بازخوردهای دوره
استفاده از async و await در برنامه‌های ASP.NET Web forms 4.5
- اعمال async با اعمال پس زمینه یکی نیستند. اعمال async واقعی از ترد استفاده نمی‌کنند؛ به همین جهت سربار کمی دارند و مقیاس پذیری سیستم را افزایش می‌دهند. زمانیکه از یک عملیات async استفاده می‌کنید، ترد جاری خالی می‌شود و به سرعت به thread pool، برای استفاده از آن جهت پردازش سایر درخواست‌های رسیده هدایت خواهد شد اما اعمال غیر async، ترد جاری را تا پایان پردازش معطل می‌کنند. این تفاوت اصلی و مهم کارهای async و غیر async است.
- انتقال پارامترها به متدهای async مطابق روش C# 5، همانند قبل و مانند روش‌های متداول موجود است. هدف اصلی از طراحی async و await، عادی به نظر رسیدن این اعمال است؛ از دید برنامه نویس.
در مثال بالا، متد public async Task LoadSomeData بدون پارامتر است. اگر نیاز به ارسال پارامتر به آن هست، از روش زیر استفاده کنید:
RegisterAsyncTask(new PageAsyncTask(() => SomeMethod(param1: 1000)));
مطالب
ساخت گزارش Code coverage مربوط به تست‌ها
اگر برای پروژه‌های خود تست نویسی انجام می‌دهید، یکی از موارد مهم، Code coverage مربوط به تست‌ها می‌باشد که نشان می‌دهد چند درصد از کدهای شما تست شده، کدام قسمت از کد، تست نشده‌است و ... .
در این مطلب نحوه‌ی استفاده از ReportGenerator را برای ایجاد گزارش مربوط به Code coverage، ارائه می‌دهیم. ReportGenerator دیتاهای تولید شده‌ی توسط coverlet, OpenCover, dotCover, Visual Studio, NCover, Cobertura, JaCoCo, Clover و ... را به یک گزارش قابل درک در فرمت‌های Html, Coberura و CSV تبدیل می‌کند. در  این مطلب چند موردتست نویسی با xUnit در Asp.Net Core  را نوشته‌ام و اکنون می‌خواهیم برای تست‌های نوشته شده، Code coverage آنها را بدست آوریم.
در کد زیر، سه تست برای متد AverageUsersAge نوشته شده است:
[Fact]
public async Task AverageUsersAge_When_Repository_Return_Null_Then_Zero_Should_Be_Returned()
{
    _userRepository.Setup(a => a.GetAllUsers())
        .ReturnsAsync((List<User>)null);
    var result = await _userService.AverageUsersAge();
    result.Should().Be(0);
}
[Fact]
public async Task AverageUsersAge_When_Repository_Return_Empty_Then_Zero_Should_Be_Returned()
{
    _userRepository.Setup(a => a.GetAllUsers())
        .ReturnsAsync(new List<User>());
    var result = await _userService.AverageUsersAge();
    result.Should().Be(0);
}
[Fact]
public async Task AverageUsersAge_When_Repository_Return_List_Of_Users_Then_Average_Of_Age_Should_Be_Retunred()
{

    _userRepository.Setup(a => a.GetAllUsers())
        .ReturnsAsync(UserMockData.People);
    var result = await _userService.AverageUsersAge();
    var expected = (UserMockData.AdultUser.Age + UserMockData.ChildUser.Age + UserMockData.InfantUser.Age) / 3;
    result.Should().Be(expected);
}
اکنون اگر بخواهیم Code coverage مربوط به این تست‌ها را مشاهده کنیم، ابتدا باید پکیج coverlet.collector  را در پروژه‌ی تست نصب کنیم. سپس باید دستور زیر را برای نصب ReportGenerator اجرا کنید؛ درون powershell:
dotnet tool install -g dotnet-reportgenerator-globaltool
اکنون میتوانیم Code coverage تست‌ها را تولید کنیم و با استفاده از ReportGenerator، آن‌را به قالب HTML تبدیل کنیم. اگر به مسیر پروژه تست خود بروید و دستور زیر را وارد کنید:
dotnet test --collect:"XPlat Code Coverage"
در پروژه‌ی تست شما، یک پوشه به نام TestResults ایجاد می‌شود و همچنین یک فایل xml با عنوان coverage.cobertura ایجاد شده‌است که نتیجه‌ی Code coverage مربوط به تست‌های شما در آن قرار دارد. 
اکنون می‌توانید با استفاده از ReportGenerator گزارش تست‌های خود را از فایل ایجاد شده، تهیه کنید. برای این کار باید دستور زیر را در مسیر پروژه تست، در powershell  وارد کنید:
reportgenerator -reports:"C:\Users\Farhad\source\repos\xUnitExample\xUnitExample.Tests\TestResults\*\coverage.cobertura.xml" -targetdir:"coveragereport" -reporttypes:Html
در پارامتر reports باید مسیر فایل xml ایجاد شده مربوط به Code coverage را قرار دهید (با هر بار اجرای دستور "dotnet test --collect:"XPlat Code Coverage یک فایل xml جدید ایجاد می‌شود و ممکن است در سیستم شما مقدار GUID ایجاد شده، تفاوت داشته باشد). 
درون پوشه TestResults یک پوشه دیگر قرار دارد که نام آن پوشه، یک GUID می‎‌باشد و به همین دلیل به جای استفاده از GUID از * استفاده کرده‌ایم.
 اگر دستور بالا را اجرا کنید باید خروجی زیر را مشاهده کنید:
2021-11-18T14:05:02: Arguments
2021-11-18T14:05:02:  -reports:C:\Users\Farhad\source\repos\xUnitExample\xUnitExample.Tests\TestResults\*\coverage.cobertura.xml
2021-11-18T14:05:02:  -targetdir:coveragereport
2021-11-18T14:05:02:  -reporttypes:Html
2021-11-18T14:05:02: Writing report file 'coveragereport\index.html'
2021-11-18T14:05:02: Report generation took 0.3 seconds
اکنون اگر در مسیری که دستور بالا را اجرا کردید بروید، یک پوشه به نام coveragereport مشاهده می‌کنید که یک فایل index.html دارد و اگر آنرا در مرورگر مشاهده کنید، Code coverage مربوط به تست‌های نوشته شده را مشاهده میکنید:


در عکس ارسال شده، تست‌های نوشته شده برای تمامی لایه‌ها به صورت جدا ایجاد شده‌است.
تست مربوط به UserService:

در عکس بالا قسمت‌هایی که تست شده‌اند، با رنگ سبز مشخص می‌شود و اگر قسمتی از کد تست نشده باشد، با رنگ قرمز مشخص می‌شود. 

برای مثال در عکس زیر مشخص شده‌است که برای فایل ApplicationConfiguration هیچ تستی نوشته نشده‌است.


اگر از CICD استفاده میکنید، می‌توانید در قسمت CI پروژه، هربار دستورات بالا را اجرا کنید و Code coverage مربوط به هر Build را به صورت جداگانه در کنار فایل‌های آپلود شده داشته باشد.
نکته: برای اجرای دستورات بالا و ساخت گزارش باید ورژن SDK نصب شده بر روی سیستم شما برابر 2.2.401 یا بیشتر باشد و ورژن Microsoft.NET.Test.Sdk برابر 16.5.0 یا بیشتر باشد.

اشتراک‌ها
Visual Studio 2017 15.6 منتشر شد
Visual Studio 2017 15.6 منتشر شد
مطالب
نوشتن افزونه برای مرورگرها: قسمت دوم : کروم
در مقاله پیشین ما ظاهر افزونه را طراحی و یک سری از قابلیت‌های افزونه را معرفی کردیم. در این قسمت قصد داریم پردازش پس زمینه افزونه یعنی خواندن RSS و اعلام به روز آوری سایت را مورد بررسی قرار دهیم و یک سری قابلیت هایی که گوگل در اختیار ما قرار داده است.

خواندن RSS توسط APIهای گوگل
گوگل در تعدادی از زمینه‌ها و سرویس‌های خودش apiهایی را ارائه کرده است که یکی از آن ها خواندن فید است و ما از آن برای خواندن RSS یا اتم وب سایت کمک می‌گیریم. روند کار بدین صورت است که ابتدا ما بررسی می‌کنیم کاربر چه مقادیری را ثبت کرده است و افزونه قرار است چه بخش هایی از وب سایت را بررسی نماید. در این حین، صفحه پس زمینه شروع به کار کرده و در هر سیکل زمانی مشخص شده بررسی می‌کند که آخرین بار چه زمانی RSS به روز شده است. اگر از تاریخ قبلی بزرگتر باشد، پس سایت به روز شده است و تاریخ جدید را برای دفعات آینده جایگزین تاریخ قبلی کرده و یک پیام را به صورت نوتیفیکیشن جهت اعلام به روز رسانی جدید در آن بخش به کاربر نشان می‌دهد.
 اجازه دهید کدها را کمی شکیل‌تر کنیم. من از فایل زیر که یک فایل جاوااسکریپتی است برای نگه داشتن مقادیر بهره می‌برم تا اگر روزی خواستم یکی از آن‌ها را تغییر دهم راحت باشم و در همه جا نیاز به تغییر مجدد نداشته نباشم. نام فایل را (const.js) به خاطر ثابت بودن آن‌ها انتخاب کرده‌ام.
  //برای ذخیره مقادیر از ساختار نام و مقدار استفاده می‌کنیم که نام‌ها را اینجا ثبت کرده ام
var Variables={
 posts:"posts",
 postsComments:"postsComments",
 shares:"shares",
 sharesComments:"sharesComments",
}

//برای ذخیره زمان آخرین تغییر سایت برای هر یک از مطالب به صورت جداگانه نیاز به یک ساختار نام و مقدار است که نام‌ها را در اینجا ذخیره کرده ام
var DateContainer={
 posts:"dtposts",
 postsComments:"dtpostsComments",
 shares:"dtshares",
 sharesComments:"dtsharesComments",
 interval:"interval"
}
 
//برای نمایش پیام‌ها به کاربر
var Messages={
SettingsSaved:"تنظیمات ذخیره شد",
SiteUpdated:"سایت به روز شد",
PostsUpdated:"مطلب ارسالی جدید به سایت اضافه شد",
CommentsUpdated:"نظری جدیدی در مورد مطالب سایت ارسال شد",
SharesUpdated:"اشتراک جدید به سایت ارسال شد",
SharesCommentsUpdated:"نظری برای اشتراک‌های سایت اضافه شد"
}
//لینک‌های فید سایت
var Links={
 postUrl:"https://www.dntips.ir/feeds/posts",
 posts_commentsUrl:"https://www.dntips.ir/feeds/comments",
 sharesUrl:"https://www.dntips.ir/feed/news",
 shares_CommentsUrl:"https://www.dntips.ir/feed/newscomments"
}
//لینک صفحات سایت
var WebLinks={
Home:"https://www.dntips.ir",
 postUrl:"https://www.dntips.ir/postsarchive",
 posts_commentsUrl:"https://www.dntips.ir/commentsarchive",
 sharesUrl:"https://www.dntips.ir/newsarchive",
 shares_CommentsUrl:"https://www.dntips.ir/newsarchive/comments"
}
موقعی که اولین بار افزونه نصب می‌شود، باید مقادیر پیش فرضی وجود داشته باشند که یکی از آن‌ها مربوط به مقدار سیکل زمانی است (هر چند وقت یکبار فید را چک کند) و دیگری ذخیره مقادیر پیش فرض رابط کاربری که قسمت پیشین درست کردیم؛ پروسه پس زمینه برای کار خود به آن‌ها نیاز دارد و بعدی هم تاریخ نصب افزونه است برای اینکه تاریخ آخرین تغییر سایت را با آن مقایسه کند که البته با اولین به روزرسانی تاریخ فید جای آن را می‌گیرد. جهت انجام اینکار یک فایل init.js ایجاد کرده‌ام که قرار است بعد از نصب افزونه، مقادیر پیش فرض بالا را ذخیره کنیم.
chrome.runtime.onInstalled.addListener(function(details) {
var now=String(new Date());

var params={};
params[Variables.posts]=true;
params[Variables.postsComments]=false;
params[Variables.shares]=false;
params[Variables.sharesComments]=false;

params[DateContainer.interval]=1;

params[DateContainer.posts]=now;
params[DateContainer.postsComments]=now;
params[DateContainer.shares]=now;
params[DateContainer.sharesComments]=now;

 chrome.storage.local.set(params, function() {
  if(chrome.runtime.lastError)
   {
       /* error */
       console.log(chrome.runtime.lastError.message);
       return;
   }
        });
});
chrome.runtime شامل رویدادهایی چون onInstalled ، onStartup ، onSuspend و ... است که مربوطه به وضعیت اجرایی افزونه میشود. آنچه ما اضافه کردیم یک listener برای زمانی است که افزونه نصب شده است و در آن مقادیر پیش فرض ذخیره می‌شوند. اگر خوب دقت کنید می‌بینید که روش دخیره سازی ما در اینجا کمی متفاوت از مقاله پیشین هست و شاید پیش خودتان بگویید که احتمالا به دلیل زیباتر شدن کد اینگونه نوشته شده است ولی مهمترین دلیل این نوع نوشتار این است که متغیرهای بین {} آنچنان فرقی با خود string نمی‌کنند یعنی کد زیر:
chrome.storage.local.set('mykey':myvalue,....
با کد زیر برابر است:
chrome.storage.local.set(mykey:myvalue,...
پس اگر مقداری را داخل متغیر بگذاریم آن مقدار حساب نمی‌شود؛ بلکه کلید نام متغیر خواهد شد.
 برای معرفی این دو فایل const.js و init.js به manifest.json می‌توانید به صورت زیر عمل کنید:
"background": {
    "scripts": ["const.js","init.js"]
}
در این حالت خود اکستنشن در زمان نصب یک فایل html درست کرده و این دو فایل js را در آن صدا میزند که البته خود ما هم می‌توانیم اینکار را مستقیما انجام دهیم. مزیت اینکه ما خودمان مسقیما این کار را انجام دهیم این است که در صورتی که فایل‌های js ما زیاد شوند، فایل manifest.jason زیادی شلوغ شده و شکل زشتی پیدا می‌کند و بهتر است این فایل را تا آنجا که می‌توانیم خلاصه نگه داریم. البته روش بالا برای دو یا سه تا فایل js بسیار خوب است ولی اگر به فرض بشود 10 تا یا بیشتر بهتر است یک فایل جداگانه شود و من به همین علت فایل background.htm را درست کرده و به صورت زیر تعریف کرده‌ام:
نکته:نمی توان در تعریف بک گراند هم فایل اسکریپت معرفی کرد و هم فایل html
"background": {
    "page": "background.htm"
}
background.htm
<html>
  <head>
  <script type="text/javascript" src="const.js"></script>
    <script type="text/javascript" src="https://www.google.com/jsapi"></script>
    <script type="text/javascript" src="init.js"></script>
<script type="text/javascript" src="omnibox.js"></script>
<script type="text/javascript" src="rssreader.js"></script>
<script type="text/javascript" src="contextmenus.js"></script>
  </head>
  <body>
  </body>
</html>
لینک‌های بالا به ترتیب معرفی ثابت‌ها، لینک api گوگل که بعدا بررسی می‌شود، فایل init.js برای ذخیره مقادیر پیش فرض، فایل ominibox که در مقاله پیشین در مورد آن صحبت کردیم و فایل rssreader.js که جهت خواندن rss در پایینتر در موردش بحث می‌کنیم و فایل contextmenus که این را هم در مطلب پیشین توضیح دادیم.
جهت خواندن فید سایت ما از Google API استفاده می‌کنیم؛ اینکار دو دلیل دارد:
  1. کدنویسی راحت‌تر و خلاصه‌تر برای خواندن RSS
  2. استفاده اجباری از یک پروکسی به خاطر Content Security Policy و حتی CORS
قبل از اینکه manifst به ورژن 2 برسد ما اجازه داشتیم کدهای جاوااسکریپت به صورت inline در فایل‌های html بنویسیم و یا اینکه از منابع و آدرس‌های خارجی استفاده کنیم برای مثال یک فایل jquery بر روی وب سایت jquery ؛ ولی از ورژن 2 به بعد، گوگل سیاست امنیت محتوا Content Security Policy را که سورس و سند اصلی آن در اینجا قرار دارد، به سیستم Extension خود افزود تا از حملاتی قبیل XSS و یا تغییر منبع راه دور به عنوان یک malware جلوگیری کند. پس ما از این به بعد نه اجازه داشتیم inline بنویسیم و نه اجازه داشتیم فایل jquery را از روی سرورهای سایت سازنده صدا بزنیم. پس برای حل این مشکل، ابتدا مثل همیشه یک فایل js را در فایل html معرفی می‌کردیم و برای حل مشکل دوم باید منابع را به صورت محلی استفاده می‌کردیم؛ یعنی فایل jquery را داخل دایرکتوری extension قرار می‌دادیم.
برای حل مشکل مشکل صدا زدن فایل‌های راه دور ما از Relaxing the Default Policy  استفاده می‌کنیم که به ما یک لیست سفید ارائه می‌کند و در این لیست سفید دو نکته‌ی مهم به چشم میخورد که یکی از آن این است که استفاده از آدرس هایی با پروتکل Https و آدرس لوکال local host/127.0.0.1 بلا مانع است و از آنجا که api گوگل یک آدرس Https است، می‌توانیم به راحتی از API آن استفاده کنیم. فقط نیاز است تا خط زیر را به manifest.json اضافه کنیم تا این استثناء را برای ما در نظر بگیرد.
"content_security_policy": "script-src 'self' https://*.google.com; object-src 'self'"
در اینجا استفاده از هر نوع subdomain در سایت گوگل بلامانع اعلام می‌شود.
بنابراین آدرس زیر به background.htm اضافه می‌شود:
 <script type="text/javascript" src="https://www.google.com/jsapi"></script>

استفاده از این Api در rssreader.js
فایل rssreader.js را به background.htm اضافه می‌کنیم و در آن کد زیر را می‌نویسیم:
google.load("feeds", "1");
google.setOnLoadCallback(alarmManager);
آدرسی که ما از گوگل درخواست کردیم فقط مختص خواندن فید نیست؛ تمامی apiهای جاوااسکریپتی در آن قرار دارند و ما تنها نیاز داریم قسمتی از آن لود شود. پس اولین خط از دستور بالا بارگذاری بخش مورد نیاز ما را به عهده دارد. در مورد این دستور این صفحه را مشاهده کنید.
در خط دوم ما تابع خودمان را به آن معرفی می‌کنیم تا وقتی که گوگل لودش تمام شد این تابع را اجرا کند تا قبل از لود ما از توابع آن استفاده نکنیم و خطای undefined دریافت نکنیم. تابعی که ما از آن خواستیم اجرا کند alarmManager نام دارد و قرار است یک آلارم و یک سیکل زمانی را ایجاد کرده و در هر دوره، فید را بخواند. کد تابع مدنظر به شرح زیر است:
function alarmManager()
{
chrome.storage.local.get(DateContainer.interval,function ( items) {
period_time==items[DateContainer.interval];
chrome.alarms.create('RssInterval', {periodInMinutes: period_time});
});


chrome.alarms.onAlarm.addListener(function (alarm) {
console.log(alarm);
    if (alarm.name == 'RssInterval') {

var boolposts,boolpostsComments,boolshares,boolsharesComments;
chrome.storage.local.get([Variables.posts,Variables.postsComments,Variables.shares,Variables.sharesComments],function ( items) {
boolposts=items[Variables.posts];
boolpostsComments=items[Variables.postsComments];
boolshares=items[Variables.shares];
boolsharesComments=items[Variables.sharesComments];


chrome.storage.local.get([DateContainer.posts,DateContainer.postsComments,DateContainer.shares,DateContainer.sharesComments],function ( items) {

var Vposts=new Date(items[DateContainer.posts]);
var VpostsComments=new Date(items[DateContainer.postsComments]);
var Vshares=new Date(items[DateContainer.shares]);
var VsharesComments=new Date(items[DateContainer.sharesComments]);

if(boolposts){var result=RssReader(Links.postUrl,Vposts,DateContainer.posts,Messages.PostsUpdated);}
if(boolpostsComments){var result=RssReader(Links.posts_commentsUrl,VpostsComments,DateContainer.postsComments,Messages.CommentsUpdated); }
if(boolshares){var result=RssReader(Links.sharesUrl,Vshares,DateContainer.shares,Messages.SharesUpdated);}
if(boolsharesComments){var result=RssReader(Links.shares_CommentsUrl,VsharesComments,DateContainer.sharesComments,Messages.SharesCommentsUpdated);}

});
});
    }
});
}
خطوط اول تابع alarmManager وظیفه‌ی خواندن مقدار interval را که در init.js ذخیره کرده‌ایم، دارند که به طور پیش فرض 10 ذخیره شده است تا تایمر یا آلارم خود را بر اساس آن بسازیم. در خط chrome.alarms.create یک آلارم با نام rssinterval می‌سازد و قرار است هر 10 دقیقه وظایفی که بر دوشش گذاشته می‌شود را اجرا کند (استفاده از api جهت دسترسی به آلارم نیاز به مجوز "alarms" دارد). وظایفش از طریق یک listener که بر روی رویداد chrome.alarms.onAlarm  گذاشته شده است مشخص می‌شود. در خط بعدی مشخص می‌شود که این رویداد به خاطر چه آلارمی صدا زده شده است. البته از آنجا که ما یک آلارم داریم، نیاز چندانی به این کد نیست. ولی اگر پروژه شما حداقل دو آلارم داشته باشد نیاز است مشخص شود که کدام آلارم باعث صدا زدن این رویداد شده است. در مرحله بعد مشخص می‌کنیم که کاربر قصد بررسی چه قسمت‌هایی از سایت را داشته است و در تابع callback آن هم تاریخ آخرین تغییرات هر بخش را می‌خوانیم و در متغیری نگه داری می‌کنیم. هر کدام را جداگانه چک کرده و تابع RssReader را برای هر کدام صدا می‌زنیم. این تابع 4 پارامتر دارد:
  1. آدرس فیدی که قرار است از روی آن بخواند
  2. آخرین به روزسانی که از سایت داشته متعلق به چه تاریخی است.
  3. نام کلید ذخیره سازی تاریخ آخرین تغییر سایت که اگر بررسی شد و مشخص شد سایت به روز شده است، تاریخ جدید را روی آن ذخیره کنیم.
  4. در صورتی که سایت به روز شده باشد نیاز است پیامی را برای کاربر نمایش دهیم که این پیام را در اینجا قرار می‌دهیم.
کد تابع rssreader
function RssReader(URL,lastupdate,datecontainer,Message) {
            var feed = new google.feeds.Feed(URL);
            feed.setResultFormat(google.feeds.Feed.XML_FORMAT);
                    feed.load(function (result) {
if(result!=null)
{
var strRssUpdate = result.xmlDocument.firstChild.firstChild.childNodes[5].textContent;
var RssUpdate=new Date(strRssUpdate);

if(RssUpdate>lastupdate)
{
SaveDateAndShowMessage(datecontainer,strRssUpdate,Message)
}
}
});
}
در خط اول فید توسط گوگل خوانده میشود، در خط بعدی ما به گوگل میگوییم که فید خوانده شده را چگونه به ما تحویل دهد که ما قالب xml را خواسته ایم و در خط بعدی اطلاعات را در متغیری به اسم result قرار میدهد که در یک تابع برگشتی آن را در اختیار ما میگذارد. از آن جا که ما قرار است تگ lastBuildDate را بخوانیم که پنجمین تگ اولین گره در اولین گره به حساب می‌آید، خط زیر این دسترسی را برای ما فراهم می‌کند و چون تگ ما در یک مکان ثابت است با همین تکه کد، دسترسی مستقیمی به آن داریم:
var strRssUpdate = result.xmlDocument.firstChild.firstChild.childNodes[5].textContent;
مرحله بعد تاریخ را که در قالب رشته‌ای است، تبدیل به تاریخ کرده و با lastupdate یعنی آخرین تغییر قبلی مقایسه می‌کنیم و اگر تاریخ برگرفته از فید بزرگتر بود، یعنی سایت به روز شده است و تابع SaveDateAndShowMessage را صدا می‌زنیم که وظیفه ذخیره سازی تاریخ جدید و ایجاد notification را به عهده دارد و سه پارامتر کلید ذخیره سازی و مقدار آن و پیام را به آن پاس می‌کنیم.

کد تابع SaveDateAndShowMesage
function SaveDateAndShowMessage(DateField,DateValue,Message)
{
var params={
}
params[DateField]=DateValue;

chrome.storage.local.set( params,function(){

var options={
  type: "basic",
   title: Messages.SiteUpdated,
   message: Message,
   iconUrl: "icon.png"
}
chrome.notifications.create("",options,function(){
chrome.notifications.onClicked.addListener(function(){
chrome.tabs.create({'url': WebLinks.Home}, function(tab) {
});
});
});
});
}
خطوط اول مربوط به ذخیره تاریخ است و دومین نکته نحوه‌ی ساخت نوتیفکیشن است. اجرای یک notification  نیاز به مجوز "notifications " دارد که مجوز آن در manifest به شرح زیر است:
"permissions": [
    "storage",
     "tabs",
 "alarms",
 "notifications"
  ]
در خطوط بالا سایر مجوزهایی که در طول این دوره به کار اضافه شده است را هم می‌بینید.
برای ساخت نوتیفکیشن از کد chrome.notifications.create استفاده می‌کنیم که پارامتر اول آن کد یکتا یا همان ID جهت ساخت نوتیفیکیشن هست که میتوان خالی گذاشت و دومی تنظیمات ساخت آن است؛ از قبیل عنوان و آیکن و ... که در بالا به اسم options معرفی کرده ایم و در آگومان دوم آن را معرفی کرده ایم و آرگومان سوم هم یک تابع callback است که نوشتن آن اجباری است. options شامل عنوان، پیام، آیکن و نوع notification می‌باشد که در اینجا basic انتخاب کرده‌ایم. برای دسترسی به دیگر خصوصیت‌های options به اینجا و برای داشتن notification‌های زیباتر به عنوان rich notification به اینجا مراجعه کنید. برای اینکه این امکان باشد که کاربر با کلیک روی notification به سایت هدایت شود باید در تابع callback مربوط به notifications.create این کد اضافه گردد که در صورت کلیک یک تب جدید با آدرس سایت ساخته شود:
chrome.notifications.create("",options,function(){
chrome.notifications.onClicked.addListener(function(){
chrome.tabs.create({'url': WebLinks.Home}, function(tab) {
});});
});

نکته مهم:  پیشتر معرفی آیکن به صورت بالا کفایت میکرد ولی بعد از این باگ  کد زیر هم باید جداگانه به manifest اضافه شود:
"web_accessible_resources": [
    "icon.png"
  ]


خوب؛ کار افزونه تمام شده است ولی اجازه دهید این بار امکانات افزونه را بسط دهیم:
من می‌خواهم برای افزونه نیز قسمت تنظیمات داشته باشم. برای دسترسی به options میتوان از قسمت مدیریت افزونه‌ها در مرورگر یا حتی با راست کلیک روی آیکن browser action عمل کرد. در اصل این قسمت برای تنظیمات افزونه است ولی ما به خاطر آموزش و هم اینکه افزونه ما UI خاصی نداشت تنظیمات را از طریق browser action پیاده سازی کردیم و گرنه در صورتی که افزونه شما شامل UI خاصی مثلا نمایش فید مطالب باشد، بهترین مکان تنظیمات، options است. برای تعریف options در manifest.json به روش زیر اقدام کنید:
"options_page": "popup.html"
همان صفحه popup را در این بخش نشان میدهم و اینبار یک کار اضافه‌تر دیگر که نیاز به آموزش ندارد اضافه کردن input  با Type=number است که برای تغییر interval به کار می‌رود و نحوه ذخیره و بازیابی آن را در طول دوره یاد گرفته اید.

جایزگزینی صفحات یا 
 Override Pages
بعضی صفحات مانند بوک مارک و تاریخچه فعالیت‌ها History و همینطور newtab را می‌توانید جایگزین کنید. البته یک اکستنشن میتواند فقط یکی از صفحات را جایگزین کند. برای تعیین جایگزین در manifest اینگونه عمل می‌کنیم:
"chrome_url_overrides": {
    "newtab": "newtab.htm"
  }

ایجاد یک تب اختصاصی در Developer Tools
تکه کدی که باید manifest اضافه شود:
"devtools_page": "devtools.htm"
شاید فکر کنید کد بالا الان شامل مباحث ui و ... می‌شود و بعد به مرورگر اعمال خواهد شد؛ در صورتی که اینگونه نیست و نیاز دارد چند خط کدی نوشته شود. ولی مسئله اینست که کد بالا تنها صفحات html را پشتیبانی می‌کند و مستقیما نمی‌تواند فایل js را بخواند. پس صفحه بالا را ساخته و کد زیر را داخلش می‌گذاریم:
<script src="devtools.js"></script>
فایل devtools.js هم شامل کد زیر می‌شود:
chrome.devtools.panels.create(
    "Dotnettips Updater Tools", 
    "icon.png", 
    "devtoolsui.htm",
    function(panel) {
    }
);
خط chrome.devtools.panels.create یک پنل یا همان تب را ساخته و در پارامترهای بالا به ترتیب عنوان، آیکن و صفحه‌ای که باید در آن رندر شود را دریافت می‌کند و پس از ایجاد یک callback اجرا می‌شود. اطلاعات بیشتر

APIها
برای دیدن لیست کاملی از API‌ها می‌توانید به مستندات آن رجوع کنید و این مورد را به یاد داشته باشید که ممکن است بعضی api‌ها در بعضی موارد پاسخ ندهند. به عنوان مثال در content scripts نمی‌توانید به chrome.devtools.panels دسترسی داشته باشید یا اینکه در DeveloperTools  دسترسی به DOM میسر نیست. پس این مورد را به خاطر داشته باشید. همچنین بعضی api‌ها از نسخه‌ی خاصی به بعد اضافه شده‌اند مثلا همین مثال قبلی devtools از نسخه 18 به بعد اضافه شده است و به این معنی است با خیال راحت می‌توانید از آن استفاده کنید. یا آلارم‌ها از نسخه 22 به بعد اضافه شده‌اند. البته خوشبختانه امروزه با دسترسی آسانتر به اینترنت و آپدیت خودکار مرورگرها این مشکلات دیگر آن چنان رخ نمی‌دهند.

Messaging
همانطور که در بالا اشاره شد شما نمی‌توانید بعضی از apiها را در بعضی جاها استفاده کنید. برای حل این مشکل می‌توان از messaging استفاده کرد که دو نوع تبادلات پیغامی داریم:
  1. One-Time Requests یا درخواست‌های تک مرتبه‌ای
  2. Long-Lived Connections یا اتصالات بلند مدت یا مصر

درخواست‌های تک مرتبه ای
  این درخواست‌ها همانطور که از نامش پیداست تنها یک مرتبه رخ می‌دهد؛ درخواست را ارسال کرده و منتظر پاسخ می‌ماند. به عنوان مثال به کد زیر که در content script است دقت کنید:
window.addEventListener("load", function() {
    chrome.extension.sendMessage({
        type: "dom-loaded", 
        data: {
            myProperty   : "value" 
        }
    });
}, true);
کد بالا یک ارسال کننده پیام است. موقعی که سایتی باز می‌شود، یک کلید با مقدارش را ارسال می‌کند و کد زیر در background گوش می‌ایستد تا اگر درخواستی آمد آن را دریافت کند:
chrome.extension.onMessage.addListener(function(request, sender, sendResponse) {
    switch(request.type) {
        case "dom-loaded":
            alert(request.data.myProperty   ); 
        break;
    }
    return true;
});

اتصالات بلند مدت یا مصر
اگر نیاز به یک کانال ارتباطی مصر و همیشگی دارید کد‌ها را به شکل زیر تغییر دهید
contentscripts
var port = chrome.runtime.connect({name: "my-channel"});
port.postMessage({myProperty: "value"});
port.onMessage.addListener(function(msg) {
    // do some stuff here
});

background
chrome.runtime.onConnect.addListener(function(port) {
    if(port.name == "my-channel"){
        port.onMessage.addListener(function(msg) {
            // do some stuff here
        });
    }
});

نمونه کد
نمونه کدهایی که در سایت گوگل موجود هست می‌توانند کمک بسیاری خوبی باشند ولی اینگونه که پیداست اکثر مثال‌ها مربوط به نسخه‌ی یک manifest است که دیگر توسط مرورگرها پشتیبانی نمی‌شوند و مشکلاتی چون اسکریپت inline و CSP که در بالا اشاره کردیم را دارند و گوگل کدها را به روز نکرده است.

دیباگ کردن و پک کردن فایل‌ها برای تبدیل به فایل افزونه Debugging and packing
برای دیباگ کردن کد‌ها می‌توان از دو نمونه console.log و alert برای گرفتن خروجی استفاده کرد و همچنین ابزار  Chrome Apps & Extensions Developer Tool هم نسبتا امکانات خوبی دارد که البته میتوان از آن برای پک کردن اکستنشن نهایی هم استفاده کرد. برای پک کردن روی گزینه pack کلیک کرده و در کادر باز شده گزینه‌ی pack را بزنید. برای شما دو نوع فایل را در مسیر والد دایرکتوری extension نوشته شده درست خواهد کرد که یکی پسوند crx دارد که می‌شود همان فایل نهایی افزونه و دیگری هم پسوند pem دارد که یک کلید اختصاصی است و باید برای آپدیت‌های آینده افزونه آن را نگاه دارید. در صورتی که افزونه را تغییر دادید و خواستید آن را به روز رسانی کنید موقعی که اولین گزینه pack را می‌زنید و صفحه باز می‌شود قبل از اینکه دومین گزینه pack را بزنید، از شما می‌خواهد اگر دارید عملیات به روز رسانی را انجام می‌دهید، کلید اختصاصی آن را وارد نمایید و بعد از آن گزینه pack را بزنید:


آپلود نهایی کار در Google web store

برای آپلود نهایی کار به google web store که در آن تمامی برنامه‌ها و افزونه‌های کروم قرار دارند بروید. سمت راست آیکن تنظیمات را بزنید و گزینه developer dashboard را انتخاب کنید تا صفحه‌ی آپلود کار برای شما باز شود. دایرکتوری محتویات اکستنشن را zip کرده و آپلود نمایید. توجه داشته باشید که محتویات و سورس خود را باید آپلود کنید نه فایل crx را. بعد از آپلود موفقیت آمیز، صفحه‌ای ظاهر می‌شود که از شما آیکن افزونه را در اندازه 128 پیکسل میخواهد بعلاوه توضیحاتی در مورد افزونه، قیمت گذاری که به طور پیش فرض به صورت رایگان تنظیم شده است، لینک وب سایت مرتبط، لینک محل پرسش و پاسخ برای افزونه، اگر لینک یوتیوبی در مورد افزونه دارید، یک شات تصویری از افزونه و همینطور چند تصویر برای اسلایدشو سازی که در همان صفحه استاندارد آن‌ها را توضیح می‌دهد و در نهایت گزینه‌ی جالب‌تر هم اینکه اکستنشن شما برای چه مناطقی تهیه شده است که متاسفانه ایران را ندیدم که می‌توان همه موارد را انتخاب کرد. به خصوص در مورد ایران که آی پی‌ها هم صحیح نیست، انتخاب ایران چنان تاثیری ندارد و در نهایت گزینه‌ی publish را می‌زنید که متاسفانه بعد از این صفحه درخواست می‌کند برای اولین بار باید 5 دلار آمریکا پرداخت شود که برای بسیاری از ما این گزینه ممکن نیست.

سورس پروژه را می‌توانید از اینجا ببینید و خود افزونه را از اینجا دریافت کنید.

 
بازخوردهای دوره
متدهای async تقلبی
یا باید API جدیدی را ارائه بدهند و یا روش «تبدیل روش‌های قدیمی کدنویسی غیرهمزمان به async سی شارپ 5» در صورت امکان استفاده شود. راه حل «async واقعی» دیگری ندارد؛ مگر اینکه یک Task.Run را خودتان به آن اضافه کنید تا بر روی یک ترد دیگر اجرا شود تا UI هنگ نکند؛ مانند مثال‌های async غیرواقعی زده شده.
بازخوردهای دوره
آشنایی با مدل برنامه نویسی TAP
خیر. بسته‌ی async آن برای دات نت 4.5 کامپایل شده و از اسمبلی‌های دات نت 4.5 استفاده می‌کند. علت هم این‌جا است که متدهای async مربوط به ADO.NET با دات نت 4.5 معرفی شدند و زیر ساخت async مربوط به EF را تشکیل می‌دهند.
مطالب
تولید MiniDump در حین کرش برنامه‌های دات نت
با مطالعه‌ی سورس‌های محصولات اخیرا سورس باز شده‌ی مایکروسافت، نکات جالبی را می‌توان استخراج کرد. برای نمونه اگر سورس پروژه‌ی Orleans را بررسی کنیم، در حین بررسی اطلاعات استثناءهای رخ داده‌ی در برنامه، متد TraceLogger.CreateMiniDump نیز بکار رفته‌است. در این مطلب قصد داریم، این متد و نحوه‌ی استفاده‌ی از حاصل آن‌را بررسی کنیم.


تولید MiniDump در برنامه‌های دات نت


خلاصه‌ی روش تولید MiniDump در پروژه‌ی Orleans به صورت زیر است:
الف) حالت‌های مختلف تولید فایل دامپ که مقادیر آن قابلیت Or شدن را دارا هستند:
    [Flags]
public enum MiniDumpType
{
    MiniDumpNormal = 0x00000000,
    MiniDumpWithDataSegs = 0x00000001,
    MiniDumpWithFullMemory = 0x00000002,
    MiniDumpWithHandleData = 0x00000004,
    MiniDumpFilterMemory = 0x00000008,
    MiniDumpScanMemory = 0x00000010,
    MiniDumpWithUnloadedModules = 0x00000020,
    MiniDumpWithIndirectlyReferencedMemory = 0x00000040,
    MiniDumpFilterModulePaths = 0x00000080,
    MiniDumpWithProcessThreadData = 0x00000100,
    MiniDumpWithPrivateReadWriteMemory = 0x00000200,
    MiniDumpWithoutOptionalData = 0x00000400,
    MiniDumpWithFullMemoryInfo = 0x00000800,
    MiniDumpWithThreadInfo = 0x00001000,
    MiniDumpWithCodeSegs = 0x00002000,
    MiniDumpWithoutManagedState = 0x00004000
}

ب) متد توکار ویندوز برای تولید فایل دامپ
public static class NativeMethods
{
    [DllImport("Dbghelp.dll")]
    public static extern bool MiniDumpWriteDump(
        IntPtr hProcess,
        int processId,
        IntPtr hFile,
        MiniDumpType dumpType,
        IntPtr exceptionParam,
        IntPtr userStreamParam,
        IntPtr callbackParam);
}

ج) فراخوانی متد تولید دامپ در برنامه
در اینجا نحوه‌ی استفاده از enum و متد MiniDumpWriteDump ویندوز را مشاهده می‌کنید:
public static class DebugInfo
{
    public static void CreateMiniDump(
        string dumpFileName, MiniDumpType dumpType = MiniDumpType.MiniDumpNormal)
    {
        using (var stream = File.Create(dumpFileName))
        {
            var process = Process.GetCurrentProcess();
            // It is safe to call DangerousGetHandle() here because the process is already crashing.
            NativeMethods.MiniDumpWriteDump(
                            process.Handle,
                            process.Id,
                            stream.SafeFileHandle.DangerousGetHandle(),
                            dumpType,
                            IntPtr.Zero,
                            IntPtr.Zero,
                            IntPtr.Zero);
        }
    }
 
    public static void CreateMiniDump(MiniDumpType dumpType = MiniDumpType.MiniDumpNormal)
    {
        const string dateFormat = "yyyy-MM-dd-HH-mm-ss-fffZ"; // Example: 2010-09-02-09-50-43-341Z
        var thisAssembly = Assembly.GetEntryAssembly() ?? Assembly.GetCallingAssembly();
        var dumpFileName = string.Format(@"{0}-MiniDump-{1}.dmp",
                    thisAssembly.GetName().Name,
                    DateTime.UtcNow.ToString(dateFormat, CultureInfo.InvariantCulture));
 
        var path = Path.Combine(getApplicationPath(), dumpFileName);
        CreateMiniDump(path, dumpType);
    }
 
    private static string getApplicationPath()
    {
        return HttpContext.Current != null ?
            HttpRuntime.AppDomainAppPath :
            Path.GetDirectoryName(Assembly.GetExecutingAssembly().Location);
    }
}
متد MiniDumpWriteDump نیاز به اطلاعات پروسه‌ی جاری، به همراه هندل فایلی که قرار است اطلاعات را در آن بنویسد، دارد. همچنین dump type آن نیز می‌تواند ترکیبی از مقادیر enum مرتبط باشد.

یک مثال:
class Program
{
    static void Main(string[] args)
    {
        try
        {
            var zero = 0;
            Console.WriteLine(1 / zero);
        }
        catch (Exception ex)
        {
            Console.Write(ex);
            DebugInfo.CreateMiniDump(dumpType:
                                MiniDumpType.MiniDumpNormal |
                                MiniDumpType.MiniDumpWithPrivateReadWriteMemory |
                                MiniDumpType.MiniDumpWithDataSegs |
                                MiniDumpType.MiniDumpWithHandleData |
                                MiniDumpType.MiniDumpWithFullMemoryInfo |
                                MiniDumpType.MiniDumpWithThreadInfo |
                                MiniDumpType.MiniDumpWithUnloadedModules);
 
            throw;
        }
    }
}
در اینجا نحوه‌ی فراخوانی متد CreateMiniDump را در حین کرش برنامه مشاهده می‌کنید. پارامترهای اضافی دیگر سبب خواهند شد تا اطلاعات بیشتری از حافظه‌ی جاری سیستم، در دامپ نهایی قرار گیرند. اگر پس از اجرای برنامه، به پوشه‌ی bin\debug مراجعه کنید، فایل dmp تولیدی را مشاهده خواهید کرد.


نحوه‌ی بررسی فایل‌های dump


الف) با استفاده از Visual studio 2013

از به روز رسانی سوم VS 2013 به بعد، فایل‌های dump را می‌توان داخل خود VS.NET نیز آنالیز کرد (^ و ^ و ^). برای نمونه تصویر ذیل، حاصل کشودن فایل کرش مثال فوق است:


در اینجا اگر بر روی لینک debug managed memory کلیک کنید، پس از چند لحظه، آنالیز کامل اشیاء موجود در حافظه را در حین تهیه‌ی دامپ تولیدی، می‌توان مشاهده کرد. این مورد برای آنالیز نشتی‌های حافظه‌ی یک برنامه بسیار مفید است.


ب) استفاده از برنامه‌ی Debug Diagnostic Tool

برنامه‌ی Debug Diagnostic Tool را از اینجا می‌توانید دریافت کنید. این برنامه نیز قابلیت آنالیز فایل‌های دامپ را داشته و اطلاعات بیشتری را پس از آنالیز ارائه می‌دهد.


برای نمونه پس از آنالیز فایل دامپ تهیه شده توسط این برنامه، خروجی ذیل حاصل می‌شود:



کدهای کامل این مثال را از اینجا می‌توانید دریافت کنید:
MiniDumpTest.zip
مطالب
Identity 2.0 : تایید حساب های کاربری و احراز هویت دو مرحله ای
در پست قبلی نگاهی اجمالی به انتشار نسخه جدید Identity Framework داشتیم. نسخه جدید تغییرات چشمگیری را در فریم ورک بوجود آورده و قابلیت‌های جدیدی نیز عرضه شده‌اند. دو مورد از این قابلیت‌ها که پیشتر بسیار درخواست شده بود، تایید حساب‌های کاربری (Account Validation) و احراز هویت دو مرحله ای (Two-Factor Authorization) بود. در این پست راه اندازی این دو قابلیت را بررسی می‌کنیم.

تیم ASP.NET Identity پروژه نمونه ای را فراهم کرده است که می‌تواند بعنوان نقطه شروعی برای اپلیکیشن‌های MVC استفاده شود. پیکربندی‌های لازم در این پروژه انجام شده‌اند و برای استفاده از فریم ورک جدید آماده است.


شروع به کار : پروژه نمونه را توسط NuGet ایجاد کنید

برای شروع یک پروژه ASP.NET خالی ایجاد کنید (در دیالوگ قالب‌ها گزینه Empty را انتخاب کنید). سپس کنسول Package Manager را باز کرده و دستور زیر را اجرا کنید.

PM> Install-Package Microsoft.AspNet.Identity.Samples -Pre

پس از اینکه NuGet کارش را به اتمام رساند باید پروژه ای با ساختار متداول پروژه‌های ASP.NET MVC داشته باشید. به تصویر زیر دقت کنید.


همانطور که می‌بینید ساختار پروژه بسیار مشابه پروژه‌های معمول MVC است، اما آیتم‌های جدیدی نیز وجود دارند. فعلا تمرکز اصلی ما روی فایل IdentityConfig.cs است که در پوشه App_Start قرار دارد.

اگر فایل مذکور را باز کنید و کمی اسکرول کنید تعاریف دو کلاس سرویس را مشاهده می‌کنید: EmailService و SmsService.

public class EmailService : IIdentityMessageService
{
    public Task SendAsync(IdentityMessage message)
    {
        // Plug in your email service here to send an email.
        return Task.FromResult(0);
    }
}

public class SmsService : IIdentityMessageService
{
    public Task SendAsync(IdentityMessage message)
    {
        // Plug in your sms service here to send a text message.
        return Task.FromResult(0);
    }
}

اگر دقت کنید هر دو کلاس قرارداد IIdentityMessageService را پیاده سازی می‌کنند. می‌توانید از این قرارداد برای پیاده سازی سرویس‌های اطلاع رسانی ایمیلی، پیامکی و غیره استفاده کنید. در ادامه خواهیم دید چگونه این دو سرویس را بسط دهیم.


یک حساب کاربری مدیریتی پیش فرض ایجاد کنید

پیش از آنکه بیشتر جلو رویم نیاز به یک حساب کاربری در نقش مدیریتی داریم تا با اجرای اولیه اپلیکیشن در دسترس باشد. کلاسی بنام ApplicationDbInitializer در همین فایل وجود دارد که هنگام اجرای اولیه و یا تشخیص تغییرات در مدل دیتابیس، اطلاعاتی را Seed می‌کند.

public class ApplicationDbInitializer 
    : DropCreateDatabaseIfModelChanges<ApplicationDbContext> 
{
    protected override void Seed(ApplicationDbContext context) {
        InitializeIdentityForEF(context);
        base.Seed(context);
    }

    //Create User=Admin@Admin.com with password=Admin@123456 in the Admin role        
    public static void InitializeIdentityForEF(ApplicationDbContext db) 
    {
        var userManager = 
           HttpContext.Current.GetOwinContext().GetUserManager<ApplicationUserManager>();
        
        var roleManager = 
            HttpContext.Current.GetOwinContext().Get<ApplicationRoleManager>();

        const string name = "admin@admin.com";
        const string password = "Admin@123456";
        const string roleName = "Admin";

        //Create Role Admin if it does not exist
        var role = roleManager.FindByName(roleName);

        if (role == null) {
            role = new IdentityRole(roleName);
            var roleresult = roleManager.Create(role);
        }

        var user = userManager.FindByName(name);

        if (user == null) {
            user = new ApplicationUser { UserName = name, Email = name };
            var result = userManager.Create(user, password);
            result = userManager.SetLockoutEnabled(user.Id, false);
        }

        // Add user admin to Role Admin if not already added
        var rolesForUser = userManager.GetRoles(user.Id);

        if (!rolesForUser.Contains(role.Name)) {
            var result = userManager.AddToRole(user.Id, role.Name);
        }
    }
}
همانطور که می‌بینید این قطعه کد ابتدا نقشی بنام Admin می‌سازد. سپس حساب کاربری ای، با اطلاعاتی پیش فرض ایجاد شده و بدین نقش منتسب می‌گردد. اطلاعات کاربر را به دلخواه تغییر دهید و ترجیحا از یک آدرس ایمیل زنده برای آن استفاده کنید.


تایید حساب‌های کاربری : چگونه کار می‌کند

بدون شک با تایید حساب‌های کاربری توسط ایمیل آشنا هستید. حساب کاربری ای ایجاد می‌کنید و ایمیلی به آدرس شما ارسال می‌شود که حاوی لینک فعالسازی است. با کلیک کردن این لینک حساب کاربری شما تایید شده و می‌توانید به سایت وارد شوید.

اگر به کنترلر AccountController در این پروژه نمونه مراجعه کنید متد Register را مانند لیست زیر می‌یابید.

[HttpPost]
[AllowAnonymous]
[ValidateAntiForgeryToken]
public async Task<ActionResult> Register(RegisterViewModel model)
{
    if (ModelState.IsValid)
    {
        var user = new ApplicationUser { UserName = model.Email, Email = model.Email };
        var result = await UserManager.CreateAsync(user, model.Password);

        if (result.Succeeded)
        {
            var code = await UserManager.GenerateEmailConfirmationTokenAsync(user.Id);

            var callbackUrl = Url.Action(
                "ConfirmEmail", 
                "Account", 
                new { userId = user.Id, code = code }, 
                protocol: Request.Url.Scheme);

            await UserManager.SendEmailAsync(
                user.Id, 
                "Confirm your account", 
                "Please confirm your account by clicking this link: <a href=\"" 
                + callbackUrl + "\">link</a>");

            ViewBag.Link = callbackUrl;

            return View("DisplayEmail");
        }
        AddErrors(result);
    }

    // If we got this far, something failed, redisplay form
    return View(model);
}
اگر به قطعه کد بالا دقت کنید فراخوانی متد UserManager.SendEmailAsync را می‌یابید که آرگومانهایی را به آن پاس می‌دهیم. در کنترلر جاری، آبجکت UserManager یک خاصیت (Property) است که وهله ای از نوع ApplicationUserManager را باز می‌گرداند. اگر به فایل IdentityConfig.cs مراجعه کنید تعاریف این کلاس را خواهید یافت. در این کلاس، متد استاتیک ()Create وهله ای از ApplicationUserManager را می‌سازد که در همین مرحله سرویس‌های پیام رسانی پیکربندی می‌شوند.

public static ApplicationUserManager Create(
    IdentityFactoryOptions<ApplicationUserManager> options, 
    IOwinContext context)
{
    var manager = new ApplicationUserManager(
        new UserStore<ApplicationUser>(
            context.Get<ApplicationDbContext>()));

    // Configure validation logic for usernames
    manager.UserValidator = new UserValidator<ApplicationUser>(manager)
    {
        AllowOnlyAlphanumericUserNames = false,
        RequireUniqueEmail = true
    };

    // Configure validation logic for passwords
    manager.PasswordValidator = new PasswordValidator
    {
        RequiredLength = 6, 
        RequireNonLetterOrDigit = true,
        RequireDigit = true,
        RequireLowercase = true,
        RequireUppercase = true,
    };

    // Configure user lockout defaults
    manager.UserLockoutEnabledByDefault = true;
    manager.DefaultAccountLockoutTimeSpan = TimeSpan.FromMinutes(5);
    manager.MaxFailedAccessAttemptsBeforeLockout = 5;

    // Register two factor authentication providers. This application 
    // uses Phone and Emails as a step of receiving a code for verifying the user
    // You can write your own provider and plug in here.
    manager.RegisterTwoFactorProvider(
        "PhoneCode", 
        new PhoneNumberTokenProvider<ApplicationUser>
    {
        MessageFormat = "Your security code is: {0}"
    });

    manager.RegisterTwoFactorProvider(
        "EmailCode", 
        new EmailTokenProvider<ApplicationUser>
    {
        Subject = "SecurityCode",
        BodyFormat = "Your security code is {0}"
    });

    manager.EmailService = new EmailService();
    manager.SmsService = new SmsService();

    var dataProtectionProvider = options.DataProtectionProvider;

    if (dataProtectionProvider != null)
    {
        manager.UserTokenProvider = 
            new DataProtectorTokenProvider<ApplicationUser>(
                dataProtectionProvider.Create("ASP.NET Identity"));
    }

    return manager;
}

در قطعه کد بالا کلاس‌های EmailService و SmsService روی وهله ApplicationUserManager تنظیم می‌شوند.

manager.EmailService = new EmailService();
manager.SmsService = new SmsService();

درست در بالای این کد‌ها می‌بینید که چگونه تامین کنندگان احراز هویت دو مرحله ای (مبتنی بر ایمیل و پیامک) رجیستر می‌شوند.

// Register two factor authentication providers. This application 
// uses Phone and Emails as a step of receiving a code for verifying the user
// You can write your own provider and plug in here.
manager.RegisterTwoFactorProvider(
    "PhoneCode", 
    new PhoneNumberTokenProvider<ApplicationUser>
{
    MessageFormat = "Your security code is: {0}"
});

manager.RegisterTwoFactorProvider(
    "EmailCode", 
    new EmailTokenProvider<ApplicationUser>
    {
        Subject = "SecurityCode",
        BodyFormat = "Your security code is {0}"
    });

تایید حساب‌های کاربری توسط ایمیل و احراز هویت دو مرحله ای توسط ایمیل و/یا پیامک نیاز به پیاده سازی هایی معتبر از قراردارد IIdentityMessageService دارند.

پیاده سازی سرویس ایمیل توسط ایمیل خودتان

پیاده سازی سرویس ایمیل نسبتا کار ساده ای است. برای ارسال ایمیل‌ها می‌توانید از اکانت ایمیل خود و یا سرویس هایی مانند SendGrid استفاده کنید. بعنوان مثال اگر بخواهیم سرویس ایمیل را طوری پیکربندی کنیم که از یک حساب کاربری Outlook استفاده کند، مانند زیر عمل خواهیم کرد.

public class EmailService : IIdentityMessageService
{
    public Task SendAsync(IdentityMessage message)
    {
        // Credentials:
        var credentialUserName = "yourAccount@outlook.com";
        var sentFrom = "yourAccount@outlook.com";
        var pwd = "yourApssword";

        // Configure the client:
        System.Net.Mail.SmtpClient client = 
            new System.Net.Mail.SmtpClient("smtp-mail.outlook.com");

        client.Port = 587;
        client.DeliveryMethod = System.Net.Mail.SmtpDeliveryMethod.Network;
        client.UseDefaultCredentials = false;

        // Creatte the credentials:
        System.Net.NetworkCredential credentials = 
            new System.Net.NetworkCredential(credentialUserName, pwd);

        client.EnableSsl = true;
        client.Credentials = credentials;

        // Create the message:
        var mail = 
            new System.Net.Mail.MailMessage(sentFrom, message.Destination);

        mail.Subject = message.Subject;
        mail.Body = message.Body;

        // Send:
        return client.SendMailAsync(mail);
    }
}
تنظیمات SMTP میزبان شما ممکن است متفاوت باشد اما مطمئنا می‌توانید مستندات لازم را پیدا کنید. اما در کل رویکرد مشابهی خواهید داشت.


پیاده سازی سرویس ایمیل با استفاده از SendGrid

سرویس‌های ایمیل متعددی وجود دارند اما یکی از گزینه‌های محبوب در جامعه دات نت SendGrid است. این سرویس API قدرتمندی برای زبان‌های برنامه نویسی مختلف فراهم کرده است. همچنین یک Web API مبتنی بر HTTP نیز در دسترس است. قابلیت دیگر اینکه این سرویس مستقیما با Windows Azure یکپارچه می‌شود.

می توانید در سایت SendGrid یک حساب کاربری رایگان بعنوان توسعه دهنده بسازید. پس از آن پیکربندی سرویس ایمیل با مرحله قبل تفاوت چندانی نخواهد داشت. پس از ایجاد حساب کاربری توسط تیم پشتیبانی SendGrid با شما تماس گرفته خواهد شد تا از صحت اطلاعات شما اطمینان حاصل شود. برای اینکار چند گزینه در اختیار دارید که بهترین آنها ایجاد یک اکانت ایمیل در دامنه وب سایتتان است. مثلا اگر هنگام ثبت نام آدرس وب سایت خود را www.yourwebsite.com وارد کرده باشید، باید ایمیلی مانند info@yourwebsite.com ایجاد کنید و توسط ایمیل فعالسازی آن را تایید کند تا تیم پشتیبانی مطمئن شود صاحب امتیاز این دامنه خودتان هستید.

تنها چیزی که در قطعه کد بالا باید تغییر کند اطلاعات حساب کاربری و تنظیمات SMTP است. توجه داشته باشید که نام کاربری و آدرس فرستنده در اینجا متفاوت هستند. در واقع می‌توانید از هر آدرسی بعنوان آدرس فرستنده استفاده کنید.

public class EmailService : IIdentityMessageService
{
    public Task SendAsync(IdentityMessage message)
    {
        // Credentials:
        var sendGridUserName = "yourSendGridUserName";
        var sentFrom = "whateverEmailAdressYouWant";
        var sendGridPassword = "YourSendGridPassword";

        // Configure the client:
        var client = 
            new System.Net.Mail.SmtpClient("smtp.sendgrid.net", Convert.ToInt32(587));

        client.Port = 587;
        client.DeliveryMethod = System.Net.Mail.SmtpDeliveryMethod.Network;
        client.UseDefaultCredentials = false;

        // Creatte the credentials:
        System.Net.NetworkCredential credentials = 
            new System.Net.NetworkCredential(credentialUserName, pwd);

        client.EnableSsl = true;
        client.Credentials = credentials;

        // Create the message:
        var mail = 
            new System.Net.Mail.MailMessage(sentFrom, message.Destination);

        mail.Subject = message.Subject;
        mail.Body = message.Body;

        // Send:
        return client.SendMailAsync(mail);
    }
}
حال می‌توانیم سرویس ایمیل را تست کنیم.


آزمایش تایید حساب‌های کاربری توسط سرویس ایمیل

ابتدا اپلیکیشن را اجرا کنید و سعی کنید یک حساب کاربری جدید ثبت کنید. دقت کنید که از آدرس ایمیلی زنده که به آن دسترسی دارید استفاده کنید. اگر همه چیز بدرستی کار کند باید به صفحه ای مانند تصویر زیر هدایت شوید.

همانطور که مشاهده می‌کنید پاراگرافی در این صفحه وجود دارد که شامل لینک فعالسازی است. این لینک صرفا جهت تسهیل کار توسعه دهندگان درج می‌شود و هنگام توزیع اپلیکیشن باید آن را حذف کنید. در ادامه به این قسمت باز می‌گردیم. در این مرحله ایمیلی حاوی لینک فعالسازی باید برای شما ارسال شده باشد.

پیاده سازی سرویس SMS

برای استفاده از احراز هویت دو مرحله ای پیامکی نیاز به یک فراهم کننده SMS دارید، مانند Twilio . مانند SendGrid این سرویس نیز در جامعه دات نت بسیار محبوب است و یک C# API قدرتمند ارائه می‌کند. می‌توانید حساب کاربری رایگانی بسازید و شروع به کار کنید.

پس از ایجاد حساب کاربری یک شماره SMS، یک شناسه SID و یک شناسه Auth Token به شما داده می‌شود. شماره پیامکی خود را می‌توانید پس از ورود به سایت و پیمایش به صفحه Numbers مشاهده کنید.

شناسه‌های SID و Auth Token نیز در صفحه Dashboard قابل مشاهده هستند.

اگر دقت کنید کنار شناسه Auth Token یک آیکون قفل وجود دارد که با کلیک کردن روی آن شناسه مورد نظر نمایان می‌شود.

حال می‌توانید از سرویس Twilio در اپلیکیشن خود استفاده کنید. ابتدا بسته NuGet مورد نیاز را نصب کنید.

PM> Install-Package Twilio
پس از آن فضای نام Twilio را به بالای فایل IdentityConfig.cs اضافه کنید و سرویس پیامک را پیاده سازی کنید.

public class SmsService : IIdentityMessageService
{
    public Task SendAsync(IdentityMessage message)
    {
        string AccountSid = "YourTwilioAccountSID";
        string AuthToken = "YourTwilioAuthToken";
        string twilioPhoneNumber = "YourTwilioPhoneNumber";

        var twilio = new TwilioRestClient(AccountSid, AuthToken);

        twilio.SendSmsMessage(twilioPhoneNumber, message.Destination, message.Body); 

        // Twilio does not return an async Task, so we need this:
        return Task.FromResult(0);
    }
}

حال که سرویس‌های ایمیل و پیامک را در اختیار داریم می‌توانیم احراز هویت دو مرحله ای را تست کنیم.


آزمایش احراز هویت دو مرحله ای

پروژه نمونه جاری طوری پیکربندی شده است که احراز هویت دو مرحله ای اختیاری است و در صورت لزوم می‌تواند برای هر کاربر بصورت جداگانه فعال شود. ابتدا توسط حساب کاربری مدیر، یا حساب کاربری ای که در قسمت تست تایید حساب کاربری ایجاد کرده اید وارد سایت شوید. سپس در سمت راست بالای صفحه روی نام کاربری خود کلیک کنید. باید صفحه ای مانند تصویر زیر را مشاهده کنید.

در این قسمت باید احراز هویت دو مرحله ای را فعال کنید و شماره تلفن خود را ثبت نمایید. پس از آن یک پیام SMS برای شما ارسال خواهد شد که توسط آن می‌توانید پروسه را تایید کنید. اگر همه چیز بدرستی کار کند این مراحل چند ثانیه بیشتر نباید زمان بگیرد، اما اگر مثلا بیش از 30 ثانیه زمان برد احتمالا اشکالی در کار است.

حال که احراز هویت دو مرحله ای فعال شده از سایت خارج شوید و مجددا سعی کنید به سایت وارد شوید. در این مرحله یک انتخاب به شما داده می‌شود. می‌توانید کد احراز هویت دو مرحله ای خود را توسط ایمیل یا پیامک دریافت کنید.

پس از اینکه گزینه خود را انتخاب کردید، کد احراز هویت دو مرحله ای برای شما ارسال می‌شود که توسط آن می‌توانید پروسه ورود به سایت را تکمیل کنید.

حذف میانبرهای آزمایشی

همانطور که گفته شد پروژه نمونه شامل میانبرهایی برای تسهیل کار توسعه دهندگان است. در واقع اصلا نیازی به پیاده سازی سرویس‌های ایمیل و پیامک ندارید و می‌توانید با استفاده از این میانبرها حساب‌های کاربری را تایید کنید و کدهای احراز هویت دو مرحله ای را نیز مشاهده کنید. اما قطعا این میانبرها پیش از توزیع اپلیکیشن باید حذف شوند.

بدین منظور باید نماها و کدهای مربوطه را ویرایش کنیم تا اینگونه اطلاعات به کلاینت ارسال نشوند. اگر کنترلر AccountController را باز کنید و به متد ()Register بروید با کد زیر مواجه خواهید شد.

if (result.Succeeded)
{
    var code = await UserManager.GenerateEmailConfirmationTokenAsync(user.Id);
    var callbackUrl = 
        Url.Action("ConfirmEmail", "Account", 
            new { userId = user.Id, code = code }, protocol: Request.Url.Scheme);

    await UserManager.SendEmailAsync(user.Id, "Confirm your account", 
        "Please confirm your account by clicking this link: <a href=\"" + callbackUrl + "\">link</a>");

    // This should not be deployed in production:
    ViewBag.Link = callbackUrl;

    return View("DisplayEmail");
}

AddErrors(result);
همانطور که می‌بینید پیش از بازگشت از این متد، متغیر callbackUrl به ViewBag اضافه می‌شود. این خط را Comment کنید یا به کلی حذف نمایید.

نمایی که این متد باز می‌گرداند یعنی DisplayEmail.cshtml نیز باید ویرایش شود.

@{
    ViewBag.Title = "DEMO purpose Email Link";
}

<h2>@ViewBag.Title.</h2>

<p class="text-info">
    Please check your email and confirm your email address.
</p>

<p class="text-danger">
    For DEMO only: You can click this link to confirm the email: <a href="@ViewBag.Link">link</a>
    Please change this code to register an email service in IdentityConfig to send an email.
</p>

متد دیگری که در این کنترلر باید ویرایش شود ()VerifyCode است که کد احراز هویت دو مرحله ای را به صفحه مربوطه پاس می‌دهد.

[AllowAnonymous]
public async Task<ActionResult> VerifyCode(string provider, string returnUrl)
{
    // Require that the user has already logged in via username/password or external login
    if (!await SignInHelper.HasBeenVerified())
    {
        return View("Error");
    }

    var user = 
        await UserManager.FindByIdAsync(await SignInHelper.GetVerifiedUserIdAsync());

    if (user != null)
    {
        ViewBag.Status = 
            "For DEMO purposes the current " 
            + provider 
            + " code is: " 
            + await UserManager.GenerateTwoFactorTokenAsync(user.Id, provider);
    }

    return View(new VerifyCodeViewModel { Provider = provider, ReturnUrl = returnUrl });
}

همانطور که می‌بینید متغیری بنام Status به ViewBag اضافه می‌شود که باید حذف شود.

نمای این متد یعنی VerifyCode.cshtml نیز باید ویرایش شود.

@model IdentitySample.Models.VerifyCodeViewModel

@{
    ViewBag.Title = "Enter Verification Code";
}

<h2>@ViewBag.Title.</h2>

@using (Html.BeginForm("VerifyCode", "Account", new { ReturnUrl = Model.ReturnUrl }, FormMethod.Post, new { @class = "form-horizontal", role = "form" })) {
    @Html.AntiForgeryToken()
    @Html.ValidationSummary("", new { @class = "text-danger" })
    @Html.Hidden("provider", @Model.Provider)
    <h4>@ViewBag.Status</h4>
    <hr />

    <div class="form-group">
        @Html.LabelFor(m => m.Code, new { @class = "col-md-2 control-label" })
        <div class="col-md-10">
            @Html.TextBoxFor(m => m.Code, new { @class = "form-control" })
        </div>
    </div>

    <div class="form-group">
        <div class="col-md-offset-2 col-md-10">
            <div class="checkbox">
                @Html.CheckBoxFor(m => m.RememberBrowser)
                @Html.LabelFor(m => m.RememberBrowser)
            </div>
        </div>
    </div>

    <div class="form-group">
        <div class="col-md-offset-2 col-md-10">
            <input type="submit" class="btn btn-default" value="Submit" />
        </div>
    </div>
}

در این فایل کافی است ViewBag.Status را حذف کنید.


از تنظیمات ایمیل و SMS محافظت کنید

در مثال جاری اطلاعاتی مانند نام کاربری و کلمه عبور، شناسه‌های SID و Auth Token همگی در کد برنامه نوشته شده اند. بهتر است چنین مقادیری را بیرون از کد اپلیکیشن نگاه دارید، مخصوصا هنگامی که پروژه را به سرویس کنترل ارسال می‌کند (مثلا مخازن عمومی مثل GitHub). بدین منظور می‌توانید یکی از پست‌های اخیر را مطالعه کنید.

اشتراک‌ها
تقویم شمسی AngularJS

A clean, flexible, and fully customizable persian date picker. User can navigate through months and years. The datepicker shows dates that come from other than the main month being displayed. These other dates are also selectable.

تقویم شمسی AngularJS
مطالب
شیوه‌نامه‌های مقدماتی بوت استرپ 4
وقتی صفحه‌ی وبی را باز می‌کنید، تنظیمات بسیاری بر روی ظاهر آن تاثیرگذار هستند. برای مثال خود مرورگر دارای تنظیماتی است که بر روی ظاهر پیش‌فرض عناوین و عناصر مختلف قرار گرفته شده‌ی بر روی صفحه تاثیر گذار است. به این موارد Browser Styles گفته می‌شود که با Custom Styles ما قابلیت بازنویسی را دارند. در این بین، شیوه‌نامه‌های بوت استرپ، بین Browser Styles و شیوه‌نامه‌های سفارشی ما قرار می‌گیرند تا ظاهر بهتری را برای عناصر مختلف صفحه ارائه دهند.


تایپوگرافی مقدماتی بوت استرپ 4

شیوه‌نامه‌های همراه با بوت استرپ، رفتار و تنظیمات پیش‌فرض مرورگر را بازنویسی می‌کنند. این بازنویسی با فایل node_modules\bootstrap\scss\_reboot.scss شروع می‌شود. اگر مجموعه‌ی بوت استرپ را توسط روش معرفی شده‌ی در مطلب «روش‌های مختلف دریافت و نصب بوت استرپ 4» دریافت کرده باشید، کدهای کامل SASS آن، در پوشه‌ی scss این مجموعه، موجود هستند که یکی از آن‌ها فایل reboot است. کار آن نرمال سازی شیوه‌نامه‌ها، به نحوی است که در مرورگرها مختلف و همچنین وسایل نمایشی متفاوت، یکسان به نظر برسند:
 - برای مثال در این فایل از روش اندازه گیری rem استفاده شده‌است تا مدیریت اندازه‌های آن در سکوهای کاری مختلف قابل کنترل شود.
 - در اینجا از margin-top به طور کامل صرفنظر شده‌است، تا بتوان اندازه‌گیری فواصل بین عناصر را بهتر محاسبه کرد. بوت استرپ 4 تنها یک margin را در پایین تمام عناصر صفحه، تنظیم می‌کند. بنابراین آگاهی از وجود این پیش‌فرض، تنظیم فواصل بین عناصر را نیز ساده‌تر می‌کند.
 - در این فایل در همه‌جا از خاصیت inherit استفاده شده‌است تا امکان بازنویسی شیوه‌نامه‌های آن توسط custom styles ما ساده‌تر شود.
 - پیش‌فرض دیگری که در این نگارش از بوت استرپ تنظیم شده‌است، border-box می‌باشد. به این ترتیب اندازه گیری عرض عناصر ساده‌تر می‌شوند. برای مثال اگر عرض یک div را مساوی 200px قرار دهید، یک padding پیش‌فرض نیز برای آن درنظر گرفته شده‌است و padding سفارشی تنظیم شده‌ی برای آن بی‌اثر خواهد بود.
 - در این نگارش، فونت پیش‌فرض صفحه، به فونت پیش‌فرض سیستم تنظیم شده‌است و نه فونت از پیش تعیین شده‌ی خاصی. از این جهت که این قلم‌های سیستمی، دارای ویژگی‌های خاصی هستند که آن‌ها را برای سکوهای کاری مختلف، منحصربفرد می‌کنند.

مثال: نمایش تاثیر بوت استرپ 4 بر روی تایپوگرافی پیش‌فرض مرورگر
<body>
    <div class="container">
        <section class="content" id="mission">
            <h1>Our Commitment <small>to you</small></h1>
            <p>Wisdom Pet Medicine strives to blend the best in traditional and
                <em>alternative medicine</em> in the <strong>diagnosis and
                    treatment</strong> of companion animals including dogs,
                cats, birds, reptiles, rodents, and fish. We apply the wisdom
                garnered in the <mark>centuries old tradition</mark> of
                veterinary medicine, to find the safest treatments
                and&nbsp;cures.</p>
            <p>We strive to be your pet's medical <del>staff</del> experts from
                youth through the senior years. <small>We build preventative
                    health care plans for each and every one of our patients,
                    based on breed, age, and sex, so that your pet receives the
                    most appropriate care at crucial milestones.</small> We
                want to give your pet a long and healthy&nbsp;life.</p>
        </section>

        <section class="content" id="services">
            <h2>Exotic Pets</h2>
            <p>We offer <strong>specialized</strong> care for <em>reptiles,
                    rodents, birds,</em> and other exotic pets.</p>

            <h3>Grooming</h3>
            <p>Our therapeutic <span>grooming</span> treatments help battle
                fleas, allergic dermatitis, and other challenging skin
                conditions.</p>

            <h4>General Health</h4>
            <p>Wellness and senior exams, ultrasound, x-ray, and dental
                cleanings are just a few of our general health services.</p>

            <h5>Nutrition</h5>
            <p>Let our nutrition experts review your pet's diet and prescribe a
                custom nutrition plan for optimum health and disease
                prevention.</p>

            <h6>Pest Control</h6>
            <p>We offer the latest advances in safe and effective prevention
                and treatment of fleas, ticks, worms, heart worm, and other
                parasites.</p>

            <h2>Vaccinations</h2>
            <p>Our veterinarians are experienced in modern vaccination
                protocols that prevent many of the deadliest diseases in pets.</p>
        </section>
    </div>
</body>
با این خروجی:

با اعمال بوت استرپ


بدون اعمال بوت استرپ


در اینجا دو تصویر راملاحظه می‌کنید؛ یکی با اعمال bootstrap.min.css به صفحه‌است و دیگری با حذف آن از صفحه. به این ترتیب مشاهده می‌کنید که صرفا اعمال بوت استرپ به یک صفحه‌ی متداول، کیفیت نمایش آن‌را با بازنویسی شیوه‌نامه‌ی پیش‌فرض مرورگر، به نحو قابل ملاحظه‌ای بهبود بخشیده‌است و آن‌را زیباتر کرده‌است.
در اینجا تنها المان بوت استرپی که به صفحه اضافه شده‌است و جزو استانداردهای HTML نیست، یک div با کلاس container است:
<body>
    <div class="container">
کل محتوای صفحه جهت اعمال شیوه‌نامه‌های بوت استرپ، داخل این div قرار می‌گیرند. اولین تاثیر آن واکنشگرا کردن صفحه‌است و همچنین یک padding را نیز به قسمت‌های چپ و راست صفحه اضافه کرده‌است.
در این مثال تاثیر بوت استرپ را بر روی شیوه‌نامه‌های پیش‌فرض خصوصا  h1 تا h6، مشاهده می‌کنید.
روش دیگر تعریف headings در اینجا، استفاده از کلاس‌هایی با نام‌های مشابه است:
<div class="h1">Test div class H1</div>
علاوه بر آن، کلاس display نیز در اینجا برای تعیین اندازه‌ی headings سفارشی پیش بینی شده‌است که می‌توان از عدد 1 تا 4 را توسط آن تنظیم کرد:
<div class="display-1">Test div class display-1</div>
با این خروجی و اندازه در مقایسه با headings استاندارد که امکان تعریف تیترهایی بزرگ‌تر از اندازه‌های متداول را میسر می‌کنند:


همچنین اگر نیاز به بزرگتر نمایش دادن متن قسمت ابتدایی صفحه وجود داشت، می‌توان از کلاس Lead استفاده کرد:
<p class="lead">Testing a lead class</p>



کلاس‌های کمکی کار با متون در بوت استرپ 4

بوت استرپ 4 به همراه تعدادی کلاس کمکی کار با متون است که نیازهای متداول تایپوگرافی را برآورده می‌کنند:

1) کلاس‌های کمکی محل قرارگیری متون
- کلاس text-justify کار کشیدن و متناسب کردن یک پاراگراف را با گوشه‌های سمت چپ و راست صفحه انجام می‌دهد.
- کلاس text-nowrap از شکسته شدن متن به چندین سطر جلوگیری می‌کند. برای مثال می‌تواند برای نمایش کدها مناسب باشد.
- کلاس متغیر text-xx-pos برای تعیین محل قرارگیری متن کاربرد دارد:
در اینجا ذکر xx اختیاری است و می‌تواند sm، برای اندازه‌های صفحه‌ی بیشتر از 576px و یا md، برای اندازه‌های صفحه‌ی بیشتر از 768px و یا lg، برای اندازه‌های صفحه‌ی بیشتر از 992px و یا xl، برای اندازه‌های صفحه‌ی بیشتر از 1200px باشد. این اندازه‌های یاد شده را در ادامه بیشتر مشاهده خواهید کرد.
همچنین pos می‌تواند left ،center و یا right باشد.
برای مثال کلاس text-sm-center به این معنا است که متن مدنظر در break-point ایی به نام sm، یعنی با اندازه‌ی صفحه‌ی بیشتر از 576px، در وسط صفحه نمایش داده خواهد شد.

2) کلاس‌های نمایش upper-case و lower-case حروف
- کلاس text-lowercase کار نمایش lower-case کل یک پاراگراف اعمالی را انجام می‌دهد.
- کلاس text-uppercase کار نمایش upper-case کل یک پاراگراف اعمالی را انجام می‌دهد.
- کلاس text-capitalize، اولین حرف هر واژه را به صورت بزرگ نمایش می‌دهد.

3) کلاس‌های شیوه‌ی نمایش متون
کلاس font-weight-bold، کلاس font-weight-normal و کلاس font-italic نمایش ضخیم، عادی و یا italic متن را سبب می‌شوند.

مثال: بررسی تاثیر کلاس‌های کمکی کار با متون در بوت استرپ 4
<body>
    <div class="container">
        <section class="content" id="mission">
            <h1 class="text-center text-sm-right text-md-left text-uppercase">Our
                Commitment</h1>
            <p class="lead text-justify">Wisdom Pet Medicine strives to blend
                the best in
                traditional and <em>alternative medicine</em> in the <strong>diagnosis
                    and treatment</strong> of companion animals including dogs,
                cats, birds, reptiles, rodents, and fish. We apply the wisdom
                garnered in the <mark>centuries old tradition</mark> of
                veterinary medicine, to find the safest treatments
                and&nbsp;cures.</p>
            <p class="text-nowrap text-capitalize">We strive to be your pet's
                medical <del>staff</del>
                experts from
                youth through the senior years. <small>We build preventative
                    health care plans for each and every one of our patients,
                    based on breed, age, and sex, so that your pet receives the
                    most appropriate care at crucial milestones.</small> We
                want to give your pet a long and healthy&nbsp;life.</p>
        </section>

        <section class="content" id="services">
            <div class="display-4">Exotic Pets</div>
            <p>We <span class="font-weight-bold">offer</span> <strong class="font-weight-normal">specialized</strong>
                care for <em>reptiles,
                    rodents, birds,</em> and other exotic pets.</p>

            <h3 class="text-left text-md-center text-sm-right">Grooming</h3>
            <p>Our therapeutic <span>grooming</span> treatments help battle
                fleas, allergic dermatitis, and other challenging skin
                conditions.</p>

            <h4>General Health</h4>
            <p>Wellness and senior exams, ultrasound, x-ray, and dental
                cleanings are just a few of our general health services.</p>

            <h5>Nutrition</h5>
            <p>Let our nutrition experts review your pet's diet and prescribe a
                custom nutrition plan for optimum health and disease
                prevention.</p>

            <h6>Pest Control</h6>
            <p>We offer the latest advances in safe and effective prevention
                and treatment of fleas, ticks, worms, heart worm, and other
                parasites.</p>

            <h2>Vaccinations</h2>
            <p>Our veterinarians are experienced in modern vaccination
                protocols that prevent many of the deadliest diseases in pets.</p>
        </section>
    </div>
</body>
با این خروجی


در اینجا اگر کلاس text-right را به heading اضافه کنیم:
<h1 class="text-right">Our Commitment <small>to you</small></h1>
چنین خروجی حاصل می‌شود:


و یا می‌توان این کلاس‌ها را با هم ترکیب کرد:
<h1 class="text-center text-sm-right">Our Commitment <small>to you</small></h1>
این ترکیب به این معنا است:
- متن h1 در حالت عادی در وسط صفحه نمایش داده شود.


- اما متن مدنظر در break-point ایی به نام sm، یعنی با اندازه‌ی صفحه‌ی بیشتر از 576px، در سمت راست صفحه نمایش داده خواهد شد.


این اعداد توسط افزونه‌ی ViewPort نمایش داده شده‌اند.


همچنین تاثیر text-justify را نیز به اولین پاراگراف
<p class="lead text-justify">
به صورت ذیل مشاهده می‌کنید که در مقایسه با تصویر قبلی، سبب کشیده شدن متن و تنظیم آن با سمت راست و چپ صفحه شده‌است:


و یا اگر text-nowrap را به پاراگرافی اعمال کنیم:
<p class="text-nowrap">


سبب نمایش یک سطری آن خواهد شد که در اینجا با پدید آمدن یک اسکرول بار افقی، قابل ملاحظه‌است.


کلاس‌های کمکی کار با لیست‌ها و نقل قول‌ها در بوت استرپ 4

بوت استرپ 4 به همراه کلاس‌هایی کمکی برای کار با لیست‌ها و نقل قول‌ها است؛ مانند:
- کلاس list-unstyled سبب حذف bullets از یک لیست می‌شود.
- برای ایجاد لیست‌های Inline می‌توان از کلاس list-inline بر روی المان UL و سپس list-inline-item بر روی هر LI آن، کمک گرفت.
<body>
    <div class="container">
        <section class="content" id="services">
            <h2>Exotic Pets</h2>
            <p>We offer <strong>specialized</strong> care for <em>reptiles,
                    rodents, birds,</em> and other exotic pets.</p>
            <ul class="list-unstyled">
                <li>Grooming</li>
                <li>General Health</li>
                <li>Nutrition</li>
                <li>Pest Control</li>
                <li>Vaccinations</li>
            </ul>

            <ul class="list-inline">
                <li class="list-inline-item">Grooming</li>
                <li class="list-inline-item">General Health</li>
                <li class="list-inline-item">Nutrition</li>
                <li class="list-inline-item">Pest Control</li>
                <li class="list-inline-item">Vaccinations</li>
            </ul>
        </section>
    </div>
</body>
در این مثال نحوه‌ی حذف bullets و همچنین inline تعریف کردن دو لیست را مشاهده می‌کنید؛ با این خروجی:


در حالت لیست inline، آیتم‌های لیست از چپ به راست در یک سطر نمایش داده می‌شوند. برای مثال می‌تواند برای نمایش breadcrumbs در یک سایت مناسب باشد.
همچنین برای نمایش نقل قول‌ها می‌توان از کلاس blockquote و برای نمایش بهتر امضای آن از کلاس blockquote-footer استفاده کرد:
<body>
    <div class="container">
        <section class="content" id="testimonials">
            <h2>Testimonials</h2>

            <blockquote>
                During the summer, our rabbit, Tonto, began to have severe
                redness and itching on his belly and feet. I'm very thankful to
                the veterinarians and staff at Wisdom for the excellent care
                Tonto received, and for nipping his allergies in the bud, so to
                speak.
                Jane
            </blockquote>

            <blockquote class="blockquote text-right">
                When Samantha, our Siamese cat, began sleeping all the time and
                urinating excessively, we brought her to see the specialists at
                Wisdom. Now, two years later, Samantha is still free from any
                complications of diabetes, and her blood sugar regularly tests
                normal.
                <div class="blockquote-footer">
                    The McPhersons
                </div>
            </blockquote>
        </section>
    </div>
</body>


در اینجا دو blockquote را مشاهده می‌کنید. مورد اول بدون کلاس blockquote است و دومی به همراه این کلاس و یک footer تعریف شده‌است. همچنین می‌توان کلاس‌هایی مانند text-right را نیز به blockquote اضافه کرد.
البته در نگارش 4، حاشیه‌ی خاکستری blockquote که در نگارش سوم آن وجود داشت، حذف شده‌است.


کار با رنگ‌ها در بوت استرپ 4

بوت استرپ، به همراه تعدادی کلاس مخصوص رنگ‌ها است که از آن در همه جا استفاده می‌کند؛ مانند رنگ‌های دکمه‌ها، پس زمینه‌ها و متون.
1) کلاس‌های تعیین رنگ متون:


برای مثال در اینجا بجای Color می‌توان یکی از ثوابت ذیل آن‌را قید کرد؛ مانند text-primary و یا text-danger
این کلاس‌ها برای تعیین رنگ متون و همچنین لینک‌ها کاربرد دارند.


2) کلاس‌های تعیین رنگ پس زمینه:


در اینجا برای نمونه بجای Color می‌توان یکی از ثوابت ذیل آن‌را قید کرد؛ مانند bg-primary و یا bg-danger

مثال: اعمال رنگ‌های زمینه‌ای بوت استرپ
<body>
    <div class="container">
        <section class="content" id="services">
            <h2 class="text-danger">Our Mission</h2>
            <p class="bg-danger text-white">Wisdom Pet Medicine strives to
                blend the best in
                traditional and
                alternative medicine in the diagnosis and treatment of
                companion animals including dogs, cats, birds, reptiles,
                rodents, and fish. We apply the wisdom garnered in the
                centuries old tradition of veterinary medicine, to find the
                safest treatments and cures.</p>

            <ul>
                <li><a class="text-warning" href="#">Grooming</a></li>
                <li><a href="#">General Health</a></li>
                <li><a href="#">Nutrition</a></li>
                <li><a href="#">Pest Control</a></li>
                <li><a href="#">Vaccinations</a></li>
            </ul>

        </section>

        <section class="content" id="testimonials">
            <h2>Testimonials</h2>

            <blockquote class="blockquote bg-faded text-info">
                During the summer, our rabbit, Tonto, began to have severe
                redness and itching on his belly and feet. I'm very thankful to
                the veterinarians and staff at Wisdom for the excellent care
                Tonto received, and for nipping his allergies in the bud, so to
                speak.
                <div class="blockquote-footer">
                    Jane
                </div>
            </blockquote>
        </section>
    </div>
</body>
با این خروجی


در اینجا مثال‌هایی را از اعمال کلاس‌های رنگ‌های بوت استرپ مشاهده می‌کنید. همچنین امکان ترکیب آن‌ها مانند مثال زیر نیز وجود دارد:
<p class="bg-danger text-white">



کدهای کامل این قسمت را از اینجا می‌توانید دریافت کنید: Bootstrap4_02.zip