معرفی عملگر Hat
برای دسترسی به آخرین عضو یک آرایه عموما از روش زیر استفاده میشود:
var integerArray = new int[3]; var lastItem = integerArray[integerArray.Length - 1];
var integerList = integerArray.ToList(); integerList.Last();
var secondToLast = integerArray[integerArray.Length - 2];
این شمردنهای از آخر در C# 8.0 توسط ارائهی عملگر hat یا همان ^ که پیشتر کار xor را انجام میداد (و البته هنوز هم در جای خودش همین مفهوم را دارد)، میسر شدهاست:
var lastItem = integerArray[^1];
نکتهی مهم: کسانیکه شروع به آموزش برنامه نویسی میکنند، مدتی طول میکشد تا عادت کنند که اولین ایندکس یک آرایه از صفر شروع میشود. در اینجا باید درنظر داشت که با بکارگیری «عملگر کلاه»، آخرین ایندکس یک آرایه از «یک» شروع میشود و نه از صفر. برای نمونه در مثال زیر به خوبی تفاوت بین ایندکس از ابتدا و ایندکس از انتها را میتوانید مشاهده کنید:
var words = new string[] { // index from start index from end "The", // 0 ^9 "quick", // 1 ^8 "brown", // 2 ^7 "fox", // 3 ^6 "jumped", // 4 ^5 "over", // 5 ^4 "the", // 6 ^3 "lazy", // 7 ^2 "dog" // 8 ^1 }; // 9 (or words.Length) ^0
در حالت کلی ایندکس n^ معادل sequence.Length - n است. بنابراین sequence[^0] به معنای sequence[sequence.Length] است و هر دو مورد یک index out of range exception را صادر میکنند.
IDE نیز با فعال سازی C# 8.0، زمانیکه به قطعه کد زیر میرسد، زیر words.Length - 1 خط کشیده و پیشنهاد میدهد که بهتر است از 1^ استفاده کنید:
Console.WriteLine($"The last word is {words[words.Length - 1]}");
معرفی نوع جدید Index
در C# 8.0 زمانیکه مینویسم 1^، در حقیقت قطعه کد زیر را ایجاد کردهایم:
var index = new Index(value: 1, fromEnd: true); Index indexStruct = ^1; var indexShortHand = ^1;
در سطر اول، پارامتر fromEnd نیز قابل تعریف است. این fromEnd با مقدار true، همان عملگر ^ در اینجا است و عدم ذکر این عملگر به معنای false بودن آن است:
int[] a = { 0, 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9 }; Console.WriteLine(a[a.Length – 2]); // will write 8 on console. Console.WriteLine(a[^2]); // will write 8 on console. Index i5 = 5; Console.WriteLine(a[i5]); //will write 5 on console. Index i2fromEnd = ^2; Console.WriteLine(a[i2fromEnd]); // will write 8 on console.
روش دسترسی به بازهای از اعضای یک آرایه تا پیش از C# 8.0
فرض کنید آرایهای از اعداد بین 1 تا 10 را به صورت زیر ایجاد کردهاید:
var numbers = Enumerable.Range(1, 10).ToArray();
var (start, end) = (1, 7); var length = end - start; // Using LINQ var subset1 = numbers.Skip(start).Take(length); // Or using Array.Copy var subset2 = new int[length]; Array.Copy(numbers, start, subset2, 0, length);
روش دسترسی به بازهای از اعضای یک آرایه در C# 8.0
در C# 8.0 برای دسترسی به بازهای از عناصر یک آرایه میتوان از range expression که به صورت x..y نوشته میشود، استفاده کرد. در ادامه، مثالهایی را از کاربردهای عبارت .. ملاحظه میکنید:
var myArray = new string[] { "Item1", "Item2", "Item3", "Item4", "Item5" };
var fromIndexToX = myArray[1..3]; // = [Item2, Item3]
var fromIndexToXFromTheEnd = myArray[1..^1]; // = [ "Item2", "Item3", "Item4" ]
var fromAnIndexToTheEnd = myArray[1..]; // = [ "Item2", "Item3", "Item4", "Item5" ]
var fromTheStartToAnIndex = myArray[..3]; // = [ "Item1", "Item2", "Item3" ]
var entireRange = myArray[..]; // = [ "Item1", "Item2", "Item3", "Item4", "Item5" ]
مثالی دیگر: بازنویسی یک حلقهی for با foreach
حلقهی for زیر را
var myArray = new string[] { "Item1", "Item2", "Item3", "Item4", "Item5" }; for (int i = 1; i <= 3; i++) { Console.WriteLine(myArray[i]); }
foreach (var item in myArray[1..4]) // = [ "Item2", "Item3", "Item4" ] { Console.WriteLine(item); }
یعنی ابتدای آن inclusive است و انتهای آن exclusive
چند مثال کاربردی و متداول از بازهها
using System; using System.Linq; namespace ConsoleApp { class Program { private static readonly int[] _numbers = Enumerable.Range(1, 10).ToArray(); static void Main() { var skip2CharactersAndTake2Characters = _numbers[2..4]; // صرفنظر کردن از دو عنصر اول و سپس انتخاب دو عنصر var skipFirstAndLastCharacter = _numbers[1..^1]; // صرفنظر کردن از دو عنصر اول و آخر var last3Characters = _numbers[^3..]; // انتخاب بازهای شامل سه عنصر آخر var first4Characters = _numbers[0..4]; // دریافت بازهای از 4 عنصر اول var rangeStartFrom2 = _numbers[2..]; // دریافت بازهای شروع شده از المان دوم تا آخر var skipLast3Characters = _numbers[..^3]; // صرفنظر کردن از سه المان آخر var rangeAll = _numbers[..]; // انتخاب کل بازه } } }
معرفی نوع جدید Range
در C# 8.0 زمانیکه مینویسم 4..1، در حقیقت قطعه کد زیر را ایجاد کردهایم:
var range = new Range(1, 4); Range rangeStruct = 1..4; var rangeShortHand = 1..4;
یک مثال: استفاده از نوع جدید Range به عنوان پارامتر یک متد
using System; using System.Linq; namespace ConsoleApp { class Program { private static readonly int[] _numbers = Enumerable.Range(1, 10).ToArray(); static void Print(Range range) => Console.WriteLine($"{range} => {string.Join(", ", _numbers[range])}"); static void Main() { Print(1..3); // 1..3 => 2, 3 Print(..3); // 0..3 => 1, 2, 3 Print(3..); // 3..^0 => 4, 5, 6, 7, 8, 9, 10 Print(1..^1); // 1..^1 => 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9 Print(^2..^1); // ^2..^1 => 9 } } }
مثالی دیگر: استفاده از Range به عنوان جایگزینی برای متد String.Substring
از Range میتوان برای کار بر روی رشتهها و انتخاب قسمتی از آنها نیز استفاده کرد:
Console.WriteLine("123456789"[1..4]); // Would output 234
var helloWorldStr = "Hello, World!"; var hello = helloWorldStr[..5]; Console.WriteLine(hello); // Output: Hello var world = helloWorldStr[7..]; Console.WriteLine(world); // Output: World! var world2 = helloWorldStr[^6..]; // Take the last 6 characters Console.WriteLine(world); // Output: World!
سؤال: زمانیکه بازهای از یک آرایه را انتخاب میکنیم، آیا یک آرایهی جدید ایجاد میشود، یا هنوز به همان آرایهی قبلی اشاره میکند؟
پاسخ: یک آرایهی جدید ایجاد میشود؛ اما میتوان با فراخوانی متد ()array.AsSpan پیش از انتخاب یک بازه، بازهای را تولید کرد که دقیقا به همان آرایهی اصلی اشاره میکند و یک کپی جدید نیست:
var arr = (new[] { 1, 4, 8, 11, 19, 31 }).AsSpan(); var range = arr[2..5]; ref int elt1 = ref range[1]; elt1 = -1; int copiedElement = range[2]; copiedElement = -2; Console.WriteLine($"range[1]: {range[1]}, range[2]: {range[2]}"); // output: range[1]: -1, range[2]: 19 Console.WriteLine($"arr[3]: {arr[3]}, arr[4]: {arr[4]}"); // output: arr[3]: -1, arr[4]: 19
تغییر مجوز استفادهی از Redis
Redis, the popular in-memory data store, is switching away from the open source three-clause BSD license. Instead, in a move that is clearly aimed to prevent the large cloud providers from offering free alternatives to Redis’ own hosted services, Redis will now be dual-licensed under the Redis Source Available License (RSALv2) and Server Side Public License (SSPLv1). Under this new license, cloud service providers hosting Redis will need to enter into a commercial agreement with Redis. The first company to do so is Microsoft.
استفاده از Redis در Windows
PowerShell 7.4 منتشر شد
بررسی Blazor United در دات نت 8
اگر از آخرین نگارش Ubuntu استفاده میکنید، با توجه به همکاری مایکروسافت و شرکت پشتیبان آن، نصب داتنت به سادگی اجرای دستور زیر است:
$ sudo apt update && sudo apt install -y dotnet-sdk-8.0 $ dotnet --version
و اگر میخواهید بدانید که چه نگارشی از داتنت، بههمراه مخازن استاندارد Ubuntu است، دستور زیر را صادر کنید:
$ apt search dotnet-sdk*
که یک نمونه خروجی آن به صورت زیر است:
$ apt search dotnet-sdk* Sorting... Done Full Text Search... Done dotnet-sdk-8.0/noble-updates,noble-security 8.0.107-0ubuntu1~24.04.1 amd64 .NET 8.0 Software Development Kit dotnet-sdk-8.0-source-built-artifacts/noble-updates,noble-security 8.0.107-0ubuntu1~24.04.1 amd64 Internal package for building the .NET 8.0 Software Development Kit dotnet-sdk-dbg-8.0/noble-updates,noble-security 8.0.107-0ubuntu1~24.04.1 amd64 .NET SDK debug symbols.
نصب اسکریپتی آخرین نگارش داتنت بر روی تمام توزیعهای لینوکسی
مایکروسافت، اسکریپتی را برای دریافت و نصب خودکار آخرین نگارش داتنت، تهیه کردهاست که کار با آن بسیار سادهاست و با تمام توزیعهای لینوکسی و نه فقط Ubuntu سازگار است.
پیش از هرکاری ابتدا مخزنهای بستهها و برنامههای مرتبط را یکبار بهروز کرده و سیستم را ریاستارت میکنیم:
sudo apt update -q && sudo apt upgrade -y && reboot
سپس دستور زیر را صادر میکنیم تا اسکریپت نصاب مخصوص داتنت خود مایکروسافت را دریافت کنیم :
wget https://dot.net/v1/dotnet-install.sh -O dotnet-install.sh chmod +x ./dotnet-install.sh
توسط این دو دستور، فایل dotnet-install.sh دریافت شده و همچنین دسترسی اجرایی بودن آن نیز تنظیم میشود.
پس از آن، برای نصب آخرین نگارش داتنت SDK موجود، تنها کافی است دستور زیر را صادر کنیم:
./dotnet-install.sh --version latest
و یا اگر فقط میخواهید runtime آنرا نصب کنید، پارامترهای نصب، به صورت زیر تغییر میکنند:
./dotnet-install.sh --version latest --runtime aspnetcore
همچنین اگر نگارشهای پایینتر مدنظر شما هستند، میتوانید کانال نصب را هم مشخص کنید:
./dotnet-install.sh --channel 7.0
که یک نمونه خروجی اجرای دستور dotnet-install.sh --version latest/. آن به صورت زیر است:
$ ./dotnet-install.sh --version latest dotnet-install: Attempting to download using aka.ms link https://dotnetcli.azureedge.net/dotnet/Sdk/8.0.303/dotnet-sdk-8.0.303-linux-x64.tar.gz dotnet-install: Remote file https://dotnetcli.azureedge.net/dotnet/Sdk/8.0.303/dotnet-sdk-8.0.303-linux-x64.tar.gz size is 223236164 bytes. dotnet-install: Extracting archive from https://dotnetcli.azureedge.net/dotnet/Sdk/8.0.303/dotnet-sdk-8.0.303-linux-x64.tar.gz dotnet-install: Downloaded file size is 223236164 bytes. dotnet-install: The remote and local file sizes are equal. dotnet-install: Installed version is 8.0.303 dotnet-install: Adding to current process PATH: `/home/vahid/.dotnet`. Note: This change will be visible only when sourcing script. dotnet-install: Note that the script does not resolve dependencies during installation. dotnet-install: To check the list of dependencies, go to https://learn.microsoft.com/dotnet/core/install, select your operating system and check the "Dependencies" section. dotnet-install: Installation finished successfully.
همانطور که مشاهده میکنید، داتنت 8.0.303، نصب شدهاست.
پس از پایان نصب، دو دستور زیر را هم باید اجرا کنید تا بتوان در خط فرمان به NET CLI. دسترسی یافت:
$ export DOTNET_ROOT=$HOME/.dotnet $ export PATH=$PATH:$DOTNET_ROOT:$DOTNET_ROOT/tools
پس از این تنظیمات، امکان اجرای دو دستور آزمایشی زیر میسر میشوند:
$ dotnet --version $ dotnet --list-sdks
نصب داتنت بر روی نگارشهای قدیمیتر Ubuntu
برای اینکه بتوان به روش متداولی (بدون دریافت اسکریپت نصاب فوق) به آخرین تغییرات انجام شده و آخرین بهروز رسانیها و همچنین تمام نگارشهای داتنت دسترسی داشت، میتوان از مخازن بستههای خود مایکروسافت استفاده کنیم که باید آنها را به سیستم عامل اضافه کرد. برای اینکار باید مراحل زیر طی شوند:
ابتدا تمام وابستگیهای احتمالی موجود را حذف میکنیم:
$ sudo apt remove 'dotnet*' 'aspnet*' 'netstandard*'
سپس فایل زیر را ایجاد کرده:
sudo nano touch /etc/apt/preferences
و آنرا با محتوای زیر تکمیل میکنیم؛ تا فقط از مخازن خود مایکروسافت استفاده شود و سایر مخازن مرتبط در این حالت، اولویت کمتری داشته باشند:
Package: dotnet* aspnet* netstandard* Pin: origin "archive.ubuntu.com" Pin-Priority: -10 Package: dotnet* aspnet* netstandard* Pin: origin "security.ubuntu.com" Pin-Priority: -10
پس از آن، دستورات زیر، کار افزودن مخازن بستههای مایکروسافت را انجام میدهند:
# Get OS version info which adds the $ID and $VERSION_ID variables source /etc/os-release # Download Microsoft signing key and repository wget https://packages.microsoft.com/config/$ID/$VERSION_ID/packages-microsoft-prod.deb -O packages-microsoft-prod.deb # Install Microsoft signing key and repository sudo dpkg -i packages-microsoft-prod.deb # Clean up rm packages-microsoft-prod.deb # Update packages sudo apt update sudo apt upgrade -y
بعد از این بهروز رسانیها، دستور متداول زیر، کار نصب آخرین نگارش NET SDK. را انجام میدهد:
sudo apt-get install -y dotnet-sdk-8.0
و همچنین هربار هم که سیستم را با دستورات sudo apt update -q && sudo apt upgrade -y به روز کنیم، در صورت وجود بهروز رسانی داتنتی جدیدی، آنرا به صورت خودکار دریافت و نصب میکند.
Here are some of the reasons why nullable reference types are less than ideal:
- Invoking a member on a null value will issue a System.NullReferenceException exception, and every invocation that results in a System.NullReferenceException in production code is a bug. Unfortunately, however, with nullable reference types we “fall in” to doing the wrong thing rather than the right thing. The “fall in” action is to invoke a reference type without checking for null.
- There’s an inconsistency between reference types and value types (following the introduction of Nullable<T>) in that value types are nullable when decorated with “?” (for example, int? number); otherwise, they default to non-nullable. In contrast, reference types are nullable by default. This is “normal” to those of us who have been programming in C# for a long time, but if we could do it all over, we’d want the default for reference types to be non-nullable and the addition of a “?” to be an explicit way to allow nulls.
- It’s not possible to run static flow analysis to check all paths regarding whether a value will be null before dereferencing it, or not. Consider, for example, if there were unmanaged code invocations, multi-threading, or null assignment/replacement based on runtime conditions. (Not to mention whether analysis would include checking of all library APIs that are invoked.)
- There’s no reasonable syntax to indicate that a reference type value of null is invalid for a particular declaration.
- There’s no way to decorate parameters to not allow null.
امکان تعریف HTML Forms استاندارد در Blazor 8x
فرمهای استاندارد HTML، پیش از ظهور جاوااسکریپت و SPAها وجود داشتند (دقیقا همان زمانیکه که فقط مفهوم SSR وجود خارجی داشت) و هنوز هم جزء مهمی از اغلب برنامههای وب را تشکیل میدهند. با ارائهی دات نت 8 و قابلیت server side rendering آن، کامپوننتهای برنامه، فقط یکبار در سمت سرور رندر شده و HTML سادهی آنها به سمت مرورگر کاربر بازگشت داده میشود. در این حالت، فرمهای استاندارد HTML، امکان دریافت ورودیهای کاربر و ارسال دادههای آنها را به سمت سرور میسر میکنند (چون دیگر خبری از اتصال دائم SignalR نیست و باید اطلاعات را به همان نحو استاندارد پروتکل HTTP، به سمت سرور Post کرد). در دات نت 8، دو راهحل برای کار با فرمها در برنامههای Blazor وجود دارد: استفاده از EditForm خود Blazor و یا استفاده از HTML forms استاندارد و ساده، به همان نحوی که بوده و هست.
روش کار با EditForm در برنامههای Blazor SSR
البته ما قصد استفاده از فرمهای سادهی HTML را در اینجا نداریم و ترجیح میدهیم که از همان EditForm استفاده کنیم. EditForms در Blazor بسیار مفید بوده و امکان بایند خواص یک مدل را به اجزای مختلف ورودیهای تعریف شدهی در آن میسر میکند و همچنین قابلیتهایی مانند اعتبارسنجی و امثال آنرا نیز به همراه دارد (اطلاعات بیشتر). اما چگونه میتوان از این امکان در برنامههای Blazor SSR نیز استفاده کرد؟
برای این منظور، ابتدا مثالی را به صورت زیر تکمیل میکنیم (که بر اساس قالب dotnet new blazor --interactivity Server تهیه شده) و سپس توضیحات آن ارائه خواهد شد:
الف) تهیه یک مدل برای تعریف محلهای مرتبط با یک سفارش در فایل Models/OrderPlace.cs
using System.ComponentModel.DataAnnotations; namespace Models; public record OrderPlace { public Address BillingAddress { get; set; } = new(); public Address ShippingAddress { get; set; } = new(); } public class Address { [Required] public string Name { get; set; } = default!; public string? AddressLine1 { get; set; } public string? AddressLine2 { get; set; } public string? City { get; set; } [Required] public string PostCode { get; set; } = default!; }
ب) تهیهی یک کامپوننت Editor برای دریافت اطلاعات آدرس فوق در فایل Components\Pages\Chekout\AddressEntry.razor
@inherits Editor<Models.Address> <div> <label>Name</label> <InputText @bind-Value="Value.Name"/> </div> <div> <label>Address 1</label> <InputText @bind-Value="Value.AddressLine1"/> </div> <div> <label>Address 2</label> <InputText @bind-Value="Value.AddressLine2"/> </div> <div> <label>City</label> <InputText @bind-Value="Value.City"/> </div> <div> <label>Post Code</label> <InputText @bind-Value="Value.PostCode"/> </div>
ج) استفاده از مدل و ادیتور فوق در یک EditForm تغییر یافته برای کار با برنامههای Blazor SSR در فایل Components\Pages\Chekout\Checkout.razor
@page "/checkout" @using Models @if (!_submitted && PlaceModel != null) { <EditForm Model="PlaceModel" method="post" OnValidSubmit="SubmitOrder" FormName="checkout"> <DataAnnotationsValidator/> <h4>Bill To:</h4> <AddressEntry @bind-Value="PlaceModel.BillingAddress"/> <h4>Ship To:</h4> <AddressEntry @bind-Value="PlaceModel.ShippingAddress"/> <button type="submit">Submit</button> <ValidationSummary/> </EditForm> } @if (_submitted && PlaceModel != null) { <div> <h2>Order Summary</h2> <h3>Shipping To:</h3> <dl> <dt>Name</dt> <dd>@PlaceModel.BillingAddress.Name</dd> <dt>Address 1</dt> <dd>@PlaceModel.BillingAddress.AddressLine1</dd> <dt>Address 2</dt> <dd>@PlaceModel.BillingAddress.AddressLine2</dd> <dt>City</dt> <dd>@PlaceModel.BillingAddress.City</dd> <dt>Post Code</dt> <dd>@PlaceModel.BillingAddress.PostCode</dd> </dl> </div> } @code { bool _submitted; [SupplyParameterFromForm] public OrderPlace? PlaceModel { get; set; } protected override void OnInitialized() { PlaceModel ??= GetOrderPlace(); } private void SubmitOrder() { _submitted = true; } private static OrderPlace GetOrderPlace() => new() { BillingAddress = new Address { PostCode = "12345", Name = "Test 1", }, ShippingAddress = new Address { PostCode = "67890", Name = "Test 2", }, }; }
باید بخاطر داشت که این فرم بر اساس حالت Server Side Rendering در اختیار مرورگر کاربر قرار میگیرد. یعنی برای بار اول، یک HTML خالص، در سمت سرور بر اساس اطلاعات آن تهیه شده و بازگشت داده میشود و زمانیکه به کاربر نمایش داده شد، دیگر برخلاف Blazor Server پیشین، اتصال SignalR ای وجود ندارد تا قابلیتهای تعاملی آنرا مدیریت کند. در این حالت اگر به view source صفحهی جاری رجوع کنیم، چنین خروجی قابل مشاهدهاست:
<form method="post"> <input type="hidden" name="_handler" value="checkout" /> <input type="hidden" name="__RequestVerificationToken" value="CfDxxx" /> . . . <button type="submit">Submit</button> </form>
این EditForm تعریف شده، دو قسمت اضافهتر را نسبت به EditFormهای نگارشهای قبلی Blazor دارد:
<EditForm Model="PlaceModel" method="post" OnValidSubmit="SubmitOrder" FormName="checkout">
همانطور که در نحوهی تعریف فرم HTML ای فوق مشخص است، فیلد مخفی handler_، کار متمایز ساختن این فرم را به عهده داشته و از مقدار آن در سمت سرور جهت یافتن کامپوننت متناظر، استفاده خواهد شد.
همچنین برای دریافت و پردازش این اطلاعات در سمت سرور، تنها کافی است خاصیت مرتبط با آنرا با ویژگی SupplyParameterFromForm مزین کنیم:
[SupplyParameterFromForm] public OrderPlace? PlaceModel { get; set; }
جریان کاری این فرم به صورت خلاصه به نحو زیر است (که در آن متد OnInitialized دوبار فراخوانی میشود و باید به آن دقت داشت):
- در بار اول نمایش این صفحه (با فراخوانی مسیر /checkout در مرورگر)، متد OnInitialized فراخوانی شده و در آن، مقدار شیء PlaceModel نال است.
- بنابراین به متد GetOrderPlace مراجعه کرده و اطلاعاتی را دریافت میکند؛ برای مثال، این اطلاعات را از سرویسی میخواند.
- پس از پایان هر روال رخدادگردانی در Blazor، در پشت صحنه به صورت خودکار، متد تغییر حالت جاری کامپوننت (متد StateHasChanged) هم فراخوانی میشود. این فراخوانی خودکار، باعث رندر مجدد UI آن بر اساس اطلاعات جدید خواهد شد. یعنی قسمتهای نمایش فرم و نمایش اطلاعات ارسالی، یکبار ارزیابی شده و در صورت برقراری شرطها، نمایش داده میشوند.
- در ادامه، کاربر فرم را پر کرده و به سمت سرور POST میکند.
- پیش از هر رخدادی، خواص شیء PlaceModel به علت مزین بودن به ویژگی SupplyParameterFromForm، بر اساس اطلاعات ارسالی به سرور، مقدار دهی میشوند.
- سپس متد OnInitialized فراخوانی شده و چون اینبار مقدار PlaceModel نال نیست، به متد GetOrderPlace جهت دریافت مقادیر ابتدایی خود مراجعه نمیکند. سطر تعریف شدهی در متد OnInitialized فقط زمانی سبب مقدار دهی شیء PlaceModel میشود که مقدار این شیء، نال باشد (یعنی فقط در اولین بار نمایش صفحه)؛ اما اگر این مقدار توسط پارامتر مزین شدهی به SupplyParameterFromForm به علت ارسال دادههای فرم به سرور، مقدار دهی شده باشد، دیگر به منبع دادهی ابتدایی رجوع نمیکند.
- چون متد رخدادگردان OnInitialized فراخوانی شده، پس از پایان آن (و فراخوانی خودکار متد StateHasChanged در انتهای آن)، یکبار دیگر کار رندر UI فرم جاری بر اساس اطلاعات جدید، انجام خواهد شد.
- اکنون است که پس از طی این رخدادها، متد رویدادگردان SubmitOrder فراخوانی میشود. یعنی زمانیکه این متد فراخوانی میشود، شیء PlaceModel بر اساس اطلاعات رسیدهی از طرف کاربر، مقدار دهی شده و آمادهی استفاده است (برای مثال آمادهی ذخیره سازی در بانک اطلاعاتی؛ با فراخوانی سرویسی در اینجا).
- پس از پایان فراخوانی متد رویدادگردان SubmitOrder، به علت تغییر حالت کامپوننت (و فراخوانی خودکار متد StateHasChanged در انتهای آن)، یکبار دیگر نیز کار رندر UI فرم جاری بر اساس اطلاعات جدید انجام خواهد شد. یعنی اینبار قسمت Order Summary نمایش داده میشود.
مدیریت تداخل نامهای HTML Forms در Blazor 8x SSR
تمام فرمهایی که به این صورت در برنامههای Blazor SSR مدیریت میشوند، باید دارای نام منحصربفردی که توسط خاصیت FormName مشخص میشود، باشند. برای جلوگیری از این تداخل نامها، کامپوننت جدیدی به نام FormMappingScope معرفی شدهاست که نمونهای از آنرا در فایل فرضی Components\Pages\Chekout\CheckoutForm.razor تعریف شدهی به صورت زیر مشاهده میکنید:
@page "/checkout" <FormMappingScope Name="store-checkout"> <CheckoutForm /> </FormMappingScope>
اکنون اگر برنامه را اجرا کرده و خروجی HTML آنرا بررسی کنیم، به فرم زیر خواهیم رسید:
<form method="post"> <input type="hidden" name="_handler" value="[store-checkout]checkout" /> <input type="hidden" name="__RequestVerificationToken" value="CfDxxxxx" /> . . . <button type="submit">Submit</button> </form>
یک نکته: اگر به تگهای فرم HTML ای فوق دقت کنید، به همراه یک anti-forgery token نیز هست که کار تولید و مدیریت آن، به صورت خودکار صورت میگیرد و میانافزاری نیز برای آن طراحی شده که در فایل Program.cs برنامه، به صورت app.UseAntiforgery بکارگرفته شدهاست.
یک نکته: در Blazor 8x SSR میتوان بجای EditForm، از همان HTML form متداول هم استفاده کرد
اگر بخواهیم بجای استفاده از EditForm، از فرمهای استاندارد HTML هم در حالت SSR استفاده کنیم، این کار میسر بوده و روش کار به صورت زیر است:
<form method="post" @onsubmit="SaveData" @formname="MyFormName"> <AntiforgeryToken /> <InputText @bind-Value="Name" /> <button>Submit</button> </form>
پردازش فرمهای GET در Blazor 8x
در حالتیکه از فرمهای استاندارد HTML ای استفاده میشود، ممکن است method فرم، بجای post، حالت get باشد که نتایج آن به صورت کوئری استرینگ در نوار آدرس مرورگر ظاهر میشوند؛ مانند جستجوی گوگل که اشخاص میتوانند کوئری استرینگ و لینک نهایی را به اشتراک بگذارند. روش پردازش یک چنین فرمهایی به صورت زیر است:
@page "/" <form method="GET"> <input type="text" name="q"/> <button type="submit">Search</button> </form> @code { [SupplyParameterFromQuery(Name="q")] public string SearchTerm { get; set; } protected override async Task OnInitializedAsync() { // do something with the search term } }
یک ابتکار! تعاملی کردن قسمتی از صفحه بدون فعالسازی کامل Blazor Server و یا Blazor WASM کامل
این دکمهی قرار گرفتهی در یک صفحهی SSR را ملاحظه کنید:
<button class="nav-link border-0" @onclick="BeginSignOut">Log out</button>
<EditForm Context="ctx" FormName="LogoutForm" method="post" Model="@Foo" OnValidSubmit="BeginSignOut"> <button type="submit" class="nav-link border-0">Log out</button> </EditForm> @code{ [SupplyParameterFromForm(Name = "LogoutForm")] public string? Foo { get; set; } protected override void OnInitialized() => Foo = ""; async Task BeginSignOut() { // TODO: SignOutAsync(); // TODO: NavigateTo("/authentication/logout"); } }
یک نکته: میتوان حالت post-back مانند فرمهای تعاملی Blazor 8x را تغییر داد.
به همراه ویژگیهای جدید مرتبط با صفحات SSR، ویژگی هدایت بهبودیافته هم وجود دارد که جزئیات بیشتر آنرا در قسمتهای بعدی این سری بررسی میکنیم. برای نمونه اگر مثال این قسمت را اجرا کنید، فرم آن به همراه یک post-back مانند به سمت سرور است که کاملا قابل احساس است؛ این رفتار هرچند استاندارد است، اما بیشباهت به برنامههای MVC ، Razor pages و یا وبفرمها نیست و با فرمهای بیصدا و سریع نگارشهای قبلی Blazor متفاوت است. در Blazor8x میتوان این نوع ارسال اطلاعات را Ajax ای هم کرد که به آن enhanced navigation میگویند. برای اینکار فقط کافی است ویژگی Enhance را به تگ EditForm اضافه کرد و یا ویژگی جدید data-enhance را به تگهای فرمهای استاندارد HTML ای افزود. پس از آن اگر برنامه را اجرا کنیم، دیگر یک post-back استاندارد وبفرمها مشاهده نمیشود و رفتار این صفحه بسیار سریع، نرم و روان خواهد بود.
<EditForm Model="PlaceModel" method="post" OnValidSubmit="SubmitOrder" FormName="checkout" Enhance>
کدهای کامل این مثال را از اینجا میتوانید دریافت کنید: Blazor8x-Server-Normal.zip