نظرات مطالب
Blazor 5x - قسمت یازدهم - مبانی Blazor - بخش 8 - کار با جاوا اسکریپت
یک نکته‌ی تکمیلی: امکان بارگذاری با تاخیر فایل‌های جاوااسکریپتی در برنامه‌های Blazor

در مطلب جاری، فرض بر این است که توابع جاوا اسکریپتی، سراسری هستند و قرار است در تمام کامپوننت‌های برنامه قابل دسترسی باشند. به همین جهت ارجاع مستقیمی از فایل js. آن‌ها را در فایل index.html و یا Host_، قرار می‌دهیم. اما اگر تنها یک کامپوننت، نیاز به اسکریپت خاصی را داشته باشد و نه تمام کامپوننت‌های دیگر، چطور؟
در این حالت Blazor از مفهومی به نام JavaScript Isolation پشتیبانی می‌کند. برای توضیح آن، فایل جدید Client\wwwroot\MyMdl.Js را به پروژه اضافه کرده و سپس به صورت زیر تکمیل می‌کنیم:
export function showPrompt(message) {
  return prompt(message, "Type name");
}

export function showAlert(message) {
  return prompt(message, "Hello");
}
- همانطور که مشاهده می‌کنید، در اینجا توابع export شده‌اند (جزو پیشنیازهای JavaScript Isolation است) و در حقیقت یک ES-6 module تشکیل شده‌است.
- برخلاف قبل، مدخل جدیدی را از این فایل، به فایل‌های index.html و یا Host_  اضافه نمی‌کنیم. چون می‌خواهیم فقط کامپوننتی که به آن نیاز دارد، آن‌را بارگذاری کند.

سپس کامپوننت جدید Client\Pages\JsIsolation.razor را به صورت زیر تکمیل خواهیم کرد:
@page "/js-isolation"

@inject IJSRuntime jSRuntime

<button class="btn btn-primary" @onclick="Prompt">Prompt</button>
<button class="btn btn-primary" @onclick="ShowAlert">Alert</button>


@code
{
    private IJSObjectReference module;

    protected override async Task OnAfterRenderAsync(bool firstRender)
    {
        if(firstRender)
        {
            module = await jSRuntime.InvokeAsync<IJSObjectReference>("import", "./MyMdl.Js");
        }
    }

    private async Task Prompt()
    {
        var result = await module.InvokeAsync<string>("showPrompt", "What's your name?");
    }

    private async Task ShowAlert()
    {
        await module.InvokeVoidAsync("showAlert", "Hello!");
    }
}
- کار در قسمت OnAfterRenderAsync و در اولین بار رندر کامپوننت شروع می‌شود. در اینجا روش بارگذاری و import یک ماژول جاوااسکریپتی را مشاهده می‌کنید. در این حالت، این فایل js. پس از فراخوانی متد InvokeAsync بارگذاری شده و اطلاعات آن تنها در همین کامپوننت قابل دسترسی خواهد بود.
- اکنون که module یا IJSObjectReference را در اختیار داریم، می‌توان با استفاده از متدهای InvokeAsync و یا InvokeVoidAsync، با متدهای موجود در آن کار کرد.
مطالب
EF Code First #7

مدیریت روابط بین جداول در EF Code first به کمک Fluent API

EF Code first بجای اتلاف وقت شما با نوشتن فایل‌های XML تهیه نگاشت‌ها یا تنظیم آن‌ها با کد، رویه Convention over configuration را پیشنهاد می‌دهد. همین رویه، جهت مدیریت روابط بین جداول نیز برقرار است. روابط one-to-one، one-to-many، many-to-many و موارد دیگر را بدون یک سطر تنظیم اضافی، صرفا بر اساس یک سری قراردادهای توکار می‌تواند تشخیص داده و اعمال کند. عموما زمانی نیاز به تنظیمات دستی وجود خواهد داشت که قراردادهای توکار رعایت نشوند و یا برای مثال قرار است با یک بانک اطلاعاتی قدیمی از پیش موجود کار کنیم.


مفاهیمی به نام‌های Principal و Dependent

در EF Code first از یک سری واژه‌های خاص جهت بیان ابتدا و انتهای روابط استفاده شده است که عدم آشنایی با آن‌ها درک خطاهای حاصل را مشکل می‌کند:
الف) Principal : طرفی از رابطه است که ابتدا در بانک اطلاعاتی ذخیره خواهد شد.
ب) Dependent : طرفی از رابطه است که پس از ثبت Principal در بانک اطلاعاتی ذخیره می‌شود.
Principal می‌تواند بدون نیاز به Dependent وجود داشته باشد. وجود Dependent بدون Principal ممکن نیست زیرا ارتباط بین این دو توسط یک کلید خارجی تعریف می‌شود.


کدهای مثال مدیریت روابط بین جداول

در دنیای واقعی، همه‌ی مثال‌ها به مدل بلاگ و مطالب آن ختم نمی‌شوند. به همین جهت نیاز است یک مدل نسبتا پیچیده‌تر را در اینجا بررسی کنیم. در ادامه کدهای کامل مثال جاری را مشاهده خواهید کرد:

using System.Collections.Generic;

namespace EF_Sample35.Models
{
public class Customer
{
public int Id { set; get; }
public string FirstName { set; get; }
public string LastName { set; get; }

public virtual AlimentaryHabits AlimentaryHabits { set; get; }
public virtual ICollection<CustomerAlias> Aliases { get; set; }
public virtual ICollection<Role> Roles { get; set; }
public virtual Address Address { get; set; }
}
}

namespace EF_Sample35.Models
{
public class CustomerAlias
{
public int Id { get; set; }
public string Aka { get; set; }

public virtual Customer Customer { get; set; }
}
}

using System.Collections.Generic;

namespace EF_Sample35.Models
{
public class Role
{
public int Id { set; get; }
public string Name { set; get; }

public virtual ICollection<Customer> Customers { set; get; }
}
}

namespace EF_Sample35.Models
{
public class AlimentaryHabits
{
public int Id { get; set; }
public bool LikesPasta { get; set; }
public bool LikesPizza { get; set; }
public int AverageDailyCalories { get; set; }

public virtual Customer Customer { get; set; }
}
}

using System.Collections.Generic;

namespace EF_Sample35.Models
{
public class Address
{
public int Id { set; get; }
public string City { set; get; }
public string StreetAddress { set; get; }
public string PostalCode { set; get; }

public virtual ICollection<Customer> Customers { set; get; }
}
}



همچنین تعاریف نگاشت‌های برنامه نیز مطابق کد‌های زیر است:

using System.Data.Entity.ModelConfiguration;
using EF_Sample35.Models;

namespace EF_Sample35.Mappings
{
public class CustomerAliasConfig : EntityTypeConfiguration<CustomerAlias>
{
public CustomerAliasConfig()
{
// one-to-many
this.HasRequired(x => x.Customer)
.WithMany(x => x.Aliases)
.WillCascadeOnDelete();
}
}
}

using System.Data.Entity.ModelConfiguration;
using EF_Sample35.Models;

namespace EF_Sample35.Mappings
{
public class CustomerConfig : EntityTypeConfiguration<Customer>
{
public CustomerConfig()
{
// one-to-one
this.HasOptional(x => x.AlimentaryHabits)
.WithRequired(x => x.Customer)
.WillCascadeOnDelete();

// many-to-many
this.HasMany(p => p.Roles)
.WithMany(t => t.Customers)
.Map(mc =>
{
mc.ToTable("RolesJoinCustomers");
mc.MapLeftKey("RoleId");
mc.MapRightKey("CustomerId");
});

// many-to-one
this.HasOptional(x => x.Address)
.WithMany(x => x.Customers)
.WillCascadeOnDelete();
}
}
}


به همراه Context زیر:

using System.Data.Entity;
using System.Data.Entity.Migrations;
using EF_Sample35.Mappings;
using EF_Sample35.Models;

namespace EF_Sample35.DataLayer
{
public class Sample35Context : DbContext
{
public DbSet<AlimentaryHabits> AlimentaryHabits { set; get; }
public DbSet<Customer> Customers { set; get; }

protected override void OnModelCreating(DbModelBuilder modelBuilder)
{
modelBuilder.Configurations.Add(new CustomerConfig());
modelBuilder.Configurations.Add(new CustomerAliasConfig());

base.OnModelCreating(modelBuilder);
}
}

public class Configuration : DbMigrationsConfiguration<Sample35Context>
{
public Configuration()
{
AutomaticMigrationsEnabled = true;
AutomaticMigrationDataLossAllowed = true;
}

protected override void Seed(Sample35Context context)
{
base.Seed(context);
}
}
}


که نهایتا منجر به تولید چنین ساختاری در بانک اطلاعاتی می‌گردد:



توضیحات کامل کدهای فوق:

تنظیمات روابط one-to-one و یا one-to-zero

زمانیکه رابطه‌ای 0..1 و یا 1..1 است، مطابق قراردادهای توکار EF Code first تنها کافی است یک navigation property را که بیانگر ارجاعی است به شیء دیگر، تعریف کنیم (در هر دو طرف رابطه).
برای مثال در مدل‌های فوق یک مشتری که در حین ثبت اطلاعات اصلی او، «ممکن است» اطلاعات جانبی دیگری (AlimentaryHabits) نیز از او تنها در طی یک رکورد، دریافت شود. قصد هم نداریم یک ComplexType را تعریف کنیم. نیاز است جدول AlimentaryHabits جداگانه وجود داشته باشد.

namespace EF_Sample35.Models
{
public class Customer
{
// ...
public virtual AlimentaryHabits AlimentaryHabits { set; get; }
}
}

namespace EF_Sample35.Models
{
public class AlimentaryHabits
{
// ...
public virtual Customer Customer { get; set; }
}
}

در اینجا خواص virtual تعریف شده در دو طرف رابطه، به EF خواهد گفت که رابطه‌ای، 1:1 برقرار است. در این حالت اگر برنامه را اجرا کنیم، به خطای زیر برخواهیم خورد:

Unable to determine the principal end of an association between 
the types 'EF_Sample35.Models.Customer' and 'EF_Sample35.Models.AlimentaryHabits'.
The principal end of this association must be explicitly configured using either
the relationship fluent API or data annotations.

EF تشخیص داده است که رابطه 1:1 برقرار است؛ اما با قاطعیت نمی‌تواند طرف Principal را تعیین کند. بنابراین باید اندکی به او کمک کرد:

using System.Data.Entity.ModelConfiguration;
using EF_Sample35.Models;

namespace EF_Sample35.Mappings
{
public class CustomerConfig : EntityTypeConfiguration<Customer>
{
public CustomerConfig()
{
// one-to-one
this.HasOptional(x => x.AlimentaryHabits)
.WithRequired(x => x.Customer)
.WillCascadeOnDelete();
}
}
}


همانطور که ملاحظه می‌کنید در اینجا توسط متد WithRequired طرف Principal و توسط متد HasOptional، طرف Dependent تعیین شده است. به این ترتیب EF می‌توان یک رابطه 1:1 را تشکیل دهید.
توسط متد WillCascadeOnDelete هم مشخص می‌کنیم که اگر Principal حذف شد، لطفا Dependent را به صورت خودکار حذف کن.

توضیحات ساختار جداول تشکیل شده:
هر دو جدول با همان خواص اصلی که در دو کلاس وجود دارند، تشکیل شده‌اند.
فیلد Id جدول AlimentaryHabits اینبار دیگر Identity نیست. اگر به تعریف قید FK_AlimentaryHabits_Customers_Id دقت کنیم، در اینجا مشخص است که فیلد Id جدول AlimentaryHabits، به فیلد Id جدول مشتری‌ها متصل شده است (یعنی در آن واحد هم primary key است و هم foreign key). به همین جهت به این روش one-to-one association with shared primary key هم گفته می‌شود (کلید اصلی جدول مشتری با جدول AlimentaryHabits به اشتراک گذاشته شده است).


تنظیمات روابط one-to-many

برای مثال همان مشتری فوق را درنظر بگیرید که دارای تعدادی نام مستعار است:

using System.Collections.Generic;

namespace EF_Sample35.Models
{
public class Customer
{
// ...
public virtual ICollection<CustomerAlias> Aliases { get; set; }
}
}

namespace EF_Sample35.Models
{
public class CustomerAlias
{
// ...
public virtual Customer Customer { get; set; }
}
}

همین میزان تنظیم کفایت می‌کند و نیازی به استفاده از Fluent API برای معرفی روابط نیست.
در طرف Principal، یک مجموعه یا لیستی از Dependent وجود دارد. در Dependent هم یک navigation property معرف طرف Principal اضافه شده است.
جدول CustomerAlias اضافه شده، توسط یک کلید خارجی به جدول مشتری مرتبط می‌شود.

سؤال: اگر در اینجا نیز بخواهیم CascadeOnDelete را اعمال کنیم، چه باید کرد؟
پاسخ: جهت سفارشی سازی نحوه تعاریف روابط حتما نیاز به استفاده از Fluent API به نحو زیر می‌باشد:

using System.Data.Entity.ModelConfiguration;
using EF_Sample35.Models;

namespace EF_Sample35.Mappings
{
public class CustomerAliasConfig : EntityTypeConfiguration<CustomerAlias>
{
public CustomerAliasConfig()
{
// one-to-many
this.HasRequired(x => x.Customer)
.WithMany(x => x.Aliases)
.WillCascadeOnDelete();
}
}
}

اینکار را باید در کلاس تنظیمات CustomerAlias انجام داد تا بتوان Principal را توسط متد HasRequired به Customer و سپس dependent را به کمک متد WithMany مشخص کرد. در ادامه می‌توان متد WillCascadeOnDelete یا هر تنظیم سفارشی دیگری را نیز اعمال نمود.
متد HasRequired سبب خواهد شد فیلد Customer_Id، به صورت not null در سمت بانک اطلاعاتی تعریف شود؛ متد HasOptional عکس آن است.


تنظیمات روابط many-to-many

برای تنظیم روابط many-to-many تنها کافی است دو سر رابطه ارجاعاتی را به یکدیگر توسط یک لیست یا مجموعه داشته باشند:

using System.Collections.Generic;

namespace EF_Sample35.Models
{
public class Role
{
// ...
public virtual ICollection<Customer> Customers { set; get; }
}
}

using System.Collections.Generic;

namespace EF_Sample35.Models
{
public class Customer
{
// ...
public virtual ICollection<Role> Roles { get; set; }
}
}

همانطور که مشاهده می‌کنید، یک مشتری می‌تواند چندین نقش داشته باشد و هر نقش می‌تواند به چندین مشتری منتسب شود.
اگر برنامه را به این ترتیب اجرا کنیم، به صورت خودکار یک رابطه many-to-many تشکیل خواهد شد (بدون نیاز به تنظیمات نگاشت‌های آن). نکته جالب آن تشکیل خودکار جدول ارتباط دهنده واسط یا اصطلاحا join-table می‌باشد:

CREATE TABLE [dbo].[RolesJoinCustomers](
[RoleId] [int] NOT NULL,
[CustomerId] [int] NOT NULL,
)

سؤال: نام‌های خودکار استفاده شده را می‌خواهیم تغییر دهیم. چکار باید کرد؟
پاسخ: اگر بانک اطلاعاتی برای بار اول است که توسط این روش تولید می‌شود شاید این پیش فرض‌ها اهمیتی نداشته باشد و نسبتا هم مناسب هستند. اما اگر قرار باشد از یک بانک اطلاعاتی موجود که امکان تغییر نام فیلدها و جداول آن وجود ندارد استفاده کنیم، نیاز به سفارشی سازی تعاریف نگاشت‌ها به کمک Fluent API خواهیم داشت:

using System.Data.Entity.ModelConfiguration;
using EF_Sample35.Models;

namespace EF_Sample35.Mappings
{
public class CustomerConfig : EntityTypeConfiguration<Customer>
{
public CustomerConfig()
{
// many-to-many
this.HasMany(p => p.Roles)
.WithMany(t => t.Customers)
.Map(mc =>
{
mc.ToTable("RolesJoinCustomers");
mc.MapLeftKey("RoleId");
mc.MapRightKey("CustomerId");
});
}
}
}


تنظیمات روابط many-to-one

در تکمیل مدل‌های مثال جاری، به دو کلاس زیر خواهیم رسید. در اینجا تنها در کلاس مشتری است که ارجاعی به کلاس آدرس او وجود دارد. در کلاس آدرس، یک navigation property همانند حالت 1:1 تعریف نشده است:

namespace EF_Sample35.Models
{
public class Address
{
public int Id { set; get; }
public string City { set; get; }
public string StreetAddress { set; get; }
public string PostalCode { set; get; }
}
}

using System.Collections.Generic;

namespace EF_Sample35.Models
{
public class Customer
{
// …
public virtual Address Address { get; set; }
}
}

این رابطه توسط EF Code first به صورت خودکار به یک رابطه many-to-one تفسیر خواهد شد و نیازی به تنظیمات خاصی ندارد.
زمانیکه جداول برنامه تشکیل شوند، جدول Addresses موجودیتی مستقل خواهد داشت و جدول مشتری با یک فیلد به نام Address_Id به جدول آدرس‌ها متصل می‌گردد. این فیلد نال پذیر است؛ به عبارتی ذکر آدرس مشتری الزامی نیست.
اگر نیاز بود این تعاریف نیز توسط Fluent API سفارشی شوند، باید خاصیت public virtual ICollection<Customer> Customers به کلاس Address نیز اضافه شود تا بتوان رابطه زیر را توسط کدهای برنامه تعریف کرد:

using System.Data.Entity.ModelConfiguration;
using EF_Sample35.Models;

namespace EF_Sample35.Mappings
{
public class CustomerConfig : EntityTypeConfiguration<Customer>
{
public CustomerConfig()
{
// many-to-one
this.HasOptional(x => x.Address)
.WithMany(x => x.Customers)
.WillCascadeOnDelete();
}
}
}

متد HasOptional سبب می‌شود تا فیلد Address_Id اضافه شده به جدول مشتری‌ها، null پذیر شود.

مطالب
آزمایش Web APIs توسط Postman - قسمت هفتم - استفاده از خروجی OpenAPI Swagger در Postman
در سری «OpenAPI Swagger» با نحوه‌ی مستندسازی یک Web API و همچنین آزمایش دستی اجزای آن به کمک Swagger-UI که رابط کاربری ایجاد شده‌ای بر اساس خروجی Open API است، آشنا شدیم. بنابراین اگر می‌توان رابط کاربری خودکاری را بر اساس OpenAPI Spec ایجاد کرد، به این معنا است که تمام اطلاعات لازم جهت انجام اینکار، هم اکنون در آن قرار دارد. در ادامه قصد داریم تعامل دستی با Swagger-UI را جهت آزمایش Web API، به Postman منتقل کرده تا اجرای مجموعه‌ای از آن‌ها را توسط Collection Runner، خودکار کنیم.


ساخت و ایجاد درخواست‌های Postman به کمک خروجی OpenAPI

در اینجا از همان برنامه‌ای که در سری «مستند سازی ASP.NET Core 2x API توسط OpenAPI Swagger» بررسی کردیم، استفاده خواهیم کرد. بنابراین، این برنامه از پیش تنظیم شده‌است و هم اکنون به همراه یک تولید کننده‌ی OpenAPI Specification نیز می‌باشد. آن‌را اجرا کنید تا بتوان به OpenAPI Specification تولیدی آن در آدرس زیر دسترسی یافت:
https://localhost:5001/swagger/LibraryOpenAPISpecification/swagger.json
سپس برنامه‌ی Postman را گشوده و از منوی File، گزینه‌ی Import آن‌را انتخاب کنید:


در برگه‌ی Import from link آن، همان URL فوق را که به خروجی OpenAPI Spec اشاره می‌کند، وارد کنید. اکنون با کلیک بر روی دکمه‌ی Import، یک مجموعه‌ی جدید، به نام Library API، به لیست مجموعه‌های Postman، اضافه می‌شود:


Postman تمام این اطلاعات را به صورت خودکار از OpenAPI Spec استخراج کرده‌است. تمام نام‌ها نیز بر اساس توضیحاتی که برای متدها نوشته‌ایم، انتخاب شده‌اند.


ارسال اولین درخواست به Web API

در اینجا برای نمونه اگر درخواست «Get list of authors» را انتخاب کنیم، یک چنین خروجی ظاهر می‌شود:


همانطور که مشاهده می‌کنید، متغیر {{baseUrl}} را جهت تنظیم آدرس پایه‌ی Web API انتخاب کرده‌است. این نکته در مطلب «قسمت پنجم - انواع متغیرهای قابل تعریف در Postman» بیشتر بحث شده‌است. هدف از تعریف متغیر {{baseUrl}} به این شکل در اینجا، امکان تعریف آن به صورت یک متغیر محیطی است تا بتوان آن‌را به سادگی بر اساس محیط‌های مختلفی که تعریف و انتخاب می‌کنیم، تغییر داد؛ بدون اینکه نیازی باشد اصل درخواست‌های تعریف شده، تغییری کنند. بنابراین در ادامه نیاز است یک محیط جدید را تعریف کنیم.
برای تعریف یک محیط جدید می‌توان بر روی دکمه‌‌ای با آیکن چشم، در بالای سمت راست صفحه و کلیک بر روی گزینه‌ی Add آن، یک محیط جدید را ایجاد کرد:


در صفحه‌ی باز شده ابتدا باید نامی را برای این محیط جدید انتخاب کرد و سپس می‌توان key/valueهایی را مخصوص این محیط، تعریف نمود:


ابتدا یک نام دلخواه وارد شده‌است و سپس متغیر محیطی baseUrl را با مقدار اولیه‌ی https://localhost:5001 تنظیم کرده‌ایم. پس از آن با کلیک بر روی Add پایین این صفحه، کار تعریف این محیط جدید به پایان می‌رسد.

مرحله‌ی بعد، انتخاب این محیط تعریف شده، به عنوان محیط کاری جاری است:


پس از این انتخاب، اگر اشاره‌گر ماوس را به متغیر baseUrl نزدیک کنیم، می‌توان مقدار تنظیم شده‌ی آن‌را مشاهده کرد:


اکنون اگر بر روی دکمه‌ی send این درخواست کلیک کنیم، چنین خروجی ظاهر می‌شود:


علت آن‌را می‌توان در برگه‌ی Authorization درخواست جاری مشاهده کرد:


همانطور که در مطلب «قسمت ششم - یک مثال تکمیلی: تبدیل رابط کاربری مثال JWT به یک مجموعه‌ی Postman» نیز مشاهده کردیم، برای تعریف هدرهای Authorization یا می‌توان به برگه‌ی هدرهای درخواست جاری مراجعه کرد و این هدرها را دستی تولید کرد و یا می‌توان با استفاده از برگه‌ی Authorization آن، کار تعریف این هدرها را ساده نمود. برای مثال در اینجا Postman بر اساس خروجی OpenAPI، دقیقا تشخیص داده‌است که این Web API از Basic authentication استفاده می‌کند. به همین جهت فیلدهای ورود نام کاربری و کلمه‌ی عبور را علاوه بر نوع اعتبارسنجی از پیش انتخاب شده، تدارک دیده‌است.
برای اینکه این مقادیر را نیز تبدیل به متغیرهای محیطی کنیم، برای ویرایش اطلاعات منتسب به محیط جاری، ابتدا باید آن‌را از dropdown محیط‌های بالای صفحه انتخاب کرد. اکنون با کلیک بر روی دکمه‌‌ای با آیکن چشم، در بالای سمت راست صفحه، لینک ویرایش این محیط انتخاب شده ظاهر می‌شود. با کلیک بر روی آن، می‌توان دو متغیر محیطی جدید را تعریف کرد:


پس از تعریف متغیرهای محیطی {{username}} و {{password}}، آن‌ها را در قسمت Authorization درخواست جاری استفاده می‌کنیم:


اینبار اگر مجددا بر روی دکمه‌ی Send کلیک کنیم، خروجی ذیل حاصل خواهد شد:


 
مطالب
تعدادی از توابع kendo UI Treeview
kendo ui یکی از جذاب‌ترین و بهترین فریم ورک‌های HTML5 است که استفاده از آن بین برنامه نویسان جا افتاده است و تلریک هم پشتیبانی خوبی از آن به عمل آورده است. من هم به تازگی از شیء treeview آن  استفاده کردم و موقعیکه کارم با شیء Treeview به پایان رسید، یک فایل کوچک جاوااسکریپت به کار اضافه شد که شامل تعدادی از توابع چون حذف گره و ... بود که تصمیم گرفتم بر اساس مستندات و نیازهای عمومی، تعداد این توابع را بالا ببرم که برای استفاده در صفحات و پروژه‌های دیگر و بالا بردن امتیاز استفاده مجدد از کد از آن استفاده کنم. سورس آن در گیت هاب موجود است.
بعد از صدا زدن فایل‌های مورد نیاز کندو، این فایل جاوااسکریپتی را هم به پروژه اضافه کنید. بیشتر توابع تست شده و جواب گرفته و فکر نکنم مشکلی باشد؛ هر چند عیب یابی آن هم ساده است و مشکلی برای برطرف کردن آن وجود ندارد و هر تابع دو یا سه خط بیشتر نیست.

معرفی توابع


    var treeview;

    function FindTreeViewObj(objName) {
        treeview = $(objName).data("kendoTreeView");
    }
اولین و مهمترین تابع می‌باشد که باید قبل از همه در زمان لود پروژه بعد از ایجاد درخت آن را صدا بزنید، در صورتی که صدا زده نشود، بقیه‌ی توابع کار نخواهند کرد. این تابع وظیفه دارد شیء درخت معرفی شده را پیدا کرده و داخل یک متغیر عمومی به اسم treeview قرار دهد:
FindTreeViewObj("#treeview");

    function GetSelectedNode() {
        return treeview.select();
    }
گره انتخابی را باز می‌گرداند:
GetSelectedNode();


    function DisableSelectedNode() {
        treeview.enable(GetSelectedNode(), false);
    }
گره انتخابی را غیرفعال می‌کند:
DisableSelectedNode();

    function EnableSelectedNode() {
        treeview.enable(GetSelectedNode(), true);
    }
گره انتخابی را فعال می‌کند:
EnableSelectedNode();

    function EnableAllNodes() {
        treeview.enable(".k-item");
    }
همه‌ی گره‌ها را فعال می‌کند:
EnableAllNodes();

    function ExpandAllNodes() {
        treeview.expand(".k-item");
    }
همه‌ی گره‌ها را به سمت فرزندان باز می‌کند:
ExpandAllNodes();

    function CollapseAllNodes() {
        treeview.collapse(".k-item");
    }
همه گره‌ها به سمت والد را جمع می‌کند:
CollapseAllNodes();

    function RemoveSelectedNode() {
        treeview.remove(GetSelectedNode());
    }
گره انتخابی را حذف می‌کند:
RemoveSelectedNode()

    function FilterTreeView(filterText) {
        if (filterText !== "") {
            treeview.dataSource.filter({
                field: "text",
                operator: "contains",
                value: filterText
            });
        } else {
            treeview.dataSource.filter({});
        }
    }
گره‌هایی که عبارت مد نظر در آن‌ها باشند، نمایش میابند:
FilterTreeView('my node')

    function SortTreeView(sortType) {
        treeview.dataSource.sort({
            field: "text",
            dir: sortType
        });
    }
گره‌ها را به صورت صعودی یا نزولی مرتب می‌کند. مقادیر پارامتر ورودی آن یا "asc" است یا "desc"
SortTreeView('asc');
SortTreeView('desc');

    function GetSelectedDataItem() {
        return treeview.dataItem(GetSelectedNode());
    }
قسمت اطلاعاتی یک گره که شامل مواردی چون عنوان یا Id است را باز می‌گرداند:
GetSelectedDataItem();

    function GetSelectedNodeId() {
        var data = GetSelectedDataItem();
        return data.id;
    }
Id گره را بر میگرداند:
GetSelectedNodeId();

    function GetSelectedNodeText() {
        var data = GetSelectedDataItem();
        return data.Name;
    }
متن یا مقدار گره را باز میگرداند:
GetSelectedNodeText();

    function SetSelectedNodeText(value) {
        var node = GetSelectedNode();
        treeview.text(node, value);
    }
مقدار گره را به مقدار جدید تغییر می‌دهد:
SetSelectedNodeText('new value');

    function GetNodeByText(text) {
        return treeview.findByText(text);
    }
اولین گره با این متن را باز میگرداند:
GetNodeByText('mynode');

    function GetNodeByText(id) {
        return treeview.findByUid(id);
    }
گره ای با این Id را باز میگرداند:
GetNodeByText(4);

    function InsertAfter(item, nextItem) {
        treeview.insertAfter({ text: "item" }, GetNodeByText(nextItem));
    }
متن دو گره را دریافت می‌کند، گره‌ای را بر اساس متن پارامتر دوم پیدا کرده و بعد از آن گره اول را با مقدار پارامتر اول درج می‌کند.
InsertAfter('new item', 'old item')

    function MoveToAfter(firstItem, secondItem) {
        treeview.insertAfter(GetNodeByText(firstItem), GetNodeByText(secondItem));
    }
مقدار گره‌ها را دریافت می‌کند و بعد از پیدا کردن آن‌ها، گره اول را به بعد از گره دوم انتقال می‌دهد:
MoveToAfter('firstItem', 'secondItem');

    function InsertBefore(item, nextItem) {
        treeview.insertBefore({ text: "item" }, GetNodeByText(nextItem));
    }

    function MoveToBefore(firstItem, secondItem) {
        treeview.insertBefore(GetNodeByText(firstItem), GetNodeByText(secondItem));
    }
دو تابع بعد مثل توابع بالا هستند و فقط به قبل آن اضافه می‌کند یا انتقال می‌دهد.
InsertBefore('new item', 'old item');
MoveToBefore('firstItem', 'secondItem');

    function GetParent(node) {
        return treeview.parent(node);
    }
والد گره انتخابی را بر میگرداند:
GetParent(GetSelectedNode());

    function Toggle(node) {
        treeview.toggle(node);
    }
گره را (در صورت داشتن فرزند)  باز و بسته می‌کند:
Toggle(GetSelectedNode());

    function NewNode(nodeText, nodeValue, selectedNode) {
        treeview.append({
            Name: nodeText,
            Id: nodeValue
        }, selectedNode);
    }
گره جدیدی را اضافه می‌کند. پارامتر اول مقدار گره، پارامتر دوم Id گره و پارامتر سوم در صورتی که بخواهید یک زیر گره باشد، باید گره والد را به آن پاس کنید و درصورتی که زیر گره نیست آن را نال مقدار دهی کنید.
NewNode('new node', 1, null);
NewNode('new sub node', 2, GetSelectedNode());
نظرات مطالب
صفحه بندی و مرتب سازی خودکار اطلاعات به کمک jqGrid در ASP.NET MVC
 با سلام؛ خیلی ممنونم. ولی میخواستم اون کاری که میخوام انجام بدم رو بیشتر توضیح بدم تا موضوع روشن‌تر بشه

همون طور که در عکس مشخصه من 3 تا جدول دارم
-Programs برای نگه داری اطلاعات برنامه که به صورت تو در تو است
-PrgElements برای نگه داری اطلاعات مربوط به المان‌های تعریف شده در برنامه (مثل فرم -منو- کنترل و ...) که ElementID به صورت HiearachyID  تعریف شده و متاسفانه Entity Framwork,LingToSql این DataType رو ساپرت نمیکنه برای همین باید  از ADO استفاده کنم.
من میخوام گریدی داشته باشم که کاربر اطلاعات راجع به المنت‌های برنامه رو تو در تو وارد کنه و   این اطلاعات برای کاربر نمایش داده بشه تا کاربر بتونه با انتخاب سطر مربوطه اون رو ویرایش کنه حذف کنه و مورد جدیدی رو اضافه کنه 
یک گریدی به این شکل:


من در قسمت کدهای سمت سرور ، اون قسمتی که row رو مقدار دهی میکنید رو متاسفانه نمیتونم پیاده سازی کنم (در واقع تبدیل داده مورد نظر به فرمت jqGridData جایی که Row  رو مقدار دهی می‌کنیم)
مطالب
ایجاد پروژه‌ی «کتابخانه» توسط Angular CLI 6.0
یکی از مواردی که با Angular CLI 6.0 به شدت ساده شده‌است، ایجاد پروژه‌های «کتابخانه» Angular است. برای مثال شاید در حین استفاده‌ی از بعضی از کتابخانه‌ی ثالث تهیه شده‌ی برای Angular با خطای ذیل مواجه شده باشید:
Please open an issue in the library repository to alert its author and ask them to 
package the library using the Angular Package Format (https://goo.gl/jB3GVv).
این خطا زمانی رخ می‌دهد که تهیه کننده‌ی کتابخانه، فرمت بسته‌های Angular را رعایت نکرده باشد و ... رعایت کردن آن نیز کار بسیار مشکلی است. نگارش 6 در پشت صحنه، پروژه‌ی موفق ng-packagr را به مجموعه‌ی CLI اضافه کرده‌است و از این پس توسط خود CLI می‌توان کتابخانه‌های استاندارد Angular را تولید کرد. این مورد، مزیت استاندارد سازی کتابخانه‌ها‌ی npm حاصل را نیز به همراه دارد. مشکلی که گاهی از اوقات به علت عدم رعایت این ساختار با بسته‌های فعلی npm مخصوص Angular وجود دارند؛ مانند خطایی که عنوان شد. برای مثال بدون استفاده‌ی از این ابزار، نیاز است مستندات چند صفحه‌ای ساخت کتابخانه‌های Angular را سطر به سطر پیاده سازی کنید که توسط CLI 6.0 به صورت خودکار ایجاد و مدیریت می‌شود.


مراحل ایجاد یک پروژه‌ی «کتابخانه» توسط Angular CLI 6.0

مرحله‌ی اول ایجاد یک پروژه‌ی کتابخانه، مانند قبل، توسط دستور ng new و ایجاد یک پروژه‌ی دلخواه جدید است:
 ng new my-lib-test
به همراه Angular CLI 6.0، فرمت تنظیمات آن نیز تغییر کرده‌است و مفهوم workspace به آن اضافه شده‌است که در آن می‌توان چندین پروژه را تعریف کرد.
پس از ایجاد پروژه‌ی my-lib-test توسط دستور فوق و وارد شدن به پوشه‌ی اصلی آن توسط خط فرمان، می‌توان با اجرای دستور زیر، پروژه‌های دیگری را به پروژه‌ی جاری افزود:
 ng generate application my-app-name
اما اگر در اینجا بجای ذکر application، از نام library استفاده کنیم، یک کتابخانه را بجای یک برنامه، به workspace جاری اضافه می‌کند:
 ng generate library my-lib
پس از اجرای این دستور اگر به فایل angular.json دقت کنیم، این پروژه در ذیل projects اضافه شده‌است:


همچنین یک پوشه‌ی جدید به نام projects نیز ایجاد شده و پروژه‌ی my-lib داخل آن قرار گرفته‌است.


فایل جدید public_api.ts

پس از ایجاد کتابخانه‌ی جدید «my-lib»، فایل جدیدی به نام projects\my-lib\src\public_api.ts نیز به آن اضافه شده‌است:


با این محتوا:
/*
* Public API Surface of my-lib
*/
export * from './lib/my-lib.service';
export * from './lib/my-lib.component';
export * from './lib/my-lib.module';
هر خروجی که در اینجا ذکر شود توسط استفاده کنندگان از این کتابخانه قابل دسترسی خواهد بود. برای مثال دستور «ng generate library my-lib» مطابق تصویر فوق، یک سرویس جدید را به نام my-lib.service، یک کامپوننت جدید را به نام my-lib.component و یک ماژول جدید را به نام my-lib.module به صورت پیش‌فرض ایجاد کرده و درون پوشه‌ی lib قرار داده‌است. اکنون آن‌ها را توسط فایل public_api.ts، به نحوی که مشاهده می‌کنید در معرض دید استفاده کنندگان قرار می‌دهد.
برای مثال اگر فایل جدید projects\my-lib\src\lib\my-lib.models.ts را به این کتابخانه اضافه کنیم که شامل تعدادی مدل و اینترفیس قابل دسترسی توسط استفاده کنندگان باشد، باید یک سطر زیر را به انتهای فایل public_api.ts اضافه کنیم:
 export * from './lib/my-lib.models';

این پروژه‌ی کتابخانه حتی به همراه فایل‌های package.json, tsconfig.json, tslint.json مخصوص به خود نیز می‌باشد تا بتوان آن‌ها را صرفا جهت این پروژه سفارشی سازی کرد.


ساختار my-lib.service پیش‌فرض یک پروژه‌ی کتابخانه

اگر به فایل projects\my-lib\src\lib\my-lib.service.ts دقت کنیم:
import { Injectable } from '@angular/core';

@Injectable({
  providedIn: 'root'
})
export class MyLibService {

  constructor() { }
}
تمام قسمت‌های آن مانند قبل است، منهای 'providedIn: 'root آن. این مورد تنظیم جدیدی است که در پروژه‌های Angular 6 قابل استفاده‌است. هدف از آن، ارائه‌ی یک سرویس، بدون نیاز به ثبت صریح آن در قسمت providers یک NgModule است.
شاید بپرسید چرا؟ هدف اصلی از آن، بهبود فرآیند tree-shaking یا حذف کدهای مرده و استفاده نشده‌است. ممکن است سرویسی را تعریف کنید، اما در برنامه استفاده نشود. این حالت خصوصا در پروژه‌های کتابخانه‌های ثالث ممکن است زیاد رخ دهد. به همین جهت با ارائه‌ی این قابلیت، امکان حذف ساده‌تر سرویس‌هایی که در برنامه استفاده نشده‌اند از خروجی نهایی کامپایل شده، وجود خواهد داشت.


چگونه به پروژه‌ی کتابخانه‌ی جدید، یک کامپوننت جدید را اضافه کنیم؟

تمام دستورات Angular CLI، در اینجا نیز کار می‌کنند. تنها تفاوت آن‌ها، ذکر صریح نام پروژه‌ی مورد استفاده است:
 ng generate component show-data --project=my-lib
دستور فوق کامپوننت جدید show-data را به پروژه‌ی my-lib اضافه خواهد کرد؛ به همراه به روز رسانی خودکار فایل projects/my-lib/src/lib/my-lib.module.ts این پروژه، جهت ثبت کامپوننت اضافه شده.
البته در اینجا باید فایل my-lib.module.ts را اندکی ویرایش کرد و ShowDataComponent را به قسمت exports نیز افزود:
@NgModule({
  imports: [
    CommonModule,
    HttpClientModule
  ],
  declarations: [MyLibComponent, ShowDataComponent],
  exports: [MyLibComponent, ShowDataComponent]
})
export class MyLibModule { }
به صورت پیش‌فرض، کامپوننت جدید را در قسمت declarations معرفی می‌کند. یک چنین کامپوننتی فقط داخل همان lib قابل استفاده‌است. اگر قرار است خارج از این lib نیز به آن دسترسی داشته باشیم، باید آن‌را در قسمت exports نیز قید کنیم.
همچنین قسمت imports آن نیز به صورت پیش‌فرض خالی است. اگر نیاز است با ngIf کار کنید، باید CommonModule را در اینجا قید کنید و اگر نیاز است تبادلات HTTP وجود داشته باشد، ذکر HttpClientModule نیز ضروری است.


مرحله‌ی ساخت پروژه

پیش از استفاده‌ی از این پروژه‌ی کتابخانه، باید آن‌را build کرد:
 ng build my-lib
در اینجا نیز دستور ng build مانند قبل است، با این تفاوت که نام پروژه‌ی کتابخانه نیز در اینجا ذکر شده‌است.
پس از اجرای این دستور، خروجی ذیل مشاهده می‌شود:
Building Angular Package
Building entry point 'my-lib'
Rendering Stylesheets
Rendering Templates
Compiling TypeScript sources through ngc
Downleveling ESM2015 sources through tsc
Bundling to FESM2015
Bundling to FESM5
Bundling to UMD
Minifying UMD bundle
Remap source maps
Relocating source maps
Copying declaration files
Writing package metadata
Removing scripts section in package.json as it's considered a potential security vulnerability.
Built my-lib
Built Angular Package!
- from: D:\my-lib-test\projects\my-lib
- to: D:\my-lib-test\dist\my-lib
همانطور که ملاحظه می‌کنید، پس از طی مراحل خاص تولید یک کتابخانه، خروجی نهایی آن‌را در پوشه‌ی dist\my-lib قرار داده‌است.


استفاده‌ی از کتابخانه‌ی تولید شده

پس از پایان موفقیت آمیز مرحله‌ی Build، اکنون نوبت به استفاده‌ی از این کتابخانه است. استفاده‌ی از آن نیز همانند تمام کتابخانه‌ها و وابستگی‌های ثالثی است که تا پیش از این از آن‌ها استفاده کرده‌ایم. برای مثال ماژول آن‌را در قسمت imports مربوط به NgModule کلاس AppModule معرفی می‌کنیم. برای این منظور به فایل src\app\app.module.ts مراجعه کرده و MyLibModule را به نحو ذیل اضافه می‌کنیم:
import { MyLibModule } from "my-lib";

@NgModule({
  imports: [
    BrowserModule,
    MyLibModule
  ]
})
export class AppModule { }
نکته‌ی مهمی که در اینجا باید به آن دقت داشت این است که هرچند در این پروژه، MyLibModule داخل پوشه‌ی projects\my-lib\src\lib قرار دارد، اما نباید مسیر نسبی آن‌را در اینجا ذکر کرد و باید صرفا نام پوشه‌ی my-lib واقع در پوشه‌ی node_modules را در اینجا در حین مسیر دهی import آن معرفی کرد (همانند تمام وابستگی‌های ثالث دیگر).
اما سؤال اینجا است که آیا این پوشه پس از build، داخل پوشه‌ی node_modules نیز کپی شده‌است؟ پاسخ آن خیر است و برای مدیریت خودکار آن، به صورت زیر عمل شده‌است:
اگر به فایل tsconfig.json اصلی و واقع در ریشه‌ی workspace دقت کنید، پس از اجرای دستور «ng generate library my-lib»، قسمت paths آن نیز به صورت خودکار ویرایش شده‌است:
{
  "compilerOptions": {
    "paths": {
      "my-lib": [
        "dist/my-lib"
      ]
    }
  }
}
معنای آن این است که هرگاه import ایی در برنامه به my-lib اشاره کند، کامپایلر TypeScript می‌داند که باید آن‌را از پوشه‌ی dist/my-lib دریافت و پردازش کند. به همین جهت در اینجا دیگر نیازی به کپی دستی این پوشه، به پوشه‌ی node_modules وجود ندارد.

برای نمونه اگر شاره‌گر ماوس را بر روی my-lib قرار دهید، به درستی مسیر خوانده شدن آن، تشخیص داده می‌شود.

به این ترتیب مسیر این import‌، چه در این پروژه‌ی محلی و چه برای کسانیکه پوشه‌ی dist/my-lib را به صورت یک بسته‌ی npm جدید دریافت کرده‌اند، یکی خواهد بود.

در ادامه اگر به فایل app.component.html مراجعه کرده و selector کامپوننت show-data را به آن اضافه کنیم:
 <lib-show-data></lib-show-data>
می‌توان محتویات این کامپوننت دریافت شده‌ی از کتابخانه را مشاهده کرد.


توزیع کتابخانه‌ی ایجاد شده برای عموم

برای اینکه این کتابخانه‌ی تولیدی را در اختیار عموم، در سایت npm قرار دهیم، ابتدا باید کتابخانه را در حالت production build تولید و سپس آن‌را publish کرد:
ng build my-lib --prod
cd dist/my-lib
npm publish
سطر اول، کتابخانه‌ی my-lib را در حالت production تواید می‌کند. سپس به پوشه‌ی فایل‌های نهایی تولید شده وارد می‌شویم و دستور npm publish را صادر می‌کنیم.
البته دستور آخر نیاز به ایجاد یک اکانت در سایت npm و وارد شدن به آن‌را دارد. جزئیات بیشتر آن در اینجا.
مطالب
برنامه نویسی اندروید با Xamarin.Android - قسمت سوم
در این مقاله می‌خواهیم یک لیست ساده را ایجاد کرده و داخل یک کنترل (View)، از نوع ListView قرار دهیم. همچنین با برخی از کنترل‌های پرکاربرد، برای چیدمان کنترل‌ها در اندروید آشنا می‌شویم.

قبل از شروع به طراحی UI باید کمی با واحدهای اندازه گیری در اندروید آشنا شویم. بدانید و آگاه باشید که استفاده از واحد Pixel برای تعیین اندازه در اندروید کار بسیار اشتباهی است. طراح همیشه باید Density یا تراکم صفحه‌ی نمایش را در نظر بگیرد. تراکم صفحه‌ی نمایش به معنای تعداد پیکسل موجود در یک اینچ می‌باشد. اندازه‌ی 100 پیکسل در دستگاه‌های مختلف با (dpi(Dot Per Inchهای متفاوت به یک اندازه نیست.

واحد dpi: اندروید واحد dpi را برای طراحی و چیدمان Layoutها معرفی کرده است. dpi مخفف Device Independent Pixel هست و معمولا بصورت dp نوشته می‌شود که یک واحد پیکسلی مجازی است و بر پایه‌ی یک صفحه نمایش با رزولوشن 160dpi طراحی شده‌است. به عبارت دیگر یک dp، یک پیکسل در یک صفحه‌ی نمایش با رزولوشن 160dpi می‌باشد. این واحد این اطمینان را به شما می‌دهد که یک View، در صفحه نمایش‌های با رزولوشن متفاوت، بطور مناسبی بزرگ یا کوچک می‌شود.

واحد sp: مخفف Scale Independent Pixel است و شبیه dp عمل می‌کند؛ با این تفاوت که تنظیمات کاربر را (مثلا شخصی که بخاطر ضعف چشم اندازه‌ی قلم گوشی خود را بزرگ نموده) در محاسبات خود در نظر می‌گیرد. به دلیل آنکه از لحاظ زیبایی شناسی و همچنین چیدمان عناصر داخل UI زمانیکه از واحد اندازه گیری sp استفاده می‌کنیم ممکن است با مشکل مواجه شویم، بیشتر از dp استفاده می‌کنیم، مگر در بعضی مواقع آن هم برای مقداردهی به اندازه‌ی قلم!

خوب! به سراغ فولدر Layout رفته و Main.axml را باز نمایید. به قسمت Source بروید.
<?xml version="1.0" encoding="utf-8"?>
<LinearLayout xmlns:android="http://schemas.android.com/apk/res/android"
    android:orientation="vertical"
    android:layout_width="fill_parent"
    android:layout_height="fill_parent">
    <Button
        android:id="@+id/MyButton"
        android:layout_width="fill_parent"
        android:layout_height="wrap_content"
        android:text="@string/Hello" />
</LinearLayout>
در این سند axml یک LinearLayout مشاهده می‌نمایید. وقتی شما View را به LinearLayout اضافه می‌کنید، با توجه به اینکه orientation آن را vertical یا horizontal انتخاب کرده باشید، به صورت افقی و یا عمودی طرح بندی را انجام می‌دهد.

layout_width و layout_height (مقداردهی آن‌ها الزامی است) ابعاد layout ما را مشخص می‌کنند. مقدار fill_parent دیگر منسوخ شده و به جای آن match_parent استفاده می‌شود و به معنای آن است که تمام فضای موجود در کنترل را اشغال کند. مقدار دیگری که می‌توان به آن نسبت داد (و در layout_height مربوط به Button مشاهده می‌نمایید)، wrap_content می‌باشد که اعلام می‌کند فقط به میزان مورد نیاز برای محتویات، کنترل والد را اشغال کند. البته با تغییر میزان محتویات، اندازه‌ی کنترل متغییر است. شما می‌توانید مقادیر عددی را هم با واحد dp یا حتی pixel (که اصلا توصیه نمی‌شد) جایگزین نمایید.

در ادامه، کنترل (که در اندروید به آن View گفته می‌شود) Button را حذف نمایید و به جای آن یک ListView را قرار دهید و نامی را به آن نسبت دهید. ListView از کاربردی‌ترین و مهم‌ترین کنترل‌های اندروید می‌باشد. ListView شامل قسمت‌های زیر است:
Rows: قسمت نمایش دهنده‌ی داده‌ها.
Adapter: یک کلاس که وظیفه‌ی انقیاد منبع داده را به ListView، بر عهده دارد.
Fast Scrolling: یک دسته(handle) که به کاربر اجازه می‌دهد تا در طول ListView حرکت کند.
Section Index: یک view می‌باشد و جایگاه لیت را هنگام اسکرول مشخص میکند و معمولا در Contacts گوشی بصورت ابتدای حروف نام مخاطبین خود مشاهده کرده‌اید.
Layout زیر را در نظر بگیرید:
<?xml version="1.0" encoding="utf-8"?>
<LinearLayout xmlns:android="http://schemas.android.com/apk/res/android"
    android:orientation="vertical"
    android:layout_width="match_parent"
    android:layout_height="match_parent">
    <ListView
        android:background="#fff"
        android:id="@+id/NameListView"
        android:layout_width="match_parent"
        android:layout_height="match_parent" />
</LinearLayout>  
به MainActivity.cs بروید و کدهای مربوط به Button قبلی را که با ListView جایگزین کرده‌ایم، حذف نمایید. متد OnCreate به این صورت می‌باشد:
protected override void OnCreate(Bundle bundle)
        {
            base.OnCreate(bundle);
            SetContentView(Resource.Layout.Main);

            List<string> namesList = new List<string>
            {
                "Mohammad","Fatemeh","Ali","Hasan","Husein","Mohsen","Mahdi",
            };
            var namesAdapter = new ArrayAdapter<string>
                (this, Android.Resource.Layout.SimpleListItem1, namesList);

            var listview = FindViewById<ListView>(Resource.Id.NameListView);
            listview.Adapter = namesAdapter;
        }
همانطور که گفته شد SetContentView مشخص کننده‌ی layout مورد نظر ما برای نمایش می‌باشد. می‌توان بدون هیچ layout خاصی با کدهای سی شارپ، کنترل‌های مورد نظر را ایجاد کرد که کار زمانبری است؛ ولی بعضی مواقع مجبور به این کار هستیم.
namesList یک لیست ساده از نوع string با مقدار دهی اولیه است.
ArrayAdapter یک کلاس Adapter توکار می‌باشد که یک آرایه (یا لیست) را از نوع string، برای نمایش به ListView متصل می‌کند (bind). نوع جنریک آن یعنی <ArrayAdapter<T برای نوع‌های دیگر هم استفاده می‌شود. در واقع Adapter با دریافت یک لیست برای نمایش و یک Layout برای تعیین نوع نمایش، به ازای هر سطر از اطلاعات یک View را با اطلاعات آن سطر به سمت ListView ارسال می‌کند. در اینجا ما در سازنده‌ی ArrayAdapter با استفاده از Resourceهای توکار اندروید که از طریق Android.Resource به آن‌ها دسترسی داریم، یک layout ساده را شامل یک TextView(مانند label و یا textBlock)، به همراه namesList، برای Adapter ارسال کردیم.
متد FindViewById با توجه به Layout معرفی شده‌ی به Activity، به دنبال View با Id مورد نظر می‌پردازد. مهم نیست که در Layoutهای جداگانه نام‌های یکسانی استفاده کنید. این متد در کلاس View قرار دارد و تمام کنترل(View)ها، فرزند آن می‌باشند. در اینجا از نوع جنریک آن استفاده شده که عمل تبدیل View به ListView را خود متد بر عهده بگیرد.
در انتها Adapter مورد نظر به ویژگی Adpater کنترل ListView اضافه می‌شود.

ListView کنترل بسیار منعطفی می‌باشد. برخی ویژگی‌ها آن را در زیر می‌توانید مشاهده بفرمایید:
  • android:dividerHeight                    // ارتفاع جداکننده‌ی سطرها
  • android:divider                            // رنگ جداکننده‌ی سطرها
  • android:layoutAnimation               // انیمیشن برای layoutها 
  • android:background                    // رنگ ضمینه را مشخص میکند. البته میتوانید یک style را به ان نسبت دهید

خوب؛ حالا بیایید یک ListView را با ظاهر و Adapter سفارشی بسازیم.
ابتدا باید یک Layout را طراحی کنیم تا به ازای هر سطر برای ListView ارسال شود. با استفاده از Add->New item یک Layout را به فولدر layout اضافه کنید.
کد زیر را درون فایل axml مربوطه کپی کنید. 
<?xml version="1.0" encoding="utf-8"?>
<LinearLayout xmlns:android="http://schemas.android.com/apk/res/android"
    android:orientation="horizontal"
    android:layout_width="match_parent"
    android:layout_height="wrap_content"
    android:padding="14dp">
    <TextView
        android:text=""
        android:gravity="center_vertical"
        android:layout_width="wrap_content"
        android:layout_height="match_parent"
        android:id="@+id/idTextView" />
    <TextView
        android:text=""
        android:gravity="center_vertical"
        android:layout_width="match_parent"
        android:layout_height="match_parent"
        android:id="@+id/nameTextView"
        android:layout_marginLeft="14dp" />
</LinearLayout>
کلاس زیر (یا هر کلاس دلخواه دیگری) را به عنوان مدل برنامه اضافه کنید.
namespace DotSystem.ir.App1.Model
{
    public class Person
    {
        public int Id { get; set; }
        public string PersonName { get; set; }

    }
حالا باید Adapter خود را بسازیم. ابتدا کلاسی را با نام PersonAdapter به برنامه اضافه نمایید. این کلاس باید از کلاس BaseAdapter (نوع جنریک آن هم موجود می‌باشد) و یا فرزندان آن ArrayAdapter، CursorAdapter و ... ارث بری نماید. اگر مستقیما از BaseAdapter استفاده کنیم، به دلیل Abstract بودن تعدادی از متدها و Propertyها مجبور به override کردن آن‌ها می‌شویم. ما در اینجا از BaseAdapter استفاده می‌کنیم. کد زیر را در نظر بگیرید:
namespace DotSystem.ir.App1.Adapters
{
    public class PersonAdapter : BaseAdapter<Model.Person>
    {
        public override Person this[int position]
        {
            get
            {
                throw new NotImplementedException();
            }
        }

        public override int Count
        {
            get
            {
                throw new NotImplementedException();
            }
        }

        public override long GetItemId(int position)
        {
            throw new NotImplementedException();
        }

        public override View GetView(int position, View convertView, ViewGroup parent)
        {
            throw new NotImplementedException();
        }
    }
}
BaseAdapter شامل یک Indexer برای دسترسی آسان به Itemهای لیست، یک ویژگی برای برگرداندن تعداد آیتم‌ها، متدی برای برگرداندن Id هر آیتم و مهمترین بخش آن یعنی متد GetView که برای نمایش هر آیتمی یک بار اجرا می‌شود و Layout مورد نظر ما را با اطلاعات پر کرده و به سمت ListView می‌فرستد.

در اینجا ما به چند فیلد داخل کلاس احتیاج داریم.
  • لیست اطلاعات مورد نظر.
  • Activity جاری که Adapter را استفاده می‌کند.
بنابراین دو فیلد را به همراه متد سازنده، برای مقدار دهی آن‌ها اضافه کرده و کلاس بالا را نیز تکمیل می‌کنیم.
namespace DotSystem.ir.App1.Adapters
{
    public class PersonAdapter : BaseAdapter<Person>
    {
        protected Activity _activity = null;
        protected List<Person> _list = null;
        public PersonAdapter(Activity activity, List<Person> list)
        {
            _activity = activity;
            _list = list;
        }
        public override Person this[int position]
        {
            get
            {
                return _list[position];
            }
        }

        public override int Count
        {
            get
            {
                return _list.Count;
            }
        }

        public override long GetItemId(int position)
        {
            return _list[position].Id;
        }

        public override View GetView(int position, View convertView, ViewGroup parent)
        {
            throw new NotImplementedException();
        }
    }
}
در این مرحله باید متد GetView را پیاده سازی کنیم. به پیاده سازی زیر دقت کنید:
public override View GetView(int position, View convertView, ViewGroup parent)
        {
            if (convertView == null)
                convertView = _activity.LayoutInflater
                    .Inflate(Resource.Layout.PersonListViewItemLayout, parent, false);

            var idTextView = convertView.FindViewById<TextView>(Resource.Id.idTextView);
            var nameTextView = convertView.FindViewById<TextView>(Resource.Id.NameListView);

            var persion = _list[position];

            idTextView.Text = persion.Id.ToString();
            nameTextView.Text = persion.PersonName;

            return convertView;
        }
در مرحله‌ی اول بررسی می‌کنیم که اگر convertView برابر با null بود، آن را مقدار دهی کند. این نکته بسیار مهم است، چرا که ListView برای کارآیی بهتر فقط آن آیتم هایی را که در دید کاربر باشد، با متد GetView لود میکند و دوباره با اسکرول لیست، عمل فراخوانی متد انجام می‌شود؛ البته اینبار بدون مقدار null برای convertView. بنابراین اگر دیدید که هنگام اسکرول لیست، آیتم‌ها جابجا شدند، این بخش از متد را دوباره بررسی نمایید.
Inflate متدی است که Layout و نگه دارنده‌ی  layout را گرفته و آن را برای نمایش در Activity آماده می‌کند. سپس دو View را که در Layout ما وجود دارند، گرفته مقدار دهی می‌کنیم و در آخر هم convertView را برای نمایش به سمت ListView می‌فرستیم.
حال متد OnCreate را به صورت زیر بازنویسی نموده و برنامه را اجرا می‌کنیم.
protected override void OnCreate(Bundle bundle)
        {
            base.OnCreate(bundle);
            SetContentView(Resource.Layout.Main);

            List<Model.Person> personList = new List<Model.Person>
            {
                new Model.Person() {Id = 1, PersonName = "Mohammad", },
                new Model.Person() {Id = 2, PersonName = "Ali", },
                new Model.Person() {Id = 3, PersonName = "Fatemeh", },
                new Model.Person() {Id = 4, PersonName = "hasan", },
                new Model.Person() {Id = 5, PersonName = "Husein", },
                new Model.Person() {Id = 6, PersonName = "Mohsen", },
                new Model.Person() {Id = 14, PersonName = "Mahdi", },
            };
            var personAdapter = new Adapters.PersonAdapter(this, personList);

            var listview = FindViewById<ListView>(Resource.Id.NameListView);
            listview.Adapter = personAdapter;
        }
نظرات مطالب
شروع به کار با AngularJS 2.0 و TypeScript - قسمت هشتم - دریافت اطلاعات از سرور
من تغییرات RC 4 را اعمال کردم .الان مشکلی که دارم در متد ngOnInit متدی که از سرویس اطلاعات را دریافت می‌کند صدا زده شده(loadMenu)و در این متد متغیر menus مقداردهی شده اما برای خواندن از آن متغیر مقدار آن undefined  می‌باشد.البته متغیر در اجرای اول undefined است ولی با زدن دکمه F5 متغیر مقدار می‌گیرد. کش مرورگر هم پاک کردم اما مشکل حل نشد.کسی با این مشکل برخورد کرده؟
export class MenuComponent implements OnInit, AfterViewInit {
    menus: IMenu[];
  constructor(private _menuService: MenuService) {
  }
 ngOnInit(): void {
        this.loadMenu();
        alert(this.menus);// menus is undefined 
    }
نظرات مطالب
چگونگی گزارشگیری از Business Objects مانند List توسط StimulSoft
برای عدم نمایش یک صفحه از کد زیر استفاده کنید:
mainReport.Pages[0].Enabled = false;
mainReport.Pages["PageName"].Enabled = false;
ولی این کار شیوه درستی نیست.
بهتر است برای هر گزارش یک فایل mrt درست کنید و در هنگام گزارش‌گیری با توجه به نوع گزارش، فایل mrt مورد نظر را لود کرده و اطلاعات مورد نیاز را به آن ارسال کنید.
در مثال بالا می‌توانید دو فایل ProductsReport.mrt و CustomersReport.mrt تولید کنید و در هر کدام BusinessObject مورد استفاده خود گزارش را تولید کنید و با توجه به شرط خود فایل مورد نظر را لود  کنید:
var mrtName = "";
object businessObject = new object();
if (cusomerReportCondition)
{
    mrtName = "CustomersReport.mrt";
    businessObject = getCustomerReportData();
}
else if (productsReportCondition)
{
    mrtName = "ProductsReport.mrt";
    businessObject = getProductsReportData();
}
//else if ...

mainReport.Load(mrtName);
mainReport.RegBusinessObject("businessObjectName", businessObject);
به عنوان یک Best Practice بهتر است برای جمع آوری اطلاعات هر گزارش، یک فایل cs جداگانه تهیه کنید به طور مثال ProductsReport.cs و CustomersReport.cs؛ و تمام فایل‌های cs گزارش خود را به یک پروژه‌ی دیگر مانند ProjectName.Reports انتقال دهید.
نظرات مطالب
مدیریت طول عمر DbContext در برنامه‌های Blazor SSR

من با همین یک خط در فایل Imports.razor_ دی بی کانتکس رو به کامپوننت ها اینجکت میکنم و استفاده میکنم و به این ارور هم نمیخورم :

@inject AppDbContext appDbContext

Program.cs :

builder.Services.AddDbContextPool<AppDbContext>(options =>options.UseSqlServer(AppConnectionString));

در یک صفحه هم خود کامپوننت صفحه کوئری میزنه، هم یک کامپوننت share که داخل صفحه اضافه شده کوئری میزنه.