اشتراکها
Tell your readers how long they'll need to get through all of your gibberish Demo
کلاس Kid را با تعریف زیر در نظر بگیرید. هدف از آن نگهداری اطلاعات فرزندان یک شخص خاص میباشد:
namespace IOCBeginnerGuide
{
class Kid
{
private int _age;
private string _name;
public Kid(int age, string name)
{
_age = age;
_name = name;
}
public override string ToString()
{
return "KID's Age: " + _age + ", Kid's Name: " + _name;
}
}
}
اکنون کلاس والد را با توجه به اینکه در حین ایجاد این شیء، فرزندان او نیز باید ایجاد شوند؛ در نظر بگیرید:
using System;
namespace IOCBeginnerGuide
{
class Parent
{
private int _age;
private string _name;
private Kid _obj;
public Parent(int personAge, string personName, int kidsAge, string kidsName)
{
_obj = new Kid(kidsAge, kidsName);
_age = personAge;
_name = personName;
}
public override string ToString()
{
Console.WriteLine(_obj);
return "ParentAge: " + _age + ", ParentName: " + _name;
}
}
}
و نهایتا مثالی از استفاده از آن توسط یک کلاینت:
using System;
namespace IOCBeginnerGuide
{
class Program
{
static void Main(string[] args)
{
Parent p = new Parent(35, "Dev", 6, "Len");
Console.WriteLine(p);
Console.ReadKey();
Console.WriteLine("Press a key...");
}
}
}
که خروجی برنامه در این حالت مساوی سطرهای زیر میباشد:
KID's Age: 6, Kid's Name: Len
ParentAge: 35, ParentName: Dev
مثال فوق نمونهای از الگوی طراحی ترکیب یا composition میباشد که به آن Object Dependency یا Object Coupling نیز گفته میشود. در این حالت ایجاد شیء والد وابسته است به ایجاد شیء فرزند.
مشکلات این روش:
1- با توجه به وابستگی شدید والد به فرزند، اگر نمونه سازی از شیء فرزند در سازندهی کلاس والد با موفقیت روبرو نشود، ایجاد نمونهی والد با شکست مواجه خواهد شد.
2- با از بین رفتن شیء والد، فرزندان او نیز از بین خواهند رفت.
3- هر تغییری در کلاس فرزند، نیاز به تغییر در کلاس والد نیز دارد (اصطلاحا به آن Dangling Reference هم گفته میشود. این کلاس آویزان آن کلاس است!).
چگونه این مشکلات را برطرف کنیم؟
بهتر است کار وهله سازی از کلاس Kid به یک شیء، متد یا حتی فریم ورک دیگری واگذار شود. به این واگذاری مسئولیت، delegation و یا inversion of control - IOC نیز گفته میشود.
بنابراین IOC میگوید که:
1- کلاس اصلی (یا همان Parent) نباید به صورت مستقیم وابسته به کلاسهای دیگر باشد.
2- رابطهی بین کلاسها باید بر مبنای تعریف کلاسهای abstract باشد (و یا استفاده از interface ها).
تزریق وابستگی یا Dependency injection
برای پیاده سازی IOC از روش تزریق وابستگی یا dependency injection استفاده میشود که میتواند بر اساس constructor injection ، setter injection و یا interface-based injection باشد و به صورت خلاصه پیاده سازی یک شیء را از مرحلهی ساخت وهلهای از آن مجزا و ایزوله میسازد.
مزایای تزریق وابستگیها:
1- گره خوردگی اشیاء را حذف میکند.
2- اشیاء و برنامه را انعطاف پذیرتر کرده و اعمال تغییرات به آنها سادهتر میشود.
روشهای متفاوت تزریق وابستگی به شرح زیر هستند:
تزریق سازنده یا constructor injection :
در این روش ارجاعی از شیء مورد استفاده، توسط سازندهی کلاس استفاده کننده از آن دریافت میشود. برای نمونه در مثال فوق از آنجائیکه کلاس والد به کلاس فرزندان وابسته است، یک ارجاع از شیء Kid به سازندهی کلاس Parent باید ارسال شود.
اکنون بر این اساس تعاریف، کلاسهای ما به شکل زیر تغییر خواهند کرد:
//IBuisnessLogic.cs
namespace IOCBeginnerGuide
{
public interface IBuisnessLogic
{
}
}
//Kid.cs
namespace IOCBeginnerGuide
{
class Kid : IBuisnessLogic
{
private int _age;
private string _name;
public Kid(int age, string name)
{
_age = age;
_name = name;
}
public override string ToString()
{
return "KID's Age: " + _age + ", Kid's Name: " + _name;
}
}
}
//Parent.cs
using System;
namespace IOCBeginnerGuide
{
class Parent
{
private int _age;
private string _name;
private IBuisnessLogic _refKids;
public Parent(int personAge, string personName, IBuisnessLogic obj)
{
_age = personAge;
_name = personName;
_refKids = obj;
}
public override string ToString()
{
Console.WriteLine(_refKids);
return "ParentAge: " + _age + ", ParentName: " + _name;
}
}
}
//CIOC.cs
using System;
namespace IOCBeginnerGuide
{
class CIOC
{
Parent _p;
public void FactoryMethod()
{
IBuisnessLogic objKid = new Kid(12, "Ren");
_p = new Parent(42, "David", objKid);
}
public override string ToString()
{
Console.WriteLine(_p);
return "Displaying using Constructor Injection";
}
}
}
//Program.cs
using System;
namespace IOCBeginnerGuide
{
class Program
{
static void Main(string[] args)
{
CIOC obj = new CIOC();
obj.FactoryMethod();
Console.WriteLine(obj);
Console.ReadKey();
Console.WriteLine("Press a key...");
}
}
}
توضیحات:
ابتدا اینترفیس IBuisnessLogic ایجاد خواهد شد. تنها متدهای این اینترفیس در اختیار کلاس Parent قرار خواهند گرفت.
از آنجائیکه کلاس Kid توسط کلاس Parent استفاده خواهد شد، نیاز است تا این کلاس نیز اینترفیس IBuisnessLogic را پیاده سازی کند.
اکنون سازندهی کلاس Parent بجای ارجاع مستقیم به شیء Kid ، از طریق اینترفیس IBuisnessLogic با آن ارتباط برقرار خواهد کرد.
در کلاس CIOC کار پیاده سازی واگذاری مسئولیت وهله سازی از اشیاء مورد نظر صورت گرفته است. این وهله سازی در متدی به نام Factory انجام خواهد شد.
و در نهایت کلاینت ما تنها با کلاس IOC سرکار دارد.
معایب این روش:
- در این حالت کلاس business logic، نمیتواند دارای سازندهی پیش فرض باشد.
- هنگامیکه وهلهای از کلاس ایجاد شد دیگر نمیتوان وابستگیها را تغییر داد (چون از سازندهی کلاس جهت ارسال مقادیر مورد نظر استفاده شده است).
تزریق تنظیم کننده یا Setter injection
این روش از خاصیتها جهت تزریق وابستگیها بجای تزریق آنها به سازندهی کلاس استفاده میکند. در این حالت کلاس Parent میتواند دارای سازندهی پیش فرض نیز باشد.
مزایای این روش:
- از روش تزریق سازنده بسیار انعطاف پذیرتر است.
- در این حالت بدون ایجاد وهلهای میتوان وابستگی اشیاء را تغییر داد (چون سر و کار آن با سازندهی کلاس نیست).
- بدون نیاز به تغییری در سازندهی یک کلاس میتوان وابستگی اشیاء را تغییر داد.
- تنظیم کنندهها دارای نامی با معناتر و با مفهومتر از سازندهی یک کلاس میباشند.
نحوهی پیاده سازی آن:
در اینجا مراحل ساخت Interface و همچنین کلاس Kid با روش قبل تفاوتی ندارند. همچنین کلاینت نهایی استفاده کننده از IOC نیز مانند روش قبل است. تنها کلاسهای IOC و Parent باید اندکی تغییر کنند:
//Parent.cs
using System;
namespace IOCBeginnerGuide
{
class Parent
{
private int _age;
private string _name;
public Parent(int personAge, string personName)
{
_age = personAge;
_name = personName;
}
public IBuisnessLogic RefKID {set; get;}
public override string ToString()
{
Console.WriteLine(RefKID);
return "ParentAge: " + _age + ", ParentName: " + _name;
}
}
}
//CIOC.cs
using System;
namespace IOCBeginnerGuide
{
class CIOC
{
Parent _p;
public void FactoryMethod()
{
IBuisnessLogic objKid = new Kid(12, "Ren");
_p = new Parent(42, "David");
_p.RefKID = objKid;
}
public override string ToString()
{
Console.WriteLine(_p);
return "Displaying using Setter Injection";
}
}
}
همانطور که ملاحظه میکنید در این روش یک خاصیت جدید به نام RefKID به کلاس Parent اضافه شده است که از هر لحاظ نسبت به روش تزریق سازنده با مفهومتر و خود توضیح دهندهتر است. سپس کلاس IOC جهت استفاده از این خاصیت اندکی تغییر کرده است.
ماخذ
نظرات مطالب
کاربرد Mixins در Vue.js
یک نکتهی تکمیلی: آشنایی با vue-property-decorator در vuejs
برای نوشتن کامپوننت با استفاده از type-script ابتدا باید کلاسهای مورد نظر را import کنید و کامپوننت را از Vue مشتق کنید:
همانطورکه مشاهده میکنید، مانند Angular برای تعریف کامپوننت از @Component استفاده میکنیم. @Component(componentConfig) شامل تنظیماتی هست که میتوانید آن را نیز به کامپوننت مورد نظر اعمال کنید :
به عنوان مثال در صورتیکه بخواهیم در کامپوننت فوق از prop استفاده کنیم، به صورت زیر میباشد:
که در واقع این کد، معادل کد جاواسکریپتی هست که بدون استفاده از این کتابخانه مینویسیم:
اگر با Angular آشنایی داشته باشید، میدانید که برای نوشتن کامپوننت از @Component استفاده میکنیم. یعنی با استفاده از decoratorها میتوانیم کامپوننتهای پیچیدهای را بنویسیم. در پروژههای vue.js نیز کتابخانه مشابهی وجود دارد که کار نوشتن کامپوننتها را ساده میکند؛ مانند کتابخانه vue-property-decorator که سورس گیت هاب آن در اینجا قرار دارد. برای کار با آن ابتدا کتابخانههای vue-class-component و vue-property-decorator را به پروژهی خود از طریق دستور زیر اضافه میکنیم:
npm install vue-class-component vue-property-decorator --save-dev
<template> <div> <p>Long-form v-model example</p> <input :value="myDataProperty" @input="updateMyProperty($event)"/> </div> </template> <script> import Vue from 'vue' import { Component } from 'vue-property-decorator' @Component export default class App extends Vue { // Data property myDataProperty: string; // Lifecycle hook mounted () { this.myDataProperty = 'Boop' } // Component method updateMyProperty ($event) { this.myDataProperty = $event.target.value } } </script>
@Component({ name: 'App', components: { AppModal } })
که در اینجا نام کامپوننت و کامپوننتهای استفاده شده در آن را تعریف کردیم.
در این کتابخانه، decoratorهای دیگری نیز برای استفاده وجود دارند؛ شامل:
@Prop @PropSync @Provide @Model @Watch @Inject @Provide @Emit
import { Vue, Component, Prop } from 'vue-property-decorator' @Component export default class YourComponent extends Vue { @Prop(Number) readonly propA: number | undefined @Prop({ default: 'default value' }) readonly propB!: string @Prop([String, Boolean]) readonly propC: string | boolean | undefined }
export default { props: { propA: { type: Number }, propB: { default: 'default value' }, propC: { type: [String, Boolean] } } }
اشتراکها
ویژگیهای جدید NET Core 3.0.
تمام برنامههای وب، از دادهها استفاده میکنند و امکان ذخیره سازی، به اشتراک گذاری و بازیابی آنها حتی زمانیکه اتصال به شبکه برقرار نیست، بسیار حائز اهمیت است. به همین جهت مرورگرهای امروزی نیز به همراه قابلیتهایی هستند تا این امر را سادهتر کنند. این محل ذخیره سازی، درون مرورگر کاربر بوده و دسترسی به آن نیز بسیار سریع است. همچنین امکان دسترسی به آن در حالت آفلاین و بدون اتصال به شبکه نیز میسر است. البته باید دقت داشت که بسته به نوع ذخیره سازی اطلاعات محلی انتخاب شده، حداکثر 10 مگابایت بیشتر در اختیار برنامه قرار نمیگیرد. همچنین دسترسی این اطلاعات وابستهاست به ماشین و وسیلهی مورد استفاده. برای مثال اگر کاربر از طریق سیستم و ماشین دیگری برنامه را مرور کند، دیگر دسترسی به اطلاعات محلی قبلی خود نخواهد داشت و یا اگر کاربر کش مرورگر را خالی کند، این اطلاعات نیز حذف میشوند.
حالتهای مختلف ذخیره سازی اطلاعات در مرورگر کاربر
Web Storage و یا Client-side storage در دو حالت کلی session storage و local storage قابل دسترسی است:
الف) session storage
در این حالت اطلاعات ذخیره شدهی در session storage، پس از بسته شدن مرورگر، به صورت خودکار حذف خواهند شد.
ب) local storage
اطلاعات ذخیره شدهی در local storage پس از بسته شدن مرورگر نیز باقی مانده و قابل دسترسی و بازیابی مجدد هستند. تاریخ انقضای آنها صرفا بر اساس خالی شدن دستی کش مرورگر توسط کاربر و یا حذف دستی اطلاعات آن توسط کدهای برنامه تعیین میشود.
هر دو حالت فوق به صورت ایزوله ارائه میشوند؛ با محدودیت حجم 10 مگابایت (جمع حجم نهایی هر دو حالت با هم، محدود به 10 مگابایت است). به این معنا که برنامههای هر دومین، تنها به محل ذخیره سازی خاص همان دومین دسترسی خواهند داشت.
همچنین API دسترسی به آنها synchronous است و کار کردن با آنها سادهاست.
البته Client-side storage به دو مورد فوق خلاصه نمیشود و شامل File Storage ،WebSQL ،IndexedDB و کوکیهای مرورگر نیز هست.
- File Storage هنوز مراحل آزمایشی خودش را طی میکند و مناسب برنامههای دنیای واقعی نیست.
- WebSQL قرار بود بر اساس بانک اطلاعاتی معروف SQLite ارائه شود؛ اما W3C در سال 2010 این استاندارد را منسوخ شده اعلام کرد و با IndexedDB جایگزین شد. دسترسی به آن async است و میتواند موضوع بحثی مجزا باشد.
- کوکیهای مرورگرها نیز یکی دیگر از روشهای ذخیره سازی اطلاعات در مرورگرها هستند و تنها به ذخیره سازی حداکثر 4096 بایت اطلاعات محدود هستند. کوکیها نیز همانند local storage پس از بسته شدن مرورگر باقی میمانند؛ اما برخلاف آن، دارای تاریخ انقضاء و همچنین قابلیت ارسال بین دومینها را نیز دارا میباشند. اگر تاریخ انقضای یک کوکی تعیین نشود، همانند session storage، در پایان کار مرورگر و بسته شدن آن، حذف خواهد شد.
تهیه یک سرویس Angular برای کار با Web Storage
جهت کپسوله سازی نحوهی کار با session storage و local storage میتوان سرویسی را برای اینکار تهیه کرد:
دسترسی به local storage از طریق شیء window.localStorage انجام میشود و کار با آن در برنامههای Angular، نیاز به وابستگی خاص دیگری ندارد. این مورد برای کار با session storage از طریق شیء window.sessionStorage صورت میگیرد. هر دو حالت، دارای متدهای setItem برای ذخیره سازی اطلاعات، getItem برای دریافت اطلاعات، بر اساس کلیدی مشخص و removeItem برای حذف اطلاعات کلیدی معلوم، هستند.
در حالت setItem اطلاعاتی را که مرورگرها ذخیره میکنند باید رشتهای باشد. به همین جهت توسط متد JSON.stringify میتوان یک شیء را تبدیل به رشته کرد و ذخیره نمود و در حالت getItem توسط متد JSON.parse، میتوان این رشته را مجددا به همان شیء پیشین خود تبدیل کرد و بازگشت داد.
محل صحیح تعریف BrowserStorageService
همانطور که در مطلب «سازماندهی برنامههای Angular توسط ماژولها» بررسی شد، محل صحیح تعریف این سرویس سراسری مشترک در بین کامپوننتها و ماژولهای برنامه، در CoreModule و پوشهی src\app\core\browser-storage.service.ts است:
و CoreModule نیز به AppModule اضافه میشود:
بنابراین یکی دیگر از روشهای به اشتراک گذاری اطلاعات در بین قسمتهای مختلف برنامه، ذخیره سازی آنها در session/local storage و سپس بازیابی آنها بر اساس کلیدهای مشخص آنها است.
مثالی از نحوهی کاربرد BrowserStorageService
برای آزمایش سرویس تهیه شده، از کامپوننت و قالب ذیل استفاده خواهیم کرد. در اینجا سرویس BrowserStorageService به سازندهی کلاس تزریق شدهاست و سپس دو حالت session storage و local storage مورد بررسی قرار گرفتهاند:
به همراه قالب:
در این حالت اگر برنامه را اجرا کنیم، یک چنین خروجی قابل مشاهده خواهد بود:
و اگر به برگهی Application کنسول ابزارهای توسعه دهندههای مرورگرها نیز مراجعه کنیم، این مقادیر ثبت شده را در دو حالت استفادهی از session storage و local storage، میتوان مشاهده کرد:
کدهای کامل این قسمت را از اینجا میتوانید دریافت کنید.
حالتهای مختلف ذخیره سازی اطلاعات در مرورگر کاربر
Web Storage و یا Client-side storage در دو حالت کلی session storage و local storage قابل دسترسی است:
الف) session storage
در این حالت اطلاعات ذخیره شدهی در session storage، پس از بسته شدن مرورگر، به صورت خودکار حذف خواهند شد.
ب) local storage
اطلاعات ذخیره شدهی در local storage پس از بسته شدن مرورگر نیز باقی مانده و قابل دسترسی و بازیابی مجدد هستند. تاریخ انقضای آنها صرفا بر اساس خالی شدن دستی کش مرورگر توسط کاربر و یا حذف دستی اطلاعات آن توسط کدهای برنامه تعیین میشود.
هر دو حالت فوق به صورت ایزوله ارائه میشوند؛ با محدودیت حجم 10 مگابایت (جمع حجم نهایی هر دو حالت با هم، محدود به 10 مگابایت است). به این معنا که برنامههای هر دومین، تنها به محل ذخیره سازی خاص همان دومین دسترسی خواهند داشت.
همچنین API دسترسی به آنها synchronous است و کار کردن با آنها سادهاست.
البته Client-side storage به دو مورد فوق خلاصه نمیشود و شامل File Storage ،WebSQL ،IndexedDB و کوکیهای مرورگر نیز هست.
- File Storage هنوز مراحل آزمایشی خودش را طی میکند و مناسب برنامههای دنیای واقعی نیست.
- WebSQL قرار بود بر اساس بانک اطلاعاتی معروف SQLite ارائه شود؛ اما W3C در سال 2010 این استاندارد را منسوخ شده اعلام کرد و با IndexedDB جایگزین شد. دسترسی به آن async است و میتواند موضوع بحثی مجزا باشد.
- کوکیهای مرورگرها نیز یکی دیگر از روشهای ذخیره سازی اطلاعات در مرورگرها هستند و تنها به ذخیره سازی حداکثر 4096 بایت اطلاعات محدود هستند. کوکیها نیز همانند local storage پس از بسته شدن مرورگر باقی میمانند؛ اما برخلاف آن، دارای تاریخ انقضاء و همچنین قابلیت ارسال بین دومینها را نیز دارا میباشند. اگر تاریخ انقضای یک کوکی تعیین نشود، همانند session storage، در پایان کار مرورگر و بسته شدن آن، حذف خواهد شد.
تهیه یک سرویس Angular برای کار با Web Storage
جهت کپسوله سازی نحوهی کار با session storage و local storage میتوان سرویسی را برای اینکار تهیه کرد:
import { Injectable } from "@angular/core"; @Injectable() export class BrowserStorageService { getSession(key: string): any { const data = window.sessionStorage.getItem(key); return JSON.parse(data); } setSession(key: string, value: any): void { const data = value === undefined ? null : JSON.stringify(value); window.sessionStorage.setItem(key, data); } removeSession(key: string): void { window.sessionStorage.removeItem(key); } removeAllSessions(): void { for (const key in window.sessionStorage) { if (window.sessionStorage.hasOwnProperty(key)) { this.removeSession(key); } } } getLocal(key: string): any { const data = window.localStorage.getItem(key); return JSON.parse(data); } setLocal(key: string, value: any): void { const data = value === undefined ? null : JSON.stringify(value); window.localStorage.setItem(key, data); } removeLocal(key: string): void { window.localStorage.removeItem(key); } removeAllLocals(): void { for (const key in window.localStorage) { if (window.localStorage.hasOwnProperty(key)) { this.removeLocal(key); } } } }
در حالت setItem اطلاعاتی را که مرورگرها ذخیره میکنند باید رشتهای باشد. به همین جهت توسط متد JSON.stringify میتوان یک شیء را تبدیل به رشته کرد و ذخیره نمود و در حالت getItem توسط متد JSON.parse، میتوان این رشته را مجددا به همان شیء پیشین خود تبدیل کرد و بازگشت داد.
محل صحیح تعریف BrowserStorageService
همانطور که در مطلب «سازماندهی برنامههای Angular توسط ماژولها» بررسی شد، محل صحیح تعریف این سرویس سراسری مشترک در بین کامپوننتها و ماژولهای برنامه، در CoreModule و پوشهی src\app\core\browser-storage.service.ts است:
import { BrowserStorageService } from "./browser-storage.service"; import { NgModule } from "@angular/core"; import { CommonModule } from "@angular/common"; import { RouterModule } from "@angular/router"; @NgModule({ imports: [CommonModule, RouterModule], exports: [], // components that are used in app.component.ts will be listed here. declarations: [], // components that are used in app.component.ts will be listed here. providers: [BrowserStorageService] // singleton services of the whole app will be listed here. }) export class CoreModule { };
و CoreModule نیز به AppModule اضافه میشود:
import { CoreModule } from "./core/core.module"; @NgModule({ imports: [ //... CoreModule, //... RouterModule.forRoot(appRoutes) ], //... }) export class AppModule { }
بنابراین یکی دیگر از روشهای به اشتراک گذاری اطلاعات در بین قسمتهای مختلف برنامه، ذخیره سازی آنها در session/local storage و سپس بازیابی آنها بر اساس کلیدهای مشخص آنها است.
مثالی از نحوهی کاربرد BrowserStorageService
برای آزمایش سرویس تهیه شده، از کامپوننت و قالب ذیل استفاده خواهیم کرد. در اینجا سرویس BrowserStorageService به سازندهی کلاس تزریق شدهاست و سپس دو حالت session storage و local storage مورد بررسی قرار گرفتهاند:
import { BrowserStorageService } from "./../../core/browser-storage.service"; import { Component, OnInit } from "@angular/core"; @Component({ selector: "app-browser-storage-sample-test", templateUrl: "./browser-storage-sample-test.component.html", styleUrls: ["./browser-storage-sample-test.component.css"] }) export class BrowserStorageSampleTestComponent implements OnInit { fromSessionStorage = ""; fromLocalStorage = "" sessionStorageKey = "sessionStorageKey1"; localStorageKey = "localStorageKey1" constructor(private browserStorage: BrowserStorageService) { } ngOnInit() { } sessionStorageSetItem() { this.browserStorage.setSession(this.sessionStorageKey, "Val1"); } sessionStorageGetItem() { this.fromSessionStorage = this.browserStorage.getSession(this.sessionStorageKey); } localStorageSetItem() { this.browserStorage.setLocal(this.localStorageKey, { key1: "val1", key2: 2 }); } localStorageGetItem() { this.fromLocalStorage = JSON.stringify(this.browserStorage.getLocal(this.localStorageKey)); } }
<h1>Browser storage sample</h1> <div class="panel"> <button class="btn btn-primary" (click)="sessionStorageSetItem()" type="button">sessionStorage -> Set Item</button> <button class="btn btn-success" (click)="sessionStorageGetItem()" type="button">sessionStorage -> Get Item</button> <div class="alert alert-info" *ngIf="fromSessionStorage"> {{fromSessionStorage}} </div> </div> <div class="panel"> <button class="btn btn-warning" (click)="localStorageSetItem()" type="button">localStorage -> Set Item</button> <button class="btn btn-success" (click)="localStorageGetItem()" type="button">localStorage -> Get Item</button> <div class="alert alert-info" *ngIf="fromLocalStorage"> {{fromLocalStorage}} </div> </div>
در این حالت اگر برنامه را اجرا کنیم، یک چنین خروجی قابل مشاهده خواهد بود:
و اگر به برگهی Application کنسول ابزارهای توسعه دهندههای مرورگرها نیز مراجعه کنیم، این مقادیر ثبت شده را در دو حالت استفادهی از session storage و local storage، میتوان مشاهده کرد:
کدهای کامل این قسمت را از اینجا میتوانید دریافت کنید.
Custom Elements، دارای یک چرخه حیات میباشند. در طی این چرخه حیات، میتوان تعدادی متد خاص را به المان سفارشی خود اضافه کرد که به صورت خودکار توسط مرورگر فراخوانی میشوند. به این متدها Life-cycle Callbacks یا Custom Element Reactions نیز میگویند. برای درک بهتر چرخه حیات مذکور، به تکه کد زیر توجه نمائید:
در این صورت، امکان استفاده از المان سفارشی، قبل از معرفی و ثبت آن توسط متد customElements.define نیز وجود خواهد داشت. یعنی اگر در DOM شما تعدادی المان سفارشی وجود داشته باشند که به هر دلیل نیاز است پس از گذشت یک بازه زمانی کوتاهی معرفی و ثبت شوند (مثال: lazy load اسکریپتهای متناظر با المانهای سفارشی در Angular)، این المانها معتبر هستند. فرآیند فراخوانی متد define و استفاده از کلاس معرفی شده برای ارتقاء المان سفارشی موجود در DOM، اصطلاحا Element Upgrades نامیده میشود. همچنین با استفاده از متد customElements.whenDefined که یک Promise را بازگشت میدهد، میتوان از معرفی و ثبت شدن المان خاصی آگاه شد:
یا حتی امکان استفاده از سلکتور «:defined» نیز به شکل زیر وجود دارد:
در اینجا ابتدا تمام المانهای تعریف نشده، کوئری شدهاند و با استفاده از متد map و اجرای متد whenDefined، به لیستی از Promiseها رسیدهایم و در نهایت با استفاده از Promise.all منتظر اتمام مرحله upgrade المانهای مذکور هستیم.
متد get، ارجاعی به سازنده کلاس x-component را بازگشت خواهد داد.
customElements.define("x-component", class extends HTMLElement { constructor() { super(); console.log('constructed!'); } connectedCallback() { console.log('connected!'); } disconnectedCallback() { console.log('disconnected!'); } adoptedCallback() { console.log('adopted!'); } attributeChangedCallback(name, oldValue, newValue) { console.log('attirbuteChanged!', name, oldValue, newValue); } static get observedAttributes() { return ['checked','demo','label']; } });
Element Upgrades
به صورت پیشفرض، المانهای موجود در DOM که مبتنیبر استانداردهای HTML تعریف نشدهاند، توسط مرورگر به عنوان HTMLUnknownElement تجزیه و تحلیل خواهند شد. ولی این موضوع برای المانهای سفارشی که نام معتبری دارند (وجود «-»)، صدق نمیکند. برای مثال دو خط کد زیر را در کنسول مربوط به Developer tools مرورگر خود اجرا کنید:
// "tabs" is not a valid custom element name document.createElement('tabs') instanceof HTMLUnknownElement === true //true // "x-tabs" is a valid custom element name document.createElement('x-tabs') instanceof HTMLElement === true //true
customElements.whenDefined('x-component').then(() => { console.log('x-component defined'); });
<share-buttons> <social-button type="twitter"><a href="...">Twitter</a></social-button> <social-button type="fb"><a href="...">Facebook</a></social-button> <social-button type="plus"><a href="...">G+</a></social-button> </share-buttons> // Fetch all the children of <share-buttons> that are not defined yet. let undefinedButtons = buttons.querySelectorAll(':not(:defined)'); let promises = [...undefinedButtons].map(socialButton => { return customElements.whenDefined(socialButton.localName); )); // Wait for all the social-buttons to be upgraded. Promise.all(promises).then(() => { // All social-button children are ready. });
سازنده مرتبط با کلاس المان سفارشی x-component، در هنگام وهلهسازی یا فرآیند upgrades فراخوانی میشود و میتواند برای مقداردهی اولیه خواص وهله جاری، تنظیم رخدادگردانها (Event Listeners) و یا ایجاد و اتصال ShadowDOM با استفاده از متد attachShadow، محل مناسبی باشد. طبق مستندات مرتبط، فراخوانی ()super بدون ارسال هیچ آرگومانی باید در اولین خط این سازنده انجام شود.
برای وهلهسازی المان سفارشی نیز میتوان از متد customeElements.get به شکل زیر استفاده کرد:
customeElements.define('x-component',...) let XComponent = customElements.get('x-component'); document.body.appendChild(new XComponent())
در تکه کد بالا، لیست المانهای img موجود در داخل iframe کوئری شده و سپس با پیمایش بر روی لیست بدست آمده و در زمان فراخوانی متد adoptNode که کار تغییر ownerDocument مرتبط با یک المان را انجام میدهد، متد adoptedCallback ما نیز اجرا خواهد شد.
مشخص است که امکان تعریف انواع و اقسام متدها با پارامترها و خروجیهای مختلفی و حتی نسخههای همزمان یا ناهمزمان آنها وجود دارد.
انتظار چنین خروجی داریم:
این موضوع، تحت عنوان «Reflecting Properties to Attributes» مطرح میباشد. در این صورت علاوه بر اینکه با یک نگاه به DOM، از مقادیر خصوصیات یک المان آگاه خواهیم بود، امکان استفاده از این صفات به عنوان سلکتورهایی در زمان استایلدهی نیز وجود دارد. حال از این مکانیزم برای اعمال یکسری صفات دسترسیپذیری مانند صفات ARIA به المان سفارشی خود نیز میتوان استفاده کرد. برای مثال:
یا حتی به شکل زیر:
در اینجا از همان getter که طبق پیادهسازی ما، در پشت صحنه از همان مقدار صفت disabled استفاده میکند، برای تنظیم یکسری صفات دیگر استفاده کردهایم. به عنوان مثال اگر المان ما غیرفعال شده بود، صفت tabindex آن را با «-1» مقداردهی میکنیم تا از توالی پیمایش مبتنیبر Tab خارج شود.
در این صورت اگر لود اسکریپت، معرفی و ثبت این المان سفارشی به صورت Lazy انجام شود، امکان آن وجود دارد که فریمورک، عملیات binding را قبل از مرحله upgrades انجام دهد. خوب... این موضوع چه مشکلی را ایجاد میکند؟ در این صورت چون مرحله upgrades تمام نشده است، پیادهسازی بدنه متد setter متناظر با خصوصیات المان سفارشی، توسط پراپرتی جدیدی که توسط فریمورک برروی وهله موجود تعریف میشود، بیاستفاده خواهد ماند. برای مثال، اگر سعی کنیم قبل از مرحله upgrades خصوصیت disabled المان x-component را مقداردهی کنیم، عملیات مکانیزم همگامسازی مدنظر ما اجرا نخواهد شد:
با این خروجی مواجه خواهیم شد که هیچ اثری از صفت disabled دیده نمیشود:
connectedCallback
اولین متد بعد از فراخوانی سازنده، connectedCallback نام دارد و زمانی رخ میدهد که وهلهای از یک المان سفارشی به Light DOM افزوده شدهاست و یا توسط Parser مرورگر، در DOM شناسایی شود. این متد، محل پیشنهاد شده برای اجرای کدهای زمان راهاندازی مانند دریافت منابع از سرور و یا رندر کردن محتوایی خاص، میباشد.
نکته: این متد ممکن است بیش از یکبار نیز فراخوانی شود! هنگامیکه یک المان موجود در DOM از طریق کد از DOM جداشده و سپس اضافه شود:
const el = document.createElement('x-component'); document.body.appendChild(el); // connectedCallback() called el.remove(); // disconnectedCallback() document.body.appendChild(el); // connectedCallback() called again
disconnectedCallback
این متد نیز هر وقت المانی از DOM حذف شود، اجرا خواهد شد و مانند متد connectedCallback ممکن است چندین بار فراخوانی شود. همچنین محل مناسبی برای آزادسازی منابع استفاده شده در پیادهسازی المان سفارشی، میباشد. مانند: استفاده از متد clearInterval برای پاکسازی یک تایمر که با متد setInterval ایجاد شدهاست.
نکته: هیچ تعهدی به اجرای متد disconnectedCallback در تمام حالاتی که یک المان از DOM حذف میشود، وجود ندارد. به عنوان مثال هنگامیکه یک برگهی مرورگر بسته شود، این متد فراخوانی نخواهد شد.
attributeChangedCallback
این متد هنگامی فراخوانی خواهد شد که خصوصیات مشخص شده از طریق observedAttributes به عنوان یک static getter، اضافه، حذف، ویرایش و یا جایگزین شوند. همچنین در مرحله Upgrades برای مقادیر اولیه خصوصیات که توسط استفاده کننده از المان سفارشی، مشخص شدهاست نیز فراخوانی میشود.
adoptedCallback
متدهای قبلی بیشترین استفاده را دارند؛ این متد خاص نیز زمانیکه یک المان سفارشی به یک DOM دیگری منتقل میشود، اجرا خواهد شد. برای مثال:
const iframe = document.querySelector('iframe'); const iframeImages = iframe.contentDocument.querySelectorAll('img'); const newParent = document.getElementById('images'); iframeImages.forEach(function(imgEl) { newParent.appendChild(document.adoptNode(imgEl)); });
Methods
اگر المانهای بومی و استاندارد موجود را بررسی کنید، همه آنها دارای یکسری متد، پراپرتی و صفات مشخصی هستند. در اینجا نیز تعریف رفتاری برای یک المان سفارشی و کپسوله، نکته خاصی ندارد و به شکل زیر قابل تعریف و استفاده میباشد:
class XComponent extends HTMLElement { constructor() { super(); } doSomething(){ console.log('doSomething'); } }
let component = document.querySelector('x-component'); component.doSomething();
Attributes & Properties
در HTML خیلی رایج است که مقادیر پراپرتیهای یک المان در قالب یکسری صفات، نمودی در DOM هم داشته باشند. برای مثال:
div.id = 'id-value'; div.hidden = true;
<div id="id-value" hidden>
class XComponent extends HTMLElement { constructor() { super(); } connectedCallback() { this._render(); } get disabled() { return this.hasAttribute('disabled'); } set disabled(val) { // Reflect the value of `disabled` as an attribute. if (val) { this.setAttribute('disabled', ''); } else { this.removeAttribute('disabled'); } this._render(); } _render() { //... } }
ایده کار خیلی ساده است؛ پراپرتیهای یک المانسفارشی را از طریق متدهای getter و setter تعریف کرده و در بدنه پیادهسازی آنها، صفات HTML ای المان جاری را تغییر داده و یا از مقادیر آنها استفاده کنیم.
اینبار با مقداردهی پراپرتی disabled برروی وهلهای از المان سفارشی ما، این مقادیر نمودی در DOM هم خواهند داشت. با استفاده از متدهای setAttribute یا removeAttribute کار همگامسازی پراپرتیها با صفات را انجام دادهایم.همچین با استفاده از متد attributeChangedCallback نیز میتوان برای اعمال صفات ARIA که اشاره شد، به شکل زیر استفاده کرد:
attributeChangedCallback(name, oldValue, newValue) { switch (name) { case 'checked': // Note the attributeChangedCallback is only handling the *side effects* // of setting the attribute. this.setAttribute('aria-disabled', !!newValue); break; ... }
attributeChangedCallback(name, oldValue, newValue) { // When the component is disabled, update keyboard/screen reader behavior. if (this.disabled) { this.setAttribute('tabindex', '-1'); this.setAttribute('aria-disabled', 'true'); } else { this.setAttribute('tabindex', '0'); this.setAttribute('aria-disabled', 'false'); } // TODO: also react to the other attribute changing. }
نکته: پیشنهاد میشود از مکانیزم همگامسازی پراپرتیها و صفات، برای انواع دادهای اولیه (رشته، عدد و ...) استفاده شود و برای دریافت مقادیری مانند objects و یا arrays، از متدها یا پراپرتیها استفاده کنید. در غیر این صورت نیاز خواهد بود که این مقادیر را سریالایز و در داخل المان سفارشی، عملیات معکوس آن را انجام دهید که میتواند هزینهی زیادی داشته باشد. عملیات سریالایز نیز خود باعث از دست دادن ارجاعات به آن مقادیر خواهد شد. به صورت کلی هیچکدام از المانهای بومی موجود، چنین اطلاعاتی را دریافت نمیکند. برای مثال:
constructor() { super(); this._data = []; } get data() { return _data; } set data(value) { if (this_data === value) return; this._data = value; this._render(); }
Lazy Properties
همانطور که اشاره شد حتی قبل از مرحله upgrades مربوط به المانهای سفارشی استفاده شده در سند HTML برنامه شما، به عنوان المانهای معتبری هستند که امکان کوئری کردن و مقداردهی اولیه خصوصیات آنها از طریق کد نیز ممکن است. این موضوع زمانیکه از فریمورکی مثل Angular استفاده میشود، المان موردنظر به صورت خودکار توسط فریمورک لود و به صفحه اضافه شده و در انتهای عملیات، binding پراپرتیهای آن به خصوصیات موجود در کامپوننت Angular ای انجام خواهد شد. به مثال زیر توجه کنید:
<x-component [disabled]="model.disabled"></x-component>
let el = document.querySelector('x-component'); el.disabled = true; customElements.define("x-component", class extends HTMLElement { constructor() { super(); } get disabled() { return this.hasAttribute('disabled'); } set disabled(val) { // Reflect the value of `disabled` as an attribute. if (val) { this.setAttribute('disabled', ''); } else { this.removeAttribute('disabled'); } this._render(); } });
یکی از روشهای پیشنهاد شده برای حل این مشکل، مقداردهی مجدد پراپرتیها بعد از مرحله upgrades و پس از اینکه متد setter تعریف شدهاست، میباشد:
let el = document.querySelector('x-component'); el.disabled = true; customElements.define("x-component", class extends HTMLElement { constructor() { super(); } connectedCallback() { this._upgradeProp('disabled'); } get disabled() { return this.hasAttribute('disabled'); } set disabled(val) { // Reflect the value of `disabled` as an attribute. if (val) { this.setAttribute('disabled', ''); } else { this.removeAttribute('disabled'); } this._render(); } _upgradeProp(prop) { if (this.hasOwnProperty(prop)) { let value = this[prop]; delete this[prop]; //delete instance property this[prop] = value; // set prototype property } } });
ایده کار به این صورت است که مقدار پراپرتی مورد نظر را که قبل از مرحله upgrades برروی وهله جاری (instance property) تنظیم شدهاست، در متغییری نگهداری کرده و آن پراپرتی را حذف و سپس پراپرتی تعریف شده در کلاس (prototype property) را برای وهله جاری مقداردهی کنیم.
نکته: به یاد داشته باشید که قبل از اینکه یکسری صفات خاص را مقدار دهی کنید، بررسی شود که استفاده کننده از المان سفارشی، مقداری را تنظیم نکرده باشد. برای مثال اگر قصد دارید المان سفارشی شما قابلیت focus را داشته باشد، نیاز است شما حداقل tabindex=-1 را تنظیم کنید؛ حتی اگر استفاده کننده، آن را مقداردهی نکرده باشد:
connectedCallback() { if (!this.hasAttribute('role')) this.setAttribute('role', 'checkbox'); if (!this.hasAttribute('tabindex')) this.setAttribute('tabindex', -1); //element is not reachable via sequential keyboard navigation, but could be focused }
اشتراکها
سری آموزشی Angular 15
اشتراکها
مشخصات یک ایمیل خوب
net framework. شامل Framework
Class Library یا به اختصار FCL است. FCL مجموعهای از dll اسمبلیهایی است که صدها و هزاران نوع در آن تعریف شدهاند و هر نوع تعدادی کار انجام
میدهد. همچنین مایکروسافت کتابخانههای اضافهتری را چون azure و Directx نیز ارائه کرده است که باز هر کدام شامل نوعهای زیادی میشوند. این
کتابخانه به طور شگفت آوری باعث سرعت و راحتی توسعه دهندگان در زمینه
فناوریهای مایکروسافت گشته است.
تعدادی از فناوریهایی که توسط این کتابخانه پشتیبانی میشوند در زیر آمده است:
Web Service: این فناوری اجازهی ارسال و دریافت پیامهای تحت شبکه را به خصوص بر روی اینترنت، فراهم میکند و باعث ارتباط جامعتر بین برنامهها و فناوریهای مختلف میگردد. در انواع جدیدتر WCF و Web Api نیز به بازار ارائه شدهاند.
webform و MVC : فناوریهای تحت وب که باعث سهولت در ساخت وب سایتها میشوند که وب فرم رفته رفته به سمت منسوخ شدن پیش میرود و در صورتی که قصد دارید طراحی وب را آغاز کنید توصیه میکنم از همان اول به سمت MVC بروید.
Rich Windows GUI Application : برای سهولت در ایجاد برنامههای تحت وب حالا چه با فناوری WPF یا فناوری قدیمی و البته منسوخ شده Windows Form.
Windows Console Application: برای ایجاد برنامههای ساده و بدون رابط گرافیکی.
Windows Services: شما میتوانید یک یا چند سرویس تحت ویندوز را که توسط Service Control Manager یا به اختصار SCM کنترل میشوند، تولید کنید.
Database stored Procedure: نوشتن stored procedure بر روی دیتابیسهایی چون sql server و اوراکل و ... توسط فریم ورک دات نت مهیاست.
Component Libraray: ساخت اسمبلیهای واحدی که میتوانند با انواع مختلفی از موارد بالا ارتباط برقرار کنند.
Portable Class Libary : این نوع پروژهها شما را قادر میسازد تا کلاسهایی با قابلیت انتقال پذیری برای استفاده در سیلور لایت، ویندوز فون و ایکس باکس و فروشگاه ویندوز و ... تولید کنید.
ازآنجا که یک کتابخانه شامل زیادی نوع میگردد سعی شده است گروه بندیهای مختلفی از آن در قالبی به اسم فضای نام namespace تقسیم بندی گردند که شما آشنایی با آنها دارید. به همین جهت فقط تصویر زیر را که نمایشی از فضای نامهای اساسی و مشترک و پرکاربرد هستند، قرار میدهم.
تعدادی از فناوریهایی که توسط این کتابخانه پشتیبانی میشوند در زیر آمده است:
Web Service: این فناوری اجازهی ارسال و دریافت پیامهای تحت شبکه را به خصوص بر روی اینترنت، فراهم میکند و باعث ارتباط جامعتر بین برنامهها و فناوریهای مختلف میگردد. در انواع جدیدتر WCF و Web Api نیز به بازار ارائه شدهاند.
webform و MVC : فناوریهای تحت وب که باعث سهولت در ساخت وب سایتها میشوند که وب فرم رفته رفته به سمت منسوخ شدن پیش میرود و در صورتی که قصد دارید طراحی وب را آغاز کنید توصیه میکنم از همان اول به سمت MVC بروید.
Rich Windows GUI Application : برای سهولت در ایجاد برنامههای تحت وب حالا چه با فناوری WPF یا فناوری قدیمی و البته منسوخ شده Windows Form.
Windows Console Application: برای ایجاد برنامههای ساده و بدون رابط گرافیکی.
Windows Services: شما میتوانید یک یا چند سرویس تحت ویندوز را که توسط Service Control Manager یا به اختصار SCM کنترل میشوند، تولید کنید.
Database stored Procedure: نوشتن stored procedure بر روی دیتابیسهایی چون sql server و اوراکل و ... توسط فریم ورک دات نت مهیاست.
Component Libraray: ساخت اسمبلیهای واحدی که میتوانند با انواع مختلفی از موارد بالا ارتباط برقرار کنند.
Portable Class Libary : این نوع پروژهها شما را قادر میسازد تا کلاسهایی با قابلیت انتقال پذیری برای استفاده در سیلور لایت، ویندوز فون و ایکس باکس و فروشگاه ویندوز و ... تولید کنید.
ازآنجا که یک کتابخانه شامل زیادی نوع میگردد سعی شده است گروه بندیهای مختلفی از آن در قالبی به اسم فضای نام namespace تقسیم بندی گردند که شما آشنایی با آنها دارید. به همین جهت فقط تصویر زیر را که نمایشی از فضای نامهای اساسی و مشترک و پرکاربرد هستند، قرار میدهم.
در CLR مفهومی به نام Common Type System یا CTS وجود دارد که توضیح میدهد نوعها باید چگونه تعریف شوند و چگونه باید رفتار کنند که این قوانین از آنجایی که در ریشهی CLR نهفته است، بین تمامی زبانهای دات نت مشترک میباشد. تعدادی از مشخصات این CTS در زیر آورده شده است ولی در آینده بررسی بیشتری روی آنان خواهیم داشت:
- فیلد
- متد
- پراپرتی
- رویدادها
CTS همچنین شامل قوانین زیادی در مورد وضعیت کپسوله سازی برای اعضای یک نوع دارد:
- private
- public
- Family یا در زبانهایی مثل سی ++ و سی شارپ با نام protected شناخته میشود.
- family and assembly: این هم مثل بالایی است ولی کلاس مشتق شده باید در همان اسمبلی باشد. در زبانهایی چون سی شارپ و ویژوال بیسیک، چنین امکانی پیاده سازی نشدهاست و دسترسی به آن ممکن نیست ولی در IL Assembly چنین قابلیتی وجود دارد.
- Assembly یا در بعضی زبانها به نام internal شناخته میشود.
- Family Or Assembly: که در سی شارپ با نوع Protected internal شناخته میشود. در این وضعیت هر عضوی در هر اسمبلی قابل ارث بری است و یک عضو فقط میتواند در همان اسمبلی مورد استفاده قرار بگیرد.
موارد دیگری که تحت قوانین CTS هستند مفاهیم ارث بری، متدهای مجازی، عمر اشیاء و .. است.
یکی دیگر از ویژگیهای CTS این است که همهی نوعها از نوع شیء Object که در فضای نام system قرار دارد ارث بری کردهاند. به همین دلیل همهی نوعها حداقل قابلیتهایی را که یک نوع object ارئه میدهد، دارند که به شرح زیر هستند:
- مقایسهی دو شیء از لحاظ برابری.
- به دست آوردن هش کد برای هر نمونه از یک شیء
- ارائهای از وضعیت شیء به صورت رشته ای
- دریافت نوع شیء جاری
وجود COMها به دلیل ایجاد اشیاء در یک زبان متفاوت بود تا با زبان دیگر ارتباط برقرار کنند. در طرف دیگر CLR هم بین زبانهای برنامه نویسی یکپارچگی ایجاد کرده است. یکپارچگی زبانهای برنامه نویسی علل زیادی دارند. اول اینکه رسیدن به هدف یا یک الگوریتم خاص در زبان دیگر راحتتر از زبان پایه پروژه است. دوم در یک کار تیمی که افراد مختلف با دانش متفاوتی حضور دارند و ممکن است زیان هر یک متفاوت باشند.
برای ایجاد این یکپارچگی، مایکروسافت سیستم CLS یا Common Language Specification را راه اندازی کرد. این سیستم برای تولیدکنندگان کامپایلرها جزئیاتی را تعریف میکند که کامپایلر آنها را باید با حداقل ویژگیهای تعریف شدهی CLR، پشتیبانی کند.
CLR/CTS مجموعهای از ویژگیها را شامل میشود و گفتیم که هر زبانی بسیاری از این ویژگیها را پشتیبانی میکند ولی نه کامل. به عنوان مثال برنامه نویسی که قصد کرده از IL Assembly استفاده کند، قادر است از تمامی این ویژگیهایی که CLR/CTS ارائه میدهند، استفاده کند ولی تعدادی دیگر از زبانها مثل سی شارپ و فورترن و ویژوال بیسیک تنها بخشی از آن را استفاده میکنند و CLS حداقل ویژگی که بین همه این زبانها مشترک است را ارائه میکند.
شکل زیر را نگاه کنید:
یعنی
اگر شما دارید نوع جدیدی را در یک زبان ایجاد میکنید که قصد دارید در یک
زبان دیگر استفاده شود، نباید از امتیازات ویژهای که آن زبان در اختیار شما میگذارد و به بیان بهتر CLS آنها را پشتیبانی نمیکند، استفاده کنید؛ چرا
که کد شما ممکن است در زبان دیگر مورد استفاده قرار نگیرد.
به کد زیر دقت کنید. تعدادی از کدها سازگاری کامل با CLS دارند که به آنها CLS Compliant گویند و تعدادی از آنها non-CLS-Compliant هستند یعنی با
CLS سازگاری ندارند ولی استفاده از خاصیت [(assembly: CLSCompliant(true] باعث میشود که تا کامپایلر از پشتیبانی و سازگاری این کدها اطمینان کسب کند و در صورت وجود، از اجرای آن جلوگیری کند. با کمپایل کد زیر دو اخطار به ما میرسد.
using System; // Tell compiler to check for CLS compliance [assembly: CLSCompliant(true)] namespace SomeLibrary { // Warnings appear because the class is public public sealed class SomeLibraryType { // Warning: Return type of 'SomeLibrary.SomeLibraryType.Abc()' // is not CLScompliant public UInt32 Abc() { return 0; } // Warning: Identifier 'SomeLibrary.SomeLibraryType.abc()' // differing only in case is not CLScompliant public void abc() { } // No warning: this method is private private UInt32 ABC() { return 0; } } }
اولین اخطار اینکه
یکی از متدها یک عدد صحیح بدون علامت unsigned integer را بر میگرداند که همهی زبانها آن را پشتیبانی نمیکنند و خاص بعضی از زبان هاست.
دومین اخطار اینکه دو متد یکسان وجود دارند که در حروف بزرگ و کوچک تفاوت دارند. ولی زبان هایی چون ویژوال بیسیک نمیتوانند تفاوتی بین دو متد abc و ABC بیابند.
نکتهی جالب اینکه اگر شما کلمه public را از جلوی نام کلاس بردارید تمامی این اخطارها لغو میشود. به این خاطر که اینها اشیای داخلی آن اسمبلی شناخته شده و قرار نیست از بیرون به آن دسترسی صورت بگیرد. عضو خصوصی کد بالا را ببینید؛ کامنت بالای آن میگوید که چون خصوصی است هشداری نمیگیرد، چون قرار نیست در زبان مقصد از آن به طور مستقیم استفاده کند.
برای دیدن قوانین CLS به این صفحه مراجعه فرمایید.
دومین اخطار اینکه دو متد یکسان وجود دارند که در حروف بزرگ و کوچک تفاوت دارند. ولی زبان هایی چون ویژوال بیسیک نمیتوانند تفاوتی بین دو متد abc و ABC بیابند.
نکتهی جالب اینکه اگر شما کلمه public را از جلوی نام کلاس بردارید تمامی این اخطارها لغو میشود. به این خاطر که اینها اشیای داخلی آن اسمبلی شناخته شده و قرار نیست از بیرون به آن دسترسی صورت بگیرد. عضو خصوصی کد بالا را ببینید؛ کامنت بالای آن میگوید که چون خصوصی است هشداری نمیگیرد، چون قرار نیست در زبان مقصد از آن به طور مستقیم استفاده کند.
برای دیدن قوانین CLS به این صفحه مراجعه فرمایید.
سازگاری با کدهای مدیریت نشده
در بالا در مورد یکپارچگی و سازگاری کدهای مدیریت شده توسط CLS صحبت کردیم ولی در مورد ارتباط با کدهای مدیریت نشده چطور؟
مایکروسافت موقعیکه CLR را ارئه کرد، متوجه این قضیه بود که بسیاری از شرکتها توانایی اینکه کدهای خودشون را مجددا طراحی و پیاده سازی کنند، ندارند و خوب، سورسهای مدیریت نشدهی زیادی هم موجود هست که توسعه دهندگان علاقه زیادی به استفاده از آنها دارند. در نتیجه مایکروسافت طرحی را ریخت که CLR هر دو قسمت کدهای مدیریت شده و نشده را پشتیبانی کند. دو نمونه از این پشتیبانی را در زیر بیان میکنیم:
یک. کدهای مدیریت شده میتوانند توابع مدیریت شده را در قالب یک dll صدا زده و از آنها استفاده کنند.
دو. کدهای مدیریت شده میتوانند از کامپوننتهای COM استفاده کنند: بسیاری از شرکتها از قبل بسیاری از کامپوننتهای COM را ایجاد کرده بودند که کدهای مدیریت شده با راحتی با آنها ارتباط برقرار میکنند. ولی اگر دوست دارید روی آنها کنترل بیشتری داشته باشید و آن کدها را به معادل CLR تبدیل کنید؛ میتوانید از ابزار کمکی که مایکروسافت همراه فریم ورک دات نت ارائه کرده است استفاده کنید. نام این ابزار TLBIMP.exe میباشد که از Type Library Importer گرفته شده است.
سه. اگر کدهای مدیریت نشدهی زیادتری دارید شاید راحتتر باشد که برعکس کار کنید و کدهای مدیریت شده را در در یک برنامهی مدیریت نشده اجرا کنید. این کدها میتوانند برای مثال به یک Activex یا shell Extension تبدیل شده و مورد استفاده قرار گیرند. ابزارهای TLBEXP .exe و RegAsm .exe برای این منظور به همراه فریم ورک دات نت عرضه شده اند.
سورس کد Type Library Importer را میتوانید در کدپلکس بیابید.
در ویندوز 8 به بعد مایکروسافت API جدید را تحت عنوان WinsowsRuntime یا winRT ارائه کرده است . این api یک سیستم داخلی را از طریق کامپوننتهای com ایجاد کرده و به جای استفاده از فایلهای کتابخانهای، کامپوننتها api هایشان را از طریق متادیتاهایی بر اساس استاندارد ECMA که توسط تیم دات نت طراحی شده است معرفی میکنند.
زیبایی این روش اینست که کد نوشته شده در زبانهای دات نت میتواند به طور مداوم با apiهای winrt ارتباط برقرار کند. یعنی همهی کارها توسط CLR انجام میگیرد بدون اینکه لازم باشد از ابزار اضافی استفاده کنید. در آینده در مورد winRT بیشتر صحبت میکنیم.
در بالا در مورد یکپارچگی و سازگاری کدهای مدیریت شده توسط CLS صحبت کردیم ولی در مورد ارتباط با کدهای مدیریت نشده چطور؟
مایکروسافت موقعیکه CLR را ارئه کرد، متوجه این قضیه بود که بسیاری از شرکتها توانایی اینکه کدهای خودشون را مجددا طراحی و پیاده سازی کنند، ندارند و خوب، سورسهای مدیریت نشدهی زیادی هم موجود هست که توسعه دهندگان علاقه زیادی به استفاده از آنها دارند. در نتیجه مایکروسافت طرحی را ریخت که CLR هر دو قسمت کدهای مدیریت شده و نشده را پشتیبانی کند. دو نمونه از این پشتیبانی را در زیر بیان میکنیم:
یک. کدهای مدیریت شده میتوانند توابع مدیریت شده را در قالب یک dll صدا زده و از آنها استفاده کنند.
دو. کدهای مدیریت شده میتوانند از کامپوننتهای COM استفاده کنند: بسیاری از شرکتها از قبل بسیاری از کامپوننتهای COM را ایجاد کرده بودند که کدهای مدیریت شده با راحتی با آنها ارتباط برقرار میکنند. ولی اگر دوست دارید روی آنها کنترل بیشتری داشته باشید و آن کدها را به معادل CLR تبدیل کنید؛ میتوانید از ابزار کمکی که مایکروسافت همراه فریم ورک دات نت ارائه کرده است استفاده کنید. نام این ابزار TLBIMP.exe میباشد که از Type Library Importer گرفته شده است.
سه. اگر کدهای مدیریت نشدهی زیادتری دارید شاید راحتتر باشد که برعکس کار کنید و کدهای مدیریت شده را در در یک برنامهی مدیریت نشده اجرا کنید. این کدها میتوانند برای مثال به یک Activex یا shell Extension تبدیل شده و مورد استفاده قرار گیرند. ابزارهای TLBEXP .exe و RegAsm .exe برای این منظور به همراه فریم ورک دات نت عرضه شده اند.
سورس کد Type Library Importer را میتوانید در کدپلکس بیابید.
در ویندوز 8 به بعد مایکروسافت API جدید را تحت عنوان WinsowsRuntime یا winRT ارائه کرده است . این api یک سیستم داخلی را از طریق کامپوننتهای com ایجاد کرده و به جای استفاده از فایلهای کتابخانهای، کامپوننتها api هایشان را از طریق متادیتاهایی بر اساس استاندارد ECMA که توسط تیم دات نت طراحی شده است معرفی میکنند.
زیبایی این روش اینست که کد نوشته شده در زبانهای دات نت میتواند به طور مداوم با apiهای winrt ارتباط برقرار کند. یعنی همهی کارها توسط CLR انجام میگیرد بدون اینکه لازم باشد از ابزار اضافی استفاده کنید. در آینده در مورد winRT بیشتر صحبت میکنیم.
سخن پایانی: ممنون از دوستان عزیز بابت پیگیری مطالب تا بدینجا. تا این قسمت فصل اول کتاب با عنوان اصول اولیه CLR بخش اول مدل اجرای CLR به پایان رسید.
ادامهی مطالب بعد از تکمیل هر بخش در دسترس دوستان قرار خواهد گرفت.
Orleankka is a functional extension for Microsoft Orleans framework. It provides a message-based API similar to Akka/ProtoActor, carefully layered on top of Microsoft Orleans (that's what in a name). Orleankka is an excellent choice for use-cases which can benefit from composable, uniform communication interface, such as CQRS, event-sourcing, FSM, etc.