get; set; } }
اما از همه چیز مهمتر امضا (Signature)ی خود کلاس است. این آرگومانهای جنریک چه هستند؟ به امضای این کلاس دقت کنید.
public class IdentityUser<TKey, TLogin, TRole, TClaim> : IUser<TKey> where TLogin : Microsoft.AspNet.Identity.EntityFramework.IdentityUserLogin<TKey> where TRole : Microsoft.AspNet.Identity.EntityFramework.IdentityUserRole<TKey> where TClaim : Microsoft.AspNet.Identity.EntityFramework.IdentityUserClaim<TKey>
public virtual TKey Id { get; set; }
public virtual ICollection<TRole> Roles { get; }
در نسخه Identity 1.0 کلاس IdentityUserRole بصورت زیر تعریف شده بود.
public class IdentityUserRole { public IdentityUserRole(); public virtual IdentityRole Role { get; set; } public virtual string RoleId { get; set; } public virtual IdentityUser User { get; set; } public virtual string UserId { get; set; } }
public class IdentityUserRole<TKey> { public IdentityUserRole(); public virtual TKey RoleId { get; set; } public virtual TKey UserId { get; set; } }
بررسی پیاده سازی جدید IdentityUser از حوصله این مقاله خارج است. فعلا همین قدر بدانید که گرچه تعاریف پایه کلاس کاربران پیچیدهتر شده است، اما انعطاف پذیری بسیار خوبی بدست آمده که شایان اهمیت فراوانی است.
از آنجا که کلاس ApplicationUser از IdentityUser ارث بری میکند، تمام خواص و تعاریف این کلاس پایه در ApplicationUser قابل دسترسی هستند.
کامپوننتهای پیکربندی Identity 2.0 و کدهای کمکی
گرچه متد ()ConfigAuth در کلاس Startup، محلی است که پیکربندی Identity در زمان اجرا صورت میپذیرد، اما در واقع کامپوننتهای موجود در فایل IdentityConfig.cs هستند که اکثر قابلیتهای Identity 2.0 را پیکربندی کرده و نحوه رفتار آنها در اپلیکیشن ما را کنترل میکنند.
اگر محتوای فایل IdentityConfig.cs را بررسی کنید خواهید دید که کلاسهای متعددی در این فایل تعریف شده اند. میتوان تک تک این کلاسها را به فایلهای مجزایی منتقل کرد، اما برای مثال جاری کدها را بهمین صورت رها کرده و نگاهی اجمالی به آنها خواهیم داشت. بهرحال در حال حاظر تمام این کلاسها در فضای نام ApplicationName.Models قرار دارند.
Application User Manager و Application Role Manager
اولین چیزی که در این فایل به آنها بر میخوریم دو کلاس ApplicationUserManager و ApplicationRoleManager هستند. آماده باشید، مقدار زیادی کد با انواع داده جنریک در پیش روست!
public class ApplicationUserManager : UserManager<ApplicationUser> { public ApplicationUserManager(IUserStore<ApplicationUser> store) : base(store) { } public static ApplicationUserManager Create( IdentityFactoryOptions<ApplicationUserManager> options, IOwinContext context) { var manager = new ApplicationUserManager( new UserStore<ApplicationUser>( context.Get<ApplicationDbContext>())); // Configure validation logic for usernames manager.UserValidator = new UserValidator<ApplicationUser>(manager) { AllowOnlyAlphanumericUserNames = false, RequireUniqueEmail = true }; // Configure validation logic for passwords manager.PasswordValidator = new PasswordValidator { RequiredLength = 6, RequireNonLetterOrDigit = true, RequireDigit = true, RequireLowercase = true, RequireUppercase = true, }; // Configure user lockout defaults manager.UserLockoutEnabledByDefault = true; manager.DefaultAccountLockoutTimeSpan = TimeSpan.FromMinutes(5); manager.MaxFailedAccessAttemptsBeforeLockout = 5; // Register two factor authentication providers. This application uses // Phone and Emails as a step of receiving a code for verifying // the user You can write your own provider and plug in here. manager.RegisterTwoFactorProvider("PhoneCode", new PhoneNumberTokenProvider<ApplicationUser> { MessageFormat = "Your security code is: {0}" }); manager.RegisterTwoFactorProvider("EmailCode", new EmailTokenProvider<ApplicationUser> { Subject = "SecurityCode", BodyFormat = "Your security code is {0}" }); manager.EmailService = new EmailService(); manager.SmsService = new SmsService(); var dataProtectionProvider = options.DataProtectionProvider; if (dataProtectionProvider != null) { manager.UserTokenProvider = new DataProtectorTokenProvider<ApplicationUser>( dataProtectionProvider.Create("ASP.NET Identity")); } return manager; } public virtual async Task<IdentityResult> AddUserToRolesAsync( string userId, IList<string> roles) { var userRoleStore = (IUserRoleStore<ApplicationUser, string>)Store; var user = await FindByIdAsync(userId).ConfigureAwait(false); if (user == null) { throw new InvalidOperationException("Invalid user Id"); } var userRoles = await userRoleStore .GetRolesAsync(user) .ConfigureAwait(false); // Add user to each role using UserRoleStore foreach (var role in roles.Where(role => !userRoles.Contains(role))) { await userRoleStore.AddToRoleAsync(user, role).ConfigureAwait(false); } // Call update once when all roles are added return await UpdateAsync(user).ConfigureAwait(false); } public virtual async Task<IdentityResult> RemoveUserFromRolesAsync( string userId, IList<string> roles) { var userRoleStore = (IUserRoleStore<ApplicationUser, string>) Store; var user = await FindByIdAsync(userId).ConfigureAwait(false); if (user == null) { throw new InvalidOperationException("Invalid user Id"); } var userRoles = await userRoleStore .GetRolesAsync(user) .ConfigureAwait(false); // Remove user to each role using UserRoleStore foreach (var role in roles.Where(userRoles.Contains)) { await userRoleStore .RemoveFromRoleAsync(user, role) .ConfigureAwait(false); } // Call update once when all roles are removed return await UpdateAsync(user).ConfigureAwait(false); } }
مورد حائز اهمیت بعدی در متد ()Create فراخوانی ()<context.Get<ApplicationDBContext است. بیاد بیاورید که پیشتر نگاهی به متد ()ConfigAuth داشتیم که چند فراخوانی CreatePerOwinContext داشت که توسط آنها Callback هایی را رجیستر میکردیم. فراخوانی متد ()<context.Get<ApplicationDBContext این Callbackها را صدا میزند، که در اینجا فراخوانی متد استاتیک ()ApplicationDbContext.Create خواهد بود. در ادامه بیشتر درباره این قسمت خواهید خواهند.
اگر دقت کنید میبینید که احراز هویت، تعیین سطوح دسترسی و تنظیمات مدیریتی و مقادیر پیش فرض آنها در متد ()Create انجام میشوند و سپس وهله ای از نوع خود کلاس ApplicationUserManager بازگشت داده میشود. همچنین سرویسهای احراز هویت دو مرحله ای نیز در همین مرحله پیکربندی میشوند. اکثر پیکربندیها و تنظیمات نیازی به توضیح ندارند و قابل درک هستند. اما احراز هویت دو مرحله ای نیاز به بررسی عمیقتری دارد. در ادامه به این قسمت خواهیم پرداخت. اما پیش از آن نگاهی به کلاس ApplicationRoleManager بیاندازیم.
public class ApplicationRoleManager : RoleManager<IdentityRole> { public ApplicationRoleManager(IRoleStore<IdentityRole,string> roleStore) : base(roleStore) { } public static ApplicationRoleManager Create( IdentityFactoryOptions<ApplicationRoleManager> options, IOwinContext context) { var manager = new ApplicationRoleManager( new RoleStore<IdentityRole>( context.Get<ApplicationDbContext>())); return manager; } }
سرویسهای ایمیل و پیامک برای احراز هویت دو مرحله ای و تایید حسابهای کاربری
دو کلاس دیگری که در فایل IdentityConfig.cs وجود دارند کلاسهای EmailService و SmsService هستند. بصورت پیش فرض این کلاسها تنها یک wrapper هستند که میتوانید با توسعه آنها سرویسهای مورد نیاز برای احراز هویت دو مرحله ای و تایید حسابهای کاربری را بسازید.
public class EmailService : IIdentityMessageService { public Task SendAsync(IdentityMessage message) { // Plug in your email service here to send an email. return Task.FromResult(0); } }
public class SmsService : IIdentityMessageService { public Task SendAsync(IdentityMessage message) { // Plug in your sms service here to send a text message. return Task.FromResult(0); } }
// Register two factor authentication providers. This application uses // Phone and Emails as a step of receiving a code for verifying // the user You can write your own provider and plug in here. manager.RegisterTwoFactorProvider("PhoneCode", new PhoneNumberTokenProvider<ApplicationUser> { MessageFormat = "Your security code is: {0}" }); manager.RegisterTwoFactorProvider("EmailCode", new EmailTokenProvider<ApplicationUser> { Subject = "SecurityCode", BodyFormat = "Your security code is {0}" }); manager.EmailService = new EmailService(); manager.SmsService = new SmsService();
کلاس کمکی SignIn
هنگام توسعه پروژه مثال Identity، تیم توسعه دهندگان کلاسی کمکی برای ما ساختهاند که فرامین عمومی احراز هویت کاربران و ورود آنها به اپلیکیشن را توسط یک API ساده فراهم میسازد. برای آشنایی با نحوه استفاده از این متدها میتوانیم به کنترلر AccountController در پوشه Controllers مراجعه کنیم. اما پیش از آن بگذارید نگاهی به خود کلاس SignInHelper داشته باشیم.
public class SignInHelper { public SignInHelper( ApplicationUserManager userManager, IAuthenticationManager authManager) { UserManager = userManager; AuthenticationManager = authManager; } public ApplicationUserManager UserManager { get; private set; } public IAuthenticationManager AuthenticationManager { get; private set; } public async Task SignInAsync( ApplicationUser user, bool isPersistent, bool rememberBrowser) { // Clear any partial cookies from external or two factor partial sign ins AuthenticationManager.SignOut( DefaultAuthenticationTypes.ExternalCookie, DefaultAuthenticationTypes.TwoFactorCookie); var userIdentity = await user.GenerateUserIdentityAsync(UserManager); if (rememberBrowser) { var rememberBrowserIdentity = AuthenticationManager.CreateTwoFactorRememberBrowserIdentity(user.Id); AuthenticationManager.SignIn( new AuthenticationProperties { IsPersistent = isPersistent }, userIdentity, rememberBrowserIdentity); } else { AuthenticationManager.SignIn( new AuthenticationProperties { IsPersistent = isPersistent }, userIdentity); } } public async Task<bool> SendTwoFactorCode(string provider) { var userId = await GetVerifiedUserIdAsync(); if (userId == null) { return false; } var token = await UserManager.GenerateTwoFactorTokenAsync(userId, provider); // See IdentityConfig.cs to plug in Email/SMS services to actually send the code await UserManager.NotifyTwoFactorTokenAsync(userId, provider, token); return true; } public async Task<string> GetVerifiedUserIdAsync() { var result = await AuthenticationManager.AuthenticateAsync( DefaultAuthenticationTypes.TwoFactorCookie); if (result != null && result.Identity != null && !String.IsNullOrEmpty(result.Identity.GetUserId())) { return result.Identity.GetUserId(); } return null; } public async Task<bool> HasBeenVerified() { return await GetVerifiedUserIdAsync() != null; } public async Task<SignInStatus> TwoFactorSignIn( string provider, string code, bool isPersistent, bool rememberBrowser) { var userId = await GetVerifiedUserIdAsync(); if (userId == null) { return SignInStatus.Failure; } var user = await UserManager.FindByIdAsync(userId); if (user == null) { return SignInStatus.Failure; } if (await UserManager.IsLockedOutAsync(user.Id)) { return SignInStatus.LockedOut; } if (await UserManager.VerifyTwoFactorTokenAsync(user.Id, provider, code)) { // When token is verified correctly, clear the access failed // count used for lockout await UserManager.ResetAccessFailedCountAsync(user.Id); await SignInAsync(user, isPersistent, rememberBrowser); return SignInStatus.Success; } // If the token is incorrect, record the failure which // also may cause the user to be locked out await UserManager.AccessFailedAsync(user.Id); return SignInStatus.Failure; } public async Task<SignInStatus> ExternalSignIn( ExternalLoginInfo loginInfo, bool isPersistent) { var user = await UserManager.FindAsync(loginInfo.Login); if (user == null) { return SignInStatus.Failure; } if (await UserManager.IsLockedOutAsync(user.Id)) { return SignInStatus.LockedOut; } return await SignInOrTwoFactor(user, isPersistent); } private async Task<SignInStatus> SignInOrTwoFactor( ApplicationUser user, bool isPersistent) { if (await UserManager.GetTwoFactorEnabledAsync(user.Id) && !await AuthenticationManager.TwoFactorBrowserRememberedAsync(user.Id)) { var identity = new ClaimsIdentity(DefaultAuthenticationTypes.TwoFactorCookie); identity.AddClaim(new Claim(ClaimTypes.NameIdentifier, user.Id)); AuthenticationManager.SignIn(identity); return SignInStatus.RequiresTwoFactorAuthentication; } await SignInAsync(user, isPersistent, false); return SignInStatus.Success; } public async Task<SignInStatus> PasswordSignIn( string userName, string password, bool isPersistent, bool shouldLockout) { var user = await UserManager.FindByNameAsync(userName); if (user == null) { return SignInStatus.Failure; } if (await UserManager.IsLockedOutAsync(user.Id)) { return SignInStatus.LockedOut; } if (await UserManager.CheckPasswordAsync(user, password)) { return await SignInOrTwoFactor(user, isPersistent); } if (shouldLockout) { // If lockout is requested, increment access failed // count which might lock out the user await UserManager.AccessFailedAsync(user.Id); if (await UserManager.IsLockedOutAsync(user.Id)) { return SignInStatus.LockedOut; } } return SignInStatus.Failure; } }
این متدها ویژگیهای جدیدی که در Identity 2.0 عرضه شده اند را در بر میگیرند. متد آشنایی بنام ()SignInAsync را میبینیم، و متدهای دیگری که مربوط به احراز هویت دو مرحله ای و external log-ins میشوند. اگر به متدها دقت کنید خواهید دید که برای ورود کاربران به اپلیکیشن کارهای بیشتری نسبت به نسخه پیشین انجام میشود.
بعنوان مثال متد Login در کنترلر AccountController را باز کنید تا نحوه مدیریت احراز هویت در Identity 2.0 را ببینید.
[HttpPost] [AllowAnonymous] [ValidateAntiForgeryToken] public async Task<ActionResult> Login(LoginViewModel model, string returnUrl) { if (!ModelState.IsValid) { return View(model); } // This doen't count login failures towards lockout only two factor authentication // To enable password failures to trigger lockout, change to shouldLockout: true var result = await SignInHelper.PasswordSignIn( model.Email, model.Password, model.RememberMe, shouldLockout: false); switch (result) { case SignInStatus.Success: return RedirectToLocal(returnUrl); case SignInStatus.LockedOut: return View("Lockout"); case SignInStatus.RequiresTwoFactorAuthentication: return RedirectToAction("SendCode", new { ReturnUrl = returnUrl }); case SignInStatus.Failure: default: ModelState.AddModelError("", "Invalid login attempt."); return View(model); } }
مقایسه Sign-in با نسخه Identity 1.0
در نسخه 1.0 این فریم ورک، ورود کاربران به اپلیکیشن مانند لیست زیر انجام میشد. اگر متد Login در کنترلر AccountController را باز کنید چنین قطعه کدی را میبینید.
[HttpPost] [AllowAnonymous] [ValidateAntiForgeryToken] public async Task<ActionResult> Login(LoginViewModel model, string returnUrl) { if (ModelState.IsValid) { var user = await UserManager.FindAsync(model.UserName, model.Password); if (user != null) { await SignInAsync(user, model.RememberMe); return RedirectToLocal(returnUrl); } else { ModelState.AddModelError("", "Invalid username or password."); } } // If we got this far, something failed, redisplay form return View(model); }
private async Task SignInAsync(ApplicationUser user, bool isPersistent) { AuthenticationManager.SignOut( DefaultAuthenticationTypes.ExternalCookie); var identity = await UserManager.CreateIdentityAsync( user, DefaultAuthenticationTypes.ApplicationCookie); AuthenticationManager.SignIn( new AuthenticationProperties() { IsPersistent = isPersistent }, identity); }
ApplicationDbContext
اگر از نسخه پیشین Identity در اپلیکیشنهای ASP.NET MVC استفاده کرده باشید با کلاس ApplicationDbContext آشنا هستید. این کلاس پیاده سازی پیش فرض EF فریم ورک است، که اپلیکیشن شما توسط آن دادههای مربوط به Identity را ذخیره و بازیابی میکند.
در پروژه مثال ها، تیم Identity این کلاس را بطور متفاوتی نسبت به نسخه 1.0 پیکربندی کرده اند. اگر فایل IdentityModels.cs را باز کنید تعاریف کلاس ApplicationDbContext را مانند لیست زیر خواهید یافت.
public class ApplicationDbContext : IdentityDbContext<ApplicationUser> { public ApplicationDbContext() : base("DefaultConnection", throwIfV1Schema: false) { } static ApplicationDbContext() { // Set the database intializer which is run once during application start // This seeds the database with admin user credentials and admin role Database.SetInitializer<ApplicationDbContext>(new ApplicationDbInitializer()); } public static ApplicationDbContext Create() { return new ApplicationDbContext(); } }
public class ApplicationDbInitializer : DropCreateDatabaseIfModelChanges<ApplicationDbContext> { protected override void Seed(ApplicationDbContext context) { InitializeIdentityForEF(context); base.Seed(context); } public static void InitializeIdentityForEF(ApplicationDbContext db) { var userManager = HttpContext .Current.GetOwinContext() .GetUserManager<ApplicationUserManager>(); var roleManager = HttpContext.Current .GetOwinContext() .Get<ApplicationRoleManager>(); const string name = "admin@admin.com"; const string password = "Admin@123456"; const string roleName = "Admin"; //Create Role Admin if it does not exist var role = roleManager.FindByName(roleName); if (role == null) { role = new IdentityRole(roleName); var roleresult = roleManager.Create(role); } var user = userManager.FindByName(name); if (user == null) { user = new ApplicationUser { UserName = name, Email = name }; var result = userManager.Create(user, password); result = userManager.SetLockoutEnabled(user.Id, false); } // Add user admin to Role Admin if not already added var rolesForUser = userManager.GetRoles(user.Id); if (!rolesForUser.Contains(role.Name)) { var result = userManager.AddToRole(user.Id, role.Name); } } }
نکته حائز اهمیت دیگر متد ()InitializeIdentityForEF است. این متد کاری مشابه متد ()Seed انجام میدهد که هنگام استفاده از مهاجرتها (Migrations) از آن استفاده میکنیم. در این متد میتوانید رکوردهای اولیه ای را در دیتابیس ثبت کنید. همانطور که مشاهده میکنید در قطعه کد بالا نقشی مدیریتی بنام Admin ایجاد شده و کاربر جدیدی با اطلاعاتی پیش فرض ساخته میشود که در آخر به این نقش منتسب میگردد. با انجام این مراحل، پس از اجرای اولیه اپلیکیشن کاربری با سطح دسترسی مدیر در اختیار خواهیم داشت که برای تست اپلیکیشن بسیار مفید خواهد بود.
در این مقاله نگاهی اجمالی به Identity 2.0 در پروژههای ASP.NET MVC داشتیم. کامپوننتهای مختلف فریم ورک و نحوه پیکربندی آنها را بررسی کردیم و با تغییرات و قابلیتهای جدید به اختصار آشنا شدیم. در مقالات بعدی بررسی هایی عمیقتر خواهیم داشت و با نحوه استفاده و پیاده سازی قسمتهای مختلف این فریم ورک آشنا خواهیم شد.
مطالعه بیشتر
سیستم بلاگ WilderBlog
Owin چیست ؟ قسمت اول
در این مجموعه مقالات، به بررسی و آموزش برنامه نویسی شیء گرا در جاوا اسکریپت میپردازیم. در طول آموزش، فرض را بر این قرار دادیم که شما به عنوان خوانندهی این مقاله، با مبانی جاوا اسکریپت آشنا میباشید و حداقل چند قطعه کد مفید را با جاوا اسکریپت نوشتهاید. همچنین کمی هم با مباحث شیء گرایی آشنا میباشید.
روال آموزش در این مجموعه به گونه است که در ابتدا به معرفی مباحث پیش نیاز جهت ورود به دنیای شیء گرایی در جاوا اسکریپت، پرداخته خواهد شد. سپس مباحث شیء گرایی را آغاز خواهیم نمود و تمامی نکات ریز و درشت آن را بررسی خواهیم کرد. پس از پایان این مقالات قادر خواهید بود تا تمامی کتابخانهها و Frameworkهای جاوا اسکریپتی را مطالعه نموده و به راحتی تکنیکهای کد نویسی آن را درک کنید. همچنین خود شما نیز برای نوشتن یک کتابخانه یا Framework جاوا اسکریپتی استاندارد و حرفهای، دست به کار شوید و یک کتابخانه سودمند را ارائه نمایید.
با چند مثال ساده و بصورت تقریبا مبتدی مسائل پایه را تشریح نموده و آرام آرام مباحث حرفه ای را آغاز خواهیم کرد. قرار است در پایان این آموزشها به بررسی الگوهای موجود در جاوا اسکریپت نیز بپردازم که مجموعه مقالات مربوط به الگوها را در قالب مجموعه مقالاتی مجزا ارائه مینمایم.
در تهیهی این مجموعه مقالات از منابع زیر استفاده شده است:
1. Pro JavaScript Techniques (John Resig ، خالق JQuery – فصول 2 و 3)
2. Professional JavaScript for Web Developers (Third Edition) (Nicholas C. Zakas – فصول 3، 4، 5، 6 و 7)
3. Object-Oriented JavaScript (Stoyan Stefanov – فصول 3، 4، 5، 6 و 8)
4. و تجربهی ناچیز اینجانب
توابع (Functions)
همیشه در برنامه، مجموعه دستوراتی وجود دارند که عمل خاصی را انجام میدهند و به دفعات نیز مورد استفاده قرار میگیرند. جهت جلوگیری از تکرار این دستورات، افزایش خوانایی و کاهش پیچیدگی برنامه، این دستورات را در بستهای به نام تابع قرار میدهیم تا در زمان نیاز، آن را فراخوانی یا اجرا نماییم. جهت تعریف تابع در جاوا اسکریپت به صورت زیر عمل مینماییم:
function <functionName> ([arg0, arg1, …, argN]) { <statements> }
به عنوان مثال:
function sayHello(name, message) { alert("Hello " + name + ", " + message); }
این تابع شامل دو آرگومان ورودی است که میتواند به صورت زیر فراخوانی شود:
sayHello("Meysam", "welcome to site");
خروجی این تابع “Hello Meysam, welcome to site” می باشد که به صورت یک پنجرهی پیغام، نمایش مییابد. تابع فوق هیچ مقداری را به عنوان خروجی به برنامهی اصلی یا محل فراخوانی خود بر نمیگرداند. اگر بخواهیم توسط تابع مقداری را برگردانیم میتوانیم از دستور return برای این منظور استفاده نماییم. به مثال زیر توجه کنید:
function sum(num1, num2) { return num1 + num2; }
تابع sum دو عدد را به عنوان آرگومان ورودی دریافت نموده و حاصل جمع آنها را توسط دستور return به عنوان خروجی بر میگرداند. تابع فوق را میتوان به صورت زیر فراخوانی نمود:
alert(sum(10, 20));
خروجی :
30
اینک به بررسی چند نکته در مورد دستور return میپردازیم. دستور return فقط میتواند یک مقدار را برگرداند و نمیتوان، چند مقدار را مقابل این دستور نوشت. همچنین روال اجرای تابع با رسیدن به دستور return خاتمه مییابد و دستورات بعد از آن اجرا نخواهند شد. به مثال زیر توجه کنید:
function sum(num1, num2) { return num1 + num2; alert("Hello"); }
در مثال فوق دستور alert به هیچ عنوان اجرا نخواهد شد؛ زیرا تابع با رسیدن به دستور return خاتمه مییابد. یک تابع میتواند شامل بیش از یک دستور return باشد.
function diff(num1,num2) { if (num1 > num2) return num1 - num2; else return num2 - num1; }
تابع فوق اختلاف دو عدد را بدست میآورد و اگر عدد اول بزرگتر باشد، عدد دوم را از عدد اول تفریق میکند؛ در غیر اینصورت عدد اول را از عدد دوم تفریق میکند و به عنوان خروجی بر میگرداند. نکتهی دیگری که لازم است بدانید این است که دستور return می تواند هیچ مقداری را بر نگرداند و به تنهایی بکار گرفته شود. در این صورت دقیقا بعد از دستور return سمی کالن (;) قرار میدهیم.
function checkNumber(num) { if (isNaN(num)) { alert("Not a number"); return; } alert(num+" is a number"); }
تابع فوق یک ورودی را دریافت مینماید و در صورتی که آرگومان ورودی عدد نباشد پیغام “Not a number” را نمایش میدهد و از تابع خارج میشود. در صورتی که آرگومان ورودی یک عدد باشد، پیغام دوم را نمایش میدهد.
توجه:
یک تابع بهتر است همیشه یک مقداری را به عنوان خروجی برگرداند و یا کلا هیچ مقداری را بر نگرداند. نوشتن توابعی که در برخی شرایط مقداری را به عنوان خروجی بر میگردانند و در برخی شرایط مقداری را برنمی گردانند موجب ایجاد پیچیدگی در اشکال زدایی میگردند. نوشتن تابعی به صورت زیر کمی گیج کننده و نامتعارف میباشد:
function sum(num1, num2) { if (isNaN(num1) || isNaN(num2)) return; // بهتر است حداقل مقدار 0 برگردانده شود return num1 + num2; }
کار با آرگومان ها
رفتار آرگومانها در جاوا اسکریپت نسبت به سایر زبانهای برنامه نویسی کاملا متفاوت میباشد. در جاوا اسکریپت تعداد و نوع آرگومانهای ارسالی بررسی نمیشوند و خطایی هم رخ نخواهد داد. به عنوان مثال اگر تابعی با 3 آرگومان ورودی دارید، میتوانید با 0 تا 3 آرگومان ورودی، آن تابع را فراخوانی نمایید. زیرا آرگومانها در سیستم داخلی جاوا اسکریپت به صورت یک آرایه ارسال میگردند و تابع توجه نمیکند که کدام آرگومانها به این آرایه ارسال شدهاند.
با توجه به قابلیتی که در مورد آرگومانها ذکر شد و به دلیل عدم مدیریت نوع و تعداد آرگومانهای ارسالی، مطمئنا جهت جلوگیری از بروز خطا در توابع، باید تعداد و نوع آرگومانهای ارسالی بررسی و مدیریت شوند. همچنین در هر تابع، آرایهای به نام arguments به صورت توکار تعبیه شده است که مدیریت آرگومانها را تسهیل میبخشد. به مثال زیر توجه کنید:
function sayHello() { alert("Hello " + arguments[0] + ", " + arguments[1]); } sayHello("Meysam", "welcome to site");
خروجی :
"Hello Meysam, welcome to site"
تابع فوق هیچ آرگومان ورودی ندارد ولی با دو آرگومان ورودی فراخوانی شده است. در داخل تابع توسط آرایه arguments به آرگومانهای ارسالی دسترسی پیدا کردیم. حال به مثال زیر توجه کنید:
function sum() { var s = 0; for (var i = 0; i < arguments.length; i++) s += arguments[i]; return s; } alert(sum()); alert(sum(10, 20, 30, 40, 50)); alert(sum(10));
خروجی :
0
150
10
در تابع فوق هیچ آرگومان ورودی وجود ندارد ولی این تابع را با 0، 5 و 1 آرگومان ورودی فراخوانی نمودیم. این تابع مجموع چند عدد را محاسبه و بر میگرداند و میتواند به تعداد نامحدودی عدد دریافت نماید. البته بهتر است نوع آرگومانهای ارسالی نیز بررسی شوند تا خطایی در محاسبات رخ ندهد. همچنین بجای حلقه for از حلقه for…in استفاده خواهم کرد.
function sum() { var s = 0; for (var i in arguments) { if (isNaN(arguments[i])) continue; s += arguments[i]; } return s; } alert(sum()); alert(sum(10, 20, "a", 40, 50)); alert(sum(10));
خروجی :
0
120
10
اگر دقت کرده باشید در فراخوانی دوم، رشته “a” به تابع ارسال شده است و چون آرگومانهای نامعتبر را مدیریت نمودهایم، خطایی در خروجی رخ نمیدهد. به مثال زیر نیز توجه نمایید:
function sum(a,b,c) { return a + b + c; } alert(sum(10, 20, 30)); alert(sum(10, 20)); alert(sum());
خروجی :
60
NaN
NaN
تابع فوق دارای 3 آرگومان ورودی میباشد؛ ولی ما این تابع را با 2 و 0 آرگومان ورودی فراخوانی نمودیم که خروجی نامناسبی را تولید نموده است. برای رفع این مشکل و معتبر سازی آرگومانهای ارسالی میتوانیم به صورت زیر عمل نماییم:
function sum(a, b, c) { if (isNaN(a)) a = 0; if (isNaN(b)) b = 0; if (isNaN(c)) c = 0; return a + b + c; } alert(sum(10, 20, 30)); alert(sum(10, 20)); alert(sum());
خروجی :
60
30
0
در تابع، قبل از انجام عمل محاسبه، بررسی کردیم که آرگومانهای ارسالی مقدار دهی شده باشند. در صورت عدم مقداردهی و یا مقداردهی نامناسب، آرگومان ارسالی را با صفر مقداردهی مینماید. اگر آرگومان مورد نظر به تابع ارسال نشود، مقدار پیش فرض آن undefined میباشد.
با توجه به مسائل مطرح شده در مورد توابع، این روش استفاده و کاربرد توابع، جزء معایب توابع در جاوا اسکریپت محسوب نمیشود. این تکنیک استفاده از توابع، موجب افزایش انعطاف پذیری توابع و آزادی عمل برنامه نویس میگردد که لذت بیشتری را به برنامه نویسی میدهد.
توجه:
به آرگومانهایی که در تابع دارای نام میباشند و یا به عبارتی، آرگومانهایی که نام آنها در تابع ذکر میشود، Named Arguments یا آرگومانهای نامی (اسمی و یا نامدار) میگویند. مثل آرگومان های a ، b وc در تابع sum .
عدم پشتیبانی از سربارگذاری یا Overloading
در زبانهای برنامه نویسی شیء گرا، امکان تعریف توابع هم نام وجود دارد؛ به شرطی که امضای این توابع با هم متفاوت باشند. منظور از امضاء، تعداد و نوع آرگومانهای ورودی میباشد. از آنجاییکه در سیستم داخلی جاوا اسکریپت، آرگومانها بصورت یک آرایه ارسال میشوند، بنابراین امضاء برای توابع مفهومی ندارد؛ پس نمیتوانیم توابع هم نام یا overloading داشته باشیم.
اگر دو تابع هم نام داشته باشیم، تابعی که دیرتر تعریف میشود، جایگزین تابع قبلی میگردد. به مثال زیر توجه کنید:
function calc(num1,num2) { return num1 + num2; } function calc(num1,num2) { return num1 - num2; } alert(calc(200,100));
خروجی :
100
همانطور که در مثال فوق مشاهده مینمایید، تابع دوم فراخوانی شدهاست و حاصل تفریق به عنوان خروجی نمایش یافته است.
معماری میکروسرویسها
In short, the microservice architectural style is an approach to developing a single application as a suite of small services, each running in its own process and communicating with lightweight mechanisms, often an HTTP resource API. These services are built around business capabilities and independently deployable by fully automated deployment machinery. There is a bare minimum of centralised management of these services, which may be written in different programming languages and use different data storage
technologies.