مطالب
نگاشت JSON به کلاس‌های معادل آن

یکی از مواردی که عموما در برنامه نویسی با آن سر و کار داریم، parse اطلاعات با فرمت‌های مختلف است. از CSV تا XML تا ... JSON .
در مورد کار با XML در دات نت فریم ورک، فضاهای نام مرتبط زیادی وجود دارند؛ برای مثال System.Xml.Linq و System.Xml . همچنین یک روش دیگر هم برای کار با اطلاعات XML ایی در دات نت وجود دارد. می‌شود کلاس معادل یک فایل XML را تولید و سپس اطلاعات آن‌را به این کلاس نگاشت کرد. اطلاعات بیشتر : (^). این برنامه کار خود مایکروسافت است.
در مورد JSON از دات نت سه و نیم به بعد کارهایی صورت گرفته مانند : (^). اما آنچنان دلچسب نیست. جهت رفع این خلاء کتابخانه‌ی سورس باز و بسیار کاملی در این زمینه به نام JSON.NET تهیه شده که از این آدرس قابل دریافت است: (^)
و خبر خوب اینکه امکان تهیه کلاس‌های معادل اطلاعات JSON ایی هم مدتی‌است توسط برنامه نویس‌های مستقل تهیه شده است. یا می‌توان از امکانات توکار دات نت استفاده کرد یا از کتابخانه‌‌هایی مانند JSON.NET یا از هیچکدام! می‌توان یک راست کل اطلاعات JSON ایی دریافتی را به یک یا چند کلاس معادل آن نگاشت کرد:
  • و یا یک ابزار آنلاین مشابه: json2csharp

نظرات مطالب
ASP.NET MVC #21
سلام ، باتشکر از آموزش خوبتون.
قسمت آخر آموزشتون (فعال سازی اعتبار سنجی سمت کلاینت) رو نتونستم متوجه بشم.
من این ویو رو توسط Ajax.ActionLink فراخونی کردم. برای اینکه اعتبار سنجی کلاینت اون کار کنه کدهای زیر کافیه؟
@model MvcApplication1.Models.Com
<script>
    var onSuccess = function (result) {
        $.validator.unobtrusive.parse("#result");
    };
</script>
<div id="result" >
@using (Ajax.BeginForm(
    "SendCommentAction",
    "Home",
    null,
    new AjaxOptions { 
        OnSuccess = "onSuccess",
        UpdateTargetId = "result"
    },
    null)
)
{
    @Html.TextBoxFor(x=>x.Contect) <br/>
@Html.ValidationMessageFor(x=>x.Contect)
<br/>
@Html.ValidationSummary()
    <input type="submit" value="Save" />
} 
</div>
مطالب
شروع به کار با AngularJS 2.0 و TypeScript - قسمت هشتم - دریافت اطلاعات از سرور
اغلب برنامه‌های AngularJS 2.0، اطلاعات خود را از طریق پروتکل HTTP، از سرور دریافت می‌کنند. برنامه یک درخواست Get را صادر کرده و سپس سرور پاسخ مناسبی را ارائه می‌دهد.


مقدمه‌ای بر RxJS

اگر به پیشنیازهای نصب AngularJS 2.0 در قسمت اول این سری دقت کرده باشید، یکی از موارد آن، RxJS است:
"dependencies": {
    "rxjs": "5.0.0-beta.2"
 },
یک Observable، آرایه‌ای است که اعضای آن به صورت غیر همزمان (asynchronously) در طول زمان دریافت می‌شوند. برای مثال پس از شروع یک عملیات async، ابتدا عنصر اول آرایه دریافت می‌شود، پس از مدتی عنصر دوم و در آخر عنصر سوم آن. به همین جهت از Observable‌ها برای مدیریت داده‌های async مانند دریافت اطلاعات از یک وب سرور، استفاده می‌شود.
قرار است Observableها به ES 2016 یا نگارش پس از ES 6 اضافه شوند و یکی از پیشنهادات آن هستند. اما هم اکنون AngularJS 2.0 از این امکان، توسط یک کتابخانه‌ی ثالث، به نام reactive extensions یا Rx، استفاده می‌کند. از RxJS در سرویس HTTP و همچنین مدیریت سیستم رخدادهای AngularJS 2.0 استفاده می‌شود. Observableها امکانی را فراهم می‌کنند تا به ازای دریافت هر اطلاعات async از سرور، بتوان توسط رخداد‌هایی از وقوع آن‌ها مطلع شد.

در نگارش قبلی AngularJS از Promises برای مدیریت اعمال غیرهمزمان استفاده می‌شد. Observableها تفاوت‌های قابل ملاحظه‌ای با Promises دارند:
- یک Promise تنها یک مقدار، یا خطا را بر می‌گرداند؛ اما یک Observable چندین مقدار را در طول یک بازه‌ی زمانی باز می‌گرداند.
- برخلاف Promises، می‌توان عملیات یک Observable را لغو کرد.
- Observableها از عملگرهایی مانند map، reduce، filter و غیره نیز پشتیبانی می‌کنند.

البته باید عنوان کرد که هنوز هم می‌توان از Promises در صورت تمایل در AngularJS 2.0 نیز استفاده کرد.


تنظیمات اولیه‌ی کار با RxJS در AngularJS 2.0

برای استفاده از RxJS در AngularJS 2.0، مراحلی مانند افزودن مدخل اسکریپت http.dev.js، ثبت پروایدر HTTP و importهای لازم، باید طی شوند که در ادامه آن‌ها را بررسی خواهیم کرد:
الف) سرویس HTTP جزئی از angular2/core نیست. به همین جهت مدخل اسکریپت متناظر با آن، باید به صفحه‌ی اصلی سایت اضافه شود که این مورد، در قسمت اول بررسی پیشنیازهای نصب AngularJS 2.0 صورت گرفته‌است:
 <!-- Required for http -->
<script src="~/node_modules/angular2/bundles/http.dev.js"></script>
این تعریف در فایل Views\Shared\_Layout.cshtml (و یا index.html) پروژه‌ی جاری موجود است. همچنین در این صفحه، مدخل Rx.js نیز ذکر شده‌است.

ب) اکنون فایل app.component.ts را گشوده و سرویس HTTP را به آن اضافه می‌کنیم. با نحوه‌ی ثبت سرویس‌ها در قسمت قبل آشنا شدیم:
import { Component } from 'angular2/core';
import { HTTP_PROVIDERS } from 'angular2/http';
import 'rxjs/Rx';   // Load all features
 
import { ProductListComponent } from './products/product-list.component';
import { ProductService } from './products/product.service';
 
@Component({
    selector: 'pm-app',
    template:`
    <div><h1>{{pageTitle}}</h1>
        <pm-products></pm-products>
    </div>
    `,
    directives: [ProductListComponent],
    providers: [
        ProductService,
        HTTP_PROVIDERS
    ]
})
export class AppComponent {
    pageTitle: string = "DNT AngularJS 2.0 APP";
}
از آنجائیکه می‌خواهیم سرویس HTTP، در تمام کامپوننت‌های برنامه در دسترس باشد، آن‌را در بالاترین سطح سلسه مراتب کامپوننت‌های موجود، یا همان کامپوننت ریشه‌ی سایت، ثبت و معرفی می‌کنیم. بنابراین سرویس توکار HTTP یا HTTP_PROVIDERS به لیست پروایدرها، اضافه شده‌است.

ج) پس از آن نیاز است importهای متناظر نیز به ابتدای ماژول فعلی، جهت شناسایی این سرویس و همچنین امکانات rx.js اضافه شوند.
تعریف 'import 'rxjs/Rx به این شکل، به module loader اعلام می‌کند که این کتابخانه را بارگذاری کن، اما چیزی را import نکن. هنگامیکه این کتابخانه بارگذاری می‌شود، کدهای جاوا اسکریپتی آن اجرا شده و سبب می‌شوند که عملگرهای ویژه‌ی Observable آن مانند map و filter نیز در دسترس برنامه قرار گیرند.


ساخت یک سرویس سمت سرور بازگشت لیست محصولات به صورت JSON

چون در ادامه می‌خواهیم لیست محصولات را از سرور دریافت کنیم، برنامه‌ی ASP.NET MVC فعلی را اندکی تغییر می‌دهیم تا این لیست را به صورت JSON بازگشت دهد.
بنابراین ابتدا کلاس مدل محصولات را به نحو ذیل به پوشه‌ی Models اضافه کرده:
namespace MVC5Angular2.Models
{
    public class Product
    {
        public int ProductId { set; get; }
        public string ProductName { set; get; }
        public string ProductCode { set; get; }
        public string ReleaseDate { set; get; }
        public decimal Price { set; get; }
        public string Description { set; get; }
        public double StarRating { set; get; }
        public string ImageUrl { set; get; }
    }
}
و سپس اکشن متد Products، لیست محصولات فرضی این سرویس را بازگشت می‌دهد:
using System.Collections.Generic;
using System.Text;
using System.Web.Mvc;
using MVC5Angular2.Models;
using Newtonsoft.Json;
using Newtonsoft.Json.Serialization;
 
namespace MVC5Angular2.Controllers
{
    public class HomeController : Controller
    {
        // GET: Home
        public ActionResult Index()
        {
            return View();
        }
 
        public ActionResult Products()
        {
            var products = new List<Product>
            {
               new Product
               {
                    ProductId= 2,
                    ProductName= "Garden Cart",
                    ProductCode= "GDN-0023",
                    ReleaseDate= "March 18, 2016",
                    Description= "15 gallon capacity rolling garden cart",
                    Price= (decimal) 32.99,
                    StarRating= 4.2,
                    ImageUrl= "app/assets/images/garden_cart.png"
               },
               new Product
               {
                    ProductId= 5,
                    ProductName= "Hammer",
                    ProductCode= "TBX-0048",
                    ReleaseDate= "May 21, 2016",
                    Description= "Curved claw steel hammer",
                    Price= (decimal) 8.9,
                    StarRating= 4.8,
                    ImageUrl= "app/assets/images/rejon_Hammer.png"
               }
            };
 
            return new ContentResult
            {
                Content = JsonConvert.SerializeObject(products, new JsonSerializerSettings
                {
                    ContractResolver = new CamelCasePropertyNamesContractResolver()
                }),
                ContentType = "application/json",
                ContentEncoding = Encoding.UTF8
            };
        }
    }
}
در اینجا از JSON.NET جهت بازگشت camel case نام خواص مورد نیاز در سمت کاربر، استفاده شده‌است.
برای مطالعه‌ی بیشتر:
«استفاده از JSON.NET در ASP.NET MVC»
«تنظیمات و نکات کاربردی کتابخانه‌ی JSON.NET»

به این ترتیب، آدرس http://localhost:2222/home/products، خروجی JSON سرویس لیست محصولات را در مثال جاری، ارائه می‌دهد.


ارسال یک درخواست HTTP به سرور توسط AngularJS 2.0

اکنون پس از تنظیمات ثبت و معرفی سرویس HTTP و همچنین برپایی یک سرویس سمت سرور ارائه‌ی لیست محصولات، می‌خواهیم سرویس ProductService را که در قسمت قبل ایجاد کردیم (فایل product.service.ts)، جهت دریافت لیست محصولات از سمت سرور، تغییر دهیم:
import { Injectable } from 'angular2/core';
import { IProduct } from './product';
import { Http, Response } from 'angular2/http';
import { Observable } from 'rxjs/Observable';
 
@Injectable()
export class ProductService {
    private _productUrl = '/home/products';
 
    constructor(private _http: Http) { }
 
    getProducts(): Observable<IProduct[]> {
        return this._http.get(this._productUrl)
                         .map((response: Response) => <IProduct[]>response.json())
                         .do(data => console.log("All: " + JSON.stringify(data)))
                         .catch(this.handleError);
    }
 
    private handleError(error: Response) {
        console.error(error);
        return Observable.throw(error.json().error || 'Server error');
    }
}
از آنجائیکه این سرویس دارای یک وابستگی تزریق شده‌است، ذکر ()Injectable@، پیش از تعریف نام کلاس، ضروری است.
در سازنده‌ی کلاس ProductService، کار تزریق وابستگی سرویس Http انجام شده‌است. به این ترتیب با استفاده از متغیر خصوصی http_، می‌توان در کلاس جاری به امکانات این سرویس دسترسی یافت (همان «تزریق سرویس‌ها به کامپوننت‌ها» در قسمت قبل).
سپس متد get آن، یک درخواست HTTP از نوع GET را به آدرس مشخص شده‌ی در متغیر productUrl_ ارسال می‌کند (یا همان سرویس سمت سرور برنامه).
سرویس Http و همچنین شیء Response آن در ماژول‌های Http و Response قرار دارند که در ابتدای صفحه import شده‌اند.

متد http get یک Observable را بازگشت می‌دهد که در نهایت خروجی این متد نیز به همان <[]Observable<IProduct، تنظیم شده‌است. Observable یک شیء جنریک است و در اینجا نوع آن، آرایه‌ای از محصولات درنظر گرفته شده‌است.
اکنون که امضای این متد تغییر یافته است (پیش از این صرفا یک آرایه‌ی ساده از محصولات بود)، استفاده کننده (در کلاس ProductListComponent) باید به تغییرات آن از طریق متد subscribe گوش فرا دهد.
فعلا در کلاس جاری، پس از پایان کار دریافت اطلاعات از سرور، اطلاعات نهایی در متد map در دسترس قرار می‌گیرد (که یکی از عملگرهای RxJs است). کار متد map، اصطلاحا projection است. این متد، هر عضو دریافتی از خروجی سرور را به فرمتی جدید نگاشت می‌کند.
هر درخواست HTTP، در اصل یک عملیات async است. یعنی در اینجا توالی که در اختیار Observable ما قرار می‌گیرد، تنها یک المان دارد که همان شیء HTTP Response است.
بنابراین کار متد map فوق، تبدیل شیء خروجی از سرور، به آرایه‌ای از محصولات است.
در اینجا یک سری کدهای مدیریت استثناءها را نیز در صورت بروز مشکلی می‌توان تعریف کرد. برای مثال در اینجا متد catch، کار پردازش خطاهای رخ داده را انجام می‌دهد.
از متد do جهت لاگ کردن عملیات رخ داده و داده‌های دریافتی در کنسول developer tools مرورگرها استفاده شده‌است.

یک نکته:
اگر خروجی JSON از سرور، برای مثال داخل خاصیتی به نام data محصور شده بود، بجای ()response.json می‌بایستی از response.json().data استفاده می‌شد.


گوش فرا دادن به Observable دریافتی از سرور

تا اینجا یک درخواست HTTP GET را به سمت سرور ارسال کردیم و خروجی آن به صورت Observable در اختیار ما است. اکنون نیاز است کدهای ProductListComponent را جهت گوش فرا دادن به این Observable تغییر دهیم. برای این منظور فایل product-list.component.ts را گشوده و تغییرات ذیل را به آن اعمال کنید:
errorMessage: string;
ngOnInit(): void {
    //console.log('In OnInit');
    this._productService.getProducts()
                        .subscribe(
                              products => this.products = products,
                              error => this.errorMessage = <any>error);
}
در کلاس ProductListComponent، در متد ngOnInit که در آن کار آغاز و مقدار دهی وابستگی‌های کامپوننت انجام می‌شود، متد ()productService.getProducts_ فراخوانی شده‌است. این متد یک Observable را بر می‌گرداند. بنابراین برای پردازش نتیجه‌ی آن نیاز است متد subscribe را در ادامه‌ی آن، زنجیر وار ذکر کرد.
اولین پارامتر متد subscribe، کار دریافت نتایج حاصل را به عهده دارد. برای مثال اگر حاصل عملیات در طی سه مرحله صورت گیرد، سه بار نتیجه‌ی دریافتی را می‌توان در اینجا پردازش کرد. البته همانطور که عنوان شد، یک عملیات غیرهمزمان HTTP، تنها در طی یک مرحله، HTTP Response را دریافت می‌کند؛ بنابراین، پارامتر اول متد subscribe نیز تنها یکبار اجرا می‌شود. در اینجا فرصت خواهیم داشت تا آرایه‌ی دریافتی حاصل از متد map قسمت قبل را به خاصیت عمومی products کلاس جاری نسبت دهیم.
پارامتر دوم متد subscribe در صورت شکست عملیات فراخوانی می‌شود. در اینجا حاصل آن به خاصیت جدید errorMessage نسبت داده شده‌است.


اکنون برنامه را مجددا اجرا کنید، هنوز باید لیست محصولات، مانند قبل نمایش داده شود.


یک نکته
اگر برنامه را اجرا کردید و خروجی مشاهده نشد، به کنسول developer tools مرورگر مراجعه کنید؛ احتمالا خطای ذیل در آن درج شده‌است:
 EXCEPTION: No provider for Http!
به این معنا که پروایدر HTTP یا همان HTTP_PROVIDERS، جایی معرفی نشده‌است. البته مشکلی از این لحاظ در برنامه وجود ندارد و این پروایدر در بالاترین سطح ممکن و در فایل app.component.ts ثبت شده‌است. مشکل اینجا است که مرورگر، فایل قدیمی http://localhost:2222/app/app.component.js را کش کرده‌است (به همراه تمام اسکریپت‌های دیگر) و این فایل قدیمی، فاقد تعریف سرویس HTTP است. بنابراین با حذف کش مرورگر و دریافت فایل‌های js جدید، مشکل برطرف خواهد شد.


کدهای کامل این قسمت را از اینجا می‌توانید دریافت کنید: MVC5Angular2.part8.zip


خلاصه‌ی بحث

برای کار با سرور و ارسال درخواست‌های HTTP، ابتدا نیاز است مدخل تعریف http.dev.js به index.html اضافه شود و سپس HTTP_PROVIDERS را در بالاترین سطح کامپوننت‌های تعریف شده، ثبت و معرفی کرد. پس از آن نیاز است RxJs را نیز import کرد. در ادامه، سرویس دریافت لیست محصولات، وابستگی سرویس HTTP را توسط سازنده‌ی خود دریافت کرده و از آن برای صدور یک فرمان HTTP GET استفاده می‌کند. سپس با استفاده از متد map، کار نگاشت شیء Response دریافتی، به فرمت مناسب مدنظر، صورت می‌گیرد.
در ادامه هر کلاسی که نیاز دارد با این کلاس سرویس دریافت اطلاعات کار کند، متد subscribe را فراخوانی کرده و نتیجه‌ی عملیات را پردازش می‌کند.
مطالب
ساخت قالب‌های نمایشی و ادیتور دکمه سه وضعیتی سازگار با Twitter bootstrap در ASP.NET MVC
گروه بندی دکمه‌ها در Twitter bootstrap

    <div class="btn-group" data-toggle="buttons-radio">
        <button class="btn" type="button">بلی</button>
        <button class="btn" type="button">خیر</button>
    </div>
در این مثال دو دکمه را ملاحظه می‌کنید که در یک div با کلاس btn-group محصور شده‌اند. به این ترتیب این دو دکمه در کنار هم، همانند دکمه‌های یک toolbar قرار خواهند گرفت. همچنین در بوت‌استرپ امکان انتساب ویژگی data-toggle=buttons-radio نیز به این div وجود دارد. در این حالت، این دکمه‌ها همانند دکمه‌های رادیویی رفتار خواهند کرد:

در ادامه قصد داریم یک Editor template و یک Display template مخصوص را جهت تدارک یک چنین دکمه‌هایی، برای مدیریت خواص Boolean ایجاد کنیم. به عبارتی اگر مدل برنامه چنین تعاریفی را داشت:
using System.ComponentModel;
using System.ComponentModel.DataAnnotations;

namespace Mvc4TwitterBootStrapTest.Models
{
    public class User
    {
        public int Id { set; get; }

        [DisplayName("نام")]
        [Required(ErrorMessage="لطفا نام را تکمیل کنید")]
        public string Name { set; get; }

        [DisplayName("نام خانوادگی")]
        [Required(ErrorMessage = "لطفا نام خانوادگی را تکمیل کنید")]
        public string LastName { set; get; }

        [DisplayName("فعال است؟")]
        [UIHint("BootstrapBoolean")]
        public bool? IsActive { set; get; }
    }
}
فیلد nullable bool آن به صورت خودکار به شکل زیر رندر شود:


تهیه قالب ادیتور Views\Shared\EditorTemplates\BootstrapBoolean.cshtml

@model bool?
@{  
    var yesIsSelected = Model.HasValue && Model.Value ? "active" : null;
    var noIsSelected = Model.HasValue && !Model.Value ? "active" : null;
    var isIndeterminate = !Model.HasValue ? "active" : null;
    var htmlField = ViewData.TemplateInfo.HtmlFieldPrefix;   
}
@Html.HiddenFor(model => model)
<div class="btn-group" data-toggle="buttons-radio">
    <button type="button" class="btn btn-info @yesIsSelected bool-@htmlField" onclick="$('#@htmlField').val(true);">
        بلی</button>
    <button type="button" class="btn btn-info @noIsSelected bool-@htmlField" onclick="$('#@htmlField').val(false);">
        خیر</button>
    @if (ViewData.ModelMetadata.IsNullableValueType)
    {
        <button type="button" class="btn btn-info @isIndeterminate bool-@htmlField" onclick="$('#@htmlField').val('');">
            نامشخص</button> 
    }
</div>
سورس کامل فایل BootstrapBoolean.cshtml را که در مسیر Views\Shared\EditorTemplates باید کپی شود، در اینجا ملاحظه می‌کنید.
نوع اطلاعاتی که این قالب ادیتور پردازش خواهد کرد از نوع nullable bool است. البته مشکلی هم با نوع‌های bool معمولی ندارد. در حالت nullable، دکمه سومی را به نام «نامشخص» به مجموعه دکمه‌های «بلی» و «خیر» اضافه می‌کند. گاهی از اوقات در فرم‌های دریافت اطلاعات نیاز است بررسی کنیم آیا واقعا کاربر اطلاعاتی را انتخاب کرده یا اینکه بدون توجه به فیلدها، بر روی دکمه ارسال کلیک کرده است. در یک چنین حالتی تعریف دکمه‌های سه وضعیتی Boolean می‌تواند مفهوم پیدا کند.
در مورد اصول تهیه این قالب در ابتدای مطلب، با کلاس‌های btn-group و ویژگی data-toggle آشنا شدید. دقیقا این سه دکمه نیز در اینجا به همین نحو تعریف شده‌اند.
در ابتدای نمایش یک View، خصوصا در حالت ویرایش اطلاعات، نیاز است اطلاعات موجود، به دکمه‌های تعریف شده اعمال شوند. در اینجا برای انتخاب یک دکمه، باید کلاس active به آن نسبت داده شود، که نحوه تدارک آن‌را در سه متغیر yesIsSelected، noIsSelected و isIndeterminate ابتدای تعاریف قالب مشاهده می‌کنید.
سپس یک فیلد مخفی به صفحه اضافه شده است. از این جهت که به کمک jQuery، در حین کلیک بر روی یکی از دکمه‌ها، مقدار آن‌را به این فیلد که نهایتا به سرور ارسال خواهد شد، اعمال خواهیم کرد.


تهیه قالب نمایشی Views\Shared\DisplayTemplates\BootstrapBoolean.cshtml

@model bool?
@if (Model.HasValue)
{
    if (Model.Value)
    {
    <span class="label label-success">بلی</span> 
    }
    else
    {
    <span class="label label-important">خیر</span> 
    }
}
else
{ 
    <span class="label label-inverse">نامشخص</span> 
}
در حالت صرفا نمایشی، فایل قالب BootstrapBoolean.cshtml قرار گرفته در مسیر Views\Shared\DisplayTemplates، یک چنین تعاریفی را خواهد داشت.

و نهایتا برای استفاده از آن تنها کافی است توسط ویژگی UIHint، نام این قالب، به خاصیت Boolean مدنظر اعمال شود:
[UIHint("BootstrapBoolean")]
public bool? IsActive { set; get; }

مطالب
توسعه‌ی Micro Frontends با Webpack
Micro Frontend چیست؟

micro frontend یک الگوی معماری (architecture pattern) می‌باشد؛ جایی که یک front-end app، به چند app  کوچکتر تقسیم می‌شود و هر کدام از آن‌ها به صورت مستقل  توسعه داده و تست می‌شوند.  مفهومی شبیه به مایکروسرویس‌ها است؛ اما برای سورس کد‌های یکپارچه‌ی سمت کلاینت. 


چرا؟
خیلی سخت است که بخواهیم روی سورس کد‌های یکپارچه سمت کلاینت تست نویسی، به‌روز رسانی و هم چنین نگهداری کنیم. این در حالی است که توانایی تیم را به منظور مستقل کار کردن بر روی بخش‌های مختلفی از app، محدود می‌کند. شکستن یک app یکپارچه به micro frontend‌های کوچکتر و قابل مدیریت، این امکان را فراهم میسازد که چندین تیم، به صورت مستقل کار کنند و از فریم ورک‌های ترجیحی خود استفاده کنند.

چگونه؟
اساسا 3 راه برای ادغام کردن ماژول‌های micro frontend  با container app وجود دارد. 

 1-Server integration

هر micro frontend در یک وب سرور  احتمالا جداگانه هاست شده‌است که مسئول رندر کردن و خدمت دادن markup‌های مربوطه می‌باشد. به محض دریافت درخواستی از سمت مرورگر، container app در خواست را برای markup، با برقراری تماس به سرور، برای micro frontend مربوطه انجام میدهد. 
این یک روش ایده آل نمی‌باشد؛ به‌طوریکه چندین تماس به سرور برای رندر کردن محتوا در صفحه برقرار می‌شود و  همچنین مستلزم پیاده سازی استراتژی cache، به منظور کاهش تاخیر است. 

2-Compile time integration

container app دسترسی به کد‌های micro frontend‌ها را در طول توسعه و زمان کامپایل دارد. یکی  از راه‌های انجام این روش این است که micro frontend‌ها را به عنوان بسته‌های npm منتشر کنیم و سپس از آن‌ها به عنوان یک وابستگی در container app استفاده کنیم. 
در حالیکه راه اندازی و پیاده سازی، در این حالت ساده است، اما یک وابستگی محکم بین container app  و micro frontend وجود دارد. هر زمانکه یک micro frontend بروزرسانی می‌شود، نیاز است که container app ،  به منظور یکپارچه کردن بروز رسانی، دوباره استقرار یابد.

3-Run time integration

container app دسترسی به کد‌های micro frontend‌ها را زمانیکه در مرورگر اجرا می‌شوند، دارد. یکی از راه‌های انجام این روش، استفاده از پلاگین Module Federation مربوط به Webpack است که مراقب ساختن، در دسترس قرار دادن و استفاده از وابستگی‌ها در زمان اجرا می‌باشد (در ادامه، این حالت را با جزئیات بیشتری مورد بررسی قرار خواهیم داد). 
در این حالت وابستگی بین container app و micro frontend‌ها وجود ندارد و یکپارچگی در زمان اجرا اتفاق می‌افتد. هر micro frontend می‌تواند به صورت مستقل توسعه داده شود و استقرار یابد، بدون اینکه container app را دوباره استقرار دهیم.
در این حالت راه اندازی در مقایسه با compile-time integration پیچیده‌تر است.



Webpack Module Federation Plugin

پلاگین module federation در Webpack 5.0 معرفی شد که  امکان توسعه app‌های micro frontend را با بارگذاری پویای کد‌های app‌های micro frontend را در container app ، فراهم میسازد. 
همچنین این امکان را فراهم می‌کند که dependency ها را بین remote app‌ها و host app، به منظور جلوگیری از کد‌های تکراری و کاهش دادن سایز build، به اشتراک بگذاریم.
 در این مقاله ما یک مثال را بررسی خواهیم کرد که شامل دو micro frontend ساده می‌باشد و سپس آن‌ها را در یک host app ادغام می‌کنیم. 
ساختار نهایی به‌صورت زیر خواهد بود:



ایجاد کردن اولین Remote app


یک پوشه را به نام remote1 ایجاد کنید و سپس یک فایل را به نام package.json، در پوشه‌ی ایجاد شده، با دستور زیر ایجاد کنید. 
npm init --yes
پوشه‌ی ایجاد شده را در code editor خود باز کنید (من از vs code استفاده می‌کنم) و سپس وابستگی‌های زیر را به فایل package.json اضافه کنید. 
npm install html-webpack-plugin webpack webpack-cli webpack-dev-server --save

1) webpack/ webpack-CLI: برای استفاده از webpack و دستورات webpack CLI
2) html-webpack-plugin/webpack-devserver: سرور توسعه محلی با live reloading

 و همچنین اسکریپت webpack serve را در بخش scripts، به منظور serve کردن application در مرورگر اضافه کنید.
اکنون فایل package.json شما همانند زیر می‌باشد: 
{
  "name": "remote1",
  "version": "1.0.0",
  "description": "",
  "main": "index.js",
  "scripts": {
    "start": "webpack serve"
  },
  "keywords": [],
  "author": "",
  "license": "ISC",
  "dependencies": {
    "html-webpack-plugin": "^5.3.2",
    "webpack": "^5.57.0",
    "webpack-cli": "^4.8.0",
    "webpack-dev-server": "^4.3.1"
  }
}

در ادامه، یک پوشه‌ی جدید را به نام public  ایجاد کنید و یک فایل را به نام index.html در پوشه‌ی public اضافه کنید سپس HTML markup زیر را درون فایل index.html اضافه کنید، که شامل یک div نگهدارنده می‌باشد، جائیکه خروجی app در زمان توسعه، در آن قرار میگیرد. 
<!DOCTYPE html>
<html>

<head>
    <title>
        Remote1(Localhost:7001)
    </title>
</head>

<body>
    <div id="dev-remote1"></div>
</body>

</html>

در ادامه یک پوشه‌ی جدید را به نام src  ایجاد کنید و دو فایل را با نام‌های index.js و startup.js در آن قرار دهید. در ادامه به این دو فایل برمیگردیم و کد‌های لازم را در آن قرار میدهیم.
یک فایل جدید را به نام webpack.config.js در ریشه‌ی پروژه ایجاد می‌کنیم که در آن تنظیمات webpack  را قرار میدهیم. در این فایل، دو پلاگین را به نام‌های Webpack و Module Federation، اضافه می‌کنیم.
const HtmlWebpackPlugin = require('html-webpack-plugin');
const ModuleFederationPlugin = require('webpack/lib/container/ModuleFederationPlugin');

module.exports = {
  mode: 'development',
  devServer: {
    port: 7001,
  },
  plugins: [
    new ModuleFederationPlugin({
      name: 'remote1',
      filename: 'remoteEntry.js',
      exposes: {
        './RemoteApp1': './src/startup',
      },
    }),
    new HtmlWebpackPlugin({
      template: './public/index.html',
    }),
  ],
};

فایل remoteEntry.js شامل یک لیست از فایل‌های در معرض قرار داده شده‌ی توسط remote app به همراه مسیر‌های آنها می‌باشد. از این فایل در زمان ادغام کردن remote app در host app استفاده می‌شود.  
index.js نقطه‌ی ورودی remote app ما می‌باشد.  به منظور جلوگیری از eager loading، کد‌های startup را در یک js فایل جداگانه به نام startup.js قرار میدهیم. از این رو فایل index.js  شامل فقط یک import می‌باشد. 
import('./startup');
در درون فایل startup.js ، یک تابع به نام mount را export می‌کنیم. این تابع یک element را دریافت می‌کند؛ جائیکه قرار است خروجی app در آن قرار گیرد. در حالت development، خروجی در یک div نگهدارنده با شناسه dev-remote1 در فایل محلی index.html قرار میگیرد.
const mount = (el) => {
    el.innerHTML = '<div>Remote 1 Content</div>';
  };
  
  if (process.env.NODE_ENV === 'development') {
    const el = document.querySelector('#dev-remote1');
    if (el) {
      mount(el);
    }
  }
  
  export { mount };
فایل‌ها را ذخیره کنید و سپس دستور npm start را جهت مشاهده‌ی خروجی اجرا کنید. در اینجا برنامه بر روی پورت 7001 اجرا می‌شود . ( http://localhost:7001  )


ایجاد کردن دومین Remote app  


در اینجا نیز مراحل، دقیقا شبیه به ایجاد remote app قبلی می‌باشد. یک پوشه را به نام remote2 در کنار پوشه‌ی remote1 ایجاد کنید و یک فایل را به نام package.json، با وابستگی‌های معرفی شده ایجاد کنید و سپس دستور npm install را بزنید تا وابستگی‌ها نصب شوند.
{
  "name": "remote2",
  "version": "1.0.0",
  "description": "",
  "main": "index.js",
  "scripts": {
    "start": "webpack serve"
  },
  "keywords": [],
  "author": "",
  "license": "ISC",
  "dependencies": {
    "html-webpack-plugin": "^5.3.2",
    "webpack": "^5.57.0",
    "webpack-cli": "^4.8.0",
    "webpack-dev-server": "^4.3.1"
  }
}
سپس یک فایل را با نام index.html و با محتوای زیر، در پوشه‌ی public ایجاد کنید:
<!DOCTYPE html>
<html>

<head>
  <title>
    Remote2(Localhost:7002)
  </title>
</head>

<body>
  <div id="dev-remote2"></div>
</body>

</html>

در ادامه یک فایل را با نام webpack.config.js در ریشه‌ی پروژه‌ی remote2 ایجاد کنید و محتوای زیر را در آن قرار دهید. مطمئن باشید که پورت اجرایی برنامه 7002 می‌باشد.
const HtmlWebpackPlugin = require('html-webpack-plugin');
const ModuleFederationPlugin = require('webpack/lib/container/ModuleFederationPlugin');

module.exports = {
  mode: 'development',
  devServer: {
    port: 7002,
  },
  plugins: [
    new ModuleFederationPlugin({
      name: 'remote2',
      filename: 'remoteEntry.js',
      exposes: {
        './RemoteApp2': './src/startup',
      },
    }),
    new HtmlWebpackPlugin({
      template: './public/index.html',
    }),
  ],
};

فایل فایل index.js برای remote2
import('./startup');
فایل startup.js  برای remote2
const mount = (el) => {
    el.innerHTML = '<div>Remote 2 Content</div>';
  };
  
  if (process.env.NODE_ENV === 'development') {
    const el = document.querySelector('#dev-remote2');
    if (el) {
      mount(el);
    }
  }
  
  export { mount };

اکنون می‌توانید با اجرای دستور npm start برنامه را بر روی پورت 7002 اجرا کنید . ( http://localhost:7002 ) 

ایجاد کردن Host app و یکپارچه کردن آن با Remote app  ها


 یک پوشه‌ی جدید را به نام container در کنار دو پوشه‌ی قبلی (remote1, remote2) ایجاد کنید. در پوشه‌ی ایجاد شده، یک فایل را به نام package.json ایجاد کنید و محتوای زیر را در آن قرار دهید و سپس دستور npm install را بزنید تا لیست وابستگی‌ها دریافت شود. 
{
  "name": "container",
  "version": "1.0.0",
  "description": "",
  "main": "index.js",
  "scripts": {
    "start": "webpack serve"
  },
  "keywords": [],
  "author": "",
  "license": "ISC",
  "dependencies": {
    "html-webpack-plugin": "^5.3.2",
    "webpack": "^5.57.0",
    "webpack-cli": "^4.8.0",
    "webpack-dev-server": "^4.3.1"
  }
}

اکنون یک پوشه را به نام public، در ریشه‌ی پروژه ایجاد کنید و یک فایل را به نام index.html، در آن قرار دهید. در این فایل دو div  نگهدارنده به منظور هاست کردن محتوا، از هر remote app  قرار دارد.
<!DOCTYPE html>
<html>
  <head> 
    <title>Host App (Localhost:7000)</title>
  </head>
  <body>
    <div id="remote1-app"></div>
    <div id="remote2-app"></div>
  </body>
</html>
یک پوشه به نام src، در ریشه پروژه ایجاد کنید و دو فایل را با نام‌های index.js و startup.js، در آن قرار دهید. کمی جلوتر به این دو فایل می‌پردازیم. 

یک فایل را با نام  webpack.config.js، با تنظیمات زیر در ریشه‌ی پروژه قرار دهید. در اینجا پورت اجرایی برنامه، 7000 تعیین شده‌است:
const HtmlWebpackPlugin = require('html-webpack-plugin');
const ModuleFederationPlugin = require('webpack/lib/container/ModuleFederationPlugin');

module.exports = {
  mode: 'development',
  devServer: {
    port: 7000,
  },
  plugins: [
    new ModuleFederationPlugin({
      name: 'container',
      remotes: {
        remote1: 'remote1@http://localhost:7001/remoteEntry.js',
        remote2: 'remote2@http://localhost:7002/remoteEntry.js',
      },
    }),
    new HtmlWebpackPlugin({
      template: './public/index.html',
    }),
  ],
};

برای خصوصیت remotes در پلاگین Module Federation باید remote appهای را تعریف کنیم که container app می‌خواهد به آن دسترسی داشته باشد. خصوصیت remotes شامل زوج کلید/مقدارها  (key/value) می‌باشد و در اینجا کلید، رشته و مقدار هم، رشته است. مقدار (value) برای کلید (key) با نام remote app شروع میشود که آن را در بخش تنظیمات پلاگین module federation مربوط به remote app مربوطه قرار داده‌ایم. سپس @ قرار میگیرد و در ادامه آن، آدرس جایی را که remoteEntry.js مربوط به remote app  قرار دارد، می‌نویسیم.

 
 
دقیقا مثل remote app ها، در فایل index.js مربوط به import ، host app زیر را انجام میدهیم: 
import('./startup');
در فایل remote app ، startup.js ‌ها را همانند زیر import می‌کنیم و سپس آن‌ها را در فایل index.html میزبان سوار می‌کنیم.
import { mount as remote1Mount } from 'remote1/RemoteApp1';
import { mount as remote2Mount } from 'remote2/RemoteApp2';

remote1Mount(document.querySelector('#remote1-app'));
remote2Mount(document.querySelector('#remote2-app'));

در ادامه جهت مشاهده خروجی، app میزبان را با دستور npm start اجرا می‌کنیم. اکنون شما می‌توانید خروجی remote app ‌ها را در host app  ببینید. لازم به ذکر است که در هنگام اجرای دستور npm start  برای host app ، هر دو remote app  ایجاد شده باید در حالت اجرا باشند. 



ملاحظات

Module federation در Webpack  نسخه 5 به بالا، در دسترس قرار دارد. شما می‌توانید وابستگی‌های بین remote app و host app را به اشتراک بگذارید. این کار را با اضافه کردن آن‌ها به تنظیمات پلاگین module federation برای remote app و host app  انجام دهید.
new ModuleFederationPlugin({
  name: 'remote1',
  filename: 'remoteEntry.js',
  exposes: {
    './RemoteApp1': './src/startup',
  },
  shared:['react', 'react-dom']
}),

ارتباط بین host و remote app می‌تواند از طریق callback‌ها انجام شود. 
 

نظرات مطالب
نمایش فرم‌های مودال Ajax ایی در ASP.NET MVC به کمک Twitter Bootstrap
ضمن تشکر از راهنمایی شما،  contentType را حذف و به روش زیر عمل کردم. ظاهرا کار می‌کند. مطمئن نیستم که روش درستی باشد یا نه. اما به هر شکل طبق انتظار رفتار می‌کند. نظر شما چیست؟
    function test() {
            $.ajax({
                url: "/CONTROLLER/ACTIONMETHOD",
                type: "GET"
            })
            .done(function (partialViewResult) {
                $("#cats").html(partialViewResult);
            });
    }

نظرات مطالب
ASP.NET MVC #21
- دقیقا به همان نحوی که نوشته شده. onSuccess پس از پایان کار عملیات Ajax ایی فراخوانی می‌شود. در آنجا متد یاد شده را بر روی Id محتوای پویای بارگذاری شده فراخوانی کنید. یک نمونه مثال دیگر آن استفاده از این روش در مطلب «نمایش فرم‌های مودال Ajax ایی در ASP.NET MVC به کمک Twitter Bootstrap» است.
- محل قرارگیری تمام عناصر رو در صفحه با استفاده از jQuery می‌شود تغییر داد.
اگر با مفاهیمی مانند Id عناصر و نحوه استفاده از آن‌ها در jQuery آشنایی ندارید، یک دوره مقدماتی در اینباره در سایت موجود است.
مطالب
آموزش فایرباگ - #5 - HTML Panel
در این سری از مقالات آموزش FireBug ، به صورت ترتیبی پیش رفتیم و ابتدا توضیحات تقریبا مفصلی در مورد پنل Console دادیم.
اکنون به پرکاربردترین بخش آن ، یعنی پنل HTML می‌رسیم.

محتویاتی که در این پنل نمایش داده می‌شود ، کدهای صفحه‌ی جاری ، بصورت زنده است و با چیزی که از سمت سرور به مرورگر ارسال می‌شود متفاوت است ، تگ‌های HTML بصورت درختی مرتب شده اند و رنگی نمایش داده می‌شوند و امکان ویرایش محتوا ، ویرایش استایل ، مشاهده‌ی آرایش تگ‌ها بصورت بصری و ... وجود دارد.

نگاهی به کدهای ارسال شده به مرورگر در آدرس Google.com و نحوه‌ی نمایش آن در فایرباگ را ملاحظه بفرمایید.
( کدهای ارسال شده سمت چپ - نمایش در فایرباگ سمت راست )


این پنل به سه بخش اصلی تقسیم می‌شود :
  • بخش اصلی یا NodeView که محتوای صفحه را بصورت درختی و مرتب و رنگی نمایش می‌دهد.
  •  Panel Toolbar که در بالای پنل قرار دارد.
  •  Side Panels که شامل پنل‌های Style , Computed , Layout , DOM می‌شود.
    که به ترتیب برای نمایش و ویرایش استایل‌ها ، مشاهده استایل‌های محاسبه شده ، مشاهده Layout یا آرایش و نمایش اطلاعات DOM تگ انتخاب شده در NodeView است.

در این مقاله با دو بخش NodeView و Panel Toolbar ، و در مقاله‌ی بعد با پنل‌های سمت راست یعنی Side Panels آشنا می‌شویم.

ویرایش HTML

هر تگ HTML از یک سری Attribute تشکیل می‌شود که در فایرباگ نام ویژگی بصورت آبی تیره و مقدار آن با رنگ قرمز مشخص شده است. برای ویرایش هریک از آن‌ها کافیست برویش کلیک کنید تا آن مقدار در یک باکس ویرایش به نمایش دربیاید.
با ویرایش مقدار ، این تغییر در لحظه بروی صفحه اعمال می‌شود.


برای اضافه کردن یک Attribute جدید به تگ هم بروی تگ مورد نظر راست کلیک می‌کنید و سپس گزینه‌ی New Attribute را انتخاب می‌کنید. ابتدا نام ویژگی ، یک Enter ، سپس مقدار را وارد می‌کنید. با زدن کلیدهای Enter متوالی ، می‌توانید به وارد کردن ویژگی‌ها ادامه دهید.
برای ویرایش کردن یک تگ و تگ‌های فرزندش ، بروی تگ موردنظر کلیک کنید تا به حالت انتخاب دربیاید ، سپس بروی دکمه‌ی Edit در بالای پنل کلیک کنید. در نهایت بعد از انجام ویرایش ، مجددا بروی دکمه‌ی Edit کلیک کنید.


 Node View
NodeView نام بخش اصلی پنل HTML است که محتویات صفحه را بصورت مرتب شده و درختی نمایش می‌دهد.
تگ (Node) هایی که دارای فرزند می‌باشند ، یک علامت + یا - در کنارشان وجود دارد که با کلیک بروی آن می‌توانید آن تگ را باز/بسته کنید. همچنین این کار با کلید‌های + و - یا Right Arrow و Left Arrow از روی کیبورد هم قابل انجام است.
برای باز کردن یک لینک در این قسمت هم از ترکیب Ctrl و کلیک موس کمک بگیرید.
در نهایت زمانی که موس را بروی یک تگ قرار می‌دهید ، محیطی که توسط آن تگ در صفحه اشغال شده است بصورت رنگی مشخص می‌شود.
که رنگ زرد به معنی محیط margin ، رنگ آبی تیره به معنی محیط padding و رنگ آبی روشن هم به معنی محیط محتوا است.

 Panel Toolbar
این قسمت در بالای پنل HTML قرار دارد که گزینه‌های زیر را دارا می‌باشد:



  •  Break On Mutate
    این دکمه امکان توقف کد JavaScript ای که سعی در ویرایش محتوای صفحه را دارد ، می‌دهد.
    زمانی که FireBug تشخیص دهد که کدی سعی در ویرایش محتوا دارد ، شما را به خط مورد نظر از کد ، در پنل Script منتقل می‌کند.

  • Edit
    این دکمه برای ویرایش مستقیم محتوای یک تگ بکار می‌رود
    نکته‌ی جالب در ویرایش محتوا در فایرباگ این است که تغییرات در لحظه اعمال می‌شوند و نیاز به عمل بروزرسانیِ جداگانه نیست. برای مثال در همین قسمت Edit ، با هر ویرایش محتوا ، تغییرات در لحظه اعمال می‌شوند.

  •  Element Path
    زمانی که یک تگ را در FireBug انتخاب می‌کنید ، لیستی از تگ‌ها که از تگ جاری شروع و به تگ ریشه ختم می‌شود ، نمایش داده می‌شود که با کلیک بروی هرکدام ، همان به عنوان تگ فعلی یا انتخاب شده تعیین می‌شود.
    نتیجه‌ی عملیاتی که بروی این تگ‌های انجام می‌دهید (حرکت موس و راست کلیک کردن) معادل همان عملیات بروی تگ‌های نمایش داده شده در قسمت اصلی (NodeView) است.



Options Menu

هر تب یا پنل در فایرباگ دارای یک سری تنظیمات است که Options Menu نام دارد. تب HTML هم دارای یک سری تنظیمات است که دانشتن آنها بسیار به شما کمک خواهد کرد.
این منو با کلیک کردن بروی فلش تب () یا راست کلیک کردن بروی تب ظاهر می‌شود.


  • Show Full Text
    در صورت فعال بودن ، متون بصورت کامل نمایش داده می‌شوند ، در غیراینصورت بصورت خلاصه شده نمایش داده می‌شوند.

  • Show White Space
    در صورت فعال بودن ، فضاهای خالی ، کرکترهای خط جدید و ... را نمایش می‌دهد.


  • Show Comments
    در صورت فعال بودن ، کامنت‌ها را هم نمایش می‌دهد


  • سه گزینه ی Show Entities As Symbols ، Show Entities As Names و Show Entities As Unicode ، نوع نمایش کرکترهای ویژه را تعیین می‌کنند.

  • Highlight Changes
    در صورت فعال بودن ، تگ تغییر یافته توسط JavaScript (یا تگ والدی که قابل مشاهده باشد) Highlight می‌شود

  • Expand Changes
    در صورت فعال بودن ، زمان تغییر دادن یک تگ توسط JavaScript ، والدهای آن تگ باز (Expand) می‌شوند

  • Scroll Changes Into View
    در صورت فعال بودن این گزینه ، هنگام تغییر یک تگ در صفحه توسط JavaScript ، قسمت NodeView به قسمت تغییر بافته حرکت می‌کند.
    (فعال بودن این گزینه هنگام بررسی سایت هایی که اسلایدر یا سیستم هایی مشابه دارند ، باعث میشه که نتوانید بروی قسمت‌های سایت تمرکز کنید و مدام اسکرول به قسمت تغییرات منتقل می‌شود.)

  • Shade Box Model
    در صورت فعال بودن ، فضای margin , padding و content را به شکلی که در بالا گفته شد نمایش می‌دهد ، در غیر اینصورت فقط یک خط دور تگ نشان می‌دهد.

  • Show Quick Info Box
    در صورت فعال بودن ، یک پاپ‌آپ به همراه اطلاعات مختصری از تگ در صفحه نمایش می‌دهد.




Context Menu
اگر بروی یک تگ راست کلیک کنید ، یک منو نمایش داده می‌شود ، در این قسمت با گزینه‌های این منو آشنا می‌شویم.

  • Copy HTML
    خود تگ و محتوایش را بصورت HTML در حافظه کپی می‌کند.

  • Copy innerHTML
    محتوای تگ را در حافظه کپی می‌کند.

  • Copy XPath
    آدرس XPath تگ را در حافظه کپی می‌کند.

  • Copy CSS Path
    CSS Selector تگ را در حافظه کپی می‌کند.

  • Log Events
    رویدادهای تگ را در پنل Console ثبت می‌کند. (کلیک موس ، فشردن کلید ، ...)
    برای لغو لاگ کردن ، مجددا بروی تگ راست کلیک کرده و این گزینه را از حالت انتخاب خارج کنید.

  • Scroll Into View
    صفحه را به جایی که تگ قابل نمایش است منتقل می‌کند.

  • New Attribute...
    یک attribute جدید به تگ اضافه می‌کند.
    برای لغو عملیات ، دکمه‌ی Esc را بزنید.

  • Edit Attribute "<attribute name>"...
    اگر بروی یک attribute راست کلیک کرده باشید ، این گزینه و گزینه‌ی بعدی را مشاهده خواهید کرد.
    معادل کلیک بروی نام attribute است ، نام را به حالت ویرایش درمی آورد.

  • Delete Attribute "<attribute name>"
    attribute را حذف می‌کند.

  • Edit HTML...
    تگ را به حالت ویرایش می‌برد.
    معادل انتخاب تگ ، زدن کلید Edit است.

  • Delete Element
    تگ را حذف می‌کند.
    راه دیگر حذف یک تگ ، انتخاب تگ و فشردن کلید Del از کیبورد است.

  • Expand/Contract All
    تگ و Childهایش را باز/بسته می‌کند. (بجز تگ های <script> , <style> , <link>)
    می‌توان با ترکیب کلیدShift + * هم این کار را انجام داد که در این حالت تگ‌های فوق هم شامل باز/بسته شدن می‌شوند.

  • Break On Attribute Change
    مانع اجرای کد JavaScript ای که attribute تگ را تغییر می‌دهد می‌شود و فایرباگ به خطی که باعث این عمل شده است در پنل Script منتقل می‌شود.
    به عبارتی دیگر یک Break Point در خط JavaScript ای که باعث ویرایش attribute می‌شود قرار می‌دهد.

  • Break On Child Addition or Removal
    مشابه توضیح قبل ، Break Point را در خطی که باعث اضافه/حذف شدن تگِ Child شده است قرار می‌دهد.

  • Break On Element Removal
    مشابه توضیح قبل ، Break Point را در خطی که باعث حذف شدن تگ شده است قرار می‌دهد.

  • Inspect in DOM Tab
    تگ فعلی را در پنل DOM ، برای بررسی باز می‌کند.


در قسمت بعدی با پنل‌های سمت راست (Side Panels) آشنا می‌شویم.
مطالب
بارگذاری بدون وقفه فایل‌های جاوااسکریپت به کمک async و defer
امروزه در برنامه‌های تحت وب، بارگذاری فایل‌های جاوااسکریپت صفحات، یکی از چالش‌های بزرگ در عملکرد، کارآیی و سرعت اجرای صفحات وب به شمار می‌‌آید. حال اینکه توسعه اپلیکیشن‌های single page و استفاده از کتابخانه‌های حجیم جاوااسکریپتی، حجم این سری فایل‌ها را بیشتر و بیشتر نیز می‌کند.

در شرایطی خاص، تگ script باعث می‌شود که مرورگر برای مدت زمانی متوقف شود و فایل‌های جاوااسکریپت را بارگذاری و اجرا نماید. در این مواقع مرورگر از انجام عملیات دیگری منع شده و شروع به اعمال فایل جاوااسکریپت در حال بارگذاری در محتوای صفحه‌ی بار شده می‌کند. این نگارش و اعمال می‌تواند سبب ویرایش یک element و یا تغییر DOM یا ارجاعی به یک URL دیگر شود. به این منظور، بهترین و رایج‌ترین کار این است که تگ‌های script را به انتهای صفحه و پیش از تگ body منتقل کنیم. با این حال نیز ممکن است که مرورگر برای چند ثانیه منتظر دریافت پاسخ‌های اسکریپت‌های انتهای صفحه بماند، اما این امر چندان قابل توجه نیست؛ به این دلیل که غالب استایل‌ها و content صفحه بارگذاری شده‌اند. با این وجود، این راهکار برای صفحات وب کنونی که ممکن است شامل محتوای یک یا چندین مگابایتی باشند، کافی نیست.  
در این مواقع برخی از کد نویس‌ها از روش‌هایی مانند inject کردن تگ script به صورت Ajax استفاده می‌کنند که این روش‌ها از block شدن صفحه جلوگیری می‌کند، اما با این حال این روش‌ها نیز چالش‌های خاص خود مانند نوشتن کد‌های اضافی برای هر اسکریپت و تست‌های مرتبط برای اطمینان از بار شدن و اجرای صحیح اسکریپت‌ها در موقعیت مناسب را دارند که ممکن است روند کد نویسی با استفاده از کتابخانه‌های third-party را بسیار طولانی کند.
برای حل این چالش خرسندم که تکنیکی را که به صورت built-in در HTML5 وجود دارد، به شما معرفی کنم.

استفاده از defer Attribute

 این Attribute اگر درون هر تگ script ایی نوشته شود، آن فایل در هنگام بارگذاری فایل‌ها و ساختن صفحه، نادیده گرفته می‌شود و پس از اتمام پروسه، این فایل شروع به بارگذاری شدن می‌کند. در حقیقت در این حین در مرورگر همانند تمامی عملیات‌های Lazy Loading به صورت ضمنی یک promise ساخته می‌شود. البته گفتنی است که این نوع بارگذاری نباید شامل فایل‌های جاوا اسکریپتی باشد که شامل عملیاتی مانند document.write و یا تغییرات DOM هستند.
<script src="file.js" defer></script>
مرورگر تمامی فایل‌های شامل defer Attribute را بدون توقف پردازش‌های صفحه، به صورت موازی بارگذاری می‌نماید. اما اینکه این ویژگی از چه زمانی در مرورگر‌ها وجود داشته؟ باید گفت که تقریبا 12 سال از عمر آن می‌گذرد. تقریبا از نسخه‌ی IE4 ( ^_^ ). البته این نکته گفتنی است هنگامی که شما از این Attribute استفاده می‌کنید، این تضمین وجود دارد که تمامی این اسکریپت‌ها اجرا می‌شوند، اما اینکه کدامیک در چه زمانی بارگذاری و اجرا می‌شوند، کاملا نامشخص است. از نظر تئوری، عملیات بارگذاری پس از ویرایش DOM و کمی پیش از فراخوانی رخداد DOMContentLodaded صورت می‌گیرد. اما در عمل، این عملیات به مرورگر و سیستم‌عامل نیز وابسته است.

استفاده از async Attribute

این Attribute در HTML5 معرفی شد و به نوعی کامل کننده و منسوخ کننده‌ی defer می‌باشد.
<script src="file.js" async></script>
به طور کلی می‌توان گفت که عملکرد async و defer یکسان می‌باشند. البته تفاوت اصلی این دو سینتکس، در زمان اجرای اسکریپت‌های بار شده می‌باشد. در async عملیات execution، در اولین فرصتی که پس از تکمیل دریافت فایل ممکن است، صورت می‌گیرد. به سه تصویر زیر توجه کنید:

تصویر فوق یک سناریوی ساده‌ی بارگذاری صفحه‌ی html را به همراه یک فایل جاوااسکریپت با تگ script ساده را نمایش می‌دهد. همانطور که ملاحظه می‌کنید، در لحظه‌ای که فایل اسکریپت شروع به دانلود شدن می‌کند (قسمت بنفش)، عملیات parse صفحه متوقف شده تا زمانی که فایل دانلود و اجرا شود (قسمت قرمز). پس از آن دوباره عملیات parsing از سر گرفته می‌شود. این عملیات به همراه تگ script ساده صورت گرفته است. حال در تصویر بعد قصد داریم که همین سناریو را به کمک defer Attribute بررسی کنیم:

همانطور که ملاحظه می‌کنید به کمک defer، شروع عملیات دانلود فایل اسکریپت، خللی در عملیات html parse ایجاد نمی‌کند و این دو عملیات به صورت موازی می‌توانند اجرا شوند. پس از دریافت فایل اسکریپت، این فایل مستقیما اجرا نمی‌شود و لزوما باید پس از عملیات parsing صورت پذیرد.

و اما تصویر زیر، سناریو‌ی فوق را به همراه async attribute نمایش می‌دهد:

در این حالت عملیات دریافت فایل اسکریپت همانند defer به صورت موازی اجرا می‌شود. اما تفاوتی که در این قسمت و در async وجود دارد، زمان اجرا شدن فایل‌های اسکریپت است. همانطور که ملاحظه می‌کنید دقیقا پس از دریافت فایل، اسکریپت ما در اجراست و پس از اجرای کامل، دوباره عملیات parsing ادامه می‌یابد. در حقیقت اسکریپت‌های با async attribute با فراخوانی رخداد onload شروع به اجرا می‌کنند. جهت استفاده‌ی از async، خیالتان راحت باشد؛ با توجه به این منبع، تقریبا تمام مرورگرها از این ویژگی پشتیبانی می‌کنند.

مطالب
ASP.NET MVC #22

تهیه سایت‌های چند زبانه و بومی سازی نمایش اطلاعات در ASP.NET MVC

زمانیکه دات نت فریم ورک نیاز به انجام اعمال حساس به مسایل بومی را داشته باشد،‌ ابتدا به مقادیر تنظیم شده دو خاصیت زیر دقت می‌کند:
الف) System.Threading.Thread.CurrentThread.CurrentCulture
بر این اساس دات نت می‌تواند تشخیص دهد که برای مثال خروجی متد DateTime.Now.ToString در کانادا و آمریکا باید با هم تفاوت داشته باشند. مثلا در آمریکا ابتدا ماه، سپس روز و در آخر سال نمایش داده می‌شود و در کانادا ابتدا سال، بعد ماه و در آخر روز نمایش داده خواهد شد. یا نمونه‌ی دیگری از این دست می‌تواند نحوه نمایش علامت واحد پولی کشورها باشد.
ب) System.Threading.Thread.CurrentThread.CurrentUICulture
مقدار CurrentUICulture بر روی بارگذاری فایل‌های مخصوصی به نام Resource، تاثیر گذار است.

این خواص را یا به صورت دستی می‌توان تنظیم کرد و یا ASP.NET، این اطلاعات را از هدر Accept-Language دریافتی از مرورگر کاربر به صورت خودکار مقدار دهی می‌کند. البته برای این منظور نیاز است یک سطر زیر را به فایل وب کانفیگ برنامه اضافه کرد:

<system.web>
<globalization culture="auto" uiCulture="auto" />

یا اگر نیاز باشد تا برنامه را ملزم به نمایش اطلاعات Resource مرتبط با فرهنگ بومی خاصی کرد نیز می‌توان در همین قسمت مقادیر culture و uiCulture را دستی تنظیم نمود و یا اگر همانند برنامه‌هایی که چند لینک را بالای صفحه نمایش می‌دهند که برای مثال به نگارش‌های فارسی/عربی/انگلیسی اشاره می‌کند، اینکار را با کد نویسی نیز می‌توان انجام داد:

System.Threading.Thread.CurrentThread.CurrentCulture =
System.Globalization.CultureInfo.CreateSpecificCulture("fa");


جهت آزمایش این مطلب، ابتدا تنظیم globalization فوق را به فایل وب کانفیگ برنامه اضافه کنید. سپس به مسیر زیر در IE مراجعه کنید:

IE -> Tools -> Intenet options -> Genarl tab -> Languages

در اینجا می‌توان هدر Accept-Language را مقدار دهی کرد. برای نمونه اگر مقدار زبان پیش فرض را به فرانسه تنظیم کنیم (به عنوان اولین زبان تعریف شده در لیست) و سپس سعی در نمایش مقدار decimal زیر را داشته باشیم:

string.Format("{0:C}", 10.5M)

اگر زبان پیش فرض، انگلیسی آمریکایی باشد، $ نمایش داده خواهد شد و اگر زبان به فرانسه تنظیم شود، یورو در کنار عدد مبلغ نمایش داده می‌شود.
تا اینجا تنها با تنظیم culture=auto به این نتیجه رسیده‌ایم. اما سایر قسمت‌های صفحه چطور؟ برای مثال برچسب‌های نمایش داده شده را چگونه می‌توان به صورت خودکار بر اساس Accept-Language مرجح کاربر تنظیم کرد؟ خوشبختانه در دات نت، زیر ساخت مدیریت برنامه‌های چند زبانه به صورت توکار وجود دارد که در ادامه به بررسی آن خواهیم پرداخت.


آشنایی با ساختار فایل‌های Resource


فایل‌های Resource یا منبع، در حقیقت فایل‌هایی هستند مبتنی بر XML با پسوند resx و هدف آن‌ها ذخیره سازی رشته‌های متناظر با فرهنگ‌های مختلف می‌باشد و برای استفاده از آن‌ها حداقل یک فایل منبع پیش فرض باید تعریف شود. برای نمونه فایل mydata.resx را در نظر بگیرید. برای ایجاد فایل منبع اسپانیایی متناظر، باید فایلی را به نام mydata.es.resx تولید کرد. البته نوع فرهنگ مورد استفاده را کاملتر نیز می‌توان ذکر کرد برای مثال mydata.es-mex.resx جهت فرهنگ اسپانیایی مکزیکی بکارگرفته خواهد شد، یا mydata.fr-ca.resx به فرانسوی کانادایی اشاره می‌کند. سپس مدیریت منابع دات نت فریم ورک بر اساس مقدار CurrentUICulture جاری، اطلاعات فایل متناظری را بارگذاری خواهد کرد. اگر فایل متناظری وجود نداشت، از اطلاعات همان فایل پیش فرض استفاده می‌گردد.
حین تهیه برنامه‌ها نیازی نیست تا مستقیما با فایل‌های XML منابع کار کرد. زمانیکه اولین فایل منبع تولید می‌شود، به همراه آن یک فایل cs یا vb نیز ایجاد خواهد شد که امکان دسترسی به کلیدهای تعریف شده در فایل‌های XML را به صورت strongly typed میسر می‌کند. این فایل‌های خودکار، تنها برای فایل پیش فرض mydata.resx تولید می‌شوند،‌از این جهت که تعاریف اطلاعات سایر فرهنگ‌های متناظر نیز باید با همان کلیدهای فایل پیش فرض آغاز شوند. تنها «مقادیر» کلیدهای تعریف شده در کلاس‌های منبع متفاوت هستند.
اگر به خواص فایل‌های resx در VS.NET دقت کنیم، نوع Build action آن‌ها به embedded resource تنظیم شده است.


مثالی جهت بررسی استفاده از فایل‌های Resource

یک پروژه جدید خالی ASP.NET MVC را آغاز کنید. فایل وب کانفیگ آن‌را ویرایش کرده و تنظیمات globalization ابتدای بحث را به آن اضافه کنید. سپس مدل، کنترلر و View متناظر با متد Index آن‌را با محتوای زیر به پروژه اضافه نمائید:

namespace MvcApplication19.Models
{
public class Employee
{
public int Id { set; get; }
public string Name { set; get; }
}
}

using System.Web.Mvc;
using MvcApplication19.Models;

namespace MvcApplication19.Controllers
{
public class HomeController : Controller
{
public ActionResult Index()
{
var employee = new Employee { Name = "Name 1" };
return View(employee);
}
}
}

@model MvcApplication19.Models.Employee
@{
ViewBag.Title = "Index";
}
<h2>
Index</h2>
<fieldset>
<legend>Employee</legend>
<div class="display-label">
Name
</div>
<div class="display-field">
@Html.DisplayFor(model => model.Name)
</div>
</fieldset>
<fieldset>
<legend>Employee Info</legend>
@Html.DisplayForModel()
</fieldset>

قصد داریم در View فوق بر اساس uiCulture کاربر مراجعه کننده به سایت، برچسب Name را مقدار دهی کنیم. اگر کاربری از ایران مراجعه کند، «نام کارمند» نمایش داده شود و سایر کاربران، «Employee Name» را مشاهده کنند. همچنین این تغییرات باید بر روی متد Html.DisplayForModel نیز تاثیرگذار باشد.
برای این منظور بر روی پوشه Views/Home که محل قرارگیری فایل Index.cshtml فوق است کلیک راست کرده و گزینه Add|New Item را انتخاب کنید. سپس در صفحه ظاهر شده، گزینه «Resources file» را انتخاب کرده و برای مثال نام Index_cshtml.resx را وارد کنید.
به این ترتیب اولین فایل منبع مرتبط با View جاری که فایل پیش فرض نیز می‌باشد ایجاد خواهد شد. این فایل، به همراه فایل Index_cshtml.Designer.cs تولید می‌شود. سپس همین مراحل را طی کنید، اما اینبار نام Index_cshtml.fa.resx را حین افزودن فایل منبع وارد نمائید که برای تعریف اطلاعات بومی ایران مورد استفاده قرار خواهد گرفت. فایل دومی که اضافه شده است، فاقد فایل cs همراه می‌باشد.
اکنون فایل Index_cshtml.resx را در VS.NET باز کنید. از بالای صفحه، به کمک گزینه Access modifier، سطح دسترسی متدهای فایل cs همراه آن‌را به public تغییر دهید. پیش فرض آن internal است که برای کار ما مفید نیست. از این جهت که امکان دسترسی به متدهای استاتیک تعریف شده در فایل خودکار Index_cshtml.Designer.cs را در View های برنامه، نخواهیم داشت. سپس دو جفت «نام-مقدار» را در فایل resx وارد کنید. مثلا نام را Name و مقدار آن‌را «Employee Name» و سپس نام دیگر را NameIsNotRight و مقدار آن‌را «Name is required» وارد نمائید.
در ادامه فایل Index_cshtml.fa.resx را باز کنید. در اینجا نیز دو جفت «نام-مقدار» متناظر با فایل پیش فرض منبع را باید وارد کرد. کلیدها یا نام‌ها یکی است اما قسمت مقدار اینبار باید فارسی وارد شود. مثلا نام را Name و مقدار آن‌را «نام کارمند» وارد نمائید. سپس کلید یا نام NameIsNotRight و مقدار «لطفا نام را وارد نمائید» را تنظیم نمائید.
تا اینجا کار تهیه فایل‌های منبع متناظر با View جاری به پایان می‌رسد.
در ادامه با کمک فایل Index_cshtml.Designer.cs که هربار پس از تغییر فایل resx متناظر آن به صورت خودکار توسط VS.NET تولید و به روز می‌شود، می‌توان به کلیدها یا نام‌هایی که تعریف کرده‌ایم، در قسمت‌های مختلف برنامه دست یافت. برای نمونه تعریف کلید Name در این فایل به نحو زیر است:

namespace MvcApplication19.Views.Home {
public class Index_cshtml {
public static string Name {
get {
return ResourceManager.GetString("Name", resourceCulture);
}
}
}
}

بنابراین برای استفاده از آن در هر View ایی تنها کافی است بنویسیم:

@MvcApplication19.Views.Home.Index_cshtml.Name

به این ترتیب بر اساس تنظیمات محلی کاربر، اطلاعات به صورت خودکار از فایل‌های Index_cshtml.fa.resx فارسی یا فایل پیش فرض Index_cshtml.resx، دریافت می‌گردد.
علاوه بر امکان دسترسی مستقیم به کلیدهای تعریف شده در فایل‌های منبع، امکان استفاده از آن‌ها توسط data annotations نیز میسر است. در این حالت می‌توان مثلا پیغام‌های اعتبار سنجی را بومی کرد یا حین استفاده از متد Html.DisplayForModel، بر روی برچسب نمایش داده شده خودکار، تاثیر گذار بود. برای اینکار باید اندکی مدل برنامه را ویرایش کرد:

using System.ComponentModel.DataAnnotations;

namespace MvcApplication19.Models
{
public class Employee
{
[ScaffoldColumn(false)]
public int Id { set; get; }

[Display(ResourceType = typeof(MvcApplication19.Views.Home.Index_cshtml),
Name = "Name")]
[Required(ErrorMessageResourceType = typeof(MvcApplication19.Views.Home.Index_cshtml),
ErrorMessageResourceName = "NameIsNotRight")]
public string Name { set; get; }
}
}

همانطور که ملاحظه می‌کنید، حین تعریف ویژگی‌های Display یا Required، امکان تعریف نام کلاس متناظر با فایل resx خاصی وجود دارد. به علاوه ErrorMessageResourceName به نام یک کلید در این فایل و یا پارامتر Name ویژگی Display نیز به نام کلیدی در فایل منبع مشخص شده، اشاره می‌کنند. این اطلاعات توسط متدهای Html.DisplayForModel، Html.ValidationMessageFor، Html.LabelFor و امثال آن به صورت خودکار مورد استفاده قرار خواهند گرفت.


نکته‌ای در مورد کش کردن اطلاعات
در این مثال اگر فیلتر OutputCache را بر روی متد Index تعریف کنیم، حتما نیاز است به هدر Accept-Language نیز دقت داشت. در غیراینصورت تمام کاربران، صرفنظر از تنظیمات بومی آن‌ها، یک صفحه را مشاهده خواهند کرد:

[OutputCache(Duration = 60, VaryByHeader = "Accept-Language")]
public ActionResult Index()