وحید نصیری وحید نصیری
مطالب
React 16x - قسمت 7 - ترکیب کامپوننت‌ها - بخش 1 - ارسال داده‌ها، مدیریت رخ‌دادها
تا اینجا، تنها با یک تک کامپوننت کار کردیم؛ اما یک برنامه‌ی واقعی ترکیبی است از چندین کامپوننت که در نهایت درخت کامپوننت‌ها را در React تشکیل می‌دهند. به همین جهت در طی چند قسمت، نکات ترکیب کامپوننت‌ها را بررسی می‌کنیم.


ترکیب کامپوننت‌ها

در ادامه، همان برنامه‌ی تا قسمت 5 را که کار نمایش یک counter را انجام می‌دهد، تکمیل می‌کنیم. در این برنامه اگر به فایل index.js دقت کنید، کار رندر تک کامپوننت Counter را انجام می‌دهیم:
ReactDOM.render(<Counter />, document.getElementById("root"));
اما یک برنامه‌ی واقعی React، متشکل از درختی از کامپوننت‌ها است. به این ترتیب با ترکیب و در کنار هم قرار دادن کامپوننت‌های مختلف، می‌توان به UI ای کارآمد و پیچیده رسید.
برای نمایش این مفهوم، کامپوننت جدید src\components\counters.jsx را ایجاد می‌کنیم. قصد داریم در این کامپوننت، لیستی از کامپوننت‌های Counter را رندر کنیم. سپس در index.js، بجای رندر کامپوننت Counter، کامپوننت جدید Counters را رندر می‌کنیم. به این ترتیب درخت کامپوننت‌های برنامه، در سطح بالایی خودش از کامپوننت Counters شروع می‌شود و سپس فرزندان آن‌را کامپوننت‌های Counter تشکیل می‌دهند. به همین جهت فایل index.js را به صورت زیر ویرایش می‌کنیم تا به کامپوننت Counters اشاره کند:
import Counters from "./components/counters";

ReactDOM.render(<Counters />, document.getElementById("root"));
سپس به فایل جدید src\components\counters.jsx مراجعه کرده و با استفاده از قطعه کدهای کمکی imrc و cc که در قسمت‌های قبل با آن‌ها آشنا شدیم، ساختار بدنه‌ی کامپوننت جدید Counters را ایجاد می‌کنیم. اکنون در متد render آن، یک div را ایجاد کرده و داخل آن، چندین کامپوننت Counter را رندر می‌کنیم:
import React, { Component } from "react";

import Counter from "./counter";

class Counters extends Component {
  state = {};

  render() {
    return (
      <div>
        <Counter />
        <Counter />
        <Counter />
        <Counter />
      </div>
    );
  }
}

export default Counters;
در این حالت اگر به مرورگر مراجعه کنیم، مشاهده خواهیم کرد که هر کامپوننت، state خاص خودش را دارد و از سایر کامپوننت‌ها ایزوله است:


در مرحله‌ی بعد، بجای رندر و درج دستی این کامپوننت‌ها، آرایه‌ای از اشیاء counter را ایجاد کرده و سپس آن‌ها را توسط متد Array.map رندر می‌کنیم:
import React, { Component } from "react";
import Counter from "./counter";

class Counters extends Component {
  state = {
    counters: [
      { id: 1, value: 0 },
      { id: 2, value: 0 },
      { id: 3, value: 0 },
      { id: 4, value: 0 }
    ]
  };

  render() {
    return (
      <div>
        {this.state.counters.map(counter => (
          <Counter key={counter.id} />
        ))}
      </div>
    );
  }
}

export default Counters;
در اینجا یک خاصیت جدید را به شیء منتسب به خاصیت state به نام counters اضافه کرده‌ایم. این خاصیت حاوی آرایه‌ای از اشیاء counter است که هر کدام دارای یک id (که در قسمت key ذکر خواهد شد) و مقداری اولیه است. سپس آرایه‌ی this.state.counters را توسط متد map، رندر کرده‌ایم. تا اینجا پس از ذخیره‌ی فایل و بارگذاری مجدد برنامه، همان خروجی قبلی را مشاهده خواهیم کرد.


ارسال داده‌ها به کامپوننت‌ها

مشکل! مقدار value هر شیء شمارشگر تعریف شده، به کامپوننت‌های مرتبط رندر شده اعمال نشده‌است. برای مثال اگر value اولین شیء را به 4 تغییر دهیم، هنوز هم این کامپوننت با همان مقدار صفر شروع به کار می‌کند. برای رفع این مشکل، به همان روشی که ویژگی key کامپوننت Counter را مقدار دهی کردیم، می‌توان ویژگی‌های سفارشی دیگری را تعریف و مقدار دهی کرد:
  render() {
    return (
      <div>
        {this.state.counters.map(counter => (
          <Counter key={counter.id} value={counter.value} selected={true} />
        ))}
      </div>
    );
پس از تعریف ویژگی‌های دلخواه value و selected که یکی از آن‌ها به مقدار value شیء counter مرتبط متصل است، به خود کامپوننت Counter مراجعه کرده و سپس در ابتدای متد render آن، خاصیت props به ارث رسیده شده‌ی از کلاس پایه‌ی Component را جهت بررسی بیشتر لاگ می‌کنیم:
class Counter extends Component {
  state = {
    count: 0
  };

  render() {
    console.log("props", this.props);
    //...
پس از ذخیره‌ی فایل counter.jsx و بارگذاری مجدد برنامه، یک چنین خروجی در کنسول توسعه دهندگان مرورگر قابل مشاهده است:


خاصیت this.props، یک شیء ساده‌ی جاوا اسکریپتی است و شامل تمام ویژگی‌هایی می‌باشد که ما در کامپوننت Counters برای هر کدام از کامپوننت‌های Counter رندر شده‌ی توسط آن، تعریف کردیم. برای نمونه دو ویژگی جدید value و selected را که به تعاریف المان‌های Counter در کامپوننت Counters اضافه کردیم، در اینجا به همراه مقادیر منتسب به آن‌ها، قابل مشاهده هستند. البته در این خروجی، key را ملاحظه نمی‌کنید؛ چون هدف اصلی آن، معرفی یکتای المان‌ها در DOM مجازی React است.
بنابراین اکنون می‌توان به value تنظیم شده‌ی در کامپوننت Counters به صورت this.props.value در کامپوننت Counter دسترسی یافت و سپس از آن جهت مقدار دهی اولیه‌ی counter استفاده کرد.
class Counter extends Component {
  state = {
    count: this.props.value
  };
اکنون اگر تغییرات کامپوننت Counter را ذخیره کرده و به مرورگر مراجعه کنیم، در اولین بار نمایش برنامه و بدون اعمال هیچگونه تغییری، یک چنین خروجی حاصل می‌شود:


یک نکته: در اینجا selected={true} را داریم. اگر مقدار آن‌را حذف کنیم، یعنی selected تنها درج شود، مقدار آن، همان true دریافت خواهد شد.


تعریف فرزند برای المان‌های کامپوننت‌ها

ویژگی‌های اضافه شده‌ی به تعاریف المان‌های کامپوننت‌ها، توسط خاصیت this.props، به هر کدام از آن کامپوننت‌ها منتقل می‌شوند. این خاصیت props، یک خاصیت ویژه را به نام children، نیز دارا است و از آن برای دسترسی به المان‌های تعریف شده‌ی بین تگ‌های یک المان اصلی استفاده می‌شود:
  render() {
    return (
      <div>
        {this.state.counters.map(counter => (
          <Counter key={counter.id} value={counter.value} selected={true}>
            <h4>‍Counter #{counter.id}</h4>
          </Counter>
        ))}
      </div>
    );
  }
در اینجا بین تگ‌های ابتدا و انتهای تعریف المان Counter، یک محتوا نیز تعریف شده‌است. اکنون اگر به خروجی کنسول توسعه دهندگان مرورگر دقت کنیم، خاصیت جدید اضافه شده‌ی children را نیز می‌توان مشاهده کرد:


یک نمونه مثال واقعی این قابلیت، امکان تعریف محتوای دیالوگ باکس‌ها، توسط استفاده کنند‌ه‌ی از آن است.


روش دیباگ برنامه‌های React

افزونه‌ی مفید React developer tools را می‌توانید برای مرورگرهای کروم و فایرفاکس، دریافت و نصب کنید. برای نمونه پس از نصب آن در مرورگر کروم، یک برگه‌ی جدید به لیست برگه‌های کنسول توسعه دهندگان آن اضافه می‌شود:


همانطور که مشاهده کنید، درخت کامپوننت‌های برنامه را در برگه‌ی جدید Components، می‌توان مشاهده کرد. در اینجا با انتخاب هر کدام از فرزندان این درخت، مشخصات آن نیز مانند props و state، در کنار صفحه ظاهر می‌شوند. همچنین در بالای همین قسمت، 4 آیکن مشاهده‌ی سورس، مشاهده‌ی DOM و یا لاگ کردن جزئیات شیء کامپوننت انتخابی در کنسول هم درج شده‌اند:


که برای نمونه چنین خروجی را لاگ می‌کند:



بررسی تفاوت‌های خواص props و state

در کامپوننت Counter، از props برای مقدار دهی اولیه‌ی state استفاده می‌کنیم:
class Counter extends Component {
  state = {
    count: this.props.value
  };
اکنون این سؤال مطرح می‌شود که چه تفاوتی بین props و state وجود دارد؟
- props حاوی اطلاعاتی است که به یک کامپوننت ارسال می‌کنیم؛ اما state حاوی اطلاعاتی است که مختص به آن کامپوننت بوده و private است. یعنی سایر کامپوننت‌ها نمی‌توانند به state کامپوننت دیگری دسترسی پیدا کنند. برای مثال در کامپوننت Counters، تمام attributes سفارشی تنظیم شده‌ی بر روی تعاریف المان‌های کامپوننت Counter، جزئی از اطلاعات props خواهند بود. در اینجا نمی‌توان به state کامپوننت مدنظری دسترسی یافت و آن‌را مقدار دهی کرد. به همین ترتیب state کامپوننت Counters نیز در سایر کامپوننت‌ها قابل دسترسی نیست.
- همچنین باید درنظر داشت که props، در مقایسه با state، فقط خواندنی است. به عبارتی مقدار ورودی به یک کامپوننت را داخل آن کامپوننت نمی‌توان تغییر داد. برای مثال سعی کنید در داخل متد رویدادگردان کلیک موجود در کامپوننت Counter، مقدار this.props.value را به صفر تنظیم کنید. در این حالت با کلیک بر روی دکمه‌ی Increment، بلافاصله خطای readonly بودن خواص شیء منتسب به props را دریافت می‌کنیم. در اینجا اگر نیاز است این مقدار را داخل کامپوننت تغییر دهیم، باید ابتدا این مقدار را دریافت کرده و سپس آن‌را داخل state قرار دهیم. پس از آن امکان ویرایش اطلاعات منتسب به state، داخل یک کامپوننت وجود خواهد داشت.


صدور و مدیریت رخ‌دادها

در ادامه می‌خواهیم در کنار هر دکمه‌ی Increment کامپوننت شمارشگر، یک دکمه‌ی Delete هم قرار دهیم:


مشکل! اگر کد مدیریتی handleDelete را در کامپوننت Counter قرار دهیم، چگونه باید به لیست آرایه‌ی اشیاء counters والد آن، یعنی کامپوننت Counters که سبب رندر شدن کامپوننت‌های شمارشگر شده (state = { counters: [ ] })، دسترسی یافت و شیء‌ای را از آن حذف کرد؟ در React، کامپوننتی که state ای را تعریف می‌کند، باید کامپوننتی باشد که قرار است آن‌را تغییر دهد و اطلاعات state هر کامپوننت، صرفا متعلق به آن کامپوننت بوده و جزو اطلاعات خصوصی آن است. بنابراین مدیریت حذف و یا افزودن کامپوننت‌ها در لیست نمایش داده شده، باید جزو وظایف کامپوننت Counters باشد و نه Counter.
برای حل این مشکل، کامپوننت Counter تعریف شده (کامپوننت فرزند) باید سبب بروز رخ‌داد onDelete شود تا کامپوننت Counters (کامپوننت والد)، آن‌را توسط متد handleDelete مدیریت کند. بنابراین ابتدا به کامپوننت Counters (کامپوننت والد) مراجعه کرده و متد رویدادگردان handleDelete را به آن اضافه می‌کنیم:
  handleDelete = () => {
    console.log("handleDelete called.");
  };
سپس ارجاعی از این متد را به صورت خاصیتی از props به کامپوننت Counter (کامپوننت فرزند) ارسال خواهیم کرد؛ برای این منظور در کامپوننت Counters (کامپوننت والد)، ویژگی onDelete را به تعریف المان Counter اضافه کرده و آن‌را با ارجاعی به متدhandleDelete  مقدار دهی می‌کنیم:
<Counter
     key={counter.id}
     value={counter.value}
     selected={true}
     onDelete={this.handleDelete}
/>
پس از آن به کامپوننت Counter مراجعه کرده و دکمه‌ی جدید Delete را به صورت زیر در کنار دکمه‌ی Increment تعریف می‌کنیم:
<button
  onClick={this.props.onDelete}
  className="btn btn-danger btn-sm m-2"
>
  Delete
</button>
در اینجا onClick، به خاصیت onDelete شیء props ارسالی به کامپوننت متصل شده‌است.
اکنون اگر برنامه را ذخیره کرده و پس از بارگذاری مجدد برنامه در مرورگر بر روی دکمه‌ی Delete کلیک کنیم، پیام «handleDelete called» در کنسول توسعه دهندگان مرورگر لاگ می‌شود. به این ترتیب کامپوننت فرزند سبب بروز رخ‌دادی شده و والد آن، این رخ‌داد را مدیریت می‌کند.


به روز رسانی state

تا اینجا دکمه‌ی Delete فرزند، به متد handleDelete والد متصل شده‌است. مرحله‌ی بعد، پیاده سازی واقعی حذف یک المان از DOM مجازی و به روز رسانی state است. برای اینکار ابتدا به رخ‌دادگردان onClick، در کامپوننت شمارشگر، مراجعه کرده و id دریافتی را به سمت والد ارسال می‌کنیم:
onClick={() => this.props.onDelete(this.props.id)}
البته در سمت والد نیز باید این id را به صورت یک خاصیت جدید به props اضافه کنیم (تا this.props.id فوق کار کند)؛ چون ویژگی key، مختص DOM مجازی بوده و به props اضافه نمی‌شود:
<Counter
  key={counter.id}
  value={counter.value}
  selected={true}
  onDelete={this.handleDelete}
  id={counter.id}
/>
اکنون این id را در کامپوننت والد دریافت و به آن واکنش نشان می‌دهیم:
  handleDelete = counterId => {
    console.log("handleDelete called.", counterId);
    const counters = this.state.counters.filter(
      counter => counter.id !== counterId
    );
    this.setState({ counters }); // = this.setState({ counters: counters });
  };
همانطور که پیشتر نیز در این سری عنوان شده، در React، مقدار state را به صورت مستقیم تغییر نمی‌دهیم و اینکار باید از طریق متد setState آن صورت گیرد. به عبارت دیگر مستقیما خاصیت counters شیء منتسب به خاصیت state را تغییر نمی‌دهیم. ابتدا یک آرایه‌ی جدید از المان‌ها را تولید کرده و به متد setState ارسال می‌کنیم. سپس React، هم خاصیت counters و هم UI را بر این اساس به روز رسانی خواهد کرد. در اینجا، لیست جدید counters، بر اساس id دریافتی از کامپوننت فرزند، تولید شده و به متد this.setState ارسال می‌شود. در این حالت اگر برنامه را ذخیره کرده و پس از بارگذاری مجدد آن در مرورگر، بر روی دکمه‌ی Delete هر ردیف کلیک کنیم، آن ردیف از UI حذف خواهد شد.

البته پیاده سازی ما تا به اینجا بدون مشکل کار می‌کند، اما به ازای هر خاصیت counter، یک ویژگی جدید را به تعریف المان مرتبط اضافه کرده‌ایم که در طول زمان بیش از اندازه طولانی خواهد شد. برای رفع این مشکل، خود شیء counter را به صورت یک ویژگی جدید به کامپوننت مرتبط با آن ارسال می‌کنیم. به این ترتیب اگر در آینده خاصیتی را به این شیء اضافه کردیم، دیگر نیازی نیست تا آن‌را به صورت دستی و مجزا تعریف کنیم. به همین جهت ابتدا تعریف المان Counter را به صورت زیر خلاصه می‌کنیم که در آن ویژگی جدید counter، حاوی کل شیء counter است:
<Counter
  key={counter.id}
  counter={counter}
  onDelete={this.handleDelete}
/>
سپس در سمت کامپوننت فرزند شمارشگر، دو تغییر this.props.counter.value و this.props.counter.id باید صورت گیرند تا مقادیر شیء counter به درستی خوانده شوند.


کدهای کامل این قسمت را از اینجا می‌توانید دریافت کنید: sample-07.zip
‫۴ سال و ۱۰ ماه قبل، شنبه ۲۵ آبان ۱۳۹۸، ساعت ۱۳:۴۵
وحید نصیری وحید نصیری
مطالب
تهیه قالب برای ایمیل‌های ارسالی یک برنامه ASP.Net

فرض کنید ایمیل اطلاع رسانی برنامه ASP.Net شما قرار است ایمیل زیر را پس از تکمیل یک فرم ارسال کند.


برای ارسال این قالب که مطابق تصویر هر بار باید سه برچسب آن تغییر کند چه راهی را پیشنهاد می‌دهید؟

راه اول: (راه متداول)
این فرم را در یک html editor درست کرده و جای سه برچسب را خالی می‌گذاریم. سپس html مورد نظر را در تابع ارسال ایمیل خود به صورت یک رشته تعریف نموده و جاهای خالی را پر خواهیم کرد. مثلا:
            string Name = "علی";
           string Desc = "منابع مورد نیاز";
           int Number = 10;
           string content =
           "<div dir=\"rtl\" style=\"text-align: right; font-family:Tahoma; font-size:9pt\">" +
           "با سلام<br />" +
           "احتراما آقای/خانم" +
           Name +
           "&nbsp;درخواست چاپ" +
           Desc +
           "&nbsp;دارای" +
           Number +
           "&nbsp;صفحه را داده‌اند. لطفا جهت تائید درخواست ایشان به برنامه مراجعه بفرمائید.<br />" +
           "<br />" +
           "با تشکر</div>";

ایرادات:
  • الف) امکان مشاهده شکل نهایی تا زمانیکه ایمیل مورد نظر را دریافت نکرده باشیم، وجود ندارد.
  • ب) اعمال تغییرات جدید به این فرمت رشته‌ای مشکل است. همیشه استفاده از ابزارهای بصری برای بهبود کار کمک بزرگی هستند که در این حالت از آن‌ها محروم خواهیم شد.
  • ج)اگر تغییر رسیده جدید، درخواست اضافه کردن لیست پرینت‌های قبلی این شخص بود چه باید کرد؟ آیا جدول مورد نظر را باید به صورت دستی ایجاد و باز هم به صورت یک رشته به این مجموعه اضافه کرد؟ در این حالت از کنترل‌های استانداردی مانند GridView و امثال آن محروم خواهیم شد.
  • د) هر بار تغییر، نیاز به recompile برنامه دارد.
بنابراین همانطور که مشاهده می‌کنید، نگهداری این روش مشکل است.

راه دوم: استفاده از قالب‌ها

خوشبختانه در ASP.Net امکان رندر کردن کنترل‌ها به صورت یک string‌ نیز موجود است. در مثال ما نیاز است تا چندین کنترل در کنار هم قرار گیرند تا شکل نهایی را ایجاد کنند. بنابراین می‌توان تمام آنها را در یک یوزر کنترل قرار داد. سپس باید کل یوزر کنترل را به صورت یک رشته، رندر کرد که در ادامه به آن خواهیم پرداخت.

اگر قالب فوق را بخواهیم در یک یوزر کنترل طراحی کنیم، سورس صفحه html یوزر کنترل به صورت زیر خواهد بود (فایل WebUserControl1.ascx) :
<%@ Control Language="C#" AutoEventWireup="true" CodeBehind="WebUserControl1.ascx.cs"
   Inherits="testWebForms87.WebUserControl1" %>
<div dir="rtl" style="text-align: right; font-family:Tahoma; font-size:9pt">
   با سلام<br />
   احتراما آقای/خانم
   <asp:Label ID="lblName" runat="server"></asp:Label>
   &nbsp;درخواست چاپ
   <asp:Label ID="lblDesc" runat="server"></asp:Label>
   &nbsp;دارای
   <asp:Label ID="lblNumber" runat="server"></asp:Label>
   &nbsp;صفحه را داده‌اند. لطفا جهت تائید درخواست ایشان به برنامه مراجعه بفرمائید.<br />
   <br />
   با تشکر</div>

همچنین می‌توان مقادیر برچسب‌ها را از طریق خواصی که برای یوزر کنترل تعریف خواهیم کرد، در تابع ارسال ایمیل خود مقدار دهی نمائیم. در این حالت در سورس صفحه یوزر کنترل داریم (فایل WebUserControl1.ascx.cs) :
        public string Name { get; set; }
       public int Number { get; set; }
       public string Desc { get; set; }

       protected void Page_Load(object sender, EventArgs e)
       {
           lblNumber.Text = Number.ToString();
           lblName.Text = Name;
           lblDesc.Text = Desc;
       }

تا اینجا طراحی اولیه محتوای ایمیل به پایان می‌رسد. دیگر از آن رشته کذایی خبری نیست و همچنین می‌توان از designer ویژوال استودیو برای طراحی بصری قالب مورد نظر استفاده کرد که این مزیت بزرگی است و در آینده اگر نیاز به تغییر متن ایمیل ارسالی وجود داشت، تنها کافی است فایل ascx ما ویرایش شود (بدون نیاز به کامپایل مجدد پروژه). یا در اینجا به سادگی برای مثال می‌توان یک GridView را تعریف، طراحی و bind کرد.

مرحله بعد، رندر کردن خودکار این یوزر کنترل و سپس تبدیل محتوای حاصل به یک رشته است. برای این منظور از تابع زیر می‌توان کمک گرفت (برای مثال تعریف شده در کلاس دلخواه CLoadUC) :
using System;
using System.Collections.Generic;
using System.IO;
using System.Reflection;
using System.Web;
using System.Web.UI;

      /// <summary>
      /// تبدیل یک یوزر کنترل به معادل اچ تی ام ال آن
      /// </summary>
      /// <param name="path">مسیر یوزر کنترل</param>
      /// <param name="properties">لیست خواص به همراه مقادیر مورد نظر</param>
      /// <returns></returns>
      /// <exception cref="NotImplementedException"><c>NotImplementedException</c>.</exception>
       public static string RenderUserControl(string path,
             List<KeyValuePair<string,object>> properties)
       {
           Page pageHolder = new Page();

           UserControl viewControl =
              (UserControl)pageHolder.LoadControl(path);

           Type viewControlType = viewControl.GetType();

           foreach (var pair in properties)
           {
               PropertyInfo property =
                  viewControlType.GetProperty(pair.Key);
              
               if (property != null)
               {
                   property.SetValue(viewControl, pair.Value, null);
               }
               else
               {
                   throw new NotImplementedException(string.Format(
                      "UserControl: {0} does not have a public {1} property.",
                      path, pair.Key));
               }
           }

           pageHolder.Controls.Add(viewControl);
           StringWriter output = new StringWriter();
           HttpContext.Current.Server.Execute(pageHolder, output, false);
           return output.ToString();
       }

ماخذ اصلی تابع فوق این آدرس است.
که البته تابع نهایی آنرا کمی اصلاح کردم تا بتوان لیستی از خواص پابلیک یک یوزر کنترل را به آن پاس کرد و محدود به یک خاصیت نبود.
اکنون استفاده از یوزر کنترلی که تاکنون طراحی کرده‌ایم به سادگی زیر است:
            List<KeyValuePair<string, object>> lst =
               new List<KeyValuePair<string, object>>
                     {
                         new KeyValuePair<string, object>("Name", "علی"),
                         new KeyValuePair<string, object>("Number", 10),
                         new KeyValuePair<string, object>("Desc", "منابع مورد نیاز")
                     };

           string content = CLoadUC.RenderUserControl("WebUserControl1.ascx", lst);

ابتدا لیستی از خواص پابلیک یوزر کنترل تهیه شده و مقدار دهی می‌شوند . سپس مسیر فایل یوزر کنترل به همراه این لیست به تابع رندر کردن نهایی پاس خواهند شد. حاصل، رشته‌ html محتوای ایمیل ما را تشکیل خواهد داد.

‫۱۵ سال و ۱۲ ماه قبل، دوشنبه ۱۸ آذر ۱۳۸۷، ساعت ۱۷:۲۰
وحید نصیری وحید نصیری
مطالب
کامپایلر C# 9.0، خطاها و اخطارهای بیشتری را نمایش می‌دهد
یکی از مواردی را که در حین ارتقاء پروژه‌های خود به NET 5.0. و C# 9.0 احتمالا مشاهده خواهید کرد، گزارش خطاهای کامپایلری است که پیشتر با نگارش‌های قبلی #C و NET Core.، اصلا خطا نبوده و بدون مشکل کامپایل می‌شدند. یعنی کدی که با NET Core SDK 3x. بدون مشکل کامپایل می‌شود، الزامی ندارد که با NET 5.0 SDK. نیز کامپایل شود. در این مطلب، تغییرات صورت گرفته‌ی در تنظیمات کامپایلر #C را در NET 5.0 SDK.، بررسی می‌کنیم.


معرفی AnalysisLevel در کامپایلر C# 9.0 و .NET 5.0 SDK

سال‌ها است که تیم کامپایلر #C قصد داشته‌است تا اخطارهای بیشتری را به توسعه دهندگان نمایش دهد؛ اما چون ممکن بود در حالت تنظیم پروژه جهت تبدیل اخطارها به خطا، اینکار به عملی ناخوشایند تبدیل شود، آن‌را انجام نداده بودند. با ارائه‌ی NET 5.، گزینه‌ی جدیدی به نام AnalysisLevel‌، به تنظیمات کامپایلر C# 9.0 اضافه شده‌است که توسط آن می‌توان سطوح نمایش خطاها و اخطارهای ارائه شده را تنظیم کرد. حالت پیش‌فرض آن برای پروژه‌های مبتنی بر net5.0، به عدد 5 تنظیم شده‌است و حتی این مورد را برای سایر SDKها نیز می‌توان تنظیم کرد:
Target Framework             Default for AnalysisLevel
net5.0                       5
netcoreapp3.1 or lower       4
netstandard2.1 or lower      4
.NET Framework 4.8 or lower  4
عدد 5 پیش‌فرض در اینجا سبب خواهد شد تا تعداد اخطارهای قابل ملاحظه‌ای را دریافت کنید؛ مواردی را که پیشتر با نگارش‌های قبلی کامپایلر #C، از آن‌ها ناآگاه بودید.
البته اگر از نگارش‌های کمتر از net5.0 استفاده می‌کنید نیز می‌توانید یک سطر AnalysisLevel زیر را به صورت دستی به فایل csproj خود اضافه کنید تا از اخطارهای بیشتری آگاه شوید:
<Project Sdk="Microsoft.NET.Sdk">
  <PropertyGroup>
    <OutputType>Exe</OutputType>
    <TargetFramework>netcoreapp3.1</TargetFramework>
    <!-- get more advanced warnings for this project -->
    <AnalysisLevel>5</AnalysisLevel>
  </PropertyGroup>
</Project>
یک نکته: اگر می‌خواهید همواره آخرین حد اخطارهای موجود ممکن را مشاهده کنید، مقدار AnalysisLevel را به latest تنظیم کنید:
<Project Sdk="Microsoft.NET.Sdk">
<PropertyGroup>
    <OutputType>Exe</OutputType>
    <TargetFramework>netcoreapp3.1</TargetFramework>
    <!-- be automatically updated to the newest stable level -->
    <AnalysisLevel>latest</AnalysisLevel>
  </PropertyGroup>
</Project>
با اینکار با نصب یک SDK جدید، نیازی به به روز رسانی مقدار AnalysisLevel نخواهد بود و یا اگر می‌خواهید بالاترین سطح ممکن و حتی موارد آزمایشی را نیز بر روی پروژه‌ی خود آزمایش کنید، مقدار سطح آنالیز را به preview تنظیم نمائید:
<AnalysisLevel>preview</AnalysisLevel>
و یا اگر نمی‌خواهید تا این اخطارهای جدید را مشاهده کنید، آن‌را غیرفعال کنید:
<!-- I am just fine thanks -->
<AnalysisLevel>none</AnalysisLevel>


معرفی AnalysisMode در کامپایلر C# 9.0 و NET 5.0 SDK.

از زمان ارائه‌ی NET 5.0 RC2.، گزینه‌ی جدید دیگری به نام AnalysisMode نیز به تنظیمات کامپایلر C# 9.0 اضافه شده‌است:
<PropertyGroup>
  <AnalysisMode>AllEnabledByDefault</AnalysisMode>
</PropertyGroup>
هدف از آن انجام کنترل کیفیت بر روی کدها و ارائه‌ی آن‌ها به صورت اخطارهای کامپایلر است. این گزینه سه مقدار را می‌تواند داشته باشد:
- Default: در این حالت تعداد کمی از گزینه‌‌های کنترل کیفیت فعال هستند.
- AllEnabledByDefault: شدیدترین حالت ممکن؛ با انتخاب آن تمام گزینه‌های تعریف شده به صورت اخطارهای کامپایلر ظاهر می‌شوند.
- AllDisabledByDefault: جهت غیرفعال کردن این گزینه.

نکته 1: اگر می‌خواهید این اخطارها به صورت خطاهای کامپایلر ظاهر شوند، گزینه‌ی CodeAnalysisTreatWarningsAsErrors را به true تنظیم کنید:
<PropertyGroup>
   <CodeAnalysisTreatWarningsAsErrors>false</CodeAnalysisTreatWarningsAsErrors>
</PropertyGroup>

نکته 2: آنالیز کدها در پروژه‌های مبتنی بر NET 5.0 SDK. به صورت خودکار فعال است. اگر می‌خواهید آن‌ها را در نگارش‌های پیشین NET Core. هم فعال کنید، خاصیت EnableNETAnalyzers را به true تنظیم نمائید:
<PropertyGroup>
   <EnableNETAnalyzers>true</EnableNETAnalyzers>
</PropertyGroup>
لیست کامل مواردی که توسط این گزینه بررسی می‌شوند.


امکان بررسی استایل کد نویسی در کامپایلر C# 9.0 و NET 5.0 SDK.

گزینه‌ی امکان بررسی استایل کدنویسی در کامپایلر C# 9.0، هنوز در مرحله‌ی آزمایشی به سر می‌برد. به همین جهت به صورت پیش‌فرض غیرفعال است. اگر می‌خواهید آن‌را فعال کنید، روش آن به صورت زیر است که پس از آن، مشکلات موجود به صورت اخطارهایی ظاهر خواهند شد:
<PropertyGroup>
   <EnforceCodeStyleInBuild>true</EnforceCodeStyleInBuild>
</PropertyGroup>


روش اعمال سراسری تنظیمات کامپایلر به تمام پروژه‌های یک Solution

اگر Solution شما از چندین زیر پروژه تشکیل شده‌است، یا می‌توانید تنظیمات یاد شده را یکی یکی به هر کدام اضافه کنید و یا یک فایل مخصوص Directory.Packages.props را در بالاترین پوشه‌ی Solution خود ایجاد کرده و آن‌را به صورت زیر تکمیل نمائید:
<Project>
  <PropertyGroup>
    <AnalysisLevel>latest</AnalysisLevel>
    <AnalysisMode>AllEnabledByDefault</AnalysisMode>
    <CodeAnalysisTreatWarningsAsErrors>true</CodeAnalysisTreatWarningsAsErrors>
    <EnableNETAnalyzers>true</EnableNETAnalyzers>
    <EnforceCodeStyleInBuild>true</EnforceCodeStyleInBuild>
  </PropertyGroup>
</Project>
‫۳ سال و ۱۰ ماه قبل، پنجشنبه ۲۹ آبان ۱۳۹۹، ساعت ۱۶:۴۰
امیر ح امیر ح
نظرات مطالب
امکان استفاده از کتابخانه‌های native در Blazor WASM 6x
برای اجرا شدن دستور زیر:
* خط به خط کد‌های زیر را، در cmd و پشت سر هم اجرا کنید
(نکته): باید پایتون را از قبل نصب داشته باشید (آموزش نصب پایتون) 
# Get the emsdk repo
git clone https://github.com/emscripten-core/emsdk.git

# Enter that directory
cd emsdk

# Download and install the latest SDK tools.
emsdk install latest

# Make the "latest" SDK "active" for the current user. (writes .emscripten file)
emsdk activate latest

# Activate PATH and other environment variables in the current terminal
emsdk_env.bat
حالا اگر cmd شما در همچین مسیری قرار دارد:
C:\Users\{your pc name}\emsdk
میتوانید دستوری که در متن مقاله ذکر شده را اجرا کنید (البته با اندکی تغییر):
emcc C:\Users\{your pc name}\sqlite\sqlite3.c -shared -o D:\e_sqlite3.o
فایل کامپایل شده e_sqlite3.o رو در پروژه خود کپی کنید و طبق مقاله پیش بروید  و این فایل نیتو را به پروژه رفرنس بدهید.
اکنون اگر دستور dotnet bulid را در ترمینال بزنید،  احتمالا با همچین هشداری مواجه خواهید شد:
warning : @(NativeFileReference) is not empty, but the native references won't be linked in, because neither $(WasmBuildNative), nor $(RunAOTCompilation) are 'true'. NativeFileReference=Data\e_sqlite3.o [D:\project\Yourproject\Yourproject.csproj] 1 Warning(s)
در صورت مشاهده همچین هشداری و حل این مشکل (اضافه نشدن فایل نیتیو به برنامه) ابتدا 
<RunAOTCompilation>true</RunAOTCompilation>
را به قسمت بالای فایل csproj خود و در قسمت 
<PropertyGroup>
اضافه کنید و سپس دستور زیر را اجرا کنید:
dotnet workload install wasm-tools
‫۲ سال و ۵ ماه قبل، دوشنبه ۱۲ اردیبهشت ۱۴۰۱، ساعت ۰۵:۳۸
فرید بکران فرید بکران
اشتراک‌ها
Angular 1.x: The plan forward - یادداشت های جلسات AngularJs

Angular 1.3 might be the best Angular yet, but there's still lots of high impact work to be done on the 1.x branch. We still have Material Design, our new router, and improved internationalization of Angular apps still to come ... 

The Angular 1.x project needs someone to be fully committed to keeping v1 moving forward, and supporting the Angular ecosystem that has grown around it.

That's why I'm delighted that Pete Bacon Darwin has agreed to take over the leadership role for Angular v1.  

But Pete can't do this alone. He needs Brian, Caitlin, and Chirayu to help make v1 even more awesome. Jeff will help out with google3 sync and releases, and familiar faces like Matias Niemela and Pawel Kozlowski (who co-wrote one of the first books on Angular with Pete) will be ongoing contributors. We're also looking forward to meeting new faces. Over time, some of these folks will shift their focus towards Angular 2, but for the immediate future, what's most important is that Angular 1.x is and continues to be well taken care of.  

Angular 1.x: The plan forward - یادداشت های جلسات AngularJs
‫۹ سال و ۱۱ ماه قبل، سه‌شنبه ۲۷ آبان ۱۳۹۳، ساعت ۱۵:۳۵
محمد رجبی محمد رجبی
مطالب
تعریف انبار داده Data Warehouse
در این مقاله در ادامه‌ی مطلبی که تحت عنوان «آموزش مفاهیم Data Warehouse» توسط آقای شاه قلی منتشر شده بود، به بررسی بیشتر مفهوم انبار داده ( Data Warehouse ) پرداخته می‌شود.

مقدمه
در سازمان ها، داده‌ها و اطلاعات معمولاً به دو شکل در سیستم‌ها پیاده سازی می‌گردد:
• سیستم‌های عملیاتی  OLTP:
این سیستم‌ها باعث می‌گردند تا چرخ کسب و کار بگردد. وجود این سیستم‌ها سبب می‌شود تا داده‌های مربوط به کسب و کار، به بانک اطلاعاتی وارد شوند. این سیستم‌ها عموماً:
o به دلیل کوتاهی عملیات دارای سرعت قابل توجهی می‌باشند.
o محیطی جهت ورود داده‌ها می‌باشند.
o معمولاً اپراتورها، استفاده کننده‌های آن هستند.
• سیستم‌های اطلاعاتی OLAP ، DW/BI، DSS :
این سیستم‌ها باعث می‌گردند تا چرخش کسب و کار را بنگرید. فلسفه بکارگیری این سیستم‌ها در سازمان این است که اطلاعات مورد نیاز مدیران، از درون داده‌های سیستم‌های عملیاتی موجود، استخراج گردد. این سیستم‌ها عموماً:
o به دلیل آنالیز حجم انبوهی از داده ها، معمولاً کندتر از سیستم‌های عملیاتی می‌باشند.
o محیطی جهت تولید گزارشات تحلیلی و آماری می‌باشند.
o معمولاً مدیران و تصمیم گیرندگان سازمان ها، استفاده کنندگان آن می‌باشند.
سیستم‌های عملیاتی در جامعه ما سابقه بیشتری داشته و متخصصین فناوری اطلاعات عموماً با طراحی و تولید چنین سیستم هایی آشنایی کافی دارند. متاسفانه جایگاه سیستم‌های اطلاعاتی در جامعه ما کمتر شناخته شده و متخصصین فناوری اطلاعات بندرت با مفاهیم و نحوه پیاده سازی آن آشنایی دارند.
این نکته حائز اهمیت است که سیستم‌های اطلاعاتی یک سیستم یا محصول نیستند که بتوان آنها را خریداری کرد. بلکه یک راهبرد (Solution, Approach) هستند و در حقیقت هر راهبردی مربوط به یک نوع کسب و کار (Business) و یا سازمان می‌باشد و نمی‌توان فرمول واحدی را برای حتی سازمان‌های مشابه، ارائه نمود.

گارتنر در ابتدای سال 2011 گزارشی را منتشر کرده که نشان میدهد بازار BI با 9.7 % رشد، ارزشی بالغ بر 10.8 بیلیون دلار داشته، ولی متاسفانه پروژه‌های آن به طور متوسط با 75% شکست مواجه شده است. در حالیکه 4 سال پیش، این رقم حدود 50% بود. این موسسه BI را پنجمین اولویت مدیران IT ذکر کرده است.

مفاهیم و مباحث مربوط به Data Warehouse به اواسط دهه 1980 برمی گردد، به زمانی که IBM تحقیقاتی را در این زمینه شروع کرد و نتیجه آنرا «Information Warehouse» نامید و هنوز هم در برخی منابع از این واژه بجای Data Warehouse استفاده می‌شود. از این پس برای راحتی از اختصار DW بجای Data Warehouse استفاده می‌شود. انبارهای داده جهت رفع نیاز رو به رشد مدیریت داده‌ها و اطلاعات سازمانی که توسط پایگاه‌های داده سیستم‌های عملیاتی غیر ممکن بود، ساخته شدند.

انبار داده به مجموعه ای از داده‌ها گفته می‌شود که از منابع مختلف اطلاعاتی سازمان جمع آوری، دسته بندی و ذخیره می‌شود. در واقع یک انبار داده مخزن اصلی کلیه داده‌های حال و گذشته یک سازمان می‌باشد که برای همیشه جهت انجام عملیات گزارش گیری و آنالیز در دسترس مدیران می‌باشد. انباره‌های داده حاوی داده هایی هستند که به مرور زمان از سیستم‌های عملیاتی آنلاین سازمان، استخراج می‌شوند. بنابراین سوابق کلیه اطلاعات و یا بخش عظیمی از آنها را می‌توان در انباره داده‌ها مشاهده نمود.
از آنجائیکه انجام عملیات آماری و گزارشات پیچیده دارای بار کاری بسیار سنگینی برای سرورهای پایگاه داده می‌باشند، وجود انبار داده سبب می‌گردد که این گونه عملیات تاثیری بر فعالیت برنامه‌های کاربردی سازمان نداشته باشد.
همانگونه که پایگاه داده سیستم‌های عملیاتی سازمان (برنامه‌های کاربردی) به گونه ای طراحی می‌شوند که انجام تغییر، حذف و اضافه داده به سرعت صورت پذیرد، در مقابل انبار داده‌ها دارای معماری ویژه ای می‌باشند که موجب تسریع انجام عملیات آماری و گزارش گیری می‌شود. در حقیقت می‌توان اینگونه بیان نمود که انباره داده یک مخزن فعال و هوشمند از اطلاعات است که قادر است اطلاعات را از محیط‌های گوناگون جمع آوری و مدیریت کرده و نهایتا پخش نماید و در صورت لزوم نیز سیاست‌های تجاری را روی آنها اجرا نماید.

Bill Inmon:
او را پدر DW می‌نامند، از دیدگاه او DW هسته مرکزی چیزی است که او آنرا CIF اختصار (Corporate Information Factory) می‌نامد، که پایه و اساس BI بر مبنای آن قرار دارد. وی از طرفداران Top-Down Design می‌باشد که معتقد است در زمان طراحی باید با دیدی سازمانی، CIF را مدل سازی، ولی بصورت دپارتمانی پیاده سازی کرد (Think Globally, Implement Locally). در این نوع طراحی از DW به Data Mart خواهیم رسید.

Ralph Kimball Ph.D:
به نظر وی DW چیزی نیست جز یک کپی از داده‌های عملیاتی که به طرز خاصی برای گزارشات و تحلیل‌های آماری، آماده و ساختمند شده است. به بیان دیگر DW سیستمی است جهت استخراج، پالایش، تطبیق و تحویل اطلاعات منابع داده ای به یک بانک اطلاعاتی Dimensional و اجرای Query و گزارشات آماری و تحلیلی برای اهداف تصمیم گیری و استراتژیک سازمان.
وی معرفی کننده یکی از اساسی‌ترین مفاهیم طراحی یعنی Dimensional Modeling است؛ ماحصل چنین ایده ای، اساس شکل گیری مدلی است که امروزه کارشناسان آنرا به نام Cube می‌شناسند. وی از طرفداران Bottom-Up Design است که در این نگرش از Data Mart به DW می‌رسیم. این روش به نظر عملی‌تر از روشی می‌باشد که به یکباره DW جامع و کامل برای اهداف سازمانی طراحی و پیاده سازی گردد.

تعریف انبار داده:
W.H.Inmon پدر DW آنرا چنین تعریف می‌کند:
The Data Warehouse is a collection of Integrated, Subject-Oriented databases designed to support the DSS function, where each unit of data is Non-Volatile and relevant to some moment in Time
از تعریف فوق دو مورد دیگر نیز به طور ضمنی استنباط می‌شود:
o انبار داده به طور فیزیکی، کاملاً جدا از سایر سیستم‌های عملیاتی است.
o داده‌های DW مجموعه ای Aggregated و Atomic از داده‌های تراکنش‌های سیستم‌های عملیاتی است که سوای کاربرد آنها در سیستم‌های عملیاتی، برای مقاصد مدیریتی نیز استفاده خواهد شد.

به بیان دیگر DW راهبردی است که دسترسی آسان به اطلاعات درست (Right Information)، در زمانی درست (Right Time) ، به کاربران درست (Right Users)، را فراهم می‌آورد تا «تصمیم گیری سازمانی» قابل انجام باشد. DW صرفاً یک محصول نرم افزاری و یا سخت افزاری نیست که بتوان آنرا خریداری نمود بلکه فراتر از آن و در حقیقت یک محیط پردازشی می‌باشد که کاربران می‌توانند از درون آن اطلاعات مورد نیاز خود را بیابند.
DW اطلاعات خود را از سایر بانک‌های اطلاعاتی از نوع OLTP و یا سایر DW‌های لایه پایین‌تر و به صورت دسته ای (Batch) و یا انبوه (Bulk Loading) جمع آوری می‌کند. یک DW به صورت سنتی باید شامل داده‌های Historic سازمان باشد و می‌توان اینگونه بیان نمود که در DW هرچه داده‌های قدیمی‌تری موجود باشد، اعتبار تحلیل‌های آماری سیستم افزایش خواهد یافت.

داده‌های سیستم عملیاتی را نمی‌توان بلافاصله درون بانک اطلاعاتی DW لود نمود، چنین داده هایی باید آماده سازی، پالایش و همگون گردند تا شرایط لود در DW را داشته باشند. حداقل کاری که انتظار داریم یک DW در مورد داده‌ها برای ما برآورده سازد شامل موارد زیر است:
o استخراج داده‌ها از منابع مختلف (مبدإ)
o تبدیل داده‌ها به فرمتی یکسان
o لود داده‌ها به جداول مربوطه (مقصد)
با هر با اجرای پروسه فوق یکی از سه مورد زیر، بسته به نیاز طراحی و محدودیت‌های تکنولوژی رخ خواهد داد:
o تمام داده‌ها در DW با داده‌های جدید جایگزین خواهند گردید(Full Load, Initial Load, Full Refresh).
o داده‌های جدید به داده‌های موجود اضافه خواهند گردید (Incremental Load (Inserted data.
o نسخه جدیدی از داده‌های کنونی به سیستم اضافه خواهند گردید (Incremental Load (Updated data.


ویژگی‌های داده‌های درون DW
داده‌های DW از نگاه Inmon دارای 4 ویژگی اصلی زیر هستند:
o فقط خواندنی (Non-Volatile):
هیچ رکوردی و یا داده ای Update نخواهد شد و صرفاً رکوردهایی که محتوای مقادیر جدید داده‌ها هستند، به سیستم اضافه خواهند شد.
o موضوع گرا (Subject-Oriented):
منظور از «موضوع» پایه‌های اساسی یک کسب و کار هستند، به شکلی که با حذف یکی از این پایه ها، شاید ماهیت آن کسب و کار از ریشه دگرگون شود. برای مثال موضوعاتی چون «مشتری» و یا «بیمه نامه» برای شرکت‌های بیمه.
o جامع (Integrated):
باید تمامی کدهایی که در سیستم‌های عملیاتی وجود دارند و معانی یکسانی دارند، برای مثال کد جنسیت، در DW به یک روش ذخیره و نمایش داده شوند.
o زمانگرا (Time Variant):
هر رکورد باید حاوی فیلد و یا کلیدی باشد که نمایانگر این باشد که این رکورد در چه زمانی ایجاد، استخراج و ذخیره شده است. از آنجا که داده‌های درون سیستم‌های عملیاتی آخرین و به روز‌ترین داده هر سیستم میباشد، نیازی به وجود چنین عنصری در سیستم‌های OLTP احساس نمی‌گردد، ولی چون در DW تمام داده‌های نسخ قدیمی داده‌های سیستم‌های عملیاتی موجود می‌باشد، باید حتماً مشخص گردد که هر داده ای در سیستم‌های عملیاتی در چه زمانی، چه مقادیری داشته است. این عنصر زمانی کمک می‌کند تا بتوانیم:
o گذشته را آنالیز کنیم.
o اطلاعات مربوط به حال حاضر را بدست آوریم.
o آینده را پیش بینی کنیم.

منبع: کتاب آقای خشایار جام سحر با عنوان بانک داده تجمیعی
Comparison  Kimball vs. Inmon

Inmon
Continuous & Discrete Dimension Management
Define data management via dates in your data
Continuous time  
  When is a record active
Start and end dates
Discrete time  
 A point in time
  Snapshot
 
Kimball
Slowly Changing Dimension Management
Define data management via versioning
Type I  
  Change record as required
  No History
Type II  
  Manage all changes
 History is recorded
Type III  
  Some history is parallel
  Limit to defined history


Kimball 
Inmon 
Business-Process-Oriented
Stresses Dimensional Model, Not E-R 		Subject-Oriented
Integrated
Non-Volatile
Time-Variant
Bottom-Up and Evolutionary 
Top-Down 
Integration Achieved via Conformed Dimensions 
Integration Achieved via an Assumed Enterprise Data Model 
Star Schemas Enforce Query Semantics 
Characterizes Data marts as Aggregates 
Kimball
 		Inmon
Bottom-up
 Top-down
 Overall approach
Data marts model a business process;enterprise is achieved with conformed dims
 Enterprise-wide DW feeds departmental DBs
 Architectural structure
Fairly simple
 Quite complex
 Complexity of method
Process oriented
 Subject or data driven
 Data orientation
Dimensional modeling; departs from traditional relational modeling
 Traditional  ERDs and DIS
Tools
High
 Low
 End user accessibility
Slowly Changing
 Continuous & Discrete
 Timeframe
Dimension keys
 Timestamps
 Methods
‫۱۰ سال و ۶ ماه قبل، دوشنبه ۱۵ اردیبهشت ۱۳۹۳، ساعت ۱۵:۰۰
وحید نصیری وحید نصیری
مطالب
روش‌هایی برای بهبود قابلیت دیباگ بسته‌های NuGet
عموما بسته‌های نیوگت تولید شده، قابلیت دیباگ ضعیفی را دارند. برای بالابردن بهبود تجربه‌ی کاربری آن‌ها می‌توان توزیع فایل‌های PDB و فعالسازی قابلیت Source Link را به آن‌ها اضافه کرد.


فعالسازی توزیع فایل‌های PDB به همراه بسته‌های NuGet

وجود فایل‌های PDB، برای اجرای برنامه‌ها ضرورتی ندارند؛ اما اگر ارائه شوند، به کمک آن‌ها می‌توان گزارش‌های استثناءهای بسیار کاملتری را به همراه نام فایل و شماره سطرهای مرتبط موجود در Exception.StackTrace، مشاهده کرد.
پیشتر توسعه دهندگان بسته‌های NuGet، فایل‌های PDB را خودشان با تعریف یک سری include در فایل مشخصات بسته، به فایل نهایی تولیدی اضافه می‌کردند. اما این روزها با ارائه‌ی «NuGet.org Symbol Server»، دیگر افزودن فایل‌های PDB به بسته‌های nupkg توصیه نمی‌شود. چون حجم نهایی و زمان بازیابی بسته‌ها را بیش از اندازه افزایش می‌دهند؛ خصوصا اگر مصرف کننده‌ای قصد دیباگ آن‌ها را نداشته باشد.
راه حل جدید توصیه شده، ارائه‌ی فایل‌های ویژه‌ی snupkg. در کنار بسته‌های nupkg. معمولی است که حاوی فایل‌های PDB متناظر با بسته‌ی اصلی NuGet هستند.

برای فعالسازی آن‌ها در پروژه‌های NET Core. بسته‌های نیوگت خود تنها کافی است دو تنظیم زیر را به فایل csproj اضافه کنید:
<PropertyGroup>
  <IncludeSymbols>true</IncludeSymbols>
  <SymbolPackageFormat>snupkg</SymbolPackageFormat>
</PropertyGroup>
در این حالت پس از ساخت بسته‌ی نیوگت توسط دستور «dotnet pack -c release»، دو فایل با پسوندهای snupkg و nupkg تولید می‌شوند که باید هر دو را به سایت NuGet ارسال کرد.

در سمت مصرف کننده، IDE شما باید برای کار با این Symbol Server تنظیم شده باشد.


فعالسازی تولید Source Link

وجود PDBها جهت دیباگ بسته‌های ارائه شده بسیار مفیدند؛ اما اگر بر روی کدهای نهایی بهینه سازی صورت گرفته باشد، ممکن است اطلاعات دیباگ آن‌ها با کد اصلی تطابق پیدا نکنند. برای بهبود این وضعیت و ارتقاء آن به یک سطح بالاتر، مفهوم source link ارائه شده‌است که مستقل است از نوع زبان و همچنین سورس کنترل.
کار سورس‌لینک، افزودن متادیتای سورس کنترل انتخابی، به بسته‌ی نهایی تولید شده‌است. به این صورت می‌توان سورس کامل و متناظر با قطعه کد بسته و کتابخانه‌ی ثالث در حال دیباگ را در IDE خود داشت و با آن به نحو متداولی کار کرد. یعنی سورس لینک، قابلیت «Step Into" the source code"» را مهیا می‌کند. متادیتای اضافه شده، دقیقا مشخص می‌کند که بسته‌ی تولیدی نهایی، متناظر با کدام commit سورس کنترل است. به این ترتیب دقیقا می‌توان به کدهای همان commit ای که بسته بر اساس آن کامپایل شده‌است، در IDE خود دسترسی یافت.
این قابلیت از Visual Studio 15.3 به بعد در اختیار کاربران آن است (گزینه‌ی Enable Source Server Support، در قسمت Debug/General آن باید فعال شود). همچنین Rider و VSCode نیز از آن پشتیبانی می‌کنند. برای Rider باید در قسمت Tools/External symbols، گزینه‌های Use sources from symbol files when available و Allow downloading symbols from remote locations را فعال کنید.
همچنین برای فعالسازی آن در فایل csproj بسته‌ی نیوگت خود می‌توانید تنظیمات زیر را اضافه کنید:
<PropertyGroup>
    <PublishRepositoryUrl>true</PublishRepositoryUrl>
    <EmbedUntrackedSources>true</EmbedUntrackedSources>
</PropertyGroup>
<ItemGroup>
  <PackageReference Include="Microsoft.SourceLink.GitHub" Version="1.0.0" PrivateAssets="All" />
</ItemGroup>
البته در اینجا پروایدر مخصوص GitHub را مشاهده می‌کنید (اگر مخزن کد بسته‌ی شما بر روی آن قرار دارد) و همچنین سایر پروایدرهای مخصوص سورس کنترل‌های دیگر مانند Azure DevOps/VSTS نیز برای آن تهیه شده‌اند.


روش فعالسازی Source Link در پروژه‌ی VSCode

اگر از VSCode استفاده می‌کنید، نیاز است تنظیمات زیر را به قسمت configurations فایل launch.json خود اضافه کنید تا قابلیت «Step Into" the source code"» بسته‌های نیوگتی که از SourceLink پشتیبانی می‌کنند، با فشردن دکمه‌ی F11 در حین دیباگ، فعال شود:
"justMyCode": false,
"symbolOptions": {
   "searchMicrosoftSymbolServer": true
},
"suppressJITOptimizations": true,
"env": {
   "COMPlus_ZapDisable": "1"
}
‫۴ سال قبل، شنبه ۵ مهر ۱۳۹۹، ساعت ۱۸:۲۰
سالار ربال سالار ربال
اشتراک‌ها
وبینار تولید واسط کاربری Future-proof با استفاده از Web Components

دوستان، همکاران سیستم یک وبینار رایگان در مورد Web Components برگزار می‌کند که من ارائه می‌کنم 🙂. اگر علاقه‌مند بودید ثبت نام کنید.

Web Components مجموعه‌ای از تکنولوژی‌هایی هستند که امکان ساخت المان‌های سفارشی استاندارد با قابلیت استفاده‌ی مجدد و به همراه کپسوله‌سازی ساختار، استایل و عملکرد را در اختیار ما قرار می‌دهند. این المان‌های استاندارد، وابستگی به فریم‌ورک خاصی ندارند.
در این وبینار به بررسی مسائلی خواهیم پرداخت که با استفاده از Web Components قابل حل هستند و در ادامه روش تولید آن‌ها با استفاده از JavaScript/HTML/CSS ارائه خواهد شد. در نهایت ابزارهایی مانند StencilJS و Polymer برای توسعه ساده‌تر و بهینه‌تر این کامپوننت‌ها معرفی می‌شوند.


محورهای اصلی این وبینار: 
  • چرا Web Components؟
  • وضعیت پشتیبانی و به کار گیری Web Components
  • توسعه چند کامپوننت نمونه با استفاده از Web Components
  • بررسی ابزارهای جانبی
  • استفاده به شکل Framework agnostic
 📌تاریخ برگزاری: شنبه 20 دی، ساعت 18:30 تا 20:00 
وبینار تولید واسط کاربری Future-proof با استفاده از Web Components
‫۳ سال و ۹ ماه قبل، یکشنبه ۱۴ دی ۱۳۹۹، ساعت ۱۲:۵۵
وحید نصیری وحید نصیری
مطالب
خواندنی‌های 12 خرداد

امنیت

توسعه وب

ویندوز 7

Silverlight و WPF

PHP

دات نت فریم ورک

سی شارپ

دلفی

شیرپوینت

متفرقه

‫۱۵ سال و ۶ ماه قبل، سه‌شنبه ۱۲ خرداد ۱۳۸۸، ساعت ۱۵:۳۲
محمد صاحب محمد صاحب
مطالب
Best Practice ی برای تأیید اعتبار کردن کاربران در ASP.NET MVC 4
به صورت پیش فرض دسترسی به تمامی اکشن‌ها مجاز است مگر اینکه آن اکشن به تگ Authorize مزین شود.
حال Best Practice این است که حتی اگه شما یک یا دو اکشنی دارید که نیاز است کاربرای خاصی به آن‌ها دسترسی داشته باشند بهتر است که دسترسی به تمام اکشن‌ها محدود شود و بعد آن اکشن‌هایی که نیاز است دسترسی عمومی داشته باشند، بهشون دسترسی داده بشه. در واقع هدف از این Best Practice جلوگیری از قلم افتادن یک اکشن به اشتباه، هنگام دادن تگ Authorize هست. 

خوب، برای انجام اینکار از فیلترهای سفارشی سراسری (Global Filters) استفاده می‌کنیم. کافیه خط زیر رو به کلاس FilterConfig اضافه کنید.
filters.Add(new AuthorizeAttribute());
با این کار تمام اکشن‌های شما با تگ Authorize مزین می‌شوند و تمام دسترسی‌ها محدود.

نکته: این روش تا قبل از ASP.NET MVC 4 فقط برای سیستم‌هایی که هیچ اکشنی با دسترسی عمومی نداشتن جوابگو بوده و در صورت داشتن چنین اکشنی این روش جوابگوی شما نیست. ولی از ASP.NET MVC 4 به بعد با اضافه شدن تگ [AllowAnonymous] این مشکل حل شده.

حالا که تمامی اکشن‌ها محدود شدن، حالا نوبت به اکشن‌هایی می‌رسه که دسترسی عمومی به اونها آزاده.
برای این کار به راحتی از تگ [AllowAnonymous] استفاده می‌کنیم
[AllowAnonymous]
public ActionResult Index()
  {
       return View();
   }

فایل پرو‍ژهBestPracticeForAuthenticatingUsers.rar
‫۱۱ سال و ۴ ماه قبل، دوشنبه ۱۰ تیر ۱۳۹۲، ساعت ۲۰:۴۰